จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"

Tags: จุ้นกะปอม

ตอน: ตอนที่26 : เวลาของความจริง

"คุณปอมกินเยอะๆนะคะ ป้าทอดไว้ให้ซะเยอะเลย เห็นคุณจุ้นบอกว่าคุณปอมชอบ" ป้าสายยืน
ข้างๆ พร้อมกับเลื่อนจานปลาหมึกเข้ามาใกล้ๆ ปอมเงยหน้าขึ้นมาจากจานอมยิ้มตาหยีปากก็
เคี้ยวตุ้ยๆ

"ขอบคุณครับ...อร่อยจัง!" โปรยไปทั่ว เล่นเอาสาวเหลือน้อยยิ้มหน้าบาน จุ้นกับไทด์ที่นั่งอยู่
บนโต๊ะด้วย มองอาการของป้าสายก็ยิ้มไปตามๆกัน ไทด์ถึงกับเอ่ยปากแซวออกมา

"ไอ้จุ้น เอ้ย! สงสัยฉันกับแกคงจะตกกระป๋องแน่ๆคราวนี้ คนโปรดคนใหม่เล่นทำคะแนนแซง
ห่างไปลับๆ มองไม่เห็นตูด" พูดไปด้วยมือก็ตักข้าวเข้าปาก จุ้นหัวเราะ ป้าสายค้อนให้ไทด์หนึ่ง
ที

"แหม! คุณไทด์ก็..งอนเป็นเด็กๆไปได้ เดี๋ยวป้าก็ตีให้ซักเผี่ย!นึงหรอก...ก็คุณไทด์กับคุณจุ้น
ไม่ได้ดั่งใจนี่คะ ทำอะไรให้กินก็ไม่ค่อยกิน ไม่เหมือนคุณปอมให้กินอะไร ก็กินตุ้ยๆ ไม่ปฏิเสธ
ซักคำน่ารักจริงเชียว อย่างเนี้ยคนแก่ๆอย่างป้าค่อยชื่นใจหน่อย" ปอมอมยิ้มยักคิ้วให้ไทด์ปาก
ก็เคี้ยวตุ้ยๆ คนมันเจ๋ง!พี่ คนมันเจ๋ง ไทด์หมั่นไส้

"มันงกกินน่ะสิไม่ว่า" ส่งเสียงมา มือก็เอื้อมจะตักปลาหมึกกินมั่ง แต่ปอมเลื่อนจานออกซะ
ก่อนแล้วก็ลอยหน้าลอยตาพูด

"ของผม..ป้าสายทอดให้ผม อยากกินก็ไปทอดเอาเองใหม่ หรือไม่ก็ให้ไอ้จุ้นทอดให้ อันนี้มัน
ของผม" ว่าแล้วก็เลื่อนจานมาซะชิด มีการเอามือกุมจานไว้ด้วยกลัวไทด์เห็นเดี๋ยวจืดหมด จุ้น
กับป้าสายหัวเราะ ไทด์อมยิ้ม

"ไอ้งก..นี่มันบ้านใครฮะไอ้ปอม..ทำมาเป็นงก" ปอมเลิกคิ้ว

"ก็บ้านพี่ไง ยังมาถามอีก..แต่อันนี้มันปลาหมึกของผม..ป้าสายทอดให้ผม ถ้าอยากกินก็ขอดีๆ
ก่อน เดี๋ยวให้กิน" ไทด์หัวเราะ

"เออๆ ก็ได้ ก็ได้ เอ่อ! คุณชายครับขอซักตัวสิครับ ผมจะลองดูเด๊ะว่ามันจะอร่อยตรงไหน ถึง
ได้มัดใจคุณชายไว้ซะอยู่หมัด" ปอมอมยิ้ม พยักหน้าหงึก ๆ ปากเคี้ยวหงุบหงับ โอเคร้..โอเคร้
ถึงจาประชดนิดหน่อยแต่ก็ยอมได้ โอเคร้! แล้วก็ค่อยๆ เลื่อนจานมาวางไว้ตรงหน้า ไทด์กำลัง
จะจ้วง ปอมก็พูดออกมาลอยๆ

"ตัวเดียวพอนะ!" ไทด์รีบเงยหน้ามองเริ่มข้องใจ ปอมเลิกคิ้วจ้องหน้าตอบ

"อ่ะ! ก็ขอตัวเดียวไม่ใช่เหรอ!...หรือจะไม่กิน..อ่ะ!ไม่กินเอามานี่" ว่าแล้วก็ดึงจานกลับ ไทด์รีบ
ดึงไว้

"เออๆ ตัวเดียวก็ตัวเดียว..ไอ้งกเอ้ย!" รีบจ้วงมาใหญ่ จุ้นหัวเราะหมั่นไส้เอามือเขกหัวปอมทีนึง
ปอมแหงะหน้ามามอง ปากก็ตุ้ยๆ เอามือลูบหัวไปด้ว

"เขกหัวปอมทำไมอ่ะ..จุ้น!" จุ้นยิ้ม

"หมั่นไส้! กินเข้าไปหมดเหรอน่ะ" พะยัก พะเยิกหน้าถาม

"ก็ของปอมน้า..ป้าสายทอดให้ปอมอ่ะ ถ้าไม่หมดเดี่ยวขอถุงใส่กลับก็ได้ ไม่มีปัญหา" ลอย
หน้าลอยตาพูด เรียกเสียงหัวเราะให้แก่คนทั้งโต๊ะรวมทั้งป้าสายด้วย

"โถ! น่าสงสารจริงเชียวคุณปอม เดี่ยวป้าทอดให้ใหม่นะจานนี้ไม่ต้องไปเอา มันเย็นแล้วเอา
จานใหม่เดี๋ยวป้าใส่ถุงให้เสร็จสรรพเลย" ไทด์หัวเราะ รีบห้ามไว้

"ไม่ต้องเลยป้าสาย เชื่อมันเหรอไอ้กะล่อนเนี่ย เสียของเปล่าๆให้มันไป เดี๋ยวก็ไปแห้งคาห้อง
เท่านั้น" ปอมยิ้ม แล้วก็ค่อยหันมาหาป้าสาย

