เด็ดปีกนางฟ้า (ลินิน)
“เป็นผู้หญิงต้องรอให้ผู้ชายมาจีบ” ในยุคที่เกย์ เก้งกวางเกลื่อนเมืองบรรดาชะนีทั้งหลายคงมัวนิ่งนอนใจถือคติแบบนี้ไม่ได้เสียแล้ว โดยเฉพาะเหล่านางฟ้าจากสายการบินนางฟ้าแอร์ไลน์ที่ได้พบกับโคไพลอตหนุ่มรูปงามรวยทรัพย์ งานนี้เหล่านางฟ้าแสนสวยต้องงัดสารพัดวิธีเพื่อให้ได้เทวดาหนุ่มหล่ออย่างเขามาครอบครอง ไม่ว่าจะตบตี แย่งชิงวางแผน ชิงไหวชิงพริบกันสุดฤทธิ์อย่างไรก็ขอสู้ตายกันสักตั้ง แต่เทวดาอย่างเขาก็ใช่จะยอมถูกผู้หญิงจับง่ายๆ แต่ใครล่ะที่จะถูกเขาจับเด็ดปีกจนบินไม่ขึ้นยอมซบอกกว้างๆ ของเขาคนเดียว
Tags: นิยายรัก สาริน ลินิน
ตอน: ตอนที่ 2 50%
ร่างเพรียวบางของคะนึงนางอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตา สวมทับด้วยสูทสีควันบุหรี่ กระโปรงทรงเอถึงเข่าพอดีตัวสีเดียวกับสูท ผมมัดตึงเรียบม้วนขึ้นด้านบนติดกิ๊บสีดำชนิดที่ไม่ปล่อยลูกผมตกลงมาซักเส้น ใบหน้าแต่งพอดีงามไม่มากไม่น้อยเกินไป ส่งผลให้เธอดูดีชวนมอง และจะดีกว่านี้หากเธอจะไม่ลงมาจากรถแท็กซี่ มันทำให้มาดนางพญาของเธอหดหายลงไปอย่างน่าเสียดาย
“แกช่วยฉันดูซิเอม ว่านั่นใช่ยัยนางรึเปล่า” วรินยุพาหรือไวน์ คู่อริตัวฉกาจของคะนึงนางเขม้นมองสตรีสาวสวยบุคลิกมาดมั่นที่ลงจากแท็กซี่อย่างไม่แน่ใจ ชะเอมมองตามแล้วตาโต
“ใช่จริงๆ ทำไมมาแท็กซี่”
“อยากรู้ก็ไปถามสิ” วรินยุพาหลิ่วตาแล้วฉุดมือเพื่อนสนิทให้ไปด้วยกันโดยไม่รออีกฝ่ายออกความเห็น สองสาวเดินมาขวางหน้าทำให้คะนึงนางเบรกแทบไม่ทัน ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีชมพูเผยอขึ้นเล็กน้อยอย่างคาดไม่ถึงว่าจะเจอตัววรินยุพาที่นี่
“ถอย ฉันรีบ”
“รีบทำไมไม่ขับรถมาละจ๊ะ เอ..หรือว่าขายไปแล้ว” วรินยุพาแค่แกล้งพูดถากถางทว่าคนมีชนักติดหลังสะดุ้งเฮือก เพราะรถสุดรักของเธอถูกขายไปแล้วจริงๆ
“เข้าอู่” คะนึงนางตอบสั้นๆ ริมฝีปากหยักขึ้นแล้วมองอีกฝ่ายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า“เธอก็มาสมัครแอร์เหมือนกันเหรอ ไม่น่าเชื่อ”
“ทำไม ทำไมฉันจะสมัครไม่ได้ คนสวยมีแค่เธอรึไง” วรินยุพาชักฉุน เธอกับคะนึงนางเป็นคู่ปรับกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมอปลายจนมาถึงปัจจุบัน
เธอเคยเป็นที่หนึ่งของโรงเรียนในเรื่องความสวย แต่พอคะนึงนางย้ายเข้ามาใหม่ ทุกคนก็เทความสนใจไปให้ พอเข้ามหาวิทยาลัยก็ยังมาสอบติดคณะเดียวกัน ชอบผู้ชายคนเดียวกันแต่ก็ชวดทั้งคู่ เพราะผู้ชายคนนั้นเกิดสาวแตกขึ้นมากลางคันเพราะทนรำคาญชะนีอย่างเธอสองคนไม่ได้
“เปล๊า ฉันแค่รู้มาว่าภาษาอังกฤษเธอน่ะมันไม่ค่อยจะได้เรื่อง ดูดีหรือยังจ๊ะว่าแอร์น่ะเขาต้องคะแนนสอบโทอิคมากกว่า 600”
“เธอ…”
“โถๆ…อย่าเพิ่งโกรธสิจ๊ะ เพื่อนแค่หวังดีกับเพื่อนกลัวเพื่อนไม่เห็นข้อนี้ เดี๋ยวจะหน้าแตกน่ะจ้ะ นางฟ้าแอร์ไลน์เขาไม่รับคนสวยใสไร้สมองนะจ๊ะ”
“นังนาง!”
