ทะเลรัก สีเพลิง
ความเจ็บปวดในอดีต ทำให้เขากลับมาทวงคืนเอากับเธออย่างสาสม ทว่าเมื่อได้อยู่ใกล้กัน หัวใจเขากลับยังไหวหวั่นอยู่เช่นเดิม...แล้วเขาจะทำเช่นไร เมื่อมั่นใจว่ายัง 'รัก' อยู่ แต่เธอกลับเป็นฝ่ายเกลียดเขาเสียเอง...^^
Tags: Romance ^O^
ตอน: ทะเลรักสีเพลิง บทที่ 5.1
5.1
สายตาเอ็นดูเหลือบมองหญิงสาวที่นั่งใช้มือตนบีบแขน ขาตัวเองคล้ายกับปวดเมื่อยมานานนับปี เป็นระยะ ๆ อดยิ้มไม่ได้เมื่อได้ยินเสียงร้องโอดโอยในยามที่เจ้าตัวคงจะลงแรงบีบมากเกินไป ก่อนตัดสินใจละงานจากที่ตนทำ เดินเข้าไปหาเธอ
“เป็นอะไร ไหนมาให้ป้าดูซิ”ไม่เพียงแค่พูด แต่นางยังหย่อนตัวลงนั่งใกล้ ๆ ดึงแขนของหญิงสาวมาดู ก่อนที่ดวงตาจะเบิกกว้างเมื่อเห็นรอยสีเขียวช้ำเป็นจ้ำ ๆ อยู่ทั่วแขนของเธอ
“ตายแล้ว ไปโดนอะไรมาเนี่ย”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะป้า”สายลมค่อยแกะมืออวบอูมออกจากแขนตน แสร้งทำเป็นหันไปสนใจสิ่งอื่นแทน โดยไม่ขอพูดถึงสาเหตุที่ทำให้เกิดแผลฟกช้ำนี้
“นี่...หล่อน”เสียงแหลมดังมาแต่ไกล ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาว สายลมเงยหน้าขึ้นมองร่างสมส่วนนั้นด้วยสีหน้าเอือมนิด ๆ
“มีอะไร”
“พูดกับฉันให้มันดี ๆ หน่อยนะ รู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร”เกศินีบอก จิกตามองอีกฝ่ายอย่างดูแคลน สายลมคร้านจะต่อกร เธอถามออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่ง
“คุณมีอะไรก็บอกมาเถอะ”
“ตามฉันขึ้นไปบนห้องหน่อยซิ”เกศินีบอกเสียงสูง
“ไปทำไม คุณมีอะไรจะใช้ฉันก็บอกมาเลย ฉันต้องช่วยงานป้าชื่น”หญิงสาวบอก แต่ทว่าคำตอบของเธอดูจะยิ่งเติมเชื้อไฟให้กับคนที่จ้องหาเรื่องอยู่ เกศินีกระทืบเท้าเร่า ๆ กรีดเสียงร้อง ชี้นิ้วใส่หน้าอีกฝ่าย
“แกกล้าขัดคำสั่งฉันเหรอ...ฉันจะฟ้องพี่เขม”
“ฟ้องอีกแล้ว?...”ป้าชื่นอดปากไม่ไหว ถามออกไปขณะที่ทั้งสองสาวกำลังจ้องหน้ากันอยู่ และนั่นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้นางโดนลูกหลงไปด้วย
“ป้าชื่น...ป้าชื่นมายุ่งอะไรด้วย หรืออยากจะให้ฉันฟ้องพี่เขมด้วยว่า ป้าชื่นเห็นดี เห็นงามให้แม่นี่ขัดใจฉัน”
“แหม...คุณเกตุก็พูดเกินไปนะคะ ป้าก็แค่ถาม แค่เปรย ไม่ได้เข้าข้างอะไรเขาเลยสักนิด ป้ารับเงินนาย ยังไงป้าก็ต้องเชื่อคำสั่งนาย อยู่แล้ว”
“ดี...ถ้างั้นป้าชื่นก็ไม่ต้องมายุ่ง ส่วนเธอ เราได้เจอดีกันแน่”เกศินีกระแทกเสียงบอก แล้วหันหลังเดินกลับไปอย่างรวดเร็ว
“ป้าว่า เราตามคุณเขาไปเถอะ เดี๋ยวนายเขมรู้เรื่องก็จะโดนเอาอีก”
“ป้า...ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ฉันอยากไปจากที่นี่เหลือเกิน ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ ว่านายป้าทำแบบนี้ทำไม เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ทำไมเขาต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย”
ป้าชื่นมองหญิงสาวที่ก้มหน้านิ่ง หยดน้ำใส ๆ ค่อย ๆ หยดลงสู่พื้นหยดแล้ว หยดเล่า ให้ความรู้สึกน่าเวทนาและสงสารขึ้นมาจนจับจิต นางได้แต่ทอดถอนใจ ก่อนเปรยขึ้นและเดินจากไปอีกคนทิ้งให้หญิงสาวมองตามไปด้วยความฉงนกับประโยคที่ตนทิ้งปริศนาไว้
“เราเคยไปทำอะไรให้ใครเขาเจ็บแค้นบ้างหรือเปล่าล่ะ”