"ไม่ต้องหรอกครับป้าผมพูดเล่น ถ้าผมอยากกินเดี๋ยวผมแวะมาที่นี่ก็ได้ จะมาบ่อยๆให้ป้าเบื่อ
ผมไปเลย"

"สัญญานะค้า ว่าจะมาบ่อยๆ" ปอมยิ้มตาหยี

"ครับ สัญญา"

"งั้นป้าขอตัวก่อนนะคะ ต้องไปช่วยเจ้าแดงในครัว" ว่าแล้วก็เดินออกไป จุ้นลุกบ้าง

"พี่ไทด์ เอากาแฟหรือเปล่า" ไทด์พยักหน้า

"แกล่ะ ไอ้ปอม!" ปอมยิ้มแป้น กำลังจะยกน้ำขึ้นดื่ม

"แล้วแต่จุ้น!จ้าาา..ปอมยังไงก็ได้ ตามใจจุ้นเสมอ"

"งั้น! อย่ากินเลย" จุ้นยักคิ้วส่งให้

"จุ้นอ่ะ" ค้อนประหลับประเหลือก ไทด์อมยิ้ม แล้วจุ้นก็เดินไป

"ไอ้ปอม! เมื่อวานตัดต่อเสร็จหรือเปล่า"

"ประมาณ 75%พี่ เดี๋ยวค่อยต่อพรุ่งนี้ พี่นัดคุณมณวันไหนล่ะ" ยกน้ำขึ้นดื่ม

"วันพฤหัส นัดมาดูคร่าวๆก่อน"

"งั้นทันพี่..ไม่น่ามีปัญหา"ว่าแล้วก็รีบชะโงกหน้าเข้ามาหา ไทด์รีบผลักหน้าปอมไปห่างๆ

"มีอะไร! ยื่นหน้ามาซะใกล้เชียว" ปอมยิ้ม

"แล้วเรื่องคุณแน๊ทล่ะ! ไปถึงไหน" ไทด์มองหน้าแล้วก็ยิ้มออกมา

"ไอ้บ้า! แกจะมาถามอะไรตอนนี้ คุยเรื่องงานอยู่โว้ย!" มีเขิลล์ มีเขิลล์ ปอมหัวเราะเสียงดัง

"ก็เรื่องงานไง คิดอะไรอยู่น่ะเฮีย..ผมถามว่าโปรเจคของคุณแน๊ทน่ะไปถึงไหนแล้ว เป็นโครง
หรือยัง" ไทด์เขกหัวปอมไปหนึ่งที ปอมลูบหัวป้อยๆตายังยิ้มอยู่

"ฉันจะไปรู้กับแกเหรอพูดจากำกวม...นัดไว้วันพุธ จะบลี๊ฟให้เค้าฟังก่อน" ปอมอมยิ้มพยักหน้า
รับ ปากก็ถามต่อ

"แล้วเรื่องส่วนตัวล่ะถึงไหนและ" ไทด์ยิ้มเอนตัวพิงพนักเก้าอี้หันมามองหน้าปอม

"ตั้งแต่กลับมายังไม่ได้โทรหาเลย" ปอมทำหน้าเบ้ ส่ายหัวไปมา

"ว้า! ไม่ได้เรื่องเลย ไม่ได้เรื่อง ขยันๆหน่อยดิเฮีย หยั่งงี้เมื่อไหร่มันจะต่อกันติดล่ะ" ไทด์
หัวเราะ

"เออๆ เดี๋ยวรอให้พวกแกออกไปก่อน แล้วฉันค่อยโทร"

"จริงๆนะ เดี๋ยวจะหาว่าหล่อไม่เตือน" ไทด์หัวเราะเสียงดัง

"เออ!" นั่นแหละถึงจะเลิกถาม จุ้นเดินถือถ้วยกาแฟเข้ามายื่นให้ไทด์กับปอม ซักครู่ได้เวลาก็
พากันเดินออกมานอกบ้าน ปอมส่งหมวกให้จุ้นปากก็พร่ามใหญ่

"ใส่ซะ! ตอนนี้นั่งมอเตอร์ไซด์คนจนไปก่อนนะ ไว้เดี๋ยวฉันเก็บเงินได้มากกว่านี้ ค่อยยกระดับ
เป็นสี่ประตู" จุ้นเลิกคิ้ว

"ทำไม! แกจะซื้อรถเหรอไอ้ปอม"

"เออ!น่ะสิ ฉันไม่ปล่อยให้แฟนฉันนั่งมอเตอร์ไซด์ตาก ลมตัวดำหรอก ถึงมันจะดูเท่ห์ก็เถอะ
แต่มันก็ไม่ใช่" ปากพูดมือก็ขยับถอยรถ จุ้นยืนกอดหมวกอมยิ้ม

"เหรอ! ถามความเห็นแฟนหรือยังล่ะ!" ปอมขึ้นไปนั่ง แหงะหน้ามาทำตาเจ้าเล่ห์

"โอ้ย! รายนั้นไม่ต้องไปพูดถึงหรอก อะไรก็!...แล้วแต่ปอม..แล้วแต่ปอม จุ้นไม่ขัด ปอมว่าไง
จุ้นว่างั้น!" ทำเสียงเล็ก เสียงน้อย จุ้นหัวเราะยื่นมือมาเขกหัว

"ปอม! แกไม่จำเป็นต้องเปลืองเงินไปซื้อไอ้สี่ประตูที่แกบอกฉันหรอก ฉันนั่งยังไงก็ได้ เก็บ
เงินของแกไว้ทำอย่างอื่นที่มีประโยชน์เถอะ" ปอมยิ้มมองหน้าจุ้น ค่อยๆ พูดออกมา

