จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่27 : สาวก...คีนู
"เหรอ! ไปอีกแล้วเหรอ..วันไหนล่ะ" จุ้นส่งเสียงถามไทด์ หลังจากที่ไทด์บอกว่าแม่กับพ่อจะ
ไปอเมริกา
"วันจันทร์หน้า...ช่วงนี้แกมีค้างงานอะไรสำคัญหรือเปล่า!..ถ้ามีฝากเจ้านาทำไปก่อน" จุ้นพยัก
หน้า
"พี่ไทด์ จะให้จุ้นขึ้นไปวันไหน" ไทด์ยกน้ำขึ้นดื่ม
"วันศุกร์ก็น่าจะดี เผื่อพ่อจะสั่งงานอะไรเป็นพิเศษ"
"ได้" แล้วก็ก้มลงกินข้าวต่อ
"งั้น! เดี๋ยวพี่โทรไปฝากเรื่องไว้บ้านปลัดพนาเลยนะ แม่จะได้ให้รถมารับแกถูกวัน"
"อึมม์...ดีเหมือนกันไม่ได้เจอแม่กับพ่อนานแล้ว คิดถึง!" ไทด์มองหน้า ปากก็เริ่มแซว
"จริงหรือเปล่า! พูดตรงกับใจหรือเปล่าจุ้น! ทำไมน้ำเสียงมันเอื่อยๆจัง" จุ้นเงยหน้าขึ้นมา จ้อง
หน้าไทด์เลิกคิ้วให้ ทำไมมีปัญหาอะไร แซวอยู่ได้ ไทด์ยักไหล่หัวเราะออกมา
"เออๆ ไม่พูดก็ได้ทำมาเป็นจ้อง! กลัวแล้วจ้า คุณน้องที่เคารพ" ว่าแล้วก็ลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร
เดินไปได้หน่อยก็หันมาใหม่
"อ้อจุ้น! พรุ่งนี้พี่ไปด้วยนะ รอด้วย!" จุ้นพยักหน้า แล้วไทด์ก็เดินออกไป..จุ้นก้มหน้ากินข้าวต่อ
"ปี๊ด! ปี๊ด! ปี๊ด!" เสียงโทรศัพท์เรียกเข้า จุ้นยกขึ้นดูเบอร์แล้วก็ขมวดคิ้ว เพิ่งจะแยกกันเมื่อตะกี้
โทรมาทำไมอีก...มือก็กดรับ
"ฮัลโหล!"
"จุ้นนน! จุ้นนกินข้าวยางง...ปอมกินแล้ว" เสียงปลายสายร่าเริงสุดๆ จุ้นอมยิ้ม
"กำลังกิน มีอะไร!"
"ไม่มีอารัย...โทรมาเจ๋ยๆ อยากได้ยินเสียงจุ้น!" จุ้นหัวเราะ ปลายสายส่งเสียงถามมา
"มีข้าวอยู่ในปากหรือเปล่า...หัวเราะมากเดี๋ยวติดคอน้า...กินน้ำก่อน..กินน้ำก่อน" มีสั่ง มีสั่ง
จุ้นค้อนให้โทรศัพท์ที่นึง หน้าก็อมยิ้ม
"แกบ้า! หรือเปล่าไอ้ปอม.....ไม่มีอะไรใช่มั๊ย! ฉันจะได้วางสาย"
"อึม!.ไม่มีอะไรหรอกแค่นี้นะ!" ว่าแล้วก็วางสายไป จุ้นงง! ได้ยินเสียง ตู๊ด! ตู๊ด! มาจากปลาย
สาย เอาโทรศัพท์ออกจากหู แล้วก็ค้อนควับ!ใหญ่ใส่โทรศัพท์ ไอ้ทุเรศปอม นึกจะวางก็วางไม่
มีมารยาท...เดี๋ยวโทรมาจะไม่รับเลยคอยดู!
"ปี๊ด!" กดรับทันที (เอิ๊ก)
"อะไร! มีอะไรอีก" ใส่ทันควัน
"รักจุ้นจัง..จ๊วบ!" แล้วก็ได้ยินเสียง ตู๊ด! ตู๊ด! มาจากปลายสาย จุ้นหน้าแด๊ง มือก็จับแก้มใหญ่
นั่งอมยิ้มมองโทรศัพท์..ไอ้บ้า!ปอม..ไอ้ทะลึ่ง ค่อยๆ ลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร อิ่มและ..อิ่มอกอิ่ม
จาย..(โฮะๆ)
#####################################################
"นาอ่ะ!...ฝากด้วยแล้วกัน" จุ้นเดินเข้ามาในห้องยืนพิงโต๊ะ ส่งแฟ้มเอกสารให้นาโอนงานต่อให้
"ฉันเขียนไว้หมดแล้ว..จะต่อตรงไหนจะเสริมตรงไหน....ก็ทำได้เลยนะ" นาพยักหน้ายิ้ม เอน
ตัวพิงพนักเก้าอี้
"ได้เดี๋ยวฉันต่อให้...แกไปกี่วันอ่ะจุ้น!" จุ้นถอยมานั่งเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานนา
"ราวๆ เดือนนึงน่าจะได้...เห็นพี่ไทด์ว่างั้นนะ...คงเหมือนปีที่แล้วแหละ" นาดันตัวกลับ เอามือ
เท้าคางวางไว้บนโต๊ะแล้วก็บ่นพึมพำ
"ฉันอยากไปด้วยจัง...นึกถึงปีที่แล้วที่พวกฉันตามไปทีหลังยังประทับใจไม่หาย..อากาศกำลัง
ดี ไม่ร้อนไม่หนาว ส้มออกเป็นพวงระย้าเต็มไปหมด สีเหลืองทองอร่ามของผลส้มตัดกับใบสี
เขียวเข้มของมันช่างสวยงามเหลือเกิน....แถมบ้านก็สวยได้เว่อร์มาก..ฉันชอบบ้านแกที่โน่น
จัง พ่อเข้าใจออกแบบเนอะ ปลูกบ้านไว้บนเนินเปิดประตูระเบียงออกมาเห็นแนวต้นส้มเป็นทิว
แถวลดหลั่นกันลงไป...ช่างเลือกทำเลที่ตั้งได้เหมาะเจาะในการทำไร่ส้ม...ที่ราบเชิงเขาบวก
กับลำธารไหลผ่านตลอดปี (เว่อ!ไปมั๊ย แฮะๆ)..เฮ้อ! คิดแล้วอยากไปอีกอ่ะ!..จุ้น!..ฉันอยาก
ไป" ก้มหน้าเอามือทุบโต๊ะใหญ่ อยากไปจิง จิ๊งง จุ้นหัวเราะ ขำ
"อยากไป ก็ไปสิ...ไม่มีใครห้าม" นาเงยหน้าขึ้นมาค้อนให้จุ้น
"ทำเหมือนกับจะได้ไปง่ายๆงั้นแหละ..พี่ไทด์คงให้หรอก..แกก็ไม่อยู่คนนึงและ..ถ้าฉันตามไป
ด้วยอีกคน คงจะบ่นน่าดู" จุ้นยิ้ม
"ตามไปทีหลังก็ได้ ช่วงนั้นออกปักษ์หลังของเดือนแล้วไม่ใช่เหรอ..เหมือนปีที่แล้วไง" นาตา
เป็นประกายทันที
"จริงด้วย! ดี ดี...อุ้ย!ไอ้จุ้นแกฉลาดว่ะ...เออ! เดี๋ยวฉันต้องนัดกับไอ้แนงก่อน ไปเยอะๆหนุก
ดี" ว่าแล้วก็เตรียมจะกดโทรศัพท์ นึกขึ้นได้เงยหน้ามามองจุ้น
"แกบอกไอ้ปอมยังอ่ะจุ้น!" จุ้นยิ้มส่ายหน้าส่งให้...
