จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่ 28 : เป็นเพียงแค่ฝัน
เพลง : เป็นเพียงแค่ฝัน
Artist : ลูกปัด (LucksMusic)
http://www.dseason.com/coolsong/coolsong_play.php?id=1319
ไม่คิดเลย...ว่าเรื่องราว...จะเป็นแบบนี้
ไม่คิดเลย....ซักที....ว่าเราต้องเลิกกัน
ก่อนเคยเดินจูงมือข้างกัน....ก่อนเคยมองตาซึ้งใจ
ไม่คิดเลย....จะจบเรื่องราวแบบนี้.........
คำหวานเธอ...ที่ให้มา..ฉันยังจำขึ้นใจ
ที่ว่าเรา..จะรักกัน...ตลอดกาล
คำสัญญาที่เคยให้กัน...กับใจที่มีคุณค่า....
วันนี้...ทุกอย่างเป็นเพียงแค่ฝัน
จบลงแล้ว...คนเคยรักกัน...และฝันที่มีต้องสลาย
เพราะเธอที่ต้องเสียน้ำตา...เสียใจที่สุดวันนี้
ก็ไม่คิดว่าเธอจะจากลา....
ไม่คิดเลย....ว่าเรื่องราว...จะเป็นแบบนี้
ไม่คิดเลย...ซักที....ว่าเราต้องเลิกกัน
ก่อนเคยเดินจูงมือข้างกัน...ก่อนเคยมองตาซึ้งใจ
เสียใจ...คำร่ำลาสุดท้ายคือเธอนั้นทิ้งกัน............
"เราเลิกกันเถอะ..คบกันไปก็ไม่รู้มันจะยืดหรือเปล่า...ฉันรู้ว่านิสัยฉันเป็นยังไงประเภททนอะไร
ไม่ค่อยได้นาน...ส่วนแกมันนิสัยเหมือนเด็กไม่รู้จักโต ฉันคงตามเอาใจแกตลอดไม่ได้...ขอ
ให้มีแค่คำว่า เพื่อน ระหว่างเราเถอะ..ตลอดเวลาที่คบกันมาฉันมีความรู้สึกดีๆเยอะมาก...แต่
มันไม่ใช่....ฉันต้องการอะไรมากกว่านั้น....เลิกเถอะนะ" เงียบ...ปอมอึ้ง...ปากก็ค่อยๆ
ถามออกไป
"จริงเหรอ..."
"จริง...." แล้วก็ร้องไห้ออกมา อีกระลอก
"มันพูดอย่างงั้นกับฉันจริง ๆ..ไอ้ปอม!" นาพูดน้ำเสียงสั่นเครือ มือก็ปาดน้ำตาไปด้วย แนงที่นั่ง
อยู่ข้างๆลูบหลังให้ ใจเริ่มไม่ดี ส่วนอ๊อดตาก็เริ่มแดงตาม...
"แกคิดดูสิ..ไอ้ปอม! แล้วแกจะไม่ให้ฉันมานั่งร้องไห้ได้ยังไง คบกับมันมาตั้งกี่ปี มันไม่เคย
บอกฉันซักคำว่ามันไม่ชอบนิสัยฉันที่เป็นแบบนี้ตามใจตลอด แล้วฉันจะไปรู้ตัวเหรอ..นี่มันนึก
จะขอเลิกก็บอกกันง่ายๆอย่างงั้น....ฉันเจ็บใจตรงนี้แหละ...แค้นมันสุดๆ...แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ณ.ตอนนั้นมันจุก..หายใจขัดๆ..พูดไม่ออกอึ้งแล้วก็เงียบ....ใจฉันตอนนั้นอยากจะลุกหนีออก
มาตั้งแต่ที่มันพูดประโยคแรกแล้ว แต่ขามันแข็งก้าวไม่ออก ศักดิ์ศรีด้วยมั้งน้ำตาฉันไม่มีหล่น
มาซักหยด...คิดอย่างเดียวว่ามีพวกแกรออยู่ข้างๆฉัน...เท่านั้นจริงๆมันถึงกลั้นอยู่ได้....พอมัน
ไปแล้วนั้นแหละมันไหลออกมาหมดไอ้ที่กลั้นไว้....มันเศร้า มันเสียดายเวลา ทุกอย่างประดัง
ประเดเข้ามา...ฉันเพิ่งรู้ว่าไอ้ความรู้สึกเวลาโดนหักอกน่ะมันเป็นยังไง มันเจ็บ!...." มือรีบปาด
น้ำตาที่ไหลออกมา ปอมยกกล่องกระดาษทิชชู่ส่งให้ แนงรับแทนแล้วก็ดึงออกมาให้นา อ๊อด!
นั่งมองอยู่เงียบๆ นึกถึงตัวเอง มือก็ตบมือนาเบาๆปลอบใจ แล้วเสียงปอมก็ลอยมา
"เจ็บมากหรือเปล่านา!..ถ้ามากก็ระบายออกมาให้หมดตรงนี้อย่าเก็บเอาไว้..และก็หยุดอยู่แค่
วันนี้อย่าให้มันยืดเยื้อกลายเป็นเจ็บเรื้อรัง ฉันไม่ได้บอกให้แกลืม..ฉันรู้มันคงจะลืมยาก ความ
รักครั้งแรกมันมีแต่สิ่งที่น่าจดจำ แต่อยากให้ฝังไอ้สิ่งไม่ดีวันนี้ที่แกได้รับเอาไว้ กดมันไว้ลึกๆ
เอาเก็บไว้เป็นบทเรียน แล้วก็วางไอ้สิ่งดีดีตั้งแต่เริ่มแรกที่แกคบกับไอ้ป๊อด! เอาไว้ข้างบนอันนี้
เอาไว้เป็นความทรงจำ..ฉันว่าไอ้ความรู้สึกดีดีที่แกคบกันมาสี่ห้าปีมันมีมากกว่าสิ่งไม่ดีที่แกได้
รับเพียงวันเดียวซะอีกนะ...คิดไปในทางกลับกันถ้าไอ้ป๊อด!มันไม่บอกแกวันนี้ ยิ่งคบกันไปวัน
หน้าจะเสียเวลาไปมากกว่านี้อีก...คิดอย่างงี้ดีกว่านา..มันจะได้บรรเทาเบาบางลงไปได้บ้าง..
เวลาเจอหน้ากันจะได้มองกันติด...เพื่อน!ยังไงมันก็ยังเป็นเพื่อนอยู่ดีนั่นแหละ...จะดีจะเลวมัน
ก็ยังใช่อยู่..ถึงจะเปลี่ยนสรรพนามจากแฟน มาเป็นเพื่อนก็เถอะ...ก็ถือซะว่ามันวนกลับไปที่
เดิมไงนา..ตอนแรกแกเริ่มคบกันก็มาจากคำว่าเพื่อนไม่ใช่เหรอ" อ๊อดกับแนงพยักหน้าเห็น
ด้วยกับคำพูดของปอม นานั่งฟังเงียบ ซักแป๊บก็ยิ้มให้ปอมทั้งน้ำตา
"ขอบใจมากนะปอม...แกทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาเยอะเลย...อย่างน้อยฉันก็ยังมั่นใจได้ว่าเวลาที่
ฉันเจ็บ! ก็ยังมีพวกแกคอยอยู่ข้างๆ คอยปลอบใจฉั้นนนน..." ร้องออกมาอีกระลอกนึง น้ำตา
ไหลเป็นทาง สะอื้น เฮือกๆ แนงเริ่มน้ำตาคลอตามเอามือลูบหลังไหล่ อ๊อดลูบหัวให้ ปอมนั่ง
มองนิ่งมือก็ยกแก้วขึ้นซด พูดยาวคอแห้งง่ะ! แล้วนาก็หยุดร้อง ได้ยินแต่เสียงสะอื้นรีบหยิบ
ทิชชู่มาเช็ดหน้าตา แล้วก็ส่งเสียงหัวเราะคิก คักขึ้นมาเบาๆ เพื่อนๆงง เลิกคิ้วกันเป็นแถบ อ๊อด
จ้องหน้านา ปากก็ส่งเสียงออกมา
"แกบ้าหรือเปล่าไอ้นา! เมื่อกี้ยังร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่เลย...ซักแป๊บหัวเราะแล้ว..หรือว่าอกหักจน
สมองมันกลับ เพี้ยน!ไปเลย" แนงส่งมือข้ามมาทุบหลังอ๊อดดัง บึ๊ก! เล่นเอาอ๊อดหลังแอ่น มี
การยกนิ้วชี้หน้าอ๊อดด้วย อยู่เฉยๆ ก็ไม่มีใครว่าไม่ต้องเสนอความคิดเห็น!..นาเงยหน้าขึ้นมา
ยิ้ม
"เมื่อกี้ฉันร้องไห้ปลื้มใจ..มีเพื่อนดีๆอย่างพวกแก..ส่วนที่หัวเราะน่ะ..หัวเราะไอ้ปอมเวลามันพูด
อะไรที่มีสาระดูหน้าตามันจริงจังเหลือเกิน ผิดไปเป็นคนละคนกับเวลาปกติ...ถึงว่าจีบไอ้จุ้นติด
มีคารมณ์พกสาระอย่างเงี้ยนี่เอง..ไอ้จุ้นมันชอบ" ปอมยิ้มหยิบมันฝรั่งเข้าปากเคี้ยวหงุบ หงับ
แนง หันมาหานา เอามือลูบแก้มให้
"ดีขึ้นแล้วใช่มั๊ย ไอ้นา!" นาพยักหน้า..
"ดีขึ้นบ้าง...และก็คิดว่าจะลองทำอย่างที่ไอ้ปอมมันบอก เผื่อมันจะดีขึ้นมากกว่านี้" แนงพยัก
หน้า แล้วอ๊อดก็เริ่มขยับ
"มา! ถ้าดีขึ้นแล้วก็มากิน...กัน" เลื่อนจานโน้น ส่งจานนี้ให้นาใหญ่เอาใจ...ปอมยิ้มถูกใจ ลูบ
ไม้ลูบมือ
"ใช่ ใช่...กินกัน..กินกัน...ฉ้านนชอบ...มีหอยจ้อด้วยถูกใจ...ที่สำมะคัญวันนี้ไอ้อ๊อด!เลี้ยง..
