ไร้หัวใจ
ภคพร หญิงสาวผู้มีหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยการแก้แค้น เมื่อนวพรรษน้องสาวของเธอถูกกันย์หนุ่มรูปหล่อเลือดเย็นทำให้ท้องแล้วไม่รับผิดชอบ ภคพรจึงทำทุกวิถีทางเพื่อให้กันย์ได้รับความทุกข์ทรมาน และหนทางเดียวที่จะทำร้ายกันย์ได้ก็คือการแต่งงานกับประพนธ์คู่หมั้นหนุ่มรูปหล่อของเกตุแก้ว น้องสาวสุดที่รักของกันย์ แม้ว่าการแต่งงานครั้งนี้จะเต็มไปด้วยไฟแค้น และการดูถูกและทำร้ายต่างๆนานาจากประพนธ์ แต่เพื่อน้องสาวอันเป็นดั่งดวงใจ ภคพรยอมที่จะต้องกลายเป็นผู้หญิงร้ายกาจและเลือดเย็นอย่างไร้หัวใจ บทสรุปของโศกนาฏกรรมความรักครั้งนี้จะเป็นเช่นไร ภคพรจะยอมปล่อยวางความแค้นที่มีแต่ทำร้ายให้ทุกคนต้องเจ็บปวดในครั้งนี้ได้อย่างไร....ติดตามอ่านได้ใน ไร้หัวใจ...
Tags: ตบจูบ
ตอน: ไร้หัวใจ ตอนที่ 6
.............นวพรรษเดินขึ้นมาบนดาดฟ้าของโรงพยาบาลด้วยหัวใจที่เจ็บช้ำมากพออยู่แล้ว แต่เมื่อต้อง
เผชิญหน้ากับเกตุแก้วที่ยืนร้องไห้โฮอยู่ตรงหน้า ทำให้เธอตัดสินใจที่จะหันหลังกลับ แต่ก็ต้องหยุดชะงัก
เพราะดวงตาคมกริบแข็'งกร้าวของกันย์ที่มองจ้องมาที่เธอ
“ทีทุกคนต้องเจ็บปวดแบบนี้ ทั้งหมดมันเพราะคุณ”
กันย์โยนความผิดทั้งหมดให้กับนวพรรษ หญิงสาวคนแรกและคนเดียวที่เขาทำพลาด จนเกิดเรื่องราววุ่นวาย
ตามมาจนยากที่จะแก้ไข
“ไม่ใช่แค่ฉัน แต่เพราะคุณด้วย เพราะคุณที่ทำให้ชีวิตฉันต้องมาเจอเหตุการณ์เลวร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่แบบนี้”
นวพรรษต่อปากต่อคำ หมดเวลากับการนั่งร้องไห้งอแงเหมือนที่ผ่านมา
“นายประพนธ์จะต้องได้แต่งงานกับเกตุแก้ว ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด”
กันย์ประกาศ
“ไม่มีวัน ฉันจะทำทุกอย่าง ทุกวิถีทาง เพื่อปกป้องพี่สาวของฉันเหมือนกัน”
นวพรรษตะวาดใส่หน้ากันย์หันหลังเดินหนี แต่ถูกเขาขวางเอาไว้
“แม้จะต้องทำลายชีวิตของคุณ ผมก็จะทำ”
กันย์กำข้อมือหญิงสาว นวพรรษมองจ้องเขาอย่างดูถูก
“คุณไม่เคยแม้แต่จะคิดที่จะสงสารฉัน ไม่ว่ายังไงคุณก็ทำร้ายฉันได้โดยไม่รู้สึกอะไร คุณมันน่ารังเกลียด”
นวพรรษเผยความอ่อนไหวในดวงตา น้ำตาไหลซึมออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะต้องยกมือปิดปากเพราะอาหาร
ที่กำลังจะทะลักออกมา
“อ้วก ๆๆ”
นวพรรษอาเจียนจะเป็นจะตายอยู่ตรงหน้ากันย์
“เด็กยังอยู่ใช่ไหม”
กันย์ถามอย่างเย็นชา มองดูนวพรรษด้วยความสมเพช
“ทำไม ผิดหวังล่ะสิ ที่เขาไม่ตายสมใจคุณ”
นวพรรษหันมาต่อปากต่อคำอย่างไร้เรี่ยวแรง
“คุณนี่มัน...แต่ก็ช่างเถอะ ยังไงคุณก็แต่งงานไปแล้ว นับตั้งแต่ว่าที่คุณแต่งงาน เด็กคนนั้นก็ไม่มีธุระอะไรที่ผม
จะต้องไปเกี่ยวข้องด้วยอีก”
กันย์แสดงความไร้หัวใจของเขาออกมาอีกครั้ง
“หัวใจคุณมันทำด้วยอะไร ทำไมมันถึงได้ด้านชาและเลวร้ายขนาดนี้”
นวพรรษกล่าวพร้อมกับมองจ้องชายหนุ่มด้วยความชิงชัง
“จำคำพูดของคุณให้ดี เด็กคนนี้จะไม่มีวันเป็นลูกของคนเลวๆอย่างคุณอีก”
นวพรรษเสียงสั่น น้ำตาเอ่อไหลอีกครั้ง
“ผมลืมไปตั้งนานแล้ว ว่าเคยพลาดมีลูกกับคุณ มีแต่คุณคนเดียวที่ยังคงจำมันไว้ไม่ยอมลืม”
กันย์ยังคงเลือดเย็นและเฉยชากับทุกคำพูดแสนร้ายกาจของตัวเอง นวพรรษกำหมัดแน่น ความโกรธแค้นชิงชัง
สุมแน่นอยู่ในอก
ก่อนจะเหลือไปเห็นเกตุแก้วอีกครั้งและรีบร้อนเดินไปหาเธอ
“คุณเกตุแก้ว คุณเคยรู้มาก่อนหรือเปล่า ว่าพี่ชายคนนี้ของคุณ เขาคิดกับคุณยังไง”
นวพรรษมองจ้องหญิงสาว หันไปมองจ้องกันย์อย่างท้าทาย
“คุณพูดเรื่องอะไร”
เกตุแก้วยังคงไม่แน่ใจกับสิ่งที่นวพรรษพยายามจะบอกเธอ
“ถ้าคุณไม่หยุดพูด ผมจะรากคุณออกไปเดี๋ยวนี้”
กันย์กัดฟันพูด กระชากแขนนวพรรษอย่างแรง แต่ก็ถูกเธอสะบัดกระเด็นออกไป
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน คุณไม่มีสิทธิ์”
นวพรรษตะโกนใส่เขาอย่างข้าคลั่ง ก่อนจะหันไปตะวาดใส่เกตุแก้วแทน
“ฉันจะยืนยันคำพูดของทุกคน ที่เขาพยายามจะบอกให้คุณได้แน่ใจว่า..ผู้ชายคนนี้ เขารัก....”
