ลูกผู้ชายหัวใจสีน้ำเงิน
เมื่อชีวิตของผู้ชายเจ้าสำราญของบูรพาต้องจบลงด้วยการ มีภาระดูแลหลานกำพร้าผู้ชายสามคนต่างวัย เขาต้องเผชิญกับสิ่งที่อ่อนไหวอย่างที่ลูกผู้ชายต้องฝ่าคลื่นนาวาชีวิตไปให้ได้
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: มองกันคนละเรื่อง
วันสำเร็จการศึกษา เป็นนายร้อยห้อยกระบี่สมดังตั้งใจ นอกจากกราบขอบพระคุณครูภาษาไทยแล้ว บูรพา ไปกราบพี่ชายที่แต่งงานและอยู่ต่างจังหวัด
คุณระเบียบซึ่งท้องแก่แล้วถึงกับน้ำตาไหลเมื่อเห็นความรักและความกตัญญูของน้องสามี
“ไม่มีพี่ผมไม่มีวันนี้ พี่เป็นคนที่ให้โอกาสผมเสมอเลยครับพี่พา”
“ความสำเร็จคือความพยายามของบู จากนี้บูเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฎร์บูทำหน้าที่ด้วยความซื่อสัตย์ ให้สมกับที่ได้รับพระราชทานกระบี่จากพระหัตถ์ของพระองค์ท่านนะบู”
“ครับพี่พา ผมไม่มีวันลืมความรู้สึกที่สั่นไปทั้งตัวเมื่อรับกระบี่จากพระองค์ท่าน ชีวิตนี้ผมไม่มีทางเป็นตำรวจชั่วหรอกครับพี่”
“หัวใจลูกผู้ชาย แหมถ้าบูลดความกระล่อนกับเจ้าชู้อีกนิดเดียวเท่านั้นนะ”คุณระเบียบติง บูรพาจำได้ว่าเขายังกล่าวแก้ไปว่า
“สองอย่างนั้นสำคัญยิ่งของลูกผู้ชายตัวจริงเลยครับพี่เบียบ ลดไม่ได้”
“แหม คิดถึงหนังจีนนะ ที่เรียกว่า ตง ฟา ฟุ ป้าย...แปลเสียเพราะว่า บูรพาไม่แพ้ คุณบูนี่ไม่ยอมแพ้ใครจริงๆเสียด้วย”
ชายหนุ่มอดหัวเราะออกมาไม่ได้ เมื่อหยุดคิด และหยุดมองความเกเรของเขาไว้เพียงอดีต
สายของเขาโทรเข้ามาว่าติดตามสะกดรอยกลุ่มผู้กระทำชำเราหญิงได้แล้ว บูรพารีบวกรถไปที่เซฟเฮาส์ ที่ซึ่งตั้งศูนย์บัญชาการกันชั่วคราว
หน้าที่ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ อำนาจในมือ จะใช้อย่างยุติธรรมและเที่ยงตรงที่สุด นี่คือปณิธานที่ยึดมั่นมานานปีของนายตำรวจหนุ่มสันติบาลรูปงามคนนี้
...................................
