จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่ 25 : โทรศัพท์
"ปี๊ด!..ปี๊ด!..ปี๊ด!..ปี๊ด!" เสียงโทรศัพท์มือถือร้องระงม จุ้นวิ่งมารับแทบไม่ทัน
"มาแล้วจ๊ะ..มาแล้ว...จะร้องอะไรกันนักหนา" หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พอเห็นชื่อก็ยิ้มล่าทำหน้า
เจ้าเล่ห์รีบกดปุ่มวางสาย ยืนอมยิ้มมองโทรศัพท์อยู่งั้น
"ปี๊ด!..ปี๊ด!..ปี๊ด!..ปี๊ด!" เสียงเรียกเข้าอีกครั้ง พอดูชื่อว่าเป็นใครก็กดวางสาย หัวเราะคิก คิก
อยู่คนเดียว...ไทด์เดินเข้ามาหนีบหนังสือพิมพ์ไว้ที่รักแร้ มือก็ถือถ้วยกาแฟเข้ามาด้วย แหงะ
หน้ามามองน้องสาวแล้วก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้รับแขก
"เป็นอะไรจุ้น!" จุ้นมองหน้าเลิกคิ้ว ส่ายหัว แล้วก็หันหลังก้มมองโทรศัพท์รออยู่ ไทด์เลิกสนใจ
ก้มหัวลงอ่านหนังสือพิมพ์ แล้วโทรศัพท์ก็ดัง กริ๊งง! กริ๊งง! กริ๊งง! เอื้อมมือไปรับ
"ไอ้จุ้น! ถ้าแกวางสายอีกนะฉันจะไปฟัดให้จั๋งหนับเลย เดี๋ยวเหอะ!..ไอ้นี่..ค่าโทรศัพท์แพงนะ
โว๊ย!" บ่นมาตามสาย ไทด์ขมวดคิ้ว จุ้นหันมามอง
"เป็นหมาเหรอไงไอ้ปอมจะฟัดน่ะ" ปลายสายเงียบไปแป๊บนึง ตกใจอ่ะ! เสียงจุ้นเปลี่ยนไป
และเสียงก็มา
"พี่ไทด์เหรอ...ไอ้จุ้น!ไปไหน..ทำไมไม่ให้มันมารับสาย และรับทำไมหน้าที่เหรอ...นั่งอยู่เฉยๆ
ก็ได้ ให้ไอ้จุ้นมันมารับเอง" ใส่ใหญ่ ไทด์เลิกคิ้ว ทำหน้างง ตูผิดเหรอวะเนี่ย ตูผิดเหรอ ตกลง
บ้านใครวะเนี่ย เอ๊ะ!หรือว่าเราอาศัยมันอยู่ จุ้นกระเถิบมายืนข้างๆ
"เอ่อ! เผอิญว่าผมนั่งอยู่ใกล้ๆ พอดีน่ะครับมือก็เลยเสือ..ไปรับ เดี๋ยวคุณชายจับหูไว้แป๊บนึงนะ
ครับ เดี๋ยวผมเรียกให้ อ้อ!ตื่นเช้ามานี่คุณชายล้างปากบ้างหรือยังครับ ปากเหม็นแต่เช้า
เลยกลิ่นลอยมาถึงนี่ แป๊บนะครับ แป๊บ" ว่าแล้วก็ยื่นโทรศัพท์ให้จุ้น และก็ทำหน้าสะใจสุดๆ
สำเร็จ สะใจจิงวุ้ย! ตอกมันกลับได้ นานทีมีหน วันนี้นอนหลับฝันดีแน่..แน่! จุ้นมองหน้าไทด์
แล้วก็ยิ้มแหยๆ ยกหูขึ้น ปากก็พูดไป
"ฮัลโหล"
"ไอ้จุ้นเหรอ!" เสียงเข้ม
"เออ!" จุ้นขมวดคิ้ว
"จุ้นนน! ปอมปากเหม็นเหรอ..จุ้นดมซิ ดมซิ" เร่งใหญ่
"ไอ้บ้า! จะดมได้ไงเล่า" พูดเสียงเบาๆ
"ไม่ยอมอ่ะ!พี่ไทด์หรอกด่าปอมอ่ะ..จุ้นต้องจัดการให้ปอมนะ" ฟ้องมี ฟ้อง
"ก็แกไปปาก เสียอะไรกับเค้าก่อนหรือเปล่าล่ะ" ยังเบาอยู่
"ก็แค่บอกว่าจะฟัดจุ้นให้จั๋งหนับเท่านั้นเองอ่ะ" วูบ วูบหน้าร้อนวูบ วูบ สายตาเจอไทด์พอดีรีบ
หันหลังหนี ปลายสายยังไม่เงียบยังจ้ออยู่
"อ้อ!มีอีก แค่บอกว่าให้อยู่เฉยๆ ไม่ต้องมารับ ให้จุ้นรับเองอ่ะ เท่านั้นเองนะ" จุ้นอึ้ง ปลายสาย
ยังจ้ออยู่
"แต่พี่ไทด์ มาว่าปอมก่อนนะว่าปอมเป็นหมาอ่ะ! ปอมก็สวนกลับสิ" ฟ้องอีก จุ้นทำหน้าเหมือน
ปวดท้อง แล้วก็เงียบ
"จุ้นน! จุ้นน! จุ้นอยู่หรือเปล่า" เรียกใหญ่
"อยู่" เสียงเบาๆ
"ทำไมเงียบไปล่ะ..จุ้นต้องจัดการให้ปอมนะไม่งั้นปอมไม่ยอมจริง ๆ ด้วย" ยังทวงอยู่ จุ้นชัก
หมั่นไส้
"นี่ไอ้ปอม จะอีกนานมั๊ย...เค้าไม่กระแทกหูใส่แกก็บุญแล้วปากดีนัก มีอย่างเหรอโทรมาบ้าน
คนอื่นเค้า แล้วยังไปว่าเจ้าของบ้านเค้าอีก..แล้วมีอะไรโทรมาหาแต่เช้าเนี่ย" มีเสียงจึก จักขัด
ใจจากปลายสาย
"มีสิ ไม่มีจะโทรมาทำไมล่ะ...ว่าแต่เฮียแกนั่งอยู่ข้างๆหรือเปล่าล่ะ" ถามมาตามสาย
"อยู่!"
"งั้นจุ้นวางสายก่อนน้า เดี่ยวปอมโทรเข้ามือถือแล้วก็เดินไปห่างๆพี่ไทด์นะ ไปอยู่ในสวนก็ได้"
จุ้นขมวดคิ้ว งง
"ทำไมต้องเดินไปห่างๆ"
"ก็ความลับอ่ะ ความลับมันก็ต้องคุยกันสองคนสิ ชอบเหรอมีก้าง เอ๊ย!มีคนนั่งอยู่ข้างๆฟังด้วย
น่ะ" จุ้นค้อนให้โทรศัพท์
"และทำไมต้องไปอยู่ในสวน" ยังสงสัย
"ก็ถ้าไม่ชอบในสวน ไปอยู่ในห้องนอนก็ได้ปอมไม่ถือ แฮะๆ" หน้าจุ้นเริ่มมีสี เอาโทรศัพท์
ออกจากหูแล้วก็กระแทกหูโทรศัพท์ไปบนแป้นอย่างดัง ไทด์หันมามอง จุ้นค้อนให้ไทด์หนึ่งที
แล้วก็เดิน พรึด! พรึด! ออกไป ไทด์งง มองตามหลังจุ้น ปากก็ส่งเสียงออกมา
"ท่าจะบ้า!" ส่ายหัวแล้วก็ก้มลงอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ จุ้นเดินมาอยู่ในสวนแล้วนั่นแหละ
โทรศัพท์ในมือถึงดังขึ้นมา
"ฮัลโหล!"
"ไอ้จุ้น! ถ้าหูฉันหนวกไปว่าไง กระแทกมาได้ แก้วหูแทบแตก!" บ่นอุบ
"เออดี! ให้มันหนวกไปเลยสะใจ ทะลึ่งดีนัก มีอะไร๊" เริ่มมีอารมณ์ ไม่เข้าเรื่องซักที ปลายสาย
เงียบไปนิดนึง
"เอียงหูมาใกล้ๆจิ" เริ่มประจบ จุ้นขมวดคิ้ว
"โทรศัพท์แทบจะเข้าไปอยู่ในรูหูแล้ว จะให้ใกล้ขนาดไหนอีก" น้ำเสียงเริ่มหงุดหงิด
"คิดถึงปอมป่ะ!" จุ้นงง ทำหน้าแหย และก็ต้องตาเบิกตากว้างเหมือนได้ยินเสียงคนหลายคน
อยู่ปลายสายส่งเสียงวี๊ดวิ้ว ด้วย
"เสียงใคร! ไอ้ปอม!" รีบถามใหญ่
"นั่นแน่...เฉไฉ..คิดถึงปอมก็บอกมาเถอะ"เข้าข้างตัวเองอยู่
"เสียงใคร๊" เสียงเริ่มสูง
"จุ้นอ่ะ! เป็นอะไรล่ะ" ปลายสายเริ่มงง
"ก็ถามว่า เสียงใครนั่งอยู่กับแกด้วยน่ะ" ถามจิก ถามจิก
"ก็ เจ็ด แปดคนได้น่ะ ไอ้โจ้ ไอ้ตั๊ม...โอ๊ย!อีกหลายคน...จุ้นถามทำไมเหรอ" หน้าจุ้นเริ่มมีสี
"ไอ้ปอม! แล้วเค้านั่งกันอยู่นานหรือยัง นั่งกันอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่" กระซิบเสียงเบาใส่โทรศัพท์
กลัวไอ้เจ็ด แปดคนที่อยู่ปลายสายจะได้ยิน (โฮะๆ)
"จุ้นทำไมเสียงเบาจังคลื่นไม่ดีเหรอ สงสัยจะไปยืนทาง South east ปอมว่าหันมาทาง North
east ถ้าจะ Workนะ" เดาะภาษาอังกฤษ จุ้นตาขวาง ทำปากจึกจัก ขัดใจ
"ฉันกระซิบ"
"อ้าว! กระซิบทำไมล่ะ กลัวใครได้ยินเหรอ หรือว่าพี่ไทด์มายืนข้างๆ มา..เอามาคุย เดี๋ยวปอม
จัดการเอง...เมื่อกี้ยังแค้นไม่หายมาว่าปอมปากเหม็นได้เหรอ แปรงแล้วด้วยฟันอ่ะ"
"ไอ้บ้า! ฉันกลัวไอ้เจ็ดแปดคนของแกนั่นแหละมันได้ยิน" แว๊ดเสียงดัง ไม่กง ไม่กลัวมันแล้ว
"อุ้ยส์...ไอ้จุ้น!ขี้หูกระจายหมด แหกปากซะเสียงดัง...ก็แกจะไปกลัวเค้าทำไมล่ะ ไม่ได้ทำ
อะไรผิดซักหน่อย"
"ฉันอาย!....และ และพวกมันนั่งกันอยู่นานหรือยัง" ถามต่ออย่างเร็ว
