พายุรักซาตานร้าย
Tags: ซาตาน
ตอน: ตอนที่ 15
ตอนที่ 15
ท่ามกลางไร่พืชผักปลอดสารพิษกว่าเจ็ดร้อยไร่ ด้านซ้ายของไร่เป็นพื้นที่โรงเรือนสำหรับปลูกเมล่อนและแคนตาลูปกว่าร้อยไร่ ส่วนด้านขวาของไร่เป็นพื้นที่ปลูกแตงโม นอกจากนี้ยังมีพืชผักผลไม้ปลอดสารพิษอีกมากมาย
“เป็นไงไร่ผมใหญ่ไหมล่ะ”
“งั้นๆ แหละ” พลอยยิ้มหยัน
“ต่อไปนี้คุณก็เลือกเอาล่ะกันว่าอยากจะทำงานในไร่อากาศร้อนจัดแบบนี้ หรือว่าจะทำงานในร่มห้องแอร์เย็นสบายผมหมายถึงแค่คอยปรนนิบัติผมให้สมหน้าที่ของเมียที่ดีก็พอ” วาโยมองทรวดทรงของหญิงสาวจากด้านหลังเขาต้องการเก็บเธอไว้แต่ในบ้านมากกว่า
“ฉันจะทำงานในไร่” พลอยคิดว่าเธออาจสืบเรื่องราวหลายอย่างได้จากพวกคนงาน เธอจะต้องรู้ให้ได้ว่านายวาโยมีเบื้องหน้าเบื้องหลังอย่างไร
วาโยมองหญิงสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “แต่งตัวยังกับไปเดินแบบ สวมรองเท้าส้นสูงสามนิ้วแบบนี้นะเหรอจะทำงานในไร่” วาโยหัวเราะเสียงดัง
หญิงสาวหันใบหน้าสวยล้ำสมัยมาเผชิญหน้ากับเขา “ทำไมฉันจะทำไม่ได้คอยดูละกัน”
“พลอย ฟังผมนะ” วาโยกดไหล่บางทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ “สืบเข้าไปเถอะ คุณจะทำอะไรก็ได้แต่คุณไม่มีวันที่จะรู้อะไรไปมากกว่าที่ผมบอกคุณ เพราะผมบอกความจริงคุณไปหมดแล้ว”
พลอยสู้ตากับเขาเธอจ้องเขานิ่ง “ฉันไม่เชื่อ”
“ผมเชื่อแล้วจริงๆ ว่าผู้หญิงชอบคำโกหก”
“ผมถามคุณหน่อยจู่ๆ คุณก็หนีพ่อแม่มาเป็นเมียผมที่ไร่นี้ ทางบ้านคุณเขารู้รึเปล่าว่าคุณคิดอะไรแผลงๆแบบนี้”
“เรื่องของฉัน คุณไม่เกี่ยว”
“จะไม่เกี่ยวได้ยังไงก็ตอนนี้คุณเป็นเมียผมแล้ว จะไม่พาผมไปแนะนำกับพ่อตาแม่ยายหน่อยเหรอครับ อ้อแล้วก็อีกเรื่องถึงผมจะถูกมัดมือชกจับจดทะเบียน แต่ก็ยินดีจะจัดงานแต่งงานของเรานะ”
“ไม่! ฉันอยากได้แค่ทะเบียนสมรส ฉันไม่อยากแต่งงานกับคุณ” “เฮ้อ! ตามใจคุณ”
วาโยก็อยากรู้นักว่าเธอจะแผลงฤทธิ์อะไรต่อไปอีก เขายอมให้เธอทำงานในไร่อย่างที่ต้องการไม่นานนักวาโยเรียกประชุมคนงานในไร่แนะนำให้รู้จักพลอยเธอจะมาอยู่ที่นี่ในฐานะภรรยาของเขา สร้างความรู้สึกแปลกใจให้คนในไร่ไม่น้อย
“คุณนายสวยจังค่ะ” องุ่นสาวคนงานในไร่เอ่ยชมตรงๆ
“ขอบใจมากจ้ะ” พลอยยิ้มรู้สึกเขิน
“แต่อีกหน่อยคงหาความสวยไม่เจอ หากคิดจะลงไปทำงานในไร่จริงๆ” วาโยพูดแกมหัวเราะเบาๆ
“แล้วฉันจะเก็บความสวยเอาไว้ให้ใครดูล่ะในเมื่อพี่รันเขาไม่ได้อยู่ในโลกนี้แล้ว” พลอยตอบด้วยมีคนงานอยู่ในบริเวณนี้มาก วาโยจึงไม่สามารถทำอะไรได้ เขาได้แต่หัวฟัดหัวเหวี่ยงเตรียมเดินหนีเข้าไปในไร่แต่ไม่วายหันกลับมาสั่งเธอ
“อยากทำงานในไร่มากนักก็ทำไปเลย งานเลิกห้าโมงเย็นคุณต้องทำงานเหมือนคนงานในไร่ทุกคน”
“ได้ ฉันจะทำค่ะ” พลอยเชิดใส่ “อวดดี” เจ้าของไร่หนุ่มเดินริ่วๆไปไม่หันกลับมามองอีก ++++++++++++++++++++++++++++++++++
“คุณนายนี่แปลกนะคะอยู่เฉยๆ ก็สบายดีจะลงมาทำงานในไร่ให้เหนื่อยทำไม” องุ่นสาวคนงานเป็นพี่เลี้ยงสอนงานในไร่ให้กับพลอย
“ฉันไม่อยากนั่งๆนอนๆ อยู่ในบ้านเฉยๆ”
“แบบนี้ก็มีด้วย” องุ่นแอบงงอยู่ไม่น้อย