"จำไว้อย่างนะจุ้น! ถ้าฉันรักใครซักคน..คนนั้นจะต้องไม่ลำบากเพราะฉัน อะไรที่ฉันทำได้ไม่
เหลือบ่ากว่าแรงฉันก็จะทำ มันไม่หนักหนาสาหัสอะไรนักหรอกกับการที่จะทำให้คนที่เรารักมี
ความสุข ฉันรู้ว่าแกอาจจะมองว่ามันเป็นสิ่งไม่จำเป็นสำหรับแก แต่สำหรับฉันมันไม่ใช่...
ไอ้ "จ้อน" เนี่ยมันเป็นความฝันที่เด็กผู้ชายคนนึงอยากมีอยากได้...พอทำได้ หาได้แล้ว..มันก็
ภูมิใจว่าทำได้สำเร็จ เค้าเรียกว่า ทำงาน หาเงินซื้อของเอาใจตัวเอง ตอนนี้มันถึงเวลาของ
ความจริง...ความจริงที่ฉันจะต้องทำงาน หาเงินเอาใจคนอื่นบ้าง ซึ่งก็คือแกไงจุ้น! แกอย่าคิด
ว่าฉันคบกับแกเพียงแค่เจอๆกันไป ดูใจไปวันๆแค่นั้น ฉันหวังมากกว่านั้นจุ้น!..มองไกล
มากกว่านั้น เพราะฉะนั้นแกไม่ต้องห่วงว่าสิ่งที่ฉันทำมันจะไม่มีประโยชน์...แกเชื่อใจฉันได้"
จุ้นยืนฟังนิ่ง แล้วก็ค่อยๆยิ้มออกมา

"ขอบใจมากปอม! ฉันจะไม่ลืมประโยคนี้ของแกเลย" ปอมยิ้มตอบ

"จำไว้ให้ขึ้นใจนะจุ้น! ห้ามลืมเด็ดขาด" จุ้นหน้าเริ่มมีสี ปอมหัวเราะ

"ไป..ไอ้จุ้น! ใส่หมวกจะได้ไปซักที เดี๋ยวไม่ทันรอบสิบเอ็ดโมง...ไหน!.ใส่ได้หรือเปล่า! มานี่"
ว่าแล้วก็ลากแขนจุ้นมาใกล้ๆ ดึงหมวกในมือจุ้นมาปลดล๊อค สวมไปบนหัวให้แล้วก็ล๊อคใต้คาง
บีบจมูกจุ้นหนึ่งที จุ้นหน้าแดงค้อนควับ! ปอมหัวเราะ

"ไปขึ้นรถ" จุ้นขึ้นซ้อนท้าย ปอมใส่หมวกยื่นมือมาดึงแขนจุ้นให้โอบเอวตัวเอง แล้วก็ขับออก
จากบ้าน ไปถึงโรงหนังประมาณสิบโมงครึ่ง

"ปอม! แกจะดูเรื่องอะไร" จุ้นหันมาถามหลังจาก เงยหน้ามองโปรแกรมหนัง ปอมหันมายิ้มให้
ทำหน้าทำตากะลิ้มกะเหลี่ย และก็เริ่ม

"ให้ปอมเลือก จริงๆ เหรอ..แต่มันมีหลายเรื่องมากเลยน้า..เลือกไม่ถูกอ่ะจุ้น! จุ้นเลือกสิ!" จุ้น
ค้อนให้ทำปากจึกจักเงยหน้ามองโปรแกรมใหม่ แล้วก็พูดขึ้นมา หน้ายิ้มแป้น

"งั้นเอานี่ Hide and Seek สงสัยจะหนุก" ปอมทำหน้าแหย

"ไม่เอาอ่ะท่าทางจะวังเวง..เรื่องอื่นเฮอะจุ้น!" จุ้นขมวดคิ้ว เงยหน้าขึ้นไปดูโปรแกรมใหม่ แล้ว
ก็ยิ้ม

"อ่ะอันนี้ก็ได้ The eye 10 หยองดี" ปอมเบ้หน้า

"ไม่เอาอ่ะจุ้น ปอมกลัว..เรื่องอื่นเฮอะน้า!" จุ้นมองหน้าปอม แล้วก็เงยขึ้นไปใหม่

"ฉันว่าอันนี้ต้องถูกใจแกแหงๆ เดอะ เมีย " ปอมส่ายหน้า

"ไม่เอาอ่ะจุ้นปอมไม่อยากรู้เรื่องของคนอื่น...เอาเรื่องอื่นน้า" จุ้นเริ่มฉุน เสียงเริ่มแข็ง

"นี่ไอ้ปอม! แกก็เลือกเองเลยสิ...เรื่องโน้นก็ไม่เอา..เรื่องนี้ก็ไม่เอา เดี๋ยวก็ไม่ทันพอดีใกล้
เวลาแล้วนะ" ปอมกลั้นยิ้ม

"แล้วจริงๆ จุ้นอยากดูเรื่องอะไรล่ะ" จุ้นค้อนให้อีกวง

"เรื่องไหนก็ได้ ฉันมาเป็นเพื่อนแกดูหนัง ก็แกอยากดูไม่ใช่เหรอ" ปอมยิ้มแป้น ปากก็จ้อออก
มา

"น่ารักจังเล้ย!...งั้นปอมเลือกล่ะน้า" ว่าแล้วทำเป็นเอานิ้วเกยคางเงยหน้ามองโปรแกรมทำหน้า
ครุ่นคิด จุ้นเห็นก็อมยิ้มแกมหมั่นไส้

"งั้นเอาเรื่องเนี้ย! Hitch ปอมชอบ Will Smith ดำดี..ปอมชอบ" จุ้นหัวเราะ ผลักหัวปอมซะเซ

"ไอ้บ้าปอม! แกเลือกดูหนัง ที่ผิวคนแสดงเหรอ!" ปอมยืนอมยิ้ม

"ล้อเล่น! ฉันอ่านในหนังสือเห็นเนื้อเรื่องมันน่าสนใจดีก็เลยอยากดู...อยากดูไว้เป็น
ประสบการณ์." ทำท่าปั้นไม้ปั้นมือ ยิ้มหน้าแป้นแล้นชอบใจใหญ่ จุ้นขมวดคิ้วชักไม่แน่ใจ

"เรื่องแบบไหนไอ้ปอม! เรื่องอย่างว่าหรือเปล่า...ไอ้บ้าปอม! แกชวนฉันมาดูหนังแบบนั้น
เหรอ!" เสียงเริ่มหนักแน่น มือเริ่มมาและ ปอมรีบปัดมือจุ้นพัลวัล หัวเราะไปด้วย

"ไอ้จุ้น! อย่าหยิก เจ็บ! คนมองใหญ่แล้ว!" นั่นแหละถึงหยุด แต่ตายังเขียวอยู่

"ดูเรื่องอื่น...ฉันไม่ดูกับแกด้วยหรอกนะ หรือถ้าอยากจะดู..ก็ดูไปคนเดียว..ฉันจะกลับ" ว่าแล้ว
ก็เตรียมหันหน้า ปอมรีบฉุดแขนไว้ใหญ่ หัวเราะเอิ๊ก อ๊าก..

