พายุรักซาตานร้าย
Tags: ซาตาน
ตอน: ตอนที่ 16
+++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 16
วาโยกำลังมองผลผลิตในไร่อย่างชื่นชม ใบหน้าหล่อแบบมีออร่าล้อมรอบผิดกับชาวไร่อมยิ้มบางๆพลางตัดแตงโมงขนาดใหญ่ผิวเกลี้ยงเกลาลูกหนึ่งขึ้นมาถือเอาไว้อย่างพอใจ
“ปีนี้ที่ไร่ของเราได้ผลผลิตเป็นที่น่าพอใจจริงๆ” วาโยบอกแก่คนงาน ฝ่ามืออุ่นหนาลูบคลึงผลแตงโมอย่างภาคภูมิใจใครว่าใช้ปุ๋ยธรรมชาติและได้ผลผลิตไม่ดีเท่าปุ๋ยเคมีเขาคงเถียงหัวชนฝาจากประสบการณ์ที่ได้ทำไร่นี้มาเขาเชื่อว่าปุ๋ยธรรมชาติดีกว่าปุ๋ยเคมีในทุกด้าน
ร่างบางในอ้อมอกอุ่นเริ่มขยับตัวไปมาเพราะรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังรุกรานบนเรือนกาย หญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ พร้อมความรู้สึกสงสัยว่าตัวเองเผลอหลับไปในสภาพนี้ได้อย่างไร อีกทั้งยังอยู่ในอ้อมอกของใครบางคนที่เธอบอกตัวเองเสมอว่าเกลียดเขาเข้าใส่ แต่เมื่อความรู้สึกบางอย่างบอกให้มองต่ำลงไป
“ว๊าย! ปล่อยมือสกปรกของคุณจากหน้าอกฉันเดี๋ยวนี้นะ คนบ้า ลากมก ไอ้หื่นโรคจิต”ริมฝีปากบางหาคำมาพ่นใส่เป็นชุดๆ แต่ร่างสูงกลับไม่ได้ยินเขายังตกอยู่ในภวังค์
พลอยรีบแกะมือปลาหมึกที่เกาะกุมแตงโมลูกกลมโตเอาไว้ แต่วาโยไม่ยอมปล่อยมือแถมยังหลับสนิท
“ปล่อยสิ คนบ้าฉันเจ็บนะ คนอะไรหลับหรือตายนี่” พลอยเห็นว่าเขาไม่ยอมลืมตาขึ้นสักที เธอคงรอให้เขาตื่นไม่ไหวไม่อย่างนั้นมีหวังช้ำแน่ๆ
ในความฝันวาโยคว้าแตงโมลูกโตเอาไว้เพราะมันกำลังจะหลุดออกจากมือ
“แตงโมอะไร ทำไมมันขยับเองได้” เขายิ่งจับมันแน่นขึ้นไปอีก “น่ากินจริงใบนี้ ไม่ขายเก็บเอาไว้กินเองดีกว่า”
โอ๊ย!
ชายหนุ่มร้องเสียงหลง ตื่นขึ้นมาจากความฝันในทันทีในตาคู่คมรีบมองหาสาเหตุของอาการเจ็บจี๊ดที่แผงอก
“เจ็บๆ พลอยปล่อยเดี๋ยวนี้นะครับ เนื้อผมจะขาดแล้วทำบ้าอะไรของคุณ”
“คุณก็ปล่อยก่อนสิ ถ้าคุณยังไม่ยอมปล่อยอีกฉันจะกัดเนื้อคุณให้ขาดติดปากฉันออกมาเลย”
เขาจับอะไรเธอ ก็เพิ่งจะตื่นขึ้นมาแท้ๆวาโยทำสีหน้างง แต่เเมื่อมองต่ำลง
“ให้ตายไม่ใช่แตงโมหรอกเหรอ” วาโยรีบปล่อยมือจากหน้าอกของพลอยทันที พร้อมกับอาการหน้าแดงจัดไปจนถึงใบหู ซึ่งพลอยก็หน้าแดงเหมือนกันแต่แดงด้วยความโกรธ
“ถ้าจะกัดตรงนั้นเปลี่ยนเป็นกัดตรงอื่นดีกว่า” เขาชี้ที่หัวนมสีชมพูของเขา
พลอยหยุดกัดทันที “ทุเรศ”
“ถ้าตรงนี้ผมให้กัดทั้งวันเลย แต่เปลี่ยนจากกัดเป็นดูดๆดุลๆเล่นจะดีกว่า” เขายิ้มกวนอารมณ์
“คุณมันโรคจิตจตัวจริง”
แต่รอยฟันคมของเธอยังฝังอยู่ที่หน้าอกเขา
“ผมไม่ ได้โรคจิต ผมแค่ฝันไปว่าได้จับแตงโมลูกใหญ่ๆ”
“คุณว่าอะไร หาว่านมฉันใหญ่เหมือนลูกแตงโมเหรอ” พลอยสะบัดมือเรียวไปที่แก้มวาโยในทันที
วาโยลูบใบหน้าคมซี๊ดปากเบาๆ เพราะเธอตบเสียแรงแต่เขากลับไม่ได้โกรธอะไร
“ผมขอโทษ คือผมไม่ได้ตั้งใจจะจับเอ่อ...ของคุณเลยผมกำลังฝันถึงแตงโมในไร่ต่างหากจริงๆนะ”
“ฉันไม่เชื่ออย่ามาโกหก” พลอยเบ้ปาก
เมื่อมัวแต่เถียงกันจึงทำให้พลอยไม่ได้ระมัดระวังตัวลืมไปว่าผ้าห่มมันหล่นลงไปกองที่เอว คราวนี้แตงโมสองลูกโตๆเต็มตาเขาเลยทั้งน่าจับน่ากินกว่าลูกในฝันอีกแถมมีถึงสองลูก เจ้าของไร่หนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ จากนั้นจึงรีบหันหลังหนีเสียให้พ้นๆไป
พลอยยิ่งมั่นใจว่าเมื่อสักครู่ถูกสามีตามกฏหมายลวนลาม “หันหน้าหนีทำไม ทำผิดไม่ยอมรับผิดคุณไม่กล้าสู้หน้าฉันใช่ไหมคนฉวยโอกาส” เธอท้าวสะเอว
เขาหันหลังให้แต่ก็เถียง “ทำไมจะไม่กล้าสู้ จะให้สู้จริงๆรึเปล่า คนอย่างผมกล้าสู้ทั้งหน้า กล้าสู้ทั้ง...” เขาเงียบไม่พูดต่อ
