รักวุ่นวายของยัยตัวแสบ (Green Rose 1#)
"มารุ" ฉันกับเค้า คงเป็นแค่เส้นขนานที่บังเอิญมาเจอกันอีกครั้งแค่นั้นเอง
"ยูกิ" ผมเคยทำร้ายเทอด้วยวิธีที่เลวที่สุด จนเสียเธอไป แต่ต่อจากนี้ เธอคือคนเดียวที่ผมจะทำทุกอย่าง เพื่อให้ได้เธอกลับคืนมา ต่อให้แลกด้วยความตาย ผมก็ยอม
"คิมหันต์" ความสุขของผมคือเธอ เธอคือคนที่ฉุดผมขึ้นมาจากอดีตที่เลวร้ายเหล่านั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมพร้อมที่จะปกป้องเธอทั้งตัวและหัวใจ
"ยูกิ" ผมเคยทำร้ายเทอด้วยวิธีที่เลวที่สุด จนเสียเธอไป แต่ต่อจากนี้ เธอคือคนเดียวที่ผมจะทำทุกอย่าง เพื่อให้ได้เธอกลับคืนมา ต่อให้แลกด้วยความตาย ผมก็ยอม
"คิมหันต์" ความสุขของผมคือเธอ เธอคือคนที่ฉุดผมขึ้นมาจากอดีตที่เลวร้ายเหล่านั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมพร้อมที่จะปกป้องเธอทั้งตัวและหัวใจ
Tags: Green Rose
ตอน: 7:ความเจ็บปวดที่ไม่เคยลืม
“โอ้ย! เบาๆหน่อยสิ”
“เธอก็อยู่เฉยๆสิ”
ฉันดึงแขนเข้าหาตัวทันทีที่สำลีชุบแอลกอฮอล์ล้างแผล จิ้มลงที่แผลของฉัน ยูกิมองฉันอย่างเอาเรื่องก็รอบนี้มันรอบที่สิบกว่าแล้วล่ะมั้ง ที่ฉันไม่ยอมให้ยูกิทำแผลดีๆ เวลาที่สำลีนั่นโดนที่แผลมันแสบจนสะดุ้ง ยูกิไม่ใช่ฉัน เค้าจะมารู้อะไรด้วย
“จะต้องให้ฉันจับมัดมือมัดเท้าแบบหมอเลยมั้ย”
“มือหนักอย่างกับอะไร จะฆ่าฉันรึไง”
“แผลแค่ถลอกนิดหน่อย ทำมาร้องจะเป็นจะตาย”
ฉันเบี่ยงหน้าหนีไปอีกทาง ได้ยินแต่เสียงลอบถอนหายใจของยูกิ ฮ่าฮ่า สมน้ำหน้า ฉันแอบยิ้มน้อยๆ เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้
“ฉันยังไม่ได้ถามเธอเลย”
“ว่า ?”
“ทำไมวันนี้ถึงมา”
“ฉันแค่ไม่อยากหนี ไม่อยากโดนใครบางคนพูดดูถูกถากถาง ว่าดีแต่หนี!”
“ก็ดี !เพราะฉันขี้เกียจจะตาม”
“ตาม?” ฉันหลุดปากพูดออกไปอย่างสงสัย คนอย่างยูกินี่หรอตามฉัน
“อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว ยื่นแขนมา”
ยูกิไม่ตอบอะไรแต่กลับเฉไฉมาเรื่องทำแผล ยูกิดึงแขนฉันไปทำแผลต่อ ไม่สนใจว่าฉันจะร้องแหกปากดังแค่ไหน ตอนนี้แขนของฉันถูกพันแผลไว้ด้วยผ้าก็อตอย่างกับมัมมี่
“ แล้วเรื่องงานล่ะ? ”
“วันนี้เธอกลับบ้านไปพักก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่”
“แต่ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย จะให้ฉันทำอะไรก็บอกๆมาเหอะ”
“ต้องเป็นมากกว่านี้ใช่มั้ยถึงจะยอมกลับดีๆ”
“นี่นาย ฉันไม่ได้อยากจะมาทะเลาะนะ”
“ถึงบอกให้กลับบ้านนี้ไง บ้านเธออยู่ไหนฉันจะไปส่ง”ยูกิพูดพลางเก็บอุปกรณ์ทำแผลลงกล่องตามเดิม เหมือนไม่ได้ยินกับสิ่งที่ฉันพูด
“ไม่ต้อง…ฉันจะกลับเอง”
“อย่าทำให้ฉันรู้สึกผิดไปมากกว่านี้มารุ”
“ รู้สึกผิด ? ”
“ มานี่! ”