เนื่องด้วยไอ้นาอกหัก..เย้!..ได้กินเงินของไอ้อ๊อดแล้ว....โอ๊ยย!เจ็บนะโว๊ย!" อุทานหน้าเบ้เอา
มือลูบหัวทันที หลังจากที่อ๊อดเขกมะเหงกลงบนหัวปอม นากับแนงหัวเราะเสียงดังเริ่มเข้าสู่
สภาวะปกติ
"ใครบอกว่าฉันจะเลี้ยงแก...ฮะ!ไอ้ปอม!ทำมาเป็นดีใจ" อ๊อดจ้องปอมตาโต ปอมเลิกคิ้ว
"อ้าว!..ก็ไอ้นาอกหักไง...แกจะไม่เลี้ยงมันเลยเหรอ"
"ก็เลี้ยงมันกับไอ้แนง...แต่ไม่เลี้ยงแก..สำหรับแกน่ะหารโว๊ย!หาร คนละครึ่งกับฉัน" มีค้อนให้
ปอมด้วย ปอมตาคว่ำมองหน้าอ๊อดเขม็ง แค่เนี้ยเลี้ยงหน่อยก็ไม่ได้ ไอ้งก!
"เออๆ ก็ได้..ก็ได้..แต่ฉันต้องได้กินเยอะกว่านะ..เพราะฉันตามมาทีหลัง..เพิ่งเสร็จงานก็บึ่งรถ
มาเลย..แกสั่งอีกสิไอ้อ๊อด! เอาทอดมันด้วยนะเยอะๆ หิวข้าวอ่ะ...เดี๋ยววันนี้จะกินเป็นเพื่อนไอ้
นามัน...ฉลองมันอกหัก ไม่ม้วยไม่เลิกเน๊อะ นา เน๊อะ" พยักพเยิกหน้ากับนา นากับแนง
หัวเราะ แล้วก็หันไปหาอ๊อดใหม่
"สั่งสิไอ้อ๊อดสั่ง..เดี๋ยวฉันกินไอ้บนโต๊ะนี่รอแกไปก่อนก็ได้ไม่ว่ากัน อ้อ! เอานี่ด้วยต้มยำจุ้งง..
ซดน้ำคล่องคอดี...ฉันชอบบบบ" ยิ้มตาหยี ทำหน้าเคลิ้ม แล้วก็หยิบโน่นเข้าปากชิ้น หยิบนี่เข้า
ปากชิ้น เคี้ยวหงุบหงับ อ๊อด!ผลักหัวปอมซะเซไปหนึ่งทีหมั่นไส้ หันไปเรียกพนักงานเสริฟ สั่ง
อาหารตามที่คุณชายปอมบอก แล้วก็หันหน้ามากินต่อ คุยโน่นบ้างคุยนี่บ้างตามเรื่องตามราว
ไป..แต่ทั้งสามคนพยายามไม่วกเข้าไปสะกิดเรื่องของนากลัวจะทำให้แผลมันพุพองขึ้นมา
อีก...แต่นาไม่!..เพราะรู้ตัวเองดีว่าถ้าไม่เปิดปากแผลแล้วทายาให้มันแห้งมันคงต้องอักเสบ
เรื้อรังต่อไปแน่ๆ ปากก็เอื้อนเอ่ยถามปอมขึ้นมา
"ปอม! ทำไมแกพูดเหมือนคนมีประสบการณ์เยอะ เคยอกหักเหรอ..แกน่ะ" พยักพเยิกหน้า
ถาม ปอมเงยหน้าขึ้นมามองอมยิ้ม..แกเก่งกว่าที่ฉันคิดซะอีกไอ้นา ให้มันได้หยั่งงี้ซิวะ..แล้วก็
รีบทำหน้าขึงขัง พูดอะไรออกมา Shut up! เด๋วนี้! (เอิ๊ก)
"ไอ้นา..แกจะดูถูกเพื่อนแกคนนี้มากไปแล้น! ตั้งแต่ฉันเกิดมา หมานอนเลียตูดฉันถึง จนตอน
นี้ไอ้หมาตัวนั้นต้องเขย่งตัวมันหรือไม่ก็ยืนบนเก้าอี้เพื่อเลียตูดฉันเนี่ย ฉันยังไม่เคยอกหักเลย
ซักครั้ง ขอบอกโว๊ย! ขอบอก" ทำหน้าภูมิใจสุดๆ เพื่อนหัวเราะๆ อ๊อดรีบส่งเสียง
"เปรียบเปรยซะเห็นภาพเลยไอ้ปอม...และไอ้หมาตัวนั้นมันพันธุ์อะไรวะ ทำไมตัวมันเตี้ยจังถึง
ต้องเอาเก้าอี้ขึ้นมาต่อเลียตูดแก 555" ปอมหันมายิ้มยิงฟันสามสิบสองซี่
"น่าจะพันธุ์กระเป๋าว่ะ..ถ้าเป็นพันธุ์อื่นมันคงจะเลียก้นฉันถึง555..." เพื่อนๆหัวเราะตาม ขำ แล้ว
ปอมก็หันมาหานาใหม่
"อ่ะ! ต่อๆ เมื่อกี้ยังพูดไม่จบไอ้อ๊อดมันขัดฉันซะก่อน...ระดับฉันน่ะคำว่า "อกหัก" ไม่มีอยู่ใน
พจนานุกรมโว๊ย! ไม่รู้จักมันสะกดยังไงเหรอ..บอกหน่อยสิ...ฉันจะได้ไปเก็บไว้ในพจนานุกรม
ของฉันฉบับ ปอมราชบัณทิตยสถาน เฮอะๆ" ชอบใจใหญ่ มือก็หยิบหอยจ้อเข้าปากเคี้ยวหงุบ
หงับ เพื่อนๆหัวเราะหมั่นไส้ แนงส่งเสียงถามมั่ง
"แฟนเยอะเหรอไอ้ปอม! ตั้งแต่เด็กจนโตน่ะ" ปอมเลิกคิ้ว ยิ้มแป้นปากยังเคี้ยวอยู่ ยกนิ้วโป้งชู
มาทางแนง ถูกต้อง พูดถูกต้อง..ปากก็เริ่มพล่าม ตาเริ่มเป็นประกาย
"จาเอาตั้งแต่เกิดเลยมั๊ยล่ะ..เห็นแม่บอกว่าพอฉันเกิดมานะ พี่ติ๋ม...อ่ะ!งง ล่ะสิ..อยากถามใช่
มั๊ยล่า พี่ติ๋มคือใคร...พี่ติ๋มก็คือพยาบาลที่ช่วยกันกับหมอดึงฉันออกมาจากท้องมารดาฉันไง...
พอฉันออกมาปุ๊บ!ทำความสะอาดฉันเสร็จสรรพปั๊บ พี่ติ๋มก็อุ้มฉันซบไว้ที่อกเอานิ้วมาเขี่ยๆมือ
ฉัน...ฉันก็เลยจับนิ้วพี่ติ๋มไว้ซะแน่นประมาณว่าคนเนี้ยน่ะแฟนฉัน พอใครแกะมือฉันออก ฉันก็
จะแหกปากดังลั่น...จนพี่ติ๋มหลงฉันหัวปรักหัวปรำมาเล่นกับฉันทุกวันตอนอยู่ที่โรงพยาบาล...
แล้วก็ถึงวันที่เราต้องจากกันเพราะแม่แข็งแรงแล้ว ฉันกับเค้าก็มีอันต้องยุติสัมพันธ์อันแน่น
หนาลงแต่ไม่มีการอกหักนะคร๊าบบบ! ขอบอก..เค้าเรียกว่าจากกันด้วยความเข้าใจ" ใส่ไข่ ใส่
โจ๊กมั่วไปหมด เล่าจบก็ยักคิ้วแผลบ ยิ้มตาหยี ส่ายหัวไปมา กินต่อ กินต่อ เพื่อนหัวเราะกันดัง
ลั่น โดยเฉพาะ นาหัวเราะจนน้ำตาไหลรีบเอากระดาษทิชชู่ซับ อ๊อดพูดออกมาพร้อมกับเสียง
หัวเราะ
"แกนี่มันเก่งว่ะไอ้ปอม! เล่าได้เป็นฉากๆ...ไหนๆ แล้วมีต่ออีกเหรอเปล่า" ถามใหญ่ ถามใหญ่
ปอมเคี้ยวหงุบ หงับ พยักหน้าหงึก หงัก รีบกลืนลงคอ ปากเริ่มพูด
"ไม่เล่า!..แกต้องเร่งทอดมันให้ฉันก่อน..ยังไม่ได้เลยอ่ะ! สั่งไปตั้งนานแล้วนะ โห!ทำอะไรอยู่
ว้า..มัวแต่ขอดเกล็ดปลาอยู่เหรอ..กินวันนี้นะโว๊ย! หิวแล้ว...แล้วดูซิไม่เหลือหรอเลยบนโต๊ะ
เนี่ย! แล้วฉันจะกินอะไรล่ะ" โอดครวญใหญ่ นากับแนงอมยิ้ม อ๊อด!หัวเราะ
"ไอ้ตระกละ!...ไอ้ตอนอยากจะกินก็กินเหมือนพายุ ไอ้ตอนไม่อยากกินก็อดได้สองวันสาม
วัน....รอก่อนดิวะ!..ร้านเค้าไม่ใช่มีโต๊ะเรา โต๊ะเดียวนะ...เดี๋ยวพอเค้าทำเสร็จ!ก็ยกมาให้เอง
แหละ กินมันฝรั่งนี่ไปก่อนระหว่างรอ" เลื่อนจานมันฝรั่งส่งให้ ส่ายหัวอย่างระอา ปอมเลิกคิ้วยัง
ไม่หยุด
"แต่มันนานแล้วนะไอ้อ๊อด แกสั่งเค้าเข้าใจหรือเปล่าไม่ใช่ลืมล่ะ..ถ้าลืมฉันเคืองนะ!...แกลอง
เซิ๊ปๆถามให้หน่อยดิ๊" ว่าแล้วก็สะกิดแขนอ๊อด ยิก ยิก...อ๊อดทำเสียงจึก จักในคอ แล้วก็หันไป
บอกพนักงานเสริฟ หันกลับมาหาปอมใหม่
"เดี๋ยวเค้าตามให้...มา! เล่าต่อ..ชีวิตรักในวัยเด็กของแกเป็นไง เร็ว!" เร่งหญ่ายยย แนงกับนา
ขยับตัวนั่งยิ้มแป้นสนใจฟัง ปอมยกน้ำขึ้นดื่ม วางแก้วแล้วปากก็เริ่มพล่ามอีกครั้ง
"เมื่อกี้นี้กับพี่ติ๋ม..ไม่รู้เรียกพี่ถูกเหรอเปล่าน่าจะเป็นป้าติ๋มเนอะ...เพราะแม่ฉันเรียกเค้าว่าพี่ติ๋ม
ฉันก็พูดตามแม่มาตลอด อันนั้นเป็น First love อันนี้จาเป็น Second love อันนี้กับน้องมด" ทำ
หน้าทำตากระลิ้มกระเหลี่ย เพื่อนๆหัวเราะคิกคัก นั่งฟังตาไม่กระพริบ
"กับน้องมดเนี่ยฉันมาเจอตอนที่ฉันกำลังตั้งไข่...เห็นแม่บอกว่างั้นนะแม่บอกว่าฉันชอบน้องมด
ม้ากมากก..แล้วน้องมดก็ชอบฉันด้วย เวลาฉันจะกินอะไรนะ..น้องมดก็จะคลานกระดืบ กระดืบ
มาหาฉัน..ส่วนฉันก็จาคลานกระดืบ กระดืบไปหาน้องมด แล้วเราก็จะเจ๊อะกันคุยกัน จุ้ง จิ๊ง จุ้ง
จิ๊ง แล้วฉันก็หยิบเอาน้องมดเข้าปากแล้วก็กิน" ก๊ากกก 5555 ฮ่าาๆๆ หัวเราะกันเป็นที่ถูกใจ
แนงก็ส่งเสียงออกมาทั้งน้ำตา
"ไอ้บ้า!ปอม ฉันก็นึกว่ากับน้องมดที่เป็นคน...ไอ้นี่เป็นมดแดงมดดำซะงั้น หรอกให้ฟังตั้งนาน"
หัวเราะใหญ่ ปอมยิ้ม ปากก็พล่ามต่อ
"อันนี้ก็ไม่อกหักน้า เพราะเราจากกันด้วยดีโดยที่น้องมดจาอยู่ในปากฉัน...วันไหนถ้าแม่ฉัน
เห็นทันวันนั้นน้องมดก็รอด แต่ส่วนมากมักจะไม่รอดน้องมดจะลงไปอยู่ในกระเพาะฉันตลอด
เพราะแม่จะเห็นไม่ค่อยทัน..แม่บอกฉันว่างั้นนะ" เฮ กันอีกระลอก..
