จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"

Tags: จุ้นกะปอม

ตอน: ตอนที่ 33 : เคลีย์

หลังจากที่ไปช่วยงานในไร่มาทั้งวัน พวกหนุ่มๆ โจ้ ตั้ม และนนท์ ก็เลยตั้งวงตรงระเบียง กินน้ำ
กระชับมิตรกัน มีปอมนอนอ่านการ์ตูนผึ่งพุงอยู่บนเก้าอี้ยาวข้างๆ ไม่ได้ร่วมวงด้วย..

"พี่ปอมเร้ว!..ดีดหน่อยดิอยากร้องอ่ะ" เสียงโจ้โอดครวญ เซ้าซี้คลอเคลียอยู่แถวๆขาปอม

"ไม่เอ๊า!..จะอ่านหนังสือ" รีบพลิกตัวหนีหันหน้าไปทางไร่ส้ม แล้วโจ้ก็เริ่มพล่าม

"โห! วัยรุ่นเซ็งงง..ว่ะ!...ไม่จ๊าบเลย...หนังสือน่ะเอาไปอ่านที่กรุงเทพก็ได้..นี่มันเชียงรายนะ
เฮีย..เชียงราย...หาที่ไหนได้บรรยากาศแบบเนี้ย พระจันทร์เต็มดวง...ท้องฟ้ามีดาวระยิบ
ระยับ..เสียงจิ้งหรีดร้องจี๊ด จี๊ด...อากาศกำลังได้ที่...แล้วดูเด๊ะ..นอนอ่านหนังสือการ์ตูนเป็น
เด่ะ เด่ะ...เดี๋ยะบอกให้พี่จุ้นเลิกคบเลยนี่..ทำตัวเป็นเด่ะไม่รู้จักโต" เงียบ! ไม่กระเตื้อง ไม่มี
ปฎิกิริยาโต้ตอบ นนท์ กับตั๊มหัวเราะคิกคัก โจ้เขย่าตัวปอมใหญ่ทำหน้าง้อเต็มที่

"พี่ปอมม..อ่าา...ดีดหน่อยเร้วอยากร้องอ่ะ..เร็วดิ" ปอมทำเสียงจึก จัก เริ่มขัดใจ ส่งเสียงข้าม
มา

"ไม่เอ๊า...แกก็ดีดกันไปเองฉันขี้เกียจ" โจ้ค้อนควับให้หลังปอม

"ก็ดีดกันเป็นที่ไหนล่ะ...ถ้าดีดเป็นไม่ง้อหรอก" ไม่ลดละ

"งั้นก็ไม่ต้องดีดร้องปากเปล่าไปนั่นแหละ"

"โห่! เฮีย..มันจะไปได้อารมณ์อารัยอ่ะ..มันต้องมีดนตรีด้วย..น้า..เฮียน้า..ลุก ลุก เร้ว" เขย่า
เขย่า นั่นแหละถึงลุกได้ทำตาขวางใส่โจ้

"เออๆ มา..มา..เซ้าซี้จริงเชียว..ไอ้พวกนี้หนิ...ไหน" โจ้รีบกุลีกุจอ ส่งกีต้าร์พร้อมหนังสือเพลง
ให้ปอม กลัวปอมเปลี่ยนใจ..พอปอมเห็นหนังสือเท่านั้นแหละ หัวเราะก๊ากก! รีบเปิดดูใหญ่

"รุ่นไหนวะเนี่ย!..โอ้โห...รุ่นคุณป้ายังสาว...ไอ้โจ้!รุ่น..สาว สาว สาว..เลยนะเอ็ง..อะไรอีกล่ะ...
น้าแจ้...มีน้าแจ้ด้วยเว้ย..ไปขุดมาจากไหนวะ" ปากถาม มือก็เปิดไป สามหนุ่มหัวเราะกระจาย

"พี่จุ้นแกหยิบมาให้พร้อมกับกีต้าร์นั่นแหละ..แกบอกว่าโละมากจากบ้านที่กรุงเทพฯ พี่ไทด์แก
เสียดายไม่อยากทิ้งเลยส่งมาไว้ที่นี่" ปอมหัวเราะคิก คัก เปิดเข้าไป แล้วก็ต้องสะดุดอยู่ที่หน้า
นึงเพราะมี ลายมือคุ้นๆ ขีดๆ ฆ่าๆ อยู่บนหน้ากระดาษ ก้มลงอ่านใหญ่

"อะไรวะเนี่ย..ไทด์รักจิ๊บ..อยากบอกแต่ใจไม่กล้า..เลยส่งเพลงมาเป็นคำพูด..หวังว่ามันคงจะ
พิสูจน์..ว่าคำพูดนี้ออกจากใจ..” ก๊ากกก 555 แหกปากหัวเราะดังลั่น สามหนุ่มรีบชะโงกมา
อ่านบ้างแล้วก็หัวเราะกันเป็นแถบ เสียงปอมก็ออกมาใหม่

"โค-ต-ร ลิเกเลยว่ะ...สมัยไหนวะเนี่ย ไหนดูดิแกส่งเพลงอะไรให้สาววะ..อึมหึมม์..เลือกเพลง
เพราะซะด้วยโว้ย!" หัวเราะเอิ๊ก อ๊าก แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองหนุ่มๆ หน้ายังยิ้มอยู่

"ไหน..พวกแกจะให้เล่นเพลงอะไร..บอกๆมา จะได้เสร็จๆ" พูดเสร็จก็ทำตาโตเพิ่งนึกได้

"เฮ้ย!วันนี้วันอะไรวะ..ไอ้จั๊ม ไอ้โต้..เอ้ย! ไอ้โจ้ ไอ้ตั๊ม" ลิ้นพันกันรีบจัด สามหนุ่มหัวเราะ ขำ
แล้วเสียงตั๊มก็ส่งมา

