ข้ามกาล
อุบัติเหตุทำให้พระจันทร์ย้อนอดีตมาอยู่ในวังของหม่อมเจ้าใครเลยจะคิดว่าชีวิตลูกกำพร้าผู้ต่ำต้อยเช่นพระจันทร์
จะมีดาวฤกษ์อย่างดวงอาทิตย์มาโคจรรอบตัวถึงสามดวง
ดวงแรกนั้นพระจันทร์ทั้งรักและเทิดทูน ยึดเป็นที่พึ่งทางใจเสมอมา
พระอาทิตย์ดวงนี้เมตตาพระจันทร์ยิ่งนัก แต่ก็สงวนท่าทีเหลือเกิน
ใจท่านคิดเช่นไร พระจันทร์ไม่อาจรู้ได้เลย
ดวงที่สองร้อนแรงดังเพลิงกัลป์ หยิ่งทระนงหนักหนา
ทั้งยังเป็นคู่อริกันมาช้านาน ทว่าเมื่อเวลาผ่านไป ในวันที่หนาวเหน็บที่สุด
พระอาทิตย์วายร้ายกลับเต็มใจมาอยู่เคียงข้างพระจันทร์
คอยส่องแสงให้ความอบอุ่นโดยไม่ต้องร้องขอ
ส่วนดวงที่สามพระจันทร์รักเคารพเสมอเหมือนพี่ชาย
ความที่เขามีคู่หมายซึ่งเหมาะสมกันอยู่แล้ว
พระจันทร์จึงไม่เคยคิดเป็นอื่น แต่โชคชะตากลับเล่นตลก
ส่งกามเทพมาแผลงศรทำให้พี่ชายเผลอรักพระจันทร์หมดใจ
จะมีดาวฤกษ์อย่างดวงอาทิตย์มาโคจรรอบตัวถึงสามดวง
ดวงแรกนั้นพระจันทร์ทั้งรักและเทิดทูน ยึดเป็นที่พึ่งทางใจเสมอมา
พระอาทิตย์ดวงนี้เมตตาพระจันทร์ยิ่งนัก แต่ก็สงวนท่าทีเหลือเกิน
ใจท่านคิดเช่นไร พระจันทร์ไม่อาจรู้ได้เลย
ดวงที่สองร้อนแรงดังเพลิงกัลป์ หยิ่งทระนงหนักหนา
ทั้งยังเป็นคู่อริกันมาช้านาน ทว่าเมื่อเวลาผ่านไป ในวันที่หนาวเหน็บที่สุด
พระอาทิตย์วายร้ายกลับเต็มใจมาอยู่เคียงข้างพระจันทร์
คอยส่องแสงให้ความอบอุ่นโดยไม่ต้องร้องขอ
ส่วนดวงที่สามพระจันทร์รักเคารพเสมอเหมือนพี่ชาย
ความที่เขามีคู่หมายซึ่งเหมาะสมกันอยู่แล้ว
พระจันทร์จึงไม่เคยคิดเป็นอื่น แต่โชคชะตากลับเล่นตลก
ส่งกามเทพมาแผลงศรทำให้พี่ชายเผลอรักพระจันทร์หมดใจ
Tags: พีเรียต ย้อนยุค ช่วงปี 2493-2507 คุณชาย ท่านชาย นายแพทย์ พระเอกในเรื่องไม่รู้เป็นใคร แต่หนุ่มๆ แซ่บเวอร์ วัง หม่อมเจ้า หม่อมราชวงศ์ ย้อนเวลา โรแมนติก คอมเมดี้ หวานๆ ดราม่าเบาๆ ภาษาอ่านง่าย
ตอน: บทที่ 20 จองเวร
บทที่ 20 จองเวร
ในมุมมองของกอบการความขัดแย้งเมื่อครู่ถือว่ายุติลงแล้ว แต่ในมุมมองของชิวหงมันเพิ่มจะเริ่มต้นเท่านั้น หญิงสาวเกลียดความลับ โดยเฉพาะความลับของคนที่เธอรัก ถ้าล้วงเอาจากเจ้าตัวไม่ได้ ก็ต้องล้วงเอาจากคนอื่น
ชิวหงเรียกเด็กในร้านมาคุยด้วยสองสามคำก็รู้แล้วว่าวันนี้กอบการออกไปไหนกับใครมา เมื่อทราบแล้วจึงเรียกคนที่ออกไปกับชายหนุ่มมาคุยด้วย
“วันนี้เกิดอะไรขึ้นบ้างรายงานมาให้หมด”
“หนูไม่ได้ทำอะไรไม่ดีไม่งามเลยนะคะเจ๊ แค่ไปซื้อของเท่านั้น นางรุ่งก็อยู่ด้วย” เฟื่องฟ้าเอ่ยอย่างร้อนตัว
ถึงจะไม่มีกฎห้ามเด็กในร้านไปมีความสัมพันธ์กับคนอื่นที่ไม่ใช่แขก แต่ก็เป็นที่รู้กันว่าห้ามยุ่งกับกอบการเด็ดขาด มีเสียงลือเสียงเล่าอ้างให้ได้ยินกันหนาหูว่าใครกล้ายุ่งกับผัวเจ๊ มีอันต้องได้ตายแบบศพไม่สวยทุกราย กระนั้นของต้องห้ามก็เป็นสิ่งเย้ายวนเสมอ เธอแอบมีสัมพันธ์กับกอบการลับหลังชิวหงหลายครั้ง จึงเกรงว่าจะถูกจับได้ หญิงสาวไม่รู้หรอกว่าชิวหงรู้เรื่องทุกอย่างมานานแล้ว เพียงแต่ทำเป็นมองไม่เห็นเพราะเฟื่องฟ้ายังขายได้ ไม่จำเป็นต้องหาเรื่องโละออกไปยังซ่องชั้นสอง
“ถ้าไม่มีอะไรก็เล่ามาให้หมด”
“ก็...ก็ไม่มีอะไรมากนี่คะเจ๊ แค่ซื้อของ แล้วก็มีเรื่องในร้านผ้า”
“มีเรื่องอะไร”
“หนูก็ไม่มั่นใจค่ะ แต่เห็นพี่กอบเรียกเด็กผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ว่าลูก”
ชิวหงหูผึ่งเมื่อได้ยินคำสุดท้าย เธอมั่นใจว่ากอบการไม่มีทางมีลูกกับใครได้แน่เพราะเป็นหมัน ถึงเจ้าตัวจะไม่ยอมรับแต่เธอก็มั่นใจว่าสามีไม่มีน้ำยาไปทำใครท้อง
“เล่ามาให้ละเอียด”
“พี่กอบไปทะเลาะกับป้าคนนึงค่ะ ป้าแกบอกว่าเด็กเป็นลูกคุณหลวง แต่พี่กอบบอกว่าไม่ใช่ รู้สึกว่าแม่เด็กจะชื่อ...ชื่ออะไรน้า ตัวจอจานอะไรสักอย่าง” หญิงสาวนิ่งคิดอยู่ชั่วอึดใจหนึ่งก็ได้คำตอบ “แม่เด็กชื่อจอมใจค่ะ ใช่แน่ๆ หนูฟังไม่ผิด”
ชิวหงตัวชาเมื่อได้ยินชื่อของอดีตศัตรูหัวใจ เธอแย่งกอบการมาจากจอมใจได้สำเร็จก็จริง แต่ชายหนุ่มก็ไม่เคยลืมจอมใจ ทุกครั้งที่เมาหรือไม่ได้สติเขาจะเพ้อหาหญิงสาวเสมอ ราวกับว่าผู้หญิงที่เขารักจริงๆ มีเพียงจอมใจคนเดียวเท่านั้น ส่วนเธอเป็นเพียงความผิดพลาดเพราะอารมณ์พลั้งเผลอ เมื่อไม่มีคนที่รักแล้วก็เลยตกกระไดพลอยโจนมาอยู่ด้วยกันมาจนถึงทุกวันนี้
ถึงจะทำงานขายเรือนร่างแต่หญิงสาวก็มั่นใจว่าสามารถทำให้ผู้ชายทุกคนมาสยบอยู่แทบเท้าได้ แต่ความมั่นใจนั้นก็พังทลายลงเพราะจอมใจ ผู้หญิงคนนั้นไม่เพียงแต่สร้างรอยด่างพร้อยให้กับเกียรติประวัติอันงดงามของเธอ แต่ยังคอยหลอกหลอนทุกครั้งยามที่ส่องกระจก คนตายยังคงงดงามเป็นอมตะไม่มีเปลี่ยน ในขณะที่คนเป็นอย่างเธอแห้งเหี่ยวโรยราลงทุกวัน
“เด็กนั่นอายุเท่าไร”
“ไม่แน่ใจค่ะ น่าจะสักสิบเอ็ดสิบสอง”
“หน้าตาล่ะ”
“น่าเอ็นดูมากค่ะเจ๊ เค้าสวยหวานเด่นทีเดียว ท่าทางคงเหมือนแม่”
พอหลุดประโยคนี้ออกไปเฟื่องฟ้าก็ต้องขนลุกเกรียวเพราะรอยยิ้มแสยะของชิวหง มันเป็นรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความอาฆาตมาดร้ายราวกับปีศาจ
