ไร้หัวใจ
ภคพร หญิงสาวผู้มีหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยการแก้แค้น เมื่อนวพรรษน้องสาวของเธอถูกกันย์หนุ่มรูปหล่อเลือดเย็นทำให้ท้องแล้วไม่รับผิดชอบ ภคพรจึงทำทุกวิถีทางเพื่อให้กันย์ได้รับความทุกข์ทรมาน และหนทางเดียวที่จะทำร้ายกันย์ได้ก็คือการแต่งงานกับประพนธ์คู่หมั้นหนุ่มรูปหล่อของเกตุแก้ว น้องสาวสุดที่รักของกันย์ แม้ว่าการแต่งงานครั้งนี้จะเต็มไปด้วยไฟแค้น และการดูถูกและทำร้ายต่างๆนานาจากประพนธ์ แต่เพื่อน้องสาวอันเป็นดั่งดวงใจ ภคพรยอมที่จะต้องกลายเป็นผู้หญิงร้ายกาจและเลือดเย็นอย่างไร้หัวใจ บทสรุปของโศกนาฏกรรมความรักครั้งนี้จะเป็นเช่นไร ภคพรจะยอมปล่อยวางความแค้นที่มีแต่ทำร้ายให้ทุกคนต้องเจ็บปวดในครั้งนี้ได้อย่างไร....ติดตามอ่านได้ใน ไร้หัวใจ...
Tags: ตบจูบ
ตอน: ไร้หัวใจ ตอนที่ 22
ไร้หัวใจ ตอนที่ 22
.............ประพนธ์ยืนรอภคพรอยู่หน้าประตูห้องอย่างรีบร้อน เพราะอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเรือก็จะออกจากท่าแล้ว
แต่ภคพรก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะออกมาจากห้องน้ำซักที
“นี่คุณ คุณ ถ้าคุณยังไม่ออกมา ผมจะไม่รอคุณแล้วนะ”
ประพนธ์ทุบประตูห้องน้ำรัวอย่างอารมณ์เสีย
“เฮ่ย”
ชายหนุ่มร้องลั่นด้วยความตกใจ เมื่อประตูถูกเปิดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะต้องตกตะลึงอีกครั้งกับความงดงามราวภาพวาด
ของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า เกิดอะไรขึ้นกับหัวใจของเขา ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่ว่าจะมองยังไงเขาก็ไม่เคยมองเห็น
ความสวยงามในตัวของภคพรเลย
“ไปคุณ ไม่มีเวลาแล้ว”
ประพนธ์บังคับตัวเองให้ตื่นจากภวังค์ ก่อนจะฉุดแขนภคพรและจับมือเธอเอาไว้มั่น และพาเธอวิ่งออกจากโรงแรมมา
อย่างรีบร้อน
“......”
ภคพรวิ่งไปตามแรงฉุดของประพนธ์อย่างไม่มีขัดขืน เธอมองแผ่นหลังนั้นที่อยู่ข้างหน้าเธอด้วยความชื่นชม
นี่เป็นครั้งแรกสำหรับเธอกับการเป็นผู้ตามใครซักคน
“รอด้วยครับ รอด้วย”
ประพนธ์ตะโกนพร้อมกับฉุดภคพรขึ้นเรืออย่างรีบเร่ง ก่อนจะเดินไปหามุมสงบหยุดหายใจกันอยู่สองคน
ภคพรกับประพนธ์มองหน้ากันแล้วก็ขำออกมาอย่างชอบอกชอบใจ นี่คงเป็นครั้งแรกด้วยซ้ำในชีวิตการแต่งงาน
ที่พวกเขามอบรอยยิ้มให้แก่กัน
“ปล่อยมือฉันได้แล้ว”
ภคพรกล่าวหน้าแดง เขินอาย ประพนธ์ก้มมองดูมือตัวเองอย่างลืมตัว ก่อนจะรีบปล่อยมือด้วยอาการเก้อเขินเช่นกัน
“นี่เราญาติดีกันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
ประพนธ์กล่าวอมยิ้ม มองภคพรไม่วางสายตา
“ฝันไปเถอะย่ะ”
ภคพรกล่าวด้วยรอยยิ้ม ไม่ดุดันร้ายกาจเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา
“ผมว่าถ้าคุณยังไม่แต่งงานนะ บนเรือลำนี้คงมีหนุ่มๆมาจีบคุณเพียบ”
ประพนธ์เยินยอ
“หรอ”
ภคพรตอบรับสั้นๆด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข ที่ปิดยังไงก็ปิดไม่มิด ในขณะที่คู่หนุ่มสาวกำลังมองจ้องตากัน
อย่างมีความหมายอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ของประพนธ์ก็ดังขึ้น พร้อมกับสีหน้าของเขาสองคนที่เปลี่ยนไป
“ใครโทรมา”
ภคพรชิงถามอย่างรู้ทัน ประพนธ์ไม่ตอบคำถาม แต่เดินหนีภคพรแทน
“ผู้หญิงหน้าด้านคนนั้นใช่ไหม”
ภคพรโวยวาย วิ่งไปขวางหน้าประพนธ์
“ถอยไป นี่ไม่ใช่เรื่องของคุณ”
ประพนธ์ยื่นคำขาด ดวงตาเกรี้ยวกราดของเขามองจ้องไปที่ภคพรอีกครั้ง
“ทำไมจะไม่ใช่ ฉันเป็นภรรยาของคุณ ใช้นามสกุลของคุณ เพราะฉะนั้น ฉันไม่ให้คุณรับ”
ภคพรตะวาดใส่ประพนธ์และคว้าโทรศัพท์จากมือเขาอย่างรวดเร็ว เหวี่ยงลงทะเลอย่างไม่ลังเล
“คุณ...”
