ฟองฟ้า ตอน กามเทพจุ้นจ้าน
เรื่องนี้เป็นนิยายชุด 3 พี่น้อง ฟองฟ้า ฟองฟาง ฟองฝัน สามศรีพี่น้องจะทำอย่างไร เมื่อเจอบุบเพอาละวาดครั้งใหญ่
ชื่อ ชุด คิวปิดแอบสะกิดรัก (อ่านแบบแยกเรื่องได้คร่าาา) โดยเริ่มต้นที่
ฟองฟ้า พี่คนโตต้องทำอย่างไรเมื่อต้องอยู่ใกล้ ชยังกูร โรมาโน่ อันโดรชินี
โดยมีเด็กๆที่ริอาจเป็นพ่อสื่อ(โดยมิได้ตั้งใจ)
ชื่อ ชุด คิวปิดแอบสะกิดรัก (อ่านแบบแยกเรื่องได้คร่าาา) โดยเริ่มต้นที่
ฟองฟ้า พี่คนโตต้องทำอย่างไรเมื่อต้องอยู่ใกล้ ชยังกูร โรมาโน่ อันโดรชินี
โดยมีเด็กๆที่ริอาจเป็นพ่อสื่อ(โดยมิได้ตั้งใจ)
Tags: หวานๆ+บู้นิดๆ+ชีวิตหน่อยๆ(หน่อยเดียวจริงๆ)
ตอน: ตอนที่ 3
3
หลายวันมานี้โรมาโน่เอาตัวเองเข้ามาพัวพันธ์ตีซี้กับสามสาวพี่น้องมากขึ้น แอบตีมึนเข้าร่วมสังเกตุการณ์กิจกรรมของอากับหลานๆ ทว่าเหมือนจะจงใจป้วนเปี้ยนยืนดูไม่ใกล้ไม่ไกลพี่สาวคนโตของบ้านมากนัก ฟองฟางและฟองฝันแอบข้างประตูห้องหัวแล้วมองหน้ากัน
“หนูฝันว่า...มัน ชักจะยังไงๆ แล้วนา พี่ฟางว่าไง” สาวร่างอวบแก้มป่องสะกิจพี่สาว
“นั่นซิ สงสัยพี่สาวเราจะขายออกแล้วล่ะ เกาะคานรอพี่..มาหลายปีคราวนี้มีเฮแน่” ฟองฟางสาวฮ้าวยักคิ้วเหล่ตามองคนในครัว สบตาหัวเราะคิดคักอย่างรู้กัน
“ปล่อยให้ครอบครัวสุขสันต์เขาไว้ที่นี่แหละไม่ต้องไปกวนหรอก ส่วนพวกเรา..ฉิ้ง ดีกว่า ไปยัยอ้วน” เธอล๊อกคอลากน้องสาวออกมาไม่สนใจเสียงประท้วงตะแง้วๆ โวยวายว่าตัวเองไม่ได้อ้วนนั่นเลย
“ ทะเลาะอะไรกันอีกล่ะ สองสาวนั่น...แล้วจะไปเที่ยวไหนอีกล่ะ” เสียงโวยวายของคู่กัดประจำบ้านทำให้ฟองฟ้าเงยหน้าจากหม้อซุปที่กำลังเดือดได้ที่ มองออกไปด้านนอกเห็นคนขี้เกียจแอบฉิ้งไปด้านนอกทิ้งเธอและเอเธนส์ไว้กับอิตามาเฟียหน้ามึนตามลำพัง
“อ๋อเห็นว่าจะออกรับแม่ของฟองฝันน่ะ ชื่ออะไรนะ” เขานึก
“ณีๆ อะไรนี่แหละ”
“เอ๊ะ! คุณรู้ได้ยังไง” เธอหันมาปะทะกับอกกว้าง เขายื่นกระดาษโน้ตสีสันสดใสใบเล็กๆ ที่แป๊ะมากับลอนดอนซึ่งเดินเตาะแตะเข้ามาในครัว เจ้าตัวน้อยกลายเป็นม้าสงสารของอาๆ ทั้งสองชั่วคราว ลายมือขยุกขยิกที่ไม่แทบไม่เป็นภาษาเดาได้ไม่ยากว่าต้องเป็นของมัณฑนากรสาวอย่างฟองฟางที่เจ้าตัวยืดอกภูมิใจเสมอว่าให้สื่อภาพเป็นภาษาดีกว่าต้องให้หนูเขียน...เพราะถ้าต้องเขียนเมื่อไหร่ก็ไม่ต่างอะไรกับไก่เขี่ยอยู่ดี แจ้งว่าต้องไปรับคุณน้าวิศณีที่ออกไปทำธุระข้างนอกแล้วจะเลยไปซื้อของใช้สำหรับตัวเองเล็กน้อยเพื่อเตรียมตัวเดินทาง
“เด็กพวกนี้นี่น่าตีจริงๆ ไปไหนมาไหนไม่บอกสักคำ” เธอเข่นเขี้ยว แล้วต้องปั้นหน้ายิ้มให้กับลอนดอนที่เกาะขาเธออยู่อ้าปากจะหม่ำๆ ท่าเดียว
“ยังไม่เสร็จน่ะคับ ตัวเล็ก” เธอหอมแก้มเด็กน้อยเบาๆ จนโรมาโน่ต้องแย่งหลานมาอุ้มไว้เสียเองแล้วหอมแก้มหลานบ้าง หอมซ้ำ...ที่เดียวกับเธอ! แต่ฟองฟ้าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้หันไปปรุงอาหารต่อ
“มาแอลน้อยเรามาช่วยหมี่มี้ทำอาหารดีกว่านะไป ว่าไงครับเอหั่นผักเสร็จหรือยัง” เขาวางลอนดอนบนโต๊ะที่เต็มไปวัตถุดิบสำหรับทำอาหารเย็นนี้ แล้วหันมาหาหลานชายคนโตที่กำลังขะมักเขม้น ใช้มีดพลาสติกเล็กๆ หั่นผัก มือน้อยๆ ค่อยๆ กอบผักบนเขียงของเล่นใส่จานเตรียมให้หมี่มี้อย่างอยากมีส่วนร่วม
“เฉ็นแล้วจ้า...เย้ๆ” เด็กชายตบมือดีใจ แล้วยื่นมาให้ลอดดอนดูบ้าง
“เอเก่งฉ่ายหมายแอล อิอิ” เด็กชายอวดซึ่งก็ได้รับเสียงตบมือแปะๆ จากน้องชาย แล้วส่งให้ปาป้าที่ยืนหล่อข้างๆ โต๊ะ
“โอ้! กู๊ดบอย เก่งเหมือนใครน้อ” ฟองฟ้าหันมาชมให้กำลังใจบ้าง และที่สำคัญไม่ลืมหอมให้กำลังใจเอเธนส์ จนคนเป็นลุงประท้วง
“แล้วผมล่ะ อุตส่าช่วยล้างผักแถมช่วยเอหั่นผัก ไม่เห็นจะได้รางวัลเลย น่าน้อยใจจริง” เขาแสร้งเรียกร้องความสนใจ ฟองฟ้ามีแต่ความหมั่นไส้ส่งค้อนแทนปล่อยให้เอเธนส์ยื่นมือเปื้อนจับเสื้อเขาแล้วกระเทิบเข้ากอดเขาให้กำลังใจ
“โอ๋ๆ ปาป้าเก่งที่ซู้ด” โดยมีลอนดอนเป็นลูกคู่ให้ข้างๆ เขาหอมศีรษะของหลานเบาๆ แล้วเหลือบมองหญิงสาวอย่างรอคอยบ้าง
“เชอะ ฝันไปเถอะย่อ” เธอสะบัดหน้าย่นจมูกให้ แล้วเปลี่ยนเรื่อง
“ว่าแต่..หั่นผักแล้วมีใครอยากช่วยหมี่มี้เจียวไข่ไหมน้า”
“เอค๊าบบ..”เอเธนส์ตาโตเป็นประกายหันมาชวนลอนดอน สองพี่น้องพยักหน้าหงึกงัก แล้วหันมามองปาป้าอย่างขอความช่วยเหลือ
“คุณโรมค่ะ จะยืนนิ่งอีกนานไหมดูซิหลานรอแล้วนะ ถ้าไม่คิดจะช่วยก็...เชิญค่ะอยู่ไปก็เเกะกะ” แต่มีหรือที่มาเฟียอย่างเขาจะยอมโดนไล่ เขาหันไปเปิดตู้เย็นยิบไข่ไก่ และถ้วยเล็กๆ พร้อมซ่อมให้เชฟผู้ช่วยตัวน้อย
“เรียบร้อยครับเชฟ” เขาเย้าหลาน ฟองฟ้าไม่ว่าอะไรปล่อยให้สามหนุ่มจัดการเมนูไข่เจียวไป ส่วนตัวเองขอตัวไปเก็บผักสวนครัวด้านหลังมาเพิ่มอีกเล็กน้อย เมื่อเฮดเชฟตัวจริงติดภารกิจคราวนนี้สามหนุ่มสามหนุ่มก็มองหน้าสลับกัน โรมาโน่กอดอกหน้ายุ่ง ...จะเอายังไงดีหว่า ก็เขาทำอาหารเป็นที่ไหนกันเล่า แม่ตัวดีก็แอบหนีไปซะแล้ว... ส่วนเอเธนส์ที่รอปาป้าให้ลงมือตอกไข่เหมือนอย่างหมี่มี้ทำก็รอไม่ไหว มือเล็กๆ หยิบไข่ขึ้นมาเองตาเป็นประกาย เคาะกับโต๊ะป๊อกๆ โดยสองหนุ่มต่างวัยที่เหลือคอยลุ้น
“โอ๊ะ..แตะแย้ว” เอเธนส์อุทานตาโตนิ่งไปเพราะยังไม่ทันได้เอาไข่ใส่ถ้วยก็ดันหกลงบนโต๊ะซะแล้ว โรมาโน่ที่ไวกว่าคว้าไข่ที่เหลือโยนใส่ถ้วยพร้อมทั้งเปลือก ก่อนที่ไข่ทั้งหมดจะใช้ไม่ได้ ทั้งสามถอนหายใจโล่งอก
“ปาป้าเก่งจัง” เอเธนส์ยิ้มชม ลอนดอนใช้มือน้อยๆ ถือซ่อมก็วาดมือลงไปจะตีไข่บ้าง โรมาโน่ห้ามไม่ทัน คราวนี้ทั่งไข่ทั้งเปลือกบนกันจนแยกไม่ออก แต่ดูเหมือนลอนดอนจะไม่สนยิ่งตียิ่งสนุกจนเอเธนส์หันรีหันขวางฉวยซ่อมมาตีไข่บ้าง สองพี่น้องหัวเราะคิกคัก จะมีก็แต่ปาป้าที่จะยิ้มก็ไม่ออกหัวเราะก็ไม่ถนัด เมื่อสภาพหลานชายเลอะไปด้วยไข่ ไหนจะเจ้าตัวเล็กมือไวที่อยู่ไม่นิ่งแอบจุ่มมือชิมเข้าปากทำหน้าเบ้ เปลี่ยนมาป้ายเสื้อผ้าที่สำคัญยังอุตส่าห์เผื่อแผมาถึงเขาอีก เอาล่ะซิ...เสื้อยืดโปโลยี่หรูของเขาตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับผ้าเช็ดมือเสียแล้ว
“พอก่อนเด็กๆ พอๆ หยุ๊ดดด ก่อน เอ แอล ไม่เล่นคับ...ไม่” สุดวิสัยจะห้ามจึงได้แต่ยืนเท้าสะเอวรอหมี่มี้ของพวกแกเข้ามาจัดการ อืม...ให้เขาจัดการกับพวกนักเลงยังง่ายกว่าดูแลเด็กสองคนนี่อีก เฮ้อ...