ความแค้นที่มีต่อคนตายฝังรากลึกในใจชิวหงโดยไม่รู้ตัว เธอโกรธแทบบ้าตอนที่จอมใจมาตายจากทั้งที่ยังไม่ทันได้แก้แค้น นางสารเลวนั่นหนีไปพร้อมชัยชนะ ป่านนี้คงจะยิ้มเยาะอย่างสะใจอยู่ในนรก ที่สร้างความอัปยศให้เธอได้
ชิวหงจะไม่ยอมให้อีกฝ่ายมาระรานอีกต่อไป ถึงเวลาที่เธอจะทำให้คนที่อยู่ในนรกต้องเต้นบ้างแล้ว
‘เหลือลูกเอาไว้ก็ดีแล้ว จะได้เป็นตัวตายตัวแทนชำระหนี้แค้นแทนแม่’
นับตั้งแต่วันที่ได้พบกับพระจันทร์ กอบการก็ไม่สามารถหยุดคิดเรื่องของเด็กสาวและมารดาของเธอได้ ใบหน้าของคนทั้งสองลอยเด่นอยู่ในห้วงความคิดทุกครั้งที่พลั้งเผลอ โดยเฉพาะภาพของจอมใจที่ยังเด่นชัดราวกับเพิ่งพบกันเมื่อวาน
เขากับจอมใจต่างก็เป็นรักแรกของกันและกัน เป็นความรักร้อนแรงที่แสนหวือหวาทั้งยังผิดทำนองคลองธรรมเพราะคนที่รักเป็นภรรยาของคนอื่น
กอบการยิ้มน้อยๆ เมื่อนึกถึงความหุนหันของตนเอง ตอนนั้นบอกไม่ถูกว่าความรักบังตาหรือบ้าบิ่นสิ้นคิดกันแน่ ถึงได้พาภรรยาคุณหลวงหนีการไล่ล่าไปไกลถึงแดนอีสาน ที่จำได้คือในช่วงชีวิตหนึ่งเขาเคยได้รับรู้ถึงความหอมหวานของการรักใครสักคนหมดใจและได้รับความรักที่ยิ่งใหญ่กลับคืนมา
ช่างน่าเสียดายที่ทุกอย่างไม่คงความสวยงามดังฝัน ความทุกข์เริ่มมาเยือนเมื่อเงินทองเริ่มขัดสนและจอมใจตั้งครรภ์ กอบการในสมัยนั้นเป็นวัยรุ่นที่เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ งานหนักไม่เอางานเบาไม่สู้ พอเงินขาดมือก็พาลฉุนเฉียวใส่จอมใจเป็นระยะ
กอบการคิดถึงแสงสีในพระนคร เฝ้าคิดอยู่ทุกวันว่าตัวเองตัดสินใจผิดพลาด นานเข้าก็เริ่มระบายความทุกข์ด้วยการดื่มเหล้า เขาเมาหัวราน้ำทุกวันไม่ได้สนใจลูกเมียเลย ตอนที่รู้ว่าจอมใจคลอดลูกเขาไปเมาปลิ้นอยู่ที่งานบุญของอีกตำบลหนึ่ง ถ้าไม่มีคนมาลากกลับไปก็คงไม่ยอมกลับ
จอมใจไม่เคยตำหนิพฤติกรรมเหลวแหลกของสามีเลยแม้แต่น้อย พอเมากลับบ้านมาก็ปรนนิบัติอย่างดี งานบ้านไม่เคยขาดตกบกพร่อง ทั้งยังรับทำงานทุกอย่างเพื่อหาเงินมาจุนเจือครอบครัวโดยไม่ปริปากบ่น เพิ่งคลอดได้ไม่ถึงเจ็ดวันก็ออกไปทำงานหนักในไร่แล้ว
ความดีของจอมใจเป็นที่เลื่องลือ ใครๆ ก็รักและสงสารหญิงสาว ทั้งยังเผื่อแผ่ความเมตตามายังลูกน้อยและสามีที่ไม่เอาไหนอย่างเขาด้วย ทว่ายิ่งจอมใจเป็นที่ชื่นชมเท่าไร กอบการก็ยิ่งรู้สึกไร้ศักดิ์ศรีและต้อยต่ำเท่านั้น เขามองข้ามความดีของเธอและทำตัวเหลวแหลกประชดชีวิตมากขึ้น บางทีเวลาเมาแล้วไม่ได้ดั่งใจก็ใช้กำลังตบตีเมีย
ในที่สุดเรื่องการใช้กำลังก็ไปถึงหูผู้ใหญ่บ้าน เขาถูกชาวบ้านรุมรังเกียจและขับไล่ก็เลยบังคับให้จอมใจกลับไปที่พระนครด้วยกัน หญิงสาวหวาดกลัวคุณหลวงสามีเก่าของเธอมาก แต่ก็ต้องยอมตามใจ หอบลูกน้อยอายุไม่ถึงขวบเข้ามาตายเอาดาบหน้าในเมืองกรุง
แม้จะเปลี่ยนสถานที่แต่ความเลวในตัวของกอบการก็ยังคงเดิม หนนี้ไม่เพียงแต่เมาเหล้ายังมีเรื่องการพนันและเรื่องผู้หญิงมาเกี่ยวพันด้วย แล้วก็เหมือนเคย จอมใจยังคงเป็นภรรยาที่ดีก้มหน้าก้มตาหาเงินงกๆ เลี้ยงดูครอบครัวต่อไป
อบายมุขทำให้กอบการหลงลืมทุกอย่าง เขาคิดแต่เพียงว่าจะทำอย่างไรให้มีเงินใช้สอยและเอามาล้างหนี้การพนัน ชายหนุ่มเริ่มทำงานสกปรก แล้วตอนนั้นเองที่ชิวหงเข้ามาในชีวิต เขาลุ่มหลงมัวเมาในตัวหญิงสาวจนไม่ยอมกลับบ้านเป็นเวลานาน กลับมาอีกทีทั้งลูกทั้งเมียก็ไม่อยู่เสียแล้ว ทราบข่าวก็แต่ว่าสามีเก่ามาตามให้กลับบ้านจอมใจเลยหอบลูกหนีไป
กอบการคิดว่าเป็นคุณหลวงจึงไม่ได้สนใจจะติดตาม ทั้งยังคิดอย่างเห็นแก่ตัวว่าปล่อยจอมใจไปเอาบุญ บางทีคุณหลวงอาจจะให้อภัยและรับเลี้ยงดูสองแม่ลูกอย่างดีก็ได้ เพราะระยะเวลาที่จอมใจตั้งครรภ์นั้นคาบเกี่ยวกับช่วงที่เขากับเธอมีความสัมพันธ์กันครั้งแรก ไม่แน่ว่าคุณหลวงอาจจะคิดว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกตัวเองก็ได้
ชายหนุ่มไม่รู้เลยว่าที่จอมใจต้องหนีหัวซุกหัวซุนเพราะการคุกคามจากเจ้าหนี้ของกอบการและคนของชิวหง เธอเกือบถูกจับไปขายตัวในซ่องยังดีที่ได้ราจีฟช่วยเอาไว้ หญิงสาวตัดสินใจบากหน้าไปพึ่งพาพี่สาวอย่างสมใจแต่ก็อยู่ในวังไม่นานเพราะละอายใจที่ทำให้ครอบครัวเสื่อมเสีย ทั้งยังเกรงโทษทัณฑ์จากศัตรูและสามีเก่า
จอมใจพาลูกย้ายที่อยู่ไปเรื่อยๆ เมื่อไม่มีกอบการ ชีวิตสองแม่ลูกก็ดูเหมือนจะดีขึ้น แต่เคราะห์กรรมก็กระหน่ำซ้ำเติม เมื่อหญิงสาวต้องมาจากโลกนี้ไปเพราะภัยสงคราม
กอบการทราบข่าวจอมใจอีกครั้งก็ตอนหญิงสาวเสียชีวิตได้หลายวันแล้ว ชายหนุ่มไม่ได้ไปงานศพเพราะชิวหงอาละวาดหึงหวงหาว่ายังมีใจรักเมียเก่าอยู่ มีเพียงคุณหลวงเท่านั้นที่ไปร่วมงานเพื่ออโหสิกรรมให้แต่ก็ไม่ยอมรับแจ่มจันทร์ไปดูแล ทั้งยังบอกว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูก แม้ว่านางสมใจจะบอกว่าจอมใจยืนกรานอย่างหนักแน่นว่าเด็กคนนี้เป็นลูกที่ติดท้องไปก็ตาม
เมื่อจอมใจตายสายสัมพันธ์ทุกอย่างก็เหมือนจะตัดขาด กอบการลืมเลือนเด็กน้อยที่อาจจะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขไปจนสิ้น แม้ว่าจะจำจอมใจได้ไม่รู้ลืมก็ตาม