ประพนธ์ยืนกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ หันมาเล่นงานภคพรด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน
“ทำบ้าอะไรของคุณ อยากให้ผมทำร้ายคุณนักใช่ไหม ถึงได้ทำอะไรชั่วๆแบบนี้”
ประพนธ์ตะวาด บีบรัดต้นแขนของภคพรด้วยมือทั้งสองข้าง เพราะคนที่โทรมาคือเกตุแก้วจึงทำให้ประพนธ์
ควบคุมอารมณ์ของตัวเองในตอนนี้ไม่ได้เลย
“ก็บอกแล้วไง ว่าฉันเป็นเมียคุณ ฉันไม่ให้รับ”
ภคพรยังคงเผชิญหน้ากับเขาอย่างไม่กลัวเกรง ท่าทางหยิ่งผยองของเธอยิ่งทำให้ประพนธ์โมโห
“เมียหรอ ฝันไปเถอะ ผมจะไม่มีวันแตะต้องคุณ จำใส่สมองชั่วๆของคุณเอาไว้”
ประพนธ์ผลักภคพรกระเด็น เดินหนีเธอด้วยความโมโห ก่อนจะต้องหันขวับมาหาหญิงสาวอีกครั้ง เพราะกระเป๋าถือ
ของเธอที่เขวี้ยงมาเต็มหัวของเขา
“โทษฐานที่นายดูถูกฉัน”
ภคพรต่อว่าและหันหลังเดินหนี
“โอ๊ย”
หญิงสาวร้องลั่น ประพนธ์ตามมาฉุดแขนเธอไว้ ร่างบางของเธอถูกดึงให้หันมาเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง
อย่างไม่อาจขัดขืน
“คุณนี่มันสมควรโดนจริงๆ”
ประพนธ์กัดฝันพูดใส่หน้าภคพร ก่อนจะเหวี่ยงเธอลงกระแทกกับพื้นอย่างแรงเพื่อระบายความโกรธ
“ไอ้....ไอ้เลว”
ภคพรร้องด่าด้วยความโกรธ ลุกพรวดขึ้นมาหาประพนธ์เพื่อตบตีเขา แต่ก็ถูกเขารวบมือเอาไว้ได้ทั้งสองข้าง
และถูกเหวี่ยงอีกครั้งในที่สุด แต่ทว่าแรงเหวี่ยงของประพนธ์ในครั้งนี้ทำให้ร่างบางของภคพรเซถลา
ไปติดอยู่ที่กาบเรือและพลาดท่าถอยหลังตกลงไปในน้ำในที่สุด
“ตูม”
ร่างของภคพรดำผุดดำว่ายอยู่ในน้ำเพื่อขอความช่วยเหลือ ทุกสายตาบนเรือต่างหันขวับมามองที่เธอ
ประพนธ์เองก็เช่นกัน เขาตกใจมากกับเหตุการณ์ที่เขาไม่ได้ตั้งใจในครั้งนี้ ก่อนจะได้สติโดดตามลงไปในน้ำ
และช่วยภคพรขึ้นมาอย่างทุลักทุเล ร่างของภคพรนอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้าประพนธ์และผู้คนนับสิบที่มุงดู
ประพนธ์พยายามเขย่าตัวหญิงสาวแต่เธอก็ไม่เคลื่อนไหว
“คุณ คุณ อย่าเป็นอะไรนะคุณ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ ตื่นสิคุณ ตื่น คุณ”
ประพนธ์ตบหน้าหญิงสาวเบาๆด้วยความร้อนใจ ก่อนจะตัดสินใจเม้าทูเม้าเพื่อช่วยชีวิตเธอ ท่ามกลางความฮือฮา
ของทุกสายตาที่จดจ้องอย่างเอาใจช่วย
“แค่กๆๆ”
ภคพรลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับน้ำมากมายที่ไหลพร่างพรูออกมาจากปากเธอ ประพนธ์ฉุดร่างบางตรงหน้ามากอดไว้
แนบแน่นในอ้อมแขน เขาคงไม่มีวันให้อภัยตัวเองถ้าภคพรเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ
****************************************************************
.............คู่บ่าวสาวจัดเรือเล็กมาส่งภคพรกับประพนธ์ที่ฝั่งและเลื่อนการเจรจาไปเป็นวันอื่น ประพนธ์นั่งกอดร่างบาง
ที่หนาวสั่นของภคพรไว้ในอ้อมแขนตลอดทาง
“ผมเป็นอะไรไป”
ประพนธ์บ่นงึมงำกับตัวเองด้วยหัวใจที่แสนสับสน เกิดอะไรขึ้นกับหัวใจดวงน้อยที่เคยรักมั่นแค่เพียงผู้หญิงคนเดียว
ในโลกที่ชื่อว่าเกตุแก้ว
“หนาว หนาว”
เสียงสั่นเครือของภคพร ทำให้ประพนธ์กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น อ้อมกอดนี้แม้จะทำให้ภคพรอบอุ่นขึ้น
แต่สำหรับประพนธ์แล้วเขากำลังรู้สึกผิดอยู่เต็มหัวใจ
****************************************************************
.............ทันทีที่เรือจอดเทียบท่าประพนธ์ก็อุ้มร่างไร้สติของภรรยาขึ้นด้วยความทุลักทุเล เขาพาเธอไปที่
โรงพยาบาลทันทีเพื่อดูอาการ ไม่นานภคพรก็ได้สติและนอนหลับไปด้วยความอ่อนเพลียโดยมีประพนธ์
คอยอยู่เคียงข้างไม่ยอมห่างไปไหน
“เอ่อ คุณค่ะ คุณค่ะ”
พยาบาลคนสวยเดินเข้ามาหาประพนธ์ที่นอนหลับอยู่บนโซฟาใกล้ๆเตียงคนไข้
“เอ่อ ครับ มีอะไรครับ”
ประพนธ์ลุกขึ้นมาคุยกับนางพยาบาลด้วยความสุภาพ
“เอ่อ ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับคนไข้ค่ะ”
นางพยาบาลถาม ประพนธ์ตอบออกมาเสียงดังอย่างไม่ลังเล
“เธอเป็นภรรยาผมครับ”
ประพนธ์กล่าวเสียงเข้ม โดยไม่รู้เลยว่าคำว่าภรรยาของเขาที่บอกกับนางพยาบาลกำลังทำให้หัวใจที่ด้านชา
ของภคพรอ่อนโยนลงได้
“คือคุณหมออยากจะให้ยาตัวใหม่นะค่ะ ไม่ทราบว่าคนไข้มีประวัติแพ้ยาอะไรหรือเปล่า”
นางพยาบาลถามอีกครั้ง
“เอ่อ ...”
