ไร้หัวใจ
ภคพร หญิงสาวผู้มีหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยการแก้แค้น เมื่อนวพรรษน้องสาวของเธอถูกกันย์หนุ่มรูปหล่อเลือดเย็นทำให้ท้องแล้วไม่รับผิดชอบ ภคพรจึงทำทุกวิถีทางเพื่อให้กันย์ได้รับความทุกข์ทรมาน และหนทางเดียวที่จะทำร้ายกันย์ได้ก็คือการแต่งงานกับประพนธ์คู่หมั้นหนุ่มรูปหล่อของเกตุแก้ว น้องสาวสุดที่รักของกันย์ แม้ว่าการแต่งงานครั้งนี้จะเต็มไปด้วยไฟแค้น และการดูถูกและทำร้ายต่างๆนานาจากประพนธ์ แต่เพื่อน้องสาวอันเป็นดั่งดวงใจ ภคพรยอมที่จะต้องกลายเป็นผู้หญิงร้ายกาจและเลือดเย็นอย่างไร้หัวใจ บทสรุปของโศกนาฏกรรมความรักครั้งนี้จะเป็นเช่นไร ภคพรจะยอมปล่อยวางความแค้นที่มีแต่ทำร้ายให้ทุกคนต้องเจ็บปวดในครั้งนี้ได้อย่างไร....ติดตามอ่านได้ใน ไร้หัวใจ...
Tags: ตบจูบ
ตอน: ไร้หัวใจ ตอนที่ 10
ไร้หัวใจ ตอนที่ 10
.............ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาภคพรก็ไข้ขึ้นสูงจนน่าใจหาย เดือดร้อนประพนธ์ต้องออกตามหาคนมาช่วยให้วุ่นวาย แต่ก็ไม่มีใครอยู่
ให้เขาขอความช่วยเหลือเลยเพราะทุกคนตามออกไปช่วยงานพิภพที่ข้างนอกบ้านกันหมด
“เวรกรรมล่ะกู”
ประพนธ์หน้าตาเลิ่กลั่ก โทรหาหมอประจำบ้านก็ติดธุระและกว่าที่เขาจะพาร่างของภคพรไปถึงโรงพยาบาลเธอก็มีหวังไข้ขึ้นสูง
ช็อกตายไปซะก่อนที่จะไปถึงโรงพยาบาล
“เฮ้อ!! ทำไมทุกเรื่องทุกอย่าง มันถึงได้วุ่นวายขนาดนี้นะ”
ประพนธ์หน้ายุ่ง จัดแจงหาผ้าชุบน้ำเย็นมาเช็ดตัวให้ภรรยาในนามของเขาด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ ความประหม่าเกิดขึ้นทันที
เมื่อเขาได้สัมผัสร่างกายของหญิงสาวไร้สติตรงหน้า กว่าเขาจะเช็ดตัวให้เธอเสร็จเสื้อผ้าของภคพรก็เปียกชุ่มไปหมด
แต่ก็ยังโชคดีที่ไข้ของเธอค่อยๆลดลงบ้างแล้ว
“....”
เพราะเสื้อผ้าที่เปียกชุ่มทำให้ภคพรลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความหนาวเหน็บ
“นี่นายทำเสื้อผ้าฉันเปียกหรอ”
ภคพรพุดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา นอนซมเพราะพิษไข้ แม้แต่แรงที่จะพูดกับประพนธ์ก็แทบจะไม่มี ปวดทรมานเพราบาดแผล
ที่มือจนแทบขาดใจ
“งั้นผมจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้”
ประพนธ์ปรี่เข้าหาภคพร จับกระดุมเสื้อเธอ ทำท่าจะปลด แต่ภคพรยกมือขึ้นกุมมือของเขาเอาไว้แน่นหนา
“ไม่ ไปตามส้มมา”
ภคพรพยายามที่จะอ้าปากพูด น้ำเสียงของเธอนั้นแผ่วเบาจนประพนธ์ฟังแทบไม่ได้ยิน
“ไม่มีใครอยู่บ้าน ถ้าไม่อยากหนาวตายก็อยู่เฉยๆ ผมจะพยายามไม่มองคุณก็แล้วกัน”
ประพนธ์ที่จะเคร่งขรึม ปัดมือภคพรออกอย่างแสนง่ายดาย เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอด้วยความดุดันเพื่อปิดบังความอาย
ที่ยังไงก็ปิดไม่มิด
“นี่นาย...”
ภคพรพยายามจะอ้าปากจะพูด แต่ก็ไม่มีปัญญาที่จะขัดขืน ประพนธ์เองก็กำลังวุ่นวายอยู่กับการบังคับตัวเองไม่ให้มอง
เรือนร่างขาวนวลเนียนของหญิงสาวตรงหน้า
“ห้า..ม..มองง”
ภคพรพยายามอ้าปากพะงาบๆเพื่อพูดกับประพนธ์แต่เสียงของเธอก็เบาจนแทบจะไม่ได้ยิน
“รู้แล้วๆ แต่ถ้าผมไม่มองเลย ผมจะเอาเสื้อผ้าของคุณออกได้ยังไงล่ะ”
ประพนธ์หงุดหงิดใส่ภคพร จับเธอใส่เสื้อผ้าใหม่หลังจากที่ลอกคราบเธอจนเหลือแต่ชุดชั้นใน
“เสร็จแล้ว”
ประพนธ์พูดขึ้นหลังจากที่ติดกระดุมเม็ดสุดท้ายเสร็จ
“ชุดนอนคุณมันไม่มีแบบที่เป็นกระดุม มันใส่ลำบาก ใส่ของผมไปก่อนก็แล้วกันนะ”
ประพนธ์พูดส่งๆด้วยความอึดอัดใจ ก่อนจะห่มผ้าห่มให้ภคพรด้วยมือของเขาเองอย่างไม่มีทางเลือก
“ฉันหนาว ขอผ้าห่มหน่อย”
ภคพรนอนสลึมสลือทุกข์ทรมานเพราะผิดไข้ ประพนธ์ยืนมองจ้องเธอด้วยความสมเพช ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าห่มในตู้มาห่ม
ให้เธออีกผืนหนึ่ง
“ความจริงไม่ว่ายังไงในฐานะของความเป็นมนุษย์ ผมขอโทษที่ปล่อยให้พี่กันย์ทำร้ายคุณหนักถึงขนาดนี้ จะแก้แค้นกันยังไง
มันก็เป็นเรื่องของคุณสองคน ผมแค่หวังว่าซักวันคุณจะเปลี่ยนใจและเลิกทำร้ายเกตุแก้ว ผมขอพุดตรงๆว่าผมเฝ้ารอวันนั้นจากคุณ
ด้วยความหวังอันน้อยนิด น้อยจนผมแทบมองไม่เห็นมันเลยด้วยซ้ำ”
ประพนธ์พูดขึ้นเศร้าๆ นั่งลงบนเก้าอี้ตัวเล็กๆข้างเตียงนอนของเขาเอง
“คืนนี้ผมจะอยู่กับคุณ ไม่ใช่เพราะผมมีความรู้สึกบางอย่างกับคุณหรอกนะ แต่เพราะว่าจะได้ไม่มีใครมาต่อว่าครอบครัวของผมได้
เกตุมีพี่กันย์คอยดูแลแล้ว คืนนี้ผมจะนอนกับคุณที่นี่แหละ”
พูดจบชายหนุ่มก็อุ้มร่างบางใต้ผ้าห่มหน้าเขยิบเข้าไปชิดกับริมขอบเตียงด้านซ้ายมือ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆกายเธอ
ด้วยความเหนื่อยล้า
**************************************************************************
.............เช้าของวันใหม่อากาศยามเช้าแสนสดใส สายแดดอุ่นๆเล็ดลอดเข้ามาในห้องนอนของประพนธ์ทางหน้าต่าง
เรือนร่างของบ่าวสาวคู่กัดนอนกอดกันกลมอยู่ใต้ผ้าห่ม
“ร้อน”
ภคพรเริ่มขยับตัว รู้สึกไม่สบายตัวรู้สึกหนักอยู่ที่หน้าอก ก่อนจะต้องกรีดร้องเสียงดังสนั่นหวั่นไหวเพราะใบหน้าของประพนธ์
ที่แนบแน่นอยู่ใบหน้าอกเธอ
“นาย...”
