ไร้หัวใจ
ภคพร หญิงสาวผู้มีหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยการแก้แค้น เมื่อนวพรรษน้องสาวของเธอถูกกันย์หนุ่มรูปหล่อเลือดเย็นทำให้ท้องแล้วไม่รับผิดชอบ ภคพรจึงทำทุกวิถีทางเพื่อให้กันย์ได้รับความทุกข์ทรมาน และหนทางเดียวที่จะทำร้ายกันย์ได้ก็คือการแต่งงานกับประพนธ์คู่หมั้นหนุ่มรูปหล่อของเกตุแก้ว น้องสาวสุดที่รักของกันย์ แม้ว่าการแต่งงานครั้งนี้จะเต็มไปด้วยไฟแค้น และการดูถูกและทำร้ายต่างๆนานาจากประพนธ์ แต่เพื่อน้องสาวอันเป็นดั่งดวงใจ ภคพรยอมที่จะต้องกลายเป็นผู้หญิงร้ายกาจและเลือดเย็นอย่างไร้หัวใจ บทสรุปของโศกนาฏกรรมความรักครั้งนี้จะเป็นเช่นไร ภคพรจะยอมปล่อยวางความแค้นที่มีแต่ทำร้ายให้ทุกคนต้องเจ็บปวดในครั้งนี้ได้อย่างไร....ติดตามอ่านได้ใน ไร้หัวใจ...
Tags: ตบจูบ
ตอน: ไร้หัวใจ ตอนที่ 9
ไร้หัวใจ ตอนที่ 9
.............ภคพรรีบร้อนออกจากบ้านโดยไม่ลืมที่จะโทรไปรายงานพิภพให้ทราบพฤตกรรมเลวๆของลูกชาย เมื่อไปถึงบ้านเกตุแก้ว
ภาพบาดตาตรงหน้าก็ไม่ได้ทำให้ภคพรเสียใจแม้แต่น้อย มีแต่ทำให้เธอรู้สึกแค้นใจมากกว่าเดิมหลายสิบเท่า
“ซบอกสามีชาวบ้าน มันไม่ทำให้คุณหนูเกตุแก้วผู้สูงส่งละอายแก่ใจบ้างเลยหรือไง”
ภคพรปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า ประพนธ์และเกตุแก้วหันมามองพร้อมกัน
“มาจริงๆซะด้วย ยอมรับแล้วสิว่าตัวเองหน้าด้าน มาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลย ที่นี่ไม่มีใครต้อนรับเธอ”
ประพนธ์เผชิญหน้ากับภคพร ยิ้มเยาะใส่เธอ
“ฉันจะบอกอะไรคุณให้นะ หน้าด้านอย่างฉัน มันก็ดีกว่าไร้ยางอายอย่างคนรักเก่าของคุณ”
ภคพรเหลือบตาลงมองดูเกตุแก้วตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าอย่างดูถูก
“หุบปากไปเลย ไม่ว่าจะหน้าด้านหรือไร้ยางอาย มันก็คุณสมบัติของเธอทั้งนั้นแหละ ออกไปจากที่นี่ซะ บอกแล้วไงว่าไม่มีใคร
ต้อนรับเธอ”
ประพนธ์ตะคอกใส่ภคพรชิงชัง
“ฉันจะไป แต่คุณต้องไปกับฉันด้วย”
ภคพรโวยวาย
“หึหึ ฝันไปหรือเปล่า แค่หน้าคุณผมยังไม่อยากจะมองเลย แล้วทำไมผมต้องทำตามคำพุดไร้สาระของคนไร้สาระอย่างคุณด้วย”
ประพนธ์เย้ยหยัน โอบกอดเกตุแก้วไว้แนบแน่นในอ้อมแขน
“แน่ใจนะว่าจะไม่ไปกับฉัน ถ้าไม่อยากให้ครอบครัวเดือดร้อนเพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว กลับไปกับฉันเดี๋ยวนี้”
ภคพรยิ้มเยาะใส่ประพนธ์อย่างผู้ชนะ
“เธอนี่มัน...”
ประพนธ์อ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออก เพราะคำขู่ที่ทำให้เขาขยะแขยงภคพรไปมากกว่าเดิมหลายสิบเท่า
“รู้เอาไว้วะด้วยนะ ว่าต่อให้แลกด้วยชีวิต เพื่อผู้หญิงคนนี้ฉันก็ให้ได้ ฉันจะไม่มีวันทอดทิ้งผู้หญิงคนนี้จำเอาไว้ด้วย”
ประพนธ์ยืนยันเจตนาเดิม หันไปสวมกอดเกตุแก้วแนบแน่นกว่าเดิม
“งั้นก็ไปตายด้วยกันเลยไป”
ภคพรหมดความอดทนเกรี้ยวกราดใส่ทั้งสองคนและผลักพวกเขาเพื่อสั่งสอนแต่เกตุแก้วพลาดท่าพลัดตกระเบียงบ้านลงไป
“ตูม”
ร่างของเกตุแก้วตกลงไปในสระน้ำด้านร่าง ขณะที่ประพนธ์กับภคพรยืนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“ยายปิศาจ ฉันเกลียดเธอ”
ประพนธ์ผลักภคพรใส่กระถางต้นไม้เต็มแรงจนแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ ร่างของภคพรล้มลงไปบนกองกระถางต้นไม้อย่างไร้การควบคุม
“ถ้าแฟนฉันเป็นอะไรไปนะ เธอได้ตายสมใจเธอแน่”
ประพนธ์ตะคอกใส่ภคพร รีบร้อนวิ่งออกจากระเบียงเข้าห้องไป
“โอ๊ยยย”
ภคพรค่อยๆขยับตัว ก่อนจะพบว่ามือตัวเองถูกเศษกระถางบาดจนเป็นแผลลึกเลือดไหลทะลักน่ากลัว ภคพรมองหาเศษผ้า
มาพันมือเธอไว้ด้วยอาการตกตะลึง เธอไม่ได้ต้องการให้เรื่องราวรุนแรงใหญ่ตัวขนาดนี้ เธอแค่ต้องการสั่งสอนประพนธ์เท่านั้น
ที่กล้ามาล้อเล่นกับเธอ
**************************************************************************
.............ประพนธ์อุ้มร่างของเกตุแก้วที่เปียกโชกและกำลังหอบอย่างหนักเพราะโรคหอบกำเริบขึ้นด้วยความทุลักทุเล ก่อนจะ
