Uluru ด้วยรักนิรันดร์
ตอนที่ความรักนั้นจบลง
ชีวิตของผมก็เหมือนไม่อยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไป ...
นานเท่านาน ...
หัวใจจมดิ่งลงไปสู่เบื้องลึกของความทรงจำอันเจ็บปวด
ตอนที่คุณหายไป ...
ชีวิตผมบาดเจ็บจนลืมไปว่ามันสามารถรักษาได้
นานเท่านาน ...
หัวใจได้เยียวยาด้วยหัวใจ ...
แล้วเราคงข้ามผ่านมันไปด้้วยกัน ...
ชีวิตของผมก็เหมือนไม่อยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไป ...
นานเท่านาน ...
หัวใจจมดิ่งลงไปสู่เบื้องลึกของความทรงจำอันเจ็บปวด
ตอนที่คุณหายไป ...
ชีวิตผมบาดเจ็บจนลืมไปว่ามันสามารถรักษาได้
นานเท่านาน ...
หัวใจได้เยียวยาด้วยหัวใจ ...
แล้วเราคงข้ามผ่านมันไปด้้วยกัน ...
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: คืนฝนตกกับคนแปลกหน้า
“ตกได้ตกดีไม่ยอมหยุดเลยนะ” พีรพงษ์คิดในใจ
ฝนตกหนักเมื่อหัวค่ำเบาเม็ดลงแต่ยังไม่ยอมหยุด ถนนข้าวสารในคืนวันพฤหัสบดีเปียกปอนฝน ผู้คนบางตาผิดกับฤดูกาลท่องเที่ยวอื่นๆ จะมีฝรั่งสักกี่คนที่รักการเดินทางช่วงฤดูฝน และมีอีกสักเท่าไหร่คนที่จำยอมเดินทางในช่วงเวลานี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะไม่สามารถกำหนดกะเกณฑ์ทุกเรื่องให้ตัวเอง เลยต้องยอมรับสภาพดีที่สุดที่ตัวเองจะสามารถฉวยโอกาสได้มา อย่างน้อยก็ให้ได้ชื่อว่าได้เดินทางมาแดนสวรรค์แห่งหนึ่งที่เป็นจุดหมายของนักเที่ยวจากทั่วโลก
ทั้งปีที่ผ่านมาชายหนุ่มเองก็อยู่แต่แถวนี้ บางเดือนก็มาทุกสุดสัปดาห์ บางสัปดาห์ก็มาติดๆ กันเสียสองวันหรือสามวัน เบียร์ซักขวดหนึ่งหรือไม่ก็เหล้าสูตรพิเศษชงโดยบาร์เทนเดอร์เจ้าประจำสักสองแก้วก่อนกลับห้องพัก อย่างน้อยๆ ก็ฆ่าเวลาได้อีกเป็นชั่วโมงสองชั่วโมง
ส่วนสุดสัปดาห์นี้เขาคงไม่ได้เข้ามาใช้แสงสีบนถนนนี้เพื่อฆ่าเวลา
เสียงเพลงเนิบช้าในร้านเปิดคลอไว้เบาๆ ราวกับจะกล่อมฝนให้ซาเม็ดลงไปอีกสักหน่อย บางทีเจ้าของร้านอาจจะหวังว่าถ้ามันเบาลงไปอีกหรือหยุดได้ อย่างน้อยก็คงมีลูกค้าเพิ่มซักสองหรือสามโต๊ะให้รายได้ของคืนนี้เพิ่มขึ้น
เสียงคุยกันดังโฉงเฉงของไอ้ตี๋สี่คนตรงมุมโต๊ะพูลฟังดูน่ารำคาญ พวกมันหัวเราะกันไปเล่นกันไป สลับด้วยเสียงกระทบกันของไม้คิวกับลูกพูลจากฝีมือนักแทงสมัครเล่น