"อ้าว! ไอ้จุ้นน!...นี่มันวันพุธแล้วนะ..แกจะไปบอกมันตอนไหน..วันศุกร์แกก็ต้องเดินทางแล้ว
ไม่ใช่เหรอ”
"ติดต่อมันไม่ได้..ตั้งแต่วันจันทร์แล้ว" จุ้นยิ้มตาหยี นาค่อยๆวางหูโทรศัพท์
"เออใช่ ๆ วันจันทร์ฉันก็พยายามติดต่อมันเหมือนกันแต่ไม่เจอ เลยลองโทรหาไอ้โจ้ มัน
บอกว่าไอ้ปอมนั่งอยู่ในห้องตัดต่อกับพี่โยทั้งวันเลยไม่ได้ออกมา..สงสัยจะลืมโทรศัพท์ด้วย
ล่ะวันนั้นน่ะ...พอมาวันนี้ฉันโทรหาไอ้อ๊อดจะเอาสกูปเสื้อผ้ามาลงหนังสือ มันบอกว่าทำงาน
ตั้งแต่เมื่อวานโต้รุ้งมาถึงวันนี้อยู่กับพวกไอ้ปอมที่สตูลาดพร้าว เร่งถ่ายโฆษณาตัวใหม่ของคุณ
ศักดิ์ นี่ไม่รู้ว่ามันถ่ายเสร็จกันหรือยัง" จุ้นขมวดคิ้ว พยักหน้า
"ถึงว่าโทรหาไม่เจอ" แล้วก็ลุกขึ้น
"ฝากงานด้วยนะนา...มีอะไรด่วน!แกก็ตัดสินใจไปเลยนะ...ไม่ต้องรอฉัน..เพราะถ้ารอติดต่อ
ฉันสงสัยจะยากสัญญาณไม่ค่อยมี..หรืออีกทีก็ขอเบอร์บ้านปลัดพนากับพี่ไทด์ไว้ก็ได้..โทรไป
ฝากเรื่องไว้เดี๋ยวฉันหาทางโทรกลับมาหาแกเอง" นายิ้ม
"ไม่ต้องห่วงจุ้น...ถ้ามันไม่ไหวจริงๆ พี่ไทด์อยู่ทั้งคน" จุ้นยิ้ม
"ขอบใจมาก นา" แล้วก็เดินออกจากห้องไป หน้านิ่ว!..ไอ้ปอมแกทำงานอย่างงี้อีกแล้วนะ..กิน
ข้าว กินยามั่งหรือเปล่าก็ไม่รู้..คงไม่กินอีกสิท่าร้อยเอาหนึ่ง..ไม่เคยห่วงตัวเองหรอก...ไอ้บ้า
ปอม..ชอบทำให้เป็นห่วง! เดินหน้าง้ำผ่านหน้าห้องไทด์...ไทด์กวักมือเรืยกจุ้นไม่เห็น จนไทด์
ต้องลุกออกมาจากโต๊ะชะโงกหน้าออกมาหน้าห้อง
"จุ้น!" ไม่หัน เดินอยู่
"จุ้นน!" ยังไม่หัน ยังเดินอยู่
"ไอ้จุ้น!" อย่างดัง เรียกอย่างดัง จุ้นหันควับ! พนักงานหน้าห้องเงยหน้ามองกันเป็นแถวๆ แล้วก็
ก้มหน้าทำงานต่อ
"ใจลอยไปถึงไหน! มานี่หน่อย" กวักมือเรียก จุ้นถึงเดินเข้าห้อง หน้ายังง้ำอยู่ ปากถามพี่ชาย
"มีอะไร" ไทด์มองหน้า
"เป็นอะไร หน้าเป็นตูดเชียว" จุ้นไม่ตอบมีค้อนให้ไทด์ด้วย ไทด์หัวเราะ
"ไอ้นี่ท่าจะบ้าแฮะ! ถามไม่ตอบมีค้อนให้อีก" จุ้นเริ่มตาขวาง
"เออๆ เข้าเรื่อง เข้าเรื่อง ฉันจะให้แกไปเอาของให้หน่อย" จุ้นขมวดคิ้ว
"เอาอะไร" ไทด์ก้มหน้าก้มตาเขียนต่อ ปากก็พูดไป
"แฟ้มเอกสารคุณมณ..พรุ่งนี้ฉันต้องคุยกับเค้า"
"ไปเอาที่ไหน" สงสัย
"บ้านไอ้ปอม" ยังก้มหน้าอยู่
"และทำไมต้องให้จุ้นไป...ใช้พรุ่งนี้ก็ให้ไอ้ปอมมันถือมาให้สิ เวลาเหลือเฟือ" ไทด์ชงักมือเงย
หน้าขึ้นมอง
"และแกจะไม่ให้ฉันอ่านอะไรก่อนเข้าประชุมเลยหรือไง..พรุ่งนี้ไอ้ปอมก็ไม่เข้าออฟฟิตด้วย
ตอนนี้แทบจะกินจะนอนอยู่ที่สตูแล้วมั้ง...วันนี้ก็ไม่รู้จะกลับบ้านหรือเปล่า เมื่อกี้ฉันโทรเข้าไป
ยังถ่ายของคุณศักดิ์ชัยไม่เสร็จเลย...มันบอกว่ากุญแจสำรองอยู่ในห้องทำงาน แกรู้ว่าอยู่ตรง
ไหน" จุ้นขมวดคิ้ว
"ไอ้แนง ไอ้นา ไอ้อ๊อดก็รู้ทำไมไม่ให้มันไป" เกี่ยง ไทด์ทำปากจึกจัก เริ่มขัดใจ
"ก็ไอ้อ๊อด! มันอยู่กับไอ้ปอมอ่ะ..เจ้าแนง เจ้านาก็ไม่ว่าง เดี๋ยวต้องเข้าประชุมกับฉัน แกก็ไป
ให้หน่อยดิว้า" เกี่ยงไม่ออกจนมุม แล้วก็พยักหน้า
"เออ! ก็แค่นั้น ทำมาเป็นเกี่ยง...ก่อนไปก็โทรหามันก่อน มันบอกให้โทรหาเดี๋ยวมันจะบอกให้
ว่าแฟ้มอยู่ตรงไหน" สั่งหญ่ายย จุ้นหน้าง้ำลุกขึ้นยืน..ไทด์มองตาม
"จะไปเลยหรือเปล่า"
"เออ!" แล้วก็เดินพรวด ๆ ออกไป ไทด์ส่ายหัวหัวเราะออกมา ไอ้จุ้นเอ้ย! ว่าแต่ไอ้ปอมเป็น
เด็ก แกมันเด็กยิ่งกว่าไอ้ปอมอีก..แล้วก็ก้มหน้าเขียนต่อ...หลังจากเดินออกมาจากห้องไทด์ ก็
เข้ามาเก็บของบนโต๊ะ หยิบมือถือกดหาปอม รอแป๊บนึงปลายสายก็ส่งเสียงมา
"ฮัลโหล! พี่จุ้น..ผมตั๊มนะพี่..พี่ปอมติดถ่ายอยู่อ่ะ..พี่จุ้นมีอะไรด่วนเหรอเปล่า"
"อ้าวเหรอ! งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่โทรไปใหม่"กำลังจะกดวางสาย เสียงตั๊มก็ระล่ำระลักมา
"อ้อ! เดี๋ยวพี่จุ้น..พี่ปอมมาแล้ววว...วิ่งหน้าตั้งมาเลย..รอแป๊บนะฮะ" แล้วเสียงปอมก็ดังออกมา
"ฮัลโหล! จุ้นน! ยังอยู่หรือเปล่า..คิดถึงจัง" อ้อนน!มาตามสาย มีเสียงตั๊มแซวอยู่ข้างๆ
"ไอ้ปอม!..ถ้าแกอยากจะอ้อน!นะออกมาห่างๆผู้คนหน่อย ฉันอาย" ปอมหัวเราะ
"เออๆ เดินมาไกลแล้ว...คิดถึงฉันมั๊ยจุ้นไม่ได้เจอหน้า ไม่ได้ยินเสียงฉันตั้งหลายวัน..น้ำหนัก
ลดไปมั่งหรือเปล่าหรือว่าคงที่ ปกติดีอยู่" ปากยังดีอยู่ จุ้นเบะปากใส่โทรศัพท์ แล้วก็อมยิ้ม
"กินได้นอนหลับ แถมน้ำหนักขึ้นอีกด้วยซ้ำ ดีใจไม่ได้เห็นหน้าไม่ได้ยินเสียงแก" ปอมหัวเราะ
หึ หึ
"พูดจริง ออกมาจากใจหรือเปล่า..ถ้าใช่ฉันเสียใจแย่เลย..ทำงานงก งก แฟนไม่คิดถึง แถมยัง
ดีใจที่ไม่ได้เห็นหน้าอีกตังหาก" จุ้นกัดริมฝีปากตัวเองไปมา และก็ส่งเสียงออกมาเบาๆ
"คิดถึง..พูดเล่น" ปอมยิ้ม
"เฮ้อ! ได้ยินอย่างนี้มันค่อยมีกระจิตกระใจทำงานต่อหน่อย..ไม่งั้นมันพลอยจะไม่มีแรงซะ
อย่างงั้น" จุ้นขมวดคิ้ว
"แกกินข้าวบ้างหรือเปล่าปอม ยาแก้โรคกระเพาะล่ะยังกินอยู่หรือเปล่า" ถามหญ่าย
"ข้าวนะกิน..แต่ยาไม่ได้กิน ลืมเอาไว้ที่บ้าน" หน้าจุ้นเริ่มบึ้ง
"ทั้งปีเลยไอ้ปอม! เดี๋ยวก็กระเพาะกำเริบหรอก..และข้าวน่ะกินครบสามเวลาหรือเปล่า" ซักเข้า
ไป ปอมยิ้มละไม
"ครบบ้าง ไม่ครบบ้าง..ทำไงได้ล่ะจุ้น!..ไม่มีคนมาอยู่ข้างๆคอยจัดให้กินนี่" อ้อน!มาอีก
ระรอก จุ้นค้อนใส่โทรศัพท์หมั่นไส้ปากก็พูดออกไป
"ไปหาเอาข้างหน้าโน่น!"
"ก็จะเอาคนเนี้ยอ่ะ!" ความร้อนเริ่มขึ้นหน้าจุ้น วูบ วูบ รีบพูดเปลี่ยนเรื่อง
"ปอม! ฉันจะโทรมาถามเรื่องเอกสารคุณมณ..แกวางไว้ตรงไหน เดี๋ยวฉันจะแวะไปเอาที่บ้าน
แก" ปอมหัวเราะ
"เปลี่ยนเรื่องเชียวนะจุ้น!...อยู่บนหลังตู้เย็น แฟ้มสีเหลืองน่ะเขียนหน้าแฟ้มว่า มาลาบีช
รีสอร์ท แกหยิบไปได้เลย...อ้อ!จุ้นฝากให้อาหารไอ้ตุ๋ยด้วย..ไม่รู้ว่าฉันจะเสร็จกี่โมง..เดี๋ยวไอ้
ตุ๋ยมันรอเงก ฉันกลัวมันงอน แล้วกัดลิ้นตัวเองตายล่ะแย่เลย" จุ้นหัวเราะ เงียบไปแป๊บนึง
"ปอม! ฉันจะไปเชียงรายวันศุกร์นี้ น่าจะประมาณซักเดือนนึงถึงจะกลับ" ปลายสายอมยิ้ม
"ฉันนึกว่าแกจะไม่บอกฉันซะอีก นึกว่าจะเก็บไว้เป็นความลับ" จุ้นขมวดคิ้ว แปลกใจ
"แกรู้เหรอ!" ปอมยังยิ้มอยู่
"พี่ไทด์บอกฉันตั้งแต่วันจันทร์แล้ว...ฉันกะจะโทรหาแกตั้งแต่วันนั้นแต่ดันลืมเอาโทรศัพท์มา
งานก็ยุ่งด้วยเลยลืมไปหมด...แกไปไฟลท์กี่โมงล่ะเดี๋ยวฉันไปส่ง" รีบอาสา
"ไม่ต้องหรอก!เสียเวลาทำงาน...แล้วฉันก็ยังไม่รู้เลยว่าไฟลท์ไหน พี่ไทด์ให้ไอ้แนงมันจอง
ให้...ปอมแค่นี้นะแกไปทำงานเหอะ..เดี๋ยวฉันจะได้ไปเอาเอกสารที่บ้านแก" จุ้นพูดพร้อม
กับยกกระเป๋าสะพายเฉียง
"ก็ได้! ถ้าฉันเสร็จแล้วฉันโทรหานะ..แกรับสายฉันด้วยนะไอ้จุ้น ห้ามกดวางนะโว๊ย! ไม่งั้นโกรธ
จริงๆ ด้วย" สั่งหญ่ายย จุ้นหัวเราะ เริ่มแหย่มั่ง..
