จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่ : 31 สัญญา....
>> เน้น! อ่านตอนนี้ต้องฟังเพลงที่ให้ลิ้งค์ไว้ด้วยนะคะเดี๋ยวไม่ได้อารมณ์...อยากให้ฟังจริงๆน้า ^^
วันเสาร์ ที่ 30 มกราคม.......เวลา 22.30 น. (ณ.ไร่ทับตะวัน)......
ยี่สิบสามวันแล้วที่มาอยู่ที่นี่...มีเร็วบ้างช้าบ้างเป็นไปตามอารมณ์...ช่วงกลางวันก็ช่างเร็วซะ
เหลือเกินเหมือนเวลาติดปีกบิน ทำงานจนลืมเวลา ดูเหมือนจะมีเรื่องโน้นเรื่องนี้เข้ามาได้ไม่
หยุดหย่อน....พอตกค่ำก็เงียบเชียบ วังเวง ได้ยินแต่เสียงหรีดหริ่งเรไรร้องระงม...เวลาเหมือน
จะหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหวซะอย่างงั้น...ดีหน่อยมีคลื่นวิทยุ..คลื่นโทรทัศน์พอให้คลายเหงาไป
ได้บ้าง..........
วันนี้ตื่นสาย...(โฮะ โฮะ)..สิบโมงครึ่ง ป้าคำแก้วก็เป็นใจ...ไม่ปลุกซะด้วยนอนเพลินจนลืม
เวลา...พอได้ยินเสียงติวเล่นเย้ว ๆอยู่ข้างนอก เท่านั้นแหละรีบตาลีตาเหลือกลุกขึ้น...ผลนะ
เหรอ!ตกเตียงเจ็บระบมไปหมด.....(ซุ่มซ่าม!เหลือเกินไอ้จุ้น) ถ้าไอ้ปอมมันรู้มันคงจะพูด
ประโยคนี้..........
วันนี้พูดกับนนท์ไปเรียบร้อยแล้ว สงสารเหมือนกันแต่ทำไงได้ต้องพูด...ตอนแรกก็กลัวเหมือน
กันว่านนท์จะเข้าใจยาก ต้องอธิบายกันยาวแต่เปล่าเลย...พอบอกว่าคบกับไอ้ปอมอยู่ แล้วก็
ไม่คิดจะคบกับใครอื่นอีก เท่านั้นแหละยิ้มแฉ่ง แก้มปริ...ทำเหมือนกับเราตอบตกลงคบกับมัน
ซะอย่างงั้น...แถมยังมีบอกด้วยนะว่า ยอมให้ไอ้ปอมคนเดียวถ้าเป็นคนอื่นจะไม่ยอมให้......
ไอ้เด็กบ๊องส์เอ้ย...อยากดีดหูให้ขาด ถ้ารู้ว่าแค่เอ่ยชื่อไอ้ปอมแล้วง่ายดายอย่างงี้ บอกไป
ตั้งแต่แรกแล้ว..นี่ให้เรานั่งกลุ้มใจอยู่ได้ตั้งเกือบหนึ่งอาทิตย์.......
(ชื่นชม : ไอ้ปอม! ตัวแกนี่มีผลกับใครหลายๆคนเหมือนกันนะ!)
ปลายยังซึมเหมือนเดิมถามคำตอบคำ..ก็ได้แต่หวังว่าไอ้ที่เราบอกปัดปฏิเสธนนท์ไป...มันจะ
ทำให้ปลายกลับมาร่าเริงได้เหมือนเดิมอีกครั้งนึง...แปลก! ดูเหมือนพักนี้จะเจอแต่คน..รักเค้า
ข้างเดียว..ตั้งแต่พี่ไทด์ พี่ตูน ไอ้แนง แล้วก็มาปลาย..แต่ยังไงก็ขอภาวนาให้ทุกคน ลงเอยที่
ความสุขเหมือนพี่ตูน...เพี้ยงงง!.......
(สารภาพบาป : ไอ้ปอม!ฉันขอโทษ.._/l\_..ฉันแอบทำผิดกฏแกไปข้อนึง ฉันบอกความรู้สึก
ของปลายให้นนท์ฟัง..แต่ก็ไม่ได้ไปยุ่งวุ่นวายอะไรกับเค้านะแค่บอกเฉยๆ ช่วยๆนิดนึง สงสาร
เด็กมันแต่แอบเห็นนนท์มันยิ้มด้วย คิดว่าปลายน่าจะมีหวัง..ต้องรอดูผลพรุ่งนี้)
พรุ่งนี้วันอาทิตย์...พี่พัฒน์ พี่ก้อยเข้าเมือง..เศร้าใจจังเราไม่ได้ไปด้วยต้องอยู่โยงเฝ้าไร่..
อาทิตย์ที่แล้วก็ไม่ได้ไป..เฮ้อ! กรรมของเวร...เวรของกรรมจริง ๆเล้ย (เฮอะๆ) ยกความเศร้า
ให้ไอ้เวร กับไอ้กรรมซะงั้น......
ปล. เมื่อไหร่พวกแกจะมา...ฉันรออยู่ (มาได้ครบยิ่งดี)...แกด้วย......ไอ้ปอม!
*****************วันที่สามสิบสอง.....ของการเริ่มต้น********************
จุ้นเขียนบรรทัดสุดท้ายเสร็จก็ปิดสมุดนอนหงายเงิ๊บไปบนเตียง...เอาสมุดบันทึกวางไว้บนอก
คิดถึงเหตุการณ์เมื่อรอบอาทิตย์ที่ผ่านมา
พี่จุ้นให้ผมช่วยถือนะ...................
ผมว่า...มุมนี้พี่จุ้นถ่ายออกมาแล้วดูดีจังผมชอบ.........
พี่จุ้นนี่เก่งนะฮะ....ดูแลไร่แทนพ่อกับแม่ได้.........
เดินเลี่ยงไปทางโน้น...ดีกว่าฮะ..ปลอดภัยกว่า..........
พี่จุ้นผมชอบพี่...คบกับผมเถอะนะ....
ปลายไม่เป็นไรค่ะ...แค่ปวดหัวนิดหน่อย..ปลายทำต่อได้ค่ะ............
พี่จุ้นวันนี้...ปลายลาหนึ่งวันนะคะ...........
ปลายรู้...ปลายดูออก...ความรู้สึกของนนท์เปลี่ยนไปมันไม่เหมือนเดิม...........
ทำยังงัยดีอ่ะพี่จุ้น....ปลายรักนนท์............
ผมยอมให้พี่ปอมฮะ...ไม่คิดจะแข่งขัน...แต่ถ้าเป็นคนอื่นผมไม่ยอมให้เด็ดขาด...........
ผมได้ยินอย่างงี้ก็ดีใจ...ผมเดาไม่ผิดจริงๆด้วย แววมันออก ตั้งตอนที่พวกพี่อยู่มหาลัยแล้ว....
ปลายรักเธอ...นนท์..............
ฮะ.................
แล้วจุ้นก็เข้าสู่นิทรารมณ์ หลับลึก..........
####################################################
เช้าวันอาทิตย์...
จุ้นตื่นแต่เช้าเพราะว่าวันนี้จะใส่บาตร ป้าคำแก้วเตรียมของไว้ให้เรียบร้อยแล้วอยู่ในรถ...เดิน
ลงมาข้างล่างก็เห็น พัฒน์ ก้อย ป้าคำแก้ว และก็ ดช.ติวยืนรออยู่แล้ว ทั้งหมดนั่งรถออกไป
โดยมีพัฒน์เป็นสารถี อากาศยังหนาวอยู่ แต่ไม่หนาวมากเท่ากับวันก่อนๆ หมอกยังมีบ้าง
ประปราย ออกไปถึงหน้าไร่ก็จอด เอาโต๊ะมาตั้งวางไว้ข้างถนน...พระจะออกมารับบิณฑบาต
ตลอดสองข้างทางไม่เลยเข้าไปในไร่ เพราะฉะนั้นพวกที่อยู่ในไร่ก็ต้องออกมายืนรอใส่บาตร
กันข้างถนน...ปกติที่เป็นวันธรรมดาไม่ใช่วันพระก็จะเห็นชาวบ้านออกมายืนใส่กันเกือบจะทุก
บ้าน ยิ่งวันนี้เป็นวันพระยิ่งแล้วใหญ่แทบทุกบ้าน ทุกไร่ออกมาใส่บาตรกันหมด...บรรยากาศ
ตอนเช้าเลยคึกคัก..ไร่โน้นคุยกับไร่นี้ บ้านโน้นคุยกับบ้านนี้กันให้แซด...ถึงจะมีอาชีพเดียว
กัน ปลูกไม้ผลแบบเดียวกันแต่ก็ไม่เคยมีปัญหาขัดแย้งกัน มีแต่จะเกื้อหนุนจุนเจือกัน...ดู
เหมือนยิ่งห่างไกลความเจริญมากเท่าไหร่น้ำใจที่ออกมาจากใจจริงๆ จะมีเยอะตามมากขึ้นเท่า
นั้น.(โฮะ โฮะ แอบหลักการนิดหน่อย)
"พี่จุ้งง...พี่จุ้งต้องใส่บาด..เยอะๆนะ จะได้ขึ้นสวรรค์" เสียงติวพูดแจ้ว ๆ เล่นเอาพวกผู้ใหญ่ ที่
ยืนอยู่แถบนั้นหัวเราะกันเกรียว จุ้นอมยิ้มก้มลงมาหาติว ที่กำลังเงยหน้ามองจุ้นอยู่ทำหน้าตาขึง
ขัง เชื่อติวเถ๊อะ ติวเก่ง (เอิ๊ก)
"ใครบอกเราเฮอะ! ติว" ติวขมวดคิ้ว
"ไม่มีคายบอก..แต่ติวรู้เพราะว่าพอเราใส่บาดแล้วเนี่ย..พระก็จาได้ของเราไปกิน...แล้วพระก็
จามีความสุข....ย่าผินบอกติวว่า ถ้าเราทำให้คายมีความสุขเราก็จาขึ้นสวรรค์...แล้วทีนี้พระมี
ความสุขเราก็จาขึ้นสวรรค์" จบด้วยเสียงหัวเราะของผู้ใหญ่อีกระรอกในความช่างคิดช่างจำของ
เด็กชายติว จุ้นหอมแก้มติวดังฟอด...ติวยิ้มตาหยีให้ แล้วพระก็เริ่มทยอยเดินกันมาเป็นสาย
เห็นจีวรสีเหลืองพลิ้วๆ มาแต่ไกล ค่อยๆเดินหลุดออกมาจากหมอกที่มีอยู่ประปราย...จุ้นมอง
ภาพนี้แล้วประทับใจยิ่งนัก ปอม!ฉันอยากให้แกมาเห็นจังเลย มันสวยมากฉันรับรองได้เลยถ้า
แกเห็นภาพนี้แล้ว..แกต้องกดชัตเตอร์แน่ๆ มันสมบูรณ์แบบจริงๆ มีมือมาสกิดที่แขน จุ้นแหงะ
หน้าไปมองเห็นป้าคำแก้วส่งยิ้มให้
"คุณจุ้น..พระเดินมาใกล้จะถึงเราแล้วค่ะเตรียมตัวเถอะ" จุ้นพยักหน้า แล้วก็ยืนใส่กันจนหมด
ยืนรอส่งให้พระเดินไปจนพ้นปลายแถว ถึงแยกย้ายกันกลับเข้าไร่...