นายแถมทำความเคารพนายตำรวจซึ่งกายหน้าไปสองอาทิตย์ มาในวันนี้ดูท่าทางของอีกฝ่ายกระปี้กระเป่าเช่นเดิม บูรพายื่นหนังสือปลุกใจให้นายแถมตามสัญญา นายแถมรับมาแล้วเปิดดูเพียงพลิกหน้าแรกเห็นวูบเดียวเขาต้องปิดอย่างรวดเร็ว แล้วค่อยเปิดออกใหม่ น้ำลายย้อยจนบูรพาหยอก
“อย่าทิ้งน้ำยาตรงนี้ล่ะ เอาเก็บไปใช้คืนนี้ตามสะดวก”
“ผมไม่ยอมให้เสียน้ำเสียท่าตอนนี้หรอกครับ ของของผมยิ่งขึ้นยากอยู่”
บูรพาหัวเราะในลำคอ ส่วนนายแถมคึกคักจนอดบ่นให้บูรพาได้ยินเสียไม่ได้ว่า
“แหมผมอยากลาป่วยเสียจริงครับผู้กอง ดูภาพแล้วหัวใจมันเด้งดึ๋งเลยครับผู้กอง”
“เป็นธรรมดาของผู้ชายน่านายแถม ถ้าดูแล้วไม่คึกนี่สิน่าห่วง”
“ผู้กองคงดูจนเบื่อแล้วกระมัง”นายแถมย้อนถามให้ให้หนังสือเป็นทาน แต่ได้บารมีสายไหนนายแถมไม่รู้เหมือนกัน เพราะหนังสือที่ว่าเป็นหนังสือ เอ๊กคลูซีพของหนุ่มสาวสบึม
ฝ่ายคนโดนถามเงียบสนิท เพราะเรื่องอะไรจะตอบให้เป็นหลักฐาน บูรพาคิด โทรศัพท์สั่นเตือน บูรพารีบสาวเท้าเดินห่างออกไปรับสายจึงเห็นเป็นเบอร์ของพี่ชาย เขารีบเอาใจราวกับยังเป็นหนุ่มน้อยในสายตาของพี่เสมอ
“พี่พาหวัดดีครับ กำลังคิดถึงพี่อยู่พอดีเลยครับ”
“แกนะหรือจะมีเวลามาคิดถึงพี่”
“โธ่ผมไม่กล้าตอแหลกับอัยการภาคหรอกครับ ผมเพิ่งจัดการลาก ‘เจ็ดไอ้เวร’เข้าคุกไปเรียบร้อยเมื่อคืนนี้เองครับพี่”
“พี่เห็นข่าวแล้ว แต่ไม่เห็นบู”
“งานของผมออกหน้าได้ที่ไหนละครับพี่ สารวัตรเขารับหน้าไป ผมก็มุดใต้ดินของผมไปตามเรื่อง พี่พามีอะไรหรือเปล่าครับ”
“เรื่องที่ดินของบู”
“ที่ไหนครับ ผมมีแต่ที่นา”เขาหยอกพี่ชาย พายัพหัวเราะเอ่ยตอกกลับ
“เรื่องที่นาผืนน้อย ผืนใหญ่ของบู อย่ากระเด็นมาหาอัยการคนนี้ล่ะ เพราะพี่จะมัดน้องตัวเองเสียเลย”
บูรพาปล่อยเสียงฮา ก่อนเอ่ยจริงจัง
“ที่อะไรครับพี่”
“ที่บ้านเก่าของบูไงล่ะ นี่ไม่เคยไปดูเลยหรือ”
“เอ่อผมซื้อคอนโด เลยลืมไปเลยว่ามีบ้านกับเขาอยู่ด้วย”
“ทำไมไม่ไปดูบ้างล่ะบู”
“สาวห้องข้างๆสวยเลยไม่ค่อยสนใจบ้านเก่าน่ะครับ”
“อย่าเอาแต่พูดเล่นอยู่เลยน่าบู เรื่องนี้สำคัญนะ”
“เอ่อครับพี่พา”บูรเลิกตอดพี่ชาย
“ น้องสาวคุณเบียบเขารายงานมาว่าบ้านของบูเป็นที่ค้าของเก่าไปแล้ว”
“อะไรนะครับ”บูรพาเสียงดัง “ของเก่าอะไรครับ”
“พี่ไม่ได้ไปเห็นด้วยตัวเองหรอก แต่ทางโน้นฟ้องมา เขาว่ามีอันธพาลเข้าไปอยู่ นี่ถ้าโดนฉ้อโกงไปพี่ไม่เอาเรื่องด้วยนะ”
“จริงหรือครับ”
“พี่ปล่อยจริงเพราะเจ้าตัวไม่สนใจนี่”
“โอ้งั้นผมต้องไปคืนนี้เสียแล้ว”
“ทำไมต้องไปกลางคืน”
“กลางวันไม่ได้เรื่องหรอกครับ จับหนูจับแมวต้องจับกลางคืน”
“บูระวังตัวบ้างนะ”
“ขอบคุณครับพี่”
ปลายสายปิดไปแล้วบูรพาจึงขึ้นพักผ่อน ได้ยินเสียงนายแถมซีดซาดอยู่ในป้อม บูรพานึกห่วงว่าจะหมดน้ำยาเสียก่อนจะไปราดใส่ขนมจีนที่บ้าน!!