"ทีนี้มาถึง Third love อันนี้กับน้องกระปุก...กับน้องกระปุกเนี่ยฉันเริ่มเข้าอนุบาลแล้ว...ฉัน
เรียนอนุบาลอะไรน้า...อ้อ!อนุบาลหมีน้อยหาดใหญ่..น้องกระปุกน่าร๊ากกมาก..รูปร่างก็สมกับ
ชื่อ ตัวกลมๆ ผิวขาวๆ อันนี้ฉันก็จำไม่ได้หรอกนะแม่เล่าให้ฟัง แม่บอกว่าตื่นเช้าขึ้นมาฉันก็ร้อง
โยเยจะรีบไปโรงเรียน จะไปเจอกับน้องกระปุก..พอเจอหน้ากันก็จะวิ่งเข้าหากันพากันไปวิ่งเล่น
ในสนามเด็กเล่น งุ๊ง งิ๊ง งุ๊ง งิ๊ง กันอยู่สองคน แล้วก็มีเรื่องให้เราต้องพรากจากกัน....เพราะน้อง
กระปุกต้องย้ายบ้านก็เลยต้องย้ายโรงเรียนตามไปด้วย..ตอนจากกันไม่มีร้องไห้ซักแอะมีให้
ของขวัญกันด้วยนะ..น้องกระปุกให้ตุ๊กตาฉันส่วนฉันก็ให้ปืนน้องกระปุกไป พอกลับมาถึงบ้าน
เท่านั้นแหละน้ำตาแตกร้องไห้งอแงใหญ่แม่ปลอบใจฉัน...เดี๋ยวน้องกระปุกกลับมาลูก..เดี๋ยว
น้องกระปุกกลับมา..แล้วฉันก็ตอบแม่กลับไปว่า...ไม่เอาน้องกระปุก จาเอาปืนที่ให้น้อง
กระปุก...ทำเอาแม่หัวเราะขำใหญ่ แม่บอกนะอันนี้แม่บอก..ฉันจำไม่ได้หรอก..ตอนนี้ตุ๊กตา
ตัวนั้นก็ยังอยู่ แม่เก็บไว้ให้ฉันอยู่ที่หาดใหญ่..เป็นอันว่าอันนี้ก็ไม่ได้อกหัก จากกันด้วยดีไม่มี
ปัญหา" ว่าแล้วก็ยกน้ำขึ้นดื่ม เล่าเยอะคอแห้ง เพื่อนๆหัวเราะ คะยั้นคะยอให้เล่าต่อ แต่
พนักงานเสริฟลำเลียงอาหารเข้ามาแล้ว ตาปอมเป็นประกาย ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ปากก็พูดออก
ไป
"เดี๋ยวก่อน! กินก่อนฉันหิว!...จาเอาข้าวอ่ะ! จะเอาข้าว..ไอ้นาตักให้หน่อยดิ๊" ว่าแล้วก็ยื่นจาน
ส่งให้ นาตักข้าวส่งให้ ปอมก้มหน้าก้มตากินตักข้าวเข้าปากตุ้ย ตุ้ย เหมือนเด็กๆ เพื่อนๆเห็นก็
อมยิ้ม อ๊อดหันไปหานา
"ไอ้จุ้น! มันไปกี่วันแล้ววะนา"
"จะอาทิตย์นึงได้แล้วล่ะ..วันนี้วันพฤหัส..พรุ่งนี้ก็ชนอาทิตย์พอดี" ตักข้าวเข้าปากมั่ง อ๊อดยัง
ถามอยู่
"แล้วมันติดต่อมามั่งหรือเปล่า!" นากับแนงส่ายหัว
"ไม่มีอ่ะ..สงสัยสัญญาณไม่มีอับคลื่น..อย่าว่าแต่มันติดต่อมาเลย ฉันโทรไปก็ไม่มีสัญญาณ
เหมือนกัน" แนงตอบกลับมามั่ง ระหว่างนั้นปอมก็นั่งกินข้าวเฉย นายกแก้วน้ำขึ้นดื่มแล้วก็มอง
หน้าปอม
"เร็ว! ไอ้ปอม! อยากฟังต่อกินเร็วๆ ชักช้าอยู่ได้ไม่ทันใจวัยรุ่นเลย" เร่งยิกๆ ปอมเงยหน้ามอง
นา แก้มตุ่ยปากก็เคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเร็ว รีบกลืนลงคอดังเอื๊อก ปากก็เริ่มพูดออกมา
"จะฟังอะไรกันนักหนา เอาเป็นว่าฉันมีแฟนไม่กี่คนหรอก....แล้วก็ไม่เคยอกหัก...เลิกลากัน
อย่างโดยดี ไม่มีปากไม่มีเสียง เค้าเรียกว่า Puppy love รักเด็กๆ...ส่วนไอ้ที่แกถามว่าทำไม
ฉันถึงมีประสบการณ์เยอะน่ะ..มันไม่ใช่ประสบการณ์หรอกไอ้นา มันไม่จำเป็น...ด้วยอาชีพฉัน
ไง อาชีพฉันมันต้องมองเยอะๆ ต้องดูเยอะๆ ฉันเป็นคนชอบสังเกตคน...อย่างไอ้อ๊อดเนี่ยมอง
มันเยอะๆก็ได้อะไรหลายๆอย่างเหมือนกัน....อกหักไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ เดี๋ยวรักเดี๋ยวเลิก เอา
ประสบการณ์คนอื่นมาสอนตัวเองไงนา มันช่วยได้" นานิ่งฟัง อ๊อดค้อนตาคว่ำ แนงยิ้มปากก็
เคี้ยวหงุบหงับแล้วก็นั่งกินกันไปคุยกันไป เห็นว่าดึกแล้วก็ชวนกันกลับ เดินออกมาตรงลาน
จอดรถ อ๊อดอาสาไปส่งแนงกับนา ก่อนจะออกรถก็ตะโกนจากหน้าต่างมาหาปอม
"ไอ้ปอม! พรุ่งนี้เข้าออฟฟิตหรือเปล่า" ปอมหันมามอง ตัวขึ้นไปนั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว
"เข้า..แต่เข้าสายๆหน่อยแวะไปเอาของที่สตูก่อน" อ๊อดพยักหน้า
"เออ! งั้นเจอกันพรุ่งนี้" ว่าแล้วก็ออกรถไป ปอมนั่งมองท้ายรถอ๊อดที่กำลังเคลื่อนออกไป มือ
ก็ค่อยๆยกโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์จุ้น ไม่มีเสียงตอบรับ ลองใหม่แล้วก็เหมือนเดิม ลองอีกหน
แล้วก็เหมือนฟ้าประทาน "ตู๊ดดดดดด" ติดด้วย เสียงปลายสายตอบรับ
"ฮัลโหล! ปอม" ปอมกำลังจะอ้าปากพูด แล้วก็ได้ยินเสียงสัญญาณ ครืดคราด...มาจากปลาย
สาย
"จุ้น! ได้ยินหรือเปล่า จุ้นนน! จุ้น!....บ้าจริง!" บ่นใหญ่ แล้วมือก็กดใหม่ ทีนี้ เหมือนเดิมไม่มี
เสียงตอบรับเหมือนเดิม ส่ายหัวไปมา..แกทำอะไรอยู่ไอ้จุ้น...บอกฉันหน่อยซิ...รำพึงรำพันอยู่
ในใจ ค่อยๆเคลื่อนรถออกไป
###################################################
"ไหนๆ มันติดต่อมาเหรอ.." เสียงแนงมาก่อนตัว แล้วตัวก็เดินเข้ามาในห้องนา...นาเงยหน้าขึ้น
มองส่งยิ้มให้
"เออ!...นี่ไงฉันกำลังพิมพ์คุยกับมันอยู่..วันนี้มันเข้ามาธุระในเมือง..อยู่ที่โน่นมันเงียบมันก็เลย
เขียนบทความส่งมาให้ฉันลงในหนังสือ" ปากพูดมือก็พิมพ์ใหญ่ แนงขมวดคิ้ว
"อ้าว! เข้าในเมือง...โทรศัพท์ก็ใช้ได้แล้วนี่ ทำไมต้องพิมพ์เสียเวลา..ให้มันโทรมาเลย" สั่ง
หญ่ายย นายิ้ม
"ถามเหมือนฉันถามมันเลย...มันลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน" แนงกำลังจะอ้าปาก นารีบพูดขัด
"แล้วก็อย่าบอกนะว่าให้โทรตู้สาธารณะน่ะ มันบอกว่าเปลือง ไหนๆมันก็จะส่งเอกสารทาง Mail
ให้ฉันแล้วมันก็เลยเล่น M กับฉันซะเลย" ปากพูดมือก็พิมพ์ใหญ่ อ่านแล้วก็หัวเราะคิกคัก
"ดูสิไอ้แนง..ไอ้จุ้นเหมือนกับรู้ว่าแกอยู่ข้างๆ ถามหาแกใหญ่เลย" แนงก้มมามองมั่งแล้วก็ค้อน
ให้คอมพิวเตอร์ รีบกวักมือให้นาลุกขึ้น แล้วตัวเองก็นั่งสวมรอยแทน
[จุ้น] - ไอ้หมูอ้วนยืนอยู่ข้างๆ เหรอ? ^^
แนงยิ้มรีบพิมพ์ระรัว นายืนดูอยู่ด้วยหัวเราะคิกคักใหญ่
[นา] - [*..*] ไอ้หมูอ้วนไม่อยู่ มีแต่นางฟ้าตัวน้อยๆอยู่ตรงนี้ มีอะไรไอ้จุ้น ถามหาฉันน่ะ..
