ไร้หัวใจ
ภคพร หญิงสาวผู้มีหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยการแก้แค้น เมื่อนวพรรษน้องสาวของเธอถูกกันย์หนุ่มรูปหล่อเลือดเย็นทำให้ท้องแล้วไม่รับผิดชอบ ภคพรจึงทำทุกวิถีทางเพื่อให้กันย์ได้รับความทุกข์ทรมาน และหนทางเดียวที่จะทำร้ายกันย์ได้ก็คือการแต่งงานกับประพนธ์คู่หมั้นหนุ่มรูปหล่อของเกตุแก้ว น้องสาวสุดที่รักของกันย์ แม้ว่าการแต่งงานครั้งนี้จะเต็มไปด้วยไฟแค้น และการดูถูกและทำร้ายต่างๆนานาจากประพนธ์ แต่เพื่อน้องสาวอันเป็นดั่งดวงใจ ภคพรยอมที่จะต้องกลายเป็นผู้หญิงร้ายกาจและเลือดเย็นอย่างไร้หัวใจ บทสรุปของโศกนาฏกรรมความรักครั้งนี้จะเป็นเช่นไร ภคพรจะยอมปล่อยวางความแค้นที่มีแต่ทำร้ายให้ทุกคนต้องเจ็บปวดในครั้งนี้ได้อย่างไร....ติดตามอ่านได้ใน ไร้หัวใจ...
Tags: ตบจูบ
ตอน: ไร้หัวใจ ตอนที่ 20
ไร้หัวใจ ตอนที่ 20
.............ภคพร ประไพรและประพนธ์เดินลงจากรถตู้ที่ขับเข้ามาจอดสนิทที่หน้าบ้าน หน้าตาท่าทางเซ็งๆ
และน้ำเสียงห้วนๆของภคพรทำให้ประไพรประหลาดใจ แต่ก็ยังไม่ได้พูดถามอะไรออกไป ภคพรเดินลงจากรถ
เป็นคนแรก หญิงสาวเดินเข้าบ้านไปโดยไร้ซึ่งบทสนทนา ประไพรจึงเปิดปากถามลูกชายถึงที่มาที่ไป
ของความเฉยชานั้นทันที
“จะมีอะไรล่ะแม่ ก็ยายภคพรคนดีของแม่ตบผมกลางงานเลยน่ะสิ ทำอะไรเคยเห็นหัวใครที่ไหน”
ประพน์พูดขึ้นหน้าตาบึ้งตึง ยังนึกโมโหภคพรไม่หาย
“ลูกคงไปพูดอะไรขัดหูเค้าเข้าสิ ใช่มั้ย!!”
ประไพรคาดคั้นถาม
“เกิดอะไรขึ้นกับแม่กันแน่ ทำไมแม่ต้องไปเข้าข้างผู้หญิงนิสัยแย่ๆคนนั้นด้วย”
ประพนธ์เอ่ยปากถาม อย่างหมดความอดทน
“ก็เพราะว่าเขาเป็นเมียลูกไงล่ะ ในเมื่อเราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงในข้อนี้ได้ เราก็ควรจะยอมรับมัน
ไม่ใช่หรอ”
ประไพรพูดให้ประพนธ์คิดแต่เขากับแสดงสีหน้าต่อต้านออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน
“ฟังแม่ให้ดีนะลูก พนธ์! หนูภคพรไม่ได้เป็นคนร้ายกาจแบบที่ลูกคิด แต่ที่เธอเป็นแบบนี้ก็เพราะคนที่เธอรัก
ถูกทำร้ายให้ต้องเจ็บช้ำน้ำใจ เราเปลี่ยนใจหนูภคพรให้เลิกอาฆาตแค้นตากันย์ไม่ได้ แต่แม่เชื่อว่าความรัก
เปลี่ยนใจลูกให้รักภรรยาตัวเองได้ ขอแค่เพียงลูกยอมเปิดใจ”
ประไพรยังคงเดินหน้าสนับสนุนลูกสะใภ้ของเธอที่ไม่ได้มีอะไรด้อยไปกว่าเกตุแก้วเลย
“อะไรนะแม่”
ประพนธ์มองหน้าแม่ของเขา ยิ่งไม่เข้าใจ
“ลูกต้องรักและดูแลภคพรด้วยหัวใจจริงๆของลูก ความรักและความจริงใจของลูกจะทำให้หนูภคพร
ยอมให้อภัยทุกคน เมื่อหัวใจเธอเต็มไปด้วยความรักลูกคิดว่าเธอจะยังคิดร้ายกับใครได้อีกหรอ”
ประไพรตบบ่าลูกชายเบาๆเพื่อให้กำลังใจ
“ไม่มีทาง ผมทำไม่ได้ ผมทนทำใจรักผู้หญิงคนนั้นไม่ได้แน่ ถ้าผมทำแล้วยายนั่นเกิดรักผมขึ้นมาจริงๆ
ผมจะทำยังไง”
ประพนธ์รีบร้อนปฏิเสธ สับสนวุ่นวายใจในสิ่งที่ประไพรกำลังพยายามพูดเพื่อหว่านล้อมเขา
“เมื่อถึงเวลานั้นลูกก็ต้องเลือกว่าจะทำยังไงต่อไป”
ประไพรแนะนำด้วยความจริงใจ เชื่ออยู่ในใจว่าความรักของประพนธ์จะสามารถเปลี่ยนแปลงหญิงสาว
จิตใจหยาบกระด้างที่เต็มไปด้วยไฟแค้นอย่างภคพรให้เย็นลงได้
“แม่..ผม...”
ประพนธ์ยังคงสับสนในจิตใจ ไม่รู้ว่าจะเอายังไงกับคำแนะนำของผู้เป็นแม่ดี
“เก็บเอาคำพูดของแม่ไปคิดให้ดี ความรักเท่านั้นที่จะหยุดความแค้นในใจของหนูภคพรได้”
ประไพรตบบ่าลูกชายบีบเบาๆเพื่อให้กำลังใจ การเสียสละความรักของประพนธ์ครั้งนี้กำลังจะช่วยให้ทุกๆคน
พ้นทุกข์และเธอก็เชื่ออยู่ในใจเสมอว่าประพนธ์จะตกหลุมรักภคพรได้ไม่ยากเย็น
“แล้วเกตุล่ะแม่”
ประพนธ์รู้สึกเศร้าในหัวใจขึ้นมาทันทีเมื่อพูดถึงคนรัก ก่อนจะนั่งนิ่งน้ำตาเริ่มเอ่อซึมในดวงตา
ความรักและความสงสารกำลังรุมทำร้ายหัวใจของเขา
“คนดีๆอย่างหนูเกตุแก้วจะต้องได้พบกับผู้ชายดีๆอีกแน่ เชื่อแม่สิ ตัดใจจากหนูเกตุแก้วซะเถอะนะลูก...”