พีรพงษ์เหลือบมองสามหนุ่มเพื่อนร่วมวงเหล้าคืนนี้เดินวนไปวนมาพลางก้มๆ เงยๆ อยู่ที่โต๊ะลูกกลมๆ ถัดไปไม่ไกลจากโต๊ะของพวกนั้น เขาไล่สายตามองไปรอบห้องอาหาร หนุ่มสาวกลุ่มหนึ่งนั่งสนทนากันออกรสออกชาติตรงโต๊ะริมประตู เมื่อลากสายตาผ่านบานหน้าต่างกระจกขนาดใหญ่ที่พร่าไปด้วยเม็ดละอองฝน ฝรั่งผมทองหนุ่มสาวนั่งตระกองกอดกัน ต่างหยิบยื่นอารมณ์เอิบอิ่มความสุขเพียงลำพังสองเราในดินแดนแปลกวัฒนธรรม ส่วนญี่ปุ่นหนุ่มสาวกลุ่มที่นั่งตรงโต๊ะถัดมาเล็กน้อยนั้นกำลังหัวเราะเฮฮาราวกับไม่รู้จักความทุกข์
ชายหนุ่มวนสายตาไปรอบห้องแล้วหยุดที่เคาท์เตอร์บาร์ แก้วเตกีล่าเปล่าเรียงรายอยู่บนผิวโต๊ะ ชายหนุ่มฟุบหลับอยู่ ข้างๆ มีหญิงสาวหน้าตาสวยทีเดียว เธอนั่งหันซ้ายหันขวาท่าทางกังวลปนเบื่อๆ บริกรหนุ่มย้อนวนไปวนมาเพื่อถามไถ่ด้วยความคำที่เขาไม่ได้ยิน
“เธออาจเหนื่อยกับสิ่งที่เรานั้นเป็นอยู่ ใครก็ดูว่าเรานั้นคงไปกันไม่ไหว”
เสียงริงโทนมือถือที่ตั้งค่าไว้ด้วยเพลงครั้งหนึ่งเราเคยรักกันของดา เอ็นโดฟินดังขึ้น เขาเหลือบมองด้วยหางตาว่าใครโทรเข้าก่อนตัดสินใจกดไม่รับสาย เสียงเพลงเรียกเข้าดังขึ้นอีกรอบ ชายหนุ่มปล่อยมันดังอยู่ครู่หนึ่งแล้วทำเช่นเดิม
“ไม่พ้นเรื่องงานอีกล่ะมั้ง?” ชายหนุ่มคิด
พีรพงษ์คิดว่าเขากล้าเชื่อว่าตัวเองไม่ใช่พนักงานชั้นแย่ แต่ก็ไม่ใช่พนักงานชั้นเลิศที่ขายเวลาทุกนาทีให้กับบริษัท เวลาส่วนตัวหยุดสมควรถูกใช้เพื่อตัวเอง ไม่ใช่ถูกคนที่แย่งชิงเวลาไปเป็นประจำอยู่แล้วมาช่วงชิงไปอีก เมื่อเสียงมือถือดังขึ้นอีกรอบ เขาไม่รอช้าที่จะกดปิดเครื่องทันที
ชีวิตในบริษัทวันละเกือบสิบชั่วโมง สัปดาห์ละหกวันจากจันทร์ถึงเสาร์ ไม่นับงานวันอาทิตย์ที่เป็นวันหยุดแต่ยังต้องโดนลากไปทำอยู่บ่อยครั้งอีก มันค่อยๆ สะสมความน่าเบื่อให้พอกพูน แต่เขาก็อดทนเอาเรื่อง เมื่อสามารถทำแบบนี้มาได้ตั้งสามปีกว่าแล้ว ถึงจะเริ่มต้นจากอยากทำงานหนักเพื่อผลาญเวลาของแต่ละวันให้มากที่สุดก็ตาม
แก้วเหล้าในมือถูกพนักงานเสิร์ฟรับไปเติมเครื่องดื่ม น้ำสีอำพันในขวดเพิ่งจะพร่องไปนิดเดียว น้ำแข็งก็ยังเกือบเต็มถัง พวกเล่นพูลก็ครู่ใหญ่ๆ ถึงจะเดินมาเติมเครื่องดื่มเสียทีนึง อารมณ์ก็เลยคล้ายๆ มานั่งกินเหล้าตามลำพัง
“เฮ้ย... มึงก็มาเล่นด้วยกันสิวะไอ้ไนท์” คนมาเติมเหล้าชวน
“ไม่ล่ะ กูเล่นด้วยก็โดนพวกมึงแดกเรียบสิไอ้ห่า” ชายหนุ่มปฏิเสธเพราะรู้ดีว่าที่สามคนนั้นขะมักเขม้นเล่นกันเป็นเกมเดิมพันมูลค่าหลักหลายร้อยถึงหลักพัน พวกมันสนุกกับเรื่องแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร ส่วนตัวเขานานๆ ทีถึงจะร่วมวงเล่นด้วยสักครั้งหนึ่ง