ประพันธ์งงงัน แต่ภคพรก็โพล่งออกมาเสียงดัง
“ไม่มีค่ะ”
หญิงสาวกล่าวเสียงแผ่วเบา ประพนธ์หันไปหาเธอด้วยความตกใจ
“อ้าว ตื่นแล้วหรอค่ะ นอนหลับพักผ่อนเยอะๆนะค่ะ แล้วหมอจะมาตรวจตอนเช้ามืดค่ะ”
นางพยาบาลกล่าวด้วยรอยยิ้มสดใสและเดินจากไป
“คุณตื่นแล้วหรอ”
ประพนธ์เดินเข้าไปหาภคพรด้วยใบหน้าเศร้า เขายังคงรู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้ภคพรเจ็บหนักขนาดนี้
“เสียใจด้วย ฉันยังไม่ยอมตายง่ายๆหรอก”
ภคพรมองจ้องหน้าประพนธ์ตาใส
“ดีแล้ว ผมไม่อยากให้คุณตายหรอก”
ประพนธ์กล่าวเสียงเรียบ ภคพรมองจ้องหน้าเขาด้วยความสับสน คำพูดของประพนธ์กำลังทำให้หัวใจเธอว้าวุ่น
“คิดว่าพูดดีกับฉันแล้วฉันจะยกโทษให้หรอ ไม่มีวัน”
ภคพรเกรี้ยวกราดอีกครั้งเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกสับสนที่เกิดขึ้นในใจเธอ
“คุณนอนเถอะ อย่าคิดเรื่องอะไรให้ปวดหัวเลย”
ประพนธ์กล่าวเสียงเข้ม เดินกลับมาที่โซฟาของตัวเอง
“ภคพร”
ประพนธ์หันไปหาหญิงสาวที่นอนป่วยอยู่ตรงหน้า
“อะไร”
ภคพรหันมามองหน้าเขาเขม็ง
“ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่ได้อยากทำร้ายคุณถึงขนาดนี้ ทั้งหมดเป็นความผิดของผมเอง”
ประพนธ์กล่าวเสียงแผ่วเบา รู้สึกผิดอย่างที่สุด
“รู้ก็ดีแล้ว”
ภคพรเย็นชาใส่ชายหนุ่ม ก่อนจะหันมาแอบอมยิ้มด้วยความดีใจ
****************************************************************
.............ทางด้านนวพรรษก็กำลังวุ่นวายอยู่กับการกินยาบำรุง กินนมก่อนนอนอยู่ในห้องนอนของเธอตามปกติ
โดยมีธาวินเป็นผู้ดูแลอยู่ใกล้ๆไม่ยอมห่างไปไหน
“คุณเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว นอนพักผ่อนเถอะ เรื่องง่ายๆพวกเนี๊ยฉันทำเองได้ค่ะ”
นวพรรษกล่าวด้วยรอยยิ้มเศร้าๆตามเคย
“ให้ผมทำเถอะ อะไรที่ผมสามารถทำได้ เพื่อคน คุณปล่อยให้ผมทำเถอะ”
ธาวินกล่าวด้วยรอยยิ้มแสนอบอุ่น อุ้มร่างบางของภรรยาเขาจากเก้าอี้โยก มาวางลงบนเตียงนอนอย่างแผ่วเบา
“ขอบคุณค่ะ”
นวพรรษเอ่ยคำว่าขอบคุณเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
“พอเถอะครับคุณเมย์ เลิกขอบคุณผมเถอะ ผมเป็นสามี มีหน้าที่ต้องทำเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว อย่าขอบคุณผมอีกเลย”
ธาวินกล่าวด้วยรอยยิ้ม ห่มผ้าห่มให้นวพรรษด้วยความห่วงใย
“เราหย่ากันเถอะ”
นวพรรษเริ่มพูดเรื่องหย่าอีกครั้ง หลังจากที่ก่อนหน้านี้ธาวินไม่เคยยอมทำตามที่เธอขอเลย
“ผมไม่หย่า”
ธาวินปฏิเสธเสียงเข้ม เอื้อมมือไปกุมมือนวพรรษไว้มั่น
“ผมสัญญากับพ่อแม่คุณ สัญญากับคุณไปแล้วว่าผมจะทำให้คุณมีความสุข ผมทิ้งคุณไว้คนเดียวแบบนี้ไม่ได้หรอก”
ธาวินยังคงปฏิเสธ
“แล้วจะให้ฉันอยู่แบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน คุณไม่คิดบ้างหรอว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณทำอยู่ทุกวันนี้
มันทำให้ฉันเจ็บปวด”
นวพรรษมองจ้องธาวิน
“ผม....”
ธาวินนิ่งไปเพราะไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเขาไม่ได้รักนวพรรษเลย
“คุณคิดว่ามันสนุกนักหรือไงที่ต้องตกเป็นขี้ปากชาวบ้านเรื่องแบบนี้ ฉันไม่เป็นไรหรอก เพราะฉันรู้ตัวเองดี
ว่าเป็นต้นเหตุที่ทำให้เรื่องทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ แต่พ่อกับแม่ของฉัน ฉันไม่อยากทำให้ท่านต้องเสียใจ
เพราะเรื่องของฉันอีกแล้ว เราหย่ากันเถอะค่ะ”
นวพรรษลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับธาวิน ที่นิ่งไปเพราะคำพูดของเธอ
“ผมคงหย่าให้คุณไม่ได้หรอก เพราะว่าถ้าผมหย่าพ่อกับแม่ของผมจะไม่มีที่อยู่ เมียกับลูกของผม
ผมก็จะไม่ได้เจอพวกเขาอีก”
ธาวินกล่าวเสียงเศร้า มองจ้องหน้านวพรรษด้วยความเสียใจ
“ถ้าคุณกลัวเรื่องนั้นล่ะก็ ลืมมันไปได้เลย ฉันจะคุยกับพ่อแม่ของฉันเอง แค่คุณยอมหย่ากับฉัน แค่นั้นพอ”
นวพรรษกล่าวเสียงเข้ม
“คุณบังคับเธอไม่ได้หรอก พี่สาวคุณไม่ยอมหรอก ถ้าเธอคิดจะปล่อยผมไปง่ายๆ เธอคงไม่บังคับ
ให้ผมมาแต่งงานกับคุณทั้งๆที่มีลูกมีเมียอยู่แล้วหรอก”