สวนกลับกันย์ที่กลับเข้าบ้านมาพอดีด้วยความบังเอิญ
“เกิดอะไรขึ้น”
กันย์เบิกตากว้างตกใจ
“ภคพรมาที่นี่ เธอทำร้ายเกตุแก้วครับ”
ประพนธ์รายงาน กันย์หันขวับไปมองหาตัวต้นเหตุ เจอภคพรเดินลงบันไดมาด้วยรอยยิ้มร้ายกาจไม่มีสลด
“ผมบอกคุณแล้วใช่ไหม ว่าอย่ายุ่งกับน้องสาวผม คุณฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง”
กันย์ตะวาดใส่หน้าภคพร
“พี่กันย์ ยา ยา ยา”
เกตุแก้วดิ้นรน หอบโตโยนอยู่ในอ้อมแขนของประพนธ์
“พี่จะไปเอายามาให้ รอก่อนนะ ดูยายผู้หญิงคนนี้ไว้ให้ดี อย่าให้หนีไปได้”
กันย์รีบร้อนไปหายา ประพนธ์วางเกตุแก้วลงกับพื้นกอดเธอไว้แนบแน่น แสนรักแสนห่วงใย ดวงตาก็เฝ้ามองดูภคพรที่ยืนเชิด
รอ อย่างไม่กลัวเกรงด้วยความเกลียดชัง
**************************************************************************
.............หลังจากดูแลเกตุแก้วจนปลอดภัย กันต์ก็กลับมาเล่นงานภคพร ความร้ายกาจของเธอทำให้เขาไม่อาจให้ทุกอย่าง
แค่ผ่านไป
“เลือกเอาว่าจะไปกราบขอโทษน้องสาวผม หรือจะให้ผมทำกับคุณเหมือนกับที่คุณทำกับน้องสาวของผม”
กันย์ยื่นคำขาด มองจ้องภคพรที่ก็มองจ้องเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ โดยมีประพนธ์ร่วมอยู่ในเหตุการณ์ครั้งนี้ด้วย
“กราบขอโทษ!! ฝันไปเถอะ นายทำเลวระยำกับน้องสาวฉันเอาไว้ ฉันยังลากนายไปกราบขอโทษเธอไม่ได้เลย เพราะฉะนั้น
ฉันก็ไม่มีอะไรที่จะต้องเลือก จะบอกอะไรให้รู้เอาไว้นะ แค่เห็นหน้านายฉันก็รู้สึกขยะแขยง อยากจะอ้วก”
ภคพรเย้ยหยันและหันหน้าเดินหนีแต่กันย์ตามไปขวางเอาไว้ ผู้ชายป่าเถื่อนไร้หัวใจอย่างเขาคงไม่สามารถทำอะไรภคพรได้
นอกจากรังแกเธอด้วยความเป็นผู้ชาย
“...”
ภคพรยังคงงงงันกับเหตุการณ์ตรงหน้า กว่าจะได้สติกันย์ก็จับศีรษะเธอไว้มันและบดขยี้ริมฝีปากเธอแบบเอาเป็นเอาตาย
ประพนธ์ยืนมองภาพตรงหน้าตกตะลึง เรื่องราวทุกอย่างมันเริ่มที่จะไม่เป็นไปตามที่เขาคาดการณ์เอาไว้อีกแล้ว
“ปล่อยฉันนะ”
ภคพรดิ้นรนขัดขืน แต่เป็นกันย์ที่ยอมปล่อยเธอเอง
“เพี๊ยๆ”
ภคพรตบหน้ากันเต็มแรง ในขณะที่เขาเองก็ตบเธอกลับอย่างไร้ความรู้สึกผิดใดๆ
“รู้เอาไว้ด้วยว่าผมก็ขยะแขยงคุณ”
กันย์พูดประโยคสุดท้าย ก่อนจะผลักภคพรลงไปในสระน้ำบ้างอย่างเลือดเย็น
“พี่...”
ประพนธ์พยายามจะร้องห้ามแต่ก็สายเกินไปซะแล้ว เขาพยายามจะลงไปช่วยแต่ก็ถูกกันย์ยกมือขึ้นกันเอาไว้ ชายหนุ่มเลือดเย็น
มองดูภคพรดำผุดดำว่ายอยู่ในน้ำด้วยความสะใจ
“พี่ครับ เดี๋ยวยายนั่นก็ตายหรอก”
ประพนธ์กล่าวด้วยความกังวล
“รอให้ใกล้ตายก่อนแล้วนายค่อยเก็บซากเมียนายออกไปจากที่นี่ และถ้ายายนี่ยังมาวุ่นวายกับเกตุแก้วโดนที่นายปกป้องไม่ได้
พี่ก็จะจัดการผู้หญิงคนนี้ด้วยวิธีของพี่เอง”
กันย์ทิ้งท้ายและเดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ตูม!!”
ประพนธ์โดดลงไปในน้ำและช่วยภคพรขึ้นมานอนหน้าซีดเผือดอย่างหมดสภาพ
“ฉันจะไปส่งเธอกลับบ้าน สภาพแบบนี้มันน่าสมเพช”
ประพนธ์ประคองภคพรให้ลุกขึ้น
“อย่ามายุ่งกับฉัน”
ภคพรสะบัดมือแต่พลาดท่าทำให้ประพนธ์ตกลงไปในน้ำโดยมีตัวเธอเองที่ตามติดลงไปด้วย
“หยิ่ง ผยอง ร้ายกาจอย่างน่ารังเกียจ คนอย่างเธอมันไม่แปลกหรอกนะที่จะต้องตายอย่างโดดเดี่ยว สมน้ำหน้า”
ประพนธ์พาร่างตัวเองขึ้นจากน้ำและเดินจากไปโดยไม่คิดที่จะหันกลับมาใส่ใจภคพรอีก
**************************************************************************
.............ภคพรไม่กล้ากลับบ้านด้วยสภาพน่าสมเพชแบบนี้ เธอจึงขับรถมาที่บ้านของประพนธ์แทน ความคิดที่จะเล่นงานประพนธ์
ผ่านทางพ่อแม่ของเขาคือสิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัวของเธอตลอดเวลา
“เกิดอะไรขึ้นลูก หนูเนย์”
พิภพเอ่ยปากถามร้อนอกร้อนใจเมื่อเห็นลูกสะใภ้เดินเข้ามาด้วยเสื้อผ้าที่เปียกปอน
“ประพนธ์เขาไม่...”