……………..
กิริยากลับจากทำงานในเวลาสองทุ่มกว่ารถเก๋งคันเก่าของกิริยาคลานเลียบถนนริมคลองต้นไม้ ริมทางเป็นตะคุ่ม ยางที่มองผาดๆ เหมือนกำลังวิ่งไล่รถ
หญิงสาวเห็นชายหนุ่มร่างสูงประมาณ 180 ซม. แต่งกายด้วยชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีน ขาดๆ กำลังรื้อรั้วเข้าไปภายบ้านญาติจิ๊บแวนจอดริมทาง
“สั่งยา”
กิริยาคาดการณ์ หล่อนแสร้างขับเลยไปแล้วซุ่มจอด..หยิบกล้องถ่ายรูปลงจากรถปิดประตูแผ่วแล้วย่องมาที่หน้าห้าง หลบมุมหนึ่งซึ่งมีพุ่มหญ้าเป็นที่กำบังตัว..กล้องราคาหลายหมื่นฟาเรดมีอิน บูรพาเดินอาดๆ เข้าไปในบ้านอย่างไม่สนใจหน้าอิน หน้าพรม ลานหญ้าได้รับการแผ้วถางไว้กองเศษวัสดุทั้งกล้องกระดา ขวดพลาสติก..เหล็กดูระแกะระกะรกตาเป็นที่สุด บ้านของเขาถูกบุกลุกจริง
กิริยาใจระทึก...หล่อนเห็นบุรพาพยายามเปิดประตูเข้าไปท่ามกลางความมืด..มือหนึ่งเขาแตะเอว..ปืน
หญิงสาวจับภาพทุกอริยะบทเพื่อให้กันช็อตสำคัญได้เห็นภาพไม่ได้ยินเสียง
ชายหญิงเร่ร่อนตะโกนด่าจากภายในบ้าน
“ใครวะ” แม่งไม่รู้จักเกรงใจกันมั่ง”
บูรพาตะคอกออกคำสั่ง ทุบบานประตูแรง เป็นการระบายอารมณ์โกรธ ไฟฉายเปิดให้ความสว่าง ประตูเปิดผางออก บูรพาหลบตามสัญชาตญาณ ชายผู้บุกรุกกระโจนออกมา กราดมีดปังตอหาเรื่องในความมืด
“หมาตัวไหนวะแม่ง...”
“กูเอง” บูรพาฉุนขาดจึงเตะผลั่กไปที่ข้อมือชายเร่ร่อน ยังผลให้มีดปังตอกระเด็นหลุด นางเมียทิ้งไฟฉายแต่โดดไปคว้ามีด บูรพจึงเตะพลั่กทำให้นางเมียแอ่นถลาไปนั่งทับผัว ซึ่งรีบผลักออกอย่างลืมตัว บูรพาชักปืนออกข่มขู่ เพราะไม่อยากทำร้ายคนทั้งคู่
ฝ่ายกิริยาผู้สื่อข่าวหัวเห็ดกดชัตเตอร์รัวทุกเฟม..พลางคิดนำภาพไปเป็นหลักฐานในการแจ้ง
สองผัวเมียทรุดนั่ง ลูกชายได้ยินเสียงเอะอะจึงงัวเงียตื่นมาในเหตุการณ์ ชายเร่ร่อนสำรากต่อ
“มึง..บุกรุกบ้านกูกลางดึก มึงคิดปล้นกูใช่มั้ย”
“บ้านนี้เป็นบ้านของกู ไม่ใช่ขอมึง”
“กูไม่เชื่อ มึงจะแย่งบ้านกู”
“กูจะให้โอกาสโดยไม่ลากคอเข้าตาราง แต่พรุ่งนี้เก้าโมง ตำรวจมาแน่”
“กูไม่ไปกูไม่กลัว” มันอวดเก่ง
“โธ่ไอ้สัตว์…” บูรพาด่าสวน ก่อนข่มอารมณ์เดินกัดฟันกรอดอยากกลับไปกระทืบให้จมพื้น แต่เห็นแก่เด็กที่ไม่รู้เรื่อง จึงเปลี่ยนใจ..หมุนกายกลับ
ข่มอารมณ์ คุ่มเดินออกจากบ้านของตัวเองเก็บปืนเข้าซองพกที่ขอบเข็มขัด