“ตามใจว่ะ งั้นมึงนั่งกินเหล้าเฝ้าโต๊ะรอแล้วกัน เดี๋ยวพวกกูเล่นอีกแป๊บนึงก็จะเลิกแล้ว” มันว่าก่อนรวบแก้วเหล้าทั้งสามใบด้วยสองมือกลับไปที่มุมโน้น
เขาก็แค่มองตามจนมันกลับไปถึงโต๊ะพูล ก่อนจะนั่งลงมองแก้วเหล้าตรงหน้าในขณะที่เอานิ้วชี้จุ่มลงไปแล้ววนช้าๆ เป็นวงกลมตรงปากแก้ว
“เอ่อ... ขอโทษนะคะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆ เมื่อพีรพงษ์เงยหน้าขึ้นและหันมามองก็เห็นหญิงสาวคนที่นั่งอยู่ตรงเคาท์เตอร์คนนั้น
“ครับ??” เขาเอ่ยตอบงง
“ขอโทษจริงๆ นะคะ ไม่รู้ว่าจะรบกวนมากไปหรือเปล่าถ้าจะขอให้คุณ... เอ่อ... ช่วยฉันพาคนเมาไปที่รถที” เธอพูดพร้อมเผยมือไปทางเคาท์เตอร์ให้เขามองตาม
ชายคนนั้นยังฟุบอยู่ที่เดิม พีรพงษ์คิดในใจว่าคงเมาหลับไปแล้ว ก็แหม...เล่นดวดเตกีล่าเข้าไปขนาดนั้น พวกคอทองแดงบางคนยังไม่กล้าเลย แถมนี่มากับสาวสวยด้วย
เสียหมาจริงๆ คืนนี้มึงจะไปต่อได้ยังไงว่ะ? – ชายหนุ่มคิดดูถูกในใจ
เขาหันกลับมามองหน้าหญิงสาวอีกครั้ง ได้เห็นว่าแววตาเธอมีประกายความกังวลและเกรงใจปะปนอยู่ พอลอบคิดในใจว่าหากปฏิเสธไปก็ไม่ได้น่าเกลียด และหากพูดว่าความดีงามในใจบอกไปที่สมองเหมือนกันว่า การช่วยเหลือเกื้อกูลคนอื่นก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตขาดทุนอะไรก็คงดูเป็นคนประเสริฐทีเดียว
แต่ความจริงคือเพราะความสวยของคนร้องขอต่างหากที่เขายอมให้ความช่วยเหลือ
“เพื่อนฉันเขาเมามากไปหน่อย ยังไงคุณพอจะช่วยพยุงเขาไปส่งที่รถให้ฉันได้ไหมคะ?” เธอร้องขอ
แทนคำตอบด้วยการพยักหน้า หญิงสาวเปลี่ยนแปลงแววตากังวลใจกลายเป็นประกาย ปากเรียวบางภายใต้ลิปสติกสีแดงสวยปรากฏเป็นรอยยิ้ม เธอกล่าวคำขอบคุณอยู่สามสี่รอบ หลังจากพีรพงษ์ขอตัวไปบอกกล่าวเพื่อนๆ ที่โต๊ะพูลว่าเขาจะพาคนเมาไปส่งที่รถแล้วจะกลับบ้านเลย พวกมันก็ทำหน้างงๆ แต่ไม่ทักท้วงอะไร พอมองมาที่เคาท์เตอร์มันก็คิดว่าคงเป็นแบบที่พวกมันคิดว่าเขาจะต้องคิดอะไรอย่างนั้นอยู่แน่ๆ บอกตามตรงว่าพวกมันคิดผิดไปคนละทาง แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน
อันที่จริงชายหนุ่มเข้าใจผิดไปเองว่าชายหนุ่มที่ฟุบหลับอยู่เป็นชายหนุ่ม แท้จริงเขาเป็นทอมที่ตัดผมเสียสั้นและแต่งตัวด้วยบูติคแบบผู้ชาย แถมยังเป็นผู้หญิงร่างใหญ่กว่าผู้หญิงทั่วไปมันเลยหลอกสายตาไปนิด พีรพงษ์หิ้วปีกข้างหนึ่งขณะที่เธอทำทีเข้ามาช่วยพยุงอีกข้าง แต่มันรู้สึกไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ในจังหวะเดินจังหวะก้าว เลยบอกให้เธอเดินตัวเปล่านำทางไป
....................