ภคพรผงะถอยออกห่าง ในขณะที่ประพนธ์ยังคงนอนพลิกไปพลิกมาไม่รู้เรื่องรู้ราว
“นี่นายทำบ้าอะไรเนี่ย นายทำอะไรฉัน”
ภคพรลุกนั่งก่อนจะปรี่เข้าหาประพนธ์และตีแขนเขาเสียงดังเผี่ยๆหลายป้าบ
“น่ารำคาญ”
ประพนธ์พลิกตัวหันมาหาภคพร ตกใจอยู่ไม่น้อย แต่ก็ยังไม่ยอมลุกจากที่นอน
“ผมไม่ได้ทำอะไรคุณทั้งนั้นแหละ ตัวคุณเดี๋ยวก็ร้อน เดี๋ยวก็เย็น คุณเองนั่นแหละที่บอกว่าหนาวๆๆ แล้วก็รากผมเข้าไปกอดเฉยเลย
แกะยังไงก็แกะไม่ออก ผมก็เลยเผลอหลับไปท่านี้แหละ เลิกโวยวายซะที คนจะนอน ถ้ายังขืนเสียงดังอีก คุณเจอผมแน่”
ประพนธ์ข่มขู่ หลับตาลงนอนต่อด้วยความอ่อนเพลีย ในขณะที่ภคพรนั่งเงียบงันหน้าตาตื่นตระหนก พยายามนึกทบทวน
ถึงเหตการณ์ตลอดทั้งคืนที่ผ่านมา
**************************************************************************
.............แม้ว่าหมอจะอนุญาตให้กลับบ้านได้แล้ว แต่เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของลูกน้อยที่กำลังจะเกิดมาทำให้นวพรรษ
ยังไม่ยอมที่จะกลับบ้านและขอร้องคุณหมอเพื่อที่จะอยู่พักฟื้นที่โรงพยาบาลแห่งนี้ต่อ
“เช้านี้คุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม ผมจะออกไปซื้อให้”
ชายหนุ่มกล่าวด้วยรอยยิ้มบางๆบนใบหน้า เกือบจะครบเดือนแล้วที่เขาอยู่คอยดูแลนวพรรษมาเป็นอย่างดี
“ไม่ค่ะ ขอบคุณ แต่ฉันอยากจะขอร้องคุณว่าต่อไปนี้ คุณไม่ต้องมาเฝ้าฉันที่นี่อีกแล้วล่ะ”
นวพรรษหันไปมองจ้องธาวิน สายตาและท่าทีที่แสนเย็นชาของเธอ ทำให้เขาปวดใจ
“ทำไมครับ”
ธาวินมองหน้าภรรยาของเขาไม่เข้าใจ
“คุณมีคนรักอยู่แล้ว คุณจะมาปกป้องผู้หญิงคนอื่นอีกได้ยังไง”
นวพรรษมองหน้าธาวินเฉยชา
“คุณคือภรรยาของผมที่ถูกต้องตามกฎหมาย ในฐานะสามีที่ถูกต้องตามกฎหมาย ผมมีหน้าที่ต้องปกป้องคุณ”
ธาวินมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความสงสารจนจับหัวใจ เขาเดินเข้ามากุมมือของเธอไว้ด้วยความห่วงใยจากใจจริง เพราะเรื่องราว
ทุกอย่างที่เขาได้รับรู้เกี่ยวกับชีวิตของเธอ มันทำให้เขาไม่สามารถปล่อยให้เธอต้องเผชิญกับปัญหาเพียงลำพัง
“ฉันไม่อยากเสียใจเพราะผู้ชายคนไหนอีกแล้ว คุณอย่ามาสงสารฉันเลย ฉันอยู่คนเดียวได้”
นวพรรษยังคงเฉยชาและปฏิเสธความห่วงใยจากธาวิน
“คุณคือผู้หญิงที่น่าสงสารที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมาเลย คุณนวพรรษ ผมรู้ดีว่าหัวใจของคุณกำลังเจ็บปวดและบอบช้ำมาก
ผมจะอยู่กับคุณจนกว่าคุณจะหายดี เมื่อวันนั้นมาถึง คุณไม่ต้องออกปากไล่ ผมก็จะเป็นฝ่ายเดินออกไปจากชีวิตของคุณเอง”
ธาวินบีบมือหญิงสาวตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่แสนอ่อนโยนและบริสุทธิ์ใจ
“ปล่อยค่ะ”
นวพรรษจับมือธาวินออกจากมือเธอ
“เมื่อวานผู้ชายคนนั้นเข้ามาทำร้ายฉันถึงที่นี่ ในห้องนี้ ในขณะที่ฉันพยายามมองหาคุณ แต่ฉันก็หาคุณไม่เจอ คุณคิดว่าฉัน
จะยังสามารถเชื่อคำพูดพวกนั้นของคุณได้อยู่หรือเปล่า”
นวพรรษมองจ้องหน้าธาวินเฉยชา เธอไม่ได้พูดแบบนี้เพื่อต้องการประชดประชันหรืออยากทำให้เขาเสียใจ เธอแค่ต้องการ
ปล่อยคนดีๆอย่างธาวินให้เดินจากไป
“ผู้ชายคนนั้นมาทำร้ายคุณ”
ธาวินเบิกตากว้าง ตกใจ
“ใช่ เขาถอดสายน้ำเกลือของฉันออก แล้วเขาก็รากฉันลงบันไดไป ถ้าฉันไม่ผลักเขาตกบันไดซะก่อน ฉันก็ยังไม่รู้เหมือนกัน
ว่าป่านนี้ฉันจะเป็นยังไง”
นวพรรษพยายามมองจ้องธาวินเพื่อให้เขารู้สึกผิดต่อเธอ
“ผม..เอ่อ..ผม..”