พัฒน์ กับก้อยเข้าเมืองตอนเก้าโมงเช้า ไม่ได้เอาติวไปด้วยฝากเด็กๆในไร่ช่วยกันดู...พอพัฒน์
ไปแล้วนั่นแหละจุ้นถึงลงไปในไร่ หยุดทักทายพวกคนงานตามปกติ...เสียงเพลงลอยมาตาม
สาย..เพลงลูกทุ่งบ้าง เพลงไทยสากลบ้างสลับกันไป มีเสียงดีเจสลับคละเคล้าไปกับเสียง
เพลง พวกคนงานที่ร้องได้ก็ร้องเพลงงึมงำ งึมงำตามไป พวกที่ร้องไม่ได้ก็ฟังไปเฉยๆ แต่สี
หน้าท่าทางบ่งบอกว่ามีความสุข จุ้นเดินสำรวจต้นส้มอยู่ซักครู่ ก็เดินไปเอาตะกร้าจากคนงาน
แล้วเสียงของสาวน้อย นามว่าแก้วก็ลอยออกมา
"คุณจุ้นขยันจังค่ะ...ลงไร่ทุกวันเลย" จุ้นยิ้มให้ มือก็ค่อยๆ ริดผลส้มออกจากต้น ปากก็เอื้อน
เอ่ยมา
"ก็ต้องลงมาช่วยๆ กันจ๊ะแก้ว...งานมันจะได้เบาลง" ค่อยๆวางลงไปในตะกร้า
"คุณจุ้นไม่คิดถึงกรุงเทพเหรอคะ...มาซะหลายวันเชียว"
"นิดหน่อยจ๊ะ....แต่อยู่ที่นี่ก็ดีไปอีกแบบนึงอากาศบริสุทธิ์..ผู้คนน่ารักมันก็น่าอยู่ดี...ไม่เหมือน
ที่กรุงเทพมีแต่ควันพิษเต็มไปหมด แดดก็ร้อนมาก ไม่ค่อยสดใสเท่าไหร่" แก้วกับคนงานที่
ยืนทำงานอยู่แถวนั้น ฟังอยู่ก็ยืนอมยิ้มไปตามๆกัน แล้วเสียงโตคนงานชายก็ถามกลับมาบ้าง
"แล้วพวกคุณไทด์...จะตามมาเหมือนเมื่อปีที่แล้วมั๊ยครับ" จุ้นยิ้มหันมาหาต้นเสียง มือก็ค่อยๆ
วางส้ม
"ยังไม่แน่เลยจ๊ะ! เพราะว่าช่วงนี้งานทางโน้นยุ่งมาก..แต่ถ้าเค้าเคลีย์ได้ก็คงจะขึ้นมากัน...
ทำไม! คิดถึงเค้าเหรอ!โต" โตหัวเราะ แฮะๆ
"คิดถึงครับ....ก็คุณวัฒน์ แล้วก็คุณอะไรนะหล่อๆ คิ้วเค้มๆ ผมจำชื่อไม่ได้แล้วน่ะ..บอกผมไว้
ว่าถ้ามาอีกจะมาลอง อุของผม [อุคือเหล้าที่อยู่ในไหที่พวกชาวบ้านเค้าทำกินกันเอง : ผู้แต่ง]
อ้อๆ ยังมีอีกคน...คุณปอม คนนี้ขาดไม่ได้เลย ปีที่แล้วทำเอาผมอึ้งแกกินได้ยันสว่าง หน้าตาดู
ไม่ออกเลยว่าเมาหรือไม่เมา แกเก็บอาการเก่งมาก...ผมก็เลยคิดถึงนึกถึงวันเก่าๆ" จุ้นยิ้มให้
ปากก็ขยับ
"อ้อ! นึกถึงเพื่อนกินเหล้านี่เอง" โตหัวเราะ เอามือลูบหัวใหญ่เขิลล์...แล้วก็หันมาทำงานกัน
ต่อ จุ้นช่วยเก็บส้มอยู่จนกระทั่งเที่ยงพวกคนงานก็แยกย้ายกันกลับบ้าน วันนี้วันอาทิตย์ทำงาน
กันแค่ครึ่งวัน....แดดไม่ค่อยมีอากาศเย็นสบาย..จุ้นเดินลัดเลาะมาเรื่อยจุดหมายปลายทางคือ
ที่ต้นส้มต้นใหญ่กลางไร่............
พอไปถึงก็นั่งลงใต้โคนต้นส้ม..สายลมพัดแผ่วๆ หอมกลิ่นดอกส้มฟุ้งไปหมด..ซักครู่รู้สึกหิวแต่
ยังไม่อยากเดินกลับบ้าน..เลยลุกขึ้นแล้วก็เดินออกไปเลือกส้มที่สุกได้ที่บนต้นเด็ดมาสองลูก
แล้วก็กลับมานั่งที่เดิม....ปากกินหูก็ฟังเพลงจากเสียงตามสาย..ซักแป็บ!ก็ได้ยินเสียงผู้ชายกับ
ผู้หญิงดังมาจากข้างหลัง........
จุ้นหันหลังกลับไปดูเห็นนนท์ กับปลายกำลังคุยกันอยู่..รีบหันหน้ากลับมาพยายามทำตัว
เหมือนมด (เฮอะๆ) บีบตัวใหญ่กลัวเค้าเห็น ขมวดคิ้วทำปากขมุบ ขมิบ ทำไมต้องมาคุยกันตรง
นี้ด้วยฟะ! แล้วหน้าก็เริ่มแหย พี่ขอโทษ..พี่ไม่ได้มาแอบฟังนะ..พี่ไม่ได้ยิ้น...แต่ถึงได้ยินพี่ก็
จะไม่ไปบอกคนอื่น...สัญญา! นึกได้ดังนั้น ยกนิ้วขึ้นมาสามนิ้วทำท่าสัญญากับอากาศ แล้ว
เสียงนนท์ก็ลอยมา
"ปลาย...ปลายเป็นอะไรเหรอช่วงนี้ดูซึมๆ" นนท์ถามยิ้มๆ ปลายหันมามอง
"ไม่มีอะไรหรอกแค่แพ้อากาศเท่านั้นแหละ” สายตาจ้องนนท์นิ่ง เหมือนชั่งใจค่อยๆ เอื้อนเอ่ย
ถามออกมา
"นนท์!..เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่หรือเปล่า" นนท์หัวเราะ
"เป็นสิ..ถามแปลกๆ" ปลายยังนิ่งอยู่
"ถ้าเรายังเป็นเพื่อนกัน...นนท์บอกปลายได้มั๊ยว่านนท์กำลังชอบใคร..หรือรักใครอยู่หรือ
เปล่า" นนท์มองหน้าคนถามนิ่ง ค่อยๆยิ้มออกมา
"ตอนนี้น่ะเหรอมีแต่คนที่ชอบ..พี่จุ้นไง!” เล่นเอาคนที่นั่งทำตัวเป็นมดสะดุ้งโหยง หน้าแหย
แล้วเสียงนนท์ก็ลอยมาใหม่
"ส่วนคนที่รักน่ะกำลังดูให้แน่ใจว่าเค้าคิดเหมือนเราแน่หรือเปล่า" ปลายนิ่งอึ้ง..น้ำตาเริ่มคลอ
เบ้าหันหลังจะเดินหนี นนท์รีบจับตัวไว้
"เดี๋ยวก่อนปลาย...เป็นอะไร" ปลายหยุด สั่นหัวงึกหงัก น้ำเสียงสั่นเคลือ
"ไม่เป็นอะไร...นนท์..นนท์รักพี่จุ้นเหรอ" นนท์จับไหล่ปลายให้หันมาหา
"ปลาย!ฟังเราให้เคลีย์ก่อนนะ...เราบอกว่าคนที่ชอบคือพี่จุ้น...เราไม่ได้บอกว่ารักพี่จุ้นซะ
หน่อย...ยอมรับนะว่าตลอดสามอาทิตย์ที่ผ่านมาเนี่ยเราปลื้มพี่จุ้นมากตอนแรกก็คิดว่าไอ้ความ
รู้สึกนี้มันเรียกว่ารัก...แต่หลังจากที่คุยกับพี่จุ้นเมื่อวานนี้..ก็รู้เลยว่ามันไม่ใช่ มันเป็นแค่ความ
ชอบเหมือนเด็กๆปลื้มดาราอะไรประมาณนั้น และที่สำคัญพี่จุ้นคบอยู่กับพี่ปอมแล้วด้วย...เมื่อ
คืนนี้เราก็เลยกลับไปนั่งคิด นอนคิดทั้งคืนแล้วไอ้ความรักมันเป็นแบบไหนล่ะ...คำตอบก็สว่าง
วาบขึ้นมา..คือปลายไง!..ปลายคนนี้แหละไม่มีคนอื่นเลย" ปลายยืนอึ้งมองหน้านนท์นิ่ง ผิดกับ
คนหลังต้นส้มดีใจสุดๆ ยิ้มแก้มปริ
"นนท์พูดจริงๆ เหรอ" นนท์ยิ้ม
"จริงสิ!...แต่ไม่รู้ว่าปลายจะคิดเหมือนกับเราหรือเปล่า" ปลายเริ่มยิ้มออกน้ำตาเริ่มแห้ง พยัก
หน้างึก งึก นนท์หัวเราะ
"พยักหน้าทำไม คิดเหมือนเราเหรอ" ปลายยังพยักหน้าอยู่ นนท์ค่อยๆ ดึงปลายเข้ามาหา พา
กันเดินไปด้วยกันเสียงนนท์ยังแจ้วๆอยู่
"หายซึมได้แล้วใช่มั๊ย...ทีหลังมีอะไรก็บอกเราได้นะ..อย่าเก็บไว้คนเดียว" เสียงนนท์กับ
ปลาย ค่อยๆเงียบหายไป จุ้นนั่งยิ้มกอดเข่านิ่ง ดีใจด้วยนะทั้งสองคน..อย่าได้มีอุปสรรคอะไร
อีกเลย! ซักแป๊บเสียงตามสายก็แว่วเข้ามาในโสตประสาท
สวัสดีอีกครั้งค่ะ...สวัสดียามบ่ายที่อากาศเย็นสบายไร้แสงแดดมาบดบัง..พบกันอีกครั้งนะคะ
กับ DJ.แป๋ว วันนี้มีน้องๆขอเพลงกันมามากมาย...เราจะเริ่มจากเพลงนี้ก่อนเลยนะคะเพราะว่า
วันนี้ขอกันมามากที่สุด....สัญญา...ของพั๊นซ์ค่ะ
http://www.thaiorc.com/music/song.php?contentID=d5fdec3a9904c7ead519301263508a723573
จุ้นนั่งฟังนิ่ง.............
ยังคงมองเห็นวันที่ผ่านพ้นไป........ภาพความทรงจำที่ไม่เคยลืมซักวัน.....
"แม่ฮับ...คุณแม่..กอดปอมหน่อยสิฮับปอมหนาว...ปอมไม่ได้เอาเสื้อกันหนาวมา..นะฮับ"
"น่า...เดี๋ยวเค้าสอนตัวเอง เองน้า...เค้าเก่งน้าเรื่องเนี้ย!หมุนๆ ชักๆ เกี่ยวๆ เดี๋ยวก็ได้เอง
แหละ...น้าตัวเองน้า"
"ฉันบอกว่า แกน่ารักดี ฉันชอบ และ ก็รักมากด้วย.....ขอหอม หน่อยได้มั๊ย! หึมม์.."
"เดี๋ยวปลามันดึงแกไป ก็ยุ่งนะสินี่ฉันช่วยแกอีกแรงนึงนะ"
"น่ารัก! สุดๆ เหรอ....หรือว่าหล่อสุดๆ...อ่ะหรือว่าแมนสุด ๆ...กิบ กิ๊ว กิบ กิ๊ว"
"ฉันก็รักแกจุ้น..รักมากด้วย..และก็ไม่คิดว่าจะรักใครได้มากเท่านี้"
ยังอยู่ตรงนี้ อยู่ในใจฉัน.......แม้ว่าเราจากกันมาไกลแสนไกล
ยังได้ยินทุกคำที่เคยสัญญา.......เมื่อคิดถึงแล้วน้ำตาก็พาลจะไหล......