"วันนี้..วันจันทร์ ที่1 กุมภาพันธ์..ขึ้นหลายค่ำ...พระจันทร์กำลังเต็มดวง..งับ!" ปอมรีบวางกีต้าร์
ลุกจากเก้าอี้พรึบ!ทันที

"กี่ทุ่มแล้ววะ" โจ้ขมวดคิ้วยกนาฬิกาที่ข้อมือดู

"สองทุ่ม สี่สิบห้า..เป็นอะไรพี่ปอม ท่าทางตื่นเต้นเชียว" ปอมหันมายักคิ้วให้

"วันนี้..นางเอกออกโรงวันแรกโว๊ย!" ว่าแล้วก็เดินเข้าไปในบ้าน โจ้หันมามองหน้าตั๊ม แล้วก็นึก
ขึ้นได้

"เออ!ใช่วันนี้นี่หว่า..เกือบลืมแล้วมั๊ยล่ะ" โจ้กับตั๊ม รีบหันมาชวน นนท์ให้เข้าไปในบ้านด้วยกัน
ปอมเดินเข้ามาในห้องโถงเห็นจุ้นนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาตัวยาว มีปลายนั่งดูหนังอยู่บน
โซฟาอีกตัว ปอมยิ้มแล้วก็แถเข้าไปนั่งข้างๆ จุ้น

"จุ้นนน! ทำอะไรอยู่เหรอ" ยิ้มตาหยี ออเซาะ ออเซาะ จุ้นเงยหน้าขึ้นมามอง

"กินข้าว" ปอมค้อนให้ควับ

"เดี๋ยวนี้มุขเยอะน้า..ปอมรวยแล้วไม่ต้องแจกเยอะหรอก..แค่นี้ก็ใช้ไม่หมดแล้วน้าตัวเอ๊ง!"
กระแซะ กระแซะ เข้ามาหาจุ้น..จุ้นหัวเราะ หันไปเห็นสามหนุ่มเดินตามเข้ามาด้วยแล้วก็ลงไป
นั่งบ้าง นอนบ้างอยู่หน้าจอโทรทัศน์ปากก็เอ่ยออกไป

"เลิกกินกันแล้วเหรอ..ทำไมเร็วจัง" โจ้หันมามอง

"พี่ปอมแกติดละครหลังข่าว ติดนางเอกน่ะ..เซ้าซี้อยากจะดูให้ได้..ไอ้พวกผมก็ไม่อยากขัดใจ
ก็เลยตามใจแก" จุ้นหันมามองหน้าปอม ทำปากแบะ

"แกเนี่ยนะไอ้ปอม! ติดละคร..ติดนางเอก..ฉันไม่อยากจะเชื่อมีเวลาดูกะเค้าด้วยเหรอ!" ปอม
หัวเราะ หลี่ตาให้จุ้น

"ไอ้จุ้นนน!..เดี๋ยวนี้เอาใหญ่ดูถูกฉันเหรอ..ล่าสุดนี่ฉันดูเมื่อเร็วๆนี้เอง..เรื่องอะไรนะ..อ้อ!..ดาว
พระศุกร์..อุ้ย!นางเอกน่าสงสาร..ฉันล่ะอยากจะเข้าไปช่วยซะจริง จรี๊ง" จุ้นหัวเราะ เขกหัวปอม
ไปทีนึง

"ไอ้บ้าปอม!..จบไปตั้งกี่ชาติแล้วน่ะ..ไอ้กะล่อน!" ปอมนั่งยิ้ม แล้วก็หันไปดูโทรทัศน์ ปากก็
ถามตั้มที่นอนอยู่หน้าโทรทัศน์

"ตั๊ม ปล่อยพร้อมกันทุกช่องป่ะ" ตั๊มแหงะหน้ามามอง

"พี่เคนบอกว่าวันเดียวกันทุกช่องพี่...แต่ไม่แน่ใจเวลาว่าจะพร้อมกันหรือเปล่าแต่จะปล่อยหลัง
สามทุ่มไปแล้ว" ปอมพยักหน้า จุ้นหันมามอง

"โฆษณาตัวใหม่เหรอ!" ปอมยิ้มให้

"มาลาบีชรีสอร์ท..วันนี้วันแรก" จุ้นเลิกคิ้ว

"เสร็จแล้วเหรอ...ทำไมไวจัง" ปอมจุ๊!ปาก มองหน้าจุ้น ส่ายหัวงึกหงัก

"แกพูดอยู่กับใครไอ้จุ้น!..นี่ระดับมือโปรทำนะโว๊ย! หยุมหยิมว่ะ..ยากกว่านี้มีอีกมั๊ย!" หนุ่มๆทั้ง
นั่ง ทั้งนอนหัวเราะกันเกรียว ปลายก็นั่งหัวเราะคิก คัก จุ้นเบะปากหมั่นไส้

"มาแล้ว! มาแล้ว!" เสียงตั๊มเรียกอย่างไว ทุกคนหันมามองที่หน้าจอกันหมด

เปิดฉากมาด้วยหน้าจอสีดำ แล้วตัวอักษร "มาลาบีช รีสอร์ท" สีแดงก็โผล่ขึ้นมาตรงกลางจอ
ประมาณ 1วินาที ตัวหนังสือก็หายไป แต่พื้นภาพสีดำยังคงอยู่ ระหว่างที่ภาพเคลื่อนไหวมีเสียง
เพลงบรรเลงเบาๆ ประกอบไปด้วย จุ้นนั่งมองตาไม่กระพริบ จากมืดก็ค่อยๆ สว่างมองเห็นเส้น
แบ่งน้ำกับฟ้าอยู่ไกลๆ แล้วแสงสีส้มก็สาดออกมาระหว่างน้ำกับฟ้า เสียงปลาย กับ นนท์ก็พูด
ออกมาพร้อมกัน ตาก็ยังจ้องจออยู่

