คานน้อย คอยรัก (จบแล้วค่ะ)
คานน้อย คอยรัก
ในลักษณ์นั้นว่าประหลาด…………….คนบนคานนั้นว่าน่าประหลาด
เป็นเชื้อชาตินักรบกลั่นกล้า…………...เป็นเชื้อชาตินักรักผู้หาญกล้า
เหตุไฉนย่อท้อรอรา…………………..เหตุไฉนย่อท้อรอเวลา
ฤาจะกล้าแต่เพียงวาที…………………ฤาไม่กล้าบอกรักใครสักที
เห็นแก้วแวววับที่ดับจิต…………………เห็นคานแก้วแวววับสดับจิต
ใยไม่คิดอาจเอื้อมให้ถึงที่……………...ใยไม่คิดปีนไปให้ถึงที่
เมื่อไม่เอื้อมจะได้อย่างไรมี……………อย่ามัวรอจงขึ้นมาเร็วรี่
อันมณีฤาจะโลดไปถึงมือ………………บนคานนี้มีรักให้ฝึกปรือ
อันของสูงแม้ปองต้องจิต………………..คานเราสูงไม่เป็นรองของใครอื่น
ถ้าไม่คิดปีนป่ายจะได้ฤา………………..อย่าได้ขืนลงไปให้เสียชื่อ
มิใช่ของตลาดที่อาจซื้อ………………….มิใช่ทองตามตลาดที่อาจซื้อ
ฤาแย่งยื้อถือได้โดยไม่ยอม……………..เพราะเราถือความพอใจจึงลงไป
ไม่คิดสอยมัวคอยดอกไม้ร่วง……………ไม่คิดสอยมัวคอยให้คานทับ
คงชวดดวงบุปผาชาติสะอาดหอม………..รอให้ดับคาคานหรืออย่างไร
ดูแต่ภุมรินเที่ยวบินตอม…………………..ฤาต้องคอยรักแท้จนแก่ใช่ไหม
จึงได้ออมอบกลิ่นสุมาลี…………………..เกาะคานน้อยคอยรักต่อไป
…………………..........จนกว่าจะเจอคนที่ใช่…ใช่ไหมคาน………………
(อ้างอิงกลอนจากบทละครเรื่องท้าวแสนปม)
มาดูเหตุผลของคนที่ยังไม่ลงจากคานกันค่ะ...
อาจจะมีเหตุผลมากมายที่ไม่อยากลงจากคาน
หรืออาจมีเพียงแค่หนึ่งเหตุผลง่ายๆก็คือ...
...ไม่ใช่คนที่ใช่ก็ไม่ใช่...
หรือว่า
...โดนข้อหาหลายใจ เพราะเคยมีแฟนหลายหน...
หรืออาจเป็นเพรา
...เขาบอกให้รอ เราก็รอ...
หรือจริงๆแล้ว
...ขออยู่รอคนสุดท้ายคนนั้นได้ไหม...
หรือลึกลงไป
...กำลังรอเจ้าชายในฝันอยู่อย่างอดทนได้ทุกอย่าง...
หรือกำลังปลอบใจตัวเองว่า
...ครึ่งหนึ่งของฉันยังมาไม่ถึง...ซึ่งสักวันเขาจะมาอยู่ข้างกัน...
หรือกำลังหลอกตัวเองด้วยการปกปิดว่า
...ไม่หวั่นไหว หัวใจไม่ปรารถนา...
ทั้งๆที่จริงๆแล้ว
...อยากรัก อยากฝัน แต่เพราะกลัว ก็เลยไม่กล้ารักใคร...
หรือว่าอาจจะเป็นเหตผลสุดท้ายที่ไม่ค่อยมีใครกล้ายอมรับดังๆว่า
...ไม่เคยมีใครมาจีบ ไม่มีใครสน เรามันคนธรรมดาๆ...
แต่ไม่ว่าจะเหตุผลใด...
เราก็ยังหวังและยังคงรอคอยปาฏิหาริย์ว่าจะได้เจอคนที่ใช่ในสักวัน...
ในลักษณ์นั้นว่าประหลาด…………….คนบนคานนั้นว่าน่าประหลาด
เป็นเชื้อชาตินักรบกลั่นกล้า…………...เป็นเชื้อชาตินักรักผู้หาญกล้า
เหตุไฉนย่อท้อรอรา…………………..เหตุไฉนย่อท้อรอเวลา
ฤาจะกล้าแต่เพียงวาที…………………ฤาไม่กล้าบอกรักใครสักที
เห็นแก้วแวววับที่ดับจิต…………………เห็นคานแก้วแวววับสดับจิต
ใยไม่คิดอาจเอื้อมให้ถึงที่……………...ใยไม่คิดปีนไปให้ถึงที่
เมื่อไม่เอื้อมจะได้อย่างไรมี……………อย่ามัวรอจงขึ้นมาเร็วรี่
อันมณีฤาจะโลดไปถึงมือ………………บนคานนี้มีรักให้ฝึกปรือ
อันของสูงแม้ปองต้องจิต………………..คานเราสูงไม่เป็นรองของใครอื่น
ถ้าไม่คิดปีนป่ายจะได้ฤา………………..อย่าได้ขืนลงไปให้เสียชื่อ
มิใช่ของตลาดที่อาจซื้อ………………….มิใช่ทองตามตลาดที่อาจซื้อ
ฤาแย่งยื้อถือได้โดยไม่ยอม……………..เพราะเราถือความพอใจจึงลงไป
ไม่คิดสอยมัวคอยดอกไม้ร่วง……………ไม่คิดสอยมัวคอยให้คานทับ
คงชวดดวงบุปผาชาติสะอาดหอม………..รอให้ดับคาคานหรืออย่างไร
ดูแต่ภุมรินเที่ยวบินตอม…………………..ฤาต้องคอยรักแท้จนแก่ใช่ไหม
จึงได้ออมอบกลิ่นสุมาลี…………………..เกาะคานน้อยคอยรักต่อไป
…………………..........จนกว่าจะเจอคนที่ใช่…ใช่ไหมคาน………………
(อ้างอิงกลอนจากบทละครเรื่องท้าวแสนปม)
มาดูเหตุผลของคนที่ยังไม่ลงจากคานกันค่ะ...