"จุ้น!ความรักมันเป็นสิ่งสวยงามนะฉันว่า...การที่เรารักใครซักคนแล้วแสดงออกว่าเรารักเค้า
น่ะ...มันไม่แปลกหรอกนะจุ้น....ฉันล่ะนับถือบุคคลแบบนั้นมากเลยล่ะ...อย่างแกก็มีวิธีแสดง
ความรักในแบบของแกซึ่งฉันก็ชอบแล้วก็ติดมากด้วย...ไอ้ความเป็นห่วงเป็นใยที่แกมีให้ฉัน
สารพัดน่ะ..ถ้าจะให้แกเปลี่ยนก็คงจะยาก...ส่วนฉันมันก็มีวิธีแสดงความรักในแบบ ของฉัน
ซึ่งจะให้ฉันเปลี่ยนก็คงจะยากด้วยเช่นกัน...แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันมั่นใจและ สัญญากับแกได้เลยก็
คือฉันจะเป็นแบบนี้ ทำแบบนี้กับแกคนเดียวเท่านั้นไม่กะล่อนกับสาวอื่นแน่นอนรับประกัน"
"ไปอยู่ที่โน่น...คิดถึงฉันบ้างนะจุ้น! ฉันไม่รู้ว่าจะติดต่อแกได้หรือปล่าวสัญญาณไม่ค่อยมี ไม่
ใช่เหรอ..แต่ฉันก็จะพยายามโทรนะเผื่อฟรุ๊ค! แกก็ด้วยนะต้องพยายามโทรหาฉันด้วยเหมือน
กัน อย่าลืมนะ"
เมื่อไหร่กันหนอ จะอีกนานไหม...........ได้กลับไปซบไออุ่นใจเหมือนเก่า
เพราะว่ามีเพียงเธอผู้เดียว...........ที่ห่วงใยและคอยใส่ใจฉัน......
"หนาว ไหมจุ้น"
"ให้ฉันใส่ แล้วแกไม่หนาวเหรอ!"
"แกก็กอดฉันแน่นๆสิ จะได้อุ่น"
"ไหว!..หรือปล่าวจุ้น!"
"ดี..ดี..เพราะตอนนี้ฉันเริ่มไม่ไหวแล้วตัวแกหนักมากกก...."
"โอ๊ย! ไอ้จุ้น..เจ็บนะโว๊ย..หายแล้วใช่มั๊ยเนี่ย."
"จุ้น! จุ้น! ใจเย็นเป็นอะไรเนี่ย! กลัวเหรอ! โอ๋ๆ ไม่ต้องกลัวน้าปอมอยู่ทั้งคน เดี๋ย..ใครกล้าเข้า
มาจะเตะให้กระเด็นเลย..แม๊..มาทำให้จุ้นกลัวได้ไงเนี่ย...โอ๋ โอ๋ขวัญเอ๊ย ขวัญมานะคนดี...มา
ม๊า..เร็วเร๊ว.."
"โอ๋ ๆ..ไม่เป็นอะไรจิง จิง จุ้น..นิดหน่อย...นิดหน่อย..ไม่มีแผลเลย..แค่มดกัด"
ไม่มีเธอ ฉันก็ไม่มีใคร.......โลกความจริงที่พบเผชิญ
ที่ต้องเดินต้องก้าวไป......อาจจะทำให้เราห่างไกล แต่ฉัน
จะกลับไปหา ถ้าวันนั้นมาถึง.........คนที่คิดถึง สักวันคงได้พบกัน.....
"ก็ปอมดีใจอ่ะ...จุ้นเป็นงัยบ้างสบายดีหรือเปล่า..ส่วนปอมน่ะไม่สบายเลยเป็นไข้....เป็นไข้ใจ
คิดถึงจุ้นง่ะ...แล้วจุ้นล่ะคิดถึงปอมมากเป่า..คงจะมากล่ะสิถ้า..ปอมนะคิดถึงจุ้นม๊ากมาก..รัก
รัก รัก จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ"
"เดี๋ยวฉันจะขึ้นไปรักษาโรคให้แกเอง...รอก่อนนะจุ้นไม่นานหรอก เร็วๆนี้แหละ"
ขอให้เธอรอ สักวันที่ความฝัน..........และความจริงมาพบกัน ฉันจะกลับไป
กลับไปซบไออุ่นใจ ของเธอ............
จุ้นยังนั่งนิ่งมีน้ำตาซึมออกมาจากปลายหางตา....ค่อยๆยกมือขึ้นเช็ด บ้าจริงเลยยัยจุ้น..แค่ฟัง
เพลงแค่เนี้ยก็อินไปได้..ถึงกับร้องไห้เลยเหรอแก! น้ำตายังไหลอยู่ รีบก้มหน้าลงไปบนเข่า
สะอื้นเฮือกๆ..ซักครู่ก็มีเสียงโทรศัพท์เรียกเข้า จุ้นตกใจรีบเงยหน้าขึ้นมาเช็ดหน้าเช็ดตาใหญ่
ลุกขึ้นยืนหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกง แล้วก็นั่งลงขัตสมาธิพิงต้นส้มไว้..พอมองเห็นชื่อก็
ยิ้ม รีบกดรับ
"ฮัลโหล...ปอม" ปลายสายรีบกรอกเสียงมา
"จุ้นน! จุ้น..อย่าขยับนะเดี๋ยวคลื่นหาย" จุ้นหัวเราะทั้งน้ำตา
"จุ้น! ทำไมจุ้นรับโทรศัพท์ปอมช้าจังล่ะทำอะไรอยู่เหรอ"
"เอ่อ...กินข้าวอยู่เลยวิ่งมารับช้า" จุ้นรีบเช็ดหน้าเช็ดตาใหญ่ กลัวปอมรู้ (เฮอะๆ)
"เหรอ...กินข้าวอยู่เหรอ....กินข้าวเคล้าน้ำตาหรือเปล่าทำไมปอมได้กลิ่นเค็มๆ" จุ้นขมวดคิ้ว
"แกบ้าหรือเปล่าไอ้ปอม! น้ำตง น้ำตาที่ไหนกัน" ปลายสายหัวเราะ
"จริง...จริงน้าปอมได้กลิ่นจริงๆ ไม่ใช่ได้กลิ่นอย่างเดียว...ยังเห็นด้วยอีกตังหากว่าจุ้นไม่ได้กิน
ข้าว...นั่งทำอะไรอยู่น่ะจุ้น" จุ้นงง รีบหันซ้าย หันขวาหาใหญ่ไม่เห็น และก็ได้ยินเสียงสวบสาบ
มาจากข้างหน้าพอเพ่งมอง ก็ต้องอึ้ง...สายตาประสานกันนิ่ง..ปอมอมยิ้มค่อยๆกรอกเสียงใส่
โทรศัพท์
"หวัดดี!" พร้อมกับเดินเข้ามาหาจุ้น...จุ้นยังนิ่งอยู่น้ำตาเริ่มซึมออกมาอีก..ปากยังไม่เอื้อนเอ่ย
ออกไป จนปอมมานั่งขัดสมาธิอยู่ตรงหน้าถึงจะเริ่มรู้สึกตัว ค่อยๆตอบกลับไป
"หวัดดี!" แล้วก็นั่งมองหน้าปอมอยู่อย่างนั้นยังไม่แน่ใจ! ปอมยิ้มเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาออกจาก
ใบหน้าจุ้น
"เป็นอะไรคนน่ารัก!...ขี้แยจัง" เท่านั้นแหละ จุ้นโผเข้ามาหาปอมทันทีกอดคอปอมซะแน่นเอา
หน้าเกยบ่าปอมไว้...ปอมหัวเราะ
"ไอ้จุ้นน! เบาๆ...เดี๋ยวล้ม!" ปอมค่อยๆเอื้อมมือโอบเอวจุ้นไว้ ปากก็เอื้อนเอ่ยออกไป
"คิดถึงฉันมั๊ยจุ้น...เหมือนกับที่ฉันคิดถึงแกหรือเปล่า" จุ้นพยักหน้าเสียงไม่ส่งออกมา ปอมยิ้ม
"ไหน..เอาหน้ามาให้ฉันเห็นหน่อยซิ...ไม่ได้เจอกันเกือบเดือน..มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้าง
หรือเปล่า" จุ้นถอยออกมาจ้องหน้าปอมนิ่ง ปอมทำปากจุ๊ จุ๊ เอามือลูบแก้มจุ้นใหญ่ แล้วก็
โวยวายเสียงดังลั่น
"มีเปลี่ยนจริงๆด้วย...ลักยิ้มหายไปแกทำมันหายจริงๆ เหรอจุ้น...ฉันไม่ยอมน้า..เอากลับคืนมา
เดี๋ยวนี้" จุ้นหัวเราะ ตีแขนปอมดังเพี๊ย!
"ไอ้บ้าปอม! จะแหกปากทำไม" ปอมยิ้มแก้มแทบปริ
"มันมาแล้วเห็นมั๊ยล่าฉันสั่งได้...จุ้นน!ยิ้มเยอะๆเถอะ แกยิ้มแล้วน่ารักดี....และไหนดูซิผอม
ลงหรืออ้วนขึ้น..สงสัยจะอย่างหลังล่ะมั้งตอมใจเหรอ..ไม่ได้เจอฉันเลยกินใหญ่เลย" จุ้น
หัวเราะ พยักหน้าให้ ปอมหลี่ตา
"จริงอ่ะ" จุ้นยิ้ม ปากก็พูดออกมาบ้าง
"อาหารถูกปาก เลยกินเยอะ...แล้วแกล่ะปอมแกซูบไปหรือเปล่า..หนวดเคราก็ไม่โกนเหมือน
พวกเสือ พวกโจรเพึ่งหลุดออกมาจากป่าอย่างงั้น" บ่นหญ่ายยย ปอมทำหน้าทำตาเจ้าเล่ห์
กระเถิบเข้ามาซะชิดจุ้น เข่าแทบจะเกยกัน
"งั้นไอ้เสือปอม ก็ขอขย้ำสาวจุ้นก่อนแล้วกันนะ" ว่าแล้วก็ดึงจุ้นเข้ามากอด จุ้นรีบดันหน้าปอม
ไว้
"ไอ้ทะลึ่งปอมแกจะทำอะไร" เสียงเขียว
"หอมอ่ะ!..ตั้งนานแล้วนะที่แก้มเราไม่ได้ชนกัน...ลืมไปหรือยังจุ้น มา!..เดี๋ยวปอมรื้อฟื้นความ
จำให้น้า" จุ้นหัวเราะ ขืนตัวใหญ่
"ไม่เอ๊า! ไอ้บ้านี่" ปอมค้อนตาคว่ำ
"จุ้นอ่ะ!" จุ้นยิ้มให้ สายตามองหน้าปอม...แล้วยิ้มก็ค่อยๆ เลือนหายไปยกมือขึ้นลูบใบหน้า
ปอม เอื้อนเอ่ยออกมาเบาๆ
"แกผอมลงจริงๆด้วยปอม...ข้าวปลาคงไม่ค่อยได้กินใช่มั๊ย..ห่วงแต่งานอีกสิท่า...แล้วโรค
กระเพาะล่ะมันกำเริบอีกหรือเปล่า" ปอมยิ้ม จับมือจุ้นแนบหน้าตัวเองไว้ สายตาประสานกันนิ่ง
"เพราะจังเลยจุ้น! ฉันชอบประโยคแบบนี้ของแกจัง...มันฟังดูแล้วเป็นตัวแกแท้ๆ จุ้นคนที่คอย
ห่วงใยฉันยังคงอยู่ ไม่เปลี่ยนไป" ปอมพยักหน้าให้จุ้น
"ฉันผอมลงจริงๆน่ะแหละ...จะว่าเป็นงานอย่างเดียวก็ไม่ใช่หรอกที่ทำให้ร่างกายฉันซูบผอม