ฝนลงเม็ดหนาขึ้น เสื้อโปโลรักในหลวงสีเหลืองของเขาเปียกฝนจนชุ่ม หญิงสาวที่เดินนำก็ไม่ต่างกัน พอถึงรถเขาก็ส่งร่างหลับไม่ได้สตินั้นลงนอนที่เบาะหลัง หญิงสาวรีบปิดประตูให้ขณะที่ชายหนุ่มถอยหลบฝนเข้ามาใต้ร่มชายคาอาคาร ปิดประตูเสร็จหญิงสาวก็เดินกลับมาหาเขาและกล่าวคำขอบคุณอีกครั้ง
ถึงตอนนี้พีรพงษ์เพิ่งสังเกตว่าเธอสูงพอๆ กันกับ “เกม” เวลาที่ยืนด้วยกันหญิงสาวที่เขารักต้องเชิดหน้าขึ้นนิดๆ เพื่อคุยกับเขา เธอก็เหมือนกัน ผมยาวดัดเป็นลอนนั้นเปียกน้ำฝน เธอรวบไปข้างหลังเปิดให้เห็นใบหน้าเต็มตา แม้เครื่องสำอางจะถูกชะด้วยฝนจนเลอะไปนิดแล้วแต่ก็ยังเห็นว่าสวย มันเป็นความสวยแบบสะดุดตา
เทียบกับ “เกม” แล้วออกจะคล้ายกันแต่ก็ให้ความรู้สึกต่างไป ดวงตาเรียวยาวแต่สดใสของเกมเข้ากับใบหน้าแบบจีนของเธอ เกมใสซื่อ จริงจังและร่าเริง แต่คนตรงหน้าต่างไป จะว่าอย่างไรดีล่ะ? ถ้าเกมคือน้ำผลไม้สด เธอคนนี้ก็เหมือนน้ำผลไม้ปรุงด้วยจินหรือโทนิคบางๆ ล่ะมั้ง
เขาอาจจะเผลอมองเธอนานไป จนไม่ทันฟังที่อีกฝ่ายถามมา
“ขอบคุณนะคะ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรคะ?
“เอ่อ... อ๋อ... ผมไนท์ครับ” เขาตอบ
“แล้วไนท์จะไปไหนยังไงหรือเปล่า เดี๋ยวจูนจะได้ไปส่ง”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องลำบากก็ได้ ผมอยู่แถวนี้” เขาตอบปฏิเสธ เธอเลยยื่นมือถือให้เขากดเบอร์โทรศัพท์ให้
“งั้นจูนขอเบอร์คุณไว้หาโอกาสตอบแทนแล้วกัน หวังว่าคงไม่ปฏิเสธอีกนะ”
หญิงสาวรับโทรศัพท์กลับไปแล้วกดโทรออก แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับ ผมเลยเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองปิดมือถือไว้ เธอรอจนผมเปิดเครื่องเรียบร้อยก็จัดการโทรใหม่
“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยจูนพาเพื่อนมาถึงรถนะ”
“ไม่เป็นไร เรื่องเล็ก ช่วยได้ก็ช่วย” เขาตอบน้ำเสียงเรียบเฉย
“งั้นจูนคงต้องขอตัวก่อน ยังไงเดี๋ยวจูนจะโทรมานะ” หญิงสาวพูดพร้อมกับยิ้มพราย
“ครับ”
“ขอบคุณจริงๆ นะคะ” เธอย้ำคำก่อนเร่งก้าวเท้ากลับไปที่รถ
รถเก่งญี่ปุ่นยี่ห้อดังออกตัวฝ่าสายฝนไปบนถนนที่รถเบาบางชวนแปลกตา นาฬิกาบนมือถือบอกเวลาว่าเพิ่งจะเลยห้าทุ่มครึ่งเล็กน้อย ผมเปิดดูมือถือ หมายเลขเรียกเข้าที่ไม่ได้รับสายมีหกหนจากเบอร์โทรศัพท์ของคนที่ออฟฟิศ และอีกหนึ่งหนสุดท้ายคงจากหญิงสาวคนนั้นที่เธอยิงเป็นสายไม่ได้รับเข้ามา
แวบหนึ่งของสมองถามว่าอยากโทรกลับไปตอนนี้ไหม? พีรพงษ์รีบสลัดความคิดออกจากสมองทันที บางครั้งโลกก็แค่บังเอิญนำพาคนสองคนมาเจอกัน เหมือนที่เขาถูกชักนำให้มาเจอกับเกม และวันหนึ่งข้างหน้าโลกก็อาจจะพรากคนสองคนไปจากกัน ซึ่งมันเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