พูดจบยูกิเดินมากระชากแขนแล้วลากให้ฉันเดินตามเขาไป ไม่ทันที่ฉันได้ขัดขืนอะไร เขาใช้มืออีกข้างหนึ่งที่ว่างอยู่เปิดประตูแล้วจับฉันโยนใส่รถของเขาอย่างชำนาญ
“แล้วอย่าคิดจะลงมานะ”
ยูกิพูดกับฉันก่อนจะหันหลังเดินย้อนไปอีกฝั่งของรถ ฉันนั่งกอดอกแน่นด้วยความไม่พอใจ ถ้าฉันไม่ทำตาม ยูกิจะใช้กำลังเหมือนที่ลากฉันมานี่ไง ฉันคิดว่าฉันรู้จักเค้าดี ยูกิไม่ชอบให้ใครขัดใจ
“ตกลงบ้านเธออยู่ไหน ฉันจะได้ไปส่งถูก”ยูกิเอ่ยถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย ขณะเตรียมจะออกรถ
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้อง”
“แขนเจ็บนี่มันยังไม่พอใช่มั้ย”
“ฉันจะเป็นอะไรก็เรื่องของฉันสิ นายมาเกี่ยวอะไรด้วย”
“อย่าทำให้ฉันต้องรู้สึกผิดอีกได้มั้ย ”
“รู้สึกผิด นายรู้สึกผิดแค่เรื่องฉันต้องตากฝน หกล้ม แขนถลอก แล้ว…”
“เธอคิดว่าฉันอยากเห็นเธอเจ็บตัวรึไงห่ะ! ”
“ทีเมื่อก่อนฉันจะตายต่อหน้า นายเคยรู้สึกอะไรบ้างมั้ย!!! ฉันเจ็บมากกว่าวันนี้ที่เจอ ทำไมนายไม่รู้สึกอะไรบ้าง!!! ”
ฉันรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจเมื่อต้องพูดถึงเรื่องในวันนั้น ยูกิหันมามองหน้าฉัน แววตาแสดงออกถึงความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะเข้าใจ เค้ากำลังเจ็บปวด รู้สึกผิด หรือแค่ไม่มีอะไรจะแก้ตัว
ฉันพยายามหนีเรื่องราวพวกนี้มาไกลแสนไกล ฉันพยายามลืมทุกๆอย่างเกี่ยวกับคนใจร้ายคนนี้ แต่เค้าคือคนที่ทำให้ฉันต้องนึกถึงมันอีก ไม่ว่าจะตอนนั้นหรือตอนนี้ ยูกิก็คือคนที่ทำร้ายฉันอยู่ดี
เรื่องราวในอดีตวันนั้น ปรากฏภาพขึ้นมาในความคิดของฉันอย่างเลี่ยงไม่ได้ มันยังคงชัดเจนในทุกครั้งที่นึกถึง และคอยหลอกหลอนฉันทุกครั้งที่ฉันอ่อนแอ
ความรู้สึกในวันนั้นฉันยังจำได้ดี
ฉันกำลังร้องไห้ปานจะขาดใจต่อหน้า แต่ไม่เห็นว่าเค้าจะรู้สึกอะไร
ฉันถูกย้ำยีทั้งกายทั้งใจ แต่ยูกิยังยืนมองฉันหน้าตาเฉย
ฉันร้องไห้ขอร้องอ้อนวอน แต่เค้าไม่คิดจะช่วยอะไรฉันเลย
แล้ววันนี้ ยูกิกลับทำท่าทีเหมือนเป็นห่วงฉัน ไม่อยากเห็นฉันเจ็บ มันจะมีความหมายอะไร ถ้าในวันนั้นเค้าคือคนที่ร่วมมือฆ่าฉันทั้งเป็น
“ฉันมีบางอย่างจะอธิบายให้เธอเข้าใจ”
“ไม่ ! เขาไม่เคยอยู่ในชีวิตของฉัน เขาตายจากใจฉันไปนานแล้ว! ”
ความเงียบเกิดขึ้นหลังจากที่ฉันพูดจบ ฉันไม่ได้มองไปทางยูกิและไม่คิดจะสนใจอีกเช่นกัน อดีตที่เลวร้ายพวกนั้นเขาไม่ควรจะรื้อฟื้นขึ้นมาอีก เพราะไม่ว่ายังไงฉันก็จะไม่มีวันปล่อยให้เขาได้กลับมาทำร้ายฉันอีกครั้งแน่นอน เขาคือผู้ชายอันตรายที่ฉันควรจะระวังไว้
“งั้นเธอก็ควรจะรู้ไว้ ไม่ว่าเธอจะหนีฉันไปอีกกี่ครั้ง ฉันจะตามหาเธอจนเจอ ไม่ว่ามันจะยากสักแค่ไหน ฉันจะทำทุกทางเพื่อให้ได้เธอกลับคืนมา ฉันจะแย่งเธอกลับคืนมาจากทุกคน จำไว้! ”
