จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่ 24 : ตอนนี้มีแต่เรา...3
"ปอม! แกจะแวะไปเอารถที่บ้านฉันเลยหรือเปล่า หรือจะให้ฉันไปส่งแกที่บ้านแล้วค่อยมาเอา
วันหลัง" จุ้นส่งเสียงถามหลังจากทยอย กันลงมาจากรถยืนรอรับกระเป๋ากันอยู่ข้างล่างกำลัง
แยกของฝากกันชุลมุน รถมาถึงหน้าบริษัทฯ ประมาณทุ่มครึ่ง พวกที่ได้กระเป๋าได้ของแล้ว
ต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้าน พวกที่ยังไม่ได้ก็ยืนรอกันต่อไป
"ไปเอารถ..เพราะเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันต้องใช้..ต้องเข้าสตูที่สีลมขี้เกียจนั่งแท๊กซี่ แถวบ้านฉันหา
เรียกลำบาก" ปากพูดตาก็สอดส่ายหากระเป๋า แล้วก็หยิบออกมา
"ไอ้จุ้น..แกได้กระเป๋ายัง" หันหน้ามาถาม
"ได้แล้ว! พี่ไทด์เอากลับไปด้วยแล้ว เหลือแต่ของฝากยังไม่ได้...เมื่อกี้แกบอกจะเข้าสตูเข้า
ไปทำไม! พรุ่งนี้ไม่มีงานนี่ วันหยุดด้วย" จุ้นแปลกใจ ปากถามมือก็เลือกดูถุงที่มีชื่อของตัว
เอง พอเจอแล้วก็รีบแยกออกมา ปอมหันมามอง
"นัดพี่โยไว้จะเข้าไปตัด Tape...จุ้น! จุ้น แกหยิบถุงปลาหมึกถุงนั้นให้ด้วยน่ะ" ชี้โบ้ ชี้เบ้ใหญ่
จุ้นขมวดคิ้ว เลือกหาเข้าไป
"ถุงไหน..ไม่เห็นอ่ะ" ปอมทำปากจึก จัก
"นั่นอ่ะ...ถุงโด่ด เด่น กว่าใครเพื่อนน่ะ...เขียนชื่อออกตัวเบ่อเริ่มไม่เห็นไง...ปอ..ออ..มอ..
ปอม...สะกดไม่ได้เหรอไอ้จุ้น! เดี๋ยวให้ไปคัดลายมือที่บ้านร้อยจบเลยนี่" ปากดี จุ้นชะงักมือ
ทันที หันหน้ามาทำตามขวาง ปอมยิ้มตาหยีเอามือจิ้มแขนจุ้นใหญ่
"โอ๋ โอ๋..ล้อเล่น..ปอมล้อเล่น...ก็ปอมเข้าไม่ถึงอ่ะ...จุ้นก็หยิบให้หน่อยจิ..น่ะถุงสีเหลืองน่ะ"
ประจบ ประจบ นั่นแหละจุ้นถึงหันไปหยิบมาให้ ปากก็บ่นไป
"บอกว่าถุงสีเหลือง..ก็แล้วเรื่อง..มือชี้ไปทั่วใครมันจะไปรู้" ค้อนให้หนึ่งที แล้วก็ส่งให้ ปอมรับ
มาแต่โดยดี ยื่นมือไปดึงถุงในมือจุ้นมาด้วย
"มา!..เดี๋ยวปอมถือให้น้าา" ยิ้มพริ้มม พร้อมกับแกะถุงของจุ้นใหญ่ จุ้นงง
"จะแกะทำไม ไอ้ปอม!"
"ก็จะเอาของปอมใส่ลงไปด้วยไง" ว่าแล้วก็จะยัดถุงของตัวเองใส่เข้าไปในถุงของจุ้น
"และจะใส่เข้าไปทำไมล่ะ!...แกไม่เอากลับบ้านเหรอ" ขมวดคิ้ว สับสน
"ก็เอากลับไปเดี๋ยวก็แห้งคาบ้าน..ไม่ได้ทำอ่ะ" ยิ้มแหย
"แล้วซื้อมาทำไม..ไม่ทำน่ะฮะ" ยังไม่กระจ่าง
"ก็จะกินอ่ะ..แต่ไปฝากที่บ้านจุ้นทำไง..พอปอมไปที่บ้านจุ้น...จุ้นก็ทำให้ปอมกินไง"
ประเหลาะ ประเหลาะ จุ้นค้อนเพิ่งถึงบางอ้อ!ปอมส่องมองในถุงของจุ้นใหญ่ เพราะจะเอาของ
ตัวเองลงไป มันลงไม่ได้
"อ้าว! จุ้นซื้อมาแล้วเหรอ เยอะด้วยนี่....ไม่เป็นไร..ไม่เป็นไร..เอาของปอมลงไปด้วยน้าาา...
ปอมจะได้ไปบ้านจุ้นบ่อยๆ...ไปกินปลาหมึกเพราะว่ามันมี..เยอออะ" ก้มหน้าก้มตาพูด..พูด
เอง เออเองเสร็จสรรพ มือก็ยัดถุงใส่ จุ้นอมยิ้ม หมั่นไส้ผลักหัวปอมไปทีนึง ปอมเซตัวเล็ก
น้อยเงยหน้าขึ้นมายิ้มยิงฟันขาวจั๊ว! แล้วก็พากันเดินไปสมทบกับตูนตรงที่จอดรถ
"ได้ครบแล้วเหรอ" ตูนส่งเสียงถาม
"ครบถ้วน..ไม่ขาดไม่เกิน" ปอมส่งเสียงตอบ หันมาสะกิดจุ้นยิก ยิก
"อะไร๊! สกิดอยู่นั่นแหละ" ขมวดคิ้วมุ่น ปอมเอาฟันบนกัดริมฝีปากล่างค้อนจุ้นประหลับ
ประเหลือก
"ก็เค้าจะเอากุญแจง่ะ..จะขับให้ตัวเองนั่งไง" จุ้นหมั่นไส้ ควักออกมายื่นส่งให้ ก่อนจะรับปอมก็
ค้อนให้อีกที ตูนมองแล้วก็ขำคิก คิก จุ้นหันมาหาตูน
"นา กับแนงล่ะ!พี่ตูน" ปากถาม พร้อมกวาดสายตามองหา
"ไปกับอ๊อด!แล้ว...เพิ่งไปเมื่อกี้นี้เอง" จุ้นพยักหน้า
"ไป..งั้นเราก็ไปกันได้แล้วเดี๋ยวดึก..ไปไอ้ปอม! ไป..ยืนบื้อ!อยู่ได้..จะขับมั๊ยเนี่ยรถน่ะ" ปอม
แกล้งทำตาโต แหกปากดังลั่น
"จุ้นอ่ะ ว่าปอมบื้อ!ได้เหรอ ถอนคำพูดเด๋วนี้..ไม่งั้นปอมงอนนะ" ยกถุงมากอดไว้ที่อก กระเป๋า
ก็ยังสะพายอยู่ที่ไหล่ หันหลังให้จุ้นซะอย่างงั้น ตูนหัวเราะ จุ้นทำปากจึกจัก
"เออๆ ก็ได้ ก็ได้...ไม่บื้อ ไม่บื้อ..พอหรือยังไอ้ปอม..ทำเป็นเด็กปัญญาอ่อนไปได้" ปอมหัน
มา แล้วก็แกล้งเลิกคิ้ว
"จุ้นอ่ะ ว่าปอมเป็นเด็กปัญญาอ่อนอีกแล้ว หนักกว่าบื้ออีกนะ โกรธแล้วด้วย" ค้อนจุ้นควับ!
ควับ! จุ้นหัวเราะ ตูนปิดปากส่งเสียงคิก คัก
"เออๆ ขอโทษ ขอโทษ ไม่ว่าแล้ว...ไปได้ยังปอม! แกต้องขับรถกลับบ้านอีกนะ เดี๋ยวดึก มัน
อันตราย!" เร่งใหญ่ นั่นแหละปอมถึงยิ้มออกมาได้ หน้านี้บานเชียย์
"ก็ได้!...เห็นว่าน่ารักนะเนี่ย!...ไม่งั้น ถึงจะหอมซักสามทีก็ยังไม่หายโกรธ" ยังปากดีอยู่ จุ้นชัก
มีอารมณ์หน้าเริ่มหงิก ตูนหน้าร้อนวูบๆ เขิลล์แทน ปอมเห็นเงียบไปหันหน้ามาดูก็เริ่มยิ้มยิงฟัน
ตาหยี และก็เริ่มร่าย
"ล้อเล่น!..พูดเล่น..อำเล่นเฉยๆอ่ะ แหม..ใครจะไปกล้าโกรธจุ้น..งอนจุ้นได้ลงคอ..ไป ไป ขึ้น
รถนะตัวเอง...เดี๋ยวปอมขับให้นั่งน้าา..นุ่มๆเหมือนนั่งอยู่บนก้อนเมฆเล้ย..จาไม่แซง..จาไม่
ปาด ผ่านหน้าใครก็จาผงกหัวทักทาย เจอไฟแดงก็จาหยุด พอไฟเขียวก็จาไป ทำตามกฎทุก
อย่างเล้ย และถ้าจุ้นอยากกินอารายก็บอกปอมนะ ปอมจอดห้าย Seven Eleven น่ะเปิดตลอด
ยี่สิบสี่ชั่วโมง อุ้ย!ทั่วกรุงเตบ!มีเยอะ จาเอาอารายก็บอก ไม่ต้องลงไปเปลืองแรง เดี๋ยวปอม
ลงไปซื้อให้ ก่อนลงก็จะดับเครื่องก่อนนะประหยัดพลังงานไง ช่วยท่านท๊ากษิน ชินว๊าต แต่จา
เปิดหน้าต่างไว้ให้ เดี๋ยวจุ้นหายใจไม่ออก จาเอาหนมจีบ ซาลาเปา มีหมด หรือจะเอา สะ.มก..
กี้..ไบด์ ด้ายยไม่มีปานหา เด๋วปอมจัดให้ ช่วงนี้เค้ามีโปรโมรชั่นด้วยนะตัวเอง ซื้อของครบห้า
จิบ พร้อมเงินหนึ่งบาท แลกซื้อ สะ..เลิบ..บี้..ได้หนึ่งแก้ว...โอ๊ย!เหรียญบาทปอมมีเยอะ จาเอา
ซักกี่แก้วก็บอก แต่จุ้นต้องต้องซื้อให้ครบห้าจิบบาท หลายๆหนน้า ถึงจาใช้เงินปอมด้าย...