“จุ๊ๆ พูดไม่เพราะก็ไม่ได้นะจ๊ะ ได้เวลายื่นใบสมัครแล้ว ขอตัวนะจ๊ะ” คะนึงนางจงใจเดินแทรกกลางระหว่างสองสาวจนเซไปคนละทาง เบือนใบหน้าสวยๆ มาเย้ยแล้วเดินเชิดหน้าออกไป
“นังนาง คอยดูนะ ฉันจะตามจองล้างจองผลาญแกให้ถึงที่สุด” วรินยุพามองตามหลังอย่างอาฆาต ชะเอมเองยังต้องกลืนน้ำลายกับกระแสอำมหิตที่ทั้งคู่ส่งให้กัน หากสองคนนี้ได้งานแล้วได้บินด้วยกัน มีหวังสายการบินนี้เจ๊งไม่เป็นท่าแน่
“ฉันว่าเรารีบไปเถอะไวน์ ชักช้าได้ต่อคิวยาวนะ” ชะเอมเร่งเพราะเห็นว่าเสียเวลาไปมากแล้ว การสมัครสอบเข้าทำงานครั้งนี้ต้องขับเคี่ยวกันอย่างเอาเป็นเอาตายกับคนนับพัน หลายขั้นหลายตอน ทั้งสอบข้อเขียน สัมภาษณ์เป็นภาษาอังกฤษล้วน ต้องดูบุคลิกและการแต่งตัว ทุกอย่างต้องเนี๊ยบ
หลังสัมภาษณ์กับคณะกรรมการชาวฝรั่งเศส คะนึงนางออกมาจากห้องด้วยท่าทางมั่นใจ คำสุดท้ายที่คณะกรรมการตาน้ำข้าวคนนั้นบอกเธอ
“แล้วพบกัน มิสคะนึงนาง”
“หิวจัง” คะนึงนางกวาดสายตามองหาร้านอาหารหรือร้านขนมใกล้ๆ บริษัทเพราะเริ่มแสบท้อง เมื่อเช้ารีบร้อนจึงไม่ทันได้กินอะไร
ด้านหลังของเธอมีผู้สมัครอีกกลุ่มหนึ่งต่างพูดคุยกันถึงการสัมภาษณ์ที่เพิ่งผ่านมา มีเสียงผู้ชายด้วยคนหนึ่งเธอจึงเอี้ยวตัวไปมอง ผู้ชายคนนั้นหน้าหวานใสราวกับผู้หญิง หากจับใส่วิกผมก็คงสวยมากทีเดียว เมื่อถูกมองฝ่ายนั้นจึงส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้
คะนึงนางมองไปด้านหลังอย่างไม่แน่ใจ เมื่อเห็นมีแค่เธอที่อยู่ตรงนั้นจึงยิ้มตอบ
“พวกเรากำลังจะไปหาอะไรกินกัน ไปด้วยกันไหม” ชายหน้าหวานเอ่ยชวน หญิงสาวลังเลหากแล้วเมื่อเห็นวรินยุพาเดินใกล้เข้ามาจึงรับปากเพราะขี้เกียจทะเลาะ
“ดีเหมือนกัน” เธอยิ้มรับแล้วเดินตามไป ชายหน้าหวานแบบเกาหลีชื่อนักรบ ท่าทางสุภาพดูดีทุกกระเบียดนิ้วทว่าเพียงไม่นานความสาวที่กักเก็บเอาไว้ข้างในก็ค่อยๆ เผยออกมา หญิงสาวนึกขำคนเดียวในใจ สมัยนี้ผู้ชายหน้าตาดีก็ชอบกินกันเองซะอย่างนั้น
ส่วนอีกคนที่มาด้วยกันชื่อเกดแก้วหรือผักกาดเป็นสาวสวยอายุเท่ากันกับเธอ รูปร่างค่อนข้างสูงมาก ผอมผิวออกคล้ำ แต่ก็คมคายน่ามอง หลังได้พูดคุยไปพักใหญ่เธอก็เห็นว่าสองคนนี้น่าคบ หวังว่าเธอทั้งสามคงจะได้งานพร้อมๆ กัน แต่อีกคนที่เธอปรารถนาอย่างที่สุดไม่ให้มันได้งานก็คือวรินยุพา คู่อริตลอดกาล