ธาวินตะกุกตะกัก ไม่รู้จะพูดให้นวพรรษฟังได้ยังไงว่าสาเหตุที่เขาทิ้งเธอไป ก็เพราะภรรยาคนแรกและคนเดียวที่เขารักกำลัง
จะให้กำเนิดลูกชายคนแรกในชีวิตของเขา ลูกชายที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไข ลูกชายที่เกิดมาด้วยความรักของพ่อและแม่ทุกประการ
“ช่างมันเถอะ ที่ฉันพูด ฉันก็ไม่ได้ต้องการเรียกร้องสิทธิ์หรือทำให้คุณไม่สบายใจ ฉันแค่อยากให้คุณไม่ต้องสนใจฉันอีก
ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณไม่ต้องมาเฝ้าฉันอีกแล้ว”
นวพรรษนอนไร้ชีวิตชีวา ไม่ต่างอะไรจากร่างที่ไร้วิญญาณอยู่บนเตียงคนไข้ ธาวินเองก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมาอีก
เขาทำได้แค่เงียบและมองดูความสิ้นหวังในแววตาของนวพรรษด้วยความทุกข์ทรมานไม่ต่างกัน
**************************************************************************
.............ทันทีที่ฟื้นไข้ภคพรก็ตรงดิ่งมาหาน้องสาวเธอที่โรงพยาบาล แต่เพราะโลกมันกลมทำให้เขาได้พบกับประพนธ์และ
เกตุแก้วเข้าโดยบังเอิญที่โรงพยาบาล
“หนังหนาเหมือนกันนะคะคุณเกตุแก้ว”
ภคพรเปิดศึก มองดูประพนธ์เดินเข็นรถเข็นให้เกตุแก้วนั่ง
“แต่ก็คงไม่เท่าคุณ”
เกตุแก้วหุบยิ้ม ทุกครั้งที่เจอหน้าภคพรเธอจะไม่สามารถยิ้มออกมาได้เลย
“จะมาหาน้องสาวคุณก็เชิญ อย่ามัวมาเสียเวลาเกะกะระรานคนอื่นแถวนี้”
ประพนธ์ชิงตัดบท หน้าตาบึ้งตึง
“นายต้องไปกับฉันด้วย”
ภคพรออกคำสั่ง
“ไม่ไป อย่ามาหาเรื่อง จะไปไหนก็ไปเลยไป”
ประพนธ์ตะวาดใส่ เข็นรถเข็นเดินหนีเธอ แต่ภคพรไม่ยอมตามไปขวางหน้าพวกเขาเอาไว้
“คุณเกตุแก้ว ขอสามีของฉันคืนด้วย”
ภคพรกระชากแขนประพนธ์มากอดไว้
“ก็บอกว่าไม่ไป ปล่อย”
ประพนธ์เริ่มใช้กำลัง แต่ภคพรก็ยังคงเกาะติดเขาแจ
“หน้าด้าน”
เกตุแก้วหมดความอดทน
“เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ใครกันแน่ที่หน้าด้าน ผู้ชายคนนี้คือสามีของฉัน แล้วฉันเองก็ใช้นามสกุลของเขาอยู่ คำที่คุณเพิ่งพูด
ออกมาเมื่อตะกี้ ช่วยเก็บมันเอาไว้ด่าตัวเองไม่ดีกว่าหรอคะ”
ภคพรมองจ้อง ความร้ายกาจของเธอยังคงจัดจ้านและทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา
“ปากเสีย ปล่อยสิ ผมบอกว่าให้ปล่อย”
ประพนธ์สะบัดเต็มแรง แรงเหวี่ยงทำให้ภคพรเซถลาออกไปไม่เป็นท่า
“นายทำให้ฉันเจ็บตัวอีกแล้วนะ”
ภคพรกัดฟันพูด หันไปเล่นงานเกตุแก้วแทน ภคพรผลักเกตุแก้วเต็มแรงจนเธอพลัดตกลงมาจากรถเข็น
“เกตุ”
ประพนธ์รีบร้อนเข้าไปประคองคนรัก
“สมน้ำหน้า”
ภคพรยืนท้าทาย อย่างร้ายกาจ
“คุณพยาบาลครับ ช่วยพาแฟนผมไปที่ห้องที ผมมีเรื่องต้องจัดการกับผู้หญิงคนนี้ซักหน่อย”
ประพนธ์ส่งคนรักให้นางพยาบาลและหันกลับมาเล่นงานภคพรแทน
“คุณมันบ้าไปแล้ว ผู้หญิงจิตใจสกปรก”
ประพนธ์ตะคอกใส่หญิงสาว โกรธมากแต่ก็ไม่รู้จะทำให้ภคพรเจ็บปวดได้ยังไง
“ก็เพราะพวกคุณนั่นแหละที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ถ้าไม่อยากให้ผู้หญิงคนนั้นเจ็บตัว ก็อย่ามาแตะต้องน้องสาวของฉันสิ
ไม่ว่าจะคุณหรือไอ้ชาติชั่วนั่น ถ้าพวกคุณมาทำให้น้องสาวของฉันต้องเสียใจอีก คนคนเดียวที่จะได้รับความรู้สึกชั่วๆแบบนั้น
กลับไปก็คือเกตุแก้ว อดีตคนรักเก่าของคุณ น้องสาวของฉันเจ็บปวดมากเท่าไหร่ ผู้หญิงคนนั้นจะต้องเจ็บปวดมากกว่า
เป็นร้อยเท่าพันเท่า”
แววตาของภคพรเต็มไปด้วยความเคียดแค้นชิงชัง ความร้ายกาจของเธอทำให้ประพนธ์เริ่มหวาดหวั่น
“ผมไม่มีวันยอม จำใส่สมองตื้นๆของคุณเอาไว้เลยว่าผมไม่มีวันยอม”
ประพนธ์มองจ้องภคพร
“แน่ใจนะว่าเธอจะทำได้ ถ้าเธอไม่เลิกทำร้ายเกตุแก้ว อย่าหวังว่าชาตินี้จะได้เจอหน้าน้องสาวของเธออีก”
กันย์ปรากฏตัวขึ้น พร้อมกับเดินผ่านเลยภคพรกับประพนธ์ไปด้วยหัวใจที่ถูกครอบงำด้วยความชั่วร้ายไม่ต่างจากภคพร
“นี่นายจะไปไหน อย่ามายุ่งกับน้องสาวของฉันนะ นายจะไปไหน หยุดนะ”
ภคพรจ้ำอ้าวเดินตามกันย์
“หยุดนะ”
ภคพรคว้าข้อมือกันย์เอาไว้ แต่ก็ถูกเขาเหวี่ยงกระเด็นออกมาล้มหน้าคะมำอยู่ตรงหน้าประพนธ์
“ถ้าคุณนวพรรษเป็นอะไรไป รู้เอาไว้เลยนะว่าทั้งหมดมันเป็นเพราะคุณ”
ประพนธ์กัดฟันพูดกับภคพร ก่อนจะรากเธอลุกขึ้นยืน พลางเดินพลางวิ่งตามกันย์ไปด้วยความร้อนรน ความรู้สึกกำลังบอกกับเขา
ว่าจะต้องเกิดเหตุร้ายๆขึ้นอีกแน่ๆ
**************************************************************************
.............นวพรรษนอนอ่านหนังสือคุณแม่มือใหม่อยู่บนเตียงผู้ป่วยด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย การที่ต้องเลี้ยงลูกเพียงลำพังทำให้เธอต้องเตรียมตัวให้พร้อมกว่าแม่คนอื่นๆหลายเท่า
“....”