"เออ! รับจ๊ะ!รับ คนดีของจุ้น!" ปลายสายตาเหลือก ปากรีบกรอกมาทันที
"จุ้นนน! จุ้นน..พูดอะไรอ่ะ..ปอมได้ยินไม่ถนัด..พูดอีกน้า...พูดอีก..ปอมชอบ น้าจุ้นน้า....เอา
แบบเมื่อเกี้ยย!...เร็วว ๆจิ...จุ้นนนน!น้าาาา" จุ้นหัวเราะ หมั่นไส้
"พอแล้ว! พูดอะไรกันนักหนา...แค่นี้นะไอ้ปอม!" ปลายสายอมยิ้ม
"ก็ได้..บายจ๊ะที่ร๊ากกก!..จ๊วบ!" จุ้นอมยิ้มกดปุ่มวางสายหย่อนโทรศัพท์ลงกระเป๋า แล้วก็เดิน
ออกจากห้อง จุ้นไปถึงอพาร์ทเม้นท์ ของปอมประมาณบ่ายสามโมงครึ่ง พอเปิดประตูเข้าไป
ปากก็เริ่มบ่นทันที
"อือฮือ! ไอ้ปอม..ทำไมมันรกหยั่งงี้วะ" สายตาสอดส่ายมองที่วางรองเท้า มีรองเท้าวางระเกะ
ระกะไปหมด เห็นถุงเท้าหล่นอยู่ด้วยข้างนึง จุ้นถอดของตัวเอง แล้วก็ก้มลงจัดวางรองเท้าของ
ปอมใหม่ให้เข้าที่ จัดเสร็จก็ค่อยๆ ใช้สองนิ้วคีบถุงเท้าขึ้นมา ทำปากเบ้ ทุเรศจังไอ้ปอม..แล้วก็
เดินเข้ามาในห้อง เอาถุงเท้าไปวางไว้บนโต๊ะ หยุดยืนมองรอบๆห้อง มือก็ค่อยๆยกกระเป๋าที่
สะพายเฉียงอยู่ออกมาวางไว้บนโซฟา แล้วก็อมยิ้มออกมา เออ! ตรงนี้ค่อยสะอาดหน่อย...
โซฟาตัวยาว...โต๊ะกระจกเตี้ย...ชั้นวางหนังสือ...ชั้นวางซีดี...มุมเครื่องเสียง โทรทัศน์ วางเป็น
ระเบียบเรียบร้อยไม่มีกระจัดกระจาย เลื่อนสายตาไปทางขวามือ แล้วก็เห็นไอ้ตัวดี...ไอ้ตุ๋ย!
ลอย ตุ๊บป่อง! ตุ๊บป่อง!อยู่ในตู้ปลา น้ำใสแจ๋ว มีอ๊อกซิเจน พุ่ง ปู๊ด!ปู๊ด! จุ้นถึงกับยิ้มแปลกใจ
เดินเข้ามาหา ปากก็พูดออกมา
"เอ้อ! ทำตู้สะอาดก็เป็นนี่นา..เดี๋ยวนี้มีสารง..สาหร่ายมาไว้ในตู้ด้วย...แล้วแกก็ตัวใหญ่ขึ้นด้วย
นี่ ไอ้ตุ๋ย! ได้ข่าวว่ะตะกละเหรอ พ่อแกคงจะขุนแกน่าดูล่ะสิถึงได้ตัวอ้วนพีขนาดเนี้ย!" พูดอยู่
คงเลียว (แฮะๆ) จุ้นมองไอ้ตุ๋ยแป๊บนึง มือก็หยิบอาหารปลาเทใส่ลงไปในตู้ให้
"อ่ะ! กินซะ...พ่อแกเค้าฝากมา กลัวแกจะอด...ค่อยๆกิน...เอ้า! เอ้า!...ไอ้นี่หนิมูมมาม จริง
เชียว นิสัยเหมือนพ่อแกไม่มีผิด..เดี๋ยวก็ติดคอตายเท่านั้น..ยังอีก..ยังอีก...เออ!นั่นแหละ..กิน
ช้าๆ เก่งจาง..ไอ้ตุ๋ย! เก่งจาง" ยังพูดคงเลียวอยู่ (โฮะๆ) จัดการกับไอ้ตุ๋ยเสร็จก็เดินเตร่มาแถว
ในครัว เท่านั้นแหละตาค้าง อ้าปากหวอ..โอ้โห! ไอ้ปอมแกไม่ได้ล้างมากี่อาทิตย์แล้ววะ
เนี่ย!...สายตาเหลือบเห็นจานกองอยู่ในซิ้งค์เต็มไปหมด แก้วที่ใช้แล้วก็วางอยู่บนเคาร์เตอร์ สี่
ห้าใบ ซองมามง มาม่ากระจัดกระจายเกลื่อน ข้าวโพดคั่วหล่นอยู่ตามพื้นเป็นหย่อมๆ แถมฝา
หน้าตู้ไมโครเวฟยังเปิดอ้าไว้ซะอย่างงั้น จุ้นถึงกับส่ายหัว แล้วมือขยันก็เริ่มขยับ จับโน่น จับนี่
ล้างโน่น ล้างนี่ เอาตรงนั้นมาวางตรงนี้ เอาตรงนี้ไปวางตรงนั้น แล้วในครัวก็กลับมาแจ่มอีกครั้ง
นึง จุ้นยืนดูผลงานตัวเองแล้วก็ยิ้มภูมิใจสุดๆ หยิบแฟ้มบนหลังตู้เย็น เดินออกจากครัว เอาแฟ้ม
วางไว้บนโต๊ะกระจกเตี้ย สายตาก็เหลือบไปเห็นตระกร้าเสื้อผ้าที่ใช้แล้ววางอยู่ปลายเตียง จุ้น
คีบถุงเท้าเดินมาโยนใส่ตระกร้า แล้วก็กลับมาที่โซฟา ยกนาฬิกาขึ้นดู..เพิ่งสี่โมงครึ่งเองเหรอ
ทำไมเวลามันเดินช้าจัง.. อ๊ะ!ดู Speed ดีกว่า ไอ้ปอมมันคงยังไม่กลับมาหรอก...คิดได้ดังนั้นก็
เดินไปเลือกแผ่น หาใหญ่ พอเจอก็ยิ้มแป้น
[ลืมบอก!จุ้นชอบดูหนังเรื่องนี้มั๊กมากก..Speed1.มาบ้านปอมทุกเที่ยว ก็ต้องดูทุกเที่ยว
เหตุผลน่ะเหรอ! (เหอ ๆๆ) คิดว่า ตัวเองเป็นเจ๊!ซานดร้า ชอบนึกว่าตัวเองเป็นนางเอกของเรื่อง..
หุ หุ..คือชอบคีนูลีฟว่างั้นเฮอะ.จนปอมแซวบ่อยๆว่า จุ้นเป็นสาวกคีนู...เพราะเวลาดูทีไรสมาธิ
จะดีมากไม่ละซักตอนเหมือนโดนมนต์ของคีนู...: ผู้แต่ง]
รีบหยิบเอาแผ่นมาวางไว้ที่เครื่องเล่น แล้วตาก็เป็นประกายเหมือนเด็กๆ...กินข้าวโพดดีกว่า..
เดินไปในครัว หยิบถุงเข้าโพดเข้าไปใส่ในเวฟ ซักแป๊บก็เสร็จ เทใส่ชามอ่างใบใหญ่เดิน
ประคองมาวางไว้บนโต๊ะกระจกเตี้ยหน้าโซฟา แล้วก็เดินไปใส่แผ่น ถอยกลับมานั่งโซฟายกขา
ขึ้นมาขัดสมาธิ กดรีโมทเล่น หยิบหมอนมาวางไว้บนตัก มือก็เอื้อมไปหยิบชามข้าวโพดมาวาง
ไว้บนหมอน แล้วก็ค่อยๆเข้าสู่มนต์ของคีนู...(เฮอะๆ)
แล้วปอมก็กลับมา...เดินมาถึงหน้าห้องไขกุญแจเข้ามา เหลือบเห็นรองเท้าแปลกๆ ขมวดคิ้ว
แปลกใจแล้วใบหน้าก็ยิ้มแป้น..จุ้นยังอยู่!..ได้ยินเสียงหนังมากระทบแก้วหู ก็ส่ายหัวทันที..คีนู
ร่ายมนต์อีกแล้ว..เดินเข้ามาในห้องเห็นจุ้นนั่งจ้องจอตาไม่กระพริบมือก็หยิบข้าวโพดเข้าปาก..