“โธ่เอ๊ย...ที่แท้แม่งเอาปืนฉีดน้ำมาหลอกคนฉลาดอย่างกู กูไม่ใช่ความนะมึงจะได้สนสะพายกันได้ง่ายๆ”
“ปืนปลอม แต่ตีนจริงน่ะพี่”นางเมียบ่นเคล็ดซี่โครงไม่หาย
ฝ่ายเจ้าของบ้านตัวจริงใช้สายตาฝ่าความมืดเห็นเงาตะคุ่มของรถยนต์ซึ่งจอดห่างไปประมาณ สิบหน้าเมตร บูรพาขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะเดินเข้าไปดูให้คลายใจ ว่าใช่สมัครพรรคพวกคนบุกรุกหรือไม่
กิริยาเห็นชายหนุ่มเดินแน่วมาให้รู้สึกใจหาย อดคิดหวาดกลัวมิได้ ภาพที่เห็นจากกล้องคือชายร่างสูงเห็นหน้าชัด หยุดที่รถ ดูป้ายทะเบียน แตะปืนที่เอวอย่างระวังตัวตลอดเวลา กิริยาใจเต้นระส่ำ..หากแล้วบูรพาก็กลับไปที่รถ แล้วขับจากไป
กิริยายกมือตบอกข้างซ้าย ซึ่งหัวใจเต้นแรงให้คลายลงก่อนวายตายเสียก่อน หลังจากนั้นหล่อนจึงค่อยแอบไปที่รถของตนเอง ทำท่าเหมือนขโมยก่อนจะเปิดรถแล้วสตาร์ทขับเคลื่อนจากไปอย่างเร็ว
คุณระเบียบซึ่งท้องแก่แล้วถึงกับน้ำตาไหลเมื่อเห็นความรักและความกตัญญูของน้องสามี
“ไม่มีพี่ผมไม่มีวันนี้ พี่เป็นคนที่ให้โอกาสผมเสมอเลยครับพี่พา”
“ความสำเร็จคือความพยายามของบู จากนี้บูเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฎร์บูทำหน้าที่ด้วยความซื่อสัตย์ ให้สมกับที่ได้รับพระราชทานกระบี่จากพระหัตถ์ของพระองค์ท่านนะบู”
“ครับพี่พา ผมไม่มีวันลืมความรู้สึกที่สั่นไปทั้งตัวเมื่อรับกระบี่จากพระองค์ท่าน ชีวิตนี้ผมไม่มีทางเป็นตำรวจชั่วหรอกครับพี่”
“หัวใจลูกผู้ชาย แหมถ้าบูลดความกระล่อนกับเจ้าชู้อีกนิดเดียวเท่านั้นนะ”คุณระเบียบติง บูรพาจำได้ว่าเขายังกล่าวแก้ไปว่า
“สองอย่างนั้นสำคัญยิ่งของลูกผู้ชายตัวจริงเลยครับพี่เบียบ ลดไม่ได้”
“แหม คิดถึงหนังจีนนะ ที่เรียกว่า ตง ฟา ฟุ ป้าย...แปลเสียเพราะว่า บูรพาไม่แพ้ คุณบูนี่ไม่ยอมแพ้ใครจริงๆเสียด้วย”
ชายหนุ่มอดหัวเราะออกมาไม่ได้ เมื่อหยุดคิด และหยุดมองความเกเรของเขาไว้เพียงอดีต
สายของเขาโทรเข้ามาว่าติดตามสะกดรอยกลุ่มผู้กระทำชำเราหญิงได้แล้ว บูรพารีบวกรถไปที่เซฟเฮาส์ ที่ซึ่งตั้งศูนย์บัญชาการกันชั่วคราว
หน้าที่ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ อำนาจในมือ จะใช้อย่างยุติธรรมและเที่ยงตรงที่สุด นี่คือปณิธานที่ยึดมั่นมานานปีของนายตำรวจหนุ่มสันติบาลรูปงามคนนี้
...................................
