จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่ 32: ตอนนี้มีแต่เรา...4
"เสียงอะไรอ่ะ!จุ้น" ปอมส่งเสียงถามหลังจากที่เดินตามหลังจุ้นมาได้ซักพัก มีโจ้กับตั๊มคุยกัน
งุ๊ง งิ๊ง อยู่ข้างหลัง
"น้ำตก!" ปอมเลิกคิ้ว
"อ้าว! แถวนี้มีน้ำตกด้วยเหรอ" จุ้นหันมายิ้มให้
"มี..ก็ไอ้ลำธารที่ไหลผ่านไร่ฉันมันก็มาจากน้ำตกอันเนี้ยแหละ" ปอมรีบเดินขึ้นมาตีคู่
"ทำไมเมื่อกี้ตอนฉันเดินมาหาแกไม่เห็นได้ยิน" จุ้นหัวเราะ
"ก็เพราะว่าฉันพาแกมาอีกทาง...ทางนี้มันสะดวกหน่อยไม่รก..แต่เดินไกลนิดนึง" ปอมหยุด
เดินทันที เล่นเอาโจ้กับตั๊มที่เดินตามหลังมาสดุดกึก จุ้นหยุดมั่งหันมามอง
"เป็นอะไรไอ้ปอม!" ปอมยิ้มแป้น ทำหน้าทำตาเหมือนเด็กกระตือลือล้นจัด
"ปอมอยากเล่นน้ำตกอ่ะ!จุ้น..พาไปหน่อยดิ" จุ้นขมวดคิ้วมุ่น
"จะมาอยากเล่นอะไรตอนนี้ กลับบ้านก่อนเดี๋ยวค่อยมาวันหลัง" ปอมยกมือขึ้นมองนาฟิกา
"บ่ายสองโมงกว่าเองจุ้น! อากาศกำลังดีด้วย..นะจุ้นนะ..ปอมไม่ได้เห็นน้ำตกมาเกือบปีแล้ว
อ่ะ" อ้อนซะ โจ้กับตั๊มมองหน้ากันแล้วก็ยิ้ม โจ้รีบส่งเสียงมา
"สงเคราะห์แกหน่อยเถอะพี่จุ้น..อยู่ที่กรุงเทพฯ แกทำงานหน้าดำคร่ำเครียดไม่ค่อยได้พัก
นานๆทีมีโอกาสก็ช่วยๆ แกหน่อยเถอะ" ปอมพยักหน้ายิกๆ เห็นด้วยจัด จุ้นทำปากจึก จักขัดใจ
"แล้วแกไม่หิวหรือไง ไอ้ปอม!...ไหนเมื่อกี้บ่นว่าหิวท้องร้อง จ๊อก จ๊อก" ปอมยิ้มตาหยีให้
"ก็ตอนนี้มันไม่หิวขึ้นมากระทันหันน่ะ...อยากไปน้ำตกอ่ะ" ลื่นไปเรื่อย จุ้นค้อนควับ
"เออๆ ไปก็ไป..ทำเป็นเด็กไม่เคยเล่นน้ำตกไปได้..มาตามมา" หันหลังจะเปลี่ยนทาง เสียงโจ้ก็
รอดมา
"พี่จุ้น..พวกผมไม่ไปด้วยนะ..ง่วงอ่ะ..ขอตัวไปงีบก่อน" จุ้นรีบหันมาหา ปอมยืนเม้มปากอมยิ้ม
ถูกใจ
"อ้าว! ไม่ไปด้วยกันเหรอ..เนี่ย!จะถึงแล้วเดินแป๊บเดียวก็ถึง" โจ้กับตั๊มส่ายหน้ายิก ยิก
"ไม่อ่ะ!พี่..ไปงีบดีกว่า..อีกอย่างพี่สองคนจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน...โอกาศมันมีน้อย5555" หัว
เราะก๊ากก ออกมาทั้งคู่แล้วก็รีบเดินห่างออกไป จุ้นหน้าเริ่มร้อนวูบ ๆ หันมามองปอมตาขวาง
เห็นปอมยืนอมยิ้มอยู่ชักเริ่มไม่แน่ใจ
"แกวางแผนอะไรหรือเปล่าไอ้ปอม!" ปอมหัวเราะ
"วางแผนบ้าอะไรไอ้จุ้น! ไอ้นี่หนิคิดมาก...ไม่มีอะไรหรอกน่ะ...ไปๆ..ไหนน้ำตกปอมอยากเห็น
แล้วอ่ะ!" ดันหลังให้จุ้นเดินใหญ่ นั่นแหละถึงจะก้าวขาได้ เดินมาได้ซักพักก็ได้ยินเสียงน้ำ
กระทบพื้นหินอยู่ใกล้ๆ แล้วก็เริ่มเห็นสายน้ำ เนื่องจากเป็นหน้าหนาวน้ำเลยน้อยกว่าที่ควรจะ
เป็น แต่ถึงอย่างงั้นบริเวณที่เป็นแอ่งน้ำก็ยังมีน้ำขังอยู่เต็ม บรรยากาศเย็นสบายไม่มีผู้คน
ต้นไม้ใบหญ้าดูเขียวขจีไปหมด เสียงนกร้องจิ๊บ จิ๊บ คละเคล้าไปกับเสียงของธารน้ำไหล ฟัง
แล้วก่อให้เกิดความสบายใจเป็นยิ่งนัก ปอมเดินมาเห็นก็ยืนอมยิ้ม
"สวย!...ทำไมปีที่แล้วแกไม่เห็นพาฉันมา" หันหน้ามาถามจุ้น...จุ้นส่งสายตาให้ควับปากก็พูด
ประชดออกมา
"คงจะอยากมาหรอก...นั่งกินกันเที่ยงวันยันเที่ยงคืนอย่างงั้นไม่น๊อค..ไม่เลิก" ปอมหัวเราะตา
หยี ยกมือยีหัวจุ้น
"ช่างประชดประชันจริงน้าไอ้จุ้น!" จุ้นค้อนตาคว่ำ เบี่ยงหัวออกจากมือ ปอมหันไปมองน้ำตก
ใหม่
"น้ำมันน้อยอย่างงี้ทั้งปี หรือว่าเป็นช่วงๆฮะจุ้น" ปากถาม ตัวก็ค่อยๆเดินลัดเลาะไปตามแก่งหิน
ส่งมือมาคอยพยุงจุ้นเป็นระยะๆ จุ้นเดินตามต้อยๆ
"เป็นเฉพาะช่วง...ช่วงที่ไม่ใช่หน้าฝนมันก็จะน้อย แต่ไม่แห้งนะมีน้ำตลอด..มันไหลมาจากบน
เขาน่ะ" แล้วปอมก็หยุด ได้ที่ถูกใจเป็นแอ่งน้ำใหญ่น้ำใสแจ๋วมองเห็นตัวปลา ท่าทางจะลึกอยู่
มีน้ำตกไหลหล่นอยู่ข้างหน้าใกล้ๆ ปอมหันมายิ้มให้จุ้น
"เอาตรงนี้แหละ..ท่าจะลึกดีน่าเล่น..มาจุ้น" หันมาชวนยิก ยิก จุ้นขมวดคิ้ว ถอยหลังกรูด
"ทำไม..แกจะทำไม" ปอมหัวเราะ
"เล่นน้ำ...มาเร็วจุ้นมาเล่นด้วยกัน..แกจะให้ฉันเล่นคนเดียวหรือไง..ไอ้นี่หนิ..เร้ว!" จุ้นส่ายหัว
หงึก หงัก
"ไม่เอ๊า..แกจะเล่น ก็เล่นไปอย่ามายุ่งกับฉัน...เย็นจะตายชัก..ฉันไม่เล่นกับแกด้วยหรอก" ว่า
แล้วก็นั่งลงดื้อๆบนก้อนหินนั่นแหละ ปอมยิ้ม
"ไอ้ขี้กลัวเอ้ย" ส่ายหัวให้ มือก็ค่อยๆล้วงโทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์ออกจากกระเป๋ากางเกง
ส่งให้จุ้น
"ฝากหน่อย..เดี๋ยวเปียก" แล้วก็นั่งลงข้างๆจุ้นนั่นแหละ ถอดรองเท้าวางไว้ และก็ถอดเสื้อส่ง
ให้หันหน้ามาหาจุ้น
"ไม่ลงแน่นะ" จุ้นส่ายหัวยิก ยิก ปอมยิ้มแล้วก็ค่อยๆ หย่อนขาลงไปก่อน
"อุ้ยส์..เย็นเหมือนกันว่ะ" กำลังจะหย่อนตัว จุ้นจับแขนปอมไว้
"อย่าเล่นดีกว่าปอมเดี๋ยวเป็นตระคริว อากาศมันเย็นนะ" ปอมหันมาหัวเราะให้
"ไม่เป็นไร..ลงได้..ไม่มีปัญหา" แล้วก็จ๋อม!ลงไป จุ้นชะเง้อมอง ไม่โผล่หัวซักทีกำลังจะขยับ
ตัว ปอมก็โผล่ขึ้นมาส่งเสียงดังลั่น
"สดชื่นจริงโว๊ย!" จุ้นค้อนให้หนึ่งควับ โทษฐานทำให้เป็นห่วง ปอมไม่เห็นยังว่ายไปว่ายมา ดำ
ผุดดำว่ายอยู่งั้น ซักแป๊บก็เริ่มเมื่อย ว่ายมาเกาะโขดหินที่จุ้นนั่งอยู่
"ไม่ลงจริงง่ะ...ไม่เย็นมากหรอกจุ้นลงเถอะ..เป็นเพื่อนปอมน้า..น้าจุ้นน้า" อ้อนนน จุ้นส่ายหัว
"ไม่เอ๊า..ไม่ลง" ปอมค้อนให้
"ใจร้ายอ่ะ...แล้วถ้าปอมเป็นตระคริวไปว่าไงล่ะ" จุ้นทำปากจึก จัก
"ก็ขึ้นมาสิไม่ต้องเล่น..จะไปมัวเล่นอยู่ทำไม ขึ้นเหอะปอมเดี๋ยวเป็นจริงๆจะยุ่ง" เร่งใหญ่ ปอม
ยิ้มส่ายหัวให้ แล้วก็ว่ายออกมา จุ้นนั่งมองขมวดคิ้วอยู่งั้น ไอ้บ้านี่! บอกไม่เชื่อ เดี๋ยวเป็นจริงๆ
ฉันจะสมน้ำหน้าให้ และเสียงปอมก็ดังออกมา
"อุ้ยส์..." จุ้นรีบชะเง้อมองเห็นปอมอยู่กลางแอ่งพยายามจะจับขาตัวเอง ปากก็ส่งเสียงออกไป
"ปอม! เป็นอะไร" ปอมแหงะหน้ามามอง
"ตระคริว..จุ้น!" เท่านั้นแหละจุ้นตาเหลือก รีบหย่อนตัวเองลงไปในน้ำ ความเย็นไม่กลัวแล้ว
ว่ายไปหาปอมทันที ไปถึงก็จับตัวปอมไว้
"จับฉันไว้ปอม!" ปอมเอื้อมมาจับเอวจุ้นไว้ปากก็เอื้อนเอ่ยออกมา
"จับแล้วจุ้น...จับแน่นเลยด้วย..แล้วก็จาไม่ปล่อยด้วย" จุ้นเอะใจรีบเงยหน้าขึ้นมอง เห็นปอม
ยิ้มแป้นให้ หน้าเริ่มแดง โกรธ
"ไอ้ปอม! แกหลอกฉันเหรอ" ปอมเลิกคิ้วให้
"ก็ถ้าไม่หลอก..แล้วจุ้นจะลงมาหาปอมเหรอ" เท่านั้นแหละระรัวทันที บึกๆไปบน ไหล่ปอม
"โอ๊ย! จุ้นปอมเจ็บอ่ะ" ถึงหยุดได้ แล้วเสียงก็เริ่มมา
"ปล่อย!..ไอ้ปอมฉันจะขึ้น" ยังงอนอยู่ ปอมยิ้มให้
"ไม่ปล่อย!..จุ้นอ่ะเล่นน้ำกับปอมก่อนน้า..นะจุ้นนะ!..จุ้นคนดีของปอม..เนี่ย!ปอมอุตส่าห์บินมา
จากกรุงเทพฯ เลยนะมาหาจุ้นคนเดียวเลยนะเนี่ย..จะใจร้ายให้ปอมอยู่ในน้ำคนเดียวเลยเหรอ"
"มันเย็น!" เสียงเริ่มอ่อย ปอมยิ้มตาหยี
"เย็นจริงอ่ะ...ไม่เห็นเย็นอะไรมากมายเลยก็เหมือนน้ำตกทั่วๆไปนั่นแหละ" จุ้นค้อนควับ
"เออๆ เล่นก็เล่น...แกก็ปล่อยฉันซักทีสิ..เดี๋ยวก็จมกันทั้งคู่หรอก"
"ก็ถ้าปอมปล่อยแล้ว..จุ้นจะหนีขึ้นหรือเปล่าล่ะ" จุ้นทำปากจึกจัก
"เรื่องมาก...เดี๋ยวฉันก็ขึ้นซะจริงๆหรอก..ไม่ลงไม่เล่นมันเลย..ไอ้น้ำเนี่ย" ปอมหัวเราะ
"โอ๋! ใจร้อนจริงเชียว..แฟนใครเนี่ย! อ่ะปล่อย! แล้วจ๊ะ..ปล่อย" เท่านั่นแหละ จุ้นรีบออกตัว
ทันทีว่ายเข้าริมตลิ่ง ปอมหัวเราะรีบว่ายตาม จุ้นกำลังจะโหนขึ้นบนโขดหินแต่ปอมเอื้อมมือมา
จับเอวไว้ก่อน จุ้นหัวเราะคิก คิก
"เสร็จจจ....เสร็จแน่ๆ ไอ้จุ้น...เดี๋ยวนี้เจ้าเล่ห์เหรอ..อย่างงี้ต้องทำโทษ" ว่าแล้วก็ดึงจุ้นลงมา
จุ้นโวยวายใหญ่
"ไอ้ปอม!...ไอ้บ้านี้..ปล่อยย!..ฉันจะขึ้น" ปอมยังหัวเราะอยู่
"เออ! ขึ้นก็ขึ้น...แต่ก่อนจะขึ้นต้องโดนทำโทษก่อน..เดี๋ยวนี้นิสัยไม่ดีทำตัวเจ้าเล่ห์" จุ้นอมยิ้ม
"ก็เหมือนแกนั่นแหละ...ทีตัวเองทำไม่รู้สึก..ทีคนอื่นทำมั่งทำมาเป็นหือ" ปอมเลิกคิ้ว
"ชัดช่า..ไอ้จุ้นน!...เดี๋ยวนี้มีเถียงด้วยโว๊ย...อย่างงี้มันต้องสั่งสอนให้หลาบจำ" ว่าแล้วก็รั้งเอว
จุ้นเข้ามา จุ้นขืนตัวไว้แต่ไม่เป็นผลตัวลอยละลิ่วในน้ำ
"ไอ้บ้าปอม..แกจะพาฉันไปไหน..ไอ้ทุเร.." ปอมหัวเราะ
"ก็จะพามานั่งตรงนี้ตรงนั้นน้ำมันลึก เดี๋ยวจมไปแล้วยุ่งฉันจับแกไม่ไหวตัวยิ่งเล็กๆอยู่" จุ้นค้อน
ควับ ปอมยิ้มให้แล้วก็เข้าเรื่องทำหน้าทำตาเจ้าเล่ห์ มือก็กอดเอวจุ้นไว้
"มา!..บอกมาเลยจะให้ทำโทษแบบไหน..ว่ามา วันนี้ผู้คุมใจดียอมให้นักโทษเลือกหนึ่งวัน" จุ้น
ขมวดคิ้ว
"อะไร!..ไอ้บ้านี่..ไม่เอ๊า!" จะลงจากโขดหิน ปอมรั้งตัวไว้หัวเราะหึ หึ
"ไม่เอาไม่ได้..ทำผิดก็ต้องยอมรับผิดสิ..จะมาปัดความรับผิดชอบได้ไง...อ่ะ!ถ้าไม่บอกงั้น
เดี๋ยวผู้คุมจัดให้น้า" ว่าแล้วก็เอาหน้ามาประชิดจุ้น..จุ้นผงะหน้าหนีเอามือตีบ่าปอมดังเพียะ! คิ้ว
ขมวดมุ่นส่งเสียงดังลั่น
"ไอ้ปอม..ไอ้ทะลึ่ง..แกจะทำอะไร" ปอมจุ๊! ปาก เอามือเบนหน้าจุ้นกลับมาใหม่
"เบาๆสิจุ้นน! เสียฟิลล์หมดทำตัวสบายๆน้า...คิ้วก็ไม่ต้องขมวด...ผ่อนคลายจุ้น! ผ่อนคลาย...