เฮอะๆๆ..ไป.ขึ้นรถ" เงียบกริ๊บ! ปอมกลั้นยิ้ม มองหน้าจุ้นกับตูนเห็นอึ้งไปเลย เลยแกล้งชวน
ใหม่
"ไปขึ้นรถ..ไอ้จุ้น..ไอ้ตูน" เท่านั้นแหละ หัวเราะกันเสียงดังทั้งสองคน ตูนถึงกลับโน้มตัวเอามือ
กุมท้อง ปวดกระบังลมง่ะ ไม่หวายแล้ว ส่วนจุ้นหัวเราะจนน้ำตาไหล รีบเช็ดใหญ่ ปากก็พูด
"ไอ้ปอม! แกหายใจทางไหน..ทางตูด หรือเปล่า พูดไม่หยุดเลย แจ้วๆ เหมือนกแก้วนกขุน
ทอง" พูดแล้ว ก็เอามือหยิกแก้มข้างขวาปอมเบาๆ หมั่นเคี้ยว [ประมาณว่า ลืมตัวอ่ะอารมณ์พา
ไป : ผู้แต่ง] ปอมยิ้ม..ยืนให้หยิกเฉย แล้วสายตาก็เจ๊อะกัน จุ้นค่อยๆหุบยิ้มเอามือลง หลบตา
เฉไฉ หันหน้าไปทางตูน เห็นตูนยืนอมยิ้มแก้มแทบปริ ก็เม้มปากหน้าเริ่มมีสี ฉันทำไปได้ไง
เนี่ย...ฉันทำไปได้ไง! ยายจุ้น! ต่อว่าตัวเองในใจ ปอมมองจับอาการจุ้นอยู่ พอเห็นก็หัวเราะ
ออกมา ต้องช่วยหน่อยและ
"มา มาขึ้นรถกันจ๋าว ๆ เดี๋ยวดึก" ต้อนใหญ่ ต้อนใหญ่ นั่นแหละจ๋าวๆ ถึงจะขยับตัว แต่ขยับไป
ได้หน่อยก็ต้องหยุดชะงักเพราะมีรถมาจอดเกยข้างๆแล้วเสียงก็รอดออกมา
"ตูน..ไป!...กลับกับพี่เดี๋ยวพี่ไปส่ง" เสียงวัฒน์ลอยมาพร้อมชะโงกหน้าออกมาจากหน้าต่างรถ
ยิ้มแป้น ตูนทำหน้าไม่ถูกรีบหันไปหาจุ้น จุ้นยิ้มหน้าแหย ตูนยืนเม้มปากตัดสินใจไม่ถูก
"ม๊า! เร๊วตูน..บ้านเราอยู่ทางเดียวกัน...จุ้นมันจะได้ไม่ต้องขับย้อนไปย้อนมา เสียเวลามัน
ด้วย" เร่งใหญ่ ปอมยิ้มรีบสนับสนุน
"นั่นสิไอ้ตูนไปกับพี่วัฒน์ก็ดี..ฉันกับไอ้จุ้นจะได้ จู๋ จี๋ ดู๋ ดี๋ กัน...โอ๊ย!..ไอ้จุ้น! อือหือ เจ็บว่ะ
เหยียบมาได้ เท้าคนนะโว้ย!" ยกเท้าขวาขึ้นมาลูบป้อย ป้อย จุ้นเหยียบซะเต็มเท้า
"ปากดีนักนะไอ้ปอม! ถ้าไม่หยุดเดี๋ยวจะโดนอีกที" แล้วก็หันหน้าไปทางตูน
"พี่ตูนไม่เป็นไร...จุ้นไปส่งได้ไม่เสียเวลาอะไร" ตูนยิ้ม ตบมือจุ้นเบาๆ
"ไม่เป็นไรจุ้น! เดี๋ยวพี่ไปกับพี่วัฒน์ได้" ตูนเดินย้อนมาทางปอม เห็นปอมกำลังลูบเท้าอยู่ ก็อม
ยิ้มหลี่ตาดึงแก้มปอมอย่างแรง
"อุ้ยส์! ไอ้ตูน..เจ็บบบ ปล่อย!" แหกปากดังลั่น ตูนยิ้มสะใจ ปล่อยมือพร้อมกับยกเท้าขวาขึ้น
มาเหยียบลงไปบนเท้าซ้ายของปอมอย่างแรง
"โอ๊ยยยย! ไอ้ตูน ไอ้นี่..เจ็บนะโว้ย" หน้าตาบูดเบี้ยว ทีนี้ยกทั้งเท้าซ้าย เท้าขวาขึ้นมาลูบใหญ่
จุ้นมองหน้าเหวออ้าปากหวอ..ไม่เคยเห็นง่า คงจะเหลืออดแน่ แน่.. แล้วเสียงตูนก็รอดออกมา
"สมน้ำหน้าแกไอ้ปอม กะล่อนนัก..อันนี้ยังน้อยนะ..ส่งจุ้นให้ถึงบ้านนะไม่งั้นแกโดนมากกว่า
นี้" สำทับใหญ่มีชี้นิ้วด้วย ปอมงง ทำอะไรผิดอ่ะ! ไม่รู้ตัวเลยนะเนี้ย! แล้วตูนก็เดินอ้อมไปขึ้น
รถ จุ้นกับปอมยืนมองส่ง ปอมลูบทั้งแก้มลูบทั้งเท้าอยู่งั้น จุ้นหันมาเห็นก็ขมวดคิ้ว
"ไปได้ยังไอ้ปอม ลูบอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวก็ดึกกันพอดี" ปอมหันมาค้อน
"ก็มันเจ็บอ่ะ! จุ้นไม่โดนไม่รู้หรอก..ปอมเป็นคนนะไม่ใช่ตุ๊กตา หยิกเอา..หยิกเอา..เหยียบ
เอา..เหยียบเอา ช้ำใจจริง ๆ เลย มีแฟน แฟนก็ไม่ช่วยแถมยังเหยียบก่อนด้วยซ้ำ..และ
ไอ้ตูนก็ผีเข้าหรือเปล่าไม่รู้ เหยียบมาซะมิดเลยอ่ะ ปอมไม่ได้ทำอะไรมันเลยน้า..ก็แค่หนุน
เจ๋ยๆ เท่านั้นเองอ่ะ" ร่ายซะยาว จุ้นหมั่นไส้
"จะโอด..อีกนานมั๊ย"
"เออๆ ไปก็ด้ายอ่ะ..แต่ปอมเจ็บอ่ะจุ้น!..จุ้นนนเป่า!หน่อยดิ!" ยังไม่หยุด แกล้งเอียงแก้มมาให้
เป่า จุ้นตาขวาง ปอมยิ้มตาหยี
"ก็ได้ ก็ได้.ขึ้นรถน้าจุ้น เด๋วปอมเปิดปั๊ก..กะ..ตูให้น้า คนดีของปอม จุ๊ง จิ๊ง จุ๊ง จิ๊ง" ประจบ
ประจบ รีบเปิดประตูให้ใหญ่ จุ้นเริ่มมีเสียงคิก คิก
"เร็ว เร๊ว!..เร็ว เร๊ว! รีบขึ้น รีบขึ้น เด๋วยุงกัด เจ็บ!น้าา" จุ้นหัวเราะออกมา ปอมยืนอมยิ้ม
"ไอ้บ้า!" แล้วก็ขึ้นรถ ปอมปิดประตูวิ่งไปด้านคนขับ พอขึ้นมานั่งได้ก็หันมายิ้มแฉ่ง สตร๊าด!รถ
แล้วก็ขับออกมา เห็นจุ้นเงียบไปก็ส่งเสียงมา
"เป็นอะไร! ไอ้จุ้นเงียบเชียว" จุ้นหันมามองมั่ง ถอนหายใจออกม่ดังเฮือก! ปอมแหงะหน้ามาดู
นิดนึง
"ถามไม่ตอบ ยังมาถอนหายใจอีก..นี่รู้มั๊ยไอ้จุ้น..ฉันเคยอ่านหนังสือนะไม่รู้ยี่ห้อไหนจำไม่ได้
และ" จุ้นแว๊ด!ทันที
"หนังสือบ้านแกน่ะสิเรียกเป็นยี่ห้อ..จะเรียกชื่อหนังสือก็เรียกออกมาเลย ถ้าไม่รู้จำไม่ได้ก็
เรียกว่าเล่ม ต้องให้สอน" ปอมหันมาค้อนควับ
"จ้า!แม่คนกรุง ฉันมันคนบ้านนอกนี่ภาษง ภาษามันจาไปแม่นได้เท่าแกเหรอ...และจะฟังไหม
เนี่ย!จะเล่าเรื่องดี ดี ให้ฟัง ไม่รู้จักฟังความรู้เอาเก็บไว้กับตัวมันไม่เสียหายหรอกไอ้จุ้น! เชื่อ
ฉันสิ เชื่อฉัน" แล้วก็เงียบไป สายตาสอดส่ายดูรถ จุ้นหมั่นไส้
"เงียบทำไม...ทำไมไม่เล่า..รอฟังอยู่" ปอมหันมามองส่งยิ้มให้ หันกลับไปมองถนนใหม่ ปาก
ก็พร่ามต่อ
"อยากฟังเหรอ..อยากฟังหอมทีก่อน" เอียงแก้มซ้ายให้ จุ้นตบไปที่แก้มหนึ่งทีเบาๆ ปอม
สะดุ้ง รถกระตุกนิดนึง
"จุ้นน!อ่ะ ปอมเจ็บนะ" ส่งเสียงอ้อน ตาก็มองถนนไป
"เรื่องมากก็ไม่ต้องเล่า ไม่เห็นอยากฟังเลย" จุ้นไม่ง้อ
"โอ๋ ๆ ใจร้อนไปได้...เล่าแล้วจ้า เล่าแล้ว..ฉันจะบอกว่า ไอ้หนังสือที่ฉันอ่านน่ะมันเขียนไว้ว่า
คนเราถ้าถอนหายใจมากๆเนี่ย! มันจะทำให้เลือดไปเลี้ยงหัวใจไม่เพียงพอ...เหมือนกับเวลาที่
เรากำลังหายใจอยู่เงี้ย ถ้าเราหายใจปกติเลือดที่มันหล่อเลี้ยงอยู่ก็จะทำงานของมันไปเรื่อยๆ
ใช่มั๊ยล่ะ แต่ถ้าอยู่ดี ดีเราเสือ..ถอนหายใจออกมา ไอ้เลือดที่มันสูบฉีดหล่อเลี้ยงหัวใจอยู่เนี่ย
มันจะหยุดไปชั่วขณะ เหมือนมันกำลังจะบอกว่า ตูกำลังทำงานอยู่ดี ดี เอ็งเสือ..พ่นลมออก
อย่างเนี้ย! ตูไม่ทำต่อซะเลยหมั่นไส้ว่ะ..อะไรอย่างงั้น" หันหน้ามายิ้มแป้น จุ้นขมวดคิ้ว
"มั่วหรือเปล่า!..ไอ้ปอม" ปอมเลิกคิ้ว หัวเราะนิดหน่อย
"ก็ตั้งแต่หลังคำว่าเลือดไปเลี้ยงหัวใจไม่เพียงพอเนี่ยมั่วหมดเลยอ่ะ แฮะๆ แต่ฉันใช้ทฤษฏีอัน
ชาญฉลาดของฉันมาเล่าให้แกฟังนะ เห็นแกเป็นคนเข้าใจอะไรยาก ก็เลยจะอธิบายให้เข้าใจ
ง่ายๆไง แล้วแกเข้าใจหรือเปล่าล่ะ" ส่งเสียงถามมา ตาก็มองถนน จุ้นมองหน้าด้านข้างปอม
แล้วก็ยิ้มเซ็งๆ
"เออ! เข้าใจ" ปอมยิ้ม มือก็สาวพวงมาลัยปากก็พร่ามไป ตาก็สอดส่ายดูรถ
"เห็นมั๊ยล่ะ! ฉันบอกแล้วว่าเข้าใจง่าย...แล้วแกถอนหายใจทำไมกลุ้มใจอะไรนักหนา ไหนลอง
บอกฉันซิ ฉันเป็นหมอน้าา...รักษาได้ทุกเรื่อง...เรื่องเล็ก..เรื่องน้อย..เรื่องจ้อย..เรื่องจิ๊บ..หรือ
จะเอาแบบใหญ่มากผสมน้อยนิด เอาเรื่องจิดริดผสมเรื่องใหญ่...วุ้ย! ได้หมด..มา!..เล่ามาไอ้
จุ้น" พร่ามเข้าไป หน้าจุ้นยังเซ็งๆอยู่
"เหนื่อยมั่งมั๊ยไอ้ปอม พูดเป็นต่อยหอยเลย" น้ำเสียงเอื่อยๆ แล้วก็หันออกไปมองนอกรถ
ปอมแหงะหน้ามามอง อมยิ้มหันกลับไปดูถนนใหม่แล้วเสียงก็รอดออกมา
"เรื่องไอ้ตูน ใช่ไหม" เท่านั้นแหละ รีบหันหน้ามาทันที
"แกรู้ได้ไง!" ปอมยิ้มหน้าบาน เอามือตบตักผาง รีบสวนกลับทันที
"แจ๊กพ๊อตแตก! เป็นไงล่านี่แค่เดานะเนี่ย!ยังแม่นขนาดนี้ และถ้าไม่เดาจะแม่นขนาดไหน เก่ง
จริงเลย แฟนคายเนี่ย!" ยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่ ภูมิใจสุด ๆ ตาก็มองถนน จุ้นค้อนควับ! แล้วก็เงียบ
กริบ ปอมแหงะหน้ามามองใหม่
"เรื่องอะไรล่ะจุ้น! บอกฉันได้นะ" จุ้นส่ายหน้า ตามองออกไปนอกถนน ปอมหันไปมองถนน
บ้างปากก็ค่อยๆ พูดออกมา
"สัญญา ไอ้ตูนไว้เหรอ!" จุ้นหันมาทันที
"แกรู้ไดัไง ไอ้ปอม!" ปอมดีใจใหญ่ยกมือเหมือนได้ถ้วย
"เย๊สส!! ได้สองล้านแย้ว! ปอมเก่งจางง..ปอมเก่งจางง....เด๋วปอมแบ่งให้ ล้านนะจุ้น..ใบ้เก่ง..