นายแถมทำความเคารพนายตำรวจซึ่งกายหน้าไปสองอาทิตย์ มาในวันนี้ดูท่าทางของอีกฝ่ายกระปี้กระเป่าเช่นเดิม บูรพายื่นหนังสือปลุกใจให้นายแถมตามสัญญา นายแถมรับมาแล้วเปิดดูเพียงพลิกหน้าแรกเห็นวูบเดียวเขาต้องปิดอย่างรวดเร็ว แล้วค่อยเปิดออกใหม่ น้ำลายย้อยจนบูรพาหยอก
“อย่าทิ้งน้ำยาตรงนี้ล่ะ เอาเก็บไปใช้คืนนี้ตามสะดวก”
“ผมไม่ยอมให้เสียน้ำเสียท่าตอนนี้หรอกครับ ของของผมยิ่งขึ้นยากอยู่”
บูรพาหัวเราะในลำคอ ส่วนนายแถมคึกคักจนอดบ่นให้บูรพาได้ยินเสียไม่ได้ว่า
“แหมผมอยากลาป่วยเสียจริงครับผู้กอง ดูภาพแล้วหัวใจมันเด้งดึ๋งเลยครับผู้กอง”
“เป็นธรรมดาของผู้ชายน่านายแถม ถ้าดูแล้วไม่คึกนี่สิน่าห่วง”
“ผู้กองคงดูจนเบื่อแล้วกระมัง”นายแถมย้อนถามให้ให้หนังสือเป็นทาน แต่ได้บารมีสายไหนนายแถมไม่รู้เหมือนกัน เพราะหนังสือที่ว่าเป็นหนังสือ เอ๊กคลูซีพของหนุ่มสาวสบึม
ฝ่ายคนโดนถามเงียบสนิท เพราะเรื่องอะไรจะตอบให้เป็นหลักฐาน บูรพาคิด โทรศัพท์สั่นเตือน บูรพารีบสาวเท้าเดินห่างออกไปรับสายจึงเห็นเป็นเบอร์ของพี่ชาย เขารีบเอาใจราวกับยังเป็นหนุ่มน้อยในสายตาของพี่เสมอ
“พี่พาหวัดดีครับ กำลังคิดถึงพี่อยู่พอดีเลยครับ”
“แกนะหรือจะมีเวลามาคิดถึงพี่”
“โธ่ผมไม่กล้าตอแหลกับอัยการภาคหรอกครับ ผมเพิ่งจัดการลาก ‘เจ็ดไอ้เวร’เข้าคุกไปเรียบร้อยเมื่อคืนนี้เองครับพี่”
“พี่เห็นข่าวแล้ว แต่ไม่เห็นบู”
“งานของผมออกหน้าได้ที่ไหนละครับพี่ สารวัตรเขารับหน้าไป ผมก็มุดใต้ดินของผมไปตามเรื่อง พี่พามีอะไรหรือเปล่าครับ”
“เรื่องที่ดินของบู”
“ที่ไหนครับ ผมมีแต่ที่นา”เขาหยอกพี่ชาย พายัพหัวเราะเอ่ยตอกกลับ
“เรื่องที่นาผืนน้อย ผืนใหญ่ของบู อย่ากระเด็นมาหาอัยการคนนี้ล่ะ เพราะพี่จะมัดน้องตัวเองเสียเลย”
บูรพาปล่อยเสียงฮา ก่อนเอ่ยจริงจัง
“ที่อะไรครับพี่”
“ที่บ้านเก่าของบูไงล่ะ นี่ไม่เคยไปดูเลยหรือ”
“เอ่อผมซื้อคอนโด เลยลืมไปเลยว่ามีบ้านกับเขาอยู่ด้วย”
“ทำไมไม่ไปดูบ้างล่ะบู”
“สาวห้องข้างๆสวยเลยไม่ค่อยสนใจบ้านเก่าน่ะครับ”
“อย่าเอาแต่พูดเล่นอยู่เลยน่าบู เรื่องนี้สำคัญนะ”
“เอ่อครับพี่พา”บูรเลิกตอดพี่ชาย
“ น้องสาวคุณเบียบเขารายงานมาว่าบ้านของบูเป็นที่ค้าของเก่าไปแล้ว”
“อะไรนะครับ”บูรพาเสียงดัง “ของเก่าอะไรครับ”
“พี่ไม่ได้ไปเห็นด้วยตัวเองหรอก แต่ทางโน้นฟ้องมา เขาว่ามีอันธพาลเข้าไปอยู่ นี่ถ้าโดนฉ้อโกงไปพี่ไม่เอาเรื่องด้วยนะ”
“จริงหรือครับ”
“พี่ปล่อยจริงเพราะเจ้าตัวไม่สนใจนี่”
“โอ้งั้นผมต้องไปคืนนี้เสียแล้ว”
“ทำไมต้องไปกลางคืน”
“กลางวันไม่ได้เรื่องหรอกครับ จับหนูจับแมวต้องจับกลางคืน”
“บูระวังตัวบ้างนะ”
“ขอบคุณครับพี่”
ปลายสายปิดไปแล้วบูรพาจึงขึ้นพักผ่อน ได้ยินเสียงนายแถมซีดซาดอยู่ในป้อม บูรพานึกห่วงว่าจะหมดน้ำยาเสียก่อนจะไปราดใส่ขนมจีนที่บ้าน!!
