น้ำผึ้งบ้านไพร # ชุดนางฟ้าจำแลง
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: 35.1 อำลาตำแหน่ง
35.1
“ศุกร์เข้ามาอีกหรือเปล่าภัท”
“เข้ามาค่ะ ตอนนี้ออกไปซื้อขนมให้ภัท”
“อืม...นึกว่าจะไปแล้วไปลับ”
“คุณแม่คะ”
“แม่บอกตรงๆ นะภัทแม่อยากให้หนูมองกัปตัน เพราะวันนี้ตอนที่ออกไปกินข้าวกันกัปตันเขาก็โอเคกับหนูนะ เขาสารภาพกับแม่กับพ่อตรง ๆ เลย ว่าเขาอยากสร้างครอบครัวใหม่ เพราะเขาก็อายุเยอะแล้วเหมือนกัน”
“แต่ภัท”
“เขาไม่ถือสาหาความเรื่องนั้นหรอก แต่ขอให้เราจบกับศุกร์จริงๆ เท่านั้น”
“แต่ภัทรักศุกร์”
“ความรักมันกินไม่ได้ แล้วเขาเองก็ทำตามใจหนูไม่ได้ หนูเองแต่งงานแล้วจะไปอยู่กับเขาที่บ้านไพรก็ไม่ได้ เพราะหนูก็ไม่ชอบที่นั่นไม่ใช่เหรอ ให้ออกจากงานไปเป็นแม่บ้านอย่างเดียวหนูก็ไม่เอา และที่สำคัญกัปตันเองเขาก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าคุณศุกร์เลยนะลูก ดีไม่ดี ทำไปทำมา จะเชิดหน้าชูตาลูกได้มากกว่าศุกร์เสียด้วยซ้ำ”
“ค่ะ”
“บอกตรงๆ ว่าแม่ไม่อยากให้หนูเสียเวลา ศุกร์เองก็จะได้ไม่ต้องมาเสียเวลาเปิดใจให้คนที่แม่เขามอง ๆ ไว้ให้ด้วย ยื้อกันไปรั้งกันมา ต่างฝ่าย ต่างก็จะแก่ตัวลงนะ ไม่มีอะไรดีเลย”
“ค่ะ” เมื่อหาเหตุผลมาคัดง้างไม่ได้ภัทรินจำต้อง รับฟัง...และตอนนี้ใจของภัทรินเองก็เริ่มคล้อยตามความคิดของแม่อยู่ไม่น้อย แต่ว่าภัทรินก็รู้ใจตัวเองดีว่าเธอรักวรรณศุกร์มากแค่ไหน ไม่ว่าเธอจะเป็นอย่างไรเขาก็รับเธอได้ ไม่เคยแสดงอาการเบื่อหน่ายรำคาญใจกับอารมณ์ขี้หึงหวาดระแวงของเธอเลยสักนิด...แล้วเธอจะมีข้ออ้างอะไรตีจากเขาไป
“ค่อย ๆ คุยกัน ถ้าต้องจากกัน ก็ให้จากกันด้วยดี ศุกร์เขาคงจะเข้าใจเหตุผลของเรา”
“ค่ะ”
“ค่ะนี่ฟังแม่อยู่หรือเปล่า คิดคล้อยตามแม่บ้างหรือเปล่าภัท บอกตรง ๆ เลยนะ พ่อเราเขาไม่ค่อยชอบศุกร์สักเท่าไหร่หรอก เพราะพ่อก็อยากให้ภัทอยู่ใกล้ ๆ แม่เองก็ไม่อยากให้ภัทไปอยู่ที่อื่น แต่งงานกับกัปตันถ้าจะลาออกจากงานมาเป็นแม่บ้าน ก็ยังได้อยู่ที่กรุงเทพ อยู่ด้วยกัน ดูแลกันไป พี่สาวหนูก็ไปไกลตาคนหนึ่งแล้ว แม่กับพ่ออยากให้หนูอยู่ใกล้ ๆ เอาไว้ดูแลกันยามแก่เฒ่า”
“ค่ะ”
“แม่กับพ่อไม่เคยขออะไรหนูนะลูก ครั้งนี้พ่อกับแม่จะขอเป็นครั้งแรกและจะขอเป็นครั้งสุดท้าย ทำให้แม่กับพ่อได้ไหม”
ภัทรินน้ำตากลบตาขึ้นมาทันที...แล้วประตูห้องก็ถูกวรรณศุกร์ผลักเข้ามา...ภัทรินกะพริบ
เปลือกตาแล้วบอกกับแม่ว่า “แค่นี้ก่อนนะคะคุณแม่ ศุกร์กลับมาจากซื้อขนมให้ภัทแล้วค่ะ”...
“ร้องไห้ทำไมครับภัท” วางสายลงแล้ว เห็นขนมเค้กที่เขาจัดใส่จานพร้อมจะเอามาป้อนให้ ภัทรินก็น้ำตาไหลพราก ๆอย่างยากระงับ พ่อกับแม่ของเธอไม่คอยขอร้อง ไม่เคยบังคับเข็ญใจเธอเลยสักเรื่องเดียว เธออยากทำอะไร พ่อแม่ตามใจ และปล่อยให้เธอคิดตัดสินใจด้วยตัวเอง แต่ว่าเรื่องนี้...แม่เอ่ยปากมาแบบนี้และถ้าเธอไม่ทำตามคำขอ เธอก็จะเป็นเหมือนลูกอกตัญญู และเหตุผลของแม่นั้นใช่ว่าจะไม่เข้าท่า มันเป็นเรื่องจริงที่เธอและวรรณศุกร์ตระหนักและรู้ดีว่ามันจะเป็นปัญหาไปอีกยืดยาว
...เพราะความต้องการของแต่ละคนนั้นไม่ตรงกัน...