อาจจะมีเหตุผลมากมายที่ไม่อยากลงจากคาน
หรืออาจมีเพียงแค่หนึ่งเหตุผลง่ายๆก็คือ...
...ไม่ใช่คนที่ใช่ก็ไม่ใช่...
หรือว่า
...โดนข้อหาหลายใจ เพราะเคยมีแฟนหลายหน...
หรืออาจเป็นเพรา
...เขาบอกให้รอ เราก็รอ...
หรือจริงๆแล้ว
...ขออยู่รอคนสุดท้ายคนนั้นได้ไหม...
หรือลึกลงไป
...กำลังรอเจ้าชายในฝันอยู่อย่างอดทนได้ทุกอย่าง...
หรือกำลังปลอบใจตัวเองว่า
...ครึ่งหนึ่งของฉันยังมาไม่ถึง...ซึ่งสักวันเขาจะมาอยู่ข้างกัน...
หรือกำลังหลอกตัวเองด้วยการปกปิดว่า
...ไม่หวั่นไหว หัวใจไม่ปรารถนา...
ทั้งๆที่จริงๆแล้ว
...อยากรัก อยากฝัน แต่เพราะกลัว ก็เลยไม่กล้ารักใคร...
หรือว่าอาจจะเป็นเหตผลสุดท้ายที่ไม่ค่อยมีใครกล้ายอมรับดังๆว่า
...ไม่เคยมีใครมาจีบ ไม่มีใครสน เรามันคนธรรมดาๆ...
แต่ไม่ว่าจะเหตุผลใด...
เราก็ยังหวังและยังคงรอคอยปาฏิหาริย์ว่าจะได้เจอคนที่ใช่ในสักวัน...
Tags: ดราม่า หวานซึ้ง อบอุ่น หมอรัง สิ้นรัก วายุ ปองขวัญ
ตอน: ยกที่ 88 เธอจะเลือกใคร (50%)
ยกที่ 88 เธอจะเลือกใคร
“ถามคนที่อยู่ในห้องที่แกเพิ่งออกมารึยัง
ว่าเขาต้องการเป็นเมียคนที่สองของแกรึเปล่า…
แล้วอีกคนที่นอนรอแกอยู่ในห้องล่ะ…เขาจะรู้สึกอย่างไร
ที่เพิ่งกลับมาได้ไม่เท่าไหร่ สามีก็มาขอแต่งเมียอีกคน”
แพรวาหยุดนิดนึงก่อนจะสาดลูกชายต่อ
“ว่าแต่ มั่นใจตัวเองแค่ไหนว่าจะปกครองผู้หญิงสองคนด้วยความยุติธรรม
มอบความเท่าเทียมให้กันได้” แพรวาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่บ่งบอกอารมณ์ใด
จนลูกชายชักอึดอัดใจขึ้นมากับถ้อยคำที่ได้ยิน หากก็ยังคงแสดงสีหน้านิ่งๆ
ราวกับสิ่งที่พูดอยู่นี้คือเรื่องปกติทั่วไป
“ผมมั่นใจครับว่า สามารถดูแลปกครองผู้หญิงสองคนนี้ได้…”
“โดยไม่ทะเลาะกัน?…”
แพรวาต่อท้ายเป็นเชิงถามให้คิดแฝงน้ำเสียงหมั่นไส้ลูกชายของตัวเองอยู่ใที…
ส่วนรังสิมันต์ยิ้มที่มุมปากกับสีหน้าท้าทายของมารดา…
พร้อมทั้งยืนยันด้วยน้ำเสียงและแววตามั่นอกมั่นใจออกไปว่า
“ไม่ทะเลาะกันครับ…ผมมั่นใจ…”แพรวาเหยียดยิ้มด้วยความหมั่นไส้ลูกชายอีกระลอก
“บางครั้ง ผู้หญิงเขาก็ไม่ทำสงครามน้ำลายกันหรอก มันเป็นสงครามเย็น
เย็นจนบางทีแกอาจจะหนาวก็ได้นะเจ้ารัง…แม่ขอเตือนไว้ก่อน…”
แพรวาเตือนลูกชายที่กำลังอาจหาญจะมีเมียสอง ทั้งที่ปกติไม่เคยมีนิสัย
เจ้าชู้มาต้ังแต่ไหนแต่ไร ถ้าเป็นเจ้าลูกชายคนเล็กล่ะก็ว่าไปอย่าง
เพราะรายนั้นออกวาดลวดลายมาตั้งแต่แตกเนื้อหนุ่ม…
หากพอได้แต่งงานมีลูกแล้ว ก็ดูจะลดละเลิกทุกอย่าง หันมารักครอบครัว
ผิดกับคนตรงหน้าอย่างสิ้นเชิง ที่ดูจะอาจหาญคิดจะวาดลวดลาย
เอาเมื่อตอนที่แต่งงานมีลูกแล้วอย่างนี้…
“จะสงครามอะไร ผมก็ไม่หวั่นหรอกครับคุณหญิง…
เพราะผมแน่ใจว่า…ผมเอาอยู่…”แพรวาพยักหน้าอย่างหมั่นไส้ลูกชายคนโตเหลือทน…