ยังไม่ทันพูดจบ จูบเล่าร้อนรุนแรงของกันย์ก็ถูกประทับลงบนริมฝีปากของเธอ กันย์บดขยี้ริมฝีปากของอดีตคนรัก
ต่อหน้าเกตุแก้วที่ยืนตะลึงตาค้างด้วยความตกใจ ไม่นานกันย์ก็ถอยออกมา นวพรรษมองหน้าชายหนุ่ม ยิ้มเยาะ
“เลว ระยำ สถุล กล้าดียังไงมาทำกับภรรยาของคนอื่นแบบนี้”
นวพรรษหันไปตะวาดใส่กันย์
“ผมก็ผัวคุณคนนึงเหมือนกัน จำไม่ได้หรือไง ออกไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้”
กันย์ฉุดกระชากรากถู นวพรรษที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางขัดขืนได้เลย
“ผู้ชายคนนี้เขา....”
นวพรรษพยายามจะพูดต่อ แต่ก็ถูกกันย์เอามือปิดปากและรากออกไปในที่สุด
“ปล่อยฉัน..”
นวพรรษดิ้นรนและถูกปล่อยให้เป็นอิสระเมื่อห่างออกมาจากเกตุแก้ว
“กลับไปซะ อย่าบังคับให้ผมต้องเลวระยำกับคุณ”
กันย์หน้าแดงกร่ำ พยายามควบคุมอารมณ์ที่กำลังพุ่งพล่าน
“ไม่มีทาง ฉันจะไม่ยอมเป็นผู้หญิงอ่อนแอหน้าโง่ ที่ปล่อยให้พี่สาวต้องมาต่อสู้กับผู้ชายเลวๆอย่างพวกคุณเพียงลำพัง
ฉันจะทำลายพวกคุณให้พินาศย่อยยับให้เหมือนกับที่คุณเคยทำกับฉันเอาไว้”
นวพรรษตะโกนทั้งน้ำตาอย่างเสียสติ
“ไม่นึกเลยว่าความแค้น มันจะทำให้คุณเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ รู้ตัวหรือเปล่าว่าคุณใกล้จะเหมือนพี่สาวของคุณเข้าไปทุกทีแล้ว”
กันย์มองจ้องนวพรรษดูถูก
“แน่นอน ระวังคนของคุณเอาไว้ให้ดีก็แล้วกัน ซักวันฉันจะเดินเข้าไปบอกความลับของคุณกับเธอ จะทำให้เธอเชื่อให้ได้ว่าจริงๆ
แล้วคุณรักเธอมากขนาดไหน”
นวพรรษเย้ยหยันเดินหนี แต่ก็ถูกกันย์กระชากแขนเอาไว้ด้วยท่าทางขึงขัง
“คนที่ต้องเจ็บปวดมากที่สุดก็คือพวกคุณ จำเอาไว้”
กันย์ผลักนวพรรษเซถลา เดินจากไปอย่างเลือดเย็น นวพรรษกำหมัดแน่น ซักวันกันย์จะต้องได้รับบทเรียนในทุกสิ่งที่เขาทำกับเธอ
**************************************************************************
.............ภคพรนั่งหน้าบึ้งตึงอยู่บนเตียงคนไข้ แค้นใจที่ถูกประพนธ์เล่นงานจนสะบักสะบอมไม่เหลือชิ้นดี
“นี่สามีลูกหายไปไหน ทำไมปล่อยให้ลูกอยู่ที่นี่คนเดียว”
เพียงพรถามลูกสาวหน้าตาบึ้งตึง
“ช่างเขาเถอะค่ะ หนูไม่อยากเห็นหน้าเขา”
ภคพรตอบด้วยท่าทางแสนเกลียดชัง
“ไม่ได้นะ ลุกกับเขาเป็นสามีภรรยากันแล้ว ทำไมมีแค่ลูกที่ต้องมานอนไม่สบายอยู่ที่นี่ นี่มันหมายความว่ายังไง”
เพียงพรถามต่อด้วยความห่วงใย
“ทั้งหมดเป็นความผิดของหนูเอง”
นวพรรษเสียงสั่น รู้สึกผิดอยู่เต็มหัวใจ
“ไม่ใช่ ทั้งหมดเป็นความผิดของคนพวกนั้น”
ภคพรเสียงแข็ง แค้นเคืองกันย์อยู่เต็มหัวใจ
“คนพวกนั้นหมายถึงพ่อด้วยหรือเปล่า”
พิภพเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางเคร่งขรึม
“คุณพ่อ”
ภคพรมองจ้องพิภพหน้าเจื่อน
“พ่อเป็นห่วงหนูมากแค่ไหน รู้หรือเปล่า พ่อมีลุกชายแค่คนเดียว ลูกสะใภ้ก็มีแค่คนเดียว จะปล่อยให้เป็นอะไรไปได้อย่างไร”
พิภพเดินเข้ามาใกล้มอบรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นให้ภคพร
“ขอบคุณค่ะพ่อ”
ภคพรยิ้มออกกับคำพูดของพิภพ รู้สึกขอบคุณอยู่ข้างในหัวใจ แม้ว่าท่าทางของประไพรจะไม่พอใจกับคำพูดของสามีเธอก็ตาม
“ผมดีใจที่ได้ยินแบบนั้น ผมจะได้วางใจ”
นวภคกล่าวด้วยรอยยิ้มและความห่วงใยที่มีต่อลูกสาว
“ธาวิน พายายเมย์กลับบ้านไปก่อน คนกำลังท้องกำลังไส้ อยู่โรงพยาบาลนานๆไม่ดี”
เพียงพรออกปากสั่งลุกเขยคนเล็กธาวินรีบรับคำ
“ลูก....”
ประไพรอุทานเบาๆกับตัวเอง ก่อนที่ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายจะหันไปมองหน้ากันอย่างรับรู้และเข้าใจตรงกันว่าอะไรเป็นอะไร
“ดูแลตัวเอง แล้วก็หลานพี่ให้ดีนะยายเมย์ ฝากเมย์ด้วยนะคุณธาวิน”
ภคพรกล่าวด้วยรอยยิ้มบางๆ
“อย่าห่วงเลยพี่เนย์ เมย์จะดูแลตัวเองกับลูกให้ดีที่สุด พี่เมย์ดูแลตัวเองนะค่ะ”
พูดจบนวพรรษและธาวินก็ยกมือไหว้ทุกคนในห้องและพากันเดินออกไป
“นี่เจ้าประพนธ์หายไปไหน พ่อบอกให้มาอยู่เป็นเพื่อนหนูตั้งแต่เช้าแล้ว”
พิภพเสียงเข้ม
“ป่านนี้ก็คงทำอะไรๆอยู่กับใครบางคนในโรงพยาบาลนี้แหละค่ะ”
ภคพรประชดประชันหันไปมองจ้องประไพรอย่างจงใจ
“อย่าคิดว่าคนอื่นเขาจะร้ายเหมือนเธอ ฉันทนอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ลาล่ะค่ะคุณพี่ทั้งสอง”
ประไพรยกมือไหว้บุพการีของภคพรและรีบร้อนเดินจากไปด้วยความเกรี้ยวกราด ทุกคนได้แต่มองหน้ากันอย่างเหนื่อยใจและรู้ดี
ว่าภคพรและประไพรคือปัญหาใหญ่ในครอบครัวของพวกเขา
**************************************************************************
.............นวพรรษเดินนำและมีธาวินเดินตามมาอย่างเงียบๆในโรงพยาบาล ร่างบางที่เซถลาอยู่ตรงหน้าทำให้ธาวินต้อ
งรีบร้อนเข้าไปช่วยประคอง
“ขอบคุณค่ะ เมย์ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ ก็แค่ปวดท้องนิดหน่อย ตั้งแต่ตอนกลางวันเมย์ยังไม่ได้ทานอะไรเลย”
นวพรรษหน้าซีดเผือด รู้สึกหิวจนแสบท้องไปหมด
“นั่งรอผมตรงนี้นะ ผมจะไปหาซื้ออะไรมาให้คุฯทานรองท้อง”
ธาวินรีบร้อนเดินจากไปโดยไม่สนใจฟังคำห้ามปรามของนวพรรษ หญิงสาวนั่งรอสามีด้วยความเหนื่อยอ่อน ก่อนจะต้อง
เบิกตากว้าง จ้องมองคู่รักหนุ่มสาวที่เดินใกล้สายตาเธอเข้ามาเรื่อยๆ ท่าทางสนิทสนมของพวกเขาทำให้เธอปวดใจ
“คุณ..”