สิบกว่าปีมานี้กอบการไต่เต้าสร้างอิทธิพลมาเรื่อยๆ น่าขันที่ความสุขสบายของชีวิตมาพร้อมกับสามัญสำนึกผิดชอบ เขาเพิ่งมารู้สึกผิดต่อจอมใจเมื่อไม่กี่ปีมานี้เอง แล้วก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่เขาอยากมีลูก ถึงขั้นลงทุนอ้อนวอนชิวหงจนหญิงสาวยอมตั้งท้องให้ ทว่าไม่ว่ารอคอยเท่าไร โอกาสที่จะได้เลี้ยงดูอุ้มชูลูกของตัวเองก็ไม่เคยมาถึง
กอบการอยากมีลูกมากจริงๆ ถึงขั้นนอกใจชิวหงไปมีสัมพันธ์กับคนอื่น แต่ก็ไม่เคยมีใครมอบลูกให้เขาได้สักคน จนปลงตกว่าคงเป็นเรื่องของบาปกรรม
ในขณะที่ใกล้ถอดใจสวรรค์ก็ส่งเด็กน้อยหน้าตาละม้ายคล้ายคนรักในอดีตมาให้ ไม่เพียงเท่านั้นพระจันทร์อาจจะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา แสงสว่างแห่งความหวังลุกโชนขึ้นมาในใจของกอบการอีกครั้ง
‘ยังไม่สายไปที่จะชดเชยให้จอมใจและลูกในตอนนี้’
ชิวหงส่งคนไปตามสืบเรื่องของพระจันทร์โดยไม่ให้กอบการรู้ แม้นักเลงส่วนใหญ่ในสำนักโคมเขียวจะเป็นลูกน้องของเขา แต่หญิงสาวก็มีคนของตัวเองเอาไว้ใช้สอยเช่นกัน ถึงจะมีเพียงแค่สองสามคนแต่พวกมันส่วนใหญ่ก็ฝีมือดีและจะไม่ฟังคำสั่งของใครนอกจาก ‘เงิน’ เธอจึงเก็บคนพวกนี้เอาไว้ห่างตัวและเรียกหาเฉพาะเวลาที่ต้องใช้ทำงานสกปรก
เรื่องของพระจันทร์สืบได้ไม่ยากเลย เพราะตัวตนของเด็กสาวไม่ได้ถูกเก็บซ่อนเอาไว้จากสังคม ที่กอบการเพิ่งจะมารู้เรื่องของเด็กคนนี้ก็เพราะไม่เคยใส่ใจจะติดตาม
“รู้ที่อยู่มันแล้วเจ๊จะให้ทำอะไรต่อไป” เสียงเข้มๆ ของคม ดังมาตามสาย
“ไปเอาตัวมันมา”
“ไม่ไหวหรอกเจ๊ ถึงมันจะเป็นหลานคนใช้แต่ก็อยู่ในวังนะ”
ที่อยู่ของเด็กน้อยเป็นปัญหาที่ทำให้ต้องคิดหนัก วังชื่นชีวีไม่ใช่สถานที่ที่คนทั่วไปจะเข้าออกได้โดยง่าย ภายในมีทั้งเวรยามและคนสวนคอยกวดขันดูแลความปลอดภัยมากมาย และถึงจะเข้าไปได้ก็ไม่รู้ว่าเด็กน้อยอาศัยอยู่ที่ใด คนในวังล้วนระแวงคนแปลกหน้าและเก็บปากเก็บคำ ทำให้การทำงานเป็นไปได้ยากยิ่ง อย่าว่าแต่ลักพาตัวใครเลย เข้าไปเด็ดผลไม้ออกมาสักลูกยังไม่รู้เลยว่าจะกลับออกมาได้อย่างปลอดภัยหรือเปล่า
“ฉันไม่ได้ใช้ให้แกบุกเข้าไปในวังสักหน่อย”
“อ้าว! ถ้าไม่ให้เข้าไปเอาตัวมาแล้วจะให้ทำไง”
“ก็รอมันออกมาแล้วค่อยไปดักจับตัวมาสิ”
“เมื่อไรมันจะออกมาล่ะเจ๊ ต้องให้เฝ้าทั้งวันทั้งคืนอีกกี่วันกัน”
“เรื่องนี้เป็นเรื่องของแก ไม่ใช่ธุระของฉัน เงินน่ะจะเอาไหม” ชิวหงตวาด
“เอาอยู่แล้วเจ๊ แต่ต้องเพิ่มอีก ไม่งั้นไม่ไหวหรอก ให้เฝ้าทั้งวันทั้งคืน คนมันต้องกินต้องใช้”
“ไอ้หน้าเลือด!”
คมหัวเราะร่วนเมื่อได้ยินคำด่า ก่อนจะโต้กลับไปนิ่มๆ ว่า
“ถ้าเจ๊ไม่จ่ายก็เชิญจ้างคนอื่นได้ แต่เจ๊รู้ใช่ไหมว่างานอย่างนี้มีพวกบ้าที่ยอมเสี่ยงทำอยู่ไม่เท่าไรหรอก”
ชิวหงกัดฟันเพราะสิ่งที่คมพูดมานั้นถูกต้องทุกประการ งานลักพาตัวเด็กถือว่าเป็นเรื่องผิดกฎหมาย แต่ที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือการเป็นศัตรูกับพวกสุรภาสซึ่งมีทั้งอิทธิพลและเงินตรา
“แกต้องการเท่าไร”
คมบอกจำนวนเงินมา แล้วมันก็ทำให้ชิวหงแหวลั่นเพราะแพงสูสีกับค่าตัวเด็กที่เธอไปซื้อมาจากพ่อแม่เลยทีเดียว
‘จำเป็นด้วยหรือที่ต้องเสียเงินมากมายขนาดนี้เพื่อเด็กนั่น’ ชิวหงถามตัวเอง
ใจหนึ่งก็อยากได้ลูกของนางจอมใจมาแต่อีกใจก็เสียดายเงินทอง
“ขอฉันคิดดูก่อน” เธอบอกก่อนวางสาย
หญิงสาวเดินวนไปมาอย่างใช้ความคิด แล้วห้วงความคิดนั้นก็สะดุดลงเมื่อมีคนเปิดประตูห้องเข้ามาอย่างถือวิสาสะ
“อารมณ์ไม่ดีเหรอจ๊ะ” กอบการถาม
ชิวหงรีบเก็บสีหน้าแล้วปรายตามองไปทางชายหนุ่มเป็นเชิงถามว่าต้องการอะไรถึงได้ขึ้นมาหาถึงบนนี้
“ว่างคุยกันไหม”
“ไม่ต้องมาทำเสียงอ่อนเสียงหวาน จะเอาอะไรก็พูดมา”
“ไม่ได้จะเอาอะไรสักหน่อย ก็แค่คิดถึงเมียเท่านั้นเอง เราไม่ได้รักกันนานแล้วนะ”
ชายหนุ่มตรงเข้ามาสวมกอดแล้วก็ถูกผลักออกแทบจะทันที
“อีพวกนั้นไม่ว่างเล่นด้วยหรือไงถึงได้มาวุ่นวายด้วย ออกไปไกลๆ เลย วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์”
มีหรือกอบการจะฟัง ชายหนุ่มเข้ามากอดรัดนัวเนียอย่างเอาแต่ใจ เขารู้ดีว่าจุดอ่อนของชิวหงคืออะไรและต้องกระตุ้นแบบไหนหญิงสาวจึงจะอ่อนระทวย
ชิวหงพยายามขัดขืนแต่ก็พ่ายแพ้ให้แก่อารมณ์ของตัวเอง มันนานแล้วจริงๆ ที่เธอกับกอบการไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่า ความปรารถนาที่กักเก็บเอาไว้ในใจจึงระเบิดออก เมื่อเขาเล้าโลมเธอก็สนองตอบอย่างเผ็ดร้อน
สองหนุ่มสาวโซเซไปที่เตียงแล้วเริ่มบรรเลงบทรักอย่างเมามัน ข้อดีอีกอย่างหนึ่งของกอบการคือเป็นนักรักชั้นครู เกมกามของเขาไม่เคยน่าเบื่อ แม้จะผ่านผู้ชายมามากแต่ก็ไม่เคยมีใครที่จะทำให้ชิวหงติดใจได้เท่าคนนี้ และมันก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เธออยากครอบครองเป็นเจ้าของกอบการ
กอบการปรนเปรอจนชิวหงถึงฝั่งฝันหลายครั้งหลายครา เสร็จแล้วก็นอนกอดร่างนุ่มนิ่มเปลือยเปล่าโดยไม่ผละไปไหน
“หง...ผมขออะไรสักอย่างได้ไหม”
“อะไร”
คนที่นอนหันหลังให้กลอกตาอย่างอ่อนใจ นึกเอาไว้แล้วเชียวว่าต้องการอะไรแน่ๆ ถึงได้มาชวนมีอะไรด้วยเพื่อให้เธออารมณ์ดี
“ผมอยากมีลูก”
“ก็เอาสิ”
“แต่หงก็รู้ว่าเรา...”