พลอยรู้สึกหนาวเลยยกมือขึ้นกอดอก “เฮ้ย! ตายออกมาโชว์เขาเต็มๆ ” พลอยรีบคว้าเสื้อผ้ามาสวมใส่ให้เร็วที่สุดจะว่าไปยามเธออยู่ใกล้เขารู้สึกว่าสติสตางค์ไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว
“คุณห้ามหันมาเด็ดขาด”
“ อายทำไมผมมองของคุณจนหมดแล้ว ตอนคุณนอนหลับ”
“อะไรนะ! คุณแอบมองของฉันเหรอ”
“ไม่ได้แอบ คุณนอนดิ้นจะตายไปผ้าห่มลงไปกองที่เท้าผมกลัวคุณจะหนาวเห็นว่าเป็นปอดบัวอยู่ ก็เลยดึงผ้าขึ้นมาห่มให้”
“ปอดบวม!” เขาประชดเธอต่างหาก พลอยรีบทุบกำปั้นรัวไปที่หลังกว้าง “คุณมันลามก วันหลังอย่างมาอยู่ใกล้ฉันแบบนี้อีก”
“ดีครับแรงๆ กว่านี้หน่อย แรงๆ สิครับ ผมชอบแรงแบบนั้นแหละดี..โอ๊ะ โอ๊ย.ๆๆ ...” วาโยร้องเสียงดังเมื่อหญิงสาวทุบเขาจนสุดแรงเกิด
“ โอ้โฮ...อีแบบนี้แล้วใครจะกล้าเคาะเรียก ข้าวใหม่ปลามันก็แบบนี้แหละ” แม่บ้านสาวใหญ่ยืนเขินอยู่หน้าห้อง เธอต้องการมาเรียนนายว่าปลัดสมชายมารอพบอยู่ที่ห้องรับแขก
“เคาะ ไม่เคาะ ถ้าเคาะเดี๋ยวนายเสียจังหวะจะหงุดหงิดใส่เราไหมนะ แต่ปลัดสมชายก็คงมีเรื่องสำคัญ” นางอุ่นยังคิดไม่ตกอยู่หน้าห้องแต่ก็ตัดสินใจเคาะห้องในที่สุด
ปังๆๆ !
“ผมเจ็บแล้วนะคุณ เมื่อไหร่จะหยุดทุบ”
“ฉันอยากให้คุณเจ็บ”
“สงสัยอุ่นจะมีเรื่องด่วนปกติไม่กล้าเคาะห้องเรียกผมแบบนี้หรอก” วาโยมั่นใจว่าคงเป็นแม่บ้านเพราะคนอื่นไม่มีสิทธิ์ขึ้นมายุ่มย่ามบนบ้านหลังนี้หากยังไม่ได้รับอนุญาต
พลอยหน้าแดงขึ้นมาทันที
“เป็นอะไรของคุณหน้าแดงเชียว”
“ฉันอายค่ะ ยังไงฉันก็ผู้หญิงเราอยู่ในห้องกันสองต่อสองแบบนี้อุ่นคงคิดว่าเรา”
“เรากินข้าวต้มตอนบ่ายกันเหรอ” เขาทำสีหน้ากวน แต่รีบจัดแจงสวมเสื้อผ้าและเดินไปเปิดประตู
“ทุเรศพูดมาได้หน้าไม่อาย” พลอยปาหมอนใบใหญ่ไล่หลังวาโยไป ด้วยความโมโหหรือว่าเธอปาแม่นก็ไม่รู้แต่ทว่าวาโยเปิดประตูออกพอดีแม่บ้านสาวใหญ่ทีเดินเข้ามาเตรียมจะรายงานจึงรับหมอนใบนั้นไปเต็มๆ
“ว๊าย! อะไรกันคะนี่” อุ่นตกใจ ไม่คิดว่าคุณนายคนสวยกับนายของเธอจะเป็นพวกชอบความรุนแรง
“ขอโทษนะจ๊ะอุ่น” พลอยมีสีหน้าสำนึกผิดรีบเดินเข้ามาหาอุ่น “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปาหมอนใส่เธอหรอก”
วาโยอมยิ้มไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้อุ่นคิดเอาเอง
“ไม่เป็นไรค่ะคุณนายอุ่นผิดเองค่ะที่มาผิดเวลา” แม่บ้านยิ้มเขิน “อุ่นแค่จะเข้ามาเรียนนายวาโยว่าปลัดสมชายมาขอพบ ตอนนี้อยู่ที่ห้องรับแขกค่ะ”
“ขอบใจมากอุ่นไปบอกคุณปลัดว่าเดี๋ยวฉันจะออกไปพบ”
“ได้ค่ะ”
อุ่นรับคำวาโย และส่งหมอนคืนให้กับพลอยด้วยรอยยิ้มที่ทำให้พลอยยิ่งหน้าแดงขึ้น
หลังจากอุ่นออกไปจากห้องสงครามน้ำลายก็เริ่มขึ้น
“คุณร้องเสียงดังเมื่อครู่นี้อุ่นต้องคิดว่าเราทำอะไรกันแน่” พลอยแหวใส่
“ใช่ อุ่นคงคิดอยู่แล้ว” วาโยไหวไหล่เหมือนเป็นเรื่องธรรมดา “ผัวเมียอยู่ห้องเดียวกันมีเสียงเล็ดลอดอึกกะทึกครึกโครมออกไปแบบนั้นใครๆก็คิด”
“แต่เราไม่ได้ทำอะไรกันแบบนั้นสักหน่อย”
“ใช่สินะยังไม่เคยทำจริงๆ ด้วย เดี๋ยวคืนนี้ผมจะกลับมาทำแต่ตอนนี้ผมต้องออกไปพบคุณปลัดก่อน คุณจะไปด้วยกันไหม”
“บ้า! ” พลอยดันเขาให้ออกไปจากห้อง จากนั้นก็รีบปิดประตู +++++++++++++++++++++++
พลอยนั่งอยู่ในห้องแล้วเริ่มสับสนในตัวเองบางครั้งนึกถามตัวเองว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ คิดจะมาแก้แค้นหาข้อมูลเผื่อเอาผิดวาโยแต่ไปๆมาๆถึงมากลายเป็นภรรยาของเขาไปได้ อันที่จริงเธอน่าจะเกลียดขยะแขยงเขามากไม่ใช่เหรอเพราะเขาเป็นคนที่ทำลายความรักของเธอ แต่ทำไมยามเขาอยู่ใกล้เธอกลับไม่ได้รู้สึกเกลียดเขาอย่างที่คิดไว้
“ยัยพลอย เธอมันบ้าเลิกคิดบ้าๆได้แล้ว รีบทำงานของเธอเถอะไม่อย่างนั้นพี่รันคงตายตาไม่หลับ” หญิงสาวคิดว่าจะลงไปที่ไร่เธอจำผู้หญิงพนักงานต้อนรับตัวปลอมคนนั้นได้