ไป....แต่มันคงเป็นแกด้วยมั้งจุ้น...แกที่ไม่ได้อยู่ใกล้ๆ...แกที่ห่างไกลมาถึงยอดดอยนี่....ห่วง
น่ะจุ้น! ความห่วงมันก็มีผลกับร่างกายฉันเหมือนกัน...มันพาให้สมองของฉัน สั่งให้ไม่อยาก
ข้าวซะอย่างงั้น" จุ้นน้ำตาคลอ ปอมยกมือเกลี่ยน้ำตาออกให้...ค่อยๆบรรจงจูบไปที่หน้าผาก
จุ้น ปากก็เอื้อนเอ่ยออกมาเบาๆ
"ฉันเป็นห่วงแกจุ้น" บรรจงไปที่แก้มซ้าย แล้วก็ย้ายมาข้างขวา จุ้นอยู่ในภวังค์มองหน้าปอมนิ่ง
หน้าตาเริ่มร้อนวาบๆ ใจเต้นตึ๊ก ตั๊ก
"คิดถึงมากด้วย" บรรจงไปที่ริมฝีปากจุ้น
"โอ๊ย!..." เสียงปอมร้องดังลั่น..จุ้นกลับสู่ปัจจุบันทันที เห็นปอมลูบหัวป้อยๆ มีอะไรไม่รู้กลมๆ
แทรกเข้ามาตรงกลางระหว่างจุ้นกับปอม...ปอมถึงกับผงะหลังหนี แล้วเจ้าตัวกลมๆ ก็นั่งลงบน
ตักจุ้น...ทันใดนั้นเสียงของกลมๆ ก็รอดออกมา
"ไอ้พี่หนวด!...จากัดปากพี่จุ้งง!เหรอ" เสียงติวตวาดแว๊ด! มีดาบพลาสติกอยู่ในมือ จุ้นตา
เหลือกแล้วก็หัวเราะออกมาอย่างดัง ปอมยังลูบหัวป้อยๆอยู่ ก้มมองหน้าติวตาโต ปากก็พึมพำ
ออกมา
"ไอ้จุ้น!...ไอ้เด็กอ้วนนี่มันเป็นใครวะ..เล่นซะฉันมึนเลย" นวดหัวใหญ่ จุ้นหัวเราะกำลังจะพูด
แต่ไม่ทันคนบนตัก
"ติวไม่ได้ชื่อไอ้เด็กอ้วน...ติวชื่อติว..ติวเป็นลูกพ่อพัฒน์ กับแม่ก้อยด้วย" ทำหน้าทำตาภูมิใจ
อวดหญ่ายยย ปอมมองหน้าติวยิ้มๆ ปากก็เริ่มและ
"อ้อเหรอ! ชื่อตุ่มเหรอ.." ติวรีบส่งเสียงมา ทำสายตาขึงขัง
"ไม่ใช่...ติวชื่อติว ไม่ใช่ตุ่ม...ไอ้พี่หนวดบ้า" จุ้นหัวเราะ ปอมเลิกคิ้วทำตาโต
"เราก็ไม่ได้ชื่อหนวดเราชื่อปอม...แล้วมาว่าเราบ้าได้เหรอ..อย่างงี้ต้องโดนนน" ว่าแล้วก็ก้มลง
ไปเอามือจักกะจี้เอวคนตัวกลม...คนตัวกลมหัวเราะคิกคัก..บิดซ้ายบิดขวาอยู่บนตักจุ้น...ปอม
ยังไม่หยุดมือปากก็ส่งเสียงมา
"เรียกเราว่าพี่ปอมเด๋วนี้เลย" ติวหัวเราะเอิ๊กอ๊าก....ปากก็ค่อยๆส่งเสียงมา
"ไม่เรียกกก" ปอมก็ทำตาเจ้าเล่ห์ มือก็จักกะจี้หนักเข้าไปอีก ติวทนไม่ไหวหัวเราะเสียงดัง
แล้วปากก็พูดออกมา
"พี่ปอมม....ติวจักจี้..หยุดดด" นั่นแหละปอมถึงหยุดมือ...ติวนั่งหายใจหอบแป๊บนึง แล้วจุ้นก็
ต้องแปลกใจ เพราะติวลุกจากตักจุ้นไปนั่งตักปอมทันที เล่นเอาปอมตาเหลือกอุทานออกมา
"เฮ้ย!" ติวแหงะหน้าขึ้นมองปอม
"พี่ปอม!...เล่นต่อสู้กับติวเฮ๊อะ..ติวมีดาบสามอัน...เดี่ยวอันนี้ติวให้พี่ปอมยืม...ไป" แล้วก็ลุก
ขึ้นยืนดึงมือปอมให้ลุกขึ้นบ้าง ปอมมองจุ้นทำหน้าแหย จุ้นหัวเราะ เออ! เด็กหนอเด็ก เมื่อกี้ยัง
ตีหัวเค้าอยู่เลย ตอนนี้ชวนเค้าเล่นยิก ยิก สงสัยจะได้เพื่อนถูกใจ ช่างลืมง่ายซะจริ๊ง! แล้วก็มี
เสียงเรียกลอยมา
"ติว..อยู่ไหน..ออกมาหาพี่แก้วหน่อย" และแก้วก็เดินมาเจอ พอเห็นจุ้นกับปอมก็ยิ้มให้ ก้มลง
มองติว
"อยู่นี่เองมากวนพี่จุ้นอีกแล้ว..ไปกลับบ้านป้าคำแก้วรออยู่..ทำบัวลอยไว้ให้ไปกินกันเร้ว"
แก้วพยักหน้าชวน ติวเงยหน้ายิ้มตาหยีให้แก้ว แล้วก็หันไปหาปอม ทำหน้าตาเหมือนผู้ใหญ่
แล้วก็สั่งเสียเด็ก
"เดี๋ยวติวไปกินบัวลอยก่อนนะ..อย่าแกล้งกันล่ะ..แล้วติวจะกลับมาใหม่" ว่าแล้วก็เดินออกไป
กับแก้ว กระโดดหยองแหยงไปทั่ว จุ้นมองตามส่ายหัวให้
"แก่แดด จริงเชียวเจ้าติว" ปอมหัวเราะ จุ้นหันมามอง
"เดี๋ยวนี้แกมีองค์รักษ์ด้วยเหรอจุ้น" จุ้นคิดถึงเรื่องเมื่อซักครู่หน้าก็ร้อน วูบ วูบ ปอมมองหน้า
แล้วก็ยิ้ม รีบกระเถิบๆ มาซะชิด
"มา..เมื่อกี้ถึงไหนแล้ว...ยังไม่จบเลย..ไอ้เด็กอ้วนมาขัดซะได้นี่" ว่าแล้วก็โอบจุ้นเข้ามาใกล้
จุ้นขืนตัวไว้
"ไม่เอาแล้วไอ้ปอม..ไอ้บ้านี่เดี๋ยวใครมาเห็น" ปอมทำเสียงจึกจัก ขัดใจ
"ไม่มีหรอกจุ้น..นะจุ้นนะ" ทำหน้าเศร้า พยักหน้ายิกยิก จุ้นมองแล้วก็เริ่มใจอ่อน ค้อนให้ควับ
นึง ปอมยิ้ม แล้วก็ก้มมาหา
"วู้!..พี่จุ้นน! โจ้กับตั๊มมาแล้ว" แยกกันแทบไม่ทัน จุ้นหน้าแดงรีบชะโงกหน้าไปดู เห็นโจ้กับตั๊ม
กำลังเดินเข้ามาหาก็ยิ้มให้ชอบใจใหญ่รีบลุกขึ้นยืนทันที เล่นเอาปอมคอตกทำปากขมุบขมิบ
บ่นออกมาเบาๆ
"ไอ้พวกมาร..." ล้มตัวนอนหงายผลึงไปบนหญ้าหันหน้าหนี แล้วโจ้กับตั๊มก็เดินมาถึง
"พี่จุ้น คิดถึงพวกผมมั๊ย..คิดถึงสิท่า..หน้าตาแดงดีใจใหญ่" โจ้ส่งเสียงถามมา จุ้นหัวเราะยิ่ง
หน้าแดงขึ้นไปอีก
"คิดถึง...แล้วมากันยังไงเนี่ย" โจ้กับตั๊มอมยิ้ม แล้วเสียงของตั๊มก็ลอยมา
"มากับพี่ปอมกลัวแกเมาเครื่องเลยมาเป็นเพื่อนแก ผมสองคนรีบเคลีย์งานใหญ่เลยนะ...กลัว
ไม่ทันแก แฮะๆ" จุ้นหัวเราะ คนนอนหันหลังทำปากแบะ ขมุบขมิบ บ่นออกมาเบาๆ
"ไม่ได้ขอให้มาด้วยซักหน่อย...ติดอย่างกะตังเม" บ่นอุบ จุ้นได้ยินเสียง งุ๊ง งิ๊ง งุ๊ง งิ๊ง เลยหัน
มามอง พูดเสียงเข้ม
"บ่น! อะไรไอ้ปอม" คนนอนหันหลัง รีบส่งเสียงมา
"เปล่า!" เล่นเอาโจ้กับตั๊มยิ้มแป้นยักคิ้วให้กันใหญ่ จุ้นหันไปมองโจ้กับตั๊มต่อ
"แล้วกระเป๋าเสื้อผ้าล่ะอยู่ไหนกัน เอาไว้ตรงไหน" โจ้ยิ้ม
"อยู่ที่บ้านแล้วพี่...แวะเอาไปเก็บแล้ว มาถึงก็เข้าบ้านก่อนเลย..นี่พี่ปอมแกหายมานาน...พวก
ผมก็เป็นห่วงกลัวแกจะเป็นอะไรไป เลยเดินออกมาตามแฮะ ๆ" คนนอนหันหลังค้อนกับลม
ควับๆ
"ไป!..งั้นไป..กลับบ้านเถอะเดี๋ยวพี่บอกให้ป้าคำแก้วทำอาหารอร่อยๆให้กิน แล้วก็จะได้พัก
ผ่อนกันมาเหนื่อยๆ" ว่าแล้วก็จะเดินไป นึกขึ้นได้ก็หันมาหา
"ไอ้ปอม! แกจะนอนอีกนานมั๊ย ลุก! เค้าจะไปกันแล้ว" คนนอนอยู่งอน ปากก็ส่งเสียงไป
"ไม่ลุก!"
"อ่ะ!ไม่ลุก..ก็ไม่ต้องลุกนอนอยู่ตรงงั้นแหละ ไปโจ้..ตั๊ม..กลับบ้าน" ปอมตาเหลือก จุ้นไม่
ง้อ..แล้วก็แหกปากซะดัง
"จุ้นอ่ะ!" รีบลุกอย่างไว เดินเข้ามาเบียดโจ้ที่เดินอยู่ข้างๆจุ้นกระเด็นออกไป เหมือนเด็กแย่ง
ของ แล้วก็หันมามองหน้าโจ้
"แฟนฉัน! ทำมาเป็นเดินใกล้..เดี๋ยวตัดเงินเดือนเลยนี่..ไอ้ตั๊มถอยไปห่างๆ ไอ้นี่หนิ...เดี๋ยว
ปั๊ด!" ชะโงกหน้ามาหาตั๊มด้วย ตั๊มตาโตรีบวิ่งข้ามฝั่งมาหาโจ้แล้วก็ส่งเสียงคิกคัก ปรึกษากัน
เบาๆ
"หวงโว๊ย หวง..แตะนิดแตะหน่อยก็ไม่ได้" ปอมหันมามองตาขวาง
"แฟนฉันโว้ย! ทำไมมีปัญหาอะไร เดี๋ยย!....โอ๊ย! จุ้นอ่ะ..เจ็บนะหยิกปอมทำไมล่า" จุ้นหันมา
มอง เท้าก็เดินลิ่วๆ
"ก็แกเป็นอะไรล่ะ พาลเค้าไปทั่ว" ปอมค้อนควับ รีบสปีดตาม โจ้กับตั๊มหัวเราะใหญ่เดินตาม
ต้อยๆ
"ก็เมื่อกี้มันมาขัดจังหวะอ่ะ..ไม่ให้โกรธได้ไง" จุ้นหยุดเดินทำตาขวางใส่ปอม ปอมหยุดมั่งและ
ก็รู้ตัวเริ่มประจบ
"โอ๋ โอ๋..ไม่พูดและ..น้าตัวเองน้า..อ่ะเดินจ๊ะเดิน...ไหนนะเมื่อกี้บอกว่าจะให้ป้าคำแก้วทำอะไร
อร่อยๆ ให้พวกปอมกินเหรอ..หิวแล้วอ่ะปอมหิวแล้ว..ท้องร้องจ๊อก จ๊อก" เสียงปอมแจ้วๆ เดิน
ตามจุ้นต้อยๆ มีโจ้กับตั๊มเดินหัวเราะตามปอมต้อยๆ อีกทีนึง....................
