จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่ 30 : สายใยแห่งรัก
วันนี้ปอมเข้าออฟฟิต หน้าตายังอิดโรยอยู่เพิ่งจะเก็บงานของบริษัทฯ ดีไลท์เสร็จ เลยแวบเอา
เทปมาเก็บนเข้ามาในบริษัทฯก็เจอโอเปอเรเตอร์สาว น้องไก่ทักแจ้วๆ
"พี่ปอม! ไม่เห็นหน้าซะหลายวัน เป็นไงบ้างพี่สบายดีเหรอเปล่าคะพี่ชายสุดหล่อ" หัวเราะคิก
คัก ปอมเลยหยุดหันหน้ามาหาเอาข้อศอกท้าวเคาร์เตอร์เอามือท้าวคางมองหน้าน้องไก่อยู่งั้น
เล่นเอาน้องไก่เขิลล์หลบตาหญ่ายยย แล้วปอมก็ยิ้มแป้นปากก็เอื้อนเอ่ยออกมา
"สบายดีจ๊ะน้องสาวสุดสวย แล้วน้องสาวสุดสวยล่ะจ๊ะ..สบายดีหรือเปล่าเอ่ย..ไม่ได้เห็นหน้า
ซะหลายวัน" น้องไก่หน้าแด๊ง บิดตัวขวยเขิลล์ ยื่นมือมาตีปอมใหญ่ แปะๆ
"บ้า!..พี่ปอมอ่ะ..ถามอะไรอย่างงี้ก้อไม่รู้ไก่เขิลล์หมด" ปอมหัวเราะเสียงดังยื่นมือมาเขกหัว
น้องไก่หนึ่งที แล้วก็จะเดินเข้าข้างในนึกขึ้นได้ก็หันมาพูดกับน้องไก่
"ไก่! บอกจุ๋มให้ชงกาแฟให้พี่แก้วดิเอา.." ยังพูดไม่จบ ไก่ก็รีบแทรกขึ้นมา
"เอา..หวานๆมันๆ...จำได้เจ้าค่ะ..ไก่จำได้ บอกมาไม่รู้กี่หนแล้ว...เดี๋ยวไก่บอกจุ๋มให้" ปอมยก
มือขอบใจ แล้วก็เดินเข้าไปข้างใน กำลังจะเดินเข้าไปในห้องของตัวเองก็ต้องสะดุ้งตกใจ มีมือ
ดียื่นของมาให้ตรงหน้า
"อ่ะ! พี่ปอมนิดให้" ปอมแหงะหน้ามามองนิด เหลือบไปดูของที่อยู่ตรงหน้า
"อะไร! ยื่นมาเกือบจะทิ่มหน้า" ปอมขมวดคิ้ว นิดอมยิ้มปากก็พูดออกมา
"ช๊อคแลต! หวานดีเอาไว้กินตอนพี่ปอมปากว่าง...พอกินแล้วหน้าจะได้ลดความดุลงไปได้
บ้าง..มันหวานดี" พูดไปด้วยยักคิ้วไปด้วย ปอมยิ้ม
"ทำไม! หน้าฉันมันดุมากหรือไงไอ้นิด! ถึงต้องให้ช๊อก..กา...แลต มาลดความดุบนใบหน้า" ว่า
แล้วก็รีบดึงออกมาจากมือนิดฉีกกินใหญ่ ปอมชอบของหวาน! ปากเคี้ยวหงุบหงับ กลืนลงคอ
อร่อย! นิดยิ้ม
"ดุ! ไว้หนวดไว้เคราแล้วดูดุ...อย่างงี้สาวๆไม่กล้าเข้าใกล้" ปอมหัวเราะ ขำ
"ดี!..ฉันจะถนอมเนื้อถนอมตัวไว้ให้จุ้นของฉันคนเดียว...หญิงอื่นไม่สนโว๊ย!" นิดค้อนควับ
แล้วก็ยิ้มออกมา
"ให้มันจริงอย่างที่ปากพูดเถอะพี่ปอม...ถ้าไม่เป็นไปตามนั้นนะ..นิดจะว๊าก! แทนพี่จุ้นให้น่าดู
ชมเลย...นิดยอมให้พี่จุ้นคนเดียวแหละหญิงอื่นไม่สนเหมือนกัน" ปอมหัวเราะถามออกมาเสียง
ดัง
"ทำไม! แกจะเป็นไม้กันหมาให้ฉันเหรอ..ไอ้นิด" นิดเงียบไปแป๊บนึง ปากก็ค่อยๆส่งเสียงออก
มาเบาๆ
"แน่นอนอยู่แล้ว..พี่ปอมของฉันใครห้ามมายุ่ง...ไม่ได้ใกล้ชิดตลอดไป....ขอแค่ใกล้วันสอง
วันก็ยังดี" นิดจ้องหน้าปอมส่งสายตาเศร้าๆมา ปอมจ้องตอบแล้วก็ยิ้มออกมาเอานิ้วเคาะหน้า
ผากนิดหนึ่งที ปากก็เอื้อนเอ่ยออกมาเบาๆ เช่นกัน
"เป็นผู้หญิงน่ะอย่าก๋ากั๋นให้มันมากนัก..ผู้ชายไม่ค่อยชอบหรอก! เอาพองามกำลังเหมาะอย่า
ให้มันล้นจนเกินไป...ไอ้ประโยคที่ว่า คนนี้ของฉันใครห้ามมายุ่งน่ะ..พี่ขอเถอะ!มันไม่งาม
หรอกนิดพี่ไม่นิยม...ถึงจะบอกว่าสมัยนี้ผู้หญิงผู้ชายเท่าเทียมกันก็เถอะ..พี่ว่ายังมีผู้ชายหลาย
คนเค้ายังยึดติดความรู้สึกแบบเดิมๆอยู่ พี่ก็เป็นหนึ่งในนั้น ไอ้ประโยคเนี้ยมันน่าจะเป็นของ
ผู้ชายพูดไม่ใช่ผู้หญิงพูด และก็ขอบใจนะที่มีความรู้สึกดีดีให้พี่น่ะ..ซึ้งใจว่ะมีน้องน่ารักๆมา
ชอบ..แต่พี่ก็คงเป็นได้แค่พี่ชายเท่านั้นแหละ! มันเป็นอย่างอื่นไม่ได้จริงๆ" นิดพยักหน้าเข้าใจ
น้ำใสๆคลออยู่ในตารีบยกมือเช็ด
"แค่นั้นแหละพี่ปอม เป็นแค่นั้นนิดก็พอใจแล้ว...และที่พี่ปอมบอกว่าชอบน่ะมันผิดถนัด..มันรัก
เลยพี่..แต่นิดก็ไม่ได้จาอะไรมากมายหรอกนะขอแค่ให้ได้รัก..นิดก็พอใจแล้ว" น้ำตาไหลออก
มาเป็นทาง ปอมยกมือขึ้นเกลี่ยน้ำตาออกให้
"ไปล้างหน้าซะไอ้นิด! เดี๋ยวใครเห็นเค้าจะตกใจนึกว่าฉันปล้ำแก" นั่นแหละนิดถึงยิ้มออกมา
ได้ เอามือซ้ายขวาปาดหน้า รีบพยักหน้ารับกำลังจะหันกลับนึกขึ้นได้หันมาใหม่
"อ้อ! และไอ้ที่นิดบอกว่าจะว๊าก!แทนพี่จุ้นน่ะ นิดทำจริงๆนะไม่ได้โกหก..พี่ปอมอย่าออก
นอกลู่นอกทางแล้วกัน..ไม่งั้นเจอกันแน่" ปอมอมยิ้มผลักหัวนิดไปหนึ่งที เล่นเอานิดเซ
"เออๆ ตามใจแกจะทำอะไรก็ทำไปฉันไม่สนแล้วโว๊ย!" ว่าแล้วก็เดินเข้าห้อง นิดอมยิ้มเดินผละ
ออกไป ปอมนั่งหาของในห้องอยู่ได้ซักครู่ เสียงอ๊อดก็ดังแซวเข้ามา
"โอ้ว!แม่เจ้า!....โอ้วว!ก๊อดดดดด!!!!...สงสัยฝนฟ้าจะตกหนักโว๊ย!...ไอ้ปอมเข้าออฟฟิตแถม
ยังเข้าห้องอีกตังหาก...เขี่ยหยักไย่ออกจากเก้าอี้ยังวะไอ้ปอมนั่งลงไปน่ะ" 5555 หัวเราะเสียง
ดังชอบใจ พร้อมกับนั่งแปะลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานปอม ปอมหัวเราะมือยังไม่หยุดหาของ
ปากก็โต้กลับทันที......
"ชัด..ชัด..ชัดช่า..ไอ้อ๊อด..ไอ้อ๊อด..เดี๋ยวนี้ปากดี..มีกัด มีกัด...เอ็งก็ใช่ย่อยละเว้ย..สตูดิโอน่ะ
เคยโผล่หัวไปบ้างหรือเปล่า สั่งแต่ลูกน้องน่ะ..ระวังนะโว๊ย!ลูกน้องมันจะเลื่อยขาเก้าอี้..มัวแต่
อยู่ใน อ๊อฟ!..ฟิตต!...ฮะๆๆๆ" หัวเราะเสียงดังข่ม ส่ายหัวซ้ายทีขวาที ตาก็ยังหาของอยู่ อ๊อด
หมั่นไส้ชะโงกหน้าจะยื่นมือมาเขกหัวปอม แต่ปอมหลบทันเลยจั่วลมไป ปอมหันมายักคิ้ว
ให้........
"ไอ้นี่หนิพูดซะเสีย..ฉันมีประชุมมีนัดกับลูกค้าโว๊ย!ถ้าเวลามันไม่ชนกันมีเหรอจะไม่ไป..พูดซะ
หาดีไม่ได้เลย" บ่นหญ่ายยย...ปอมเลิกหาของเพราะหาไม่เจอซักทีหนังสือกล้องเต็มไปหมด
หันหน้ามาหาอ๊อดเต็มตัว.....ยิ้มให้อ๊อดตาหยีปากก็เริ่มพร่าม
"ล้อเล่น! ฉันล้อเล่น..แหมบ่นหญ่ายยเลยน้า..ใครจะไปว่าอ๊อดด้ายย...อ๊อดดีจะเหมอ..อ๊อดน่า
ร๊ากกก...ปิ๊ดปิ้ว..ปิ๊ดปิ้ว"ประจบ ประจบ อ๊อดเบะหน้า ทำตาโต
"ปิ๊ด ปิ้ว ปิ๊ด ปิ๊ว ห่าอะไรไอ้ปอม..ฉันไม่ใช่ไอ้จุ้นนะโว๊ย ทำมาเป็นประจบ" ปอมยิ้ม เอนตัวพิง
พนักเก้าอี้เงยหน้ามองเพดานถอนหายใจเฮือก อ๊อดเลิกคิ้วส่งให้
"ไง..เหนื่อยเหรอไง..ถอนหายใจเฮือกๆ" ปอมรีบกระดกเก้าอี้ขึ้นมานั่งอย่างไว อกตั้งหลังตรง
จ้องหน้าอ๊อดเขม็ง ทำเสียงทุ้มนุ่มลึก......
"เหนื่อยกายไม่ว่า...แต่เหนื่อยใจเนี่ยสุดจะทานทน" อ๊อดยิ้มกำลังจะหัวเราะ แล้วปอมก็แหก
ปากออกมาดังลั่น
"คิดถึงจุ้นนน!อ่ะ...อ๊อด!ฉันคิดถึงจุ้นนนน!" อ๊อดหัวเราะก๊ากกก...
"ไอ้บ้า!ปอม แหกปากตะโกนซะดัง..เดี๋ยวพระเชษฐาของน้องยาแกก็ร่อนมาหาหรอก...วันนี้ยิ่ง
อารมณ์เหม็นเปรี้ยวอยู่ด้วย..ลูกค้าต้องการหลายอย่างเฮียแกเลยแบกหน้าบูดๆไว้ทั้งวัน...ไอ้
พวกเด็กๆเลยไม่กล้าเข้าห้อง" ปอมยิ้มเลิกคิ้ว
"เหรอ...เหม็นเหรอ! อื้ยส์!...ไม่เข้าใกล้...ไม่เข้าใกล้..ปอมกั๊ววว" ทำหน้าทำตาสยอง ขนลุก
ขนพอง ตัวสั่นงัน งก อ๊อดหัวเราะ กำลังจะอ้าปาก แล้วเสียงไทด์ก็เข้ามาก่อนตัว
"ไหน! เมื่อกี้ใครแหกปากร้องซะดังวะ มาดูหน้าหน่อยดิ๊" ปอม กับอ๊อดหันหน้ามองกันแล้วก็
หัวเราะคิก คิก พูดถึงแก แกก็มา..ไทด์เดินเข้ามาในห้องนั่งแปะลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานปอม
อีกตัวนึง ไม่พูดพร่ำทำเพลง ก้มหัวลงฟุบหน้าไปบนโต๊ะทำงานปอม เล่นเอาปอมกับอ๊อดเลิก
คิ้ว งง!