"ก็ตั้งแต่แรกน่ะแหละ เพราะอยู่ในห้อง ตัดต่อด้วยกัน"
"ตาย! ตาย!ไอ้ปอม....พวกมันก็ต้องได้ยินไอ้ที่แกบอกพี่ไทด์ว่าจะฟัดฉันให้จั๋งหนับน่ะสิ" จุ้น
หน้าร้อนวูบ วูบ
"ก็คงจะได้ยินมั๊ง เพราะฉันพูดไม่ค่อยเบาเท่าไหร่"
"ไอ้ปอม! ไอ้ทุเร..! แล้วทำไมไม่รู้จักเดินออกมาข้างนอก มาคุยข้างนอก หยั่งงี้เค้าไม่รู้กันทั่ว
แล้วเหรอ" จุ้นตวาดแว๊ดกลับทันที ปอมหัวเราะมาตามสาย
"นึกว่าเรื่องอะไร! จุ้นน!ไม่เป็นไรหรอก...ยังไงเค้าก็รู้กันหมดแล้ว"
"รู้อะไร๊" ขึ้นทันที
"ก็รู้ว่าเราเป็นแฟนกันไง แฟนกันจะกระจุ้ง กระจิ้งกันมันก็ไม่ผิด" ยังไม่สำนึก มีเสียงวี๊ดวิ๊ว ปี๊ด
ปิ้วมาตามสายด้วย จุ้นจากร้อนวูบวูบ หน้าเริ่มจะชาแล้ว
"ไอ้บ้าปอม! ฉันอาย! เข้าใจมั๊ยว่าฉันอาย ถึงจะเป็นแฟนกันก็ไม่จำเป็นจะต้องเอาไปโพทนาให้
คนอื่นเค้ารู้" สอนใหญ่
"ก็พอดีงานมันติดพันอ่ะ ออกจากห้องไม่ได้ พอเห็นหน้าจุ้นแล้วก็เลยอยากจะคุยด้วยอ่ะ" แก้
ตัว
"เห็นหน้าอะไร" จุ้นขมวดคิ้ว
"ก็..ก็เห็นหน้าจุ้นในมโนภาพไง อยู่ดีๆ มันก็พรึบ! ขึ้นมาเฉยๆเหมือนจุ้นส่งกระแสจิตมาอย่าง
งั้นแหละ" ยังได้ยินเสียงแซวอยู่เป็นระยะๆ จุ้นหน้าแดง อยากจะรีบวางสายโดยไว
"และไหน ความลับอะไรของแก ให้ฉันเดินออกมาห่างๆพี่ไทด์เนี่ย" หงุดหงิด หงุดหงิด
"เดี๋ยวๆ..ใจเย็นๆน้าจุ้น...เดี๋ยวแป็บนึงน้า..ให้ปอมออกจากห้องก่อน..ความลับมันต้องคุยกัน
สองคน จุ้ง จิ๊ง จุ้ง จิ๊ง" ปี๊ดดดด! ก๊ากก!...จุ้นถึงกับผงะหน้าหนีจากโทรศัพท์เสียงแหกปากแซว
ดังมากมาตามสาย หน้าแดงๆ เริ่มบูด
"มาแล้วจ้า มาแล้ว ปอมออกมาแล้ว...ไหนนะเมื่อกี้จุ้นจะบอกความลับอะไรปอมน้า" จุ้นสวน
ทันควัน เสียงดังลั่น
"แกนั่นแหละ บอกฉัน...แกเป็นคนโทรมาไม่ใช่ฉันโทรไป ไอ้บ้าปอม!" เริ่มฉุน เริ่มฉุน
"จุ้นน! หูปอมแตกหมดแล้วอ่ะ เบาๆสิ"
"แกก็พูดมาซักทีสิ ลีลาอยู่ได้" เสียงเริ่มอ่อน
"คิดถึงปอมป่ะ ยังไม่ตอบเลยอ่ะเมื่อกี้เนี้ย!"อ้อนซะ จุ้นทำปากจึกจัก ค้อนให้กับโทรศัพท์
"จุ้น! จุ้น!ยังอยู่หรือเปล่า"
"อยู่"
"ทำไมเงียบไปล่ะ...ตอบยากเหรอ ถ้าตอบยากไม่ต้องตอบก็ได้นะปอมเข้าใจ คำว่าคิดถึงมัน
คงจะพูดยากสำหรับจุ้นอ่ะเนอะ..แต่สำหรับปอมแล้วไม่นะ! คิดถึง...คิดถึง...คิดถึง...คิดถึงจุ้น
ที่สุดเลย.....ไม่เจอหน้ากันแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็คิดถึงซะแล้ว..ถ้าไม่ติดงานไปหาแล้วนะเนี่ย!"
หวานซะ จุ้นเม้มปาก อมยิ้มปากก็ค่อยๆเอื้อนเอ่ยออกไป
"เหมือนกัน!"
"อะไร! เหมือนกัน..จะมาหาปอมเหรอ..ไม่ต้องมา ถ้าไม่มีธุระไม่ต้องมาเสียพลังงาน..เดี๋ยว
ปอมไปหาเอง แค่จุ้นบอกมาเท่านั้นแหละ" จุ้นค้อนโทรศัพท์ให้อีกรอบ หน้าแดง
"คิดถึง! เหมือนกัน" เสียงจุ้นเริ่มหนักแน่น ถ้าตัดภาพไปที่ปลายสายจะเห็นปอมนั่งยิ้มตาหยี
พยายามเก๊กเสียงสุดๆ
"อ้อ! คิดถึงปอมเหมือนกัน....คิดถึงมากป่ะ" ได้คืบเอาศอก
"ไอ้ปอม! จะอีกนานมั๊ย" เริ่มมีอารมณ์ แต่หน้ายังแดงอยู่
"ก็อยากรู้อ่ะ ว่าเหมือนปอมหรือเปล่า ปอมนะคิดถึงจุ้นม๊ากมาก" (เอิ๊กๆ)
"เออๆ คิดถึงมาก" หน้าแด๊ง! ปลายสายยิ้มแป้นเห็นฟัน32ซี่
"จุ้นน! น่ารักจังเลย มา..มาหอมทีน้า" จุ้นรีบสวนทันควัน
"ไม่เอ๊า! ไอ้ปอมใครเห็นน่าเกียจ.." พูดไปแล้วก็อึ้ง เงียบกริบ! ลืมตัวง่ะ!เคยปาก นึกว่าปอม
อยู่ใกล้ๆ (แฮะๆ) ปลายสายกลั้นหัวเราะคิก คิก จุ้นรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
"มีเท่านี้ใช่มั๊ยไอ้ความลับอะไรของแกน่ะ"
"ไปดูหนังมั๊ยจุ้น พรุ่งนี้อ่ะ" โทรศัพท์แทบร่วง! ปอมเปลี่ยนเรื่องเร็วมาก ปากก็เอื้อนไป
"แกว่างเหรอ"
"ว่างสิจุ้น...ถ้าไม่ว่างปอมจะชวนเหรอ...ไปนะ ไปนะ...เนี่ยปอมเพิ่งอ่านโปรแกรมจากหนังสือ
พิมพ์มาสดๆ ร้อนๆเลยน้า มันเข้าพรุ่งนี้วันแรกด้วยเดี๋ยว ๆ นึกก่อนเรื่องอะไรน้า..อ้อ!บางระจัน!
ปอมชอบ ปอมชอบ ต่อสู้ ปอมชอบ" จุ้นหัวเราะเสียงดัง
"ไอ้ทุเรศ!ปอม แกอ่านหนังสือพิมพ์ย้อนหลังกี่ปีฮะ ออกไปตั้งชาติแล้ว ทำมาเป็นตลก" พูดไป
ด้วยยิ้มไปด้วย ปลายสายนั่งอมยิ้มพริ้มมม
"อ้าวเหรอ! ออกตั้งชาติแล้วเหรอ.....ตกลง จุ้นไปกับปอมนะ เดี๋ยวปอมไปรับที่บ้าน...น้า"
อ้อน หญ่ายยย!
"ก็ได้!" จุ้นเขิลล์ ปลายสายยกกำปั้นสะใจเหมือนถูกรางวัล
"เย๊สส!! น่ารักจริงเลย" จุ้นยิ้ม ปากก็พูดไป
"เนี่ยเหรอ! ความลับแกไอ้ปอม แค่เนี้ย!"
"วันนี้เอาไปแค่นี้ก่อนไง...พูดทางโทรศัพท์มองไม่เห็นหน้ามันไม่ได้อารมณ์อ่ะ..เดี๋ยวพรุ่งนี้
ปอมจัดให้น้า..มีเยอออะ..จุ้นจะเอาลับมาก ลับน้อยได้หมด เพื่อจุ้นปอมทำด้ายย" จุ้นยิ้ม
หมั่นไส้
"ฉันไม่ได้จะเอา..แกเป็นคนบอกฉันเองว่ามีความลับจะบอก..เล่นคำซะจนฉันงง" ปลายสาย
หัวเราะ
"อ่ะ! ถ้างง..งั้นแค่นี้ก่อนน้าจุ้น...เดี่ยวปอมทำงานก่อนน้า จะได้เก็บเงินไว้เยอะๆเพื่ออนาคต
ของเรา...จ๊วบ! บายจ๊ะที่รัก"
"ไอ้บ้า!" ได้ยินแต่เสียงตู๊ดๆ ตอบกลับมา จุ้นก้มมองโทรศัพท์ เพิ่งจะรู้สึกว่าโทรศัพท์ร้อนมาก
ก็ตอนนี้นี่เอง ดูเวลาที่ข้อมือสี่สิบห้านาที คุยได้ไงเนี่ยฉัน..ปกติคุยกับคนอื่นไม่ถึงสิบนาทีก็วาง
แล้ว แทบจะไม่มีเรื่องพูด นี่ตั้งสี่สิบห้านาที แปลกดี!นี่ละมั้งความรัก ทำให้คนลุกขึ้นมาทำ ใน
สิ่งที่ไม่เคยมาก่อน ยืนอมยิ้ม..."ปี๊ด!"... รีบกดรับโทรศัพท์ทันทีแค่ ปี๊ดแรก
"มีอะไรอีกไอ้ปอม!"
"แหมจุ้น!เดี๋ยวนี้ หายใจเข้าหายใจออก เป็นไอ้ปอมตลอดเลยน้า" เสียงตูนลอยมาตามสาย
จุ้นเริ่มร้อนวูบๆที่ใบหน้า
"ไม่ใช่พี่ตูน พอดีเมื่อกี้จุ้นเพิ่งคุยกับไอ้ปอมเสร็จ ก็เลยนึกว่ามันโทรมาอีก ไม่ได้ดูเบอร์อ่ะ"
อธิบายใหญ่
"ถึงว่า! พี่โทรเข้าไปไม่ติดซักทีคุยกับไอ้ปอมนี่เอง...นานเชียวน้าาา" สีแดงเริ่มขึ้นหน้าจุ้น..รีบ
เปลี่ยนเรื่อง
"เออ! พี่ตูนเมื่อคืนจุ้นขอโทษแทนไอ้ปอมด้วยนะ..ปากมันเป็นแบบนั้นเองน่ะ..พี่ตูนอย่าไป
ถือสา มันนะ" ตูนหัวเราะมาตามสาย
"จุ้น! ทำเหมือนกับพี่ไม่รู้นิสัยมัน..พี่หมั่นไส้มันนิดหน่อยเท่านั้นเองแหละ...ไม่มีอะไรหรอก!