“ภัท...ภัทรักศุกร์นะคะ”
“ผมก็รักภัท เคยรักอย่างไร ก็รักอยู่อย่างนั้น เหมือนกัน”
เขาวางจานขนมเค้กไว้แล้วกุมมือของภัทไว้...
“ถ้าวันหนึ่งภัทไม่ได้แต่งงานกับศุกร์ ศุกร์จะโกรธภัทไหม”...ถามเขาแล้วน้ำตาภัทรินก็ทะลักออกมา
“ภัทพูดอะไร เราต้องแต่งงานกันซิ เราเป็นผัวเมียกันนะภัท ภัทต้องเป็นแม่ของลูกผม” วรรณศุกร์ลุกขึ้นแล้วโถมตัวกอดภัทรินที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน
“ภัทมีอะไรภัทบอกผม”
“ภัทอยากแต่งงานค่ะ ภัทอยากแต่งงาน อยากมีลูก อยากอยู่กับศุกร์ทุกวันและตลอดไป”
“ผมก็อยากแต่งงานและอยากอยู่กับภัททุกวันอยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า”
“แต่ว่ามันก็เป็นไปไม่ได้...เราไปด้วยกันไม่ได้ ศุกร์ก็รู้ดี ภัทก็รู้ดี”
“อดทนนะภัท”
“เมื่อไหร่ค่ะ...ถึงเมื่อไหร่ ภัทแก่ตายพอดี”
มันเป็นคำพูดเดิม ๆ ที่เขาและเธอเคยพูดกัน เหมือนแผ่นเสียงตกร่อง เล่นซ้ำ ๆที่เดิม
“และระหว่างที่เรารอท่านคณะกรรมการพิจารณาคะแนนการตัดสิน ผมขอเชิญท่านผู้มีเกียรติพบกับนักร้องชื่อดังของเมืองไทยในขณะนี้ จะมาร้องเพลงยลโฉมสาวงามทั้งสามคนของเรา ซึ่งจะเดินให้ท่านคณะกรรมการได้ตัดสินใจในครั้งสุดท้ายอีกครั้ง ขอเชิญพบกับคุณรวินของพวกเราครับ” กำพลพิธีกรชายประจำเวทียอดพธูไทยปี 2013 ผายมือไปตรงกึ่งกลางเวที พร้อมกับแสงสปอตไลต์สีน้ำเงินก็สาดส่องไปยังชายหนุ่มร่างสูงที่มาในชุดทักซิโด้สีดำพลางโค้งคำนับให้กับแขกผู้มีเกียรติ ก่อนจะโปรยยิ้มจนเห็นฟันซี่ขาวสะอาด จากนั้นออร์เคสตราเริ่มต้นบรรเลงเพลง ‘คืนของเธอ’
“คือเวลาที่ฟ้าเป็นใจ และสวรรค์ประทานทุกสิ่ง กับนาทีที่ฝันเป็นจริง ยิ่งกว่าเทพนิยาย ค่ำคืนนี้สวยเหลือเกิน แค่เพียงเธอเดินเข้ามา มงกุฎเพชรงามล้ำค่าจึงควร จะคู่ผู้ชนะใจ นี่คือรอยยิ้มของเธอ ที่สวยเกินมวลดอกไม้ นี่คือหยดน้ำตาที่งามกว่าเพชรเม็ดใด นี่คือบทเพลงของเธอที่ร้องให้เธอด้วยใจ ให้เป็นความทรงจำที่สวยงามไม่รู้จบ คืนนี้เป็นคืนของเธอ” นักร้องชื่อดังครวญเพลงอย่างไพเราะ ในขณะที่สาวงามทั้งสามคนได้เดินเยื้องกรายไปตามเวทีที่ถูกกำหนดไว้ก่อนหน้านี้แล้ว จากนั้นจึงมาหยุดยืนอยู่ตรงกลางเวที เพื่อให้นักร้องหนุ่มได้ร้องเพลงชมโฉม
เสียงปรบมือดังขึ้นเมื่อเพลงชมโฉมสาวงามจบลง นักร้องหนุ่มหันไปส่งยิ้มเป็นกำลังใจให้กับว่าที่นางงามยอดพธูไทยทั้งสาม พลางโค้งคำนับให้กับคนดูที่ต่างก็ปรบมือให้อย่างกึกก้อง
“ขอบคุณคุณรวินมากครับ” กำพลบอกผ่านไมโครโฟนไปยังนักร้องชื่อดังซึ่งโบกมือให้กับบรรดาแขกผู้มีเกียรติที่มาร่วมงาน จากนั้นจึงเดินกลับเข้าไปยังด้านหลังเวที
“แต่ก่อนอื่นขอเชิญนางงามยอดพธูไทยเมื่อปีที่แล้วมากล่าวคำอำลากับท่านผู้มีเกียรติ และให้เธอได้บอกเล่าเรื่องราวว่าหนึ่งปีที่ผ่านมา มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอบ้าง ขอเชิญพบกับน้องน้ำผึ้ง นางสาวกัญชพร ไพรวัลย์ นางงามยอดพธูไทยปีสองพันห้าร้อยห้าสิบห้าค่ะ”