"เป็นไรเฮีย! หัวมันหนักเหรอแบกไม่อยู่เหรอไง..ให้ผมช่วยมั๊ย!" ปอมเริ่มกวน นั่นแหละไทด์
ถึงเงยหน้ามาจากโต๊ะหัวเราะหึๆ
"เอาตัวแกให้รอดก่อนเถอะไอ้ปอม...หน้าตาน่ะดูซิ..หนวดเคราก็ไม่โกนไม่กลับบ้านมากี่วัน
แล้วเฮอะ" พยักพเยิกหน้าถาม เอนหลังพิงเก้าอี้
"ก็ตั้งแต่วันเสาร์..วันนี้วันอะไรแล้วล่ะ...อ้อ!วันอังคาร" ก้มหน้าก้มตานับใหญ่ ไทด์กับอ๊อดยิ้ม
"สี่วัน..ไม่ได้กลับบ้านมาสี่วัน" ชูนิ้วให้ดูด้วยกลัวไม่เชื่อ อ๊อดหัวเราะปากก็ถามออกมา
"อาบน้ำบ้างเปล่าวะ ไอ้ปอม..หรือว่าหมักเกลือ" หัวเราะเอิ๊ก เอิ๊ก ชอบใจใหญ่กัดปอมได้ ปอม
เลิกคิ้ว
"เออ! ไอ้นี่เก่งเว้ย..เก่งจาง..อ๊อดเก่งจาง" ตบมือเปาะ แปะ เอาข้อศอกเท้าบนโต๊ะชะโงกหน้า
จ้องตาอ๊อดเขม็ง ปากก็เริ่มพล่าม
"สมัยนี้เกลือมันแพงโว๊ย! ต้องหมักไว้เยอะๆ ทำเก็บไว้หลายๆกระปุกเอาเก็บไว้กินยามยาก
555+ คุ้มโว้ย!คุ้ม" อ๊อดทำหน้าขยะแขยง เบะปาก สก..ก๋า..ปก..เจง เจงเลย ไทด์ หัวเราะ
เสียงเริ่มออกมามั่ง
"พูดจริงเหรอไอ้ปอม! ไม่ได้อาบน้ำทนได้ไงวะ...เดี๋ยวฉันจะบอกไอ้จุ้น!" ปอมตาเหลือก
"อ้าว!พี่ชายแฟน...เล่นอย่างงี้ก็The endสิ....ไอ้ที่พูดมาทั้งหมดน่ะล้อเล่น..พูดเล่น! อำเล่น
คร๊าบบบ..อาบ ผมอาบ..แต่อาบน้อยหนเท่านั้นแหละ...ทำเป็นจาไปฟ้อง..ไม่สงสารแฟนน้อง
สาวบ้างเลยเหรอ" ทำหน้า ทำตาน่าสงสาร อ๊อดกับไทด์เห็นอาการก็หัวเราะใหญ่
"หัวเราะอะไรกัน เสียงดังมาถึงข้างนอก" เสียงเคนลอยมา พร้อมกับเดินยิ้มล่าเข้ามาในห้อง
อ๊อดมองหน้าเคนแล้วก็ยิ้มแก้มปริ ปากก็เริ่มจิก
"เว๋ย..เว๋ย..เว๋ย....หน้าบานเข้ามาเลยเว้ย!...อิจฉาจังวุ้ย!คนกำลังอินเลิฟ" แล้วอ๊อดก็หันมาหา
ปอม ทำหน้าปรึกษาหารือกันใหญ่ ไทด์หัวเราะคิก คิก ส่วนเคนก็ยืนยิ้มไม่ได้โต้ตอบ จะดูดิ๊ว่า
มันจาจิกอะไร
"เมื่อกลางวันนี้นะโว้ย!ไอ้ปอม ฉันเห็นสาวที่ไหนไม่รู้ผมยาวๆ...หุ่นนางแบบเชียว นั่งรถไปกับ
หนุ่มคิ้วเคิ้ม" ปอมเลิกคิ้ว เล่นด้วย..
"เหรอ เหรอ..เหรอ..ไงต่อ ไงต่อ ฉันอยากรู้" พยักหน้ายิก ยิก ทำหน้าสนใจจัด อ๊อดก็ต่อ ทำ
หน้า ระริก ระรี้ อยากเล่า อยากเล่า
"ฉันเห็นนะหนุ่มคิ้วเค้มเอาใจใหญ่เลยวุ้ย!..รีบเดินต๊อก แต๊ก!มาเปิดประตูรถให้สาวผมยาว"
หัวเราะคิก คัก ปอมทำเป็นเอามือปิดปากหัวเราะตาหยีตาม ส่งเสียงออกมา
"สุภาพ..บะรุด...อ่ะ ต่อ ต่อ ต่อ" อ๊อดก็ใส่ใหญ่เลย ไทด์กับเคนยิ้ม
"สาวผมยาวรู้สึกจะอมยิ้ม เขิลล์ ๆนิดส์นึง" อ๊อดเอานิ้วโป้งประกบนิ้วชี้ขยิบตาข้างนึง ปอมอม
ยิ้ม ทำหน้าทำตาเขิลล์ด้วย
"อ่ะ.ทำมะดา..สุภาพ..สะตี..ก็ต้องเขิลล์..อ่ะ.ต่อ ต่อ ต่อ" เร่งยิก ๆ
"สาวผมยาว..ก็ขึ้นไปนั่งบนรถ" ปอมตีโต๊ะดังเพี๊ย!
"อ่ะ!แน่นอนอยู่แล้น...เปิดประตูรถ ก็ต้องนั่งในรถ..อ่ะ ต่อ ต่อ เร๊ว!" ไทด์กับเคนเริ่มหัวเราะ
คิก คิก
"หนุ่มคิ้วเค้ม..ก็ปิดประตูรถ" อ๊อดทำท่าปิดประตูดังปัง!
"โช๊ะเดะ!...ชัวร์แหง่ม แหง่ม..ไม่ปิดก็เคลื่อนรถไม่ได้...อ่ะ ต่อ จ๊ะ ต่อ" จ้องหน้าอ๊อดใหญ่
"แล้วหนุ่มคิ้วเค้มก็อ้อมไปทางด้านคนขับ" ปอมเลิกคิ้ว ชี้นิ้วใส่หน้าอ๊อด!
"สำมะคัญ...ตอนนี้สำมะคัญ..ไงต่อ ไงต่อ"
"หนุ่มคิ้วเค้มก็เปิดประตูรถ" อ๊อดทำท่าเปิดประตูรถ
"อ่ะ! ชัวร์ป๊าบ!ไม่เปิดก็ขึ้นไม่ได้" ปอมทำหน้า ทำตาขึงขัง
"แล้วหนุ่มคิ้วเค้มก็ขึ้นไปนั่ง"
"กิบ กิ้ว กิบ กิ้ว ไงต่อ..ไงต่อ" ยิ้มเห็นฟันสามสิบสองซี่
"สาวผมยาวก็ค่อยๆ หันมาหา"
"จ๊ากกก! มันต้องใช่ แน่ๆ เป็นไง เป็นไง" เร่งยิก ยิก ทำหน้าทำตากะลิ้มกะเลี่ย ไทด์กับเคน
คิก คิกใหญ่
"แล้วรถก็ค่อยๆ เคลื่อนออกไป"
"อ่ะ!แน่นอน..รถเคลื่อนแล้วไง" พยักหน้ายิก ยิก อ๊อดขมวดคิ้ว
"เคลื่อนไปแล้ว ก็ไม่เห็นแล้วสิโว๊ย!...ฉันไม่ได้นั่งอยู่ในรถด้วยนี่จะได้รู้ทุกเรื่อง" ปอมหน้าเบ้
ทำปากจึกจัก ขัดใจ
"แค่เนี้ย! แกเล่าแค่เนี้ย...แล้วแกจะเล่าเพื่อ...เล่าทำพรื้อ!" มีแหล่งใต้ด้วย ไทด์กับเคนหัวเราะ
ก๊ากก อ๊อดยิ้ม
"ก็จะแซวไอ้เคนมัน...เดี๋ยวเนี้ยกับเพื่อนกับฝูงมันไม่คบปล่อยปะละเลย.....ทีกับสาวอ่ะเอาใจ
กันเข้าไป" เคนหัวเราะ ปอมรีบพูดลอยหน้าลอยตา
"ทำ มะ ดา ไอ้อ๊อด! สาวๆหน้าตาจิ้มลิ้ม..ส่วนเราพวกหนุ่มๆหน้าตาจุ๋มจิ๋ม...มันจะไปดีกว่าพวก
หน้าตาจิ้มลิ้มไปได้จะใดล่ะก๊า" คราวนี้อู้กำเมืองตบท้าย ไทด์กับอ๊อดหัวเราะครืน เคนรีบส่ง
เสียง
"พอแล้ว! จะแซวอะไรกันนักหนา...ทำไม!..อิจฉาเหรอไอ้อ๊อด..ได้ข่าวว่าอกหักหรือไง..แก
เนี้ยน้ามีของน่ารัก น่ารักอยู่ใกล้ตัวทำเป็นมองข้าม..รนหาเรื่องดีแท้" เคนได้ทีกัดมั่ง ปอมกับ
ไทด์นั่งอมยิ้ม อ๊อดทำหน้าฉงน
"อะไรของแก ไอ้ของน่ารักใกล้ตัวเนี่ย...พูดให้กระจ่างซิไอ้เคน" จ้องหน้าเคนเขม็ง
"ทำเป็นมาไก๋..ไม่รู้เรื่อง" เคนจ้องกลับ
"ใครล่ะที่มันคอยอยู่ใกล้ๆแกเวลาที่แกมีปัญหา...ใครล่ะวะที่มันอยู่ใกล้ๆแกคอยปลอบใจแก
เวลาที่แกอกหัก....แล้วใครล่ะวะที่มันคอยซับน้ำตาให้แกเวลาที่แกเสียใจ นั่งทนฟังทุกอย่าง
จะดึกดื่นค่อนคืนแค่ไหนมันก็ยังนั่งฟังแกบ่นพร่ำเพ้อถึงไอ้คนรักเก่า..ถึงแม้ว่ามันจะเจ็บแค่
ไหนก็ตาม...คิดออกมั่งหรือยังไอ้บื้อ!.ลืมตามองโลกแห่งความจริงซะบ้าง..ไม่ใช่จมปรักอยู่กับ
อดีต....ไอ้อ๊อดเอ้ย!..เมื่อไหร่แกจะหายวะปีกว่าแล้วนะโว๊ย! เลิกทำตัวไร้ค่าไม่อยู่กับร่องกับ
รอยซักทีอกหักซ้ำซากจำเจอยู่อย่างเงี้ย..ลองมองคนข้างๆซะบ้างเผื่อมันจะช่วยให้แกดีขึ้น"
อ๊อดนั่งซึม ไทด์รีบลุกขึ้นไปปิดประตูห้อง เดินกลับมานั่งใหม่ปอมเอนตัวพิงเบาะนอนมองอ๊อด
นิ่ง อ๊อด!เคยถูกสาวหักอกเมื่อต้นปีที่แล้ว เสียใจมากเพราะรักมาก!
"ฉันลืมเค้าไม่ได้...พยายามเท่าไหร่ก็ทำไม่ได้..ทำทุกวิธีทางคบคนนั้น เลิกคนนี้มันก็ยังลืมไม่
ได้" นั่งก้มหน้าพูดเนิบๆ แล้วเสียงไทด์ก็ลอยมา
"ไม่ต้องลืมไงอ๊อด!..พี่ว่ามันคงจะลืมยากอ่ะเนอะ..เพียงแต่ที่ไอ้เคนมันพูดคือให้แกลองเปิดใจ
รับคนอื่นแบบจริงจังซะบ้างไม่ใช่ลองคบกันเรื่อยไปแบบนี้เดี๋ยวรักเดี๋ยวเลิก ตัวแกนั่นแหละที่
จะเจ็บ แล้วก็ไอ้คนข้างๆที่มันหวังดีกับแกมันก็จะยิ่งเจ็บเข้าไปใหญ่ เพราะมันต้องรับสองต่อ..