ธาวินกล่าวเสียงเข้ม เผยความในใจที่เก็บกลั้นเอาไว้นานแสนนานออกมา
“คุณหมายความว่ายังไง เรื่องทั้งหมดนี้เป็นความคิดของพี่เนย์หรอ”
นวพรรษตกใจตาค้างกับเรื่องที่เพิ่งได้ยิน
“คุณฟังไม่ผิดหรอก พี่คุณเป็นคนวางแผนการเรื่องทั้งหมดมาตั้งแต่ต้นแล้ว ไม่ใช่พ่อแม่ของคุณ
แต่ที่ผมไม่พูดออกไปก็เพราะผมกลัว กลัวว่าจะต้องสูญเสียทุกคนที่ผมรักไป”
ธาวินพูดความจริงในใจของเขาออกมาหมด อย่างไม่คิดที่จะปิดบัง
“หมายความว่าพี่สาวฉัน เป็นคนแยกคุณกับภรรยาของคุณทั้งๆที่เขารู้ว่าคุณมีภรรยาอยู่แล้ว ใช่ไหม”
นวพรรษเบิ่งตากว้าง ตกใจ
“ใช่ เธอรู้เรื่องนี้ดีกว่าใครทั้งหมด เพราะคนที่เป็นคนไปบังคับผมกับภรรยาถึงที่บ้านก็คือพี่สาวของคุณ
พ่อกับแม่ของคุณพวกท่านไม่รู้หรอกว่าผมมีภรรยาอยู่แล้ว”
ธาวินอธิบายต่ออย่างไม่อยากปิดบัง
“พี่เนย์ ทำไมพี่ทำแบบนี้ ทำไมทำแบบนี้”
หญิงสาวน้ำตาเอ่อไหล ทุกสิ่งที่ทุกคนในครอบครัวทำมันผิดมหันต์ ทุกเรื่องมันมีแต่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน
และที่ยิ่งเลวร้ายที่สุดก็คือพี่สาวของเธอทำความผิดทุกอย่างทั้งๆที่รู้ว่ามันผิด ทั้งๆที่รู้ว่าจะทำให้คนอื่นต้องเสียใจ
****************************************************************
.............การเจราจาถูกเลื่อนออกไปอย่างไม่มีกำหนดและภคพรกับประพนธ์ก็ต้องรีบร้อนกลับบ้านมาเพราะอาการป่วย
ของภคพรที่ทำให้เธอดูผอมลงไปถนัดตา
“กลับมาแล้วหรอจ๊ะ ฮันนีมูนเป็นอย่างไรบ้าง”
ประไพรถามด้วยรอยยิ้ม
“ก็ดีครับแม่ ไม่มีอะไรมากหรอก”
ประพนธ์ตอบคำถาม หอบหิ้วข้าวของของภคพรพะลุงพะลัง
“ว่าไง จะมีข่าวดีของเราสองคนเร็วๆนี้หรือเปล่า”
พ่อของประพนธ์กล่าวด้วยรอยยิ้มกว้าง
“ข่าวดีอะไรล่ะพ่อ ไม่มีข่าวดีอะไรทั้งนั้นแหละ”
ประพนธ์ปฏิเสธหน้าแดง
“ตัวหนูมันสกปรก ลูกชายคนพ่อคุณแม่เขาไม่มาแตะต้องให้มัวหมองหรอกค่ะ”
ภคพรพูดแทรกขึ้นมาหน้าตาเฉย จนทุกคนต้องเงียบงันกันไปหมดเพราะคำพูดร้ายๆของเธอ
“ถ้าจะไม่พูด ก็ไม่มีใครเขาหาว่าคุณเป็นใบ้หรอกนะ”
ประพนธ์หันมาตะวาดภคพร
“หรอ หนูเหนื่อย ขอตัวนะค่ะ”
ภคพรเดินตัวเปล่าขึ้นบันไดไปหน้าตาเฉย
“ยายผู้หญิงคนนี้ นิสัยไม่เคยเปลี่ยน”
ประพนธ์บ่นงึมงำ
“แต่แม่ว่าลูกนั่นแหละที่เปลี่ยน ถ้าเป็นเมื่อก่อน หนูภคพรพูดจาแบบนี้ใส่ลูก ป่านนี้คงทะเลาะกันบ้านแตกไปแล้ว”
ประไพรมองจ้องลูกชายอย่างจับผิด
“แม่พูดอะไรของแม่ ไม่ว่ายังไงผมกับยายผู้หญิงร้ายกาจคนนั้นก็ไม่มีทางลงเอยกันได้ อย่าคิดให้รกสมองเลยแม่
ผมขอตัวนะ เหนื่อย”
ประพนธ์หอบหิ้วข้าวของเดินขึ้นบันไดโดยมีสายตาของผู้เป็นพ่อแม่คอยมองดูอยู่ ถ้าประพนธ์กับภคพรลงเอยกันได้
เรื่องร้ายๆนี่ก็คงจะสิ้นสุดลงซะที
****************************************************************
.............ภคพรนอนป่วยหมดสภาพอยู่บนเตียงนอน เพราะไข้ที่ขึ้นสูงทำให้เธอช่วยตัวเองไม่ได้เลย
“แกมัวยืนเซ่อทำอะไรอยู่ ไปหาเสื้อหาผ้ามาจัดแจงเปลี่ยนให้เมียสิ”
ประไพรดุลูกชายจนประพนธ์ต้องรีบร้อนไปหาเสื้อผ้าของภคพรมาให้แม่ของเขา
“อ่ะแม่”
ประพนธ์ยื่นให้แม่
“ให้แม่ทำไม เปลี่ยนสิ เปลี่ยน”
ประไพรดุ
“ไม่เอา แม่นั่นแหละเปลี่ยน ผมไม่ชิน”
ประพนธ์เขินอาย
“แกแหละเปลี่ยน เป็นผัวเมียกันภาษาอะไร แค่นี้ก็ทำไม่ได้”
ประไพรยังคงต่อว่าลูกชาย
“ไม่เอา แม่นั่นแหละ ผมไปหาพ่อดีกว่า”
ประพนธ์รีบร้อนออกจากห้องไป
“ไอ้ลูกคนนี้นี่”
ประไพรบ่นงึมงำ ก่อนจะจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ลูกสะใภ้และคอยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้อยู่ตลอดทั้งวันจนไข้ลดเป็นปกติ
“ขอบคุณค่ะ”
ภคพรลืมตาขึ้นอย่างอ่อนแรง
“ไม่เป็นไรหรอก เมียลูกชายแม่ก็เหมือนลูกของแม่อีกคน แค่มีหลานให้แม่ไวไวก็พอ”
ประไพรกล่าวอมยิ้ม
“หึหึ”
ภคพรอมยิ้มเบาๆโดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาของประพนธ์แอบมองดูอยู่อย่างอบอุ่นหัวใจ
****************************************************************
.....................................จบตอน.......................................