“ผู้หญิงคนนั้นต้องอยู่ในไร่นี้อย่างแน่นอน” พลอยตั้งใจจะตามหาริษา เพราะคิดว่ายังไงเสียริษาต้องอยู่ที่ไร่นี้
+++++++++++++++++++++++++
“จริงหรือเปล่าตาโยที่อำเภอเขาลือกันให้ทั่ววาเธอพาผู้หญิงไปจดทะเบียนสมรส” น้ำเสียงแสดงความไม่พอใจออกมาชัดเจน
“จริงครับคุณอา”
“แล้วยัยวุ้นเส้นลูกสาวอาล่ะ ใครเขาก็รู้กันทั้งเมืองว่าคบหาอยู่กับเธอนี้วุ้นเส้นจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เรื่องที่เธอพาผู้หญิงมานอนที่บ้าน แล้วยัยวุ้นเส้นมาพบอายังช่วยเกลี้ยกล่อมให้เพราะคิดว่ามันเป็นอารมณ์ของผู้ชายเธอคงไม่จริงจังอะไร พอแต่งงานกับวุ้นเส้นแล้วคงเลิกไปเองแต่นี่มันอะไรกัน” น้ำเสียงของปลัดสมชายดึงขึ้นเรื่อยๆ
“คุณอาครับผมต้องขอโทษด้วยที่ผ่านมาผมไม่เคยชัดเจนในเรื่องนี้ปล่อยให้น้องวุ้นเส้นต้องเขาใจผิดมาโดยตลอด”
ปลัดสมชายแสดงความไม่พอใจออกมาทางสีหน้า และทุบกำปั้นลงบนโต๊ะอย่างแรง
“นี่เธอหมายความว่าที่ผ่านมาไม่เคยคิดอะไรกับลูกสาวอาใช่ไหม” ปลัดสมชายยืนขึ้นเต็มความสูง
“ผมเห็นวุ้นเส้นเป็นน้องสาวคนหนึ่ง คงจะเห็นเธอเป็นอื่นไปไม่ได้ครับ”
ที่ผ่านมาเขาเองก็ไม่ได้ให้ความหวังอะไรวุ้นเส้นแต่ก็ยอมรับที่บางครั้งวุ้นเส้นทำอะไรเกินเลยหรือพูดอะไรแสดงความเป็นเจ้าของวาโยกลับนิ่งเฉยเพราะไม่อยากให้เธอเสียหน้าและเสียใจหวังว่าสักวันเธอคงเข้าใจและล่าถอยไปเอง
“หากว่าพ่อของเธอไม่ใช่เพื่อนรักของฉัน เชื่อเถอะนายโยฉันจะเอาเลือดหัวนายออกด้วยตัวฉันเอง”
ปลัดสมชายยอมรับว่าเสียหน้าและเสียใจมากเพราะหวังว่าจะได้วาโยมาเป็นลูกเขย การที่ต้องเสียว่าที่ลูกเขยเศรษฐีไปมันทำให้เขาอยากจะเอาคืนวาโยอยู่เหมือนกัน
“ผมต้องกราบขอโทษคุณอาด้วยครับ แต่ระหว่างผมกับวุ้นเส้นมันเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้จริงๆ”
“แล้วเธอจะต้องเสียใจที่พูดคำนี้ออกมา” ปลัดสมชายเดินออกจากบ้านไปในทันที
วาโยถอนใจไม่ได้เกรงกลัวอะไรในตัวปลัดสมชาย แต่เขายังให้ความเคารพในฐานะเพื่อนของพ่อเท่านั้น
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ราวห้าโมงเย็นเศษๆ พลอยเดินอยู่ในไร่คนงานต่างทยอยกันกลับบ้านมีบ้างที่อาศัยอยู่ในไร่ โดยวาโยปลูกที่พักให้เป็นห้องๆราวสามสิบห้อง
“คนงานก็มาก แต่เอ...ผู้หญิงคนนั้นไม่น่าจะใช่คนงานในไร่ธรรมดา หน้าตาท่าทางก็ดูมีความรู้ดี”
คนงานที่เดินผ่านพลอยต่างหยุดทำความเคารพเธอในฐานะนายหญิงของไร่ ทำให้เธอรู้สึกเขินไม่น้อยแต่ก็รับไหว้และส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“ไม่เห็นมีใครหน้าตาเหมือนผู้หญิงคนนั้นสักนิด”
“ตกลงเย็นนี้จะออกไปกินหมูกะทะในเมืองด้วยกันรึเปล่าริษา”
พนักงานฝ่ายการเงินของไร่ร่างท้วมผิวคล้ำเอ่ยถามริษา
“วันนี้เขารู้สึกเหนื่อยๆ เหมือนจะไม่สบายแก้วไปเถอะ”
พลอยกะพริบตาถี่ “ผู้หญิงคนนั้นนี่นา” ความสวยของริษาอดีตดาวคณะบัญชีทำให้แตกต่างกับคนงานอื่นๆมาก
แก้วพนักงานการเงินเห็นพลอยในระยะไกล แต่ก็มั่นใจว่าคือคุณนายคนสวยผู้ที่คนล่ำลือกันทั้งไร่
“ริษานั่นไง ที่ยืนอยู่ข้างหน้าคุณนายคนสวยที่เขาลือกันใช่ไหม”
“แย่แล้ว ใช่จริงๆด้วย” ริษารีบยกกระเป๋าถือปิดหน้าปิดตา
“เป็นอะไรไปริษา” วันถามอย่างสงสัย
“ฉันปวดท้องเธอไปก่อนนะวัน” จากนั้นริษาก็รีบเดินหนีวันทันที
“ใช่จริงๆด้วย” พลอยรีบวิ่งตามทันที “ เธอๆ หยุดเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกให้หยุด”
พลอยวิ่งตามริษามทางแปลงปลูกบล็อคเคอรีย์
“หยุดก็ตามทันสิคะคุณนายขา” ริษาเข้าไปหลบในกองฟางด้านหนึ่งใกล้ๆกับโรงเพาะเห็ด