หายใจลึกลึก..อ่ะหายใจออกซิ...น่านแหละ..ใจเย็นๆน้า...คนดีของปอมน่ารักจังเลย..ชุว์..ชุว์"
ค่อยๆก้มหน้าไปหาจุ้นใหม่ แล้วก็เข้าสู่สภาวะเงียบงันกันไปชั่วขณะเสียงนกร้องจิ๊บ จิ๊บ มีลม
พัดแผล่วๆ ธารน้ำไหลเจื้อยแจ้ว สักครู่ปอมก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้น มองจ้องตาจุ้นอยู่อย่างงั้น จุ้น
ผ่อนหายใจช้าๆหน้าเริ่มแดง..ตวาดแว๊ด!ออกมา
"ไอ้บ้าปอม มองอะไร!" ปอมหลี่ตาอมยิ้ม
"แกเป็นหัวขโมยใช่มั๊ย..เฮอะจุ้น!" หน้ายังแดงอยู่ ไม่เข้าใจ
"อะไร..พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง" ปอมยังใช้สายตาจิกจุ้นไว้อยู่ไม่ปล่อย
"นั่นแน่..ทำมาเป็นเฉไฉ..สารภาพมาซะดีดี..โทษหนักจะได้เป็นเบา...แกขโมยมา"
"ขโมยอะไร..ไอ้บ้านี่" เสียงเริ่มหนัก
"ส้ม!..แกขโมยส้มจากไร่ของพ่อแกมากินใช่ไหม..หวานเชียว" จุ้นหน้าแด๊งนั่งกัดปากนิ่ง ปอม
ยิ้มปากยังไม่หยุด
"พันธุ์อะไรอ่ะจุ้น...หวานจัง!...หรือว่ามันอยู่ในปากแกมันถึงหวานอย่างงั้น" ที่นี้มือไม้เริ่มมา
แล้ว หยิกตรงโน้นแหนบตรงนี้ทั่วไปหมด ปอมหัวเราะบิดตัวไปมา
"ไอ้จุ้นพอแล้ว เจ็บ!" นั่นแหละถึงหยุด จุ้นค้อนให้ควับนึง เริ่มเปลี่ยนเรื่อง
"กลับบ้านเหอะปอม..อากาศเริ่มเย็นแล้วเดี๋ยวเป็นไข้" ปอมหัวเราะ
"เปลี่ยนเรื่องเชียวนะไอ้จุ้น..แกนี่มันน่ารักดีว่ะ..ไป..ไป กลับ กลับ" แล้วก็พากันลุกขึ้นเดินลุย
น้ำขึ้นมาบนตลิ่ง ปอมหยิบเสื้อส่งให้จุ้น
"ใส่ทับไปซะ..กันหนาว"
"ไม่เอาอ่ะแกใส่เหอะ...แกนั่นแหละจะหนาวมีแต่หนังเปล่าๆ ฉันยังมีเสื้อใส่อยู่นี่" ปอมก้มลงใส่
รองเท้าหยิบโทรศัพท์ กับกระเป๋าสตางค์..ปากก็พูดออกมา
"หนังฉันหนา ใส่ๆไปเถอะจุ้น..อย่าเรื่องมากน่า" จุ้นตัดรำคาญ ขี้เกียจเถียงต่อเลยสวมทับไป
ซะ ปอมหันมายิ้มให้
"จุ้น..ที่นี่มีโรงงานเคลือบส้ม คัดส้มด้วยใช่มั๊ย.คราวที่แล้วที่มากัน..รู้สึกว่าฉันจะไม่ได้ดู..พา
ฉันไปดูบ้างสิฉันอยากเห็น" จุ้นพยักหน้า
"ได้..เดี๋ยวพาไปดู แต่คงเห็นได้แค่เครื่องจักรที่มันไม่เคลื่อนไหวเท่านั้นล่ะนะ เพราะว่าวันนี้วัน
หยุดไม่มีการทำงาน" และก็พากันเดินกลับบ้าน พอถึงบ้านก็แยกย้ายกันเข้าห้อง อาบน้ำ
เปลี่ยนเสื้อผ้า
#####################################################
"พี่ปอมมม...ติวอยู่นี่" เสียงติวเรียกเย้วๆ กระโดดเหยงๆ กวักมือเรียกอยู่บนระเบียง จุ้นที่เดิน
นำหน้าสามหนุ่ม หลังจากที่พาสามหนุ่มไปทัวร์โรงงานคัดส้มเงยหน้าขึ้นมองก็หัวเราะ แหงะ
หน้ามาหาปอมปากก็เอ่ยออกมา
"ปอม! แกนี่มันเสน่ห์แรงจังเลยนะ..มาแป๊บเดียวเจ้าติวท่าทางจะติดแล้วนะน่ะ..ตะโกนเรียก
ใหญ่เลย" ปอมยักคิ้วหลิ่วตาให้ รีบแถเข้ามาใกล้
"อิจฉาเหรอจุ้น..ไม่เป็นไร..ไม่เป็นไรน้า..ยังไงจุ้นก็ที่หนึ่งอยู่แล้ว สำหรับจุ้นปอมให้ทั้งดวง"
ทำตาเชื่อม จุ้นเบะปากหมั่นไส้จัด โจ้กับตั๊มเดินตามหลังมาก็หัวเราะคิกคัก แล้วเสียงโจ้ก็ส่งมา
"กลาก หรือเกลื้อนพี่ปอม เป็นดวง ๆ 5555" หัวเราะสะใจสุดๆทั้งสองคน จุ้นอมยิ้ม ปอมยกขา
แปไปข้างๆกะจะฟาดซักป๊าบ แต่ลิงสองตัวเหมือนจะรู้ รีบหลบฉากหนีแล้วก็หยุดเดินทันทีแต่
ปากยังหัวเราะอยู่ ปอมหยุดมั่งหันมามองแล้วก็กวักมือเรียก
"เก่งจริงมาใกล้ๆสิวะไอ้โจ้...ไอ้ตั้ม" โจ้กับตั๊ม อมยิ้มเลิกคิ้วให้ส่ายหัวงึกงัก
"ไปก็กลัวดิ 5555" หัวเราะเสียงดังทั้งคู่ทำท่า ทำทางดีอก ดีใจสวนกลับปอมได้..ปอมหัวเราะ
ยกนิ้วชี้หน้า ฝากไว้ก่อนไอ้ลิงคู่อย่าให้เผลอนะ เดี๋ยวเจอกัน! แล้วก็พากันเดินตามจุ้นขึ้นไป
ข้างบน
"เฟี้ยว!.ปัง!.ปัง!..ปัง!..พี่ปอมตายแล้ว..5555" ปอมรับมุขทันรีบเอามือจับอกเอนตัวทำท่า
หงาย โจ้กับตั้มตามหลังมาตกใจรีบเอามือประคองตัวปอมไว้
"พี่ปอมเป็นอะไร๊!" โจ้แหกปากร้องซะดัง ทำเอาจุ้นที่เดินไปแล้วหันกลับมามอง
"ฉะ..ฉะ..ฉันกำลังจะตะ..ตะ..ตายย..เออะ..เอิกซ์" แกล้งฟุบไปข้างหลังแหงะหน้ามาหาโจ้กับ
ตั๊มทำตาขยุบขยิบไปข้างหน้า โจ้กับตั้มเงยหน้ามองเห็นติวถือปืนยืนจังก้าอยู่ข้างหน้าก็อมยิ้ม
โจ้เริ่มสวมบทบาทบ้าง
"พี่ปอมอย่าเป็นอะไรน้า ฮือ..ฮือ..ฮือ..ไอ้ตั๊มเอ็งไปประคองข้างซ้ายเดี๋ยวข้าจะประคองข้าง
ขวาเอง" ตั๊มไม่รู้จะทำหน้าร้องไห้หรือหัวเราะดีรีบพยักหน้างึก งึก แล้วก็ลากปอมผ่านจุ้นไป มี
ติววิ่งตามต้อยๆหน้าตาเริ่มเหยเก ปอมยังแกล้งหลับตาอยู่ แล้วก็พาปอมไปนอนบนเก้าอี้ยาว
ตรงระเบียง ที่มีแก้ว บัวเผื่อน และก็ป้าคำแก้วนั่งกันอยู่ พอทั้งหมดเห็นก็รีบลุกขึ้นยืนทันที
ตกใจ จุ้นขมวดคิ้วรีบเดินตามมาสมทบ
"ไอ้ปอมเป็นอะไร..โจ้" โจ้รีบเงยหน้าขึ้นมองทำปากสั่น ส่งเสียงระล่ำระลัก
"พะ พะ..พี่.ปอมถูกมือปืนลอบทำร้าย" แล้วก็พยักพเยิกหน้ามาทางติว ทุกคนหันมาทางติว
แล้วก็ถอนหายใจเฮือกกันเป็นแถวๆ เริ่มยิ้มส่งเสียงคิกคัก แต่ตรงกันข้ามกับมือปืนปากเริ่มเบะ
แล้ว โจ้ยังไม่หยุดหันไปหาปอมเขย่าตัวปอมอย่างแรง เล่นเอาปอมหัวสั่นหัวคลอน
"พี่ปอม...พี่ปอมอย่าตายนะ...ถ้าพี่ปอมตายแล้วโจ้กับตั๊มจาอยู่ยางงาย" แกล้งกระแทกหัวลง
ไปบนท้องปอมอย่างแรง ปอมจุกแต่ยังหลับตานิ่งอยู่ ตั้มเริ่มหนุกเอามั่ง มือเขย่าแขนหัวก็
กระแทกไปบนอก ปอมตาหยีเริ่มเจ็บยกมือขึ้นเขกหัวตั้มหนึ่งที ตั๊มหัวเราะคิกคัก ลูบหัวป้อยๆ
หัวก็ยังเกยอยู่บนอก ซักแป็บเสียงติวก็จ๊ากก ออกมา น้ำตาไหลพลั๊กๆ รีบวิ่งเข้ามาหาปอมเอา
มือเขย่าแขน แล้วก็ซบตรงอกอีกข้างตรงข้ามกับตั๊ม
"พี่ปอมม..ฮือ..ฮือ..ฮือ..พี่ปอมมตายจิงเหรอ...พี่ปอมอย่าตายน้า..พี่ปอมตื่นสิ..ฮือ.ฮือ."
