Pai Journal (ปาย ในบันทึกถึงคุณ)
คุณที่รัก...
ผมอยากเล่าเรื่องราวหลังจากวันนั้นให้คุณได้ฟัง
มันเป็นการเดินทางระยะสั้นๆ ในช่วงเวลาชีวิตยาวนาน
ผมพบพานสิ่งต่างๆ ท่ามกลางความรู้สึกถึงคุณทุกขณะ
เรื่องมันมีอยู่ว่า...
ผมอยากเล่าเรื่องราวหลังจากวันนั้นให้คุณได้ฟัง
มันเป็นการเดินทางระยะสั้นๆ ในช่วงเวลาชีวิตยาวนาน
ผมพบพานสิ่งต่างๆ ท่ามกลางความรู้สึกถึงคุณทุกขณะ
เรื่องมันมีอยู่ว่า...
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: แสงตะวันใหม่ในกรอบหน้าต่าง
การเดินทางโดยรถไฟเป็นเรื่องราววุ่นวายอันคุ้นเคยอย่างหนึ่ง
เรา... เอ่อ... ผมหมายถึงคุณกับผมเคยมีความทรงจำในการเดินทางร่วมกันบนรถไฟน้อยครั้ง แต่ผมคงไม่เล่า ไม่ใช่เพราะผมจดจำอะไรไม่ได้ ภาพเหล่านั้นล้วนแจ่มชัดเหมือนเราเพิ่งลงจากขบวนรถเมื่อวาน หากเล่าไปแล้วคุณก็คงจะจดจำในรายละเอียดได้ดีกว่าผมเสียอีก เพราะเขาว่ากันว่าผู้หญิงมีสัญชาตญาณในการจดจำอะไรพวกนี้ได้ดีกว่า
แต่การที่ผมไม่เล่าเพราะคงไม่สลักสำคัญอะไรที่จะรื้อฟื้นความทรงจำเล่านั้น หลังจากตัดสินใจละทิ้งไว้เบื้องหลัง หากแต่ว่าพอพลั้งเผลอเอ่ยถึงมันขึ้นมาแค่ตอนนี้เท่านั้น ไม่ทันไรข้างในก็ไล่เรียงภาพเก่าๆ ของเราจนครบถ้วนแล้ว ช่างน่าตกใจใช่ไหม?
เสียงล้อเหล็กกระทบรางนั้นน่ารำคาญมากกว่าน่าสำราญ ทุกการกระชากตัวของหัวรถจักรและการเขย่าสั่นของตัวโบกี้โดยสารไม่ใช่เรื่องน่าอภิรมย์ แต่ก็เป็นเสน่ห์ในแบบที่มันเป็น คนเรามักไม่ค่อยพิจารณาความงามที่เป็นธรรมชาติของมัน ผมว่าการที่เราเดินทางในรูปแบบนี้ รถไฟได้ให้ความงดงามแก่เราในบางรูปแบบเฉพาะ
ผมทดลองเอาตัวเองไปรับรสชาติการรับประทานอาหารในตู้เสบียง
ผมนั่งละเลียดข้าวผัดกับน้ำซุปร้อนๆ โดยมีเครื่องดื่มเป็นเบียร์หนึ่งกระป๋อง ทั้งหมดเป็นไปด้วยความรู้สึกโหยหา ใช่... ปกติผมมักทำเช่นนี้เป็นประจำหากเดินทางไกลโดยลำพังด้วยรถไฟ แม้ราคาอาหารในตู้เสบียงจะแพงกว่าทั่วไป แต่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ เมื่อเทียบกับความอยากได้รับในอะไรสักอย่าง อะไรสักอย่างที่การเดินทางรูปแบบอื่นให้ไม่ได้
กรอบหน้าต่างสั่นและส่งเสียงแกรกๆ ตลอดเวลา มันเหมือนจอภาพที่มีทิวทัศน์เคลื่อนไหว ผมนั่งลงมองออกไป ใช้สายตามองไปไกลๆ ไม่มีอะไรให้มองมากนัก หมายถึงไม่มีอะไรให้ใส่ใจ เหมือนเป็นสิ่งที่ผ่านเข้ามาในสายตาแล้วก็ผ่านเลยไปก็เท่านั้นเอง ผมว่าชีวิตของเราก็เหมือนเรื่องนี้ เราผ่านเข้ามาแล้วเราก็ผ่านจากกันไป เพียงแต่ในช่วงเวลาที่เราผ่านเข้ามาใกล้กันนั้นมีบางอย่างทำให้เราสะดุดและมีห้วงที่ได้ใส่ใจกัน
แสงสุดท้ายของวันลับไปและถูกแทนที่ไว้ด้วยแสงนีออนสว่างจ้า ผมเปลี่ยนทิวทัศน์ในสายตาเป็นฉากสีทึบดำที่แต้มด้วยไฟดวงเล็กดวงน้อย สีส้ม สีเหลือง สีขาว สีฟ้า นานๆ ทีก็ปรากฏแสงสีม่วงบ้าง