หายไปไหนไวจังเลย ทำไมต้องหนีหน้าด้วยพลอยเดินผ่านโรงเพาะเห็ดไป ความมืดที่โรยตัวมาหญิงสาวมองเห็นเงาตะครุ่มตะครุ่มอยู่แถวแปลงสับปะรดซึ่งมันมีพื้นที่อยู่ติดกับไร่แห่งนี้แต่มีรั้วไม้สีขาวกั้นเอาไว้เป็นแนวยาวเพื่อแบ่งเขต “หนีเข้าไปในไร่สับปะรดเหรอ อย่านึกนะว่าไม่กล้าตามเข้าไป” หญิงสาวปีนรั้วข้ามไปอีกฝั่ง
“คุณพลอยปีนไปที่ไร่นั้นทำไมกัน” หญิงสาวที่ออกมาจากกองฟางผมยุ่งเหยิงมีฟางติดตามเสื้อผ้าหน้าผมเต็มไปหมดแอบดูอยู่ข้างกองฟาง
“เดี๋ยวได้เกิดเรื่องใหญ่นายยิ่งไม่ค่อยถูกกับไร่นั้นอยู่” ริษาเตรียมหันหลังกลับเพื่อไปบอกนายวาโย แต่ร่างบางก็หันมาชนกับอะไรบางอย่าง
“ว๊าย!”
“ไปถูกใครข่มขืนมาริษา” แม้จะค่อนข้างมืดแต่แสงสลัวก็พอทำให้มองเห็นว่าเป็นคู่ปรับของเธอ
“นี่ไตรเทพทำเอาริษาหัวใจเกือบวาย” หญิงสาวท้าวสะเอว
“นึกว่าตัวเองเป็นทองกวาวหรือไง” เขามองสภาพเธอเนื้อตัวมอมแมมแต่ยังสวยเหมือนเดิม
“เปล่าสักหน่อย ถึงริษาเป็นทองกวาวแต่ไตรเทพก็คงไม่ใช่พี่คล้าวหรอก” สาวน้อยหน้ามนลอยหน้าเถียง
“ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นพี่คล้าวอะไรนั่นหรอกนะ มาอยู่ที่เปลี่ยวแบบนี้มันอันตรายเดี๋ยวก็ถูกข่มขืนหรอก” ในใจเป็นห่วงแต่ไตรเทพพูดเหมือนประชด
“ไม่ต้องข่มขืนริษาหรอก ริษาจะแจกบัตรคิวให้ทุกคนก็ได้ค่ะ” ริษาพูดด้วยความสนุกปากไม่ได้คิดอะไร แต่คนที่เตือนกับโกรธจัดคว้าร่างบางของสาวน้อยมาจูบแรงๆเสียอย่างนั้น
“ไม่ต้องแจกบัตรคิวให้ใครหรอกถ้าต้องการนักก็บอกผมคนเดียวก็พอริษา” ไตรเทพทั้งหึงทั้งหวงจนตาลายเขารู้มีคนงานในไร่มากมายที่อยากจะพิชิตใจสาวนักบัญชีสุดสวยคนนี้
สาวน้อยหน้าใสส่งเสียงอู้อี้ในลำคอตกใจมากไม่คิดว่าไตรเทพจะทำแบบนี้ เขาจูบเธอจากนั้นก็เลื่อนต่ำมาที่ลำคอระหงและซุกไซร้อยู่ตรงนั้น
“ปล่อยริษา อย่านะไตรเทพ” ริษาเสียงสั่น
“ปล่อยก็ได้แต่วันหลังอย่าพูดแบบนี้ให้ได้ยินอีก” เขาปล่อยเธอทันที “และบอกมาว่าเธอมาทำอะไรแถวนี้”
น้ำเสียงดุเข้มเอาจริง
“หลบนายหญิงเธอวิ่งตามริษมา ตอนนี้ข้ามไปที่ไร่นั้นแล้วด้วย”
“ตายแล้วเดี๋ยวก็เกิดเรื่องกันอีก รีบไปบอกนายวาโยเร็วเข้า”
ไตรเทพสั่ง จากนั้นรีบตามนายหญิงไปที่ไร่ข้างๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 16
วาโยกำลังมองผลผลิตในไร่อย่างชื่นชม ใบหน้าหล่อแบบมีออร่าล้อมรอบผิดกับชาวไร่อมยิ้มบางๆพลางตัดแตงโมงขนาดใหญ่ผิวเกลี้ยงเกลาลูกหนึ่งขึ้นมาถือเอาไว้อย่างพอใจ
“ปีนี้ที่ไร่ของเราได้ผลผลิตเป็นที่น่าพอใจจริงๆ” วาโยบอกแก่คนงาน ฝ่ามืออุ่นหนาลูบคลึงผลแตงโมอย่างภาคภูมิใจใครว่าใช้ปุ๋ยธรรมชาติและได้ผลผลิตไม่ดีเท่าปุ๋ยเคมีเขาคงเถียงหัวชนฝาจากประสบการณ์ที่ได้ทำไร่นี้มาเขาเชื่อว่าปุ๋ยธรรมชาติดีกว่าปุ๋ยเคมีในทุกด้าน
ร่างบางในอ้อมอกอุ่นเริ่มขยับตัวไปมาเพราะรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังรุกรานบนเรือนกาย หญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ พร้อมความรู้สึกสงสัยว่าตัวเองเผลอหลับไปในสภาพนี้ได้อย่างไร อีกทั้งยังอยู่ในอ้อมอกของใครบางคนที่เธอบอกตัวเองเสมอว่าเกลียดเขาเข้าใส่ แต่เมื่อความรู้สึกบางอย่างบอกให้มองต่ำลงไป
“ว๊าย! ปล่อยมือสกปรกของคุณจากหน้าอกฉันเดี๋ยวนี้นะ คนบ้า ลากมก ไอ้หื่นโรคจิต”ริมฝีปากบางหาคำมาพ่นใส่เป็นชุดๆ แต่ร่างสูงกลับไม่ได้ยินเขายังตกอยู่ในภวังค์
พลอยรีบแกะมือปลาหมึกที่เกาะกุมแตงโมลูกกลมโตเอาไว้ แต่วาโยไม่ยอมปล่อยมือแถมยังหลับสนิท
“ปล่อยสิ คนบ้าฉันเจ็บนะ คนอะไรหลับหรือตายนี่” พลอยเห็นว่าเขาไม่ยอมลืมตาขึ้นสักที เธอคงรอให้เขาตื่นไม่ไหวไม่อย่างนั้นมีหวังช้ำแน่ๆ
ในความฝันวาโยคว้าแตงโมลูกโตเอาไว้เพราะมันกำลังจะหลุดออกจากมือ
“แตงโมอะไร ทำไมมันขยับเองได้” เขายิ่งจับมันแน่นขึ้นไปอีก “น่ากินจริงใบนี้ ไม่ขายเก็บเอาไว้กินเองดีกว่า”
โอ๊ย!