“พูดอย่างนี้จะไปขอมีกับคนอื่นหรือไง”
“ไม่ใช่อย่างนั้น หงก็รู้ว่าผมรักหงคนเดียว”
ชายหนุ่มรีบแก้สถานการณ์ด้วยการพรมจูบที่หัวไหล่กลมกลึงกับซอกคอ
“แล้วจะให้ทำยังไง ใช่ความผิดฉันเสียที่ไหน คุณต่างหากที่ไม่มีปัญญาทำ”
น้ำเสียงของหญิงสาวแฝงแววหยัน แต่กอบการก็เลือกที่จะไม่สนใจ เขาออดอ้อนเธอต่อว่า
“ผมเลยอยากปรึกษานี่ไงว่าเราจะรับเด็กมาเลี้ยงดีไหม จะได้มีคนคอยดูแลตอนแก่”
“ก็ตามใจจะเอามาเลี้ยงที่นี่ก็ได้ แต่ต้องเปลี่ยนผ้าอ้อมชงนมกันเอง ให้ฉันมาทำตัวเป็นแม่ลูกอ่อนฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ”
“ใช่เด็กทารกที่ไหน โตทันใช้แล้ว”
คำพูดของกอบการทำให้ชิวหงเริ่มสะกิดใจ แล้วลางสังหรณ์ของเธอก็เป็นจริงทุกประการเมื่อชายหนุ่มเอ่ยปากอยากรับลูกของจอมใจมาเป็นลูกบุญธรรม ไม่ใช่แค่ชิวหงเท่านั้นที่ส่งคนไปสืบเรื่องของพระจันทร์ กอบการก็ส่งคนไปสืบเรื่องของเด็กสาวด้วย แล้วก็ค้นพบว่าพระจันทร์เป็นเด็กที่เรียนเก่งมาก หากได้รับการสนับสนุนจะต้องมีอนาคตที่ดีแน่
ชายหนุ่มวางแผนเป็นเรื่องเป็นราวว่าจะปลูกบ้านใหม่สักหลังให้ลูกอยู่ใกล้ๆ กับโรงเรียนใหม่ จะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายในร้านและสะดวกในการเดินทาง วัตถุประสงค์ที่แท้จริงของกอบการคือต้องการกันลูกให้ห่างจากย่านค้าประเวณี ถึงจะเป็นหลานคนรับใช้แต่พระจันทร์ก็โตมาในวัง คงไม่ชอบใจถ้าเห็นว่าพ่อทำงานแบบไหน
แผนการที่จะดูแลลูกสาวของศัตรูให้ความรักประดุจเจ้าหญิงทำชิวหงเดือด เธอเกือบจะปล่อยลูกนกลูกกาตาดำๆ ไปอยู่แล้ว แต่อีเด็กเวรนี่มันร้ายเหมือนแม่ ไม่ต้องขยับตัวทำอะไรก็สามารถโผล่มายั่วโมโหได้
ยิ่งกอบการบอกว่าจะทำนั่นทำนี่ให้เด็กสาวมากเท่าไร โทสะของชิวหงก็ยิ่งพลุ่งขึ้นมากเท่านั้น เธอจิกเล็บกับมือแน่น ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวในขณะที่หัวใจเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยว
“เอาไว้ค่อยคุยกันทีหลัง” หญิงสาวตัดบทด้วยอาการสงบนิ่งตรงข้ามกับความรู้สึกอย่างสิ้นเชิง
กอบการโล่งอกที่ชิวหงไม่ได้อาละวาดดังที่กังวล ทั้งยังคิดอย่างเข้าข้างตัวเองว่างานนี้ยังมีหวัง ค่อยๆ ตะล่อมไม่นานคงยอมใจอ่อน
“ได้จ้ะ ค่อยคุยกันเมื่อไรก็ได้ ยังไงผมก็ต้องถามความเห็นหงก่อนจะทำอะไรอยู่แล้ว” ชายหนุ่มยอมถอยเพื่อรักษาบรรยากาศ
น่าขันเสียจริงที่อยู่กินกันมาตั้งนานแต่ชายหนุ่มกลับรู้จักภรรยาตัวเองน้อยไป อาการนิ่งไม่ได้แปลว่าไม่โกรธ แต่มันคือการประกาศสงครามต่างหาก คนอย่างชิวหงไม่เกี่ยงหรอกว่าต้องเล่นลอบกัดแบบไหน ขอแค่ได้เป็นผู้ชนะก็พอแล้ว
กอบการปิดเปลือกตาลงเมื่อนอนกอดกันได้สักพัก แล้วก็หลับไปอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ชายหนุ่มหลับชิวหงก็ย่องอย่างเงียบกริบไปที่โทรศัพท์ แล้วต่อสายหาคม
กอบการจะสนใจเด็กนั่นเพราะคิดว่าเป็นลูกหรือเพราะมันเหมือนนางจอมใจเธอไม่ยี่หระ สิ่งที่เธอต้องการคือได้ชีวิตน้อยๆ นั่นมาอยู่ในอุ้งมือโดยเร็วที่สุด จะได้จัดการเด็ดปีกถอนขนลูกนกตัวน้อย ทรมานจนกว่าจะสาแก่ใจให้สาสมกับความผิดของแม่มัน
+++++++++++++++++++++++++++++++++
เกร็ดความรู้ประจำตอน
ไหนๆ ก็เขียนเรื่องสำนักโคมเขียวแล้ว เราก็น่าจะนำเสนอเรื่องของโสเภณีในไทยแลนด์แดนสยามกันสักนิด โสเภณีมีในทั้งตั้งแต่ก่อนสมัยรัตนโกสินทร์แล้วค่ะ ถูกกฎหมายและผิดกฎหมายเป็นช่วงๆ ขึ้นอยู่กับผู้มีอำนาจในบ้านเมืองสมัยนั้นจะออกกฎ
ในนิยายจะเห็นว่ามีการใช้คำว่าสำนักโคมเขียว ที่เรียกกันอย่างนั้นก็เพราะเป็นกฎหมายว่าต้องมีโคมสีเขียวแขวนเอาไว้หน้าสำนัก กฎนี้เริ่มใช้กันในตอนปลายรัชกาลที่ห้า คำว่าโสเภณีจึงถูกเปลี่ยนเป็นหญิงโคมเขียว
การค้าบริการในสมัยนั้นถูกกฎหมายนะคะ มีการขึ้นทะเบียนโสเภณีกันเป็นเรื่องเป็นราว ออกกฎว่าห้ามเด็กอายุต่ำว่าสิบห้ามาทำงาน ห้ามกักขังหรือบังคับ นอกจากนี้ยังมีการเก็บภาษีกันเป็นกอบเป็นกำด้วย
การค้าประเวณีเพิ่งจะมาผิดกฎหมายเมื่อปี 2503 นี่เองค่ะ มีพระราชบัญญัติออกมาเป็นเรื่องเป็นราวและห้ามขึ้นทะเบียนโสเภณีอีกรวมถึงจัดหางานใหม่ให้ทำด้วย ปัจจุบันอาชีพนี้ในไทยก็ยังผิดกฎหมายอยู่ แต่ก็มีบริการแฝงรูปแบบต่างๆ ให้เห็นแทน
แถมท้ายอีกนิดนะคะ ทราบหรือไม่ว่า “อีสำเพ็ง” คือคำด่าที่หยาบคายมากๆ ค่ะ เพราะว่าย่านสำเพ็งในสมัยก่อนนั้นเป็นย่านค้าประเวณีนั้นเอง สาวๆ สมัยก่อนโดนด่าอย่างนี้เข้าไป ไม่กรี๊ดก็เต้นกันเลยทีเดียวค่ะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขออนุญาตลงให้อ่านแต่เพียงเท่านี้นะคะ ที่เหลือสามารถติดตามได้ในเล่มค่ะ
ในระหว่างที่รอหนังสือวางแผง ใครอยากอ่านเนื้อหาเพิ่ม ตามไปอ่านได้ที่พันทิพย์นะคะ
จะทยอยลงประมาณ 50-60% ของเนื้อหาในเล่มค่ะ ^O^
ในมุมมองของกอบการความขัดแย้งเมื่อครู่ถือว่ายุติลงแล้ว แต่ในมุมมองของชิวหงมันเพิ่มจะเริ่มต้นเท่านั้น หญิงสาวเกลียดความลับ โดยเฉพาะความลับของคนที่เธอรัก ถ้าล้วงเอาจากเจ้าตัวไม่ได้ ก็ต้องล้วงเอาจากคนอื่น
ชิวหงเรียกเด็กในร้านมาคุยด้วยสองสามคำก็รู้แล้วว่าวันนี้กอบการออกไปไหนกับใครมา เมื่อทราบแล้วจึงเรียกคนที่ออกไปกับชายหนุ่มมาคุยด้วย