"สวยจัง...พี่ปอม" โจ้กับตั๊มปลื้ม จุ้นได้ยินก็หันมายิ้มให้ปอม ปอมยิ้มตอบชี้นิ้วไปที่ตั๊ม

"ไอ้ตั๊มมันเป็นคนจับภาพ" จุ้นเลิกคิ้ว จริงเหรอ!ไม่อยากจะเชื่อ...เออ!เก่งโว๊ย..แล้วก็หันไป
มองจอใหม่

ฟ้าเริ่มสว่างมากขึ้นน้ำทะเลนิ่งสงบมีหมอกลอยอยู่เหนือผิวน้ำ มุมซ้ายมือของจอโทรทัศน์เห็น
ห้องพักตั้งอยู่เด่นเป็นสง่ามีระเบียงยื่นออกมา..พระอาทิตย์เคลื่อนขึ้นมาทีละนิด ทีละนิด แล้ว
สาวน้อยนางนึงก็เดินออกมาจากห้องสวมเสื้อผ้าสีขาวมีฮู้ดคลุมหัวอยู่ จุ้นมองแล้วก็ขมวดคิ้ว
เสียงโจ้กับตั๊มหัวเราะคิก คัก ปอมนั่งอมยิ้มสังเกตปฏิกริยาจุ้นเป็นพัก ๆ แล้วปลายก็ส่งเสียงมา
ใหม่รีบหันหน้ามามองจุ้น

"นั่นพี่จุ้นนี่..พี่จุ้นเป็นนางแบบเหรอ!น่ารักจัง" แล้วก็หันไปมองจออีกครั้ง จุ้นยัง งงอยู่จ้องจอตา
ไม่กระพริบ

ภาพค่อยๆ เคลื่อน เห็นพระอาทิตย์ขยับขึ้นที่ละน้อยทางขวามือของจอภาพ ส่วนจอทางซ้าย
จุ้นยืนนิ่งหันหน้าไปทางพระอาทิตย์ เอามือไขว้ไว้ข้างหลังเงยหน้าขึ้นสูดลมหายใจฮู๊ดที่สวม
อยู่ค่อยๆ เลื่อนหล่น ภาพเคลื่อนไปจับหน้าด้านขวาของจุ้นเห็นแก้มเนียน..จุ้นขมวดคิ้วหันหน้า
มาหาปอม

"แกแอบถ่ายฉันเหรอไอ้ปอม!" ปอมเลิกคิ้ว อมยิ้มให้

"ดูก่อนจุ้น! เดี๋ยวค่อยพูด..มีไม่กี่นาทีเอง" หันไปมองโทรทัศน์ใหม่ จุ้นค้อนควับหันมาดูบ้าง

บนจอเป็นภาพกิจกรรมที่ทำกันตอนกลางวันว่ายน้ำ ดำน้ำดูประการัง..แล้วก็มาจบที่ภาพ
พระอาทิตย์ตกสีส้มสว่างสะท้อนส่องแสง มีสองหนุ่มสาว นอนเคียงกันอยู่บนเตียงผ้าใบโผล่
แต่ศรีษะออกมา แล้วเสียงทุ้มๆ นุ่มๆ ก็ดังออกมา

"บรรยากาศสบาย..สบาย.ชีวิตที่เรียบง่าย..คุณสามารถสัมผัสได้..ที่ มาลาบีช รีสอร์ท..สวรรค์
ของคนเดินดิน"

แล้วเสียงตบมือก็เกรียว กราว โจ้กับ ตั๊มยิ้มหน้าบานตบมือด้วยดีใจ จะว่าไปงานชิ้นนี้ถือเป็น
งานแรกที่ทั้งสองคนมีส่วนร่วมมากที่สุดกว่าทุกงานก็ว่าได้ เลยรู้สึกภูมิใจไม่ใช่น้อย จุ้นยิ้มหัน
หน้ามาหาปอม

"เมื่อกี้เสียงไอ้!อ๊อด ใช่ป่ะ" ปอมพยักหน้า

"เออ!..ให้มันมาช่วยใส่เสียงให้" โจ้กับตั๊มรีบหันมาเสริม...

"พี่ปอมแกทำทุกอย่างเลยพี่จุ้น..ดึงคนโน้นมาช่วย ดึงคนนี้มาช่วย..บีบงบอ่ะพี่..กลัวบาน" จุ้น
หัวเราะ หันหน้ามาหาปอมพูดประชดประชันออกมา

"แกก็เลยเอาฉันมาช่วยแกด้วยงั้นสิ! หน้าฉันถึงเสนอไปอยู่บนจอได้น่ะ" ปอมหัวเราะ ทีนี้ไม่ใช่
แต่หน้าแล้วที่หันมา ตัวก็หันมาหาจุ้นด้วยยกขาซ้ายขึ้นมาบนโซฟา

"ฉันไม่ได้ถือวิสาสะนะจุ้น..ฉันให้พี่ไทด์ดูแล้วและแกก็เห็นดีด้วย พอส่งเรื่องให้คุณมณดู..คุณ
มณก็โอเคไม่ปฏิเสธแถมชอบอีกตังหาก..เค้าบอกว่าหน้าแกมันบริสุทธิ์ดีเหมือนเด็กทารกตอน
ตื่นนอน..และที่สำคัญฉันไม่ได้ใช้งานแกฟรีๆด้วย..ฉันอัดต้นฉบับไว้ให้แกนะอย่างสวยเลย..
ไอ้อันนี้มันตัดไปบ้างบางส่วนเวลามันไม่พออ่ะ!..เอาเก็บไว้ดูตอนอายุมากขึ้นไงจุ้น..มันมีค่า
ทางใจน้า" จุ้นหน้ามุ้ย ค้อนควับ ปอมหัวเราะถูกใจแหย่เค้าได้ ยกมือขึ้นหยิกแก้มจุ้น..จุ้นตีมือ
ปอมเพี๊ย!