ชายหนุ่มร้องเสียงหลง ตื่นขึ้นมาจากความฝันในทันทีในตาคู่คมรีบมองหาสาเหตุของอาการเจ็บจี๊ดที่แผงอก
“เจ็บๆ พลอยปล่อยเดี๋ยวนี้นะครับ เนื้อผมจะขาดแล้วทำบ้าอะไรของคุณ”
“คุณก็ปล่อยก่อนสิ ถ้าคุณยังไม่ยอมปล่อยอีกฉันจะกัดเนื้อคุณให้ขาดติดปากฉันออกมาเลย”
เขาจับอะไรเธอ ก็เพิ่งจะตื่นขึ้นมาแท้ๆวาโยทำสีหน้างง แต่เเมื่อมองต่ำลง
“ให้ตายไม่ใช่แตงโมหรอกเหรอ” วาโยรีบปล่อยมือจากหน้าอกของพลอยทันที พร้อมกับอาการหน้าแดงจัดไปจนถึงใบหู ซึ่งพลอยก็หน้าแดงเหมือนกันแต่แดงด้วยความโกรธ
“ถ้าจะกัดตรงนั้นเปลี่ยนเป็นกัดตรงอื่นดีกว่า” เขาชี้ที่หัวนมสีชมพูของเขา
พลอยหยุดกัดทันที “ทุเรศ”
“ถ้าตรงนี้ผมให้กัดทั้งวันเลย แต่เปลี่ยนจากกัดเป็นดูดๆดุลๆเล่นจะดีกว่า” เขายิ้มกวนอารมณ์
“คุณมันโรคจิตจตัวจริง”
แต่รอยฟันคมของเธอยังฝังอยู่ที่หน้าอกเขา
“ผมไม่ ได้โรคจิต ผมแค่ฝันไปว่าได้จับแตงโมลูกใหญ่ๆ”
“คุณว่าอะไร หาว่านมฉันใหญ่เหมือนลูกแตงโมเหรอ” พลอยสะบัดมือเรียวไปที่แก้มวาโยในทันที
วาโยลูบใบหน้าคมซี๊ดปากเบาๆ เพราะเธอตบเสียแรงแต่เขากลับไม่ได้โกรธอะไร
“ผมขอโทษ คือผมไม่ได้ตั้งใจจะจับเอ่อ...ของคุณเลยผมกำลังฝันถึงแตงโมในไร่ต่างหากจริงๆนะ”
“ฉันไม่เชื่ออย่ามาโกหก” พลอยเบ้ปาก
เมื่อมัวแต่เถียงกันจึงทำให้พลอยไม่ได้ระมัดระวังตัวลืมไปว่าผ้าห่มมันหล่นลงไปกองที่เอว คราวนี้แตงโมสองลูกโตๆเต็มตาเขาเลยทั้งน่าจับน่ากินกว่าลูกในฝันอีกแถมมีถึงสองลูก เจ้าของไร่หนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ จากนั้นจึงรีบหันหลังหนีเสียให้พ้นๆไป
พลอยยิ่งมั่นใจว่าเมื่อสักครู่ถูกสามีตามกฏหมายลวนลาม “หันหน้าหนีทำไม ทำผิดไม่ยอมรับผิดคุณไม่กล้าสู้หน้าฉันใช่ไหมคนฉวยโอกาส” เธอท้าวสะเอว
เขาหันหลังให้แต่ก็เถียง “ทำไมจะไม่กล้าสู้ จะให้สู้จริงๆรึเปล่า คนอย่างผมกล้าสู้ทั้งหน้า กล้าสู้ทั้ง...” เขาเงียบไม่พูดต่อ
พลอยรู้สึกหนาวเลยยกมือขึ้นกอดอก “เฮ้ย! ตายออกมาโชว์เขาเต็มๆ ” พลอยรีบคว้าเสื้อผ้ามาสวมใส่ให้เร็วที่สุดจะว่าไปยามเธออยู่ใกล้เขารู้สึกว่าสติสตางค์ไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว
“คุณห้ามหันมาเด็ดขาด”
“ อายทำไมผมมองของคุณจนหมดแล้ว ตอนคุณนอนหลับ”
“อะไรนะ! คุณแอบมองของฉันเหรอ”
“ไม่ได้แอบ คุณนอนดิ้นจะตายไปผ้าห่มลงไปกองที่เท้าผมกลัวคุณจะหนาวเห็นว่าเป็นปอดบัวอยู่ ก็เลยดึงผ้าขึ้นมาห่มให้”
“ปอดบวม!” เขาประชดเธอต่างหาก พลอยรีบทุบกำปั้นรัวไปที่หลังกว้าง “คุณมันลามก วันหลังอย่างมาอยู่ใกล้ฉันแบบนี้อีก”
“ดีครับแรงๆ กว่านี้หน่อย แรงๆ สิครับ ผมชอบแรงแบบนั้นแหละดี..โอ๊ะ โอ๊ย.ๆๆ ...” วาโยร้องเสียงดังเมื่อหญิงสาวทุบเขาจนสุดแรงเกิด
“ โอ้โฮ...อีแบบนี้แล้วใครจะกล้าเคาะเรียก ข้าวใหม่ปลามันก็แบบนี้แหละ” แม่บ้านสาวใหญ่ยืนเขินอยู่หน้าห้อง เธอต้องการมาเรียนนายว่าปลัดสมชายมารอพบอยู่ที่ห้องรับแขก
“เคาะ ไม่เคาะ ถ้าเคาะเดี๋ยวนายเสียจังหวะจะหงุดหงิดใส่เราไหมนะ แต่ปลัดสมชายก็คงมีเรื่องสำคัญ” นางอุ่นยังคิดไม่ตกอยู่หน้าห้องแต่ก็ตัดสินใจเคาะห้องในที่สุด
ปังๆๆ !