ร่างบางของหญิงสาวหล่นร่วงลงสู่พื้น พร้อมกับหยดเลือดสดๆที่ไหลออกมาจากมือของเธอ ชีวิตเธอคงจะสลงบกว่านี้ถ้าเธอ
ยอมเลือกที่จะปล่อยว่างเรื่องราวทุกสิ่งทุกอย่าง
**************************************************************************
.............เช้ามืดวันเดียวกันอาการของเกตุแก้วก็กำเริบขึ้น กันย์คอยดูแลน้องสาวของเขาไม่ยอมห่างและคิดอยู่แต่เพียงในใจ
ว่าจะตอบแทนความร้ายกาจของภคพรยังไง
“หัวใจของผู้หญิงคนนั้นคือน้องสาว หัวใจของพี่ก็คือเธอ ในเมื่อหัวใจของพี่ถูกคนพวกนั้นทำร้าย พวกมันก็จะต้องได้รับโทษทัณฑ์
เหมือนกัน”
กันย์พูดเบาๆกับตัวเองโดยที่มือข้างหนึ่งก็กุมมือเกตุแก้วเอาไว้โดยไม่ยอมห่างไปไหนแม้แต่วินาทีเดียว
**************************************************************************
.............นวพรรษนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงคนไข้ โดยที่บนโซฟาเล็กๆข้างเตียงก็มีธาวินคอยนอนอยู่ข้างๆ
“ติ๊ดๆๆๆ”
ธาวินได้รับโทรศัพท์จากใครบางคน ข้อความที่เขาได้ยินทำให้เขาต้องรีบร้อนวิ่งออกจากห้องไป ในขณะที่กันย์กลับเดินสวน
เข้ามาแทน วันนี้เรื่องราวทุกอย่างจะต้องจบลง ภคพรจะต้องไม่มีข้อต่อรองใดๆที่จะเอาชนะทุกคนได้อีก
“พอกันที”
กันย์พูดกับตัวเองเดินเข้ามาในห้องคนไข้
“โอ๊ยยย”
นวพรรษลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ ลืมตาโพล่งขึ้นมองเห็นมือของใครบางคนกำแขนของเธออยู่
“คุณ..”
หญิงสาวกระอึกกระอัก มองกันย์ด้วยความตกใจ ชายหนุ่มไม่ยอมพูดอะไรเลย เขากำมือของนวพรรษแน่นหนาและดึงสายน้ำเกลือ
ของเธอออกอย่างเลือดเย็นอีกเป็นครั้งที่ไม่รู้เท่าไหร่
“...”
กันย์ยังไม่ยอมเปิดปากพูดอะไรเขากระชากร่างบางของนวพรรษลงจากเตียงด้วยความเงียบงัน
“คุณจะพาฉันไปไหน ปล่อยนะ”
นวพรรษเดินตามมาแรงฉุดกระชาก ไม่อาจขัดขืน
“บอกให้ปล่อยไงเล่า ปล่อย”
นวพรรษพยายามขัดขืน พยายามแกะมือกันย์ออก แต่ก็ไร้ประโยชน์ ไม่นานเขาก็รากเธอมาจนถึงบันไดหนีไฟ
“ปล่อยฉัน”
นวพรรษสะบัดอย่างแรงจนหลุดจากพันธนาการ ยืนเผชิญหน้ากับชายหนุ่มหน้าตาท่าทางเลือดเย็นตรงหน้า ชิงชัง
“เราไม่มีอะไรที่จะต้องพูดกันอีกแล้ว อย่ามายุ่งกับฉัน”
นวพรรษเดินหนีแต่กันย์จับแขนเธอเอาไว้ หญิงสาวหันขวับมามองจ้องหน้าเขาแสนเกลียดชัง
“พี่สาวคุณทำร้ายน้องสาวผมปางตาย ผมยอมไม่ได้”
กันย์กัดฟันพูด ความชิงชังในใจเขามันทำให้เขามองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากความสุขของเกตุแก้ว
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน คุณยังทำร้ายฉันไม่พอใช่มั้ย ถึงได้ทำกับฉันแบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้าอยากให้ฉันตายนัก
ทำไมไม่เอาปืนมายิงฉันให้ตายไปซะเลยล่ะ”
นวพรรษพยายามซ่อนความเสียใจและหยดน้ำตาของเธอเอาไว้
“หัวใจของผมมันไม่มีความรู้สึกอีกแล้ว ไม่ว่าจะจะต้องมาเจ็บปวดเพราะผม สิ่งเดียวที่ใจของผมมันรู้สึกได้ก็คือใครจะมาทำร้าย
น้องสาวของผมไม่ได้ ผมไม่ยอม ต่อให้ต้องทำร้ายคนทั้งโลกเพื่อปกป้องคนที่ผมรัก ผมก็จะทำ”
กันย์พูดทิ้งท้ายและรากนวพรรษลงบันไดต่ออย่างโหดร้าย
“ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ”
นวพรรษขัดขืนและสะบัดแขนอย่างแรงจนทำให้กันย์กลิ้งตกบันไดลงไปหัวกระแทกพื้น เลือดของเขาไหลอาบออกมาแดงฉาน
ดูน่ากลัว ชายหนุ่มนั่งนิ่งงันมองจ้องนวพรรษโกรธเคือง
“ฉันก็แค่อยากเป็นแม่ธรรมดาๆคนนึง ที่มีชีวิตที่เรียบง่าย มีความสุขแล้วก็อบอุ่นกับทุกคนที่รักฉัน ปล่อยฉันไปเถอะนะ
ฉันขอร้อง”
นวพรรษพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตารินไหล เธอเดินหนีเขาอีกครั้ง แต่เพราะคำพูดของเขาทำให้เธอต้องนิ่งและหยุดฟัง
“ผมทำให้ไม่ได้ ตราบใดที่พี่สาวคุณยังไม่เลิกกับนายพนธ์ ตราบใดที่พี่สาวของคุณยังทำร้ายน้องสาวของผมอยู่ ผมก็ไม่สามารถ
ปล่อยให้คุณไปมีชีวิตที่มีความสุขแบบนั้นได้”
ประพนธ์ยืนยันความรู้สึกของเขา แม้ว่าคำพูดนั้นมันจะฟังดูแสนโหดร้าย แต่นั่นก็เป็นคำพูดที่ออกมาจากหัวใจของเขาจริงๆ
**************************************************************************
.............กว่าประพนธ์จะจัดการธุระที่โรงพยาบาลเรียบร้อย เขากลับมาถึงบ้านก็เกือบจะบ่ายสามโมงอยู่แล้ว แต่บ้านที่เงียบสงัด
ทำให้เขารู้สึกแปลกใจ
“ส้มๆ ทุกคนหายไปไหนกันหมด”
ประพนธ์ถามด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“อยู่กับคุณหมอบนห้องของคุณค่ะ”
สาวใช้ตอบสุภาพเดินถืออ่างน้ำขึ้นบันได โดยมีประพนธ์เดินตามไปด้วยความไม่เข้าใจ
“แอ๊ดดด..”