ฝนยังคงลงเม็ดเบาๆ โทรศัพท์ถูกยัดเข้ากระเป๋ากางเกงก่อนวิ่งฝ่าฝนไปริมถนนเพื่อเรียกบริการแท็กซี่กลับห้อง มันก็แค่อีกคืนที่ผ่านไปของชีวิต
แต่ที่หนักหน่วงในใจไม่ได้เปลี่ยนแปลงหรือลดน้อยลง
ฝนตกหนักเมื่อหัวค่ำเบาเม็ดลงแต่ยังไม่ยอมหยุด ถนนข้าวสารในคืนวันพฤหัสบดีเปียกปอนฝน ผู้คนบางตาผิดกับฤดูกาลท่องเที่ยวอื่นๆ จะมีฝรั่งสักกี่คนที่รักการเดินทางช่วงฤดูฝน และมีอีกสักเท่าไหร่คนที่จำยอมเดินทางในช่วงเวลานี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะไม่สามารถกำหนดกะเกณฑ์ทุกเรื่องให้ตัวเอง เลยต้องยอมรับสภาพดีที่สุดที่ตัวเองจะสามารถฉวยโอกาสได้มา อย่างน้อยก็ให้ได้ชื่อว่าได้เดินทางมาแดนสวรรค์แห่งหนึ่งที่เป็นจุดหมายของนักเที่ยวจากทั่วโลก
ทั้งปีที่ผ่านมาชายหนุ่มเองก็อยู่แต่แถวนี้ บางเดือนก็มาทุกสุดสัปดาห์ บางสัปดาห์ก็มาติดๆ กันเสียสองวันหรือสามวัน เบียร์ซักขวดหนึ่งหรือไม่ก็เหล้าสูตรพิเศษชงโดยบาร์เทนเดอร์เจ้าประจำสักสองแก้วก่อนกลับห้องพัก อย่างน้อยๆ ก็ฆ่าเวลาได้อีกเป็นชั่วโมงสองชั่วโมง
ส่วนสุดสัปดาห์นี้เขาคงไม่ได้เข้ามาใช้แสงสีบนถนนนี้เพื่อฆ่าเวลา
เสียงเพลงเนิบช้าในร้านเปิดคลอไว้เบาๆ ราวกับจะกล่อมฝนให้ซาเม็ดลงไปอีกสักหน่อย บางทีเจ้าของร้านอาจจะหวังว่าถ้ามันเบาลงไปอีกหรือหยุดได้ อย่างน้อยก็คงมีลูกค้าเพิ่มซักสองหรือสามโต๊ะให้รายได้ของคืนนี้เพิ่มขึ้น
เสียงคุยกันดังโฉงเฉงของไอ้ตี๋สี่คนตรงมุมโต๊ะพูลฟังดูน่ารำคาญ พวกมันหัวเราะกันไปเล่นกันไป สลับด้วยเสียงกระทบกันของไม้คิวกับลูกพูลจากฝีมือนักแทงสมัครเล่น
พีรพงษ์เหลือบมองสามหนุ่มเพื่อนร่วมวงเหล้าคืนนี้เดินวนไปวนมาพลางก้มๆ เงยๆ อยู่ที่โต๊ะลูกกลมๆ ถัดไปไม่ไกลจากโต๊ะของพวกนั้น เขาไล่สายตามองไปรอบห้องอาหาร หนุ่มสาวกลุ่มหนึ่งนั่งสนทนากันออกรสออกชาติตรงโต๊ะริมประตู เมื่อลากสายตาผ่านบานหน้าต่างกระจกขนาดใหญ่ที่พร่าไปด้วยเม็ดละอองฝน ฝรั่งผมทองหนุ่มสาวนั่งตระกองกอดกัน ต่างหยิบยื่นอารมณ์เอิบอิ่มความสุขเพียงลำพังสองเราในดินแดนแปลกวัฒนธรรม ส่วนญี่ปุ่นหนุ่มสาวกลุ่มที่นั่งตรงโต๊ะถัดมาเล็กน้อยนั้นกำลังหัวเราะเฮฮาราวกับไม่รู้จักความทุกข์
ชายหนุ่มวนสายตาไปรอบห้องแล้วหยุดที่เคาท์เตอร์บาร์ แก้วเตกีล่าเปล่าเรียงรายอยู่บนผิวโต๊ะ ชายหนุ่มฟุบหลับอยู่ ข้างๆ มีหญิงสาวหน้าตาสวยทีเดียว เธอนั่งหันซ้ายหันขวาท่าทางกังวลปนเบื่อๆ บริกรหนุ่มย้อนวนไปวนมาเพื่อถามไถ่ด้วยความคำที่เขาไม่ได้ยิน
“เธออาจเหนื่อยกับสิ่งที่เรานั้นเป็นอยู่ ใครก็ดูว่าเรานั้นคงไปกันไม่ไหว”