ประไพรจับมือลูกชายเบาๆ ก่อนจะมองดูเขายืนน้ำตาค่อยๆเอ่อไหลด้วยความทุกข์ทรมานที่ไม่ต่างกัน
“เราไม่มีทางเอาชนะความยิ่งใหญ่ของครอบครัวนี้ได้ เราไม่มีทางเอาชนะพวกเขาได้
แม่แก่เกินกว่าที่จะต้องมายอมรับแล้วว่าตัวเองกำลังจะเสียบริษัทของเราไป ถ้าให้แม่ต้องเลือกระหว่าง
ผู้หญิงที่ลูกรักกับบริษัทของเรา แม่ขอเลือกอย่างหลัง”
ประไพรเองก็น้ำตาเอ่อไหลออกมาเช่นกัน มองดูลูกชายของเธอที่ยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ตรงหน้า
ด้วยความสงสารจนจับหัวใจ ไม่ว่าด้วยวิธีไหนถ้ามันทำให้เธอได้ครอบครัวที่สงบสุขของเธอกลับคืนมาโดยเร็ว
เธอจะทำ
****************************************************************
.............ภคพรนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงนอนฝั่งหนึ่งในส่วนของเธอตามปกติ รอยยิ้มบางๆของเธอ
มันทำให้เธอไม่ดูน่ากลัวเหมือนทุกๆวัน ประพนธ์ยืนมองหน้าเธอด้วยความรู้สึกที่เขาเองก็ไม่รู้ว่ามันเป็นแบบไหน
ความสับสนวุ่นวายกำลังเกาะกินหัวใจเขาจนปวดร้าวไปหมด
“....”
ประพนธ์มองจ้องภคพรไม่วางสายตา หยิบเก้าอี้ตัวเล็กในห้องมาวางลงข้างเตียงใกล้ๆเธอ
“เธอมันร้ายกาจ..”
ประพนธ์มองจ้องภคพร ชิงชัง ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างภคพรถึงได้ทำเรื่องร้ายๆกับคนอื่น
ได้มากมายขนาดนี้
“ฉันจะทำยังไงกับเธอดี..รักก็ไม่ได้ เลิกก็ไม่ได้ ฉันควรทำยังไงดี”
ประพนธ์บ่นงึมงำกับตัวเอง สับสนขัดแย้งอยู่ภายในใจ
“นายมานั่งบ่นบ้าบออะไรดึกดื่นป่านนี้ ฉันจะนอน”
ภคพรลืมตาขึ้นมองหน้าประพนธ์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างหงุดหงิด หันหลังให้เขาอย่างไม่สนใจใยดี
“แม่บอกว่าให้ฉันรักเธอ”
ประพนธ์พูดเสียงแผ่วเบา ด้วยใบหน้าเซื่องซึมไร้ซึ่งความสุข
“พูดบ้าอะไรของนาย เป็นบ้าไปแล้วหรือไง”
ภคพรเบิกตากว้างตกใจ ลุกขึ้นมานั่งเผชิญหน้ากับประพนธ์
“แม่บอกว่าความรักของฉันมันจะทำให้เธอหายแค้น แม่บอกว่าให้ฉันรักเธอ”
ประพนธ์นั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อน จดจ้องไปที่ภคพรไม่วางสายตา หญิงสาวมองดูสีหน้าท่าทางสับสันของเขาด้วยความเงียบงัน
“อย่ามาปัญญาอ่อน ฉันไม่มีทางรักนายได้แน่ๆ”
ภคพรตะคอกใส่ประพนธ์ หงุดหงิด
“ฉันควรจะ...รัก..เธอ..เอ่อ...”
ประพนธ์นั่งเหม่อลอย สับสน และหลุดไปอยู่ในโลกของเขาเอง
“ฉันไม่อยากได้ ฉันไม่ต้องการ”
ภคพรโวยวาย หันหน้าหนี
“ว้ายย!!”
ประพนธ์ฉุดร่างบางของภคพรเข้าไปกอดไว้ในอ้อมแขน ภคพรเบิกตากว้าง ตกใจ กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีหน้าของเธอ
ก็ซบอยู่บนอกกว้างของประพนธ์แล้ว ประพนธ์กระชับอ้อมกอดของเขา แน่นขึ้นๆ จนหญิงสาวรู้สึกไม่สบายตัว
“ปล่อยฉันนะ ปล่อย”
ภคพรดิ้นรนขัดขืน แต่ประพนธ์ยังคงกอดรัดเธอเอาไว้กับตัวเขาไม่ยอมให้ห่างไปไหน
“ฉันอึดอัด มันหายใจไม่ออก ปล่อยนะ”
ภคพรตะวาดใส่ประพนธ์ พยายามดิ้น แต่ก็ไม่อาจต้านทาน
“คุณอยากลองมีอะไรกับผมมั้ย”
ประพนธ์พูดขึ้นด้วยจิตใจที่ไม่ค่อยปกติ เพราะฤทธิ์เหล้าที่เขาเพิ่งกินมาเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ก่อนหน้านี้
“นายมันบ้าไปแล้ว ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ไอ้คนลามก ปล่อยฉันนะ ปล่อยนะ ปล่อย”
ภคพรดิ้นรนอีกครั้ง จนตัวเองสามารถหลุดพ้นออกมาจากพันธนาการของประพนธ์ได้
“นอนสงบสติอารมณ์ตัวเองไปคนเดียวเลย ฉันไม่ว่างจะทำเรื่องบ้าๆกับนายหรอกนะ ไอ้โรคจิต”
ภคพรโวยวายใส่ประพนธ์ที่ยังคงมีอาการลอยๆเหมือนคนที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“หน้าโมโห น่ารำคาญ!!”