ไหนจะความรู้สึกของแก ไหนจะความรู้สึกของตัวเอง" อ๊อดเงยหน้าขึ้นมามองไทด์ ปากก็พูด
ออกมาเบาๆ
"ไอ้แนงเหรอ!" ปอมนอนมองเอามือตบขาผาง เสียงก็เริ่มส่งมาบ้าง
"โป๊ะเช๊ะ!...นึกว่าจะโง่!เดาไม่ถูก ฉันก็นอนลุ้นซะตั้งนาน" อ๊อดหันมามองหน้าปอม
"แกก็รู้เหรอไอ้ปอม!" ปอมนอนหัวเราะ เอ๊กๆ
"เค้ารู้กันทั้งออฟฟิต มีแต่แกนั่นแหละเป็นเต่าเชียว เค้าถึงบอกไงความรักมันทำให้คนตาบ
อด...อย่างแกนี่ยังพอหายได้ยังไม่บอดสนิท ยังรู้ว่าใครเป็นใคร..รีบหายาหยอดตาซะเอายา
ใกล้ๆนี่แหละ...ลองใหม่เริ่มใหม่แล้วจะรู้ว่า..น้ำตาลก็หวานสู้ไม่ได้เฟ้ย! เหมือนฉ้านน.เหมือน
ฉ้านน" เอามือตบอกตัวเอง ทำหน้าทำตาภูมิใจสุดๆ เคนยืนข้างๆหมั่นไส้จัด ถีบขาเก้าอี้ไปหนึ่ง
ที เล่นเอาคนนอนเก๊กหน้าภูมิใจสุดๆเกือบหล่นจากเก้าอี้รีบคว้าโต๊ะใหญ่ แหกปากโวยวายดัง
ลั่น
"พี่เคนอ่ะ!ถีบปอมได้เหรอเดี๋ยวถ้าล้มไปทำไงล่ะ...และถ้าหน้าหล่อๆเสียโฉมไปใครจะรับผิด
ชอบ...และถ้าไอ้จุ้นกลับมาจำหน้าไม่ได้จะว่ายังไง" พล่ามซะยาว สามคนหัวเราะก๊ากก แล้ว
เคนก็พูดออกมา
"ฉันไม่ได้ถีบแก...ฉันถีบขาเก้าอี้ก็แกเสือ..นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำไมล่ะ" ปอมค้อนควับๆ แล้วเคนก็
หันมาหาอ๊อด
"โอเคมั๊ย!ไอ้อ๊อด...เข้าใจแล้วใช่มั๊ยที่พวกฉันพูดกันเนี่ย" อ๊อดพยักหน้ารับ เคนเลิกคิ้ว
"พยักหน้าแล้วยังไงต่อ..แกจำทำยังไง" ไทด์หันมามองเคน ทำปากจึกจัก
"ไอ้เคน..แกก็ไม่ต้องไปเซ้าซี้อะไรมันมากมายสิวะ! เดี๋ยวมันจัดการเองเรื่องของมัน ชีวิตมัน
เราแค่แนะให้ก็พอ" เคนหัวเราะ
"เออๆ ไม่เซ้าซี้ก็ได้" เคนหันมาจ้องไทด์บ้าง
"แล้วแกล่ะไอ้ไทด์...ไปถึงไหนแล้ว" ไทด์ปัดมือยิก ยิก
"ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉันเลย ฉันจัดการเองได้" หนุ่มๆหัวเราะกันใหญ่ แล้วก็มีเสียงเคาะ
ประตูอยู่หน้าห้อง พอประตูเปิดเท่านั้นหน้าแป้นแล้นของแนงก็ยื่นเข้ามา เสียงลอยมาแจ้วๆ
"ทำอะไรกันหนุ่มๆ ปิดประตูซะสนิทเชียวแอบนินทาสาวอยู่แน่ๆ" หนุ่มๆก็อมยิ้มกันเป็นเทือก
โดยเฉพาะอ๊อดมีสายตาที่เปลี่ยนไปจ้องแนงนิ่ง..แนงขมวดคิ้ว
"ไอ้อ๊อด! แกเป็นอะไรมองฉันอย่างกะจะกิน..ฉันไม่ใช่หมูพะโล้โว๊ย! นึกถึงข้าวขึ้นมาล่ะสิ"
หนุ่มๆหัวเราะก๊ากก! อ๊อดรีบลุกขึ้นยืนเดินเข้ามากอดคอแนง
"เออ! อยากกินหมูพะโล้ แกไปกินเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิเย็นนี้อ่ะ" แนงยังสงสัย จ้องหน้าอ๊อด
หญ่ายยย
"อารั๊ย...แกเป็นอารัยไอ้อ๊อด!...นึกอยากอะไรตอนเย็น..มันต้องตอนเช้าหรือไม่ก็ตอนกลาง
วันมันถึงจะอร่อย..กินตอนเย็นมันไม่ได้รสชาติ" พยักหน้าพูดใหญ่ หนุ่มๆหัวเราะขำ แนงหันมา
มองพวกหนุ่มๆสามคน
"และขำอะไรกัน...งานไม่มีทำเหรอไง...อ้อ!ลืมเลย พี่ไทด์เมื่อกี้คุณแน๊ตโทรมาจะคุยเรื่อง
โปรเจคให้พี่ไทด์โทรกลับด้วยด่วน!..แล้วก็พี่เคน เมื่อกี้เห็นไอ้นาตามหาอยู่น่ะไม่รู้มีอะไรหรือ
เปล่า...ส่วนแกไอ้อ๊อดฉันหาสกู๊ปแฟชั่น ฉบับเดือนสิงหาที่แล้วปักษ์หลังไม่เจอเห็นเด็กมัน
บอกว่าแกเอามาดู..พี่ตูนจะรีบใช้แกช่วยไปหาให้หน่อยเร็ว! และก็ไอ้ปอม..สารรูปดูไม่ได้
เลยกลับบ้านไปอาบน้ำซะไป๊!" พูดจบก็เดินควับๆออกไปเล่นเอาอ๊อดที่กอดคออยู่เกือบล้ม
หนุ่มๆมองหน้ากันก็หัวเราะแล้วก็แยกย้ายกันออกจากห้องปอม...ปอมลองก้มหาของใหม่ก็ยัง
ไม่เจอ ซักแป็บจุ๋มก็เดินถือถาดกาแฟเข้ามา ปอมเงยหน้ามองแล้วก็ยิ้ม
"ฉันนึกว่าแกจะลืมกาแฟฉันซะแล้วไอ้จุ๋ม" จุ๋มยิ้มเห็นฟันขาวจั๊ว..จุ๋มเป็นแม่บ้านบริษัทฯ
"ไม่ลืม!..พี่ปอม..พอพี่ไก่บอกเท่านั้นแหละ..จุ๋มก็รีบชงเลย ยกมาถึงหน้าห้องเห็นประตูปิดก็
เลยกลับไปใหม่ไม่กล้าเข้ามา...นี่เห็นประตูเปิดแล้วก็เลยไปชงมาให้ใหม่กลัวไม่ร้อนแล้วก็รีบ
ถือมาให้เลยนะ...มีแถมคุ๊กกี้ให้ด้วย พี่จุ้นซื้อตุนไว้บอกว่าพี่ปอมชอบกิน จุ๋มเลยเทเอามาให้"
อธิบายซะยาว ปอมยิ้มชะโงกหน้ามามองคุกกี้แล้วก็หยิบเข้าปากเคี้ยวหงุบ หงับ พยักหน้าหงึก
หงึก
"อร่อย! ขอบจายไอ้จุ๋ม" จุ๋มกอดถาดยืนยิ้มแป้น
"ไม่เป็นไรพี่ปอม หน้าที่จุ๋มอยู่แล้ว" ปอมยิ้ม มือก็ควักกระเป๋าเสื้อ
"อ่ะ!เอาตังค์ไปใช้" ว่าแล้วก็หยิบเหรียญบาทวางไว้ให้บนโต๊ะ [ประมาณว่า ให้เด็กไปกินหนม
(เอิ๊ก) : ผู้แต่ง] จุ๋มยืนมองทำหน้าเบ้
"อารัย บาทเดีย" ปอมเลิกคิ้ว
"หรือแกจะเอา ห้าสิบตางค์..ชิชะไอ้จุ๋ม..เดี๋ยวนี้กำเริบเสิบสาร..ได้บาทขอสอง..เดี๋ยวไม่ให้ซะ
เลยไอ้นี่" ปอมทำเสียงขัดใจ จุ๋มค้อนควับๆ
"อ่ะ! เอาก็ได้" ว่าแล้วก็รีบหยิบใส่กระเป๋า ปอมมองอมยิ้ม มือก็หยิบคุกกี้เข้าปากเอนตัวพิง
เก้าอี้เคี้ยวหงุบหงับ ส่งเสียงถามมา
"แกเก็บได้เท่าไหร่แล้วไอ้จุ๋ม ที่ฉันให้แกทีละบาทสองบาทเนี่ย!" จุ๋มยิ้มให้
"น่าจะพันกว่าได้แล้วนะ..ไม่ได้นับ..อยู่ในกระปุกบนหลังตู้เย็นที่ห้องอาหารน่ะ" ปอมยิ้มล่า
"เห็นมั๊ยล่ะฉันบอกแกแล้ว..บาทเดียวใช่จะไม่มีค่า เก็บหลายๆหนก็ได้เป็นกอบเป็นกำ แกไม่
ต้องเสียอะไรเลย..กาแฟก็ของบริษัทฯ ขนมก็ของบริษัทฯ แค่เสียเวลารอนิดหน่อยเท่านั้น
แหละ....แล้วเป็นไงบ้างเรื่องเรียนไปถึงไหนแล้ว" จุ๋มหัวเราะดีใจ ปอมถามถูกใจอยากจะพูด
จัด จุ๋มเรียนศึกษาผู้ใหญ่ตอนกลางคืน!
"จุ๋มกำลังสอบเทียบม.6 อยู่ ถ้าทำได้จุ๋มก็จะเอ็น" ปอมพยักหน้าส่งยิ้มให้
"ดี..เรียนเยอะๆจะได้เก่งๆ" จุ๋มหัวเราะ
"พี่ปอมพูดเหมือนจุ๋มเป็นเด็ก"
"ก็แกมันยังเป็นเด็กอยู่นี่...ไป๊ ไปทำงาน" แล้วจุ๋มก็เดินออกไป ปอมหันมานั่งมองคุกกี้แล้วก็
ยิ้มแป้น.. แกนี่มันช่างจดช่างจำจริงๆ ไอ้จุ้น! น่ารักจริงเชียว...ตอนนี้แกทำอะไรอยู่เฮอะจุ้น!..
ติดต่อมาหาฉันหน่อยซิ..มาช๊าจแบ๊ตให้ฉันหน่อยฉันจะตายอยู่แล้ว...แล้วโทรศัพท์ก็เรียกเข้า
ปอมดูชื่อแล้วก็กดรับ
"หวัดดีกี้..มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ" ปลายสายหัวเราะมา
"กี้จะโทรมาทวงสัญญาค่ะ..นี่กี้เพิ่งกลับมาจากขอนแก่นนะคะ พี่ทัดไม่ได้กลับมาด้วยอยู่เคลีย์
งานทางโน้น..กี้ไม่มีเพื่อนกินข้าวเย็น ปอมออกมาเป็นเพื่อนกี้หน่อยสิคะ...ตามสัญญาที่ปอม
บอกไว้ไง" ปอมยิ้ม ตามองคุกกี้แล้วปากก็เอื้อนเอ่ยออกไป
"ก็ได้...กี่โมงล่ะฮะ" กี้นัดเวลานัดสถานที่...ปอมเอาเทปไปเก็บนั่งรื้อของหาของอีกซักครู่ก็
เดินออกจากห้อง
"ไอ้ปอม! จะไปไหนน่ะจ้ำใหญ่เชียวเอ็ง" ปอมแหงะหน้ามามองเห็นวัฒน์ถือของพะรุงพะรังก็
ยิ้ม
"มีนัดกับสาว" วัฒน์ขมวดคิ้ว
"สาวไหน" ปอมหัวเราะ
"นิกกี้" วัฒน์พยักหน้าแล้วก็อมยิ้ม มองปอมตั้งแต่หัวจรดเท้า
"แล้วแกจะไปทั้งอย่างเงี้ยเหรอวะ อาบน้ำอาบท่าโกนหนวดโกนเคราซะหน่อยสิโว๊ย!เหมือน
โจรหลุดมาจากป่า" ปอมหัวเราะก๊ากกก ทำตาเจ้าเล่ห์
"กินข้าว เจ๋ยๆ ไม่ได้ทำอย่างอื่นซะหน่อย" วัฒน์อมยิ้มส่ายหัว ไปมา
"นั่นแหละ..ยิ่งกินข้าวก็ต้องยิ่งให้เกรียติ์เค้าหน่อย..เค้าเป็นถึงนางแบบดังนะโว้ย!" ปอมทำหน้า
เบ้
"โอ๊ย! มันจะอะไรกันนักหนา..ไม่เอาอ่ะผมไม่อาบ..แล้วก็ไม่โกนด้วยเสียเวลาย้อนไปย้อน
มา...ไม่เอา..ไม่เอา..พอแล้วเรื่องของผมน่ะเอาเรื่องของพี่บ้างไม่ได้เจอหน้ากันตั้งหลายวันคืบ
หน้าไปถึงไหนแล้ว...ไหนบอกให้ปอมชื่นนน..ใจหน่อยจิ๊" ทำหน้าตากระลิ้มกะเลี่ย ขยับมายืน
ซะชิดตัววัฒน์ วัฒน์ต้องกระเถิบถอยหนีหัวเราะ เอิ๊ก อ๊าก
"อะไร..แกเป็นอะไรไอ้ปอมกระเถิบมาซะชิด" ปอมหลี่ตา
"นั่นแน่..ทำมาเป็นฟอร์มเปลี่ยนเรื่อง..เร็วเฮีย!รอฟังอยู่ จะได้ไปซักทีเดี๋ยวสาย" เร่งยิก ยิก
"แกจะไป ก็รีบไปสิวะจะมารอฟังฉันทำไม" ยักท่า ปอมทำหน้าง้อ
"แหม! ก็ผมอยากรู้ว่าเฮียกับไอ้ตูนมีความสุขดีมั๊ยไง..จะได้สบายใจน่ะ..เร็ว เร้ว" เร่ง
หญ่ายยย วัฒน์หัวเราะแล้วก็พยักหน้าให้
"ก็ดี..มีความสุขดี" ปอมยักคิ้วหลิ่วตาให้
"เท่านั้นแหละ..ก็พูดมาแค่เนี้ยทำมาเป็นยักท่า" พูดเสร็จก็รีบกระโดดตัวหนีอย่างไว เพราะเห็น
เท้าวัฒน์เริ่มเขยิบแล้ว หัวเราะเสียงดัง
"ไปก่อนนะพี่..แล้วค่อยเจอกัน" วัฒน์ยืนมองส่งส่ายหัวให้ แล้วก็เดินกลับเข้าห้องตัวเองไป
เนื่องจากรถติดมาก ปอมมาถึงร้านก็เกือบจะได้เวลานัดหมาย มองสอดส่ายหาโต๊ะก็เห็นนิกกี้
กวักมือเรียกปอมเย้วๆอยู่ ปอมยิ้มเดินเข้าไปหา นิกกี้มองสภาพปอมแล้วก็หัวเราะออกมา
"ยังเหมือนเดิมเลยนะปอมไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี...กินข้าวกับกี้ทีไรไม่เคยแต่งตัวมาหล่อๆให้กี้ชื่น
ใจซักครั้ง แล้วดูซิเนี่ยหน้าตารกรุงรังไปหมด คงเพิ่งเลิกจากงานมาใช่มั๊ยคะ" ปอมหัวเราะเอา
กระเป๋าสะพายออกจากไหล่วางไว้ที่เก้าอี้ด้านข้าง แล้วก็นั่งลงปากก็ค่อยๆพูดออกมา
"ผมก็เป็นของผมแบบนี้แหละกี้...คนทำงานหาเช้ากินค่ำมันจะไปมีเวลานั่งประดิบประดอยห่วง
หล่ออยู่ได้ยังไง" กี้หัวเราะ
"ปากก็ยังจัดจ้านเหมือนเดิมด้วย...มีคนเคยบอกบ้างมั๊ยว่าปอมปากจัด" ปอมยิ้มตาหยี
"ไม่เคยอ่ะ..มีแต่คนบอกว่าน่าร๊ากกกก" กี้หัวเราะเสียงดัง แล้วก็มองหน้าปอม เออ!เน๊อะ.. ไม่
ว่าจะผ่านมากี่ปีเวลาอยู่กับผู้ชายคนนี้ ก็ไม่เคยทำให้เกิดความเครียดมีแต่เสียงหัวเราะตลอด..