"ฮัดเช่ย! ฮัดเช่ย!..อะแฮ้ม..อะแฮ้มติดคอว่ะไอ้ตั๊ม..ออกไปหาน้ำกระชับมิตรกินกันดีกว่า..ไป
นนท์..ไปนั่งกระชับมิตรกับพวกพี่หน่อย..อยู่ในนี้มันร้อนว่ะองศามันเดือดพล่าน" เท่านั้นแหละ
ปอมลุกพรวดจากโซฟาเลย กะจะล่อซักป๊าบ..แต่ช้ากว่าโจ้วิ่งปรู๊ดออกไปข้างนอกแล้ว เพราะ
โจ้ขยับตัวตั้งแต่ปอมขยับขาแล้ว ปอมยืนหัวเราะอยู่งั้น เอือม! ปลายที่นั่งมองอยู่หัวเราะออก
มาด้วย และก็ลุกขึ้นเดินกลับเข้าห้องตัวเอง แล้วเสียงโจ้ก็ลอยเข้ามา...

"พี่ปอมรออยู่น้า..กีต้าร์น่ะเมื่อไหร่จะมาเล่น..เดี๋ยวก็เก็บซะเลยนี่! ไม่รง ไม่ร้องมันแล้ว" บ่น
ปอดแปดเข้ามา จุ้นหัวเราะ พยักเพยิกหน้ากับปอม

"แกก็ไปเล่นให้มันหน่อยดิ..ฉันได้ยินมันเซ้าซี้แกตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ" ปอมหันมายิ้มให้

"แล้วแกล่ะจุ้น! ไม่ออกไปด้วยกันเหรอ" จุ้นส่ายหน้า

"ไม่อ่ะฉันจะนอนแล้ว..ง่วง!" ปอมยิ้มยกมือยีหัวจุ้น..จุ้นเบี่ยงหัวหลบทำปากจึก จัก

"ฝันถึงปอมด้วยน้าจุ้น..เดี๋ยวคืนนี้ปอมไปหา" จุ้นตาเหลือก ปอมหัวเราะ

"ในฝันอ่ะ!" แล้วก็เดินออกไปนอกระเบียง จุ้นนั่งอมยิ้มแล้วก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องตัวเอง



####################################################



กรุงเตบ!


"ตีด! ตีด!" เสียงโทรศัพท์เรียกเข้า แน๊ท! รีบหยิบขึ้นมาดูพอเห็นชื่อว่าเป็นใครก็ยิ้ม

"หวัดดีค่ะ!"

"หวัดดีแน๊ท! ทำไมน้ำเสียงมันฟังดูห่างเหินจัง" แน๊ทยิ้มสายตาก็มองมณทิราที่นั่งกินข้าวอยู่
ด้วยกัน

"มีอะไรหรือคะพี่ไทด์" ปลายสายอมยิ้มเพลียๆ เอนตัวพิงไปกับพนักเก้าอี้

"เศร้าเนอะ!..เดี๋ยวนี้ต้องมีอะไรถึงจะโทรหาแน๊ทได้..เป็นเหมือนอย่างเดิมไม่ได้เหรอแน๊ท! พี่
นึกว่าเราเข้าใจกันแล้วซะอีก" แน๊ทขมวดคิ้ว รีบลุกขึ้นพยักหน้ากับมณ ชี้นิ้วออกไปนอกบ้าน
[ประมาณว่า พี่ออกไปคุยข้างนอกนะ : ผู้แต่ง] มณพยักหน้าตอบแล้วก็นั่งเล็มอาหารต่อ

"เป็นอะไรคะ...วันนี้น้ำเสียงดูเพลียๆ"

"ไม่มีอะไรมากหรอก..พี่แค่งานยุ่งนิดหน่อยหวังจะพักสมอง..เลยลองโทรหาแน๊ทดู แต่ได้ฟัง
น้ำเสียงแล้วใจหายไปซะครึ่ง..มันยังมีเรื่องอะไรกวนใจแน๊ทอยู่หรือเปล่า! เรื่องระหว่างเราน่ะ..
บอกพี่ได้นะ" แน๊ทเงียบไปนิดนึง แล้วเสียงก็ค่อยๆออกมา