ปอมยิ้มเดินมายืนอยู่ข้างหลัง แล้วก็โน้มตัวลงมาเอาแขนสองข้างเท้าพนักโซฟาไว้ยื่นหน้ามา
ใกล้ๆ จุ้น ปากก็ส่งเสียงออกไป
"จุ้นน! ปอมมาแล้ว" เงียบฉี่..ไม่มีเสียงตอบมาซักแอะ! ปอมมองหน้าด้านข้างจุ้น เห็นสายตา
จุ้นยังจ้องจออยู่..แล้วก็เรียกใหม่
"จุ้นนน! ปอมกลับมาแล้ววว" เงียบ เหมือนเดิม ปอมเริ่มขัดใจพูดเสียงดัง
"จุ้นอ่ะ!..สนใจปอมหน่อยสิ..ปอมกลับมาแล้ว" นั่นแหละถึงมีเสียงตอบกลับมา
"อึมม์" แค่เนี้ย!..จุ้นยังจ้องจออยู่ มือก็หยิบข้าวโพดเข้าปากเหมียนเดิม ปอมกัดปากจ้องหน้า
ด้านข้างจุ้น แล้วสมองอันฉับไวก็นึกอะไรได้ยิ้มแป้นขึ้นมาทันที ค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
แก้มขวาจุ้นแล้วก็หอมดังฟอด!...เหมือนเดิม จุ้น!นิ่งเหมือนเดิม ปอมยิ้มแก้มแทบปริ..ดีใจสุดๆ
ไม่โดน! ค่อยๆยันตัวขึ้นเอามือขยี้หัวจุ้นเบาๆ เดินไปหยิบเสื้อผ้า แล้วก็เข้าห้องน้ำ ซักแป๊บ!ก็
ออกมา กลิ่นสบู่นกแก้วโชยมาแต่ไกล เดินไปหยิบหนังสือการ์ตูน เห็นจุ้นยังนั่งจ้องตาไม่
กระพริบอยู่ก็เอาและ..แกล้งเดินผ่านไปผ่านมาหน้าโทรทัศน์หยิบโน่น จับนี่อยู่งั้น แล้วเสียงก็
เริ่มมา
"ไอ้ปอม! แกจะเดินอะไรนักหนา มันบัง! ถอยไป" ไล่ใหญ่ ปอมยิ้มแล้วก็เดินมานั่งข้างๆจุ้น
ปากก็เริ่ม
"เนี่ย! เดี๋ยวดูนะไอ้คีนู...มันจะมุดไปใต้ท้องรถ" จุ้นหันมามองตาขวาง
"ไปเรียกเค้าไอ้ได้ไง ปากไม่ดี" แล้วก็หันไปจ้องจอใหม่ ปอมเลิกคิ้วอมยิ้ม แตะไม่ได้เลยนะ
ไอ้จุ้น เดือดร้อนแทนทันที...แล้วก็เอาใหม่
"ไม่ตายหรอก..มันเอาไขควงเจาะถังน้ำมันใต้ท้องรถไว้..แล้วก็เอามือจับไว้ซะแน่น...น่ะ!เห็น
มั๊ย..ฉันบอกแล้ว...ฉันดูอยู่จำได้..ความจำฉันดี..ดูมาสิบกว่าหนได้แล้วมั้ง" จุ้นหันมาทำตา
เขียวใส่
"ดูแล้วก็เงียบ ไม่ต้องพากย์" หันไปจ้องจอเหมือนเดิม มือก็หยิบข้าวโพดเข้าปาก ปอมมอง
แล้วก็อมยิ้ม ก้มหัวลงนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ใกล้ๆ ซักแป๊บก็เริ่มปวดคอก้มมาก..แหงะหน้า
มองดูจุ้นเห็นยังจ้องจอนิ่งอยู่ ปอมก็ค่อยๆ เอื้อมมือยกชามข้าวโพดไปวางไว้อีกฝั่งนึง..แล้วก็
เริ่มเลื้อยตัวลงนอน เอาหัวหนุนหมอนบนตักจุ้น...จุ้นยังไม่รู้สึกตัวยังจ้องจอนิ่งอยู่ ปอมยิ้มแก้ม
แทบปริ นอนอ่านหนังสือสบายใจเฉิบ!อยู่งั้น ซักแป๊บจุ้นก็เอามือมาจะหยิบข้าวโพดบนตัก
ปรากฎว่าไม่มี เจอแต่อะไรไม่รู้นิ่มๆ รีบก้มลงมองเห็นปอมนอนหงายหน้ายิ้มแฉ่งให้ก็ตกใจ!
"ไอ้ปอม! ทำอะไร๊"
"นอนอ่ะ..ปอมเมื่อยอ่ะจุ้น" โอดครวญ
"แล้วทำไมต้องมานอนตรงนี้" เสียงเขียวเชียว
"ก็อยากนอนใกล้จุ้นอ่ะ! น้าให้ปอมนอนเหอะ..น้าา..จุ้นน้าคนดีของปอม..ปอมเมื่อยอ่ะ" จุ้นก้ม
หน้ามองค้อนให้หนึ่งที แล้วก็ไม่ได้ว่าอะไรอีก ปอมอมยิ้มดีใจใหญ่ จุ้นหันหน้าเลิกลั่กหาชาม
ข้าวโพด พอเจอก็ใช้มือซ้ายหยิบเข้าปากจ้องจอดูหนังต่อ ปากเคี้ยวหงุบหงับ มือหยิบใหม่
กำลังจะถึงปาก ปอมดึงมือจุ้นเอาข้าวโพดมาป้อนเข้าปากตัวเองซะ! จุ้นก้มหน้ามามองขมวดคิ้ว
"ก็ปอมอยากกินอ่ะ..หิวอ่ะ!" แก้ตัวก่อนเลยยังไม่ได้ถาม แล้วจุ้นก็เลิกสนใจเงยหน้าขึ้นมาดู
หนังต่อ มือก็หยิบข้าวโพดเข้าปากตัวเองบ้าง เข้าปากปอมบ้าง อยู่อย่างงั้น ยิ่งกินยิ่งอร่อยทีนี้
ยกชามขึ้นมากอดไว้กับอกเลย สายตาก็ยังไม่ละจากโทรทัศน์ ปอมก็นอนอ่านหนังสือเพลินมี
หัวเราะคิกคัก บ้างเป็นครั้งคราว ซักแป๊บจุ้นเมื่อยมือ ลืมไปเลยว่ามีปอมนอนอยู่บนตัก..ค่อยๆ
วางชามข้าวโพดลงไปบนหน้าปอม
"จุ้นอ่ะ! หน้าปอมนะ.ไม่ใช่โต๊ะ" แหกปากเสียงดัง จุ้นก้มลงมามอง แล้วก็หัวเราะออกมา รีบยก
ชามขึ้น
"ขอโทษ!..ลืม!" ปอมนอนส่งค้อนให้จุ้น...จุ้นยิ้มแล้วก็เงยหน้าดูหนังใหม่ ดูไปได้ซักแป๊บก็
แปลกใจทำไมเงียบไปไม่มีเสียงคิกคัก ก้มลงมองปอมหลับไปเรียบร้อยแล้ว..เพลียล่ะซิแก..
ไอ้ปอม!..ยกนาฬิกาขึ้นมาดูจะทุ่มแล้ว มือเอื้อมไปหยิบรีโมทปิดเครื่องเล่น ปิดโทรทัศน์ แล้ว
ห้องก็อยู่ในความสงบอีกครั้งนึง จุ้นก้มลงมามองปอมใหม่ เห็นไฝปอมก็ยิ้ม เอานิ้วลูบ หยิก
แก้มปอมเบาๆ..กลับบ้านดีกว่า..คิดได้ดังนั้นก็ ค่อยๆช้อนหัวปอมขึ้น แล้วก็เอาขาลง กำลังจะ
ขยับตัวลุกขึ้น ปอมก็ค่อยๆกระพริบตาตื่น เอามือขยิ้ตาใหญ่ แล้วก็ลุกขึ้นนั่ง
"จะกลับแล้วเหรอจุ้น!" จุ้นพยักหน้า แล้วก็ลุกขึ้น
"ดึกแล้ว! เดี๋ยวพี่ไทด์เป็นห่วง" ปอมลุกขึ้นบ้าง
"ไป! เดี๋ยวฉันขับไปส่ง" อ้าปากหาว ว๊อดๆ จุ้นหัวเราะ
"ไม่ต้องหรอก แกนอนเถอะ..ฉันขับกลับเองได้ สบายมาก" ว่าแล้วก็ก้มลงหยิบกระเป๋ามา
สะพาย แล้วก็ก้มลงไปใหม่หยิบแฟ้มมาหนีบไว้ เดินออกมาถึงที่วางรองเท้า ปอมเดินตามมา
ติดๆ
"ขับกลับได้แน่นะ!" ถามย้ำ
"ได้..ไม่ต้องห่วง" ก้มลงใส่รองเท้า แล้วก็เงยหน้ามายิ้มให้
"ไปก่อนนะปอม" กำลังจะหันหลัง ปอมจับมือไว้
"มานี่ก่อน..จุ้นน!" ดึงตัวจุ้นเข้ามาใกล้ มองเข้าไปในตาจุ้น
"ขอบใจมากนะที่มาทำบ้านให้น่ะ..สะอาดมาก..อยากให้สะอาดอย่างงี้ตลอดไปทำไงดีล่ะ" จุ้น
ยืนนิ่งเอาแต่ยิ้มไม่ตอบ ปอมอมยิ้มค่อยๆ ก้มหน้าลงไปจุ๊บ!เบาๆ ที่หน้าผากจุ้นหนึ่งทีปากก็
ค่อยๆส่งเสียงออกมา
"ไปอยู่ที่โน่น...คิดถึงฉันบ้างนะจุ้น! ฉันไม่รู้ว่าจะติดต่อแกได้หรือเปล่าสัญญาณไม่ค่อยมีไม่ใช่
เหรอ..แต่ฉันก็จะพยายามโทรนะเผื่อฟรุ๊ค! แกก็ด้วยนะต้องพยายามโทรหาฉันด้วยเหมือนกัน
อย่าลืมนะ" จุ้นพยักหน้า ปอมยิ้มเอามือขยี้หัวจุ้นเบาๆ
"ไปกลับบ้าน! เดี๋ยวดึกแล้วมันอันตราย!" ปอมเปิดประตูให้ จุ้นเดินออกมา หันมายิ้มให้ปอมที
นึงแล้วก็เดินไป ปอมมองส่งจุ้นจนลับสายตาแล้วก็ค่อยปิดประตู....................