……………..
กิริยากลับจากทำงานในเวลาสองทุ่มกว่ารถเก๋งคันเก่าของกิริยาคลานเลียบถนนริมคลองต้นไม้ ริมทางเป็นตะคุ่ม ยางที่มองผาดๆ เหมือนกำลังวิ่งไล่รถ
หญิงสาวเห็นชายหนุ่มร่างสูงประมาณ 180 ซม. แต่งกายด้วยชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีน ขาดๆ กำลังรื้อรั้วเข้าไปภายบ้านญาติจิ๊บแวนจอดริมทาง
“สั่งยา”
กิริยาคาดการณ์ หล่อนแสร้างขับเลยไปแล้วซุ่มจอด..หยิบกล้องถ่ายรูปลงจากรถปิดประตูแผ่วแล้วย่องมาที่หน้าห้าง หลบมุมหนึ่งซึ่งมีพุ่มหญ้าเป็นที่กำบังตัว..กล้องราคาหลายหมื่นฟาเรดมีอิน บูรพาเดินอาดๆ เข้าไปในบ้านอย่างไม่สนใจหน้าอิน หน้าพรม ลานหญ้าได้รับการแผ้วถางไว้กองเศษวัสดุทั้งกล้องกระดา ขวดพลาสติก..เหล็กดูระแกะระกะรกตาเป็นที่สุด บ้านของเขาถูกบุกลุกจริง
กิริยาใจระทึก...หล่อนเห็นบุรพาพยายามเปิดประตูเข้าไปท่ามกลางความมืด..มือหนึ่งเขาแตะเอว..ปืน
หญิงสาวจับภาพทุกอริยะบทเพื่อให้กันช็อตสำคัญได้เห็นภาพไม่ได้ยินเสียง
ชายหญิงเร่ร่อนตะโกนด่าจากภายในบ้าน
“ใครวะ” แม่งไม่รู้จักเกรงใจกันมั่ง”
บูรพาตะคอกออกคำสั่ง ทุบบานประตูแรง เป็นการระบายอารมณ์โกรธ ไฟฉายเปิดให้ความสว่าง ประตูเปิดผางออก บูรพาหลบตามสัญชาตญาณ ชายผู้บุกรุกกระโจนออกมา กราดมีดปังตอหาเรื่องในความมืด
“หมาตัวไหนวะแม่ง...”