น้ำตาร่วงกราว ปอมหยีตามองข้างนึงแล้วก็ตกใจ สงสารแกล้งทำเป็นไอส่งเสียงมา ตาก็ค่อยๆ
ลืมขึ้น...ติวเงยหน้ามองแล้วก็ยิ้มตาหยีทั้งน้ำตาส่งเสียงดังลั่น
"พี่ปอมไม่ตาย...พี่ปอมตื่นแล้ว...พี่จุ้ง! พี่ปอมไม่ตาย" กระโดดโลดเต้นใหญ่ จุ้นอมยิ้มส่ายหัว
ยืนมองอยู่อย่างงั้น พวกที่ยืนดูอยู่ก็ส่งเสียงคิกคัก ปอมค่อยๆพงกหัวขึ้น จะลุกแต่ก็ลุกไม่ได้
ติดที่ลิงสองตัวยังนอนเกยอยู่ ปากก็ส่งเสียงออกมา
"จะนอนอีกนานมั๊ย..ไอ้โจ้..ไอ้ตั๊ม..หนักนะโว๊ย!" นั่นแหละลิงคู่ถึงพงกหัวขึ้นมาได้ ปอมลุกขึ้น
นั่ง ตั๊มยิ้มเห็นฟันสามสิบสองซี่
"อกพี่ปอมอุ้นน..อุ่นอ่ะ..นอนเพลินเลย..เน้อ! พี่จุ้นเน้อ!" ทำตาพริ้ม หันมาพยักพเยิกหน้ากับ
จุ้น..จุ้นเบะปากหน้าเริ่มร้อนวาบ วาบ แล้วเสียงโจ้ก็รอดมาบ้าง
"เสียงท้องพี่ปอมก็เพร๊าะ..เพราะ..ส่งเสียงร้องจ๊อง! แจ๊ง! จ๊อง! แจ๊ง! ฟังแล้วระรื่นหูไปหมด"
ทำหน้าทำตาเคลิ้ม ปอมเขกหัวโจ้ไปหนึ่งที พวกยืนฟังอยู่ก็หัวเราะ แล้วคนตัวกลมก็ปีนขึ้นมา
บนเก้าอี้ค่อยๆ คลานเข้ามาหาหย่อนก้นนั่งตะแคงข้างลงบนตักปอม เงยหน้าขึ้นมองยิ้มตาหยี
ให้
"พี่ปอมอย่าตายอีกน้า...เดี๋ยวติวให้กินหนม....แล้วติวจาให้ดาบด้วย" พูดจบก็ยกมือกอดปอม
ไว้เอาหน้าซบอก ประจบ ประจบ ปอมหัวเราะออกมา เอามือกอดตัวติวไว้ซะแน่น ติวหัวเราะ
เอิ๊ก อ๊ากใหญ่ ทั้งอึดอัด ทั้งจักกะจี้...ป้าคำแก้วมองภาพนั้นก็หัวเราะ
"เป็นเด็กขี้ประจบตั้งแต่เมื่อไหร่เจ้าติว และกอดเค้าซะแน่นเชียวน่ะ" ปอมเงยหน้าขึ้นมองยิ้มให้
ป้าคำแก้ว
"คงจะนึกว่าตัวเองผิดน่ะฮะป้า..เลยประจบใหญ่" จุ้นยิ้มหมั่นไส้
"แกนั่นแหละตัวดีไอ้ปอม...แกล้งได้แม้กระทั่งเด็ก" ปอมทำตาโต มือก็ยังกอดติวแน่นเกาท้อง
ติวยิก ยิก ติวหัวเราะคิก คิก บิดไปบิดมา
"ฉันเปล่านะจุ้น! ฉันแค่นอนเฉยๆ นี่!..ต้องโทษไอ้สองตัวนี่แสดงเกินบทบาท" โจ้กับตั๊มที่นั่ง
อยู่บนเก้าอี้อีกตัวทำตาเหลือกทันที แล้วเสียงโจ้ก็ส่งมา
"เวง..ล่ะสิพี่ปอม..อย่างงี้เค้าเรียกโยนกันเห็นๆ....แม๊ะ!..อย่างงี้มันน่านับถือต่อมั๊ยเนี่ยไอ้ตั้ม..
หรือว่าจะหยุดแค่ตรงงี้ดี..หึมม์" หันมาพยักพเยิกหน้ากันใหญ่ ปอมหัวเราะเริ่มขยับขา ลิงคู่รู้ทัน
ลุกพรึบจากเก้าอี้ทันที รีบวิ่งไปหลบหลังจุ้น...ส่งเสียงหัวเราะกันเกรียว จุ้นยิ้มปากก็เอ่ยออกมา
"พอแล้ว...เล่นเป็นเด็กๆไปได้..ไอ้พวกนี้หนิ" นั่นแหละถึงจะเลิก แล้วก็ต้องหันไปทางประตู
พร้อมกันเพราะได้ยินเสียงคนเดินเข้ามา นนท์กับปลายเดินยิ้มร่าเข้ามาในห้องเพราะได้ข่าว
จากคนงานว่าปอมมา รีบเดินออกมานอกระเบียง แล้วก็นั่งแปะลงบนเก้าอี้ยาวอีกตัวทั้งคู่ ส่ง
เสียงออกมา
"พี่ปอมหวัดดีครับ/ค่ะ" ยกมือไหว้ปอมทั้งคู่ ปอมรีบยกมือรับไหว้พร้อมกับขมวดคิ้ว แล้วก็อ๋อ!
ในใจ (เอิ๊ก)
"พี่ปอมจำผมได้หรือเปล่า...ผมนนท์พี่ แล้วนี่ก็ปลาย." ปอมพยักหน้าให้แล้วก็ยิ้ม สองแขนก็
ยังกอดติวอยู่เอียงซ้ายทีขวาทีเหมือนกอดหมอนข้าง ติวชอบใจใหญ่ หัวเราะเอิ๊ก เอิ๊ก ป้าคำ
แก้วสกิดให้บัวเผื่อนดูแล้วก็ยิ้มกันเป็นแถบ
"จำได้สิทำไมจะจำไม่ได้ เราเมื่อสามปีก่อนก็เหมือนไอ้โจ้..ไอ้ตั๊มตอนนี้แหละติดหยั่งกะตังเม
..ตามตูดต้อยๆ" มีหันไปกัดโจ้กับตั้มด้วย โจ้กับตั้มรีบโผล่พรวดออกมาจากหลังจุ้น
"อ้าว! เฮีย..พูดหยั่งงี้ก็จ๋วยดิ..ไอ้เรารึเป็นห่วงคอยตามมาดูแล..หาว่าเราเป็นตังเมซะแล้ว...ไป
ไป..ไอ้ตั๊มกลับ" หันมาชวนตั๊มยิก ยิก ตั๊มส่ายหัวหงึก หงัก พร้อมกับลงมานั่งแปะบนเก้าอี้ตัว
เดียวกับปอม
"ไม่เอา...เอ็งจะกลับก็กลับไป...ข้าไม่กลับ...ข้าจะอยู่กับพี่ปอมม..สุดที่ Love ของข้า" ทำหน้า
ทำตากะลิ้มกะเหลี่ย...ปอมทำหน้าขยะแขยง..ยิ่งกอดติวแน่นใหญ่เอาคางเกยหัวติวไว้ ติว
หัวเราะคิกๆ
"อ้าว! ไอ้นี่แตกคอซะงั้น..อ่ะ!งั้น ข้าก็อยู่กับพี่จุ้นสุดที่ Love ของข้าเหมียนกัน อิ อิ" ว่าแล้วก็
หันมาทำท่าจะโอบ จุ้นผงะหน้าหนีมือดันหน้าโจ้ไว้ปากก็ส่งเสียงออกมา
"หยุดเลยไอ้โจ้! ไปห่างๆ..โน่น!.แกจะเล่นก็ไปเล่นกับหัวหน้าแกโน่น..อย่ามายุ่งกับฉัน" โจ้
ค้อนควับ แล้วก็ทรุดลงนั่งแปะบนเก้าอี้ตัวเดียวกับปอมอีกข้างนึง ปอมยิ้มแล้วก็ส่ายหัวหันหน้า
มาหานนท์กับปลายใหม่
"มาแนะนำก่อน...นั่งหน้านี่ตั๊ม..ส่วนนั่งหลังปากดีนี่ก็โจ้...แล้วนี่ก็นนท์กับปลาย" นนท์กับปลาย
ส่งยิ้มให้..ตั๊มกับโจ้ยิ้มตอบ
"เป็นไงบ้าง..จบหรือยังเรา" ปากถามคางก็ถูแก้มติวใหญ่...ติวหัวเราะคิก คิก จักจี้..จุ้นยืน
มองอมยิ้ม
"ปีนี้ฮะ" นนท์ส่งเสียงตอบมา
"นนท์เค้าเรียนเอกเดียวกับพี่ปอมเลยนะคะ" ปลายรีบบอกมา ปอมยิ้มให้
"เหรอ..ชอบเหรอ" ทีนี้ก้มลงหอมแก้มติวซ้ายทีขวาทีอยู่อย่างงั้น ติวหัวเราะจนสำรัก ไอ
แค๊กๆ ปอมเอามือลูบหลังให้ แล้วเสียงจุ้นก็ส่งมา
"ไอ้ปอม! ไอ้บ้านี่...เดี๋ยวเจ้าติวก็หายใจไม่ออกกันพอดี..เอาซะสำรักเลย" ว่าแล้วก็เดินเข้ามา
จับแขนติวให้ลงจากตัก ปอมขยิบตาให้จุ้นแล้วก็ปล่อยติวแต่โดยดี จุ้นผลักหัวปอมไปหนึ่ง
ทีปอมยิ้มตาหยีให้ แล้วจุ้นก็พาติวออกมา พยัก พเยิกหน้ากับพวกสาวๆและไม่สาว ให้ออกไป
ด้วยกัน ไปเถอะตัว..นั่งฟังเค้าไปก็ไม่เกิดประโยชน์..ไปทำประโยชน์กันดีกว่า..เข้าครัว
(เแฮะๆ) ปลายลุกเดินตามจุ้นไปด้วย ปอมหันมาสนใจนนท์ต่อ
"ไหน..ไม่เห็นตอบเลย...ชอบเหรอ..เลือกเรียนเอกตัวนี้น่ะ" ปอมพยักหน้าถาม นนท์หัวเราะ
โจ้กับตั้มนั่งฟังด้วย
"ตอนแรกก็เฉยๆฮะ อยากเรียนเพราะพี่..ดูมันเท่ห์ดี...ไม่รู้เริ่มเปลี่ยนความคิดตั้งแต่ตอนไหน
เริ่มจับเริ่มติด..เหมือนมันมีมนต์ฮะ..ไปไหนก็ต้องพกติดตัวไปด้วย..เห็นอะไรผ่านเข้ามาก็ยก
ขึ้นถ่ายตลอด...กลายมาเป็นความชอบโดยไม่รู้ตัวได้ยินเสียง ลั่นชัตเตอร์ แล้วมันเพราะจับ
ใจ" ปอมยิ้ม โจ้กับตั๊มหัวเราะออกมา แล้วเสียงโจ้ก็ลอยมา
"แหม! อาการเหมือนพี่เลยน้อง..สงสัยไอ้พวกที่เรียนเอกด้านนี้คงจะเป็นเหมือนกันหมดมั๊ง..
ได้ยินเสียงชัตเตอร์ฟังแล้วเหมือนสาวๆมาร้องเพลงอยู่ใกล้ๆหู..อุ้ย!ฟังแล้วจั๊กกะเดียม..แต่พี่
ปอมคงไม่ละมั้ง..ได้ข่าวว่าตอนแรกจะลงนาฎศิลป์..เอกฟ้อนงง..ฟ้อนเงี้ยวนี่..ไหงถึงมาแขนง
นี้ได้ล่ะใครไปเข้าฝันล่ะพี่...โอ๊ยยย!..เจ็บง่ะเขกมาได้หัวคนนะ ล่อซะปวดตุ๊บ!เลย..อุ้ยส์.."
โอดครวญหลังจากที่โดนมะเหงกปอมไปหนึ่งที ปอมยิ้มยักคิ้วให้สองที
"อันนั้นแค่เซิ๊ป เซิ๊ป..เป็นออเดริฟ์เรียกน้ำย่อย...เดี๋ยวจะมีของหนักส่งไปให้..เอาเป็นโต๊ะจีน
เลยมั๊ย เริ่มด้วยอุ้งตี..ปอมผัดพริก" โจ้ทำหน้าแหย กลืนน้ำลายเอื๊อก อยากกิน (ไม่จ้าย!)