ไปอเมริกา
"วันจันทร์หน้า...ช่วงนี้แกมีค้างงานอะไรสำคัญหรือเปล่า!..ถ้ามีฝากเจ้านาทำไปก่อน" จุ้นพยัก
หน้า
"พี่ไทด์ จะให้จุ้นขึ้นไปวันไหน" ไทด์ยกน้ำขึ้นดื่ม
"วันศุกร์ก็น่าจะดี เผื่อพ่อจะสั่งงานอะไรเป็นพิเศษ"
"ได้" แล้วก็ก้มลงกินข้าวต่อ
"งั้น! เดี๋ยวพี่โทรไปฝากเรื่องไว้บ้านปลัดพนาเลยนะ แม่จะได้ให้รถมารับแกถูกวัน"
"อึมม์...ดีเหมือนกันไม่ได้เจอแม่กับพ่อนานแล้ว คิดถึง!" ไทด์มองหน้า ปากก็เริ่มแซว
"จริงหรือเปล่า! พูดตรงกับใจหรือเปล่าจุ้น! ทำไมน้ำเสียงมันเอื่อยๆจัง" จุ้นเงยหน้าขึ้นมา จ้อง
หน้าไทด์เลิกคิ้วให้ ทำไมมีปัญหาอะไร แซวอยู่ได้ ไทด์ยักไหล่หัวเราะออกมา
"เออๆ ไม่พูดก็ได้ทำมาเป็นจ้อง! กลัวแล้วจ้า คุณน้องที่เคารพ" ว่าแล้วก็ลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร
เดินไปได้หน่อยก็หันมาใหม่
"อ้อจุ้น! พรุ่งนี้พี่ไปด้วยนะ รอด้วย!" จุ้นพยักหน้า แล้วไทด์ก็เดินออกไป..จุ้นก้มหน้ากินข้าวต่อ
"ปี๊ด! ปี๊ด! ปี๊ด!" เสียงโทรศัพท์เรียกเข้า จุ้นยกขึ้นดูเบอร์แล้วก็ขมวดคิ้ว เพิ่งจะแยกกันเมื่อตะกี้
โทรมาทำไมอีก...มือก็กดรับ
"ฮัลโหล!"
"จุ้นนน! จุ้นนกินข้าวยางง...ปอมกินแล้ว" เสียงปลายสายร่าเริงสุดๆ จุ้นอมยิ้ม
"กำลังกิน มีอะไร!"
"ไม่มีอารัย...โทรมาเจ๋ยๆ อยากได้ยินเสียงจุ้น!" จุ้นหัวเราะ ปลายสายส่งเสียงถามมา
"มีข้าวอยู่ในปากหรือเปล่า...หัวเราะมากเดี๋ยวติดคอน้า...กินน้ำก่อน..กินน้ำก่อน" มีสั่ง มีสั่ง
จุ้นค้อนให้โทรศัพท์ที่นึง หน้าก็อมยิ้ม
"แกบ้า! หรือเปล่าไอ้ปอม.....ไม่มีอะไรใช่มั๊ย! ฉันจะได้วางสาย"
"อึม!.ไม่มีอะไรหรอกแค่นี้นะ!" ว่าแล้วก็วางสายไป จุ้นงง! ได้ยินเสียง ตู๊ด! ตู๊ด! มาจากปลาย
สาย เอาโทรศัพท์ออกจากหู แล้วก็ค้อนควับ!ใหญ่ใส่โทรศัพท์ ไอ้ทุเรศปอม นึกจะวางก็วางไม่
มีมารยาท...เดี๋ยวโทรมาจะไม่รับเลยคอยดู!
"ปี๊ด!" กดรับทันที (เอิ๊ก)
"อะไร! มีอะไรอีก" ใส่ทันควัน
"รักจุ้นจัง..จ๊วบ!" แล้วก็ได้ยินเสียง ตู๊ด! ตู๊ด! มาจากปลายสาย จุ้นหน้าแด๊ง มือก็จับแก้มใหญ่
นั่งอมยิ้มมองโทรศัพท์..ไอ้บ้า!ปอม..ไอ้ทะลึ่ง ค่อยๆ ลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร อิ่มและ..อิ่มอกอิ่ม
จาย..(โฮะๆ)
#####################################################
"นาอ่ะ!...ฝากด้วยแล้วกัน" จุ้นเดินเข้ามาในห้องยืนพิงโต๊ะ ส่งแฟ้มเอกสารให้นาโอนงานต่อให้
"ฉันเขียนไว้หมดแล้ว..จะต่อตรงไหนจะเสริมตรงไหน....ก็ทำได้เลยนะ" นาพยักหน้ายิ้ม เอน
ตัวพิงพนักเก้าอี้
"ได้เดี๋ยวฉันต่อให้...แกไปกี่วันอ่ะจุ้น!" จุ้นถอยมานั่งเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานนา
"ราวๆ เดือนนึงน่าจะได้...เห็นพี่ไทด์ว่างั้นนะ...คงเหมือนปีที่แล้วแหละ" นาดันตัวกลับ เอามือ
เท้าคางวางไว้บนโต๊ะแล้วก็บ่นพึมพำ
"ฉันอยากไปด้วยจัง...นึกถึงปีที่แล้วที่พวกฉันตามไปทีหลังยังประทับใจไม่หาย..อากาศกำลัง
ดี ไม่ร้อนไม่หนาว ส้มออกเป็นพวงระย้าเต็มไปหมด สีเหลืองทองอร่ามของผลส้มตัดกับใบสี
เขียวเข้มของมันช่างสวยงามเหลือเกิน....แถมบ้านก็สวยได้เว่อร์มาก..ฉันชอบบ้านแกที่โน่น
จัง พ่อเข้าใจออกแบบเนอะ ปลูกบ้านไว้บนเนินเปิดประตูระเบียงออกมาเห็นแนวต้นส้มเป็นทิว
แถวลดหลั่นกันลงไป...ช่างเลือกทำเลที่ตั้งได้เหมาะเจาะในการทำไร่ส้ม...ที่ราบเชิงเขาบวก
กับลำธารไหลผ่านตลอดปี (เว่อ!ไปมั๊ย แฮะๆ)..เฮ้อ! คิดแล้วอยากไปอีกอ่ะ!..จุ้น!..ฉันอยาก
ไป" ก้มหน้าเอามือทุบโต๊ะใหญ่ อยากไปจิง จิ๊งง จุ้นหัวเราะ ขำ
"อยากไป ก็ไปสิ...ไม่มีใครห้าม" นาเงยหน้าขึ้นมาค้อนให้จุ้น
"ทำเหมือนกับจะได้ไปง่ายๆงั้นแหละ..พี่ไทด์คงให้หรอก..แกก็ไม่อยู่คนนึงและ..ถ้าฉันตามไป
ด้วยอีกคน คงจะบ่นน่าดู" จุ้นยิ้ม
"ตามไปทีหลังก็ได้ ช่วงนั้นออกปักษ์หลังของเดือนแล้วไม่ใช่เหรอ..เหมือนปีที่แล้วไง" นาตา
เป็นประกายทันที
"จริงด้วย! ดี ดี...อุ้ย!ไอ้จุ้นแกฉลาดว่ะ...เออ! เดี๋ยวฉันต้องนัดกับไอ้แนงก่อน ไปเยอะๆหนุก
ดี" ว่าแล้วก็เตรียมจะกดโทรศัพท์ นึกขึ้นได้เงยหน้ามามองจุ้น
"แกบอกไอ้ปอมยังอ่ะจุ้น!" จุ้นยิ้มส่ายหน้าส่งให้...