ภคพรตะวาดใส่ประพนธ์เสียงดังลั่นห้อง ก่อนจะหยิบหมอนหยิบผ้าห่มของเธอไปนอนบนโซฟาที่ก็ไม่ห่าง
จากเตียงนอนนัก แต่สำหรับเธอแล้วมันก็ยังดีกว่านอนร่วมเตียงกับประพนธ์ในช่วงเวลาที่เขามีความคิด
สวนทางกับจิตใจในตอนนี้แน่ๆ
****************************************************************
.............เช้าของวันใหม่ ภคพรลืมตาตื่นขึ้นเหมือนทุกๆวัน แต่ทว่าวันนี้กลับรู้สึกแปลกๆเมื่อได้เห็นหน้าประพนธ์
ที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆเธอ เพราะคำพูดแปลกๆของเขาเมื่อคืนทำให้เธอกังวลใจ
“พูดบ้าอะไรของนาย ไอ้บ้า”
ภคพรงึมงำกับตัวเอง และลุกขึ้นจากเตียงนอนอย่างระมัดระวัง ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องน้ำอย่างอารมณ์ดี
และต้องอารมณ์เปลี่ยนกะทันหันในทันทีเมื่อเจอกางเกงในขาสั้นของประพนธ์ที่แขวนอยู่ที่ราวผ้าในห้องน้ำ
แทนที่จะถูกใส่ไว้อย่างเรียบร้อยในตะกร้าผ้า
“สกปรก ซกมก อี๋”
หญิงสาวเบ้ปาก ใช้ไม้แขวนเสื้อเขี่ยกางเกงในของประพนธ์อย่างรังเกียจ
“ทำบ้าอะไรของเธอน่ะ”
ประพนธ์ยืนมองด้วยความงงงัน ภคพรร้องเสียงดังลั่นด้วยความตกใจ ผงะหันหลังมาหาประพนธ์หน้าเหวอ
“มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง ตกอกตกใจหมด”
ภคพรโวยใส่ประพนธ์
“หน้าอย่างเธอตกใจเป็นด้วยหรอ นึกว่าเป็นแต่หาเรื่องกัดคนอื่น”
ประพนธ์กัดกลับ ทันกัน
“นี่นายกำลังกัดฉันอยู่หรอ”
ภคพรมองจ้องหน้าประพนธ์
“ก็แล้วแต่จะคิด”
ประพนธ์ลอยหน้าลอยตากวนประสาท
“อุ๊ยตาย หลุดมือ”
ภคพรทิ้งกางเกงในขาสั้นประพนธ์ลงกับพื้นหน้าตาเฉย
“เก็บเองนะ มือไม่ว่าง กำลังเกาแขนอยู่”
ภคพรอมยิ้มกวนประสาท เดินออกจากห้องน้ำไปหน้าตาเฉย ประพนธ์ยืนมองหน้างอหงิกด้วยความโมโห
แต่ก็พยายามระงับเอาไว้เพื่อผ่อนคลายสถานการณ์
****************************************************************
.............ภคพรร่วมทานอาหารเช้ากับครอบครัวของประพนธ์อย่างมีความสุข ความไม่สงบสุขเดียวของเธอ
ก็คือประพนธ์ที่เอาแต่นั่งมองจ้องหน้าเธอไม่วางสายตา
“มองหน้าเมียแกทำไม สวยใช่ไหมล่ะ”
ประไพรหยอกล้อ ประพนธ์ท่าทางลำบากใจ
“เอ่อ สวยครับสวย”
ประพนธ์ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาภคพรด้วยซ้ำ ภคพรมองจ้องชายหนุ่มแปลกใจ
“ตั้งแต่วันนี้ไป ตาพล ลูกต้องไปส่งแล้วก็ไปรับหนูภคพรที่บริษัททุกวัน ตามประสาคู่สามีภรรยา ทำได้หรือเปล่า”
ประไพรเริ่มจัดการ ประพนธ์กระอักกระอ่วนแต่ก็จำใจพยักหน้ารับ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูไปกลับเองได้ ไม่รบกวนลูกชายคุณแม่ดีกว่า”
ภคพรออกความคิดเห็น
“ไม่ได้ ลูกสองคนจะได้ใช้ช่วงเวลาทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้ เผื่อบางทีแม่อาจจะได้ยินข่าวดีเร็วๆนี้”
ประไพรยิ้มกว้างอย่างมีความหวัง
“นั่นสิ พยายามเข้านะลูก”
อิทธิพลกล่าวด้วยรอยยิ้มกว้าง ใจดี
“ผมจะพยายามครับพ่อ”
ประพนธ์ตกปากรับคำ ภคพรเงยหน้าเหลือบตามองเขาประหลาดใจ
“เป็นบ้าอะไรของเขา”
ภคพรงึมงำกับตัวเอง แต่ก็ไม่ได้พูดปฏิเสธอะไรออกไป
****************************************************************
.............ประพนธ์ขับรถมาส่งภคพรที่บริษัทแต่เช้าตรู่ตามคำขอร้องของแม่เขา และเมื่อรถจอดสนิท
ภคพรก็ปลดเข็มขัดเตรียมลงทันที
“นี่คุณ เย็นนี้ผมจะมารับ กลับบ้านกี่โมงคุณน่ะ”
ประพนธ์เอ่ยปากถามด้วยทีท่าแปลกๆไป
“นี่คุณ ฉันไม่ใจอ่อนเพราะไอ้เรื่องบ้าๆที่คุณพยายามทำอยู่หรอกนะ อย่าปัญญาอ่อนหน่อยเลย มันลำบากมาก
ก็ไม่ต้องพยายาม มันน่าสมเพช”
หญิงสาวพูดจาแดกดันประพนธ์อย่างรู้ทัน
“ไม่ว่าคุณจะพูดยังไง ผมก็จะมา ถ้าไม่เริ่มแล้วเมื่อไหร่ผมจะเข้าใกล้หัวใจของคุณได้ซักทีล่ะ”
ประพนธ์จริงจัง ดวงตาคมกริบของเขามองจับจ้องดวงตากลมโตของเธอไม่ละสายตา
“ตามใจ”
ภคพรหลบสายตา เดินหนีลงจากรถด้วยหัวใจที่เต้นรัวไม่เป็นส่ำ เพราะทีท่าของประพนธ์นั้นบอกกับเธอ
ว่าเขาไม่ได้ล้อเล่นกับหัวใจของเธออย่างแน่นอน
****************************************************************
.............เพราะต้องต้อนรับแขกหนุ่มที่มาจากต่างประเทศทำให้ภคพรไม่สามากลับบ้านตรงเวลาได้
แต่ต้องออกไปทานข้าวกับลูกค้าของเธอแทน
“ฉันส่งข้อความไปบอกคุณแล้วไม่ใช่หรอ ว่าฉันจะกลับช้า คุณมาทำอะไรที่นี่”
ภคพรโวยวายทันทีที่เห็นประพนธ์จอดรถยืนรอเธออยู่หน้าบริษัท
“คุณมีนัดทานข้าวกับลูกค้าหรอ ผมไปด้วยไม่ได้หรือไง”
ประพนธ์ดื้อดึง
“คุณจะบ้าหรือไง”
ภคพรมองจ้องชายหนุ่มตาเขียว แต่เขาไม่สนใจฟังที่เธอพูดเลยกลับตรงดิ่งไปหาลูกค้าของภคพรแทน
“เอ่อ...hello I am Prapon.Nice too meet you. I am Pakapon husband…..”