ถอนตัวเองจากเก้าอี้นั่งเบาะแข็งกลับมาตามทางเดินแคบๆ ตู้โดยสารชั้นหนึ่งชนิดเตียงนอนสองชั้นคือพื้นที่ส่วนตัวของมนุษย์เดินทางที่กำหนดไว้ด้วยตัวเลขบนตั๋ว แล้วมันก็ทำหน้าที่ของมันโดยเคร่งครัด ผมเชื่อเสมอว่าเราต่างมีพื้นที่บังคับและถูกกำหนดขอบเขตมาไว้ให้เป็นของเรา บังคับให้เราอยู่และเป็น ทั้งในทางร่างกายและในทางจิตใจ
บางพื้นที่กำหนดโดยตัวเรา บางพื้นที่กำหนดโดยคนอื่น
โดยเจตจำนงใดสักอย่าง ผมว่าพื้นที่ความรักนั้นเปลี่ยนแปลงขนาดอยู่เสมอ ไม่มากขึ้นก็น้อยลง ทุกๆ เรื่องมีขอบเขตจำกัด ความคิดถึงก็มีขนาดจำกัด ความรักก็มีจำกัด ความห่างเหินนั้นเมื่อถ่างตัวเองให้กว้างขึ้นทุกขณะ ห่างออกแม้ไม่เคยต้องการให้เป็นไปเช่นนั้น แต่มันก็ต้องเกิดขึ้น ไม่คุณเป็นคนขยับถอยห่างก็ต้องเป็นผมที่ขยับถอยไป
เตียงนอนด้านบนถูกพับเก็บไปกับหลังคาตู้โบกี้ เตียงล่างถูกปรับมาเป็นที่นั่งอีกครั้ง โต๊ะตรงกลางถูกกางออกเพื่อกำหนดพื้นที่ของใครต่อใครอีกเช่นกัน มันถูกสร้างไว้เพื่อกางกั้นพื้นที่ให้คนแปลกหน้า มีเพียงบางคู่เท่านั้นที่ข้ามผ่านพื้นที่เล็กๆ นี้ไปสู่การสนทนากันได้
ผมมีคู่สนทนาเป็นหนุ่มฝรั่งร่างใหญ่ เขาสวมเสื้อฟุตบอลสโมสรเชลซีพับแขนขึ้นไปค้างไว้บนหัวไหล่ เผยลายสักสีเข้มบนผิวตัวสีขาว เขาว่าเขามาจากเมืองเชสแน่มตอนใต้ของลอนดอน เรามีบางตอนของการสนทนาเป็นเรื่องฟุตบอลอังกฤษที่กำลังเป็นที่นิยม จบจากเรื่องนั้นแล้วเราก็คุยกันเรื่องการเดินทางท่องเที่ยวในภาคเหนือ แผนการเดินทาง การใช้เวลา สิ่งที่น่าค้นหาและสัมผัส เราคุยกันเป็นคุ้งเป็นแควแม้จะด้วยทักษะทางภาษาแค่งูๆ ปลาๆ ของผมเท่านั้น
การสนทนาจบลงเมื่อเรารับประทานอาหารกล่องบนรถไฟ
ความเงียบทำงานอยู่ตรงกลาง บางทีมันอาจจะก้มหน้าก้มตาทำงานบนโต๊ะตัวนั้น ทำงานในแสงแดดอุ่นๆ ซึ่งส่องทะลุบานกระจกเข้ามา เงาแดดสั่นไหวเหมือนเริงระบำ ตามจังหวะสั่นของตัวรถไฟและทิวต้นไม้ข้างทาง สั่นเหมือนโบกมือลา
คุณที่รัก.....
เป็นความรู้สึกอันทนได้ยากชะมัด กับการอยู่กับความรู้สึกเก่าๆ เช้าของเราเคยให้ความรู้สึกอย่างหนึ่ง ทุกเช้าซึ่งผมเคยรู้สึกเหมือนได้รับของขวัญชิ้นใหม่ๆ แต่เช้าซึ่งไม่มีเราแล้ว มีความรู้สึกอีกอย่างหนึ่งบังคับให้เราต้องแบกรับ แล้วเช้าวันต่อๆ ไปจากนี้จะเป็นเช่นไรกันหนอ
แต่ต่อให้ผ่านวันคืนไปสู่เช้าของวันใหม่ๆ ผมเชื่อว่าอย่างไรผมก็คิดถึงคุณ
นรมันร์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 ก.ค. 2556, 12:41:03 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 ก.ค. 2556, 12:41:03 น.
จำนวนการเข้าชม : 837
| << บันทึกถึงเวลาหลังจากนั้น | เสียงหัวใจเต้นในห้องเงียบเสียง >> |