"อ้าว! ไอ้จุ้นน!...นี่มันวันพุธแล้วนะ..แกจะไปบอกมันตอนไหน..วันศุกร์แกก็ต้องเดินทางแล้ว
ไม่ใช่เหรอ”
"ติดต่อมันไม่ได้..ตั้งแต่วันจันทร์แล้ว" จุ้นยิ้มตาหยี นาค่อยๆวางหูโทรศัพท์
"เออใช่ ๆ วันจันทร์ฉันก็พยายามติดต่อมันเหมือนกันแต่ไม่เจอ เลยลองโทรหาไอ้โจ้ มัน
บอกว่าไอ้ปอมนั่งอยู่ในห้องตัดต่อกับพี่โยทั้งวันเลยไม่ได้ออกมา..สงสัยจะลืมโทรศัพท์ด้วย
ล่ะวันนั้นน่ะ...พอมาวันนี้ฉันโทรหาไอ้อ๊อดจะเอาสกูปเสื้อผ้ามาลงหนังสือ มันบอกว่าทำงาน
ตั้งแต่เมื่อวานโต้รุ้งมาถึงวันนี้อยู่กับพวกไอ้ปอมที่สตูลาดพร้าว เร่งถ่ายโฆษณาตัวใหม่ของคุณ
ศักดิ์ นี่ไม่รู้ว่ามันถ่ายเสร็จกันหรือยัง" จุ้นขมวดคิ้ว พยักหน้า
"ถึงว่าโทรหาไม่เจอ" แล้วก็ลุกขึ้น
"ฝากงานด้วยนะนา...มีอะไรด่วน!แกก็ตัดสินใจไปเลยนะ...ไม่ต้องรอฉัน..เพราะถ้ารอติดต่อ
ฉันสงสัยจะยากสัญญาณไม่ค่อยมี..หรืออีกทีก็ขอเบอร์บ้านปลัดพนากับพี่ไทด์ไว้ก็ได้..โทรไป
ฝากเรื่องไว้เดี๋ยวฉันหาทางโทรกลับมาหาแกเอง" นายิ้ม
"ไม่ต้องห่วงจุ้น...ถ้ามันไม่ไหวจริงๆ พี่ไทด์อยู่ทั้งคน" จุ้นยิ้ม
"ขอบใจมาก นา" แล้วก็เดินออกจากห้องไป หน้านิ่ว!..ไอ้ปอมแกทำงานอย่างงี้อีกแล้วนะ..กิน
ข้าว กินยามั่งหรือเปล่าก็ไม่รู้..คงไม่กินอีกสิท่าร้อยเอาหนึ่ง..ไม่เคยห่วงตัวเองหรอก...ไอ้บ้า
ปอม..ชอบทำให้เป็นห่วง! เดินหน้าง้ำผ่านหน้าห้องไทด์...ไทด์กวักมือเรืยกจุ้นไม่เห็น จนไทด์
ต้องลุกออกมาจากโต๊ะชะโงกหน้าออกมาหน้าห้อง
"จุ้น!" ไม่หัน เดินอยู่
"จุ้นน!" ยังไม่หัน ยังเดินอยู่
"ไอ้จุ้น!" อย่างดัง เรียกอย่างดัง จุ้นหันควับ! พนักงานหน้าห้องเงยหน้ามองกันเป็นแถวๆ แล้วก็
ก้มหน้าทำงานต่อ
"ใจลอยไปถึงไหน! มานี่หน่อย" กวักมือเรียก จุ้นถึงเดินเข้าห้อง หน้ายังง้ำอยู่ ปากถามพี่ชาย
"มีอะไร" ไทด์มองหน้า
"เป็นอะไร หน้าเป็นตูดเชียว" จุ้นไม่ตอบมีค้อนให้ไทด์ด้วย ไทด์หัวเราะ
"ไอ้นี่ท่าจะบ้าแฮะ! ถามไม่ตอบมีค้อนให้อีก" จุ้นเริ่มตาขวาง
"เออๆ เข้าเรื่อง เข้าเรื่อง ฉันจะให้แกไปเอาของให้หน่อย" จุ้นขมวดคิ้ว
"เอาอะไร" ไทด์ก้มหน้าก้มตาเขียนต่อ ปากก็พูดไป
"แฟ้มเอกสารคุณมณ..พรุ่งนี้ฉันต้องคุยกับเค้า"
"ไปเอาที่ไหน" สงสัย
"บ้านไอ้ปอม" ยังก้มหน้าอยู่
"และทำไมต้องให้จุ้นไป...ใช้พรุ่งนี้ก็ให้ไอ้ปอมมันถือมาให้สิ เวลาเหลือเฟือ" ไทด์ชงักมือเงย
หน้าขึ้นมอง
"และแกจะไม่ให้ฉันอ่านอะไรก่อนเข้าประชุมเลยหรือไง..พรุ่งนี้ไอ้ปอมก็ไม่เข้าออฟฟิตด้วย
ตอนนี้แทบจะกินจะนอนอยู่ที่สตูแล้วมั้ง...วันนี้ก็ไม่รู้จะกลับบ้านหรือเปล่า เมื่อกี้ฉันโทรเข้าไป
ยังถ่ายของคุณศักดิ์ชัยไม่เสร็จเลย...มันบอกว่ากุญแจสำรองอยู่ในห้องทำงาน แกรู้ว่าอยู่ตรง
ไหน" จุ้นขมวดคิ้ว
"ไอ้แนง ไอ้นา ไอ้อ๊อดก็รู้ทำไมไม่ให้มันไป" เกี่ยง ไทด์ทำปากจึกจัก เริ่มขัดใจ
"ก็ไอ้อ๊อด! มันอยู่กับไอ้ปอมอ่ะ..เจ้าแนง เจ้านาก็ไม่ว่าง เดี๋ยวต้องเข้าประชุมกับฉัน แกก็ไป
ให้หน่อยดิว้า" เกี่ยงไม่ออกจนมุม แล้วก็พยักหน้า
"เออ! ก็แค่นั้น ทำมาเป็นเกี่ยง...ก่อนไปก็โทรหามันก่อน มันบอกให้โทรหาเดี๋ยวมันจะบอกให้
ว่าแฟ้มอยู่ตรงไหน" สั่งหญ่ายย จุ้นหน้าง้ำลุกขึ้นยืน..ไทด์มองตาม
"จะไปเลยหรือเปล่า"
"เออ!" แล้วก็เดินพรวด ๆ ออกไป ไทด์ส่ายหัวหัวเราะออกมา ไอ้จุ้นเอ้ย! ว่าแต่ไอ้ปอมเป็น
เด็ก แกมันเด็กยิ่งกว่าไอ้ปอมอีก..แล้วก็ก้มหน้าเขียนต่อ...หลังจากเดินออกมาจากห้องไทด์ ก็
เข้ามาเก็บของบนโต๊ะ หยิบมือถือกดหาปอม รอแป๊บนึงปลายสายก็ส่งเสียงมา
"ฮัลโหล! พี่จุ้น..ผมตั๊มนะพี่..พี่ปอมติดถ่ายอยู่อ่ะ..พี่จุ้นมีอะไรด่วนเหรอเปล่า"
"อ้าวเหรอ! งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่โทรไปใหม่"กำลังจะกดวางสาย เสียงตั๊มก็ระล่ำระลักมา
"อ้อ! เดี๋ยวพี่จุ้น..พี่ปอมมาแล้ววว...วิ่งหน้าตั้งมาเลย..รอแป๊บนะฮะ" แล้วเสียงปอมก็ดังออกมา
"ฮัลโหล! จุ้นน! ยังอยู่หรือเปล่า..คิดถึงจัง" อ้อนน!มาตามสาย มีเสียงตั๊มแซวอยู่ข้างๆ
"ไอ้ปอม!..ถ้าแกอยากจะอ้อน!นะออกมาห่างๆผู้คนหน่อย ฉันอาย" ปอมหัวเราะ
"เออๆ เดินมาไกลแล้ว...คิดถึงฉันมั๊ยจุ้นไม่ได้เจอหน้า ไม่ได้ยินเสียงฉันตั้งหลายวัน..น้ำหนัก
ลดไปมั่งหรือเปล่าหรือว่าคงที่ ปกติดีอยู่" ปากยังดีอยู่ จุ้นเบะปากใส่โทรศัพท์ แล้วก็อมยิ้ม
"กินได้นอนหลับ แถมน้ำหนักขึ้นอีกด้วยซ้ำ ดีใจไม่ได้เห็นหน้าไม่ได้ยินเสียงแก" ปอมหัวเราะ
หึ หึ
"พูดจริง ออกมาจากใจหรือเปล่า..ถ้าใช่ฉันเสียใจแย่เลย..ทำงานงก งก แฟนไม่คิดถึง แถมยัง
ดีใจที่ไม่ได้เห็นหน้าอีกตังหาก" จุ้นกัดริมฝีปากตัวเองไปมา และก็ส่งเสียงออกมาเบาๆ
"คิดถึง..พูดเล่น" ปอมยิ้ม
"เฮ้อ! ได้ยินอย่างนี้มันค่อยมีกระจิตกระใจทำงานต่อหน่อย..ไม่งั้นมันพลอยจะไม่มีแรงซะ
อย่างงั้น" จุ้นขมวดคิ้ว
"แกกินข้าวบ้างหรือเปล่าปอม ยาแก้โรคกระเพาะล่ะยังกินอยู่หรือเปล่า" ถามหญ่าย
"ข้าวนะกิน..แต่ยาไม่ได้กิน ลืมเอาไว้ที่บ้าน" หน้าจุ้นเริ่มบึ้ง
"ทั้งปีเลยไอ้ปอม! เดี๋ยวก็กระเพาะกำเริบหรอก..และข้าวน่ะกินครบสามเวลาหรือเปล่า" ซักเข้า
ไป ปอมยิ้มละไม
"ครบบ้าง ไม่ครบบ้าง..ทำไงได้ล่ะจุ้น!..ไม่มีคนมาอยู่ข้างๆคอยจัดให้กินนี่" อ้อน!มาอีก
ระรอก จุ้นค้อนใส่โทรศัพท์หมั่นไส้ปากก็พูดออกไป
"ไปหาเอาข้างหน้าโน่น!"
"ก็จะเอาคนเนี้ยอ่ะ!" ความร้อนเริ่มขึ้นหน้าจุ้น วูบ วูบ รีบพูดเปลี่ยนเรื่อง
"ปอม! ฉันจะโทรมาถามเรื่องเอกสารคุณมณ..แกวางไว้ตรงไหน เดี๋ยวฉันจะแวะไปเอาที่บ้าน
แก" ปอมหัวเราะ
"เปลี่ยนเรื่องเชียวนะจุ้น!...อยู่บนหลังตู้เย็น แฟ้มสีเหลืองน่ะเขียนหน้าแฟ้มว่า มาลาบีช
รีสอร์ท แกหยิบไปได้เลย...อ้อ!จุ้นฝากให้อาหารไอ้ตุ๋ยด้วย..ไม่รู้ว่าฉันจะเสร็จกี่โมง..เดี๋ยวไอ้
ตุ๋ยมันรอเงก ฉันกลัวมันงอน แล้วกัดลิ้นตัวเองตายล่ะแย่เลย" จุ้นหัวเราะ เงียบไปแป๊บนึง
"ปอม! ฉันจะไปเชียงรายวันศุกร์นี้ น่าจะประมาณซักเดือนนึงถึงจะกลับ" ปลายสายอมยิ้ม
"ฉันนึกว่าแกจะไม่บอกฉันซะอีก นึกว่าจะเก็บไว้เป็นความลับ" จุ้นขมวดคิ้ว แปลกใจ
"แกรู้เหรอ!" ปอมยังยิ้มอยู่
"พี่ไทด์บอกฉันตั้งแต่วันจันทร์แล้ว...ฉันกะจะโทรหาแกตั้งแต่วันนั้นแต่ดันลืมเอาโทรศัพท์มา
งานก็ยุ่งด้วยเลยลืมไปหมด...แกไปไฟลท์กี่โมงล่ะเดี๋ยวฉันไปส่ง" รีบอาสา
"ไม่ต้องหรอก!เสียเวลาทำงาน...แล้วฉันก็ยังไม่รู้เลยว่าไฟลท์ไหน พี่ไทด์ให้ไอ้แนงมันจอง
ให้...ปอมแค่นี้นะแกไปทำงานเหอะ..เดี๋ยวฉันจะได้ไปเอาเอกสารที่บ้านแก" จุ้นพูดพร้อม
กับยกกระเป๋าสะพายเฉียง
"ก็ได้! ถ้าฉันเสร็จแล้วฉันโทรหานะ..แกรับสายฉันด้วยนะไอ้จุ้น ห้ามกดวางนะโว๊ย! ไม่งั้นโกรธ
จริงๆ ด้วย" สั่งหญ่ายย จุ้นหัวเราะ เริ่มแหย่มั่ง..