“โรงเรือนตรงนี้ นายวาโยเริ่มปลูกเมล่อนมาสามปีแล้วค่ะได้ผลผลิตดีมากเราจะปลูกทั้งหมดสามพันธุ์ด้วยกันค่ะพันธุ์ คือพันธุ์ปรินเซส ที่เนื้อในมีกลิ่นหอม ผลมีตาข่ายสวยงาม สามารถเก็บไว้ได้นานกว่าพันธุ์ทั่วไป พันธุ์ซันเน็ท เนื้อจะเป็นเนื้อทรายสีส้มเข้ม รสชาดดี ปลูกง่าย เก็บเกี่ยวผลไวโตเร็ว และพันธุ์ มอร์นิ่งซัน เนื้อสีเขียวแน่นและกรอบ รสหวาน ต้นแข็งแรงปลูกง่าย”
พลอยมองตามเมล่อนแต่ละสายพันธ์ที่องุ่นอธิบาย “องุ่นนี่ท่าทางจะรู้งานในไร่นี้มาก องุ่นอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้วเหรอจ้ะ” พลอยเริ่มตีสนิทกับองุ่น
“องุ่นอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เล็กแล้วค่ะ พ่อแม่ขององุ่นก็ทำงานกับนายใหญ่มาก่อนจนท่านเสียไปแล้วคุณวาโยรับช่วงต่อองุ่นก็ไม่คิดจะไปไหนค่ะ เพราะนายเป็นคนดีแล้วก็ใจดีกับพวกคนงานอย่างเราๆมาก”
“ใจดีเหรอ ไม่น่าเชื่อ” พลอยเบ้ปาก
องุ่นทำสีหน้าแปลกใจ ทำไมคุณนายคนสวยดูแปลกๆทำอย่างกับไม่ชอบหน้านายทั้งๆที่เป็นเมียนาย
“เอ่อ...ฉันหมายถึงคุณวาโยเขาเป็นคนใจดีจนไม่น่าเชื่อน่ะ” พลอยยิ้มแก้เก้อกลัวองุ่นจะจับพิรุธได้ แค่จู่เขาๆจดทะเบียนสมรสแล้วประกาศว่าเธอคือภรรยาของเขาทุกคนในไร่ก็งงไปตามๆกัน
“คุณนายนี่สวยจังเลยนะคะ สวยกว่าคุณวุ้นเอ่อ....” องุ่นเงียบกลัวเป็นเรื่อง เธอเข้าใจว่านายวาโยคงแอบคบกับคุณพลอยคนสวยเงียบๆ อยู่นานแล้ว หรือบางทีคุณพลอยอาจจะไปเรียนต่อเมืองนอกแล้วเพิ่งกลับมาก็ได้
“คุณวุ้นเส้นใช่ไหม” พลอยพูด
“เขาสองคนคบกันนานไหม” พลอยถามอยากรู้เรื่องของวุ้นเส้นกับวาโยขึ้นมา แต่ก็คิดว่าองุ่นคงจะสงสัย
“คือว่าฉันไม่ถือหรอกที่คุณวาโยเขาแอบนอกใจฉันไปบ้าง ก็ฉันต้องไปเรียนต่อเมืองนอกตั้งหลายปี แต่ฉันกลับมาเขาก็รีบเลิกกับผู้หญิงคนนั้นแล้วรีบจดทะเบียนสมรสกับฉันเลย ทั้งที่ยังไม่ทันได้จัดพิธีด้วยซ้ำไป”
“องุ่นนึกอยู่แล้วเชียวค่ะว่าคุณต้องเป็นคู่รักกลับนายแล้วคงไปเรียนต่ออะไรประมาณนี้พวกเราถึงเพิ่งจะเห็นคุณนายเป็นครั้งแรก แต่ว่าคุณนายอย่าคิดมากไปเลยค่ะคุณวาโยไม่เคยนอกใจคุณนายหรอกวันๆเอาแต่ทำงานในไร่คุณวุ้นเส้นน่ะมาชอบนายเอง แต่นายไม่เล่นด้วยสักนิดเรื่องนี้เขารู้กันทั้งไร่”
“อะไรนะ! คุณวุ้นเส้นไม่ใช่แฟนของนายวาโยเหรอ” พลอยตกใจเธออุทานเสียงดังจนองุ่นตกใจ
“ใช่ค่ะไม่ใช่แฟนกัน นายไม่เคยนอกใจคุณหรอก เมื่อก่อนเราคิดกันเล่นๆว่านายคงมีเจ้าสาวเป็นพวก แตงโม หรือเมล่อนในไร่แน่ๆ”
พลอยอยากจะกรี๊ดให้ลั่นไร่แต่ไม่สามารถทำได้ ที่เธอหาเรื่องเอาคลิปมาขู่ให้เขาจดทะเบียนสมรสกับเธอเพราะต้องการแก้แค้นเอาความซะใจให้เขาเสียใจที่ไม่อาจอยู่กับคนที่รักเช่นเดียวกับที่เธอเป็นอยู่ แต่ทำไมมันกลับเป็นแบบนี้ไปได้
“องุ่นช่วยบอกฉันทีว่าตอนนี้นายของเธออยู่ที่ไหน”
“บ่ายแก่ๆ แบบนี้นายน่าจะไปอยู่แถวไร่แตงโมฝั่งนั้นค่ะ”
องุ่นชี้ไปฝั่งตรงข้ามไกลสุดสายตา“ขอบใจ” พลอยเดินริ่วๆ ไปตามหาวาโย แดดก็ร้อนไร่ก็กว้างหญิงสาวยิ่งโมโห ทำไมเขาไม่ปฏิเสธสักคำว่ายัยวุ้นเส้นไม่ใช่แฟนเขาบ้าจริง นี่เธอทำบ้าอะไรลงไปนี่
แปลงแตงโมขนาดใหญ่คนงานกว่าสิบคนกำลังช่วยกันจัดเถาแตงโมให้เรื้อยไปทางเดียวกัน บ้างก็กำลังทำการต่อดอกหรือการผสมเกสรด้วยมือทำให้ติดลูกได้ง่าย
“นายเขียวแตงโมแปลงนี้ลูกมันออกถี่ไป ปลิดทิ้งเสียบ้างนะ”
“ครับนาย ปีนี้มันติดลูกมากจริงๆ ” เขียวมองร่างระหงในชุดคนงานหญิงแต่ความสวยของเธอเกินสาวชาวไร่ทั่วไปมาก “คุณนายคนสวยคงจะมาตามนาย”