กนกภรณ์พิธีกรหญิงเป็นฝ่ายกล่าวเชิญก่อนจะมองไปยังด้านข้างของเวทีที่อยู่ชั้นบนสุด ร่างเพรียวสมส่วนของน้ำผึ้ง กัญชพร ไพรวัลย์ นางงามยอดพธูไทยปีสองพันห้าร้อยห้าสิบห้าเดินเยื้องกรายมาในชุดเดรสสายเดี่ยวราตรียาวกรอมเท้า ตัดเย็บด้วยผ้าไหมออแกนซ่าสีชมพูหวาน ลำคอสวมสร้อยเพชรเส้นเล็กมีจี้เป็นรูปหยดน้ำแขวน ใบหน้านวลเนียนผุดผาดโปรยยิ้มหวานอยู่ตลอดเวลา ทรงผมเกล้าสูงเป็นมวยไว้กลางกระหม่อมมีมงกุฎเพชรสวมอยู่บนศีรษะ ยิ่งเพิ่มความงดงามให้กับเจ้าของตำแหน่งอันเลอค่า มือข้างขวายกขึ้นโบกไปมาพร้อมกับคำอำลาตำแหน่งที่ถูกเปิดจากเครื่องบันทึกเสียงที่อัดไว้ก่อนหน้านี้แล้ว โดยมีเพลงประจำเวทียอดพธูไทยบรรเลงคลอเบาๆ
“ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา ผึ้งรู้สึกเหมือนเหตุการณ์เพิ่งจะผ่านไปไม่นาน เพราะมีเรื่องมากมายให้จดจำ มีทั้งพบเจอและพลัดพรากจากเพื่อนที่เรารัก อีกทั้งยังได้ร่วมรณรงค์กิจกรรมเรื่องโรคเอดส์ รวมถึงรณรงค์ให้คนเลิกยาเสพติด ได้ไปเยี่ยมเด็กกำพร้าตามสถานสงเคราะห์ต่างๆ และเหล่าทหารผู้บาดเจ็บตามโรงพยาบาล แล้วยังได้ไปร่วมกล่อมขวัญให้กำลังใจถึงค่าย และยังมีโอกาสเป็นตัวแทนสาวไทยเดินทางไปต่างประเทศเพื่อเสนอศิลปวัฒนธรรมไทยให้ชาวต่างชาติได้เห็น และผึ้งก็ได้ประสบการณ์กลับมามากมาย สิ่งเหล่านี้สอนให้ผึ้งรู้ว่า โลกใบนี้กว้างใหญ่ไพศาลนัก และเราควรที่จะร่วมมือกันทำให้โลกใบนี้น่าอยู่ด้วยการแบ่งปัน เอื้อเฟื้อความรู้สึกดีๆ อย่างเช่นวันนี้ ผึ้งขอส่งความปรารถนาดีมายังทุกท่าน และขอให้ผู้ที่จะครองมงกุฎยอดพธูไทยคนต่อไป ได้สานต่อความรู้สึกดีๆ ของผึ้งเช่นกัน ขอบคุณมากค่ะ”
นางงามยอดพธูไทยผู้กำลังจะกลายเป็นอดีตได้พนมมือไหว้ พลางโปรยยิ้มหวานอยู่ตรงด้านหน้าเวทีเพียงชั่วครู่เพื่อให้ช่างภาพได้ถ่ายรูป จากนั้นเดินกลับไปทรุดลงนั่งบนบัลลังก์อันทรงเกียรติที่ตั้งอยู่ตรงกึ่งกลางของเวที มีบรรดาสาวงามในชุดเดรสราตรียาวที่ตกรอบมายืนประจำตำแหน่งตามจุดที่กำหนดไว้ เพื่อร่วมยินดีกับนางงามยอดพธูไทยคนใหม่ที่กำลังจะได้ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
“ขอบคุณคุณน้ำผึ้ง กัญชพร ไพรวัลย์มากครับ ไม่ได้เจอกันปีเดียว คุณน้ำผึ้งสวยขึ้นเยอะเลยครับ” เสียงกลั้วหัวเราะของกำพลเรียกเสียงปรบมือจากผู้ชมทั่วห้องบอลรูมขนาดใหญ่ได้อย่างดี
“และแล้วช่วงเวลาสำคัญกำลังจะมาถึง เมื่อคะแนนของท่านคณะกรรมการมาอยู่ในมือผมแล้วครับ” พิธีกรผู้มากความสามารถชูซองสีขาวขึ้นโชว์ให้บรรดาสื่อมวลชนและแขกผู้มีเกียรติในงานได้เห็น
“ขอเชิญสาวงามทั้งสามคนมาข้างหน้าด้วยครับ”
“ตื่นเต้นจังเลยนะคะคุณกำพล” กนกภรณ์ซึ่งเป็นพิธีกรร่วมเอ่ยขึ้น เมื่อสาวงามในชุดเดรสราตรียาวเดินเยื้องกรายมายืนอยู่ด้านหน้า เพียงแค่นั้นแสงไฟแสงแฟลชก็สว่างวาบสลับกันไปมา เพื่อเก็บภาพความงามนั้นให้เต็มที่
“สำหรับตำแหน่งรองอันดับสองได้แก่…” กำพลเว้นระยะการพูดตามจังหวะเพื่อให้มีเสียงกลองรัวขึ้นเหมือนทุกครั้งที่จะประกาศรางวัลสำคัญเพื่อให้ผู้ชมที่อยู่หน้าเวทีและทางบ้านได้ลุ้นระทึกไปด้วยกัน...
“สมาน ฉันนึกถึงปีที่แล้วจังเลย เผลอเดี๋ยวเดียวปีหนึ่งแล้ว รวดเร็วมาก” คุณนายวรรณีเอ่ยขึ้นขณะนั่งอยู่หน้าโทรทัศน์พร้อมกับลูกชายและสมาน...
“ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าหนึ่งปีแล้วเหมือนกัน” ป้าสมานที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ประจำตัวของตนพูดขึ้นมาบ้าง วรรณศุกร์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นวดนั้นจ้องบนเวทีตาแทบไม่กะพริบ แต่ว่าใจของเขานั้นส่งไปถึงคนที่นั่งอยู่บนบัลลังก์...ลงจากเวทียอดพธูไทยแล้วชีวิตของน้ำผึ้งก็จะพลิกไปเป็นอีกแบบ ไม่มีกฏเกณฑ์ของกองประกวดเข้ามาเกี่ยวข้อง มีแต่การตัดสินใจของตนเท่านั้น และวรรณศุกร์ก็มองเห็นอนาคตของน้ำผึ้งว่าเมื่อลุกขึ้นจากเก้าอี้อันทรงเกียรติตัวนั้นแล้ว หนทางของน้ำผึ้งนั้นจะมีแต่กลีบกุหลาบโรยนำทางไว้...
ไม่มีวันที่น้ำผึ้งจะหวนกลับมาเป็นน้ำผึ้งบ้านไพรคนเดิมอย่างแน่นอน!
“สำหรับผู้ที่ได้รับตำแหน่งนางงามยอดพธูไทยประจำปีสองพันห้าร้อยห้าสิบหกได้แก่…” สิ้นเสียงประกาศนั้นก็มีเสียงกลองรัวขึ้นสร้างความตื่นเต้นให้กับทุกคนที่รอชม
“ผู้ที่ได้รับตำแหน่งนางงามยอดพธูไทยในปีนี้ได้แก่หมายเลขหนึ่ง นางสาวจอมใจ โชติมนต์ ขอแสดงความยินดีด้วยครับ”
เสียงปรบมือดังกึกก้องขึ้นพร้อมเสียงเป่าปากดังขึ้นเพื่อแสดงความยินดีกับเจ้าของตำแหน่งที่จะได้ครองมงกุฎเพชร สายสะพาย รถยนต์ เงินสด
หนึ่งล้านบาท และยังได้สิทธิ์พักอยู่ในโรงแรมฟรีตลอดทั้งปีอีกด้วย
“ดีนะที่ปีที่แล้วคนเป็นหลานไม่ได้มาขึ้นเวทีก่อนน้า ไม่งั้นน้ำผึ้งคงไม่ได้” ขณะบนเวทีกำลังมีการมอบมงกุฏให้เจ้าของตำแหน่งคนล่าสุดโดย น้ำผึ้ง กัญชพร ไพรวัลย์ ป้าสมานก็เริ่มชวนคุย
“มันเป็นลิขิตจากฟ้านะสมาน...คนเราเกิดมาเพื่อที่จะเป็นอย่างนั้น มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นใครจะขวางเขาไม่ได้ ชีวิตของผึ้งเราก็เห็น ๆ กันอยู่ ใครจะคิดจะฝันว่าเขาจะไปได้เร็วถึงเพียงนี้ล่ะ”
“ใช่ นึกถึงตอนมาบีบนวดให้คุณนายแล้วก็นึกขำเรื่อยเลย...ตอนนั้นอิฉันจำได้ว่าถามผึ้งไปว่าถ้าได้ตำแหน่งธิดากระท้อนหวานแล้วยังจะคิดคาตัวที่ชั่วโมงละ 50 บาทหรือเปล่า”
“ตอนนี้ค่าตัวเขาคิดเป็นนาทีแล้ว...” แม้ค่าตัวของน้ำผึ้งจะแพงมาก แต่ว่าเมื่อวันเกิดของคุณนายวรรณีปีที่ผ่านมาน้ำผึ้งก็ยังมาร่วมทำบุญด้วย แม้จะมาประเดี๋ยวประด๋าวแล้วรีบเดินทางกลับเข้ากรุงเทพฯก็ตามที
“ดีใจกับเขาเหลือเกิน เหมือนลูกเหมือนหลานของเรา”
“หน่องก็พลอยได้หน้าได้ดิบได้ดีไปด้วย ต่อไป เราก็มีลุ้นกันว่า น้ำผึ้ง บ้านไพร ของเราจะมีชีวิตอย่างไร บนเส้นทางบันเทิง และจะลงเอยกับใคร...” พูดยืดยาวแล้วคุณนายวรรณีก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ เพราะรู้ดีว่า ไม่มีวันที่น้ำผึ้งจะหวนกลับมามองลูกชายของตน...และตนเองนั้นก็คงหมดปัญญาที่จะไปจับให้เขาคู่กัน
“ศุกร์เข้ามาอีกหรือเปล่าภัท”
“เข้ามาค่ะ ตอนนี้ออกไปซื้อขนมให้ภัท”
“อืม...นึกว่าจะไปแล้วไปลับ”
“คุณแม่คะ”