เสียงริงโทนมือถือที่ตั้งค่าไว้ด้วยเพลงครั้งหนึ่งเราเคยรักกันของดา เอ็นโดฟินดังขึ้น เขาเหลือบมองด้วยหางตาว่าใครโทรเข้าก่อนตัดสินใจกดไม่รับสาย เสียงเพลงเรียกเข้าดังขึ้นอีกรอบ ชายหนุ่มปล่อยมันดังอยู่ครู่หนึ่งแล้วทำเช่นเดิม
“ไม่พ้นเรื่องงานอีกล่ะมั้ง?” ชายหนุ่มคิด
พีรพงษ์คิดว่าเขากล้าเชื่อว่าตัวเองไม่ใช่พนักงานชั้นแย่ แต่ก็ไม่ใช่พนักงานชั้นเลิศที่ขายเวลาทุกนาทีให้กับบริษัท เวลาส่วนตัวหยุดสมควรถูกใช้เพื่อตัวเอง ไม่ใช่ถูกคนที่แย่งชิงเวลาไปเป็นประจำอยู่แล้วมาช่วงชิงไปอีก เมื่อเสียงมือถือดังขึ้นอีกรอบ เขาไม่รอช้าที่จะกดปิดเครื่องทันที
ชีวิตในบริษัทวันละเกือบสิบชั่วโมง สัปดาห์ละหกวันจากจันทร์ถึงเสาร์ ไม่นับงานวันอาทิตย์ที่เป็นวันหยุดแต่ยังต้องโดนลากไปทำอยู่บ่อยครั้งอีก มันค่อยๆ สะสมความน่าเบื่อให้พอกพูน แต่เขาก็อดทนเอาเรื่อง เมื่อสามารถทำแบบนี้มาได้ตั้งสามปีกว่าแล้ว ถึงจะเริ่มต้นจากอยากทำงานหนักเพื่อผลาญเวลาของแต่ละวันให้มากที่สุดก็ตาม
แก้วเหล้าในมือถูกพนักงานเสิร์ฟรับไปเติมเครื่องดื่ม น้ำสีอำพันในขวดเพิ่งจะพร่องไปนิดเดียว น้ำแข็งก็ยังเกือบเต็มถัง พวกเล่นพูลก็ครู่ใหญ่ๆ ถึงจะเดินมาเติมเครื่องดื่มเสียทีนึง อารมณ์ก็เลยคล้ายๆ มานั่งกินเหล้าตามลำพัง
“เฮ้ย... มึงก็มาเล่นด้วยกันสิวะไอ้ไนท์” คนมาเติมเหล้าชวน
“ไม่ล่ะ กูเล่นด้วยก็โดนพวกมึงแดกเรียบสิไอ้ห่า” ชายหนุ่มปฏิเสธเพราะรู้ดีว่าที่สามคนนั้นขะมักเขม้นเล่นกันเป็นเกมเดิมพันมูลค่าหลักหลายร้อยถึงหลักพัน พวกมันสนุกกับเรื่องแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร ส่วนตัวเขานานๆ ทีถึงจะร่วมวงเล่นด้วยสักครั้งหนึ่ง
“ตามใจว่ะ งั้นมึงนั่งกินเหล้าเฝ้าโต๊ะรอแล้วกัน เดี๋ยวพวกกูเล่นอีกแป๊บนึงก็จะเลิกแล้ว” มันว่าก่อนรวบแก้วเหล้าทั้งสามใบด้วยสองมือกลับไปที่มุมโน้น
เขาก็แค่มองตามจนมันกลับไปถึงโต๊ะพูล ก่อนจะนั่งลงมองแก้วเหล้าตรงหน้าในขณะที่เอานิ้วชี้จุ่มลงไปแล้ววนช้าๆ เป็นวงกลมตรงปากแก้ว
“เอ่อ... ขอโทษนะคะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆ เมื่อพีรพงษ์เงยหน้าขึ้นและหันมามองก็เห็นหญิงสาวคนที่นั่งอยู่ตรงเคาท์เตอร์คนนั้น
“ครับ??” เขาเอ่ยตอบงง
“ขอโทษจริงๆ นะคะ ไม่รู้ว่าจะรบกวนมากไปหรือเปล่าถ้าจะขอให้คุณ... เอ่อ... ช่วยฉันพาคนเมาไปที่รถที” เธอพูดพร้อมเผยมือไปทางเคาท์เตอร์ให้เขามองตาม
ชายคนนั้นยังฟุบอยู่ที่เดิม พีรพงษ์คิดในใจว่าคงเมาหลับไปแล้ว ก็แหม...เล่นดวดเตกีล่าเข้าไปขนาดนั้น พวกคอทองแดงบางคนยังไม่กล้าเลย แถมนี่มากับสาวสวยด้วย
เสียหมาจริงๆ คืนนี้มึงจะไปต่อได้ยังไงว่ะ? – ชายหนุ่มคิดดูถูกในใจ