เธอไม่อยากมีเรื่อง แต่แม่นั่นก็ชอบมาหาเรื่องเหลือเกิน ก็อย่างว่าวรินยุพาอิจฉาเธอมาแต่ไหนแต่ไร ไม่ว่าเธอทำอะไรก็คอยอยากเอาชนะทุกทีไป
“ทำไมเธอเลือกมานี่ล่ะ มีสายการบินอื่นเปิดรับวันเดียวกันด้วย” เกดแก้วถามขึ้นเมื่อมานั่งด้วยกันในร้านอาหาร นักรบดูดน้ำแครอทเข้าไปอึกหนึ่งแล้วทำบุ้ยปากให้คะนึงนางตอบก่อน
“ฉันเคยใช้บริการสายการบินนี้แล้วชอบ ตั้งแต่นั้นมาฉันก็อยากเป็นแอร์”
“ส่วนฉันนะ เพราะนักบินที่นี่ขึ้นชื่อเรื่องความหล่อ ล่ำ โดยเฉพาะนักบินที่ชื่อปฐพี รุ่นพี่ฉันบอกว่าน่ากินเว่อร์” นักรบจีบปากจีบคอแล้วกัดริมฝีปากให้ดูว่าอยากกินจริงๆ
“ฉันก็ได้ยินมาเหมือนกัน ชักอยากเห็นแล้วสิ” เกดแก้วเห็นพ้อง
“จะหล่อแค่ไหนกันเชี้ยว…” คะนึงนางลากเสียงยาว เพราะในชีวิตได้พบผู้ชายหล่อๆ มามาก จึงไม่ค่อยจะเชื่อสองคนนี้นักว่านักบินคนนั้นหล่อมาก
“หล่อม๊าก…แล้วก็รวยม๊าก…” นักรบลากเสียงบ้าง ส่งผลให้สองสาวหัวเราะคิกคัก ทั้งชื่อ ทั้งท่าทางของนักรบก่อนหน้าที่จะได้พูดคุยกันแบบนี้ดูแมนมาก ไม่น่าเชื่อว่าจะแตกสาวอย่างกู่ไม่กลับแบบนี้
“แล้วฉันจะงาบมาให้ดู” คะนึงนางยักคิ้ว เลยได้เสียงกิ๊วก๊าวไปจากเพื่อนทั้งสอง และไม่ไกลจากโต๊ะนั้นวรินยุพากับชะเอมนั่งอยู่ สองสาวหันมามองหน้ากัน แล้วประโยคหนึ่งก็ออกมาจากปากของวรินยุพา
“ถ้านังนางมันคิดจะงาบ ฉันจะงาบก่อนมัน”
ปฐพีขืนตัวเอาไว้เมื่อถูกเพื่อนกึ่งจูงกึ่งลากให้เข้ามาในบ้าน เพราะวันนี้พิมานเกิดนัดสาวสวยหน้าแฉล้มที่แม่หามาให้มากินข้าวที่บ้าน ทุกทีหนีได้เป็นต้องหนีแต่คราวนี้กลับวิ่งไล่
“เร็วสิวะไอ้ดิน นี่ฉันอุตส่าห์มายืนรอแกจนขาแข็งหมดแล้วเนี่ย” คนพูดทำท่าขัดใจเมื่อผู้เป็นเพื่อนรักหยุดเดินเอาเสียดื้อๆ
“ใจเย็นสิวะเพื่อน ฉันชักไม่ไว้ใจซะแล้วสิ” นอกจากไม่รีบตามคำสั่งแล้วคนอิดออดยังเดินหมุนไปรอบตัวเพื่อนรักอย่างประเมินพลางทำสีหน้าครุ่นคิด
“อะไรของแก”
“ก็ดูนะสิวะ ว่าแกหน้าตาดำคล้ำขึ้นรึเปล่า ถ้าดำละใช่เลย”
“ใช่อะไรวะ” พิมานคิ้วขมวดในขณะที่ปฐพีทำหน้าขึงขังจริงจัง
“โดนเสน่ห์”
“ไอ้บ้า…” มือหนาผลักไหล่กำยำเพราะเข้าฟิตเนสเป็นประจำของปฐพี