วันเสาร์ ที่ 30 มกราคม.......เวลา 22.30 น. (ณ.ไร่ทับตะวัน)......
ยี่สิบสามวันแล้วที่มาอยู่ที่นี่...มีเร็วบ้างช้าบ้างเป็นไปตามอารมณ์...ช่วงกลางวันก็ช่างเร็วซะ
เหลือเกินเหมือนเวลาติดปีกบิน ทำงานจนลืมเวลา ดูเหมือนจะมีเรื่องโน้นเรื่องนี้เข้ามาได้ไม่
หยุดหย่อน....พอตกค่ำก็เงียบเชียบ วังเวง ได้ยินแต่เสียงหรีดหริ่งเรไรร้องระงม...เวลาเหมือน
จะหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหวซะอย่างงั้น...ดีหน่อยมีคลื่นวิทยุ..คลื่นโทรทัศน์พอให้คลายเหงาไป
ได้บ้าง..........
วันนี้ตื่นสาย...(โฮะ โฮะ)..สิบโมงครึ่ง ป้าคำแก้วก็เป็นใจ...ไม่ปลุกซะด้วยนอนเพลินจนลืม
เวลา...พอได้ยินเสียงติวเล่นเย้ว ๆอยู่ข้างนอก เท่านั้นแหละรีบตาลีตาเหลือกลุกขึ้น...ผลนะ
เหรอ!ตกเตียงเจ็บระบมไปหมด.....(ซุ่มซ่าม!เหลือเกินไอ้จุ้น) ถ้าไอ้ปอมมันรู้มันคงจะพูด
ประโยคนี้..........
วันนี้พูดกับนนท์ไปเรียบร้อยแล้ว สงสารเหมือนกันแต่ทำไงได้ต้องพูด...ตอนแรกก็กลัวเหมือน
กันว่านนท์จะเข้าใจยาก ต้องอธิบายกันยาวแต่เปล่าเลย...พอบอกว่าคบกับไอ้ปอมอยู่ แล้วก็
ไม่คิดจะคบกับใครอื่นอีก เท่านั้นแหละยิ้มแฉ่ง แก้มปริ...ทำเหมือนกับเราตอบตกลงคบกับมัน
ซะอย่างงั้น...แถมยังมีบอกด้วยนะว่า ยอมให้ไอ้ปอมคนเดียวถ้าเป็นคนอื่นจะไม่ยอมให้......
ไอ้เด็กบ๊องส์เอ้ย...อยากดีดหูให้ขาด ถ้ารู้ว่าแค่เอ่ยชื่อไอ้ปอมแล้วง่ายดายอย่างงี้ บอกไป
ตั้งแต่แรกแล้ว..นี่ให้เรานั่งกลุ้มใจอยู่ได้ตั้งเกือบหนึ่งอาทิตย์.......
(ชื่นชม : ไอ้ปอม! ตัวแกนี่มีผลกับใครหลายๆคนเหมือนกันนะ!)
ปลายยังซึมเหมือนเดิมถามคำตอบคำ..ก็ได้แต่หวังว่าไอ้ที่เราบอกปัดปฏิเสธนนท์ไป...มันจะ
ทำให้ปลายกลับมาร่าเริงได้เหมือนเดิมอีกครั้งนึง...แปลก! ดูเหมือนพักนี้จะเจอแต่คน..รักเค้า
ข้างเดียว..ตั้งแต่พี่ไทด์ พี่ตูน ไอ้แนง แล้วก็มาปลาย..แต่ยังไงก็ขอภาวนาให้ทุกคน ลงเอยที่
ความสุขเหมือนพี่ตูน...เพี้ยงงง!.......
(สารภาพบาป : ไอ้ปอม!ฉันขอโทษ.._/l\_..ฉันแอบทำผิดกฏแกไปข้อนึง ฉันบอกความรู้สึก
ของปลายให้นนท์ฟัง..แต่ก็ไม่ได้ไปยุ่งวุ่นวายอะไรกับเค้านะแค่บอกเฉยๆ ช่วยๆนิดนึง สงสาร
เด็กมันแต่แอบเห็นนนท์มันยิ้มด้วย คิดว่าปลายน่าจะมีหวัง..ต้องรอดูผลพรุ่งนี้)
พรุ่งนี้วันอาทิตย์...พี่พัฒน์ พี่ก้อยเข้าเมือง..เศร้าใจจังเราไม่ได้ไปด้วยต้องอยู่โยงเฝ้าไร่..
อาทิตย์ที่แล้วก็ไม่ได้ไป..เฮ้อ! กรรมของเวร...เวรของกรรมจริง ๆเล้ย (เฮอะๆ) ยกความเศร้า
ให้ไอ้เวร กับไอ้กรรมซะงั้น......
ปล. เมื่อไหร่พวกแกจะมา...ฉันรออยู่ (มาได้ครบยิ่งดี)...แกด้วย......ไอ้ปอม!
*****************วันที่สามสิบสอง.....ของการเริ่มต้น********************
จุ้นเขียนบรรทัดสุดท้ายเสร็จก็ปิดสมุดนอนหงายเงิ๊บไปบนเตียง...เอาสมุดบันทึกวางไว้บนอก
คิดถึงเหตุการณ์เมื่อรอบอาทิตย์ที่ผ่านมา
พี่จุ้นให้ผมช่วยถือนะ...................
ผมว่า...มุมนี้พี่จุ้นถ่ายออกมาแล้วดูดีจังผมชอบ.........
พี่จุ้นนี่เก่งนะฮะ....ดูแลไร่แทนพ่อกับแม่ได้.........
เดินเลี่ยงไปทางโน้น...ดีกว่าฮะ..ปลอดภัยกว่า..........
พี่จุ้นผมชอบพี่...คบกับผมเถอะนะ....
ปลายไม่เป็นไรค่ะ...แค่ปวดหัวนิดหน่อย..ปลายทำต่อได้ค่ะ............
พี่จุ้นวันนี้...ปลายลาหนึ่งวันนะคะ...........
ปลายรู้...ปลายดูออก...ความรู้สึกของนนท์เปลี่ยนไปมันไม่เหมือนเดิม...........
ทำยังงัยดีอ่ะพี่จุ้น....ปลายรักนนท์............
ผมยอมให้พี่ปอมฮะ...ไม่คิดจะแข่งขัน...แต่ถ้าเป็นคนอื่นผมไม่ยอมให้เด็ดขาด...........
ผมได้ยินอย่างงี้ก็ดีใจ...ผมเดาไม่ผิดจริงๆด้วย แววมันออก ตั้งตอนที่พวกพี่อยู่มหาลัยแล้ว....
ปลายรักเธอ...นนท์..............
ฮะ.................
แล้วจุ้นก็เข้าสู่นิทรารมณ์ หลับลึก..........
####################################################
เช้าวันอาทิตย์...
จุ้นตื่นแต่เช้าเพราะว่าวันนี้จะใส่บาตร ป้าคำแก้วเตรียมของไว้ให้เรียบร้อยแล้วอยู่ในรถ...เดิน
ลงมาข้างล่างก็เห็น พัฒน์ ก้อย ป้าคำแก้ว และก็ ดช.ติวยืนรออยู่แล้ว ทั้งหมดนั่งรถออกไป
โดยมีพัฒน์เป็นสารถี อากาศยังหนาวอยู่ แต่ไม่หนาวมากเท่ากับวันก่อนๆ หมอกยังมีบ้าง
ประปราย ออกไปถึงหน้าไร่ก็จอด เอาโต๊ะมาตั้งวางไว้ข้างถนน...พระจะออกมารับบิณฑบาต
ตลอดสองข้างทางไม่เลยเข้าไปในไร่ เพราะฉะนั้นพวกที่อยู่ในไร่ก็ต้องออกมายืนรอใส่บาตร
กันข้างถนน...ปกติที่เป็นวันธรรมดาไม่ใช่วันพระก็จะเห็นชาวบ้านออกมายืนใส่กันเกือบจะทุก
บ้าน ยิ่งวันนี้เป็นวันพระยิ่งแล้วใหญ่แทบทุกบ้าน ทุกไร่ออกมาใส่บาตรกันหมด...บรรยากาศ
ตอนเช้าเลยคึกคัก..ไร่โน้นคุยกับไร่นี้ บ้านโน้นคุยกับบ้านนี้กันให้แซด...ถึงจะมีอาชีพเดียว
กัน ปลูกไม้ผลแบบเดียวกันแต่ก็ไม่เคยมีปัญหาขัดแย้งกัน มีแต่จะเกื้อหนุนจุนเจือกัน...ดู
เหมือนยิ่งห่างไกลความเจริญมากเท่าไหร่น้ำใจที่ออกมาจากใจจริงๆ จะมีเยอะตามมากขึ้นเท่า
นั้น.(โฮะ โฮะ แอบหลักการนิดหน่อย)
"พี่จุ้งง...พี่จุ้งต้องใส่บาด..เยอะๆนะ จะได้ขึ้นสวรรค์" เสียงติวพูดแจ้ว ๆ เล่นเอาพวกผู้ใหญ่ ที่
ยืนอยู่แถบนั้นหัวเราะกันเกรียว จุ้นอมยิ้มก้มลงมาหาติว ที่กำลังเงยหน้ามองจุ้นอยู่ทำหน้าตาขึง
ขัง เชื่อติวเถ๊อะ ติวเก่ง (เอิ๊ก)
"ใครบอกเราเฮอะ! ติว" ติวขมวดคิ้ว
"ไม่มีคายบอก..แต่ติวรู้เพราะว่าพอเราใส่บาดแล้วเนี่ย..พระก็จาได้ของเราไปกิน...แล้วพระก็
จามีความสุข....ย่าผินบอกติวว่า ถ้าเราทำให้คายมีความสุขเราก็จาขึ้นสวรรค์...แล้วทีนี้พระมี
ความสุขเราก็จาขึ้นสวรรค์" จบด้วยเสียงหัวเราะของผู้ใหญ่อีกระรอกในความช่างคิดช่างจำของ
เด็กชายติว จุ้นหอมแก้มติวดังฟอด...ติวยิ้มตาหยีให้ แล้วพระก็เริ่มทยอยเดินกันมาเป็นสาย
เห็นจีวรสีเหลืองพลิ้วๆ มาแต่ไกล ค่อยๆเดินหลุดออกมาจากหมอกที่มีอยู่ประปราย...จุ้นมอง
ภาพนี้แล้วประทับใจยิ่งนัก ปอม!ฉันอยากให้แกมาเห็นจังเลย มันสวยมากฉันรับรองได้เลยถ้า
แกเห็นภาพนี้แล้ว..แกต้องกดชัตเตอร์แน่ๆ มันสมบูรณ์แบบจริงๆ มีมือมาสกิดที่แขน จุ้นแหงะ
หน้าไปมองเห็นป้าคำแก้วส่งยิ้มให้
"คุณจุ้น..พระเดินมาใกล้จะถึงเราแล้วค่ะเตรียมตัวเถอะ" จุ้นพยักหน้า แล้วก็ยืนใส่กันจนหมด
ยืนรอส่งให้พระเดินไปจนพ้นปลายแถว ถึงแยกย้ายกันกลับเข้าไร่...