ใบ้เก่ง" มือขับรถไปปากก็พร่ามใหญ่ จุ้นค้อนให้อีกหนึ่งที หมั่นไส้
"ฉันใบ้ให้แกตอนไหน ไอ้ปอม!" ข้องใจอยู่ ปอมอมยิ้ม รถติดไฟแดงพอดี รีบหันหน้ามาพูด
อย่างไว
"อ่ะ! ก็จุ้นส่ายหน้าไง..ส่ายหน้าแสดงว่าพูดไม่ได้..ทีนี้ถ้าพูดไม่ได้ก็แสดงว่าสัญญาเอาไว้..ทีนี้
มันเกี่ยวกับไอ้ตูน..ก็แสดงว่าต้องสัญญากับไอ้ตูนเอาไว้...เป็นไงล่า..ปอมเป็นนักสืบน้า จบ
เอกสืบสาน..มวน..ชน สนใจมั๊ยจุ้นน! เดี๋ยวสอนให้ แป๊บ!เดียวเห็นผล" ลอยหน้า ลอยตา ยิ้ม
แป้นแล้น จุ้นยิ้ม เคาะหัวปอมไปหนึ่งที
"ไอ้บ้า!ปอม" ปอมยิ้ม ซักแป๊บมีเสียงบีบแตรไล่หลัง รีบส่องมองกระจกหน้ารถ เข้าเกียร์แล้วก็
ออกตัว ปากก็พร่ามไป
"จ้า..ได้ยินแล้วจ้า...ปอมได้ยินแล้ว..ไม่อยู่รอให้จ่อตูดหรอก จะไปเด๋วนี้แหละ..ใจร้อนจริง
เลย..คนกรุงเตบ! จารีบไปหนาย จารีบไปหนาย" จุ้นหัวเราะ ปอมแหงะหน้ามามอง
"หัวเราะได้แล้วเหรอ จุ้น!" จุ้นหันมามองพยักหน้าส่งให้ ปอมยิ้มหันกลับไปมองถนนใหม่
"เรื่องมันเศร้าเหรอ ถึงกับทำให้แกหัวเราะไม่ค่อยออก" จุ้นนิ่งไม่ตอบ ปอมเห็นเงียบไปก็พูด
ออกมา
"เอางี้...แกไม่ต้องพูดเดี๋ยวฉันถามเอง ถ้าผิดก็แย้งมาแล้วกัน...แกจะได้ไม่ต้องผิดสัญญากับ
ไอ้ตูน" จุ้นหันมามองเขม็ง
"เอายัง...เอายัง..เริ่มล่ะน้าา นึงงฉ่องฉ้ำ..จุ้นรักปอมมั๊กมั๊ก" พูดอย่างเร็ว! จุ้นหัวเราะ
"ไอ้บ้า!" ตีบ่าปอมหนึ่งที ปอมยิ้มตาก็มองถนน
"เซิ๊บ ๆ อันนี้เซิ๊บ ๆ แสดงว่าจริงใช่ม้าไม่แย้ง...ดีใจจริงวุ้ย!..อ่ะ เอาใหม่ เอาใหม่" จุ้นยิ้ม เริ่ม
หนุก
"ตูน กับพี่วัฒน์ใช่มั๊ย" อย่างตรงไม่อ้อมค้อม จุ้นอึ้งเพ่งมองหน้าด้านข้างปอมแล้วก็ถอนหายใจ
ออกมา
"ฉันนี่ปิดอะไรไม่เคยมิดจริง ๆเนอะ..ดูเหมือนอะไรๆ ที่มันเก็บอยู่กับฉันนี่มันจะต้องแสดงออก
ให้คนอื่นรู้ตลอดทุกเรื่อง" พูดแบบปลง ๆ ปอมหันมาอมยิ้มให้ แล้วก็หันกลับไปดูถนนต่อ
"ไม่หรอกจุ้น! แกเป็นคนไม่แสดงออกไม่พูดมาก..บางเรื่องนะ..เน้น!.บางเรื่อง" จุ้นค้อนให้หนึ่ง
ที ปอมไม่เห็นกำลังจดจ่ออยู่กับถนน ปากก็พูดไป
"ถ้าคนไม่สนใจจริงๆ ก็จะไม่รู้หรอก...เผอิญว่าฉันสนใจไงก็เลยรู้ ฉันเป็นคนจับความรู้สึกคน
เก่งน้าาา...และก็เรื่องไอ้ตูน กับพี่วัฒน์ ฉันไม่เห็นว่ามันจะน่าเศร้าตรงไหนเลย" จุ้นสวนทันควัน
"เศร้าสิ! รักคนที่เค้ามีแฟนอยู่แล้วจะไม่ให้เศร้าได้ไง มันทำตัวไม่ถูกนะไอ้ปอม!" พูดไปแล้วก็
ตาโต รีบหันหน้าหนี ปอมแหงะหน้ามามอง อมยิ้มหันไปมองถนนใหม่
"เหรอ! พี่วัฒน์มีแฟนแล้วเหรอ! ไมัยักรู้แฮะ!" ปอมหัวเราะเบาๆ จุ้นหันมามองปอมตาคว่ำ
"แกน่ะแหละตัวดี ไอ้ปอม! ผลักให้พี่ตูนไปกับพี่วัฒน์ ไม่รู้จักช่วยกันบ้าง ป่านนี้เป็นไงบ้างแล้ว
ก็ไม่รู้ฉันล่ะสงสารพี่ตูนจังเลย" พาล เสียงเริ่มสั่น ปอมหันมามองแป๊บนึงแล้วก็หันกลับไป ตา
มองถนนแล้วก็ค่อยๆพูดออกมา
"จุ้นน! ฉันไม่รู้ว่าคนอื่นคิดยังไงหรอกนะ ไอ้เรื่องความรักของหนุ่มสาวเนี่ย กับแกก็เหมือนกัน
ฉันก็ไม่รู้ว่าแกจะคิดเหมือนกับฉันหรือเปล่า แต่สำหรับฉันแล้วเนี่ยความรักมันเป็นเรื่องของคน
สองคน...ยังไงมันก็สองคน...ฉันล่ะถือมากเลยไอ้เรื่องที่จะเข้าไปยุ่งกับเรื่องของคนอื่นเค้าน่ะ
มันไม่ใช่เรื่อง...บุคคลที่สามอย่างเราๆมองดูอยู่ห่างๆ ไม่ดีกว่าเหรอ...ปล่อยให้เค้าจัดการกัน
เองดีกว่ามั๊ย...ให้เค้าได้มีเวลาอยู่ด้วยกันซักหน่อยขอแค่ให้มีใคร คนใดคนนึงเอ่ยปากออกมา
เท่านั้นแหละ เรื่องมันจะไม่เศร้าหรอกจุ้น เชื่อฉัน! ตอนนี้มันยังเหมือนกับฟ้าหลังฝนที่เพิ่งตก
มาหมาดๆ จะสว่างเลยก็ไม่ใช่ จะมึดเลยก็ไม่เชิงแต่มันยังอึมครึมอยู่ มันคอยแดดอยู่ไงจุ้น
เมื่อไหร่ที่แดดมามันก็คงทำให้ฟ้าสว่างขึ้นมาอีกครั้งนึงนั่นแหละ...แกเข้าใจฉันมั๊ยเนี่ย" เงียบ!
ปอมแหงะหน้ามามองแล้วก็ตกใจ บ่อน้ำตาแตก!
"อ้าว! เฮ้ย!..ฉันไม่ได้ว่าแกนะไอ้จุ้น..เล่นบทโศกอีกและ ขับรถอยู่ปลอบไม่ได้...เดี๋ยวก่อน
เดี๋ยวก่อน รอแป๊บ" ว่าแล้วก็ตบไฟซ้าย ชิดรถเข้าข้างทาง แล้วก็ค่อยๆจอดเทียบฟุตบาท เข้า
เกียร์ว่าง ยกเบรกมือขึ้น ปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วก็หันหน้ามาหาจุ้น
"ไหน! มานี่ซิ" มือปลดล๊อคเข็มขัดนิรภัยให้จุ้นแล้วก็ดึงตัวจุ้นเข้ามา ปาดน้ำตาที่หน้าให้
"เป็นอะไร..ขี้แงจัง" จ้องหน้าจุ้น ปากถาม มือก็เช็ดให้ใหญ่ จุ้นมองหน้า
"ซึ้งอ่ะ..ฉันไม่คิดว่าแกจะมีประโยคเพราะๆ แบบนี้ อยู่ในหัวสมองแกด้วย ฉันนึกว่ามันจะกรวง
โบ๋ มีแต่ไอ้สิ่งที่ไร้สาระ ทะลึ่งเต็มหัวกบาลแกไปหมด..แกพูดดีดี เพราะๆ กับเค้าก็เป็นนี่ ทำไม
ไม่หัดพูดเยอะๆล่ะ" ปอมอมยิ้ม ยกมือลูบแก้มจุ้นเบาๆ
"ชอบฉันแบบนี้เหรอ ประเภทที่สาระเยอะๆ เครียดๆ แกชอบเหรอ ได้นะ เดี๋ยวฉันจัดให้ ขอแค่
แกบอกมาเท่านั้นแหละ อาจจะฝืนนิดหน่อยแต่ก็พอถูไถไปได้" จุ้นมองหน้าปอมส่ายหน้าส่ง
ให้
"ถ้าแกจะต้องเปลี่ยนเพื่อฉัน ไม่ต้องหรอกปอม! เป็นตัวของแกน่ะดีที่สุดแล้ว เพียงแต่ฉัน
แปลกใจเท่านั้นแหละ เพราะนานๆฉันถึงจะได้ยินประโยคแบบนี้ออกจากปากแก" ปอมอมยิ้ม
มือยังลูบแก้มจุ้นอยู่งั้น
"แก้มเนียนจัง ใช้สบู่อาลัยเนี่ย!" จุ้นตีมือปอมเพี๊ย!