นวพรรษพูดอะไรไม่ออก มองจ้องประพนธ์กับเกตุแก้วที่เดินประคองกอดกันเข้ามา
“ทำแบบนี้ไม่ผิดต่อพี่เนยืหรอค่ะ”
นวพรรษเดือดร้อนแทนพี่สาว
“แล้วไอ้สิ่งที่พี่สาวคุณทำ ไม่ผิดต่อเราสองคนหรือไง ผมไม่แคร์หรอกนะว่าพี่สาวของคุณจะคิดยังไง ผมจะพาเกตุ
ไปนอนเป็นเพื่อนด้วยคืนนี้”
ประพนธ์ยิ่งกระชับอ้อมแขนที่ประคองกอดเกตุแก้วให้แน่นขึ้น
“คุณรู้อะไรไหมค่ะ คุณประพนธ์ คุณกำลังจะทำให้อดีตคนรักของคุณ ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียน้อย แย่งสามีชาวบ้าน
ถ้าพวกคุณยอมทนรับมันได้ ก็ไม่มีใครว่าอะไร”
นวพรรษมองจ้องคู่หญิงชายอย่างดูถูก ลุกเดินจากไปอย่างสมเพช ประพนธ์กับเกตุแก้วยืนหน้าชา พูดอะไรไม่ออก
“เกตุคงต้องเสียคุณไปจริงๆแล้วใช่ไหม”
เกตุแก้วบ่อน้ำตาแตก
“พูดอะไรของคุณ คุณไม่มีวันเสียผมไป เพราะว่าผมรักคุณ”
ประพนธ์ยังคงยืนยัน ฉุดร่างบางของคนรักมากอดไว้แนบอก แต่ภายในใจกลับรู้สึกหวาดหวั่น กลัวว่าเรื่องของเขาและเธอ
จะยากขึ้นไปทุกทีๆ
**************************************************************************
.............เสียงหัวเราะในห้องพยาบาลเงียบกริบลงทันทีเมื่อเกตุแก้วและประพนธ์ปรากฏตัว ภคพรหันขวับไปมอง
ทั้งสองคนอย่างเกลียดชัง
“คืนนี้เกตุจะมาอยู่เป็นเพื่อนผมที่นี่”
ประพนธ์กล่าวเฉยชา ประคองกอดเกตุแก้วไว้ในอ้อมแขน
“หมายความว่ายังไง จะมาอยู่ที่นี่”
เพียงพรประหลาดใจ
“ช่างเขาเถอะค่ะแม่ หนูไม่เป็นอะไร ถึงจะเสียใจแค่ไหนหนูก็ไม่เป็นอะไร หนูรู้ดีค่ะ ว่าการแต่งงานในครั้งนี้ไม่ได้
เกิดขึ้นเพราะความรัก”
ภคพรเสแสร้งแกล้งทำ
“ไม่ได้ พ่อขอโทษนะหนูเกตุ แต่ตาพนธ์แต่งงานแล้ว พ่อคงปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้”
พิภพกล่าวเด็ดขาด แต่ก็ยังคงลำบากใจ
“เกตุขอโทษค่ะ เกตุจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้”
หญิงสาวหันหลังหนีทั้งน้ำตา ประพนธ์ไม่ยอมฉุดแขนเธอเอาไว้
“ไม่ต้องไป ผมยอมนอนที่นี่ตามใจพ่อแล้ว พ่อก็ต้องยอมให้เกตุมานอนที่นี่ตามใจผมบ้าง ไม่งั้นผมก็ไม่อยู่”
ประพนธ์ดื้อดึงรากเกตุแก้วไปนั่งลงบนโซฟา
“แก…”
พิภพโกรธจนตัวสั่นอยากต่อว่าลุกชาย แต่ถูกภคพรขัดขึ้นซะก่อน
“ไม่เป็นไรค่ะพ่อ หนูไม่เป็นอะไรจริงๆ ขอแค่สามีของหนูมานอนเป็นเพื่อนหนูที่นี่ แค่นี้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอค่ะ
สำหรับการแต่งงานที่ไม่ได้เริ่มต้นด้วยความรัก”
ภคพรแสร้งร้องห่มร้องไห้อย่างร้ายกาจ
“ตุ๊กตาทอง เอาไปเลย”
ประพนธ์มองจ้องภคพรดูถูก
“หุบปากไปเลยเจ้าพนธ์ ผมต้องขอโทษคุณสองคนจริงๆที่สั่งสอนลูกไม่ดี”
พิภพกล่าวเป็นทุกข์
“ช่างเขาเถอะครับ ในเมื่อลุกสาวของผมเป็นคนสร้างเรื่องยุ่งๆนี่ ไม่ว่าผลจะเป็นยังไงเธอต้องรับมันให้ได้
ในฐานะพ่อแม่ เราก็คงทำได้แค่รอให้ทุกอย่างมันเป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็น สุดท้ายแล้วพวกเขาก็ต้องรู้
ว่าควรทำกันยังไง”
นวภคหันไปมองหน้าประพนธ์ที่นั่งอึ้ง เงียบงันเพราะคำพูดของเขา
“ถูกของคุณนวภค ลูกเราก็เลี้ยงได้แต่ตัว ถ้าแม่เลี้ยงลูกมาได้ไม่ดีอย่างที่เธอคาดหวังไว้ แม่ก็ต้องขอโทษด้วยนะ
ประพนธ์ แม่หวังว่าสักวันหนึ่งลุกสาวของแม่จะเข้าใจและยอมแก้ไขทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าการแต่งงานในครั้งนี้
จะไปได้ไกลสักแค่ไหน แม่ก็ขอให้เธอทั้งสองคนใช้สติให้มากๆ อย่าทำทุกอย่างด้วยอารมณ์ แม่คนนี้ไม่สามารถ
บังคับลุกสาวให้หยุดทำเรื่องที่ทำร้ายตัวเองและทำร้ายคนอื่นได้ แม่ก็ทำได้แค่ภาวนาให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปเร็วๆสักที”
เพียงพรน้ำตาคลอเบ้า ห่วงใยลูกสาวสุดขั้วหัวใจ ภคพรนั่งกัดฟันแน่น ควบคุมน้ำตาตัวเองไม่ให้ไหล แต่ก็ไม่สามารถ
ต้านทานอารมณ์แห่งความอ่อนไหวในหัวใจเธอได้
“ดูแลตัวเองนะลูก ลูกสาวที่น่ารักของพ่อ พ่อหวังว่ายายเมย์ที่มีแต่รอยยิ้มและความสดในของครอบครัวเรา
จะกลับมาโดยเร็ววัน”
นวภคลูบหัวลูกสาวอย่างเอ็นดู เดินออกจากห้องไปพร้อมกับเพียงพรและพิภพ
“ขอโทษนะค่ะ ที่หนูทำให้พ่อแม่หนักใจ”
ภคพรกล่าวกับตัวเองเบาๆ เริ่มรู้สึกตัวว่าการแก้แค้นในครั้งนี้ ไม่ใช่แค่ฝ่ายของกันย์ที่จะเสียใจ แต่ยังมีครอบครัวของเธอ
รวมอยู่ด้วยเช่นกัน
“สมใจคุณแล้วสิ ที่ทำให้ผู้มีพระคุณเป็นทุกข์ขนาดนี้ อกตัญญู”
ประพนธ์ประคองกอดเกตุแก้ว จ้องมองดูภคพรที่ล้มตัวลงนอนเฉยชา ไม่ตอบโต้