**** ทิ้งคอมมเม้นหรือไลค์ ไว้ให้กันบ้างนะคะ หรือจะช่วยวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นให้
ยิ่งดีเลยค่ะคนเขียนอยากรู้ อิอิ ^____^
.............ประพนธ์ยืนรอภคพรอยู่หน้าประตูห้องอย่างรีบร้อน เพราะอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเรือก็จะออกจากท่าแล้ว
แต่ภคพรก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะออกมาจากห้องน้ำซักที
“นี่คุณ คุณ ถ้าคุณยังไม่ออกมา ผมจะไม่รอคุณแล้วนะ”
ประพนธ์ทุบประตูห้องน้ำรัวอย่างอารมณ์เสีย
“เฮ่ย”
ชายหนุ่มร้องลั่นด้วยความตกใจ เมื่อประตูถูกเปิดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะต้องตกตะลึงอีกครั้งกับความงดงามราวภาพวาด
ของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า เกิดอะไรขึ้นกับหัวใจของเขา ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่ว่าจะมองยังไงเขาก็ไม่เคยมองเห็น
ความสวยงามในตัวของภคพรเลย
“ไปคุณ ไม่มีเวลาแล้ว”
ประพนธ์บังคับตัวเองให้ตื่นจากภวังค์ ก่อนจะฉุดแขนภคพรและจับมือเธอเอาไว้มั่น และพาเธอวิ่งออกจากโรงแรมมา
อย่างรีบร้อน
“......”
ภคพรวิ่งไปตามแรงฉุดของประพนธ์อย่างไม่มีขัดขืน เธอมองแผ่นหลังนั้นที่อยู่ข้างหน้าเธอด้วยความชื่นชม
นี่เป็นครั้งแรกสำหรับเธอกับการเป็นผู้ตามใครซักคน
“รอด้วยครับ รอด้วย”
ประพนธ์ตะโกนพร้อมกับฉุดภคพรขึ้นเรืออย่างรีบเร่ง ก่อนจะเดินไปหามุมสงบหยุดหายใจกันอยู่สองคน
ภคพรกับประพนธ์มองหน้ากันแล้วก็ขำออกมาอย่างชอบอกชอบใจ นี่คงเป็นครั้งแรกด้วยซ้ำในชีวิตการแต่งงาน
ที่พวกเขามอบรอยยิ้มให้แก่กัน
“ปล่อยมือฉันได้แล้ว”
ภคพรกล่าวหน้าแดง เขินอาย ประพนธ์ก้มมองดูมือตัวเองอย่างลืมตัว ก่อนจะรีบปล่อยมือด้วยอาการเก้อเขินเช่นกัน
“นี่เราญาติดีกันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
ประพนธ์กล่าวอมยิ้ม มองภคพรไม่วางสายตา
“ฝันไปเถอะย่ะ”
ภคพรกล่าวด้วยรอยยิ้ม ไม่ดุดันร้ายกาจเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา
“ผมว่าถ้าคุณยังไม่แต่งงานนะ บนเรือลำนี้คงมีหนุ่มๆมาจีบคุณเพียบ”
ประพนธ์เยินยอ
“หรอ”
ภคพรตอบรับสั้นๆด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข ที่ปิดยังไงก็ปิดไม่มิด ในขณะที่คู่หนุ่มสาวกำลังมองจ้องตากัน
อย่างมีความหมายอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ของประพนธ์ก็ดังขึ้น พร้อมกับสีหน้าของเขาสองคนที่เปลี่ยนไป
“ใครโทรมา”
ภคพรชิงถามอย่างรู้ทัน ประพนธ์ไม่ตอบคำถาม แต่เดินหนีภคพรแทน
“ผู้หญิงหน้าด้านคนนั้นใช่ไหม”
ภคพรโวยวาย วิ่งไปขวางหน้าประพนธ์
“ถอยไป นี่ไม่ใช่เรื่องของคุณ”
ประพนธ์ยื่นคำขาด ดวงตาเกรี้ยวกราดของเขามองจ้องไปที่ภคพรอีกครั้ง
“ทำไมจะไม่ใช่ ฉันเป็นภรรยาของคุณ ใช้นามสกุลของคุณ เพราะฉะนั้น ฉันไม่ให้คุณรับ”
ภคพรตะวาดใส่ประพนธ์และคว้าโทรศัพท์จากมือเขาอย่างรวดเร็ว เหวี่ยงลงทะเลอย่างไม่ลังเล
“คุณ...”