กว่าจะถึงเวลาอาหารเย็นสามลุงหลานโดนฟองฟ้ามองอย่างคาดโทษโดยเฉพาะคนตัวโตที่มิวายโดนจิกกัดทางสายตาพร้อมทั้งวาจาเชือดเฉือน
“แค่นี้คุณยังจัดการไม่ได้ แล้วคิดจะเป็นผู้ปกครองหลานๆ ฉันน่ะ เร็วไปรึเปล่าค่ะ ซินโญรีอันโดรชินี” โรมาโน่ชักมันเขี้ยวอยากเอาคืนสาวหน้าหวานเจ้าแผนการที่เรียกชื่อเขาห่างเหินเต็มยศกับสำเนียงอิตตาลีแปร่งๆ เสียจริง ตอนนี้ความคิดจะทำเรื่องรับรองเป็นผู้ปกครองหลานนั้นโดนถอนไปจากหัวนานแล้ว เพราะหลายวันที่ผ่านมาเขาเห็นแล้วว่าเธอทุ่มเท ให้ความรัก และดูแลหลานๆ ได้ดีแค่ไหน แต่เรื่องอะไรจะบอกเธอล่ะ เขาคิดยิ้มๆ ทำเป็นลืมเรื่องที่เคยรับปากน้องสาวเอาไว้เสียสนิท
เสียงเคาะประตูและถือวิสาสะเปิดเข้ามาทำให้โรมาโน่ที่ยังสวมชุดคลุมอาบน้ำหันมา พอดีกับที่เจ้าตัวดีเอเธนส์ที่วิ่งเข้ามาเกาะขาพร้อมกลิ่นแป้งเด็กหอมฟุ้ง
“ว่าไงเจ้าตัวดี” เขาอุ้มหลานชายที่ใจดีวิ่งมาตามเขาถึงบ้านหลังนี้ขึ้นมา มือเล็กๆ แตะไปบนแก้มสากแล้วอุทานหัวเราะอย่างจั๊กกะจี้ เหมือนเขาจะรู้ไซ้คางที่หนวนเริ่มขึ้นหร่อมแหร่มข้างซอกคอเจ้าตัวแสบจนหัวเราะดัง เอเธนส์ก็พยายามตีมือแปะๆ บนหน้าเขาตะโกนให้ช่วยพอเริ่มหอมจนตัวโยนั่นแหละโรมาโน่จึงหยุด
“ฮิ...ฮิ ปาป้า แฮ...แฮ” เจ้าตัวเล็กนอนแผหลาบนเตียงใหญ่หมดแรงสลับหัวเราะคิกเป็นระยะ
“มิ..หมี่มี้ บอกว่า กินข้าวจ้า...กินข้าวๆ” ตัวเล็กรีบรายงาน ก่อนจะโดนแกล้งอีกรอบ โรมาโน่ยิ้มให้กับร่างเล็กที่วิ่งดุ๊กดิ๊กออกจากห้อง นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ยิ้มไม่ได้หัวเราะอย่างปลอดโปร่งอย่างนี้ ...หลานช่างร่าเริง สดใสเหมือนน้องจริง แอนนี่.... พี่จะปกป้องรอยยิ้มของหลานๆ ให้เอง ไม่ต้องห่วง เขาสัญญากับตัวเอง
“นายน้อยครับ” เสียงการ์ดรู้ใจ เรียกขึ้นเมื่อเห็นคนเป็นนายนั่งนิ่งไม่รู้สึกตัวตั้งแต่ออกจากโรงแรม อาทิตย์ที่ผ่านมาโรมาโน่ต้องบินด่วนไปสิงคโปร์เพื่อดูแหล่งเงินลงทุนใหม่ที่นั้น ตั้งแต่สิงคโปร์ประกาศเป็นศูนย์กลางด้านการเงินโลกทำให้นักธุรกิจในทั่วโลกต่างเร่งหาข้อมูลเปรียบเทียบและหาเส้นสายวงในทั้งหมดที่มีกว้านหาข้อมูลเชิงลึก ทั้งเบื้องหน้าเบื้องหลังเช่นเดียวกับโรมาโน่ที่ได้รับคำสั่งโดยตรงจากพี่ชายตั้งแต่ก่อนทราบข่าวเรื่องอุบัติเหตุของน้องสาวด้วยซ้ำ เพื่อทำรายงานนำเสนอต่อบอร์ดบริหารใหญ่ของคาร์โลกรุ๊ปเพิ่มเติมนอกเหนือไปจากการสำรวจตลาดและแรงงานในภูมิภาคที่พี่ชายเขากำลังให้ความสนใจเบนเข็มมาลงทุนในแถบนี้มากขึ้น
ยิ่งตอนนี้ประเทศน้องใหม่อย่างพม่ากำลังเดินเครื่องเปิดประเทศพร้อมเมกกะโปรเจ็คใหญ่ “ท่าเรือน้ำลึกทวาย” ยิ่งน่าสนใจ เพราะจะส่งผลดีต่อธุรกิจโลจิสติกส์ของเขา การเดินเรือของคาร์โลกรุ๊ปอันธุรกิจดั้งเดิมของตระกูลในสมัยของปู่ที่สร้างรายได้และรากฐานให้ครอบครัวสามารถขยายฐานต่อยอดไปยังธุรกิจอื่นๆ ทั้ง เหล็ก ยานยนต์ ในรุ่นพ่อส่วนรุ่นของพี่ชายเขานั้น มาร์ตี้ ที่สนใจด้านเท็คโนโลยีขั้นสูง หันมาจับงานด้านอิเล็กทรอนิกซ์การสื่อสาร จนสามารถผงาดมาเป็นเจ้าพ่อสื่ออันดับต้นๆ ของประเทศ
คำสั่งด่วนเรื่องงานไม่ทำให้เขาร้อนใจเท่ากับเรื่องที่ ปิเอโร่ คนสนิทของพี่ชายเขารายว่า....คนของ วาเลติน่า... ยังคงป้วนเปี้ยน อยู่ในกรุงเทพฯ และเขาคงจะไม่ร้อนรนขนาดนี้ถ้า...ปิเอโร่ไม่บอกว่า ไอ้เฒ่าเจ้าเล่ห์นี้แหละเป็นคนบงการจัดฉากการตายของน้องสาวและน้องเขย! จนทำให้หลานเขาต้องกลายเป็นเด็กกำพร้า และดูท่าความแค้นมันคงจะไม่จบง่ายๆ เมื่อมันยังจ้องตามจองหลานจองผลาญหลายชายตัวเล็กๆ ของเขาไม่เลิก! โรมาโน่กำมือแน่นอย่างเจ็บใจ กับเด็กเล็กๆ แค่นี้มันยังไม่เว้น
“เมืองไทยเป็นไงบ้าง”
“ทุกอย่างเรียบร้อยดี ไม่พบความผิดปกติครับ” อลัน รายงานก่อนก้มหน้าเงียบเหมือนเดิม คนใกล้ชิดที่ทำงานด้วยกันทราบดีว่ามือขวาและพ่วงตำแหน่งการ์ดของนายน้อยคนนี้นิ่งและเงียบเพียงใด ถ้าไม่ถามหรืออกคำสั่งพ่อหนุ่มร่างใหญ่จะไม่มีทางเอ่ยถ้อยคำใดๆ มากนักราวกับกลัวว่าดอกพิกุลจะร่วงจากปาก
“ฉันไม่สบาย มาร์ตีต้องการให้ฉันเอาหลานกลับอิตาลี แต่...ฉันจะบอกแม่ทูนหัวของหลานยังไงดี ฉันไม่ยากเห็นเธอเสียใจ” แต่ถ้าไม่ทำ...ตัวเธอ กับ หลานนั่นแหละที่จะมีอันตราย... มาเฟียตัวใหญ่ลุกขึ้นล่วงกระเป่ามองบานใหญ่ทอดสายตาออกไปยังทะเลสีดำยามค่ำคืนอย่างครุ่นคิด
“ไม่ต้องบอก แค่พาไปด้วยก็สิ้นเรื่อง”
“นายว่าอะไรน่ะ” โรมาโน่ถามอย่างไม่อยากเชื่อหู คำแนะนำเสียงเรียบหลุดออกจากปากพ่อดอกพิกุล สร้างความแปลกใจให้เขาไม่น้อยๆ นานๆ ทีคนสนิทที่เป็นทั้งเพื่อนและลูกน้องเขาจะแสดงความคิดเห็นถ้าไม่ใช่เรื่องงานจะง้างปากไอ้หมอนี่นะยาก!
“ก็แค่...พากลับบ้านไปทั้งหมดก็สิ้นเรื่อง คุณหนูเล็กๆ จะได้ไม่เหงา มีคนคอยดูและ และหวานใจของนายก็จะได้ไม่ต้องเสียใจที่ต้องแยกกับหลานๆ แค่นี้เอง จะคิดให้มากทำไม ปวดหัว” อลัน ไม่เข้าใจนายนักต้องคิดอะไรให้มันมากเรื่องมากราวกับปัญหาง่ายๆ แค่นี้ทั้งที่ปกติออกจะฉลาดแล้วเผด็จการด้วยซ้ำ
คนสนิทของโรมาโน่ไม่รู้หรอกว่า เมื่อลองปักใจรักใครสักคนแล้ว หลายคนล้วนคิดมากและไม่ยากทำให้คนที่เรานั้นเจ็บแม้นเพียงน้อยนิด จนดูเหมือนไม่กล้าขยับจะทำอะไรทั้งนั้นถ้ามันหมายถึงความเสี่ยงที่ทำให้คนที่เรารักต้องเป็นห่วง กังวล สงสัยต้องรอจนกว่าอลันจะเจอคนที่เขารักจริงๆ นั่นแหละบางทีเขาอาจจะต้องคิดมากกว่าเจ้านายของเขาก็ได้ใครจะรู้
“นั่นซิ! แกนี่ คราวหลังหัดพูดให้มากหน่อย เขาจะได้ไม่หาว่าเป็นใบ้” แทนที่จะเอ่ยขอบคุณเพื่อนดีๆ โรมาโน่กลับแขวะเจ้าเพื่อนตัวดี ที่ชอบทำตัวเป็นลูกน้องที่ดีแทนซะนี่
“สงสัยต้องงัดแผนเดิมออกมาใช้ บอกทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม พรุ่งนี้เราจะกลับเมืองไทย สงสัยเราต้องออกแรงกันอีกเยอะ” อลัน มอสโควิช น้อมรับคำสั่ง ชยังกูร โรมาโน่ อันโดรชินี...ทยาทคนเล็กของคาร์โลกรุ๊ป ที่พูดเป็นปริศนาแล้วเดินำหน้าอย่างสง่าทว่ามั่นคง ยามดีก็จะเห็นรอยยิ้มมีเสน่ห์และอบอุ่น ทว่ายามร้ายโรม่าโน่ก็ร้ายไม่แพ้พี่ๆ แม้นแต่น้อย เช่นเดียวกับนิสัยความเอาแต่ใจ...ชอบเอาชนะจัดเป็นพันธุกรรมทางสายเลือดเข้มข้นของกระกูลอันโดรชินี จากรุ่นสู่รุ่น แอนนี่พี่รับรองว่าพี่จะไม่ผิดสัญญากับน้องแน่นอน! หึ...ฟองฟ้า คุณหนีผมไม่พ้นแน่
...คนอย่างเขา ถ้าอยากได้อะไรก็ต้องได้ คุณหนีผมไม่พ้นแน่ ฟองฟ้า... ถ้าอยากได้ลูกเสือ ต้องเข้าถ้ำเสือ แต่สำหรับเขา ไม่เข้าถ้ำเสือฟรีๆ แน่ ยังไงต้องได้แม่เสือกลับมาสักตัวถึงจะคุ้ม...