“เสียใจด้วยนะที่แผนการของคุณล้มเหลว เกตุแก้วจะไม่มีวันเจ็บปวด เพราะว่าผมจะไม่ทอดทิ้งเธอ”
ประพนธ์มองจ้องภคพรเย้ยหยัน
“คุณจะต้องเสียใจ”
ภคพรมองจ้องเคียดแค้นชิงชัง ขว้างปาข้าวของลงพื้น และปัดข้าวของบนเตียงกระจายเต็มห้อง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนพื้นและ
ทุบตีร่างกายตัวเองจนเป็นรอยแดงขึ้นมาทันตาเห็น
“ทำบ้าอะไรของเธอ ยายบ้า”
ประพนธ์ยืนขึ้นหน้าตาเหรอหราตกอกตกใจ ก่อนที่ทุกคนจะวิ่งมารวมกันที่ห้องอีกครั้ง เพราะเสียงกรี๊ดสุดเสียงของภคพร
“ยายเนย์ เป็นอะไรลูก เป็นอะไร”
เพียงพรน้ำตาคลอเบ้า เข้าไปประคองกอดลูกสาวที่ผมเผ้ายุ่งเหยิง เนื้อตัวแดงเป็นจ้ำ
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน”
นวภคตะวาดใส่ประพนธ์เสียงดัง โกรธจนหน้าแดงกร่ำ
“แกทำอะไรของแก ทำอะไร”
พิภพเขย่าแขนลุกชายที่ยืนอึ้ง ตะลึงกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น
“ทำไมไม่บอกพ่อคุณไปล่ะ ว่าผู้หญิงคนนั้นหึงที่คุณทำดีกับฉัน แล้วก็ทำร้ายร่างกายฉันแบบนี้ เพราะหนูไม่สบาย หนูถึงโดนรังแก
แบบนี้ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ภคพรร้องไห้โฮ ท่าทางอิดโรยและไข้ที่ขึ้นจนตัวเธอร้อนจี๋ ทำให้เธอยิ่งดูน่าสงสารและทุกคนเชื่อที่เธอพูดอย่างสนิทใจ
“ไม่จริง ผู้หญิงคนนี้โกหก ยัยนั่นทำตัวเองชัดๆ เธอมันยายบ้า เธอมันจอมโกหก”
ประพนธ์ตะคอกใส่ภคพรที่ร้องไห้โฮอยู่ในอ้อมอกของเพียงพรอย่างไม่อาจควบคุมสติ ภคพรทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังตกหลุมพราง
“พ่อผิดหวังในตัวหนูจริงๆหนูเกตุ หนูทำแบบนี้ได้ยังไง หนูภคพรเขากำลังไม่สบาย ไอ้พนธ์มันก็ประกาศปาวๆว่ามันรักหนู หนูคิดว่า
แค่นี้มันยังเลวร้ายไม่พอสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงใช่ไหม”
พิภพต่อว่าเกตุแก้ว ที่ยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยนอยู่ข้างหลังประพนธ์
“พ่อกำลังเข้าใจผิด ผู้หญิงคนนั้นมันทำตัวเองทั้งนั้น เธอมัน เธอมัน....”
ประพนธ์โกรธจนตัวสั่น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากมองจ้องภคพรอย่างแสนเกลียดชัง เขาแทบอยากจะตบเธอให้ล้มคว่ำไปตรงนั้น
ด้วยซ้ำถ้าไม่มีใครอยู่ตรงนั้นด้วย
“เลิกทำแบบนี้ซะที หุบปากแล้วฟังพ่อ ถ้าแกยังเห็นว่าพ่อเป็นพ่อ อย่าทำแบบนี้กับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียแก หนูเกตุอย่าพบกับตาพนธ์
อีกเลย เรื่องทั้งหมดครอบครัวเราผิดเอง แต่ในเมื่อพ่อแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว หนูก็มีหน้าที่ทำความเข้าใจ ยอมรับความจริงแล้วก็ปล่อย
ตาพนธ์ไปซะ”
พิภพตัดบทเพื่อจบเรื่องวุ่นวายทั้งหมด
“พ่อทำแบบนี้ไม่ได้นะ เกตุอย่าไปนะ”
ประพนธ์เสียงสั่น กลัวจะเสียคนรัก เขาขวางเธอไว้ด้วยท่าทางรนราน
“ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะพนธ์ คุณก็เห็นแล้วนี่ ว่าเราไม่มีทางรับมือกับผู้หญิงร้ายกาจคนนี้ได้เลย เราเลิกกันเถอะค่ะ”
เกตุแก้วรีบร้อนเดินจากไปด้วยน้ำตานองหน้า ประพนธ์ทำท่าจะวิ่งตามไป แต่ก็ถูกพิภพยกมือกันเอาไว้
“ถ้าแกไป อย่ามาเรียกพ่อว่าพ่อ เงินสักบาท สมบัติสักชิ้น พ่อก็จะไม่ให้ อย่าหวังว่าจะได้เหยียบเข้ามาในบ้าน อย่างหวังว่าจะได้เจอ
หน้าพ่อกับแม่อีก”
พิภพยื่นคำขาด ประพนธ์มองจ้องหน้าพ่อเขาอย่างร้องขอความยุติธรรม แต่ก็ไม่อาจเดินจากไป เพราะคำว่ากตัญญูคำเดียวที่
พันธนาการเขาเอาไว้
“ฉันขอโทษค่ะ พนธ์ ฉันรักคุณ ฉันรักคุณ ฉันปล่อยคุณไปให้ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้อีกแล้ว ฮือๆๆๆ”
ภคพรร้องไห้เสียงดังอย่างเสแสร้ง ประพนธ์ยืนกำหมัดแน่น มองจ้องภคพรเคียดแค้น เขาสาบานกับตัวเองว่าภคพรจะต้องได้รับ
การตอบแทนอย่างสาสมที่ทำให้เขากับเกตุแก้วต้องได้พบกับความทุกข์ทรมานในวันนี้
**************************************************************************
.............เสียงร้องไห้ของเกตุแก้วตลอดทั้งคืนทำให้กันย์ไม่สามารถข่มตาลงนอนหลับได้ เขาได้แต่รู้สึกทุกข์ทรมานและเจ็บปวดอยู่
เต็มทุกห้องในหัวใจ
“คนพวกนั้นทำให้เธอเสียใจมากแค่ไหน พี่จะทำให้พวกมันเจ็บกว่าเป็นร้อยเท่าพันเท่า”
กันย์นึกในใจด้วยความแค้นเคืองทั้งหมดที่อยู่ในหัวใจ ภคพรจะต้องได้รับความทุกข์ทรมานที่ไม่ต่างกัน แต่จะต้องมากมายกว่าเป็น
ร้อยเท่าทวีคูณ
..............................จบตอน...................................