นวพรรษหยุดอ่าน เงยหน้าขึ้นมองเสียงเอะอะโวยวายที่ดังมาจากด้านนอก ยังไม่ทันจะวางหนังสือลงกันย์ก็พวดพาดเปิดประตูห้อง
เข้ามาเสียงดังผัวะ
“...”
นวพรรษวางหนังสือลง มองจ้องกันย์ไม่วางสายตาด้วยความรู้สึกที่ไม่ปลอดภัย
“ไปกับผม”
กันย์เดินเข้ามาฉุดกระชากหญิงสาวลงจากเตียง กระชากสายน้ำเกลือของเธอออกอย่างไร้ความปราณี
“ปล่อยฉัน”
นวพรรษสะบัดแขนออกอย่างใจเย็น แต่ก็ไม่อาจต้านพละกำลังของชายหนุ่ม เขาฉุดกระชากรากเธอออกมาจากห้องผู้ป่วย
อย่างไร้ซึ่งความปราณีใดๆ
“นายจะทำบ้าอะไร ปล่อยน้องฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้คนเลว ปล่อย”
ภคพรตะโกนด่ากันย์ มองดูเขาฉุดกระชากรากถูน้องสาวของเธอให้ไกลห่างออกไป ทั้งๆที่เธอกำลังตั้งท้องลูกของเขาอยู่
“นายจะพาน้องฉันไปไหน ปล่อยนะ ปล่อย”
ภคพรตะโกนไล่หลัง วิ่งตามกันย์ด้วยหัวใจที่แสนร้อนรุ่ม เป็นห่วงน้องสาว กลัวไปหมดทุกอย่างกับเหตุร้ายๆที่กำลังจะเกิดกับน้องเธอ
“ปล่อยฉันสิ ปล่อย”
นวพรรษดิ้นรนขัดขืน อยู่ในลิฟต์แคบๆกับกันย์สองคน
“เลือกเอาว่าจะไปกับผมดีๆ หรืออยากจะให้ผมรากพี่สาวคุณไปแทน”
กันย์กำข้อมือนวพรรษเอาไว้แน่นหนา มองจ้องหน้าเธอโดยไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ ก่อนจะพูดจาบังคับขู่เข็นเธฮด้วยแววตา
ที่ไม่รู้สึกสะทกสะท้าน
“ฉันจะจำเอาไว้จนวันตายเลยว่าผู้ชายอย่างคุณ ได้ทำอะไรกับฉันเอาไว้บ้าง”
นวพรรษรู้สึกเจ็บแปลบเข้าไปจนถึงขั้วหัวใจ 5 เดือนมาแล้วที่เธอต้องจมอยู่กับความทุกข์ทรมานตั้งแต่ได้รู้ว่ากันย์ปฏิเสธ
ที่จะรับผิดชอบลูกในท้องของเธอ แผลในใจของเธอยังไม่ทันหาย กันย์ก็กำลังจะซ้ำเติมรอยแผลเก่าให้มันเจ็บหนักไปกว่าเดิม
ด้วยการกระทำของเขาในวันนี้
“ผมรู้ดี”
กันย์ยอมรับในความเกลียดชังของนวพรรษแต่โดยดี ก่อนที่เขาจะพาเธอไปที่ลานจอดรถและเร่งเครื่องเพื่อรีบขับออกจาก
โรงพยาบาลแต่ภคพรก็โดดเข้ามาขวางหน้ารถเอาไว้ซะก่อน
“เอี๊ยด”
กันย์เบรกรถหน้าคะมำ
“พี่เนย์”
นวพรรษเบิกตากว้าง ตกใจกับการกระทำของพี่สาวเธอ
“เดี๋ยวก็ตายห่าหรอกคุณ”
ประพนธ์กระโดดเข้ามาประคองร่างของภคพรเอาไว้ ตะวาดใส่เธอเสียงดังลั่นด้วยหัวใจที่สั่นระรัวด้วยความกลัว
“อย่ามายุ่ง”
ภคพรตะคอกใส่
“ปล่อยน้องสาวฉันลงมาเดี๋ยวนี้ เร็วเข้าสิ ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้”
ภคพรทุบกระโปรงรถ มองจ้องกันย์ไม่วางสายตา ในขณะที่กันย์ก็เหยียบคันเร่งเสียงดังเพื่อข่มขู่เธอ
“อย่านะ อย่าทำอะไรพี่สาวฉัน ฉันก็ยอมไปกับคุณดีๆแล้วไง ถอยหลังสิ ถอยหลัง ฉันบอกให้คุณถอยหลังไง”
นวพรรษตะโกนใส่กันย์ทั้งน้ำตาเป็นห่วงชีวิตของพี่สาว กันย์เองก็รีบร้อนถอยหลังและเลี้ยวรถหักหนีไปอีกทาง ในขณะที่นวพรรษ
ได้แต่นั่งมองพี่สาวของเธอที่ยืนหวีดร้องเต้นเล่าๆปานจะขาดใจด้วยความรู้สึกทุกข์ทรมานเหมือนๆกัน
“ไอ้ชั่ว ไอ้เลว ปล่อยน้องสาวของฉันนะ ปล่อยเธอนะ ปล่อยเธอนะ”
ภคพรตะโกนด่าไล่หลังน้ำเสียงสั่นเครือ เป็นห่วงความปลอดภัยของน้องสาว หมดปัญญาและหมดเรี่ยวแรงที่จะตามเธอกลับมา
“ฮือๆๆๆๆ”
ภคพรทิ้งตัวลงนั่งร้องไห้อยู่บนพื้นในลานจอดรถ
“เป็นไงล่ะ ที่เรื่องมันเลวร้อยลงแบบนี้ก็เพราะคุณ”
ประพนธ์พูดกรอกใส่หูภคพร
“ไม่มีทาง ตราบใดที่เกตุแก้วยังอยู่ที่นี่ ฉันก็สามารถจัดการกับผู้ชายเลวๆคนนั้นได้”
แววตาของภคพรเต็มไปด้วยความเคียดแค้นอีกครั้ง เธอลุกขึ้นและรีบร้อนเดินไปทางเดิมที่เธอจากมา
“คุณจะไปไหน ผมจะไม่ยอมให้คุณเข้าใกล้เกตุแก้วอีกเป็นอันขาด”
ประพนธ์กระชากแขนภคพรเอาไว้
“อย่ามาห้าม ฉันจะทำ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ฉันต้องช่วยน้องสาวของฉันให้ได้”
ภคพรหันขวับมาตะคอกใส่ประพนธ์
“ไม่มีทาง ต่อให้ต้องตาย ผมก็ไม่มีทางยอมให้คุณทำร้ายคนรักของผมอีกแล้วเหมือนกัน”
ประพนธ์ยื่นคำขาด ยกภคพรขึ้นบ่าอย่างแสนง่ายดาย ก่อนจะยัดเธอใส่เข้ารถและขับออกจากโรงพยาบาลเช่นเดียวกัน
...............................จบตอน.......................................