"ไม่มีอะไรกวนใจหรอกค่ะเรื่องระหว่างเราน่ะ...แต่มันเป็นตัวของแน๊ทเองคนเดียวมากกว่า..
แน๊ทอยากสำรวจตัวเองให้แนใจอีกนิด ว่าความรู้สึกที่เป็นอยู่ ณ ตอนนี้น่ะมันใช่ความรู้สึกแบบ
เดิมหรือเปล่า..แน๊ทไม่อยากเป็นเหมือนเมื่อห้าปีที่แล้ว..กว่ามันจะหายได้มันนานค่ะพี่ไทด์..
ตอนนั้นน่ะ!แน๊ทยังเด็กมาก.แค่พี่ไทด์ไม่มีเวลาให้ก็รู้สึกไม่ดีแล้ว คิดโน่นคิดนี่ไปหมด แล้วก็
หนีความรู้สึกของตัวเองไปซะอย่างงั้น..ไม่อยากให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอยค่ะ..เพราะแน๊ทรู้ดี
ว่าถ้าเลือกที่จะคบกับพี่ไทด์แล้ว มันต้องเจอเหตุการณ์แบบนั้นอีกแน่ๆ ด้วยหน้าที่และก็ความ
รับผิดชอบที่พี่ไทด์มีเพิ่มขึ้น เวลาที่จะมีให้กันมันก็คงต้องลดน้อยถอยลงไปด้วย..แน๊ทก็
เลยอยากจะสำรวจให้แน่ใจค่ะว่าแน๊ทยอมรับตรงนั้นได้..ไม่อยากดันทุรังค่ะเดี๋ยวจะเจ็บด้วย
กันทั้งสองฝ่าย" ปลายสายอึ้งยกมือขึ้นบีบขมับ เงียบไปสักครู่นึงแล้วก็พูดน้ำเสียงเนิบ ๆออก
มา

"แน๊ทฟังพี่นะ..เรื่องที่ผ่านมาพี่ขอโทษ..พี่ยอมรับผิดแต่เพียงผู้เดียว ไม่ขอแก้ตัวใดๆทั้งสิ้น..
สำหรับเรื่องอนาคตพี่ก็เข้าใจนะ..มันคงเป็นเรื่องยากที่จะต้องตัดสินใจไอ้เรื่องแบบนี้ในเวลาอัน
รวดเร็ว..แต่ยังไงพี่ก็ยอมรับการตัดสินใจของแน๊ททุกอย่าง!..ถึงแม้มันอาจจะไม่ใช่คำตอบที่พี่
ต้องการก็เถอะ...แต่พี่ขอเถอะนะถ้ามันจะต้องยุติกันจริงๆ ขอให้เรายังคงความรู้สึกดีดีที่เคยมี
ให้กันไว้อยู่..อย่าให้มันต้องยุติตามไปด้วยเลยนะพี่ขอร้อง!" แล้วเสียงปลายสายก็เงียบไป
แน๊ท งง!

"พี่ไทด์คะ"

"แน๊ท! ตอนนี้พี่ต้องขอตัวก่อนนะเผอิญพี่มีประชุมด่วนน่ะ..บายนะจ๊ะแล้วพี่จะโทรไปใหม่"
แน๊ทขมวดคิ้ว..ยังไม่ทันจะอ้าปากสายก็ตัดไปซะแล้ว น้ำตาเริ่มคลอ นั่งยองๆลงกับพื้นสะอื้น
เฮือกๆ ปากก็พึมพาออกมาเบาๆ

"ไอ้พี่ไทด์บ้า!..ยังไงก็ยังคงเห็นงานดีกว่าเราอยู่นั่นเองแหละ!" มีมือมาจับที่ไหล่ พร้อมกับส่ง
เสียงถามมาเบาๆ

"พี่แน๊ท!..เป็นอะไร" แน๊ทรีบเช็ดน้ำตา หันหน้ามามองลุกขึ้นยิ้มให้มณ

"ไม่เป็นไรจ๊ะ! ไม่เป็นไร!..พี่ไม่เป็นไร๊!" แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีกระรอก สะอื้นเฮือกๆ มณรีบ
รั้งตัวแน๊ทเข้ามากอดลูบหลังลูบไหล่ให้

"พี่แน๊ท!..พี่แน๊ท!เป็นอะไร..คุยกับมณได้นะ" แน๊ทยังสะอื้นอยู่ มณพาแน๊ทเข้ามาในบ้าน แล้ว
ก็นั่งมองแน๊ทอยู่อย่างงั้น ซักครู่แน๊ทก็ส่งเสียงออกมาเหมือนพร้อมที่จะคุย

"มณ..ถ้ามณรักใครซักคนนึง..มณพร้อมที่เปลี่ยนตัวเองเพื่อเค้ามั๊ย" มณอมยิ้ม

"เปลี่ยนตัวเองไปในทางไหนล่ะพี่แน๊ท!..ถ้าเปลี่ยนแล้วฝืนใจตัวเองมากมณก็ไม่เปลี่ยนหรอก..
แต่ถ้าทำแล้วมันไม่เดือดร้อนอะไรมากมาย ชีวิตยังคงดำเนินอยู่ได้ และก็ทำให้คนที่เรารักมี
ความสุขมันก็น่าสน..มันขึ้นอยู่กับเหตุผลด้วย ว่ามันเป็นแบบไหน" แน๊ทส่งยิ้มให้ น้ำตาแห้ง
เหือดหายไปแล้ว ปากก็เอื้อนเอ่ยออกมาเบาๆ

"ผู้หญิงเรานี่! ถ้ารักแล้วก็ทำได้ทุกอย่างเนอะ..ยิ่งถ้ารักมากยิ่งแล้วใหญ่ยอมได้สารพัด..ทำไม
ผู้ชายถึงไม่เป็นคนปรับเปลี่ยนบ้างนะทำไมถึงต้องให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายเปลี่ยนก่อนตลอดเวลา"
มณยิ้มให้