เผชิญหน้ากับเกตุแก้วที่ยืนร้องไห้โฮอยู่ตรงหน้า ทำให้เธอตัดสินใจที่จะหันหลังกลับ แต่ก็ต้องหยุดชะงัก
เพราะดวงตาคมกริบแข็'งกร้าวของกันย์ที่มองจ้องมาที่เธอ
“ทีทุกคนต้องเจ็บปวดแบบนี้ ทั้งหมดมันเพราะคุณ”
กันย์โยนความผิดทั้งหมดให้กับนวพรรษ หญิงสาวคนแรกและคนเดียวที่เขาทำพลาด จนเกิดเรื่องราววุ่นวาย
ตามมาจนยากที่จะแก้ไข
“ไม่ใช่แค่ฉัน แต่เพราะคุณด้วย เพราะคุณที่ทำให้ชีวิตฉันต้องมาเจอเหตุการณ์เลวร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่แบบนี้”
นวพรรษต่อปากต่อคำ หมดเวลากับการนั่งร้องไห้งอแงเหมือนที่ผ่านมา
“นายประพนธ์จะต้องได้แต่งงานกับเกตุแก้ว ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด”
กันย์ประกาศ
“ไม่มีวัน ฉันจะทำทุกอย่าง ทุกวิถีทาง เพื่อปกป้องพี่สาวของฉันเหมือนกัน”
นวพรรษตะวาดใส่หน้ากันย์หันหลังเดินหนี แต่ถูกเขาขวางเอาไว้
“แม้จะต้องทำลายชีวิตของคุณ ผมก็จะทำ”
กันย์กำข้อมือหญิงสาว นวพรรษมองจ้องเขาอย่างดูถูก
“คุณไม่เคยแม้แต่จะคิดที่จะสงสารฉัน ไม่ว่ายังไงคุณก็ทำร้ายฉันได้โดยไม่รู้สึกอะไร คุณมันน่ารังเกลียด”
นวพรรษเผยความอ่อนไหวในดวงตา น้ำตาไหลซึมออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะต้องยกมือปิดปากเพราะอาหาร
ที่กำลังจะทะลักออกมา
“อ้วก ๆๆ”
นวพรรษอาเจียนจะเป็นจะตายอยู่ตรงหน้ากันย์
“เด็กยังอยู่ใช่ไหม”
กันย์ถามอย่างเย็นชา มองดูนวพรรษด้วยความสมเพช
“ทำไม ผิดหวังล่ะสิ ที่เขาไม่ตายสมใจคุณ”
นวพรรษหันมาต่อปากต่อคำอย่างไร้เรี่ยวแรง
“คุณนี่มัน...แต่ก็ช่างเถอะ ยังไงคุณก็แต่งงานไปแล้ว นับตั้งแต่ว่าที่คุณแต่งงาน เด็กคนนั้นก็ไม่มีธุระอะไรที่ผม
จะต้องไปเกี่ยวข้องด้วยอีก”
กันย์แสดงความไร้หัวใจของเขาออกมาอีกครั้ง
“หัวใจคุณมันทำด้วยอะไร ทำไมมันถึงได้ด้านชาและเลวร้ายขนาดนี้”
นวพรรษกล่าวพร้อมกับมองจ้องชายหนุ่มด้วยความชิงชัง
“จำคำพูดของคุณให้ดี เด็กคนนี้จะไม่มีวันเป็นลูกของคนเลวๆอย่างคุณอีก”
นวพรรษเสียงสั่น น้ำตาเอ่อไหลอีกครั้ง
“ผมลืมไปตั้งนานแล้ว ว่าเคยพลาดมีลูกกับคุณ มีแต่คุณคนเดียวที่ยังคงจำมันไว้ไม่ยอมลืม”
กันย์ยังคงเลือดเย็นและเฉยชากับทุกคำพูดแสนร้ายกาจของตัวเอง นวพรรษกำหมัดแน่น ความโกรธแค้นชิงชัง
สุมแน่นอยู่ในอก
ก่อนจะเหลือไปเห็นเกตุแก้วอีกครั้งและรีบร้อนเดินไปหาเธอ
“คุณเกตุแก้ว คุณเคยรู้มาก่อนหรือเปล่า ว่าพี่ชายคนนี้ของคุณ เขาคิดกับคุณยังไง”
นวพรรษมองจ้องหญิงสาว หันไปมองจ้องกันย์อย่างท้าทาย
“คุณพูดเรื่องอะไร”
เกตุแก้วยังคงไม่แน่ใจกับสิ่งที่นวพรรษพยายามจะบอกเธอ
“ถ้าคุณไม่หยุดพูด ผมจะรากคุณออกไปเดี๋ยวนี้”
กันย์กัดฟันพูด กระชากแขนนวพรรษอย่างแรง แต่ก็ถูกเธอสะบัดกระเด็นออกไป
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน คุณไม่มีสิทธิ์”
นวพรรษตะโกนใส่เขาอย่างข้าคลั่ง ก่อนจะหันไปตะวาดใส่เกตุแก้วแทน
“ฉันจะยืนยันคำพูดของทุกคน ที่เขาพยายามจะบอกให้คุณได้แน่ใจว่า..ผู้ชายคนนี้ เขารัก....”
ยังไม่ทันพูดจบ จูบเล่าร้อนรุนแรงของกันย์ก็ถูกประทับลงบนริมฝีปากของเธอ กันย์บดขยี้ริมฝีปากของอดีตคนรัก
ต่อหน้าเกตุแก้วที่ยืนตะลึงตาค้างด้วยความตกใจ ไม่นานกันย์ก็ถอยออกมา นวพรรษมองหน้าชายหนุ่ม ยิ้มเยาะ
“เลว ระยำ สถุล กล้าดียังไงมาทำกับภรรยาของคนอื่นแบบนี้”
นวพรรษหันไปตะวาดใส่กันย์
“ผมก็ผัวคุณคนนึงเหมือนกัน จำไม่ได้หรือไง ออกไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้”
กันย์ฉุดกระชากรากถู นวพรรษที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางขัดขืนได้เลย
“ผู้ชายคนนี้เขา....”
นวพรรษพยายามจะพูดต่อ แต่ก็ถูกกันย์เอามือปิดปากและรากออกไปในที่สุด
“ปล่อยฉัน..”