“ผมเจ็บแล้วนะคุณ เมื่อไหร่จะหยุดทุบ”
“ฉันอยากให้คุณเจ็บ”
“สงสัยอุ่นจะมีเรื่องด่วนปกติไม่กล้าเคาะห้องเรียกผมแบบนี้หรอก” วาโยมั่นใจว่าคงเป็นแม่บ้านเพราะคนอื่นไม่มีสิทธิ์ขึ้นมายุ่มย่ามบนบ้านหลังนี้หากยังไม่ได้รับอนุญาต
พลอยหน้าแดงขึ้นมาทันที
“เป็นอะไรของคุณหน้าแดงเชียว”
“ฉันอายค่ะ ยังไงฉันก็ผู้หญิงเราอยู่ในห้องกันสองต่อสองแบบนี้อุ่นคงคิดว่าเรา”
“เรากินข้าวต้มตอนบ่ายกันเหรอ” เขาทำสีหน้ากวน แต่รีบจัดแจงสวมเสื้อผ้าและเดินไปเปิดประตู
“ทุเรศพูดมาได้หน้าไม่อาย” พลอยปาหมอนใบใหญ่ไล่หลังวาโยไป ด้วยความโมโหหรือว่าเธอปาแม่นก็ไม่รู้แต่ทว่าวาโยเปิดประตูออกพอดีแม่บ้านสาวใหญ่ทีเดินเข้ามาเตรียมจะรายงานจึงรับหมอนใบนั้นไปเต็มๆ
“ว๊าย! อะไรกันคะนี่” อุ่นตกใจ ไม่คิดว่าคุณนายคนสวยกับนายของเธอจะเป็นพวกชอบความรุนแรง
“ขอโทษนะจ๊ะอุ่น” พลอยมีสีหน้าสำนึกผิดรีบเดินเข้ามาหาอุ่น “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปาหมอนใส่เธอหรอก”
วาโยอมยิ้มไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้อุ่นคิดเอาเอง
“ไม่เป็นไรค่ะคุณนายอุ่นผิดเองค่ะที่มาผิดเวลา” แม่บ้านยิ้มเขิน “อุ่นแค่จะเข้ามาเรียนนายวาโยว่าปลัดสมชายมาขอพบ ตอนนี้อยู่ที่ห้องรับแขกค่ะ”
“ขอบใจมากอุ่นไปบอกคุณปลัดว่าเดี๋ยวฉันจะออกไปพบ”
“ได้ค่ะ”
อุ่นรับคำวาโย และส่งหมอนคืนให้กับพลอยด้วยรอยยิ้มที่ทำให้พลอยยิ่งหน้าแดงขึ้น
หลังจากอุ่นออกไปจากห้องสงครามน้ำลายก็เริ่มขึ้น
“คุณร้องเสียงดังเมื่อครู่นี้อุ่นต้องคิดว่าเราทำอะไรกันแน่” พลอยแหวใส่
“ใช่ อุ่นคงคิดอยู่แล้ว” วาโยไหวไหล่เหมือนเป็นเรื่องธรรมดา “ผัวเมียอยู่ห้องเดียวกันมีเสียงเล็ดลอดอึกกะทึกครึกโครมออกไปแบบนั้นใครๆก็คิด”
“แต่เราไม่ได้ทำอะไรกันแบบนั้นสักหน่อย”
“ใช่สินะยังไม่เคยทำจริงๆ ด้วย เดี๋ยวคืนนี้ผมจะกลับมาทำแต่ตอนนี้ผมต้องออกไปพบคุณปลัดก่อน คุณจะไปด้วยกันไหม”
“บ้า! ” พลอยดันเขาให้ออกไปจากห้อง จากนั้นก็รีบปิดประตู +++++++++++++++++++++++
พลอยนั่งอยู่ในห้องแล้วเริ่มสับสนในตัวเองบางครั้งนึกถามตัวเองว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ คิดจะมาแก้แค้นหาข้อมูลเผื่อเอาผิดวาโยแต่ไปๆมาๆถึงมากลายเป็นภรรยาของเขาไปได้ อันที่จริงเธอน่าจะเกลียดขยะแขยงเขามากไม่ใช่เหรอเพราะเขาเป็นคนที่ทำลายความรักของเธอ แต่ทำไมยามเขาอยู่ใกล้เธอกลับไม่ได้รู้สึกเกลียดเขาอย่างที่คิดไว้
“ยัยพลอย เธอมันบ้าเลิกคิดบ้าๆได้แล้ว รีบทำงานของเธอเถอะไม่อย่างนั้นพี่รันคงตายตาไม่หลับ” หญิงสาวคิดว่าจะลงไปที่ไร่เธอจำผู้หญิงพนักงานต้อนรับตัวปลอมคนนั้นได้
“ผู้หญิงคนนั้นต้องอยู่ในไร่นี้อย่างแน่นอน” พลอยตั้งใจจะตามหาริษา เพราะคิดว่ายังไงเสียริษาต้องอยู่ที่ไร่นี้
+++++++++++++++++++++++++
“จริงหรือเปล่าตาโยที่อำเภอเขาลือกันให้ทั่ววาเธอพาผู้หญิงไปจดทะเบียนสมรส” น้ำเสียงแสดงความไม่พอใจออกมาชัดเจน
“จริงครับคุณอา”
“แล้วยัยวุ้นเส้นลูกสาวอาล่ะ ใครเขาก็รู้กันทั้งเมืองว่าคบหาอยู่กับเธอนี้วุ้นเส้นจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เรื่องที่เธอพาผู้หญิงมานอนที่บ้าน แล้วยัยวุ้นเส้นมาพบอายังช่วยเกลี้ยกล่อมให้เพราะคิดว่ามันเป็นอารมณ์ของผู้ชายเธอคงไม่จริงจังอะไร พอแต่งงานกับวุ้นเส้นแล้วคงเลิกไปเองแต่นี่มันอะไรกัน” น้ำเสียงของปลัดสมชายดึงขึ้นเรื่อยๆ