“ก็มันจริงนี่หว่า ยังไม่ทันไรเลยแกทำท่าจะหลงเสน่ห์เขาซะแล้ว ถามจริงเถอะ ผู้หญิงคนนั้นทำอะไรกับแกวะถึงได้หลงนัก” โคไพลอตหนุ่มแปลกใจ
“แกไม่รู้อะไร น้องนางฟ้าของฉันนะทั้งสวย อ่อนหวาน เรียบร้อยอย่างกับผ้าพับไว้ เป็นแม่บ้านแม่เรือน” พิมานหลับตาสาธยายคุณความดีของคะนึงนางจนเขานึกอยากเห็นหน้า ดูซิว่าจะสะสวยซักแค่ไหน สมกับที่ทำให้พิมานเพื่อนรักเขาพร่ำเพ้อเหมือนคนเป็นไข้อย่างนี้
“นั่นมันนางในวรรณคดีโบราณแล้วโว้ย” ปฐพีบอกอย่างไม่เชื่อถือ เวลาเห็นผู้หญิงสวยที่ไร พิมานก็ออกอาการแบบนี้ทุกที
“ก็ใช่นะสิวะ อะ…อย่าแม้แต่จะคิดนะโว้ย น้องนางฟ้าน่ะของฉัน ห้ามแตะ” นิ้วชี้ยาวชี้หน้าเพื่อนรักแล้วทำหน้าดุดันเข้าใส่ ทำให้ปฐพีชักยัวะ
“หวงนักแล้วชวนฉันมาทำไมวะ”
“ก็แกน่ะทำงานที่นางฟ้าแอร์ไลน์แล้วน้องนางฟ้าของฉันเขากำลังจะได้เป็นแอร์ที่นั่น ฉันก็อยากจะฝากฝังให้แกช่วยดูแลเขาหน่อย ฉันก็จะพลอยได้หน้าไปด้วย แต่แค่ฝากนะโว้ย”
“แกไม่ต้องห่วงหรอก ฉันบอกแล้วไงว่าไม่คิดจะมีแฟนทำงานที่เดียวกัน”
“นั่นแหละ ฉันถึงได้กล้าฝากปลาย่างหอมๆ ไว้กับแก เข้าไปในบ้านก่อน เดี๋ยวน้องนางฟ้ากับแม่เขาคงมาแล้ว” พิมานเดินไปได้แค่สองก้าวโทรศัพท์ของปฐพีก็ดังขัดขึ้น พิมานไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน ได้ยินแค่เสียงตอบรับของเพื่อนรัก จากนั้นปฐพีก็เบือนหน้ามาหา
“ฉันมีบินด่วน”
“เฮ้ย…อะไรวะ ฉันอุตส่าห์รับปากกับน้องเอาไว้ว่าจะแนะนำให้แกรู้จักเขา” พิมานทำหน้ายุ่งยากใจ เพราะแค่เริ่มต้น คะแนนเขาก็ตกเสียแล้ว
“เออน่า วันหลังยังมี นักบินที่มีบินไฟล์ทนี้ไม่สบาย ไปไม่ไหว เป็นไฟล์ทไกลด้วย”
“ยอมไม่ยอมก็ต้องยอมละวะ โชคดีเพื่อน ไปดีมาดี” พิมานถอนหายใจ แต่ก็อวยพรให้เพื่อนรักเดินทางโดยปลอดภัย
และเมื่อรถจากบ้านของคะนึงนางมาถึง เขาก็รีบออกไปต้อนรับ เธอมาคนเดียวเพราะแม่ต้องพาดลยาไปหาหมอ แน่นอนว่าใช้บริการแท็กซี่ ส่วนเธอเองรถคันนี้ก็เช่ามา คุณหญิงสร้อยศรีมองปราดเดียวก็รู้ว่างกแสนงก ขืนรู้ว่าครอบครัวเธอกำลังถังแตกละก็คงยุให้ลูกชายชิ่งหนีเธอแทบไม่ทัน
“เพื่อนพี่ที่บอกว่าจะแนะนำให้รู้จัก เขามีบินด่วน” เมื่อเดินเข้ามาใกล้ถึงห้องอาหารพิมานก็บอกขึ้น