"นี่เห็นมั๊ย พูดไม่ทันขาดคำ ไอ้สมองส่วนทะลึ่งเริ่มทำงานอีกแล้ว" ปอมยิ้ม ถอยกลับมานั่งพิง
เบาะ
"หายแล้วใช่มั๊ยเนี่ย" จุ้นพยักหน้า
"แล้วเรื่องไอ้ตูน กับพี่วัฒน์ล่ะเข้าใจแล้วใช่มั๊ย..อย่าให้ฉันพูดอีกนะเพราะว่ามันจะไม่เหมือน
เดิมแล้วอ่ะ" จุ้นพยักหน้าส่งให้อีกครั้งนึง สายตายังจ้องปอมอยู่ปากก็พูดออกมาเบาๆ
"ปอม! ฉันเข้าใจนะที่แกพูดน่ะ แต่ฉันยังมองไม่เห็นทางเลยว่ามันจะสมหวังตรงไหน...ในเมื่อพี่
วัฒน์เค้ามีแฟนแล้ว" ยังตะขิดตะขวงใจอยู่ ปอมยิ้ม
"เหอะน่า! แกไม่ต้องไปคิดแทนคนอื่นเค้าหรอก อย่างที่ฉันบอกขอให้มีใครซักคน พูดออกมา
เท่านั้นแหละ มันจะกระจ่างทันที" จุ้นขมวดคิ้ว จ้องหน้าปอมเขม็ง
"แกปิดอะไรฉันหรือเปล่า!" ปอมเลิกคิ้ว ยิ้มแป้น
"สืบสิจุ้น..อยากเป็นนักสืบมั๊ยล่าาา...เดี๋ยวปอมสอนให้เอาแบบแป๊บเดียวเห็นผลก็ได้น้า แต่ค่า
จ้างแพงหน่อยเท่านั้นแหละ..เอามั๊ย เอามั๊ย" ทำหน้าทำตา กะลิ้มกะเลี่ย จุ้นค้อนควับ
"ไอ้ ทุเรศ!ปอม ไอ้ทะลึ่ง!" ปอมหัวเราะ ทำตาโต
"ว่าแต่..วันนี้แก้มเรายังไม่ชนกันเลยน้า...มา!..เอาซักหน่อย เดี๋ยวจะลืม!...ปลอดคนแย้ว ไม่มี
ใครแย้ว" ว่าแล้วก็ทำท่าจะเข้ามาโอบจุ้น จุ้นถอยตัวหนี
"ไม่เอ๊า! ไอ้ปอม ไอ้บ้านี่! ถอยไป" ปอมยิ้มแล้วก็ถอยออกมา
"แหม!ทีตอนนี้ล่ะถอยไป ทีตอนนั้นล่ะกอดเค้าใหญ่เลยน้า...เค้าจะกระเถิบถอย..ตัวเองก็ดึง
เค้าใหญ่เชียว" จุ้นขมวดคิ้วมุ่น
"ตอนไหน! ไอ้ปอมพูดดีดีนะ...ฝันไปหรือเปล่า" ปอมหัวเราะลอยหน้า ลอยตาพูด
"ก็นั่นแหละในฝันนั่นแหละปอมอย่า! ปอมอย่า!...อย่าถอย...อย่าถอย! อุ้ยยส์..ไอ้จุ้น!
เจ็บบบบ เดี๋ยวขาด ไอ้นี่หนิ ปล่อยย!" เจอดึงหูอย่างแรง หมั่นเคี้ยว
"แม้กระทั่งตอนฝันแกยังทะลึ่งขนาดนี้ไอ้ปอม มันน่าเอาให้ขาดมั๊ย หึมม์" บิดอีกทีอย่างแรง
แล้วก็ปล่อย ตาเขียวปั๊ด! ปอมรีบกระเถิบมาชิดประตูลูบหูป้อยๆ ค้อนจุ้นวงใหญ่ มือคาดเข็มให้
ตัวเอง ปากก็ค่อยๆส่งเสียงออกมา
"คาดเข็มขัดจุ้น! จะไปแล้ว" จุ้นแหงะหน้ามามองเห็นปอมสตร๊าดรถเรียบร้อยกำลังจะออกตัว
ค่อยๆเอื้อมมือดึงสายคาดเข็มขัดรัด เงียบ!ผิดปกติ ไม่มีเสียงพูดออกมาจากปากปอมซักแอะ
ผิดกับเมื่อสักครู่ แล้วปอมก็ออกรถ จุ้นหันหน้ามามองอีกครั้งนึง เห็นปอมตั้งหน้าตั้งตาขับรถ
มือก็ลูบคลำหูตัวเองใหญ่ ยังเงียบอยู่ จุ้นค่อยๆส่งเสียงออกมา
"ปอม!เป็นอะไร โกรธเหรอ!" เงียบ! จุ้นกัดปากแน่น มันโกรธจริง จริงด้วย! เราทำมันแรงไป
แน่ๆ ทำไงดีอ่ะ หน้ายังหันมองปอมอยู่
"ปอม! แกโกรธฉันจริง จริงเหรอ" ปอมแหงะหน้ามามอง
"เปล่า!" จุ้นขมวดคิ้ว
"เปล่า! แล้วทำไมเงียบไป" ยังข้องใจอยู่ ปอมยิ้ม สายตาก็มองถนนไปด้วย
"ฉันพยายามทำตัวใหม่ไง ฉันอาจจะเล่นมากไปหน่อยก็ได้ กลัวแกจะรำคาญ" จุ้นหน้าเบ้ รีบ
ตอบกลับทันที
"ไม่เอ๊า! เอาเหมือนเดิม ฉันไม่รำคาญ..นะปอม เอาเหมือนเดิม ไม่ต้องพยายามทำอะไรทั้ง
นั้น" ยื่นมือมาสกิดแขนปอมยิก ยิก ปอมเหลือบตามองและก็หันไปมองถนนต่อ
"แกพูดจริงเหรอ จุ้น!" จุ้นพยักหน้าไปด้วย ปากก็พูดออกมา
"จริง ฉันพูดจริงๆ" ปอมอมยิ้มตาหยี
"งั้นดูหูให้ปอมหน่อยจิ มันเจ็บอ่ะ ไม่รู้เลือดไหลหรือเปล่าเมื้อกี้เนี้ย จุ้นใส่ไม่ยั้งเลยอ่ะ ยัง
ร้อนๆอยู่เลย" อ้อน! เอียงหน้าข้างซ้ายเข้ามาหาจุ้น จุ้นค้อน ชะโงกหน้าเข้ามาดูมือก็ยกขึ้นจับ
ใหญ่
"ไหน ดูดิ..ไม่มีหรอกเลือดน่ะ แดงเฉยๆ" ปอมแหงะหน้ามามอง
"ก็มันร้อนอ่ะ" ยังอ้อน!อยู่ จุ้นหมั่นไส้
"และจะให้ฉันทำยังไงล่ะ" ปอมอมยิ้มแก้มแทบปริ
"ก็เป่าอ่ะ..จะได้หายร้อน" จุ้นหัวเราะ ผลักหน้าปอมแล้วก็ถอยตัวกลับมา
"ทะลึ่งไม่สร่างเลยแกน่ะ ไอ้ปอม!" ปอมทำปากจึก จัก
"ก็จุ้นเป็นคนทำปอมเจ็บนะ จุ้นก็ต้องรักษาสิ ยังมาว่าปอมอีก" ปากพูดไป มือก็เปิดไฟเลี้ยวจะ
เข้าหมู่บ้านที่จุ้นอยู่ ตาสอดส่ายดูรถ
"เจ้าเล่ห์น่ะสิไม่ว่า..อย่านึกว่าฉันไม่รู้ทันแกนะไอ้ปอม" ปอมค้อนให้จุ้นหนึ่งที เลี้ยวแล้วก็ขับ
ตรงเข้ามา ซักแป๊บก็มาถึงหน้าบ้านจุ้น จอดรถแล้วก็หันหน้ามาหา
"จุ้นใจร้าย...ขอให้คืนนี้ฝันเห็นแต่ปอมคนเดียวเลย" แช่งซะ จุ้นอมยิ้ม
"ช่างเป็นอะไรที่ไม่น่าพิศมัยซะเลย" ปอมหลี่ตามองยิ้มๆ
"จริงง่ะ...พูดตรงกับใจหรือเปล่า..ไม่ใช่แอบชอบอยู่ในใจเหรอ" จุ้นเม้มปาก
"บ้า! ไอ้ปอม" ปอมหัวเราะ และก็แบมือ
"กุญแจบ้านล่ะจุ้น จะได้ไม่ต้องกดกริ่งเกรงใจดึกแล้ว"
"เดี๋ยวฉันลงไปเอง แกคอยเอารถเข้าแหละ" ว่าแล้วจุ้นก็ลงไปไขประตูเล็กเดินเข้าไปในบ้าน
แล้วก็ค่อยๆเลื่อนประตูใหญ่ออก ปอมขับรถเข้าไปในบ้านดับเครื่องแล้วก็ลงจากรถ ยื่นกุญแจ
ส่งให้จุ้น
"ปอมแกนอนนี่ก็ได้นะ ดึกแล้วขับกลับอันตราย" จุ้นยังห่วง
"ขับได้ไม่มีปัญหา...เป็นห่วงไอ้ตุ๋ยมันด้วย เทอาหารให้มันซะเยอะเมื่อวันจันทร์ไม่รู้มันจะขยัก
ไว้กินถึงวันศุกร์หรือเปล่า ยิ่งตะกละๆอยู่ด้วย ไม่รู้ป่านนี้ท้องแตกตาย หรือว่าอดอาหารหัวโต
ลอยตุ๊บป่อง ตุ๊บป่องอยู่...แต่ฉันเคยบอกมันแล้วนะว่า เป็นปลาพี่ต้องอดทน เห็นมันพยักหน้า
รับ ไม่รู้มันอดทนดีอยู่หรือเปล่าตอนนี้" จุ้นหัวเราะ เขกหัวปอมหนึ่งที
"ไอ้ต๊อง!" ปอมอมยิ้ม เดินไปที่รถของตัวเอง จุ้นเดินตามมา ซักแป๊บปอมก็ก้มหน้าสตร๊าดรถ
ปากก็พูดไป
"จุ้นน! ฉันจะใส่หมวกแล้วน้า..ไม่จุ๊บซักหน่อยเหรอ..เดี๋ยวจะหมดโอกาสน้า" ปอมกำลังจะเงย
หน้า รู้สึกว่ามีอะไรมาแตะที่แก้มรีบแหงะไปมอง เห็นจุ้นถอยตัวออกไปแล้ว ตาโตทันที
"ทำอะไร ไอ้จุ้น! อย่าบอกนะว่าใช่ ..จุ้นอ่ะ! ยังไม่ได้ตั้งตัวเลย เอาใหม่อ่ะไม่รู้สึกเลย เร็ว!"
เร่งใหญ่ จุ้นส่ายหัวยืนยิ้มหน้าแดง ปอมค้อนประหลับประเหลือก
"ทุกทีเลย..อย่างงี้ทุกที..ชอบทำกับปอมอย่างงี้เรื่อยเลย..จะสะกิดก่อนก็ไม่ได้" ปากบ่นใหญ่
เอาหมวกสวมหัว กำลังจะเคลื่อนตัว แล้วก็หันหน้ามาทางจุ้น ร่ายออกมาเป็นชุด
"นอนหลับฝันดีนะที่รัก..Good night นะจ๊ะคนสวย..ราตรีสวัสดิ์นะคนน่ารัก..อย่าลืมมาหากัน
บ้างนะคนดีคืนนี้..ในฝันอ่ะ...ตอนนี้ไปก่อนนะ..พรุ่งนี้โทรมารอรับสายเค้าด้วยนะตัวเอง...
จุ๊บส์!..ไปล่ะ" จุ้นยิ้มหน้าร้อนวูบๆ ปากก็ค่อยๆส่งเสียงไป
"ขับรถดี ดีนะปอม" ปอมหันหน้ามายิ้มโบกมือให้แล้วก็ค่อยๆขับออกไป จุ้นเดินไปล๊อคประตู
เล็ก ปิดประตูใหญ่แล้วก็เดินกลับมามีรอยยิ้มระเรื่อที่แก้มฮัมเพลง งุ๊ง งิ๊ง งุ๊ง งิ๊ง หยิบของในรถ
เห็นถุงปลาหมึกก็อมยิ้มปากก็พึมพำออกมาเบาๆว่า
"ไอ้บ้าปอม!" แล้วก็เดินยิ้มเข้าบ้านแบบสบายอารมณ์..................