"ไอ้จุ้น! เดี๋ยว...ใจร้อนจริงเชียว ฉันยังพูดไม่จบเลย แกก็ขัดซะแล้ว" จุ้นยืนจ้องหน้าตาคว่ำ
ปอมหยุดหัวเราะ ยืนอมยิ้ม

"อ่ะๆ เล่าๆ ไอ้ ฮิตช์ เนี่ยะนะ" กำลังจะเล่าต่อ เห็นหน้าจุ้นยังคว่ำอยู่รีบอธิบายใหญ่อย่างเร็ว
หน้าตาจริงจังมาก

"ตัวเอกมันชื่อ "ฮิตช์" ชื่อเต็มๆมันอะไรนะ นึกก่อน อ้อ! อเล็กซ์ ฮิตเช่นส์ ไอ้เนี่ยมันเก่ง และ
ก็ชำนาญเรื่องจีบหญิงแถมยังเป็นสุดยอดพ่อสื่อด้วยนะ เห็นในหนังสือมันเขียนไว้ว่า เป็นพ่อ
สื่อที่ประสบความสำเร็จอย่างสูงในเรื่องกลเม็ดสอยหญิง ด้วยการสอนวิธีจีบหญิงแบบง่าย ๆ
แต่ได้ผลชะงัด ปอมก็เลยอยากจะรู้ว่าเป็นยังงาย จะได้เอามาใช้กับจุ้น!อ่ะ" พูดจบก็ยิ้มตาหยี
จุ้นเบะหน้า

"หยั่งแกมันยังต้องดูอีกเหรอไอ้ปอม!..ฉันว่าแกน่ะ น่าจะไปสอน ไอ้ "ฮิตช์" อะไรนั่นมากกว่า
ไร้สาระ! และก็อ่านมาหมดแล้วนี่จะดูทำไมอีกเสียเวลา" ปอมค้อน ทำท่าเหมือนเด็กโดนขัดใจ

"ก็ปอมอยากดูอ่ะ ถ้าทางจะตลกปอมชอบ..นะจุ้นนะ..ดูกับปอม" ตะล่อม ตะล่อม จุ้นกัดปาก
แล้วก็พยักหน้า

"เออๆ" ปอมยิ้มหน้าบาน

"น่ารักจังเลย แฟนใครเนี่ย!" ว่าแล้วก็หยิกแก้มจุ้นหนึ่งที จุ้นตีมือปอมดังเพี๊ย! ปอมรีบเอามือ
ออก

"เดี๋ยวแกรอฉันอยู่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปซื้อตั๋วก่อน" สั่งหญ่ายยย จุ้นพยักหน้า ก่อนไปมี
หันมาหาอีก

"อ้อ! อย่าเดินเพ่นพ่านนะหนูเดี๋ยวหลง เดี๋ยวอาตามหาไม่เจอ" จุ้นเริ่มยิ้ม ปากก็เริ่มให้พร

"ไอ้บ้า!" แล้วปอมก็เดินไป กำลังยืนเพลินๆ ก็มีคนมาสกิดที่ไหล่แหงะหน้ามามอง เห็นแนงยืน
ดูดน้ำแก้มตุ่ย

"ไอ้แนง! มาได้ยังไง" แนงรีบดูดน้ำเฮือกสุดท้าย เสียงซวบ ซาบเหลือแต่น้ำแข็ง ปากถึงอ้ามา
คุยกับจุ้นได้

"ไอ้อ๊อด!...มันไปขุดฉันขึ้นมาจากเตียงเมื่อเช้า..อกหัก!..มันอกหัก มันให้ฉันมาเป็นเพื่อนดู
หนังแก้เครียด กิ๊กมันเพิ่งบอกเลิกเมื่อคืน" จุ้นพยักหน้า

"แล้วอ๊อด! มันอยู่ไหนล่ะ" ปากถามสายตาก็สอดส่ายหาใหญ่

"ไปซื้อตั๋วมันบอกว่า จะดูเรื่อง The mear หนังสงครามหรือวะจุ้น! เคยได้ยินอยู่เหมือนกันแต่
ไม่ค่อยได้สนใจงานยุ่ง เห็นมันบอกอยากดูมาก" พูดจบก็ยกแก้วกระดกน้ำแข็งใส่ปากเคี้ยว
กร๊อบ ๆ จุ้นหัวเราะ

"เดอะ เมีย มอ.เอีย..ยอ..เมีย หนังไทย หนังชีวิต..หรือหนังตลกนี่ล่ะมั้งจำไม่ได้" แนง
หัวเราะ และก็เงียบกันไปแป็บนึงสายตาก็มองไปข้างหน้าทั้งคู่ แล้วเสียงจุ้นก็ค่อยๆพึมพำออก
มา

"แกจะเป็นอย่างนี้ไปอีกนานเท่าไหร่เฮอะแนง ต้องคอยมาดามอกให้มันทุกครั้งที่มันมีปัญหา
ไม่เจ็บมั่งเหรอตัวแกน่ะ" ยืนมองผู้คนเดินผ่านไปมา