“ตามใจ แล้วจะคอยดูว่าแกจะเอาอยู่ได้สักกี่น้ำ…”รังสิมันต์ยิ้มบาง
ขณะมองใบหน้าของมารดา…พาลทำให้คนถูกมองค้อนให้วงใหญ่
ที่ไม่ว่าจะพูดอย่างไร พ่อลูกชายตัวดีก็ดูจะไม่รับฟัง…
“ถ้าไม่ฟัง…จะมาถามทำไมนะ…ความเห็นน่ะ”
แพรวาพูดก่อนจะเดินงอนๆลูกชายลงไปยังห้องครัวด้านล่าง…
ทิ้งให้รังสิมันต์ยืนครุ่นคิดอะไรบางอย่างก่อนจะหันไปทางห้องนอนของนีสรีน
แล้วหันไปมองห้องนอนของตัว…เสียงถอนหายใจถูกพ่นออกมาขณะที่ร่างใหญ่
เดินไปยังห้องทำงานของตัวเอง แทนที่จะเปิดประตูห้องนอนเดินเข้าไปนอน
บนเตียงนุ่มอย่างที่ควรจะเป็น…
รุ่งเช้า สิ้นรักและนีสรีนเดินลงมายังด้านล่างด้วยกัน
โดยที่ในอ้อมแขนของนีสรีนมีร่างของลูกชายรังสิมันต์ที่ดูจะติดแจราวกับลูกลิง…
สองสาวหันมามองหน้ากันเมื่อได้ยินเสียงดังด้านล่าง จนเมื่อเดินมาถึง
จึงได้รู้ว่ามีชายร่างฉกรรจ์หลายคนกำลังขนย้ายเฟอร์นิเจอร์กันวุ่นวาย
โดยมีนายหัวรังสิมันต์ยืนบัญชาการอยู่…
“พี่รังจะทำอะไรคะ…”สิ้นรักเดินเข้าไปใกล้แล้วถามรังสิมันต์ที่ยืนสั่งงานคนงาน
ให้นำเตียงนอนขึ้นไปยังห้องด้านบนที่ปล่อยว่างอยู่
“พี่จะจัดห้องใหม่ให้ตัวเองน่ะ…”คนฟังถึงกับคิ้วขมวด
“ทำไมคะ…ทำไมต้องจัดห้องใหม่…”เสียงนั้นถามด้วยความไม่เข้าใจ
รังสิมันต์ทำได้เพียงยิ้มบางก่อนจะหันไปยังหญิงสาวอีกคนที่กำลังอุ้มลูกชายของเขาอยู่
ขณะกล่าวออกมาราวกับประกาศว่า
“พี่กำลังจะขอนีสรีนแต่งงาน…เธอจะว่าอะไรพี่รึเปล่ายัยตัวเล็ก…”
มิใช่แค่คนที่ถูกถามออกอาการตกใจจนตาค้างเท่านั้น
ทว่าอีกคนที่ได้ยินประโยคดังกล่าวถึงกับเกือบทำเด็กชายตัวน้อยในอ้อมแขนตก…
รู้สึกจุกจนพูดอะไรไม่ออก ตาก็จ้องคนพูดนิ่งด้วยคาดไม่ถึง…
รังสิมันต์จ้องตานีสรีนนิ่งขณะสาวเท้าเข้าไปหา
เมื่อยืนต่อหน้าเธอแล้ว เขาจึงถามหญิงสาวเบาๆว่า
“เธอจะว่ายังไงนีสรีน…พร้อมจะเป็นภรรยาอีกคนของฉันได้รึเปล่า…”
นีสรีนหันไปทางหญิงสาวอีกคนที่ยืนนิ่งงันราวกับหุ่นขี้ผึ้งด้วยสีหน้าซีดเผือด
ก่อนจะหันมามองหน้าคนถามนิ่ง…รังสิมันต์ที่ยืนรอคำตอบอยู่นาน
จึงกางแขนขอลูกชายมาอุ้มไว้แทน…หญิงสาวส่งเด็กน้อยให้คนเป็นพ่อ…พร้อมกับส่ายหน้า…
“เธอควรจะได้ยินฉันพูดให้จบก่อนที่จะส่ายหน้านะนีสรีน…เพราะถ้าเธอไม่ยอม
เธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะอยู่ที่นี่ต่อ…เพราะตอนนี้ แม่ตัวจริงของน้องไอกลับมาแล้ว…
เธอจะอยู่ที่นี่ต่อได้ในฐานะภรรยาอีกคนของฉันเท่านั้น…
หากไม่แล้ว…ฉันคงให้เธออยู่แย่งความรักของน้องไอจากแม่ของเขาต่อไปไม่ได้อีกแล้ว…”
นีสรีนถึงกับกลืนน้ำลายลงคอขณะมองไปยังเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของพ่อของเขา
ก่อนจะหันไปยังแม่ตัวจริงของเด็กน้อยที่ยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง…
รังสิมันต์จ้องใบหน้าของนีสรีนนิ่ง…เขาอยากรู้นัก