"สั่งอาหารหรือยังกี้...ผมหิวแล้วอ่ะเป็นโรคกระเพาะมีคนบอกว่าต้องกินอาหารให้เป็นเวลาไม่
งั้นเดี๋ยวโรคกะเพาะจะกำเริบ" สายตาสอดส่ายดูอาหารบนโต๊ะ เห็นไส้กรอกก็หยิบส้อมจิ้มกิน
ตุ้ยๆ
"สั่งแล้ว..กี้สั่งแล้ว ปอมจะสั่งอะไรเพิ่มหรือเปล่าล่ะ" ปอมส่ายหัว
"เอาแค่นั้นก่อน เดี๋ยวหมดค่อยสั่งเพิ่ม" ยังตุ้ยอยู่ กี้ยิ้มมองหน้าปอม
"เมื่อกี้บอกว่าเป็นโรคกระเพาะเหรอ..แล้วคนที่บอกว่าต้องกินอาหารให้เป็นเวลาน่ะใช่จุ้นหรือ
เปล่า" ปอมเงยหน้าขึ้นมามองกี้เลิกคิ้วส่งให้
"ทำไมถึงคิดว่าเป็นจุ้นล่ะ" กี้ยิ้มเอาส้อมจิ้มไส้กรอกเข้าปากบ้าง เคี้ยวหงุบ หงับแล้วก็กลืน ยก
น้ำขึ้นจิบ
"แล้วจริงมั๊ยล่ะ" ปอมอมยิ้มไม่พูดตอบ กี้พูดต่อ
"ปอม...ตอนที่เราเจอกันเมื่อสามปีที่แล้วน่ะ กี้ไม่ใช่เด็กๆไม่รู้ประสีประสานะเป็นผู้ใหญ่แล้ว
และก็ทำงานแล้วด้วย คิดเองเป็นเหมือนกัน ไอ้การที่ปอมบอกปัดปฏิเสธกี้แล้วบอกว่าปอมยัง
ไม่คิดเรื่องรักๆใคร่ๆน่ะ มีหรือกี้จะไม่รู้ว่าเป็นเพราะใจปอมไม่ได้อยู่กับกี้...ใจปอมน่ะอยู่กับจุ้น
ถึงจะไม่เอ่ยปากออกมาก็เถอะ ระหว่างปอมกับจุ้นน่ะมันมีสายใยบางๆที่ดึงรั้งกันไว้อยู่ กี้ถึงเข้า
ไปแทรกไม่ได้ไง..ไม่ว่าจะทำงานอยู่ตรงไหนปอมกับจุ้นจะต้องติดต่อกันตลอด ถึงตอนนั้นจะ
บอกว่าเป็นแค่เพื่อนก็เถอะ กี้ว่ามันคงถักทอมาเป็นความรักแล้วมั้งป่านนี้.....นอกจากปอมกับ
จุ้นจะเลิกติดต่อกันไปนานแล้ว...ไม่จริงใช่มั๊ยปอม..ไม่งั้นกี้จะเสียใจมาก ที่เป็นคนอื่นไม่ใช่จุ้น
น่ะ" กี้ขมวดคิ้วถาม ปอมยิ้มยกน้ำขึ้นดื่ม..กี้รู้จักเพื่อนกลุ่มปอมทุกคน จุ้น อ๊อด แนง นา เพราะ
ตอนที่ปอมทำงานชิ้นแรกกับกี้ตอนที่จบมาใหม่ๆ พวกจุ้นยังไม่ได้หางานทำ..เลยไปช่วยงาน
ปอมที่สตู ทำทุกอย่าง เลยเกิดเป็นความสนิทขึ้นระหว่างกี้ กับพวกจุ้น โดยเฉพาะจุ้นกี้จะสนิท
มากที่สุด คุยได้ทุกเรื่อง
"อึมม์ใช่!..เป็นจุ้น..ตอนนี้ผมคบกับจุ้นอยู่และก็คิดว่าจะคบตลอดไปด้วยคงไม่เปลี่ยน...นอก
จากจุ้นมันจะเปลี่ยน..แต่ผมก็ภาวนานะขอให้มันเป็นอย่างงี้ตลอดไปขอให้ความรู้สึกดีดีอย่า
เปลี่ยนไป..ไม่รู้ว่าจะเข้าข้างตัวเองมากไปหรือเปล่า" ปอมหัวเราะ หึ หึ...กี้ยิ้ม
"ค่อยสบายใจหน่อย นึกว่าคบกับคนอื่นอยู่" แล้วพนักงานเสริฟก็เอาอาหารมาวาง และก็เดิน
ออกไป ปอมเขยิบจานอาหารให้กี้ปากก็ส่งเสียงถามบ้าง
"กี้ล่ะ...กับไมค์ เป็นยังไงบ้างยังคบกันอยู่หรือเปล่า ผมได้ข่าวลงหนังสือพิมพ์อยู่ช่วงนึงนี่ พัก
นี้หายไปไม่ค่อยได้ข่าว" ปอมตักข้าวเข้าปากกินตุ้ยๆ กี้เห็นท่าทางปอมกินข้าวก็หัวเราะ
"ไมค์อยู่สวิสไปทำธุรกิจของครอบครัวทางโน้น..เดี่ยวถ้ากี้หมดสัญญากับที่นี่ กี้ก็จะตามไป....
เห็นท่าทางปอมกินข้าวตุ้ยๆ อย่างนี้แล้วนึกถึงไมค์" ปอมอมยิ้มปากก็หงุบ หงับ
"ทำไม...กินเหมือนกันเหรอ" กี้ยิ้ม ส่ายหัวให้
"ไม่หรอก...รายนั้นน่ะตรงกันข้ามกับปอมทุกอย่าง...เป็นจริงเป็นจังไปหมดซะทุกเรื่อง...นึกๆดู
แล้วอยากให้ได้นิสัยอย่างปอมไปซักนิดนึง ไม่งั้นกี้คงจะมีความสุขมากกว่านี้" พูดแล้วก็ถอน
หายใจ ปอมเงยหน้าขึ้นมองแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
"แล้วนี่จุ้นอยู่ไหนล่ะปอม โทรชวนออกมากินข้าวด้วยกันสิ"
"อยู่เชียงราย..ถ้าโทรชวนสงสัยคงต้องนั่งรอกันยาวววว" ปอมหัวเราะข้าวเต็มปาก กี้มองปอม
แล้วก็ขำเหมือนเด็กๆ เลยปอม!
"เหรอ!..ไปทำอะไรล่ะ" ปอมยิ้มให้
"ขึ้นไปดูไร่ให้ครอบครัวเค้าช่วงนึง ประมาณเดือนนึงมั้ง" ตักข้าวเข้าปากต่อ
"แล้วปอมไม่คิดถึงเหรอ...ไม่ตามขึ้นไปล่ะ" กี้ถามยิ้มๆ
"คิดถึงสิ...คิดถึงมากด้วย...นี่ก็ว่าถ้าเคลีย์งานเสร็จแล้วก็จะตามขึ้นไป" กี้มองหน้าปอม
"ปอมนี่ดีเนอะ...ไม่มีฟอร์มดี คิดถึงก็บอกคิดถึง...ไม่มีอมพนำเดี๋ยวนี้หาผู้ชาย แบบนี้ยากมีแต่
ปล่อยให้ผู้หญิงคิดไปเองเรื่อยบางทีก็เข้าข้างตัวเองไปวันวัน ไม่รู้ว่าฝ่ายชายคิดอะไรกับตัว
เองอยู่" ปอมหัวเราะ
"พูดเหมือนคนแก่เลยกี้" กี้พยักหน้ายิ้มเศร้าๆ
"บางทีการอยู่ในวงการนางแบบนานๆ ก็ทำให้กี้เป็นคนแก่ได้เหมือนกันนะ.. แก่ทางด้านนิสัย
และก็ความคิดน่ะ เพราะการที่กี้ต้องเจอคนมากๆไงปอม..มันต้องเจอคนหลากหลายรูปแบบ
คนนอกที่ไม่เคยคบกับกี้ก็จะว่ากี้หยิ่งเข้าหายาก ที่เป็นแบบนั้นเพราะกี้สร้างเกาะ บางทีการเปิด
อะไรมากเกินไปมันก็ไม่มีผลดีกับตัวกี้เอง ทำให้ความคิดมันแก่ขึ้นมองคนมากขึ้น...แต่น่าตากี้
ยังสาวและก็สวยอยู่นะ แก่แค่นิสัย" มีหยอดตอนท้าย ทำเอาปอมหัวเราะออกมา ทั้งสองกิน
ข้าวนั่งรื้อฟื้นความหลัง แล้วก็หัวเราะกันอยู่อย่างงั้นจนได้เวลา อิ่มด้วยกันทั้งคู่ก็เรียกพนักงาน
มาเก็บเงิน ปอมแย่งจ่ายเงิน แล้วก็พากันเดินออกมานอกร้าน ปอมเดินไปส่งกี้ที่รถ กี้ขึ้นไปนั่ง
เสร็จก็เอากระจกรถลงพูดกับปอม
"ปอม!.คราวหน้ามาอีกนะพาจุ้นมาด้วย..กี้ไม่ได้เจอจุ้นตั้งนานแล้วคิดถึงน่ะ" ปอมพยักหน้า
"ไปก่อนนะ...บายจ๊ะ" ปอมยกมือเซ บาย แล้วกี้ก็เคลื่อนรถออกไป ปอมยืนมองอยู่อย่างงั้น
ซักแป๊บก็เดินไปที่รถตัวเองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วก็ลองกดเบอร์จุ้น "ตู๊ดดดดดดดด" ติดด้วย
แค่ครั้งแรก ปอมยิ้มแฉ่งหน้าบาน พยายามไม่ขยับตัวกลัวคลื่นหาย (แฮะๆ)
"ฮัลโหล ปอม" เสียงสวรรค์ลอยมาตามสาย ปอมยิ้มตาหยีรีบกรอกเสียงลงไป
"จุ้นนน!..จุ้นอย่าขยับตัวนะอยู่เฉยๆ นิ่งๆ" ปลายสายขมวดคิ้วนอนนิ่งอยู่บนเตียง
"อะไร..เป็นอะไรทำไมฉันต้องอยู่เฉยๆ" ปอมทำเสียงจึกจัก ขัดใจ โวยวายเสียงดัง
"เดี๋ยวคลื่นหายอ่ะ...ถ้าหายล่ะแย่เลย..กว่าปอมจะได้คุยกับจุ้นมันยากนะ" ปลายสายผงะหน้า
หนีโทรศัพท์
"แกจะแหกปากทำไมฮะไอ้ปอม..หูฉันแตกหมด" ปอมหัวเราะ
"ก็ปอมดีใจอ่ะ..จุ้นเป็นไงบ้างสบายดีหรือเปล่า..ส่วนปอมนะไม่สบายเลยเป็นไข้...เป็นไข้ใจคิด
ถึงจุ้นง่ะ...แล้วจุ้นล่ะคิดถึงปอมมากเป่า..คงจะมากล่ะสิถ้า..ปอมนะคิดถึงจุ้นม๊ากมาก..รัก รัก
รัก จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ" พร่ามอย่างยาว ยิ่งตอนสุดท้ายถึงกับทำให้ปลายสายหน้าแด๊ง แล้วปอมก็
แหกปากโวยวายมาอีก
"จุ้นนน! จุ้น!ยังอยู่หรือเปล่าทำไมเงียบไป สายหลุดแล้วแน่เลย....บ้าจริง" ปลายสายรีบกรอก
เสียงมา
"ยังอยู่..ก็แกเล่นพูดไม่มีช่องให้ฉันเข้าเลย..แล้วจะให้ฉันเสียบตอนไหน" ปอมยิ้มส่งเสียง
หัวเราะ คิก คิก
"ก็ปอมคิดถึงจุ้นอ่ะ...ว่าไงยังไม่ตอบปอมเลย" ปลายสายนอนอมยิ้ม ค่อยๆส่งเสียงมาเนิบๆ
"คิดถึง คิดถึงมากด้วย...แปลกเน๊อะปอมตอนที่อยู่กรุงเทพ...เวลาที่แกไม่อยู่ในออฟฟิต ออก
สตูดิโอครึ่งเดือนค่อนเดือนไม่ได้ติดต่อกัน ฉันยังไม่รู้สึกมากมายขนาดนี้ หรือว่ามันห่างไกล
แล้วก็เงียบไม่รู้นะ..มันเลยทำให้ฉันเป็นได้ขนาดนี้" ปอมอมยิ้ม คบกันมาตั้งนานจุ้นไม่เคยเปิด
ใจได้มากเท่าวันนี้ ทำให้ปอมอดภูมิใจไม่ได้ พูดตอบกลับไปเสียงเนิบๆ เช่นกัน
"เหมือนฉันเลยจุ้น...สงสัยมันคงจะเป็นโรคติดต่อ...โรคห่างไกลความรัก..เพราะฉะนั้นเดี๋ยวฉัน
จะขึ้นไปรักษาโรคให้แกเอง...รอก่อนนะจุ้นไม่นานหรอก เร็วๆนี้แหละ" ปลายสายอมยิ้มแก้ม
แด๊ง!
"แล้วแกล่ะปอม เป็นยังไงบ้าง..นี่แกอยู่ที่ไหนเนี่ย..อยู่ที่สตูหรือเปล่า..อย่าห่วงงานมากนักจน
ลืมห่วงตัวเองล่ะข้าวน่ะกินซะมั่ง" ปอมยิ้ม
"ชื่นใจจังจุ้น!..ประโยคแบบเนี้ยมันต้องออกจากปากแกเท่านั้นมันถึงจะขลัง...ฟังแล้วมันชื่น
ใจ" ปลายสายค้อนให้โทรศัพท์
"ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ที่สตู..อยู่ที่ร้านอาหารแกทายซิว่าฉันมากินข้าวกับใคร...อ่ะใบ้ให้เป็น
ผู้หญิง" จุ้นหัวเราะ
"ไอ้บ้าปอม! เอาปัญหาโลกแตกมาให้ทายอีกแล้ว และก็ใบ้ซะกว้างขนาดนั้นใครจะไปทาย
ได้..บอกๆมาเลยไอ้ปอมฉันขี้เกียจทาย" ปอมหัวเราะคิกคัก
"กี้...วันนี้ฉันมากินข้าวกับกี้เลี้ยงขอบคุณเค้า...กี้ถามหาแกด้วยนะ" ปลายสายอมยิ้ม
"เหรอ..แล้วเป็นยังไงบ้างยังสวยเหมือนเดิมหรือเปล่า..หรือว่ามากกว่าเดิม" ปอมหัวเราะหึ หึ
"สวย!..ยังสวยเหมือนเดิม...แต่ยังไงก็สู้จุ้นของฉันไม่ได้หรอก ไม่สวยแต่เร้าใจ..จ๊วบ จ๊วบ"
ปลายสายทำหน้าเบ้ ปากรีบส่งเสียงกลับมา
"ไอ้ทะลึ่งปอม! เร้าใจอะไรไอ้บ้านี่" ปอมยิ้มตาหยี
"ก็เร้าใจในความน่าร๊ากกกกอ่ะ.." แล้วเสียง "ตีดดดดดด" สัญญาณเตือนแบตจะหมดก็ดัง
ออกมา ปอมรีบระรัวใหญ่
"จุ้นนนนน! แบตปอมจะหมดอ่ะ..ทำไงดีอ่ะจุ้น" หันซ้ายหันขวาใหญ่ แล้วปลายสายก็ส่งเสียง
มา
"ฉันรักแก" แล้วโทรศัพท์ก็ดับวูบ ปอมยืนยิ้มอยู่อย่างงั้น ฉันก็รักแก ไอ้จุ้น!.......................