หญิงสาวทำหน้าผิดหวังเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเพื่อนนักบินของเขาไม่ได้มาด้วย อย่างน้อยก่อนเริ่มต้นทำงานในวันมะรืนก็อยากรู้จักใครในนั้นบ้าง
อะไรก็ดีทั้งนั้นในสายการบินนางฟ้าแอร์ไลน์ ยกเว้นว่าวรินยุพาเองก็ได้ทำงานที่นั่นด้วย
“ปฐพีมีบินด่วนน่ะครับ อุตส่าห์มาถึงนี่แล้วเชียว”
“ชื่อพี่ปฐพีเหรอคะ” เธอถามไปเรื่อยๆ เป็นการชวนคุยธรรมดาในคราวแรก แต่ชื่อจริงของบุคคลที่สามก็ทำให้เธอนึกอะไรได้ ตาวาววับแล้วถามซ้ำ “ชื่ออะไรนะคะ”
“ปฐพี จุณฑมาศ”
“แกช่วยฉันดูซิเอม ว่านั่นใช่ยัยนางรึเปล่า” วรินยุพาหรือไวน์ คู่อริตัวฉกาจของคะนึงนางเขม้นมองสตรีสาวสวยบุคลิกมาดมั่นที่ลงจากแท็กซี่อย่างไม่แน่ใจ ชะเอมมองตามแล้วตาโต
“ใช่จริงๆ ทำไมมาแท็กซี่”
“อยากรู้ก็ไปถามสิ” วรินยุพาหลิ่วตาแล้วฉุดมือเพื่อนสนิทให้ไปด้วยกันโดยไม่รออีกฝ่ายออกความเห็น สองสาวเดินมาขวางหน้าทำให้คะนึงนางเบรกแทบไม่ทัน ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีชมพูเผยอขึ้นเล็กน้อยอย่างคาดไม่ถึงว่าจะเจอตัววรินยุพาที่นี่
“ถอย ฉันรีบ”
“รีบทำไมไม่ขับรถมาละจ๊ะ เอ..หรือว่าขายไปแล้ว” วรินยุพาแค่แกล้งพูดถากถางทว่าคนมีชนักติดหลังสะดุ้งเฮือก เพราะรถสุดรักของเธอถูกขายไปแล้วจริงๆ
“เข้าอู่” คะนึงนางตอบสั้นๆ ริมฝีปากหยักขึ้นแล้วมองอีกฝ่ายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า“เธอก็มาสมัครแอร์เหมือนกันเหรอ ไม่น่าเชื่อ”
“ทำไม ทำไมฉันจะสมัครไม่ได้ คนสวยมีแค่เธอรึไง” วรินยุพาชักฉุน เธอกับคะนึงนางเป็นคู่ปรับกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมอปลายจนมาถึงปัจจุบัน
เธอเคยเป็นที่หนึ่งของโรงเรียนในเรื่องความสวย แต่พอคะนึงนางย้ายเข้ามาใหม่ ทุกคนก็เทความสนใจไปให้ พอเข้ามหาวิทยาลัยก็ยังมาสอบติดคณะเดียวกัน ชอบผู้ชายคนเดียวกันแต่ก็ชวดทั้งคู่ เพราะผู้ชายคนนั้นเกิดสาวแตกขึ้นมากลางคันเพราะทนรำคาญชะนีอย่างเธอสองคนไม่ได้
“เปล๊า ฉันแค่รู้มาว่าภาษาอังกฤษเธอน่ะมันไม่ค่อยจะได้เรื่อง ดูดีหรือยังจ๊ะว่าแอร์น่ะเขาต้องคะแนนสอบโทอิคมากกว่า 600”
“เธอ…”
“โถๆ…อย่าเพิ่งโกรธสิจ๊ะ เพื่อนแค่หวังดีกับเพื่อนกลัวเพื่อนไม่เห็นข้อนี้ เดี๋ยวจะหน้าแตกน่ะจ้ะ นางฟ้าแอร์ไลน์เขาไม่รับคนสวยใสไร้สมองนะจ๊ะ”
“นังนาง!”