.............ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาภคพรก็ไข้ขึ้นสูงจนน่าใจหาย เดือดร้อนประพนธ์ต้องออกตามหาคนมาช่วยให้วุ่นวาย แต่ก็ไม่มีใครอยู่
ให้เขาขอความช่วยเหลือเลยเพราะทุกคนตามออกไปช่วยงานพิภพที่ข้างนอกบ้านกันหมด
“เวรกรรมล่ะกู”
ประพนธ์หน้าตาเลิ่กลั่ก โทรหาหมอประจำบ้านก็ติดธุระและกว่าที่เขาจะพาร่างของภคพรไปถึงโรงพยาบาลเธอก็มีหวังไข้ขึ้นสูง
ช็อกตายไปซะก่อนที่จะไปถึงโรงพยาบาล
“เฮ้อ!! ทำไมทุกเรื่องทุกอย่าง มันถึงได้วุ่นวายขนาดนี้นะ”
ประพนธ์หน้ายุ่ง จัดแจงหาผ้าชุบน้ำเย็นมาเช็ดตัวให้ภรรยาในนามของเขาด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ ความประหม่าเกิดขึ้นทันที
เมื่อเขาได้สัมผัสร่างกายของหญิงสาวไร้สติตรงหน้า กว่าเขาจะเช็ดตัวให้เธอเสร็จเสื้อผ้าของภคพรก็เปียกชุ่มไปหมด
แต่ก็ยังโชคดีที่ไข้ของเธอค่อยๆลดลงบ้างแล้ว
“....”
เพราะเสื้อผ้าที่เปียกชุ่มทำให้ภคพรลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความหนาวเหน็บ
“นี่นายทำเสื้อผ้าฉันเปียกหรอ”
ภคพรพุดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา นอนซมเพราะพิษไข้ แม้แต่แรงที่จะพูดกับประพนธ์ก็แทบจะไม่มี ปวดทรมานเพราบาดแผล
ที่มือจนแทบขาดใจ
“งั้นผมจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้”
ประพนธ์ปรี่เข้าหาภคพร จับกระดุมเสื้อเธอ ทำท่าจะปลด แต่ภคพรยกมือขึ้นกุมมือของเขาเอาไว้แน่นหนา
“ไม่ ไปตามส้มมา”
ภคพรพยายามที่จะอ้าปากพูด น้ำเสียงของเธอนั้นแผ่วเบาจนประพนธ์ฟังแทบไม่ได้ยิน
“ไม่มีใครอยู่บ้าน ถ้าไม่อยากหนาวตายก็อยู่เฉยๆ ผมจะพยายามไม่มองคุณก็แล้วกัน”
ประพนธ์ที่จะเคร่งขรึม ปัดมือภคพรออกอย่างแสนง่ายดาย เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอด้วยความดุดันเพื่อปิดบังความอาย
ที่ยังไงก็ปิดไม่มิด
“นี่นาย...”
ภคพรพยายามจะอ้าปากจะพูด แต่ก็ไม่มีปัญญาที่จะขัดขืน ประพนธ์เองก็กำลังวุ่นวายอยู่กับการบังคับตัวเองไม่ให้มอง
เรือนร่างขาวนวลเนียนของหญิงสาวตรงหน้า
“ห้า..ม..มองง”
ภคพรพยายามอ้าปากพะงาบๆเพื่อพูดกับประพนธ์แต่เสียงของเธอก็เบาจนแทบจะไม่ได้ยิน
“รู้แล้วๆ แต่ถ้าผมไม่มองเลย ผมจะเอาเสื้อผ้าของคุณออกได้ยังไงล่ะ”
ประพนธ์หงุดหงิดใส่ภคพร จับเธอใส่เสื้อผ้าใหม่หลังจากที่ลอกคราบเธอจนเหลือแต่ชุดชั้นใน
“เสร็จแล้ว”
ประพนธ์พูดขึ้นหลังจากที่ติดกระดุมเม็ดสุดท้ายเสร็จ
“ชุดนอนคุณมันไม่มีแบบที่เป็นกระดุม มันใส่ลำบาก ใส่ของผมไปก่อนก็แล้วกันนะ”
ประพนธ์พูดส่งๆด้วยความอึดอัดใจ ก่อนจะห่มผ้าห่มให้ภคพรด้วยมือของเขาเองอย่างไม่มีทางเลือก
“ฉันหนาว ขอผ้าห่มหน่อย”
ภคพรนอนสลึมสลือทุกข์ทรมานเพราะผิดไข้ ประพนธ์ยืนมองจ้องเธอด้วยความสมเพช ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าห่มในตู้มาห่ม
ให้เธออีกผืนหนึ่ง
“ความจริงไม่ว่ายังไงในฐานะของความเป็นมนุษย์ ผมขอโทษที่ปล่อยให้พี่กันย์ทำร้ายคุณหนักถึงขนาดนี้ จะแก้แค้นกันยังไง
มันก็เป็นเรื่องของคุณสองคน ผมแค่หวังว่าซักวันคุณจะเปลี่ยนใจและเลิกทำร้ายเกตุแก้ว ผมขอพุดตรงๆว่าผมเฝ้ารอวันนั้นจากคุณ
ด้วยความหวังอันน้อยนิด น้อยจนผมแทบมองไม่เห็นมันเลยด้วยซ้ำ”
ประพนธ์พูดขึ้นเศร้าๆ นั่งลงบนเก้าอี้ตัวเล็กๆข้างเตียงนอนของเขาเอง
“คืนนี้ผมจะอยู่กับคุณ ไม่ใช่เพราะผมมีความรู้สึกบางอย่างกับคุณหรอกนะ แต่เพราะว่าจะได้ไม่มีใครมาต่อว่าครอบครัวของผมได้
เกตุมีพี่กันย์คอยดูแลแล้ว คืนนี้ผมจะนอนกับคุณที่นี่แหละ”
พูดจบชายหนุ่มก็อุ้มร่างบางใต้ผ้าห่มหน้าเขยิบเข้าไปชิดกับริมขอบเตียงด้านซ้ายมือ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆกายเธอ
ด้วยความเหนื่อยล้า
**************************************************************************
.............เช้าของวันใหม่อากาศยามเช้าแสนสดใส สายแดดอุ่นๆเล็ดลอดเข้ามาในห้องนอนของประพนธ์ทางหน้าต่าง
เรือนร่างของบ่าวสาวคู่กัดนอนกอดกันกลมอยู่ใต้ผ้าห่ม
“ร้อน”
ภคพรเริ่มขยับตัว รู้สึกไม่สบายตัวรู้สึกหนักอยู่ที่หน้าอก ก่อนจะต้องกรีดร้องเสียงดังสนั่นหวั่นไหวเพราะใบหน้าของประพนธ์
ที่แนบแน่นอยู่ใบหน้าอกเธอ
“นาย...”