ว่าเธอจะให้คำตอบว่าอย่างไร…
“พี่รังจะไม่ถามรักบ้างเหรอคะว่ารู้สึกยังไง…”
เสียงนั้นดังมาจากคนที่ยืนอยู่ข้างหลังของรังสิมันต์
แววตาของคนถามดูจะเอาเรื่องอยู่ไม่น้อย…
รังสิมันต์จึงหันไปทางเธอแล้วยิ้มบาง…
“พี่กำลังจะหาคนมาช่วยงานเธอนะยัยตัวเล็ก…
นีสรีนเขาดูแลลูกเรามาตลอดและก็ดูแลพี่อย่างดีในช่วงเวลาที่เธอไม่อยู่
เธอจะไม่ให้พี่ตอบแทนน้ำใจของนีสรีนบ้างเลยหรือ
ทั้งที่เธอก็รู้ว่านีสรีนเองก็เป็นแม่หม้าย…พี่อยากช่วยเธอ…
และนี่คือวิธีเดียวที่จะช่วยนีสรีนให้พ้นจากคำนินทาระหว่างที่อยู่ที่นี่กับเรา…
และที่สำคัญ…พี่พอใจในตัวนีสรีน…”
นีสรีนถึงกับสะอึกกับคำว่า…พอใจในตัวเธอ…ของนายหัวรังสิมันต์…
และประโยคดังกล่าวก็มิอาจทำให้สิ้นรักทัดทานหรือแย้งอีกฝ่ายได้อีก
นอกเสียจากยอมรับการตัดสินจากของเขาโดยดุษฎี…
“ว่าไงรีน…”เสียงนั้นเรียกขานชื่อนีสรีนอย่างคุ้นเคย
และดูหวานกว่าทุกครั้งที่เคยเอื้อนเอ่ยกับเธอ…
นีสรีนได้แต่มองเด็กน้อยในอ้อมแขนของรังสิมันต์
แล้วค่อยๆช้อนตาขึ้นมองพ่อของเด็กน้อย…ก่อนจะหันหลัง
หมายจะเดินลงจากเรือนหลังนี้ไปยังด้านนอก…
ทว่า รังสิมันต์เดินตามมาขวางหน้าเอาไว้…
“เธอจะให้คำตอบฉันวันไหนก็ได้นะรีน แต่ระหว่างนั้น
ฉันจะไม่ยอมให้ลูกไอได้อยู่กับเธอ…เพราะถ้าคำตอบของเธอคือการปฏิเสธฉัน…
ลูกไอของฉันก็จะได้ทำใจเอาไว้เสียแต่ตอนนี้…ว่าเขาจะไม่มีเธอคอยดูแลเขาอีก…
และเขาจะได้ใกล้ชิดกับแม่แท้ๆของเขาในระหว่างนี้…”
คนฟังถึงกับน้ำตาคลอที่ได้ยินเช่นนั้น เพราะเท่ากับว่าเขากำลังมัดมือชกเธอ…
เขาจงใจไม่ให้เธอมีทางเลือกอื่นเลย…
หญิงสาวกัดปากแน่นก่อนจะวิ่งลงบันไดไปยังศาลากลางทุ่งกุหลาบขาว…
ตกดึก…นีสรีนได้ยินเสียงร้องไห้งอแงของเด็กน้อยเล็ดลอดออกมาจากห้องข้าง
เด็กน้อยร้องไห้ตั้งแต่ตอนเที่ยงวันแล้ว เพราะหิวนม
แต่พ่อเด็กกลับพยายามป้อนนมสำเร็จรูปให้ลูกตัวเองดื่มแทน ซึ่งอีกฝ่ายไม่ยอมดื่มง่ายๆ…
ร้องจนเหนื่อยแล้วหลับไปทั้งยังหิว สร้างความปั่นป่วนในหัวใจของเธอยิ่งนัก
หากก็ไม่อาจเข้าไปหาและรับมาไว้ในอ้อมอกได้อย่างที่เคย…
เพราะมีข้อตกลงกับพ่อของเด็กเอาไว้…
จนบัดนี้แล้ว เธอก็มิอาจให้คำตอบแก่เขาได้
สร้างความปวดร้าวในหัวอกของผู้เป็นแม่ที่ต้องเห็นลูกน้อยร้องไห้เช่นนี้
สักพักเธอก็ได้ยินเสียงเด็กน้อยร้องไห้อยู่หน้าห้องของเธอ…
แล้วค่อยๆหายไปทางด้านล่างของเรือน…
นีสรีนเปิดประตูออกไปเพื่อดูว่าพ่อของเด็กพาลูกน้อยไปไหน…
แล้วก็ได้เห็นร่างของเขาที่กำลังอุ้มลูกน้อยโดยข้างๆมีแม่ของเด็กเดินอยู่ด้วย
ทั้งสามเดินมุ่งไปยังศาลาหน้าบ้าน…โดยคนเป็นพ่อพยายามพาลูกเดินเล่น
ชี้ชวนดูโน่นดูนี่ ทว่า ลูกน้อยกลับไม่สนใจ ร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ จนหอบไอ…
และวินาทีนั้นเองที่นีสรีนตัดสินใจได้…
อย่างไรเธอก็เลือกลูก!!!