“กูเอง” บูรพาฉุนขาดจึงเตะผลั่กไปที่ข้อมือชายเร่ร่อน ยังผลให้มีดปังตอกระเด็นหลุด นางเมียทิ้งไฟฉายแต่โดดไปคว้ามีด บูรพจึงเตะพลั่กทำให้นางเมียแอ่นถลาไปนั่งทับผัว ซึ่งรีบผลักออกอย่างลืมตัว บูรพาชักปืนออกข่มขู่ เพราะไม่อยากทำร้ายคนทั้งคู่
ฝ่ายกิริยาผู้สื่อข่าวหัวเห็ดกดชัตเตอร์รัวทุกเฟม..พลางคิดนำภาพไปเป็นหลักฐานในการแจ้ง
สองผัวเมียทรุดนั่ง ลูกชายได้ยินเสียงเอะอะจึงงัวเงียตื่นมาในเหตุการณ์ ชายเร่ร่อนสำรากต่อ
“มึง..บุกรุกบ้านกูกลางดึก มึงคิดปล้นกูใช่มั้ย”
“บ้านนี้เป็นบ้านของกู ไม่ใช่ขอมึง”
“กูไม่เชื่อ มึงจะแย่งบ้านกู”
“กูจะให้โอกาสโดยไม่ลากคอเข้าตาราง แต่พรุ่งนี้เก้าโมง ตำรวจมาแน่”
“กูไม่ไปกูไม่กลัว” มันอวดเก่ง
“โธ่ไอ้สัตว์…” บูรพาด่าสวน ก่อนข่มอารมณ์เดินกัดฟันกรอดอยากกลับไปกระทืบให้จมพื้น แต่เห็นแก่เด็กที่ไม่รู้เรื่อง จึงเปลี่ยนใจ..หมุนกายกลับ
ข่มอารมณ์ คุ่มเดินออกจากบ้านของตัวเองเก็บปืนเข้าซองพกที่ขอบเข็มขัด
“โธ่เอ๊ย...ที่แท้แม่งเอาปืนฉีดน้ำมาหลอกคนฉลาดอย่างกู กูไม่ใช่ความนะมึงจะได้สนสะพายกันได้ง่ายๆ”
“ปืนปลอม แต่ตีนจริงน่ะพี่”นางเมียบ่นเคล็ดซี่โครงไม่หาย
ฝ่ายเจ้าของบ้านตัวจริงใช้สายตาฝ่าความมืดเห็นเงาตะคุ่มของรถยนต์ซึ่งจอดห่างไปประมาณ สิบหน้าเมตร บูรพาขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะเดินเข้าไปดูให้คลายใจ ว่าใช่สมัครพรรคพวกคนบุกรุกหรือไม่
กิริยาเห็นชายหนุ่มเดินแน่วมาให้รู้สึกใจหาย อดคิดหวาดกลัวมิได้ ภาพที่เห็นจากกล้องคือชายร่างสูงเห็นหน้าชัด หยุดที่รถ ดูป้ายทะเบียน แตะปืนที่เอวอย่างระวังตัวตลอดเวลา กิริยาใจเต้นระส่ำ..หากแล้วบูรพาก็กลับไปที่รถ แล้วขับจากไป
กิริยายกมือตบอกข้างซ้าย ซึ่งหัวใจเต้นแรงให้คลายลงก่อนวายตายเสียก่อน หลังจากนั้นหล่อนจึงค่อยแอบไปที่รถของตนเอง ทำท่าเหมือนขโมยก่อนจะเปิดรถแล้วสตาร์ทขับเคลื่อนจากไปอย่างเร็ว
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 มิ.ย. 2554, 10:08:26 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 มิ.ย. 2554, 10:08:46 น.
จำนวนการเข้าชม : 1852
| << ในวัยแตกพานของบูรพา | ใครผิด >> |
saralun 6 มิ.ย. 2554, 10:30:20 น.
ใกล้จะเจอกันแล้ววว อิอิ
ใกล้จะเจอกันแล้ววว อิอิ
แพม 6 มิ.ย. 2554, 11:13:44 น.
แหม...กะลังลุ้นเลย ไม่เจอกันอ่ะ
แหม...กะลังลุ้นเลย ไม่เจอกันอ่ะ
ปูสีน้ำเงิน 6 มิ.ย. 2554, 22:03:41 น.
รีบอัพเลย อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
รีบอัพเลย อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
mommy 6 มิ.ย. 2554, 22:37:44 น.
อัพ อัพ อัพค่า กำลังจะป๊ะกันแล้ว
อัพ อัพ อัพค่า กำลังจะป๊ะกันแล้ว
Zephyr 7 มิ.ย. 2554, 01:36:19 น.
อ่าว ซวยแล้วคุณบู นางเอกคิดว่าเป็นคนมาซื้อยาซะงั้น
อ่าว ซวยแล้วคุณบู นางเอกคิดว่าเป็นคนมาซื้อยาซะงั้น