นวพรรษดิ้นรนและถูกปล่อยให้เป็นอิสระเมื่อห่างออกมาจากเกตุแก้ว
“กลับไปซะ อย่าบังคับให้ผมต้องเลวระยำกับคุณ”
กันย์หน้าแดงกร่ำ พยายามควบคุมอารมณ์ที่กำลังพุ่งพล่าน
“ไม่มีทาง ฉันจะไม่ยอมเป็นผู้หญิงอ่อนแอหน้าโง่ ที่ปล่อยให้พี่สาวต้องมาต่อสู้กับผู้ชายเลวๆอย่างพวกคุณเพียงลำพัง
ฉันจะทำลายพวกคุณให้พินาศย่อยยับให้เหมือนกับที่คุณเคยทำกับฉันเอาไว้”
นวพรรษตะโกนทั้งน้ำตาอย่างเสียสติ
“ไม่นึกเลยว่าความแค้น มันจะทำให้คุณเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ รู้ตัวหรือเปล่าว่าคุณใกล้จะเหมือนพี่สาวของคุณเข้าไปทุกทีแล้ว”
กันย์มองจ้องนวพรรษดูถูก
“แน่นอน ระวังคนของคุณเอาไว้ให้ดีก็แล้วกัน ซักวันฉันจะเดินเข้าไปบอกความลับของคุณกับเธอ จะทำให้เธอเชื่อให้ได้ว่าจริงๆ
แล้วคุณรักเธอมากขนาดไหน”
นวพรรษเย้ยหยันเดินหนี แต่ก็ถูกกันย์กระชากแขนเอาไว้ด้วยท่าทางขึงขัง
“คนที่ต้องเจ็บปวดมากที่สุดก็คือพวกคุณ จำเอาไว้”
กันย์ผลักนวพรรษเซถลา เดินจากไปอย่างเลือดเย็น นวพรรษกำหมัดแน่น ซักวันกันย์จะต้องได้รับบทเรียนในทุกสิ่งที่เขาทำกับเธอ
**************************************************************************
.............ภคพรนั่งหน้าบึ้งตึงอยู่บนเตียงคนไข้ แค้นใจที่ถูกประพนธ์เล่นงานจนสะบักสะบอมไม่เหลือชิ้นดี
“นี่สามีลูกหายไปไหน ทำไมปล่อยให้ลูกอยู่ที่นี่คนเดียว”
เพียงพรถามลูกสาวหน้าตาบึ้งตึง
“ช่างเขาเถอะค่ะ หนูไม่อยากเห็นหน้าเขา”
ภคพรตอบด้วยท่าทางแสนเกลียดชัง
“ไม่ได้นะ ลุกกับเขาเป็นสามีภรรยากันแล้ว ทำไมมีแค่ลูกที่ต้องมานอนไม่สบายอยู่ที่นี่ นี่มันหมายความว่ายังไง”
เพียงพรถามต่อด้วยความห่วงใย
“ทั้งหมดเป็นความผิดของหนูเอง”
นวพรรษเสียงสั่น รู้สึกผิดอยู่เต็มหัวใจ
“ไม่ใช่ ทั้งหมดเป็นความผิดของคนพวกนั้น”
ภคพรเสียงแข็ง แค้นเคืองกันย์อยู่เต็มหัวใจ
“คนพวกนั้นหมายถึงพ่อด้วยหรือเปล่า”
พิภพเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางเคร่งขรึม
“คุณพ่อ”
ภคพรมองจ้องพิภพหน้าเจื่อน
“พ่อเป็นห่วงหนูมากแค่ไหน รู้หรือเปล่า พ่อมีลุกชายแค่คนเดียว ลูกสะใภ้ก็มีแค่คนเดียว จะปล่อยให้เป็นอะไรไปได้อย่างไร”
พิภพเดินเข้ามาใกล้มอบรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นให้ภคพร
“ขอบคุณค่ะพ่อ”
ภคพรยิ้มออกกับคำพูดของพิภพ รู้สึกขอบคุณอยู่ข้างในหัวใจ แม้ว่าท่าทางของประไพรจะไม่พอใจกับคำพูดของสามีเธอก็ตาม
“ผมดีใจที่ได้ยินแบบนั้น ผมจะได้วางใจ”
นวภคกล่าวด้วยรอยยิ้มและความห่วงใยที่มีต่อลูกสาว
“ธาวิน พายายเมย์กลับบ้านไปก่อน คนกำลังท้องกำลังไส้ อยู่โรงพยาบาลนานๆไม่ดี”
เพียงพรออกปากสั่งลุกเขยคนเล็กธาวินรีบรับคำ
“ลูก....”
ประไพรอุทานเบาๆกับตัวเอง ก่อนที่ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายจะหันไปมองหน้ากันอย่างรับรู้และเข้าใจตรงกันว่าอะไรเป็นอะไร
“ดูแลตัวเอง แล้วก็หลานพี่ให้ดีนะยายเมย์ ฝากเมย์ด้วยนะคุณธาวิน”
ภคพรกล่าวด้วยรอยยิ้มบางๆ
“อย่าห่วงเลยพี่เนย์ เมย์จะดูแลตัวเองกับลูกให้ดีที่สุด พี่เมย์ดูแลตัวเองนะค่ะ”
พูดจบนวพรรษและธาวินก็ยกมือไหว้ทุกคนในห้องและพากันเดินออกไป
“นี่เจ้าประพนธ์หายไปไหน พ่อบอกให้มาอยู่เป็นเพื่อนหนูตั้งแต่เช้าแล้ว”
พิภพเสียงเข้ม
“ป่านนี้ก็คงทำอะไรๆอยู่กับใครบางคนในโรงพยาบาลนี้แหละค่ะ”
ภคพรประชดประชันหันไปมองจ้องประไพรอย่างจงใจ
“อย่าคิดว่าคนอื่นเขาจะร้ายเหมือนเธอ ฉันทนอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ลาล่ะค่ะคุณพี่ทั้งสอง”
ประไพรยกมือไหว้บุพการีของภคพรและรีบร้อนเดินจากไปด้วยความเกรี้ยวกราด ทุกคนได้แต่มองหน้ากันอย่างเหนื่อยใจและรู้ดี
ว่าภคพรและประไพรคือปัญหาใหญ่ในครอบครัวของพวกเขา
**************************************************************************
.............นวพรรษเดินนำและมีธาวินเดินตามมาอย่างเงียบๆในโรงพยาบาล ร่างบางที่เซถลาอยู่ตรงหน้าทำให้ธาวินต้อ
งรีบร้อนเข้าไปช่วยประคอง
“ขอบคุณค่ะ เมย์ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ ก็แค่ปวดท้องนิดหน่อย ตั้งแต่ตอนกลางวันเมย์ยังไม่ได้ทานอะไรเลย”
นวพรรษหน้าซีดเผือด รู้สึกหิวจนแสบท้องไปหมด
“นั่งรอผมตรงนี้นะ ผมจะไปหาซื้ออะไรมาให้คุฯทานรองท้อง”
ธาวินรีบร้อนเดินจากไปโดยไม่สนใจฟังคำห้ามปรามของนวพรรษ หญิงสาวนั่งรอสามีด้วยความเหนื่อยอ่อน ก่อนจะต้อง
เบิกตากว้าง จ้องมองคู่รักหนุ่มสาวที่เดินใกล้สายตาเธอเข้ามาเรื่อยๆ ท่าทางสนิทสนมของพวกเขาทำให้เธอปวดใจ
“คุณ..”