เสียงกระดิ่งดังเป็นสัญญาณ ให้เจ้าของร้านแสนสวยละมือจากแจกันใบโต ยิ้มหวานต้อนรับลูกค้า
“สวัสดีคะ เปอะติ๊ดเฟลอ (petite fleur) ยินดีต้อนรับรับ ไม่ทราบจะรับดอกไม้แบบไหนดีค่ะ” ฟองฟ้าชะงักค้าง เมื่อลูกค้าตัวโตหุ่นแข็งแรงอย่างคนออกกำลังกาย ถอดแว่นตาช้าๆ ก้าวอาดๆ มาตรงตรงหน้าเธออย่างมั่นใจ เขาไม่ตอบคำถามแล้วเดินผ่านไปยังมุมพักผ่อนเล็กๆ ของเธอ
“เจี๊ยบจ๊ะ ดูแลร้านไปก่อนนะ” ฟองฟ้าสั่งลูกจ้างที่ยืนตาโตอ้าปากค้างอยู่อีกฝั่ง
“มี..มิ เล้น...เล่น” ลอนดอน วัยขวบครึ่งตบมือแปะๆ เมื่อเห็นฟองฟ้าถลาเข้ามาหาตนเหมือนจะชวนเล่น ขณะ ที่เอเธนส์ พี่ชายวัยสี่ขวบกำลังหลับสนิท อยู่ใกล้ๆ หลังจากวิ่งซนทั่วร้าน
“คุณต้องการอะไรคะ คุณเล็ก ” ฟองหลุดปากเรียกชื่อเขาตามอย่างแอนนี่ หล่นจ้องหน้าเขาเขม็ง เชอะ! คนบ้าอยากจะมาก็มาอยากจะไปก็ไป เอาแต่ใจที่สุดพอจะดีก็เอาตัวเองมาเจ้ากี้เจ้าการจัดการโน่นนี่ป่วนหัวใจแต่ละทีจนเธอเสียรู้ บทจะหายไปก็ไม่ติดต่อไม่บอกไม่กล่าว แล้วอย่างนี้สมควรจะพูดดีด้วยไหมนี่ ยังจะท่าทางแปลกๆ นั่นอีกมาดเข้มอย่างกับตอนเจอกันครั้งแรกที่ยืนยันหัวชนฝาจ้องจะขโมยหลานท่าเดียว เธอเดาอารมณ์เขาไม่ถูกจริงๆ คราวนี้จะมาไม้ไหนอีกล่ะ!
แต่มีหรือที่คนอย่างมาเฟียใหญ่อย่างเขาจะต้องกลัว ดวงหน้าคมเข้ม นัยน์ตาดุ ทว่าดูมีเสน่ห์อย่างหน้าประหลาดเบือนหน้าสบตาเธอนิ่ง
หึ... คุณเล็ก งั้นหรือ ชื่อนี้มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่กล้าเรียก นอกจากแม่ที่เป็นชาวไทยแท้ๆ ของก็มีแค่น้องสาวเขาเท่านั้น พี่เล็กอย่างนั้น พี่เล็กอย่างนี้ ด้วยความที่ทั้งคู่เกิดห่างกันไม่มากนักทำให้โรมาโน่และแอนนี่สนิทกันค่อนข้างมาก มากกว่าพี่ชายคนโตอย่าง มาติโน่ ที่ดุและเคร่งขรึมยิ่งกว่าเขาหลายเท่าตามฉบับมาเฟียรุ่นเก๋าเลยทีเดียว ด้วยความเป็นลูกชายคนโตทำให้ต้องแบกรับอะไรหลายอย่างการเตรียมตัวแบกรับหน้าที่ของตระกูลทำให้มาติโน่ถูกฝึกอย่างเข้มงวดจากบรรดาผู้อาวุโสของคาร์โลว์กรุ๊ป อดีตมาเฟียที่ผันมาเป็นนักธุรกิจซึ่งติดตามปู่เขามาตั้งแต่รุ่นบุกเบิก
ขณะที่พี่ชายคนรองอย่างฟรานเชสโก้ ที่แม้นจะเป็นคนสนุกและขี้เล่นมากกว่าพี่คนโตนั้นติดจะป้อสาวๆ เสียมากกว่ามาคุยเล่นกับน้องที่ห่างกันหลายปี ทำให้มีแค่เขาที่อายุมากกว่าน้องสาวเพียงสามปีรับหน้าที่เป็นพี่ชายที่แสนดีให้กับแอนนี่ สาวน้อยหนึ่งเดียวของตระกูล
ด้วยความที่มาดาม ชนาภา คาร์ล่า อันโดรชินี อีกนัยหนึ่งก็...แม่ของเขาเองที่อยากมีลูกสาวเป็นอย่างมากทว่าโชคชะตากลับเล่นตลกส่งทโมนสามตัว...อ้อ ไม่ซิทะโมนน่ะแค่สองคือเขากับฟรานเชสโก้พี่ชายคนรองส่วนมาติโน่ขานั้นถอดคุณปู่มาเปี๊ยบ...พ่อเสือยิ้มยาก กระทั่งคุณอาฟามิโอและอาเชลวี่ที่แต่งงานมาหลายปีแต่เพิ่งมีลูกคนแรกคลอดนั่นแหละก็เป็นที่สมใจของมาดามถือคติเมื่อไม่มีลูกสาว...ฉันหลงหลานสาวแทนก็ได้
แอนนี่เกิดมาท่ามกลางความรักพ่อญาติพี่น้อง และความสมหวังสมใจของอาฟามิโอ ดังนั้นความคาดหวังในตัวเธอจึงมีมากกว่าคนทั่วไป เธอเติบโตมาอย่างเทพธิดาน้อยๆ โดยมีแม่ของเขาคอยตามอกตามใจเป็นพิเศษยอมจนถึงขั้น...ให้เขาปวารณาตัวเป็นองครักษ์พิทักเจ้าหญิงตัวน้อย ดังนั้นตั้งแต่เล็กจนโตเด็กหญิงแอนนี่สนิทกับเขามากกว่าใครและไว้วางใจปรึกษาปัญหากับเขาทุกเรื่องแม้นกระทั่งความรักที่เขาเองก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออกคราวที่แอบให้ความช่วยเหลือภวัตรตามคำขู่ของน้องสาว
“ปา..ปา ป๊ะ” เสียงเรียกเล็กๆ ของลอนดอนดึงเขาออกจากภวังค์ นัยตาพราวระยับอย่างไม่น่าไว้ใจของโรมาโน่จ้องมองร่างบาง คนส่วนใหญ่ชอบเรียกเขาว่า โรม ทั้งนั้นไม่เว้นแม้นแต่เพื่อนสนิทหรือสาวๆ ของเขา ในเมื่อคุณกล้าเรียกผมแบบนี้...แล้วจะหาว่าผมไม่เตือนไม่ได้นะคนสวย ฟองฟ้าคล้ายจะสัมผัสความไม่น่าไว้ใจจากสายตานั้นได้ขยับตัวอย่างอึดอัด
“เปล่า ผมแค่..คิดถึง...” โรม ไม่เอ่ยต่อหากทอดตามองเธอนิ่งคล้ายตอบคำถาม ก่อนเสมองหลานตัวน้อยในอ้อมแขนของฟองฟ้า ที่ตอนนี้เริ่มจับโน่นนี่วุ่นวายปิดกายไปมาคล้ายประท้วงหาอิสระอยากวิ่งเล่นเต็มที ปล่อยให้คนอุ้มยืนอึ้งตีหน้าไม่ถูกชั่วขณะ
“มา คุณเอาหลานมาให้ผมเถอะ แล้วก็เก็บร้านซะเราจะได้เดินทางกันเสียที”
“ไปไหน ฉันยังไม่ได้รับปากอะไรคุณสักหน่อย คุณจะมาโมเมแบบนี้ไม่ได้นะ” โรม ไม่รอให้เธอปฏิเสธ คว้าลอนดอนมาอุ้มไว้เองมืออีกข้างฉวยโอกาสยึดมือบางของคุณอายังสาวลากไปยังเคาเตอร์ร้านโดยไม่ลืมให้ มือขวาจัดการกับหมูน้อยขี้เซาอีกคน
“ผมว่า...เราควรทำความรู้จักกันหน่อยนะ รึคุณว่าไม่ดีล่ะ หลายวันที่ผ่านมามีแค่ผมเท่านั้นที่รู้จักคุณ แล้วคุณล่ะรู้จักผมดีแค่ไหน ผมอาจจะเหมาะจะดูแลหลานๆ มากกว่าคุณก็ได้น่ะ”
“เอ๊ะ! ฉันว่าเราคุยเรื่องนั้นเรียบร้อยแล้วนะคะ และคุณก็ตกลงว่าเด็กๆ จะอยู่กับฉัน หวังว่ามาเฟียนักธุรกิจใหญ่อย่างคุณจะรักษาสัญญา” ฟองฟ้าสะบัดแขนจ้องคนตัวโตนิ่งอย่างเตือนความจำ คำพูดเรียบๆ ไม่บ่งบอกความรู้สึก แต่ดวงหน้ามือแววถือดีกระตุ้นอารมณ์เขาได้ไม่น้อย เป็นบ้าอะไรของเขามาถึงขู่เอาๆ แบบนี้ ชิ! คิดเหรอว่าคนอย่างเธอจะกลัว
“แน่นอนครับคนเก่ง” เขายิ้มให้เธอ
“คนอย่าง โรมาโน่ อันโดรชินี ไม่เคยผิดสัญญา” คำยอมรับง่ายๆ ของเขา เรียกรอยยิ้มจากฟองฟ้าได้อีกคำรบ ก่อนค่อยๆจางหายไป เมื่อโรมาโน่ เหลืบมองเอเธนส์น้อยที่ถูกลูกน้องเขาอุ้มออกไปขึ้นรถ...เท่านั้นแหละเท่ากับว่าเขามีแต้มต่อเพิ่มขึ้น นอกจากลอนดอนที่ดิ้นดุ๊กดิ๊กในอ้อมแขน