แล้วสบายดีมั๊ยอยู่ที่โน่น....อากาศเป็นงัยหนาวมากมั๊ย..ส้มออกเยอะเป่า? ^O^
ยืนยิ้มนั่งยิ้ม รอคำตอบกันทั้งคู่
[จุ้น] - { -_-"} ค่อยๆถามก็ได้ไอ้แนง..แกนี่ไม่เว้นวรรคแม้กระทั่งการพิมพ์ ฉันจะตอบแกทีละ
คำถามนะ
1.ไม่มีอะไร แค่ถามสารทุกข์ สุกดิบเฉยๆ ^^
2.สบายดี กินได้นอนหลับ {=_=}ZZ
3.หนาวมาก บรือออ! ขนาดจะกลางๆเดือนมกรานะเนี่ยยังหนาวอยู่เลย >_<"
4.ออกเยอะมาก แทบจะเก็บกันแทบไม่ทัน T_T"
แนงกับนาอมยิ้มเมื่อได้รับคำตอบ แนงรีบพิมพ์กลับทันที
[นา] - แกเตรียมที่ทางไว้ให้พวกฉันหรือยังไอ้จุ้น พวกฉันกะว่าจะขึ้นไปช่วงกลางเดือน
กุมภา? ^^
[จุ้น] - เออ! ขึ้นมาเหอะพร้อมเสมอ..มากันครบหรือป่าว?
แนงยิ้มแป้นรีบพิม์อยางว่อง..
[นา] - >O< นั่นแน่! แอบถามถึงใครหรือปล่าวจุ้น! ยังไม่รู้เลยยังไม่ได้ถามตอนนี้มีฉันกับไอ้
นาสองคนที่ Confrim เดี๋ยวถ้ารู้แล้วจะติดต่อกลับไป ^^
"ไอ้แนง! ไอ้ปอมมันมาแล้วเดี๋ยวให้มันคุยกับไอ้จุ้นบ้าง" นารีบแหงะหน้ามาบอก ว่าแล้วก็รีบวิ่ง
ออกไปนอกห้องแล้วก็ดึงแขนเสื้อปอมเข้ามาหยั่งเร็ว ปอมงง
"อะไร! ไอ้นาแกเป็นอะไร.." ปากถามใหญ่ แนงรีบลุกจากเก้าอี้ กดตัวปอมให้นั่งลงอย่างแรง
"ไอ้จุ้น! มัน On "M" อยู่เดี๋ยวแกพิมพ์คุยกับมันนะ..พอพิมพ์เสร็จแกก็กด Sent ตรงนี้..รอซัก
แป๊บนึงเดี๋ยวไอ้จุ้นก็ตอบกลับมา" สอนหญ่าย...แล้วก็พากันเดินออกไปนอกห้องทั้งคู่ ปอมยัง
งงอยู่ หันหน้ามามองจอเห็นชื่อจุ้นโผล่อยู่บนหน้าจอ
[จุ้น] - ไอ้แนง! ช่วงนี้งานยุ่งกันหรือเปล่า! ลูกค้าเข้าเยอะมั๊ย มีถ่ายเยอะเหรอ? ^^
ปอมเห็นคำถามก็ยิ้มก้มหน้าก้มตาดูแป้น..หาตัวอักษรใหญ่ปากก็บ่นพึมพำตามที่จิ้ม
"ยุ่งนิดดด..หน่อยยย..จุ้น..เฮ้ย! ล. ลิงอยู่ไหนวะ อ้อ! อยู่นี่ ลูกกก..ค้าาา..ไม่..เยอะะะ...
เท่าาา..ไหร่ แต่รู้มั๊ย...วอ แหวนอยู่หนายออกมาเร็วๆ สิ...อ้อ! ว่าจุ้นกำลังคุยกับใครอยู่เอ่ย..
โฮะๆ" แล้วปอมก็กด Sent
[นา] - ยุงนิดห่อยจุ้น ลูดค้าไม่เยอะเท่าไร่ แต่รู้มัย ว่าจุ้นกำลังคุยกับไครอยู่เอ๋ย.. โหะๆ
[จุ้น] - ไอ้ปอม! ต้องเป็นแกชัวร์!ตัวหนังสือเด็ก ป1.อย่างเงี้ยต้องเป็นแกแน่เลย และพิมพ์คอม
เป็นด้วยเหรอน่ะ..ให้ไอ้นา ไอ้แนงมันพิมพ์ให้สิฉันอ่านภาษาของแกแล้วงง นึกว่ามาจากดาว
อังคาร
ปอมอ่านแล้วก็ยิ้ม..เริ่มก้มหาตัวอักษรปากก็บ่นพึมพำ..แล้วก็เอานิ้วจิ้มแป้น
"ถูกกก..ต้อง จุ้นเก่งจาง..เดี๋ยวนี้.. เอ้า!..ปอปลา อยู่หนายเมื่อกี้ยังเห็นอยู่ออกมาหาปอมเร้ว!
อ้อ!เจอแล้ว ปอมพัฒนาแล้ว ส่วนไอ้สองตัวไม่อยู่แล้ว ปอมอยู่คนนน...เดียว จุ้นเป็นงัยบ้าง
คิดถึงปอมบ้างงง...หรือปล่าว ส่วนปอมคิดถึงจุ้นม๊ากมาก...จุ้นอยู่ในเมืองเหรอ..งั้นปอมก็โทร
ไปหาจุ้นได้สิ ปอมอยากได้ยินเสียงจุ้น น้าคนดี ปอมไม่ถนัดคอมพิวเตอร์น้า จุ้นน้า" ใช้เวลา
นานมากกว่าจะกด Sent นั่งยิ้มแป้นภูมิใจสุดๆ พิมพ์ได้
[นา] - ถูกต้อง จุ้นเก่งจาง เดี่ยวนี๋ ปอมพัดทนาแล้ว สวนไอ้สองตัวไม่อยู้แล้ว ปอมอยู่คน
เดียว จุ้นเป็นงัยบ้าน คิดถึงปอมบ้างหรือป่าว ส่วนปอมคิดถึนจุ้นมาดมาก..จุ้นอยู่ในเมือ
นเหรอ..งั้นปอมก็โทรไปหาจุ้นได้ซิ ปอมอยากได้ยินเสียงจุ้น น้าคนดี ปอมไม่ทนัดคอมพ้วเต้อ
น้า จุ้นน้า
ถ้าตัดภาพไปทางจุ้นจะเห็นจุ้นนั่งหัวเราะอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ขำ ภาษาที่ปอมเขียนมา แล้วก็
นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ส่งตอบกลับมา
[จุ้น] - แกโทรหาฉันไม่ได้เพราะฉันลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน รอฉันแป็บนึง เดี๋ยวฉันหาตู้
สาธารณะแล้วจะโทรไปหาแก
ปอมอ่านแล้วก็ยิ้มแป้น ดีใจใหญ่ ก้มหน้าก้มตามองแป้น แล้วก็จิ้ม
"ก็ได้..จ๊ะที่รัก..จ๊วบ!" แล้วก็กด Sent
[นา] - ก็ด้าย..จะที่รัก..จ๋วบ!
ปอมรออยู่ซัก 10 นาทีได้โทรศัพท์ก็เรียกเข้า ปอมรีบกดรับทันที
"ฮัลโหล! จุ้นเหรอ" รีบพูดใหญ่กลัวสายหลุด
"เออ! ฉันเอง" จุ้นพูดมาตามสาย ปอมถอนหายใจเสียงดังให้ปลายสายได้ยินด้วย
"ดีใจจังเลย พอได้ยินเสียงจุ้น...ฟังแล้วมันชื่นใจยังไงไม่รู้" อ้อนมาตามสาย จุ้นอมยิ้ม
"จุ้น เป็นไงบ้างสบายดีเหรอเปล่า" จุ้นยังยิ้มอยู่
"สบายดี แล้วแกล่ะเป็นไงบ้างกินข้าวปลา หยวกยาครบมั้ย" ปอมนั่งอมยิ้มเอนตัวพิงพนัก ปาก
ก็พูดออกไป
"ข้าวกับยาน่ะกิน..แต่ปลากับหยวกไม่ค่อยได้กินเพราะไม่ค่อยชอบอ่ะ" กวนซะ ปลายสาย
ค้อนให้โทรศัพท์ซะ
"แกมันก็เป็นอย่างเงี้ยคุยด้วยไม่ค่อยได้นาน กวนตลอดศก" บ่นมาตามสาย ปอมยิ้มตาหยี
"คิดถึงจุ้นจังเลย...จุ้นล่ะคิดถึงปอมป่ะ...อย่าโกหกนะเอาแบบออกมาจากใจอ่ะ..น้าจุ้น" อ้อน!
ปลายสายยืนยิ้มเหลือบดูว่ามีคนอยู่ในรัศมีหรือเปล่า พอเห็นว่าไม่มีก็ค่อยๆเอื้อนเอ่ยออกมา
"คิดถึง" ปอมอมยิ้ม
"ดีใจจัง...แล้วเป็นไงบ้างงานหนักมั๊ยจุ้น เหนื่อยมากหรือเปล่า" จุ้นยืนพิงตู้โทรศัพท์ มือก็บิด
สายไปมา
"ก็นิดหน่อย...ช่วยๆกันทำไป ช่วงนี้เก็บเยอะ...เพราะมันออกมากต้องรีบเก็บ" ปอมพยักหน้า
แล้วปลายสายก็รีบส่งเสียงมาอย่างไว
"ปอม! แค่นี้ก่อนนะมีคนต่อคิวรอโทรอยู่"
"ได้! รักษาสุขภาพนะจุ้นใส่เสื้อผ้าหนาๆนะ พี่ไทด์บอกว่าหนาวมากไม่ใช่เหรอ ก่อนนอนก็ห่ม
ผ้าเยอะๆ พอหลับแล้วก็ฝันถึงฉันด้วยนะ จะได้อบอุ่นเหมือนฉันไปอยู่ใกล้ๆไง" พูดแล้วก็ยิ้มตา
หยี ปลายสายค้อนให้โทรศัพท์หนึ่งที
"บ้า! ไอ้ทะลึ่ง..แค่นี้นะ" ว่าแล้วก็วางสายไป ปอมยังนั่งอมยิ้มอยู่ซักแป๊บก็ลุกขึ้นเดินออกไป
จากห้องนา..............