ปริศนาที่แม่บ้านสาวใหญ่ทิ้งไว้ ยังคงค้างคาอยู่ในใจสายลม เธอพยายามคิดทบทวนอดีตที่ผ่านมา ของตัวเองแต่ไม่ว่าอย่างไรก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดีว่า ตนเคยไปทำอะไรให้ใครโกรธแค้น หญิงสาวได้แต่นั่งถอนใจครั้งแล้ว ครั้งเล่าอย่างคนคิดไม่ตก
“นายเป็นใครกันแน่ แล้วฉันเคยไปทำอะไรให้นายเจ็บแค้น นายเขม…”หญิงสาวรำพันออกมาก่อนทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนเล็ก ๆ ของตน นัยน์ตาหวานพริ้มหลับลงช้า ๆ อย่างเหนื่อยอ่อนและผล็อยหลับไปในที่สุด
เสียงเคาะประตูห้องดังเรียกให้คนที่นอนหลับสบาย พลิกตัวกระสับกระส่ายลุกขึ้นนั่งช้า ๆ อย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก มือเรียวเล็กยกขึ้นขยี้ตาไปมาก่อนลุกเดินไปเปิดประตูออก
“เย็นมากแล้ว ป้าเห็นไม่ยอมไปกินข้าวสักทีก็เลยเดินมาดู”ป้าชื่นบอก ยืนอมยิ้มกับอาการครึ่งหลับ ครึ่งตื่นของหญิงสาว
“ฉันยังไม่หิวเลยจ้ะ ป้าชื่นทานก่อนเลยนะจ๊ะ”หัวทุยเอนซบวงกบประตูพลางหลับตาลงช้า ๆ
“อ้าว ๆ ยืนหลับแล้ว...ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวป้าแบ่งกับข้าวมาให้ก็แล้วกันนะ”
“ขอบคุณมากนะจ๊ะป้า”
“อืม...งั้นเราก็ไปนอนเถอะ เดี๋ยวป้ามาเรียกอีกที”ป้าชื่นบอก ก่อนหันหลังเดินกลับไปยังเรือนใหญ่ ปล่อยให้หญิงสาวได้กลับเข้าห้องพักผ่อนอย่างที่เธอต้องการ
สายลมรอดูจนกระทั่งร่างท้วมของป้าชื่นเดินลับสายตาไปแล้วจึงเดินกลับไปยังที่นอนเล็ก ๆ ของตนและทิ้งตัวลงนอนด้วยความง่วงอีกครั้ง ก่อนมาสะดุ้งตื่นเมื่อรับรู้ถึงบางสิ่งที่กำลังไต่อยู่บนใบหน้าตน ดวงตาสวยเปิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ร่างบางลุกพรวดขึ้นนั่งด้วยความตกใจ
“คุณ!....นาย! นายเข้ามาในนี้ได้ยังไง”
เขมินทร์ทำตัวไม่ถูกไปครู่หนึ่งที่จู่ ๆ ร่างบางที่หลับสนิทอยู่เมื่อครู่ก็ลืมตาตื่นขึ้นมา ก่อนรีบตีหน้าขรึมทำไม่สนใจลุกขึ้นจากที่นอนของเธอ นัยน์ตาคมจ้องมองอยู่ที่คนบนเตียงด้วยแววตาแน่นิ่ง
“ทำไม หรือไอ้ที่เปิดประตูทิ้งไว้นั่นไม่ได้เปิดไว้รอ...”
“ไอ้...ไอ้บ้า อย่างฉันเนี่ยนะจะเปิดประตูรอคนอย่างแก ต่อให้โลกนี้ไม่มีผู้ชายเหลืออยู่เลย ฉันก็ไม่มีวันทำ!!”
เขมินทร์กัดกรามกรอดด้วยความโมโห สองมือกำแน่นเข้าหากัน...เกลียดนักกับคำพูดเช่นนี้ของเธอ
“ปากดีนักนะ”
สายลมเชิดหน้า ลุกขึ้นก้าวลงจากที่นอนไปยืนอีกฝั่ง พร้อมถามออกไปเสียงกร้าว
“นายเข้ามาทำไม”
“ทำไมไม่ไปกินข้าว ไม่สบายอีกแล้วหรือไง”เขมินทร์โพล่งถามออกไปด้วยความลืมตัว น้ำเสียงที่คล้ายจะแสดงถึงความเป็นห่วงทำให้หญิงสาวชะงัก มองหน้าเขาด้วยความประหลาดใจ ใจอยากร้องถามออกไปว่าเมื่อกี้เขาพูดว่าอะไร แต่ก็ไม่กล้า จึงได้แต่ตอบเขาไปด้วยถ้อยคำสั้น ๆ
“เปล่า”
ชายหนุ่มพยักหน้าและเงียบไปด้วยไม่รู้จะพูดอะไรอีก ตาจ้องตากันอยู่เป็นนานสุดท้ายก็เป็นเขาเองที่หันหลังเดินออกไปโดยไม่เอ่ยคำลา หญิงสาวได้แต่มองตามคนอารมณ์แปรปรวนไปอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก
*************************************
หยอดไว้อีกหน่อย คราวหน้าจะมาอีก...หุ...หุ..
ภัทร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 มิ.ย. 2556, 09:56:42 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 มิ.ย. 2556, 09:56:42 น.
จำนวนการเข้าชม : 2171
| << บทที่ 5 | บทที่ 6 >> |