"ก็เพราะคำว่าผู้หญิงเค้าระบุไว้ว่าเป็นเพศที่อ่อนไหวง่ายไงพี่แน๊ท..อันนี้ไม่ได้พูดเองนะเคย
อ่านและก็ไม่ได้เหมารวมทั้งหมดด้วย แต่ส่วนมากน่ะ..เป็นเพศที่อะไรก็ได้ทำได้เสมอไม่ยุ่ง
ยาก..ไม่เรื่องมาก..ไม่มีฟอร์มพอจะเปลี่ยนแปลงอะไรมันก็ไม่ค่อยเคอะเขิลล์..แต่คำว่าผู้ชาย
เค้าระบุไว้ว่าเป็นเพศที่แข็งแกร่ง..จะทำอะไรแต่ละทีก็คิดมาก ยุ่งยาก เรื่องมากไปซะหมด
ฟอร์มก็เยอะ และระบุไว้เลยว่ามั่นคง เพราะฉะนั้นถ้าจะให้เค้าเปลี่ยนเนี่ยก็อาจจะยากอยู่ซัก
หน่อย..แต่บางทีเค้าก็เปลี่ยนนะ..เปลี่ยนทีละนิดน่ะเราอาจจะมองไม่ค่อยเห็นหรอกต้องดูกัน
ระยะยาว..เพราะฉะนั้นผู้หญิงที่เจอผู้ชายแบบฟอร์มเยอะๆ คิดมากหน่อยๆ นี่ก็เห็นจะต้องทำใจ
ล่ะนะ..พยายามปรับตัวเข้าหาเค้ามากหน่อย..ส่วนผู้หญิงที่เจอผู้ชายไม่มีฟอร์ม ไม่คิดมาก ไม่
ยุ่งยาก อะไรก็ได้อันนั้นก็ถือว่าโชคดีไปไม่ต้องปรับเปลี่ยนตัวเอง..แถมมิหนำซ้ำฝ่ายชายจะ
ยอมเปลี่ยนตัวเองเพื่อผู้หญิงซะอีก..เพราะกล้าที่จะแสดงออกไงไม่เคอะเขิลล์" แน๊ทพยัก
หน้าให้ สายตาเม่อมองออกไปในสวนหลังบ้าน

"ก็คงจะจริงอย่างที่มณพูดน่ะแหละ..ผู้หญิงเป็นเพศที่อ่อนไหวง่าย..ยอมได้สารพัด" พูดจบก็
ยิ้มออกมา แล้วก็หันหน้ามาทางมณ

"ขอบใจมากนะมณที่อยู่เป็นเพื่อนพี่..และก็ทำให้พี่กระจ่างได้ภายในเวลาไม่กี่นาที"
มณหัวเราะ

"ไม่เป็นไร มณชอบพูดเรื่องแบบเนี้ยถามมาเถอะตอบได้..ดีขึ้นแล้วใช่ไหมพี่แน๊ท!" แน๊ทพยัก
หน้า

"ถ้างั้นมณขอตัวก่อนนะ..เพราะมีนัดกับบริษัทฯ ทัวร์ไว้ตอนบ่ายสามโมง เดี๋ยวไม่ทัน...อ้อ!
แอบบอกอีกอย่างนึงให้แอบอิจฉาเล่น..มณมีนัดกับพี่เคนตอนหกโมงครึ่งด้วย" แล้วก็ลุกขึ้น
ยืน อมยิ้มยักคิ้วส่งให้ แน๊ทยิ้มหมั่นไส้ลุกขึ้นยืนตามจะเดินออกมาส่งด้วย

"เดี๋ยวนี้ก้าวหน้านะ..เรียกพี่คง พี่เคนมีนัดกินข้าวกันด้วย" มณยิ้มยิงฟันเห็นเขี้ยว แล้วก็เดิน
ออกมาด้วยกัน

"อ่ะ! ไม่ได้หรอกคบกันมันก็ต้องก้าวหน้าขึ้น ถ้าคบแล้วถอยหลังอันนั้นมณก็ไม่รับหรอก เสีย
เวลา..เวลาเดี๋ยวนี้ยิ่งหายากอยู่ไม่อยากให้มันเสียไปโดยใช่เหตุ..พี่แน๊ทก็เหมือนกันถ้าคิดได้
แล้วก็รีบไขว่คว้าตามหาหัวใจตัวเองซะ..อย่าให้มันค้างเติ่งอยู่นาน..ไม่งั้นเวลามันจะสูญเปล่า
มณเสียดายแทน" ว่าแล้วก็จะเดินไป เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้เลยหันมาใหม่

"อ้อ! อีกข้อจะได้อิจฉาเยอะๆ วันศุกร์นี้มณจะขึ้นไปเชียงรายกับพวกพี่เคน..กลุ่มเค้านั้น
แหละ..รู้สึกว่าพี่ไทด์ก็จะไปด้วยนะเห็นพี่เคนบอกว่างั้น..แล้วพี่เคนก็บอกอีกด้วยว่าพี่ไทด์จะ
ชวนพี่แน๊ทไปด้วย เพราะฉะนั้นถ้าเค้าชวนก็ไม่ต้องปฏิเสธล่ะ ทำตามหัวใจตัวเองซะบ้าง" ยัก
คิ้วให้หนึ่งทีเดินไปขึ้นรถ แน๊ทอมยิ้มยืนมองส่งและก็เดินกลับเข้าบ้าน....