วันหลัง" จุ้นส่งเสียงถามหลังจากทยอย กันลงมาจากรถยืนรอรับกระเป๋ากันอยู่ข้างล่างกำลัง
แยกของฝากกันชุลมุน รถมาถึงหน้าบริษัทฯ ประมาณทุ่มครึ่ง พวกที่ได้กระเป๋าได้ของแล้ว
ต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้าน พวกที่ยังไม่ได้ก็ยืนรอกันต่อไป
"ไปเอารถ..เพราะเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันต้องใช้..ต้องเข้าสตูที่สีลมขี้เกียจนั่งแท๊กซี่ แถวบ้านฉันหา
เรียกลำบาก" ปากพูดตาก็สอดส่ายหากระเป๋า แล้วก็หยิบออกมา
"ไอ้จุ้น..แกได้กระเป๋ายัง" หันหน้ามาถาม
"ได้แล้ว! พี่ไทด์เอากลับไปด้วยแล้ว เหลือแต่ของฝากยังไม่ได้...เมื่อกี้แกบอกจะเข้าสตูเข้า
ไปทำไม! พรุ่งนี้ไม่มีงานนี่ วันหยุดด้วย" จุ้นแปลกใจ ปากถามมือก็เลือกดูถุงที่มีชื่อของตัว
เอง พอเจอแล้วก็รีบแยกออกมา ปอมหันมามอง
"นัดพี่โยไว้จะเข้าไปตัด Tape...จุ้น! จุ้น แกหยิบถุงปลาหมึกถุงนั้นให้ด้วยน่ะ" ชี้โบ้ ชี้เบ้ใหญ่
จุ้นขมวดคิ้ว เลือกหาเข้าไป
"ถุงไหน..ไม่เห็นอ่ะ" ปอมทำปากจึก จัก
"นั่นอ่ะ...ถุงโด่ด เด่น กว่าใครเพื่อนน่ะ...เขียนชื่อออกตัวเบ่อเริ่มไม่เห็นไง...ปอ..ออ..มอ..
ปอม...สะกดไม่ได้เหรอไอ้จุ้น! เดี๋ยวให้ไปคัดลายมือที่บ้านร้อยจบเลยนี่" ปากดี จุ้นชะงักมือ
ทันที หันหน้ามาทำตามขวาง ปอมยิ้มตาหยีเอามือจิ้มแขนจุ้นใหญ่
"โอ๋ โอ๋..ล้อเล่น..ปอมล้อเล่น...ก็ปอมเข้าไม่ถึงอ่ะ...จุ้นก็หยิบให้หน่อยจิ..น่ะถุงสีเหลืองน่ะ"
ประจบ ประจบ นั่นแหละจุ้นถึงหันไปหยิบมาให้ ปากก็บ่นไป
"บอกว่าถุงสีเหลือง..ก็แล้วเรื่อง..มือชี้ไปทั่วใครมันจะไปรู้" ค้อนให้หนึ่งที แล้วก็ส่งให้ ปอมรับ
มาแต่โดยดี ยื่นมือไปดึงถุงในมือจุ้นมาด้วย
"มา!..เดี๋ยวปอมถือให้น้าา" ยิ้มพริ้มม พร้อมกับแกะถุงของจุ้นใหญ่ จุ้นงง
"จะแกะทำไม ไอ้ปอม!"
"ก็จะเอาของปอมใส่ลงไปด้วยไง" ว่าแล้วก็จะยัดถุงของตัวเองใส่เข้าไปในถุงของจุ้น
"และจะใส่เข้าไปทำไมล่ะ!...แกไม่เอากลับบ้านเหรอ" ขมวดคิ้ว สับสน
"ก็เอากลับไปเดี๋ยวก็แห้งคาบ้าน..ไม่ได้ทำอ่ะ" ยิ้มแหย
"แล้วซื้อมาทำไม..ไม่ทำน่ะฮะ" ยังไม่กระจ่าง
"ก็จะกินอ่ะ..แต่ไปฝากที่บ้านจุ้นทำไง..พอปอมไปที่บ้านจุ้น...จุ้นก็ทำให้ปอมกินไง"
ประเหลาะ ประเหลาะ จุ้นค้อนเพิ่งถึงบางอ้อ!ปอมส่องมองในถุงของจุ้นใหญ่ เพราะจะเอาของ
ตัวเองลงไป มันลงไม่ได้
"อ้าว! จุ้นซื้อมาแล้วเหรอ เยอะด้วยนี่....ไม่เป็นไร..ไม่เป็นไร..เอาของปอมลงไปด้วยน้าาา...
ปอมจะได้ไปบ้านจุ้นบ่อยๆ...ไปกินปลาหมึกเพราะว่ามันมี..เยอออะ" ก้มหน้าก้มตาพูด..พูด
เอง เออเองเสร็จสรรพ มือก็ยัดถุงใส่ จุ้นอมยิ้ม หมั่นไส้ผลักหัวปอมไปทีนึง ปอมเซตัวเล็ก
น้อยเงยหน้าขึ้นมายิ้มยิงฟันขาวจั๊ว! แล้วก็พากันเดินไปสมทบกับตูนตรงที่จอดรถ
"ได้ครบแล้วเหรอ" ตูนส่งเสียงถาม
"ครบถ้วน..ไม่ขาดไม่เกิน" ปอมส่งเสียงตอบ หันมาสะกิดจุ้นยิก ยิก
"อะไร๊! สกิดอยู่นั่นแหละ" ขมวดคิ้วมุ่น ปอมเอาฟันบนกัดริมฝีปากล่างค้อนจุ้นประหลับ
ประเหลือก
"ก็เค้าจะเอากุญแจง่ะ..จะขับให้ตัวเองนั่งไง" จุ้นหมั่นไส้ ควักออกมายื่นส่งให้ ก่อนจะรับปอมก็
ค้อนให้อีกที ตูนมองแล้วก็ขำคิก คิก จุ้นหันมาหาตูน
"นา กับแนงล่ะ!พี่ตูน" ปากถาม พร้อมกวาดสายตามองหา
"ไปกับอ๊อด!แล้ว...เพิ่งไปเมื่อกี้นี้เอง" จุ้นพยักหน้า
"ไป..งั้นเราก็ไปกันได้แล้วเดี๋ยวดึก..ไปไอ้ปอม! ไป..ยืนบื้อ!อยู่ได้..จะขับมั๊ยเนี่ยรถน่ะ" ปอม
แกล้งทำตาโต แหกปากดังลั่น
"จุ้นอ่ะ ว่าปอมบื้อ!ได้เหรอ ถอนคำพูดเด๋วนี้..ไม่งั้นปอมงอนนะ" ยกถุงมากอดไว้ที่อก กระเป๋า
ก็ยังสะพายอยู่ที่ไหล่ หันหลังให้จุ้นซะอย่างงั้น ตูนหัวเราะ จุ้นทำปากจึกจัก
"เออๆ ก็ได้ ก็ได้...ไม่บื้อ ไม่บื้อ..พอหรือยังไอ้ปอม..ทำเป็นเด็กปัญญาอ่อนไปได้" ปอมหัน
มา แล้วก็แกล้งเลิกคิ้ว
"จุ้นอ่ะ ว่าปอมเป็นเด็กปัญญาอ่อนอีกแล้ว หนักกว่าบื้ออีกนะ โกรธแล้วด้วย" ค้อนจุ้นควับ!
ควับ! จุ้นหัวเราะ ตูนปิดปากส่งเสียงคิก คัก
"เออๆ ขอโทษ ขอโทษ ไม่ว่าแล้ว...ไปได้ยังปอม! แกต้องขับรถกลับบ้านอีกนะ เดี๋ยวดึก มัน
อันตราย!" เร่งใหญ่ นั่นแหละปอมถึงยิ้มออกมาได้ หน้านี้บานเชียย์
"ก็ได้!...เห็นว่าน่ารักนะเนี่ย!...ไม่งั้น ถึงจะหอมซักสามทีก็ยังไม่หายโกรธ" ยังปากดีอยู่ จุ้นชัก
มีอารมณ์หน้าเริ่มหงิก ตูนหน้าร้อนวูบๆ เขิลล์แทน ปอมเห็นเงียบไปหันหน้ามาดูก็เริ่มยิ้มยิงฟัน
ตาหยี และก็เริ่มร่าย
"ล้อเล่น!..พูดเล่น..อำเล่นเฉยๆอ่ะ แหม..ใครจะไปกล้าโกรธจุ้น..งอนจุ้นได้ลงคอ..ไป ไป ขึ้น
รถนะตัวเอง...เดี๋ยวปอมขับให้นั่งน้าา..นุ่มๆเหมือนนั่งอยู่บนก้อนเมฆเล้ย..จาไม่แซง..จาไม่
ปาด ผ่านหน้าใครก็จาผงกหัวทักทาย เจอไฟแดงก็จาหยุด พอไฟเขียวก็จาไป ทำตามกฎทุก
อย่างเล้ย และถ้าจุ้นอยากกินอารายก็บอกปอมนะ ปอมจอดห้าย Seven Eleven น่ะเปิดตลอด
ยี่สิบสี่ชั่วโมง อุ้ย!ทั่วกรุงเตบ!มีเยอะ จาเอาอารายก็บอก ไม่ต้องลงไปเปลืองแรง เดี๋ยวปอม
ลงไปซื้อให้ ก่อนลงก็จะดับเครื่องก่อนนะประหยัดพลังงานไง ช่วยท่านท๊ากษิน ชินว๊าต แต่จา
เปิดหน้าต่างไว้ให้ เดี๋ยวจุ้นหายใจไม่ออก จาเอาหนมจีบ ซาลาเปา มีหมด หรือจะเอา สะ.มก..
กี้..ไบด์ ด้ายยไม่มีปานหา เด๋วปอมจัดให้ ช่วงนี้เค้ามีโปรโมรชั่นด้วยนะตัวเอง ซื้อของครบห้า
จิบ พร้อมเงินหนึ่งบาท แลกซื้อ สะ..เลิบ..บี้..ได้หนึ่งแก้ว...โอ๊ย!เหรียญบาทปอมมีเยอะ จาเอา
ซักกี่แก้วก็บอก แต่จุ้นต้องต้องซื้อให้ครบห้าจิบบาท หลายๆหนน้า ถึงจาใช้เงินปอมด้าย...