“คุณอาครับผมต้องขอโทษด้วยที่ผ่านมาผมไม่เคยชัดเจนในเรื่องนี้ปล่อยให้น้องวุ้นเส้นต้องเขาใจผิดมาโดยตลอด”
ปลัดสมชายแสดงความไม่พอใจออกมาทางสีหน้า และทุบกำปั้นลงบนโต๊ะอย่างแรง
“นี่เธอหมายความว่าที่ผ่านมาไม่เคยคิดอะไรกับลูกสาวอาใช่ไหม” ปลัดสมชายยืนขึ้นเต็มความสูง
“ผมเห็นวุ้นเส้นเป็นน้องสาวคนหนึ่ง คงจะเห็นเธอเป็นอื่นไปไม่ได้ครับ”
ที่ผ่านมาเขาเองก็ไม่ได้ให้ความหวังอะไรวุ้นเส้นแต่ก็ยอมรับที่บางครั้งวุ้นเส้นทำอะไรเกินเลยหรือพูดอะไรแสดงความเป็นเจ้าของวาโยกลับนิ่งเฉยเพราะไม่อยากให้เธอเสียหน้าและเสียใจหวังว่าสักวันเธอคงเข้าใจและล่าถอยไปเอง
“หากว่าพ่อของเธอไม่ใช่เพื่อนรักของฉัน เชื่อเถอะนายโยฉันจะเอาเลือดหัวนายออกด้วยตัวฉันเอง”
ปลัดสมชายยอมรับว่าเสียหน้าและเสียใจมากเพราะหวังว่าจะได้วาโยมาเป็นลูกเขย การที่ต้องเสียว่าที่ลูกเขยเศรษฐีไปมันทำให้เขาอยากจะเอาคืนวาโยอยู่เหมือนกัน
“ผมต้องกราบขอโทษคุณอาด้วยครับ แต่ระหว่างผมกับวุ้นเส้นมันเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้จริงๆ”
“แล้วเธอจะต้องเสียใจที่พูดคำนี้ออกมา” ปลัดสมชายเดินออกจากบ้านไปในทันที
วาโยถอนใจไม่ได้เกรงกลัวอะไรในตัวปลัดสมชาย แต่เขายังให้ความเคารพในฐานะเพื่อนของพ่อเท่านั้น
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ราวห้าโมงเย็นเศษๆ พลอยเดินอยู่ในไร่คนงานต่างทยอยกันกลับบ้านมีบ้างที่อาศัยอยู่ในไร่ โดยวาโยปลูกที่พักให้เป็นห้องๆราวสามสิบห้อง
“คนงานก็มาก แต่เอ...ผู้หญิงคนนั้นไม่น่าจะใช่คนงานในไร่ธรรมดา หน้าตาท่าทางก็ดูมีความรู้ดี”
คนงานที่เดินผ่านพลอยต่างหยุดทำความเคารพเธอในฐานะนายหญิงของไร่ ทำให้เธอรู้สึกเขินไม่น้อยแต่ก็รับไหว้และส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“ไม่เห็นมีใครหน้าตาเหมือนผู้หญิงคนนั้นสักนิด”
“ตกลงเย็นนี้จะออกไปกินหมูกะทะในเมืองด้วยกันรึเปล่าริษา”
พนักงานฝ่ายการเงินของไร่ร่างท้วมผิวคล้ำเอ่ยถามริษา
“วันนี้เขารู้สึกเหนื่อยๆ เหมือนจะไม่สบายแก้วไปเถอะ”
พลอยกะพริบตาถี่ “ผู้หญิงคนนั้นนี่นา” ความสวยของริษาอดีตดาวคณะบัญชีทำให้แตกต่างกับคนงานอื่นๆมาก
แก้วพนักงานการเงินเห็นพลอยในระยะไกล แต่ก็มั่นใจว่าคือคุณนายคนสวยผู้ที่คนล่ำลือกันทั้งไร่
“ริษานั่นไง ที่ยืนอยู่ข้างหน้าคุณนายคนสวยที่เขาลือกันใช่ไหม”
“แย่แล้ว ใช่จริงๆด้วย” ริษารีบยกกระเป๋าถือปิดหน้าปิดตา
“เป็นอะไรไปริษา” วันถามอย่างสงสัย
“ฉันปวดท้องเธอไปก่อนนะวัน” จากนั้นริษาก็รีบเดินหนีวันทันที
“ใช่จริงๆด้วย” พลอยรีบวิ่งตามทันที “ เธอๆ หยุดเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกให้หยุด”
พลอยวิ่งตามริษามทางแปลงปลูกบล็อคเคอรีย์
“หยุดก็ตามทันสิคะคุณนายขา” ริษาเข้าไปหลบในกองฟางด้านหนึ่งใกล้ๆกับโรงเพาะเห็ด
หายไปไหนไวจังเลย ทำไมต้องหนีหน้าด้วยพลอยเดินผ่านโรงเพาะเห็ดไป ความมืดที่โรยตัวมาหญิงสาวมองเห็นเงาตะครุ่มตะครุ่มอยู่แถวแปลงสับปะรดซึ่งมันมีพื้นที่อยู่ติดกับไร่แห่งนี้แต่มีรั้วไม้สีขาวกั้นเอาไว้เป็นแนวยาวเพื่อแบ่งเขต “หนีเข้าไปในไร่สับปะรดเหรอ อย่านึกนะว่าไม่กล้าตามเข้าไป” หญิงสาวปีนรั้วข้ามไปอีกฝั่ง
“คุณพลอยปีนไปที่ไร่นั้นทำไมกัน” หญิงสาวที่ออกมาจากกองฟางผมยุ่งเหยิงมีฟางติดตามเสื้อผ้าหน้าผมเต็มไปหมดแอบดูอยู่ข้างกองฟาง
“เดี๋ยวได้เกิดเรื่องใหญ่นายยิ่งไม่ค่อยถูกกับไร่นั้นอยู่” ริษาเตรียมหันหลังกลับเพื่อไปบอกนายวาโย แต่ร่างบางก็หันมาชนกับอะไรบางอย่าง
“ว๊าย!”