นึกแล้วยังขำไม่หาย หน้ามันตอนโดนเหยียบนะสะใจสุดๆเมื่อคืนพี่เกือบหลุดขำออกมาแหนะ"
เสียงคิก คิกลอยมา จุ้นยิ้มไม่ขัดคอ ซักแป๊บตูนก็ส่งเสียงเบาๆ กลับมา
"แต่ก็นั่นล่ะนะ..ถ้าไอ้ตัวดีไม่อยู่ด้วยเมื่อคืนนี้คอยพูดให้พี่มีอารมณ์คุกรุ่นขึ้นมาบ้าง พี่ก็ยังคง
ไม่กล้าสู้หน้าพี่วัฒน์เค้าอยู่นั่นแหละ...ยังคงเป็นเหมือนเต่า หดหัวอยู่แต่ในกระ ดอง กลัวเค้าจะ
รู้ความรู้สึกของตัวเอง.....ยังไงก็คงต้องขอบใจปอมมันด้วยล่ะนะส่วนนึง ที่เป็นตัวผลักดันให้พี่
ทำในสิ่งที่คิดว่าตัวเองคงทำไม่ได้ สำเร็จ!" จุ้นเงียบ ยังคงฟังต่อ
"จุ้นน!...เมื่อคืนพี่คุยกับพี่วัฒน์แล้วล่ะ...พี่บอกถึงความรู้สึกของพี่ให้เค้าฟัง...แปลกนะจุ้นน!
ความคิดมันเปลี่ยนไป...ณ.ตอนนั้น เวลานั้นน่ะไม่ได้คิดว่าเค้าจะต้องมารัก มาชอบตอบเลย...
ขอแค่ให้เค้ารับฟังก็พอแล้ว ขอเพียงให้ได้บอกเท่านั้นแหละ...พอพูดไปแล้วก็รู้สึกโล่งเหมือน
สิ่งที่มันอยู่ในอกมันหายไปหมดมันเบาหวิวขึ้นมาทันที....จุ้นน! จุ้นรู้มั๊ยว่าพี่วัฒน์เค้าตอบพี่ว่า
ยังไง" จุ้นยังเงียบอยู่ พี่ตูน พี่ตูนกำลังจะบอกอะไรจุ้น ขอให้สิ่งที่จุ้นภาวนาไว้เป็นผลเถอะอย่า
ให้ต้องมีเรื่องให้เสียใจอีกเลย
"เค้าบอกพี่ว่า...ความรู้สึกของเค้าน่ะเหมือนกับของพี่ไม่มีอะไรที่แตกต่าง...จุ้น!เอ้ย..หน้าตาพี่
ตอนนั้นมันคงจะพิลึก พิลั่นน่าดู ครึ่งนึงก็รู้สึกผิดอีกครึ่งนึงก็รู้สึกดีใจอยู่ลึกๆ สับสนปนเปไป
หมด สีหน้าพี่มันคงจะแสดงออกมากไปหน่อยมั้ง พี่วัฒน์ถึงกับหัวเราะออกมา ถามพี่ว่าเป็น
อะไร...ตอนนั้นไม่รู้ว่าเสียงมันหายไปไหนหมดมันรู้สึกตันๆยังไงไม่รู้...แล้วไอ้สิ่งตันๆที่ไม่รู้ว่า
มันคืออะไรมันก็ค่อยๆหลุดออกมาทีละนิด...เค้าถามพี่ว่าเรื่องพี่จี๊ดใช่มั๊ย...เค้าบอกพี่ว่าเค้ากับ
พี่จี๊ดตอนนี้เป็นได้แค่คนเคยคบกันเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น...ความสัมพันธ์มันเลิกรากันมาตั้งห้า
ปีแล้ว...พี่จี๊ดแกแต่งงานไปอยู่เมืองนอกตั้งแต่ตอนนั้น...เพิ่งกลับมาเมื่อไม่กี่เดือนนี่เอง ส่วน
ช่วงนี้ที่เราเห็นพี่จี๊ดไปไหนมาไหนกับพี่วัฒน์บ่อยๆ ก็เพราะว่าพี่จี๊ดกำลังทำเรื่องย้ายครอบครัว
กลับมาอยู่ที่นี่ สามีแกจะมาเปิดกิจการทัวร์ที่สมุย พี่วัฒน์ก็เลยช่วยเป็นธุระจัดการให้ เพราะว่า
ญาติๆของพี่จี๊ดอยู่ถึงสุโขทัย เดินทางไม่สะดวก ส่วนพวกเพื่อนๆ ก็แยกย้ายห่างหายกันไป
หมด"
"จุ้นน! ไอ้ความรู้สึกตันๆที่บอกไว้ตอนแรกมันหายไปหมดไม่มีเหลือหลอ...มันเปลี่ยนมาเป็น
ดีใจจนพูดไม่ออก..ไอ้ที่บอกว่าดีใจจนร้องไห้ออกมา...พี่ก็เพิ่งมาเจอกับตัวเองเมื่อคืนนี้แหละ
มันออกมาหมดเลยจุ้นน! น้ำตาที่มาพร้อมกับความดีใจ...มันมีความสุขเนอะ....มันClear มัน
Cleanไปหมด เกิดมาจนอายุจะใกล้เลขสามอยู่ไม่กี่ปี เพิ่งจะรู้ว่าความรักเนี่ยมันใช้แค่ความ
รู้สึกอย่างเดียวไม่พอ มันต้องใช้คำพูดเข้ามาช่วยด้วยไม่งั้นบางทีมันก็สื่อสารกันไม่ค่อยเข้า
ใจ....เฮ้อ!” ถอนหายใจออกมาเบาๆ “ขอบใจนะจุ้น ที่นั่งฟังพี่พร่ามมาตั้งนาน ไม่ขัดซักคำ" จุ้น
ยิ้ม รีบเอามือเช็ดเกร็ดน้ำตาตรงปลายหางตาออก กลัวตูนจะเห็น (แฮะๆ)
"ไม่เป็นไรเลย!ต่อให้นานขนาดไหนจุ้นก็ฟังได้...จุ้นดีใจด้วยนะพี่ตูน..สงสัยวันนี้ทั้งวันจุ้นจะกิน
ข้าวไม่ได้แน่ๆเลย เพราะว่าความรักมันจุกอก" พูดจบก็ยิ้ม ปลายสายส่งเสียงหัวเราะออกมา
"ขอบใจจริงๆ จุ้น...อ้อ!ฝากขอบใจไอ้ปอม!ด้วย..บอกมันว่าจะไม่ลืมพระคุณ..แค่นี้ก่อนนะจุ้น
รบกวนเวลานานแล้ว..เจอกันวันจันทร์จ๊ะ บาย"
"บาย!" แล้วตูนก็วางหูไป จุ้นยืนอมยิ้มอยู่อย่างงั้น..ซักแป๊บมือก็กดโทรศัพท์ รออยู่แป๊บนึงก็มี
เสียงพูดออกมา
"ว่าไงจ๊ะที่รัก..ทนคิดถึงปอมไม่ไหวเหรอรีบโทรหาใหญ่เชียว" แจ้วๆมาตามสาย จุ้นยิ้มกัดปาก
แน่น แล้วเสียงก็ค่อยๆรอดออกมา
"ฉันรักแก" แล้วก็รีบกดปุ่มวางสาย ได้ผล! เสียงเรียกเข้าดังทันที
"ปี๊ด! ปี๊ด! ปี๊ด! ปี๊ด!" จุ้นไม่รับรีบกดปุ่มวางสายทันที แล้วก็ดังใหม่
"ปี๊ด! ปี๊ด! ปี๊ด! ปี๊ด!" เหมียนเดิม รีบกดออก ยืนอมยิ้ม
"กรี๊ง!! กรี๊ง!! กรี๊ง!!" ทีนี้ดังในบ้าน จุ้นตาเหลือกรีบวิ่งหน้าเริดเข้ามา ไทด์ยกหูซะแล้ว
"ไอ้จุ้น! ไม่เข็ดใช่มั๊ย..เดี๋ยวพ่อบุกถึงบ้านเลยทีนี้จะไม่ฟัดอย่างเดียวแล้วจะฟาดก้นให้จั่งหนับ
เลย..เล่นเป็นเด็กๆไปได้ เมื่อกี้นี้อะไร..พูดอะไรได้ยินไม่ชัด...ฉันรักแก แกรักฉัน..พูดใหม่
เร็ว..ได้ยินไม่ถนัด..เร็วดิจุ้น..ปอมอยากฟังน้าาา...นะคนดีของปอม พูดเร้ว พูดซิจ๊ะ! นะตัวเอง
คนน่ารัก จุ๊ง จิ้ง จุ๊ง จิ๊ง" ไทด์เบ้หน้าออกจากโทรศัพท์ ทำท่าผอึดผอม จุ้นยืนหน้าแหยอยู่
ข้างๆ แล้วไทด์ก็ค่อยๆกรอกเสียงเข้าไป
"แหวะ! จะอ๊วก!ว่ะ...รู้สึกคลื่นไส้ยังไงไม่รู้...ไอ้จุ้น!หายาดมให้หน่อยซิ" กรอกเข้าไป๊!ใน
โทรศัพท์ ถ้าตัดภาพไปจะเห็นปลายสายนั่งอึ้งไปนิดนึง แล้วก็รีบยิ้มออกมาทันที ปากสวนกลับ
ทันควัน
"พี่ไทด์..ใช้แฟนคนอื่นได้เหรอ..แฟนตัวเองไม่มีหรือไง...ถ้าจะอ๊วก! ก็ไปหาที่อ๊วกอย่ามานั่ง
เกะกะคอยแอบฟังคนอื่นเค้าคุยกัน นี่คงแย่งโทรศัพท์จากมือไอ้จุ้นละสิ นิสัยไม่เคยเปลี่ยน..
เอาโทรศัพท์ให้ไอ้จุ้น...เดี๋ยวเงินในบัตรผมหมดจะยุ่งไม่ได้คุย เงินยิ่งไม่ค่อยมีจะเติมอยู่ด้วย
ทำงานงกงก งก เงินเดือนก็ไม่ขึ้น เดี๋ยวฟ้องกรมแรงงานเลยนี่" ไทด์อึ้ง เถียงไม่ทันง่ะ นึกคำ
ไม่ออก มันไม่มีช่องให้เข้า รีบส่งโทรศัพท์ให้จุ้น ปากก็ค่อยๆเอื้อนเอ่ยถามจุ้นแบบ งง งง ยัง
มึนอยู่
"บริษัทฯ ให้มันใช้แบบเติมเงินเหรอ ยังไม่เปลี่ยนให้มันเหรอ!" จุ้นหน้าเหวอ...รีบรับโทรศัพท์
มา ปลายสายได้ยินหัวเราะก๊ากกกก
"ใช้รายเดือนตั้งแต่แรกแล้ว มีอะไรเหรอพี่ไทด์"
"ก็มันบอกว่า มันใช้เงินเติมบัตร เอ๊ย!บัตรเติมเงินอยู่..เออๆ ช่างๆ บอกมันเดี๋ยววันจันทร์ฉันจะ
ไปจวก" แค้นสุดๆ แต่ทำอะไรไม่ได้ จุ้นหน้าแหย ยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหูเสียงปอมเข้ามา
ทันที
"ไอ้จุ้น! บอกพี่ไทด์ไป..ว่าฉันไม่ใช่หมูไม่กินหยวก" เสียงเข้มมาเลย จุ้นแหงะหน้ามาหาไทด์
"มันบอกว่า มันไม่ใช่หมูมันไม่กินหยวก" ไทด์ตาโต มีอมยิ้มเล็กน้อย
"บอกมัน ฉันจะจวก ไม่ใช่ให้กินหยวก" จุ้นกำลังจะพูด เสียงปอมก็แทรกเข้ามา
"ไอ้จุ้น! บอกพี่ไทด์ไป..ผักลวกก็ไม่กินมันนิ่มไม่ชอบ" ยังเข้มอยู่ จุ้นเริ่มมองโทรศัพท์ หันมา
หาไทด์
"มันบอกว่า ผักลวกก็ไม่กินมันนิ่ม..มันไม่ชอบ" ไทด์เกือบหลุดขำ พยายามเก๊กอยู่ เอาใหม่!