“แต่...คนอย่างผมก็ไม่เคยผิดหวังเช่นกัน ถ้าอยากได้อะไรก็ต้องได้! หากคุณไม่ไปก็ไม่เป็นไร...ถือซะว่า ผมพาหลานๆ ไปเลี้ยงข้าวเพื่อทำความคุ้นเคยให้มากขึ้น แล้ว...อาจจะกลับดึก เอ...รึไม่กลับดี!” เขาทำท่าคิดนัยน์ตาเข้มยั่วเย้าไหวระริก ฟองฟ้าฝืนข่มใจครู่หนึ่งแล้วส่งค้อนคมให้คนเอาแต่ใจอย่างอดไม่อยู่ เรื่องอะไรจะปล่อยให้เขาเอาหลานไปล่ะเผลอๆ ทำลืมไม่คืน แล้วเธอจะทำอย่างไร
“คุณนี่มัน...เฮ้อ ได้คะ ถ้าอย่างนั้นกรุณารอสักครู่” เธอสะบัดหน้ากลับเข้าไปเก็บของแล้วคว้ากระเป๋าถือกระชับแน่น หันมาสั่งงานเด็กในร้าน
“เดี๋ยวลูกค้ารับกระเช้าที่สั่งเรียบร้อยแล้ว เจี๊ยบปิดร้านเลยนะจ๊ะพี่ไปธุระก่อน อีกอย่างวันนี้คุณแพรติดงานด่วนคงไม่เข้ามาแล้วล่ะ” ฟองฟ้าเอ่ยถึงเพื่อนสาวหุ้นส่วนร้านอีกคน
ร้าดอกไม้เล็กๆ ร้านนี้ เกิดขึ้นได้ก็ด้วยความรักดอกไม้ของฟองฟ้านั้นเอง แล้วจึงชักชวนเพื่อนสนิทอีกสองคนร่วมลงขันด้วย ซึ่งล้วนแล้วแต่รักในงานฝีมือทั้งจัดดอกไม้ ร้อยมาลัย แกะสลัก จึงไม่เป็นปัญหาในการทำงานนัก แต่ด้วยความที่เพื่อนทั้งสอของเธอมีงานประจำที่หาเวลาว่างได้ยากยิ่งจึงมีแค่ฟองฟ้าและเด็กลูกจ้างเท่านั้นที่อยู่ประจำร้านในทุกวัน
แอร์เย็นๆ บนรถยุโรปหรูทำให้ฟองฟ้าห่มผ้าผืนหนาให้เอเธนส์น้อยที่กำลังหลับสบายอย่างไม่มีทีท่าจะรู้สึกตัวในอ้อมแขนของโรมาโน่ ก่อนหันมาคลี่ผ้าบางๆ อีกผืนให้ลอนลอดที่อ้าปากหาวและเคลิ้มหลับในอ้อมแขนของเธออีกคน ฟองฟ้ายิ้มหวานกับความไร้เดียงสาของเด็กๆ โดยไม่รู้เลยว่ายิ้มแบบนั้นกำลังกระแทกหัวใจของใครบางคนเข้าอย่างจัง
ยิ่งเวลาผ่านไปบรรยากาศการในรถหรูยิ่งเย็นฉ่ำ แม้นจะไร้ซึ่งคำพูดแต่ความรู้สึกอบอุ่นและอ่อนโยนกลับอบอวลไปทุกอณู การนั่งเฉยๆ โดยต้องอุ้งร่างจ้อยไว้แนบอกทำให้ฟองฟ้าเริ่มเมื่อยและขยับเปลี่ยนท่า
“ผมว่าคุณวางลอนดอนบนเบาะดีกว่านะ”
“ไม่เป็นไรคะ ว่าแต่...คุณจะพาพวกเราไปที่ไหน อีกไกลไหมคะ”
ยังไม่ทันมีใครเอ่ยตอบ ทันใดนั้นเองมอร์เตอร์ไซด์สีดำสองคันเร่งความเร็วขึ้นมาจากด้านหลัง
“บอสครับ” คนขับรถตาไวรายงานความผิดปกติ แต่ไม่ต้องเดือดร้อยนายใหญ่ อลัน มอสโควิช มือขวาหน้านิ่งสั่งการทันใจ ไม่นานนักรถคุ้มกันด้านหลังที่โผล่มาจากไหนไม่รู้จี้ขึ้นมาประกบรถต้องสงสัยทันที
ในห้องชุดสุดหรู ชายแก่หัวล้าน อ้วนลงพุง ห่างไกลคำว่าหล่อมากโข กำลังกลัดมันได้ที่เมื่อสาวผมทองหุ่นสะบึ้มเริ่มปลดเสื้อผ้าทีละชิ้นๆ ตามจังหวะเพลง นัยน์ตาเต้นระริกเป็นประกายชายตายั่วยวนอย่างมีจริตแม้นใจจะนึกรังเกียจสักเท่าไหร่ แต่เพื่อเงินก็พอจะทำให้หล่อนมองข้ามความอัปลักษณ์ไปได้ จนเหลือเพียงแพตตี้ตัวน้อยที่แทบปิดอะไรไม่มิด
“มามะ อีหนู” ร่างลงพุงไม่รอช้าตวัดร่างอวบเสถลาลงบนโซฟาก่อนบรรเลงลีลารักอย่างลืมตาย แต่ไม่ทันสำเร็จดังหมาย
“นายครับ นาย” เสียงลูกน้องคนสนิทดังขึ้นแล้วพรวดพราดเข้ามาสวรรค์น้อยๆ ล่มไม่เป็นท่า
“โธ่เว้ย! ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญแกตายแน่ ว่าไง” อัลเปโร่ วาเลติน่า ผละออกจากร่างระทวยอย่างเสียดาย แล้วสั่งให้หล่อนไปรอในห้องน้ำก่อนหันมาไล่เบี้ยลูกน้องที่ยืนหน้านิ่งสนิทอย่างไร้ความรู้สึก ไม่แม้นสนใจร่างเย้ายวนที่จงใจทิ้งสายตาเชิญชวนอย่างเปิดเผย
“นายครับเรือเราโดนปล้น ของใหม่ล๊อตนี้โดยขโมยทั้งหมดครับ”
เพล้ง! แก้วในมือโดนเขวี้ยงตามแรงอารมณ์ ที่รุนแรงขึ้นตามลำดับ
“ฉิบหายแล้ว! พวกแกดูแลกันยังไงหา! รู้ไหมว่ามันมีค่าขนาดไหนไอ้พวกโง่!” อัลเปโร่กุมขมับ ทั้งอาวุธสงครามทั้ง ยาเสพติดที่แอบลักลอบนำเข้ามาตามออร์เดอร์ไม่มีเหลือแล้วเขาจะส่งของยังไง ลงทุนไปก็มากแล้ว ทว่ากำไรที่ตั้งเป้าไว้นะสิมากมายเป็นร้อยเท่า! แต่มันกลับหายวับไปในพริบตา!
“ขอโทษครับนาย” ลูกน้องหน้าตายก้มหน้า
“ขอโทษเหรอ ของราคาเป็นร้อยล้านเหรียญต้องหายวับไปกับตา แค่ขอโทษมันทำให้ข้าได้ของคืนหรือไง ไอ้พวกโง่!” ลูกน้องปล่อยให้นายอาละวาดเต็มที่จนเหนื่อยหอบ กระแทกตัวลงบนโซฟาอย่างกระแทกกระทั้น อย่าให้รู้นะมึง ว่าใครทำ...กูไม่ปล่อยไว้แน่ เขากำหมัดแน่น
“เอ่อ...ไม่มีใครให้เบาะแสเราได้เลยครับ นอกจากนี่ครับ” มืออูมคว้าจนหมายราวกระชากแล้วเปิดอ่าน
ถึง ไอ้หมาลอบกัด
‘ นี่แค่เริ่มต้น แล้วฉันจะทำให้แกสำนึกว่าใครที่ทำให้คนของ คาร์โลกรุ๊ป เจ็บ มันต้องเจ็บกว่า และฉันสัญญาว่าจะทำให้แกลืมไม่ลงไปชั่วชีวิต
อ้อ...หวังว่าโชว์เล็กน้อยคงไม่ทำให้แกหัวใจวายตายซะก่อนล่ะ ‘
มาร์ติโน่
“แก ไอ้เด็กเมื่อวานซืน ไอ้...ไอ้ ฉันต่างหากจะทำให้แกตายเหมือหมาข้างถนน”อัลเปโร่ วาเลติน่า หน้าแดงตัวสั่นเทิ้มไปด้วยความโกรธแล้วขยำจดหมายทิ้งอย่างไม่ใยดี
“ฉันจะเอาคืนให้สาสมกับที่แกทำ ไอ้มาร์ติโน่”
“หรือมันจะรู้ว่าเรื่องน้องสาวของมันเป็นผีมือเรา” เมื่อเห็นลูกน้องยืนทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกข้างๆ อัลเปโร่ ก็
“แล้วไง! กูไม่หยุดแค่นี้แน่ พ่อมันก็ขี้โกง...น้องมันก็เป็นฆ่าตกร ทำให้ลูกสาวกูต้องตาย! ส่วนมันก็เป็นไอ้ขี้อิจฉาจ้องทำลายธุรกิจของกู”อัลเปโร่ตะโกนด้วยความคั่งแค้นโดยที่ไม่ดูเลยว่า ใครกันแน่ที่แกว่งเท้าหาเรื่อง ขี้อิจฉา ทรยศตนที่เขาเรียกว่าเพื่อน อัลเปโร่ยังคงพร่ำบ่นสะกดจิตตัวเองให้เชื่ออย่างนั้นมาตลอดจนกระทั่งปัจจุบัน
“คลาริซซ่า ลูกพ่อ” ลูกสาวที่เป็นความลับงดงามของเขา!