ประพนธ์เปิดประตูห้อง เดินเข้าไป ภาพตรงหน้าที่เขามองเห็นคือภคพรนอนหน้าซีดเผือดอยู่ใต้ผ้าห่มบนเตียงนอนของเขา
พร้อมกับพ่อแม่และคุณหมอที่นั่งล้อมรอบเตียงนอนของเธออยู่
“แกหายไปไหนมา ทำไมปล่อยให้คนอื่นมาทำร้ายภรรยาของแกหนักหนาสาหัสขนาดนี้ แกทำแบบนี้พ่อกับแม่จะมีหน้า
ไปพบพ่อแม่ของหนูเนย์เขาได้ยังไง”
พิภพดุลูกชายเสียงเข้ม
“คนอื่นที่พ่อพูดถึงหมายถึงเกตุหรือเปล่า พ่อเข้าใจผิดแล้ว คนที่ไปตามราวีคนอื่นเขาจนตัวเองต้องมีสภาพทุเรศทุรังแบบนี้
ก็คือยายนี่แหละพ่อ เกตุแก้วต่างหากที่ถูกยายนี่ทำร้ายจนต้องเข้าโรงพยาบาล”
ประพนธ์ยืนยันความบริสุทธิ์ให้คนรัก มองดูภคพรที่นอนอยู่บนเตียงนอนด้วยความสมเพช
“แก..”
พิภพทำท่าจะโวยใส่ลูกชายแต่ถูกประไพรปรามเอาไว้
“ฉันพูดกับลูกเองค่ะ”
ประไพรวางมาดขรึม
“ฟังแม่นะพนธ์ ถึงแม่จะไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าแม่จะส่งเสริมให้ลูกทำร้ายเขาขนาดนี้ ถ้าเขาเกิดตายขึ้นมา
ลูกจะว่ายังไง”
ประไพรมองจ้องหน้าลูกชาย
“นี่แม่เข้าข้างยายผู้หญิงร้ายกาจคนนี้หรอ หนังเหนี่ยวขนาดนี้ไม่ตายง่ายๆหรอก”
ประพนธ์ยังคงเกรี้ยวกราดเมื่อพูดถึงภคพร
“พนธ์ นี่ลูกจะไม่ฟังแม่ใช่มั้ย อย่าทำร้ายเขาจนถึงขั้นเลือดตกยางออกแบบนี้อีก แผลที่มือเขาเป็นฝีมือของลูกหรือเปล่า”
ประไพรถามคาดคั้น
“แผล!! แผลอะไร”
ประพนธ์เลิกคิ้ว ก่อนจะนึกภาพเหตุการณืที่เพิ่งผ่านไปได้ว่าเขาเป็นคนผลักภคพรจนล้มคว่ำลงไปกับกระถางต้นไม้
“ผมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแผล ผมไม่รู้จริงๆว่าเขามีแผล”
ประพนธ์แก้ตัว
“ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว หนูภคพรไม่สบายครั้งนี้แกต้องเป็นคนดูแล”
พิภพยื่นคำขาด ประพนธ์หันขวับไปหาแม่เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ประไพรเลือกที่จะหันหน้าหนีเขาแทน ประพนธืจึงจำใจ
ต้องก้มหน้ารับกรรมอย่างไม่มีทางเลือกกับเหตุการณ์ในครั้งนี้
**************************************************************************
.............เมื่อทุกคนออกจากห้องไปภาระหน้าที่ในการดูแลทุกอย่างจึงตกมาเป็นของประพนธ์ แต่เพราะหัวใจที่เป็นห่วงเป็นใย
คนรักทำให้เขารู้สึกกระวนกระวายใจและไม่มีความสุขเอาซะเลย
“ผู้หญิงคนนี้ช่างหน้ารำคาญ”
ประพนธ์ยืนมองดูร่างของภคพรที่นอนไร้สติมีสายน้ำเกลือระโยงรยางค์อย่างขัดอกขัดใจ เพราะคำสั่งของพ่อทำให้เขาทิ้งเธอ
ไปไหนไม่ได้ แต่เขาก็ไม่อาจทำใจให้ดูแลเธอได้เลยแม้แต่นิดเดียว
“เมย์ พี่จะแก้แค้นให้เธอ พี่จะแก้แค้น เมย์อย่าร้องไห้นะ อย่างร้องนะ เมย์ เมย์”
ภคพรนอนพร่ำเพ้อ เพราะหัวใจที่เต็มแน่นไปด้วยความเคียดแค้นชิงชังและคิดแต่ที่จะแก้แค้น
“ยายบ้าเอ๊ยย..นี่ขนาดหลับยังคิดแต่ที่จะทำร้ายคนอื่น เวรกรรมอะไรของผมที่ต้องมาเจอกับคุณเนี่ย”
ประพนธ์บ่นกับตัวเอง ก่อนจะเดินหายไปอีกทางเพื่อให้ร่างของภคพรหายไปจากสายตาของเขา
......................................จบตอน...........................................