“วันนี้เกิดอะไรขึ้นบ้างรายงานมาให้หมด”
“หนูไม่ได้ทำอะไรไม่ดีไม่งามเลยนะคะเจ๊ แค่ไปซื้อของเท่านั้น นางรุ่งก็อยู่ด้วย” เฟื่องฟ้าเอ่ยอย่างร้อนตัว
ถึงจะไม่มีกฎห้ามเด็กในร้านไปมีความสัมพันธ์กับคนอื่นที่ไม่ใช่แขก แต่ก็เป็นที่รู้กันว่าห้ามยุ่งกับกอบการเด็ดขาด มีเสียงลือเสียงเล่าอ้างให้ได้ยินกันหนาหูว่าใครกล้ายุ่งกับผัวเจ๊ มีอันต้องได้ตายแบบศพไม่สวยทุกราย กระนั้นของต้องห้ามก็เป็นสิ่งเย้ายวนเสมอ เธอแอบมีสัมพันธ์กับกอบการลับหลังชิวหงหลายครั้ง จึงเกรงว่าจะถูกจับได้ หญิงสาวไม่รู้หรอกว่าชิวหงรู้เรื่องทุกอย่างมานานแล้ว เพียงแต่ทำเป็นมองไม่เห็นเพราะเฟื่องฟ้ายังขายได้ ไม่จำเป็นต้องหาเรื่องโละออกไปยังซ่องชั้นสอง
“ถ้าไม่มีอะไรก็เล่ามาให้หมด”
“ก็...ก็ไม่มีอะไรมากนี่คะเจ๊ แค่ซื้อของ แล้วก็มีเรื่องในร้านผ้า”
“มีเรื่องอะไร”
“หนูก็ไม่มั่นใจค่ะ แต่เห็นพี่กอบเรียกเด็กผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ว่าลูก”
ชิวหงหูผึ่งเมื่อได้ยินคำสุดท้าย เธอมั่นใจว่ากอบการไม่มีทางมีลูกกับใครได้แน่เพราะเป็นหมัน ถึงเจ้าตัวจะไม่ยอมรับแต่เธอก็มั่นใจว่าสามีไม่มีน้ำยาไปทำใครท้อง
“เล่ามาให้ละเอียด”
“พี่กอบไปทะเลาะกับป้าคนนึงค่ะ ป้าแกบอกว่าเด็กเป็นลูกคุณหลวง แต่พี่กอบบอกว่าไม่ใช่ รู้สึกว่าแม่เด็กจะชื่อ...ชื่ออะไรน้า ตัวจอจานอะไรสักอย่าง” หญิงสาวนิ่งคิดอยู่ชั่วอึดใจหนึ่งก็ได้คำตอบ “แม่เด็กชื่อจอมใจค่ะ ใช่แน่ๆ หนูฟังไม่ผิด”
ชิวหงตัวชาเมื่อได้ยินชื่อของอดีตศัตรูหัวใจ เธอแย่งกอบการมาจากจอมใจได้สำเร็จก็จริง แต่ชายหนุ่มก็ไม่เคยลืมจอมใจ ทุกครั้งที่เมาหรือไม่ได้สติเขาจะเพ้อหาหญิงสาวเสมอ ราวกับว่าผู้หญิงที่เขารักจริงๆ มีเพียงจอมใจคนเดียวเท่านั้น ส่วนเธอเป็นเพียงความผิดพลาดเพราะอารมณ์พลั้งเผลอ เมื่อไม่มีคนที่รักแล้วก็เลยตกกระไดพลอยโจนมาอยู่ด้วยกันมาจนถึงทุกวันนี้
ถึงจะทำงานขายเรือนร่างแต่หญิงสาวก็มั่นใจว่าสามารถทำให้ผู้ชายทุกคนมาสยบอยู่แทบเท้าได้ แต่ความมั่นใจนั้นก็พังทลายลงเพราะจอมใจ ผู้หญิงคนนั้นไม่เพียงแต่สร้างรอยด่างพร้อยให้กับเกียรติประวัติอันงดงามของเธอ แต่ยังคอยหลอกหลอนทุกครั้งยามที่ส่องกระจก คนตายยังคงงดงามเป็นอมตะไม่มีเปลี่ยน ในขณะที่คนเป็นอย่างเธอแห้งเหี่ยวโรยราลงทุกวัน
“เด็กนั่นอายุเท่าไร”
“ไม่แน่ใจค่ะ น่าจะสักสิบเอ็ดสิบสอง”
“หน้าตาล่ะ”
“น่าเอ็นดูมากค่ะเจ๊ เค้าสวยหวานเด่นทีเดียว ท่าทางคงเหมือนแม่”
พอหลุดประโยคนี้ออกไปเฟื่องฟ้าก็ต้องขนลุกเกรียวเพราะรอยยิ้มแสยะของชิวหง มันเป็นรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความอาฆาตมาดร้ายราวกับปีศาจ
ความแค้นที่มีต่อคนตายฝังรากลึกในใจชิวหงโดยไม่รู้ตัว เธอโกรธแทบบ้าตอนที่จอมใจมาตายจากทั้งที่ยังไม่ทันได้แก้แค้น นางสารเลวนั่นหนีไปพร้อมชัยชนะ ป่านนี้คงจะยิ้มเยาะอย่างสะใจอยู่ในนรก ที่สร้างความอัปยศให้เธอได้
ชิวหงจะไม่ยอมให้อีกฝ่ายมาระรานอีกต่อไป ถึงเวลาที่เธอจะทำให้คนที่อยู่ในนรกต้องเต้นบ้างแล้ว
‘เหลือลูกเอาไว้ก็ดีแล้ว จะได้เป็นตัวตายตัวแทนชำระหนี้แค้นแทนแม่’
นับตั้งแต่วันที่ได้พบกับพระจันทร์ กอบการก็ไม่สามารถหยุดคิดเรื่องของเด็กสาวและมารดาของเธอได้ ใบหน้าของคนทั้งสองลอยเด่นอยู่ในห้วงความคิดทุกครั้งที่พลั้งเผลอ โดยเฉพาะภาพของจอมใจที่ยังเด่นชัดราวกับเพิ่งพบกันเมื่อวาน
เขากับจอมใจต่างก็เป็นรักแรกของกันและกัน เป็นความรักร้อนแรงที่แสนหวือหวาทั้งยังผิดทำนองคลองธรรมเพราะคนที่รักเป็นภรรยาของคนอื่น
กอบการยิ้มน้อยๆ เมื่อนึกถึงความหุนหันของตนเอง ตอนนั้นบอกไม่ถูกว่าความรักบังตาหรือบ้าบิ่นสิ้นคิดกันแน่ ถึงได้พาภรรยาคุณหลวงหนีการไล่ล่าไปไกลถึงแดนอีสาน ที่จำได้คือในช่วงชีวิตหนึ่งเขาเคยได้รับรู้ถึงความหอมหวานของการรักใครสักคนหมดใจและได้รับความรักที่ยิ่งใหญ่กลับคืนมา
ช่างน่าเสียดายที่ทุกอย่างไม่คงความสวยงามดังฝัน ความทุกข์เริ่มมาเยือนเมื่อเงินทองเริ่มขัดสนและจอมใจตั้งครรภ์ กอบการในสมัยนั้นเป็นวัยรุ่นที่เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ งานหนักไม่เอางานเบาไม่สู้ พอเงินขาดมือก็พาลฉุนเฉียวใส่จอมใจเป็นระยะ
กอบการคิดถึงแสงสีในพระนคร เฝ้าคิดอยู่ทุกวันว่าตัวเองตัดสินใจผิดพลาด นานเข้าก็เริ่มระบายความทุกข์ด้วยการดื่มเหล้า เขาเมาหัวราน้ำทุกวันไม่ได้สนใจลูกเมียเลย ตอนที่รู้ว่าจอมใจคลอดลูกเขาไปเมาปลิ้นอยู่ที่งานบุญของอีกตำบลหนึ่ง ถ้าไม่มีคนมาลากกลับไปก็คงไม่ยอมกลับ
จอมใจไม่เคยตำหนิพฤติกรรมเหลวแหลกของสามีเลยแม้แต่น้อย พอเมากลับบ้านมาก็ปรนนิบัติอย่างดี งานบ้านไม่เคยขาดตกบกพร่อง ทั้งยังรับทำงานทุกอย่างเพื่อหาเงินมาจุนเจือครอบครัวโดยไม่ปริปากบ่น เพิ่งคลอดได้ไม่ถึงเจ็ดวันก็ออกไปทำงานหนักในไร่แล้ว
ความดีของจอมใจเป็นที่เลื่องลือ ใครๆ ก็รักและสงสารหญิงสาว ทั้งยังเผื่อแผ่ความเมตตามายังลูกน้อยและสามีที่ไม่เอาไหนอย่างเขาด้วย ทว่ายิ่งจอมใจเป็นที่ชื่นชมเท่าไร กอบการก็ยิ่งรู้สึกไร้ศักดิ์ศรีและต้อยต่ำเท่านั้น เขามองข้ามความดีของเธอและทำตัวเหลวแหลกประชดชีวิตมากขึ้น บางทีเวลาเมาแล้วไม่ได้ดั่งใจก็ใช้กำลังตบตีเมีย