ประพนธ์ยืนกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ หันมาเล่นงานภคพรด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน
“ทำบ้าอะไรของคุณ อยากให้ผมทำร้ายคุณนักใช่ไหม ถึงได้ทำอะไรชั่วๆแบบนี้”
ประพนธ์ตะวาด บีบรัดต้นแขนของภคพรด้วยมือทั้งสองข้าง เพราะคนที่โทรมาคือเกตุแก้วจึงทำให้ประพนธ์
ควบคุมอารมณ์ของตัวเองในตอนนี้ไม่ได้เลย
“ก็บอกแล้วไง ว่าฉันเป็นเมียคุณ ฉันไม่ให้รับ”
ภคพรยังคงเผชิญหน้ากับเขาอย่างไม่กลัวเกรง ท่าทางหยิ่งผยองของเธอยิ่งทำให้ประพนธ์โมโห
“เมียหรอ ฝันไปเถอะ ผมจะไม่มีวันแตะต้องคุณ จำใส่สมองชั่วๆของคุณเอาไว้”
ประพนธ์ผลักภคพรกระเด็น เดินหนีเธอด้วยความโมโห ก่อนจะต้องหันขวับมาหาหญิงสาวอีกครั้ง เพราะกระเป๋าถือ
ของเธอที่เขวี้ยงมาเต็มหัวของเขา
“โทษฐานที่นายดูถูกฉัน”
ภคพรต่อว่าและหันหลังเดินหนี
“โอ๊ย”
หญิงสาวร้องลั่น ประพนธ์ตามมาฉุดแขนเธอไว้ ร่างบางของเธอถูกดึงให้หันมาเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง
อย่างไม่อาจขัดขืน
“คุณนี่มันสมควรโดนจริงๆ”
ประพนธ์กัดฝันพูดใส่หน้าภคพร ก่อนจะเหวี่ยงเธอลงกระแทกกับพื้นอย่างแรงเพื่อระบายความโกรธ
“ไอ้....ไอ้เลว”
ภคพรร้องด่าด้วยความโกรธ ลุกพรวดขึ้นมาหาประพนธ์เพื่อตบตีเขา แต่ก็ถูกเขารวบมือเอาไว้ได้ทั้งสองข้าง
และถูกเหวี่ยงอีกครั้งในที่สุด แต่ทว่าแรงเหวี่ยงของประพนธ์ในครั้งนี้ทำให้ร่างบางของภคพรเซถลา
ไปติดอยู่ที่กาบเรือและพลาดท่าถอยหลังตกลงไปในน้ำในที่สุด
“ตูม”
ร่างของภคพรดำผุดดำว่ายอยู่ในน้ำเพื่อขอความช่วยเหลือ ทุกสายตาบนเรือต่างหันขวับมามองที่เธอ
ประพนธ์เองก็เช่นกัน เขาตกใจมากกับเหตุการณ์ที่เขาไม่ได้ตั้งใจในครั้งนี้ ก่อนจะได้สติโดดตามลงไปในน้ำ
และช่วยภคพรขึ้นมาอย่างทุลักทุเล ร่างของภคพรนอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้าประพนธ์และผู้คนนับสิบที่มุงดู
ประพนธ์พยายามเขย่าตัวหญิงสาวแต่เธอก็ไม่เคลื่อนไหว
“คุณ คุณ อย่าเป็นอะไรนะคุณ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ ตื่นสิคุณ ตื่น คุณ”
ประพนธ์ตบหน้าหญิงสาวเบาๆด้วยความร้อนใจ ก่อนจะตัดสินใจเม้าทูเม้าเพื่อช่วยชีวิตเธอ ท่ามกลางความฮือฮา
ของทุกสายตาที่จดจ้องอย่างเอาใจช่วย
“แค่กๆๆ”
ภคพรลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับน้ำมากมายที่ไหลพร่างพรูออกมาจากปากเธอ ประพนธ์ฉุดร่างบางตรงหน้ามากอดไว้
แนบแน่นในอ้อมแขน เขาคงไม่มีวันให้อภัยตัวเองถ้าภคพรเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ
****************************************************************
.............คู่บ่าวสาวจัดเรือเล็กมาส่งภคพรกับประพนธ์ที่ฝั่งและเลื่อนการเจรจาไปเป็นวันอื่น ประพนธ์นั่งกอดร่างบาง
ที่หนาวสั่นของภคพรไว้ในอ้อมแขนตลอดทาง
“ผมเป็นอะไรไป”
ประพนธ์บ่นงึมงำกับตัวเองด้วยหัวใจที่แสนสับสน เกิดอะไรขึ้นกับหัวใจดวงน้อยที่เคยรักมั่นแค่เพียงผู้หญิงคนเดียว
ในโลกที่ชื่อว่าเกตุแก้ว
“หนาว หนาว”
เสียงสั่นเครือของภคพร ทำให้ประพนธ์กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น อ้อมกอดนี้แม้จะทำให้ภคพรอบอุ่นขึ้น
แต่สำหรับประพนธ์แล้วเขากำลังรู้สึกผิดอยู่เต็มหัวใจ
****************************************************************
.............ทันทีที่เรือจอดเทียบท่าประพนธ์ก็อุ้มร่างไร้สติของภรรยาขึ้นด้วยความทุลักทุเล เขาพาเธอไปที่
โรงพยาบาลทันทีเพื่อดูอาการ ไม่นานภคพรก็ได้สติและนอนหลับไปด้วยความอ่อนเพลียโดยมีประพนธ์
คอยอยู่เคียงข้างไม่ยอมห่างไปไหน
“เอ่อ คุณค่ะ คุณค่ะ”
พยาบาลคนสวยเดินเข้ามาหาประพนธ์ที่นอนหลับอยู่บนโซฟาใกล้ๆเตียงคนไข้
“เอ่อ ครับ มีอะไรครับ”
ประพนธ์ลุกขึ้นมาคุยกับนางพยาบาลด้วยความสุภาพ
“เอ่อ ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับคนไข้ค่ะ”
นางพยาบาลถาม ประพนธ์ตอบออกมาเสียงดังอย่างไม่ลังเล
“เธอเป็นภรรยาผมครับ”
ประพนธ์กล่าวเสียงเข้ม โดยไม่รู้เลยว่าคำว่าภรรยาของเขาที่บอกกับนางพยาบาลกำลังทำให้หัวใจที่ด้านชา
ของภคพรอ่อนโยนลงได้
“คือคุณหมออยากจะให้ยาตัวใหม่นะค่ะ ไม่ทราบว่าคนไข้มีประวัติแพ้ยาอะไรหรือเปล่า”
นางพยาบาลถามอีกครั้ง
“เอ่อ ...”