หญิงสาวรีบเดินไปยังศาลาแล้วไปหยุดยืนอยู่ต่อหน้ารังสิมันต์
ทันทีที่เด็กน้อยเห็นนีสรีนก็ร้องเรียกหาพร้อมยื่นมือทั้งสองไขว่คว้าอยากจะไปหา
ทว่ารังสิมันต์กลับยึดร่างน้อยเอาไว้ไม่ยอมปล่อยให้ไป…
เด็กน้อยจึงร้องและดิ้นจะไปหาแม่นมของตัวเองให้ได้…
นีสรีนพยักหน้ากับรังสิมันต์พร้อมกับกางแขนรับเด็กน้อยมาไว้ในอ้อมแขน
เมื่อเด็กน้อยเข้าสู่อ้อมแขนของแม่นมแล้วก็กอดคอของแม่นมเอาไว้แน่น
ราวกับกลัวว่าจะถูกพรากจากกันอีก…
จากเหตุการณ์ในคืนนั้น ทำให้นีสรีนมายืนอยู่ต่อหน้ารังสิมันต์
ในชุดเจ้าสาวสีขาวตามแบบฉบับเจ้าสาวมุสลิมในวันนี้…
พิธีกรรมทางศาสนาถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย และเชิญแขกเหรื่อไม่มากนัก
จะมีเฉพาะญาติสนิททางฝ่ายเจ้าบ่าวเท่านั้น
เพราะทางฝ่ายเจ้าสาวบอกปัดว่าไม่มีญาติสนิทหรือคนรู้จักที่ไหน…
ทำให้พี่น้องบ้านอาทิตยะมาร่วมงานโดยไม่อาจพูดอะไรได้เลย
นอกจากนั่งอึ้งและร่วมรับประทานอาหารในงานด้วยกัน
หลังจากเสร็จงานก็แยกย้ายกันกลับไปยังบ้านของวายุ
ที่วันนี้แต่งตัวมาร่วมงานในฐานะเพื่อนเจ้าบ่าวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้…
ส่วนปองขวัญก็ได้แต่นั่งปลอบใจเพื่อนอย่างสิ้นรักที่มาร่วมงานแต่งของภรรยาอีกคนของสามี…
ซ้ำยังช่วยดูแลแขกเหรื่อในงานเป็นอย่างดีด้วยสีหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้ม
หากใครจะรู้ได้เล่าว่าภายในใบหน้าที่แต้มรอยยิ้มนั้น ซ่อนอะไรอยู่ภายใน…
เมื่อทุกคนต่างอวยพรให้คู่บ่าวสาวก่อนเข้าห้องหอเสร็จแล้วก็บอกลา…
บันลือที่อุ้มหลานรักเดินมาหานีสรีนแล้วกระซิบบางอย่างให้ได้ยินกันแค่สองคน
สร้างความฉงนปนสงสัยให้กับผู้ที่ยังยืนอยู่อย่างแพรวาและแม่นมของสิ้นรัก
ว่าชายสูงวัยผู้นี้ได้กล่าววาจาเช่นไรกับภรรยาอีกคนของรังสิมันต์ลูกเขย
ที่อาจหาญขึ้นมาทาทาบรัศมีของลูกสาวของตัวเอง…
“ยังไงก็ให้นึกถึงลูกสาวของฉันบ้าง…ถึงเขาจะเคยทำผิดต่อลูกและสามีก็ตาม…”
บันลือหันมาพูดกับรังสิมันต์ก่อนจะส่งเด็กน้อยไปยังนีสรีน
เพราะเจ้าหลานชายดูจะติดนีสรีนแจจนร้องไห้จะไปหาให้จงได้…
“มาหาพ่อมาน้องไอ ให้แม่รีนไปอาบน้ำก่อนนะครับคนดีของพ่อ…”
รังสิมันต์กางแขนรับลูกน้อยด้วยน้ำเสียงออดอ้อน…
เด็กน้อยว่าง่ายยอมห่างจากอกของแม่นมโผเข้าสู่อ้อมกอดของผู้เป็นพ่อ
“ไปอาบน้ำก่อนเถอะรีน…เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนี่…”
พูดจบก็หันไปทางสิ้นรักที่ยืนอยู่ไม่ห่างกันนัก…
“เธอก็เหมือนกันนะยัยตัวเล็ก พี่ขอบใจมากสำหรับวันนี้…ขอบใจที่เข้าใจพี่ เข้าใจลูก…”
รังสิมันต์ยิ้้มบางให้สิ้นรัก
แล้วหันไปยิ้มให้กับมารดาและเพื่อนเจ้าบ่าวที่ยังปักหลักไม่ยอมไปไหน
“แกหวงใครกันแน่ไอ้ลม ถึงยังไม่ยอมกลับ…”วายุที่อยู่ๆก็โดนเพื่อนรักพาดพิงก็ถึงกับสะดุ้ง เนื่องจากมัวแต่มองปฏิกิริยาของสองสาวภรรยาของเพื่อนรักอยู่…