ประพนธ์ยังคงพูดยืดยาว จนในที่สุดก็ได้ไปร่วมโต๊ะอาหารกับภคพรจนได้
“เป็นบ้าอะไรของนาย ทำแบบนี้ทำไม”
ภคพรหาโอกาสมาแยกเขี้ยวใส่ประพนธ์
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันจะรักเธอ ไปได้แล้ว”
ประพนธ์ฉวยโอกาสโอบบ่าภคพรแน่นหนา หญิงสาวพยายามขัดขืนแต่ก็ป่วยการ
และต้องจำใจพาเขาไปทานอาหารด้วยกันในที่สุด
****************************************************************
.............ภคพรเทคแคร์แลดูแลลูกค้าของเธออย่างดีจนสามารถตกลงพูดคุยทำสัญญากันได้ในที่สุด
ตลอดเวลาข้างกายภคพรมีประพนธ์คอยอยู่เคียงข้างและโอบกอดร่างบางของเธอไว้อยู่ตลอดเวลา
เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
“นี่คุณ ฉันร้อน เลิกทำแบบนี้ซะที แล้วก็ถอยออกไปห่างๆได้แล้ว”
ภคพรกระซิบด่าเขาพร้อมกับพยายามผลักไส แต่กลับกลายเป็นทำให้เขายิ่งโอบรัดเธอแน่นหนาเข้าไปกว่าเดิมอีก
“Both of you look very sweet”
ลูกค้าของภคพรกล่าวด้วยรอยยิ้มกว้าง
“Yes. We do.”
ประพนธ์รีบตอบรับทันควัน ในขณะที่ภคพรก็ได้แต่อมยิ้มประหลาดๆ
“นี่คุณ”
ภคพรหันขวับไปโวยใส่ประพนธ์ เมื่อเขาฉวยโอกาสหอมแก้มเธอฟอดใหญ่
“อะไรจ๊ะที่รัก มันน้อยเกินไปหรอ ได้สิ”
ประพนธ์ยื่นหน้าเข้ามาจูบปากหญิงสาวอย่างรวดเร็วและว่องไว ภคพรเบิ่งตากว้าง ตกอกตกใจ
สร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้ผู้ร่วมโต๊ะได้อย่างดีทีเดียว
****************************************************************
.............หลังจากส่งลูกค้าทุกคนกลับโรงแรมเสร็จเรียบร้อย ภคพรก็หันขวับมาหาประพนธ์เพื่อเล่นงานเขาทันที
“คุณทำบ้าอะไรของคุณ กล้าดียังไงมาจูบปากฉัน”
ภคพรผลักอกชายหนุ่ม
“เราแต่งงานกันแล้ว คุณจำไม่ได้หรอ ความจริงผมน่าจะทำได้มากกว่าการจูบด้วยซ้ำ ไม่ถูกต้องหรอ”
ประพนธ์กล่าวอมยิ้มเจ้าเล่ห์ แววตาของเขามีความหมายบางอย่างซ่อนอยู่
“ไม่มีวัน ฉันไม่มีวันยอมหรอก เลิกล้อเล่นกับฉันซะที ถ้าคุณกล้าจูบฉันอีกที ฉันจะชกให้หน้าหงายเลย”
ภคพรขู่เข็ญ ประพนธ์ยืนหัวเราะ
“หัวเราะอะไร”
หญิงสาวตะวาดใส่เขา
“ว้าย”
ภคพรร้องลั่น ถูกประพนธ์บรรจงจูบลงที่ริมฝีปากบางอย่างดูดดื่ม ก่อนจะรวบรวมกำลังผลักเขาเซถลาออกไป
“คุณ...”
ภคพรมองจ้องหน้าชายหนุ่ม ตกใจ งงงันกับสิ่งที่เขาทำกับเธอ
“รู้ยังว่าผมหัวเราะอะไร เลิกขู่ผมในสิ่งที่คุณสู้ผมไม่ได้ซะทีเถอะ ถ้าผมอยากทำอะไรกับตัวคุณขึ้นมาจริงๆ
ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างคุณจะมีปัญญาทำอะไรผมได้ นอกจากตกใจ หึหึ”
ประพนธ์ยังคงหัวเราะ ภคพรยืนหน้าชา ด้วยความโมโห
“ขึ้นรถเถอะ ผมไม่ทำอะไรคุณแล้ว กลับบ้านกันดีกว่า”
ประพนธ์อมยิ้มหวาน เดินเข้ารถหน้าตาเฉย หน้าแปลกเหลือเกินสำหรับความสนิทสนมที่เขามอบให้กับเธอ
ผู้หญิงร้ายกาจที่สองสามวันก่อนยังเป็นแค่คนแปลกหน้าที่เขาเกลียดชัง แต่วันนี้กลายเป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง
ที่เขาต้องพยายามที่จะรักและทำความรู้จักกับเธอ
****************************************************************
.....................................จบตอน.......................................