ประพันธ์งงงัน แต่ภคพรก็โพล่งออกมาเสียงดัง
“ไม่มีค่ะ”
หญิงสาวกล่าวเสียงแผ่วเบา ประพนธ์หันไปหาเธอด้วยความตกใจ
“อ้าว ตื่นแล้วหรอค่ะ นอนหลับพักผ่อนเยอะๆนะค่ะ แล้วหมอจะมาตรวจตอนเช้ามืดค่ะ”
นางพยาบาลกล่าวด้วยรอยยิ้มสดใสและเดินจากไป
“คุณตื่นแล้วหรอ”
ประพนธ์เดินเข้าไปหาภคพรด้วยใบหน้าเศร้า เขายังคงรู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้ภคพรเจ็บหนักขนาดนี้
“เสียใจด้วย ฉันยังไม่ยอมตายง่ายๆหรอก”
ภคพรมองจ้องหน้าประพนธ์ตาใส
“ดีแล้ว ผมไม่อยากให้คุณตายหรอก”
ประพนธ์กล่าวเสียงเรียบ ภคพรมองจ้องหน้าเขาด้วยความสับสน คำพูดของประพนธ์กำลังทำให้หัวใจเธอว้าวุ่น
“คิดว่าพูดดีกับฉันแล้วฉันจะยกโทษให้หรอ ไม่มีวัน”
ภคพรเกรี้ยวกราดอีกครั้งเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกสับสนที่เกิดขึ้นในใจเธอ
“คุณนอนเถอะ อย่าคิดเรื่องอะไรให้ปวดหัวเลย”
ประพนธ์กล่าวเสียงเข้ม เดินกลับมาที่โซฟาของตัวเอง
“ภคพร”
ประพนธ์หันไปหาหญิงสาวที่นอนป่วยอยู่ตรงหน้า
“อะไร”
ภคพรหันมามองหน้าเขาเขม็ง
“ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่ได้อยากทำร้ายคุณถึงขนาดนี้ ทั้งหมดเป็นความผิดของผมเอง”
ประพนธ์กล่าวเสียงแผ่วเบา รู้สึกผิดอย่างที่สุด
“รู้ก็ดีแล้ว”
ภคพรเย็นชาใส่ชายหนุ่ม ก่อนจะหันมาแอบอมยิ้มด้วยความดีใจ
****************************************************************
.............ทางด้านนวพรรษก็กำลังวุ่นวายอยู่กับการกินยาบำรุง กินนมก่อนนอนอยู่ในห้องนอนของเธอตามปกติ
โดยมีธาวินเป็นผู้ดูแลอยู่ใกล้ๆไม่ยอมห่างไปไหน
“คุณเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว นอนพักผ่อนเถอะ เรื่องง่ายๆพวกเนี๊ยฉันทำเองได้ค่ะ”
นวพรรษกล่าวด้วยรอยยิ้มเศร้าๆตามเคย
“ให้ผมทำเถอะ อะไรที่ผมสามารถทำได้ เพื่อคน คุณปล่อยให้ผมทำเถอะ”
ธาวินกล่าวด้วยรอยยิ้มแสนอบอุ่น อุ้มร่างบางของภรรยาเขาจากเก้าอี้โยก มาวางลงบนเตียงนอนอย่างแผ่วเบา
“ขอบคุณค่ะ”
นวพรรษเอ่ยคำว่าขอบคุณเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
“พอเถอะครับคุณเมย์ เลิกขอบคุณผมเถอะ ผมเป็นสามี มีหน้าที่ต้องทำเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว อย่าขอบคุณผมอีกเลย”
ธาวินกล่าวด้วยรอยยิ้ม ห่มผ้าห่มให้นวพรรษด้วยความห่วงใย
“เราหย่ากันเถอะ”
นวพรรษเริ่มพูดเรื่องหย่าอีกครั้ง หลังจากที่ก่อนหน้านี้ธาวินไม่เคยยอมทำตามที่เธอขอเลย
“ผมไม่หย่า”
ธาวินปฏิเสธเสียงเข้ม เอื้อมมือไปกุมมือนวพรรษไว้มั่น
“ผมสัญญากับพ่อแม่คุณ สัญญากับคุณไปแล้วว่าผมจะทำให้คุณมีความสุข ผมทิ้งคุณไว้คนเดียวแบบนี้ไม่ได้หรอก”
ธาวินยังคงปฏิเสธ
“แล้วจะให้ฉันอยู่แบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน คุณไม่คิดบ้างหรอว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณทำอยู่ทุกวันนี้
มันทำให้ฉันเจ็บปวด”
นวพรรษมองจ้องธาวิน
“ผม....”
ธาวินนิ่งไปเพราะไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเขาไม่ได้รักนวพรรษเลย
“คุณคิดว่ามันสนุกนักหรือไงที่ต้องตกเป็นขี้ปากชาวบ้านเรื่องแบบนี้ ฉันไม่เป็นไรหรอก เพราะฉันรู้ตัวเองดี
ว่าเป็นต้นเหตุที่ทำให้เรื่องทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ แต่พ่อกับแม่ของฉัน ฉันไม่อยากทำให้ท่านต้องเสียใจ
เพราะเรื่องของฉันอีกแล้ว เราหย่ากันเถอะค่ะ”
นวพรรษลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับธาวิน ที่นิ่งไปเพราะคำพูดของเธอ
“ผมคงหย่าให้คุณไม่ได้หรอก เพราะว่าถ้าผมหย่าพ่อกับแม่ของผมจะไม่มีที่อยู่ เมียกับลูกของผม
ผมก็จะไม่ได้เจอพวกเขาอีก”
ธาวินกล่าวเสียงเศร้า มองจ้องหน้านวพรรษด้วยความเสียใจ
“ถ้าคุณกลัวเรื่องนั้นล่ะก็ ลืมมันไปได้เลย ฉันจะคุยกับพ่อแม่ของฉันเอง แค่คุณยอมหย่ากับฉัน แค่นั้นพอ”
นวพรรษกล่าวเสียงเข้ม
“คุณบังคับเธอไม่ได้หรอก พี่สาวคุณไม่ยอมหรอก ถ้าเธอคิดจะปล่อยผมไปง่ายๆ เธอคงไม่บังคับ
ให้ผมมาแต่งงานกับคุณทั้งๆที่มีลูกมีเมียอยู่แล้วหรอก”
ธาวินกล่าวเสียงเข้ม เผยความในใจที่เก็บกลั้นเอาไว้นานแสนนานออกมา
“คุณหมายความว่ายังไง เรื่องทั้งหมดนี้เป็นความคิดของพี่เนย์หรอ”
นวพรรษตกใจตาค้างกับเรื่องที่เพิ่งได้ยิน
“คุณฟังไม่ผิดหรอก พี่คุณเป็นคนวางแผนการเรื่องทั้งหมดมาตั้งแต่ต้นแล้ว ไม่ใช่พ่อแม่ของคุณ
แต่ที่ผมไม่พูดออกไปก็เพราะผมกลัว กลัวว่าจะต้องสูญเสียทุกคนที่ผมรักไป”