เฮอะๆๆ..ไป.ขึ้นรถ" เงียบกริ๊บ! ปอมกลั้นยิ้ม มองหน้าจุ้นกับตูนเห็นอึ้งไปเลย เลยแกล้งชวน
ใหม่
"ไปขึ้นรถ..ไอ้จุ้น..ไอ้ตูน" เท่านั้นแหละ หัวเราะกันเสียงดังทั้งสองคน ตูนถึงกลับโน้มตัวเอามือ
กุมท้อง ปวดกระบังลมง่ะ ไม่หวายแล้ว ส่วนจุ้นหัวเราะจนน้ำตาไหล รีบเช็ดใหญ่ ปากก็พูด
"ไอ้ปอม! แกหายใจทางไหน..ทางตูด หรือเปล่า พูดไม่หยุดเลย แจ้วๆ เหมือนกแก้วนกขุน
ทอง" พูดแล้ว ก็เอามือหยิกแก้มข้างขวาปอมเบาๆ หมั่นเคี้ยว [ประมาณว่า ลืมตัวอ่ะอารมณ์พา
ไป : ผู้แต่ง] ปอมยิ้ม..ยืนให้หยิกเฉย แล้วสายตาก็เจ๊อะกัน จุ้นค่อยๆหุบยิ้มเอามือลง หลบตา
เฉไฉ หันหน้าไปทางตูน เห็นตูนยืนอมยิ้มแก้มแทบปริ ก็เม้มปากหน้าเริ่มมีสี ฉันทำไปได้ไง
เนี่ย...ฉันทำไปได้ไง! ยายจุ้น! ต่อว่าตัวเองในใจ ปอมมองจับอาการจุ้นอยู่ พอเห็นก็หัวเราะ
ออกมา ต้องช่วยหน่อยและ
"มา มาขึ้นรถกันจ๋าว ๆ เดี๋ยวดึก" ต้อนใหญ่ ต้อนใหญ่ นั่นแหละจ๋าวๆ ถึงจะขยับตัว แต่ขยับไป
ได้หน่อยก็ต้องหยุดชะงักเพราะมีรถมาจอดเกยข้างๆแล้วเสียงก็รอดออกมา
"ตูน..ไป!...กลับกับพี่เดี๋ยวพี่ไปส่ง" เสียงวัฒน์ลอยมาพร้อมชะโงกหน้าออกมาจากหน้าต่างรถ
ยิ้มแป้น ตูนทำหน้าไม่ถูกรีบหันไปหาจุ้น จุ้นยิ้มหน้าแหย ตูนยืนเม้มปากตัดสินใจไม่ถูก
"ม๊า! เร๊วตูน..บ้านเราอยู่ทางเดียวกัน...จุ้นมันจะได้ไม่ต้องขับย้อนไปย้อนมา เสียเวลามัน
ด้วย" เร่งใหญ่ ปอมยิ้มรีบสนับสนุน
"นั่นสิไอ้ตูนไปกับพี่วัฒน์ก็ดี..ฉันกับไอ้จุ้นจะได้ จู๋ จี๋ ดู๋ ดี๋ กัน...โอ๊ย!..ไอ้จุ้น! อือหือ เจ็บว่ะ
เหยียบมาได้ เท้าคนนะโว้ย!" ยกเท้าขวาขึ้นมาลูบป้อย ป้อย จุ้นเหยียบซะเต็มเท้า
"ปากดีนักนะไอ้ปอม! ถ้าไม่หยุดเดี๋ยวจะโดนอีกที" แล้วก็หันหน้าไปทางตูน
"พี่ตูนไม่เป็นไร...จุ้นไปส่งได้ไม่เสียเวลาอะไร" ตูนยิ้ม ตบมือจุ้นเบาๆ
"ไม่เป็นไรจุ้น! เดี๋ยวพี่ไปกับพี่วัฒน์ได้" ตูนเดินย้อนมาทางปอม เห็นปอมกำลังลูบเท้าอยู่ ก็อม
ยิ้มหลี่ตาดึงแก้มปอมอย่างแรง
"อุ้ยส์! ไอ้ตูน..เจ็บบบ ปล่อย!" แหกปากดังลั่น ตูนยิ้มสะใจ ปล่อยมือพร้อมกับยกเท้าขวาขึ้น
มาเหยียบลงไปบนเท้าซ้ายของปอมอย่างแรง
"โอ๊ยยยย! ไอ้ตูน ไอ้นี่..เจ็บนะโว้ย" หน้าตาบูดเบี้ยว ทีนี้ยกทั้งเท้าซ้าย เท้าขวาขึ้นมาลูบใหญ่
จุ้นมองหน้าเหวออ้าปากหวอ..ไม่เคยเห็นง่า คงจะเหลืออดแน่ แน่.. แล้วเสียงตูนก็รอดออกมา
"สมน้ำหน้าแกไอ้ปอม กะล่อนนัก..อันนี้ยังน้อยนะ..ส่งจุ้นให้ถึงบ้านนะไม่งั้นแกโดนมากกว่า
นี้" สำทับใหญ่มีชี้นิ้วด้วย ปอมงง ทำอะไรผิดอ่ะ! ไม่รู้ตัวเลยนะเนี้ย! แล้วตูนก็เดินอ้อมไปขึ้น
รถ จุ้นกับปอมยืนมองส่ง ปอมลูบทั้งแก้มลูบทั้งเท้าอยู่งั้น จุ้นหันมาเห็นก็ขมวดคิ้ว
"ไปได้ยังไอ้ปอม ลูบอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวก็ดึกกันพอดี" ปอมหันมาค้อน
"ก็มันเจ็บอ่ะ! จุ้นไม่โดนไม่รู้หรอก..ปอมเป็นคนนะไม่ใช่ตุ๊กตา หยิกเอา..หยิกเอา..เหยียบ
เอา..เหยียบเอา ช้ำใจจริง ๆ เลย มีแฟน แฟนก็ไม่ช่วยแถมยังเหยียบก่อนด้วยซ้ำ..และ
ไอ้ตูนก็ผีเข้าหรือเปล่าไม่รู้ เหยียบมาซะมิดเลยอ่ะ ปอมไม่ได้ทำอะไรมันเลยน้า..ก็แค่หนุน
เจ๋ยๆ เท่านั้นเองอ่ะ" ร่ายซะยาว จุ้นหมั่นไส้
"จะโอด..อีกนานมั๊ย"
"เออๆ ไปก็ด้ายอ่ะ..แต่ปอมเจ็บอ่ะจุ้น!..จุ้นนนเป่า!หน่อยดิ!" ยังไม่หยุด แกล้งเอียงแก้มมาให้
เป่า จุ้นตาขวาง ปอมยิ้มตาหยี
"ก็ได้ ก็ได้.ขึ้นรถน้าจุ้น เด๋วปอมเปิดปั๊ก..กะ..ตูให้น้า คนดีของปอม จุ๊ง จิ๊ง จุ๊ง จิ๊ง" ประจบ
ประจบ รีบเปิดประตูให้ใหญ่ จุ้นเริ่มมีเสียงคิก คิก
"เร็ว เร๊ว!..เร็ว เร๊ว! รีบขึ้น รีบขึ้น เด๋วยุงกัด เจ็บ!น้าา" จุ้นหัวเราะออกมา ปอมยืนอมยิ้ม
"ไอ้บ้า!" แล้วก็ขึ้นรถ ปอมปิดประตูวิ่งไปด้านคนขับ พอขึ้นมานั่งได้ก็หันมายิ้มแฉ่ง สตร๊าด!รถ
แล้วก็ขับออกมา เห็นจุ้นเงียบไปก็ส่งเสียงมา
"เป็นอะไร! ไอ้จุ้นเงียบเชียว" จุ้นหันมามองมั่ง ถอนหายใจออกม่ดังเฮือก! ปอมแหงะหน้ามาดู
นิดนึง
"ถามไม่ตอบ ยังมาถอนหายใจอีก..นี่รู้มั๊ยไอ้จุ้น..ฉันเคยอ่านหนังสือนะไม่รู้ยี่ห้อไหนจำไม่ได้
และ" จุ้นแว๊ด!ทันที
"หนังสือบ้านแกน่ะสิเรียกเป็นยี่ห้อ..จะเรียกชื่อหนังสือก็เรียกออกมาเลย ถ้าไม่รู้จำไม่ได้ก็
เรียกว่าเล่ม ต้องให้สอน" ปอมหันมาค้อนควับ
"จ้า!แม่คนกรุง ฉันมันคนบ้านนอกนี่ภาษง ภาษามันจาไปแม่นได้เท่าแกเหรอ...และจะฟังไหม
เนี่ย!จะเล่าเรื่องดี ดี ให้ฟัง ไม่รู้จักฟังความรู้เอาเก็บไว้กับตัวมันไม่เสียหายหรอกไอ้จุ้น! เชื่อ
ฉันสิ เชื่อฉัน" แล้วก็เงียบไป สายตาสอดส่ายดูรถ จุ้นหมั่นไส้
"เงียบทำไม...ทำไมไม่เล่า..รอฟังอยู่" ปอมหันมามองส่งยิ้มให้ หันกลับไปมองถนนใหม่ ปาก
ก็พร่ามต่อ
"อยากฟังเหรอ..อยากฟังหอมทีก่อน" เอียงแก้มซ้ายให้ จุ้นตบไปที่แก้มหนึ่งทีเบาๆ ปอม
สะดุ้ง รถกระตุกนิดนึง
"จุ้นน!อ่ะ ปอมเจ็บนะ" ส่งเสียงอ้อน ตาก็มองถนนไป
"เรื่องมากก็ไม่ต้องเล่า ไม่เห็นอยากฟังเลย" จุ้นไม่ง้อ
"โอ๋ ๆ ใจร้อนไปได้...เล่าแล้วจ้า เล่าแล้ว..ฉันจะบอกว่า ไอ้หนังสือที่ฉันอ่านน่ะมันเขียนไว้ว่า
คนเราถ้าถอนหายใจมากๆเนี่ย! มันจะทำให้เลือดไปเลี้ยงหัวใจไม่เพียงพอ...เหมือนกับเวลาที่
เรากำลังหายใจอยู่เงี้ย ถ้าเราหายใจปกติเลือดที่มันหล่อเลี้ยงอยู่ก็จะทำงานของมันไปเรื่อยๆ
ใช่มั๊ยล่ะ แต่ถ้าอยู่ดี ดีเราเสือ..ถอนหายใจออกมา ไอ้เลือดที่มันสูบฉีดหล่อเลี้ยงหัวใจอยู่เนี่ย
มันจะหยุดไปชั่วขณะ เหมือนมันกำลังจะบอกว่า ตูกำลังทำงานอยู่ดี ดี เอ็งเสือ..พ่นลมออก
อย่างเนี้ย! ตูไม่ทำต่อซะเลยหมั่นไส้ว่ะ..อะไรอย่างงั้น" หันหน้ามายิ้มแป้น จุ้นขมวดคิ้ว
"มั่วหรือเปล่า!..ไอ้ปอม" ปอมเลิกคิ้ว หัวเราะนิดหน่อย
"ก็ตั้งแต่หลังคำว่าเลือดไปเลี้ยงหัวใจไม่เพียงพอเนี่ยมั่วหมดเลยอ่ะ แฮะๆ แต่ฉันใช้ทฤษฏีอัน
ชาญฉลาดของฉันมาเล่าให้แกฟังนะ เห็นแกเป็นคนเข้าใจอะไรยาก ก็เลยจะอธิบายให้เข้าใจ
ง่ายๆไง แล้วแกเข้าใจหรือเปล่าล่ะ" ส่งเสียงถามมา ตาก็มองถนน จุ้นมองหน้าด้านข้างปอม
แล้วก็ยิ้มเซ็งๆ
"เออ! เข้าใจ" ปอมยิ้ม มือก็สาวพวงมาลัยปากก็พร่ามไป ตาก็สอดส่ายดูรถ
"เห็นมั๊ยล่ะ! ฉันบอกแล้วว่าเข้าใจง่าย...แล้วแกถอนหายใจทำไมกลุ้มใจอะไรนักหนา ไหนลอง
บอกฉันซิ ฉันเป็นหมอน้าา...รักษาได้ทุกเรื่อง...เรื่องเล็ก..เรื่องน้อย..เรื่องจ้อย..เรื่องจิ๊บ..หรือ
จะเอาแบบใหญ่มากผสมน้อยนิด เอาเรื่องจิดริดผสมเรื่องใหญ่...วุ้ย! ได้หมด..มา!..เล่ามาไอ้
จุ้น" พร่ามเข้าไป หน้าจุ้นยังเซ็งๆอยู่
"เหนื่อยมั่งมั๊ยไอ้ปอม พูดเป็นต่อยหอยเลย" น้ำเสียงเอื่อยๆ แล้วก็หันออกไปมองนอกรถ
ปอมแหงะหน้ามามอง อมยิ้มหันกลับไปดูถนนใหม่แล้วเสียงก็รอดออกมา
"เรื่องไอ้ตูน ใช่ไหม" เท่านั้นแหละ รีบหันหน้ามาทันที
"แกรู้ได้ไง!" ปอมยิ้มหน้าบาน เอามือตบตักผาง รีบสวนกลับทันที
"แจ๊กพ๊อตแตก! เป็นไงล่านี่แค่เดานะเนี่ย!ยังแม่นขนาดนี้ และถ้าไม่เดาจะแม่นขนาดไหน เก่ง
จริงเลย แฟนคายเนี่ย!" ยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่ ภูมิใจสุด ๆ ตาก็มองถนน จุ้นค้อนควับ! แล้วก็เงียบ
กริบ ปอมแหงะหน้ามามองใหม่
"เรื่องอะไรล่ะจุ้น! บอกฉันได้นะ" จุ้นส่ายหน้า ตามองออกไปนอกถนน ปอมหันไปมองถนน
บ้างปากก็ค่อยๆ พูดออกมา
"สัญญา ไอ้ตูนไว้เหรอ!" จุ้นหันมาทันที
"แกรู้ไดัไง ไอ้ปอม!" ปอมดีใจใหญ่ยกมือเหมือนได้ถ้วย
"เย๊สส!! ได้สองล้านแย้ว! ปอมเก่งจางง..ปอมเก่งจางง....เด๋วปอมแบ่งให้ ล้านนะจุ้น..ใบ้เก่ง..