“ไปถูกใครข่มขืนมาริษา” แม้จะค่อนข้างมืดแต่แสงสลัวก็พอทำให้มองเห็นว่าเป็นคู่ปรับของเธอ
“นี่ไตรเทพทำเอาริษาหัวใจเกือบวาย” หญิงสาวท้าวสะเอว
“นึกว่าตัวเองเป็นทองกวาวหรือไง” เขามองสภาพเธอเนื้อตัวมอมแมมแต่ยังสวยเหมือนเดิม
“เปล่าสักหน่อย ถึงริษาเป็นทองกวาวแต่ไตรเทพก็คงไม่ใช่พี่คล้าวหรอก” สาวน้อยหน้ามนลอยหน้าเถียง
“ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นพี่คล้าวอะไรนั่นหรอกนะ มาอยู่ที่เปลี่ยวแบบนี้มันอันตรายเดี๋ยวก็ถูกข่มขืนหรอก” ในใจเป็นห่วงแต่ไตรเทพพูดเหมือนประชด
“ไม่ต้องข่มขืนริษาหรอก ริษาจะแจกบัตรคิวให้ทุกคนก็ได้ค่ะ” ริษาพูดด้วยความสนุกปากไม่ได้คิดอะไร แต่คนที่เตือนกับโกรธจัดคว้าร่างบางของสาวน้อยมาจูบแรงๆเสียอย่างนั้น
“ไม่ต้องแจกบัตรคิวให้ใครหรอกถ้าต้องการนักก็บอกผมคนเดียวก็พอริษา” ไตรเทพทั้งหึงทั้งหวงจนตาลายเขารู้มีคนงานในไร่มากมายที่อยากจะพิชิตใจสาวนักบัญชีสุดสวยคนนี้
สาวน้อยหน้าใสส่งเสียงอู้อี้ในลำคอตกใจมากไม่คิดว่าไตรเทพจะทำแบบนี้ เขาจูบเธอจากนั้นก็เลื่อนต่ำมาที่ลำคอระหงและซุกไซร้อยู่ตรงนั้น
“ปล่อยริษา อย่านะไตรเทพ” ริษาเสียงสั่น
“ปล่อยก็ได้แต่วันหลังอย่าพูดแบบนี้ให้ได้ยินอีก” เขาปล่อยเธอทันที “และบอกมาว่าเธอมาทำอะไรแถวนี้”
น้ำเสียงดุเข้มเอาจริง
“หลบนายหญิงเธอวิ่งตามริษมา ตอนนี้ข้ามไปที่ไร่นั้นแล้วด้วย”
“ตายแล้วเดี๋ยวก็เกิดเรื่องกันอีก รีบไปบอกนายวาโยเร็วเข้า”
ไตรเทพสั่ง จากนั้นรีบตามนายหญิงไปที่ไร่ข้างๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อัปสรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 มิ.ย. 2554, 17:03:39 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 มิ.ย. 2554, 17:03:39 น.
จำนวนการเข้าชม : 6524
| << ตอนที่ 15 | ตอนที่ 17 >> |
อัปสรา 6 มิ.ย. 2554, 18:53:45 น.
แหะๆๆ อยากรู้ต้องรออ่านตอนหน้านะคะ
แหะๆๆ อยากรู้ต้องรออ่านตอนหน้านะคะ
SaiParn 6 มิ.ย. 2554, 19:25:09 น.
อ้าว ๆ ๆ ๆ แย่แล้ว ยังไงล่ะคะเนี่ย
อ้าว ๆ ๆ ๆ แย่แล้ว ยังไงล่ะคะเนี่ย
ann 6 มิ.ย. 2554, 19:42:04 น.
วุ่นวายกันไปหมดเลยอ่ะ เพราะพระเอกนางเอกแท้ๆ 555+
วุ่นวายกันไปหมดเลยอ่ะ เพราะพระเอกนางเอกแท้ๆ 555+
ปูสีน้ำเงิน 6 มิ.ย. 2554, 19:44:44 น.
ยัยพลอยหาเรื่องใส่ตัวจริงๆ
ยัยพลอยหาเรื่องใส่ตัวจริงๆ
zeen 6 มิ.ย. 2554, 20:51:28 น.
ไร่ของคุณลูกค้าที่พลอยเคยไปเสนองานรึเปล่าน้า
ไร่ของคุณลูกค้าที่พลอยเคยไปเสนองานรึเปล่าน้า
lovemuay 6 มิ.ย. 2554, 21:01:35 น.
พระเอกของเรารีบไปเร็วๆน้า อย่าให้พลอยเป็นอะไรเลย
พระเอกของเรารีบไปเร็วๆน้า อย่าให้พลอยเป็นอะไรเลย
dee_jung 6 มิ.ย. 2554, 23:33:04 น.
ไร่ใครค่ะ
ไร่ใครค่ะ
อัปสรา 7 มิ.ย. 2554, 09:02:00 น.
ไร่คุณนรินค่ะ
ไร่คุณนรินค่ะ
แพม 7 มิ.ย. 2554, 11:07:48 น.
ยัยพลอยนี่ เหมือนจะฉลาด แต่จริง ๆ ...
ยัยพลอยนี่ เหมือนจะฉลาด แต่จริง ๆ ...
kaero 7 มิ.ย. 2554, 11:35:00 น.
รออ่านต่อนะ
รออ่านต่อนะ