วาโยหันไปมองก็เห็นหญิงสาวเดินริ่วๆ หน้านิ่วคิ้วขมวดเข้ามา เขาเริ่มเห็นพายุโซนร้อนกำลังจะพัดเข้ามาหา
“เกิดอะไรขึ้นทำไมคุณถึงเดินตากแดดมาแบบนี้ รถก็มีทำไมไม่ใช้”
“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่ารถอยู่ตรงไหน คุณยังไม่ได้บอก”
“ตามหาผมมีเรื่องอะไร หรือว่าถอดใจจากงานในไร่ จะทำงานในร่มแทน” สายตาล้อเลียน
“บ้า!” พลอยดึงแขนของชายหนุ่มให้ตามเธอไป “อะไรกันคุณมาฉุด มาดึงผมแบบนี้ทำไม ยังไม่มืดเลยอายคนงานบ้างสิคุณ” พนักงานหลายคนเงยหน้าขึ้นมาอมยิ้ม
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
“เรื่องอะไร ใจเย็นๆก็ได้ไม่เห็นต้องรีบร้อน”
“คุณมันโกหก คุณหลอกฉันเข้าบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้” พลอยขู่ ทำหน้าดุใส่แต่วาโยเห็นเป็นตลก
“ตกลงๆ แต่ผมไม่เดินนะมันไกล ร้อนด้วย” เขาชี้ไปที่รถจี๊ป “รถเราก็มี”
“ท่าทางปีนี้นายวาโยจะได้ลูกแหงๆ” นายเขียวหันไปซุบซิบกับคนงานด้วยกัน
+++++++++++++++++++++
ภายในบ้านพักแอร์เย็นฉ่ำทำให้วาโยรู้สึกสบายแถมยังอารมณ์ดีเมื่อเห็นพลอยทำหน้าแบกโลก สงสัยว่าเธอคงจะไปสืบอะไรมาจนได้เรื่อง
“บอกฉันมาว่าคุณวุ้นเส้นเป็นใคร”
“เป็นลูกสาวปลัดอำเภอ”
“ฉันหมายความว่า เขาเป็นแฟนคุณหรือเปล่า”
วาโยสั่นศีรษะทำหน้ายิ้มๆ กวนๆ
“หมายความว่าไง” พลอยเท้าสะเอวขู่แวดๆ
“ไม่ได้เป็นแฟน และไม่เคยคิดเอามาเป็นแฟนด้วย” เขาตอบจากใจ
“บ้าที่สุด! ทำไมคุณไม่บอกฉัน คุณหลอกให้ฉันเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นแฟนคุณ”
“ก็คุณไม่ได้ถาม จู่ๆคุณเห็นวุ้นเส้นเปิดประตูเข้ามาแล้วก็กรี๊ด ที่เห็นเราสองคนกำลังกอดกันในห้อง คุณก็เล่นละครฉากใหญ่ แถมยังหาว่าผมปล้ำคุณอีก อย่านึกนะว่าผมไม่รู้ทันว่าคุณทำแบบนั้นทำไม”
“ก็ใช่นะสิ เพราะฉันคิดว่าคุณวุ้นเส้นเป็นแฟนคุณถึงทำแบบนั้น
“ก็ใช่นะสิ ผมก็รู้เหมือนกันว่าคุณคิดแบบนั้นก็เลยปล่อยเลยตามเลย” เขาหัวเราะเสียงดัง “ หัวเราะที่หลังดังกว่า”
“ฉันจะหย่า” พลอยหันหลัง
“ไม่มีการหย่า ผมให้โอกาสคุณกลับไปหลายครั้งแล้วแต่คุณเองเลือกที่จะไม่ไปแถมยังขู่ผมให้จดทะเบียนด้วย”
“ก็ฉันเข้าใจผิด”
“นี่แหละ ผลแห่งการคิดแก้แค้นบ้าๆบอๆจนไม่รู้สติของคุณ แต่ฟังไว้นะ” เขาดึงพลอยให้หันมาเผชิญหน้า
“ผมจดทะเบียนแล้วจะเป็นจะตายก็ไม่ยอมหย่า ผมไม่อยากตกพุ่มม่าย”
“บ้าๆ แต่ฉันไม่ได้รักคุณนะ ผู้ชายคนเดียวที่ฉันรักคือพี่รัน”
“ไม่! ตอนนี้คุณมีผมเป็นสามีแล้วลื่มผู้ชายคนอื่นในโลกไปให้หมดจากสมองของคุณเข้าใจไหม”
“ฉันเกลียดคุณ ไม่มีทางลืมว่าคุณเคยทำอะไรไว้กับเราสองคน”
“เกลียดผมมาก แต่รักนายรันมากอย่างนั้นเหรอ” วาโยรู้สึกเจ็บใจราวกับโดนตบ
“รับรองผมมีอะไรไม่แพ้นายรันหรอก” ชายหนุ่มดึงร่างบางเข้ามาจุมพิตหนักหน่วง จนพลอยแทบจะหายใจไม่ออก
“ปล่อยนะ ปล่อยฉัน”
“ถึงผมกับคุณจะดูเป็นผัวเมีย ประเภทแปลกๆสักหน่อยเหมือนกับจับฉลากได้กันมาก็เถอะ แต่รู้ไหมผมชอบคุณมากนะพลอยคุณคงไม่เคยรู้ว่าผมมองคุณอยู่ฝ่ายเดียวมาเป็นปีแล้ว”
พลอยสะบัดตัวออกจากอกกว้างของเขาได้ เธอก็จัดแจงส่งฝ่ามือเรียวตบใบหน้าเขา “ฉันขยะแขยงคุณจะตายไม่เคยคิดจะชอบคุณเลยสักนิด ทุกอย่างที่ฉันทำลงไปเต็มไปด้วยความเกลียดชังในตัวคุณ”
“เกลียดเหรอ!”