พัฒน์ กับก้อยเข้าเมืองตอนเก้าโมงเช้า ไม่ได้เอาติวไปด้วยฝากเด็กๆในไร่ช่วยกันดู...พอพัฒน์
ไปแล้วนั่นแหละจุ้นถึงลงไปในไร่ หยุดทักทายพวกคนงานตามปกติ...เสียงเพลงลอยมาตาม
สาย..เพลงลูกทุ่งบ้าง เพลงไทยสากลบ้างสลับกันไป มีเสียงดีเจสลับคละเคล้าไปกับเสียง
เพลง พวกคนงานที่ร้องได้ก็ร้องเพลงงึมงำ งึมงำตามไป พวกที่ร้องไม่ได้ก็ฟังไปเฉยๆ แต่สี
หน้าท่าทางบ่งบอกว่ามีความสุข จุ้นเดินสำรวจต้นส้มอยู่ซักครู่ ก็เดินไปเอาตะกร้าจากคนงาน
แล้วเสียงของสาวน้อย นามว่าแก้วก็ลอยออกมา
"คุณจุ้นขยันจังค่ะ...ลงไร่ทุกวันเลย" จุ้นยิ้มให้ มือก็ค่อยๆ ริดผลส้มออกจากต้น ปากก็เอื้อน
เอ่ยมา
"ก็ต้องลงมาช่วยๆ กันจ๊ะแก้ว...งานมันจะได้เบาลง" ค่อยๆวางลงไปในตะกร้า
"คุณจุ้นไม่คิดถึงกรุงเทพเหรอคะ...มาซะหลายวันเชียว"
"นิดหน่อยจ๊ะ....แต่อยู่ที่นี่ก็ดีไปอีกแบบนึงอากาศบริสุทธิ์..ผู้คนน่ารักมันก็น่าอยู่ดี...ไม่เหมือน
ที่กรุงเทพมีแต่ควันพิษเต็มไปหมด แดดก็ร้อนมาก ไม่ค่อยสดใสเท่าไหร่" แก้วกับคนงานที่
ยืนทำงานอยู่แถวนั้น ฟังอยู่ก็ยืนอมยิ้มไปตามๆกัน แล้วเสียงโตคนงานชายก็ถามกลับมาบ้าง
"แล้วพวกคุณไทด์...จะตามมาเหมือนเมื่อปีที่แล้วมั๊ยครับ" จุ้นยิ้มหันมาหาต้นเสียง มือก็ค่อยๆ
วางส้ม
"ยังไม่แน่เลยจ๊ะ! เพราะว่าช่วงนี้งานทางโน้นยุ่งมาก..แต่ถ้าเค้าเคลีย์ได้ก็คงจะขึ้นมากัน...
ทำไม! คิดถึงเค้าเหรอ!โต" โตหัวเราะ แฮะๆ
"คิดถึงครับ....ก็คุณวัฒน์ แล้วก็คุณอะไรนะหล่อๆ คิ้วเค้มๆ ผมจำชื่อไม่ได้แล้วน่ะ..บอกผมไว้
ว่าถ้ามาอีกจะมาลอง อุของผม [อุคือเหล้าที่อยู่ในไหที่พวกชาวบ้านเค้าทำกินกันเอง : ผู้แต่ง]
อ้อๆ ยังมีอีกคน...คุณปอม คนนี้ขาดไม่ได้เลย ปีที่แล้วทำเอาผมอึ้งแกกินได้ยันสว่าง หน้าตาดู
ไม่ออกเลยว่าเมาหรือไม่เมา แกเก็บอาการเก่งมาก...ผมก็เลยคิดถึงนึกถึงวันเก่าๆ" จุ้นยิ้มให้
ปากก็ขยับ
"อ้อ! นึกถึงเพื่อนกินเหล้านี่เอง" โตหัวเราะ เอามือลูบหัวใหญ่เขิลล์...แล้วก็หันมาทำงานกัน
ต่อ จุ้นช่วยเก็บส้มอยู่จนกระทั่งเที่ยงพวกคนงานก็แยกย้ายกันกลับบ้าน วันนี้วันอาทิตย์ทำงาน
กันแค่ครึ่งวัน....แดดไม่ค่อยมีอากาศเย็นสบาย..จุ้นเดินลัดเลาะมาเรื่อยจุดหมายปลายทางคือ
ที่ต้นส้มต้นใหญ่กลางไร่............
พอไปถึงก็นั่งลงใต้โคนต้นส้ม..สายลมพัดแผ่วๆ หอมกลิ่นดอกส้มฟุ้งไปหมด..ซักครู่รู้สึกหิวแต่
ยังไม่อยากเดินกลับบ้าน..เลยลุกขึ้นแล้วก็เดินออกไปเลือกส้มที่สุกได้ที่บนต้นเด็ดมาสองลูก
แล้วก็กลับมานั่งที่เดิม....ปากกินหูก็ฟังเพลงจากเสียงตามสาย..ซักแป็บ!ก็ได้ยินเสียงผู้ชายกับ
ผู้หญิงดังมาจากข้างหลัง........
จุ้นหันหลังกลับไปดูเห็นนนท์ กับปลายกำลังคุยกันอยู่..รีบหันหน้ากลับมาพยายามทำตัว
เหมือนมด (เฮอะๆ) บีบตัวใหญ่กลัวเค้าเห็น ขมวดคิ้วทำปากขมุบ ขมิบ ทำไมต้องมาคุยกันตรง
นี้ด้วยฟะ! แล้วหน้าก็เริ่มแหย พี่ขอโทษ..พี่ไม่ได้มาแอบฟังนะ..พี่ไม่ได้ยิ้น...แต่ถึงได้ยินพี่ก็
จะไม่ไปบอกคนอื่น...สัญญา! นึกได้ดังนั้น ยกนิ้วขึ้นมาสามนิ้วทำท่าสัญญากับอากาศ แล้ว
เสียงนนท์ก็ลอยมา
"ปลาย...ปลายเป็นอะไรเหรอช่วงนี้ดูซึมๆ" นนท์ถามยิ้มๆ ปลายหันมามอง
"ไม่มีอะไรหรอกแค่แพ้อากาศเท่านั้นแหละ” สายตาจ้องนนท์นิ่ง เหมือนชั่งใจค่อยๆ เอื้อนเอ่ย
ถามออกมา
"นนท์!..เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่หรือเปล่า" นนท์หัวเราะ
"เป็นสิ..ถามแปลกๆ" ปลายยังนิ่งอยู่
"ถ้าเรายังเป็นเพื่อนกัน...นนท์บอกปลายได้มั๊ยว่านนท์กำลังชอบใคร..หรือรักใครอยู่หรือ
เปล่า" นนท์มองหน้าคนถามนิ่ง ค่อยๆยิ้มออกมา
"ตอนนี้น่ะเหรอมีแต่คนที่ชอบ..พี่จุ้นไง!” เล่นเอาคนที่นั่งทำตัวเป็นมดสะดุ้งโหยง หน้าแหย
แล้วเสียงนนท์ก็ลอยมาใหม่
"ส่วนคนที่รักน่ะกำลังดูให้แน่ใจว่าเค้าคิดเหมือนเราแน่หรือเปล่า" ปลายนิ่งอึ้ง..น้ำตาเริ่มคลอ
เบ้าหันหลังจะเดินหนี นนท์รีบจับตัวไว้
"เดี๋ยวก่อนปลาย...เป็นอะไร" ปลายหยุด สั่นหัวงึกหงัก น้ำเสียงสั่นเคลือ
"ไม่เป็นอะไร...นนท์..นนท์รักพี่จุ้นเหรอ" นนท์จับไหล่ปลายให้หันมาหา
"ปลาย!ฟังเราให้เคลีย์ก่อนนะ...เราบอกว่าคนที่ชอบคือพี่จุ้น...เราไม่ได้บอกว่ารักพี่จุ้นซะ
หน่อย...ยอมรับนะว่าตลอดสามอาทิตย์ที่ผ่านมาเนี่ยเราปลื้มพี่จุ้นมากตอนแรกก็คิดว่าไอ้ความ
รู้สึกนี้มันเรียกว่ารัก...แต่หลังจากที่คุยกับพี่จุ้นเมื่อวานนี้..ก็รู้เลยว่ามันไม่ใช่ มันเป็นแค่ความ
ชอบเหมือนเด็กๆปลื้มดาราอะไรประมาณนั้น และที่สำคัญพี่จุ้นคบอยู่กับพี่ปอมแล้วด้วย...เมื่อ
คืนนี้เราก็เลยกลับไปนั่งคิด นอนคิดทั้งคืนแล้วไอ้ความรักมันเป็นแบบไหนล่ะ...คำตอบก็สว่าง
วาบขึ้นมา..คือปลายไง!..ปลายคนนี้แหละไม่มีคนอื่นเลย" ปลายยืนอึ้งมองหน้านนท์นิ่ง ผิดกับ
คนหลังต้นส้มดีใจสุดๆ ยิ้มแก้มปริ
"นนท์พูดจริงๆ เหรอ" นนท์ยิ้ม
"จริงสิ!...แต่ไม่รู้ว่าปลายจะคิดเหมือนกับเราหรือเปล่า" ปลายเริ่มยิ้มออกน้ำตาเริ่มแห้ง พยัก
หน้างึก งึก นนท์หัวเราะ
"พยักหน้าทำไม คิดเหมือนเราเหรอ" ปลายยังพยักหน้าอยู่ นนท์ค่อยๆ ดึงปลายเข้ามาหา พา
กันเดินไปด้วยกันเสียงนนท์ยังแจ้วๆอยู่
"หายซึมได้แล้วใช่มั๊ย...ทีหลังมีอะไรก็บอกเราได้นะ..อย่าเก็บไว้คนเดียว" เสียงนนท์กับ
ปลาย ค่อยๆเงียบหายไป จุ้นนั่งยิ้มกอดเข่านิ่ง ดีใจด้วยนะทั้งสองคน..อย่าได้มีอุปสรรคอะไร
อีกเลย! ซักแป๊บเสียงตามสายก็แว่วเข้ามาในโสตประสาท
สวัสดีอีกครั้งค่ะ...สวัสดียามบ่ายที่อากาศเย็นสบายไร้แสงแดดมาบดบัง..พบกันอีกครั้งนะคะ
กับ DJ.แป๋ว วันนี้มีน้องๆขอเพลงกันมามากมาย...เราจะเริ่มจากเพลงนี้ก่อนเลยนะคะเพราะว่า
วันนี้ขอกันมามากที่สุด....สัญญา...ของพั๊นซ์ค่ะ
http://www.thaiorc.com/music/song.php?contentID=d5fdec3a9904c7ead519301263508a723573
จุ้นนั่งฟังนิ่ง.............
ยังคงมองเห็นวันที่ผ่านพ้นไป........ภาพความทรงจำที่ไม่เคยลืมซักวัน.....
"แม่ฮับ...คุณแม่..กอดปอมหน่อยสิฮับปอมหนาว...ปอมไม่ได้เอาเสื้อกันหนาวมา..นะฮับ"
"น่า...เดี๋ยวเค้าสอนตัวเอง เองน้า...เค้าเก่งน้าเรื่องเนี้ย!หมุนๆ ชักๆ เกี่ยวๆ เดี๋ยวก็ได้เอง
แหละ...น้าตัวเองน้า"
"ฉันบอกว่า แกน่ารักดี ฉันชอบ และ ก็รักมากด้วย.....ขอหอม หน่อยได้มั๊ย! หึมม์.."
"เดี๋ยวปลามันดึงแกไป ก็ยุ่งนะสินี่ฉันช่วยแกอีกแรงนึงนะ"
"น่ารัก! สุดๆ เหรอ....หรือว่าหล่อสุดๆ...อ่ะหรือว่าแมนสุด ๆ...กิบ กิ๊ว กิบ กิ๊ว"
"ฉันก็รักแกจุ้น..รักมากด้วย..และก็ไม่คิดว่าจะรักใครได้มากเท่านี้"
ยังอยู่ตรงนี้ อยู่ในใจฉัน.......แม้ว่าเราจากกันมาไกลแสนไกล
ยังได้ยินทุกคำที่เคยสัญญา.......เมื่อคิดถึงแล้วน้ำตาก็พาลจะไหล......