"บอกมัน..ฉะ..."ไทด์ผงะทันที โทรศัพท์แทบทิ่มมาบนใบหน้า จุ้นยืนหน้าบึ้ง
"คุยกันเอง..จะบอกอะไรกันก็บอกกันเอง..เสร็จแล้วค่อยให้จุ้น" ไทด์ค้อนประหลับประเหลือก
ยื่นโทรศัพท์ส่งให้จุ้น
"แกก็คุยให้หน่อยดิว้า...ฉันงอนมันอยู่เสียฟอร์มหมด"
"ไม่เอ๊า! คุยกันเองทีหยั่งงี้ล่ะมามีฟอร์ม ทีตอนเหล้าเข้าปากเนี๊ยกอดคอกันกลมดิ๊ก" ไทด์ค้อน
ให้อีกที
"เออๆ ก็ได้ ก็ได้ เลิก เลิก แกจะคุยอะไรก็คุยกันไปเถอะฉันไม่ยุ่งด้วยแล้ว... อ้อ!ฝากบอกมัน
อีกข้อแล้วกัน ตั้งแต่เช้าปากมันยังไม่หายเหม็นเลย..เอาสก๊อตไบรด์ขัดหน่อยถ้าจะดี...กลิ่น
ยังโชยมาถึงนี่เชียว" ว่าแล้วก็ก้มลงอ่านนิตยสารต่อ ปลายสายได้ยินยิ้มพริ้มมถูกใจ ชนะ! แต่
พอจุ้นกรอกเสียงไปเท่านั้นแหละ
"ไอ้ปอม!" ปอมสวนทันที
"จุ้นนอ่ะ! เมื่อกี้ปอมได้ยินพี่ไทด์ว่าปอมปากเหม็นอีกแล้ว เห็นมั๊ยล่ะได้ยินสองรูหูของจุ้นหรือ
ยังล่ะ ปอมไม่ได้โกหกนะ" จุ้นชักเริ่มฉุนขึ้นมาบ้าง พูดเสียงเบาๆ
"ไอ้ปอม! จะอีกนานมั๊ย! แกนั่นแหละตัวดีชอบยั่วโมโหเค้าดีนัก...เดี๋ยววางหูก่อน ค่อยโทรเข้า
เครื่องฉัน"
"และถ้าปอมโทรไป จุ้นจะกดวางสายปอมอีกมั๊ยล่ะ" จุ้นเริ่มอมยิ้ม
"เออๆ ไม่แล้ว"
"งั้นวาง ล่ะน้า" สิ้นเสียงปอม จุ้นก็วางสาย แล้วก็รีบเดินขึ้นบนห้อง เดินไปนั่งพิงหัวเตียง ซัก
แป๊บโทรศัพท์ก็เข้า
"ฮัลโหล!"
"จุ้นน! จุ้นได้ยินหรือเปล่าเอ่ย! ปอมได้ยินจุ้นช้าดมาก" น่าร๊ากก!ซะ จุ้นนั่งอมยิ้ม
"แกบ้าหรือเปล่า ไอ้ปอม!"
"อ่ะ! ก็ต้องลอง Test ก่อนไงเดี๋ยวจุ้นต้องพูดคำนั้นอีก ถ้าปอมไม่ได้ยินล่ะก็ช้ำใจตายแน่ๆ"
จุ้นค้อนให้โทรศัพท์
"นี่แกทำงานเสร็จหรือยัง"
"เสร็จแล้วกำลังเก็บของจะกลับบ้าน...อ่ะ!อย่ามาเปลี่ยนเรื่องน้า ปอมไม่โง่นะจะบอกให้...
เมื่อกี้พูดอะไร ปอมฟังไม่ถนัด..เร็วพูดอีกครั้ง น้าจุ้น" เร่งมาตามสาย อุณภูมิความร้อนเริ่มขึ้น
หน้าจุ้น ปากเม้มแน่น แล้วก็ค่อยๆพูดออกมา
"ฉันรักแก" ถ้าตัดภาพไปที่ปลายสาย จะเห็นปอมนั่งอมยิ้ม มองหน้าด้านข้างของจุ้นใน
มอนิเตอร์ตอนที่แอบถ่ายจากภูเก็ตอยู่ แล้วปอมก็ค่อยๆเอื้อนเอ่ย! ออกไป
"ฉันก็รักแกจุ้น..รักมากด้วย..และก็ไม่คิดว่าจะรักใครได้มากเท่านี้" จุ้นเงียบกริบ! เพราะจัง!
น้อยครั้งที่จะพูด แต่พอพูดออกมาแล้วเพราะจับจิต หรือเป็นเพราะว่ามันออกมาจากปากไอ้
ปอม มันถึงได้ดูดีไปหมด
"จุ้น! ยังอยู่หรือเปล่า" ส่งเสียงมาตามสาย
"อึมม์ ยังอยู่"
"มีอะไรพิเศษหรือเปล่า! จุ้น! เล่าให้ฉันฟังมั่งสิ" จุ้นยิ้มพอนึกถึงเรื่องตูน
"พี่ตูน โทรมาเมื่อกี้นี้" ปลายสายนั่งยิ้ม มือก็เขี่ยหน้าจุ้นในมอนิเตอร์ใหญ่
"เหรอ! ว่ายังไงบ้างล่ะ"
"Happy ending เค้าฝากขอบใจแกด้วยปอม เพราะว่าแกก็มีส่วนช่วยในครั้งนี้ด้วย"
"เหรอ! ฉันมีส่วนช่วยด้วยเหรอ..ช่วยตรงไหนล่ะ" จุ้นทำปากขมุบ ขมิบใส่โทรศัพท์ ไอ้กะล่อน
หรอกถามไปทั่ว
"แกอย่ามาแกล้งโง่หน่อยเลยไอ้ปอม! ทำมาเป็นไขสือ" ปอมหัวเราะมาตามสาย
"จริง ๆ จุ้น ฉันยังไม่รู้ตัวเลยว่าช่วยเค้าตอนไหน...อย่างที่เคยบอกล่ะจุ้น...ความรักมันต้องการ
เวลา โอกาศ และก็การเปิดปาก...เท่านั้นแหละมันจะกระจ่างเอง ฉันกับแกมันก็แค่คนที่คอยดู
อยู่ห่างๆเท่านั้น...สามอย่างที่บอกเมื่อกี้ เป็นสิ่งที่พวกเค้าหากันเอาเอง พูดกันเอาเอง เราไม่มี
สิทธิ์ไปช่วยเค้าได้หรอก เพราะฉะนั้นถ้าไอ้ตูนมันจะขอบใจฉัน ก็ต้องขอบใจฉันที่คอยดูอยู่
ห่างๆ ไม่ไปก้าวก่ายวุ่นวายในเรื่องของเค้าคงจะเหมาะกว่า อย่าบอกว่าช่วยเลยมันไม่ใช่" จุ้น
ค้อนให้โทรศัพท์อีกหนึ่งที
"จ้า...พ่อคนเคร่งทฤษฏี..ระเบียบจัดเหลือเกิน" จุ้นหมั่นไส้ ปลายสายยิ้มแป้น
"อ่ะ! ขนาดเคร่งอย่างงี้ ระเบียบจัดอย่างนี้ยังมีคงมาหลงรักได้..เป็นไงล่ะจุ้น..แฟนแกมันเจ๋ง
มั๊ยล่ะ!" จุ้นหน้าแดง เงียบไปนิดนึง
"แกรู้เรื่องพี่จี๊ดมาก่อนหรือเปล่าปอม" ปลายสายยิ้ม มือก็เคาะหัวจุ้นในมอนิเตอร์ ก๊อก ก๊อก
"พอรู้บ้าง!" จุ้นขมวดคิ้ว
"แล้วทำไมแกไม่บอกฉันบ้าง"
"ก็ทำไมแกต้องอยากรู้ล่ะ เรื่องของคนอื่นเค้า" จุ้นหน้าหงิก เงียบไปนิดนึง
"จุ้นน! แกมีความสุขมั๊ยวันนี้กับเรื่องของไอ้ตูนน่ะ" จุ้นถอนหายใจ
"อึมม์..มี"
"ถ้ามี..แกก็ไม่ต้องไปคิดเรื่องพี่จี๊ดอีกแล้วมันเคลีย์หมดแล้วไม่ใช่เหรอ..มันรกสมองน่ะจุ้น...
เก็บสมองมาคิดถึงฉันเยอะๆดีกว่า มีเหตุผลกว่าตั้งเยอะ" จุ้นเริ่มยิ้มหมั่นไส้ ปากก็พูดออกไป
"เออๆ ก็ได้ ก็ได้" ปลายสายนั่งอมยิ้ม
"น่ารักจังเล้ย...ขอหอมทีน้า...อืมม์ หอมจังเลยใช้แป้งอะไรเนี่ย..หอมจาง" จุ้นหน้าแด๊ง ขนลุก
ขึ้นมาซะอย่างงั้นเหมือนปอมมานั่งอยู่ใกล้ๆ
"ไอ้บ้าปอม! ไอ้ทะลึ่ง..ฉันไม่คุยกับแกแล้ว" จะกดวางสาย ปอมรีบตะโกนห้ามไว้
"เดี๋ยวๆ จุ้น พรุ่งนี้ฉันไปกินข้าวเช้าด้วยนะ ทอดปลาหมึกให้กินด้วยนะตัวเอง ถ้าไปไม่เห็นโกรธ
จริง จริงด้วย" จุ้นหมั่นไส้
"เออๆ " ปลายสายยิ้มตาหยี
"งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะที่รัก..ขออีกซักทีเถอะ..จ๊วบ!"
"แหวะ!" จุ้นรีบกดวางสาย เอามือลูบแก้มใหญ่ นั่งอมยิ้มอยู่อย่างนั้น ซักแป๊บก็ขยับเขยื้อนตัว
ลงจากเตียง แล้วก็เดินออกไปจากห้องทิ้งให้ห้องกลับสู่สภาวะเงียบสงบอีกครั้งนึง..............