“แต่คนตระกูลนั้นเล่นอยากนะครับ ร้ายทุกคน”
“มันจะยากแค่ไหนก็ตายไปแล้วหนึ่ง หึ... แล้วคนที่เราส่งไปล่ะ”
“เอ่อ...พลาดครับ โดนเก็บทั้งหมดคราวนี้ทางโน้น ส่งโรมาโน่ลงมาจัดการเองครับ” อัลเปโร่สงสัยปกติงานเก็บกวาดแบบนี้ต้องเป็นของฟรานเชสโก้นี่
“ไม่ได้เรื่องสักอย่าง เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ แล้วตอนนี้ไอ้โรมมันอยู่ไหนมันอยู่ไหน”
“กรุงเทพฯ ครับ มันอยู่เยี่ยมหลานๆ และก็ทำธุระของคาร์โลกรุ๊ปต่อ”
“ดี! งั้นพวกแกก็จัดการให้มันหมดเลย ทั้งไอ้โรม่าโน่แล้วก็ไอ้เด็กเวรพวกนั้นด้วย”
“ครับ” เขารับคำอย่างไม่เต็มใจนัก เมื่อคนที่เจ้านายสั่งนั้นไม่ธรรมดาเลยแม้แต่น้อย
ปล. มาแว้วคร่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา....^/\^ ขอบคุณพี่ jink น่ะคะ ที่เซย์ไฮ ทักทายกัน คริๆ
จ๊ะเอ๋....เธออยู่ไหนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ฉันอยู่นี่ อิอิ ชอบไม่ชอบก็บอกกันได้นะจ๊ะ
จุ๊บุๆ
หลายวันมานี้โรมาโน่เอาตัวเองเข้ามาพัวพันธ์ตีซี้กับสามสาวพี่น้องมากขึ้น แอบตีมึนเข้าร่วมสังเกตุการณ์กิจกรรมของอากับหลานๆ ทว่าเหมือนจะจงใจป้วนเปี้ยนยืนดูไม่ใกล้ไม่ไกลพี่สาวคนโตของบ้านมากนัก ฟองฟางและฟองฝันแอบข้างประตูห้องหัวแล้วมองหน้ากัน
“หนูฝันว่า...มัน ชักจะยังไงๆ แล้วนา พี่ฟางว่าไง” สาวร่างอวบแก้มป่องสะกิจพี่สาว
“นั่นซิ สงสัยพี่สาวเราจะขายออกแล้วล่ะ เกาะคานรอพี่..มาหลายปีคราวนี้มีเฮแน่” ฟองฟางสาวฮ้าวยักคิ้วเหล่ตามองคนในครัว สบตาหัวเราะคิดคักอย่างรู้กัน
“ปล่อยให้ครอบครัวสุขสันต์เขาไว้ที่นี่แหละไม่ต้องไปกวนหรอก ส่วนพวกเรา..ฉิ้ง ดีกว่า ไปยัยอ้วน” เธอล๊อกคอลากน้องสาวออกมาไม่สนใจเสียงประท้วงตะแง้วๆ โวยวายว่าตัวเองไม่ได้อ้วนนั่นเลย
“ ทะเลาะอะไรกันอีกล่ะ สองสาวนั่น...แล้วจะไปเที่ยวไหนอีกล่ะ” เสียงโวยวายของคู่กัดประจำบ้านทำให้ฟองฟ้าเงยหน้าจากหม้อซุปที่กำลังเดือดได้ที่ มองออกไปด้านนอกเห็นคนขี้เกียจแอบฉิ้งไปด้านนอกทิ้งเธอและเอเธนส์ไว้กับอิตามาเฟียหน้ามึนตามลำพัง
“อ๋อเห็นว่าจะออกรับแม่ของฟองฝันน่ะ ชื่ออะไรนะ” เขานึก
“ณีๆ อะไรนี่แหละ”
“เอ๊ะ! คุณรู้ได้ยังไง” เธอหันมาปะทะกับอกกว้าง เขายื่นกระดาษโน้ตสีสันสดใสใบเล็กๆ ที่แป๊ะมากับลอนดอนซึ่งเดินเตาะแตะเข้ามาในครัว เจ้าตัวน้อยกลายเป็นม้าสงสารของอาๆ ทั้งสองชั่วคราว ลายมือขยุกขยิกที่ไม่แทบไม่เป็นภาษาเดาได้ไม่ยากว่าต้องเป็นของมัณฑนากรสาวอย่างฟองฟางที่เจ้าตัวยืดอกภูมิใจเสมอว่าให้สื่อภาพเป็นภาษาดีกว่าต้องให้หนูเขียน...เพราะถ้าต้องเขียนเมื่อไหร่ก็ไม่ต่างอะไรกับไก่เขี่ยอยู่ดี แจ้งว่าต้องไปรับคุณน้าวิศณีที่ออกไปทำธุระข้างนอกแล้วจะเลยไปซื้อของใช้สำหรับตัวเองเล็กน้อยเพื่อเตรียมตัวเดินทาง
“เด็กพวกนี้นี่น่าตีจริงๆ ไปไหนมาไหนไม่บอกสักคำ” เธอเข่นเขี้ยว แล้วต้องปั้นหน้ายิ้มให้กับลอนดอนที่เกาะขาเธออยู่อ้าปากจะหม่ำๆ ท่าเดียว
“ยังไม่เสร็จน่ะคับ ตัวเล็ก” เธอหอมแก้มเด็กน้อยเบาๆ จนโรมาโน่ต้องแย่งหลานมาอุ้มไว้เสียเองแล้วหอมแก้มหลานบ้าง หอมซ้ำ...ที่เดียวกับเธอ! แต่ฟองฟ้าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้หันไปปรุงอาหารต่อ
“มาแอลน้อยเรามาช่วยหมี่มี้ทำอาหารดีกว่านะไป ว่าไงครับเอหั่นผักเสร็จหรือยัง” เขาวางลอนดอนบนโต๊ะที่เต็มไปวัตถุดิบสำหรับทำอาหารเย็นนี้ แล้วหันมาหาหลานชายคนโตที่กำลังขะมักเขม้น ใช้มีดพลาสติกเล็กๆ หั่นผัก มือน้อยๆ ค่อยๆ กอบผักบนเขียงของเล่นใส่จานเตรียมให้หมี่มี้อย่างอยากมีส่วนร่วม
“เฉ็นแล้วจ้า...เย้ๆ” เด็กชายตบมือดีใจ แล้วยื่นมาให้ลอดดอนดูบ้าง
“เอเก่งฉ่ายหมายแอล อิอิ” เด็กชายอวดซึ่งก็ได้รับเสียงตบมือแปะๆ จากน้องชาย แล้วส่งให้ปาป้าที่ยืนหล่อข้างๆ โต๊ะ
“โอ้! กู๊ดบอย เก่งเหมือนใครน้อ” ฟองฟ้าหันมาชมให้กำลังใจบ้าง และที่สำคัญไม่ลืมหอมให้กำลังใจเอเธนส์ จนคนเป็นลุงประท้วง
“แล้วผมล่ะ อุตส่าช่วยล้างผักแถมช่วยเอหั่นผัก ไม่เห็นจะได้รางวัลเลย น่าน้อยใจจริง” เขาแสร้งเรียกร้องความสนใจ ฟองฟ้ามีแต่ความหมั่นไส้ส่งค้อนแทนปล่อยให้เอเธนส์ยื่นมือเปื้อนจับเสื้อเขาแล้วกระเทิบเข้ากอดเขาให้กำลังใจ
“โอ๋ๆ ปาป้าเก่งที่ซู้ด” โดยมีลอนดอนเป็นลูกคู่ให้ข้างๆ เขาหอมศีรษะของหลานเบาๆ แล้วเหลือบมองหญิงสาวอย่างรอคอยบ้าง
“เชอะ ฝันไปเถอะย่อ” เธอสะบัดหน้าย่นจมูกให้ แล้วเปลี่ยนเรื่อง
“ว่าแต่..หั่นผักแล้วมีใครอยากช่วยหมี่มี้เจียวไข่ไหมน้า”
“เอค๊าบบ..”เอเธนส์ตาโตเป็นประกายหันมาชวนลอนดอน สองพี่น้องพยักหน้าหงึกงัก แล้วหันมามองปาป้าอย่างขอความช่วยเหลือ
“คุณโรมค่ะ จะยืนนิ่งอีกนานไหมดูซิหลานรอแล้วนะ ถ้าไม่คิดจะช่วยก็...เชิญค่ะอยู่ไปก็เเกะกะ” แต่มีหรือที่มาเฟียอย่างเขาจะยอมโดนไล่ เขาหันไปเปิดตู้เย็นยิบไข่ไก่ และถ้วยเล็กๆ พร้อมซ่อมให้เชฟผู้ช่วยตัวน้อย
“เรียบร้อยครับเชฟ” เขาเย้าหลาน ฟองฟ้าไม่ว่าอะไรปล่อยให้สามหนุ่มจัดการเมนูไข่เจียวไป ส่วนตัวเองขอตัวไปเก็บผักสวนครัวด้านหลังมาเพิ่มอีกเล็กน้อย เมื่อเฮดเชฟตัวจริงติดภารกิจคราวนนี้สามหนุ่มสามหนุ่มก็มองหน้าสลับกัน โรมาโน่กอดอกหน้ายุ่ง ...จะเอายังไงดีหว่า ก็เขาทำอาหารเป็นที่ไหนกันเล่า แม่ตัวดีก็แอบหนีไปซะแล้ว... ส่วนเอเธนส์ที่รอปาป้าให้ลงมือตอกไข่เหมือนอย่างหมี่มี้ทำก็รอไม่ไหว มือเล็กๆ หยิบไข่ขึ้นมาเองตาเป็นประกาย เคาะกับโต๊ะป๊อกๆ โดยสองหนุ่มต่างวัยที่เหลือคอยลุ้น
“โอ๊ะ..แตะแย้ว” เอเธนส์อุทานตาโตนิ่งไปเพราะยังไม่ทันได้เอาไข่ใส่ถ้วยก็ดันหกลงบนโต๊ะซะแล้ว โรมาโน่ที่ไวกว่าคว้าไข่ที่เหลือโยนใส่ถ้วยพร้อมทั้งเปลือก ก่อนที่ไข่ทั้งหมดจะใช้ไม่ได้ ทั้งสามถอนหายใจโล่งอก
“ปาป้าเก่งจัง” เอเธนส์ยิ้มชม ลอนดอนใช้มือน้อยๆ ถือซ่อมก็วาดมือลงไปจะตีไข่บ้าง โรมาโน่ห้ามไม่ทัน คราวนี้ทั่งไข่ทั้งเปลือกบนกันจนแยกไม่ออก แต่ดูเหมือนลอนดอนจะไม่สนยิ่งตียิ่งสนุกจนเอเธนส์หันรีหันขวางฉวยซ่อมมาตีไข่บ้าง สองพี่น้องหัวเราะคิกคัก จะมีก็แต่ปาป้าที่จะยิ้มก็ไม่ออกหัวเราะก็ไม่ถนัด เมื่อสภาพหลานชายเลอะไปด้วยไข่ ไหนจะเจ้าตัวเล็กมือไวที่อยู่ไม่นิ่งแอบจุ่มมือชิมเข้าปากทำหน้าเบ้ เปลี่ยนมาป้ายเสื้อผ้าที่สำคัญยังอุตส่าห์เผื่อแผมาถึงเขาอีก เอาล่ะซิ...เสื้อยืดโปโลยี่หรูของเขาตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับผ้าเช็ดมือเสียแล้ว
“พอก่อนเด็กๆ พอๆ หยุ๊ดดด ก่อน เอ แอล ไม่เล่นคับ...ไม่” สุดวิสัยจะห้ามจึงได้แต่ยืนเท้าสะเอวรอหมี่มี้ของพวกแกเข้ามาจัดการ อืม...ให้เขาจัดการกับพวกนักเลงยังง่ายกว่าดูแลเด็กสองคนนี่อีก เฮ้อ...