"ยังทนได้อยู่จุ้น!..ไม่เจ็บมากไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อย...ทำยังไงได้ล่ะจุ้น!ฉันมันผิดเอง ขอแค่
ให้ได้อยู่ใกล้ๆก็พอแล้ว ก็ได้แต่ภาวนาให้กาลเวลาช่วยอะไรมันได้บ้างเท่านั้นแหละ" จุ้นหัน
หน้ามามองหน้าด้านข้างของแนง แนงหันมายิ้มให้นัยย์ตามีน้ำใสๆคลออยู่นิดหน่อยแนงรีบกระ
พริบตาให้มันไหลกลับเข้าไป

"ฉันเอาใจช่วยอยู่นะแนง มีอะไรให้ช่วยก็บอก" แนงพยักหน้า แล้วก็ทำตาโตเพิ่งนึกขึ้นได้

"เอ้อ! แล้วแกมากลับใคร กับไอ้ปอมเหรอ!" จุ้นยิ้มหน้าระเรื่อ แนงยิ้มแก้มปริ

"นั่นแน่! เดี๋ยวนี้ก้าวหน้านะ..มีมาดง มาดูหนังกัน..แล้วไอ้ปอมไปไหน ไปซื้อตั๋วเหรอ..ปล่อย
ให้แฟนยืนคอยอยู่อย่างเงี้ย" ถามเอง ตอบเองเสร็จสรรพ จุ้นไม่ต้องอ้าปากเลยแค่ยืนยิ้ม
เฉยๆ แล้วแนงก็ต่อ

"ฉันล่ะอิจฉาแกจังเลยจุ้น รู้มั๊ยไม่ใช่แต่เฉพาะฉันเท่านั้นนะสาวๆในอ๊อฟฟิต ก็ อกหักกันไป
หลายคน หลังจากที่รู้ว่าพวกแกคบกันน่ะ...ไอ้ปอมมันมีเสน่ห์..เสน่ห์ที่วาจากับแววตา หน้าตา
อาจมีส่วนบ้างนิดหน่อย แต่ที่ติดตาต้องใจสาวๆหลายคน..ก็เป็นวาจากับแววตามันนั่นแหละพูด
จาเหมือนเด็กขี้อ้อนชวนให้อยากขยี้หัวมันทุกครั้งเวลาฟังมันพูด...บางครั้งมันก็พูดจาเป็นหลัก
การหน้าเชื่อถือ เล่นเอาคนฟังอึ้งไปเลยก็มี แววตาก็เหมือนกันเวลามันมองคน...มองจนคนที่
ถูกมองสะเทิ้นไปซะอย่างงั้น เค้าเรียกว่ามองจิก ฉันยังจำได้เลยวันที่เจอมันวันแรกบนรถไฟ
น่ะ...มันใช้แววตายังไงเวลามองแกให้แกตอบคำถามมันได้..เล่นเอาฉันกับไอ้นาเขิลล์แทน..
แกโชคดีนะจุ้น!..ไอ้ปอมมันรักแกมาก..รักษาความรักนี้ให้มันนานๆล่ะ ประคองมันไว้ให้ยืดๆ
ฉันก็จะเอาใจช่วยแกเหมือนกัน" พร่ามซะยาว คอแห้งยกน้ำขึ้นดูดใหญ่ จุ้นมองแล้วก็อมยิ้ม

"ขอบใจมากแนง!" แนงยิ้มตอบ ซักแป๊บ!อ๊อดก็เดินเข้ามา

"เอ้า!ไอ้จุ้น มาด้วยเหรอ!..มากับใคร!...ซื้อตั๋วหรือยัง!" ถามเป็นชุด จุ้นยิ้ม แนงเลยตอบแทน

"ถามไม่มีเว้นวรรคเลย..มันมากับไอ้ปอม..ไอ้ปอมกำลังซื้อตั๋วอยู่..ไหน!ตกลงแกได้มั๊ย ไอ้
หนังที่แกจะดู เดอะมง เดอะเมีย อะไรน่ะ" อ๊อด!ค้อนใส่แนง

"ได้! จะได้เวลาแล้วด้วย ไปเหอะ!” แล้วก็หันมาจุ้น “ไอ้จุ้น..ยืนอยู่คนเดียวได้เปล่า" อ๊อด!ส่ง
เสียงถาม จุ้นค้อนให้มั่ง รีบพูดประชดออกมา

"ไม่ได้ แกมายืนเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ" อ๊อดมองหน้าเลิกคิ้ว จุ้นหัวเราะออกมา

"ล้อเล่น! ไปเหอะไม่ต้องห่วง" แล้วทั้งสองก็พยักหน้าเดินผละออกไป ซักแป๊บปอมก็กลับมา
มือซ้ายขวาไม่ว่างถือทั้งน้ำทั้งข้าวโพด พอมาถึงก็บ่นใหญ่

"คนแน่นชิปเป๋งเลยไอ้จุ้น! ไม่รู้มันทำไมต้องมาดูวันนี้พร้อมๆกันด้วย ยาวเป็นงูเลยกว่าจะถึง
คิว ขาฉันเปลี้ยไปหมด นี่ถ้าไม่ติดว่าแกอยากดูนะ..ฉันปล่อยให้ไอ้คนข้างหลังมันเอาที่ฉันไป
แล้ว" จุ้นหัวเราะ

"ไอ้ทุเรศปอม!...ฉันไม่ได้อยากดูแกน่ะแหละอยากดู" ปอมแกล้งทำหน้าบึ้ง

"ก็แกล้งๆ ทำท่า ทำทางอยากดูหน่อยไม่ได้เหรอ หมดกำลังใจหมด" จุ้นค้อน ปอมเห็นก็อมยิ้ม

"คอยนานมั๊ยจุ้น เมื่อยหรือยัง" จุ้นส่ายหน้า

"ยังไม่เมื่อย..เมื้อกี้เจอ แนง กับอ๊อดด้วยมาดูหนังเหมือนกัน แต่เข้าไปแล้ว" ปอมพยักหน้า