เทปมาเก็บนเข้ามาในบริษัทฯก็เจอโอเปอเรเตอร์สาว น้องไก่ทักแจ้วๆ
"พี่ปอม! ไม่เห็นหน้าซะหลายวัน เป็นไงบ้างพี่สบายดีเหรอเปล่าคะพี่ชายสุดหล่อ" หัวเราะคิก
คัก ปอมเลยหยุดหันหน้ามาหาเอาข้อศอกท้าวเคาร์เตอร์เอามือท้าวคางมองหน้าน้องไก่อยู่งั้น
เล่นเอาน้องไก่เขิลล์หลบตาหญ่ายยย แล้วปอมก็ยิ้มแป้นปากก็เอื้อนเอ่ยออกมา
"สบายดีจ๊ะน้องสาวสุดสวย แล้วน้องสาวสุดสวยล่ะจ๊ะ..สบายดีหรือเปล่าเอ่ย..ไม่ได้เห็นหน้า
ซะหลายวัน" น้องไก่หน้าแด๊ง บิดตัวขวยเขิลล์ ยื่นมือมาตีปอมใหญ่ แปะๆ
"บ้า!..พี่ปอมอ่ะ..ถามอะไรอย่างงี้ก้อไม่รู้ไก่เขิลล์หมด" ปอมหัวเราะเสียงดังยื่นมือมาเขกหัว
น้องไก่หนึ่งที แล้วก็จะเดินเข้าข้างในนึกขึ้นได้ก็หันมาพูดกับน้องไก่
"ไก่! บอกจุ๋มให้ชงกาแฟให้พี่แก้วดิเอา.." ยังพูดไม่จบ ไก่ก็รีบแทรกขึ้นมา
"เอา..หวานๆมันๆ...จำได้เจ้าค่ะ..ไก่จำได้ บอกมาไม่รู้กี่หนแล้ว...เดี๋ยวไก่บอกจุ๋มให้" ปอมยก
มือขอบใจ แล้วก็เดินเข้าไปข้างใน กำลังจะเดินเข้าไปในห้องของตัวเองก็ต้องสะดุ้งตกใจ มีมือ
ดียื่นของมาให้ตรงหน้า
"อ่ะ! พี่ปอมนิดให้" ปอมแหงะหน้ามามองนิด เหลือบไปดูของที่อยู่ตรงหน้า
"อะไร! ยื่นมาเกือบจะทิ่มหน้า" ปอมขมวดคิ้ว นิดอมยิ้มปากก็พูดออกมา
"ช๊อคแลต! หวานดีเอาไว้กินตอนพี่ปอมปากว่าง...พอกินแล้วหน้าจะได้ลดความดุลงไปได้
บ้าง..มันหวานดี" พูดไปด้วยยักคิ้วไปด้วย ปอมยิ้ม
"ทำไม! หน้าฉันมันดุมากหรือไงไอ้นิด! ถึงต้องให้ช๊อก..กา...แลต มาลดความดุบนใบหน้า" ว่า
แล้วก็รีบดึงออกมาจากมือนิดฉีกกินใหญ่ ปอมชอบของหวาน! ปากเคี้ยวหงุบหงับ กลืนลงคอ
อร่อย! นิดยิ้ม
"ดุ! ไว้หนวดไว้เคราแล้วดูดุ...อย่างงี้สาวๆไม่กล้าเข้าใกล้" ปอมหัวเราะ ขำ
"ดี!..ฉันจะถนอมเนื้อถนอมตัวไว้ให้จุ้นของฉันคนเดียว...หญิงอื่นไม่สนโว๊ย!" นิดค้อนควับ
แล้วก็ยิ้มออกมา
"ให้มันจริงอย่างที่ปากพูดเถอะพี่ปอม...ถ้าไม่เป็นไปตามนั้นนะ..นิดจะว๊าก! แทนพี่จุ้นให้น่าดู
ชมเลย...นิดยอมให้พี่จุ้นคนเดียวแหละหญิงอื่นไม่สนเหมือนกัน" ปอมหัวเราะถามออกมาเสียง
ดัง
"ทำไม! แกจะเป็นไม้กันหมาให้ฉันเหรอ..ไอ้นิด" นิดเงียบไปแป๊บนึง ปากก็ค่อยๆส่งเสียงออก
มาเบาๆ
"แน่นอนอยู่แล้ว..พี่ปอมของฉันใครห้ามมายุ่ง...ไม่ได้ใกล้ชิดตลอดไป....ขอแค่ใกล้วันสอง
วันก็ยังดี" นิดจ้องหน้าปอมส่งสายตาเศร้าๆมา ปอมจ้องตอบแล้วก็ยิ้มออกมาเอานิ้วเคาะหน้า
ผากนิดหนึ่งที ปากก็เอื้อนเอ่ยออกมาเบาๆ เช่นกัน
"เป็นผู้หญิงน่ะอย่าก๋ากั๋นให้มันมากนัก..ผู้ชายไม่ค่อยชอบหรอก! เอาพองามกำลังเหมาะอย่า
ให้มันล้นจนเกินไป...ไอ้ประโยคที่ว่า คนนี้ของฉันใครห้ามมายุ่งน่ะ..พี่ขอเถอะ!มันไม่งาม
หรอกนิดพี่ไม่นิยม...ถึงจะบอกว่าสมัยนี้ผู้หญิงผู้ชายเท่าเทียมกันก็เถอะ..พี่ว่ายังมีผู้ชายหลาย
คนเค้ายังยึดติดความรู้สึกแบบเดิมๆอยู่ พี่ก็เป็นหนึ่งในนั้น ไอ้ประโยคเนี้ยมันน่าจะเป็นของ
ผู้ชายพูดไม่ใช่ผู้หญิงพูด และก็ขอบใจนะที่มีความรู้สึกดีดีให้พี่น่ะ..ซึ้งใจว่ะมีน้องน่ารักๆมา
ชอบ..แต่พี่ก็คงเป็นได้แค่พี่ชายเท่านั้นแหละ! มันเป็นอย่างอื่นไม่ได้จริงๆ" นิดพยักหน้าเข้าใจ
น้ำใสๆคลออยู่ในตารีบยกมือเช็ด
"แค่นั้นแหละพี่ปอม เป็นแค่นั้นนิดก็พอใจแล้ว...และที่พี่ปอมบอกว่าชอบน่ะมันผิดถนัด..มันรัก
เลยพี่..แต่นิดก็ไม่ได้จาอะไรมากมายหรอกนะขอแค่ให้ได้รัก..นิดก็พอใจแล้ว" น้ำตาไหลออก
มาเป็นทาง ปอมยกมือขึ้นเกลี่ยน้ำตาออกให้
"ไปล้างหน้าซะไอ้นิด! เดี๋ยวใครเห็นเค้าจะตกใจนึกว่าฉันปล้ำแก" นั่นแหละนิดถึงยิ้มออกมา
ได้ เอามือซ้ายขวาปาดหน้า รีบพยักหน้ารับกำลังจะหันกลับนึกขึ้นได้หันมาใหม่
"อ้อ! และไอ้ที่นิดบอกว่าจะว๊าก!แทนพี่จุ้นน่ะ นิดทำจริงๆนะไม่ได้โกหก..พี่ปอมอย่าออก
นอกลู่นอกทางแล้วกัน..ไม่งั้นเจอกันแน่" ปอมอมยิ้มผลักหัวนิดไปหนึ่งที เล่นเอานิดเซ
"เออๆ ตามใจแกจะทำอะไรก็ทำไปฉันไม่สนแล้วโว๊ย!" ว่าแล้วก็เดินเข้าห้อง นิดอมยิ้มเดินผละ
ออกไป ปอมนั่งหาของในห้องอยู่ได้ซักครู่ เสียงอ๊อดก็ดังแซวเข้ามา
"โอ้ว!แม่เจ้า!....โอ้วว!ก๊อดดดดด!!!!...สงสัยฝนฟ้าจะตกหนักโว๊ย!...ไอ้ปอมเข้าออฟฟิตแถม
ยังเข้าห้องอีกตังหาก...เขี่ยหยักไย่ออกจากเก้าอี้ยังวะไอ้ปอมนั่งลงไปน่ะ" 5555 หัวเราะเสียง
ดังชอบใจ พร้อมกับนั่งแปะลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานปอม ปอมหัวเราะมือยังไม่หยุดหาของ
ปากก็โต้กลับทันที......
"ชัด..ชัด..ชัดช่า..ไอ้อ๊อด..ไอ้อ๊อด..เดี๋ยวนี้ปากดี..มีกัด มีกัด...เอ็งก็ใช่ย่อยละเว้ย..สตูดิโอน่ะ
เคยโผล่หัวไปบ้างหรือเปล่า สั่งแต่ลูกน้องน่ะ..ระวังนะโว๊ย!ลูกน้องมันจะเลื่อยขาเก้าอี้..มัวแต่
อยู่ใน อ๊อฟ!..ฟิตต!...ฮะๆๆๆ" หัวเราะเสียงดังข่ม ส่ายหัวซ้ายทีขวาที ตาก็ยังหาของอยู่ อ๊อด
หมั่นไส้ชะโงกหน้าจะยื่นมือมาเขกหัวปอม แต่ปอมหลบทันเลยจั่วลมไป ปอมหันมายักคิ้ว
ให้........
"ไอ้นี่หนิพูดซะเสีย..ฉันมีประชุมมีนัดกับลูกค้าโว๊ย!ถ้าเวลามันไม่ชนกันมีเหรอจะไม่ไป..พูดซะ
หาดีไม่ได้เลย" บ่นหญ่ายยย...ปอมเลิกหาของเพราะหาไม่เจอซักทีหนังสือกล้องเต็มไปหมด
หันหน้ามาหาอ๊อดเต็มตัว.....ยิ้มให้อ๊อดตาหยีปากก็เริ่มพร่าม
"ล้อเล่น! ฉันล้อเล่น..แหมบ่นหญ่ายยเลยน้า..ใครจะไปว่าอ๊อดด้ายย...อ๊อดดีจะเหมอ..อ๊อดน่า
ร๊ากกก...ปิ๊ดปิ้ว..ปิ๊ดปิ้ว"ประจบ ประจบ อ๊อดเบะหน้า ทำตาโต
"ปิ๊ด ปิ้ว ปิ๊ด ปิ๊ว ห่าอะไรไอ้ปอม..ฉันไม่ใช่ไอ้จุ้นนะโว๊ย ทำมาเป็นประจบ" ปอมยิ้ม เอนตัวพิง
พนักเก้าอี้เงยหน้ามองเพดานถอนหายใจเฮือก อ๊อดเลิกคิ้วส่งให้
"ไง..เหนื่อยเหรอไง..ถอนหายใจเฮือกๆ" ปอมรีบกระดกเก้าอี้ขึ้นมานั่งอย่างไว อกตั้งหลังตรง
จ้องหน้าอ๊อดเขม็ง ทำเสียงทุ้มนุ่มลึก......
"เหนื่อยกายไม่ว่า...แต่เหนื่อยใจเนี่ยสุดจะทานทน" อ๊อดยิ้มกำลังจะหัวเราะ แล้วปอมก็แหก
ปากออกมาดังลั่น
"คิดถึงจุ้นนน!อ่ะ...อ๊อด!ฉันคิดถึงจุ้นนนน!" อ๊อดหัวเราะก๊ากกก...
"ไอ้บ้า!ปอม แหกปากตะโกนซะดัง..เดี๋ยวพระเชษฐาของน้องยาแกก็ร่อนมาหาหรอก...วันนี้ยิ่ง
อารมณ์เหม็นเปรี้ยวอยู่ด้วย..ลูกค้าต้องการหลายอย่างเฮียแกเลยแบกหน้าบูดๆไว้ทั้งวัน...ไอ้
พวกเด็กๆเลยไม่กล้าเข้าห้อง" ปอมยิ้มเลิกคิ้ว
"เหรอ...เหม็นเหรอ! อื้ยส์!...ไม่เข้าใกล้...ไม่เข้าใกล้..ปอมกั๊ววว" ทำหน้าทำตาสยอง ขนลุก
ขนพอง ตัวสั่นงัน งก อ๊อดหัวเราะ กำลังจะอ้าปาก แล้วเสียงไทด์ก็เข้ามาก่อนตัว
"ไหน! เมื่อกี้ใครแหกปากร้องซะดังวะ มาดูหน้าหน่อยดิ๊" ปอม กับอ๊อดหันหน้ามองกันแล้วก็
หัวเราะคิก คิก พูดถึงแก แกก็มา..ไทด์เดินเข้ามาในห้องนั่งแปะลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานปอม
อีกตัวนึง ไม่พูดพร่ำทำเพลง ก้มหัวลงฟุบหน้าไปบนโต๊ะทำงานปอม เล่นเอาปอมกับอ๊อดเลิก
คิ้ว งง!