.............ภคพรรีบร้อนออกจากบ้านโดยไม่ลืมที่จะโทรไปรายงานพิภพให้ทราบพฤตกรรมเลวๆของลูกชาย เมื่อไปถึงบ้านเกตุแก้ว
ภาพบาดตาตรงหน้าก็ไม่ได้ทำให้ภคพรเสียใจแม้แต่น้อย มีแต่ทำให้เธอรู้สึกแค้นใจมากกว่าเดิมหลายสิบเท่า
“ซบอกสามีชาวบ้าน มันไม่ทำให้คุณหนูเกตุแก้วผู้สูงส่งละอายแก่ใจบ้างเลยหรือไง”
ภคพรปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า ประพนธ์และเกตุแก้วหันมามองพร้อมกัน
“มาจริงๆซะด้วย ยอมรับแล้วสิว่าตัวเองหน้าด้าน มาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลย ที่นี่ไม่มีใครต้อนรับเธอ”
ประพนธ์เผชิญหน้ากับภคพร ยิ้มเยาะใส่เธอ
“ฉันจะบอกอะไรคุณให้นะ หน้าด้านอย่างฉัน มันก็ดีกว่าไร้ยางอายอย่างคนรักเก่าของคุณ”
ภคพรเหลือบตาลงมองดูเกตุแก้วตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าอย่างดูถูก
“หุบปากไปเลย ไม่ว่าจะหน้าด้านหรือไร้ยางอาย มันก็คุณสมบัติของเธอทั้งนั้นแหละ ออกไปจากที่นี่ซะ บอกแล้วไงว่าไม่มีใคร
ต้อนรับเธอ”
ประพนธ์ตะคอกใส่ภคพรชิงชัง
“ฉันจะไป แต่คุณต้องไปกับฉันด้วย”
ภคพรโวยวาย
“หึหึ ฝันไปหรือเปล่า แค่หน้าคุณผมยังไม่อยากจะมองเลย แล้วทำไมผมต้องทำตามคำพุดไร้สาระของคนไร้สาระอย่างคุณด้วย”
ประพนธ์เย้ยหยัน โอบกอดเกตุแก้วไว้แนบแน่นในอ้อมแขน
“แน่ใจนะว่าจะไม่ไปกับฉัน ถ้าไม่อยากให้ครอบครัวเดือดร้อนเพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว กลับไปกับฉันเดี๋ยวนี้”
ภคพรยิ้มเยาะใส่ประพนธ์อย่างผู้ชนะ
“เธอนี่มัน...”
ประพนธ์อ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออก เพราะคำขู่ที่ทำให้เขาขยะแขยงภคพรไปมากกว่าเดิมหลายสิบเท่า
“รู้เอาไว้วะด้วยนะ ว่าต่อให้แลกด้วยชีวิต เพื่อผู้หญิงคนนี้ฉันก็ให้ได้ ฉันจะไม่มีวันทอดทิ้งผู้หญิงคนนี้จำเอาไว้ด้วย”
ประพนธ์ยืนยันเจตนาเดิม หันไปสวมกอดเกตุแก้วแนบแน่นกว่าเดิม
“งั้นก็ไปตายด้วยกันเลยไป”
ภคพรหมดความอดทนเกรี้ยวกราดใส่ทั้งสองคนและผลักพวกเขาเพื่อสั่งสอนแต่เกตุแก้วพลาดท่าพลัดตกระเบียงบ้านลงไป
“ตูม”
ร่างของเกตุแก้วตกลงไปในสระน้ำด้านร่าง ขณะที่ประพนธ์กับภคพรยืนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“ยายปิศาจ ฉันเกลียดเธอ”
ประพนธ์ผลักภคพรใส่กระถางต้นไม้เต็มแรงจนแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ ร่างของภคพรล้มลงไปบนกองกระถางต้นไม้อย่างไร้การควบคุม
“ถ้าแฟนฉันเป็นอะไรไปนะ เธอได้ตายสมใจเธอแน่”
ประพนธ์ตะคอกใส่ภคพร รีบร้อนวิ่งออกจากระเบียงเข้าห้องไป
“โอ๊ยยย”
ภคพรค่อยๆขยับตัว ก่อนจะพบว่ามือตัวเองถูกเศษกระถางบาดจนเป็นแผลลึกเลือดไหลทะลักน่ากลัว ภคพรมองหาเศษผ้า
มาพันมือเธอไว้ด้วยอาการตกตะลึง เธอไม่ได้ต้องการให้เรื่องราวรุนแรงใหญ่ตัวขนาดนี้ เธอแค่ต้องการสั่งสอนประพนธ์เท่านั้น
ที่กล้ามาล้อเล่นกับเธอ
**************************************************************************
.............ประพนธ์อุ้มร่างของเกตุแก้วที่เปียกโชกและกำลังหอบอย่างหนักเพราะโรคหอบกำเริบขึ้นด้วยความทุลักทุเล ก่อนจะ
สวนกลับกันย์ที่กลับเข้าบ้านมาพอดีด้วยความบังเอิญ
“เกิดอะไรขึ้น”
กันย์เบิกตากว้างตกใจ
“ภคพรมาที่นี่ เธอทำร้ายเกตุแก้วครับ”
ประพนธ์รายงาน กันย์หันขวับไปมองหาตัวต้นเหตุ เจอภคพรเดินลงบันไดมาด้วยรอยยิ้มร้ายกาจไม่มีสลด
“ผมบอกคุณแล้วใช่ไหม ว่าอย่ายุ่งกับน้องสาวผม คุณฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง”