ในที่สุดเรื่องการใช้กำลังก็ไปถึงหูผู้ใหญ่บ้าน เขาถูกชาวบ้านรุมรังเกียจและขับไล่ก็เลยบังคับให้จอมใจกลับไปที่พระนครด้วยกัน หญิงสาวหวาดกลัวคุณหลวงสามีเก่าของเธอมาก แต่ก็ต้องยอมตามใจ หอบลูกน้อยอายุไม่ถึงขวบเข้ามาตายเอาดาบหน้าในเมืองกรุง
แม้จะเปลี่ยนสถานที่แต่ความเลวในตัวของกอบการก็ยังคงเดิม หนนี้ไม่เพียงแต่เมาเหล้ายังมีเรื่องการพนันและเรื่องผู้หญิงมาเกี่ยวพันด้วย แล้วก็เหมือนเคย จอมใจยังคงเป็นภรรยาที่ดีก้มหน้าก้มตาหาเงินงกๆ เลี้ยงดูครอบครัวต่อไป
อบายมุขทำให้กอบการหลงลืมทุกอย่าง เขาคิดแต่เพียงว่าจะทำอย่างไรให้มีเงินใช้สอยและเอามาล้างหนี้การพนัน ชายหนุ่มเริ่มทำงานสกปรก แล้วตอนนั้นเองที่ชิวหงเข้ามาในชีวิต เขาลุ่มหลงมัวเมาในตัวหญิงสาวจนไม่ยอมกลับบ้านเป็นเวลานาน กลับมาอีกทีทั้งลูกทั้งเมียก็ไม่อยู่เสียแล้ว ทราบข่าวก็แต่ว่าสามีเก่ามาตามให้กลับบ้านจอมใจเลยหอบลูกหนีไป
กอบการคิดว่าเป็นคุณหลวงจึงไม่ได้สนใจจะติดตาม ทั้งยังคิดอย่างเห็นแก่ตัวว่าปล่อยจอมใจไปเอาบุญ บางทีคุณหลวงอาจจะให้อภัยและรับเลี้ยงดูสองแม่ลูกอย่างดีก็ได้ เพราะระยะเวลาที่จอมใจตั้งครรภ์นั้นคาบเกี่ยวกับช่วงที่เขากับเธอมีความสัมพันธ์กันครั้งแรก ไม่แน่ว่าคุณหลวงอาจจะคิดว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกตัวเองก็ได้
ชายหนุ่มไม่รู้เลยว่าที่จอมใจต้องหนีหัวซุกหัวซุนเพราะการคุกคามจากเจ้าหนี้ของกอบการและคนของชิวหง เธอเกือบถูกจับไปขายตัวในซ่องยังดีที่ได้ราจีฟช่วยเอาไว้ หญิงสาวตัดสินใจบากหน้าไปพึ่งพาพี่สาวอย่างสมใจแต่ก็อยู่ในวังไม่นานเพราะละอายใจที่ทำให้ครอบครัวเสื่อมเสีย ทั้งยังเกรงโทษทัณฑ์จากศัตรูและสามีเก่า
จอมใจพาลูกย้ายที่อยู่ไปเรื่อยๆ เมื่อไม่มีกอบการ ชีวิตสองแม่ลูกก็ดูเหมือนจะดีขึ้น แต่เคราะห์กรรมก็กระหน่ำซ้ำเติม เมื่อหญิงสาวต้องมาจากโลกนี้ไปเพราะภัยสงคราม
กอบการทราบข่าวจอมใจอีกครั้งก็ตอนหญิงสาวเสียชีวิตได้หลายวันแล้ว ชายหนุ่มไม่ได้ไปงานศพเพราะชิวหงอาละวาดหึงหวงหาว่ายังมีใจรักเมียเก่าอยู่ มีเพียงคุณหลวงเท่านั้นที่ไปร่วมงานเพื่ออโหสิกรรมให้แต่ก็ไม่ยอมรับแจ่มจันทร์ไปดูแล ทั้งยังบอกว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูก แม้ว่านางสมใจจะบอกว่าจอมใจยืนกรานอย่างหนักแน่นว่าเด็กคนนี้เป็นลูกที่ติดท้องไปก็ตาม
เมื่อจอมใจตายสายสัมพันธ์ทุกอย่างก็เหมือนจะตัดขาด กอบการลืมเลือนเด็กน้อยที่อาจจะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขไปจนสิ้น แม้ว่าจะจำจอมใจได้ไม่รู้ลืมก็ตาม
สิบกว่าปีมานี้กอบการไต่เต้าสร้างอิทธิพลมาเรื่อยๆ น่าขันที่ความสุขสบายของชีวิตมาพร้อมกับสามัญสำนึกผิดชอบ เขาเพิ่งมารู้สึกผิดต่อจอมใจเมื่อไม่กี่ปีมานี้เอง แล้วก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่เขาอยากมีลูก ถึงขั้นลงทุนอ้อนวอนชิวหงจนหญิงสาวยอมตั้งท้องให้ ทว่าไม่ว่ารอคอยเท่าไร โอกาสที่จะได้เลี้ยงดูอุ้มชูลูกของตัวเองก็ไม่เคยมาถึง
กอบการอยากมีลูกมากจริงๆ ถึงขั้นนอกใจชิวหงไปมีสัมพันธ์กับคนอื่น แต่ก็ไม่เคยมีใครมอบลูกให้เขาได้สักคน จนปลงตกว่าคงเป็นเรื่องของบาปกรรม
ในขณะที่ใกล้ถอดใจสวรรค์ก็ส่งเด็กน้อยหน้าตาละม้ายคล้ายคนรักในอดีตมาให้ ไม่เพียงเท่านั้นพระจันทร์อาจจะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา แสงสว่างแห่งความหวังลุกโชนขึ้นมาในใจของกอบการอีกครั้ง
‘ยังไม่สายไปที่จะชดเชยให้จอมใจและลูกในตอนนี้’
ชิวหงส่งคนไปตามสืบเรื่องของพระจันทร์โดยไม่ให้กอบการรู้ แม้นักเลงส่วนใหญ่ในสำนักโคมเขียวจะเป็นลูกน้องของเขา แต่หญิงสาวก็มีคนของตัวเองเอาไว้ใช้สอยเช่นกัน ถึงจะมีเพียงแค่สองสามคนแต่พวกมันส่วนใหญ่ก็ฝีมือดีและจะไม่ฟังคำสั่งของใครนอกจาก ‘เงิน’ เธอจึงเก็บคนพวกนี้เอาไว้ห่างตัวและเรียกหาเฉพาะเวลาที่ต้องใช้ทำงานสกปรก
เรื่องของพระจันทร์สืบได้ไม่ยากเลย เพราะตัวตนของเด็กสาวไม่ได้ถูกเก็บซ่อนเอาไว้จากสังคม ที่กอบการเพิ่งจะมารู้เรื่องของเด็กคนนี้ก็เพราะไม่เคยใส่ใจจะติดตาม
“รู้ที่อยู่มันแล้วเจ๊จะให้ทำอะไรต่อไป” เสียงเข้มๆ ของคม ดังมาตามสาย
“ไปเอาตัวมันมา”
“ไม่ไหวหรอกเจ๊ ถึงมันจะเป็นหลานคนใช้แต่ก็อยู่ในวังนะ”
ที่อยู่ของเด็กน้อยเป็นปัญหาที่ทำให้ต้องคิดหนัก วังชื่นชีวีไม่ใช่สถานที่ที่คนทั่วไปจะเข้าออกได้โดยง่าย ภายในมีทั้งเวรยามและคนสวนคอยกวดขันดูแลความปลอดภัยมากมาย และถึงจะเข้าไปได้ก็ไม่รู้ว่าเด็กน้อยอาศัยอยู่ที่ใด คนในวังล้วนระแวงคนแปลกหน้าและเก็บปากเก็บคำ ทำให้การทำงานเป็นไปได้ยากยิ่ง อย่าว่าแต่ลักพาตัวใครเลย เข้าไปเด็ดผลไม้ออกมาสักลูกยังไม่รู้เลยว่าจะกลับออกมาได้อย่างปลอดภัยหรือเปล่า
“ฉันไม่ได้ใช้ให้แกบุกเข้าไปในวังสักหน่อย”
“อ้าว! ถ้าไม่ให้เข้าไปเอาตัวมาแล้วจะให้ทำไง”
“ก็รอมันออกมาแล้วค่อยไปดักจับตัวมาสิ”
“เมื่อไรมันจะออกมาล่ะเจ๊ ต้องให้เฝ้าทั้งวันทั้งคืนอีกกี่วันกัน”
“เรื่องนี้เป็นเรื่องของแก ไม่ใช่ธุระของฉัน เงินน่ะจะเอาไหม” ชิวหงตวาด
“เอาอยู่แล้วเจ๊ แต่ต้องเพิ่มอีก ไม่งั้นไม่ไหวหรอก ให้เฝ้าทั้งวันทั้งคืน คนมันต้องกินต้องใช้”
“ไอ้หน้าเลือด!”