"งั้นเราเข้ากันเลยมั๊ย ได้เวลาแล้วเดี๋ยวไม่ได้ดูหนัง Title ฉับชอบดู อ้อ!เดี๋ยว...จุ้น! แกหยิบตั๋ว
ให้หน่อยสิ อยู่กระเป๋าเสื้อเนี่ย!" ว่าแล้วก็หันหน้ามาหาจุ้น...จุ้นค่อยๆล้วงมือลงไปในกระเป๋าไม่
เจอ! คิ้วเริ่มขมวด เอามือออกมา

"ไม่เห็นมีเลยไอ้ปอม!" ปอมเลิกคิ้ว

"มีสิ! ก็ฉันเพิ่งหย่อนมันลงไปเอง ไหน! แกหาใหม่ซิ" จุ้นล้วงมือลงไปใหม่ มีแต่อะไรแข็งๆก็
ไม่รู้ หยิบมันขึ้นมา แล้วก็มองอย่าง งงๆ

"แกใช้ไอ้เนี่ย!ด้วยเหรอไอ้ปอม!" ว่าแล้วก็ชู แผงกิ๊บคู่รูปหมีพลูตัวเหลืองแป๊ดเสื้อแดงแป๋นขึ้น
มา ปอมยิ้มตาหยี พะยัก พะเยิกหน้ามาทางจุ้น

"ให้!..ฉันให้แก!..น่ารักดีฉันชอบ ฉันเห็นมันขายอยู่ข้างๆร้านขายข้าวโพด ถูกด้วยนะยี่สิบ
บาท...ซื้อเลย..ใจป้ำ..ไม่ต้องเกรงใจนะจุ้นฉันให้..ไม่เท่าไหร่ ไม่เท่าไหร่ เงินมีเยอะ" พูดจบก็
ยิ้มพริ้มมม จุ้นค้อนให้ทีนึง แล้วก็ก้มหน้ายิ้มมองดูของในมือ รีบเก็บใส่กระเป๋าสะพายของตัว
เอง ปอมยืนมอง อมยิ้ม

"ไป! ไอ้จุ้นเข้าข้างในเถอะเดี๋ยวไม่ทัน" จุ้นหันมามองหน้า

"ตั๋วล่ะ! แกเจอแล้วเหรอ" ปอมยิ้มแป้น

"อยู่ในกระเป๋ากางเกง...ลืมอ่ะ!" จุ้นหมั่นไส้

"ฉันจะเชื่อแกดีมั้ยเฮอะ! ไอ้กะล่อน" ปอมหัวเราะแฮะๆ แล้วก็พยักหน้า พากันเดินเข้าไปข้าง
ใน..............

####################################################


กรี๊งงงงง! กรี๊งงงงง!!! กรี๊งงงงง!!! ไทด์รีบเดินมารับโทรศัพท์ แล้วก็หย่อนก้นนั่งตรงโซฟา

"ฮัลโหล!"

"ไทด์! เหรอลูก" ไทด์ยิ้มแก้มแทบปริ

"หวัดดีครับแม่! เสียงชัดจังโทรที่ไหนฮะ" ค่อยๆ เอนตัวลงนอนบนโซฟา

"ตัวเมืองลูก วันนี้วันอาทิตย์ ต้องเข้ามาประชุมกับเกษตรจังหวัด" ไทด์เลิกคิ้ว ยกมือตีหน้า
ผาก แปะ แปะ

"จริงสิ! ผมลืมเลยวันนี้วันอาทิตย์ต้องเข้าตัวเมือง" ปลายสายหัวเราะมา

"ไทด์สบายดีมั๊ยลูก..แล้วน้องล่ะเป็นยังไงบ้าง" แม่ถามกลับ ไทด์ยิ้ม

"สบายดีฮะ ไอ้จุ้นก็เหมือนกัน แล้วแม่กับพ่อล่ะฮะ!"

"ก็เหมือนเดิมแหละลูก..แต่ปีนี้หนาวมากหน่อย"

"เหรอฮะ! หนาวมากเลยเหรอฮะ" ขยับตัวหนุนหมอน

"อึมม์! เกือบติดลบ"

"แล้วเป็นยังไงบ้างฮะ! ออกเยอะมั๊ยฮะปีนี้ ผมเห็นมีของไร่เรามาวางเพิ่มอีกตั้งหลายห้างพ่อ
เปิดตลาดใหม่เหรอฮะ"

"อึมม์! ได้คุณพัฒน์มาช่วย ขยันใหญ่เลย คิดโน่น คิดนี่เต็มไปหมดจนแม่ จะปวดหัวตายอยู่
แล้ว" ปลายสายหัวเราะคิกคัก ไทด์หัวเราะตาม

"แม่ยังไม่ชินอีกเหรอฮะ ผมนึกว่าชินแล้วซะอีก"

"ชินจนไม่รู้จะชินยังไงแล้วจ้า..ตอนนี้จากชินเริ่มจะปลงแล้ว" ไทด์หัวเราะเสียงดัง

"และเมื่อไหร่เรากับน้องจะขึ้นมาซักที ฮึมม์...งานยุ่งเหรอลูก" ปลายสายส่งเสียงถามมาใหม่
ไทด์ยิ้ม

"ครับช่วงนี้งานเข้าเยอะมาก และลูกค้าก็อยากให้เสร็จต้นปีทั้งนั้นเลยฮะ เลยต้องทำงานกันหู
ตูบ นี่ก็พยายามเคลีย์งานอยู่ฮะกะว่าถ้าเบาลงแล้วจะขึ้นไป"

"จริงเหรอจ๊ะ! อย่าปล่อยให้พ่อกับแม่คอยเก้อนะ" ไทด์อมยิ้ม

"คร๊าบบบ จริงคร๊าบบ ไม่โกหกครับผม" ปลายสายหัวเราะ

"น้อง! ไม่อยู่เหรอลูก"

"ไม่อยู่ฮะ..ไปดูหนัง"

"กับแนง นาเหรอ" ไทด์ลุกขึ้นนั่ง เรื่องชักถูกใจ

"ไม่ใช่ฮะ! เดี๋ยวนี้ลูกสาวแม่มีแฟนแล้วน้า"