กว่าจะถึงเวลาอาหารเย็นสามลุงหลานโดนฟองฟ้ามองอย่างคาดโทษโดยเฉพาะคนตัวโตที่มิวายโดนจิกกัดทางสายตาพร้อมทั้งวาจาเชือดเฉือน
“แค่นี้คุณยังจัดการไม่ได้ แล้วคิดจะเป็นผู้ปกครองหลานๆ ฉันน่ะ เร็วไปรึเปล่าค่ะ ซินโญรีอันโดรชินี” โรมาโน่ชักมันเขี้ยวอยากเอาคืนสาวหน้าหวานเจ้าแผนการที่เรียกชื่อเขาห่างเหินเต็มยศกับสำเนียงอิตตาลีแปร่งๆ เสียจริง ตอนนี้ความคิดจะทำเรื่องรับรองเป็นผู้ปกครองหลานนั้นโดนถอนไปจากหัวนานแล้ว เพราะหลายวันที่ผ่านมาเขาเห็นแล้วว่าเธอทุ่มเท ให้ความรัก และดูแลหลานๆ ได้ดีแค่ไหน แต่เรื่องอะไรจะบอกเธอล่ะ เขาคิดยิ้มๆ ทำเป็นลืมเรื่องที่เคยรับปากน้องสาวเอาไว้เสียสนิท
เสียงเคาะประตูและถือวิสาสะเปิดเข้ามาทำให้โรมาโน่ที่ยังสวมชุดคลุมอาบน้ำหันมา พอดีกับที่เจ้าตัวดีเอเธนส์ที่วิ่งเข้ามาเกาะขาพร้อมกลิ่นแป้งเด็กหอมฟุ้ง
“ว่าไงเจ้าตัวดี” เขาอุ้มหลานชายที่ใจดีวิ่งมาตามเขาถึงบ้านหลังนี้ขึ้นมา มือเล็กๆ แตะไปบนแก้มสากแล้วอุทานหัวเราะอย่างจั๊กกะจี้ เหมือนเขาจะรู้ไซ้คางที่หนวนเริ่มขึ้นหร่อมแหร่มข้างซอกคอเจ้าตัวแสบจนหัวเราะดัง เอเธนส์ก็พยายามตีมือแปะๆ บนหน้าเขาตะโกนให้ช่วยพอเริ่มหอมจนตัวโยนั่นแหละโรมาโน่จึงหยุด
“ฮิ...ฮิ ปาป้า แฮ...แฮ” เจ้าตัวเล็กนอนแผหลาบนเตียงใหญ่หมดแรงสลับหัวเราะคิกเป็นระยะ
“มิ..หมี่มี้ บอกว่า กินข้าวจ้า...กินข้าวๆ” ตัวเล็กรีบรายงาน ก่อนจะโดนแกล้งอีกรอบ โรมาโน่ยิ้มให้กับร่างเล็กที่วิ่งดุ๊กดิ๊กออกจากห้อง นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ยิ้มไม่ได้หัวเราะอย่างปลอดโปร่งอย่างนี้ ...หลานช่างร่าเริง สดใสเหมือนน้องจริง แอนนี่.... พี่จะปกป้องรอยยิ้มของหลานๆ ให้เอง ไม่ต้องห่วง เขาสัญญากับตัวเอง
“นายน้อยครับ” เสียงการ์ดรู้ใจ เรียกขึ้นเมื่อเห็นคนเป็นนายนั่งนิ่งไม่รู้สึกตัวตั้งแต่ออกจากโรงแรม อาทิตย์ที่ผ่านมาโรมาโน่ต้องบินด่วนไปสิงคโปร์เพื่อดูแหล่งเงินลงทุนใหม่ที่นั้น ตั้งแต่สิงคโปร์ประกาศเป็นศูนย์กลางด้านการเงินโลกทำให้นักธุรกิจในทั่วโลกต่างเร่งหาข้อมูลเปรียบเทียบและหาเส้นสายวงในทั้งหมดที่มีกว้านหาข้อมูลเชิงลึก ทั้งเบื้องหน้าเบื้องหลังเช่นเดียวกับโรมาโน่ที่ได้รับคำสั่งโดยตรงจากพี่ชายตั้งแต่ก่อนทราบข่าวเรื่องอุบัติเหตุของน้องสาวด้วยซ้ำ เพื่อทำรายงานนำเสนอต่อบอร์ดบริหารใหญ่ของคาร์โลกรุ๊ปเพิ่มเติมนอกเหนือไปจากการสำรวจตลาดและแรงงานในภูมิภาคที่พี่ชายเขากำลังให้ความสนใจเบนเข็มมาลงทุนในแถบนี้มากขึ้น
ยิ่งตอนนี้ประเทศน้องใหม่อย่างพม่ากำลังเดินเครื่องเปิดประเทศพร้อมเมกกะโปรเจ็คใหญ่ “ท่าเรือน้ำลึกทวาย” ยิ่งน่าสนใจ เพราะจะส่งผลดีต่อธุรกิจโลจิสติกส์ของเขา การเดินเรือของคาร์โลกรุ๊ปอันธุรกิจดั้งเดิมของตระกูลในสมัยของปู่ที่สร้างรายได้และรากฐานให้ครอบครัวสามารถขยายฐานต่อยอดไปยังธุรกิจอื่นๆ ทั้ง เหล็ก ยานยนต์ ในรุ่นพ่อส่วนรุ่นของพี่ชายเขานั้น มาร์ตี้ ที่สนใจด้านเท็คโนโลยีขั้นสูง หันมาจับงานด้านอิเล็กทรอนิกซ์การสื่อสาร จนสามารถผงาดมาเป็นเจ้าพ่อสื่ออันดับต้นๆ ของประเทศ
คำสั่งด่วนเรื่องงานไม่ทำให้เขาร้อนใจเท่ากับเรื่องที่ ปิเอโร่ คนสนิทของพี่ชายเขารายว่า....คนของ วาเลติน่า... ยังคงป้วนเปี้ยน อยู่ในกรุงเทพฯ และเขาคงจะไม่ร้อนรนขนาดนี้ถ้า...ปิเอโร่ไม่บอกว่า ไอ้เฒ่าเจ้าเล่ห์นี้แหละเป็นคนบงการจัดฉากการตายของน้องสาวและน้องเขย! จนทำให้หลานเขาต้องกลายเป็นเด็กกำพร้า และดูท่าความแค้นมันคงจะไม่จบง่ายๆ เมื่อมันยังจ้องตามจองหลานจองผลาญหลายชายตัวเล็กๆ ของเขาไม่เลิก! โรมาโน่กำมือแน่นอย่างเจ็บใจ กับเด็กเล็กๆ แค่นี้มันยังไม่เว้น
“เมืองไทยเป็นไงบ้าง”
“ทุกอย่างเรียบร้อยดี ไม่พบความผิดปกติครับ” อลัน รายงานก่อนก้มหน้าเงียบเหมือนเดิม คนใกล้ชิดที่ทำงานด้วยกันทราบดีว่ามือขวาและพ่วงตำแหน่งการ์ดของนายน้อยคนนี้นิ่งและเงียบเพียงใด ถ้าไม่ถามหรืออกคำสั่งพ่อหนุ่มร่างใหญ่จะไม่มีทางเอ่ยถ้อยคำใดๆ มากนักราวกับกลัวว่าดอกพิกุลจะร่วงจากปาก
“ฉันไม่สบาย มาร์ตีต้องการให้ฉันเอาหลานกลับอิตาลี แต่...ฉันจะบอกแม่ทูนหัวของหลานยังไงดี ฉันไม่ยากเห็นเธอเสียใจ” แต่ถ้าไม่ทำ...ตัวเธอ กับ หลานนั่นแหละที่จะมีอันตราย... มาเฟียตัวใหญ่ลุกขึ้นล่วงกระเป่ามองบานใหญ่ทอดสายตาออกไปยังทะเลสีดำยามค่ำคืนอย่างครุ่นคิด
“ไม่ต้องบอก แค่พาไปด้วยก็สิ้นเรื่อง”
“นายว่าอะไรน่ะ” โรมาโน่ถามอย่างไม่อยากเชื่อหู คำแนะนำเสียงเรียบหลุดออกจากปากพ่อดอกพิกุล สร้างความแปลกใจให้เขาไม่น้อยๆ นานๆ ทีคนสนิทที่เป็นทั้งเพื่อนและลูกน้องเขาจะแสดงความคิดเห็นถ้าไม่ใช่เรื่องงานจะง้างปากไอ้หมอนี่นะยาก!
“ก็แค่...พากลับบ้านไปทั้งหมดก็สิ้นเรื่อง คุณหนูเล็กๆ จะได้ไม่เหงา มีคนคอยดูและ และหวานใจของนายก็จะได้ไม่ต้องเสียใจที่ต้องแยกกับหลานๆ แค่นี้เอง จะคิดให้มากทำไม ปวดหัว” อลัน ไม่เข้าใจนายนักต้องคิดอะไรให้มันมากเรื่องมากราวกับปัญหาง่ายๆ แค่นี้ทั้งที่ปกติออกจะฉลาดแล้วเผด็จการด้วยซ้ำ
คนสนิทของโรมาโน่ไม่รู้หรอกว่า เมื่อลองปักใจรักใครสักคนแล้ว หลายคนล้วนคิดมากและไม่ยากทำให้คนที่เรานั้นเจ็บแม้นเพียงน้อยนิด จนดูเหมือนไม่กล้าขยับจะทำอะไรทั้งนั้นถ้ามันหมายถึงความเสี่ยงที่ทำให้คนที่เรารักต้องเป็นห่วง กังวล สงสัยต้องรอจนกว่าอลันจะเจอคนที่เขารักจริงๆ นั่นแหละบางทีเขาอาจจะต้องคิดมากกว่าเจ้านายของเขาก็ได้ใครจะรู้
“นั่นซิ! แกนี่ คราวหลังหัดพูดให้มากหน่อย เขาจะได้ไม่หาว่าเป็นใบ้” แทนที่จะเอ่ยขอบคุณเพื่อนดีๆ โรมาโน่กลับแขวะเจ้าเพื่อนตัวดี ที่ชอบทำตัวเป็นลูกน้องที่ดีแทนซะนี่
“สงสัยต้องงัดแผนเดิมออกมาใช้ บอกทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม พรุ่งนี้เราจะกลับเมืองไทย สงสัยเราต้องออกแรงกันอีกเยอะ” อลัน มอสโควิช น้อมรับคำสั่ง ชยังกูร โรมาโน่ อันโดรชินี...ทยาทคนเล็กของคาร์โลกรุ๊ป ที่พูดเป็นปริศนาแล้วเดินำหน้าอย่างสง่าทว่ามั่นคง ยามดีก็จะเห็นรอยยิ้มมีเสน่ห์และอบอุ่น ทว่ายามร้ายโรม่าโน่ก็ร้ายไม่แพ้พี่ๆ แม้นแต่น้อย เช่นเดียวกับนิสัยความเอาแต่ใจ...ชอบเอาชนะจัดเป็นพันธุกรรมทางสายเลือดเข้มข้นของกระกูลอันโดรชินี จากรุ่นสู่รุ่น แอนนี่พี่รับรองว่าพี่จะไม่ผิดสัญญากับน้องแน่นอน! หึ...ฟองฟ้า คุณหนีผมไม่พ้นแน่
...คนอย่างเขา ถ้าอยากได้อะไรก็ต้องได้ คุณหนีผมไม่พ้นแน่ ฟองฟ้า... ถ้าอยากได้ลูกเสือ ต้องเข้าถ้ำเสือ แต่สำหรับเขา ไม่เข้าถ้ำเสือฟรีๆ แน่ ยังไงต้องได้แม่เสือกลับมาสักตัวถึงจะคุ้ม...