ภคพรผงะถอยออกห่าง ในขณะที่ประพนธ์ยังคงนอนพลิกไปพลิกมาไม่รู้เรื่องรู้ราว
“นี่นายทำบ้าอะไรเนี่ย นายทำอะไรฉัน”
ภคพรลุกนั่งก่อนจะปรี่เข้าหาประพนธ์และตีแขนเขาเสียงดังเผี่ยๆหลายป้าบ
“น่ารำคาญ”
ประพนธ์พลิกตัวหันมาหาภคพร ตกใจอยู่ไม่น้อย แต่ก็ยังไม่ยอมลุกจากที่นอน
“ผมไม่ได้ทำอะไรคุณทั้งนั้นแหละ ตัวคุณเดี๋ยวก็ร้อน เดี๋ยวก็เย็น คุณเองนั่นแหละที่บอกว่าหนาวๆๆ แล้วก็รากผมเข้าไปกอดเฉยเลย
แกะยังไงก็แกะไม่ออก ผมก็เลยเผลอหลับไปท่านี้แหละ เลิกโวยวายซะที คนจะนอน ถ้ายังขืนเสียงดังอีก คุณเจอผมแน่”
ประพนธ์ข่มขู่ หลับตาลงนอนต่อด้วยความอ่อนเพลีย ในขณะที่ภคพรนั่งเงียบงันหน้าตาตื่นตระหนก พยายามนึกทบทวน
ถึงเหตการณ์ตลอดทั้งคืนที่ผ่านมา
**************************************************************************
.............แม้ว่าหมอจะอนุญาตให้กลับบ้านได้แล้ว แต่เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของลูกน้อยที่กำลังจะเกิดมาทำให้นวพรรษ
ยังไม่ยอมที่จะกลับบ้านและขอร้องคุณหมอเพื่อที่จะอยู่พักฟื้นที่โรงพยาบาลแห่งนี้ต่อ
“เช้านี้คุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม ผมจะออกไปซื้อให้”
ชายหนุ่มกล่าวด้วยรอยยิ้มบางๆบนใบหน้า เกือบจะครบเดือนแล้วที่เขาอยู่คอยดูแลนวพรรษมาเป็นอย่างดี
“ไม่ค่ะ ขอบคุณ แต่ฉันอยากจะขอร้องคุณว่าต่อไปนี้ คุณไม่ต้องมาเฝ้าฉันที่นี่อีกแล้วล่ะ”
นวพรรษหันไปมองจ้องธาวิน สายตาและท่าทีที่แสนเย็นชาของเธอ ทำให้เขาปวดใจ
“ทำไมครับ”
ธาวินมองหน้าภรรยาของเขาไม่เข้าใจ
“คุณมีคนรักอยู่แล้ว คุณจะมาปกป้องผู้หญิงคนอื่นอีกได้ยังไง”
นวพรรษมองหน้าธาวินเฉยชา
“คุณคือภรรยาของผมที่ถูกต้องตามกฎหมาย ในฐานะสามีที่ถูกต้องตามกฎหมาย ผมมีหน้าที่ต้องปกป้องคุณ”
ธาวินมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความสงสารจนจับหัวใจ เขาเดินเข้ามากุมมือของเธอไว้ด้วยความห่วงใยจากใจจริง เพราะเรื่องราว
ทุกอย่างที่เขาได้รับรู้เกี่ยวกับชีวิตของเธอ มันทำให้เขาไม่สามารถปล่อยให้เธอต้องเผชิญกับปัญหาเพียงลำพัง
“ฉันไม่อยากเสียใจเพราะผู้ชายคนไหนอีกแล้ว คุณอย่ามาสงสารฉันเลย ฉันอยู่คนเดียวได้”
นวพรรษยังคงเฉยชาและปฏิเสธความห่วงใยจากธาวิน
“คุณคือผู้หญิงที่น่าสงสารที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมาเลย คุณนวพรรษ ผมรู้ดีว่าหัวใจของคุณกำลังเจ็บปวดและบอบช้ำมาก
ผมจะอยู่กับคุณจนกว่าคุณจะหายดี เมื่อวันนั้นมาถึง คุณไม่ต้องออกปากไล่ ผมก็จะเป็นฝ่ายเดินออกไปจากชีวิตของคุณเอง”
ธาวินบีบมือหญิงสาวตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่แสนอ่อนโยนและบริสุทธิ์ใจ
“ปล่อยค่ะ”
นวพรรษจับมือธาวินออกจากมือเธอ
“เมื่อวานผู้ชายคนนั้นเข้ามาทำร้ายฉันถึงที่นี่ ในห้องนี้ ในขณะที่ฉันพยายามมองหาคุณ แต่ฉันก็หาคุณไม่เจอ คุณคิดว่าฉัน
จะยังสามารถเชื่อคำพูดพวกนั้นของคุณได้อยู่หรือเปล่า”
นวพรรษมองจ้องหน้าธาวินเฉยชา เธอไม่ได้พูดแบบนี้เพื่อต้องการประชดประชันหรืออยากทำให้เขาเสียใจ เธอแค่ต้องการ
ปล่อยคนดีๆอย่างธาวินให้เดินจากไป
“ผู้ชายคนนั้นมาทำร้ายคุณ”
ธาวินเบิกตากว้าง ตกใจ
“ใช่ เขาถอดสายน้ำเกลือของฉันออก แล้วเขาก็รากฉันลงบันไดไป ถ้าฉันไม่ผลักเขาตกบันไดซะก่อน ฉันก็ยังไม่รู้เหมือนกัน
ว่าป่านนี้ฉันจะเป็นยังไง”
นวพรรษพยายามมองจ้องธาวินเพื่อให้เขารู้สึกผิดต่อเธอ
“ผม..เอ่อ..ผม..”