"มาแล้วจ๊ะ..มาแล้ว...จะร้องอะไรกันนักหนา" หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พอเห็นชื่อก็ยิ้มล่าทำหน้า
เจ้าเล่ห์รีบกดปุ่มวางสาย ยืนอมยิ้มมองโทรศัพท์อยู่งั้น
"ปี๊ด!..ปี๊ด!..ปี๊ด!..ปี๊ด!" เสียงเรียกเข้าอีกครั้ง พอดูชื่อว่าเป็นใครก็กดวางสาย หัวเราะคิก คิก
อยู่คนเดียว...ไทด์เดินเข้ามาหนีบหนังสือพิมพ์ไว้ที่รักแร้ มือก็ถือถ้วยกาแฟเข้ามาด้วย แหงะ
หน้ามามองน้องสาวแล้วก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้รับแขก
"เป็นอะไรจุ้น!" จุ้นมองหน้าเลิกคิ้ว ส่ายหัว แล้วก็หันหลังก้มมองโทรศัพท์รออยู่ ไทด์เลิกสนใจ
ก้มหัวลงอ่านหนังสือพิมพ์ แล้วโทรศัพท์ก็ดัง กริ๊งง! กริ๊งง! กริ๊งง! เอื้อมมือไปรับ
"ไอ้จุ้น! ถ้าแกวางสายอีกนะฉันจะไปฟัดให้จั๋งหนับเลย เดี๋ยวเหอะ!..ไอ้นี่..ค่าโทรศัพท์แพงนะ
โว๊ย!" บ่นมาตามสาย ไทด์ขมวดคิ้ว จุ้นหันมามอง
"เป็นหมาเหรอไงไอ้ปอมจะฟัดน่ะ" ปลายสายเงียบไปแป๊บนึง ตกใจอ่ะ! เสียงจุ้นเปลี่ยนไป
และเสียงก็มา
"พี่ไทด์เหรอ...ไอ้จุ้น!ไปไหน..ทำไมไม่ให้มันมารับสาย และรับทำไมหน้าที่เหรอ...นั่งอยู่เฉยๆ
ก็ได้ ให้ไอ้จุ้นมันมารับเอง" ใส่ใหญ่ ไทด์เลิกคิ้ว ทำหน้างง ตูผิดเหรอวะเนี่ย ตูผิดเหรอ ตกลง
บ้านใครวะเนี่ย เอ๊ะ!หรือว่าเราอาศัยมันอยู่ จุ้นกระเถิบมายืนข้างๆ
"เอ่อ! เผอิญว่าผมนั่งอยู่ใกล้ๆ พอดีน่ะครับมือก็เลยเสือ..ไปรับ เดี๋ยวคุณชายจับหูไว้แป๊บนึงนะ
ครับ เดี๋ยวผมเรียกให้ อ้อ!ตื่นเช้ามานี่คุณชายล้างปากบ้างหรือยังครับ ปากเหม็นแต่เช้า
เลยกลิ่นลอยมาถึงนี่ แป๊บนะครับ แป๊บ" ว่าแล้วก็ยื่นโทรศัพท์ให้จุ้น และก็ทำหน้าสะใจสุดๆ
สำเร็จ สะใจจิงวุ้ย! ตอกมันกลับได้ นานทีมีหน วันนี้นอนหลับฝันดีแน่..แน่! จุ้นมองหน้าไทด์
แล้วก็ยิ้มแหยๆ ยกหูขึ้น ปากก็พูดไป
"ฮัลโหล"
"ไอ้จุ้นเหรอ!" เสียงเข้ม
"เออ!" จุ้นขมวดคิ้ว
"จุ้นนน! ปอมปากเหม็นเหรอ..จุ้นดมซิ ดมซิ" เร่งใหญ่
"ไอ้บ้า! จะดมได้ไงเล่า" พูดเสียงเบาๆ
"ไม่ยอมอ่ะ!พี่ไทด์หรอกด่าปอมอ่ะ..จุ้นต้องจัดการให้ปอมนะ" ฟ้องมี ฟ้อง
"ก็แกไปปาก เสียอะไรกับเค้าก่อนหรือเปล่าล่ะ" ยังเบาอยู่
"ก็แค่บอกว่าจะฟัดจุ้นให้จั๋งหนับเท่านั้นเองอ่ะ" วูบ วูบหน้าร้อนวูบ วูบ สายตาเจอไทด์พอดีรีบ
หันหลังหนี ปลายสายยังไม่เงียบยังจ้ออยู่
"อ้อ!มีอีก แค่บอกว่าให้อยู่เฉยๆ ไม่ต้องมารับ ให้จุ้นรับเองอ่ะ เท่านั้นเองนะ" จุ้นอึ้ง ปลายสาย
ยังจ้ออยู่
"แต่พี่ไทด์ มาว่าปอมก่อนนะว่าปอมเป็นหมาอ่ะ! ปอมก็สวนกลับสิ" ฟ้องอีก จุ้นทำหน้าเหมือน
ปวดท้อง แล้วก็เงียบ
"จุ้นน! จุ้นน! จุ้นอยู่หรือเปล่า" เรียกใหญ่
"อยู่" เสียงเบาๆ
"ทำไมเงียบไปล่ะ..จุ้นต้องจัดการให้ปอมนะไม่งั้นปอมไม่ยอมจริง ๆ ด้วย" ยังทวงอยู่ จุ้นชัก
หมั่นไส้
"นี่ไอ้ปอม จะอีกนานมั๊ย...เค้าไม่กระแทกหูใส่แกก็บุญแล้วปากดีนัก มีอย่างเหรอโทรมาบ้าน
คนอื่นเค้า แล้วยังไปว่าเจ้าของบ้านเค้าอีก..แล้วมีอะไรโทรมาหาแต่เช้าเนี่ย" มีเสียงจึก จักขัด
ใจจากปลายสาย
"มีสิ ไม่มีจะโทรมาทำไมล่ะ...ว่าแต่เฮียแกนั่งอยู่ข้างๆหรือเปล่าล่ะ" ถามมาตามสาย
"อยู่!"
"งั้นจุ้นวางสายก่อนน้า เดี่ยวปอมโทรเข้ามือถือแล้วก็เดินไปห่างๆพี่ไทด์นะ ไปอยู่ในสวนก็ได้"
จุ้นขมวดคิ้ว งง
"ทำไมต้องเดินไปห่างๆ"
"ก็ความลับอ่ะ ความลับมันก็ต้องคุยกันสองคนสิ ชอบเหรอมีก้าง เอ๊ย!มีคนนั่งอยู่ข้างๆฟังด้วย
น่ะ" จุ้นค้อนให้โทรศัพท์
"และทำไมต้องไปอยู่ในสวน" ยังสงสัย
"ก็ถ้าไม่ชอบในสวน ไปอยู่ในห้องนอนก็ได้ปอมไม่ถือ แฮะๆ" หน้าจุ้นเริ่มมีสี เอาโทรศัพท์
ออกจากหูแล้วก็กระแทกหูโทรศัพท์ไปบนแป้นอย่างดัง ไทด์หันมามอง จุ้นค้อนให้ไทด์หนึ่งที
แล้วก็เดิน พรึด! พรึด! ออกไป ไทด์งง มองตามหลังจุ้น ปากก็ส่งเสียงออกมา
"ท่าจะบ้า!" ส่ายหัวแล้วก็ก้มลงอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ จุ้นเดินมาอยู่ในสวนแล้วนั่นแหละ
โทรศัพท์ในมือถึงดังขึ้นมา
"ฮัลโหล!"
"ไอ้จุ้น! ถ้าหูฉันหนวกไปว่าไง กระแทกมาได้ แก้วหูแทบแตก!" บ่นอุบ
"เออดี! ให้มันหนวกไปเลยสะใจ ทะลึ่งดีนัก มีอะไร๊" เริ่มมีอารมณ์ ไม่เข้าเรื่องซักที ปลายสาย
เงียบไปนิดนึง
"เอียงหูมาใกล้ๆจิ" เริ่มประจบ จุ้นขมวดคิ้ว
"โทรศัพท์แทบจะเข้าไปอยู่ในรูหูแล้ว จะให้ใกล้ขนาดไหนอีก" น้ำเสียงเริ่มหงุดหงิด
"คิดถึงปอมป่ะ!" จุ้นงง ทำหน้าแหย และก็ต้องตาเบิกตากว้างเหมือนได้ยินเสียงคนหลายคน
อยู่ปลายสายส่งเสียงวี๊ดวิ้ว ด้วย
"เสียงใคร! ไอ้ปอม!" รีบถามใหญ่
"นั่นแน่...เฉไฉ..คิดถึงปอมก็บอกมาเถอะ"เข้าข้างตัวเองอยู่
"เสียงใคร๊" เสียงเริ่มสูง
"จุ้นอ่ะ! เป็นอะไรล่ะ" ปลายสายเริ่มงง
"ก็ถามว่า เสียงใครนั่งอยู่กับแกด้วยน่ะ" ถามจิก ถามจิก
"ก็ เจ็ด แปดคนได้น่ะ ไอ้โจ้ ไอ้ตั๊ม...โอ๊ย!อีกหลายคน...จุ้นถามทำไมเหรอ" หน้าจุ้นเริ่มมีสี
"ไอ้ปอม! แล้วเค้านั่งกันอยู่นานหรือยัง นั่งกันอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่" กระซิบเสียงเบาใส่โทรศัพท์
กลัวไอ้เจ็ด แปดคนที่อยู่ปลายสายจะได้ยิน (โฮะๆ)
"จุ้นทำไมเสียงเบาจังคลื่นไม่ดีเหรอ สงสัยจะไปยืนทาง South east ปอมว่าหันมาทาง North
east ถ้าจะ Workนะ" เดาะภาษาอังกฤษ จุ้นตาขวาง ทำปากจึกจัก ขัดใจ
"ฉันกระซิบ"
"อ้าว! กระซิบทำไมล่ะ กลัวใครได้ยินเหรอ หรือว่าพี่ไทด์มายืนข้างๆ มา..เอามาคุย เดี๋ยวปอม
จัดการเอง...เมื่อกี้ยังแค้นไม่หายมาว่าปอมปากเหม็นได้เหรอ แปรงแล้วด้วยฟันอ่ะ"
"ไอ้บ้า! ฉันกลัวไอ้เจ็ดแปดคนของแกนั่นแหละมันได้ยิน" แว๊ดเสียงดัง ไม่กง ไม่กลัวมันแล้ว
"อุ้ยส์...ไอ้จุ้น!ขี้หูกระจายหมด แหกปากซะเสียงดัง...ก็แกจะไปกลัวเค้าทำไมล่ะ ไม่ได้ทำ
อะไรผิดซักหน่อย"
"ฉันอาย!....และ และพวกมันนั่งกันอยู่นานหรือยัง" ถามต่ออย่างเร็ว
"ก็ตั้งแต่แรกน่ะแหละ เพราะอยู่ในห้อง ตัดต่อด้วยกัน"