วาโยมองร่างบางอยู่ชั่วครู่ก่อนที่เขาจะช้อนร่างบางขึ้นมาแม้เธอจะโวยวายเสียงดังก่อนจะเดินตรงเข้าไปที่ห้องนอน
“แต่ผมชอบคุณมานานแล้ว ตอนนี้คิดว่าอาจจะรักคุณด้วยนะไม่อย่างนั้นไม่ยอมจะทะเบียนง่ายแบบนี้หรอก” เขาพูดไปยิ้มไปออกแนวกวนๆ
“ทั้งหมดมันเป็นแผนการของคุณอย่างนั้นเหรอ” พลอยทำหน้าเครียด
“ไอ้เรื่องที่จู่ได้คุณมาเป็นเมียมันไม่ได้อยู่ในแผนของผม ตอนแรกคิดว่านายรันตายไปแล้วก็จบเรื่องกันไป แต่บังเอิญคุณนั่นแหละเดินเข้ามาหากับดักเองผมก็เลย…”
“ทุเรศ ปล่อยฉันลงเลยนะเกิดมาฉันไม่เคยเจอใครเลวแบบคุณ คุณมันจอมแผนการ”
“ปากดีจัง พูดไม่หยุดเลยคุณ ถ้าเราจะเข้าหอกันตอนกลางวันคุณว่าไง”
“ไม่นะ ..ไม่”
“ไม่ทันแล้ว” วาโยวางร่างบางลงบนเตียง
สองมือเขาจัดแจงถอดเสื้อผ้าของตัวเองอย่างง่ายดายลงไปกองที่พื้น “ฉันบอกให้คุณใส่เสื้อผ้าได้ยินไหม ฉันไม่อยากมองชีเปลือยให้ทุเรศสายตา”
“ทำเป็นอายไปได้ อีกหน่อยคุณก็ต้องมองมันบ่อยๆ แทบทุกวัน” เขาเน้นเสียง
ฝ่ามือใหญ่เริ่มยุ่มย่ามกับเสื้อผ้าของหญิงสาว “นอนใส่เสื้อแบบนี้ร้อนจะตายผมถอดให้”
“ไม่เอาปล่อยนะ ” หญิงสาวพยายามจะลุกนี้ แต่ลำแขนแข็งแรงก็กดเธอลงจากที่นอนอีกจนได้ พลอยดิ้นไปดิ้นมาอยู่นานแต่แล้วเสื้อผ้ากับหายไปตอนไหนไม่รู้
“เลิกดิ้นได้แล้ว ดิ้นมากกว่านี้จับปล้ำจริงๆนะ ผมแค่ชวนคุณมานอนกอดตอนกลางวันแค่นั้น เมื่อคืนผมไม่ได้นอนทั้งคืนเลยรู้ไหมเหนื่อยจนหมดแรงแล้วเนี่ย”
เขาพูดแค่นั้นแล้วก็รับไปจริงๆ พลอยทั้งอายและไม่รู้จะทำยังไงเขาหลับตาแล้วกอดร่างนุ่มนิ่มของเธอไว้มีเพียงผ้าหุ่มผืนเดียวที่คลุมกายคนทั้งคู่ แต่เมื่อร่างบางขยับหนีหรือจะลุกขึ้นคนนอนหลับไปแล้วก็ตวัดเธอมาประชิดตัวทุกทีไป ไปๆมาๆพลอยก็เลยเผลอหลับไปในอ้อมกอดของเขาเสียอย่างนั้น เพราะแอร์เย็นฉ่ำภายในห้องมาชวนให้ง่วงนอนอยู่ไม่น้อย
+++++++++++++++++++++++
ท่ามกลางไร่พืชผักปลอดสารพิษกว่าเจ็ดร้อยไร่ ด้านซ้ายของไร่เป็นพื้นที่โรงเรือนสำหรับปลูกเมล่อนและแคนตาลูปกว่าร้อยไร่ ส่วนด้านขวาของไร่เป็นพื้นที่ปลูกแตงโม นอกจากนี้ยังมีพืชผักผลไม้ปลอดสารพิษอีกมากมาย
“เป็นไงไร่ผมใหญ่ไหมล่ะ”
“งั้นๆ แหละ” พลอยยิ้มหยัน
“ต่อไปนี้คุณก็เลือกเอาล่ะกันว่าอยากจะทำงานในไร่อากาศร้อนจัดแบบนี้ หรือว่าจะทำงานในร่มห้องแอร์เย็นสบายผมหมายถึงแค่คอยปรนนิบัติผมให้สมหน้าที่ของเมียที่ดีก็พอ” วาโยมองทรวดทรงของหญิงสาวจากด้านหลังเขาต้องการเก็บเธอไว้แต่ในบ้านมากกว่า
“ฉันจะทำงานในไร่” พลอยคิดว่าเธออาจสืบเรื่องราวหลายอย่างได้จากพวกคนงาน เธอจะต้องรู้ให้ได้ว่านายวาโยมีเบื้องหน้าเบื้องหลังอย่างไร
วาโยมองหญิงสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “แต่งตัวยังกับไปเดินแบบ สวมรองเท้าส้นสูงสามนิ้วแบบนี้นะเหรอจะทำงานในไร่” วาโยหัวเราะเสียงดัง
หญิงสาวหันใบหน้าสวยล้ำสมัยมาเผชิญหน้ากับเขา “ทำไมฉันจะทำไม่ได้คอยดูละกัน”