"เป็นไรเฮีย! หัวมันหนักเหรอแบกไม่อยู่เหรอไง..ให้ผมช่วยมั๊ย!" ปอมเริ่มกวน นั่นแหละไทด์
ถึงเงยหน้ามาจากโต๊ะหัวเราะหึๆ
"เอาตัวแกให้รอดก่อนเถอะไอ้ปอม...หน้าตาน่ะดูซิ..หนวดเคราก็ไม่โกนไม่กลับบ้านมากี่วัน
แล้วเฮอะ" พยักพเยิกหน้าถาม เอนหลังพิงเก้าอี้
"ก็ตั้งแต่วันเสาร์..วันนี้วันอะไรแล้วล่ะ...อ้อ!วันอังคาร" ก้มหน้าก้มตานับใหญ่ ไทด์กับอ๊อดยิ้ม
"สี่วัน..ไม่ได้กลับบ้านมาสี่วัน" ชูนิ้วให้ดูด้วยกลัวไม่เชื่อ อ๊อดหัวเราะปากก็ถามออกมา
"อาบน้ำบ้างเปล่าวะ ไอ้ปอม..หรือว่าหมักเกลือ" หัวเราะเอิ๊ก เอิ๊ก ชอบใจใหญ่กัดปอมได้ ปอม
เลิกคิ้ว
"เออ! ไอ้นี่เก่งเว้ย..เก่งจาง..อ๊อดเก่งจาง" ตบมือเปาะ แปะ เอาข้อศอกเท้าบนโต๊ะชะโงกหน้า
จ้องตาอ๊อดเขม็ง ปากก็เริ่มพล่าม
"สมัยนี้เกลือมันแพงโว๊ย! ต้องหมักไว้เยอะๆ ทำเก็บไว้หลายๆกระปุกเอาเก็บไว้กินยามยาก
555+ คุ้มโว้ย!คุ้ม" อ๊อดทำหน้าขยะแขยง เบะปาก สก..ก๋า..ปก..เจง เจงเลย ไทด์ หัวเราะ
เสียงเริ่มออกมามั่ง
"พูดจริงเหรอไอ้ปอม! ไม่ได้อาบน้ำทนได้ไงวะ...เดี๋ยวฉันจะบอกไอ้จุ้น!" ปอมตาเหลือก
"อ้าว!พี่ชายแฟน...เล่นอย่างงี้ก็The endสิ....ไอ้ที่พูดมาทั้งหมดน่ะล้อเล่น..พูดเล่น! อำเล่น
คร๊าบบบ..อาบ ผมอาบ..แต่อาบน้อยหนเท่านั้นแหละ...ทำเป็นจาไปฟ้อง..ไม่สงสารแฟนน้อง
สาวบ้างเลยเหรอ" ทำหน้า ทำตาน่าสงสาร อ๊อดกับไทด์เห็นอาการก็หัวเราะใหญ่
"หัวเราะอะไรกัน เสียงดังมาถึงข้างนอก" เสียงเคนลอยมา พร้อมกับเดินยิ้มล่าเข้ามาในห้อง
อ๊อดมองหน้าเคนแล้วก็ยิ้มแก้มปริ ปากก็เริ่มจิก
"เว๋ย..เว๋ย..เว๋ย....หน้าบานเข้ามาเลยเว้ย!...อิจฉาจังวุ้ย!คนกำลังอินเลิฟ" แล้วอ๊อดก็หันมาหา
ปอม ทำหน้าปรึกษาหารือกันใหญ่ ไทด์หัวเราะคิก คิก ส่วนเคนก็ยืนยิ้มไม่ได้โต้ตอบ จะดูดิ๊ว่า
มันจาจิกอะไร
"เมื่อกลางวันนี้นะโว้ย!ไอ้ปอม ฉันเห็นสาวที่ไหนไม่รู้ผมยาวๆ...หุ่นนางแบบเชียว นั่งรถไปกับ
หนุ่มคิ้วเคิ้ม" ปอมเลิกคิ้ว เล่นด้วย..
"เหรอ เหรอ..เหรอ..ไงต่อ ไงต่อ ฉันอยากรู้" พยักหน้ายิก ยิก ทำหน้าสนใจจัด อ๊อดก็ต่อ ทำ
หน้า ระริก ระรี้ อยากเล่า อยากเล่า
"ฉันเห็นนะหนุ่มคิ้วเค้มเอาใจใหญ่เลยวุ้ย!..รีบเดินต๊อก แต๊ก!มาเปิดประตูรถให้สาวผมยาว"
หัวเราะคิก คัก ปอมทำเป็นเอามือปิดปากหัวเราะตาหยีตาม ส่งเสียงออกมา
"สุภาพ..บะรุด...อ่ะ ต่อ ต่อ ต่อ" อ๊อดก็ใส่ใหญ่เลย ไทด์กับเคนยิ้ม
"สาวผมยาวรู้สึกจะอมยิ้ม เขิลล์ ๆนิดส์นึง" อ๊อดเอานิ้วโป้งประกบนิ้วชี้ขยิบตาข้างนึง ปอมอม
ยิ้ม ทำหน้าทำตาเขิลล์ด้วย
"อ่ะ.ทำมะดา..สุภาพ..สะตี..ก็ต้องเขิลล์..อ่ะ.ต่อ ต่อ ต่อ" เร่งยิก ๆ
"สาวผมยาว..ก็ขึ้นไปนั่งบนรถ" ปอมตีโต๊ะดังเพี๊ย!
"อ่ะ!แน่นอนอยู่แล้น...เปิดประตูรถ ก็ต้องนั่งในรถ..อ่ะ ต่อ ต่อ เร๊ว!" ไทด์กับเคนเริ่มหัวเราะ
คิก คิก
"หนุ่มคิ้วเค้ม..ก็ปิดประตูรถ" อ๊อดทำท่าปิดประตูดังปัง!
"โช๊ะเดะ!...ชัวร์แหง่ม แหง่ม..ไม่ปิดก็เคลื่อนรถไม่ได้...อ่ะ ต่อ จ๊ะ ต่อ" จ้องหน้าอ๊อดใหญ่
"แล้วหนุ่มคิ้วเค้มก็อ้อมไปทางด้านคนขับ" ปอมเลิกคิ้ว ชี้นิ้วใส่หน้าอ๊อด!
"สำมะคัญ...ตอนนี้สำมะคัญ..ไงต่อ ไงต่อ"
"หนุ่มคิ้วเค้มก็เปิดประตูรถ" อ๊อดทำท่าเปิดประตูรถ
"อ่ะ! ชัวร์ป๊าบ!ไม่เปิดก็ขึ้นไม่ได้" ปอมทำหน้า ทำตาขึงขัง
"แล้วหนุ่มคิ้วเค้มก็ขึ้นไปนั่ง"
"กิบ กิ้ว กิบ กิ้ว ไงต่อ..ไงต่อ" ยิ้มเห็นฟันสามสิบสองซี่
"สาวผมยาวก็ค่อยๆ หันมาหา"
"จ๊ากกก! มันต้องใช่ แน่ๆ เป็นไง เป็นไง" เร่งยิก ยิก ทำหน้าทำตากะลิ้มกะเลี่ย ไทด์กับเคน
คิก คิกใหญ่
"แล้วรถก็ค่อยๆ เคลื่อนออกไป"
"อ่ะ!แน่นอน..รถเคลื่อนแล้วไง" พยักหน้ายิก ยิก อ๊อดขมวดคิ้ว
"เคลื่อนไปแล้ว ก็ไม่เห็นแล้วสิโว๊ย!...ฉันไม่ได้นั่งอยู่ในรถด้วยนี่จะได้รู้ทุกเรื่อง" ปอมหน้าเบ้
ทำปากจึกจัก ขัดใจ
"แค่เนี้ย! แกเล่าแค่เนี้ย...แล้วแกจะเล่าเพื่อ...เล่าทำพรื้อ!" มีแหล่งใต้ด้วย ไทด์กับเคนหัวเราะ
ก๊ากก อ๊อดยิ้ม
"ก็จะแซวไอ้เคนมัน...เดี๋ยวเนี้ยกับเพื่อนกับฝูงมันไม่คบปล่อยปะละเลย.....ทีกับสาวอ่ะเอาใจ
กันเข้าไป" เคนหัวเราะ ปอมรีบพูดลอยหน้าลอยตา
"ทำ มะ ดา ไอ้อ๊อด! สาวๆหน้าตาจิ้มลิ้ม..ส่วนเราพวกหนุ่มๆหน้าตาจุ๋มจิ๋ม...มันจะไปดีกว่าพวก
หน้าตาจิ้มลิ้มไปได้จะใดล่ะก๊า" คราวนี้อู้กำเมืองตบท้าย ไทด์กับอ๊อดหัวเราะครืน เคนรีบส่ง
เสียง
"พอแล้ว! จะแซวอะไรกันนักหนา...ทำไม!..อิจฉาเหรอไอ้อ๊อด..ได้ข่าวว่าอกหักหรือไง..แก
เนี้ยน้ามีของน่ารัก น่ารักอยู่ใกล้ตัวทำเป็นมองข้าม..รนหาเรื่องดีแท้" เคนได้ทีกัดมั่ง ปอมกับ
ไทด์นั่งอมยิ้ม อ๊อดทำหน้าฉงน
"อะไรของแก ไอ้ของน่ารักใกล้ตัวเนี่ย...พูดให้กระจ่างซิไอ้เคน" จ้องหน้าเคนเขม็ง
"ทำเป็นมาไก๋..ไม่รู้เรื่อง" เคนจ้องกลับ
"ใครล่ะที่มันคอยอยู่ใกล้ๆแกเวลาที่แกมีปัญหา...ใครล่ะวะที่มันอยู่ใกล้ๆแกคอยปลอบใจแก
เวลาที่แกอกหัก....แล้วใครล่ะวะที่มันคอยซับน้ำตาให้แกเวลาที่แกเสียใจ นั่งทนฟังทุกอย่าง
จะดึกดื่นค่อนคืนแค่ไหนมันก็ยังนั่งฟังแกบ่นพร่ำเพ้อถึงไอ้คนรักเก่า..ถึงแม้ว่ามันจะเจ็บแค่
ไหนก็ตาม...คิดออกมั่งหรือยังไอ้บื้อ!.ลืมตามองโลกแห่งความจริงซะบ้าง..ไม่ใช่จมปรักอยู่กับ
อดีต....ไอ้อ๊อดเอ้ย!..เมื่อไหร่แกจะหายวะปีกว่าแล้วนะโว๊ย! เลิกทำตัวไร้ค่าไม่อยู่กับร่องกับ
รอยซักทีอกหักซ้ำซากจำเจอยู่อย่างเงี้ย..ลองมองคนข้างๆซะบ้างเผื่อมันจะช่วยให้แกดีขึ้น"
อ๊อดนั่งซึม ไทด์รีบลุกขึ้นไปปิดประตูห้อง เดินกลับมานั่งใหม่ปอมเอนตัวพิงเบาะนอนมองอ๊อด
นิ่ง อ๊อด!เคยถูกสาวหักอกเมื่อต้นปีที่แล้ว เสียใจมากเพราะรักมาก!
"ฉันลืมเค้าไม่ได้...พยายามเท่าไหร่ก็ทำไม่ได้..ทำทุกวิธีทางคบคนนั้น เลิกคนนี้มันก็ยังลืมไม่
ได้" นั่งก้มหน้าพูดเนิบๆ แล้วเสียงไทด์ก็ลอยมา
"ไม่ต้องลืมไงอ๊อด!..พี่ว่ามันคงจะลืมยากอ่ะเนอะ..เพียงแต่ที่ไอ้เคนมันพูดคือให้แกลองเปิดใจ
รับคนอื่นแบบจริงจังซะบ้างไม่ใช่ลองคบกันเรื่อยไปแบบนี้เดี๋ยวรักเดี๋ยวเลิก ตัวแกนั่นแหละที่
จะเจ็บ แล้วก็ไอ้คนข้างๆที่มันหวังดีกับแกมันก็จะยิ่งเจ็บเข้าไปใหญ่ เพราะมันต้องรับสองต่อ..