"เออ! รับจ๊ะ!รับ คนดีของจุ้น!" ปลายสายตาเหลือก ปากรีบกรอกมาทันที
"จุ้นนน! จุ้นน..พูดอะไรอ่ะ..ปอมได้ยินไม่ถนัด..พูดอีกน้า...พูดอีก..ปอมชอบ น้าจุ้นน้า....เอา
แบบเมื่อเกี้ยย!...เร็วว ๆจิ...จุ้นนนน!น้าาาา" จุ้นหัวเราะ หมั่นไส้
"พอแล้ว! พูดอะไรกันนักหนา...แค่นี้นะไอ้ปอม!" ปลายสายอมยิ้ม
"ก็ได้..บายจ๊ะที่ร๊ากกก!..จ๊วบ!" จุ้นอมยิ้มกดปุ่มวางสายหย่อนโทรศัพท์ลงกระเป๋า แล้วก็เดิน
ออกจากห้อง จุ้นไปถึงอพาร์ทเม้นท์ ของปอมประมาณบ่ายสามโมงครึ่ง พอเปิดประตูเข้าไป
ปากก็เริ่มบ่นทันที
"อือฮือ! ไอ้ปอม..ทำไมมันรกหยั่งงี้วะ" สายตาสอดส่ายมองที่วางรองเท้า มีรองเท้าวางระเกะ
ระกะไปหมด เห็นถุงเท้าหล่นอยู่ด้วยข้างนึง จุ้นถอดของตัวเอง แล้วก็ก้มลงจัดวางรองเท้าของ
ปอมใหม่ให้เข้าที่ จัดเสร็จก็ค่อยๆ ใช้สองนิ้วคีบถุงเท้าขึ้นมา ทำปากเบ้ ทุเรศจังไอ้ปอม..แล้วก็
เดินเข้ามาในห้อง เอาถุงเท้าไปวางไว้บนโต๊ะ หยุดยืนมองรอบๆห้อง มือก็ค่อยๆยกกระเป๋าที่
สะพายเฉียงอยู่ออกมาวางไว้บนโซฟา แล้วก็อมยิ้มออกมา เออ! ตรงนี้ค่อยสะอาดหน่อย...
โซฟาตัวยาว...โต๊ะกระจกเตี้ย...ชั้นวางหนังสือ...ชั้นวางซีดี...มุมเครื่องเสียง โทรทัศน์ วางเป็น
ระเบียบเรียบร้อยไม่มีกระจัดกระจาย เลื่อนสายตาไปทางขวามือ แล้วก็เห็นไอ้ตัวดี...ไอ้ตุ๋ย!
ลอย ตุ๊บป่อง! ตุ๊บป่อง!อยู่ในตู้ปลา น้ำใสแจ๋ว มีอ๊อกซิเจน พุ่ง ปู๊ด!ปู๊ด! จุ้นถึงกับยิ้มแปลกใจ
เดินเข้ามาหา ปากก็พูดออกมา
"เอ้อ! ทำตู้สะอาดก็เป็นนี่นา..เดี๋ยวนี้มีสารง..สาหร่ายมาไว้ในตู้ด้วย...แล้วแกก็ตัวใหญ่ขึ้นด้วย
นี่ ไอ้ตุ๋ย! ได้ข่าวว่ะตะกละเหรอ พ่อแกคงจะขุนแกน่าดูล่ะสิถึงได้ตัวอ้วนพีขนาดเนี้ย!" พูดอยู่
คงเลียว (แฮะๆ) จุ้นมองไอ้ตุ๋ยแป๊บนึง มือก็หยิบอาหารปลาเทใส่ลงไปในตู้ให้
"อ่ะ! กินซะ...พ่อแกเค้าฝากมา กลัวแกจะอด...ค่อยๆกิน...เอ้า! เอ้า!...ไอ้นี่หนิมูมมาม จริง
เชียว นิสัยเหมือนพ่อแกไม่มีผิด..เดี๋ยวก็ติดคอตายเท่านั้น..ยังอีก..ยังอีก...เออ!นั่นแหละ..กิน
ช้าๆ เก่งจาง..ไอ้ตุ๋ย! เก่งจาง" ยังพูดคงเลียวอยู่ (โฮะๆ) จัดการกับไอ้ตุ๋ยเสร็จก็เดินเตร่มาแถว
ในครัว เท่านั้นแหละตาค้าง อ้าปากหวอ..โอ้โห! ไอ้ปอมแกไม่ได้ล้างมากี่อาทิตย์แล้ววะ
เนี่ย!...สายตาเหลือบเห็นจานกองอยู่ในซิ้งค์เต็มไปหมด แก้วที่ใช้แล้วก็วางอยู่บนเคาร์เตอร์ สี่
ห้าใบ ซองมามง มาม่ากระจัดกระจายเกลื่อน ข้าวโพดคั่วหล่นอยู่ตามพื้นเป็นหย่อมๆ แถมฝา
หน้าตู้ไมโครเวฟยังเปิดอ้าไว้ซะอย่างงั้น จุ้นถึงกับส่ายหัว แล้วมือขยันก็เริ่มขยับ จับโน่น จับนี่
ล้างโน่น ล้างนี่ เอาตรงนั้นมาวางตรงนี้ เอาตรงนี้ไปวางตรงนั้น แล้วในครัวก็กลับมาแจ่มอีกครั้ง
นึง จุ้นยืนดูผลงานตัวเองแล้วก็ยิ้มภูมิใจสุดๆ หยิบแฟ้มบนหลังตู้เย็น เดินออกจากครัว เอาแฟ้ม
วางไว้บนโต๊ะกระจกเตี้ย สายตาก็เหลือบไปเห็นตระกร้าเสื้อผ้าที่ใช้แล้ววางอยู่ปลายเตียง จุ้น
คีบถุงเท้าเดินมาโยนใส่ตระกร้า แล้วก็กลับมาที่โซฟา ยกนาฬิกาขึ้นดู..เพิ่งสี่โมงครึ่งเองเหรอ
ทำไมเวลามันเดินช้าจัง.. อ๊ะ!ดู Speed ดีกว่า ไอ้ปอมมันคงยังไม่กลับมาหรอก...คิดได้ดังนั้นก็
เดินไปเลือกแผ่น หาใหญ่ พอเจอก็ยิ้มแป้น
[ลืมบอก!จุ้นชอบดูหนังเรื่องนี้มั๊กมากก..Speed1.มาบ้านปอมทุกเที่ยว ก็ต้องดูทุกเที่ยว
เหตุผลน่ะเหรอ! (เหอ ๆๆ) คิดว่า ตัวเองเป็นเจ๊!ซานดร้า ชอบนึกว่าตัวเองเป็นนางเอกของเรื่อง..
หุ หุ..คือชอบคีนูลีฟว่างั้นเฮอะ.จนปอมแซวบ่อยๆว่า จุ้นเป็นสาวกคีนู...เพราะเวลาดูทีไรสมาธิ
จะดีมากไม่ละซักตอนเหมือนโดนมนต์ของคีนู...: ผู้แต่ง]
รีบหยิบเอาแผ่นมาวางไว้ที่เครื่องเล่น แล้วตาก็เป็นประกายเหมือนเด็กๆ...กินข้าวโพดดีกว่า..
เดินไปในครัว หยิบถุงเข้าโพดเข้าไปใส่ในเวฟ ซักแป๊บก็เสร็จ เทใส่ชามอ่างใบใหญ่เดิน
ประคองมาวางไว้บนโต๊ะกระจกเตี้ยหน้าโซฟา แล้วก็เดินไปใส่แผ่น ถอยกลับมานั่งโซฟายกขา
ขึ้นมาขัดสมาธิ กดรีโมทเล่น หยิบหมอนมาวางไว้บนตัก มือก็เอื้อมไปหยิบชามข้าวโพดมาวาง
ไว้บนหมอน แล้วก็ค่อยๆเข้าสู่มนต์ของคีนู...(เฮอะๆ)
แล้วปอมก็กลับมา...เดินมาถึงหน้าห้องไขกุญแจเข้ามา เหลือบเห็นรองเท้าแปลกๆ ขมวดคิ้ว
แปลกใจแล้วใบหน้าก็ยิ้มแป้น..จุ้นยังอยู่!..ได้ยินเสียงหนังมากระทบแก้วหู ก็ส่ายหัวทันที..คีนู
ร่ายมนต์อีกแล้ว..เดินเข้ามาในห้องเห็นจุ้นนั่งจ้องจอตาไม่กระพริบมือก็หยิบข้าวโพดเข้าปาก..