ธาวินตะกุกตะกัก ไม่รู้จะพูดให้นวพรรษฟังได้ยังไงว่าสาเหตุที่เขาทิ้งเธอไป ก็เพราะภรรยาคนแรกและคนเดียวที่เขารักกำลัง
จะให้กำเนิดลูกชายคนแรกในชีวิตของเขา ลูกชายที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไข ลูกชายที่เกิดมาด้วยความรักของพ่อและแม่ทุกประการ
“ช่างมันเถอะ ที่ฉันพูด ฉันก็ไม่ได้ต้องการเรียกร้องสิทธิ์หรือทำให้คุณไม่สบายใจ ฉันแค่อยากให้คุณไม่ต้องสนใจฉันอีก
ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณไม่ต้องมาเฝ้าฉันอีกแล้ว”
นวพรรษนอนไร้ชีวิตชีวา ไม่ต่างอะไรจากร่างที่ไร้วิญญาณอยู่บนเตียงคนไข้ ธาวินเองก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมาอีก
เขาทำได้แค่เงียบและมองดูความสิ้นหวังในแววตาของนวพรรษด้วยความทุกข์ทรมานไม่ต่างกัน
**************************************************************************
.............ทันทีที่ฟื้นไข้ภคพรก็ตรงดิ่งมาหาน้องสาวเธอที่โรงพยาบาล แต่เพราะโลกมันกลมทำให้เขาได้พบกับประพนธ์และ
เกตุแก้วเข้าโดยบังเอิญที่โรงพยาบาล
“หนังหนาเหมือนกันนะคะคุณเกตุแก้ว”
ภคพรเปิดศึก มองดูประพนธ์เดินเข็นรถเข็นให้เกตุแก้วนั่ง
“แต่ก็คงไม่เท่าคุณ”
เกตุแก้วหุบยิ้ม ทุกครั้งที่เจอหน้าภคพรเธอจะไม่สามารถยิ้มออกมาได้เลย
“จะมาหาน้องสาวคุณก็เชิญ อย่ามัวมาเสียเวลาเกะกะระรานคนอื่นแถวนี้”
ประพนธ์ชิงตัดบท หน้าตาบึ้งตึง
“นายต้องไปกับฉันด้วย”
ภคพรออกคำสั่ง
“ไม่ไป อย่ามาหาเรื่อง จะไปไหนก็ไปเลยไป”
ประพนธ์ตะวาดใส่ เข็นรถเข็นเดินหนีเธอ แต่ภคพรไม่ยอมตามไปขวางหน้าพวกเขาเอาไว้
“คุณเกตุแก้ว ขอสามีของฉันคืนด้วย”
ภคพรกระชากแขนประพนธ์มากอดไว้
“ก็บอกว่าไม่ไป ปล่อย”
ประพนธ์เริ่มใช้กำลัง แต่ภคพรก็ยังคงเกาะติดเขาแจ
“หน้าด้าน”
เกตุแก้วหมดความอดทน
“เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ใครกันแน่ที่หน้าด้าน ผู้ชายคนนี้คือสามีของฉัน แล้วฉันเองก็ใช้นามสกุลของเขาอยู่ คำที่คุณเพิ่งพูด
ออกมาเมื่อตะกี้ ช่วยเก็บมันเอาไว้ด่าตัวเองไม่ดีกว่าหรอคะ”
ภคพรมองจ้อง ความร้ายกาจของเธอยังคงจัดจ้านและทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา
“ปากเสีย ปล่อยสิ ผมบอกว่าให้ปล่อย”
ประพนธ์สะบัดเต็มแรง แรงเหวี่ยงทำให้ภคพรเซถลาออกไปไม่เป็นท่า
“นายทำให้ฉันเจ็บตัวอีกแล้วนะ”
ภคพรกัดฟันพูด หันไปเล่นงานเกตุแก้วแทน ภคพรผลักเกตุแก้วเต็มแรงจนเธอพลัดตกลงมาจากรถเข็น
“เกตุ”
ประพนธ์รีบร้อนเข้าไปประคองคนรัก
“สมน้ำหน้า”
ภคพรยืนท้าทาย อย่างร้ายกาจ
“คุณพยาบาลครับ ช่วยพาแฟนผมไปที่ห้องที ผมมีเรื่องต้องจัดการกับผู้หญิงคนนี้ซักหน่อย”
ประพนธ์ส่งคนรักให้นางพยาบาลและหันกลับมาเล่นงานภคพรแทน
“คุณมันบ้าไปแล้ว ผู้หญิงจิตใจสกปรก”
ประพนธ์ตะคอกใส่หญิงสาว โกรธมากแต่ก็ไม่รู้จะทำให้ภคพรเจ็บปวดได้ยังไง
“ก็เพราะพวกคุณนั่นแหละที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ถ้าไม่อยากให้ผู้หญิงคนนั้นเจ็บตัว ก็อย่ามาแตะต้องน้องสาวของฉันสิ
ไม่ว่าจะคุณหรือไอ้ชาติชั่วนั่น ถ้าพวกคุณมาทำให้น้องสาวของฉันต้องเสียใจอีก คนคนเดียวที่จะได้รับความรู้สึกชั่วๆแบบนั้น
กลับไปก็คือเกตุแก้ว อดีตคนรักเก่าของคุณ น้องสาวของฉันเจ็บปวดมากเท่าไหร่ ผู้หญิงคนนั้นจะต้องเจ็บปวดมากกว่า
เป็นร้อยเท่าพันเท่า”
แววตาของภคพรเต็มไปด้วยความเคียดแค้นชิงชัง ความร้ายกาจของเธอทำให้ประพนธ์เริ่มหวาดหวั่น
“ผมไม่มีวันยอม จำใส่สมองตื้นๆของคุณเอาไว้เลยว่าผมไม่มีวันยอม”
ประพนธ์มองจ้องภคพร
“แน่ใจนะว่าเธอจะทำได้ ถ้าเธอไม่เลิกทำร้ายเกตุแก้ว อย่าหวังว่าชาตินี้จะได้เจอหน้าน้องสาวของเธออีก”
กันย์ปรากฏตัวขึ้น พร้อมกับเดินผ่านเลยภคพรกับประพนธ์ไปด้วยหัวใจที่ถูกครอบงำด้วยความชั่วร้ายไม่ต่างจากภคพร
“นี่นายจะไปไหน อย่ามายุ่งกับน้องสาวของฉันนะ นายจะไปไหน หยุดนะ”
ภคพรจ้ำอ้าวเดินตามกันย์
“หยุดนะ”
ภคพรคว้าข้อมือกันย์เอาไว้ แต่ก็ถูกเขาเหวี่ยงกระเด็นออกมาล้มหน้าคะมำอยู่ตรงหน้าประพนธ์
“ถ้าคุณนวพรรษเป็นอะไรไป รู้เอาไว้เลยนะว่าทั้งหมดมันเป็นเพราะคุณ”
ประพนธ์กัดฟันพูดกับภคพร ก่อนจะรากเธอลุกขึ้นยืน พลางเดินพลางวิ่งตามกันย์ไปด้วยความร้อนรน ความรู้สึกกำลังบอกกับเขา
ว่าจะต้องเกิดเหตุร้ายๆขึ้นอีกแน่ๆ
**************************************************************************
.............นวพรรษนอนอ่านหนังสือคุณแม่มือใหม่อยู่บนเตียงผู้ป่วยด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย การที่ต้องเลี้ยงลูกเพียงลำพังทำให้เธอต้องเตรียมตัวให้พร้อมกว่าแม่คนอื่นๆหลายเท่า
“....”
นวพรรษหยุดอ่าน เงยหน้าขึ้นมองเสียงเอะอะโวยวายที่ดังมาจากด้านนอก ยังไม่ทันจะวางหนังสือลงกันย์ก็พวดพาดเปิดประตูห้อง
เข้ามาเสียงดังผัวะ
“...”