“พลอย ฟังผมนะ” วาโยกดไหล่บางทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ “สืบเข้าไปเถอะ คุณจะทำอะไรก็ได้แต่คุณไม่มีวันที่จะรู้อะไรไปมากกว่าที่ผมบอกคุณ เพราะผมบอกความจริงคุณไปหมดแล้ว”
พลอยสู้ตากับเขาเธอจ้องเขานิ่ง “ฉันไม่เชื่อ”
“ผมเชื่อแล้วจริงๆ ว่าผู้หญิงชอบคำโกหก”
“ผมถามคุณหน่อยจู่ๆ คุณก็หนีพ่อแม่มาเป็นเมียผมที่ไร่นี้ ทางบ้านคุณเขารู้รึเปล่าว่าคุณคิดอะไรแผลงๆแบบนี้”
“เรื่องของฉัน คุณไม่เกี่ยว”
“จะไม่เกี่ยวได้ยังไงก็ตอนนี้คุณเป็นเมียผมแล้ว จะไม่พาผมไปแนะนำกับพ่อตาแม่ยายหน่อยเหรอครับ อ้อแล้วก็อีกเรื่องถึงผมจะถูกมัดมือชกจับจดทะเบียน แต่ก็ยินดีจะจัดงานแต่งงานของเรานะ”
“ไม่! ฉันอยากได้แค่ทะเบียนสมรส ฉันไม่อยากแต่งงานกับคุณ” “เฮ้อ! ตามใจคุณ”
วาโยก็อยากรู้นักว่าเธอจะแผลงฤทธิ์อะไรต่อไปอีก เขายอมให้เธอทำงานในไร่อย่างที่ต้องการไม่นานนักวาโยเรียกประชุมคนงานในไร่แนะนำให้รู้จักพลอยเธอจะมาอยู่ที่นี่ในฐานะภรรยาของเขา สร้างความรู้สึกแปลกใจให้คนในไร่ไม่น้อย
“คุณนายสวยจังค่ะ” องุ่นสาวคนงานในไร่เอ่ยชมตรงๆ
“ขอบใจมากจ้ะ” พลอยยิ้มรู้สึกเขิน
“แต่อีกหน่อยคงหาความสวยไม่เจอ หากคิดจะลงไปทำงานในไร่จริงๆ” วาโยพูดแกมหัวเราะเบาๆ
“แล้วฉันจะเก็บความสวยเอาไว้ให้ใครดูล่ะในเมื่อพี่รันเขาไม่ได้อยู่ในโลกนี้แล้ว” พลอยตอบด้วยมีคนงานอยู่ในบริเวณนี้มาก วาโยจึงไม่สามารถทำอะไรได้ เขาได้แต่หัวฟัดหัวเหวี่ยงเตรียมเดินหนีเข้าไปในไร่แต่ไม่วายหันกลับมาสั่งเธอ
“อยากทำงานในไร่มากนักก็ทำไปเลย งานเลิกห้าโมงเย็นคุณต้องทำงานเหมือนคนงานในไร่ทุกคน”
“ได้ ฉันจะทำค่ะ” พลอยเชิดใส่ “อวดดี” เจ้าของไร่หนุ่มเดินริ่วๆไปไม่หันกลับมามองอีก ++++++++++++++++++++++++++++++++++
“คุณนายนี่แปลกนะคะอยู่เฉยๆ ก็สบายดีจะลงมาทำงานในไร่ให้เหนื่อยทำไม” องุ่นสาวคนงานเป็นพี่เลี้ยงสอนงานในไร่ให้กับพลอย
“ฉันไม่อยากนั่งๆนอนๆ อยู่ในบ้านเฉยๆ”
“แบบนี้ก็มีด้วย” องุ่นแอบงงอยู่ไม่น้อย
“โรงเรือนตรงนี้ นายวาโยเริ่มปลูกเมล่อนมาสามปีแล้วค่ะได้ผลผลิตดีมากเราจะปลูกทั้งหมดสามพันธุ์ด้วยกันค่ะพันธุ์ คือพันธุ์ปรินเซส ที่เนื้อในมีกลิ่นหอม ผลมีตาข่ายสวยงาม สามารถเก็บไว้ได้นานกว่าพันธุ์ทั่วไป พันธุ์ซันเน็ท เนื้อจะเป็นเนื้อทรายสีส้มเข้ม รสชาดดี ปลูกง่าย เก็บเกี่ยวผลไวโตเร็ว และพันธุ์ มอร์นิ่งซัน เนื้อสีเขียวแน่นและกรอบ รสหวาน ต้นแข็งแรงปลูกง่าย”
พลอยมองตามเมล่อนแต่ละสายพันธ์ที่องุ่นอธิบาย “องุ่นนี่ท่าทางจะรู้งานในไร่นี้มาก องุ่นอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้วเหรอจ้ะ” พลอยเริ่มตีสนิทกับองุ่น
“องุ่นอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เล็กแล้วค่ะ พ่อแม่ขององุ่นก็ทำงานกับนายใหญ่มาก่อนจนท่านเสียไปแล้วคุณวาโยรับช่วงต่อองุ่นก็ไม่คิดจะไปไหนค่ะ เพราะนายเป็นคนดีแล้วก็ใจดีกับพวกคนงานอย่างเราๆมาก”