#####################################################



"พี่ไทด์แกเป็นอะไรแนงหน้ามุ้ยเลย..นั่งประชุมก็เหมือนไม่ได้ฟังดูลอยๆ ชอบกล" ตูนหันมา
ถามแนง หลังจากที่เลิกประชุม ทยอยกันเดินออกมาจากห้อง เห็นหลังไทด์ลิ่วๆ เข้าห้องไป
แล้ว แนงส่ายหัวให้

"แนงก็ไม่รู้เหมือนกัน..แต่เมื่อตอนเที่ยงแกยังดีๆ อยู่เลยนะ..พอเข้าประชุมเท่านั้นแหละหน้า
ไม่รับแขกไม่รู้ไปกินรังแตนที่ไหนมา..เล่นเอาแนงไม่กล้าเข้าใกล้เลย" จันทร์ที่ยืนฟังอยู่ด้วย
ส่งเสียงมาบ้าง

"ไทด์งานยุ่งหรือเปล่าแนงช่วงนี้น่ะ..เลยอารมณ์ไม่ค่อยดี" แนงส่ายหัวให้

"ไม่ค่อยมากเท่าไหร่แล้วนะพี่จันทร์...ค่อยๆเคลีย์ไปหมดแล้ว เพราะว่าวันศุกร์นี้ต้องขึ้น
เชียงรายน่ะ แกไม่อยากให้มีงานค้าง..แนงว่าไม่ใช่เกี่ยวกับเรื่องงานหรอก มันน่าจะเรื่องส่วน
ตัวของแกนั่นแหละ..ไม่งั้นไม่มุ้ยขนาดนี้หรอก" พยัก พเยิกหน้ากัน เข้าใจ เข้าใจ (แฮะๆ)
แล้วแนงก็หันมาหาจันทร์

"แล้วตกลง พี่หมอม้งของพี่จันทร์ว่างหรือเปล่าตกลงจะขึ้นไปเชียงรายด้วยกันไหม" ตูนกับ
จันทร์หัวเราะ แล้วเสียงตูนก็ส่งมา [ม้งคือแฟนของจันทร์ : ผู้แต่ง]

"แนงแกจะเรียก..พี่หมอ..ก็พี่หมอ..จะเรียกพี่ม้ง ก็พี่ม้งเอาซักอย่าง..ไม่ใช่พี่หมอม้ง ฟังแล้ว
ตลก" แนงอมยิ้มหันมาหาจันทร์ใหม่

"นั่นแหละ..พี่ม้งนั่นแหละ ว่างหรือเปล่าพี่จันทร์..มีเวรมีกรรมอะไรหรือเปล่าต้องอยู่เฝ้าคนไข้
มั๊ย..ไม่ได้เจอนานแล้วนะเนี่ย..คู่หูชนเบียร์ไอ้ปอมไม่ใช่เหรอ!" ถามเป็นชุด จันทร์หัวเราะ

"ว่าง!..เปลี่ยนวันได้ไม่มีปัญหาช่วงนี้หมอเข้าเยอะ..แกก็บ่นอยู่เหมือนกันว่าไม่ได้เจอพวกแนง
นานแล้วอยากเจอ" แนงตบมือใหญ่ ดีใจ

"ครบ..ครบ..อย่างงี้สนุกแน่ๆ" ตูนหันมาพยักหน้ากับจันทร์ ดูมัน ดูมัน เหมือนเด็ก ๆ ว่าแล้วก็
แยกย้ายกันกับเข้าห้อง

หลังจากประชุมเสร็จ ไทด์ก็เก็บของกลับบ้านเพราะรู้สึกปวดหัว ตุ๊บๆ อยากจะไปนอนพัก รีบบึ่ง
รถออกมาจากบริษัทฯ ขับเกือบจะถึงหน้าบ้าน เห็นมีรถจอดอยู่ตรงประตูรั้วก็ขมวดคื้ว รู้สึกคุ้น
เอารถจอดต่อท้าย ลงจากรถเดินมามองทะเบียนแล้วก็อมยิ้มรีบเดินเข้าไปในบ้าน

"แน๊ท! แน๊ท! อยู่ไหนอ่ะ" ตะโกนเรียกใหญ่ แวะห้องนู้นออกห้องนี้ไม่เจอ

"อยู่นี่ค่ะ" ชะโงกหน้ามาจากห้องครัว ไทด์รีบเดินตามเข้าไป เห็นสาว และไม่สาวช่วยกันหั่น
โน่นหันนี่ จับโน่น จับนี่ใหญ่ ทำกับข้าว (แฮะๆ) แล้วก็เดินไปยืนข้างๆ แน๊ท

"ทำอะไร" ชะโงกหน้าข้ามไหล่แน๊ทมาดูของบนโต๊ะ แน๊ทแหงะหน้ามามอง

"ผัดโป๊ยเซียนค่ะ" ไทด์อมยิ้ม ป้าสายช่วยเสริม

"คุณแน๊ท!ซื้อของสดมาซะเยอะเลยค่ะคุณไทด์..บอกว่าจะมาทำให้คุณไทด์กิน..เพราะว่าวันนี้
ท่าทางคุณไทด์จะเหนื่อย" พูดเสร็จก็อมยิ้ม ไทด์มองหน้าด้านข้างแน๊ทอยู่งั้น แน๊ทยังหั่นโน่น
หั่นนี่อยู่เขิลล์ แล้วไทด์ก็เอื้อมมือมาจับมือแน๊ทไว้ แน๊ทขมวดคิ้ววางมีดลง แล้วก็เงยหน้าขึ้น
มอง

"ป้าสายเดี๋ยวผมยืมตัวแน๊ทสักครู่นะครับ"

"ตามสบายเลยค่ะ..เดี๋ยวทางนี้ป้ากับเจ้าแดงจัดการเอง" ไทด์จูงมือแน๊ทออกไปข้างนอก แน๊ท
เดินตามต้อยๆ พามาตรงโต๊ะหินในสวน กดไหล่ให้แน๊ทนั่งลงแล้วตัวเองก็นั่งใกล้ๆ หันหน้ามา
หา

"ไหน! มาพูดกันให้รู้เรื่องซิ..ว่าอาหารมื้อนี้เป็นมื้อสุดท้ายสั่งลาที่แน๊ทจะทำให้พี่กิน หรือว่าเป็น
มื้อเริ่มต้นที่เราจะเริ่มครบกันใหม่อย่างจริงจังซักที" ไทด์เข้าเรื่องทันทีไม่อ้อมค้อม แน๊ทอึ้ง
มองสบตาไทด์ แล้วก็ยิ้มออกมา