คมหัวเราะร่วนเมื่อได้ยินคำด่า ก่อนจะโต้กลับไปนิ่มๆ ว่า
“ถ้าเจ๊ไม่จ่ายก็เชิญจ้างคนอื่นได้ แต่เจ๊รู้ใช่ไหมว่างานอย่างนี้มีพวกบ้าที่ยอมเสี่ยงทำอยู่ไม่เท่าไรหรอก”
ชิวหงกัดฟันเพราะสิ่งที่คมพูดมานั้นถูกต้องทุกประการ งานลักพาตัวเด็กถือว่าเป็นเรื่องผิดกฎหมาย แต่ที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือการเป็นศัตรูกับพวกสุรภาสซึ่งมีทั้งอิทธิพลและเงินตรา
“แกต้องการเท่าไร”
คมบอกจำนวนเงินมา แล้วมันก็ทำให้ชิวหงแหวลั่นเพราะแพงสูสีกับค่าตัวเด็กที่เธอไปซื้อมาจากพ่อแม่เลยทีเดียว
‘จำเป็นด้วยหรือที่ต้องเสียเงินมากมายขนาดนี้เพื่อเด็กนั่น’ ชิวหงถามตัวเอง
ใจหนึ่งก็อยากได้ลูกของนางจอมใจมาแต่อีกใจก็เสียดายเงินทอง
“ขอฉันคิดดูก่อน” เธอบอกก่อนวางสาย
หญิงสาวเดินวนไปมาอย่างใช้ความคิด แล้วห้วงความคิดนั้นก็สะดุดลงเมื่อมีคนเปิดประตูห้องเข้ามาอย่างถือวิสาสะ
“อารมณ์ไม่ดีเหรอจ๊ะ” กอบการถาม
ชิวหงรีบเก็บสีหน้าแล้วปรายตามองไปทางชายหนุ่มเป็นเชิงถามว่าต้องการอะไรถึงได้ขึ้นมาหาถึงบนนี้
“ว่างคุยกันไหม”
“ไม่ต้องมาทำเสียงอ่อนเสียงหวาน จะเอาอะไรก็พูดมา”
“ไม่ได้จะเอาอะไรสักหน่อย ก็แค่คิดถึงเมียเท่านั้นเอง เราไม่ได้รักกันนานแล้วนะ”
ชายหนุ่มตรงเข้ามาสวมกอดแล้วก็ถูกผลักออกแทบจะทันที
“อีพวกนั้นไม่ว่างเล่นด้วยหรือไงถึงได้มาวุ่นวายด้วย ออกไปไกลๆ เลย วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์”
มีหรือกอบการจะฟัง ชายหนุ่มเข้ามากอดรัดนัวเนียอย่างเอาแต่ใจ เขารู้ดีว่าจุดอ่อนของชิวหงคืออะไรและต้องกระตุ้นแบบไหนหญิงสาวจึงจะอ่อนระทวย
ชิวหงพยายามขัดขืนแต่ก็พ่ายแพ้ให้แก่อารมณ์ของตัวเอง มันนานแล้วจริงๆ ที่เธอกับกอบการไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่า ความปรารถนาที่กักเก็บเอาไว้ในใจจึงระเบิดออก เมื่อเขาเล้าโลมเธอก็สนองตอบอย่างเผ็ดร้อน
สองหนุ่มสาวโซเซไปที่เตียงแล้วเริ่มบรรเลงบทรักอย่างเมามัน ข้อดีอีกอย่างหนึ่งของกอบการคือเป็นนักรักชั้นครู เกมกามของเขาไม่เคยน่าเบื่อ แม้จะผ่านผู้ชายมามากแต่ก็ไม่เคยมีใครที่จะทำให้ชิวหงติดใจได้เท่าคนนี้ และมันก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เธออยากครอบครองเป็นเจ้าของกอบการ
กอบการปรนเปรอจนชิวหงถึงฝั่งฝันหลายครั้งหลายครา เสร็จแล้วก็นอนกอดร่างนุ่มนิ่มเปลือยเปล่าโดยไม่ผละไปไหน
“หง...ผมขออะไรสักอย่างได้ไหม”
“อะไร”
คนที่นอนหันหลังให้กลอกตาอย่างอ่อนใจ นึกเอาไว้แล้วเชียวว่าต้องการอะไรแน่ๆ ถึงได้มาชวนมีอะไรด้วยเพื่อให้เธออารมณ์ดี
“ผมอยากมีลูก”
“ก็เอาสิ”
“แต่หงก็รู้ว่าเรา...”
“พูดอย่างนี้จะไปขอมีกับคนอื่นหรือไง”
“ไม่ใช่อย่างนั้น หงก็รู้ว่าผมรักหงคนเดียว”
ชายหนุ่มรีบแก้สถานการณ์ด้วยการพรมจูบที่หัวไหล่กลมกลึงกับซอกคอ
“แล้วจะให้ทำยังไง ใช่ความผิดฉันเสียที่ไหน คุณต่างหากที่ไม่มีปัญญาทำ”
น้ำเสียงของหญิงสาวแฝงแววหยัน แต่กอบการก็เลือกที่จะไม่สนใจ เขาออดอ้อนเธอต่อว่า
“ผมเลยอยากปรึกษานี่ไงว่าเราจะรับเด็กมาเลี้ยงดีไหม จะได้มีคนคอยดูแลตอนแก่”
“ก็ตามใจจะเอามาเลี้ยงที่นี่ก็ได้ แต่ต้องเปลี่ยนผ้าอ้อมชงนมกันเอง ให้ฉันมาทำตัวเป็นแม่ลูกอ่อนฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ”
“ใช่เด็กทารกที่ไหน โตทันใช้แล้ว”
คำพูดของกอบการทำให้ชิวหงเริ่มสะกิดใจ แล้วลางสังหรณ์ของเธอก็เป็นจริงทุกประการเมื่อชายหนุ่มเอ่ยปากอยากรับลูกของจอมใจมาเป็นลูกบุญธรรม ไม่ใช่แค่ชิวหงเท่านั้นที่ส่งคนไปสืบเรื่องของพระจันทร์ กอบการก็ส่งคนไปสืบเรื่องของเด็กสาวด้วย แล้วก็ค้นพบว่าพระจันทร์เป็นเด็กที่เรียนเก่งมาก หากได้รับการสนับสนุนจะต้องมีอนาคตที่ดีแน่
ชายหนุ่มวางแผนเป็นเรื่องเป็นราวว่าจะปลูกบ้านใหม่สักหลังให้ลูกอยู่ใกล้ๆ กับโรงเรียนใหม่ จะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายในร้านและสะดวกในการเดินทาง วัตถุประสงค์ที่แท้จริงของกอบการคือต้องการกันลูกให้ห่างจากย่านค้าประเวณี ถึงจะเป็นหลานคนรับใช้แต่พระจันทร์ก็โตมาในวัง คงไม่ชอบใจถ้าเห็นว่าพ่อทำงานแบบไหน
แผนการที่จะดูแลลูกสาวของศัตรูให้ความรักประดุจเจ้าหญิงทำชิวหงเดือด เธอเกือบจะปล่อยลูกนกลูกกาตาดำๆ ไปอยู่แล้ว แต่อีเด็กเวรนี่มันร้ายเหมือนแม่ ไม่ต้องขยับตัวทำอะไรก็สามารถโผล่มายั่วโมโหได้
ยิ่งกอบการบอกว่าจะทำนั่นทำนี่ให้เด็กสาวมากเท่าไร โทสะของชิวหงก็ยิ่งพลุ่งขึ้นมากเท่านั้น เธอจิกเล็บกับมือแน่น ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวในขณะที่หัวใจเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยว
“เอาไว้ค่อยคุยกันทีหลัง” หญิงสาวตัดบทด้วยอาการสงบนิ่งตรงข้ามกับความรู้สึกอย่างสิ้นเชิง
กอบการโล่งอกที่ชิวหงไม่ได้อาละวาดดังที่กังวล ทั้งยังคิดอย่างเข้าข้างตัวเองว่างานนี้ยังมีหวัง ค่อยๆ ตะล่อมไม่นานคงยอมใจอ่อน
“ได้จ้ะ ค่อยคุยกันเมื่อไรก็ได้ ยังไงผมก็ต้องถามความเห็นหงก่อนจะทำอะไรอยู่แล้ว” ชายหนุ่มยอมถอยเพื่อรักษาบรรยากาศ
น่าขันเสียจริงที่อยู่กินกันมาตั้งนานแต่ชายหนุ่มกลับรู้จักภรรยาตัวเองน้อยไป อาการนิ่งไม่ได้แปลว่าไม่โกรธ แต่มันคือการประกาศสงครามต่างหาก คนอย่างชิวหงไม่เกี่ยงหรอกว่าต้องเล่นลอบกัดแบบไหน ขอแค่ได้เป็นผู้ชนะก็พอแล้ว