**** ทิ้งคอมมเม้นหรือไลค์ ไว้ให้กันบ้างนะคะ หรือจะช่วยวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นให้
ยิ่งดีเลยค่ะคนเขียนอยากรู้ อิอิ ^____^
.............ภคพร ประไพรและประพนธ์เดินลงจากรถตู้ที่ขับเข้ามาจอดสนิทที่หน้าบ้าน หน้าตาท่าทางเซ็งๆ
และน้ำเสียงห้วนๆของภคพรทำให้ประไพรประหลาดใจ แต่ก็ยังไม่ได้พูดถามอะไรออกไป ภคพรเดินลงจากรถ
เป็นคนแรก หญิงสาวเดินเข้าบ้านไปโดยไร้ซึ่งบทสนทนา ประไพรจึงเปิดปากถามลูกชายถึงที่มาที่ไป
ของความเฉยชานั้นทันที
“จะมีอะไรล่ะแม่ ก็ยายภคพรคนดีของแม่ตบผมกลางงานเลยน่ะสิ ทำอะไรเคยเห็นหัวใครที่ไหน”
ประพน์พูดขึ้นหน้าตาบึ้งตึง ยังนึกโมโหภคพรไม่หาย
“ลูกคงไปพูดอะไรขัดหูเค้าเข้าสิ ใช่มั้ย!!”
ประไพรคาดคั้นถาม
“เกิดอะไรขึ้นกับแม่กันแน่ ทำไมแม่ต้องไปเข้าข้างผู้หญิงนิสัยแย่ๆคนนั้นด้วย”
ประพนธ์เอ่ยปากถาม อย่างหมดความอดทน
“ก็เพราะว่าเขาเป็นเมียลูกไงล่ะ ในเมื่อเราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงในข้อนี้ได้ เราก็ควรจะยอมรับมัน
ไม่ใช่หรอ”
ประไพรพูดให้ประพนธ์คิดแต่เขากับแสดงสีหน้าต่อต้านออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน
“ฟังแม่ให้ดีนะลูก พนธ์! หนูภคพรไม่ได้เป็นคนร้ายกาจแบบที่ลูกคิด แต่ที่เธอเป็นแบบนี้ก็เพราะคนที่เธอรัก
ถูกทำร้ายให้ต้องเจ็บช้ำน้ำใจ เราเปลี่ยนใจหนูภคพรให้เลิกอาฆาตแค้นตากันย์ไม่ได้ แต่แม่เชื่อว่าความรัก
เปลี่ยนใจลูกให้รักภรรยาตัวเองได้ ขอแค่เพียงลูกยอมเปิดใจ”
ประไพรยังคงเดินหน้าสนับสนุนลูกสะใภ้ของเธอที่ไม่ได้มีอะไรด้อยไปกว่าเกตุแก้วเลย
“อะไรนะแม่”
ประพนธ์มองหน้าแม่ของเขา ยิ่งไม่เข้าใจ
“ลูกต้องรักและดูแลภคพรด้วยหัวใจจริงๆของลูก ความรักและความจริงใจของลูกจะทำให้หนูภคพร
ยอมให้อภัยทุกคน เมื่อหัวใจเธอเต็มไปด้วยความรักลูกคิดว่าเธอจะยังคิดร้ายกับใครได้อีกหรอ”
ประไพรตบบ่าลูกชายเบาๆเพื่อให้กำลังใจ
“ไม่มีทาง ผมทำไม่ได้ ผมทนทำใจรักผู้หญิงคนนั้นไม่ได้แน่ ถ้าผมทำแล้วยายนั่นเกิดรักผมขึ้นมาจริงๆ
ผมจะทำยังไง”
ประพนธ์รีบร้อนปฏิเสธ สับสนวุ่นวายใจในสิ่งที่ประไพรกำลังพยายามพูดเพื่อหว่านล้อมเขา
“เมื่อถึงเวลานั้นลูกก็ต้องเลือกว่าจะทำยังไงต่อไป”
ประไพรแนะนำด้วยความจริงใจ เชื่ออยู่ในใจว่าความรักของประพนธ์จะสามารถเปลี่ยนแปลงหญิงสาว
จิตใจหยาบกระด้างที่เต็มไปด้วยไฟแค้นอย่างภคพรให้เย็นลงได้
“แม่..ผม...”
ประพนธ์ยังคงสับสนในจิตใจ ไม่รู้ว่าจะเอายังไงกับคำแนะนำของผู้เป็นแม่ดี
“เก็บเอาคำพูดของแม่ไปคิดให้ดี ความรักเท่านั้นที่จะหยุดความแค้นในใจของหนูภคพรได้”
ประไพรตบบ่าลูกชายบีบเบาๆเพื่อให้กำลังใจ การเสียสละความรักของประพนธ์ครั้งนี้กำลังจะช่วยให้ทุกๆคน
พ้นทุกข์และเธอก็เชื่ออยู่ในใจเสมอว่าประพนธ์จะตกหลุมรักภคพรได้ไม่ยากเย็น
“แล้วเกตุล่ะแม่”
ประพนธ์รู้สึกเศร้าในหัวใจขึ้นมาทันทีเมื่อพูดถึงคนรัก ก่อนจะนั่งนิ่งน้ำตาเริ่มเอ่อซึมในดวงตา
ความรักและความสงสารกำลังรุมทำร้ายหัวใจของเขา
“คนดีๆอย่างหนูเกตุแก้วจะต้องได้พบกับผู้ชายดีๆอีกแน่ เชื่อแม่สิ ตัดใจจากหนูเกตุแก้วซะเถอะนะลูก...”