ไหนจะความรู้สึกของแก ไหนจะความรู้สึกของตัวเอง" อ๊อดเงยหน้าขึ้นมามองไทด์ ปากก็พูด
ออกมาเบาๆ
"ไอ้แนงเหรอ!" ปอมนอนมองเอามือตบขาผาง เสียงก็เริ่มส่งมาบ้าง
"โป๊ะเช๊ะ!...นึกว่าจะโง่!เดาไม่ถูก ฉันก็นอนลุ้นซะตั้งนาน" อ๊อดหันมามองหน้าปอม
"แกก็รู้เหรอไอ้ปอม!" ปอมนอนหัวเราะ เอ๊กๆ
"เค้ารู้กันทั้งออฟฟิต มีแต่แกนั่นแหละเป็นเต่าเชียว เค้าถึงบอกไงความรักมันทำให้คนตาบ
อด...อย่างแกนี่ยังพอหายได้ยังไม่บอดสนิท ยังรู้ว่าใครเป็นใคร..รีบหายาหยอดตาซะเอายา
ใกล้ๆนี่แหละ...ลองใหม่เริ่มใหม่แล้วจะรู้ว่า..น้ำตาลก็หวานสู้ไม่ได้เฟ้ย! เหมือนฉ้านน.เหมือน
ฉ้านน" เอามือตบอกตัวเอง ทำหน้าทำตาภูมิใจสุดๆ เคนยืนข้างๆหมั่นไส้จัด ถีบขาเก้าอี้ไปหนึ่ง
ที เล่นเอาคนนอนเก๊กหน้าภูมิใจสุดๆเกือบหล่นจากเก้าอี้รีบคว้าโต๊ะใหญ่ แหกปากโวยวายดัง
ลั่น
"พี่เคนอ่ะ!ถีบปอมได้เหรอเดี๋ยวถ้าล้มไปทำไงล่ะ...และถ้าหน้าหล่อๆเสียโฉมไปใครจะรับผิด
ชอบ...และถ้าไอ้จุ้นกลับมาจำหน้าไม่ได้จะว่ายังไง" พล่ามซะยาว สามคนหัวเราะก๊ากก แล้ว
เคนก็พูดออกมา
"ฉันไม่ได้ถีบแก...ฉันถีบขาเก้าอี้ก็แกเสือ..นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำไมล่ะ" ปอมค้อนควับๆ แล้วเคนก็
หันมาหาอ๊อด
"โอเคมั๊ย!ไอ้อ๊อด...เข้าใจแล้วใช่มั๊ยที่พวกฉันพูดกันเนี่ย" อ๊อดพยักหน้ารับ เคนเลิกคิ้ว
"พยักหน้าแล้วยังไงต่อ..แกจำทำยังไง" ไทด์หันมามองเคน ทำปากจึกจัก
"ไอ้เคน..แกก็ไม่ต้องไปเซ้าซี้อะไรมันมากมายสิวะ! เดี๋ยวมันจัดการเองเรื่องของมัน ชีวิตมัน
เราแค่แนะให้ก็พอ" เคนหัวเราะ
"เออๆ ไม่เซ้าซี้ก็ได้" เคนหันมาจ้องไทด์บ้าง
"แล้วแกล่ะไอ้ไทด์...ไปถึงไหนแล้ว" ไทด์ปัดมือยิก ยิก
"ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉันเลย ฉันจัดการเองได้" หนุ่มๆหัวเราะกันใหญ่ แล้วก็มีเสียงเคาะ
ประตูอยู่หน้าห้อง พอประตูเปิดเท่านั้นหน้าแป้นแล้นของแนงก็ยื่นเข้ามา เสียงลอยมาแจ้วๆ
"ทำอะไรกันหนุ่มๆ ปิดประตูซะสนิทเชียวแอบนินทาสาวอยู่แน่ๆ" หนุ่มๆก็อมยิ้มกันเป็นเทือก
โดยเฉพาะอ๊อดมีสายตาที่เปลี่ยนไปจ้องแนงนิ่ง..แนงขมวดคิ้ว
"ไอ้อ๊อด! แกเป็นอะไรมองฉันอย่างกะจะกิน..ฉันไม่ใช่หมูพะโล้โว๊ย! นึกถึงข้าวขึ้นมาล่ะสิ"
หนุ่มๆหัวเราะก๊ากก! อ๊อดรีบลุกขึ้นยืนเดินเข้ามากอดคอแนง
"เออ! อยากกินหมูพะโล้ แกไปกินเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิเย็นนี้อ่ะ" แนงยังสงสัย จ้องหน้าอ๊อด
หญ่ายยย
"อารั๊ย...แกเป็นอารัยไอ้อ๊อด!...นึกอยากอะไรตอนเย็น..มันต้องตอนเช้าหรือไม่ก็ตอนกลาง
วันมันถึงจะอร่อย..กินตอนเย็นมันไม่ได้รสชาติ" พยักหน้าพูดใหญ่ หนุ่มๆหัวเราะขำ แนงหันมา
มองพวกหนุ่มๆสามคน
"และขำอะไรกัน...งานไม่มีทำเหรอไง...อ้อ!ลืมเลย พี่ไทด์เมื่อกี้คุณแน๊ตโทรมาจะคุยเรื่อง
โปรเจคให้พี่ไทด์โทรกลับด้วยด่วน!..แล้วก็พี่เคน เมื่อกี้เห็นไอ้นาตามหาอยู่น่ะไม่รู้มีอะไรหรือ
เปล่า...ส่วนแกไอ้อ๊อดฉันหาสกู๊ปแฟชั่น ฉบับเดือนสิงหาที่แล้วปักษ์หลังไม่เจอเห็นเด็กมัน
บอกว่าแกเอามาดู..พี่ตูนจะรีบใช้แกช่วยไปหาให้หน่อยเร็ว! และก็ไอ้ปอม..สารรูปดูไม่ได้
เลยกลับบ้านไปอาบน้ำซะไป๊!" พูดจบก็เดินควับๆออกไปเล่นเอาอ๊อดที่กอดคออยู่เกือบล้ม
หนุ่มๆมองหน้ากันก็หัวเราะแล้วก็แยกย้ายกันออกจากห้องปอม...ปอมลองก้มหาของใหม่ก็ยัง
ไม่เจอ ซักแป็บจุ๋มก็เดินถือถาดกาแฟเข้ามา ปอมเงยหน้ามองแล้วก็ยิ้ม
"ฉันนึกว่าแกจะลืมกาแฟฉันซะแล้วไอ้จุ๋ม" จุ๋มยิ้มเห็นฟันขาวจั๊ว..จุ๋มเป็นแม่บ้านบริษัทฯ
"ไม่ลืม!..พี่ปอม..พอพี่ไก่บอกเท่านั้นแหละ..จุ๋มก็รีบชงเลย ยกมาถึงหน้าห้องเห็นประตูปิดก็
เลยกลับไปใหม่ไม่กล้าเข้ามา...นี่เห็นประตูเปิดแล้วก็เลยไปชงมาให้ใหม่กลัวไม่ร้อนแล้วก็รีบ
ถือมาให้เลยนะ...มีแถมคุ๊กกี้ให้ด้วย พี่จุ้นซื้อตุนไว้บอกว่าพี่ปอมชอบกิน จุ๋มเลยเทเอามาให้"
อธิบายซะยาว ปอมยิ้มชะโงกหน้ามามองคุกกี้แล้วก็หยิบเข้าปากเคี้ยวหงุบ หงับ พยักหน้าหงึก
หงึก
"อร่อย! ขอบจายไอ้จุ๋ม" จุ๋มกอดถาดยืนยิ้มแป้น
"ไม่เป็นไรพี่ปอม หน้าที่จุ๋มอยู่แล้ว" ปอมยิ้ม มือก็ควักกระเป๋าเสื้อ
"อ่ะ!เอาตังค์ไปใช้" ว่าแล้วก็หยิบเหรียญบาทวางไว้ให้บนโต๊ะ [ประมาณว่า ให้เด็กไปกินหนม
(เอิ๊ก) : ผู้แต่ง] จุ๋มยืนมองทำหน้าเบ้
"อารัย บาทเดีย" ปอมเลิกคิ้ว
"หรือแกจะเอา ห้าสิบตางค์..ชิชะไอ้จุ๋ม..เดี๋ยวนี้กำเริบเสิบสาร..ได้บาทขอสอง..เดี๋ยวไม่ให้ซะ
เลยไอ้นี่" ปอมทำเสียงขัดใจ จุ๋มค้อนควับๆ
"อ่ะ! เอาก็ได้" ว่าแล้วก็รีบหยิบใส่กระเป๋า ปอมมองอมยิ้ม มือก็หยิบคุกกี้เข้าปากเอนตัวพิง
เก้าอี้เคี้ยวหงุบหงับ ส่งเสียงถามมา
"แกเก็บได้เท่าไหร่แล้วไอ้จุ๋ม ที่ฉันให้แกทีละบาทสองบาทเนี่ย!" จุ๋มยิ้มให้
"น่าจะพันกว่าได้แล้วนะ..ไม่ได้นับ..อยู่ในกระปุกบนหลังตู้เย็นที่ห้องอาหารน่ะ" ปอมยิ้มล่า
"เห็นมั๊ยล่ะฉันบอกแกแล้ว..บาทเดียวใช่จะไม่มีค่า เก็บหลายๆหนก็ได้เป็นกอบเป็นกำ แกไม่
ต้องเสียอะไรเลย..กาแฟก็ของบริษัทฯ ขนมก็ของบริษัทฯ แค่เสียเวลารอนิดหน่อยเท่านั้น
แหละ....แล้วเป็นไงบ้างเรื่องเรียนไปถึงไหนแล้ว" จุ๋มหัวเราะดีใจ ปอมถามถูกใจอยากจะพูด
จัด จุ๋มเรียนศึกษาผู้ใหญ่ตอนกลางคืน!
"จุ๋มกำลังสอบเทียบม.6 อยู่ ถ้าทำได้จุ๋มก็จะเอ็น" ปอมพยักหน้าส่งยิ้มให้
"ดี..เรียนเยอะๆจะได้เก่งๆ" จุ๋มหัวเราะ
"พี่ปอมพูดเหมือนจุ๋มเป็นเด็ก"
"ก็แกมันยังเป็นเด็กอยู่นี่...ไป๊ ไปทำงาน" แล้วจุ๋มก็เดินออกไป ปอมหันมานั่งมองคุกกี้แล้วก็
ยิ้มแป้น.. แกนี่มันช่างจดช่างจำจริงๆ ไอ้จุ้น! น่ารักจริงเชียว...ตอนนี้แกทำอะไรอยู่เฮอะจุ้น!..
ติดต่อมาหาฉันหน่อยซิ..มาช๊าจแบ๊ตให้ฉันหน่อยฉันจะตายอยู่แล้ว...แล้วโทรศัพท์ก็เรียกเข้า
ปอมดูชื่อแล้วก็กดรับ
"หวัดดีกี้..มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ" ปลายสายหัวเราะมา
"กี้จะโทรมาทวงสัญญาค่ะ..นี่กี้เพิ่งกลับมาจากขอนแก่นนะคะ พี่ทัดไม่ได้กลับมาด้วยอยู่เคลีย์
งานทางโน้น..กี้ไม่มีเพื่อนกินข้าวเย็น ปอมออกมาเป็นเพื่อนกี้หน่อยสิคะ...ตามสัญญาที่ปอม
บอกไว้ไง" ปอมยิ้ม ตามองคุกกี้แล้วปากก็เอื้อนเอ่ยออกไป
"ก็ได้...กี่โมงล่ะฮะ" กี้นัดเวลานัดสถานที่...ปอมเอาเทปไปเก็บนั่งรื้อของหาของอีกซักครู่ก็
เดินออกจากห้อง
"ไอ้ปอม! จะไปไหนน่ะจ้ำใหญ่เชียวเอ็ง" ปอมแหงะหน้ามามองเห็นวัฒน์ถือของพะรุงพะรังก็
ยิ้ม
"มีนัดกับสาว" วัฒน์ขมวดคิ้ว
"สาวไหน" ปอมหัวเราะ
"นิกกี้" วัฒน์พยักหน้าแล้วก็อมยิ้ม มองปอมตั้งแต่หัวจรดเท้า
"แล้วแกจะไปทั้งอย่างเงี้ยเหรอวะ อาบน้ำอาบท่าโกนหนวดโกนเคราซะหน่อยสิโว๊ย!เหมือน
โจรหลุดมาจากป่า" ปอมหัวเราะก๊ากกก ทำตาเจ้าเล่ห์
"กินข้าว เจ๋ยๆ ไม่ได้ทำอย่างอื่นซะหน่อย" วัฒน์อมยิ้มส่ายหัว ไปมา
"นั่นแหละ..ยิ่งกินข้าวก็ต้องยิ่งให้เกรียติ์เค้าหน่อย..เค้าเป็นถึงนางแบบดังนะโว้ย!" ปอมทำหน้า
เบ้
"โอ๊ย! มันจะอะไรกันนักหนา..ไม่เอาอ่ะผมไม่อาบ..แล้วก็ไม่โกนด้วยเสียเวลาย้อนไปย้อน
มา...ไม่เอา..ไม่เอา..พอแล้วเรื่องของผมน่ะเอาเรื่องของพี่บ้างไม่ได้เจอหน้ากันตั้งหลายวันคืบ
หน้าไปถึงไหนแล้ว...ไหนบอกให้ปอมชื่นนน..ใจหน่อยจิ๊" ทำหน้าตากระลิ้มกะเลี่ย ขยับมายืน
ซะชิดตัววัฒน์ วัฒน์ต้องกระเถิบถอยหนีหัวเราะ เอิ๊ก อ๊าก
"อะไร..แกเป็นอะไรไอ้ปอมกระเถิบมาซะชิด" ปอมหลี่ตา
"นั่นแน่..ทำมาเป็นฟอร์มเปลี่ยนเรื่อง..เร็วเฮีย!รอฟังอยู่ จะได้ไปซักทีเดี๋ยวสาย" เร่งยิก ยิก
"แกจะไป ก็รีบไปสิวะจะมารอฟังฉันทำไม" ยักท่า ปอมทำหน้าง้อ
"แหม! ก็ผมอยากรู้ว่าเฮียกับไอ้ตูนมีความสุขดีมั๊ยไง..จะได้สบายใจน่ะ..เร็ว เร้ว" เร่ง
หญ่ายยย วัฒน์หัวเราะแล้วก็พยักหน้าให้
"ก็ดี..มีความสุขดี" ปอมยักคิ้วหลิ่วตาให้
"เท่านั้นแหละ..ก็พูดมาแค่เนี้ยทำมาเป็นยักท่า" พูดเสร็จก็รีบกระโดดตัวหนีอย่างไว เพราะเห็น
เท้าวัฒน์เริ่มเขยิบแล้ว หัวเราะเสียงดัง
"ไปก่อนนะพี่..แล้วค่อยเจอกัน" วัฒน์ยืนมองส่งส่ายหัวให้ แล้วก็เดินกลับเข้าห้องตัวเองไป
เนื่องจากรถติดมาก ปอมมาถึงร้านก็เกือบจะได้เวลานัดหมาย มองสอดส่ายหาโต๊ะก็เห็นนิกกี้
กวักมือเรียกปอมเย้วๆอยู่ ปอมยิ้มเดินเข้าไปหา นิกกี้มองสภาพปอมแล้วก็หัวเราะออกมา
"ยังเหมือนเดิมเลยนะปอมไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี...กินข้าวกับกี้ทีไรไม่เคยแต่งตัวมาหล่อๆให้กี้ชื่น
ใจซักครั้ง แล้วดูซิเนี่ยหน้าตารกรุงรังไปหมด คงเพิ่งเลิกจากงานมาใช่มั๊ยคะ" ปอมหัวเราะเอา
กระเป๋าสะพายออกจากไหล่วางไว้ที่เก้าอี้ด้านข้าง แล้วก็นั่งลงปากก็ค่อยๆพูดออกมา
"ผมก็เป็นของผมแบบนี้แหละกี้...คนทำงานหาเช้ากินค่ำมันจะไปมีเวลานั่งประดิบประดอยห่วง
หล่ออยู่ได้ยังไง" กี้หัวเราะ
"ปากก็ยังจัดจ้านเหมือนเดิมด้วย...มีคนเคยบอกบ้างมั๊ยว่าปอมปากจัด" ปอมยิ้มตาหยี
"ไม่เคยอ่ะ..มีแต่คนบอกว่าน่าร๊ากกกก" กี้หัวเราะเสียงดัง แล้วก็มองหน้าปอม เออ!เน๊อะ.. ไม่
ว่าจะผ่านมากี่ปีเวลาอยู่กับผู้ชายคนนี้ ก็ไม่เคยทำให้เกิดความเครียดมีแต่เสียงหัวเราะตลอด..