รีบกระเถิบตัวถอยมาทีละนิด นนท์กับตั๊มหัวเราะก๊ากก ปอมยังไม่หยุด
"หรือจะเอา บาทาปอมผัดน้ำมันหอย" โจ้อ้าปากหวอนึกภาพตาม ขยับๆก้นถอยใหญ่
"อย่างเอ็งนี่ แข้งซ้ายปอมทอดกระเทียม ท่าจะWork และต้องตบด้วยของหวาน ประเภทถั่ว
แดงต้มเลือด" ปอมกำลังจะขยับ โจ้ลุกขึ้นยืนทันที ตาอมยิ้มปากก็รีบส่งเสียงตามมา
"ใจร้ายอ่ะ..และอารัย..โต๊ะจีนเค้ามีแต่จาเสริฟของเบาๆก่อน ประเภทเม็ดก๋วยจี้อย่างงั้น..ไข่
เยี่ยวม้าอย่างงี้..นี่เฮียรีบเสริฟอุ้งตี..ก่อนเลยเหรอ หยั่งงี้แขกไม่อยู่แล้ว..ไปดีกั่ว" ว่าแล้วก็รีบ
วิ่งปรู๊ด!ออกไป นนท์กับตั๊มยังขำกันอยู่ ปอมอมยิ้มแล้วก็หันมาหานนท์ต่อ ตั๊มเมื่อยลุกขึ้นไป
หาเก้าอี้อีกตัวแล้วก็เลื้อยลงนอนฟัง
"ถ้าจบแล้วจะทำงานที่ไหน..กรุงเทพฯ หรือจะกลับบ้านที่เพชรบูรณ์" นนท์ยิ้ม
"พี่ปอมความจำดีจัง..จำได้ด้วยว่าบ้านผมอยู่เพชรบูรณ์" ปอมหัวเราะ
"จะไม่ให้มันดีได้ไง..ก็ตอนนั้นแกเล่นชวนฉันไปบ้านแกยิก ยิกทุกวัน ไม่รู้ว่ามันมีดีอะไรที่
เพชรบูรณ์" นนท์หัวเราะยกมือขึ้นลูบหัวใหญ่ เขิลล์
"นึกแล้วก็ขำนะพี่..สงสัยตอนนั้นคงเป็นอารมณ์เด็กๆ มอ.ปลาย..แบบ!..ไม่เคยมีพี่ชายมาก่อน
มั้ง ผมมีแต่พี่สาวอ่ะ..พอเจอพี่ก็เลยติดอยากจะยกพี่สาวให้ซะอย่างงั้น..เลยตะล่อมให้ไป
เที่ยวบ้าน แฮะๆ" ตั๊มหัวเราะก๊ากก ปอมทำหน้าปูเลี่ยน ปูเลี่ยน แล้วเสียงตั๊มก็ลอยมา
"พี่ปอมแกมีของดีอยู่ที่ตัว..ใครเห็น..ใครก็ชอบ..ใครเห็น..ใครก็ร๊ากกกก..วันหลังขอแกดูจิ"
ปอมหันมาพยักหน้าให้ตั๊ม อยากกินโต๊ะจีนอีกคนเหรอ! ตั๊มยิ้มแล้วก็รีบเม้มปาก นนท์หัวเราะ
"ผมกะว่าจะลงไปกรุงเทพฯพี่..บริษัทฯมันเยอะดี เพชรบูรณ์มันไม่กว้างเท่า งานมันมีจำกัด"
ปอมยิ้ม
"ถ้าไม่เกี่ยงงานหนักๆ ไม่ใช่แค่ถ่ายภาพอย่างเดียว..จบแล้วก็โทรหาฉัน..เดี๋ยวฉันให้เบอร์ไว้จะ
ได้มาทำด้วยกัน" นนท์ดีใจสุด สุด
"จริงหรือเปล่าพี่ปอม..พี่ปอมพูดจริงนะ..หนักแค่ไหนผมก็ทำพี่" ตั๊มนอนอมยิ้มปากก็ส่งเสียง
มาแจ้วๆ
"งานหนักนา..แบกหิน..แบกอิฐ..แบกปูน..แบกทราย..โอ๊ย!สารพัดจะแบก..ไหวเหรอนนท์..
หนักนา" ปอมหันมายิ้มเย็นๆ ส่งให้..ตั๊มรีบเอามือปิดปาก ไม่พูดแล้วตัวเอง...เค้าไม่พูดแล้ว!
"ทำพี่..ยังไงก็จะทำไม่บ่นแน่นอนชัวร์" ปอมยิ้มให้ แล้วเสียงโจ้ก็ลอยเข้ามามือถือถาดเข้ามา
ด้วยปากก็เคี้ยว แหงบ แหงบ
"มาแล้ว! มาแล้ว..ฝีมือแม่ครัวจุดจ๋วย..ขวัญใจคนแถวๆนี้" แล้วก็วางโปะ!ลงบนเก้าอี้ตรงหน้า
ปอม..ปอมก้มลงมอง เห็นอาหารเหนือในถาดหลายจานมาก ปากก็เอ่ยออกมา
"อย่าบอกนะว่าไอ้จุ้นทำ" ว่าแล้วก็หยิบ แคปหมูจิ้มน้ำพริกหนุ่มเข้าปาก จ๊วบ! จ๊าบ! ตั๊มรีบลุก
ขึ้นมาบ้าง กระโดดป๊าบมานั่งข้างๆปอม จิ้มใหญ่ แล้วก็สุมหัวกัน สี่คน โจ้เคี้ยวหงุบ หงับปากก็
ส่งเสียงมา
"จริ๊ง!..ผมเห็นแกนั่งเรียงถ้วยเรียงชามใส่ถาดซะสวยเชียว..แล้วแกก็ค่อยๆ แกะหนังยางที่รัด
ถุงไว้ออก..บรรจงอย่างละเมียดละไม..เทลงไปในจานพรวด!..โอ๊ยยย!..พี่ปอมอ่ะเจ็บนะ!"
โดนตบกระบาลไปหนึ่งที
"ก็ไหนแกบอกว่าไอ้จุ้นทำ" โจ้ทำปากจึก จัก
"ก็ทำมั๊ยล่ะ..เทไอ้พวกเนี้ยใส่ชามอ่ะ" เถียงมีเถียง ปอมหัวเราะแล้วก็กินต่อ ปากก็เริ่มขยับ
"ป๊าดดด!..อร่อยเว้ย! เฮ้ย!...มันซื้อมาจากไหนวะ" ปอมปั้นข้าวเหนียวจิ้มน้ำพริกใส่ปากตุ้ยๆ
นนท์หัวเราะเคี้ยวหงุบ หงับ
"เห็นว่าพี่อะไรนะ..อ้อ!พี่ก้อยซื้อมาจากในเมืองน่ะ..ซื้อมาซะเยอะเชียว" นั่งกินสักครู่ จุ้นก็ถือ
อีกถาดออกมา เหลือบตามองเห็นนั่งสุมหัวกันอยู่ปากก็ส่งเสียง
"ทำไมไม่มากินกันบนโต๊ะ..นั่งจกกินเป็นเด็กๆไปได้..มานี่..ยกมานี่" กวักมือเรียกใหญ่ นั่น
แหละหนุ่มๆถึงลุกขึ้น ปอมก็รีบแถเข้าไปเลย
"จุ้นนน!..จุ้น!ทำอะไรให้ปอมกินเอ่ย!" ทำหน้าน่าร๊ากกก สะกิดแขนจุ้นยิก ยิก จุ้นหมั่นไส้
"ปากมันแผล็บเชียวแกไอ้ปอม!..ยังจะมาถามอีก" สามหนุ่มหัวเราะเกรียว..ปอมค้อนควับๆ มือ
ก็หยิบไส้อั่วเข้าปากเคี้ยวหงุบ หงับและก็นั่งลงข้างๆจุ้นนั่นแหละ จุ้นหันหน้ามาหา
"เออปอม!..พวกไอ้แนงจะขึ้นมาหรือเปล่า" ปอมพยักหน้า สายตาก็สำรวจอาหาร
"มา!..เห็นว่าจะตามมา น่าจะเป็นอาทิตย์หน้านี่แหละแต่ไม่รู้ว่าวันไหนนะ...จุ้นน! แกหยิบไอ้
ถ้วยนั้นให้หน่อยสิข้างๆ แกน่ะ อร่อยดี" จุ้นยิ้มเอื้อมมือหยิบให้
"อร่อยก็กินเยอะๆ มีอีกเพียบ พี่ก้อยซื้อมาตรึม..แก!จำพี่ก้อยได้หรือเปล่าปอม...พี่ก้อยแฟนพี่
พัฒน์แม่ของเจ้าติวน่ะ" ปอมพยักหน้าปากก็เคี้ยวตุ้ยๆ แล้วก็กลืนเอื๊อก ปากค่อยๆ พูดออกมา
"จำได้..สวยเชียว! สาวเหนือขนานแท้..แต่ทำไมปีที่แล้วฉันไม่เห็นไอ้เด็กอ้วนล่ะ..เพิ่งเกิด
เหรอ!" จุ้นหัวเราะเขกหัวปอมไปหนึ่งที
"ไอ้ทุเร..ปอม! เด็กเพิ่งเกิดบ้าอะไรเดินได้ วิ่งได้ พูดได้แล้ว..เจ้าติวน่ะห้าขวบแล้วนะ..ชอบพูด
ให้ขำ!ไอ้บ้านี่" ปอมอมยิ้มหันมานั่งท้าวคาง ทำตาเชื่อมมองหน้าจุ้นซะอย่างงั้น
"มุขอ่ะ!..อยากให้จุ้นหัวเราะ..น่ารักดีฉันชอบ" เล่นเอาจุ้นหน้าร้อนวาบ วาบ..พวกหนุ่มๆ สาม
คนที่นั่งอยู่บนโต๊ะด้วยพอได้ยินประโยคนี้ก็อมยิ้ม พยัก เพยิกหน้า ชวนกันไปนั่งที่อื่นไม่อยาก
เป็นก้าง..รีบยกถาดเดินหนีกลับไปนั่งที่เดิม..จุ้นแหงะหน้าไปมองแล้วก็ขมวดคิ้ว ยกมือตีแขน
ปอมดังเพี๊ยะ!
"ไอ้บ้านี่!..ชอบทำให้ฉันอายนักใช่มั๊ยพูดซะเสียงดัง..ดูซิไอ้พวกนั้นมันเดินหนีกันหมด" ปอม
หัวเราะ
"ไม่เห็นเป็นไรเลยจุ้น..แฟนกันคุยกันไม่แปลกหรอก และพวกมันลุกไปก็ถูกแล้ว ลองไม่ลุกสิ
ฉันจะไล่เตะเรียงตัวเลยโทษฐานแอบฟังคนอื่นเค้าคุยกัน" จุ้นค้อนควับ ปอมมองจุ้นตาไม่
กระพริบยิ้มมุมปากนิดนึง จุ้นมีหลบสายตารีบส่งเสียงดังกลบเกลื่อน
"แกเป็นบ้าอะไรไอ้ปอม! ชอบใช้สายตาแบบนั้นมองฉันนัก..ไอ้ทะลึ่งนี่" ปอมยิ้ม ก้มหัวลงฟุบ
ไปกับโต๊ะตะแคงข้างหันมาทางจุ้น ปากก็เอื้อนเอ่ยออกมาเบาๆ
"สายตาแบบไหนล่ะจุ้นฉันยังไม่รู้ตัวเลย..ฉันก็มองแกปกติเหมือนทุกครั้ง..แล้วทำไม!..มองไม่
ได้เหรอหรือว่าเขิลล์..ถ้าเขิลล์ก็ต้องรีบปรับตัวได้แล้วนะจุ้น..เพราะฉันคงไม่หยุดมองแกง่ายๆ
หรอก" อุณภูมิความร้อนเริ่มขึ้นหน้าจุ้น
"ก็..ก็ฉันไม่ชอบนี่" ปอมยังยิ้มอยู่ สายตาก็มองหน้าจุ้นนิ่ง
"ก็..ทำไมไม่ชอบล่า" จุ้นหน้าแดง ปากก็โบ๊ย!ไป
"ไม่รุ" ปอมหัวเราะ
"ต้องรู้สิ!จะมาพูดว่าไม่รู้ง่ายๆได้ไง มันต้องมีเหตุผล...จุ้นน!.ที่แกไม่ชอบเวลาฉันมองแกแบบ
นั้นเพราะว่าแกเขิลล์ใช่หรือเปล่า ถ้าใช่ก็แสดงว่าแกชอบ ถ้าไม่ชอบก็คงไม่เขิลล์ แต่ถ้าไม่
ใช่..เป็นอย่างอื่นเช่น เห็นแล้วรำคาญ เห็นแล้วหงุดหงิดน่ะ อันนั้นก็คงจะไม่ชอบจริงๆ แกเป็น
แบบไหนล่ะจุ้น!ไหนลองบอกให้ฉันฟังซิ" จุ้นขมวดคิ้วทำปากจึก จัก
"ไม่รุ!..มันบอกไม่ถูกมันแปลกๆ..แล้วแกจะมาถามเอาอะไรฮึ!ไอ้ปอม" เริ่มใช้น้ำเสียงหงุด
หงิดกลบเกลื่อน ปอมยิ้ม
"อ้าว! แกลืมแล้วเหรอฉันเป็นหมอน้า..หมอก็ต้องวิเคราะห์สิหาสาเหตุของโรค..จะได้แก้ไขได้
ถูกจุด" จุ้นค้อนควับ
"ไอ้บ้าปอม!" ปอมอมยิ้มนอนมองหน้าจุ้นอยู่อย่างงั้น..ปากก็ค่อยๆส่งเสียงออกมาเบาๆ
"ไอ้บ้าปอม!..ไอ้ทะลึ่งปอม!..ไอ้ทุเร..ปอม!..ประโยคแบบนี้ใครพูดก็ไม่ได้อารมณ์เท่าแกพูด
จุ้นน! ฟังแล้วมันดูน่ารักเวลาที่ออกจากปากแก..คำด่ามันเปลี่ยนเป็นคำชมซะอย่างงั้น..ทำยัง
ไงดีอ่ะจุ้นฉันอยากได้ยินประโยคแบบนี้ที่ออกจากปากแกตลอดไป" จุ้นหันมามองหน้าปอม
สายตามาเจอกันท่ามกลางพระอาทิตย์อัสดง ที่กำลังลดหลั่นลับลงหลังเขา...........