ประไพรจับมือลูกชายเบาๆ ก่อนจะมองดูเขายืนน้ำตาค่อยๆเอ่อไหลด้วยความทุกข์ทรมานที่ไม่ต่างกัน
“เราไม่มีทางเอาชนะความยิ่งใหญ่ของครอบครัวนี้ได้ เราไม่มีทางเอาชนะพวกเขาได้
แม่แก่เกินกว่าที่จะต้องมายอมรับแล้วว่าตัวเองกำลังจะเสียบริษัทของเราไป ถ้าให้แม่ต้องเลือกระหว่าง
ผู้หญิงที่ลูกรักกับบริษัทของเรา แม่ขอเลือกอย่างหลัง”
ประไพรเองก็น้ำตาเอ่อไหลออกมาเช่นกัน มองดูลูกชายของเธอที่ยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ตรงหน้า
ด้วยความสงสารจนจับหัวใจ ไม่ว่าด้วยวิธีไหนถ้ามันทำให้เธอได้ครอบครัวที่สงบสุขของเธอกลับคืนมาโดยเร็ว
เธอจะทำ
****************************************************************
.............ภคพรนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงนอนฝั่งหนึ่งในส่วนของเธอตามปกติ รอยยิ้มบางๆของเธอ
มันทำให้เธอไม่ดูน่ากลัวเหมือนทุกๆวัน ประพนธ์ยืนมองหน้าเธอด้วยความรู้สึกที่เขาเองก็ไม่รู้ว่ามันเป็นแบบไหน
ความสับสนวุ่นวายกำลังเกาะกินหัวใจเขาจนปวดร้าวไปหมด
“....”
ประพนธ์มองจ้องภคพรไม่วางสายตา หยิบเก้าอี้ตัวเล็กในห้องมาวางลงข้างเตียงใกล้ๆเธอ
“เธอมันร้ายกาจ..”
ประพนธ์มองจ้องภคพร ชิงชัง ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างภคพรถึงได้ทำเรื่องร้ายๆกับคนอื่น
ได้มากมายขนาดนี้
“ฉันจะทำยังไงกับเธอดี..รักก็ไม่ได้ เลิกก็ไม่ได้ ฉันควรทำยังไงดี”
ประพนธ์บ่นงึมงำกับตัวเอง สับสนขัดแย้งอยู่ภายในใจ
“นายมานั่งบ่นบ้าบออะไรดึกดื่นป่านนี้ ฉันจะนอน”
ภคพรลืมตาขึ้นมองหน้าประพนธ์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างหงุดหงิด หันหลังให้เขาอย่างไม่สนใจใยดี
“แม่บอกว่าให้ฉันรักเธอ”
ประพนธ์พูดเสียงแผ่วเบา ด้วยใบหน้าเซื่องซึมไร้ซึ่งความสุข
“พูดบ้าอะไรของนาย เป็นบ้าไปแล้วหรือไง”
ภคพรเบิกตากว้างตกใจ ลุกขึ้นมานั่งเผชิญหน้ากับประพนธ์
“แม่บอกว่าความรักของฉันมันจะทำให้เธอหายแค้น แม่บอกว่าให้ฉันรักเธอ”
ประพนธ์นั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อน จดจ้องไปที่ภคพรไม่วางสายตา หญิงสาวมองดูสีหน้าท่าทางสับสันของเขาด้วยความเงียบงัน
“อย่ามาปัญญาอ่อน ฉันไม่มีทางรักนายได้แน่ๆ”
ภคพรตะคอกใส่ประพนธ์ หงุดหงิด
“ฉันควรจะ...รัก..เธอ..เอ่อ...”
ประพนธ์นั่งเหม่อลอย สับสน และหลุดไปอยู่ในโลกของเขาเอง
“ฉันไม่อยากได้ ฉันไม่ต้องการ”
ภคพรโวยวาย หันหน้าหนี
“ว้ายย!!”
ประพนธ์ฉุดร่างบางของภคพรเข้าไปกอดไว้ในอ้อมแขน ภคพรเบิกตากว้าง ตกใจ กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีหน้าของเธอ
ก็ซบอยู่บนอกกว้างของประพนธ์แล้ว ประพนธ์กระชับอ้อมกอดของเขา แน่นขึ้นๆ จนหญิงสาวรู้สึกไม่สบายตัว
“ปล่อยฉันนะ ปล่อย”
ภคพรดิ้นรนขัดขืน แต่ประพนธ์ยังคงกอดรัดเธอเอาไว้กับตัวเขาไม่ยอมให้ห่างไปไหน
“ฉันอึดอัด มันหายใจไม่ออก ปล่อยนะ”
ภคพรตะวาดใส่ประพนธ์ พยายามดิ้น แต่ก็ไม่อาจต้านทาน
“คุณอยากลองมีอะไรกับผมมั้ย”
ประพนธ์พูดขึ้นด้วยจิตใจที่ไม่ค่อยปกติ เพราะฤทธิ์เหล้าที่เขาเพิ่งกินมาเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ก่อนหน้านี้
“นายมันบ้าไปแล้ว ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ไอ้คนลามก ปล่อยฉันนะ ปล่อยนะ ปล่อย”
ภคพรดิ้นรนอีกครั้ง จนตัวเองสามารถหลุดพ้นออกมาจากพันธนาการของประพนธ์ได้
“นอนสงบสติอารมณ์ตัวเองไปคนเดียวเลย ฉันไม่ว่างจะทำเรื่องบ้าๆกับนายหรอกนะ ไอ้โรคจิต”
ภคพรโวยวายใส่ประพนธ์ที่ยังคงมีอาการลอยๆเหมือนคนที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“หน้าโมโห น่ารำคาญ!!”