“ใจดีเหรอ ไม่น่าเชื่อ” พลอยเบ้ปาก
องุ่นทำสีหน้าแปลกใจ ทำไมคุณนายคนสวยดูแปลกๆทำอย่างกับไม่ชอบหน้านายทั้งๆที่เป็นเมียนาย
“เอ่อ...ฉันหมายถึงคุณวาโยเขาเป็นคนใจดีจนไม่น่าเชื่อน่ะ” พลอยยิ้มแก้เก้อกลัวองุ่นจะจับพิรุธได้ แค่จู่เขาๆจดทะเบียนสมรสแล้วประกาศว่าเธอคือภรรยาของเขาทุกคนในไร่ก็งงไปตามๆกัน
“คุณนายนี่สวยจังเลยนะคะ สวยกว่าคุณวุ้นเอ่อ....” องุ่นเงียบกลัวเป็นเรื่อง เธอเข้าใจว่านายวาโยคงแอบคบกับคุณพลอยคนสวยเงียบๆ อยู่นานแล้ว หรือบางทีคุณพลอยอาจจะไปเรียนต่อเมืองนอกแล้วเพิ่งกลับมาก็ได้
“คุณวุ้นเส้นใช่ไหม” พลอยพูด
“เขาสองคนคบกันนานไหม” พลอยถามอยากรู้เรื่องของวุ้นเส้นกับวาโยขึ้นมา แต่ก็คิดว่าองุ่นคงจะสงสัย
“คือว่าฉันไม่ถือหรอกที่คุณวาโยเขาแอบนอกใจฉันไปบ้าง ก็ฉันต้องไปเรียนต่อเมืองนอกตั้งหลายปี แต่ฉันกลับมาเขาก็รีบเลิกกับผู้หญิงคนนั้นแล้วรีบจดทะเบียนสมรสกับฉันเลย ทั้งที่ยังไม่ทันได้จัดพิธีด้วยซ้ำไป”
“องุ่นนึกอยู่แล้วเชียวค่ะว่าคุณต้องเป็นคู่รักกลับนายแล้วคงไปเรียนต่ออะไรประมาณนี้พวกเราถึงเพิ่งจะเห็นคุณนายเป็นครั้งแรก แต่ว่าคุณนายอย่าคิดมากไปเลยค่ะคุณวาโยไม่เคยนอกใจคุณนายหรอกวันๆเอาแต่ทำงานในไร่คุณวุ้นเส้นน่ะมาชอบนายเอง แต่นายไม่เล่นด้วยสักนิดเรื่องนี้เขารู้กันทั้งไร่”
“อะไรนะ! คุณวุ้นเส้นไม่ใช่แฟนของนายวาโยเหรอ” พลอยตกใจเธออุทานเสียงดังจนองุ่นตกใจ
“ใช่ค่ะไม่ใช่แฟนกัน นายไม่เคยนอกใจคุณหรอก เมื่อก่อนเราคิดกันเล่นๆว่านายคงมีเจ้าสาวเป็นพวก แตงโม หรือเมล่อนในไร่แน่ๆ”
พลอยอยากจะกรี๊ดให้ลั่นไร่แต่ไม่สามารถทำได้ ที่เธอหาเรื่องเอาคลิปมาขู่ให้เขาจดทะเบียนสมรสกับเธอเพราะต้องการแก้แค้นเอาความซะใจให้เขาเสียใจที่ไม่อาจอยู่กับคนที่รักเช่นเดียวกับที่เธอเป็นอยู่ แต่ทำไมมันกลับเป็นแบบนี้ไปได้
“องุ่นช่วยบอกฉันทีว่าตอนนี้นายของเธออยู่ที่ไหน”
“บ่ายแก่ๆ แบบนี้นายน่าจะไปอยู่แถวไร่แตงโมฝั่งนั้นค่ะ”
องุ่นชี้ไปฝั่งตรงข้ามไกลสุดสายตา“ขอบใจ” พลอยเดินริ่วๆ ไปตามหาวาโย แดดก็ร้อนไร่ก็กว้างหญิงสาวยิ่งโมโห ทำไมเขาไม่ปฏิเสธสักคำว่ายัยวุ้นเส้นไม่ใช่แฟนเขาบ้าจริง นี่เธอทำบ้าอะไรลงไปนี่
แปลงแตงโมขนาดใหญ่คนงานกว่าสิบคนกำลังช่วยกันจัดเถาแตงโมให้เรื้อยไปทางเดียวกัน บ้างก็กำลังทำการต่อดอกหรือการผสมเกสรด้วยมือทำให้ติดลูกได้ง่าย
“นายเขียวแตงโมแปลงนี้ลูกมันออกถี่ไป ปลิดทิ้งเสียบ้างนะ”
“ครับนาย ปีนี้มันติดลูกมากจริงๆ ” เขียวมองร่างระหงในชุดคนงานหญิงแต่ความสวยของเธอเกินสาวชาวไร่ทั่วไปมาก “คุณนายคนสวยคงจะมาตามนาย”
วาโยหันไปมองก็เห็นหญิงสาวเดินริ่วๆ หน้านิ่วคิ้วขมวดเข้ามา เขาเริ่มเห็นพายุโซนร้อนกำลังจะพัดเข้ามาหา
“เกิดอะไรขึ้นทำไมคุณถึงเดินตากแดดมาแบบนี้ รถก็มีทำไมไม่ใช้”
“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่ารถอยู่ตรงไหน คุณยังไม่ได้บอก”