"สั่งอาหารหรือยังกี้...ผมหิวแล้วอ่ะเป็นโรคกระเพาะมีคนบอกว่าต้องกินอาหารให้เป็นเวลาไม่
งั้นเดี๋ยวโรคกะเพาะจะกำเริบ" สายตาสอดส่ายดูอาหารบนโต๊ะ เห็นไส้กรอกก็หยิบส้อมจิ้มกิน
ตุ้ยๆ
"สั่งแล้ว..กี้สั่งแล้ว ปอมจะสั่งอะไรเพิ่มหรือเปล่าล่ะ" ปอมส่ายหัว
"เอาแค่นั้นก่อน เดี๋ยวหมดค่อยสั่งเพิ่ม" ยังตุ้ยอยู่ กี้ยิ้มมองหน้าปอม
"เมื่อกี้บอกว่าเป็นโรคกระเพาะเหรอ..แล้วคนที่บอกว่าต้องกินอาหารให้เป็นเวลาน่ะใช่จุ้นหรือ
เปล่า" ปอมเงยหน้าขึ้นมามองกี้เลิกคิ้วส่งให้
"ทำไมถึงคิดว่าเป็นจุ้นล่ะ" กี้ยิ้มเอาส้อมจิ้มไส้กรอกเข้าปากบ้าง เคี้ยวหงุบ หงับแล้วก็กลืน ยก
น้ำขึ้นจิบ
"แล้วจริงมั๊ยล่ะ" ปอมอมยิ้มไม่พูดตอบ กี้พูดต่อ
"ปอม...ตอนที่เราเจอกันเมื่อสามปีที่แล้วน่ะ กี้ไม่ใช่เด็กๆไม่รู้ประสีประสานะเป็นผู้ใหญ่แล้ว
และก็ทำงานแล้วด้วย คิดเองเป็นเหมือนกัน ไอ้การที่ปอมบอกปัดปฏิเสธกี้แล้วบอกว่าปอมยัง
ไม่คิดเรื่องรักๆใคร่ๆน่ะ มีหรือกี้จะไม่รู้ว่าเป็นเพราะใจปอมไม่ได้อยู่กับกี้...ใจปอมน่ะอยู่กับจุ้น
ถึงจะไม่เอ่ยปากออกมาก็เถอะ ระหว่างปอมกับจุ้นน่ะมันมีสายใยบางๆที่ดึงรั้งกันไว้อยู่ กี้ถึงเข้า
ไปแทรกไม่ได้ไง..ไม่ว่าจะทำงานอยู่ตรงไหนปอมกับจุ้นจะต้องติดต่อกันตลอด ถึงตอนนั้นจะ
บอกว่าเป็นแค่เพื่อนก็เถอะ กี้ว่ามันคงถักทอมาเป็นความรักแล้วมั้งป่านนี้.....นอกจากปอมกับ
จุ้นจะเลิกติดต่อกันไปนานแล้ว...ไม่จริงใช่มั๊ยปอม..ไม่งั้นกี้จะเสียใจมาก ที่เป็นคนอื่นไม่ใช่จุ้น
น่ะ" กี้ขมวดคิ้วถาม ปอมยิ้มยกน้ำขึ้นดื่ม..กี้รู้จักเพื่อนกลุ่มปอมทุกคน จุ้น อ๊อด แนง นา เพราะ
ตอนที่ปอมทำงานชิ้นแรกกับกี้ตอนที่จบมาใหม่ๆ พวกจุ้นยังไม่ได้หางานทำ..เลยไปช่วยงาน
ปอมที่สตู ทำทุกอย่าง เลยเกิดเป็นความสนิทขึ้นระหว่างกี้ กับพวกจุ้น โดยเฉพาะจุ้นกี้จะสนิท
มากที่สุด คุยได้ทุกเรื่อง
"อึมม์ใช่!..เป็นจุ้น..ตอนนี้ผมคบกับจุ้นอยู่และก็คิดว่าจะคบตลอดไปด้วยคงไม่เปลี่ยน...นอก
จากจุ้นมันจะเปลี่ยน..แต่ผมก็ภาวนานะขอให้มันเป็นอย่างงี้ตลอดไปขอให้ความรู้สึกดีดีอย่า
เปลี่ยนไป..ไม่รู้ว่าจะเข้าข้างตัวเองมากไปหรือเปล่า" ปอมหัวเราะ หึ หึ...กี้ยิ้ม
"ค่อยสบายใจหน่อย นึกว่าคบกับคนอื่นอยู่" แล้วพนักงานเสริฟก็เอาอาหารมาวาง และก็เดิน
ออกไป ปอมเขยิบจานอาหารให้กี้ปากก็ส่งเสียงถามบ้าง
"กี้ล่ะ...กับไมค์ เป็นยังไงบ้างยังคบกันอยู่หรือเปล่า ผมได้ข่าวลงหนังสือพิมพ์อยู่ช่วงนึงนี่ พัก
นี้หายไปไม่ค่อยได้ข่าว" ปอมตักข้าวเข้าปากกินตุ้ยๆ กี้เห็นท่าทางปอมกินข้าวก็หัวเราะ
"ไมค์อยู่สวิสไปทำธุรกิจของครอบครัวทางโน้น..เดี่ยวถ้ากี้หมดสัญญากับที่นี่ กี้ก็จะตามไป....
เห็นท่าทางปอมกินข้าวตุ้ยๆ อย่างนี้แล้วนึกถึงไมค์" ปอมอมยิ้มปากก็หงุบ หงับ
"ทำไม...กินเหมือนกันเหรอ" กี้ยิ้ม ส่ายหัวให้
"ไม่หรอก...รายนั้นน่ะตรงกันข้ามกับปอมทุกอย่าง...เป็นจริงเป็นจังไปหมดซะทุกเรื่อง...นึกๆดู
แล้วอยากให้ได้นิสัยอย่างปอมไปซักนิดนึง ไม่งั้นกี้คงจะมีความสุขมากกว่านี้" พูดแล้วก็ถอน
หายใจ ปอมเงยหน้าขึ้นมองแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
"แล้วนี่จุ้นอยู่ไหนล่ะปอม โทรชวนออกมากินข้าวด้วยกันสิ"
"อยู่เชียงราย..ถ้าโทรชวนสงสัยคงต้องนั่งรอกันยาวววว" ปอมหัวเราะข้าวเต็มปาก กี้มองปอม
แล้วก็ขำเหมือนเด็กๆ เลยปอม!
"เหรอ!..ไปทำอะไรล่ะ" ปอมยิ้มให้
"ขึ้นไปดูไร่ให้ครอบครัวเค้าช่วงนึง ประมาณเดือนนึงมั้ง" ตักข้าวเข้าปากต่อ
"แล้วปอมไม่คิดถึงเหรอ...ไม่ตามขึ้นไปล่ะ" กี้ถามยิ้มๆ
"คิดถึงสิ...คิดถึงมากด้วย...นี่ก็ว่าถ้าเคลีย์งานเสร็จแล้วก็จะตามขึ้นไป" กี้มองหน้าปอม
"ปอมนี่ดีเนอะ...ไม่มีฟอร์มดี คิดถึงก็บอกคิดถึง...ไม่มีอมพนำเดี๋ยวนี้หาผู้ชาย แบบนี้ยากมีแต่
ปล่อยให้ผู้หญิงคิดไปเองเรื่อยบางทีก็เข้าข้างตัวเองไปวันวัน ไม่รู้ว่าฝ่ายชายคิดอะไรกับตัว
เองอยู่" ปอมหัวเราะ
"พูดเหมือนคนแก่เลยกี้" กี้พยักหน้ายิ้มเศร้าๆ
"บางทีการอยู่ในวงการนางแบบนานๆ ก็ทำให้กี้เป็นคนแก่ได้เหมือนกันนะ.. แก่ทางด้านนิสัย
และก็ความคิดน่ะ เพราะการที่กี้ต้องเจอคนมากๆไงปอม..มันต้องเจอคนหลากหลายรูปแบบ
คนนอกที่ไม่เคยคบกับกี้ก็จะว่ากี้หยิ่งเข้าหายาก ที่เป็นแบบนั้นเพราะกี้สร้างเกาะ บางทีการเปิด
อะไรมากเกินไปมันก็ไม่มีผลดีกับตัวกี้เอง ทำให้ความคิดมันแก่ขึ้นมองคนมากขึ้น...แต่น่าตากี้
ยังสาวและก็สวยอยู่นะ แก่แค่นิสัย" มีหยอดตอนท้าย ทำเอาปอมหัวเราะออกมา ทั้งสองกิน
ข้าวนั่งรื้อฟื้นความหลัง แล้วก็หัวเราะกันอยู่อย่างงั้นจนได้เวลา อิ่มด้วยกันทั้งคู่ก็เรียกพนักงาน
มาเก็บเงิน ปอมแย่งจ่ายเงิน แล้วก็พากันเดินออกมานอกร้าน ปอมเดินไปส่งกี้ที่รถ กี้ขึ้นไปนั่ง
เสร็จก็เอากระจกรถลงพูดกับปอม
"ปอม!.คราวหน้ามาอีกนะพาจุ้นมาด้วย..กี้ไม่ได้เจอจุ้นตั้งนานแล้วคิดถึงน่ะ" ปอมพยักหน้า
"ไปก่อนนะ...บายจ๊ะ" ปอมยกมือเซ บาย แล้วกี้ก็เคลื่อนรถออกไป ปอมยืนมองอยู่อย่างงั้น
ซักแป๊บก็เดินไปที่รถตัวเองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วก็ลองกดเบอร์จุ้น "ตู๊ดดดดดดดด" ติดด้วย
แค่ครั้งแรก ปอมยิ้มแฉ่งหน้าบาน พยายามไม่ขยับตัวกลัวคลื่นหาย (แฮะๆ)
"ฮัลโหล ปอม" เสียงสวรรค์ลอยมาตามสาย ปอมยิ้มตาหยีรีบกรอกเสียงลงไป
"จุ้นนน!..จุ้นอย่าขยับตัวนะอยู่เฉยๆ นิ่งๆ" ปลายสายขมวดคิ้วนอนนิ่งอยู่บนเตียง
"อะไร..เป็นอะไรทำไมฉันต้องอยู่เฉยๆ" ปอมทำเสียงจึกจัก ขัดใจ โวยวายเสียงดัง
"เดี๋ยวคลื่นหายอ่ะ...ถ้าหายล่ะแย่เลย..กว่าปอมจะได้คุยกับจุ้นมันยากนะ" ปลายสายผงะหน้า
หนีโทรศัพท์
"แกจะแหกปากทำไมฮะไอ้ปอม..หูฉันแตกหมด" ปอมหัวเราะ
"ก็ปอมดีใจอ่ะ..จุ้นเป็นไงบ้างสบายดีหรือเปล่า..ส่วนปอมนะไม่สบายเลยเป็นไข้...เป็นไข้ใจคิด
ถึงจุ้นง่ะ...แล้วจุ้นล่ะคิดถึงปอมมากเป่า..คงจะมากล่ะสิถ้า..ปอมนะคิดถึงจุ้นม๊ากมาก..รัก รัก
รัก จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ" พร่ามอย่างยาว ยิ่งตอนสุดท้ายถึงกับทำให้ปลายสายหน้าแด๊ง แล้วปอมก็
แหกปากโวยวายมาอีก
"จุ้นนน! จุ้น!ยังอยู่หรือเปล่าทำไมเงียบไป สายหลุดแล้วแน่เลย....บ้าจริง" ปลายสายรีบกรอก
เสียงมา
"ยังอยู่..ก็แกเล่นพูดไม่มีช่องให้ฉันเข้าเลย..แล้วจะให้ฉันเสียบตอนไหน" ปอมยิ้มส่งเสียง
หัวเราะ คิก คิก
"ก็ปอมคิดถึงจุ้นอ่ะ...ว่าไงยังไม่ตอบปอมเลย" ปลายสายนอนอมยิ้ม ค่อยๆส่งเสียงมาเนิบๆ
"คิดถึง คิดถึงมากด้วย...แปลกเน๊อะปอมตอนที่อยู่กรุงเทพ...เวลาที่แกไม่อยู่ในออฟฟิต ออก
สตูดิโอครึ่งเดือนค่อนเดือนไม่ได้ติดต่อกัน ฉันยังไม่รู้สึกมากมายขนาดนี้ หรือว่ามันห่างไกล
แล้วก็เงียบไม่รู้นะ..มันเลยทำให้ฉันเป็นได้ขนาดนี้" ปอมอมยิ้ม คบกันมาตั้งนานจุ้นไม่เคยเปิด
ใจได้มากเท่าวันนี้ ทำให้ปอมอดภูมิใจไม่ได้ พูดตอบกลับไปเสียงเนิบๆ เช่นกัน
"เหมือนฉันเลยจุ้น...สงสัยมันคงจะเป็นโรคติดต่อ...โรคห่างไกลความรัก..เพราะฉะนั้นเดี๋ยวฉัน
จะขึ้นไปรักษาโรคให้แกเอง...รอก่อนนะจุ้นไม่นานหรอก เร็วๆนี้แหละ" ปลายสายอมยิ้มแก้ม
แด๊ง!
"แล้วแกล่ะปอม เป็นยังไงบ้าง..นี่แกอยู่ที่ไหนเนี่ย..อยู่ที่สตูหรือเปล่า..อย่าห่วงงานมากนักจน
ลืมห่วงตัวเองล่ะข้าวน่ะกินซะมั่ง" ปอมยิ้ม
"ชื่นใจจังจุ้น!..ประโยคแบบเนี้ยมันต้องออกจากปากแกเท่านั้นมันถึงจะขลัง...ฟังแล้วมันชื่น
ใจ" ปลายสายค้อนให้โทรศัพท์
"ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ที่สตู..อยู่ที่ร้านอาหารแกทายซิว่าฉันมากินข้าวกับใคร...อ่ะใบ้ให้เป็น
ผู้หญิง" จุ้นหัวเราะ
"ไอ้บ้าปอม! เอาปัญหาโลกแตกมาให้ทายอีกแล้ว และก็ใบ้ซะกว้างขนาดนั้นใครจะไปทาย
ได้..บอกๆมาเลยไอ้ปอมฉันขี้เกียจทาย" ปอมหัวเราะคิกคัก
"กี้...วันนี้ฉันมากินข้าวกับกี้เลี้ยงขอบคุณเค้า...กี้ถามหาแกด้วยนะ" ปลายสายอมยิ้ม
"เหรอ..แล้วเป็นยังไงบ้างยังสวยเหมือนเดิมหรือเปล่า..หรือว่ามากกว่าเดิม" ปอมหัวเราะหึ หึ
"สวย!..ยังสวยเหมือนเดิม...แต่ยังไงก็สู้จุ้นของฉันไม่ได้หรอก ไม่สวยแต่เร้าใจ..จ๊วบ จ๊วบ"
ปลายสายทำหน้าเบ้ ปากรีบส่งเสียงกลับมา
"ไอ้ทะลึ่งปอม! เร้าใจอะไรไอ้บ้านี่" ปอมยิ้มตาหยี
"ก็เร้าใจในความน่าร๊ากกกกอ่ะ.." แล้วเสียง "ตีดดดดดด" สัญญาณเตือนแบตจะหมดก็ดัง
ออกมา ปอมรีบระรัวใหญ่
"จุ้นนนนน! แบตปอมจะหมดอ่ะ..ทำไงดีอ่ะจุ้น" หันซ้ายหันขวาใหญ่ แล้วปลายสายก็ส่งเสียง
มา
"ฉันรักแก" แล้วโทรศัพท์ก็ดับวูบ ปอมยืนยิ้มอยู่อย่างงั้น ฉันก็รักแก ไอ้จุ้น!.......................
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 มิ.ย. 2554, 00:10:10 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 มิ.ย. 2554, 00:10:10 น.
จำนวนการเข้าชม : 1698
| << ตอนที่ 29 : คนเคยคุ้น | ตอนที่ : 31 สัญญา.... >> |