กันย์ตะวาดใส่หน้าภคพร
“พี่กันย์ ยา ยา ยา”
เกตุแก้วดิ้นรน หอบโตโยนอยู่ในอ้อมแขนของประพนธ์
“พี่จะไปเอายามาให้ รอก่อนนะ ดูยายผู้หญิงคนนี้ไว้ให้ดี อย่าให้หนีไปได้”
กันย์รีบร้อนไปหายา ประพนธ์วางเกตุแก้วลงกับพื้นกอดเธอไว้แนบแน่น แสนรักแสนห่วงใย ดวงตาก็เฝ้ามองดูภคพรที่ยืนเชิด
รอ อย่างไม่กลัวเกรงด้วยความเกลียดชัง
**************************************************************************
.............หลังจากดูแลเกตุแก้วจนปลอดภัย กันต์ก็กลับมาเล่นงานภคพร ความร้ายกาจของเธอทำให้เขาไม่อาจให้ทุกอย่าง
แค่ผ่านไป
“เลือกเอาว่าจะไปกราบขอโทษน้องสาวผม หรือจะให้ผมทำกับคุณเหมือนกับที่คุณทำกับน้องสาวของผม”
กันย์ยื่นคำขาด มองจ้องภคพรที่ก็มองจ้องเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ โดยมีประพนธ์ร่วมอยู่ในเหตุการณ์ครั้งนี้ด้วย
“กราบขอโทษ!! ฝันไปเถอะ นายทำเลวระยำกับน้องสาวฉันเอาไว้ ฉันยังลากนายไปกราบขอโทษเธอไม่ได้เลย เพราะฉะนั้น
ฉันก็ไม่มีอะไรที่จะต้องเลือก จะบอกอะไรให้รู้เอาไว้นะ แค่เห็นหน้านายฉันก็รู้สึกขยะแขยง อยากจะอ้วก”
ภคพรเย้ยหยันและหันหน้าเดินหนีแต่กันย์ตามไปขวางเอาไว้ ผู้ชายป่าเถื่อนไร้หัวใจอย่างเขาคงไม่สามารถทำอะไรภคพรได้
นอกจากรังแกเธอด้วยความเป็นผู้ชาย
“...”
ภคพรยังคงงงงันกับเหตุการณ์ตรงหน้า กว่าจะได้สติกันย์ก็จับศีรษะเธอไว้มันและบดขยี้ริมฝีปากเธอแบบเอาเป็นเอาตาย
ประพนธ์ยืนมองภาพตรงหน้าตกตะลึง เรื่องราวทุกอย่างมันเริ่มที่จะไม่เป็นไปตามที่เขาคาดการณ์เอาไว้อีกแล้ว
“ปล่อยฉันนะ”
ภคพรดิ้นรนขัดขืน แต่เป็นกันย์ที่ยอมปล่อยเธอเอง
“เพี๊ยๆ”
ภคพรตบหน้ากันเต็มแรง ในขณะที่เขาเองก็ตบเธอกลับอย่างไร้ความรู้สึกผิดใดๆ
“รู้เอาไว้ด้วยว่าผมก็ขยะแขยงคุณ”
กันย์พูดประโยคสุดท้าย ก่อนจะผลักภคพรลงไปในสระน้ำบ้างอย่างเลือดเย็น
“พี่...”
ประพนธ์พยายามจะร้องห้ามแต่ก็สายเกินไปซะแล้ว เขาพยายามจะลงไปช่วยแต่ก็ถูกกันย์ยกมือขึ้นกันเอาไว้ ชายหนุ่มเลือดเย็น
มองดูภคพรดำผุดดำว่ายอยู่ในน้ำด้วยความสะใจ
“พี่ครับ เดี๋ยวยายนั่นก็ตายหรอก”
ประพนธ์กล่าวด้วยความกังวล
“รอให้ใกล้ตายก่อนแล้วนายค่อยเก็บซากเมียนายออกไปจากที่นี่ และถ้ายายนี่ยังมาวุ่นวายกับเกตุแก้วโดนที่นายปกป้องไม่ได้
พี่ก็จะจัดการผู้หญิงคนนี้ด้วยวิธีของพี่เอง”
กันย์ทิ้งท้ายและเดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ตูม!!”
ประพนธ์โดดลงไปในน้ำและช่วยภคพรขึ้นมานอนหน้าซีดเผือดอย่างหมดสภาพ
“ฉันจะไปส่งเธอกลับบ้าน สภาพแบบนี้มันน่าสมเพช”
ประพนธ์ประคองภคพรให้ลุกขึ้น
“อย่ามายุ่งกับฉัน”
ภคพรสะบัดมือแต่พลาดท่าทำให้ประพนธ์ตกลงไปในน้ำโดยมีตัวเธอเองที่ตามติดลงไปด้วย
“หยิ่ง ผยอง ร้ายกาจอย่างน่ารังเกียจ คนอย่างเธอมันไม่แปลกหรอกนะที่จะต้องตายอย่างโดดเดี่ยว สมน้ำหน้า”
ประพนธ์พาร่างตัวเองขึ้นจากน้ำและเดินจากไปโดยไม่คิดที่จะหันกลับมาใส่ใจภคพรอีก
**************************************************************************
.............ภคพรไม่กล้ากลับบ้านด้วยสภาพน่าสมเพชแบบนี้ เธอจึงขับรถมาที่บ้านของประพนธ์แทน ความคิดที่จะเล่นงานประพนธ์
ผ่านทางพ่อแม่ของเขาคือสิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัวของเธอตลอดเวลา
“เกิดอะไรขึ้นลูก หนูเนย์”
พิภพเอ่ยปากถามร้อนอกร้อนใจเมื่อเห็นลูกสะใภ้เดินเข้ามาด้วยเสื้อผ้าที่เปียกปอน
“ประพนธ์เขาไม่...”