“ตามหาผมมีเรื่องอะไร หรือว่าถอดใจจากงานในไร่ จะทำงานในร่มแทน” สายตาล้อเลียน
“บ้า!” พลอยดึงแขนของชายหนุ่มให้ตามเธอไป “อะไรกันคุณมาฉุด มาดึงผมแบบนี้ทำไม ยังไม่มืดเลยอายคนงานบ้างสิคุณ” พนักงานหลายคนเงยหน้าขึ้นมาอมยิ้ม
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
“เรื่องอะไร ใจเย็นๆก็ได้ไม่เห็นต้องรีบร้อน”
“คุณมันโกหก คุณหลอกฉันเข้าบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้” พลอยขู่ ทำหน้าดุใส่แต่วาโยเห็นเป็นตลก
“ตกลงๆ แต่ผมไม่เดินนะมันไกล ร้อนด้วย” เขาชี้ไปที่รถจี๊ป “รถเราก็มี”
“ท่าทางปีนี้นายวาโยจะได้ลูกแหงๆ” นายเขียวหันไปซุบซิบกับคนงานด้วยกัน
+++++++++++++++++++++
ภายในบ้านพักแอร์เย็นฉ่ำทำให้วาโยรู้สึกสบายแถมยังอารมณ์ดีเมื่อเห็นพลอยทำหน้าแบกโลก สงสัยว่าเธอคงจะไปสืบอะไรมาจนได้เรื่อง
“บอกฉันมาว่าคุณวุ้นเส้นเป็นใคร”
“เป็นลูกสาวปลัดอำเภอ”
“ฉันหมายความว่า เขาเป็นแฟนคุณหรือเปล่า”
วาโยสั่นศีรษะทำหน้ายิ้มๆ กวนๆ
“หมายความว่าไง” พลอยเท้าสะเอวขู่แวดๆ
“ไม่ได้เป็นแฟน และไม่เคยคิดเอามาเป็นแฟนด้วย” เขาตอบจากใจ
“บ้าที่สุด! ทำไมคุณไม่บอกฉัน คุณหลอกให้ฉันเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นแฟนคุณ”
“ก็คุณไม่ได้ถาม จู่ๆคุณเห็นวุ้นเส้นเปิดประตูเข้ามาแล้วก็กรี๊ด ที่เห็นเราสองคนกำลังกอดกันในห้อง คุณก็เล่นละครฉากใหญ่ แถมยังหาว่าผมปล้ำคุณอีก อย่านึกนะว่าผมไม่รู้ทันว่าคุณทำแบบนั้นทำไม”
“ก็ใช่นะสิ เพราะฉันคิดว่าคุณวุ้นเส้นเป็นแฟนคุณถึงทำแบบนั้น
“ก็ใช่นะสิ ผมก็รู้เหมือนกันว่าคุณคิดแบบนั้นก็เลยปล่อยเลยตามเลย” เขาหัวเราะเสียงดัง “ หัวเราะที่หลังดังกว่า”
“ฉันจะหย่า” พลอยหันหลัง
“ไม่มีการหย่า ผมให้โอกาสคุณกลับไปหลายครั้งแล้วแต่คุณเองเลือกที่จะไม่ไปแถมยังขู่ผมให้จดทะเบียนด้วย”
“ก็ฉันเข้าใจผิด”
“นี่แหละ ผลแห่งการคิดแก้แค้นบ้าๆบอๆจนไม่รู้สติของคุณ แต่ฟังไว้นะ” เขาดึงพลอยให้หันมาเผชิญหน้า
“ผมจดทะเบียนแล้วจะเป็นจะตายก็ไม่ยอมหย่า ผมไม่อยากตกพุ่มม่าย”
“บ้าๆ แต่ฉันไม่ได้รักคุณนะ ผู้ชายคนเดียวที่ฉันรักคือพี่รัน”
“ไม่! ตอนนี้คุณมีผมเป็นสามีแล้วลื่มผู้ชายคนอื่นในโลกไปให้หมดจากสมองของคุณเข้าใจไหม”
“ฉันเกลียดคุณ ไม่มีทางลืมว่าคุณเคยทำอะไรไว้กับเราสองคน”
“เกลียดผมมาก แต่รักนายรันมากอย่างนั้นเหรอ” วาโยรู้สึกเจ็บใจราวกับโดนตบ
“รับรองผมมีอะไรไม่แพ้นายรันหรอก” ชายหนุ่มดึงร่างบางเข้ามาจุมพิตหนักหน่วง จนพลอยแทบจะหายใจไม่ออก
“ปล่อยนะ ปล่อยฉัน”
“ถึงผมกับคุณจะดูเป็นผัวเมีย ประเภทแปลกๆสักหน่อยเหมือนกับจับฉลากได้กันมาก็เถอะ แต่รู้ไหมผมชอบคุณมากนะพลอยคุณคงไม่เคยรู้ว่าผมมองคุณอยู่ฝ่ายเดียวมาเป็นปีแล้ว”
พลอยสะบัดตัวออกจากอกกว้างของเขาได้ เธอก็จัดแจงส่งฝ่ามือเรียวตบใบหน้าเขา “ฉันขยะแขยงคุณจะตายไม่เคยคิดจะชอบคุณเลยสักนิด ทุกอย่างที่ฉันทำลงไปเต็มไปด้วยความเกลียดชังในตัวคุณ”
“เกลียดเหรอ!”