เขาหันกลับมามองหน้าหญิงสาวอีกครั้ง ได้เห็นว่าแววตาเธอมีประกายความกังวลและเกรงใจปะปนอยู่ พอลอบคิดในใจว่าหากปฏิเสธไปก็ไม่ได้น่าเกลียด และหากพูดว่าความดีงามในใจบอกไปที่สมองเหมือนกันว่า การช่วยเหลือเกื้อกูลคนอื่นก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตขาดทุนอะไรก็คงดูเป็นคนประเสริฐทีเดียว
แต่ความจริงคือเพราะความสวยของคนร้องขอต่างหากที่เขายอมให้ความช่วยเหลือ
“เพื่อนฉันเขาเมามากไปหน่อย ยังไงคุณพอจะช่วยพยุงเขาไปส่งที่รถให้ฉันได้ไหมคะ?” เธอร้องขอ
แทนคำตอบด้วยการพยักหน้า หญิงสาวเปลี่ยนแปลงแววตากังวลใจกลายเป็นประกาย ปากเรียวบางภายใต้ลิปสติกสีแดงสวยปรากฏเป็นรอยยิ้ม เธอกล่าวคำขอบคุณอยู่สามสี่รอบ หลังจากพีรพงษ์ขอตัวไปบอกกล่าวเพื่อนๆ ที่โต๊ะพูลว่าเขาจะพาคนเมาไปส่งที่รถแล้วจะกลับบ้านเลย พวกมันก็ทำหน้างงๆ แต่ไม่ทักท้วงอะไร พอมองมาที่เคาท์เตอร์มันก็คิดว่าคงเป็นแบบที่พวกมันคิดว่าเขาจะต้องคิดอะไรอย่างนั้นอยู่แน่ๆ บอกตามตรงว่าพวกมันคิดผิดไปคนละทาง แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน
อันที่จริงชายหนุ่มเข้าใจผิดไปเองว่าชายหนุ่มที่ฟุบหลับอยู่เป็นชายหนุ่ม แท้จริงเขาเป็นทอมที่ตัดผมเสียสั้นและแต่งตัวด้วยบูติคแบบผู้ชาย แถมยังเป็นผู้หญิงร่างใหญ่กว่าผู้หญิงทั่วไปมันเลยหลอกสายตาไปนิด พีรพงษ์หิ้วปีกข้างหนึ่งขณะที่เธอทำทีเข้ามาช่วยพยุงอีกข้าง แต่มันรู้สึกไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ในจังหวะเดินจังหวะก้าว เลยบอกให้เธอเดินตัวเปล่านำทางไป
....................
ฝนลงเม็ดหนาขึ้น เสื้อโปโลรักในหลวงสีเหลืองของเขาเปียกฝนจนชุ่ม หญิงสาวที่เดินนำก็ไม่ต่างกัน พอถึงรถเขาก็ส่งร่างหลับไม่ได้สตินั้นลงนอนที่เบาะหลัง หญิงสาวรีบปิดประตูให้ขณะที่ชายหนุ่มถอยหลบฝนเข้ามาใต้ร่มชายคาอาคาร ปิดประตูเสร็จหญิงสาวก็เดินกลับมาหาเขาและกล่าวคำขอบคุณอีกครั้ง
ถึงตอนนี้พีรพงษ์เพิ่งสังเกตว่าเธอสูงพอๆ กันกับ “เกม” เวลาที่ยืนด้วยกันหญิงสาวที่เขารักต้องเชิดหน้าขึ้นนิดๆ เพื่อคุยกับเขา เธอก็เหมือนกัน ผมยาวดัดเป็นลอนนั้นเปียกน้ำฝน เธอรวบไปข้างหลังเปิดให้เห็นใบหน้าเต็มตา แม้เครื่องสำอางจะถูกชะด้วยฝนจนเลอะไปนิดแล้วแต่ก็ยังเห็นว่าสวย มันเป็นความสวยแบบสะดุดตา
เทียบกับ “เกม” แล้วออกจะคล้ายกันแต่ก็ให้ความรู้สึกต่างไป ดวงตาเรียวยาวแต่สดใสของเกมเข้ากับใบหน้าแบบจีนของเธอ เกมใสซื่อ จริงจังและร่าเริง แต่คนตรงหน้าต่างไป จะว่าอย่างไรดีล่ะ? ถ้าเกมคือน้ำผลไม้สด เธอคนนี้ก็เหมือนน้ำผลไม้ปรุงด้วยจินหรือโทนิคบางๆ ล่ะมั้ง
เขาอาจจะเผลอมองเธอนานไป จนไม่ทันฟังที่อีกฝ่ายถามมา
“ขอบคุณนะคะ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรคะ?