Artist : ลูกปัด (LucksMusic)
http://www.dseason.com/coolsong/coolsong_play.php?id=1319
ไม่คิดเลย...ว่าเรื่องราว...จะเป็นแบบนี้
ไม่คิดเลย....ซักที....ว่าเราต้องเลิกกัน
ก่อนเคยเดินจูงมือข้างกัน....ก่อนเคยมองตาซึ้งใจ
ไม่คิดเลย....จะจบเรื่องราวแบบนี้.........
คำหวานเธอ...ที่ให้มา..ฉันยังจำขึ้นใจ
ที่ว่าเรา..จะรักกัน...ตลอดกาล
คำสัญญาที่เคยให้กัน...กับใจที่มีคุณค่า....
วันนี้...ทุกอย่างเป็นเพียงแค่ฝัน
จบลงแล้ว...คนเคยรักกัน...และฝันที่มีต้องสลาย
เพราะเธอที่ต้องเสียน้ำตา...เสียใจที่สุดวันนี้
ก็ไม่คิดว่าเธอจะจากลา....
ไม่คิดเลย....ว่าเรื่องราว...จะเป็นแบบนี้
ไม่คิดเลย...ซักที....ว่าเราต้องเลิกกัน
ก่อนเคยเดินจูงมือข้างกัน...ก่อนเคยมองตาซึ้งใจ
เสียใจ...คำร่ำลาสุดท้ายคือเธอนั้นทิ้งกัน............
"เราเลิกกันเถอะ..คบกันไปก็ไม่รู้มันจะยืดหรือเปล่า...ฉันรู้ว่านิสัยฉันเป็นยังไงประเภททนอะไร
ไม่ค่อยได้นาน...ส่วนแกมันนิสัยเหมือนเด็กไม่รู้จักโต ฉันคงตามเอาใจแกตลอดไม่ได้...ขอ
ให้มีแค่คำว่า เพื่อน ระหว่างเราเถอะ..ตลอดเวลาที่คบกันมาฉันมีความรู้สึกดีๆเยอะมาก...แต่
มันไม่ใช่....ฉันต้องการอะไรมากกว่านั้น....เลิกเถอะนะ" เงียบ...ปอมอึ้ง...ปากก็ค่อยๆ
ถามออกไป
"จริงเหรอ..."
"จริง...." แล้วก็ร้องไห้ออกมา อีกระลอก
"มันพูดอย่างงั้นกับฉันจริง ๆ..ไอ้ปอม!" นาพูดน้ำเสียงสั่นเครือ มือก็ปาดน้ำตาไปด้วย แนงที่นั่ง
อยู่ข้างๆลูบหลังให้ ใจเริ่มไม่ดี ส่วนอ๊อดตาก็เริ่มแดงตาม...
"แกคิดดูสิ..ไอ้ปอม! แล้วแกจะไม่ให้ฉันมานั่งร้องไห้ได้ยังไง คบกับมันมาตั้งกี่ปี มันไม่เคย
บอกฉันซักคำว่ามันไม่ชอบนิสัยฉันที่เป็นแบบนี้ตามใจตลอด แล้วฉันจะไปรู้ตัวเหรอ..นี่มันนึก
จะขอเลิกก็บอกกันง่ายๆอย่างงั้น....ฉันเจ็บใจตรงนี้แหละ...แค้นมันสุดๆ...แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ณ.ตอนนั้นมันจุก..หายใจขัดๆ..พูดไม่ออกอึ้งแล้วก็เงียบ....ใจฉันตอนนั้นอยากจะลุกหนีออก
มาตั้งแต่ที่มันพูดประโยคแรกแล้ว แต่ขามันแข็งก้าวไม่ออก ศักดิ์ศรีด้วยมั้งน้ำตาฉันไม่มีหล่น
มาซักหยด...คิดอย่างเดียวว่ามีพวกแกรออยู่ข้างๆฉัน...เท่านั้นจริงๆมันถึงกลั้นอยู่ได้....พอมัน
ไปแล้วนั้นแหละมันไหลออกมาหมดไอ้ที่กลั้นไว้....มันเศร้า มันเสียดายเวลา ทุกอย่างประดัง
ประเดเข้ามา...ฉันเพิ่งรู้ว่าไอ้ความรู้สึกเวลาโดนหักอกน่ะมันเป็นยังไง มันเจ็บ!...." มือรีบปาด
น้ำตาที่ไหลออกมา ปอมยกกล่องกระดาษทิชชู่ส่งให้ แนงรับแทนแล้วก็ดึงออกมาให้นา อ๊อด!
นั่งมองอยู่เงียบๆ นึกถึงตัวเอง มือก็ตบมือนาเบาๆปลอบใจ แล้วเสียงปอมก็ลอยมา
"เจ็บมากหรือเปล่านา!..ถ้ามากก็ระบายออกมาให้หมดตรงนี้อย่าเก็บเอาไว้..และก็หยุดอยู่แค่
วันนี้อย่าให้มันยืดเยื้อกลายเป็นเจ็บเรื้อรัง ฉันไม่ได้บอกให้แกลืม..ฉันรู้มันคงจะลืมยาก ความ
รักครั้งแรกมันมีแต่สิ่งที่น่าจดจำ แต่อยากให้ฝังไอ้สิ่งไม่ดีวันนี้ที่แกได้รับเอาไว้ กดมันไว้ลึกๆ
เอาเก็บไว้เป็นบทเรียน แล้วก็วางไอ้สิ่งดีดีตั้งแต่เริ่มแรกที่แกคบกับไอ้ป๊อด! เอาไว้ข้างบนอันนี้
เอาไว้เป็นความทรงจำ..ฉันว่าไอ้ความรู้สึกดีดีที่แกคบกันมาสี่ห้าปีมันมีมากกว่าสิ่งไม่ดีที่แกได้
รับเพียงวันเดียวซะอีกนะ...คิดไปในทางกลับกันถ้าไอ้ป๊อด!มันไม่บอกแกวันนี้ ยิ่งคบกันไปวัน
หน้าจะเสียเวลาไปมากกว่านี้อีก...คิดอย่างงี้ดีกว่านา..มันจะได้บรรเทาเบาบางลงไปได้บ้าง..
เวลาเจอหน้ากันจะได้มองกันติด...เพื่อน!ยังไงมันก็ยังเป็นเพื่อนอยู่ดีนั่นแหละ...จะดีจะเลวมัน
ก็ยังใช่อยู่..ถึงจะเปลี่ยนสรรพนามจากแฟน มาเป็นเพื่อนก็เถอะ...ก็ถือซะว่ามันวนกลับไปที่
เดิมไงนา..ตอนแรกแกเริ่มคบกันก็มาจากคำว่าเพื่อนไม่ใช่เหรอ" อ๊อดกับแนงพยักหน้าเห็น
ด้วยกับคำพูดของปอม นานั่งฟังเงียบ ซักแป๊บก็ยิ้มให้ปอมทั้งน้ำตา
"ขอบใจมากนะปอม...แกทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาเยอะเลย...อย่างน้อยฉันก็ยังมั่นใจได้ว่าเวลาที่
ฉันเจ็บ! ก็ยังมีพวกแกคอยอยู่ข้างๆ คอยปลอบใจฉั้นนนน..." ร้องออกมาอีกระลอกนึง น้ำตา
ไหลเป็นทาง สะอื้น เฮือกๆ แนงเริ่มน้ำตาคลอตามเอามือลูบหลังไหล่ อ๊อดลูบหัวให้ ปอมนั่ง
มองนิ่งมือก็ยกแก้วขึ้นซด พูดยาวคอแห้งง่ะ! แล้วนาก็หยุดร้อง ได้ยินแต่เสียงสะอื้นรีบหยิบ
ทิชชู่มาเช็ดหน้าตา แล้วก็ส่งเสียงหัวเราะคิก คักขึ้นมาเบาๆ เพื่อนๆงง เลิกคิ้วกันเป็นแถบ อ๊อด
จ้องหน้านา ปากก็ส่งเสียงออกมา
"แกบ้าหรือเปล่าไอ้นา! เมื่อกี้ยังร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่เลย...ซักแป๊บหัวเราะแล้ว..หรือว่าอกหักจน
สมองมันกลับ เพี้ยน!ไปเลย" แนงส่งมือข้ามมาทุบหลังอ๊อดดัง บึ๊ก! เล่นเอาอ๊อดหลังแอ่น มี
การยกนิ้วชี้หน้าอ๊อดด้วย อยู่เฉยๆ ก็ไม่มีใครว่าไม่ต้องเสนอความคิดเห็น!..นาเงยหน้าขึ้นมา
ยิ้ม
"เมื่อกี้ฉันร้องไห้ปลื้มใจ..มีเพื่อนดีๆอย่างพวกแก..ส่วนที่หัวเราะน่ะ..หัวเราะไอ้ปอมเวลามันพูด
อะไรที่มีสาระดูหน้าตามันจริงจังเหลือเกิน ผิดไปเป็นคนละคนกับเวลาปกติ...ถึงว่าจีบไอ้จุ้นติด
มีคารมณ์พกสาระอย่างเงี้ยนี่เอง..ไอ้จุ้นมันชอบ" ปอมยิ้มหยิบมันฝรั่งเข้าปากเคี้ยวหงุบ หงับ
แนง หันมาหานา เอามือลูบแก้มให้
"ดีขึ้นแล้วใช่มั๊ย ไอ้นา!" นาพยักหน้า..
"ดีขึ้นบ้าง...และก็คิดว่าจะลองทำอย่างที่ไอ้ปอมมันบอก เผื่อมันจะดีขึ้นมากกว่านี้" แนงพยัก
หน้า แล้วอ๊อดก็เริ่มขยับ
"มา! ถ้าดีขึ้นแล้วก็มากิน...กัน" เลื่อนจานโน้น ส่งจานนี้ให้นาใหญ่เอาใจ...ปอมยิ้มถูกใจ ลูบ
ไม้ลูบมือ
"ใช่ ใช่...กินกัน..กินกัน...ฉ้านนชอบ...มีหอยจ้อด้วยถูกใจ...ที่สำมะคัญวันนี้ไอ้อ๊อด!เลี้ยง..
เนื่องด้วยไอ้นาอกหัก..เย้!..ได้กินเงินของไอ้อ๊อดแล้ว....โอ๊ยย!เจ็บนะโว๊ย!" อุทานหน้าเบ้เอา
มือลูบหัวทันที หลังจากที่อ๊อดเขกมะเหงกลงบนหัวปอม นากับแนงหัวเราะเสียงดังเริ่มเข้าสู่
สภาวะปกติ
"ใครบอกว่าฉันจะเลี้ยงแก...ฮะ!ไอ้ปอม!ทำมาเป็นดีใจ" อ๊อดจ้องปอมตาโต ปอมเลิกคิ้ว
"อ้าว!..ก็ไอ้นาอกหักไง...แกจะไม่เลี้ยงมันเลยเหรอ"
"ก็เลี้ยงมันกับไอ้แนง...แต่ไม่เลี้ยงแก..สำหรับแกน่ะหารโว๊ย!หาร คนละครึ่งกับฉัน" มีค้อนให้
ปอมด้วย ปอมตาคว่ำมองหน้าอ๊อดเขม็ง แค่เนี้ยเลี้ยงหน่อยก็ไม่ได้ ไอ้งก!