ปอมยิ้มเดินมายืนอยู่ข้างหลัง แล้วก็โน้มตัวลงมาเอาแขนสองข้างเท้าพนักโซฟาไว้ยื่นหน้ามา
ใกล้ๆ จุ้น ปากก็ส่งเสียงออกไป
"จุ้นน! ปอมมาแล้ว" เงียบฉี่..ไม่มีเสียงตอบมาซักแอะ! ปอมมองหน้าด้านข้างจุ้น เห็นสายตา
จุ้นยังจ้องจออยู่..แล้วก็เรียกใหม่
"จุ้นนน! ปอมกลับมาแล้ววว" เงียบ เหมือนเดิม ปอมเริ่มขัดใจพูดเสียงดัง
"จุ้นอ่ะ!..สนใจปอมหน่อยสิ..ปอมกลับมาแล้ว" นั่นแหละถึงมีเสียงตอบกลับมา
"อึมม์" แค่เนี้ย!..จุ้นยังจ้องจออยู่ มือก็หยิบข้าวโพดเข้าปากเหมียนเดิม ปอมกัดปากจ้องหน้า
ด้านข้างจุ้น แล้วสมองอันฉับไวก็นึกอะไรได้ยิ้มแป้นขึ้นมาทันที ค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
แก้มขวาจุ้นแล้วก็หอมดังฟอด!...เหมือนเดิม จุ้น!นิ่งเหมือนเดิม ปอมยิ้มแก้มแทบปริ..ดีใจสุดๆ
ไม่โดน! ค่อยๆยันตัวขึ้นเอามือขยี้หัวจุ้นเบาๆ เดินไปหยิบเสื้อผ้า แล้วก็เข้าห้องน้ำ ซักแป๊บ!ก็
ออกมา กลิ่นสบู่นกแก้วโชยมาแต่ไกล เดินไปหยิบหนังสือการ์ตูน เห็นจุ้นยังนั่งจ้องตาไม่
กระพริบอยู่ก็เอาและ..แกล้งเดินผ่านไปผ่านมาหน้าโทรทัศน์หยิบโน่น จับนี่อยู่งั้น แล้วเสียงก็
เริ่มมา
"ไอ้ปอม! แกจะเดินอะไรนักหนา มันบัง! ถอยไป" ไล่ใหญ่ ปอมยิ้มแล้วก็เดินมานั่งข้างๆจุ้น
ปากก็เริ่ม
"เนี่ย! เดี๋ยวดูนะไอ้คีนู...มันจะมุดไปใต้ท้องรถ" จุ้นหันมามองตาขวาง
"ไปเรียกเค้าไอ้ได้ไง ปากไม่ดี" แล้วก็หันไปจ้องจอใหม่ ปอมเลิกคิ้วอมยิ้ม แตะไม่ได้เลยนะ
ไอ้จุ้น เดือดร้อนแทนทันที...แล้วก็เอาใหม่
"ไม่ตายหรอก..มันเอาไขควงเจาะถังน้ำมันใต้ท้องรถไว้..แล้วก็เอามือจับไว้ซะแน่น...น่ะ!เห็น
มั๊ย..ฉันบอกแล้ว...ฉันดูอยู่จำได้..ความจำฉันดี..ดูมาสิบกว่าหนได้แล้วมั้ง" จุ้นหันมาทำตา
เขียวใส่
"ดูแล้วก็เงียบ ไม่ต้องพากย์" หันไปจ้องจอเหมือนเดิม มือก็หยิบข้าวโพดเข้าปาก ปอมมอง
แล้วก็อมยิ้ม ก้มหัวลงนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ใกล้ๆ ซักแป๊บก็เริ่มปวดคอก้มมาก..แหงะหน้า
มองดูจุ้นเห็นยังจ้องจอนิ่งอยู่ ปอมก็ค่อยๆ เอื้อมมือยกชามข้าวโพดไปวางไว้อีกฝั่งนึง..แล้วก็
เริ่มเลื้อยตัวลงนอน เอาหัวหนุนหมอนบนตักจุ้น...จุ้นยังไม่รู้สึกตัวยังจ้องจอนิ่งอยู่ ปอมยิ้มแก้ม
แทบปริ นอนอ่านหนังสือสบายใจเฉิบ!อยู่งั้น ซักแป๊บจุ้นก็เอามือมาจะหยิบข้าวโพดบนตัก
ปรากฎว่าไม่มี เจอแต่อะไรไม่รู้นิ่มๆ รีบก้มลงมองเห็นปอมนอนหงายหน้ายิ้มแฉ่งให้ก็ตกใจ!
"ไอ้ปอม! ทำอะไร๊"
"นอนอ่ะ..ปอมเมื่อยอ่ะจุ้น" โอดครวญ
"แล้วทำไมต้องมานอนตรงนี้" เสียงเขียวเชียว
"ก็อยากนอนใกล้จุ้นอ่ะ! น้าให้ปอมนอนเหอะ..น้าา..จุ้นน้าคนดีของปอม..ปอมเมื่อยอ่ะ" จุ้นก้ม
หน้ามองค้อนให้หนึ่งที แล้วก็ไม่ได้ว่าอะไรอีก ปอมอมยิ้มดีใจใหญ่ จุ้นหันหน้าเลิกลั่กหาชาม
ข้าวโพด พอเจอก็ใช้มือซ้ายหยิบเข้าปากจ้องจอดูหนังต่อ ปากเคี้ยวหงุบหงับ มือหยิบใหม่
กำลังจะถึงปาก ปอมดึงมือจุ้นเอาข้าวโพดมาป้อนเข้าปากตัวเองซะ! จุ้นก้มหน้ามามองขมวดคิ้ว
"ก็ปอมอยากกินอ่ะ..หิวอ่ะ!" แก้ตัวก่อนเลยยังไม่ได้ถาม แล้วจุ้นก็เลิกสนใจเงยหน้าขึ้นมาดู
หนังต่อ มือก็หยิบข้าวโพดเข้าปากตัวเองบ้าง เข้าปากปอมบ้าง อยู่อย่างงั้น ยิ่งกินยิ่งอร่อยทีนี้
ยกชามขึ้นมากอดไว้กับอกเลย สายตาก็ยังไม่ละจากโทรทัศน์ ปอมก็นอนอ่านหนังสือเพลินมี
หัวเราะคิกคัก บ้างเป็นครั้งคราว ซักแป๊บจุ้นเมื่อยมือ ลืมไปเลยว่ามีปอมนอนอยู่บนตัก..ค่อยๆ
วางชามข้าวโพดลงไปบนหน้าปอม
"จุ้นอ่ะ! หน้าปอมนะ.ไม่ใช่โต๊ะ" แหกปากเสียงดัง จุ้นก้มลงมามอง แล้วก็หัวเราะออกมา รีบยก
ชามขึ้น
"ขอโทษ!..ลืม!" ปอมนอนส่งค้อนให้จุ้น...จุ้นยิ้มแล้วก็เงยหน้าดูหนังใหม่ ดูไปได้ซักแป๊บก็
แปลกใจทำไมเงียบไปไม่มีเสียงคิกคัก ก้มลงมองปอมหลับไปเรียบร้อยแล้ว..เพลียล่ะซิแก..
ไอ้ปอม!..ยกนาฬิกาขึ้นมาดูจะทุ่มแล้ว มือเอื้อมไปหยิบรีโมทปิดเครื่องเล่น ปิดโทรทัศน์ แล้ว
ห้องก็อยู่ในความสงบอีกครั้งนึง จุ้นก้มลงมามองปอมใหม่ เห็นไฝปอมก็ยิ้ม เอานิ้วลูบ หยิก
แก้มปอมเบาๆ..กลับบ้านดีกว่า..คิดได้ดังนั้นก็ ค่อยๆช้อนหัวปอมขึ้น แล้วก็เอาขาลง กำลังจะ
ขยับตัวลุกขึ้น ปอมก็ค่อยๆกระพริบตาตื่น เอามือขยิ้ตาใหญ่ แล้วก็ลุกขึ้นนั่ง
"จะกลับแล้วเหรอจุ้น!" จุ้นพยักหน้า แล้วก็ลุกขึ้น
"ดึกแล้ว! เดี๋ยวพี่ไทด์เป็นห่วง" ปอมลุกขึ้นบ้าง
"ไป! เดี๋ยวฉันขับไปส่ง" อ้าปากหาว ว๊อดๆ จุ้นหัวเราะ
"ไม่ต้องหรอก แกนอนเถอะ..ฉันขับกลับเองได้ สบายมาก" ว่าแล้วก็ก้มลงหยิบกระเป๋ามา
สะพาย แล้วก็ก้มลงไปใหม่หยิบแฟ้มมาหนีบไว้ เดินออกมาถึงที่วางรองเท้า ปอมเดินตามมา
ติดๆ
"ขับกลับได้แน่นะ!" ถามย้ำ
"ได้..ไม่ต้องห่วง" ก้มลงใส่รองเท้า แล้วก็เงยหน้ามายิ้มให้
"ไปก่อนนะปอม" กำลังจะหันหลัง ปอมจับมือไว้
"มานี่ก่อน..จุ้นน!" ดึงตัวจุ้นเข้ามาใกล้ มองเข้าไปในตาจุ้น
"ขอบใจมากนะที่มาทำบ้านให้น่ะ..สะอาดมาก..อยากให้สะอาดอย่างงี้ตลอดไปทำไงดีล่ะ" จุ้น
ยืนนิ่งเอาแต่ยิ้มไม่ตอบ ปอมอมยิ้มค่อยๆ ก้มหน้าลงไปจุ๊บ!เบาๆ ที่หน้าผากจุ้นหนึ่งทีปากก็
ค่อยๆส่งเสียงออกมา
"ไปอยู่ที่โน่น...คิดถึงฉันบ้างนะจุ้น! ฉันไม่รู้ว่าจะติดต่อแกได้หรือเปล่าสัญญาณไม่ค่อยมีไม่ใช่
เหรอ..แต่ฉันก็จะพยายามโทรนะเผื่อฟรุ๊ค! แกก็ด้วยนะต้องพยายามโทรหาฉันด้วยเหมือนกัน
อย่าลืมนะ" จุ้นพยักหน้า ปอมยิ้มเอามือขยี้หัวจุ้นเบาๆ
"ไปกลับบ้าน! เดี๋ยวดึกแล้วมันอันตราย!" ปอมเปิดประตูให้ จุ้นเดินออกมา หันมายิ้มให้ปอมที
นึงแล้วก็เดินไป ปอมมองส่งจุ้นจนลับสายตาแล้วก็ค่อยปิดประตู....................
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 มิ.ย. 2554, 21:20:59 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 มิ.ย. 2554, 21:20:59 น.
จำนวนการเข้าชม : 1661
| << ตอนที่26 : เวลาของความจริง | ตอนที่ 28 : เป็นเพียงแค่ฝัน >> |