ภคพรตะวาดใส่ประพนธ์เสียงดังลั่นห้อง ก่อนจะหยิบหมอนหยิบผ้าห่มของเธอไปนอนบนโซฟาที่ก็ไม่ห่าง
จากเตียงนอนนัก แต่สำหรับเธอแล้วมันก็ยังดีกว่านอนร่วมเตียงกับประพนธ์ในช่วงเวลาที่เขามีความคิด
สวนทางกับจิตใจในตอนนี้แน่ๆ
****************************************************************
.............เช้าของวันใหม่ ภคพรลืมตาตื่นขึ้นเหมือนทุกๆวัน แต่ทว่าวันนี้กลับรู้สึกแปลกๆเมื่อได้เห็นหน้าประพนธ์
ที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆเธอ เพราะคำพูดแปลกๆของเขาเมื่อคืนทำให้เธอกังวลใจ
“พูดบ้าอะไรของนาย ไอ้บ้า”
ภคพรงึมงำกับตัวเอง และลุกขึ้นจากเตียงนอนอย่างระมัดระวัง ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องน้ำอย่างอารมณ์ดี
และต้องอารมณ์เปลี่ยนกะทันหันในทันทีเมื่อเจอกางเกงในขาสั้นของประพนธ์ที่แขวนอยู่ที่ราวผ้าในห้องน้ำ
แทนที่จะถูกใส่ไว้อย่างเรียบร้อยในตะกร้าผ้า
“สกปรก ซกมก อี๋”
หญิงสาวเบ้ปาก ใช้ไม้แขวนเสื้อเขี่ยกางเกงในของประพนธ์อย่างรังเกียจ
“ทำบ้าอะไรของเธอน่ะ”
ประพนธ์ยืนมองด้วยความงงงัน ภคพรร้องเสียงดังลั่นด้วยความตกใจ ผงะหันหลังมาหาประพนธ์หน้าเหวอ
“มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง ตกอกตกใจหมด”
ภคพรโวยใส่ประพนธ์
“หน้าอย่างเธอตกใจเป็นด้วยหรอ นึกว่าเป็นแต่หาเรื่องกัดคนอื่น”
ประพนธ์กัดกลับ ทันกัน
“นี่นายกำลังกัดฉันอยู่หรอ”
ภคพรมองจ้องหน้าประพนธ์
“ก็แล้วแต่จะคิด”
ประพนธ์ลอยหน้าลอยตากวนประสาท
“อุ๊ยตาย หลุดมือ”
ภคพรทิ้งกางเกงในขาสั้นประพนธ์ลงกับพื้นหน้าตาเฉย
“เก็บเองนะ มือไม่ว่าง กำลังเกาแขนอยู่”
ภคพรอมยิ้มกวนประสาท เดินออกจากห้องน้ำไปหน้าตาเฉย ประพนธ์ยืนมองหน้างอหงิกด้วยความโมโห
แต่ก็พยายามระงับเอาไว้เพื่อผ่อนคลายสถานการณ์
****************************************************************
.............ภคพรร่วมทานอาหารเช้ากับครอบครัวของประพนธ์อย่างมีความสุข ความไม่สงบสุขเดียวของเธอ
ก็คือประพนธ์ที่เอาแต่นั่งมองจ้องหน้าเธอไม่วางสายตา
“มองหน้าเมียแกทำไม สวยใช่ไหมล่ะ”
ประไพรหยอกล้อ ประพนธ์ท่าทางลำบากใจ
“เอ่อ สวยครับสวย”
ประพนธ์ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาภคพรด้วยซ้ำ ภคพรมองจ้องชายหนุ่มแปลกใจ
“ตั้งแต่วันนี้ไป ตาพล ลูกต้องไปส่งแล้วก็ไปรับหนูภคพรที่บริษัททุกวัน ตามประสาคู่สามีภรรยา ทำได้หรือเปล่า”
ประไพรเริ่มจัดการ ประพนธ์กระอักกระอ่วนแต่ก็จำใจพยักหน้ารับ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูไปกลับเองได้ ไม่รบกวนลูกชายคุณแม่ดีกว่า”
ภคพรออกความคิดเห็น
“ไม่ได้ ลูกสองคนจะได้ใช้ช่วงเวลาทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้ เผื่อบางทีแม่อาจจะได้ยินข่าวดีเร็วๆนี้”
ประไพรยิ้มกว้างอย่างมีความหวัง
“นั่นสิ พยายามเข้านะลูก”
อิทธิพลกล่าวด้วยรอยยิ้มกว้าง ใจดี
“ผมจะพยายามครับพ่อ”
ประพนธ์ตกปากรับคำ ภคพรเงยหน้าเหลือบตามองเขาประหลาดใจ
“เป็นบ้าอะไรของเขา”
ภคพรงึมงำกับตัวเอง แต่ก็ไม่ได้พูดปฏิเสธอะไรออกไป
****************************************************************
.............ประพนธ์ขับรถมาส่งภคพรที่บริษัทแต่เช้าตรู่ตามคำขอร้องของแม่เขา และเมื่อรถจอดสนิท
ภคพรก็ปลดเข็มขัดเตรียมลงทันที
“นี่คุณ เย็นนี้ผมจะมารับ กลับบ้านกี่โมงคุณน่ะ”
ประพนธ์เอ่ยปากถามด้วยทีท่าแปลกๆไป
“นี่คุณ ฉันไม่ใจอ่อนเพราะไอ้เรื่องบ้าๆที่คุณพยายามทำอยู่หรอกนะ อย่าปัญญาอ่อนหน่อยเลย มันลำบากมาก
ก็ไม่ต้องพยายาม มันน่าสมเพช”
หญิงสาวพูดจาแดกดันประพนธ์อย่างรู้ทัน
“ไม่ว่าคุณจะพูดยังไง ผมก็จะมา ถ้าไม่เริ่มแล้วเมื่อไหร่ผมจะเข้าใกล้หัวใจของคุณได้ซักทีล่ะ”
ประพนธ์จริงจัง ดวงตาคมกริบของเขามองจับจ้องดวงตากลมโตของเธอไม่ละสายตา
“ตามใจ”
ภคพรหลบสายตา เดินหนีลงจากรถด้วยหัวใจที่เต้นรัวไม่เป็นส่ำ เพราะทีท่าของประพนธ์นั้นบอกกับเธอ
ว่าเขาไม่ได้ล้อเล่นกับหัวใจของเธออย่างแน่นอน
****************************************************************
.............เพราะต้องต้อนรับแขกหนุ่มที่มาจากต่างประเทศทำให้ภคพรไม่สามากลับบ้านตรงเวลาได้
แต่ต้องออกไปทานข้าวกับลูกค้าของเธอแทน
“ฉันส่งข้อความไปบอกคุณแล้วไม่ใช่หรอ ว่าฉันจะกลับช้า คุณมาทำอะไรที่นี่”
ภคพรโวยวายทันทีที่เห็นประพนธ์จอดรถยืนรอเธออยู่หน้าบริษัท
“คุณมีนัดทานข้าวกับลูกค้าหรอ ผมไปด้วยไม่ได้หรือไง”
ประพนธ์ดื้อดึง
“คุณจะบ้าหรือไง”
ภคพรมองจ้องชายหนุ่มตาเขียว แต่เขาไม่สนใจฟังที่เธอพูดเลยกลับตรงดิ่งไปหาลูกค้าของภคพรแทน
“เอ่อ...hello I am Prapon.Nice too meet you. I am Pakapon husband…..”