"จุ้น!ความรักมันเป็นสิ่งสวยงามนะฉันว่า...การที่เรารักใครซักคนแล้วแสดงออกว่าเรารักเค้า
น่ะ...มันไม่แปลกหรอกนะจุ้น....ฉันล่ะนับถือบุคคลแบบนั้นมากเลยล่ะ...อย่างแกก็มีวิธีแสดง
ความรักในแบบของแกซึ่งฉันก็ชอบแล้วก็ติดมากด้วย...ไอ้ความเป็นห่วงเป็นใยที่แกมีให้ฉัน
สารพัดน่ะ..ถ้าจะให้แกเปลี่ยนก็คงจะยาก...ส่วนฉันมันก็มีวิธีแสดงความรักในแบบ ของฉัน
ซึ่งจะให้ฉันเปลี่ยนก็คงจะยากด้วยเช่นกัน...แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันมั่นใจและ สัญญากับแกได้เลยก็
คือฉันจะเป็นแบบนี้ ทำแบบนี้กับแกคนเดียวเท่านั้นไม่กะล่อนกับสาวอื่นแน่นอนรับประกัน"
"ไปอยู่ที่โน่น...คิดถึงฉันบ้างนะจุ้น! ฉันไม่รู้ว่าจะติดต่อแกได้หรือปล่าวสัญญาณไม่ค่อยมี ไม่
ใช่เหรอ..แต่ฉันก็จะพยายามโทรนะเผื่อฟรุ๊ค! แกก็ด้วยนะต้องพยายามโทรหาฉันด้วยเหมือน
กัน อย่าลืมนะ"
เมื่อไหร่กันหนอ จะอีกนานไหม...........ได้กลับไปซบไออุ่นใจเหมือนเก่า
เพราะว่ามีเพียงเธอผู้เดียว...........ที่ห่วงใยและคอยใส่ใจฉัน......
"หนาว ไหมจุ้น"
"ให้ฉันใส่ แล้วแกไม่หนาวเหรอ!"
"แกก็กอดฉันแน่นๆสิ จะได้อุ่น"
"ไหว!..หรือปล่าวจุ้น!"
"ดี..ดี..เพราะตอนนี้ฉันเริ่มไม่ไหวแล้วตัวแกหนักมากกก...."
"โอ๊ย! ไอ้จุ้น..เจ็บนะโว๊ย..หายแล้วใช่มั๊ยเนี่ย."
"จุ้น! จุ้น! ใจเย็นเป็นอะไรเนี่ย! กลัวเหรอ! โอ๋ๆ ไม่ต้องกลัวน้าปอมอยู่ทั้งคน เดี๋ย..ใครกล้าเข้า
มาจะเตะให้กระเด็นเลย..แม๊..มาทำให้จุ้นกลัวได้ไงเนี่ย...โอ๋ โอ๋ขวัญเอ๊ย ขวัญมานะคนดี...มา
ม๊า..เร็วเร๊ว.."
"โอ๋ ๆ..ไม่เป็นอะไรจิง จิง จุ้น..นิดหน่อย...นิดหน่อย..ไม่มีแผลเลย..แค่มดกัด"
ไม่มีเธอ ฉันก็ไม่มีใคร.......โลกความจริงที่พบเผชิญ
ที่ต้องเดินต้องก้าวไป......อาจจะทำให้เราห่างไกล แต่ฉัน
จะกลับไปหา ถ้าวันนั้นมาถึง.........คนที่คิดถึง สักวันคงได้พบกัน.....
"ก็ปอมดีใจอ่ะ...จุ้นเป็นงัยบ้างสบายดีหรือเปล่า..ส่วนปอมน่ะไม่สบายเลยเป็นไข้....เป็นไข้ใจ
คิดถึงจุ้นง่ะ...แล้วจุ้นล่ะคิดถึงปอมมากเป่า..คงจะมากล่ะสิถ้า..ปอมนะคิดถึงจุ้นม๊ากมาก..รัก
รัก รัก จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ"
"เดี๋ยวฉันจะขึ้นไปรักษาโรคให้แกเอง...รอก่อนนะจุ้นไม่นานหรอก เร็วๆนี้แหละ"
ขอให้เธอรอ สักวันที่ความฝัน..........และความจริงมาพบกัน ฉันจะกลับไป
กลับไปซบไออุ่นใจ ของเธอ............
จุ้นยังนั่งนิ่งมีน้ำตาซึมออกมาจากปลายหางตา....ค่อยๆยกมือขึ้นเช็ด บ้าจริงเลยยัยจุ้น..แค่ฟัง
เพลงแค่เนี้ยก็อินไปได้..ถึงกับร้องไห้เลยเหรอแก! น้ำตายังไหลอยู่ รีบก้มหน้าลงไปบนเข่า
สะอื้นเฮือกๆ..ซักครู่ก็มีเสียงโทรศัพท์เรียกเข้า จุ้นตกใจรีบเงยหน้าขึ้นมาเช็ดหน้าเช็ดตาใหญ่
ลุกขึ้นยืนหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกง แล้วก็นั่งลงขัตสมาธิพิงต้นส้มไว้..พอมองเห็นชื่อก็
ยิ้ม รีบกดรับ
"ฮัลโหล...ปอม" ปลายสายรีบกรอกเสียงมา
"จุ้นน! จุ้น..อย่าขยับนะเดี๋ยวคลื่นหาย" จุ้นหัวเราะทั้งน้ำตา
"จุ้น! ทำไมจุ้นรับโทรศัพท์ปอมช้าจังล่ะทำอะไรอยู่เหรอ"
"เอ่อ...กินข้าวอยู่เลยวิ่งมารับช้า" จุ้นรีบเช็ดหน้าเช็ดตาใหญ่ กลัวปอมรู้ (เฮอะๆ)
"เหรอ...กินข้าวอยู่เหรอ....กินข้าวเคล้าน้ำตาหรือเปล่าทำไมปอมได้กลิ่นเค็มๆ" จุ้นขมวดคิ้ว
"แกบ้าหรือเปล่าไอ้ปอม! น้ำตง น้ำตาที่ไหนกัน" ปลายสายหัวเราะ
"จริง...จริงน้าปอมได้กลิ่นจริงๆ ไม่ใช่ได้กลิ่นอย่างเดียว...ยังเห็นด้วยอีกตังหากว่าจุ้นไม่ได้กิน
ข้าว...นั่งทำอะไรอยู่น่ะจุ้น" จุ้นงง รีบหันซ้าย หันขวาหาใหญ่ไม่เห็น และก็ได้ยินเสียงสวบสาบ
มาจากข้างหน้าพอเพ่งมอง ก็ต้องอึ้ง...สายตาประสานกันนิ่ง..ปอมอมยิ้มค่อยๆกรอกเสียงใส่
โทรศัพท์
"หวัดดี!" พร้อมกับเดินเข้ามาหาจุ้น...จุ้นยังนิ่งอยู่น้ำตาเริ่มซึมออกมาอีก..ปากยังไม่เอื้อนเอ่ย
ออกไป จนปอมมานั่งขัดสมาธิอยู่ตรงหน้าถึงจะเริ่มรู้สึกตัว ค่อยๆตอบกลับไป
"หวัดดี!" แล้วก็นั่งมองหน้าปอมอยู่อย่างนั้นยังไม่แน่ใจ! ปอมยิ้มเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาออกจาก
ใบหน้าจุ้น
"เป็นอะไรคนน่ารัก!...ขี้แยจัง" เท่านั้นแหละ จุ้นโผเข้ามาหาปอมทันทีกอดคอปอมซะแน่นเอา
หน้าเกยบ่าปอมไว้...ปอมหัวเราะ
"ไอ้จุ้นน! เบาๆ...เดี๋ยวล้ม!" ปอมค่อยๆเอื้อมมือโอบเอวจุ้นไว้ ปากก็เอื้อนเอ่ยออกไป
"คิดถึงฉันมั๊ยจุ้น...เหมือนกับที่ฉันคิดถึงแกหรือเปล่า" จุ้นพยักหน้าเสียงไม่ส่งออกมา ปอมยิ้ม
"ไหน..เอาหน้ามาให้ฉันเห็นหน่อยซิ...ไม่ได้เจอกันเกือบเดือน..มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้าง
หรือเปล่า" จุ้นถอยออกมาจ้องหน้าปอมนิ่ง ปอมทำปากจุ๊ จุ๊ เอามือลูบแก้มจุ้นใหญ่ แล้วก็
โวยวายเสียงดังลั่น
"มีเปลี่ยนจริงๆด้วย...ลักยิ้มหายไปแกทำมันหายจริงๆ เหรอจุ้น...ฉันไม่ยอมน้า..เอากลับคืนมา
เดี๋ยวนี้" จุ้นหัวเราะ ตีแขนปอมดังเพี๊ย!
"ไอ้บ้าปอม! จะแหกปากทำไม" ปอมยิ้มแก้มแทบปริ
"มันมาแล้วเห็นมั๊ยล่าฉันสั่งได้...จุ้นน!ยิ้มเยอะๆเถอะ แกยิ้มแล้วน่ารักดี....และไหนดูซิผอม
ลงหรืออ้วนขึ้น..สงสัยจะอย่างหลังล่ะมั้งตอมใจเหรอ..ไม่ได้เจอฉันเลยกินใหญ่เลย" จุ้น
หัวเราะ พยักหน้าให้ ปอมหลี่ตา
"จริงอ่ะ" จุ้นยิ้ม ปากก็พูดออกมาบ้าง
"อาหารถูกปาก เลยกินเยอะ...แล้วแกล่ะปอมแกซูบไปหรือเปล่า..หนวดเคราก็ไม่โกนเหมือน
พวกเสือ พวกโจรเพึ่งหลุดออกมาจากป่าอย่างงั้น" บ่นหญ่ายยย ปอมทำหน้าทำตาเจ้าเล่ห์
กระเถิบเข้ามาซะชิดจุ้น เข่าแทบจะเกยกัน
"งั้นไอ้เสือปอม ก็ขอขย้ำสาวจุ้นก่อนแล้วกันนะ" ว่าแล้วก็ดึงจุ้นเข้ามากอด จุ้นรีบดันหน้าปอม
ไว้
"ไอ้ทะลึ่งปอมแกจะทำอะไร" เสียงเขียว
"หอมอ่ะ!..ตั้งนานแล้วนะที่แก้มเราไม่ได้ชนกัน...ลืมไปหรือยังจุ้น มา!..เดี๋ยวปอมรื้อฟื้นความ
จำให้น้า" จุ้นหัวเราะ ขืนตัวใหญ่
"ไม่เอ๊า! ไอ้บ้านี่" ปอมค้อนตาคว่ำ
"จุ้นอ่ะ!" จุ้นยิ้มให้ สายตามองหน้าปอม...แล้วยิ้มก็ค่อยๆ เลือนหายไปยกมือขึ้นลูบใบหน้า
ปอม เอื้อนเอ่ยออกมาเบาๆ
"แกผอมลงจริงๆด้วยปอม...ข้าวปลาคงไม่ค่อยได้กินใช่มั๊ย..ห่วงแต่งานอีกสิท่า...แล้วโรค
กระเพาะล่ะมันกำเริบอีกหรือเปล่า" ปอมยิ้ม จับมือจุ้นแนบหน้าตัวเองไว้ สายตาประสานกันนิ่ง
"เพราะจังเลยจุ้น! ฉันชอบประโยคแบบนี้ของแกจัง...มันฟังดูแล้วเป็นตัวแกแท้ๆ จุ้นคนที่คอย
ห่วงใยฉันยังคงอยู่ ไม่เปลี่ยนไป" ปอมพยักหน้าให้จุ้น
"ฉันผอมลงจริงๆน่ะแหละ...จะว่าเป็นงานอย่างเดียวก็ไม่ใช่หรอกที่ทำให้ร่างกายฉันซูบผอม
ไป....แต่มันคงเป็นแกด้วยมั้งจุ้น...แกที่ไม่ได้อยู่ใกล้ๆ...แกที่ห่างไกลมาถึงยอดดอยนี่....ห่วง
น่ะจุ้น! ความห่วงมันก็มีผลกับร่างกายฉันเหมือนกัน...มันพาให้สมองของฉัน สั่งให้ไม่อยาก