“เอ่อ... อ๋อ... ผมไนท์ครับ” เขาตอบ
“แล้วไนท์จะไปไหนยังไงหรือเปล่า เดี๋ยวจูนจะได้ไปส่ง”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องลำบากก็ได้ ผมอยู่แถวนี้” เขาตอบปฏิเสธ เธอเลยยื่นมือถือให้เขากดเบอร์โทรศัพท์ให้
“งั้นจูนขอเบอร์คุณไว้หาโอกาสตอบแทนแล้วกัน หวังว่าคงไม่ปฏิเสธอีกนะ”
หญิงสาวรับโทรศัพท์กลับไปแล้วกดโทรออก แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับ ผมเลยเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองปิดมือถือไว้ เธอรอจนผมเปิดเครื่องเรียบร้อยก็จัดการโทรใหม่
“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยจูนพาเพื่อนมาถึงรถนะ”
“ไม่เป็นไร เรื่องเล็ก ช่วยได้ก็ช่วย” เขาตอบน้ำเสียงเรียบเฉย
“งั้นจูนคงต้องขอตัวก่อน ยังไงเดี๋ยวจูนจะโทรมานะ” หญิงสาวพูดพร้อมกับยิ้มพราย
“ครับ”
“ขอบคุณจริงๆ นะคะ” เธอย้ำคำก่อนเร่งก้าวเท้ากลับไปที่รถ
รถเก่งญี่ปุ่นยี่ห้อดังออกตัวฝ่าสายฝนไปบนถนนที่รถเบาบางชวนแปลกตา นาฬิกาบนมือถือบอกเวลาว่าเพิ่งจะเลยห้าทุ่มครึ่งเล็กน้อย ผมเปิดดูมือถือ หมายเลขเรียกเข้าที่ไม่ได้รับสายมีหกหนจากเบอร์โทรศัพท์ของคนที่ออฟฟิศ และอีกหนึ่งหนสุดท้ายคงจากหญิงสาวคนนั้นที่เธอยิงเป็นสายไม่ได้รับเข้ามา
แวบหนึ่งของสมองถามว่าอยากโทรกลับไปตอนนี้ไหม? พีรพงษ์รีบสลัดความคิดออกจากสมองทันที บางครั้งโลกก็แค่บังเอิญนำพาคนสองคนมาเจอกัน เหมือนที่เขาถูกชักนำให้มาเจอกับเกม และวันหนึ่งข้างหน้าโลกก็อาจจะพรากคนสองคนไปจากกัน ซึ่งมันเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
ฝนยังคงลงเม็ดเบาๆ โทรศัพท์ถูกยัดเข้ากระเป๋ากางเกงก่อนวิ่งฝ่าฝนไปริมถนนเพื่อเรียกบริการแท็กซี่กลับห้อง มันก็แค่อีกคืนที่ผ่านไปของชีวิต
แต่ที่หนักหน่วงในใจไม่ได้เปลี่ยนแปลงหรือลดน้อยลง
นรมันร์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 มิ.ย. 2556, 16:47:56 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 มิ.ย. 2556, 16:47:56 น.
จำนวนการเข้าชม : 1086
| << อารมณ์ร้อนกับผลร้าย | เสียงคลื่นกับควันบุหรี่ >> |
Hibara 12 มิ.ย. 2556, 11:06:29 น.
ชอบภาษานะคะ แล้วก็น่าติดตาม แต่อยากเห็นเรื่องดำเนินไวกว่านี้อีกนี้ดดดนึง แหะๆ
ชอบภาษานะคะ แล้วก็น่าติดตาม แต่อยากเห็นเรื่องดำเนินไวกว่านี้อีกนี้ดดดนึง แหะๆ