งุ๊ง งิ๊ง อยู่ข้างหลัง
"น้ำตก!" ปอมเลิกคิ้ว
"อ้าว! แถวนี้มีน้ำตกด้วยเหรอ" จุ้นหันมายิ้มให้
"มี..ก็ไอ้ลำธารที่ไหลผ่านไร่ฉันมันก็มาจากน้ำตกอันเนี้ยแหละ" ปอมรีบเดินขึ้นมาตีคู่
"ทำไมเมื่อกี้ตอนฉันเดินมาหาแกไม่เห็นได้ยิน" จุ้นหัวเราะ
"ก็เพราะว่าฉันพาแกมาอีกทาง...ทางนี้มันสะดวกหน่อยไม่รก..แต่เดินไกลนิดนึง" ปอมหยุด
เดินทันที เล่นเอาโจ้กับตั๊มที่เดินตามหลังมาสดุดกึก จุ้นหยุดมั่งหันมามอง
"เป็นอะไรไอ้ปอม!" ปอมยิ้มแป้น ทำหน้าทำตาเหมือนเด็กกระตือลือล้นจัด
"ปอมอยากเล่นน้ำตกอ่ะ!จุ้น..พาไปหน่อยดิ" จุ้นขมวดคิ้วมุ่น
"จะมาอยากเล่นอะไรตอนนี้ กลับบ้านก่อนเดี๋ยวค่อยมาวันหลัง" ปอมยกมือขึ้นมองนาฟิกา
"บ่ายสองโมงกว่าเองจุ้น! อากาศกำลังดีด้วย..นะจุ้นนะ..ปอมไม่ได้เห็นน้ำตกมาเกือบปีแล้ว
อ่ะ" อ้อนซะ โจ้กับตั๊มมองหน้ากันแล้วก็ยิ้ม โจ้รีบส่งเสียงมา
"สงเคราะห์แกหน่อยเถอะพี่จุ้น..อยู่ที่กรุงเทพฯ แกทำงานหน้าดำคร่ำเครียดไม่ค่อยได้พัก
นานๆทีมีโอกาสก็ช่วยๆ แกหน่อยเถอะ" ปอมพยักหน้ายิกๆ เห็นด้วยจัด จุ้นทำปากจึก จักขัดใจ
"แล้วแกไม่หิวหรือไง ไอ้ปอม!...ไหนเมื่อกี้บ่นว่าหิวท้องร้อง จ๊อก จ๊อก" ปอมยิ้มตาหยีให้
"ก็ตอนนี้มันไม่หิวขึ้นมากระทันหันน่ะ...อยากไปน้ำตกอ่ะ" ลื่นไปเรื่อย จุ้นค้อนควับ
"เออๆ ไปก็ไป..ทำเป็นเด็กไม่เคยเล่นน้ำตกไปได้..มาตามมา" หันหลังจะเปลี่ยนทาง เสียงโจ้ก็
รอดมา
"พี่จุ้น..พวกผมไม่ไปด้วยนะ..ง่วงอ่ะ..ขอตัวไปงีบก่อน" จุ้นรีบหันมาหา ปอมยืนเม้มปากอมยิ้ม
ถูกใจ
"อ้าว! ไม่ไปด้วยกันเหรอ..เนี่ย!จะถึงแล้วเดินแป๊บเดียวก็ถึง" โจ้กับตั๊มส่ายหน้ายิก ยิก
"ไม่อ่ะ!พี่..ไปงีบดีกว่า..อีกอย่างพี่สองคนจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน...โอกาศมันมีน้อย5555" หัว
เราะก๊ากก ออกมาทั้งคู่แล้วก็รีบเดินห่างออกไป จุ้นหน้าเริ่มร้อนวูบ ๆ หันมามองปอมตาขวาง
เห็นปอมยืนอมยิ้มอยู่ชักเริ่มไม่แน่ใจ
"แกวางแผนอะไรหรือเปล่าไอ้ปอม!" ปอมหัวเราะ
"วางแผนบ้าอะไรไอ้จุ้น! ไอ้นี่หนิคิดมาก...ไม่มีอะไรหรอกน่ะ...ไปๆ..ไหนน้ำตกปอมอยากเห็น
แล้วอ่ะ!" ดันหลังให้จุ้นเดินใหญ่ นั่นแหละถึงจะก้าวขาได้ เดินมาได้ซักพักก็ได้ยินเสียงน้ำ
กระทบพื้นหินอยู่ใกล้ๆ แล้วก็เริ่มเห็นสายน้ำ เนื่องจากเป็นหน้าหนาวน้ำเลยน้อยกว่าที่ควรจะ
เป็น แต่ถึงอย่างงั้นบริเวณที่เป็นแอ่งน้ำก็ยังมีน้ำขังอยู่เต็ม บรรยากาศเย็นสบายไม่มีผู้คน
ต้นไม้ใบหญ้าดูเขียวขจีไปหมด เสียงนกร้องจิ๊บ จิ๊บ คละเคล้าไปกับเสียงของธารน้ำไหล ฟัง
แล้วก่อให้เกิดความสบายใจเป็นยิ่งนัก ปอมเดินมาเห็นก็ยืนอมยิ้ม
"สวย!...ทำไมปีที่แล้วแกไม่เห็นพาฉันมา" หันหน้ามาถามจุ้น...จุ้นส่งสายตาให้ควับปากก็พูด
ประชดออกมา
"คงจะอยากมาหรอก...นั่งกินกันเที่ยงวันยันเที่ยงคืนอย่างงั้นไม่น๊อค..ไม่เลิก" ปอมหัวเราะตา
หยี ยกมือยีหัวจุ้น
"ช่างประชดประชันจริงน้าไอ้จุ้น!" จุ้นค้อนตาคว่ำ เบี่ยงหัวออกจากมือ ปอมหันไปมองน้ำตก
ใหม่
"น้ำมันน้อยอย่างงี้ทั้งปี หรือว่าเป็นช่วงๆฮะจุ้น" ปากถาม ตัวก็ค่อยๆเดินลัดเลาะไปตามแก่งหิน
ส่งมือมาคอยพยุงจุ้นเป็นระยะๆ จุ้นเดินตามต้อยๆ
"เป็นเฉพาะช่วง...ช่วงที่ไม่ใช่หน้าฝนมันก็จะน้อย แต่ไม่แห้งนะมีน้ำตลอด..มันไหลมาจากบน
เขาน่ะ" แล้วปอมก็หยุด ได้ที่ถูกใจเป็นแอ่งน้ำใหญ่น้ำใสแจ๋วมองเห็นตัวปลา ท่าทางจะลึกอยู่
มีน้ำตกไหลหล่นอยู่ข้างหน้าใกล้ๆ ปอมหันมายิ้มให้จุ้น
"เอาตรงนี้แหละ..ท่าจะลึกดีน่าเล่น..มาจุ้น" หันมาชวนยิก ยิก จุ้นขมวดคิ้ว ถอยหลังกรูด
"ทำไม..แกจะทำไม" ปอมหัวเราะ
"เล่นน้ำ...มาเร็วจุ้นมาเล่นด้วยกัน..แกจะให้ฉันเล่นคนเดียวหรือไง..ไอ้นี่หนิ..เร้ว!" จุ้นส่ายหัว
หงึก หงัก
"ไม่เอ๊า..แกจะเล่น ก็เล่นไปอย่ามายุ่งกับฉัน...เย็นจะตายชัก..ฉันไม่เล่นกับแกด้วยหรอก" ว่า
แล้วก็นั่งลงดื้อๆบนก้อนหินนั่นแหละ ปอมยิ้ม
"ไอ้ขี้กลัวเอ้ย" ส่ายหัวให้ มือก็ค่อยๆล้วงโทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์ออกจากกระเป๋ากางเกง
ส่งให้จุ้น
"ฝากหน่อย..เดี๋ยวเปียก" แล้วก็นั่งลงข้างๆจุ้นนั่นแหละ ถอดรองเท้าวางไว้ และก็ถอดเสื้อส่ง
ให้หันหน้ามาหาจุ้น
"ไม่ลงแน่นะ" จุ้นส่ายหัวยิก ยิก ปอมยิ้มแล้วก็ค่อยๆ หย่อนขาลงไปก่อน
"อุ้ยส์..เย็นเหมือนกันว่ะ" กำลังจะหย่อนตัว จุ้นจับแขนปอมไว้
"อย่าเล่นดีกว่าปอมเดี๋ยวเป็นตระคริว อากาศมันเย็นนะ" ปอมหันมาหัวเราะให้
"ไม่เป็นไร..ลงได้..ไม่มีปัญหา" แล้วก็จ๋อม!ลงไป จุ้นชะเง้อมอง ไม่โผล่หัวซักทีกำลังจะขยับ
ตัว ปอมก็โผล่ขึ้นมาส่งเสียงดังลั่น
"สดชื่นจริงโว๊ย!" จุ้นค้อนให้หนึ่งควับ โทษฐานทำให้เป็นห่วง ปอมไม่เห็นยังว่ายไปว่ายมา ดำ
ผุดดำว่ายอยู่งั้น ซักแป๊บก็เริ่มเมื่อย ว่ายมาเกาะโขดหินที่จุ้นนั่งอยู่
"ไม่ลงจริงง่ะ...ไม่เย็นมากหรอกจุ้นลงเถอะ..เป็นเพื่อนปอมน้า..น้าจุ้นน้า" อ้อนนน จุ้นส่ายหัว
"ไม่เอ๊า..ไม่ลง" ปอมค้อนให้
"ใจร้ายอ่ะ...แล้วถ้าปอมเป็นตระคริวไปว่าไงล่ะ" จุ้นทำปากจึก จัก
"ก็ขึ้นมาสิไม่ต้องเล่น..จะไปมัวเล่นอยู่ทำไม ขึ้นเหอะปอมเดี๋ยวเป็นจริงๆจะยุ่ง" เร่งใหญ่ ปอม
ยิ้มส่ายหัวให้ แล้วก็ว่ายออกมา จุ้นนั่งมองขมวดคิ้วอยู่งั้น ไอ้บ้านี่! บอกไม่เชื่อ เดี๋ยวเป็นจริงๆ
ฉันจะสมน้ำหน้าให้ และเสียงปอมก็ดังออกมา
"อุ้ยส์..." จุ้นรีบชะเง้อมองเห็นปอมอยู่กลางแอ่งพยายามจะจับขาตัวเอง ปากก็ส่งเสียงออกไป
"ปอม! เป็นอะไร" ปอมแหงะหน้ามามอง
"ตระคริว..จุ้น!" เท่านั้นแหละจุ้นตาเหลือก รีบหย่อนตัวเองลงไปในน้ำ ความเย็นไม่กลัวแล้ว
ว่ายไปหาปอมทันที ไปถึงก็จับตัวปอมไว้
"จับฉันไว้ปอม!" ปอมเอื้อมมาจับเอวจุ้นไว้ปากก็เอื้อนเอ่ยออกมา
"จับแล้วจุ้น...จับแน่นเลยด้วย..แล้วก็จาไม่ปล่อยด้วย" จุ้นเอะใจรีบเงยหน้าขึ้นมอง เห็นปอม
ยิ้มแป้นให้ หน้าเริ่มแดง โกรธ
"ไอ้ปอม! แกหลอกฉันเหรอ" ปอมเลิกคิ้วให้
"ก็ถ้าไม่หลอก..แล้วจุ้นจะลงมาหาปอมเหรอ" เท่านั้นแหละระรัวทันที บึกๆไปบน ไหล่ปอม
"โอ๊ย! จุ้นปอมเจ็บอ่ะ" ถึงหยุดได้ แล้วเสียงก็เริ่มมา
"ปล่อย!..ไอ้ปอมฉันจะขึ้น" ยังงอนอยู่ ปอมยิ้มให้
"ไม่ปล่อย!..จุ้นอ่ะเล่นน้ำกับปอมก่อนน้า..นะจุ้นนะ!..จุ้นคนดีของปอม..เนี่ย!ปอมอุตส่าห์บินมา
จากกรุงเทพฯ เลยนะมาหาจุ้นคนเดียวเลยนะเนี่ย..จะใจร้ายให้ปอมอยู่ในน้ำคนเดียวเลยเหรอ"
"มันเย็น!" เสียงเริ่มอ่อย ปอมยิ้มตาหยี
"เย็นจริงอ่ะ...ไม่เห็นเย็นอะไรมากมายเลยก็เหมือนน้ำตกทั่วๆไปนั่นแหละ" จุ้นค้อนควับ
"เออๆ เล่นก็เล่น...แกก็ปล่อยฉันซักทีสิ..เดี๋ยวก็จมกันทั้งคู่หรอก"
"ก็ถ้าปอมปล่อยแล้ว..จุ้นจะหนีขึ้นหรือเปล่าล่ะ" จุ้นทำปากจึกจัก
"เรื่องมาก...เดี๋ยวฉันก็ขึ้นซะจริงๆหรอก..ไม่ลงไม่เล่นมันเลย..ไอ้น้ำเนี่ย" ปอมหัวเราะ
"โอ๋! ใจร้อนจริงเชียว..แฟนใครเนี่ย! อ่ะปล่อย! แล้วจ๊ะ..ปล่อย" เท่านั่นแหละ จุ้นรีบออกตัว
ทันทีว่ายเข้าริมตลิ่ง ปอมหัวเราะรีบว่ายตาม จุ้นกำลังจะโหนขึ้นบนโขดหินแต่ปอมเอื้อมมือมา
จับเอวไว้ก่อน จุ้นหัวเราะคิก คิก
"เสร็จจจ....เสร็จแน่ๆ ไอ้จุ้น...เดี๋ยวนี้เจ้าเล่ห์เหรอ..อย่างงี้ต้องทำโทษ" ว่าแล้วก็ดึงจุ้นลงมา
จุ้นโวยวายใหญ่
"ไอ้ปอม!...ไอ้บ้านี้..ปล่อยย!..ฉันจะขึ้น" ปอมยังหัวเราะอยู่
"เออ! ขึ้นก็ขึ้น...แต่ก่อนจะขึ้นต้องโดนทำโทษก่อน..เดี๋ยวนี้นิสัยไม่ดีทำตัวเจ้าเล่ห์" จุ้นอมยิ้ม
"ก็เหมือนแกนั่นแหละ...ทีตัวเองทำไม่รู้สึก..ทีคนอื่นทำมั่งทำมาเป็นหือ" ปอมเลิกคิ้ว
"ชัดช่า..ไอ้จุ้นน!...เดี๋ยวนี้มีเถียงด้วยโว๊ย...อย่างงี้มันต้องสั่งสอนให้หลาบจำ" ว่าแล้วก็รั้งเอว
จุ้นเข้ามา จุ้นขืนตัวไว้แต่ไม่เป็นผลตัวลอยละลิ่วในน้ำ
"ไอ้บ้าปอม..แกจะพาฉันไปไหน..ไอ้ทุเร.." ปอมหัวเราะ
"ก็จะพามานั่งตรงนี้ตรงนั้นน้ำมันลึก เดี๋ยวจมไปแล้วยุ่งฉันจับแกไม่ไหวตัวยิ่งเล็กๆอยู่" จุ้นค้อน
ควับ ปอมยิ้มให้แล้วก็เข้าเรื่องทำหน้าทำตาเจ้าเล่ห์ มือก็กอดเอวจุ้นไว้
"มา!..บอกมาเลยจะให้ทำโทษแบบไหน..ว่ามา วันนี้ผู้คุมใจดียอมให้นักโทษเลือกหนึ่งวัน" จุ้น
ขมวดคิ้ว
"อะไร!..ไอ้บ้านี่..ไม่เอ๊า!" จะลงจากโขดหิน ปอมรั้งตัวไว้หัวเราะหึ หึ
"ไม่เอาไม่ได้..ทำผิดก็ต้องยอมรับผิดสิ..จะมาปัดความรับผิดชอบได้ไง...อ่ะ!ถ้าไม่บอกงั้น
เดี๋ยวผู้คุมจัดให้น้า" ว่าแล้วก็เอาหน้ามาประชิดจุ้น..จุ้นผงะหน้าหนีเอามือตีบ่าปอมดังเพียะ! คิ้ว
ขมวดมุ่นส่งเสียงดังลั่น
"ไอ้ปอม..ไอ้ทะลึ่ง..แกจะทำอะไร" ปอมจุ๊! ปาก เอามือเบนหน้าจุ้นกลับมาใหม่
"เบาๆสิจุ้นน! เสียฟิลล์หมดทำตัวสบายๆน้า...คิ้วก็ไม่ต้องขมวด...ผ่อนคลายจุ้น! ผ่อนคลาย...