“แม่บอกตรงๆ นะภัทแม่อยากให้หนูมองกัปตัน เพราะวันนี้ตอนที่ออกไปกินข้าวกันกัปตันเขาก็โอเคกับหนูนะ เขาสารภาพกับแม่กับพ่อตรง ๆ เลย ว่าเขาอยากสร้างครอบครัวใหม่ เพราะเขาก็อายุเยอะแล้วเหมือนกัน”
“แต่ภัท”
“เขาไม่ถือสาหาความเรื่องนั้นหรอก แต่ขอให้เราจบกับศุกร์จริงๆ เท่านั้น”
“แต่ภัทรักศุกร์”
“ความรักมันกินไม่ได้ แล้วเขาเองก็ทำตามใจหนูไม่ได้ หนูเองแต่งงานแล้วจะไปอยู่กับเขาที่บ้านไพรก็ไม่ได้ เพราะหนูก็ไม่ชอบที่นั่นไม่ใช่เหรอ ให้ออกจากงานไปเป็นแม่บ้านอย่างเดียวหนูก็ไม่เอา และที่สำคัญกัปตันเองเขาก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าคุณศุกร์เลยนะลูก ดีไม่ดี ทำไปทำมา จะเชิดหน้าชูตาลูกได้มากกว่าศุกร์เสียด้วยซ้ำ”
“ค่ะ”
“บอกตรงๆ ว่าแม่ไม่อยากให้หนูเสียเวลา ศุกร์เองก็จะได้ไม่ต้องมาเสียเวลาเปิดใจให้คนที่แม่เขามอง ๆ ไว้ให้ด้วย ยื้อกันไปรั้งกันมา ต่างฝ่าย ต่างก็จะแก่ตัวลงนะ ไม่มีอะไรดีเลย”
“ค่ะ” เมื่อหาเหตุผลมาคัดง้างไม่ได้ภัทรินจำต้อง รับฟัง...และตอนนี้ใจของภัทรินเองก็เริ่มคล้อยตามความคิดของแม่อยู่ไม่น้อย แต่ว่าภัทรินก็รู้ใจตัวเองดีว่าเธอรักวรรณศุกร์มากแค่ไหน ไม่ว่าเธอจะเป็นอย่างไรเขาก็รับเธอได้ ไม่เคยแสดงอาการเบื่อหน่ายรำคาญใจกับอารมณ์ขี้หึงหวาดระแวงของเธอเลยสักนิด...แล้วเธอจะมีข้ออ้างอะไรตีจากเขาไป
“ค่อย ๆ คุยกัน ถ้าต้องจากกัน ก็ให้จากกันด้วยดี ศุกร์เขาคงจะเข้าใจเหตุผลของเรา”
“ค่ะ”
“ค่ะนี่ฟังแม่อยู่หรือเปล่า คิดคล้อยตามแม่บ้างหรือเปล่าภัท บอกตรง ๆ เลยนะ พ่อเราเขาไม่ค่อยชอบศุกร์สักเท่าไหร่หรอก เพราะพ่อก็อยากให้ภัทอยู่ใกล้ ๆ แม่เองก็ไม่อยากให้ภัทไปอยู่ที่อื่น แต่งงานกับกัปตันถ้าจะลาออกจากงานมาเป็นแม่บ้าน ก็ยังได้อยู่ที่กรุงเทพ อยู่ด้วยกัน ดูแลกันไป พี่สาวหนูก็ไปไกลตาคนหนึ่งแล้ว แม่กับพ่ออยากให้หนูอยู่ใกล้ ๆ เอาไว้ดูแลกันยามแก่เฒ่า”
“ค่ะ”
“แม่กับพ่อไม่เคยขออะไรหนูนะลูก ครั้งนี้พ่อกับแม่จะขอเป็นครั้งแรกและจะขอเป็นครั้งสุดท้าย ทำให้แม่กับพ่อได้ไหม”
ภัทรินน้ำตากลบตาขึ้นมาทันที...แล้วประตูห้องก็ถูกวรรณศุกร์ผลักเข้ามา...ภัทรินกะพริบ
เปลือกตาแล้วบอกกับแม่ว่า “แค่นี้ก่อนนะคะคุณแม่ ศุกร์กลับมาจากซื้อขนมให้ภัทแล้วค่ะ”...
“ร้องไห้ทำไมครับภัท” วางสายลงแล้ว เห็นขนมเค้กที่เขาจัดใส่จานพร้อมจะเอามาป้อนให้ ภัทรินก็น้ำตาไหลพราก ๆอย่างยากระงับ พ่อกับแม่ของเธอไม่คอยขอร้อง ไม่เคยบังคับเข็ญใจเธอเลยสักเรื่องเดียว เธออยากทำอะไร พ่อแม่ตามใจ และปล่อยให้เธอคิดตัดสินใจด้วยตัวเอง แต่ว่าเรื่องนี้...แม่เอ่ยปากมาแบบนี้และถ้าเธอไม่ทำตามคำขอ เธอก็จะเป็นเหมือนลูกอกตัญญู และเหตุผลของแม่นั้นใช่ว่าจะไม่เข้าท่า มันเป็นเรื่องจริงที่เธอและวรรณศุกร์ตระหนักและรู้ดีว่ามันจะเป็นปัญหาไปอีกยืดยาว
...เพราะความต้องการของแต่ละคนนั้นไม่ตรงกัน...
“ภัท...ภัทรักศุกร์นะคะ”
“ผมก็รักภัท เคยรักอย่างไร ก็รักอยู่อย่างนั้น เหมือนกัน”
เขาวางจานขนมเค้กไว้แล้วกุมมือของภัทไว้...