ใบ้เก่ง" มือขับรถไปปากก็พร่ามใหญ่ จุ้นค้อนให้อีกหนึ่งที หมั่นไส้
"ฉันใบ้ให้แกตอนไหน ไอ้ปอม!" ข้องใจอยู่ ปอมอมยิ้ม รถติดไฟแดงพอดี รีบหันหน้ามาพูด
อย่างไว
"อ่ะ! ก็จุ้นส่ายหน้าไง..ส่ายหน้าแสดงว่าพูดไม่ได้..ทีนี้ถ้าพูดไม่ได้ก็แสดงว่าสัญญาเอาไว้..ทีนี้
มันเกี่ยวกับไอ้ตูน..ก็แสดงว่าต้องสัญญากับไอ้ตูนเอาไว้...เป็นไงล่า..ปอมเป็นนักสืบน้า จบ
เอกสืบสาน..มวน..ชน สนใจมั๊ยจุ้นน! เดี๋ยวสอนให้ แป๊บ!เดียวเห็นผล" ลอยหน้า ลอยตา ยิ้ม
แป้นแล้น จุ้นยิ้ม เคาะหัวปอมไปหนึ่งที
"ไอ้บ้า!ปอม" ปอมยิ้ม ซักแป๊บมีเสียงบีบแตรไล่หลัง รีบส่องมองกระจกหน้ารถ เข้าเกียร์แล้วก็
ออกตัว ปากก็พร่ามไป
"จ้า..ได้ยินแล้วจ้า...ปอมได้ยินแล้ว..ไม่อยู่รอให้จ่อตูดหรอก จะไปเด๋วนี้แหละ..ใจร้อนจริง
เลย..คนกรุงเตบ! จารีบไปหนาย จารีบไปหนาย" จุ้นหัวเราะ ปอมแหงะหน้ามามอง
"หัวเราะได้แล้วเหรอ จุ้น!" จุ้นหันมามองพยักหน้าส่งให้ ปอมยิ้มหันกลับไปมองถนนใหม่
"เรื่องมันเศร้าเหรอ ถึงกับทำให้แกหัวเราะไม่ค่อยออก" จุ้นนิ่งไม่ตอบ ปอมเห็นเงียบไปก็พูด
ออกมา
"เอางี้...แกไม่ต้องพูดเดี๋ยวฉันถามเอง ถ้าผิดก็แย้งมาแล้วกัน...แกจะได้ไม่ต้องผิดสัญญากับ
ไอ้ตูน" จุ้นหันมามองเขม็ง
"เอายัง...เอายัง..เริ่มล่ะน้าา นึงงฉ่องฉ้ำ..จุ้นรักปอมมั๊กมั๊ก" พูดอย่างเร็ว! จุ้นหัวเราะ
"ไอ้บ้า!" ตีบ่าปอมหนึ่งที ปอมยิ้มตาก็มองถนน
"เซิ๊บ ๆ อันนี้เซิ๊บ ๆ แสดงว่าจริงใช่ม้าไม่แย้ง...ดีใจจริงวุ้ย!..อ่ะ เอาใหม่ เอาใหม่" จุ้นยิ้ม เริ่ม
หนุก
"ตูน กับพี่วัฒน์ใช่มั๊ย" อย่างตรงไม่อ้อมค้อม จุ้นอึ้งเพ่งมองหน้าด้านข้างปอมแล้วก็ถอนหายใจ
ออกมา
"ฉันนี่ปิดอะไรไม่เคยมิดจริง ๆเนอะ..ดูเหมือนอะไรๆ ที่มันเก็บอยู่กับฉันนี่มันจะต้องแสดงออก
ให้คนอื่นรู้ตลอดทุกเรื่อง" พูดแบบปลง ๆ ปอมหันมาอมยิ้มให้ แล้วก็หันกลับไปดูถนนต่อ
"ไม่หรอกจุ้น! แกเป็นคนไม่แสดงออกไม่พูดมาก..บางเรื่องนะ..เน้น!.บางเรื่อง" จุ้นค้อนให้หนึ่ง
ที ปอมไม่เห็นกำลังจดจ่ออยู่กับถนน ปากก็พูดไป
"ถ้าคนไม่สนใจจริงๆ ก็จะไม่รู้หรอก...เผอิญว่าฉันสนใจไงก็เลยรู้ ฉันเป็นคนจับความรู้สึกคน
เก่งน้าาา...และก็เรื่องไอ้ตูน กับพี่วัฒน์ ฉันไม่เห็นว่ามันจะน่าเศร้าตรงไหนเลย" จุ้นสวนทันควัน
"เศร้าสิ! รักคนที่เค้ามีแฟนอยู่แล้วจะไม่ให้เศร้าได้ไง มันทำตัวไม่ถูกนะไอ้ปอม!" พูดไปแล้วก็
ตาโต รีบหันหน้าหนี ปอมแหงะหน้ามามอง อมยิ้มหันไปมองถนนใหม่
"เหรอ! พี่วัฒน์มีแฟนแล้วเหรอ! ไมัยักรู้แฮะ!" ปอมหัวเราะเบาๆ จุ้นหันมามองปอมตาคว่ำ
"แกน่ะแหละตัวดี ไอ้ปอม! ผลักให้พี่ตูนไปกับพี่วัฒน์ ไม่รู้จักช่วยกันบ้าง ป่านนี้เป็นไงบ้างแล้ว
ก็ไม่รู้ฉันล่ะสงสารพี่ตูนจังเลย" พาล เสียงเริ่มสั่น ปอมหันมามองแป๊บนึงแล้วก็หันกลับไป ตา
มองถนนแล้วก็ค่อยๆพูดออกมา
"จุ้นน! ฉันไม่รู้ว่าคนอื่นคิดยังไงหรอกนะ ไอ้เรื่องความรักของหนุ่มสาวเนี่ย กับแกก็เหมือนกัน
ฉันก็ไม่รู้ว่าแกจะคิดเหมือนกับฉันหรือเปล่า แต่สำหรับฉันแล้วเนี่ยความรักมันเป็นเรื่องของคน
สองคน...ยังไงมันก็สองคน...ฉันล่ะถือมากเลยไอ้เรื่องที่จะเข้าไปยุ่งกับเรื่องของคนอื่นเค้าน่ะ
มันไม่ใช่เรื่อง...บุคคลที่สามอย่างเราๆมองดูอยู่ห่างๆ ไม่ดีกว่าเหรอ...ปล่อยให้เค้าจัดการกัน
เองดีกว่ามั๊ย...ให้เค้าได้มีเวลาอยู่ด้วยกันซักหน่อยขอแค่ให้มีใคร คนใดคนนึงเอ่ยปากออกมา
เท่านั้นแหละ เรื่องมันจะไม่เศร้าหรอกจุ้น เชื่อฉัน! ตอนนี้มันยังเหมือนกับฟ้าหลังฝนที่เพิ่งตก
มาหมาดๆ จะสว่างเลยก็ไม่ใช่ จะมึดเลยก็ไม่เชิงแต่มันยังอึมครึมอยู่ มันคอยแดดอยู่ไงจุ้น
เมื่อไหร่ที่แดดมามันก็คงทำให้ฟ้าสว่างขึ้นมาอีกครั้งนึงนั่นแหละ...แกเข้าใจฉันมั๊ยเนี่ย" เงียบ!
ปอมแหงะหน้ามามองแล้วก็ตกใจ บ่อน้ำตาแตก!
"อ้าว! เฮ้ย!..ฉันไม่ได้ว่าแกนะไอ้จุ้น..เล่นบทโศกอีกและ ขับรถอยู่ปลอบไม่ได้...เดี๋ยวก่อน
เดี๋ยวก่อน รอแป๊บ" ว่าแล้วก็ตบไฟซ้าย ชิดรถเข้าข้างทาง แล้วก็ค่อยๆจอดเทียบฟุตบาท เข้า
เกียร์ว่าง ยกเบรกมือขึ้น ปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วก็หันหน้ามาหาจุ้น
"ไหน! มานี่ซิ" มือปลดล๊อคเข็มขัดนิรภัยให้จุ้นแล้วก็ดึงตัวจุ้นเข้ามา ปาดน้ำตาที่หน้าให้
"เป็นอะไร..ขี้แงจัง" จ้องหน้าจุ้น ปากถาม มือก็เช็ดให้ใหญ่ จุ้นมองหน้า
"ซึ้งอ่ะ..ฉันไม่คิดว่าแกจะมีประโยคเพราะๆ แบบนี้ อยู่ในหัวสมองแกด้วย ฉันนึกว่ามันจะกรวง
โบ๋ มีแต่ไอ้สิ่งที่ไร้สาระ ทะลึ่งเต็มหัวกบาลแกไปหมด..แกพูดดีดี เพราะๆ กับเค้าก็เป็นนี่ ทำไม
ไม่หัดพูดเยอะๆล่ะ" ปอมอมยิ้ม ยกมือลูบแก้มจุ้นเบาๆ
"ชอบฉันแบบนี้เหรอ ประเภทที่สาระเยอะๆ เครียดๆ แกชอบเหรอ ได้นะ เดี๋ยวฉันจัดให้ ขอแค่
แกบอกมาเท่านั้นแหละ อาจจะฝืนนิดหน่อยแต่ก็พอถูไถไปได้" จุ้นมองหน้าปอมส่ายหน้าส่ง
ให้
"ถ้าแกจะต้องเปลี่ยนเพื่อฉัน ไม่ต้องหรอกปอม! เป็นตัวของแกน่ะดีที่สุดแล้ว เพียงแต่ฉัน
แปลกใจเท่านั้นแหละ เพราะนานๆฉันถึงจะได้ยินประโยคแบบนี้ออกจากปากแก" ปอมอมยิ้ม
มือยังลูบแก้มจุ้นอยู่งั้น
"แก้มเนียนจัง ใช้สบู่อาลัยเนี่ย!" จุ้นตีมือปอมเพี๊ย!