นวพรรษพูดอะไรไม่ออก มองจ้องประพนธ์กับเกตุแก้วที่เดินประคองกอดกันเข้ามา
“ทำแบบนี้ไม่ผิดต่อพี่เนยืหรอค่ะ”
นวพรรษเดือดร้อนแทนพี่สาว
“แล้วไอ้สิ่งที่พี่สาวคุณทำ ไม่ผิดต่อเราสองคนหรือไง ผมไม่แคร์หรอกนะว่าพี่สาวของคุณจะคิดยังไง ผมจะพาเกตุ
ไปนอนเป็นเพื่อนด้วยคืนนี้”
ประพนธ์ยิ่งกระชับอ้อมแขนที่ประคองกอดเกตุแก้วให้แน่นขึ้น
“คุณรู้อะไรไหมค่ะ คุณประพนธ์ คุณกำลังจะทำให้อดีตคนรักของคุณ ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียน้อย แย่งสามีชาวบ้าน
ถ้าพวกคุณยอมทนรับมันได้ ก็ไม่มีใครว่าอะไร”
นวพรรษมองจ้องคู่หญิงชายอย่างดูถูก ลุกเดินจากไปอย่างสมเพช ประพนธ์กับเกตุแก้วยืนหน้าชา พูดอะไรไม่ออก
“เกตุคงต้องเสียคุณไปจริงๆแล้วใช่ไหม”
เกตุแก้วบ่อน้ำตาแตก
“พูดอะไรของคุณ คุณไม่มีวันเสียผมไป เพราะว่าผมรักคุณ”
ประพนธ์ยังคงยืนยัน ฉุดร่างบางของคนรักมากอดไว้แนบอก แต่ภายในใจกลับรู้สึกหวาดหวั่น กลัวว่าเรื่องของเขาและเธอ
จะยากขึ้นไปทุกทีๆ
**************************************************************************
.............เสียงหัวเราะในห้องพยาบาลเงียบกริบลงทันทีเมื่อเกตุแก้วและประพนธ์ปรากฏตัว ภคพรหันขวับไปมอง
ทั้งสองคนอย่างเกลียดชัง
“คืนนี้เกตุจะมาอยู่เป็นเพื่อนผมที่นี่”
ประพนธ์กล่าวเฉยชา ประคองกอดเกตุแก้วไว้ในอ้อมแขน
“หมายความว่ายังไง จะมาอยู่ที่นี่”
เพียงพรประหลาดใจ
“ช่างเขาเถอะค่ะแม่ หนูไม่เป็นอะไร ถึงจะเสียใจแค่ไหนหนูก็ไม่เป็นอะไร หนูรู้ดีค่ะ ว่าการแต่งงานในครั้งนี้ไม่ได้
เกิดขึ้นเพราะความรัก”
ภคพรเสแสร้งแกล้งทำ
“ไม่ได้ พ่อขอโทษนะหนูเกตุ แต่ตาพนธ์แต่งงานแล้ว พ่อคงปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้”
พิภพกล่าวเด็ดขาด แต่ก็ยังคงลำบากใจ
“เกตุขอโทษค่ะ เกตุจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้”
หญิงสาวหันหลังหนีทั้งน้ำตา ประพนธ์ไม่ยอมฉุดแขนเธอเอาไว้
“ไม่ต้องไป ผมยอมนอนที่นี่ตามใจพ่อแล้ว พ่อก็ต้องยอมให้เกตุมานอนที่นี่ตามใจผมบ้าง ไม่งั้นผมก็ไม่อยู่”
ประพนธ์ดื้อดึงรากเกตุแก้วไปนั่งลงบนโซฟา
“แก…”
พิภพโกรธจนตัวสั่นอยากต่อว่าลุกชาย แต่ถูกภคพรขัดขึ้นซะก่อน
“ไม่เป็นไรค่ะพ่อ หนูไม่เป็นอะไรจริงๆ ขอแค่สามีของหนูมานอนเป็นเพื่อนหนูที่นี่ แค่นี้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอค่ะ
สำหรับการแต่งงานที่ไม่ได้เริ่มต้นด้วยความรัก”
ภคพรแสร้งร้องห่มร้องไห้อย่างร้ายกาจ
“ตุ๊กตาทอง เอาไปเลย”
ประพนธ์มองจ้องภคพรดูถูก
“หุบปากไปเลยเจ้าพนธ์ ผมต้องขอโทษคุณสองคนจริงๆที่สั่งสอนลูกไม่ดี”
พิภพกล่าวเป็นทุกข์
“ช่างเขาเถอะครับ ในเมื่อลุกสาวของผมเป็นคนสร้างเรื่องยุ่งๆนี่ ไม่ว่าผลจะเป็นยังไงเธอต้องรับมันให้ได้
ในฐานะพ่อแม่ เราก็คงทำได้แค่รอให้ทุกอย่างมันเป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็น สุดท้ายแล้วพวกเขาก็ต้องรู้
ว่าควรทำกันยังไง”
นวภคหันไปมองหน้าประพนธ์ที่นั่งอึ้ง เงียบงันเพราะคำพูดของเขา
“ถูกของคุณนวภค ลูกเราก็เลี้ยงได้แต่ตัว ถ้าแม่เลี้ยงลูกมาได้ไม่ดีอย่างที่เธอคาดหวังไว้ แม่ก็ต้องขอโทษด้วยนะ
ประพนธ์ แม่หวังว่าสักวันหนึ่งลุกสาวของแม่จะเข้าใจและยอมแก้ไขทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าการแต่งงานในครั้งนี้
จะไปได้ไกลสักแค่ไหน แม่ก็ขอให้เธอทั้งสองคนใช้สติให้มากๆ อย่าทำทุกอย่างด้วยอารมณ์ แม่คนนี้ไม่สามารถ
บังคับลุกสาวให้หยุดทำเรื่องที่ทำร้ายตัวเองและทำร้ายคนอื่นได้ แม่ก็ทำได้แค่ภาวนาให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปเร็วๆสักที”
เพียงพรน้ำตาคลอเบ้า ห่วงใยลูกสาวสุดขั้วหัวใจ ภคพรนั่งกัดฟันแน่น ควบคุมน้ำตาตัวเองไม่ให้ไหล แต่ก็ไม่สามารถ
ต้านทานอารมณ์แห่งความอ่อนไหวในหัวใจเธอได้
“ดูแลตัวเองนะลูก ลูกสาวที่น่ารักของพ่อ พ่อหวังว่ายายเมย์ที่มีแต่รอยยิ้มและความสดในของครอบครัวเรา
จะกลับมาโดยเร็ววัน”
นวภคลูบหัวลูกสาวอย่างเอ็นดู เดินออกจากห้องไปพร้อมกับเพียงพรและพิภพ
“ขอโทษนะค่ะ ที่หนูทำให้พ่อแม่หนักใจ”
ภคพรกล่าวกับตัวเองเบาๆ เริ่มรู้สึกตัวว่าการแก้แค้นในครั้งนี้ ไม่ใช่แค่ฝ่ายของกันย์ที่จะเสียใจ แต่ยังมีครอบครัวของเธอ
รวมอยู่ด้วยเช่นกัน
“สมใจคุณแล้วสิ ที่ทำให้ผู้มีพระคุณเป็นทุกข์ขนาดนี้ อกตัญญู”
ประพนธ์ประคองกอดเกตุแก้ว จ้องมองดูภคพรที่ล้มตัวลงนอนเฉยชา ไม่ตอบโต้
“เสียใจด้วยนะที่แผนการของคุณล้มเหลว เกตุแก้วจะไม่มีวันเจ็บปวด เพราะว่าผมจะไม่ทอดทิ้งเธอ”
ประพนธ์มองจ้องภคพรเย้ยหยัน
“คุณจะต้องเสียใจ”