"จริงเหรอจ๊ะ!" น้ำเสียงตื่นเต้น

"จริง ๆ...แม่บนไว้ที่ไหนรีบเอาของไปแก้บนได้เลย" พูดจบก็หัวเราะ

"พูดไปเรื่อย! อยู่ใกล้ๆจะหยิกให้เนื้อเขียวเลย บน เบินที่ไหนกัน"

"อ่ะ! ก็ผมเห็นแม่รอมานานแล้วไม่ใช่เหรอฮะ! ก็นึกว่าไปบนไว้" ปลายสายหัวเราะ รีบถามกลับ
มาใหญ่

"ใครลูก แม่รู้จักมั๊ย" ไทด์ยิ้มหน้าบาน

"ไม่บอก! ทายซิฮะ" ปลายสายเงียบไปแป๊บนึง

"ปอม! เหรอลูก" ไทด์เลิกคิ้ว แปลกใจ

"รู้ได้ไงฮะ! เก่งจัง" ปลายสายอมยิ้ม

"แม่เกิดก่อนนะจ๊ะ..ประสบการณ์มันมีอยู่..ไม่ต้องบอกก็พอจะรู้ เห็นแค่การกระทำ กริยาท่า
ทางก็น่าจะใช่แต่ยังไม่แน่ใจเท่านั้นแหละ ไม่ใช่แม่เท่านั้นนะที่พอจะเดาออก พ่อเราก็ด้วย...
รายนั้นน่ะสงสัยจะถูกใจ เห็นบอกว่าถูกชะตา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคอแข็งเหมือนกันหรือเปล่าติด
ใจใหญ่ เคยนั่งกินเหล้าด้วยกันเกือบถึงเช้าไม่ใช่เหรอ ทำเหมือนกับเป็นเพื่อนกันอย่างงั้น
แหละ" หัวเราะหึ หึ มาตามสาย ไทด์นึกภาพตามแล้วก็ หัวเราะออกมา ขำ

"แล้วแม่ไม่หวงลูกสาวเหรอฮะ! มีลูกสาวคนเดียวด้วยน้า" แกล้งถาม

"หวงสิลูก กับไทด์แม่ก็หวง แต่เรื่องแบบนี้แม่จะเข้าไปก้าวก่ายมากไม่ได้หรอกลูก มันอยู่ที่
การตัดสินใจของน้อง แม่เป็นได้แค่คนให้คำปรึกษาเท่านั้นแหละ น้องโตแล้วและแม่ก็เชื่อถือ
การตัดสินใจของน้องด้วย ว่าคงจะเลือกคนไม่ผิด" ไทด์ยิ้ม ปลายสายยังส่งเสียงถามมาต่อ

"และไทด์ล่ะลูก เมื่อไหร่จะมีข่าวดีให้แม่ชื่นใจซะที ให้น้องแซงไปก่อนได้ไง คบอยู่กับใคร
บ้างหรือเปล่าลูก ฮึมม์" ไทด์ยังยิ้มอยู่

"เร็วๆ นี้แหละฮะแล้วผมจะรีบส่งข่าวไป ถ้าผู้หญิงเค้าโอเคที่จะคบกับผมนะฮะ..แต่ถ้าไม่..
สงสัยต้องรออีกนานล่ะฮะ คงต้องฟังข่าวดีของไอ้จุ้นไปพลางๆ ก่อนแก้รอเก้อ" ปลายสาย
หัวเราะ

"แล้วพ่ออยู่ไหนล่ะฮะ ยังไม่เลิกประชุมเหรอ"

"ยังจ๊ะ!...อ้อ!ใช่..แม่ลืมเลยมัวแต่คุยเรื่องอื่น..คืออย่างงี้....พ่อกับแม่จะไปอเมริกาวันจันทร์
หน้า ประมาณเดือนนึงถึงจะกลับ เหมือนทุกปีแหละลูก เพื่อนพ่อเค้าชวนไปดูไร่เค้าที่โน่นช่วงนี้
กำลังสวยเลย..พ่อก็เลยให้แม่โทรมาหาไทด์...ถ้าไทด์หรือน้องพอจะปลีกตัวได้ก็ช่วยขึ้นมาดู
ไร่ทางนี้หน่อย ถึงจะมีคุณพัฒน์ คุณก้อย หรือว่าพนักงาน คนงานหลายคนดูแลก็เถอะ มันก็ยัง
คงไม่อุ่นใจอยู่ดี ถ้าเจ้าของไร่ไม่มีใครอยู่ซักคน เผื่อมีเรื่องฉุกเฉินจะได้ตัดสินใจได้เลย...
ไทด์ว่ายังไงล่ะลูก ถ้าไทด์ไม่ว่างให้น้องมาก็ได้เหมือนปีที่แล้ว" ไทด์พยักหน้า

"ครับ! เดี๋ยวผมบอกจุ้นให้เพราะผมคงไม่ว่าง ถ้ายังไง..เดี๋ยวผมจะพยายามติดต่อกับไปหาแม่
อีกทีนึงนะครับ อ้อ!ที่ไร่สัญญาณมีมั๊ยฮะ ยังไร้คลื่นอยู่เหมือนเดิมหรือเปล่า!" ปลายสาย
หัวเราะ

"เหมือนเดิมจ๊ะ! ขาดๆ หายๆ พ่อเราบ่นตลอด เห็นว่าจะให้เค้ามาตั้งเสาให้แล้วนะ จะได้สะดวก
เวลาติดต่องาน...เอาหยั่งงี้ถ้าน้องจะมาวันไหนโทรมาฝากไว้ที่บ้านปลัดพนา เดี๋ยวแม่จะสั่งเด็ก
ที่บ้านไว้ด้วย จะได้ไปรับน้องได้ถูกวัน"

"ครับอย่างงั้นก็ได้"

"แค่นี้ก่อนนะลูก ภรรยาท่านเกษตรจังหวัดกวักมือเรียกแม่อยู่ ดูแลตัวเองดีๆนะลูก ป้าสายให้
กินอะไรก็กินซะบ้างอย่าทำเป็นเด็กไม่รู้จักโตรู้มั๊ย" สั่งใหญ่ ไทด์อมยิ้ม

"คร๊าบบบบ...แม่ก็เหมือนกันนะฮะ อย่าตามใจพ่อมากเดี๋ยวพ่อจะเป็นเด็กไม่รู้จักโต" ปลาย
สายหัวเราะ

"น่าตีจริงเชียว แค่นี้ก่อนนะ"

"ครับ หวัดดี ครับ" แล้วก็วางสาย ไทด์นั่งอมยิ้มแล้วก็ลุกเดินเข้าไปในครัว.................