"ตาย! ตาย!ไอ้ปอม....พวกมันก็ต้องได้ยินไอ้ที่แกบอกพี่ไทด์ว่าจะฟัดฉันให้จั๋งหนับน่ะสิ" จุ้น
หน้าร้อนวูบ วูบ
"ก็คงจะได้ยินมั๊ง เพราะฉันพูดไม่ค่อยเบาเท่าไหร่"
"ไอ้ปอม! ไอ้ทุเร..! แล้วทำไมไม่รู้จักเดินออกมาข้างนอก มาคุยข้างนอก หยั่งงี้เค้าไม่รู้กันทั่ว
แล้วเหรอ" จุ้นตวาดแว๊ดกลับทันที ปอมหัวเราะมาตามสาย
"นึกว่าเรื่องอะไร! จุ้นน!ไม่เป็นไรหรอก...ยังไงเค้าก็รู้กันหมดแล้ว"
"รู้อะไร๊" ขึ้นทันที
"ก็รู้ว่าเราเป็นแฟนกันไง แฟนกันจะกระจุ้ง กระจิ้งกันมันก็ไม่ผิด" ยังไม่สำนึก มีเสียงวี๊ดวิ๊ว ปี๊ด
ปิ้วมาตามสายด้วย จุ้นจากร้อนวูบวูบ หน้าเริ่มจะชาแล้ว
"ไอ้บ้าปอม! ฉันอาย! เข้าใจมั๊ยว่าฉันอาย ถึงจะเป็นแฟนกันก็ไม่จำเป็นจะต้องเอาไปโพทนาให้
คนอื่นเค้ารู้" สอนใหญ่
"ก็พอดีงานมันติดพันอ่ะ ออกจากห้องไม่ได้ พอเห็นหน้าจุ้นแล้วก็เลยอยากจะคุยด้วยอ่ะ" แก้
ตัว
"เห็นหน้าอะไร" จุ้นขมวดคิ้ว
"ก็..ก็เห็นหน้าจุ้นในมโนภาพไง อยู่ดีๆ มันก็พรึบ! ขึ้นมาเฉยๆเหมือนจุ้นส่งกระแสจิตมาอย่าง
งั้นแหละ" ยังได้ยินเสียงแซวอยู่เป็นระยะๆ จุ้นหน้าแดง อยากจะรีบวางสายโดยไว
"และไหน ความลับอะไรของแก ให้ฉันเดินออกมาห่างๆพี่ไทด์เนี่ย" หงุดหงิด หงุดหงิด
"เดี๋ยวๆ..ใจเย็นๆน้าจุ้น...เดี๋ยวแป็บนึงน้า..ให้ปอมออกจากห้องก่อน..ความลับมันต้องคุยกัน
สองคน จุ้ง จิ๊ง จุ้ง จิ๊ง" ปี๊ดดดด! ก๊ากก!...จุ้นถึงกับผงะหน้าหนีจากโทรศัพท์เสียงแหกปากแซว
ดังมากมาตามสาย หน้าแดงๆ เริ่มบูด
"มาแล้วจ้า มาแล้ว ปอมออกมาแล้ว...ไหนนะเมื่อกี้จุ้นจะบอกความลับอะไรปอมน้า" จุ้นสวน
ทันควัน เสียงดังลั่น
"แกนั่นแหละ บอกฉัน...แกเป็นคนโทรมาไม่ใช่ฉันโทรไป ไอ้บ้าปอม!" เริ่มฉุน เริ่มฉุน
"จุ้นน! หูปอมแตกหมดแล้วอ่ะ เบาๆสิ"
"แกก็พูดมาซักทีสิ ลีลาอยู่ได้" เสียงเริ่มอ่อน
"คิดถึงปอมป่ะ ยังไม่ตอบเลยอ่ะเมื่อกี้เนี้ย!"อ้อนซะ จุ้นทำปากจึกจัก ค้อนให้กับโทรศัพท์
"จุ้น! จุ้น!ยังอยู่หรือเปล่า"
"อยู่"
"ทำไมเงียบไปล่ะ...ตอบยากเหรอ ถ้าตอบยากไม่ต้องตอบก็ได้นะปอมเข้าใจ คำว่าคิดถึงมัน
คงจะพูดยากสำหรับจุ้นอ่ะเนอะ..แต่สำหรับปอมแล้วไม่นะ! คิดถึง...คิดถึง...คิดถึง...คิดถึงจุ้น
ที่สุดเลย.....ไม่เจอหน้ากันแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็คิดถึงซะแล้ว..ถ้าไม่ติดงานไปหาแล้วนะเนี่ย!"
หวานซะ จุ้นเม้มปาก อมยิ้มปากก็ค่อยๆเอื้อนเอ่ยออกไป
"เหมือนกัน!"
"อะไร! เหมือนกัน..จะมาหาปอมเหรอ..ไม่ต้องมา ถ้าไม่มีธุระไม่ต้องมาเสียพลังงาน..เดี๋ยว
ปอมไปหาเอง แค่จุ้นบอกมาเท่านั้นแหละ" จุ้นค้อนโทรศัพท์ให้อีกรอบ หน้าแดง
"คิดถึง! เหมือนกัน" เสียงจุ้นเริ่มหนักแน่น ถ้าตัดภาพไปที่ปลายสายจะเห็นปอมนั่งยิ้มตาหยี
พยายามเก๊กเสียงสุดๆ
"อ้อ! คิดถึงปอมเหมือนกัน....คิดถึงมากป่ะ" ได้คืบเอาศอก
"ไอ้ปอม! จะอีกนานมั๊ย" เริ่มมีอารมณ์ แต่หน้ายังแดงอยู่
"ก็อยากรู้อ่ะ ว่าเหมือนปอมหรือเปล่า ปอมนะคิดถึงจุ้นม๊ากมาก" (เอิ๊กๆ)
"เออๆ คิดถึงมาก" หน้าแด๊ง! ปลายสายยิ้มแป้นเห็นฟัน32ซี่
"จุ้นน! น่ารักจังเลย มา..มาหอมทีน้า" จุ้นรีบสวนทันควัน
"ไม่เอ๊า! ไอ้ปอมใครเห็นน่าเกียจ.." พูดไปแล้วก็อึ้ง เงียบกริบ! ลืมตัวง่ะ!เคยปาก นึกว่าปอม
อยู่ใกล้ๆ (แฮะๆ) ปลายสายกลั้นหัวเราะคิก คิก จุ้นรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
"มีเท่านี้ใช่มั๊ยไอ้ความลับอะไรของแกน่ะ"
"ไปดูหนังมั๊ยจุ้น พรุ่งนี้อ่ะ" โทรศัพท์แทบร่วง! ปอมเปลี่ยนเรื่องเร็วมาก ปากก็เอื้อนไป
"แกว่างเหรอ"
"ว่างสิจุ้น...ถ้าไม่ว่างปอมจะชวนเหรอ...ไปนะ ไปนะ...เนี่ยปอมเพิ่งอ่านโปรแกรมจากหนังสือ
พิมพ์มาสดๆ ร้อนๆเลยน้า มันเข้าพรุ่งนี้วันแรกด้วยเดี๋ยว ๆ นึกก่อนเรื่องอะไรน้า..อ้อ!บางระจัน!
ปอมชอบ ปอมชอบ ต่อสู้ ปอมชอบ" จุ้นหัวเราะเสียงดัง
"ไอ้ทุเรศ!ปอม แกอ่านหนังสือพิมพ์ย้อนหลังกี่ปีฮะ ออกไปตั้งชาติแล้ว ทำมาเป็นตลก" พูดไป
ด้วยยิ้มไปด้วย ปลายสายนั่งอมยิ้มพริ้มมม
"อ้าวเหรอ! ออกตั้งชาติแล้วเหรอ.....ตกลง จุ้นไปกับปอมนะ เดี๋ยวปอมไปรับที่บ้าน...น้า"
อ้อน หญ่ายยย!
"ก็ได้!" จุ้นเขิลล์ ปลายสายยกกำปั้นสะใจเหมือนถูกรางวัล
"เย๊สส!! น่ารักจริงเลย" จุ้นยิ้ม ปากก็พูดไป
"เนี่ยเหรอ! ความลับแกไอ้ปอม แค่เนี้ย!"
"วันนี้เอาไปแค่นี้ก่อนไง...พูดทางโทรศัพท์มองไม่เห็นหน้ามันไม่ได้อารมณ์อ่ะ..เดี๋ยวพรุ่งนี้
ปอมจัดให้น้า..มีเยอออะ..จุ้นจะเอาลับมาก ลับน้อยได้หมด เพื่อจุ้นปอมทำด้ายย" จุ้นยิ้ม
หมั่นไส้
"ฉันไม่ได้จะเอา..แกเป็นคนบอกฉันเองว่ามีความลับจะบอก..เล่นคำซะจนฉันงง" ปลายสาย
หัวเราะ
"อ่ะ! ถ้างง..งั้นแค่นี้ก่อนน้าจุ้น...เดี่ยวปอมทำงานก่อนน้า จะได้เก็บเงินไว้เยอะๆเพื่ออนาคต
ของเรา...จ๊วบ! บายจ๊ะที่รัก"
"ไอ้บ้า!" ได้ยินแต่เสียงตู๊ดๆ ตอบกลับมา จุ้นก้มมองโทรศัพท์ เพิ่งจะรู้สึกว่าโทรศัพท์ร้อนมาก
ก็ตอนนี้นี่เอง ดูเวลาที่ข้อมือสี่สิบห้านาที คุยได้ไงเนี่ยฉัน..ปกติคุยกับคนอื่นไม่ถึงสิบนาทีก็วาง
แล้ว แทบจะไม่มีเรื่องพูด นี่ตั้งสี่สิบห้านาที แปลกดี!นี่ละมั้งความรัก ทำให้คนลุกขึ้นมาทำ ใน
สิ่งที่ไม่เคยมาก่อน ยืนอมยิ้ม..."ปี๊ด!"... รีบกดรับโทรศัพท์ทันทีแค่ ปี๊ดแรก
"มีอะไรอีกไอ้ปอม!"
"แหมจุ้น!เดี๋ยวนี้ หายใจเข้าหายใจออก เป็นไอ้ปอมตลอดเลยน้า" เสียงตูนลอยมาตามสาย
จุ้นเริ่มร้อนวูบๆที่ใบหน้า
"ไม่ใช่พี่ตูน พอดีเมื่อกี้จุ้นเพิ่งคุยกับไอ้ปอมเสร็จ ก็เลยนึกว่ามันโทรมาอีก ไม่ได้ดูเบอร์อ่ะ"
อธิบายใหญ่
"ถึงว่า! พี่โทรเข้าไปไม่ติดซักทีคุยกับไอ้ปอมนี่เอง...นานเชียวน้าาา" สีแดงเริ่มขึ้นหน้าจุ้น..รีบ
เปลี่ยนเรื่อง
"เออ! พี่ตูนเมื่อคืนจุ้นขอโทษแทนไอ้ปอมด้วยนะ..ปากมันเป็นแบบนั้นเองน่ะ..พี่ตูนอย่าไป
ถือสา มันนะ" ตูนหัวเราะมาตามสาย
"จุ้น! ทำเหมือนกับพี่ไม่รู้นิสัยมัน..พี่หมั่นไส้มันนิดหน่อยเท่านั้นเองแหละ...ไม่มีอะไรหรอก!