“จุ๊ๆ พูดไม่เพราะก็ไม่ได้นะจ๊ะ ได้เวลายื่นใบสมัครแล้ว ขอตัวนะจ๊ะ” คะนึงนางจงใจเดินแทรกกลางระหว่างสองสาวจนเซไปคนละทาง เบือนใบหน้าสวยๆ มาเย้ยแล้วเดินเชิดหน้าออกไป
“นังนาง คอยดูนะ ฉันจะตามจองล้างจองผลาญแกให้ถึงที่สุด” วรินยุพามองตามหลังอย่างอาฆาต ชะเอมเองยังต้องกลืนน้ำลายกับกระแสอำมหิตที่ทั้งคู่ส่งให้กัน หากสองคนนี้ได้งานแล้วได้บินด้วยกัน มีหวังสายการบินนี้เจ๊งไม่เป็นท่าแน่
“ฉันว่าเรารีบไปเถอะไวน์ ชักช้าได้ต่อคิวยาวนะ” ชะเอมเร่งเพราะเห็นว่าเสียเวลาไปมากแล้ว การสมัครสอบเข้าทำงานครั้งนี้ต้องขับเคี่ยวกันอย่างเอาเป็นเอาตายกับคนนับพัน หลายขั้นหลายตอน ทั้งสอบข้อเขียน สัมภาษณ์เป็นภาษาอังกฤษล้วน ต้องดูบุคลิกและการแต่งตัว ทุกอย่างต้องเนี๊ยบ
หลังสัมภาษณ์กับคณะกรรมการชาวฝรั่งเศส คะนึงนางออกมาจากห้องด้วยท่าทางมั่นใจ คำสุดท้ายที่คณะกรรมการตาน้ำข้าวคนนั้นบอกเธอ
“แล้วพบกัน มิสคะนึงนาง”
“หิวจัง” คะนึงนางกวาดสายตามองหาร้านอาหารหรือร้านขนมใกล้ๆ บริษัทเพราะเริ่มแสบท้อง เมื่อเช้ารีบร้อนจึงไม่ทันได้กินอะไร
ด้านหลังของเธอมีผู้สมัครอีกกลุ่มหนึ่งต่างพูดคุยกันถึงการสัมภาษณ์ที่เพิ่งผ่านมา มีเสียงผู้ชายด้วยคนหนึ่งเธอจึงเอี้ยวตัวไปมอง ผู้ชายคนนั้นหน้าหวานใสราวกับผู้หญิง หากจับใส่วิกผมก็คงสวยมากทีเดียว เมื่อถูกมองฝ่ายนั้นจึงส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้
คะนึงนางมองไปด้านหลังอย่างไม่แน่ใจ เมื่อเห็นมีแค่เธอที่อยู่ตรงนั้นจึงยิ้มตอบ
“พวกเรากำลังจะไปหาอะไรกินกัน ไปด้วยกันไหม” ชายหน้าหวานเอ่ยชวน หญิงสาวลังเลหากแล้วเมื่อเห็นวรินยุพาเดินใกล้เข้ามาจึงรับปากเพราะขี้เกียจทะเลาะ
“ดีเหมือนกัน” เธอยิ้มรับแล้วเดินตามไป ชายหน้าหวานแบบเกาหลีชื่อนักรบ ท่าทางสุภาพดูดีทุกกระเบียดนิ้วทว่าเพียงไม่นานความสาวที่กักเก็บเอาไว้ข้างในก็ค่อยๆ เผยออกมา หญิงสาวนึกขำคนเดียวในใจ สมัยนี้ผู้ชายหน้าตาดีก็ชอบกินกันเองซะอย่างนั้น
ส่วนอีกคนที่มาด้วยกันชื่อเกดแก้วหรือผักกาดเป็นสาวสวยอายุเท่ากันกับเธอ รูปร่างค่อนข้างสูงมาก ผอมผิวออกคล้ำ แต่ก็คมคายน่ามอง หลังได้พูดคุยไปพักใหญ่เธอก็เห็นว่าสองคนนี้น่าคบ หวังว่าเธอทั้งสามคงจะได้งานพร้อมๆ กัน แต่อีกคนที่เธอปรารถนาอย่างที่สุดไม่ให้มันได้งานก็คือวรินยุพา คู่อริตลอดกาล
เธอไม่อยากมีเรื่อง แต่แม่นั่นก็ชอบมาหาเรื่องเหลือเกิน ก็อย่างว่าวรินยุพาอิจฉาเธอมาแต่ไหนแต่ไร ไม่ว่าเธอทำอะไรก็คอยอยากเอาชนะทุกทีไป