ภคพรมองจ้องเคียดแค้นชิงชัง ขว้างปาข้าวของลงพื้น และปัดข้าวของบนเตียงกระจายเต็มห้อง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนพื้นและ
ทุบตีร่างกายตัวเองจนเป็นรอยแดงขึ้นมาทันตาเห็น
“ทำบ้าอะไรของเธอ ยายบ้า”
ประพนธ์ยืนขึ้นหน้าตาเหรอหราตกอกตกใจ ก่อนที่ทุกคนจะวิ่งมารวมกันที่ห้องอีกครั้ง เพราะเสียงกรี๊ดสุดเสียงของภคพร
“ยายเนย์ เป็นอะไรลูก เป็นอะไร”
เพียงพรน้ำตาคลอเบ้า เข้าไปประคองกอดลูกสาวที่ผมเผ้ายุ่งเหยิง เนื้อตัวแดงเป็นจ้ำ
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน”
นวภคตะวาดใส่ประพนธ์เสียงดัง โกรธจนหน้าแดงกร่ำ
“แกทำอะไรของแก ทำอะไร”
พิภพเขย่าแขนลุกชายที่ยืนอึ้ง ตะลึงกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น
“ทำไมไม่บอกพ่อคุณไปล่ะ ว่าผู้หญิงคนนั้นหึงที่คุณทำดีกับฉัน แล้วก็ทำร้ายร่างกายฉันแบบนี้ เพราะหนูไม่สบาย หนูถึงโดนรังแก
แบบนี้ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ภคพรร้องไห้โฮ ท่าทางอิดโรยและไข้ที่ขึ้นจนตัวเธอร้อนจี๋ ทำให้เธอยิ่งดูน่าสงสารและทุกคนเชื่อที่เธอพูดอย่างสนิทใจ
“ไม่จริง ผู้หญิงคนนี้โกหก ยัยนั่นทำตัวเองชัดๆ เธอมันยายบ้า เธอมันจอมโกหก”
ประพนธ์ตะคอกใส่ภคพรที่ร้องไห้โฮอยู่ในอ้อมอกของเพียงพรอย่างไม่อาจควบคุมสติ ภคพรทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังตกหลุมพราง
“พ่อผิดหวังในตัวหนูจริงๆหนูเกตุ หนูทำแบบนี้ได้ยังไง หนูภคพรเขากำลังไม่สบาย ไอ้พนธ์มันก็ประกาศปาวๆว่ามันรักหนู หนูคิดว่า
แค่นี้มันยังเลวร้ายไม่พอสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงใช่ไหม”
พิภพต่อว่าเกตุแก้ว ที่ยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยนอยู่ข้างหลังประพนธ์
“พ่อกำลังเข้าใจผิด ผู้หญิงคนนั้นมันทำตัวเองทั้งนั้น เธอมัน เธอมัน....”
ประพนธ์โกรธจนตัวสั่น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากมองจ้องภคพรอย่างแสนเกลียดชัง เขาแทบอยากจะตบเธอให้ล้มคว่ำไปตรงนั้น
ด้วยซ้ำถ้าไม่มีใครอยู่ตรงนั้นด้วย
“เลิกทำแบบนี้ซะที หุบปากแล้วฟังพ่อ ถ้าแกยังเห็นว่าพ่อเป็นพ่อ อย่าทำแบบนี้กับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียแก หนูเกตุอย่าพบกับตาพนธ์
อีกเลย เรื่องทั้งหมดครอบครัวเราผิดเอง แต่ในเมื่อพ่อแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว หนูก็มีหน้าที่ทำความเข้าใจ ยอมรับความจริงแล้วก็ปล่อย
ตาพนธ์ไปซะ”
พิภพตัดบทเพื่อจบเรื่องวุ่นวายทั้งหมด
“พ่อทำแบบนี้ไม่ได้นะ เกตุอย่าไปนะ”
ประพนธ์เสียงสั่น กลัวจะเสียคนรัก เขาขวางเธอไว้ด้วยท่าทางรนราน
“ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะพนธ์ คุณก็เห็นแล้วนี่ ว่าเราไม่มีทางรับมือกับผู้หญิงร้ายกาจคนนี้ได้เลย เราเลิกกันเถอะค่ะ”
เกตุแก้วรีบร้อนเดินจากไปด้วยน้ำตานองหน้า ประพนธ์ทำท่าจะวิ่งตามไป แต่ก็ถูกพิภพยกมือกันเอาไว้
“ถ้าแกไป อย่ามาเรียกพ่อว่าพ่อ เงินสักบาท สมบัติสักชิ้น พ่อก็จะไม่ให้ อย่าหวังว่าจะได้เหยียบเข้ามาในบ้าน อย่างหวังว่าจะได้เจอ
หน้าพ่อกับแม่อีก”
พิภพยื่นคำขาด ประพนธ์มองจ้องหน้าพ่อเขาอย่างร้องขอความยุติธรรม แต่ก็ไม่อาจเดินจากไป เพราะคำว่ากตัญญูคำเดียวที่
พันธนาการเขาเอาไว้
“ฉันขอโทษค่ะ พนธ์ ฉันรักคุณ ฉันรักคุณ ฉันปล่อยคุณไปให้ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้อีกแล้ว ฮือๆๆๆ”
ภคพรร้องไห้เสียงดังอย่างเสแสร้ง ประพนธ์ยืนกำหมัดแน่น มองจ้องภคพรเคียดแค้น เขาสาบานกับตัวเองว่าภคพรจะต้องได้รับ
การตอบแทนอย่างสาสมที่ทำให้เขากับเกตุแก้วต้องได้พบกับความทุกข์ทรมานในวันนี้
**************************************************************************
.............เสียงร้องไห้ของเกตุแก้วตลอดทั้งคืนทำให้กันย์ไม่สามารถข่มตาลงนอนหลับได้ เขาได้แต่รู้สึกทุกข์ทรมานและเจ็บปวดอยู่
เต็มทุกห้องในหัวใจ
“คนพวกนั้นทำให้เธอเสียใจมากแค่ไหน พี่จะทำให้พวกมันเจ็บกว่าเป็นร้อยเท่าพันเท่า”
กันย์นึกในใจด้วยความแค้นเคืองทั้งหมดที่อยู่ในหัวใจ ภคพรจะต้องได้รับความทุกข์ทรมานที่ไม่ต่างกัน แต่จะต้องมากมายกว่าเป็น
ร้อยเท่าทวีคูณ
..............................จบตอน...................................
ชะนีน้อยนานา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 ก.ค. 2556, 15:15:12 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 10 ก.ค. 2556, 23:08:13 น.
จำนวนการเข้าชม : 1221
| << ไร้หัวใจ ตอนที่ 5 | ไร้หัวใจ ตอนที่ 7 >> |