หายใจลึกลึก..อ่ะหายใจออกซิ...น่านแหละ..ใจเย็นๆน้า...คนดีของปอมน่ารักจังเลย..ชุว์..ชุว์"
ค่อยๆก้มหน้าไปหาจุ้นใหม่ แล้วก็เข้าสู่สภาวะเงียบงันกันไปชั่วขณะเสียงนกร้องจิ๊บ จิ๊บ มีลม
พัดแผล่วๆ ธารน้ำไหลเจื้อยแจ้ว สักครู่ปอมก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้น มองจ้องตาจุ้นอยู่อย่างงั้น จุ้น
ผ่อนหายใจช้าๆหน้าเริ่มแดง..ตวาดแว๊ด!ออกมา
"ไอ้บ้าปอม มองอะไร!" ปอมหลี่ตาอมยิ้ม
"แกเป็นหัวขโมยใช่มั๊ย..เฮอะจุ้น!" หน้ายังแดงอยู่ ไม่เข้าใจ
"อะไร..พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง" ปอมยังใช้สายตาจิกจุ้นไว้อยู่ไม่ปล่อย
"นั่นแน่..ทำมาเป็นเฉไฉ..สารภาพมาซะดีดี..โทษหนักจะได้เป็นเบา...แกขโมยมา"
"ขโมยอะไร..ไอ้บ้านี่" เสียงเริ่มหนัก
"ส้ม!..แกขโมยส้มจากไร่ของพ่อแกมากินใช่ไหม..หวานเชียว" จุ้นหน้าแด๊งนั่งกัดปากนิ่ง ปอม
ยิ้มปากยังไม่หยุด
"พันธุ์อะไรอ่ะจุ้น...หวานจัง!...หรือว่ามันอยู่ในปากแกมันถึงหวานอย่างงั้น" ที่นี้มือไม้เริ่มมา
แล้ว หยิกตรงโน้นแหนบตรงนี้ทั่วไปหมด ปอมหัวเราะบิดตัวไปมา
"ไอ้จุ้นพอแล้ว เจ็บ!" นั่นแหละถึงหยุด จุ้นค้อนให้ควับนึง เริ่มเปลี่ยนเรื่อง
"กลับบ้านเหอะปอม..อากาศเริ่มเย็นแล้วเดี๋ยวเป็นไข้" ปอมหัวเราะ
"เปลี่ยนเรื่องเชียวนะไอ้จุ้น..แกนี่มันน่ารักดีว่ะ..ไป..ไป กลับ กลับ" แล้วก็พากันลุกขึ้นเดินลุย
น้ำขึ้นมาบนตลิ่ง ปอมหยิบเสื้อส่งให้จุ้น
"ใส่ทับไปซะ..กันหนาว"
"ไม่เอาอ่ะแกใส่เหอะ...แกนั่นแหละจะหนาวมีแต่หนังเปล่าๆ ฉันยังมีเสื้อใส่อยู่นี่" ปอมก้มลงใส่
รองเท้าหยิบโทรศัพท์ กับกระเป๋าสตางค์..ปากก็พูดออกมา
"หนังฉันหนา ใส่ๆไปเถอะจุ้น..อย่าเรื่องมากน่า" จุ้นตัดรำคาญ ขี้เกียจเถียงต่อเลยสวมทับไป
ซะ ปอมหันมายิ้มให้
"จุ้น..ที่นี่มีโรงงานเคลือบส้ม คัดส้มด้วยใช่มั๊ย.คราวที่แล้วที่มากัน..รู้สึกว่าฉันจะไม่ได้ดู..พา
ฉันไปดูบ้างสิฉันอยากเห็น" จุ้นพยักหน้า
"ได้..เดี๋ยวพาไปดู แต่คงเห็นได้แค่เครื่องจักรที่มันไม่เคลื่อนไหวเท่านั้นล่ะนะ เพราะว่าวันนี้วัน
หยุดไม่มีการทำงาน" และก็พากันเดินกลับบ้าน พอถึงบ้านก็แยกย้ายกันเข้าห้อง อาบน้ำ
เปลี่ยนเสื้อผ้า
#####################################################
"พี่ปอมมม...ติวอยู่นี่" เสียงติวเรียกเย้วๆ กระโดดเหยงๆ กวักมือเรียกอยู่บนระเบียง จุ้นที่เดิน
นำหน้าสามหนุ่ม หลังจากที่พาสามหนุ่มไปทัวร์โรงงานคัดส้มเงยหน้าขึ้นมองก็หัวเราะ แหงะ
หน้ามาหาปอมปากก็เอ่ยออกมา
"ปอม! แกนี่มันเสน่ห์แรงจังเลยนะ..มาแป๊บเดียวเจ้าติวท่าทางจะติดแล้วนะน่ะ..ตะโกนเรียก
ใหญ่เลย" ปอมยักคิ้วหลิ่วตาให้ รีบแถเข้ามาใกล้
"อิจฉาเหรอจุ้น..ไม่เป็นไร..ไม่เป็นไรน้า..ยังไงจุ้นก็ที่หนึ่งอยู่แล้ว สำหรับจุ้นปอมให้ทั้งดวง"
ทำตาเชื่อม จุ้นเบะปากหมั่นไส้จัด โจ้กับตั๊มเดินตามหลังมาก็หัวเราะคิกคัก แล้วเสียงโจ้ก็ส่งมา
"กลาก หรือเกลื้อนพี่ปอม เป็นดวง ๆ 5555" หัวเราะสะใจสุดๆทั้งสองคน จุ้นอมยิ้ม ปอมยกขา
แปไปข้างๆกะจะฟาดซักป๊าบ แต่ลิงสองตัวเหมือนจะรู้ รีบหลบฉากหนีแล้วก็หยุดเดินทันทีแต่
ปากยังหัวเราะอยู่ ปอมหยุดมั่งหันมามองแล้วก็กวักมือเรียก
"เก่งจริงมาใกล้ๆสิวะไอ้โจ้...ไอ้ตั้ม" โจ้กับตั๊ม อมยิ้มเลิกคิ้วให้ส่ายหัวงึกงัก
"ไปก็กลัวดิ 5555" หัวเราะเสียงดังทั้งคู่ทำท่า ทำทางดีอก ดีใจสวนกลับปอมได้..ปอมหัวเราะ
ยกนิ้วชี้หน้า ฝากไว้ก่อนไอ้ลิงคู่อย่าให้เผลอนะ เดี๋ยวเจอกัน! แล้วก็พากันเดินตามจุ้นขึ้นไป
ข้างบน
"เฟี้ยว!.ปัง!.ปัง!..ปัง!..พี่ปอมตายแล้ว..5555" ปอมรับมุขทันรีบเอามือจับอกเอนตัวทำท่า
หงาย โจ้กับตั้มตามหลังมาตกใจรีบเอามือประคองตัวปอมไว้
"พี่ปอมเป็นอะไร๊!" โจ้แหกปากร้องซะดัง ทำเอาจุ้นที่เดินไปแล้วหันกลับมามอง
"ฉะ..ฉะ..ฉันกำลังจะตะ..ตะ..ตายย..เออะ..เอิกซ์" แกล้งฟุบไปข้างหลังแหงะหน้ามาหาโจ้กับ
ตั๊มทำตาขยุบขยิบไปข้างหน้า โจ้กับตั้มเงยหน้ามองเห็นติวถือปืนยืนจังก้าอยู่ข้างหน้าก็อมยิ้ม
โจ้เริ่มสวมบทบาทบ้าง
"พี่ปอมอย่าเป็นอะไรน้า ฮือ..ฮือ..ฮือ..ไอ้ตั๊มเอ็งไปประคองข้างซ้ายเดี๋ยวข้าจะประคองข้าง
ขวาเอง" ตั๊มไม่รู้จะทำหน้าร้องไห้หรือหัวเราะดีรีบพยักหน้างึก งึก แล้วก็ลากปอมผ่านจุ้นไป มี
ติววิ่งตามต้อยๆหน้าตาเริ่มเหยเก ปอมยังแกล้งหลับตาอยู่ แล้วก็พาปอมไปนอนบนเก้าอี้ยาว
ตรงระเบียง ที่มีแก้ว บัวเผื่อน และก็ป้าคำแก้วนั่งกันอยู่ พอทั้งหมดเห็นก็รีบลุกขึ้นยืนทันที
ตกใจ จุ้นขมวดคิ้วรีบเดินตามมาสมทบ
"ไอ้ปอมเป็นอะไร..โจ้" โจ้รีบเงยหน้าขึ้นมองทำปากสั่น ส่งเสียงระล่ำระลัก
"พะ พะ..พี่.ปอมถูกมือปืนลอบทำร้าย" แล้วก็พยักพเยิกหน้ามาทางติว ทุกคนหันมาทางติว
แล้วก็ถอนหายใจเฮือกกันเป็นแถวๆ เริ่มยิ้มส่งเสียงคิกคัก แต่ตรงกันข้ามกับมือปืนปากเริ่มเบะ
แล้ว โจ้ยังไม่หยุดหันไปหาปอมเขย่าตัวปอมอย่างแรง เล่นเอาปอมหัวสั่นหัวคลอน
"พี่ปอม...พี่ปอมอย่าตายนะ...ถ้าพี่ปอมตายแล้วโจ้กับตั๊มจาอยู่ยางงาย" แกล้งกระแทกหัวลง
ไปบนท้องปอมอย่างแรง ปอมจุกแต่ยังหลับตานิ่งอยู่ ตั้มเริ่มหนุกเอามั่ง มือเขย่าแขนหัวก็
กระแทกไปบนอก ปอมตาหยีเริ่มเจ็บยกมือขึ้นเขกหัวตั้มหนึ่งที ตั๊มหัวเราะคิกคัก ลูบหัวป้อยๆ
หัวก็ยังเกยอยู่บนอก ซักแป็บเสียงติวก็จ๊ากก ออกมา น้ำตาไหลพลั๊กๆ รีบวิ่งเข้ามาหาปอมเอา
มือเขย่าแขน แล้วก็ซบตรงอกอีกข้างตรงข้ามกับตั๊ม
"พี่ปอมม..ฮือ..ฮือ..ฮือ..พี่ปอมมตายจิงเหรอ...พี่ปอมอย่าตายน้า..พี่ปอมตื่นสิ..ฮือ.ฮือ."