#####################################################



"ไอ้จุ้น! เห็นมั๊ยฉันบอกแล้วว่าตลก..หัวเราะท้องคัดท้องแข็งเลยสิแก" จุ้นหันมายิ้มให้

"เออ! ไอ้คนสร้างนี่มันก็เก่งนะคิดได้ไงก็ไม่รู้" ปอมอมยิ้ม เดินเข้ามาใกล้ไหล่แทบจะเกยกัน
เอื้อมมือมาจับมือจุ้นดึงมาไว้ในมือตัวเอง จุ้นก้มลงมามองที่มือ แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองปอม
หยุดเดิน ปอมหยุดมั่งเลิกคิ้วแล้วก็ยิ้ม มีอะไรเหรอ! ปอมทำผิดอะไร! จุ้นค้อนให้หนึ่งที แล้วก็
เลิกสนใจ ปล่อยให้ปอมจับมือพาเดินดูของอยู่อย่างนั้น ซักแป๊บปอมก็หยุดชะงัก หันควับ!มา
หาจุ้น

"จุ้นนน! ปอมกั๊วววว" ส่งเสียงออกมาอย่างดัง ทำหน้าทำตาตื่นเต้น เล่นเอาคนรอบข้างที่เดิน
อยู่หยุดชะงักไปตามๆกัน จุ้นขมวดคิ้ว พูดเสียงเบาๆ

"อะไร๊ แกกลัวอะไร พูดออกมาซะเสียงดังเชียวไอ้ปอม ตกอก ตกใจหมด" รีบหันไปหาคน
รอบข้างที่ยังหยุดยืนดูอยู่ แล้วก็ยิ้มแหยๆให้ อย่าถือสานะคะ ไอ้คนนี้มันต๊อง! หันมาหาปอม
ใหม่

"ไหน แกกลัวอะไร" ปอมยังมองจุ้นอยู่ หน้ายังตื่นเต้น

"คนไม่มีหัว!" จุ้นขมวดคิ้วหนักเข้าไปอีก รีบถามใหม่

"อะไรนะ" ปอมทำปากจึก จัก

"ก็..คนไม่มีหัวอยู่ข้างหลังอ่ะ" จุ้นรีบชะโงกหน้าไปดู แล้วก็ถอยกลับมา มองปอมตาขวาง
ทุบอกปอมดัง บึก! ปอมแกล้งทำตัวงอ รีบเอามือข้างที่ว่างยกขึ้นมากุมอกใหญ่ นัยย์ตาอมยิ้ม
เล็กน้อย

"ทุบอก! ปอมทำไมอ่ะ เจ็บน้า" อ้อน! จุ้นค่อยๆยิ้มออกมา

"ไอ้บ้าปอม...แกประสาทหรือเปล่าเฮอะ...คนที่ไหนล่ะ หุ่นชัดๆ เค้าตั้งโชว์เสื้อผ้า" ปอมค้อน
ตาคว่ำ แต่ตายังเป็นประกายอยู่

"ก็กัวววอ่ะ...ก็มันตกใจอ่ะ..แล้วหัวไปไหนก็ไม่รู้จะใส่ให้ครบก็ไม่ได้" จุ้นกลั้นยิ้ม แล้วก็หัวเราะ
ออกมา

"ไอ้บ้า..ไอ้ทุเรศปอม!" แล้วก็รีบเดินผละมา แต่มีปอมตามติดไปด้วยต้อยๆ เพราะปอมยังจับ
มือจุ้นอยู่ ปอมเห็นอาการก็ยิ้ม และก็เริ่ม

"จะรีบไปไหนล่ะหนู อาเดินตามไม่ทันนะจ๊ะ ไม่สงสารอาบ้างเหรอ อาแก่เลี้ยว" จุ้นหันมา
หัวเราะอีก ปอมยิ้มตาหยี กระชับมือจุ้นแล้วก็ดึงเข้ามาใกล้ๆ เดินไปพร้อมกัน แล้วเสียงปอม
ค่อยๆ ลอยออกมา หันหน้ามาจุ้น

"มีความสุขมั๊ยจุ้น!" จุ้นแหงะหน้ามามองอมยิ้มให้ปอม พยักหน้าส่งให้

"คราวหน้ามากับปอมอีกน้า" จุ้นพยักหน้า ปอมยิ้มแล้วก็พากันเดินดูของเสียงปอมยังดังแจ้วๆ

"เด๋วปอมซื้อกิ๊บให้ใหม่เอามั๊ย...เอาเป็นเป็ดสีเหลือง"

"ไม่เอ๊า!"

"ไม่ชอบเหรอ..ไม่ชอบเอาเป็นแมว เมี๊ยวๆ สีชมพูเอามั๊ย"

"ไม่เอ๊า..ไอ้บ้าปอม"

"ไม่ชอบ!..ไม่ชอบ!..งั้นนี่เลยกิ๊บอุลต้าแมน..อันนี้ปอมชอบ มีมั๊ยซื้อที่ไหนอ่ะจุ้น..ปอมอยาก
ได้อ่ะ"

"ไม่รุ!" แล้วก็พากันเดินไปมีเสียงหัวเราะของจุ้น แล้วก็เสียงยั่วของปอมดังไปเป็นระยะๆ
ตลอดทาง............



กรกนก
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 มิ.ย. 2554, 21:20:48 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 มิ.ย. 2554, 21:20:48 น.

จำนวนการเข้าชม : 1633





<< ตอนที่ 25 : โทรศัพท์   ตอนที่27 : สาวก...คีนู >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account