ข้าวซะอย่างงั้น" จุ้นน้ำตาคลอ ปอมยกมือเกลี่ยน้ำตาออกให้...ค่อยๆบรรจงจูบไปที่หน้าผาก
จุ้น ปากก็เอื้อนเอ่ยออกมาเบาๆ
"ฉันเป็นห่วงแกจุ้น" บรรจงไปที่แก้มซ้าย แล้วก็ย้ายมาข้างขวา จุ้นอยู่ในภวังค์มองหน้าปอมนิ่ง
หน้าตาเริ่มร้อนวาบๆ ใจเต้นตึ๊ก ตั๊ก
"คิดถึงมากด้วย" บรรจงไปที่ริมฝีปากจุ้น
"โอ๊ย!..." เสียงปอมร้องดังลั่น..จุ้นกลับสู่ปัจจุบันทันที เห็นปอมลูบหัวป้อยๆ มีอะไรไม่รู้กลมๆ
แทรกเข้ามาตรงกลางระหว่างจุ้นกับปอม...ปอมถึงกับผงะหลังหนี แล้วเจ้าตัวกลมๆ ก็นั่งลงบน
ตักจุ้น...ทันใดนั้นเสียงของกลมๆ ก็รอดออกมา
"ไอ้พี่หนวด!...จากัดปากพี่จุ้งง!เหรอ" เสียงติวตวาดแว๊ด! มีดาบพลาสติกอยู่ในมือ จุ้นตา
เหลือกแล้วก็หัวเราะออกมาอย่างดัง ปอมยังลูบหัวป้อยๆอยู่ ก้มมองหน้าติวตาโต ปากก็พึมพำ
ออกมา
"ไอ้จุ้น!...ไอ้เด็กอ้วนนี่มันเป็นใครวะ..เล่นซะฉันมึนเลย" นวดหัวใหญ่ จุ้นหัวเราะกำลังจะพูด
แต่ไม่ทันคนบนตัก
"ติวไม่ได้ชื่อไอ้เด็กอ้วน...ติวชื่อติว..ติวเป็นลูกพ่อพัฒน์ กับแม่ก้อยด้วย" ทำหน้าทำตาภูมิใจ
อวดหญ่ายยย ปอมมองหน้าติวยิ้มๆ ปากก็เริ่มและ
"อ้อเหรอ! ชื่อตุ่มเหรอ.." ติวรีบส่งเสียงมา ทำสายตาขึงขัง
"ไม่ใช่...ติวชื่อติว ไม่ใช่ตุ่ม...ไอ้พี่หนวดบ้า" จุ้นหัวเราะ ปอมเลิกคิ้วทำตาโต
"เราก็ไม่ได้ชื่อหนวดเราชื่อปอม...แล้วมาว่าเราบ้าได้เหรอ..อย่างงี้ต้องโดนนน" ว่าแล้วก็ก้มลง
ไปเอามือจักกะจี้เอวคนตัวกลม...คนตัวกลมหัวเราะคิกคัก..บิดซ้ายบิดขวาอยู่บนตักจุ้น...ปอม
ยังไม่หยุดมือปากก็ส่งเสียงมา
"เรียกเราว่าพี่ปอมเด๋วนี้เลย" ติวหัวเราะเอิ๊กอ๊าก....ปากก็ค่อยๆส่งเสียงมา
"ไม่เรียกกก" ปอมก็ทำตาเจ้าเล่ห์ มือก็จักกะจี้หนักเข้าไปอีก ติวทนไม่ไหวหัวเราะเสียงดัง
แล้วปากก็พูดออกมา
"พี่ปอมม....ติวจักจี้..หยุดดด" นั่นแหละปอมถึงหยุดมือ...ติวนั่งหายใจหอบแป๊บนึง แล้วจุ้นก็
ต้องแปลกใจ เพราะติวลุกจากตักจุ้นไปนั่งตักปอมทันที เล่นเอาปอมตาเหลือกอุทานออกมา
"เฮ้ย!" ติวแหงะหน้าขึ้นมองปอม
"พี่ปอม!...เล่นต่อสู้กับติวเฮ๊อะ..ติวมีดาบสามอัน...เดี่ยวอันนี้ติวให้พี่ปอมยืม...ไป" แล้วก็ลุก
ขึ้นยืนดึงมือปอมให้ลุกขึ้นบ้าง ปอมมองจุ้นทำหน้าแหย จุ้นหัวเราะ เออ! เด็กหนอเด็ก เมื่อกี้ยัง
ตีหัวเค้าอยู่เลย ตอนนี้ชวนเค้าเล่นยิก ยิก สงสัยจะได้เพื่อนถูกใจ ช่างลืมง่ายซะจริ๊ง! แล้วก็มี
เสียงเรียกลอยมา
"ติว..อยู่ไหน..ออกมาหาพี่แก้วหน่อย" และแก้วก็เดินมาเจอ พอเห็นจุ้นกับปอมก็ยิ้มให้ ก้มลง
มองติว
"อยู่นี่เองมากวนพี่จุ้นอีกแล้ว..ไปกลับบ้านป้าคำแก้วรออยู่..ทำบัวลอยไว้ให้ไปกินกันเร้ว"
แก้วพยักหน้าชวน ติวเงยหน้ายิ้มตาหยีให้แก้ว แล้วก็หันไปหาปอม ทำหน้าตาเหมือนผู้ใหญ่
แล้วก็สั่งเสียเด็ก
"เดี๋ยวติวไปกินบัวลอยก่อนนะ..อย่าแกล้งกันล่ะ..แล้วติวจะกลับมาใหม่" ว่าแล้วก็เดินออกไป
กับแก้ว กระโดดหยองแหยงไปทั่ว จุ้นมองตามส่ายหัวให้
"แก่แดด จริงเชียวเจ้าติว" ปอมหัวเราะ จุ้นหันมามอง
"เดี๋ยวนี้แกมีองค์รักษ์ด้วยเหรอจุ้น" จุ้นคิดถึงเรื่องเมื่อซักครู่หน้าก็ร้อน วูบ วูบ ปอมมองหน้า
แล้วก็ยิ้ม รีบกระเถิบๆ มาซะชิด
"มา..เมื่อกี้ถึงไหนแล้ว...ยังไม่จบเลย..ไอ้เด็กอ้วนมาขัดซะได้นี่" ว่าแล้วก็โอบจุ้นเข้ามาใกล้
จุ้นขืนตัวไว้
"ไม่เอาแล้วไอ้ปอม..ไอ้บ้านี่เดี๋ยวใครมาเห็น" ปอมทำเสียงจึกจัก ขัดใจ
"ไม่มีหรอกจุ้น..นะจุ้นนะ" ทำหน้าเศร้า พยักหน้ายิกยิก จุ้นมองแล้วก็เริ่มใจอ่อน ค้อนให้ควับ
นึง ปอมยิ้ม แล้วก็ก้มมาหา
"วู้!..พี่จุ้นน! โจ้กับตั๊มมาแล้ว" แยกกันแทบไม่ทัน จุ้นหน้าแดงรีบชะโงกหน้าไปดู เห็นโจ้กับตั๊ม
กำลังเดินเข้ามาหาก็ยิ้มให้ชอบใจใหญ่รีบลุกขึ้นยืนทันที เล่นเอาปอมคอตกทำปากขมุบขมิบ
บ่นออกมาเบาๆ
"ไอ้พวกมาร..." ล้มตัวนอนหงายผลึงไปบนหญ้าหันหน้าหนี แล้วโจ้กับตั๊มก็เดินมาถึง
"พี่จุ้น คิดถึงพวกผมมั๊ย..คิดถึงสิท่า..หน้าตาแดงดีใจใหญ่" โจ้ส่งเสียงถามมา จุ้นหัวเราะยิ่ง
หน้าแดงขึ้นไปอีก
"คิดถึง...แล้วมากันยังไงเนี่ย" โจ้กับตั๊มอมยิ้ม แล้วเสียงของตั๊มก็ลอยมา
"มากับพี่ปอมกลัวแกเมาเครื่องเลยมาเป็นเพื่อนแก ผมสองคนรีบเคลีย์งานใหญ่เลยนะ...กลัว
ไม่ทันแก แฮะๆ" จุ้นหัวเราะ คนนอนหันหลังทำปากแบะ ขมุบขมิบ บ่นออกมาเบาๆ
"ไม่ได้ขอให้มาด้วยซักหน่อย...ติดอย่างกะตังเม" บ่นอุบ จุ้นได้ยินเสียง งุ๊ง งิ๊ง งุ๊ง งิ๊ง เลยหัน
มามอง พูดเสียงเข้ม
"บ่น! อะไรไอ้ปอม" คนนอนหันหลัง รีบส่งเสียงมา
"เปล่า!" เล่นเอาโจ้กับตั๊มยิ้มแป้นยักคิ้วให้กันใหญ่ จุ้นหันไปมองโจ้กับตั๊มต่อ
"แล้วกระเป๋าเสื้อผ้าล่ะอยู่ไหนกัน เอาไว้ตรงไหน" โจ้ยิ้ม
"อยู่ที่บ้านแล้วพี่...แวะเอาไปเก็บแล้ว มาถึงก็เข้าบ้านก่อนเลย..นี่พี่ปอมแกหายมานาน...พวก
ผมก็เป็นห่วงกลัวแกจะเป็นอะไรไป เลยเดินออกมาตามแฮะ ๆ" คนนอนหันหลังค้อนกับลม
ควับๆ
"ไป!..งั้นไป..กลับบ้านเถอะเดี๋ยวพี่บอกให้ป้าคำแก้วทำอาหารอร่อยๆให้กิน แล้วก็จะได้พัก
ผ่อนกันมาเหนื่อยๆ" ว่าแล้วก็จะเดินไป นึกขึ้นได้ก็หันมาหา
"ไอ้ปอม! แกจะนอนอีกนานมั๊ย ลุก! เค้าจะไปกันแล้ว" คนนอนอยู่งอน ปากก็ส่งเสียงไป
"ไม่ลุก!"
"อ่ะ!ไม่ลุก..ก็ไม่ต้องลุกนอนอยู่ตรงงั้นแหละ ไปโจ้..ตั๊ม..กลับบ้าน" ปอมตาเหลือก จุ้นไม่
ง้อ..แล้วก็แหกปากซะดัง
"จุ้นอ่ะ!" รีบลุกอย่างไว เดินเข้ามาเบียดโจ้ที่เดินอยู่ข้างๆจุ้นกระเด็นออกไป เหมือนเด็กแย่ง
ของ แล้วก็หันมามองหน้าโจ้
"แฟนฉัน! ทำมาเป็นเดินใกล้..เดี๋ยวตัดเงินเดือนเลยนี่..ไอ้ตั๊มถอยไปห่างๆ ไอ้นี่หนิ...เดี๋ยว
ปั๊ด!" ชะโงกหน้ามาหาตั๊มด้วย ตั๊มตาโตรีบวิ่งข้ามฝั่งมาหาโจ้แล้วก็ส่งเสียงคิกคัก ปรึกษากัน
เบาๆ
"หวงโว๊ย หวง..แตะนิดแตะหน่อยก็ไม่ได้" ปอมหันมามองตาขวาง
"แฟนฉันโว้ย! ทำไมมีปัญหาอะไร เดี๋ยย!....โอ๊ย! จุ้นอ่ะ..เจ็บนะหยิกปอมทำไมล่า" จุ้นหันมา
มอง เท้าก็เดินลิ่วๆ
"ก็แกเป็นอะไรล่ะ พาลเค้าไปทั่ว" ปอมค้อนควับ รีบสปีดตาม โจ้กับตั๊มหัวเราะใหญ่เดินตาม
ต้อยๆ
"ก็เมื่อกี้มันมาขัดจังหวะอ่ะ..ไม่ให้โกรธได้ไง" จุ้นหยุดเดินทำตาขวางใส่ปอม ปอมหยุดมั่งและ
ก็รู้ตัวเริ่มประจบ
"โอ๋ โอ๋..ไม่พูดและ..น้าตัวเองน้า..อ่ะเดินจ๊ะเดิน...ไหนนะเมื่อกี้บอกว่าจะให้ป้าคำแก้วทำอะไร
อร่อยๆ ให้พวกปอมกินเหรอ..หิวแล้วอ่ะปอมหิวแล้ว..ท้องร้องจ๊อก จ๊อก" เสียงปอมแจ้วๆ เดิน
ตามจุ้นต้อยๆ มีโจ้กับตั๊มเดินหัวเราะตามปอมต้อยๆ อีกทีนึง....................
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 มิ.ย. 2554, 00:10:21 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 มิ.ย. 2554, 00:10:21 น.
จำนวนการเข้าชม : 1734
| << ตอนที่ 30 : สายใยแห่งรัก | ตอนที่ 32: ตอนนี้มีแต่เรา...4 >> |