จบน้ำเสียงเย็นชาประโยคนั้น ฉันตัดสินใจก้าวลงจากรถแล้วไม่หันไปมองคนใจร้ายอีก ไม่ว่าหลังจากนี้จะเป็นยังไง สงครามระหว่างฉันกับเขาจะเกิดขึ้นในรูปแบบใด ฉันเตรียมพร้อมจะรับมือ และสาบานกับตัวเองแล้วว่าฉันจะไม่มีวันใจอ่อนให้ผู้ชายคนนี้เด็ดขาด
“เธอก็อยู่เฉยๆสิ”
ฉันดึงแขนเข้าหาตัวทันทีที่สำลีชุบแอลกอฮอล์ล้างแผล จิ้มลงที่แผลของฉัน ยูกิมองฉันอย่างเอาเรื่องก็รอบนี้มันรอบที่สิบกว่าแล้วล่ะมั้ง ที่ฉันไม่ยอมให้ยูกิทำแผลดีๆ เวลาที่สำลีนั่นโดนที่แผลมันแสบจนสะดุ้ง ยูกิไม่ใช่ฉัน เค้าจะมารู้อะไรด้วย
“จะต้องให้ฉันจับมัดมือมัดเท้าแบบหมอเลยมั้ย”
“มือหนักอย่างกับอะไร จะฆ่าฉันรึไง”
“แผลแค่ถลอกนิดหน่อย ทำมาร้องจะเป็นจะตาย”
ฉันเบี่ยงหน้าหนีไปอีกทาง ได้ยินแต่เสียงลอบถอนหายใจของยูกิ ฮ่าฮ่า สมน้ำหน้า ฉันแอบยิ้มน้อยๆ เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้
“ฉันยังไม่ได้ถามเธอเลย”
“ว่า ?”
“ทำไมวันนี้ถึงมา”
“ฉันแค่ไม่อยากหนี ไม่อยากโดนใครบางคนพูดดูถูกถากถาง ว่าดีแต่หนี!”
“ก็ดี !เพราะฉันขี้เกียจจะตาม”
“ตาม?” ฉันหลุดปากพูดออกไปอย่างสงสัย คนอย่างยูกินี่หรอตามฉัน
“อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว ยื่นแขนมา”
ยูกิไม่ตอบอะไรแต่กลับเฉไฉมาเรื่องทำแผล ยูกิดึงแขนฉันไปทำแผลต่อ ไม่สนใจว่าฉันจะร้องแหกปากดังแค่ไหน ตอนนี้แขนของฉันถูกพันแผลไว้ด้วยผ้าก็อตอย่างกับมัมมี่
“ แล้วเรื่องงานล่ะ? ”
“วันนี้เธอกลับบ้านไปพักก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่”
“แต่ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย จะให้ฉันทำอะไรก็บอกๆมาเหอะ”
“ต้องเป็นมากกว่านี้ใช่มั้ยถึงจะยอมกลับดีๆ”
“นี่นาย ฉันไม่ได้อยากจะมาทะเลาะนะ”
“ถึงบอกให้กลับบ้านนี้ไง บ้านเธออยู่ไหนฉันจะไปส่ง”ยูกิพูดพลางเก็บอุปกรณ์ทำแผลลงกล่องตามเดิม เหมือนไม่ได้ยินกับสิ่งที่ฉันพูด
“ไม่ต้อง…ฉันจะกลับเอง”
“อย่าทำให้ฉันรู้สึกผิดไปมากกว่านี้มารุ”
“ รู้สึกผิด ? ”
“ มานี่! ”
พูดจบยูกิเดินมากระชากแขนแล้วลากให้ฉันเดินตามเขาไป ไม่ทันที่ฉันได้ขัดขืนอะไร เขาใช้มืออีกข้างหนึ่งที่ว่างอยู่เปิดประตูแล้วจับฉันโยนใส่รถของเขาอย่างชำนาญ
“แล้วอย่าคิดจะลงมานะ”
ยูกิพูดกับฉันก่อนจะหันหลังเดินย้อนไปอีกฝั่งของรถ ฉันนั่งกอดอกแน่นด้วยความไม่พอใจ ถ้าฉันไม่ทำตาม ยูกิจะใช้กำลังเหมือนที่ลากฉันมานี่ไง ฉันคิดว่าฉันรู้จักเค้าดี ยูกิไม่ชอบให้ใครขัดใจ
“ตกลงบ้านเธออยู่ไหน ฉันจะได้ไปส่งถูก”ยูกิเอ่ยถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย ขณะเตรียมจะออกรถ
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้อง”