วาโยมองร่างบางอยู่ชั่วครู่ก่อนที่เขาจะช้อนร่างบางขึ้นมาแม้เธอจะโวยวายเสียงดังก่อนจะเดินตรงเข้าไปที่ห้องนอน
“แต่ผมชอบคุณมานานแล้ว ตอนนี้คิดว่าอาจจะรักคุณด้วยนะไม่อย่างนั้นไม่ยอมจะทะเบียนง่ายแบบนี้หรอก” เขาพูดไปยิ้มไปออกแนวกวนๆ
“ทั้งหมดมันเป็นแผนการของคุณอย่างนั้นเหรอ” พลอยทำหน้าเครียด
“ไอ้เรื่องที่จู่ได้คุณมาเป็นเมียมันไม่ได้อยู่ในแผนของผม ตอนแรกคิดว่านายรันตายไปแล้วก็จบเรื่องกันไป แต่บังเอิญคุณนั่นแหละเดินเข้ามาหากับดักเองผมก็เลย…”
“ทุเรศ ปล่อยฉันลงเลยนะเกิดมาฉันไม่เคยเจอใครเลวแบบคุณ คุณมันจอมแผนการ”
“ปากดีจัง พูดไม่หยุดเลยคุณ ถ้าเราจะเข้าหอกันตอนกลางวันคุณว่าไง”
“ไม่นะ ..ไม่”
“ไม่ทันแล้ว” วาโยวางร่างบางลงบนเตียง
สองมือเขาจัดแจงถอดเสื้อผ้าของตัวเองอย่างง่ายดายลงไปกองที่พื้น “ฉันบอกให้คุณใส่เสื้อผ้าได้ยินไหม ฉันไม่อยากมองชีเปลือยให้ทุเรศสายตา”
“ทำเป็นอายไปได้ อีกหน่อยคุณก็ต้องมองมันบ่อยๆ แทบทุกวัน” เขาเน้นเสียง
ฝ่ามือใหญ่เริ่มยุ่มย่ามกับเสื้อผ้าของหญิงสาว “นอนใส่เสื้อแบบนี้ร้อนจะตายผมถอดให้”
“ไม่เอาปล่อยนะ ” หญิงสาวพยายามจะลุกนี้ แต่ลำแขนแข็งแรงก็กดเธอลงจากที่นอนอีกจนได้ พลอยดิ้นไปดิ้นมาอยู่นานแต่แล้วเสื้อผ้ากับหายไปตอนไหนไม่รู้
“เลิกดิ้นได้แล้ว ดิ้นมากกว่านี้จับปล้ำจริงๆนะ ผมแค่ชวนคุณมานอนกอดตอนกลางวันแค่นั้น เมื่อคืนผมไม่ได้นอนทั้งคืนเลยรู้ไหมเหนื่อยจนหมดแรงแล้วเนี่ย”
เขาพูดแค่นั้นแล้วก็รับไปจริงๆ พลอยทั้งอายและไม่รู้จะทำยังไงเขาหลับตาแล้วกอดร่างนุ่มนิ่มของเธอไว้มีเพียงผ้าหุ่มผืนเดียวที่คลุมกายคนทั้งคู่ แต่เมื่อร่างบางขยับหนีหรือจะลุกขึ้นคนนอนหลับไปแล้วก็ตวัดเธอมาประชิดตัวทุกทีไป ไปๆมาๆพลอยก็เลยเผลอหลับไปในอ้อมกอดของเขาเสียอย่างนั้น เพราะแอร์เย็นฉ่ำภายในห้องมาชวนให้ง่วงนอนอยู่ไม่น้อย
+++++++++++++++++++++++
อัปสรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 มิ.ย. 2554, 11:30:15 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 มิ.ย. 2554, 11:30:15 น.
จำนวนการเข้าชม : 7385
| << ตอนที่ 12 | ตอนที่ 16 >> |
lunamoon 4 มิ.ย. 2554, 11:47:42 น.
ูู^^ อมยิ้ม ขำๆ กับสองคนนี้
ูู^^ อมยิ้ม ขำๆ กับสองคนนี้
อัปสรา 4 มิ.ย. 2554, 11:52:41 น.
คนเขียนก็ว่าเขารักกันแบบงงๆค่ะ
คนเขียนก็ว่าเขารักกันแบบงงๆค่ะ
anOO 4 มิ.ย. 2554, 12:37:25 น.
นายวาโยน่ะ รักไปแล้วแหละ
จะเหลือก็แต่ยัยตัววุ่นอย่างพลอย
แต่ก็น่ารักไปอีกแบบ
นายวาโยน่ะ รักไปแล้วแหละ
จะเหลือก็แต่ยัยตัววุ่นอย่างพลอย
แต่ก็น่ารักไปอีกแบบ
อัปสรา 4 มิ.ย. 2554, 14:22:29 น.
จริงค่ะคุณ anOO
จริงค่ะคุณ anOO
ปูสีน้ำเงิน 4 มิ.ย. 2554, 16:09:40 น.
ยัยพลอยยังหลับลงอีกเหรอเนี่ย
ยัยพลอยยังหลับลงอีกเหรอเนี่ย
lovemuay 4 มิ.ย. 2554, 18:27:10 น.
หวังว่าตัวยุ่งจะใจอ่อนเร็วๆน้า ^^
หวังว่าตัวยุ่งจะใจอ่อนเร็วๆน้า ^^
SaiParn 5 มิ.ย. 2554, 22:18:50 น.
อิอิ คู่เนี๊ย ยังงัยหนอ
อิอิ คู่เนี๊ย ยังงัยหนอ
kaero 6 มิ.ย. 2554, 10:40:13 น.
อัพต่อ อัพต่อ
อัพต่อ อัพต่อ