“ทำไมเธอเลือกมานี่ล่ะ มีสายการบินอื่นเปิดรับวันเดียวกันด้วย” เกดแก้วถามขึ้นเมื่อมานั่งด้วยกันในร้านอาหาร นักรบดูดน้ำแครอทเข้าไปอึกหนึ่งแล้วทำบุ้ยปากให้คะนึงนางตอบก่อน
“ฉันเคยใช้บริการสายการบินนี้แล้วชอบ ตั้งแต่นั้นมาฉันก็อยากเป็นแอร์”
“ส่วนฉันนะ เพราะนักบินที่นี่ขึ้นชื่อเรื่องความหล่อ ล่ำ โดยเฉพาะนักบินที่ชื่อปฐพี รุ่นพี่ฉันบอกว่าน่ากินเว่อร์” นักรบจีบปากจีบคอแล้วกัดริมฝีปากให้ดูว่าอยากกินจริงๆ
“ฉันก็ได้ยินมาเหมือนกัน ชักอยากเห็นแล้วสิ” เกดแก้วเห็นพ้อง
“จะหล่อแค่ไหนกันเชี้ยว…” คะนึงนางลากเสียงยาว เพราะในชีวิตได้พบผู้ชายหล่อๆ มามาก จึงไม่ค่อยจะเชื่อสองคนนี้นักว่านักบินคนนั้นหล่อมาก
“หล่อม๊าก…แล้วก็รวยม๊าก…” นักรบลากเสียงบ้าง ส่งผลให้สองสาวหัวเราะคิกคัก ทั้งชื่อ ทั้งท่าทางของนักรบก่อนหน้าที่จะได้พูดคุยกันแบบนี้ดูแมนมาก ไม่น่าเชื่อว่าจะแตกสาวอย่างกู่ไม่กลับแบบนี้
“แล้วฉันจะงาบมาให้ดู” คะนึงนางยักคิ้ว เลยได้เสียงกิ๊วก๊าวไปจากเพื่อนทั้งสอง และไม่ไกลจากโต๊ะนั้นวรินยุพากับชะเอมนั่งอยู่ สองสาวหันมามองหน้ากัน แล้วประโยคหนึ่งก็ออกมาจากปากของวรินยุพา
“ถ้านังนางมันคิดจะงาบ ฉันจะงาบก่อนมัน”
ปฐพีขืนตัวเอาไว้เมื่อถูกเพื่อนกึ่งจูงกึ่งลากให้เข้ามาในบ้าน เพราะวันนี้พิมานเกิดนัดสาวสวยหน้าแฉล้มที่แม่หามาให้มากินข้าวที่บ้าน ทุกทีหนีได้เป็นต้องหนีแต่คราวนี้กลับวิ่งไล่
“เร็วสิวะไอ้ดิน นี่ฉันอุตส่าห์มายืนรอแกจนขาแข็งหมดแล้วเนี่ย” คนพูดทำท่าขัดใจเมื่อผู้เป็นเพื่อนรักหยุดเดินเอาเสียดื้อๆ
“ใจเย็นสิวะเพื่อน ฉันชักไม่ไว้ใจซะแล้วสิ” นอกจากไม่รีบตามคำสั่งแล้วคนอิดออดยังเดินหมุนไปรอบตัวเพื่อนรักอย่างประเมินพลางทำสีหน้าครุ่นคิด
“อะไรของแก”
“ก็ดูนะสิวะ ว่าแกหน้าตาดำคล้ำขึ้นรึเปล่า ถ้าดำละใช่เลย”
“ใช่อะไรวะ” พิมานคิ้วขมวดในขณะที่ปฐพีทำหน้าขึงขังจริงจัง
“โดนเสน่ห์”
“ไอ้บ้า…” มือหนาผลักไหล่กำยำเพราะเข้าฟิตเนสเป็นประจำของปฐพี
“ก็มันจริงนี่หว่า ยังไม่ทันไรเลยแกทำท่าจะหลงเสน่ห์เขาซะแล้ว ถามจริงเถอะ ผู้หญิงคนนั้นทำอะไรกับแกวะถึงได้หลงนัก” โคไพลอตหนุ่มแปลกใจ
“แกไม่รู้อะไร น้องนางฟ้าของฉันนะทั้งสวย อ่อนหวาน เรียบร้อยอย่างกับผ้าพับไว้ เป็นแม่บ้านแม่เรือน” พิมานหลับตาสาธยายคุณความดีของคะนึงนางจนเขานึกอยากเห็นหน้า ดูซิว่าจะสะสวยซักแค่ไหน สมกับที่ทำให้พิมานเพื่อนรักเขาพร่ำเพ้อเหมือนคนเป็นไข้อย่างนี้
“นั่นมันนางในวรรณคดีโบราณแล้วโว้ย” ปฐพีบอกอย่างไม่เชื่อถือ เวลาเห็นผู้หญิงสวยที่ไร พิมานก็ออกอาการแบบนี้ทุกที