กอบการปิดเปลือกตาลงเมื่อนอนกอดกันได้สักพัก แล้วก็หลับไปอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ชายหนุ่มหลับชิวหงก็ย่องอย่างเงียบกริบไปที่โทรศัพท์ แล้วต่อสายหาคม
กอบการจะสนใจเด็กนั่นเพราะคิดว่าเป็นลูกหรือเพราะมันเหมือนนางจอมใจเธอไม่ยี่หระ สิ่งที่เธอต้องการคือได้ชีวิตน้อยๆ นั่นมาอยู่ในอุ้งมือโดยเร็วที่สุด จะได้จัดการเด็ดปีกถอนขนลูกนกตัวน้อย ทรมานจนกว่าจะสาแก่ใจให้สาสมกับความผิดของแม่มัน
+++++++++++++++++++++++++++++++++
เกร็ดความรู้ประจำตอน
ไหนๆ ก็เขียนเรื่องสำนักโคมเขียวแล้ว เราก็น่าจะนำเสนอเรื่องของโสเภณีในไทยแลนด์แดนสยามกันสักนิด โสเภณีมีในทั้งตั้งแต่ก่อนสมัยรัตนโกสินทร์แล้วค่ะ ถูกกฎหมายและผิดกฎหมายเป็นช่วงๆ ขึ้นอยู่กับผู้มีอำนาจในบ้านเมืองสมัยนั้นจะออกกฎ
ในนิยายจะเห็นว่ามีการใช้คำว่าสำนักโคมเขียว ที่เรียกกันอย่างนั้นก็เพราะเป็นกฎหมายว่าต้องมีโคมสีเขียวแขวนเอาไว้หน้าสำนัก กฎนี้เริ่มใช้กันในตอนปลายรัชกาลที่ห้า คำว่าโสเภณีจึงถูกเปลี่ยนเป็นหญิงโคมเขียว
การค้าบริการในสมัยนั้นถูกกฎหมายนะคะ มีการขึ้นทะเบียนโสเภณีกันเป็นเรื่องเป็นราว ออกกฎว่าห้ามเด็กอายุต่ำว่าสิบห้ามาทำงาน ห้ามกักขังหรือบังคับ นอกจากนี้ยังมีการเก็บภาษีกันเป็นกอบเป็นกำด้วย
การค้าประเวณีเพิ่งจะมาผิดกฎหมายเมื่อปี 2503 นี่เองค่ะ มีพระราชบัญญัติออกมาเป็นเรื่องเป็นราวและห้ามขึ้นทะเบียนโสเภณีอีกรวมถึงจัดหางานใหม่ให้ทำด้วย ปัจจุบันอาชีพนี้ในไทยก็ยังผิดกฎหมายอยู่ แต่ก็มีบริการแฝงรูปแบบต่างๆ ให้เห็นแทน
แถมท้ายอีกนิดนะคะ ทราบหรือไม่ว่า “อีสำเพ็ง” คือคำด่าที่หยาบคายมากๆ ค่ะ เพราะว่าย่านสำเพ็งในสมัยก่อนนั้นเป็นย่านค้าประเวณีนั้นเอง สาวๆ สมัยก่อนโดนด่าอย่างนี้เข้าไป ไม่กรี๊ดก็เต้นกันเลยทีเดียวค่ะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขออนุญาตลงให้อ่านแต่เพียงเท่านี้นะคะ ที่เหลือสามารถติดตามได้ในเล่มค่ะ
ในระหว่างที่รอหนังสือวางแผง ใครอยากอ่านเนื้อหาเพิ่ม ตามไปอ่านได้ที่พันทิพย์นะคะ
จะทยอยลงประมาณ 50-60% ของเนื้อหาในเล่มค่ะ ^O^
นิชาภา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 มิ.ย. 2556, 00:00:55 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 เม.ย. 2557, 00:25:51 น.
จำนวนการเข้าชม : 2223
| << บทที่ 19 พ่อ |
mottanoy 25 มิ.ย. 2556, 00:20:55 น.
เราชอบเดินสำเพ็งอ่ะ แบกกันแอ่นเลย
เราชอบเดินสำเพ็งอ่ะ แบกกันแอ่นเลย
Auuuu 25 มิ.ย. 2556, 00:30:54 น.
ทำไมแค้นแม่นางเอกได้ขนาดนั้น ตัวเองก็มาทีหลัง และไปแย่งเค้ามามิใช่หรอ?
ทำไมแค้นแม่นางเอกได้ขนาดนั้น ตัวเองก็มาทีหลัง และไปแย่งเค้ามามิใช่หรอ?
คิมหันตุ์ 25 มิ.ย. 2556, 01:24:40 น.
งานหนักเลยนะเนี่ย...น้องพระจันทร์
งานหนักเลยนะเนี่ย...น้องพระจันทร์
konhin 25 มิ.ย. 2556, 02:19:27 น.
เฮ้อ ซวยเพราะคนอื่นไม่รู้จบ
เฮ้อ ซวยเพราะคนอื่นไม่รู้จบ
wind 25 มิ.ย. 2556, 04:58:04 น.
ตรรกะป่วยของคนบางคน บางครั้งก็ยากที่จะเข้าใจ ต้องมีปัญหาทางจิตแน่ๆ
ตรรกะป่วยของคนบางคน บางครั้งก็ยากที่จะเข้าใจ ต้องมีปัญหาทางจิตแน่ๆ
mhengjhy 25 มิ.ย. 2556, 06:30:42 น.
เคราะห์กรรมตั้งแต่เด็ก เฮ้อ
เคราะห์กรรมตั้งแต่เด็ก เฮ้อ
Zephyr 25 มิ.ย. 2556, 15:28:09 น.
นางสู้ชีวิตแต่เด็กเลย พระจันทร์
มีแต่คนรักนางเนอะ ให้นางฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆนานา
เพื่อที่จะได้มีชีวิตกร้าน เอ้ย ทัน โลกกะคนอื่นเค้า หึหึ
นางสู้ชีวิตแต่เด็กเลย พระจันทร์
มีแต่คนรักนางเนอะ ให้นางฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆนานา
เพื่อที่จะได้มีชีวิตกร้าน เอ้ย ทัน โลกกะคนอื่นเค้า หึหึ
goldensun 26 มิ.ย. 2556, 00:27:01 น.
งานเข้าแล้ว พระจันทร์ บาปของแม่มาตกกับลูกซะแล้ว ต้องเจออะไรบ้าง
แต่จะเรื่องร้ายแค่ไหน พระจันทร์จะใช้หัว เอาตัวรอดได้มั้ย
งานเข้าแล้ว พระจันทร์ บาปของแม่มาตกกับลูกซะแล้ว ต้องเจออะไรบ้าง
แต่จะเรื่องร้ายแค่ไหน พระจันทร์จะใช้หัว เอาตัวรอดได้มั้ย
ลิลลี่ 26 มิ.ย. 2556, 17:46:48 น.
กอบการนี่คิดได้เป็นเรื่องเป็นราวเล่าออกมาเป็นฉากๆเชียวนะ......เฮ้อคิดเหรอว่าเด็กมันมาจะอยู่ด้วย ต่อให้เป็นพ่อก็ตามเหอะความผูกพันติดลบ เจอหน้าเด็กก็รับรู้แล้วผู้ชายคนนี้ไม่น่าเข้าใกล้ แล้วใครจะปล่อยให้พระจันทร์ไปอยู่
กอบการนี่คิดได้เป็นเรื่องเป็นราวเล่าออกมาเป็นฉากๆเชียวนะ......เฮ้อคิดเหรอว่าเด็กมันมาจะอยู่ด้วย ต่อให้เป็นพ่อก็ตามเหอะความผูกพันติดลบ เจอหน้าเด็กก็รับรู้แล้วผู้ชายคนนี้ไม่น่าเข้าใกล้ แล้วใครจะปล่อยให้พระจันทร์ไปอยู่
OhLaLa 26 มิ.ย. 2556, 21:15:18 น.
ช่วงนี้เคราะห์ซ้ำกรรมซัดหนูพระจันทร์ต้องร้องเพลงพี่ตูนเลยนะ "ชีวิตแค่โดนทำร้าย แต่ที่สุดมันต้องไม่โดนทำลาย..." หวังว่าคนดีผีคุ้ม ครั้งนี้จะมีเจ้าชายคนไหนจะมาช่วยหรือเปล่าน้า
ช่วงนี้เคราะห์ซ้ำกรรมซัดหนูพระจันทร์ต้องร้องเพลงพี่ตูนเลยนะ "ชีวิตแค่โดนทำร้าย แต่ที่สุดมันต้องไม่โดนทำลาย..." หวังว่าคนดีผีคุ้ม ครั้งนี้จะมีเจ้าชายคนไหนจะมาช่วยหรือเปล่าน้า