น้ำตาร่วงกราว ปอมหยีตามองข้างนึงแล้วก็ตกใจ สงสารแกล้งทำเป็นไอส่งเสียงมา ตาก็ค่อยๆ
ลืมขึ้น...ติวเงยหน้ามองแล้วก็ยิ้มตาหยีทั้งน้ำตาส่งเสียงดังลั่น
"พี่ปอมไม่ตาย...พี่ปอมตื่นแล้ว...พี่จุ้ง! พี่ปอมไม่ตาย" กระโดดโลดเต้นใหญ่ จุ้นอมยิ้มส่ายหัว
ยืนมองอยู่อย่างงั้น พวกที่ยืนดูอยู่ก็ส่งเสียงคิกคัก ปอมค่อยๆพงกหัวขึ้น จะลุกแต่ก็ลุกไม่ได้
ติดที่ลิงสองตัวยังนอนเกยอยู่ ปากก็ส่งเสียงออกมา
"จะนอนอีกนานมั๊ย..ไอ้โจ้..ไอ้ตั๊ม..หนักนะโว๊ย!" นั่นแหละลิงคู่ถึงพงกหัวขึ้นมาได้ ปอมลุกขึ้น
นั่ง ตั๊มยิ้มเห็นฟันสามสิบสองซี่
"อกพี่ปอมอุ้นน..อุ่นอ่ะ..นอนเพลินเลย..เน้อ! พี่จุ้นเน้อ!" ทำตาพริ้ม หันมาพยักพเยิกหน้ากับ
จุ้น..จุ้นเบะปากหน้าเริ่มร้อนวาบ วาบ แล้วเสียงโจ้ก็รอดมาบ้าง
"เสียงท้องพี่ปอมก็เพร๊าะ..เพราะ..ส่งเสียงร้องจ๊อง! แจ๊ง! จ๊อง! แจ๊ง! ฟังแล้วระรื่นหูไปหมด"
ทำหน้าทำตาเคลิ้ม ปอมเขกหัวโจ้ไปหนึ่งที พวกยืนฟังอยู่ก็หัวเราะ แล้วคนตัวกลมก็ปีนขึ้นมา
บนเก้าอี้ค่อยๆ คลานเข้ามาหาหย่อนก้นนั่งตะแคงข้างลงบนตักปอม เงยหน้าขึ้นมองยิ้มตาหยี
ให้
"พี่ปอมอย่าตายอีกน้า...เดี๋ยวติวให้กินหนม....แล้วติวจาให้ดาบด้วย" พูดจบก็ยกมือกอดปอม
ไว้เอาหน้าซบอก ประจบ ประจบ ปอมหัวเราะออกมา เอามือกอดตัวติวไว้ซะแน่น ติวหัวเราะ
เอิ๊ก อ๊ากใหญ่ ทั้งอึดอัด ทั้งจักกะจี้...ป้าคำแก้วมองภาพนั้นก็หัวเราะ
"เป็นเด็กขี้ประจบตั้งแต่เมื่อไหร่เจ้าติว และกอดเค้าซะแน่นเชียวน่ะ" ปอมเงยหน้าขึ้นมองยิ้มให้
ป้าคำแก้ว
"คงจะนึกว่าตัวเองผิดน่ะฮะป้า..เลยประจบใหญ่" จุ้นยิ้มหมั่นไส้
"แกนั่นแหละตัวดีไอ้ปอม...แกล้งได้แม้กระทั่งเด็ก" ปอมทำตาโต มือก็ยังกอดติวแน่นเกาท้อง
ติวยิก ยิก ติวหัวเราะคิก คิก บิดไปบิดมา
"ฉันเปล่านะจุ้น! ฉันแค่นอนเฉยๆ นี่!..ต้องโทษไอ้สองตัวนี่แสดงเกินบทบาท" โจ้กับตั๊มที่นั่ง
อยู่บนเก้าอี้อีกตัวทำตาเหลือกทันที แล้วเสียงโจ้ก็ส่งมา
"เวง..ล่ะสิพี่ปอม..อย่างงี้เค้าเรียกโยนกันเห็นๆ....แม๊ะ!..อย่างงี้มันน่านับถือต่อมั๊ยเนี่ยไอ้ตั้ม..
หรือว่าจะหยุดแค่ตรงงี้ดี..หึมม์" หันมาพยักพเยิกหน้ากันใหญ่ ปอมหัวเราะเริ่มขยับขา ลิงคู่รู้ทัน
ลุกพรึบจากเก้าอี้ทันที รีบวิ่งไปหลบหลังจุ้น...ส่งเสียงหัวเราะกันเกรียว จุ้นยิ้มปากก็เอ่ยออกมา
"พอแล้ว...เล่นเป็นเด็กๆไปได้..ไอ้พวกนี้หนิ" นั่นแหละถึงจะเลิก แล้วก็ต้องหันไปทางประตู
พร้อมกันเพราะได้ยินเสียงคนเดินเข้ามา นนท์กับปลายเดินยิ้มร่าเข้ามาในห้องเพราะได้ข่าว
จากคนงานว่าปอมมา รีบเดินออกมานอกระเบียง แล้วก็นั่งแปะลงบนเก้าอี้ยาวอีกตัวทั้งคู่ ส่ง
เสียงออกมา
"พี่ปอมหวัดดีครับ/ค่ะ" ยกมือไหว้ปอมทั้งคู่ ปอมรีบยกมือรับไหว้พร้อมกับขมวดคิ้ว แล้วก็อ๋อ!
ในใจ (เอิ๊ก)
"พี่ปอมจำผมได้หรือเปล่า...ผมนนท์พี่ แล้วนี่ก็ปลาย." ปอมพยักหน้าให้แล้วก็ยิ้ม สองแขนก็
ยังกอดติวอยู่เอียงซ้ายทีขวาทีเหมือนกอดหมอนข้าง ติวชอบใจใหญ่ หัวเราะเอิ๊ก เอิ๊ก ป้าคำ
แก้วสกิดให้บัวเผื่อนดูแล้วก็ยิ้มกันเป็นแถบ
"จำได้สิทำไมจะจำไม่ได้ เราเมื่อสามปีก่อนก็เหมือนไอ้โจ้..ไอ้ตั๊มตอนนี้แหละติดหยั่งกะตังเม
..ตามตูดต้อยๆ" มีหันไปกัดโจ้กับตั้มด้วย โจ้กับตั้มรีบโผล่พรวดออกมาจากหลังจุ้น
"อ้าว! เฮีย..พูดหยั่งงี้ก็จ๋วยดิ..ไอ้เรารึเป็นห่วงคอยตามมาดูแล..หาว่าเราเป็นตังเมซะแล้ว...ไป
ไป..ไอ้ตั๊มกลับ" หันมาชวนตั๊มยิก ยิก ตั๊มส่ายหัวหงึก หงัก พร้อมกับลงมานั่งแปะบนเก้าอี้ตัว
เดียวกับปอม
"ไม่เอา...เอ็งจะกลับก็กลับไป...ข้าไม่กลับ...ข้าจะอยู่กับพี่ปอมม..สุดที่ Love ของข้า" ทำหน้า
ทำตากะลิ้มกะเหลี่ย...ปอมทำหน้าขยะแขยง..ยิ่งกอดติวแน่นใหญ่เอาคางเกยหัวติวไว้ ติว
หัวเราะคิกๆ
"อ้าว! ไอ้นี่แตกคอซะงั้น..อ่ะ!งั้น ข้าก็อยู่กับพี่จุ้นสุดที่ Love ของข้าเหมียนกัน อิ อิ" ว่าแล้วก็
หันมาทำท่าจะโอบ จุ้นผงะหน้าหนีมือดันหน้าโจ้ไว้ปากก็ส่งเสียงออกมา
"หยุดเลยไอ้โจ้! ไปห่างๆ..โน่น!.แกจะเล่นก็ไปเล่นกับหัวหน้าแกโน่น..อย่ามายุ่งกับฉัน" โจ้
ค้อนควับ แล้วก็ทรุดลงนั่งแปะบนเก้าอี้ตัวเดียวกับปอมอีกข้างนึง ปอมยิ้มแล้วก็ส่ายหัวหันหน้า
มาหานนท์กับปลายใหม่
"มาแนะนำก่อน...นั่งหน้านี่ตั๊ม..ส่วนนั่งหลังปากดีนี่ก็โจ้...แล้วนี่ก็นนท์กับปลาย" นนท์กับปลาย
ส่งยิ้มให้..ตั๊มกับโจ้ยิ้มตอบ
"เป็นไงบ้าง..จบหรือยังเรา" ปากถามคางก็ถูแก้มติวใหญ่...ติวหัวเราะคิก คิก จักจี้..จุ้นยืน
มองอมยิ้ม
"ปีนี้ฮะ" นนท์ส่งเสียงตอบมา
"นนท์เค้าเรียนเอกเดียวกับพี่ปอมเลยนะคะ" ปลายรีบบอกมา ปอมยิ้มให้
"เหรอ..ชอบเหรอ" ทีนี้ก้มลงหอมแก้มติวซ้ายทีขวาทีอยู่อย่างงั้น ติวหัวเราะจนสำรัก ไอ
แค๊กๆ ปอมเอามือลูบหลังให้ แล้วเสียงจุ้นก็ส่งมา
"ไอ้ปอม! ไอ้บ้านี่...เดี๋ยวเจ้าติวก็หายใจไม่ออกกันพอดี..เอาซะสำรักเลย" ว่าแล้วก็เดินเข้ามา
จับแขนติวให้ลงจากตัก ปอมขยิบตาให้จุ้นแล้วก็ปล่อยติวแต่โดยดี จุ้นผลักหัวปอมไปหนึ่ง
ทีปอมยิ้มตาหยีให้ แล้วจุ้นก็พาติวออกมา พยัก พเยิกหน้ากับพวกสาวๆและไม่สาว ให้ออกไป
ด้วยกัน ไปเถอะตัว..นั่งฟังเค้าไปก็ไม่เกิดประโยชน์..ไปทำประโยชน์กันดีกว่า..เข้าครัว
(เแฮะๆ) ปลายลุกเดินตามจุ้นไปด้วย ปอมหันมาสนใจนนท์ต่อ
"ไหน..ไม่เห็นตอบเลย...ชอบเหรอ..เลือกเรียนเอกตัวนี้น่ะ" ปอมพยักหน้าถาม นนท์หัวเราะ
โจ้กับตั้มนั่งฟังด้วย
"ตอนแรกก็เฉยๆฮะ อยากเรียนเพราะพี่..ดูมันเท่ห์ดี...ไม่รู้เริ่มเปลี่ยนความคิดตั้งแต่ตอนไหน
เริ่มจับเริ่มติด..เหมือนมันมีมนต์ฮะ..ไปไหนก็ต้องพกติดตัวไปด้วย..เห็นอะไรผ่านเข้ามาก็ยก
ขึ้นถ่ายตลอด...กลายมาเป็นความชอบโดยไม่รู้ตัวได้ยินเสียง ลั่นชัตเตอร์ แล้วมันเพราะจับ
ใจ" ปอมยิ้ม โจ้กับตั๊มหัวเราะออกมา แล้วเสียงโจ้ก็ลอยมา
"แหม! อาการเหมือนพี่เลยน้อง..สงสัยไอ้พวกที่เรียนเอกด้านนี้คงจะเป็นเหมือนกันหมดมั๊ง..
ได้ยินเสียงชัตเตอร์ฟังแล้วเหมือนสาวๆมาร้องเพลงอยู่ใกล้ๆหู..อุ้ย!ฟังแล้วจั๊กกะเดียม..แต่พี่
ปอมคงไม่ละมั้ง..ได้ข่าวว่าตอนแรกจะลงนาฎศิลป์..เอกฟ้อนงง..ฟ้อนเงี้ยวนี่..ไหงถึงมาแขนง
นี้ได้ล่ะใครไปเข้าฝันล่ะพี่...โอ๊ยยย!..เจ็บง่ะเขกมาได้หัวคนนะ ล่อซะปวดตุ๊บ!เลย..อุ้ยส์.."
โอดครวญหลังจากที่โดนมะเหงกปอมไปหนึ่งที ปอมยิ้มยักคิ้วให้สองที
"อันนั้นแค่เซิ๊ป เซิ๊ป..เป็นออเดริฟ์เรียกน้ำย่อย...เดี๋ยวจะมีของหนักส่งไปให้..เอาเป็นโต๊ะจีน
เลยมั๊ย เริ่มด้วยอุ้งตี..ปอมผัดพริก" โจ้ทำหน้าแหย กลืนน้ำลายเอื๊อก อยากกิน (ไม่จ้าย!)