ธาวินพูดความจริงในใจของเขาออกมาหมด อย่างไม่คิดที่จะปิดบัง
“หมายความว่าพี่สาวฉัน เป็นคนแยกคุณกับภรรยาของคุณทั้งๆที่เขารู้ว่าคุณมีภรรยาอยู่แล้ว ใช่ไหม”
นวพรรษเบิ่งตากว้าง ตกใจ
“ใช่ เธอรู้เรื่องนี้ดีกว่าใครทั้งหมด เพราะคนที่เป็นคนไปบังคับผมกับภรรยาถึงที่บ้านก็คือพี่สาวของคุณ
พ่อกับแม่ของคุณพวกท่านไม่รู้หรอกว่าผมมีภรรยาอยู่แล้ว”
ธาวินอธิบายต่ออย่างไม่อยากปิดบัง
“พี่เนย์ ทำไมพี่ทำแบบนี้ ทำไมทำแบบนี้”
หญิงสาวน้ำตาเอ่อไหล ทุกสิ่งที่ทุกคนในครอบครัวทำมันผิดมหันต์ ทุกเรื่องมันมีแต่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน
และที่ยิ่งเลวร้ายที่สุดก็คือพี่สาวของเธอทำความผิดทุกอย่างทั้งๆที่รู้ว่ามันผิด ทั้งๆที่รู้ว่าจะทำให้คนอื่นต้องเสียใจ
****************************************************************
.............การเจราจาถูกเลื่อนออกไปอย่างไม่มีกำหนดและภคพรกับประพนธ์ก็ต้องรีบร้อนกลับบ้านมาเพราะอาการป่วย
ของภคพรที่ทำให้เธอดูผอมลงไปถนัดตา
“กลับมาแล้วหรอจ๊ะ ฮันนีมูนเป็นอย่างไรบ้าง”
ประไพรถามด้วยรอยยิ้ม
“ก็ดีครับแม่ ไม่มีอะไรมากหรอก”
ประพนธ์ตอบคำถาม หอบหิ้วข้าวของของภคพรพะลุงพะลัง
“ว่าไง จะมีข่าวดีของเราสองคนเร็วๆนี้หรือเปล่า”
พ่อของประพนธ์กล่าวด้วยรอยยิ้มกว้าง
“ข่าวดีอะไรล่ะพ่อ ไม่มีข่าวดีอะไรทั้งนั้นแหละ”
ประพนธ์ปฏิเสธหน้าแดง
“ตัวหนูมันสกปรก ลูกชายคนพ่อคุณแม่เขาไม่มาแตะต้องให้มัวหมองหรอกค่ะ”
ภคพรพูดแทรกขึ้นมาหน้าตาเฉย จนทุกคนต้องเงียบงันกันไปหมดเพราะคำพูดร้ายๆของเธอ
“ถ้าจะไม่พูด ก็ไม่มีใครเขาหาว่าคุณเป็นใบ้หรอกนะ”
ประพนธ์หันมาตะวาดภคพร
“หรอ หนูเหนื่อย ขอตัวนะค่ะ”
ภคพรเดินตัวเปล่าขึ้นบันไดไปหน้าตาเฉย
“ยายผู้หญิงคนนี้ นิสัยไม่เคยเปลี่ยน”
ประพนธ์บ่นงึมงำ
“แต่แม่ว่าลูกนั่นแหละที่เปลี่ยน ถ้าเป็นเมื่อก่อน หนูภคพรพูดจาแบบนี้ใส่ลูก ป่านนี้คงทะเลาะกันบ้านแตกไปแล้ว”
ประไพรมองจ้องลูกชายอย่างจับผิด
“แม่พูดอะไรของแม่ ไม่ว่ายังไงผมกับยายผู้หญิงร้ายกาจคนนั้นก็ไม่มีทางลงเอยกันได้ อย่าคิดให้รกสมองเลยแม่
ผมขอตัวนะ เหนื่อย”
ประพนธ์หอบหิ้วข้าวของเดินขึ้นบันไดโดยมีสายตาของผู้เป็นพ่อแม่คอยมองดูอยู่ ถ้าประพนธ์กับภคพรลงเอยกันได้
เรื่องร้ายๆนี่ก็คงจะสิ้นสุดลงซะที
****************************************************************
.............ภคพรนอนป่วยหมดสภาพอยู่บนเตียงนอน เพราะไข้ที่ขึ้นสูงทำให้เธอช่วยตัวเองไม่ได้เลย
“แกมัวยืนเซ่อทำอะไรอยู่ ไปหาเสื้อหาผ้ามาจัดแจงเปลี่ยนให้เมียสิ”
ประไพรดุลูกชายจนประพนธ์ต้องรีบร้อนไปหาเสื้อผ้าของภคพรมาให้แม่ของเขา
“อ่ะแม่”
ประพนธ์ยื่นให้แม่
“ให้แม่ทำไม เปลี่ยนสิ เปลี่ยน”
ประไพรดุ
“ไม่เอา แม่นั่นแหละเปลี่ยน ผมไม่ชิน”
ประพนธ์เขินอาย
“แกแหละเปลี่ยน เป็นผัวเมียกันภาษาอะไร แค่นี้ก็ทำไม่ได้”
ประไพรยังคงต่อว่าลูกชาย
“ไม่เอา แม่นั่นแหละ ผมไปหาพ่อดีกว่า”
ประพนธ์รีบร้อนออกจากห้องไป
“ไอ้ลูกคนนี้นี่”
ประไพรบ่นงึมงำ ก่อนจะจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ลูกสะใภ้และคอยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้อยู่ตลอดทั้งวันจนไข้ลดเป็นปกติ
“ขอบคุณค่ะ”
ภคพรลืมตาขึ้นอย่างอ่อนแรง
“ไม่เป็นไรหรอก เมียลูกชายแม่ก็เหมือนลูกของแม่อีกคน แค่มีหลานให้แม่ไวไวก็พอ”
ประไพรกล่าวอมยิ้ม
“หึหึ”
ภคพรอมยิ้มเบาๆโดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาของประพนธ์แอบมองดูอยู่อย่างอบอุ่นหัวใจ
****************************************************************
.....................................จบตอน.......................................
**** ทิ้งคอมมเม้นหรือไลค์ ไว้ให้กันบ้างนะคะ หรือจะช่วยวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นให้
ยิ่งดีเลยค่ะคนเขียนอยากรู้ อิอิ ^____^
ชะนีน้อยนานา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ส.ค. 2556, 00:32:05 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 ส.ค. 2556, 00:32:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 1385
| << ไร้หัวใจ ตอนที่ 21 | ไร้หัวใจ ตอนที่ 23 >> |
namzuza 7 ส.ค. 2556, 08:30:39 น.
หนูเนย์หายป่วยๆไวไวนะค่ะ
หนูเนย์หายป่วยๆไวไวนะค่ะ
ชะนีน้อยนานา 7 ส.ค. 2556, 23:33:11 น.
คุณจะได้ตามคำขอนั้น เดี๋ยวนี้ อิอิ
คุณจะได้ตามคำขอนั้น เดี๋ยวนี้ อิอิ