ประพนธ์ยังคงพูดยืดยาว จนในที่สุดก็ได้ไปร่วมโต๊ะอาหารกับภคพรจนได้
“เป็นบ้าอะไรของนาย ทำแบบนี้ทำไม”
ภคพรหาโอกาสมาแยกเขี้ยวใส่ประพนธ์
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันจะรักเธอ ไปได้แล้ว”
ประพนธ์ฉวยโอกาสโอบบ่าภคพรแน่นหนา หญิงสาวพยายามขัดขืนแต่ก็ป่วยการ
และต้องจำใจพาเขาไปทานอาหารด้วยกันในที่สุด
****************************************************************
.............ภคพรเทคแคร์แลดูแลลูกค้าของเธออย่างดีจนสามารถตกลงพูดคุยทำสัญญากันได้ในที่สุด
ตลอดเวลาข้างกายภคพรมีประพนธ์คอยอยู่เคียงข้างและโอบกอดร่างบางของเธอไว้อยู่ตลอดเวลา
เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
“นี่คุณ ฉันร้อน เลิกทำแบบนี้ซะที แล้วก็ถอยออกไปห่างๆได้แล้ว”
ภคพรกระซิบด่าเขาพร้อมกับพยายามผลักไส แต่กลับกลายเป็นทำให้เขายิ่งโอบรัดเธอแน่นหนาเข้าไปกว่าเดิมอีก
“Both of you look very sweet”
ลูกค้าของภคพรกล่าวด้วยรอยยิ้มกว้าง
“Yes. We do.”
ประพนธ์รีบตอบรับทันควัน ในขณะที่ภคพรก็ได้แต่อมยิ้มประหลาดๆ
“นี่คุณ”
ภคพรหันขวับไปโวยใส่ประพนธ์ เมื่อเขาฉวยโอกาสหอมแก้มเธอฟอดใหญ่
“อะไรจ๊ะที่รัก มันน้อยเกินไปหรอ ได้สิ”
ประพนธ์ยื่นหน้าเข้ามาจูบปากหญิงสาวอย่างรวดเร็วและว่องไว ภคพรเบิ่งตากว้าง ตกอกตกใจ
สร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้ผู้ร่วมโต๊ะได้อย่างดีทีเดียว
****************************************************************
.............หลังจากส่งลูกค้าทุกคนกลับโรงแรมเสร็จเรียบร้อย ภคพรก็หันขวับมาหาประพนธ์เพื่อเล่นงานเขาทันที
“คุณทำบ้าอะไรของคุณ กล้าดียังไงมาจูบปากฉัน”
ภคพรผลักอกชายหนุ่ม
“เราแต่งงานกันแล้ว คุณจำไม่ได้หรอ ความจริงผมน่าจะทำได้มากกว่าการจูบด้วยซ้ำ ไม่ถูกต้องหรอ”
ประพนธ์กล่าวอมยิ้มเจ้าเล่ห์ แววตาของเขามีความหมายบางอย่างซ่อนอยู่
“ไม่มีวัน ฉันไม่มีวันยอมหรอก เลิกล้อเล่นกับฉันซะที ถ้าคุณกล้าจูบฉันอีกที ฉันจะชกให้หน้าหงายเลย”
ภคพรขู่เข็ญ ประพนธ์ยืนหัวเราะ
“หัวเราะอะไร”
หญิงสาวตะวาดใส่เขา
“ว้าย”
ภคพรร้องลั่น ถูกประพนธ์บรรจงจูบลงที่ริมฝีปากบางอย่างดูดดื่ม ก่อนจะรวบรวมกำลังผลักเขาเซถลาออกไป
“คุณ...”
ภคพรมองจ้องหน้าชายหนุ่ม ตกใจ งงงันกับสิ่งที่เขาทำกับเธอ
“รู้ยังว่าผมหัวเราะอะไร เลิกขู่ผมในสิ่งที่คุณสู้ผมไม่ได้ซะทีเถอะ ถ้าผมอยากทำอะไรกับตัวคุณขึ้นมาจริงๆ
ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างคุณจะมีปัญญาทำอะไรผมได้ นอกจากตกใจ หึหึ”
ประพนธ์ยังคงหัวเราะ ภคพรยืนหน้าชา ด้วยความโมโห
“ขึ้นรถเถอะ ผมไม่ทำอะไรคุณแล้ว กลับบ้านกันดีกว่า”
ประพนธ์อมยิ้มหวาน เดินเข้ารถหน้าตาเฉย หน้าแปลกเหลือเกินสำหรับความสนิทสนมที่เขามอบให้กับเธอ
ผู้หญิงร้ายกาจที่สองสามวันก่อนยังเป็นแค่คนแปลกหน้าที่เขาเกลียดชัง แต่วันนี้กลายเป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง
ที่เขาต้องพยายามที่จะรักและทำความรู้จักกับเธอ
****************************************************************
.....................................จบตอน.......................................
**** ทิ้งคอมมเม้นหรือไลค์ ไว้ให้กันบ้างนะคะ หรือจะช่วยวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นให้
ยิ่งดีเลยค่ะคนเขียนอยากรู้ อิอิ ^____^
ชะนีน้อยนานา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ส.ค. 2556, 20:02:10 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ส.ค. 2556, 20:02:10 น.
จำนวนการเข้าชม : 1285
| << ไร้หัวใจ ตอนที่ 19 | ไร้หัวใจ ตอนที่ 21 >> |
namzuza 5 ส.ค. 2556, 07:51:52 น.
ฮ่าฮ่า ขำนายพล คนจะรักต้องบอกด้วยว่าจะรัก
ขอให้รักกันจริงๆเถอะ สาธุ
ติดตามอยู่นะค่ะ ชอบเรื่องนี้สุดๆ
ฮ่าฮ่า ขำนายพล คนจะรักต้องบอกด้วยว่าจะรัก
ขอให้รักกันจริงๆเถอะ สาธุ
ติดตามอยู่นะค่ะ ชอบเรื่องนี้สุดๆ