“แขนเจ็บนี่มันยังไม่พอใช่มั้ย”
“ฉันจะเป็นอะไรก็เรื่องของฉันสิ นายมาเกี่ยวอะไรด้วย”
“อย่าทำให้ฉันต้องรู้สึกผิดอีกได้มั้ย ”
“รู้สึกผิด นายรู้สึกผิดแค่เรื่องฉันต้องตากฝน หกล้ม แขนถลอก แล้ว…”
“เธอคิดว่าฉันอยากเห็นเธอเจ็บตัวรึไงห่ะ! ”
“ทีเมื่อก่อนฉันจะตายต่อหน้า นายเคยรู้สึกอะไรบ้างมั้ย!!! ฉันเจ็บมากกว่าวันนี้ที่เจอ ทำไมนายไม่รู้สึกอะไรบ้าง!!! ”
ฉันรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจเมื่อต้องพูดถึงเรื่องในวันนั้น ยูกิหันมามองหน้าฉัน แววตาแสดงออกถึงความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะเข้าใจ เค้ากำลังเจ็บปวด รู้สึกผิด หรือแค่ไม่มีอะไรจะแก้ตัว
ฉันพยายามหนีเรื่องราวพวกนี้มาไกลแสนไกล ฉันพยายามลืมทุกๆอย่างเกี่ยวกับคนใจร้ายคนนี้ แต่เค้าคือคนที่ทำให้ฉันต้องนึกถึงมันอีก ไม่ว่าจะตอนนั้นหรือตอนนี้ ยูกิก็คือคนที่ทำร้ายฉันอยู่ดี
เรื่องราวในอดีตวันนั้น ปรากฏภาพขึ้นมาในความคิดของฉันอย่างเลี่ยงไม่ได้ มันยังคงชัดเจนในทุกครั้งที่นึกถึง และคอยหลอกหลอนฉันทุกครั้งที่ฉันอ่อนแอ
ความรู้สึกในวันนั้นฉันยังจำได้ดี
ฉันกำลังร้องไห้ปานจะขาดใจต่อหน้า แต่ไม่เห็นว่าเค้าจะรู้สึกอะไร
ฉันถูกย้ำยีทั้งกายทั้งใจ แต่ยูกิยังยืนมองฉันหน้าตาเฉย
ฉันร้องไห้ขอร้องอ้อนวอน แต่เค้าไม่คิดจะช่วยอะไรฉันเลย
แล้ววันนี้ ยูกิกลับทำท่าทีเหมือนเป็นห่วงฉัน ไม่อยากเห็นฉันเจ็บ มันจะมีความหมายอะไร ถ้าในวันนั้นเค้าคือคนที่ร่วมมือฆ่าฉันทั้งเป็น
“ฉันมีบางอย่างจะอธิบายให้เธอเข้าใจ”
“ไม่ ! เขาไม่เคยอยู่ในชีวิตของฉัน เขาตายจากใจฉันไปนานแล้ว! ”
ความเงียบเกิดขึ้นหลังจากที่ฉันพูดจบ ฉันไม่ได้มองไปทางยูกิและไม่คิดจะสนใจอีกเช่นกัน อดีตที่เลวร้ายพวกนั้นเขาไม่ควรจะรื้อฟื้นขึ้นมาอีก เพราะไม่ว่ายังไงฉันก็จะไม่มีวันปล่อยให้เขาได้กลับมาทำร้ายฉันอีกครั้งแน่นอน เขาคือผู้ชายอันตรายที่ฉันควรจะระวังไว้
“งั้นเธอก็ควรจะรู้ไว้ ไม่ว่าเธอจะหนีฉันไปอีกกี่ครั้ง ฉันจะตามหาเธอจนเจอ ไม่ว่ามันจะยากสักแค่ไหน ฉันจะทำทุกทางเพื่อให้ได้เธอกลับคืนมา ฉันจะแย่งเธอกลับคืนมาจากทุกคน จำไว้! ”
จบน้ำเสียงเย็นชาประโยคนั้น ฉันตัดสินใจก้าวลงจากรถแล้วไม่หันไปมองคนใจร้ายอีก ไม่ว่าหลังจากนี้จะเป็นยังไง สงครามระหว่างฉันกับเขาจะเกิดขึ้นในรูปแบบใด ฉันเตรียมพร้อมจะรับมือ และสาบานกับตัวเองแล้วว่าฉันจะไม่มีวันใจอ่อนให้ผู้ชายคนนี้เด็ดขาด
อีฟู เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 มิ.ย. 2556, 14:13:37 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 มิ.ย. 2556, 14:13:37 น.
จำนวนการเข้าชม : 842
| << 6:สายตา | 8:เพื่อนใหม่ >> |