“ก็ใช่นะสิวะ อะ…อย่าแม้แต่จะคิดนะโว้ย น้องนางฟ้าน่ะของฉัน ห้ามแตะ” นิ้วชี้ยาวชี้หน้าเพื่อนรักแล้วทำหน้าดุดันเข้าใส่ ทำให้ปฐพีชักยัวะ
“หวงนักแล้วชวนฉันมาทำไมวะ”
“ก็แกน่ะทำงานที่นางฟ้าแอร์ไลน์แล้วน้องนางฟ้าของฉันเขากำลังจะได้เป็นแอร์ที่นั่น ฉันก็อยากจะฝากฝังให้แกช่วยดูแลเขาหน่อย ฉันก็จะพลอยได้หน้าไปด้วย แต่แค่ฝากนะโว้ย”
“แกไม่ต้องห่วงหรอก ฉันบอกแล้วไงว่าไม่คิดจะมีแฟนทำงานที่เดียวกัน”
“นั่นแหละ ฉันถึงได้กล้าฝากปลาย่างหอมๆ ไว้กับแก เข้าไปในบ้านก่อน เดี๋ยวน้องนางฟ้ากับแม่เขาคงมาแล้ว” พิมานเดินไปได้แค่สองก้าวโทรศัพท์ของปฐพีก็ดังขัดขึ้น พิมานไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน ได้ยินแค่เสียงตอบรับของเพื่อนรัก จากนั้นปฐพีก็เบือนหน้ามาหา
“ฉันมีบินด่วน”
“เฮ้ย…อะไรวะ ฉันอุตส่าห์รับปากกับน้องเอาไว้ว่าจะแนะนำให้แกรู้จักเขา” พิมานทำหน้ายุ่งยากใจ เพราะแค่เริ่มต้น คะแนนเขาก็ตกเสียแล้ว
“เออน่า วันหลังยังมี นักบินที่มีบินไฟล์ทนี้ไม่สบาย ไปไม่ไหว เป็นไฟล์ทไกลด้วย”
“ยอมไม่ยอมก็ต้องยอมละวะ โชคดีเพื่อน ไปดีมาดี” พิมานถอนหายใจ แต่ก็อวยพรให้เพื่อนรักเดินทางโดยปลอดภัย
และเมื่อรถจากบ้านของคะนึงนางมาถึง เขาก็รีบออกไปต้อนรับ เธอมาคนเดียวเพราะแม่ต้องพาดลยาไปหาหมอ แน่นอนว่าใช้บริการแท็กซี่ ส่วนเธอเองรถคันนี้ก็เช่ามา คุณหญิงสร้อยศรีมองปราดเดียวก็รู้ว่างกแสนงก ขืนรู้ว่าครอบครัวเธอกำลังถังแตกละก็คงยุให้ลูกชายชิ่งหนีเธอแทบไม่ทัน
“เพื่อนพี่ที่บอกว่าจะแนะนำให้รู้จัก เขามีบินด่วน” เมื่อเดินเข้ามาใกล้ถึงห้องอาหารพิมานก็บอกขึ้น
หญิงสาวทำหน้าผิดหวังเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเพื่อนนักบินของเขาไม่ได้มาด้วย อย่างน้อยก่อนเริ่มต้นทำงานในวันมะรืนก็อยากรู้จักใครในนั้นบ้าง
อะไรก็ดีทั้งนั้นในสายการบินนางฟ้าแอร์ไลน์ ยกเว้นว่าวรินยุพาเองก็ได้ทำงานที่นั่นด้วย
“ปฐพีมีบินด่วนน่ะครับ อุตส่าห์มาถึงนี่แล้วเชียว”
“ชื่อพี่ปฐพีเหรอคะ” เธอถามไปเรื่อยๆ เป็นการชวนคุยธรรมดาในคราวแรก แต่ชื่อจริงของบุคคลที่สามก็ทำให้เธอนึกอะไรได้ ตาวาววับแล้วถามซ้ำ “ชื่ออะไรนะคะ”
“ปฐพี จุณฑมาศ”
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 มิ.ย. 2556, 11:57:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 มิ.ย. 2556, 11:57:57 น.
จำนวนการเข้าชม : 1611
| << ตอนที่ 1 | ตอนที่ 2 100% >> |