ร่างบางของหญิงสาวหล่นร่วงลงสู่พื้น พร้อมกับหยดเลือดสดๆที่ไหลออกมาจากมือของเธอ ชีวิตเธอคงจะสลงบกว่านี้ถ้าเธอ
ยอมเลือกที่จะปล่อยว่างเรื่องราวทุกสิ่งทุกอย่าง
**************************************************************************
.............เช้ามืดวันเดียวกันอาการของเกตุแก้วก็กำเริบขึ้น กันย์คอยดูแลน้องสาวของเขาไม่ยอมห่างและคิดอยู่แต่เพียงในใจ
ว่าจะตอบแทนความร้ายกาจของภคพรยังไง
“หัวใจของผู้หญิงคนนั้นคือน้องสาว หัวใจของพี่ก็คือเธอ ในเมื่อหัวใจของพี่ถูกคนพวกนั้นทำร้าย พวกมันก็จะต้องได้รับโทษทัณฑ์
เหมือนกัน”
กันย์พูดเบาๆกับตัวเองโดยที่มือข้างหนึ่งก็กุมมือเกตุแก้วเอาไว้โดยไม่ยอมห่างไปไหนแม้แต่วินาทีเดียว
**************************************************************************
.............นวพรรษนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงคนไข้ โดยที่บนโซฟาเล็กๆข้างเตียงก็มีธาวินคอยนอนอยู่ข้างๆ
“ติ๊ดๆๆๆ”
ธาวินได้รับโทรศัพท์จากใครบางคน ข้อความที่เขาได้ยินทำให้เขาต้องรีบร้อนวิ่งออกจากห้องไป ในขณะที่กันย์กลับเดินสวน
เข้ามาแทน วันนี้เรื่องราวทุกอย่างจะต้องจบลง ภคพรจะต้องไม่มีข้อต่อรองใดๆที่จะเอาชนะทุกคนได้อีก
“พอกันที”
กันย์พูดกับตัวเองเดินเข้ามาในห้องคนไข้
“โอ๊ยยย”
นวพรรษลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ ลืมตาโพล่งขึ้นมองเห็นมือของใครบางคนกำแขนของเธออยู่
“คุณ..”
หญิงสาวกระอึกกระอัก มองกันย์ด้วยความตกใจ ชายหนุ่มไม่ยอมพูดอะไรเลย เขากำมือของนวพรรษแน่นหนาและดึงสายน้ำเกลือ
ของเธอออกอย่างเลือดเย็นอีกเป็นครั้งที่ไม่รู้เท่าไหร่
“...”
กันย์ยังไม่ยอมเปิดปากพูดอะไรเขากระชากร่างบางของนวพรรษลงจากเตียงด้วยความเงียบงัน
“คุณจะพาฉันไปไหน ปล่อยนะ”
นวพรรษเดินตามมาแรงฉุดกระชาก ไม่อาจขัดขืน
“บอกให้ปล่อยไงเล่า ปล่อย”
นวพรรษพยายามขัดขืน พยายามแกะมือกันย์ออก แต่ก็ไร้ประโยชน์ ไม่นานเขาก็รากเธอมาจนถึงบันไดหนีไฟ
“ปล่อยฉัน”
นวพรรษสะบัดอย่างแรงจนหลุดจากพันธนาการ ยืนเผชิญหน้ากับชายหนุ่มหน้าตาท่าทางเลือดเย็นตรงหน้า ชิงชัง
“เราไม่มีอะไรที่จะต้องพูดกันอีกแล้ว อย่ามายุ่งกับฉัน”
นวพรรษเดินหนีแต่กันย์จับแขนเธอเอาไว้ หญิงสาวหันขวับมามองจ้องหน้าเขาแสนเกลียดชัง
“พี่สาวคุณทำร้ายน้องสาวผมปางตาย ผมยอมไม่ได้”
กันย์กัดฟันพูด ความชิงชังในใจเขามันทำให้เขามองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากความสุขของเกตุแก้ว
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน คุณยังทำร้ายฉันไม่พอใช่มั้ย ถึงได้ทำกับฉันแบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้าอยากให้ฉันตายนัก
ทำไมไม่เอาปืนมายิงฉันให้ตายไปซะเลยล่ะ”
นวพรรษพยายามซ่อนความเสียใจและหยดน้ำตาของเธอเอาไว้
“หัวใจของผมมันไม่มีความรู้สึกอีกแล้ว ไม่ว่าจะจะต้องมาเจ็บปวดเพราะผม สิ่งเดียวที่ใจของผมมันรู้สึกได้ก็คือใครจะมาทำร้าย
น้องสาวของผมไม่ได้ ผมไม่ยอม ต่อให้ต้องทำร้ายคนทั้งโลกเพื่อปกป้องคนที่ผมรัก ผมก็จะทำ”
กันย์พูดทิ้งท้ายและรากนวพรรษลงบันไดต่ออย่างโหดร้าย
“ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ”
นวพรรษขัดขืนและสะบัดแขนอย่างแรงจนทำให้กันย์กลิ้งตกบันไดลงไปหัวกระแทกพื้น เลือดของเขาไหลอาบออกมาแดงฉาน
ดูน่ากลัว ชายหนุ่มนั่งนิ่งงันมองจ้องนวพรรษโกรธเคือง
“ฉันก็แค่อยากเป็นแม่ธรรมดาๆคนนึง ที่มีชีวิตที่เรียบง่าย มีความสุขแล้วก็อบอุ่นกับทุกคนที่รักฉัน ปล่อยฉันไปเถอะนะ
ฉันขอร้อง”
นวพรรษพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตารินไหล เธอเดินหนีเขาอีกครั้ง แต่เพราะคำพูดของเขาทำให้เธอต้องนิ่งและหยุดฟัง
“ผมทำให้ไม่ได้ ตราบใดที่พี่สาวคุณยังไม่เลิกกับนายพนธ์ ตราบใดที่พี่สาวของคุณยังทำร้ายน้องสาวของผมอยู่ ผมก็ไม่สามารถ
ปล่อยให้คุณไปมีชีวิตที่มีความสุขแบบนั้นได้”
ประพนธ์ยืนยันความรู้สึกของเขา แม้ว่าคำพูดนั้นมันจะฟังดูแสนโหดร้าย แต่นั่นก็เป็นคำพูดที่ออกมาจากหัวใจของเขาจริงๆ
**************************************************************************
.............กว่าประพนธ์จะจัดการธุระที่โรงพยาบาลเรียบร้อย เขากลับมาถึงบ้านก็เกือบจะบ่ายสามโมงอยู่แล้ว แต่บ้านที่เงียบสงัด
ทำให้เขารู้สึกแปลกใจ
“ส้มๆ ทุกคนหายไปไหนกันหมด”
ประพนธ์ถามด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“อยู่กับคุณหมอบนห้องของคุณค่ะ”
สาวใช้ตอบสุภาพเดินถืออ่างน้ำขึ้นบันได โดยมีประพนธ์เดินตามไปด้วยความไม่เข้าใจ
“แอ๊ดดด..”