"เออๆ ก็ได้..ก็ได้..แต่ฉันต้องได้กินเยอะกว่านะ..เพราะฉันตามมาทีหลัง..เพิ่งเสร็จงานก็บึ่งรถ
มาเลย..แกสั่งอีกสิไอ้อ๊อด! เอาทอดมันด้วยนะเยอะๆ หิวข้าวอ่ะ...เดี๋ยววันนี้จะกินเป็นเพื่อนไอ้
นามัน...ฉลองมันอกหัก ไม่ม้วยไม่เลิกเน๊อะ นา เน๊อะ" พยักพเยิกหน้ากับนา นากับแนง
หัวเราะ แล้วก็หันไปหาอ๊อดใหม่
"สั่งสิไอ้อ๊อดสั่ง..เดี๋ยวฉันกินไอ้บนโต๊ะนี่รอแกไปก่อนก็ได้ไม่ว่ากัน อ้อ! เอานี่ด้วยต้มยำจุ้งง..
ซดน้ำคล่องคอดี...ฉันชอบบบบ" ยิ้มตาหยี ทำหน้าเคลิ้ม แล้วก็หยิบโน่นเข้าปากชิ้น หยิบนี่เข้า
ปากชิ้น เคี้ยวหงุบหงับ อ๊อด!ผลักหัวปอมซะเซไปหนึ่งทีหมั่นไส้ หันไปเรียกพนักงานเสริฟ สั่ง
อาหารตามที่คุณชายปอมบอก แล้วก็หันหน้ามากินต่อ คุยโน่นบ้างคุยนี่บ้างตามเรื่องตามราว
ไป..แต่ทั้งสามคนพยายามไม่วกเข้าไปสะกิดเรื่องของนากลัวจะทำให้แผลมันพุพองขึ้นมา
อีก...แต่นาไม่!..เพราะรู้ตัวเองดีว่าถ้าไม่เปิดปากแผลแล้วทายาให้มันแห้งมันคงต้องอักเสบ
เรื้อรังต่อไปแน่ๆ ปากก็เอื้อนเอ่ยถามปอมขึ้นมา
"ปอม! ทำไมแกพูดเหมือนคนมีประสบการณ์เยอะ เคยอกหักเหรอ..แกน่ะ" พยักพเยิกหน้า
ถาม ปอมเงยหน้าขึ้นมามองอมยิ้ม..แกเก่งกว่าที่ฉันคิดซะอีกไอ้นา ให้มันได้หยั่งงี้ซิวะ..แล้วก็
รีบทำหน้าขึงขัง พูดอะไรออกมา Shut up! เด๋วนี้! (เอิ๊ก)
"ไอ้นา..แกจะดูถูกเพื่อนแกคนนี้มากไปแล้น! ตั้งแต่ฉันเกิดมา หมานอนเลียตูดฉันถึง จนตอน
นี้ไอ้หมาตัวนั้นต้องเขย่งตัวมันหรือไม่ก็ยืนบนเก้าอี้เพื่อเลียตูดฉันเนี่ย ฉันยังไม่เคยอกหักเลย
ซักครั้ง ขอบอกโว๊ย! ขอบอก" ทำหน้าภูมิใจสุดๆ เพื่อนหัวเราะๆ อ๊อดรีบส่งเสียง
"เปรียบเปรยซะเห็นภาพเลยไอ้ปอม...และไอ้หมาตัวนั้นมันพันธุ์อะไรวะ ทำไมตัวมันเตี้ยจังถึง
ต้องเอาเก้าอี้ขึ้นมาต่อเลียตูดแก 555" ปอมหันมายิ้มยิงฟันสามสิบสองซี่
"น่าจะพันธุ์กระเป๋าว่ะ..ถ้าเป็นพันธุ์อื่นมันคงจะเลียก้นฉันถึง555..." เพื่อนๆหัวเราะตาม ขำ แล้ว
ปอมก็หันมาหานาใหม่
"อ่ะ! ต่อๆ เมื่อกี้ยังพูดไม่จบไอ้อ๊อดมันขัดฉันซะก่อน...ระดับฉันน่ะคำว่า "อกหัก" ไม่มีอยู่ใน
พจนานุกรมโว๊ย! ไม่รู้จักมันสะกดยังไงเหรอ..บอกหน่อยสิ...ฉันจะได้ไปเก็บไว้ในพจนานุกรม
ของฉันฉบับ ปอมราชบัณทิตยสถาน เฮอะๆ" ชอบใจใหญ่ มือก็หยิบหอยจ้อเข้าปากเคี้ยวหงุบ
หงับ เพื่อนๆหัวเราะหมั่นไส้ แนงส่งเสียงถามมั่ง
"แฟนเยอะเหรอไอ้ปอม! ตั้งแต่เด็กจนโตน่ะ" ปอมเลิกคิ้ว ยิ้มแป้นปากยังเคี้ยวอยู่ ยกนิ้วโป้งชู
มาทางแนง ถูกต้อง พูดถูกต้อง..ปากก็เริ่มพล่าม ตาเริ่มเป็นประกาย
"จาเอาตั้งแต่เกิดเลยมั๊ยล่ะ..เห็นแม่บอกว่าพอฉันเกิดมานะ พี่ติ๋ม...อ่ะ!งง ล่ะสิ..อยากถามใช่
มั๊ยล่า พี่ติ๋มคือใคร...พี่ติ๋มก็คือพยาบาลที่ช่วยกันกับหมอดึงฉันออกมาจากท้องมารดาฉันไง...
พอฉันออกมาปุ๊บ!ทำความสะอาดฉันเสร็จสรรพปั๊บ พี่ติ๋มก็อุ้มฉันซบไว้ที่อกเอานิ้วมาเขี่ยๆมือ
ฉัน...ฉันก็เลยจับนิ้วพี่ติ๋มไว้ซะแน่นประมาณว่าคนเนี้ยน่ะแฟนฉัน พอใครแกะมือฉันออก ฉันก็
จะแหกปากดังลั่น...จนพี่ติ๋มหลงฉันหัวปรักหัวปรำมาเล่นกับฉันทุกวันตอนอยู่ที่โรงพยาบาล...
แล้วก็ถึงวันที่เราต้องจากกันเพราะแม่แข็งแรงแล้ว ฉันกับเค้าก็มีอันต้องยุติสัมพันธ์อันแน่น
หนาลงแต่ไม่มีการอกหักนะคร๊าบบบ! ขอบอก..เค้าเรียกว่าจากกันด้วยความเข้าใจ" ใส่ไข่ ใส่
โจ๊กมั่วไปหมด เล่าจบก็ยักคิ้วแผลบ ยิ้มตาหยี ส่ายหัวไปมา กินต่อ กินต่อ เพื่อนหัวเราะกันดัง
ลั่น โดยเฉพาะ นาหัวเราะจนน้ำตาไหลรีบเอากระดาษทิชชู่ซับ อ๊อดพูดออกมาพร้อมกับเสียง
หัวเราะ
"แกนี่มันเก่งว่ะไอ้ปอม! เล่าได้เป็นฉากๆ...ไหนๆ แล้วมีต่ออีกเหรอเปล่า" ถามใหญ่ ถามใหญ่
ปอมเคี้ยวหงุบ หงับ พยักหน้าหงึก หงัก รีบกลืนลงคอ ปากเริ่มพูด
"ไม่เล่า!..แกต้องเร่งทอดมันให้ฉันก่อน..ยังไม่ได้เลยอ่ะ! สั่งไปตั้งนานแล้วนะ โห!ทำอะไรอยู่
ว้า..มัวแต่ขอดเกล็ดปลาอยู่เหรอ..กินวันนี้นะโว๊ย! หิวแล้ว...แล้วดูซิไม่เหลือหรอเลยบนโต๊ะ
เนี่ย! แล้วฉันจะกินอะไรล่ะ" โอดครวญใหญ่ นากับแนงอมยิ้ม อ๊อด!หัวเราะ
"ไอ้ตระกละ!...ไอ้ตอนอยากจะกินก็กินเหมือนพายุ ไอ้ตอนไม่อยากกินก็อดได้สองวันสาม
วัน....รอก่อนดิวะ!..ร้านเค้าไม่ใช่มีโต๊ะเรา โต๊ะเดียวนะ...เดี๋ยวพอเค้าทำเสร็จ!ก็ยกมาให้เอง
แหละ กินมันฝรั่งนี่ไปก่อนระหว่างรอ" เลื่อนจานมันฝรั่งส่งให้ ส่ายหัวอย่างระอา ปอมเลิกคิ้วยัง
ไม่หยุด
"แต่มันนานแล้วนะไอ้อ๊อด แกสั่งเค้าเข้าใจหรือเปล่าไม่ใช่ลืมล่ะ..ถ้าลืมฉันเคืองนะ!...แกลอง
เซิ๊ปๆถามให้หน่อยดิ๊" ว่าแล้วก็สะกิดแขนอ๊อด ยิก ยิก...อ๊อดทำเสียงจึก จักในคอ แล้วก็หันไป
บอกพนักงานเสริฟ หันกลับมาหาปอมใหม่
"เดี๋ยวเค้าตามให้...มา! เล่าต่อ..ชีวิตรักในวัยเด็กของแกเป็นไง เร็ว!" เร่งหญ่ายยย แนงกับนา
ขยับตัวนั่งยิ้มแป้นสนใจฟัง ปอมยกน้ำขึ้นดื่ม วางแก้วแล้วปากก็เริ่มพล่ามอีกครั้ง
"เมื่อกี้นี้กับพี่ติ๋ม..ไม่รู้เรียกพี่ถูกเหรอเปล่าน่าจะเป็นป้าติ๋มเนอะ...เพราะแม่ฉันเรียกเค้าว่าพี่ติ๋ม
ฉันก็พูดตามแม่มาตลอด อันนั้นเป็น First love อันนี้จาเป็น Second love อันนี้กับน้องมด" ทำ
หน้าทำตากระลิ้มกระเหลี่ย เพื่อนๆหัวเราะคิกคัก นั่งฟังตาไม่กระพริบ
"กับน้องมดเนี่ยฉันมาเจอตอนที่ฉันกำลังตั้งไข่...เห็นแม่บอกว่างั้นนะแม่บอกว่าฉันชอบน้องมด
ม้ากมากก..แล้วน้องมดก็ชอบฉันด้วย เวลาฉันจะกินอะไรนะ..น้องมดก็จะคลานกระดืบ กระดืบ
มาหาฉัน..ส่วนฉันก็จาคลานกระดืบ กระดืบไปหาน้องมด แล้วเราก็จะเจ๊อะกันคุยกัน จุ้ง จิ๊ง จุ้ง
จิ๊ง แล้วฉันก็หยิบเอาน้องมดเข้าปากแล้วก็กิน" ก๊ากกก 5555 ฮ่าาๆๆ หัวเราะกันเป็นที่ถูกใจ
แนงก็ส่งเสียงออกมาทั้งน้ำตา
"ไอ้บ้า!ปอม ฉันก็นึกว่ากับน้องมดที่เป็นคน...ไอ้นี่เป็นมดแดงมดดำซะงั้น หรอกให้ฟังตั้งนาน"
หัวเราะใหญ่ ปอมยิ้ม ปากก็พล่ามต่อ
"อันนี้ก็ไม่อกหักน้า เพราะเราจากกันด้วยดีโดยที่น้องมดจาอยู่ในปากฉัน...วันไหนถ้าแม่ฉัน
เห็นทันวันนั้นน้องมดก็รอด แต่ส่วนมากมักจะไม่รอดน้องมดจะลงไปอยู่ในกระเพาะฉันตลอด
เพราะแม่จะเห็นไม่ค่อยทัน..แม่บอกฉันว่างั้นนะ" เฮ กันอีกระลอก..