“ฉันก็ห่วงน้องรหัสของฉันน่ะสิ…เพราะโดนแกทำปู้ยี่ปู้ยำมาตลอด…
อยากรู้จริงๆว่าเมื่อไหร่แกจะโดนดีเข้าให้บ้าง…”
“ที่ผ่านมายังไม่สาสมใจแกอีกเหรอไงไอ้ลม…แกก็เห็นสภาพฉันดี…ว่าเป็นยังไง…”
รังสิมันต์ตอกกลับอย่างนึกหมั่นไส้เพื่อนที่ทั้งกัดทั้งจิกเขาด้วยสายตาและคำพูด…
“มันยังน้อยไปกับที่แกทำกับเขาโว้ย…”วายุพูดจบก็เดินหันหลังกลับ
ราวกับไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด เนื่องจากภรรยาของเขา
กับลูกน้อยคงรอเขาอยู่ที่บ้านพัก…ทั้งที่ตอนแรกตั้งใจว่าจะกลับบ้านเลย
พร้อมๆกับพี่น้องๆที่มาจากกรุงเทพฯ แต่ก็ต้องเปลี่ยนใจปล่อยให้พี่ๆน้องๆกลับไปก่อน
ตัวเองขอดูสถานการณ์ต่อที่นี่อีกสักสองวัน
จึงขอเปิดรีสอร์ทนอนที่นี่ โดยปล่อยให้ลูกๆและภรรยากลับไปนอนก่อน
“ไม่ไปด้วยกันรึเหยี่ยว…”วายุหันไปทางน้องสาวที่ยืนข้างๆผู้เป็นสามี
ที่ตอนนี้กำลังอุ้มลูกสาวที่กำลังนอนหลับอยู่ในอ้อมแขน
“ขอให้มีความสุขนะคะคุณหมอ…ยินดีด้วยค่ะ…”
อากิโกะหันไปกล่าวอวยพรให้กับรังสิมันต์และนีสรีน ก่อนจะหันไปพยักเพยิดกับสามี
ที่คงจะเมื่อยน่าดูกับการอุ้มลูกน้อยที่ดูจะอ้วนท้วนสมบูรณ์แก้มป่อง
แถมยังหลับปุ๋ย สีหน้าดูเป็นสุขเสียขนาดนี้…
“ผมพาลูกแก้วไปนอนก่อนนะครับพี่รัง…ยังไงก็ขอให้พี่มีความสุขกับการตัดสินใจของพี่นะครับ…
เมื่อก่อนเคยเคารพการตัดสินใจของพี่ยังไง เดี๋ยวนี้มันก็ยังเป็นเช่นนั้น…
ผมเชื่อว่าพี่ชายผมมีคำตอบสำหรับทุกอย่าง…และทุกๆปัญหา…”
รังสิมันต์วางมือลงบนบ่าน้องชายแล้วยิ้มกว้าง…
“ขอบใจที่แกยังคงมั่นใจในตัวพี่…”ฑยาวีย์ยิ้มให้พีี่ชายแล้วอุ้มลูกน้อยเดินออกไป…
ตอนนี้จึงมีเพียงแพรวาเท่านั้นที่ยืนมองลูกชายด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายปนทดท้อ
ก่อนจะกล่าวปิดงานแต่งงานของลูกชายคนโตในวันนี้ว่า
“งั้นแม่ขอไปนอนด้วยอีกคนนะเจ้ารัง…”เป็นอันว่าสิ้นสุดการจัดงาน
เมื่อลับร่างของแพรวา สิ้นรักขอตัวเข้าห้องหอที่ถูกจัดเตรียมไว้สำหรับคู่บ่าวสาว
โดยที่รังสิมันต์อุ้มลูกน้อยเดินตามหลังนีสรีนไปติดๆ…
กว่านีสรีนจะออกมาจากห้องน้ำ
รังสิมันต์ก็กล่อมลูกน้อยให้นอนหลับไปเป็นที่เรียบร้อยโรงเรียนคุณพ่อไปแล้ว
ลูกน้อยของเขาถูกวางลงบนเตียงนอนสำหรับเด็กที่ถูกเตรียมเอาไว้อย่างดี…
โดยที่คนเป็นพ่อเริ่มถอดเสื้อที่พันธนาการเขามาทั้งวันวางไว้ปลายเตียง
เผยแผงอกแข็งแกร่งดุจภูผาและกล้ามเนื้อหน้าท้องเป็นมัด
เหลือเพียงกางเกงตัวเดียวแล้วเดินไปยังห้องน้ำที่ร่างเล็กของนีสรีนเพิ่งก้าวออกมา
ราวกับอยู่ในห้องส่วนตัวของตัวเองโดยปราศจากผู้อื่น…
และขณะที่นีสรีนเผลอแค่เสี้ยววินาที
รังสิมันต์ที่เหมือนจะเดินเข้าห้องน้ำก็หมุนตัวกลับมา
พร้อมกับวาดแขนรวบร่างที่เดินสวนทางกับเขา
ทำให้ร่างเล็กแบบบางตกใจสุดขีดถึงกับอุทานออกมาอย่างลืมตัว
“อุ้ย…”รังสิมันต์กระตุกยิ้มนิดนึงก่อนจะเหวี่ยงร่างบางของเธอให้ล้มลงบนเตียง