ประพนธ์เปิดประตูห้อง เดินเข้าไป ภาพตรงหน้าที่เขามองเห็นคือภคพรนอนหน้าซีดเผือดอยู่ใต้ผ้าห่มบนเตียงนอนของเขา
พร้อมกับพ่อแม่และคุณหมอที่นั่งล้อมรอบเตียงนอนของเธออยู่
“แกหายไปไหนมา ทำไมปล่อยให้คนอื่นมาทำร้ายภรรยาของแกหนักหนาสาหัสขนาดนี้ แกทำแบบนี้พ่อกับแม่จะมีหน้า
ไปพบพ่อแม่ของหนูเนย์เขาได้ยังไง”
พิภพดุลูกชายเสียงเข้ม
“คนอื่นที่พ่อพูดถึงหมายถึงเกตุหรือเปล่า พ่อเข้าใจผิดแล้ว คนที่ไปตามราวีคนอื่นเขาจนตัวเองต้องมีสภาพทุเรศทุรังแบบนี้
ก็คือยายนี่แหละพ่อ เกตุแก้วต่างหากที่ถูกยายนี่ทำร้ายจนต้องเข้าโรงพยาบาล”
ประพนธ์ยืนยันความบริสุทธิ์ให้คนรัก มองดูภคพรที่นอนอยู่บนเตียงนอนด้วยความสมเพช
“แก..”
พิภพทำท่าจะโวยใส่ลูกชายแต่ถูกประไพรปรามเอาไว้
“ฉันพูดกับลูกเองค่ะ”
ประไพรวางมาดขรึม
“ฟังแม่นะพนธ์ ถึงแม่จะไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าแม่จะส่งเสริมให้ลูกทำร้ายเขาขนาดนี้ ถ้าเขาเกิดตายขึ้นมา
ลูกจะว่ายังไง”
ประไพรมองจ้องหน้าลูกชาย
“นี่แม่เข้าข้างยายผู้หญิงร้ายกาจคนนี้หรอ หนังเหนี่ยวขนาดนี้ไม่ตายง่ายๆหรอก”
ประพนธ์ยังคงเกรี้ยวกราดเมื่อพูดถึงภคพร
“พนธ์ นี่ลูกจะไม่ฟังแม่ใช่มั้ย อย่าทำร้ายเขาจนถึงขั้นเลือดตกยางออกแบบนี้อีก แผลที่มือเขาเป็นฝีมือของลูกหรือเปล่า”
ประไพรถามคาดคั้น
“แผล!! แผลอะไร”
ประพนธ์เลิกคิ้ว ก่อนจะนึกภาพเหตุการณืที่เพิ่งผ่านไปได้ว่าเขาเป็นคนผลักภคพรจนล้มคว่ำลงไปกับกระถางต้นไม้
“ผมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแผล ผมไม่รู้จริงๆว่าเขามีแผล”
ประพนธ์แก้ตัว
“ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว หนูภคพรไม่สบายครั้งนี้แกต้องเป็นคนดูแล”
พิภพยื่นคำขาด ประพนธ์หันขวับไปหาแม่เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ประไพรเลือกที่จะหันหน้าหนีเขาแทน ประพนธืจึงจำใจ
ต้องก้มหน้ารับกรรมอย่างไม่มีทางเลือกกับเหตุการณ์ในครั้งนี้
**************************************************************************
.............เมื่อทุกคนออกจากห้องไปภาระหน้าที่ในการดูแลทุกอย่างจึงตกมาเป็นของประพนธ์ แต่เพราะหัวใจที่เป็นห่วงเป็นใย
คนรักทำให้เขารู้สึกกระวนกระวายใจและไม่มีความสุขเอาซะเลย
“ผู้หญิงคนนี้ช่างหน้ารำคาญ”
ประพนธ์ยืนมองดูร่างของภคพรที่นอนไร้สติมีสายน้ำเกลือระโยงรยางค์อย่างขัดอกขัดใจ เพราะคำสั่งของพ่อทำให้เขาทิ้งเธอ
ไปไหนไม่ได้ แต่เขาก็ไม่อาจทำใจให้ดูแลเธอได้เลยแม้แต่นิดเดียว
“เมย์ พี่จะแก้แค้นให้เธอ พี่จะแก้แค้น เมย์อย่าร้องไห้นะ อย่างร้องนะ เมย์ เมย์”
ภคพรนอนพร่ำเพ้อ เพราะหัวใจที่เต็มแน่นไปด้วยความเคียดแค้นชิงชังและคิดแต่ที่จะแก้แค้น
“ยายบ้าเอ๊ยย..นี่ขนาดหลับยังคิดแต่ที่จะทำร้ายคนอื่น เวรกรรมอะไรของผมที่ต้องมาเจอกับคุณเนี่ย”
ประพนธ์บ่นกับตัวเอง ก่อนจะเดินหายไปอีกทางเพื่อให้ร่างของภคพรหายไปจากสายตาของเขา
......................................จบตอน...........................................
ชะนีน้อยนานา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ก.ค. 2556, 09:57:01 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ก.ค. 2556, 09:57:01 น.
จำนวนการเข้าชม : 1147
| << ไร้หัวใจ ตอนที่ 8 | ไร้หัวใจ ตอนที่ 10 >> |