“ถ้าวันหนึ่งภัทไม่ได้แต่งงานกับศุกร์ ศุกร์จะโกรธภัทไหม”...ถามเขาแล้วน้ำตาภัทรินก็ทะลักออกมา
“ภัทพูดอะไร เราต้องแต่งงานกันซิ เราเป็นผัวเมียกันนะภัท ภัทต้องเป็นแม่ของลูกผม” วรรณศุกร์ลุกขึ้นแล้วโถมตัวกอดภัทรินที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน
“ภัทมีอะไรภัทบอกผม”
“ภัทอยากแต่งงานค่ะ ภัทอยากแต่งงาน อยากมีลูก อยากอยู่กับศุกร์ทุกวันและตลอดไป”
“ผมก็อยากแต่งงานและอยากอยู่กับภัททุกวันอยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า”
“แต่ว่ามันก็เป็นไปไม่ได้...เราไปด้วยกันไม่ได้ ศุกร์ก็รู้ดี ภัทก็รู้ดี”
“อดทนนะภัท”
“เมื่อไหร่ค่ะ...ถึงเมื่อไหร่ ภัทแก่ตายพอดี”
มันเป็นคำพูดเดิม ๆ ที่เขาและเธอเคยพูดกัน เหมือนแผ่นเสียงตกร่อง เล่นซ้ำ ๆที่เดิม
“และระหว่างที่เรารอท่านคณะกรรมการพิจารณาคะแนนการตัดสิน ผมขอเชิญท่านผู้มีเกียรติพบกับนักร้องชื่อดังของเมืองไทยในขณะนี้ จะมาร้องเพลงยลโฉมสาวงามทั้งสามคนของเรา ซึ่งจะเดินให้ท่านคณะกรรมการได้ตัดสินใจในครั้งสุดท้ายอีกครั้ง ขอเชิญพบกับคุณรวินของพวกเราครับ” กำพลพิธีกรชายประจำเวทียอดพธูไทยปี 2013 ผายมือไปตรงกึ่งกลางเวที พร้อมกับแสงสปอตไลต์สีน้ำเงินก็สาดส่องไปยังชายหนุ่มร่างสูงที่มาในชุดทักซิโด้สีดำพลางโค้งคำนับให้กับแขกผู้มีเกียรติ ก่อนจะโปรยยิ้มจนเห็นฟันซี่ขาวสะอาด จากนั้นออร์เคสตราเริ่มต้นบรรเลงเพลง ‘คืนของเธอ’
“คือเวลาที่ฟ้าเป็นใจ และสวรรค์ประทานทุกสิ่ง กับนาทีที่ฝันเป็นจริง ยิ่งกว่าเทพนิยาย ค่ำคืนนี้สวยเหลือเกิน แค่เพียงเธอเดินเข้ามา มงกุฎเพชรงามล้ำค่าจึงควร จะคู่ผู้ชนะใจ นี่คือรอยยิ้มของเธอ ที่สวยเกินมวลดอกไม้ นี่คือหยดน้ำตาที่งามกว่าเพชรเม็ดใด นี่คือบทเพลงของเธอที่ร้องให้เธอด้วยใจ ให้เป็นความทรงจำที่สวยงามไม่รู้จบ คืนนี้เป็นคืนของเธอ” นักร้องชื่อดังครวญเพลงอย่างไพเราะ ในขณะที่สาวงามทั้งสามคนได้เดินเยื้องกรายไปตามเวทีที่ถูกกำหนดไว้ก่อนหน้านี้แล้ว จากนั้นจึงมาหยุดยืนอยู่ตรงกลางเวที เพื่อให้นักร้องหนุ่มได้ร้องเพลงชมโฉม
เสียงปรบมือดังขึ้นเมื่อเพลงชมโฉมสาวงามจบลง นักร้องหนุ่มหันไปส่งยิ้มเป็นกำลังใจให้กับว่าที่นางงามยอดพธูไทยทั้งสาม พลางโค้งคำนับให้กับคนดูที่ต่างก็ปรบมือให้อย่างกึกก้อง
“ขอบคุณคุณรวินมากครับ” กำพลบอกผ่านไมโครโฟนไปยังนักร้องชื่อดังซึ่งโบกมือให้กับบรรดาแขกผู้มีเกียรติที่มาร่วมงาน จากนั้นจึงเดินกลับเข้าไปยังด้านหลังเวที
“แต่ก่อนอื่นขอเชิญนางงามยอดพธูไทยเมื่อปีที่แล้วมากล่าวคำอำลากับท่านผู้มีเกียรติ และให้เธอได้บอกเล่าเรื่องราวว่าหนึ่งปีที่ผ่านมา มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอบ้าง ขอเชิญพบกับน้องน้ำผึ้ง นางสาวกัญชพร ไพรวัลย์ นางงามยอดพธูไทยปีสองพันห้าร้อยห้าสิบห้าค่ะ”
กนกภรณ์พิธีกรหญิงเป็นฝ่ายกล่าวเชิญก่อนจะมองไปยังด้านข้างของเวทีที่อยู่ชั้นบนสุด ร่างเพรียวสมส่วนของน้ำผึ้ง กัญชพร ไพรวัลย์ นางงามยอดพธูไทยปีสองพันห้าร้อยห้าสิบห้าเดินเยื้องกรายมาในชุดเดรสสายเดี่ยวราตรียาวกรอมเท้า ตัดเย็บด้วยผ้าไหมออแกนซ่าสีชมพูหวาน ลำคอสวมสร้อยเพชรเส้นเล็กมีจี้เป็นรูปหยดน้ำแขวน ใบหน้านวลเนียนผุดผาดโปรยยิ้มหวานอยู่ตลอดเวลา ทรงผมเกล้าสูงเป็นมวยไว้กลางกระหม่อมมีมงกุฎเพชรสวมอยู่บนศีรษะ ยิ่งเพิ่มความงดงามให้กับเจ้าของตำแหน่งอันเลอค่า มือข้างขวายกขึ้นโบกไปมาพร้อมกับคำอำลาตำแหน่งที่ถูกเปิดจากเครื่องบันทึกเสียงที่อัดไว้ก่อนหน้านี้แล้ว โดยมีเพลงประจำเวทียอดพธูไทยบรรเลงคลอเบาๆ
“ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา ผึ้งรู้สึกเหมือนเหตุการณ์เพิ่งจะผ่านไปไม่นาน เพราะมีเรื่องมากมายให้จดจำ มีทั้งพบเจอและพลัดพรากจากเพื่อนที่เรารัก อีกทั้งยังได้ร่วมรณรงค์กิจกรรมเรื่องโรคเอดส์ รวมถึงรณรงค์ให้คนเลิกยาเสพติด ได้ไปเยี่ยมเด็กกำพร้าตามสถานสงเคราะห์ต่างๆ และเหล่าทหารผู้บาดเจ็บตามโรงพยาบาล แล้วยังได้ไปร่วมกล่อมขวัญให้กำลังใจถึงค่าย และยังมีโอกาสเป็นตัวแทนสาวไทยเดินทางไปต่างประเทศเพื่อเสนอศิลปวัฒนธรรมไทยให้ชาวต่างชาติได้เห็น และผึ้งก็ได้ประสบการณ์กลับมามากมาย สิ่งเหล่านี้สอนให้ผึ้งรู้ว่า โลกใบนี้กว้างใหญ่ไพศาลนัก และเราควรที่จะร่วมมือกันทำให้โลกใบนี้น่าอยู่ด้วยการแบ่งปัน เอื้อเฟื้อความรู้สึกดีๆ อย่างเช่นวันนี้ ผึ้งขอส่งความปรารถนาดีมายังทุกท่าน และขอให้ผู้ที่จะครองมงกุฎยอดพธูไทยคนต่อไป ได้สานต่อความรู้สึกดีๆ ของผึ้งเช่นกัน ขอบคุณมากค่ะ”
นางงามยอดพธูไทยผู้กำลังจะกลายเป็นอดีตได้พนมมือไหว้ พลางโปรยยิ้มหวานอยู่ตรงด้านหน้าเวทีเพียงชั่วครู่เพื่อให้ช่างภาพได้ถ่ายรูป จากนั้นเดินกลับไปทรุดลงนั่งบนบัลลังก์อันทรงเกียรติที่ตั้งอยู่ตรงกึ่งกลางของเวที มีบรรดาสาวงามในชุดเดรสราตรียาวที่ตกรอบมายืนประจำตำแหน่งตามจุดที่กำหนดไว้ เพื่อร่วมยินดีกับนางงามยอดพธูไทยคนใหม่ที่กำลังจะได้ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
“ขอบคุณคุณน้ำผึ้ง กัญชพร ไพรวัลย์มากครับ ไม่ได้เจอกันปีเดียว คุณน้ำผึ้งสวยขึ้นเยอะเลยครับ” เสียงกลั้วหัวเราะของกำพลเรียกเสียงปรบมือจากผู้ชมทั่วห้องบอลรูมขนาดใหญ่ได้อย่างดี
“และแล้วช่วงเวลาสำคัญกำลังจะมาถึง เมื่อคะแนนของท่านคณะกรรมการมาอยู่ในมือผมแล้วครับ” พิธีกรผู้มากความสามารถชูซองสีขาวขึ้นโชว์ให้บรรดาสื่อมวลชนและแขกผู้มีเกียรติในงานได้เห็น
“ขอเชิญสาวงามทั้งสามคนมาข้างหน้าด้วยครับ”
“ตื่นเต้นจังเลยนะคะคุณกำพล” กนกภรณ์ซึ่งเป็นพิธีกรร่วมเอ่ยขึ้น เมื่อสาวงามในชุดเดรสราตรียาวเดินเยื้องกรายมายืนอยู่ด้านหน้า เพียงแค่นั้นแสงไฟแสงแฟลชก็สว่างวาบสลับกันไปมา เพื่อเก็บภาพความงามนั้นให้เต็มที่
“สำหรับตำแหน่งรองอันดับสองได้แก่…” กำพลเว้นระยะการพูดตามจังหวะเพื่อให้มีเสียงกลองรัวขึ้นเหมือนทุกครั้งที่จะประกาศรางวัลสำคัญเพื่อให้ผู้ชมที่อยู่หน้าเวทีและทางบ้านได้ลุ้นระทึกไปด้วยกัน...
“สมาน ฉันนึกถึงปีที่แล้วจังเลย เผลอเดี๋ยวเดียวปีหนึ่งแล้ว รวดเร็วมาก” คุณนายวรรณีเอ่ยขึ้นขณะนั่งอยู่หน้าโทรทัศน์พร้อมกับลูกชายและสมาน...
“ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าหนึ่งปีแล้วเหมือนกัน” ป้าสมานที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ประจำตัวของตนพูดขึ้นมาบ้าง วรรณศุกร์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นวดนั้นจ้องบนเวทีตาแทบไม่กะพริบ แต่ว่าใจของเขานั้นส่งไปถึงคนที่นั่งอยู่บนบัลลังก์...ลงจากเวทียอดพธูไทยแล้วชีวิตของน้ำผึ้งก็จะพลิกไปเป็นอีกแบบ ไม่มีกฏเกณฑ์ของกองประกวดเข้ามาเกี่ยวข้อง มีแต่การตัดสินใจของตนเท่านั้น และวรรณศุกร์ก็มองเห็นอนาคตของน้ำผึ้งว่าเมื่อลุกขึ้นจากเก้าอี้อันทรงเกียรติตัวนั้นแล้ว หนทางของน้ำผึ้งนั้นจะมีแต่กลีบกุหลาบโรยนำทางไว้...