รีบกระเถิบตัวถอยมาทีละนิด นนท์กับตั๊มหัวเราะก๊ากก ปอมยังไม่หยุด
"หรือจะเอา บาทาปอมผัดน้ำมันหอย" โจ้อ้าปากหวอนึกภาพตาม ขยับๆก้นถอยใหญ่
"อย่างเอ็งนี่ แข้งซ้ายปอมทอดกระเทียม ท่าจะWork และต้องตบด้วยของหวาน ประเภทถั่ว
แดงต้มเลือด" ปอมกำลังจะขยับ โจ้ลุกขึ้นยืนทันที ตาอมยิ้มปากก็รีบส่งเสียงตามมา
"ใจร้ายอ่ะ..และอารัย..โต๊ะจีนเค้ามีแต่จาเสริฟของเบาๆก่อน ประเภทเม็ดก๋วยจี้อย่างงั้น..ไข่
เยี่ยวม้าอย่างงี้..นี่เฮียรีบเสริฟอุ้งตี..ก่อนเลยเหรอ หยั่งงี้แขกไม่อยู่แล้ว..ไปดีกั่ว" ว่าแล้วก็รีบ
วิ่งปรู๊ด!ออกไป นนท์กับตั๊มยังขำกันอยู่ ปอมอมยิ้มแล้วก็หันมาหานนท์ต่อ ตั๊มเมื่อยลุกขึ้นไป
หาเก้าอี้อีกตัวแล้วก็เลื้อยลงนอนฟัง
"ถ้าจบแล้วจะทำงานที่ไหน..กรุงเทพฯ หรือจะกลับบ้านที่เพชรบูรณ์" นนท์ยิ้ม
"พี่ปอมความจำดีจัง..จำได้ด้วยว่าบ้านผมอยู่เพชรบูรณ์" ปอมหัวเราะ
"จะไม่ให้มันดีได้ไง..ก็ตอนนั้นแกเล่นชวนฉันไปบ้านแกยิก ยิกทุกวัน ไม่รู้ว่ามันมีดีอะไรที่
เพชรบูรณ์" นนท์หัวเราะยกมือขึ้นลูบหัวใหญ่ เขิลล์
"นึกแล้วก็ขำนะพี่..สงสัยตอนนั้นคงเป็นอารมณ์เด็กๆ มอ.ปลาย..แบบ!..ไม่เคยมีพี่ชายมาก่อน
มั้ง ผมมีแต่พี่สาวอ่ะ..พอเจอพี่ก็เลยติดอยากจะยกพี่สาวให้ซะอย่างงั้น..เลยตะล่อมให้ไป
เที่ยวบ้าน แฮะๆ" ตั๊มหัวเราะก๊ากก ปอมทำหน้าปูเลี่ยน ปูเลี่ยน แล้วเสียงตั๊มก็ลอยมา
"พี่ปอมแกมีของดีอยู่ที่ตัว..ใครเห็น..ใครก็ชอบ..ใครเห็น..ใครก็ร๊ากกกก..วันหลังขอแกดูจิ"
ปอมหันมาพยักหน้าให้ตั๊ม อยากกินโต๊ะจีนอีกคนเหรอ! ตั๊มยิ้มแล้วก็รีบเม้มปาก นนท์หัวเราะ
"ผมกะว่าจะลงไปกรุงเทพฯพี่..บริษัทฯมันเยอะดี เพชรบูรณ์มันไม่กว้างเท่า งานมันมีจำกัด"
ปอมยิ้ม
"ถ้าไม่เกี่ยงงานหนักๆ ไม่ใช่แค่ถ่ายภาพอย่างเดียว..จบแล้วก็โทรหาฉัน..เดี๋ยวฉันให้เบอร์ไว้จะ
ได้มาทำด้วยกัน" นนท์ดีใจสุด สุด
"จริงหรือเปล่าพี่ปอม..พี่ปอมพูดจริงนะ..หนักแค่ไหนผมก็ทำพี่" ตั๊มนอนอมยิ้มปากก็ส่งเสียง
มาแจ้วๆ
"งานหนักนา..แบกหิน..แบกอิฐ..แบกปูน..แบกทราย..โอ๊ย!สารพัดจะแบก..ไหวเหรอนนท์..
หนักนา" ปอมหันมายิ้มเย็นๆ ส่งให้..ตั๊มรีบเอามือปิดปาก ไม่พูดแล้วตัวเอง...เค้าไม่พูดแล้ว!
"ทำพี่..ยังไงก็จะทำไม่บ่นแน่นอนชัวร์" ปอมยิ้มให้ แล้วเสียงโจ้ก็ลอยเข้ามามือถือถาดเข้ามา
ด้วยปากก็เคี้ยว แหงบ แหงบ
"มาแล้ว! มาแล้ว..ฝีมือแม่ครัวจุดจ๋วย..ขวัญใจคนแถวๆนี้" แล้วก็วางโปะ!ลงบนเก้าอี้ตรงหน้า
ปอม..ปอมก้มลงมอง เห็นอาหารเหนือในถาดหลายจานมาก ปากก็เอ่ยออกมา
"อย่าบอกนะว่าไอ้จุ้นทำ" ว่าแล้วก็หยิบ แคปหมูจิ้มน้ำพริกหนุ่มเข้าปาก จ๊วบ! จ๊าบ! ตั๊มรีบลุก
ขึ้นมาบ้าง กระโดดป๊าบมานั่งข้างๆปอม จิ้มใหญ่ แล้วก็สุมหัวกัน สี่คน โจ้เคี้ยวหงุบ หงับปากก็
ส่งเสียงมา
"จริ๊ง!..ผมเห็นแกนั่งเรียงถ้วยเรียงชามใส่ถาดซะสวยเชียว..แล้วแกก็ค่อยๆ แกะหนังยางที่รัด
ถุงไว้ออก..บรรจงอย่างละเมียดละไม..เทลงไปในจานพรวด!..โอ๊ยยย!..พี่ปอมอ่ะเจ็บนะ!"
โดนตบกระบาลไปหนึ่งที
"ก็ไหนแกบอกว่าไอ้จุ้นทำ" โจ้ทำปากจึก จัก
"ก็ทำมั๊ยล่ะ..เทไอ้พวกเนี้ยใส่ชามอ่ะ" เถียงมีเถียง ปอมหัวเราะแล้วก็กินต่อ ปากก็เริ่มขยับ
"ป๊าดดด!..อร่อยเว้ย! เฮ้ย!...มันซื้อมาจากไหนวะ" ปอมปั้นข้าวเหนียวจิ้มน้ำพริกใส่ปากตุ้ยๆ
นนท์หัวเราะเคี้ยวหงุบ หงับ
"เห็นว่าพี่อะไรนะ..อ้อ!พี่ก้อยซื้อมาจากในเมืองน่ะ..ซื้อมาซะเยอะเชียว" นั่งกินสักครู่ จุ้นก็ถือ
อีกถาดออกมา เหลือบตามองเห็นนั่งสุมหัวกันอยู่ปากก็ส่งเสียง
"ทำไมไม่มากินกันบนโต๊ะ..นั่งจกกินเป็นเด็กๆไปได้..มานี่..ยกมานี่" กวักมือเรียกใหญ่ นั่น
แหละหนุ่มๆถึงลุกขึ้น ปอมก็รีบแถเข้าไปเลย
"จุ้นนน!..จุ้น!ทำอะไรให้ปอมกินเอ่ย!" ทำหน้าน่าร๊ากกก สะกิดแขนจุ้นยิก ยิก จุ้นหมั่นไส้
"ปากมันแผล็บเชียวแกไอ้ปอม!..ยังจะมาถามอีก" สามหนุ่มหัวเราะเกรียว..ปอมค้อนควับๆ มือ
ก็หยิบไส้อั่วเข้าปากเคี้ยวหงุบ หงับและก็นั่งลงข้างๆจุ้นนั่นแหละ จุ้นหันหน้ามาหา
"เออปอม!..พวกไอ้แนงจะขึ้นมาหรือเปล่า" ปอมพยักหน้า สายตาก็สำรวจอาหาร
"มา!..เห็นว่าจะตามมา น่าจะเป็นอาทิตย์หน้านี่แหละแต่ไม่รู้ว่าวันไหนนะ...จุ้นน! แกหยิบไอ้
ถ้วยนั้นให้หน่อยสิข้างๆ แกน่ะ อร่อยดี" จุ้นยิ้มเอื้อมมือหยิบให้
"อร่อยก็กินเยอะๆ มีอีกเพียบ พี่ก้อยซื้อมาตรึม..แก!จำพี่ก้อยได้หรือเปล่าปอม...พี่ก้อยแฟนพี่
พัฒน์แม่ของเจ้าติวน่ะ" ปอมพยักหน้าปากก็เคี้ยวตุ้ยๆ แล้วก็กลืนเอื๊อก ปากค่อยๆ พูดออกมา
"จำได้..สวยเชียว! สาวเหนือขนานแท้..แต่ทำไมปีที่แล้วฉันไม่เห็นไอ้เด็กอ้วนล่ะ..เพิ่งเกิด
เหรอ!" จุ้นหัวเราะเขกหัวปอมไปหนึ่งที
"ไอ้ทุเร..ปอม! เด็กเพิ่งเกิดบ้าอะไรเดินได้ วิ่งได้ พูดได้แล้ว..เจ้าติวน่ะห้าขวบแล้วนะ..ชอบพูด
ให้ขำ!ไอ้บ้านี่" ปอมอมยิ้มหันมานั่งท้าวคาง ทำตาเชื่อมมองหน้าจุ้นซะอย่างงั้น
"มุขอ่ะ!..อยากให้จุ้นหัวเราะ..น่ารักดีฉันชอบ" เล่นเอาจุ้นหน้าร้อนวาบ วาบ..พวกหนุ่มๆ สาม
คนที่นั่งอยู่บนโต๊ะด้วยพอได้ยินประโยคนี้ก็อมยิ้ม พยัก เพยิกหน้า ชวนกันไปนั่งที่อื่นไม่อยาก
เป็นก้าง..รีบยกถาดเดินหนีกลับไปนั่งที่เดิม..จุ้นแหงะหน้าไปมองแล้วก็ขมวดคิ้ว ยกมือตีแขน
ปอมดังเพี๊ยะ!
"ไอ้บ้านี่!..ชอบทำให้ฉันอายนักใช่มั๊ยพูดซะเสียงดัง..ดูซิไอ้พวกนั้นมันเดินหนีกันหมด" ปอม
หัวเราะ
"ไม่เห็นเป็นไรเลยจุ้น..แฟนกันคุยกันไม่แปลกหรอก และพวกมันลุกไปก็ถูกแล้ว ลองไม่ลุกสิ
ฉันจะไล่เตะเรียงตัวเลยโทษฐานแอบฟังคนอื่นเค้าคุยกัน" จุ้นค้อนควับ ปอมมองจุ้นตาไม่
กระพริบยิ้มมุมปากนิดนึง จุ้นมีหลบสายตารีบส่งเสียงดังกลบเกลื่อน
"แกเป็นบ้าอะไรไอ้ปอม! ชอบใช้สายตาแบบนั้นมองฉันนัก..ไอ้ทะลึ่งนี่" ปอมยิ้ม ก้มหัวลงฟุบ
ไปกับโต๊ะตะแคงข้างหันมาทางจุ้น ปากก็เอื้อนเอ่ยออกมาเบาๆ
"สายตาแบบไหนล่ะจุ้นฉันยังไม่รู้ตัวเลย..ฉันก็มองแกปกติเหมือนทุกครั้ง..แล้วทำไม!..มองไม่
ได้เหรอหรือว่าเขิลล์..ถ้าเขิลล์ก็ต้องรีบปรับตัวได้แล้วนะจุ้น..เพราะฉันคงไม่หยุดมองแกง่ายๆ
หรอก" อุณภูมิความร้อนเริ่มขึ้นหน้าจุ้น
"ก็..ก็ฉันไม่ชอบนี่" ปอมยังยิ้มอยู่ สายตาก็มองหน้าจุ้นนิ่ง
"ก็..ทำไมไม่ชอบล่า" จุ้นหน้าแดง ปากก็โบ๊ย!ไป
"ไม่รุ" ปอมหัวเราะ
"ต้องรู้สิ!จะมาพูดว่าไม่รู้ง่ายๆได้ไง มันต้องมีเหตุผล...จุ้นน!.ที่แกไม่ชอบเวลาฉันมองแกแบบ
นั้นเพราะว่าแกเขิลล์ใช่หรือเปล่า ถ้าใช่ก็แสดงว่าแกชอบ ถ้าไม่ชอบก็คงไม่เขิลล์ แต่ถ้าไม่
ใช่..เป็นอย่างอื่นเช่น เห็นแล้วรำคาญ เห็นแล้วหงุดหงิดน่ะ อันนั้นก็คงจะไม่ชอบจริงๆ แกเป็น
แบบไหนล่ะจุ้น!ไหนลองบอกให้ฉันฟังซิ" จุ้นขมวดคิ้วทำปากจึก จัก
"ไม่รุ!..มันบอกไม่ถูกมันแปลกๆ..แล้วแกจะมาถามเอาอะไรฮึ!ไอ้ปอม" เริ่มใช้น้ำเสียงหงุด
หงิดกลบเกลื่อน ปอมยิ้ม
"อ้าว! แกลืมแล้วเหรอฉันเป็นหมอน้า..หมอก็ต้องวิเคราะห์สิหาสาเหตุของโรค..จะได้แก้ไขได้
ถูกจุด" จุ้นค้อนควับ
"ไอ้บ้าปอม!" ปอมอมยิ้มนอนมองหน้าจุ้นอยู่อย่างงั้น..ปากก็ค่อยๆส่งเสียงออกมาเบาๆ
"ไอ้บ้าปอม!..ไอ้ทะลึ่งปอม!..ไอ้ทุเร..ปอม!..ประโยคแบบนี้ใครพูดก็ไม่ได้อารมณ์เท่าแกพูด
จุ้นน! ฟังแล้วมันดูน่ารักเวลาที่ออกจากปากแก..คำด่ามันเปลี่ยนเป็นคำชมซะอย่างงั้น..ทำยัง
ไงดีอ่ะจุ้นฉันอยากได้ยินประโยคแบบนี้ที่ออกจากปากแกตลอดไป" จุ้นหันมามองหน้าปอม
สายตามาเจอกันท่ามกลางพระอาทิตย์อัสดง ที่กำลังลดหลั่นลับลงหลังเขา...........
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 มิ.ย. 2554, 00:10:31 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 มิ.ย. 2554, 00:10:31 น.
จำนวนการเข้าชม : 1792
| << ตอนที่ : 31 สัญญา.... | ตอนที่ 33 : เคลีย์ >> |