เสียงกระดิ่งดังเป็นสัญญาณ ให้เจ้าของร้านแสนสวยละมือจากแจกันใบโต ยิ้มหวานต้อนรับลูกค้า
“สวัสดีคะ เปอะติ๊ดเฟลอ (petite fleur) ยินดีต้อนรับรับ ไม่ทราบจะรับดอกไม้แบบไหนดีค่ะ” ฟองฟ้าชะงักค้าง เมื่อลูกค้าตัวโตหุ่นแข็งแรงอย่างคนออกกำลังกาย ถอดแว่นตาช้าๆ ก้าวอาดๆ มาตรงตรงหน้าเธออย่างมั่นใจ เขาไม่ตอบคำถามแล้วเดินผ่านไปยังมุมพักผ่อนเล็กๆ ของเธอ
“เจี๊ยบจ๊ะ ดูแลร้านไปก่อนนะ” ฟองฟ้าสั่งลูกจ้างที่ยืนตาโตอ้าปากค้างอยู่อีกฝั่ง
“มี..มิ เล้น...เล่น” ลอนดอน วัยขวบครึ่งตบมือแปะๆ เมื่อเห็นฟองฟ้าถลาเข้ามาหาตนเหมือนจะชวนเล่น ขณะ ที่เอเธนส์ พี่ชายวัยสี่ขวบกำลังหลับสนิท อยู่ใกล้ๆ หลังจากวิ่งซนทั่วร้าน
“คุณต้องการอะไรคะ คุณเล็ก ” ฟองหลุดปากเรียกชื่อเขาตามอย่างแอนนี่ หล่นจ้องหน้าเขาเขม็ง เชอะ! คนบ้าอยากจะมาก็มาอยากจะไปก็ไป เอาแต่ใจที่สุดพอจะดีก็เอาตัวเองมาเจ้ากี้เจ้าการจัดการโน่นนี่ป่วนหัวใจแต่ละทีจนเธอเสียรู้ บทจะหายไปก็ไม่ติดต่อไม่บอกไม่กล่าว แล้วอย่างนี้สมควรจะพูดดีด้วยไหมนี่ ยังจะท่าทางแปลกๆ นั่นอีกมาดเข้มอย่างกับตอนเจอกันครั้งแรกที่ยืนยันหัวชนฝาจ้องจะขโมยหลานท่าเดียว เธอเดาอารมณ์เขาไม่ถูกจริงๆ คราวนี้จะมาไม้ไหนอีกล่ะ!
แต่มีหรือที่คนอย่างมาเฟียใหญ่อย่างเขาจะต้องกลัว ดวงหน้าคมเข้ม นัยน์ตาดุ ทว่าดูมีเสน่ห์อย่างหน้าประหลาดเบือนหน้าสบตาเธอนิ่ง
หึ... คุณเล็ก งั้นหรือ ชื่อนี้มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่กล้าเรียก นอกจากแม่ที่เป็นชาวไทยแท้ๆ ของก็มีแค่น้องสาวเขาเท่านั้น พี่เล็กอย่างนั้น พี่เล็กอย่างนี้ ด้วยความที่ทั้งคู่เกิดห่างกันไม่มากนักทำให้โรมาโน่และแอนนี่สนิทกันค่อนข้างมาก มากกว่าพี่ชายคนโตอย่าง มาติโน่ ที่ดุและเคร่งขรึมยิ่งกว่าเขาหลายเท่าตามฉบับมาเฟียรุ่นเก๋าเลยทีเดียว ด้วยความเป็นลูกชายคนโตทำให้ต้องแบกรับอะไรหลายอย่างการเตรียมตัวแบกรับหน้าที่ของตระกูลทำให้มาติโน่ถูกฝึกอย่างเข้มงวดจากบรรดาผู้อาวุโสของคาร์โลว์กรุ๊ป อดีตมาเฟียที่ผันมาเป็นนักธุรกิจซึ่งติดตามปู่เขามาตั้งแต่รุ่นบุกเบิก
ขณะที่พี่ชายคนรองอย่างฟรานเชสโก้ ที่แม้นจะเป็นคนสนุกและขี้เล่นมากกว่าพี่คนโตนั้นติดจะป้อสาวๆ เสียมากกว่ามาคุยเล่นกับน้องที่ห่างกันหลายปี ทำให้มีแค่เขาที่อายุมากกว่าน้องสาวเพียงสามปีรับหน้าที่เป็นพี่ชายที่แสนดีให้กับแอนนี่ สาวน้อยหนึ่งเดียวของตระกูล
ด้วยความที่มาดาม ชนาภา คาร์ล่า อันโดรชินี อีกนัยหนึ่งก็...แม่ของเขาเองที่อยากมีลูกสาวเป็นอย่างมากทว่าโชคชะตากลับเล่นตลกส่งทโมนสามตัว...อ้อ ไม่ซิทะโมนน่ะแค่สองคือเขากับฟรานเชสโก้พี่ชายคนรองส่วนมาติโน่ขานั้นถอดคุณปู่มาเปี๊ยบ...พ่อเสือยิ้มยาก กระทั่งคุณอาฟามิโอและอาเชลวี่ที่แต่งงานมาหลายปีแต่เพิ่งมีลูกคนแรกคลอดนั่นแหละก็เป็นที่สมใจของมาดามถือคติเมื่อไม่มีลูกสาว...ฉันหลงหลานสาวแทนก็ได้
แอนนี่เกิดมาท่ามกลางความรักพ่อญาติพี่น้อง และความสมหวังสมใจของอาฟามิโอ ดังนั้นความคาดหวังในตัวเธอจึงมีมากกว่าคนทั่วไป เธอเติบโตมาอย่างเทพธิดาน้อยๆ โดยมีแม่ของเขาคอยตามอกตามใจเป็นพิเศษยอมจนถึงขั้น...ให้เขาปวารณาตัวเป็นองครักษ์พิทักเจ้าหญิงตัวน้อย ดังนั้นตั้งแต่เล็กจนโตเด็กหญิงแอนนี่สนิทกับเขามากกว่าใครและไว้วางใจปรึกษาปัญหากับเขาทุกเรื่องแม้นกระทั่งความรักที่เขาเองก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออกคราวที่แอบให้ความช่วยเหลือภวัตรตามคำขู่ของน้องสาว
“ปา..ปา ป๊ะ” เสียงเรียกเล็กๆ ของลอนดอนดึงเขาออกจากภวังค์ นัยตาพราวระยับอย่างไม่น่าไว้ใจของโรมาโน่จ้องมองร่างบาง คนส่วนใหญ่ชอบเรียกเขาว่า โรม ทั้งนั้นไม่เว้นแม้นแต่เพื่อนสนิทหรือสาวๆ ของเขา ในเมื่อคุณกล้าเรียกผมแบบนี้...แล้วจะหาว่าผมไม่เตือนไม่ได้นะคนสวย ฟองฟ้าคล้ายจะสัมผัสความไม่น่าไว้ใจจากสายตานั้นได้ขยับตัวอย่างอึดอัด
“เปล่า ผมแค่..คิดถึง...” โรม ไม่เอ่ยต่อหากทอดตามองเธอนิ่งคล้ายตอบคำถาม ก่อนเสมองหลานตัวน้อยในอ้อมแขนของฟองฟ้า ที่ตอนนี้เริ่มจับโน่นนี่วุ่นวายปิดกายไปมาคล้ายประท้วงหาอิสระอยากวิ่งเล่นเต็มที ปล่อยให้คนอุ้มยืนอึ้งตีหน้าไม่ถูกชั่วขณะ
“มา คุณเอาหลานมาให้ผมเถอะ แล้วก็เก็บร้านซะเราจะได้เดินทางกันเสียที”
“ไปไหน ฉันยังไม่ได้รับปากอะไรคุณสักหน่อย คุณจะมาโมเมแบบนี้ไม่ได้นะ” โรม ไม่รอให้เธอปฏิเสธ คว้าลอนดอนมาอุ้มไว้เองมืออีกข้างฉวยโอกาสยึดมือบางของคุณอายังสาวลากไปยังเคาเตอร์ร้านโดยไม่ลืมให้ มือขวาจัดการกับหมูน้อยขี้เซาอีกคน
“ผมว่า...เราควรทำความรู้จักกันหน่อยนะ รึคุณว่าไม่ดีล่ะ หลายวันที่ผ่านมามีแค่ผมเท่านั้นที่รู้จักคุณ แล้วคุณล่ะรู้จักผมดีแค่ไหน ผมอาจจะเหมาะจะดูแลหลานๆ มากกว่าคุณก็ได้น่ะ”
“เอ๊ะ! ฉันว่าเราคุยเรื่องนั้นเรียบร้อยแล้วนะคะ และคุณก็ตกลงว่าเด็กๆ จะอยู่กับฉัน หวังว่ามาเฟียนักธุรกิจใหญ่อย่างคุณจะรักษาสัญญา” ฟองฟ้าสะบัดแขนจ้องคนตัวโตนิ่งอย่างเตือนความจำ คำพูดเรียบๆ ไม่บ่งบอกความรู้สึก แต่ดวงหน้ามือแววถือดีกระตุ้นอารมณ์เขาได้ไม่น้อย เป็นบ้าอะไรของเขามาถึงขู่เอาๆ แบบนี้ ชิ! คิดเหรอว่าคนอย่างเธอจะกลัว
“แน่นอนครับคนเก่ง” เขายิ้มให้เธอ
“คนอย่าง โรมาโน่ อันโดรชินี ไม่เคยผิดสัญญา” คำยอมรับง่ายๆ ของเขา เรียกรอยยิ้มจากฟองฟ้าได้อีกคำรบ ก่อนค่อยๆจางหายไป เมื่อโรมาโน่ เหลืบมองเอเธนส์น้อยที่ถูกลูกน้องเขาอุ้มออกไปขึ้นรถ...เท่านั้นแหละเท่ากับว่าเขามีแต้มต่อเพิ่มขึ้น นอกจากลอนดอนที่ดิ้นดุ๊กดิ๊กในอ้อมแขน
“แต่...คนอย่างผมก็ไม่เคยผิดหวังเช่นกัน ถ้าอยากได้อะไรก็ต้องได้! หากคุณไม่ไปก็ไม่เป็นไร...ถือซะว่า ผมพาหลานๆ ไปเลี้ยงข้าวเพื่อทำความคุ้นเคยให้มากขึ้น แล้ว...อาจจะกลับดึก เอ...รึไม่กลับดี!” เขาทำท่าคิดนัยน์ตาเข้มยั่วเย้าไหวระริก ฟองฟ้าฝืนข่มใจครู่หนึ่งแล้วส่งค้อนคมให้คนเอาแต่ใจอย่างอดไม่อยู่ เรื่องอะไรจะปล่อยให้เขาเอาหลานไปล่ะเผลอๆ ทำลืมไม่คืน แล้วเธอจะทำอย่างไร
“คุณนี่มัน...เฮ้อ ได้คะ ถ้าอย่างนั้นกรุณารอสักครู่” เธอสะบัดหน้ากลับเข้าไปเก็บของแล้วคว้ากระเป๋าถือกระชับแน่น หันมาสั่งงานเด็กในร้าน