"มื้อเรื่มต้นค่ะ" เท่านั้นแหละไทด์เอื้อมมือ ดึงแน๊ทเข้ามากอดไว้ จุ๊บ!หน้าผากแน๊ทไปหนึ่งที
แน๊ทหน้าแดง ตาสบตากัน แล้วไทด์ก็พึมพำออกมา

"ขอบใจมากแน๊ท! ขอบใจมาก..ขอบใจที่ไม่ทำให้พี่เครียดไปทั้งคืน..ขอบใจที่ยกโทษให้พี่..
ขอบใจที่ให้โอกาสพี่อีกครั้งนึง..พี่สัญญาแน๊ทพี่จะปรับปรุงตัวเองใหม่ แต่คงต้องค่อยๆ ปรับไป
นะไม่งั้นเดี๋ยวเครื่องลวน" มีขยิบตาให้แน๊ทด้วย แน๊ทค้อนให้ควับนึง แล้วก็อมยิ้มออกมาไทด์
ส่งเสียงมาใหม่

"เดี๋ยวก่อน! บอกไว้ก่อนนะ..ว่าพี่จะไม่เริ่มต้นนานพี่ไม่อยากเสียเวลาอีก..เพราะเราก็เรียนรู้
นิสัยกันมาเยอะแล้ว..แต่งกันเลยดีมั๊ย" แน๊ทหัวเราะตีแขนไทด์ดังเพียะ!

"บ้า! อะไรมันจะด่วนขนาดนั้น" ไทด์หัวเราะ

"อ้าว!..ก็พี่ไม่อยากเสียแน๊ท!ไปอีกก็ต้องจับตัวไว้ก่อน" แน๊ทค้อนให้อีกที แล้วไทด์ก็พึมพำ
ออกมา

"รู้มั๊ยว่าครั้งที่แล้วพี่ก็เจ็บไม่แพ้ แน๊ทหรอก..มันอยู่ในอกนี่บอกใครไม่ได้..เช้าวันที่แน๊ทเดิน
ทางพี่โทรไปที่บ้าน..กะจะโทรไปปรับความเข้าใจอีกครั้งนึง แต่ปรากฏว่าแน๊ทเปลี่ยนไฟล์ท
ออกไปแล้ว..ใจพี่ล่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม..มันหวิวๆ ชอบกล..หลังจากนั้น พี่ก็ไม่ได้ข่าวของแน๊ทอีก
เลย..นึกว่าเราคงจะไม่ได้เจอกันอีกแน่ ๆ..แต่โบราณเค้าบอกไง เนื้อคู่กันแล้วย่อมไม่แคล้ว
กัน..แล้วแน๊ท!ก็กลับมา..คราวนี้พี่จะไม่ปล่อยให้แน๊ทไปไหนอีกจะจับไว้ให้อยู่หมัดเลย" แน๊ท
ยิ้มให้น้ำตาซึม

"ขอบคุณค่ะพี่ไทด์..ขอบคุณทุกอย่าง..แน๊ทสัญญาค่ะว่าจะไม่หนีหายไปไหนอีกแล้วเช่นกัน"
ไทด์อมยิ้มเช็ดน้ำตาออกให้

"ตกลงเราแต่งกันเลยนะ" แน๊ทหัวเราะทั้งน้ำตา

"ไม่เอาค่ะขอเวลาแน๊ทก่อน..ให้แน๊ทปรับตัวกับการรับพี่ไทด์เข้ามาอีกครั้งนึงก่อน..และถ้าถึง
เวลานั้นแล้วเดี๋ยวแน๊ทจะบอกเอง" ไทด์พยักหน้า

"แต่อย่านานนะ เพราะพี่ไม่อยากรอนานเดี๋ยวไอ้จุ้นมันจะแซงหน้าพี่ไปก่อน..ยิ่งไอ้ปอมยิ่งตัว
ดีมันชอบข่มพี่ตลอด..เรื่องอื่นยอมได้เรื่องนี้พี่ยอมไม่ได้" ทำหน้าทำตา ขึงขัง แน๊ทหัวเราะ
ออกมา ไทด์อมยิ้ม

"เอ้อ! แน๊ท ศุกร์นี้ถึง พุธหน้าแน๊ทว่างหรือเปล่า..พี่จะชวนไปบ้านพี่ที่เชียงราย..เผอิญไอ้พวก
เด็กๆ มันอยากไปขี้เกียจขัดใจก็เลยยกโขยงกันไปหมด..รู้สึกว่ามณก็ไปด้วยนะเห็นไอ้เคนมัน
ชวนไว้" ล่ายซะยาว

"ลาได้ค่ะ..เพราะช่วงนี้แน๊ทก็ไม่ได้ยุ่งอะไรอยู่แล้ว" ไทด์ยิ้ม

"ดี!..พี่จะได้เปิดตัวแฟนพี่ซะที..เอาไปเย้ยไอ้ปอมมัน" แน๊ทค้อนควับ ตีแขนไทด์อีกเพียะ!

"บ้า!" ไทด์หัวเราะ

"ไป..เข้าข้างในเหอะ..พี่เริ่มหิวแล้ว" แล้วก็พากันลุกเดินเข้าไปข้างในบ้าน...............



กรกนก
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 มิ.ย. 2554, 00:10:41 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 มิ.ย. 2554, 00:10:41 น.

จำนวนการเข้าชม : 1759





<< ตอนที่ 32: ตอนนี้มีแต่เรา...4    ตอนที่ 34 : คำขอที่มาจากใจ >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account