แล้วตามติดร่างนั้นไปพร้อมกับตรึงสองแขนนั่นเอาไว้กับเตียงนอน
จ้องแววตาที่ดูหวาดหวั่นคู่นั้นนิ่งขณะกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นราวกับทนายความ
ที่กำลังต้อนจำเลยให้จนมุม…
“เธอเป็นใบ้จริงๆเหรอนีสรีน…”แววตานั้นราวกับคาดคัั้น
หญิงสาวส่ายหน้าจนผมปลิวสยายเต็มพื้นเบาะ
“อย่าโกหกฉัน…บอกความจริงฉันมาว่าเธอแกล้งทำเป็นใบ้ทำไม…”
ร่างแบบบางพยายามดิ้นให้หลุดพ้นจากพันธนาการของนายหัวรังสิมันต์
ทว่าอีกฝ่ายกลับกักตัวเธอเอาไว้ภายใต้อุ้งแขนของเขา
และคล่อมร่างทั้งร่างของเธอไว้จนเธอหาทางออกไปจากตรงนี้ไม่ได้เลย
“หรือต้องให้ฉันง้างปากของเธอด้วยวิธีการของฉัน…”หญิงสาวไม่พูด
ได้แต่ส่ายหน้าด้วยแววตาขอร้องอีกฝ่าย
“ได้…ไม่พูดก็ไม่พูด…งั้นฉันจะดูว่าเธอจะปิดปากเงียบไปได้สักกี่น้ำ”
พูดจบรังสิมันต์ก็ก้มลงจูบริมฝีปากนัั้นทันที…เขาไม่ปล่อยแม้แต่จะให้
เจ้าของริมฝีปากได้หายใจ หญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างหนาพยายามดิ้นรน
ไขว่คว้าหาอากาศบริเวณนั้นทว่าอีกฝ่ายกลับไล่ต้อนเธอด้วยลิ้นร้อนๆของเขา…
“อื้อ…ๆ…”เสียงนั้นค้านอยู่ในลำคอ…
“ว่าไง…จะยอมรับกับฉันดีๆหรือจะให้ฉันทำมากกว่านี้ฮึ…”
รังสิมันต์หยุดเพื่อถามอีกฝ่ายอีกครั้งว่าจะยอมรับโดยดีหรือไม่
ทว่า อีกฝ่ายกลับยืนกรานส่ายหน้้าลูกเดียว…
“ดื้อนักใช่มั้ยรีน…ได้…แล้วเธอจะได้รู้ว่าฉันมีวิธีปราบคนที่ดื้อกับฉันยังไง”
พูดจบรังสิมันต์ก็ก้มลงไซร้ซอกคอของหญิงสาว ร่างบางดิ้นแล้วพลิกตัวหนีอย่างรู้ชั้นเชิง
ทว่ารังสิมันต์คว้าตัวเอาไว้ได้ทัน ก่อนจะจับร่างนั้นตรึงเอาไว้ได้อีกครั้ง…
แล้วก้มลงจุมพิตริมฝีปากนั้นอีกครั้ง…และอีกครั้งจนพอใจ
ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่ยอมปริปากออกมา…จนทำให้ทนายที่ต้อนจำเลยให้จนมุมถึงกับถอนใจ
หยุดการกระทำแล้วจ้องใบหน้ากับแววตาคู่นั้นนิ่ง
“ฉันให้เวลาเธอทำใจที่จะสารภาพกับฉัน…เพราะหลังจากที่ฉันออกมาจากห้องน้ำแล้ว
ฉันต้องได้คำตอบว่าทำไมเธอต้องแกล้งเป็นใบ้
ถ้าไม่ คืนนี้…เธอโดนดีแน่นีสรีน…”รังสิมันต์คาดโทษหญิงสาวเอาไว้
ก่อนจะเดินไปยังห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ…
เมื่อลับร่างของรังสิมันต์ นีสรีนยกมือขึ้นกุมหน้าอก
แล้วพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะรีบควานหาโทรศัพท์มือถือรุ่นบางเฉียบ
ที่ซ่อนเอาไว้อย่างดีขึ้นมาแล้วพิมพ์ข้อความหาผู้ช่วยคนสำคัญ…
‘พี่ลม…ช่วยสิ้นด้วย…สิ้นกำลังจะถูกจับได้...’
......เหลืออีก 50% จะนำมาเสริฟรอบหน้านะคะ...
เพราะไม่อยากให้นักอ่านรอนานไปกว่านี้แล้ว เฮะๆ
ต้องขออภัยนักอ่านทุกท่านที่กำลังติดตามเรื่องนี้อยู่ด้วยนะคะสำหรับความล่าช้า
หลังจากที่ปล่อยให้คานน้อย ร้างมาเป็นแรมเดือน วันนี้ได้แวะมาปัดฝุ่นแว้ววววว
อีก 50%ที่เหลือกับยกหน้า เราจะได้รู้กันค่ะว่า...อะไรเป็นอะไร...