นึกแล้วยังขำไม่หาย หน้ามันตอนโดนเหยียบนะสะใจสุดๆเมื่อคืนพี่เกือบหลุดขำออกมาแหนะ"
เสียงคิก คิกลอยมา จุ้นยิ้มไม่ขัดคอ ซักแป๊บตูนก็ส่งเสียงเบาๆ กลับมา
"แต่ก็นั่นล่ะนะ..ถ้าไอ้ตัวดีไม่อยู่ด้วยเมื่อคืนนี้คอยพูดให้พี่มีอารมณ์คุกรุ่นขึ้นมาบ้าง พี่ก็ยังคง
ไม่กล้าสู้หน้าพี่วัฒน์เค้าอยู่นั่นแหละ...ยังคงเป็นเหมือนเต่า หดหัวอยู่แต่ในกระ ดอง กลัวเค้าจะ
รู้ความรู้สึกของตัวเอง.....ยังไงก็คงต้องขอบใจปอมมันด้วยล่ะนะส่วนนึง ที่เป็นตัวผลักดันให้พี่
ทำในสิ่งที่คิดว่าตัวเองคงทำไม่ได้ สำเร็จ!" จุ้นเงียบ ยังคงฟังต่อ
"จุ้นน!...เมื่อคืนพี่คุยกับพี่วัฒน์แล้วล่ะ...พี่บอกถึงความรู้สึกของพี่ให้เค้าฟัง...แปลกนะจุ้นน!
ความคิดมันเปลี่ยนไป...ณ.ตอนนั้น เวลานั้นน่ะไม่ได้คิดว่าเค้าจะต้องมารัก มาชอบตอบเลย...
ขอแค่ให้เค้ารับฟังก็พอแล้ว ขอเพียงให้ได้บอกเท่านั้นแหละ...พอพูดไปแล้วก็รู้สึกโล่งเหมือน
สิ่งที่มันอยู่ในอกมันหายไปหมดมันเบาหวิวขึ้นมาทันที....จุ้นน! จุ้นรู้มั๊ยว่าพี่วัฒน์เค้าตอบพี่ว่า
ยังไง" จุ้นยังเงียบอยู่ พี่ตูน พี่ตูนกำลังจะบอกอะไรจุ้น ขอให้สิ่งที่จุ้นภาวนาไว้เป็นผลเถอะอย่า
ให้ต้องมีเรื่องให้เสียใจอีกเลย
"เค้าบอกพี่ว่า...ความรู้สึกของเค้าน่ะเหมือนกับของพี่ไม่มีอะไรที่แตกต่าง...จุ้น!เอ้ย..หน้าตาพี่
ตอนนั้นมันคงจะพิลึก พิลั่นน่าดู ครึ่งนึงก็รู้สึกผิดอีกครึ่งนึงก็รู้สึกดีใจอยู่ลึกๆ สับสนปนเปไป
หมด สีหน้าพี่มันคงจะแสดงออกมากไปหน่อยมั้ง พี่วัฒน์ถึงกับหัวเราะออกมา ถามพี่ว่าเป็น
อะไร...ตอนนั้นไม่รู้ว่าเสียงมันหายไปไหนหมดมันรู้สึกตันๆยังไงไม่รู้...แล้วไอ้สิ่งตันๆที่ไม่รู้ว่า
มันคืออะไรมันก็ค่อยๆหลุดออกมาทีละนิด...เค้าถามพี่ว่าเรื่องพี่จี๊ดใช่มั๊ย...เค้าบอกพี่ว่าเค้ากับ
พี่จี๊ดตอนนี้เป็นได้แค่คนเคยคบกันเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น...ความสัมพันธ์มันเลิกรากันมาตั้งห้า
ปีแล้ว...พี่จี๊ดแกแต่งงานไปอยู่เมืองนอกตั้งแต่ตอนนั้น...เพิ่งกลับมาเมื่อไม่กี่เดือนนี่เอง ส่วน
ช่วงนี้ที่เราเห็นพี่จี๊ดไปไหนมาไหนกับพี่วัฒน์บ่อยๆ ก็เพราะว่าพี่จี๊ดกำลังทำเรื่องย้ายครอบครัว
กลับมาอยู่ที่นี่ สามีแกจะมาเปิดกิจการทัวร์ที่สมุย พี่วัฒน์ก็เลยช่วยเป็นธุระจัดการให้ เพราะว่า
ญาติๆของพี่จี๊ดอยู่ถึงสุโขทัย เดินทางไม่สะดวก ส่วนพวกเพื่อนๆ ก็แยกย้ายห่างหายกันไป
หมด"
"จุ้นน! ไอ้ความรู้สึกตันๆที่บอกไว้ตอนแรกมันหายไปหมดไม่มีเหลือหลอ...มันเปลี่ยนมาเป็น
ดีใจจนพูดไม่ออก..ไอ้ที่บอกว่าดีใจจนร้องไห้ออกมา...พี่ก็เพิ่งมาเจอกับตัวเองเมื่อคืนนี้แหละ
มันออกมาหมดเลยจุ้นน! น้ำตาที่มาพร้อมกับความดีใจ...มันมีความสุขเนอะ....มันClear มัน
Cleanไปหมด เกิดมาจนอายุจะใกล้เลขสามอยู่ไม่กี่ปี เพิ่งจะรู้ว่าความรักเนี่ยมันใช้แค่ความ
รู้สึกอย่างเดียวไม่พอ มันต้องใช้คำพูดเข้ามาช่วยด้วยไม่งั้นบางทีมันก็สื่อสารกันไม่ค่อยเข้า
ใจ....เฮ้อ!” ถอนหายใจออกมาเบาๆ “ขอบใจนะจุ้น ที่นั่งฟังพี่พร่ามมาตั้งนาน ไม่ขัดซักคำ" จุ้น
ยิ้ม รีบเอามือเช็ดเกร็ดน้ำตาตรงปลายหางตาออก กลัวตูนจะเห็น (แฮะๆ)
"ไม่เป็นไรเลย!ต่อให้นานขนาดไหนจุ้นก็ฟังได้...จุ้นดีใจด้วยนะพี่ตูน..สงสัยวันนี้ทั้งวันจุ้นจะกิน
ข้าวไม่ได้แน่ๆเลย เพราะว่าความรักมันจุกอก" พูดจบก็ยิ้ม ปลายสายส่งเสียงหัวเราะออกมา
"ขอบใจจริงๆ จุ้น...อ้อ!ฝากขอบใจไอ้ปอม!ด้วย..บอกมันว่าจะไม่ลืมพระคุณ..แค่นี้ก่อนนะจุ้น
รบกวนเวลานานแล้ว..เจอกันวันจันทร์จ๊ะ บาย"
"บาย!" แล้วตูนก็วางหูไป จุ้นยืนอมยิ้มอยู่อย่างงั้น..ซักแป๊บมือก็กดโทรศัพท์ รออยู่แป๊บนึงก็มี
เสียงพูดออกมา
"ว่าไงจ๊ะที่รัก..ทนคิดถึงปอมไม่ไหวเหรอรีบโทรหาใหญ่เชียว" แจ้วๆมาตามสาย จุ้นยิ้มกัดปาก
แน่น แล้วเสียงก็ค่อยๆรอดออกมา
"ฉันรักแก" แล้วก็รีบกดปุ่มวางสาย ได้ผล! เสียงเรียกเข้าดังทันที
"ปี๊ด! ปี๊ด! ปี๊ด! ปี๊ด!" จุ้นไม่รับรีบกดปุ่มวางสายทันที แล้วก็ดังใหม่
"ปี๊ด! ปี๊ด! ปี๊ด! ปี๊ด!" เหมียนเดิม รีบกดออก ยืนอมยิ้ม
"กรี๊ง!! กรี๊ง!! กรี๊ง!!" ทีนี้ดังในบ้าน จุ้นตาเหลือกรีบวิ่งหน้าเริดเข้ามา ไทด์ยกหูซะแล้ว
"ไอ้จุ้น! ไม่เข็ดใช่มั๊ย..เดี๋ยวพ่อบุกถึงบ้านเลยทีนี้จะไม่ฟัดอย่างเดียวแล้วจะฟาดก้นให้จั่งหนับ
เลย..เล่นเป็นเด็กๆไปได้ เมื่อกี้นี้อะไร..พูดอะไรได้ยินไม่ชัด...ฉันรักแก แกรักฉัน..พูดใหม่
เร็ว..ได้ยินไม่ถนัด..เร็วดิจุ้น..ปอมอยากฟังน้าาา...นะคนดีของปอม พูดเร้ว พูดซิจ๊ะ! นะตัวเอง
คนน่ารัก จุ๊ง จิ้ง จุ๊ง จิ๊ง" ไทด์เบ้หน้าออกจากโทรศัพท์ ทำท่าผอึดผอม จุ้นยืนหน้าแหยอยู่
ข้างๆ แล้วไทด์ก็ค่อยๆกรอกเสียงเข้าไป
"แหวะ! จะอ๊วก!ว่ะ...รู้สึกคลื่นไส้ยังไงไม่รู้...ไอ้จุ้น!หายาดมให้หน่อยซิ" กรอกเข้าไป๊!ใน
โทรศัพท์ ถ้าตัดภาพไปจะเห็นปลายสายนั่งอึ้งไปนิดนึง แล้วก็รีบยิ้มออกมาทันที ปากสวนกลับ
ทันควัน
"พี่ไทด์..ใช้แฟนคนอื่นได้เหรอ..แฟนตัวเองไม่มีหรือไง...ถ้าจะอ๊วก! ก็ไปหาที่อ๊วกอย่ามานั่ง
เกะกะคอยแอบฟังคนอื่นเค้าคุยกัน นี่คงแย่งโทรศัพท์จากมือไอ้จุ้นละสิ นิสัยไม่เคยเปลี่ยน..
เอาโทรศัพท์ให้ไอ้จุ้น...เดี๋ยวเงินในบัตรผมหมดจะยุ่งไม่ได้คุย เงินยิ่งไม่ค่อยมีจะเติมอยู่ด้วย
ทำงานงกงก งก เงินเดือนก็ไม่ขึ้น เดี๋ยวฟ้องกรมแรงงานเลยนี่" ไทด์อึ้ง เถียงไม่ทันง่ะ นึกคำ
ไม่ออก มันไม่มีช่องให้เข้า รีบส่งโทรศัพท์ให้จุ้น ปากก็ค่อยๆเอื้อนเอ่ยถามจุ้นแบบ งง งง ยัง
มึนอยู่
"บริษัทฯ ให้มันใช้แบบเติมเงินเหรอ ยังไม่เปลี่ยนให้มันเหรอ!" จุ้นหน้าเหวอ...รีบรับโทรศัพท์
มา ปลายสายได้ยินหัวเราะก๊ากกกก
"ใช้รายเดือนตั้งแต่แรกแล้ว มีอะไรเหรอพี่ไทด์"
"ก็มันบอกว่า มันใช้เงินเติมบัตร เอ๊ย!บัตรเติมเงินอยู่..เออๆ ช่างๆ บอกมันเดี๋ยววันจันทร์ฉันจะ
ไปจวก" แค้นสุดๆ แต่ทำอะไรไม่ได้ จุ้นหน้าแหย ยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหูเสียงปอมเข้ามา
ทันที
"ไอ้จุ้น! บอกพี่ไทด์ไป..ว่าฉันไม่ใช่หมูไม่กินหยวก" เสียงเข้มมาเลย จุ้นแหงะหน้ามาหาไทด์
"มันบอกว่า มันไม่ใช่หมูมันไม่กินหยวก" ไทด์ตาโต มีอมยิ้มเล็กน้อย
"บอกมัน ฉันจะจวก ไม่ใช่ให้กินหยวก" จุ้นกำลังจะพูด เสียงปอมก็แทรกเข้ามา
"ไอ้จุ้น! บอกพี่ไทด์ไป..ผักลวกก็ไม่กินมันนิ่มไม่ชอบ" ยังเข้มอยู่ จุ้นเริ่มมองโทรศัพท์ หันมา
หาไทด์
"มันบอกว่า ผักลวกก็ไม่กินมันนิ่ม..มันไม่ชอบ" ไทด์เกือบหลุดขำ พยายามเก๊กอยู่ เอาใหม่!