ไม่มีวันที่น้ำผึ้งจะหวนกลับมาเป็นน้ำผึ้งบ้านไพรคนเดิมอย่างแน่นอน!
“สำหรับผู้ที่ได้รับตำแหน่งนางงามยอดพธูไทยประจำปีสองพันห้าร้อยห้าสิบหกได้แก่…” สิ้นเสียงประกาศนั้นก็มีเสียงกลองรัวขึ้นสร้างความตื่นเต้นให้กับทุกคนที่รอชม
“ผู้ที่ได้รับตำแหน่งนางงามยอดพธูไทยในปีนี้ได้แก่หมายเลขหนึ่ง นางสาวจอมใจ โชติมนต์ ขอแสดงความยินดีด้วยครับ”
เสียงปรบมือดังกึกก้องขึ้นพร้อมเสียงเป่าปากดังขึ้นเพื่อแสดงความยินดีกับเจ้าของตำแหน่งที่จะได้ครองมงกุฎเพชร สายสะพาย รถยนต์ เงินสด
หนึ่งล้านบาท และยังได้สิทธิ์พักอยู่ในโรงแรมฟรีตลอดทั้งปีอีกด้วย
“ดีนะที่ปีที่แล้วคนเป็นหลานไม่ได้มาขึ้นเวทีก่อนน้า ไม่งั้นน้ำผึ้งคงไม่ได้” ขณะบนเวทีกำลังมีการมอบมงกุฏให้เจ้าของตำแหน่งคนล่าสุดโดย น้ำผึ้ง กัญชพร ไพรวัลย์ ป้าสมานก็เริ่มชวนคุย
“มันเป็นลิขิตจากฟ้านะสมาน...คนเราเกิดมาเพื่อที่จะเป็นอย่างนั้น มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นใครจะขวางเขาไม่ได้ ชีวิตของผึ้งเราก็เห็น ๆ กันอยู่ ใครจะคิดจะฝันว่าเขาจะไปได้เร็วถึงเพียงนี้ล่ะ”
“ใช่ นึกถึงตอนมาบีบนวดให้คุณนายแล้วก็นึกขำเรื่อยเลย...ตอนนั้นอิฉันจำได้ว่าถามผึ้งไปว่าถ้าได้ตำแหน่งธิดากระท้อนหวานแล้วยังจะคิดคาตัวที่ชั่วโมงละ 50 บาทหรือเปล่า”
“ตอนนี้ค่าตัวเขาคิดเป็นนาทีแล้ว...” แม้ค่าตัวของน้ำผึ้งจะแพงมาก แต่ว่าเมื่อวันเกิดของคุณนายวรรณีปีที่ผ่านมาน้ำผึ้งก็ยังมาร่วมทำบุญด้วย แม้จะมาประเดี๋ยวประด๋าวแล้วรีบเดินทางกลับเข้ากรุงเทพฯก็ตามที
“ดีใจกับเขาเหลือเกิน เหมือนลูกเหมือนหลานของเรา”
“หน่องก็พลอยได้หน้าได้ดิบได้ดีไปด้วย ต่อไป เราก็มีลุ้นกันว่า น้ำผึ้ง บ้านไพร ของเราจะมีชีวิตอย่างไร บนเส้นทางบันเทิง และจะลงเอยกับใคร...” พูดยืดยาวแล้วคุณนายวรรณีก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ เพราะรู้ดีว่า ไม่มีวันที่น้ำผึ้งจะหวนกลับมามองลูกชายของตน...และตนเองนั้นก็คงหมดปัญญาที่จะไปจับให้เขาคู่กัน
จุฬามณีเฟื่องนคร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 31 ก.ค. 2556, 06:57:37 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 31 ก.ค. 2556, 06:57:37 น.
จำนวนการเข้าชม : 2615
| << 34.2 พูดถูกใจดำเข้าหน่อยทำเป็นหน้างอ | 35.2 เล่นเกมแจกหนังสือ (1) >> |
เดิมเดิม 31 ก.ค. 2556, 08:29:41 น.
โถ คุณนายอย่างเพิ่งหมดหวังนะ
โถ คุณนายอย่างเพิ่งหมดหวังนะ
nateetip 31 ก.ค. 2556, 12:27:52 น.
สงสารภัทเหมือนกันนะคะ
สงสารภัทเหมือนกันนะคะ
คิมหันตุ์ 31 ก.ค. 2556, 12:28:00 น.
สรุปว่าเลิกกันหรือยังน้อ...
สรุปว่าเลิกกันหรือยังน้อ...
Zephyr 31 ก.ค. 2556, 16:21:18 น.
เหมือนจะจากกันด้วยดีนะคู่นั้น เฮ้ออออออออ
ลงเอยยังไงอ่า แงๆๆๆๆๆ คุณเฟื่องตัดไปหนายยยยย
คุณนายไม่ต้องช่วยละค่ะ เดี๋ยวเค้าก็คู่กันเองละค่ะ หึหึหึ
เหมือนจะจากกันด้วยดีนะคู่นั้น เฮ้ออออออออ
ลงเอยยังไงอ่า แงๆๆๆๆๆ คุณเฟื่องตัดไปหนายยยยย
คุณนายไม่ต้องช่วยละค่ะ เดี๋ยวเค้าก็คู่กันเองละค่ะ หึหึหึ
จุฬามณีเฟื่องนคร 1 ส.ค. 2556, 02:24:16 น.
stop!
stop!