และมีใครบ้างที่ชักใย(แมงมุม)อยู่เบื้องหลัง...อิอิ
ปล.ขอบคุณทุกวิว และทุกๆคอมเม้นท์ ทุกๆกำลังใจที่มอบให้เต่าโยมาตลอดนะคะ
อ่านทีไรแล้วยิ้มได้มีกำลังใจขึ้นทุกครั้งค่ะ...
...รักษาสุขภาพนะคะ...
รักษาสุขภาพนะคะ
เด่าโย
yoraya เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 ก.ค. 2556, 13:16:01 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 ก.ค. 2556, 13:16:01 น.
จำนวนการเข้าชม : 2604
| << ยกที่ 86 หัวใจคุ้นเคย | ยกที่ 88 เธอจะเลือกใคร (100%) >> |
ตุ๊งแช่ 27 ก.ค. 2556, 14:51:39 น.
เอิ่ม เป็นเรื่องที่ยาวนานจริงๆ น๊านนน มีตัวช่วยด้วย
ตอนต่อไปขอรอน้อยกว่าสองเดือนนะคะ
เอิ่ม เป็นเรื่องที่ยาวนานจริงๆ น๊านนน มีตัวช่วยด้วย
ตอนต่อไปขอรอน้อยกว่าสองเดือนนะคะ
mhengjhy 27 ก.ค. 2556, 15:01:16 น.
ไม่รู้ใครแผนสูงกว่าใครแล้วนี่
ไม่รู้ใครแผนสูงกว่าใครแล้วนี่
sai 27 ก.ค. 2556, 16:12:03 น.
หมอรังจับได้แย้ววววว เป็ดวานาโนจะทำเยี่ยงไรดีหนอๆๆๆ
หมอรังจับได้แย้ววววว เป็ดวานาโนจะทำเยี่ยงไรดีหนอๆๆๆ
pattisa 27 ก.ค. 2556, 18:51:25 น.
กรี๊ดด พี่รังเจ้าเล่ห์ แล้วสิ้นรักตัวปลอมคือใครกัน?
กรี๊ดด พี่รังเจ้าเล่ห์ แล้วสิ้นรักตัวปลอมคือใครกัน?
ตามหาฝัน 27 ก.ค. 2556, 19:33:13 น.
พี่รังน่ารักที่สุด
พี่รังน่ารักที่สุด
wii 27 ก.ค. 2556, 19:53:51 น.
เรื่องนี้ใด้พิมพ์เป็นเล่มเมื่อไหร่คงใด้เอารถเข็นไปเข็นหนังสือกลับบ้านเเน่ๆเพราะเรื่องนี้ยาววววววมากกกกกกก คิดว่านายรังรู้นะว่านิสรีนเป็นใคร นายรังก็ยังไม่รู้สึกตัวอีกว่าทำเลวอะไรเอาไว้มามายกับยัยตัวเล็ก
เรื่องนี้ใด้พิมพ์เป็นเล่มเมื่อไหร่คงใด้เอารถเข็นไปเข็นหนังสือกลับบ้านเเน่ๆเพราะเรื่องนี้ยาววววววมากกกกกกก คิดว่านายรังรู้นะว่านิสรีนเป็นใคร นายรังก็ยังไม่รู้สึกตัวอีกว่าทำเลวอะไรเอาไว้มามายกับยัยตัวเล็ก
tingmf 28 ก.ค. 2556, 11:32:36 น.
โกรธนายรังมากกกกกกกกกกก เอาใจช่วยหนูรักนะ สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆน่ะ ไรท์เตอร์มาเร็วๆน่ะ
โกรธนายรังมากกกกกกกกกกก เอาใจช่วยหนูรักนะ สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆน่ะ ไรท์เตอร์มาเร็วๆน่ะ
goldensun 28 ก.ค. 2556, 17:24:43 น.
หมอรังทำตัวเอง จะโทษใคร แล้วสิ้นก็ไม่ได้ไปไหน จับผิดสิ้นได้แล้ว จะเผยตัวจริงของสิ้นรักตัวปลอมได้มั้ย
หมอรังทำตัวเอง จะโทษใคร แล้วสิ้นก็ไม่ได้ไปไหน จับผิดสิ้นได้แล้ว จะเผยตัวจริงของสิ้นรักตัวปลอมได้มั้ย
konhin 28 ก.ค. 2556, 20:41:43 น.
หมอรังแก้เกมได้ดี ว่าแต่จะทำให้ผู้สมรู้ร่วมคิดโผล่มาหมดมั้ยน้อออ
หมอรังแก้เกมได้ดี ว่าแต่จะทำให้ผู้สมรู้ร่วมคิดโผล่มาหมดมั้ยน้อออ
supayalak 28 ก.ค. 2556, 22:42:56 น.
ดีใจฟุดๆ ค้า กำลังจะได้รู้ซะทีว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ลุ้นๆๆๆๆๆๆ มาเร็วๆ นะตัวเอง
ดีใจฟุดๆ ค้า กำลังจะได้รู้ซะทีว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ลุ้นๆๆๆๆๆๆ มาเร็วๆ นะตัวเอง
fiendfiend 2 ส.ค. 2556, 22:45:08 น.
หายคิดถึงเลย มาต่อไวๆนะคะ
หายคิดถึงเลย มาต่อไวๆนะคะ
Littlewitch 7 ส.ค. 2556, 00:29:28 น.
ลุ้นๆๆๆ
ลุ้นๆๆๆ