"บอกมัน..ฉะ..."ไทด์ผงะทันที โทรศัพท์แทบทิ่มมาบนใบหน้า จุ้นยืนหน้าบึ้ง
"คุยกันเอง..จะบอกอะไรกันก็บอกกันเอง..เสร็จแล้วค่อยให้จุ้น" ไทด์ค้อนประหลับประเหลือก
ยื่นโทรศัพท์ส่งให้จุ้น
"แกก็คุยให้หน่อยดิว้า...ฉันงอนมันอยู่เสียฟอร์มหมด"
"ไม่เอ๊า! คุยกันเองทีหยั่งงี้ล่ะมามีฟอร์ม ทีตอนเหล้าเข้าปากเนี๊ยกอดคอกันกลมดิ๊ก" ไทด์ค้อน
ให้อีกที
"เออๆ ก็ได้ ก็ได้ เลิก เลิก แกจะคุยอะไรก็คุยกันไปเถอะฉันไม่ยุ่งด้วยแล้ว... อ้อ!ฝากบอกมัน
อีกข้อแล้วกัน ตั้งแต่เช้าปากมันยังไม่หายเหม็นเลย..เอาสก๊อตไบรด์ขัดหน่อยถ้าจะดี...กลิ่น
ยังโชยมาถึงนี่เชียว" ว่าแล้วก็ก้มลงอ่านนิตยสารต่อ ปลายสายได้ยินยิ้มพริ้มมถูกใจ ชนะ! แต่
พอจุ้นกรอกเสียงไปเท่านั้นแหละ
"ไอ้ปอม!" ปอมสวนทันที
"จุ้นนอ่ะ! เมื่อกี้ปอมได้ยินพี่ไทด์ว่าปอมปากเหม็นอีกแล้ว เห็นมั๊ยล่ะได้ยินสองรูหูของจุ้นหรือ
ยังล่ะ ปอมไม่ได้โกหกนะ" จุ้นชักเริ่มฉุนขึ้นมาบ้าง พูดเสียงเบาๆ
"ไอ้ปอม! จะอีกนานมั๊ย! แกนั่นแหละตัวดีชอบยั่วโมโหเค้าดีนัก...เดี๋ยววางหูก่อน ค่อยโทรเข้า
เครื่องฉัน"
"และถ้าปอมโทรไป จุ้นจะกดวางสายปอมอีกมั๊ยล่ะ" จุ้นเริ่มอมยิ้ม
"เออๆ ไม่แล้ว"
"งั้นวาง ล่ะน้า" สิ้นเสียงปอม จุ้นก็วางสาย แล้วก็รีบเดินขึ้นบนห้อง เดินไปนั่งพิงหัวเตียง ซัก
แป๊บโทรศัพท์ก็เข้า
"ฮัลโหล!"
"จุ้นน! จุ้นได้ยินหรือเปล่าเอ่ย! ปอมได้ยินจุ้นช้าดมาก" น่าร๊ากก!ซะ จุ้นนั่งอมยิ้ม
"แกบ้าหรือเปล่า ไอ้ปอม!"
"อ่ะ! ก็ต้องลอง Test ก่อนไงเดี๋ยวจุ้นต้องพูดคำนั้นอีก ถ้าปอมไม่ได้ยินล่ะก็ช้ำใจตายแน่ๆ"
จุ้นค้อนให้โทรศัพท์
"นี่แกทำงานเสร็จหรือยัง"
"เสร็จแล้วกำลังเก็บของจะกลับบ้าน...อ่ะ!อย่ามาเปลี่ยนเรื่องน้า ปอมไม่โง่นะจะบอกให้...
เมื่อกี้พูดอะไร ปอมฟังไม่ถนัด..เร็วพูดอีกครั้ง น้าจุ้น" เร่งมาตามสาย อุณภูมิความร้อนเริ่มขึ้น
หน้าจุ้น ปากเม้มแน่น แล้วก็ค่อยๆพูดออกมา
"ฉันรักแก" ถ้าตัดภาพไปที่ปลายสาย จะเห็นปอมนั่งอมยิ้ม มองหน้าด้านข้างของจุ้นใน
มอนิเตอร์ตอนที่แอบถ่ายจากภูเก็ตอยู่ แล้วปอมก็ค่อยๆเอื้อนเอ่ย! ออกไป
"ฉันก็รักแกจุ้น..รักมากด้วย..และก็ไม่คิดว่าจะรักใครได้มากเท่านี้" จุ้นเงียบกริบ! เพราะจัง!
น้อยครั้งที่จะพูด แต่พอพูดออกมาแล้วเพราะจับจิต หรือเป็นเพราะว่ามันออกมาจากปากไอ้
ปอม มันถึงได้ดูดีไปหมด
"จุ้น! ยังอยู่หรือเปล่า" ส่งเสียงมาตามสาย
"อึมม์ ยังอยู่"
"มีอะไรพิเศษหรือเปล่า! จุ้น! เล่าให้ฉันฟังมั่งสิ" จุ้นยิ้มพอนึกถึงเรื่องตูน
"พี่ตูน โทรมาเมื่อกี้นี้" ปลายสายนั่งยิ้ม มือก็เขี่ยหน้าจุ้นในมอนิเตอร์ใหญ่
"เหรอ! ว่ายังไงบ้างล่ะ"
"Happy ending เค้าฝากขอบใจแกด้วยปอม เพราะว่าแกก็มีส่วนช่วยในครั้งนี้ด้วย"
"เหรอ! ฉันมีส่วนช่วยด้วยเหรอ..ช่วยตรงไหนล่ะ" จุ้นทำปากขมุบ ขมิบใส่โทรศัพท์ ไอ้กะล่อน
หรอกถามไปทั่ว
"แกอย่ามาแกล้งโง่หน่อยเลยไอ้ปอม! ทำมาเป็นไขสือ" ปอมหัวเราะมาตามสาย
"จริง ๆ จุ้น ฉันยังไม่รู้ตัวเลยว่าช่วยเค้าตอนไหน...อย่างที่เคยบอกล่ะจุ้น...ความรักมันต้องการ
เวลา โอกาศ และก็การเปิดปาก...เท่านั้นแหละมันจะกระจ่างเอง ฉันกับแกมันก็แค่คนที่คอยดู
อยู่ห่างๆเท่านั้น...สามอย่างที่บอกเมื่อกี้ เป็นสิ่งที่พวกเค้าหากันเอาเอง พูดกันเอาเอง เราไม่มี
สิทธิ์ไปช่วยเค้าได้หรอก เพราะฉะนั้นถ้าไอ้ตูนมันจะขอบใจฉัน ก็ต้องขอบใจฉันที่คอยดูอยู่
ห่างๆ ไม่ไปก้าวก่ายวุ่นวายในเรื่องของเค้าคงจะเหมาะกว่า อย่าบอกว่าช่วยเลยมันไม่ใช่" จุ้น
ค้อนให้โทรศัพท์อีกหนึ่งที
"จ้า...พ่อคนเคร่งทฤษฏี..ระเบียบจัดเหลือเกิน" จุ้นหมั่นไส้ ปลายสายยิ้มแป้น
"อ่ะ! ขนาดเคร่งอย่างงี้ ระเบียบจัดอย่างนี้ยังมีคงมาหลงรักได้..เป็นไงล่ะจุ้น..แฟนแกมันเจ๋ง
มั๊ยล่ะ!" จุ้นหน้าแดง เงียบไปนิดนึง
"แกรู้เรื่องพี่จี๊ดมาก่อนหรือเปล่าปอม" ปลายสายยิ้ม มือก็เคาะหัวจุ้นในมอนิเตอร์ ก๊อก ก๊อก
"พอรู้บ้าง!" จุ้นขมวดคิ้ว
"แล้วทำไมแกไม่บอกฉันบ้าง"
"ก็ทำไมแกต้องอยากรู้ล่ะ เรื่องของคนอื่นเค้า" จุ้นหน้าหงิก เงียบไปนิดนึง
"จุ้นน! แกมีความสุขมั๊ยวันนี้กับเรื่องของไอ้ตูนน่ะ" จุ้นถอนหายใจ
"อึมม์..มี"
"ถ้ามี..แกก็ไม่ต้องไปคิดเรื่องพี่จี๊ดอีกแล้วมันเคลีย์หมดแล้วไม่ใช่เหรอ..มันรกสมองน่ะจุ้น...
เก็บสมองมาคิดถึงฉันเยอะๆดีกว่า มีเหตุผลกว่าตั้งเยอะ" จุ้นเริ่มยิ้มหมั่นไส้ ปากก็พูดออกไป
"เออๆ ก็ได้ ก็ได้" ปลายสายนั่งอมยิ้ม
"น่ารักจังเล้ย...ขอหอมทีน้า...อืมม์ หอมจังเลยใช้แป้งอะไรเนี่ย..หอมจาง" จุ้นหน้าแด๊ง ขนลุก
ขึ้นมาซะอย่างงั้นเหมือนปอมมานั่งอยู่ใกล้ๆ
"ไอ้บ้าปอม! ไอ้ทะลึ่ง..ฉันไม่คุยกับแกแล้ว" จะกดวางสาย ปอมรีบตะโกนห้ามไว้
"เดี๋ยวๆ จุ้น พรุ่งนี้ฉันไปกินข้าวเช้าด้วยนะ ทอดปลาหมึกให้กินด้วยนะตัวเอง ถ้าไปไม่เห็นโกรธ
จริง จริงด้วย" จุ้นหมั่นไส้
"เออๆ " ปลายสายยิ้มตาหยี
"งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะที่รัก..ขออีกซักทีเถอะ..จ๊วบ!"
"แหวะ!" จุ้นรีบกดวางสาย เอามือลูบแก้มใหญ่ นั่งอมยิ้มอยู่อย่างนั้น ซักแป๊บก็ขยับเขยื้อนตัว
ลงจากเตียง แล้วก็เดินออกไปจากห้องทิ้งให้ห้องกลับสู่สภาวะเงียบสงบอีกครั้งนึง..............
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 มิ.ย. 2554, 21:20:28 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 มิ.ย. 2554, 21:20:28 น.
จำนวนการเข้าชม : 1816
| << ตอนที่ 24 : ตอนนี้มีแต่เรา...3 | ตอนที่26 : เวลาของความจริง >> |