“เดี๋ยวลูกค้ารับกระเช้าที่สั่งเรียบร้อยแล้ว เจี๊ยบปิดร้านเลยนะจ๊ะพี่ไปธุระก่อน อีกอย่างวันนี้คุณแพรติดงานด่วนคงไม่เข้ามาแล้วล่ะ” ฟองฟ้าเอ่ยถึงเพื่อนสาวหุ้นส่วนร้านอีกคน
ร้าดอกไม้เล็กๆ ร้านนี้ เกิดขึ้นได้ก็ด้วยความรักดอกไม้ของฟองฟ้านั้นเอง แล้วจึงชักชวนเพื่อนสนิทอีกสองคนร่วมลงขันด้วย ซึ่งล้วนแล้วแต่รักในงานฝีมือทั้งจัดดอกไม้ ร้อยมาลัย แกะสลัก จึงไม่เป็นปัญหาในการทำงานนัก แต่ด้วยความที่เพื่อนทั้งสอของเธอมีงานประจำที่หาเวลาว่างได้ยากยิ่งจึงมีแค่ฟองฟ้าและเด็กลูกจ้างเท่านั้นที่อยู่ประจำร้านในทุกวัน
แอร์เย็นๆ บนรถยุโรปหรูทำให้ฟองฟ้าห่มผ้าผืนหนาให้เอเธนส์น้อยที่กำลังหลับสบายอย่างไม่มีทีท่าจะรู้สึกตัวในอ้อมแขนของโรมาโน่ ก่อนหันมาคลี่ผ้าบางๆ อีกผืนให้ลอนลอดที่อ้าปากหาวและเคลิ้มหลับในอ้อมแขนของเธออีกคน ฟองฟ้ายิ้มหวานกับความไร้เดียงสาของเด็กๆ โดยไม่รู้เลยว่ายิ้มแบบนั้นกำลังกระแทกหัวใจของใครบางคนเข้าอย่างจัง
ยิ่งเวลาผ่านไปบรรยากาศการในรถหรูยิ่งเย็นฉ่ำ แม้นจะไร้ซึ่งคำพูดแต่ความรู้สึกอบอุ่นและอ่อนโยนกลับอบอวลไปทุกอณู การนั่งเฉยๆ โดยต้องอุ้งร่างจ้อยไว้แนบอกทำให้ฟองฟ้าเริ่มเมื่อยและขยับเปลี่ยนท่า
“ผมว่าคุณวางลอนดอนบนเบาะดีกว่านะ”
“ไม่เป็นไรคะ ว่าแต่...คุณจะพาพวกเราไปที่ไหน อีกไกลไหมคะ”
ยังไม่ทันมีใครเอ่ยตอบ ทันใดนั้นเองมอร์เตอร์ไซด์สีดำสองคันเร่งความเร็วขึ้นมาจากด้านหลัง
“บอสครับ” คนขับรถตาไวรายงานความผิดปกติ แต่ไม่ต้องเดือดร้อยนายใหญ่ อลัน มอสโควิช มือขวาหน้านิ่งสั่งการทันใจ ไม่นานนักรถคุ้มกันด้านหลังที่โผล่มาจากไหนไม่รู้จี้ขึ้นมาประกบรถต้องสงสัยทันที
ในห้องชุดสุดหรู ชายแก่หัวล้าน อ้วนลงพุง ห่างไกลคำว่าหล่อมากโข กำลังกลัดมันได้ที่เมื่อสาวผมทองหุ่นสะบึ้มเริ่มปลดเสื้อผ้าทีละชิ้นๆ ตามจังหวะเพลง นัยน์ตาเต้นระริกเป็นประกายชายตายั่วยวนอย่างมีจริตแม้นใจจะนึกรังเกียจสักเท่าไหร่ แต่เพื่อเงินก็พอจะทำให้หล่อนมองข้ามความอัปลักษณ์ไปได้ จนเหลือเพียงแพตตี้ตัวน้อยที่แทบปิดอะไรไม่มิด
“มามะ อีหนู” ร่างลงพุงไม่รอช้าตวัดร่างอวบเสถลาลงบนโซฟาก่อนบรรเลงลีลารักอย่างลืมตาย แต่ไม่ทันสำเร็จดังหมาย
“นายครับ นาย” เสียงลูกน้องคนสนิทดังขึ้นแล้วพรวดพราดเข้ามาสวรรค์น้อยๆ ล่มไม่เป็นท่า
“โธ่เว้ย! ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญแกตายแน่ ว่าไง” อัลเปโร่ วาเลติน่า ผละออกจากร่างระทวยอย่างเสียดาย แล้วสั่งให้หล่อนไปรอในห้องน้ำก่อนหันมาไล่เบี้ยลูกน้องที่ยืนหน้านิ่งสนิทอย่างไร้ความรู้สึก ไม่แม้นสนใจร่างเย้ายวนที่จงใจทิ้งสายตาเชิญชวนอย่างเปิดเผย
“นายครับเรือเราโดนปล้น ของใหม่ล๊อตนี้โดยขโมยทั้งหมดครับ”
เพล้ง! แก้วในมือโดนเขวี้ยงตามแรงอารมณ์ ที่รุนแรงขึ้นตามลำดับ
“ฉิบหายแล้ว! พวกแกดูแลกันยังไงหา! รู้ไหมว่ามันมีค่าขนาดไหนไอ้พวกโง่!” อัลเปโร่กุมขมับ ทั้งอาวุธสงครามทั้ง ยาเสพติดที่แอบลักลอบนำเข้ามาตามออร์เดอร์ไม่มีเหลือแล้วเขาจะส่งของยังไง ลงทุนไปก็มากแล้ว ทว่ากำไรที่ตั้งเป้าไว้นะสิมากมายเป็นร้อยเท่า! แต่มันกลับหายวับไปในพริบตา!
“ขอโทษครับนาย” ลูกน้องหน้าตายก้มหน้า
“ขอโทษเหรอ ของราคาเป็นร้อยล้านเหรียญต้องหายวับไปกับตา แค่ขอโทษมันทำให้ข้าได้ของคืนหรือไง ไอ้พวกโง่!” ลูกน้องปล่อยให้นายอาละวาดเต็มที่จนเหนื่อยหอบ กระแทกตัวลงบนโซฟาอย่างกระแทกกระทั้น อย่าให้รู้นะมึง ว่าใครทำ...กูไม่ปล่อยไว้แน่ เขากำหมัดแน่น
“เอ่อ...ไม่มีใครให้เบาะแสเราได้เลยครับ นอกจากนี่ครับ” มืออูมคว้าจนหมายราวกระชากแล้วเปิดอ่าน
ถึง ไอ้หมาลอบกัด
‘ นี่แค่เริ่มต้น แล้วฉันจะทำให้แกสำนึกว่าใครที่ทำให้คนของ คาร์โลกรุ๊ป เจ็บ มันต้องเจ็บกว่า และฉันสัญญาว่าจะทำให้แกลืมไม่ลงไปชั่วชีวิต
อ้อ...หวังว่าโชว์เล็กน้อยคงไม่ทำให้แกหัวใจวายตายซะก่อนล่ะ ‘
มาร์ติโน่
“แก ไอ้เด็กเมื่อวานซืน ไอ้...ไอ้ ฉันต่างหากจะทำให้แกตายเหมือหมาข้างถนน”อัลเปโร่ วาเลติน่า หน้าแดงตัวสั่นเทิ้มไปด้วยความโกรธแล้วขยำจดหมายทิ้งอย่างไม่ใยดี
“ฉันจะเอาคืนให้สาสมกับที่แกทำ ไอ้มาร์ติโน่”
“หรือมันจะรู้ว่าเรื่องน้องสาวของมันเป็นผีมือเรา” เมื่อเห็นลูกน้องยืนทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกข้างๆ อัลเปโร่ ก็
“แล้วไง! กูไม่หยุดแค่นี้แน่ พ่อมันก็ขี้โกง...น้องมันก็เป็นฆ่าตกร ทำให้ลูกสาวกูต้องตาย! ส่วนมันก็เป็นไอ้ขี้อิจฉาจ้องทำลายธุรกิจของกู”อัลเปโร่ตะโกนด้วยความคั่งแค้นโดยที่ไม่ดูเลยว่า ใครกันแน่ที่แกว่งเท้าหาเรื่อง ขี้อิจฉา ทรยศตนที่เขาเรียกว่าเพื่อน อัลเปโร่ยังคงพร่ำบ่นสะกดจิตตัวเองให้เชื่ออย่างนั้นมาตลอดจนกระทั่งปัจจุบัน
“คลาริซซ่า ลูกพ่อ” ลูกสาวที่เป็นความลับงดงามของเขา!
“แต่คนตระกูลนั้นเล่นอยากนะครับ ร้ายทุกคน”
“มันจะยากแค่ไหนก็ตายไปแล้วหนึ่ง หึ... แล้วคนที่เราส่งไปล่ะ”
“เอ่อ...พลาดครับ โดนเก็บทั้งหมดคราวนี้ทางโน้น ส่งโรมาโน่ลงมาจัดการเองครับ” อัลเปโร่สงสัยปกติงานเก็บกวาดแบบนี้ต้องเป็นของฟรานเชสโก้นี่
“ไม่ได้เรื่องสักอย่าง เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ แล้วตอนนี้ไอ้โรมมันอยู่ไหนมันอยู่ไหน”
“กรุงเทพฯ ครับ มันอยู่เยี่ยมหลานๆ และก็ทำธุระของคาร์โลกรุ๊ปต่อ”
“ดี! งั้นพวกแกก็จัดการให้มันหมดเลย ทั้งไอ้โรม่าโน่แล้วก็ไอ้เด็กเวรพวกนั้นด้วย”
“ครับ” เขารับคำอย่างไม่เต็มใจนัก เมื่อคนที่เจ้านายสั่งนั้นไม่ธรรมดาเลยแม้แต่น้อย
ปล. มาแว้วคร่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา....^/\^ ขอบคุณพี่ jink น่ะคะ ที่เซย์ไฮ ทักทายกัน คริๆ
จ๊ะเอ๋....เธออยู่ไหนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ฉันอยู่นี่ อิอิ ชอบไม่ชอบก็บอกกันได้นะจ๊ะ
จุ๊บุๆ
รินคำ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 ก.ค. 2556, 21:20:00 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 ก.ค. 2556, 21:20:00 น.
จำนวนการเข้าชม : 1202
| << ตอนที่ 2 | ตอนที่ 4 >> |