"ทีนี้มาถึง Third love อันนี้กับน้องกระปุก...กับน้องกระปุกเนี่ยฉันเริ่มเข้าอนุบาลแล้ว...ฉัน
เรียนอนุบาลอะไรน้า...อ้อ!อนุบาลหมีน้อยหาดใหญ่..น้องกระปุกน่าร๊ากกมาก..รูปร่างก็สมกับ
ชื่อ ตัวกลมๆ ผิวขาวๆ อันนี้ฉันก็จำไม่ได้หรอกนะแม่เล่าให้ฟัง แม่บอกว่าตื่นเช้าขึ้นมาฉันก็ร้อง
โยเยจะรีบไปโรงเรียน จะไปเจอกับน้องกระปุก..พอเจอหน้ากันก็จะวิ่งเข้าหากันพากันไปวิ่งเล่น
ในสนามเด็กเล่น งุ๊ง งิ๊ง งุ๊ง งิ๊ง กันอยู่สองคน แล้วก็มีเรื่องให้เราต้องพรากจากกัน....เพราะน้อง
กระปุกต้องย้ายบ้านก็เลยต้องย้ายโรงเรียนตามไปด้วย..ตอนจากกันไม่มีร้องไห้ซักแอะมีให้
ของขวัญกันด้วยนะ..น้องกระปุกให้ตุ๊กตาฉันส่วนฉันก็ให้ปืนน้องกระปุกไป พอกลับมาถึงบ้าน
เท่านั้นแหละน้ำตาแตกร้องไห้งอแงใหญ่แม่ปลอบใจฉัน...เดี๋ยวน้องกระปุกกลับมาลูก..เดี๋ยว
น้องกระปุกกลับมา..แล้วฉันก็ตอบแม่กลับไปว่า...ไม่เอาน้องกระปุก จาเอาปืนที่ให้น้อง
กระปุก...ทำเอาแม่หัวเราะขำใหญ่ แม่บอกนะอันนี้แม่บอก..ฉันจำไม่ได้หรอก..ตอนนี้ตุ๊กตา
ตัวนั้นก็ยังอยู่ แม่เก็บไว้ให้ฉันอยู่ที่หาดใหญ่..เป็นอันว่าอันนี้ก็ไม่ได้อกหัก จากกันด้วยดีไม่มี
ปัญหา" ว่าแล้วก็ยกน้ำขึ้นดื่ม เล่าเยอะคอแห้ง เพื่อนๆหัวเราะ คะยั้นคะยอให้เล่าต่อ แต่
พนักงานเสริฟลำเลียงอาหารเข้ามาแล้ว ตาปอมเป็นประกาย ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ปากก็พูดออก
ไป
"เดี๋ยวก่อน! กินก่อนฉันหิว!...จาเอาข้าวอ่ะ! จะเอาข้าว..ไอ้นาตักให้หน่อยดิ๊" ว่าแล้วก็ยื่นจาน
ส่งให้ นาตักข้าวส่งให้ ปอมก้มหน้าก้มตากินตักข้าวเข้าปากตุ้ย ตุ้ย เหมือนเด็กๆ เพื่อนๆเห็นก็
อมยิ้ม อ๊อดหันไปหานา
"ไอ้จุ้น! มันไปกี่วันแล้ววะนา"
"จะอาทิตย์นึงได้แล้วล่ะ..วันนี้วันพฤหัส..พรุ่งนี้ก็ชนอาทิตย์พอดี" ตักข้าวเข้าปากมั่ง อ๊อดยัง
ถามอยู่
"แล้วมันติดต่อมามั่งหรือเปล่า!" นากับแนงส่ายหัว
"ไม่มีอ่ะ..สงสัยสัญญาณไม่มีอับคลื่น..อย่าว่าแต่มันติดต่อมาเลย ฉันโทรไปก็ไม่มีสัญญาณ
เหมือนกัน" แนงตอบกลับมามั่ง ระหว่างนั้นปอมก็นั่งกินข้าวเฉย นายกแก้วน้ำขึ้นดื่มแล้วก็มอง
หน้าปอม
"เร็ว! ไอ้ปอม! อยากฟังต่อกินเร็วๆ ชักช้าอยู่ได้ไม่ทันใจวัยรุ่นเลย" เร่งยิกๆ ปอมเงยหน้ามอง
นา แก้มตุ่ยปากก็เคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเร็ว รีบกลืนลงคอดังเอื๊อก ปากก็เริ่มพูดออกมา
"จะฟังอะไรกันนักหนา เอาเป็นว่าฉันมีแฟนไม่กี่คนหรอก....แล้วก็ไม่เคยอกหัก...เลิกลากัน
อย่างโดยดี ไม่มีปากไม่มีเสียง เค้าเรียกว่า Puppy love รักเด็กๆ...ส่วนไอ้ที่แกถามว่าทำไม
ฉันถึงมีประสบการณ์เยอะน่ะ..มันไม่ใช่ประสบการณ์หรอกไอ้นา มันไม่จำเป็น...ด้วยอาชีพฉัน
ไง อาชีพฉันมันต้องมองเยอะๆ ต้องดูเยอะๆ ฉันเป็นคนชอบสังเกตคน...อย่างไอ้อ๊อดเนี่ยมอง
มันเยอะๆก็ได้อะไรหลายๆอย่างเหมือนกัน....อกหักไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ เดี๋ยวรักเดี๋ยวเลิก เอา
ประสบการณ์คนอื่นมาสอนตัวเองไงนา มันช่วยได้" นานิ่งฟัง อ๊อดค้อนตาคว่ำ แนงยิ้มปากก็
เคี้ยวหงุบหงับแล้วก็นั่งกินกันไปคุยกันไป เห็นว่าดึกแล้วก็ชวนกันกลับ เดินออกมาตรงลาน
จอดรถ อ๊อดอาสาไปส่งแนงกับนา ก่อนจะออกรถก็ตะโกนจากหน้าต่างมาหาปอม
"ไอ้ปอม! พรุ่งนี้เข้าออฟฟิตหรือเปล่า" ปอมหันมามอง ตัวขึ้นไปนั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว
"เข้า..แต่เข้าสายๆหน่อยแวะไปเอาของที่สตูก่อน" อ๊อดพยักหน้า
"เออ! งั้นเจอกันพรุ่งนี้" ว่าแล้วก็ออกรถไป ปอมนั่งมองท้ายรถอ๊อดที่กำลังเคลื่อนออกไป มือ
ก็ค่อยๆยกโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์จุ้น ไม่มีเสียงตอบรับ ลองใหม่แล้วก็เหมือนเดิม ลองอีกหน
แล้วก็เหมือนฟ้าประทาน "ตู๊ดดดดดด" ติดด้วย เสียงปลายสายตอบรับ
"ฮัลโหล! ปอม" ปอมกำลังจะอ้าปากพูด แล้วก็ได้ยินเสียงสัญญาณ ครืดคราด...มาจากปลาย
สาย
"จุ้น! ได้ยินหรือเปล่า จุ้นนน! จุ้น!....บ้าจริง!" บ่นใหญ่ แล้วมือก็กดใหม่ ทีนี้ เหมือนเดิมไม่มี
เสียงตอบรับเหมือนเดิม ส่ายหัวไปมา..แกทำอะไรอยู่ไอ้จุ้น...บอกฉันหน่อยซิ...รำพึงรำพันอยู่
ในใจ ค่อยๆเคลื่อนรถออกไป
###################################################
"ไหนๆ มันติดต่อมาเหรอ.." เสียงแนงมาก่อนตัว แล้วตัวก็เดินเข้ามาในห้องนา...นาเงยหน้าขึ้น
มองส่งยิ้มให้
"เออ!...นี่ไงฉันกำลังพิมพ์คุยกับมันอยู่..วันนี้มันเข้ามาธุระในเมือง..อยู่ที่โน่นมันเงียบมันก็เลย
เขียนบทความส่งมาให้ฉันลงในหนังสือ" ปากพูดมือก็พิมพ์ใหญ่ แนงขมวดคิ้ว
"อ้าว! เข้าในเมือง...โทรศัพท์ก็ใช้ได้แล้วนี่ ทำไมต้องพิมพ์เสียเวลา..ให้มันโทรมาเลย" สั่ง
หญ่ายย นายิ้ม
"ถามเหมือนฉันถามมันเลย...มันลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน" แนงกำลังจะอ้าปาก นารีบพูดขัด
"แล้วก็อย่าบอกนะว่าให้โทรตู้สาธารณะน่ะ มันบอกว่าเปลือง ไหนๆมันก็จะส่งเอกสารทาง Mail
ให้ฉันแล้วมันก็เลยเล่น M กับฉันซะเลย" ปากพูดมือก็พิมพ์ใหญ่ อ่านแล้วก็หัวเราะคิกคัก
"ดูสิไอ้แนง..ไอ้จุ้นเหมือนกับรู้ว่าแกอยู่ข้างๆ ถามหาแกใหญ่เลย" แนงก้มมามองมั่งแล้วก็ค้อน
ให้คอมพิวเตอร์ รีบกวักมือให้นาลุกขึ้น แล้วตัวเองก็นั่งสวมรอยแทน
[จุ้น] - ไอ้หมูอ้วนยืนอยู่ข้างๆ เหรอ? ^^
แนงยิ้มรีบพิมพ์ระรัว นายืนดูอยู่ด้วยหัวเราะคิกคักใหญ่
[นา] - [*..*] ไอ้หมูอ้วนไม่อยู่ มีแต่นางฟ้าตัวน้อยๆอยู่ตรงนี้ มีอะไรไอ้จุ้น ถามหาฉันน่ะ..