"นี่เห็นมั๊ย พูดไม่ทันขาดคำ ไอ้สมองส่วนทะลึ่งเริ่มทำงานอีกแล้ว" ปอมยิ้ม ถอยกลับมานั่งพิง
เบาะ
"หายแล้วใช่มั๊ยเนี่ย" จุ้นพยักหน้า
"แล้วเรื่องไอ้ตูน กับพี่วัฒน์ล่ะเข้าใจแล้วใช่มั๊ย..อย่าให้ฉันพูดอีกนะเพราะว่ามันจะไม่เหมือน
เดิมแล้วอ่ะ" จุ้นพยักหน้าส่งให้อีกครั้งนึง สายตายังจ้องปอมอยู่ปากก็พูดออกมาเบาๆ
"ปอม! ฉันเข้าใจนะที่แกพูดน่ะ แต่ฉันยังมองไม่เห็นทางเลยว่ามันจะสมหวังตรงไหน...ในเมื่อพี่
วัฒน์เค้ามีแฟนแล้ว" ยังตะขิดตะขวงใจอยู่ ปอมยิ้ม
"เหอะน่า! แกไม่ต้องไปคิดแทนคนอื่นเค้าหรอก อย่างที่ฉันบอกขอให้มีใครซักคน พูดออกมา
เท่านั้นแหละ มันจะกระจ่างทันที" จุ้นขมวดคิ้ว จ้องหน้าปอมเขม็ง
"แกปิดอะไรฉันหรือเปล่า!" ปอมเลิกคิ้ว ยิ้มแป้น
"สืบสิจุ้น..อยากเป็นนักสืบมั๊ยล่าาา...เดี๋ยวปอมสอนให้เอาแบบแป๊บเดียวเห็นผลก็ได้น้า แต่ค่า
จ้างแพงหน่อยเท่านั้นแหละ..เอามั๊ย เอามั๊ย" ทำหน้าทำตา กะลิ้มกะเลี่ย จุ้นค้อนควับ
"ไอ้ ทุเรศ!ปอม ไอ้ทะลึ่ง!" ปอมหัวเราะ ทำตาโต
"ว่าแต่..วันนี้แก้มเรายังไม่ชนกันเลยน้า...มา!..เอาซักหน่อย เดี๋ยวจะลืม!...ปลอดคนแย้ว ไม่มี
ใครแย้ว" ว่าแล้วก็ทำท่าจะเข้ามาโอบจุ้น จุ้นถอยตัวหนี
"ไม่เอ๊า! ไอ้ปอม ไอ้บ้านี่! ถอยไป" ปอมยิ้มแล้วก็ถอยออกมา
"แหม!ทีตอนนี้ล่ะถอยไป ทีตอนนั้นล่ะกอดเค้าใหญ่เลยน้า...เค้าจะกระเถิบถอย..ตัวเองก็ดึง
เค้าใหญ่เชียว" จุ้นขมวดคิ้วมุ่น
"ตอนไหน! ไอ้ปอมพูดดีดีนะ...ฝันไปหรือเปล่า" ปอมหัวเราะลอยหน้า ลอยตาพูด
"ก็นั่นแหละในฝันนั่นแหละปอมอย่า! ปอมอย่า!...อย่าถอย...อย่าถอย! อุ้ยยส์..ไอ้จุ้น!
เจ็บบบบ เดี๋ยวขาด ไอ้นี่หนิ ปล่อยย!" เจอดึงหูอย่างแรง หมั่นเคี้ยว
"แม้กระทั่งตอนฝันแกยังทะลึ่งขนาดนี้ไอ้ปอม มันน่าเอาให้ขาดมั๊ย หึมม์" บิดอีกทีอย่างแรง
แล้วก็ปล่อย ตาเขียวปั๊ด! ปอมรีบกระเถิบมาชิดประตูลูบหูป้อยๆ ค้อนจุ้นวงใหญ่ มือคาดเข็มให้
ตัวเอง ปากก็ค่อยๆส่งเสียงออกมา
"คาดเข็มขัดจุ้น! จะไปแล้ว" จุ้นแหงะหน้ามามองเห็นปอมสตร๊าดรถเรียบร้อยกำลังจะออกตัว
ค่อยๆเอื้อมมือดึงสายคาดเข็มขัดรัด เงียบ!ผิดปกติ ไม่มีเสียงพูดออกมาจากปากปอมซักแอะ
ผิดกับเมื่อสักครู่ แล้วปอมก็ออกรถ จุ้นหันหน้ามามองอีกครั้งนึง เห็นปอมตั้งหน้าตั้งตาขับรถ
มือก็ลูบคลำหูตัวเองใหญ่ ยังเงียบอยู่ จุ้นค่อยๆส่งเสียงออกมา
"ปอม!เป็นอะไร โกรธเหรอ!" เงียบ! จุ้นกัดปากแน่น มันโกรธจริง จริงด้วย! เราทำมันแรงไป
แน่ๆ ทำไงดีอ่ะ หน้ายังหันมองปอมอยู่
"ปอม! แกโกรธฉันจริง จริงเหรอ" ปอมแหงะหน้ามามอง
"เปล่า!" จุ้นขมวดคิ้ว
"เปล่า! แล้วทำไมเงียบไป" ยังข้องใจอยู่ ปอมยิ้ม สายตาก็มองถนนไปด้วย
"ฉันพยายามทำตัวใหม่ไง ฉันอาจจะเล่นมากไปหน่อยก็ได้ กลัวแกจะรำคาญ" จุ้นหน้าเบ้ รีบ
ตอบกลับทันที
"ไม่เอ๊า! เอาเหมือนเดิม ฉันไม่รำคาญ..นะปอม เอาเหมือนเดิม ไม่ต้องพยายามทำอะไรทั้ง
นั้น" ยื่นมือมาสกิดแขนปอมยิก ยิก ปอมเหลือบตามองและก็หันไปมองถนนต่อ
"แกพูดจริงเหรอ จุ้น!" จุ้นพยักหน้าไปด้วย ปากก็พูดออกมา
"จริง ฉันพูดจริงๆ" ปอมอมยิ้มตาหยี
"งั้นดูหูให้ปอมหน่อยจิ มันเจ็บอ่ะ ไม่รู้เลือดไหลหรือเปล่าเมื้อกี้เนี้ย จุ้นใส่ไม่ยั้งเลยอ่ะ ยัง
ร้อนๆอยู่เลย" อ้อน! เอียงหน้าข้างซ้ายเข้ามาหาจุ้น จุ้นค้อน ชะโงกหน้าเข้ามาดูมือก็ยกขึ้นจับ
ใหญ่
"ไหน ดูดิ..ไม่มีหรอกเลือดน่ะ แดงเฉยๆ" ปอมแหงะหน้ามามอง
"ก็มันร้อนอ่ะ" ยังอ้อน!อยู่ จุ้นหมั่นไส้
"และจะให้ฉันทำยังไงล่ะ" ปอมอมยิ้มแก้มแทบปริ
"ก็เป่าอ่ะ..จะได้หายร้อน" จุ้นหัวเราะ ผลักหน้าปอมแล้วก็ถอยตัวกลับมา
"ทะลึ่งไม่สร่างเลยแกน่ะ ไอ้ปอม!" ปอมทำปากจึก จัก
"ก็จุ้นเป็นคนทำปอมเจ็บนะ จุ้นก็ต้องรักษาสิ ยังมาว่าปอมอีก" ปากพูดไป มือก็เปิดไฟเลี้ยวจะ
เข้าหมู่บ้านที่จุ้นอยู่ ตาสอดส่ายดูรถ
"เจ้าเล่ห์น่ะสิไม่ว่า..อย่านึกว่าฉันไม่รู้ทันแกนะไอ้ปอม" ปอมค้อนให้จุ้นหนึ่งที เลี้ยวแล้วก็ขับ
ตรงเข้ามา ซักแป๊บก็มาถึงหน้าบ้านจุ้น จอดรถแล้วก็หันหน้ามาหา
"จุ้นใจร้าย...ขอให้คืนนี้ฝันเห็นแต่ปอมคนเดียวเลย" แช่งซะ จุ้นอมยิ้ม
"ช่างเป็นอะไรที่ไม่น่าพิศมัยซะเลย" ปอมหลี่ตามองยิ้มๆ
"จริงง่ะ...พูดตรงกับใจหรือเปล่า..ไม่ใช่แอบชอบอยู่ในใจเหรอ" จุ้นเม้มปาก
"บ้า! ไอ้ปอม" ปอมหัวเราะ และก็แบมือ
"กุญแจบ้านล่ะจุ้น จะได้ไม่ต้องกดกริ่งเกรงใจดึกแล้ว"
"เดี๋ยวฉันลงไปเอง แกคอยเอารถเข้าแหละ" ว่าแล้วจุ้นก็ลงไปไขประตูเล็กเดินเข้าไปในบ้าน
แล้วก็ค่อยๆเลื่อนประตูใหญ่ออก ปอมขับรถเข้าไปในบ้านดับเครื่องแล้วก็ลงจากรถ ยื่นกุญแจ
ส่งให้จุ้น
"ปอมแกนอนนี่ก็ได้นะ ดึกแล้วขับกลับอันตราย" จุ้นยังห่วง
"ขับได้ไม่มีปัญหา...เป็นห่วงไอ้ตุ๋ยมันด้วย เทอาหารให้มันซะเยอะเมื่อวันจันทร์ไม่รู้มันจะขยัก
ไว้กินถึงวันศุกร์หรือเปล่า ยิ่งตะกละๆอยู่ด้วย ไม่รู้ป่านนี้ท้องแตกตาย หรือว่าอดอาหารหัวโต
ลอยตุ๊บป่อง ตุ๊บป่องอยู่...แต่ฉันเคยบอกมันแล้วนะว่า เป็นปลาพี่ต้องอดทน เห็นมันพยักหน้า
รับ ไม่รู้มันอดทนดีอยู่หรือเปล่าตอนนี้" จุ้นหัวเราะ เขกหัวปอมหนึ่งที
"ไอ้ต๊อง!" ปอมอมยิ้ม เดินไปที่รถของตัวเอง จุ้นเดินตามมา ซักแป๊บปอมก็ก้มหน้าสตร๊าดรถ
ปากก็พูดไป
"จุ้นน! ฉันจะใส่หมวกแล้วน้า..ไม่จุ๊บซักหน่อยเหรอ..เดี๋ยวจะหมดโอกาสน้า" ปอมกำลังจะเงย
หน้า รู้สึกว่ามีอะไรมาแตะที่แก้มรีบแหงะไปมอง เห็นจุ้นถอยตัวออกไปแล้ว ตาโตทันที
"ทำอะไร ไอ้จุ้น! อย่าบอกนะว่าใช่ ..จุ้นอ่ะ! ยังไม่ได้ตั้งตัวเลย เอาใหม่อ่ะไม่รู้สึกเลย เร็ว!"
เร่งใหญ่ จุ้นส่ายหัวยืนยิ้มหน้าแดง ปอมค้อนประหลับประเหลือก
"ทุกทีเลย..อย่างงี้ทุกที..ชอบทำกับปอมอย่างงี้เรื่อยเลย..จะสะกิดก่อนก็ไม่ได้" ปากบ่นใหญ่
เอาหมวกสวมหัว กำลังจะเคลื่อนตัว แล้วก็หันหน้ามาทางจุ้น ร่ายออกมาเป็นชุด
"นอนหลับฝันดีนะที่รัก..Good night นะจ๊ะคนสวย..ราตรีสวัสดิ์นะคนน่ารัก..อย่าลืมมาหากัน
บ้างนะคนดีคืนนี้..ในฝันอ่ะ...ตอนนี้ไปก่อนนะ..พรุ่งนี้โทรมารอรับสายเค้าด้วยนะตัวเอง...
จุ๊บส์!..ไปล่ะ" จุ้นยิ้มหน้าร้อนวูบๆ ปากก็ค่อยๆส่งเสียงไป
"ขับรถดี ดีนะปอม" ปอมหันหน้ามายิ้มโบกมือให้แล้วก็ค่อยๆขับออกไป จุ้นเดินไปล๊อคประตู
เล็ก ปิดประตูใหญ่แล้วก็เดินกลับมามีรอยยิ้มระเรื่อที่แก้มฮัมเพลง งุ๊ง งิ๊ง งุ๊ง งิ๊ง หยิบของในรถ
เห็นถุงปลาหมึกก็อมยิ้มปากก็พึมพำออกมาเบาๆว่า
"ไอ้บ้าปอม!" แล้วก็เดินยิ้มเข้าบ้านแบบสบายอารมณ์..................
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 มิ.ย. 2554, 21:20:16 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 มิ.ย. 2554, 21:20:16 น.
จำนวนการเข้าชม : 1833
| << ตอนที่ 23 : ทำรายกันสองคน | ตอนที่ 25 : โทรศัพท์ >> |