นวพรรษวางหนังสือลง มองจ้องกันย์ไม่วางสายตาด้วยความรู้สึกที่ไม่ปลอดภัย
“ไปกับผม”
กันย์เดินเข้ามาฉุดกระชากหญิงสาวลงจากเตียง กระชากสายน้ำเกลือของเธอออกอย่างไร้ความปราณี
“ปล่อยฉัน”
นวพรรษสะบัดแขนออกอย่างใจเย็น แต่ก็ไม่อาจต้านพละกำลังของชายหนุ่ม เขาฉุดกระชากรากเธอออกมาจากห้องผู้ป่วย
อย่างไร้ซึ่งความปราณีใดๆ
“นายจะทำบ้าอะไร ปล่อยน้องฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้คนเลว ปล่อย”
ภคพรตะโกนด่ากันย์ มองดูเขาฉุดกระชากรากถูน้องสาวของเธอให้ไกลห่างออกไป ทั้งๆที่เธอกำลังตั้งท้องลูกของเขาอยู่
“นายจะพาน้องฉันไปไหน ปล่อยนะ ปล่อย”
ภคพรตะโกนไล่หลัง วิ่งตามกันย์ด้วยหัวใจที่แสนร้อนรุ่ม เป็นห่วงน้องสาว กลัวไปหมดทุกอย่างกับเหตุร้ายๆที่กำลังจะเกิดกับน้องเธอ
“ปล่อยฉันสิ ปล่อย”
นวพรรษดิ้นรนขัดขืน อยู่ในลิฟต์แคบๆกับกันย์สองคน
“เลือกเอาว่าจะไปกับผมดีๆ หรืออยากจะให้ผมรากพี่สาวคุณไปแทน”
กันย์กำข้อมือนวพรรษเอาไว้แน่นหนา มองจ้องหน้าเธอโดยไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ ก่อนจะพูดจาบังคับขู่เข็นเธฮด้วยแววตา
ที่ไม่รู้สึกสะทกสะท้าน
“ฉันจะจำเอาไว้จนวันตายเลยว่าผู้ชายอย่างคุณ ได้ทำอะไรกับฉันเอาไว้บ้าง”
นวพรรษรู้สึกเจ็บแปลบเข้าไปจนถึงขั้วหัวใจ 5 เดือนมาแล้วที่เธอต้องจมอยู่กับความทุกข์ทรมานตั้งแต่ได้รู้ว่ากันย์ปฏิเสธ
ที่จะรับผิดชอบลูกในท้องของเธอ แผลในใจของเธอยังไม่ทันหาย กันย์ก็กำลังจะซ้ำเติมรอยแผลเก่าให้มันเจ็บหนักไปกว่าเดิม
ด้วยการกระทำของเขาในวันนี้
“ผมรู้ดี”
กันย์ยอมรับในความเกลียดชังของนวพรรษแต่โดยดี ก่อนที่เขาจะพาเธอไปที่ลานจอดรถและเร่งเครื่องเพื่อรีบขับออกจาก
โรงพยาบาลแต่ภคพรก็โดดเข้ามาขวางหน้ารถเอาไว้ซะก่อน
“เอี๊ยด”
กันย์เบรกรถหน้าคะมำ
“พี่เนย์”
นวพรรษเบิกตากว้าง ตกใจกับการกระทำของพี่สาวเธอ
“เดี๋ยวก็ตายห่าหรอกคุณ”
ประพนธ์กระโดดเข้ามาประคองร่างของภคพรเอาไว้ ตะวาดใส่เธอเสียงดังลั่นด้วยหัวใจที่สั่นระรัวด้วยความกลัว
“อย่ามายุ่ง”
ภคพรตะคอกใส่
“ปล่อยน้องสาวฉันลงมาเดี๋ยวนี้ เร็วเข้าสิ ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้”
ภคพรทุบกระโปรงรถ มองจ้องกันย์ไม่วางสายตา ในขณะที่กันย์ก็เหยียบคันเร่งเสียงดังเพื่อข่มขู่เธอ
“อย่านะ อย่าทำอะไรพี่สาวฉัน ฉันก็ยอมไปกับคุณดีๆแล้วไง ถอยหลังสิ ถอยหลัง ฉันบอกให้คุณถอยหลังไง”
นวพรรษตะโกนใส่กันย์ทั้งน้ำตาเป็นห่วงชีวิตของพี่สาว กันย์เองก็รีบร้อนถอยหลังและเลี้ยวรถหักหนีไปอีกทาง ในขณะที่นวพรรษ
ได้แต่นั่งมองพี่สาวของเธอที่ยืนหวีดร้องเต้นเล่าๆปานจะขาดใจด้วยความรู้สึกทุกข์ทรมานเหมือนๆกัน
“ไอ้ชั่ว ไอ้เลว ปล่อยน้องสาวของฉันนะ ปล่อยเธอนะ ปล่อยเธอนะ”
ภคพรตะโกนด่าไล่หลังน้ำเสียงสั่นเครือ เป็นห่วงความปลอดภัยของน้องสาว หมดปัญญาและหมดเรี่ยวแรงที่จะตามเธอกลับมา
“ฮือๆๆๆๆ”
ภคพรทิ้งตัวลงนั่งร้องไห้อยู่บนพื้นในลานจอดรถ
“เป็นไงล่ะ ที่เรื่องมันเลวร้อยลงแบบนี้ก็เพราะคุณ”
ประพนธ์พูดกรอกใส่หูภคพร
“ไม่มีทาง ตราบใดที่เกตุแก้วยังอยู่ที่นี่ ฉันก็สามารถจัดการกับผู้ชายเลวๆคนนั้นได้”
แววตาของภคพรเต็มไปด้วยความเคียดแค้นอีกครั้ง เธอลุกขึ้นและรีบร้อนเดินไปทางเดิมที่เธอจากมา
“คุณจะไปไหน ผมจะไม่ยอมให้คุณเข้าใกล้เกตุแก้วอีกเป็นอันขาด”
ประพนธ์กระชากแขนภคพรเอาไว้
“อย่ามาห้าม ฉันจะทำ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ฉันต้องช่วยน้องสาวของฉันให้ได้”
ภคพรหันขวับมาตะคอกใส่ประพนธ์
“ไม่มีทาง ต่อให้ต้องตาย ผมก็ไม่มีทางยอมให้คุณทำร้ายคนรักของผมอีกแล้วเหมือนกัน”
ประพนธ์ยื่นคำขาด ยกภคพรขึ้นบ่าอย่างแสนง่ายดาย ก่อนจะยัดเธอใส่เข้ารถและขับออกจากโรงพยาบาลเช่นเดียวกัน
...............................จบตอน.......................................
ชะนีน้อยนานา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 ก.ค. 2556, 18:24:48 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 ก.ค. 2556, 18:24:48 น.
จำนวนการเข้าชม : 1226
| << ไร้หัวใจ ตอนที่ 9 | ไร้หัวใจ ตอนที่ 11 >> |