แล้วสบายดีมั๊ยอยู่ที่โน่น....อากาศเป็นงัยหนาวมากมั๊ย..ส้มออกเยอะเป่า? ^O^
ยืนยิ้มนั่งยิ้ม รอคำตอบกันทั้งคู่
[จุ้น] - { -_-"} ค่อยๆถามก็ได้ไอ้แนง..แกนี่ไม่เว้นวรรคแม้กระทั่งการพิมพ์ ฉันจะตอบแกทีละ
คำถามนะ
1.ไม่มีอะไร แค่ถามสารทุกข์ สุกดิบเฉยๆ ^^
2.สบายดี กินได้นอนหลับ {=_=}ZZ
3.หนาวมาก บรือออ! ขนาดจะกลางๆเดือนมกรานะเนี่ยยังหนาวอยู่เลย >_<"
4.ออกเยอะมาก แทบจะเก็บกันแทบไม่ทัน T_T"
แนงกับนาอมยิ้มเมื่อได้รับคำตอบ แนงรีบพิมพ์กลับทันที
[นา] - แกเตรียมที่ทางไว้ให้พวกฉันหรือยังไอ้จุ้น พวกฉันกะว่าจะขึ้นไปช่วงกลางเดือน
กุมภา? ^^
[จุ้น] - เออ! ขึ้นมาเหอะพร้อมเสมอ..มากันครบหรือป่าว?
แนงยิ้มแป้นรีบพิม์อยางว่อง..
[นา] - >O< นั่นแน่! แอบถามถึงใครหรือปล่าวจุ้น! ยังไม่รู้เลยยังไม่ได้ถามตอนนี้มีฉันกับไอ้
นาสองคนที่ Confrim เดี๋ยวถ้ารู้แล้วจะติดต่อกลับไป ^^
"ไอ้แนง! ไอ้ปอมมันมาแล้วเดี๋ยวให้มันคุยกับไอ้จุ้นบ้าง" นารีบแหงะหน้ามาบอก ว่าแล้วก็รีบวิ่ง
ออกไปนอกห้องแล้วก็ดึงแขนเสื้อปอมเข้ามาหยั่งเร็ว ปอมงง
"อะไร! ไอ้นาแกเป็นอะไร.." ปากถามใหญ่ แนงรีบลุกจากเก้าอี้ กดตัวปอมให้นั่งลงอย่างแรง
"ไอ้จุ้น! มัน On "M" อยู่เดี๋ยวแกพิมพ์คุยกับมันนะ..พอพิมพ์เสร็จแกก็กด Sent ตรงนี้..รอซัก
แป๊บนึงเดี๋ยวไอ้จุ้นก็ตอบกลับมา" สอนหญ่าย...แล้วก็พากันเดินออกไปนอกห้องทั้งคู่ ปอมยัง
งงอยู่ หันหน้ามามองจอเห็นชื่อจุ้นโผล่อยู่บนหน้าจอ
[จุ้น] - ไอ้แนง! ช่วงนี้งานยุ่งกันหรือเปล่า! ลูกค้าเข้าเยอะมั๊ย มีถ่ายเยอะเหรอ? ^^
ปอมเห็นคำถามก็ยิ้มก้มหน้าก้มตาดูแป้น..หาตัวอักษรใหญ่ปากก็บ่นพึมพำตามที่จิ้ม
"ยุ่งนิดดด..หน่อยยย..จุ้น..เฮ้ย! ล. ลิงอยู่ไหนวะ อ้อ! อยู่นี่ ลูกกก..ค้าาา..ไม่..เยอะะะ...
เท่าาา..ไหร่ แต่รู้มั๊ย...วอ แหวนอยู่หนายออกมาเร็วๆ สิ...อ้อ! ว่าจุ้นกำลังคุยกับใครอยู่เอ่ย..
โฮะๆ" แล้วปอมก็กด Sent
[นา] - ยุงนิดห่อยจุ้น ลูดค้าไม่เยอะเท่าไร่ แต่รู้มัย ว่าจุ้นกำลังคุยกับไครอยู่เอ๋ย.. โหะๆ
[จุ้น] - ไอ้ปอม! ต้องเป็นแกชัวร์!ตัวหนังสือเด็ก ป1.อย่างเงี้ยต้องเป็นแกแน่เลย และพิมพ์คอม
เป็นด้วยเหรอน่ะ..ให้ไอ้นา ไอ้แนงมันพิมพ์ให้สิฉันอ่านภาษาของแกแล้วงง นึกว่ามาจากดาว
อังคาร
ปอมอ่านแล้วก็ยิ้ม..เริ่มก้มหาตัวอักษรปากก็บ่นพึมพำ..แล้วก็เอานิ้วจิ้มแป้น
"ถูกกก..ต้อง จุ้นเก่งจาง..เดี๋ยวนี้.. เอ้า!..ปอปลา อยู่หนายเมื่อกี้ยังเห็นอยู่ออกมาหาปอมเร้ว!
อ้อ!เจอแล้ว ปอมพัฒนาแล้ว ส่วนไอ้สองตัวไม่อยู่แล้ว ปอมอยู่คนนน...เดียว จุ้นเป็นงัยบ้าง
คิดถึงปอมบ้างงง...หรือปล่าว ส่วนปอมคิดถึงจุ้นม๊ากมาก...จุ้นอยู่ในเมืองเหรอ..งั้นปอมก็โทร
ไปหาจุ้นได้สิ ปอมอยากได้ยินเสียงจุ้น น้าคนดี ปอมไม่ถนัดคอมพิวเตอร์น้า จุ้นน้า" ใช้เวลา
นานมากกว่าจะกด Sent นั่งยิ้มแป้นภูมิใจสุดๆ พิมพ์ได้
[นา] - ถูกต้อง จุ้นเก่งจาง เดี่ยวนี๋ ปอมพัดทนาแล้ว สวนไอ้สองตัวไม่อยู้แล้ว ปอมอยู่คน
เดียว จุ้นเป็นงัยบ้าน คิดถึงปอมบ้างหรือป่าว ส่วนปอมคิดถึนจุ้นมาดมาก..จุ้นอยู่ในเมือ
นเหรอ..งั้นปอมก็โทรไปหาจุ้นได้ซิ ปอมอยากได้ยินเสียงจุ้น น้าคนดี ปอมไม่ทนัดคอมพ้วเต้อ
น้า จุ้นน้า
ถ้าตัดภาพไปทางจุ้นจะเห็นจุ้นนั่งหัวเราะอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ขำ ภาษาที่ปอมเขียนมา แล้วก็
นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ส่งตอบกลับมา
[จุ้น] - แกโทรหาฉันไม่ได้เพราะฉันลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน รอฉันแป็บนึง เดี๋ยวฉันหาตู้
สาธารณะแล้วจะโทรไปหาแก
ปอมอ่านแล้วก็ยิ้มแป้น ดีใจใหญ่ ก้มหน้าก้มตามองแป้น แล้วก็จิ้ม
"ก็ได้..จ๊ะที่รัก..จ๊วบ!" แล้วก็กด Sent
[นา] - ก็ด้าย..จะที่รัก..จ๋วบ!
ปอมรออยู่ซัก 10 นาทีได้โทรศัพท์ก็เรียกเข้า ปอมรีบกดรับทันที
"ฮัลโหล! จุ้นเหรอ" รีบพูดใหญ่กลัวสายหลุด
"เออ! ฉันเอง" จุ้นพูดมาตามสาย ปอมถอนหายใจเสียงดังให้ปลายสายได้ยินด้วย
"ดีใจจังเลย พอได้ยินเสียงจุ้น...ฟังแล้วมันชื่นใจยังไงไม่รู้" อ้อนมาตามสาย จุ้นอมยิ้ม
"จุ้น เป็นไงบ้างสบายดีเหรอเปล่า" จุ้นยังยิ้มอยู่
"สบายดี แล้วแกล่ะเป็นไงบ้างกินข้าวปลา หยวกยาครบมั้ย" ปอมนั่งอมยิ้มเอนตัวพิงพนัก ปาก
ก็พูดออกไป
"ข้าวกับยาน่ะกิน..แต่ปลากับหยวกไม่ค่อยได้กินเพราะไม่ค่อยชอบอ่ะ" กวนซะ ปลายสาย
ค้อนให้โทรศัพท์ซะ
"แกมันก็เป็นอย่างเงี้ยคุยด้วยไม่ค่อยได้นาน กวนตลอดศก" บ่นมาตามสาย ปอมยิ้มตาหยี
"คิดถึงจุ้นจังเลย...จุ้นล่ะคิดถึงปอมป่ะ...อย่าโกหกนะเอาแบบออกมาจากใจอ่ะ..น้าจุ้น" อ้อน!
ปลายสายยืนยิ้มเหลือบดูว่ามีคนอยู่ในรัศมีหรือเปล่า พอเห็นว่าไม่มีก็ค่อยๆเอื้อนเอ่ยออกมา
"คิดถึง" ปอมอมยิ้ม
"ดีใจจัง...แล้วเป็นไงบ้างงานหนักมั๊ยจุ้น เหนื่อยมากหรือเปล่า" จุ้นยืนพิงตู้โทรศัพท์ มือก็บิด
สายไปมา
"ก็นิดหน่อย...ช่วยๆกันทำไป ช่วงนี้เก็บเยอะ...เพราะมันออกมากต้องรีบเก็บ" ปอมพยักหน้า
แล้วปลายสายก็รีบส่งเสียงมาอย่างไว
"ปอม! แค่นี้ก่อนนะมีคนต่อคิวรอโทรอยู่"
"ได้! รักษาสุขภาพนะจุ้นใส่เสื้อผ้าหนาๆนะ พี่ไทด์บอกว่าหนาวมากไม่ใช่เหรอ ก่อนนอนก็ห่ม
ผ้าเยอะๆ พอหลับแล้วก็ฝันถึงฉันด้วยนะ จะได้อบอุ่นเหมือนฉันไปอยู่ใกล้ๆไง" พูดแล้วก็ยิ้มตา
หยี ปลายสายค้อนให้โทรศัพท์หนึ่งที
"บ้า! ไอ้ทะลึ่ง..แค่นี้นะ" ว่าแล้วก็วางสายไป ปอมยังนั่งอมยิ้มอยู่ซักแป๊บก็ลุกขึ้นเดินออกไป
จากห้องนา..............
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 มิ.ย. 2554, 21:21:25 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 มิ.ย. 2554, 21:21:25 น.
จำนวนการเข้าชม : 1656
| << ตอนที่27 : สาวก...คีนู | ตอนที่ 29 : คนเคยคุ้น >> |