สะใภ้ตีทะเบียน (เทเรน่า)
'สหรัฐ นฤเบศบดินทร์’ นักธุรกิจหนุ่มผู้เป็นเจ้าของบริษัทตกแต่งภายในระดับประเทศ
ต้องเดือดเป็นไฟ เมื่อมารดาที่เคยตามใจลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมาตลอดชีวิต
จู่ๆก็มาตั้งแง่รังเกียจคนรักของเขาราวกับเธอเป็นขยะโสโครก
แต่กลับเจ้ากี้เจ้าการ ยัดเยียดผู้หญิงหน้าตาจืดชืด ไร้รสชาติให้มาเป็นเมียเขา
แถมผู้หญิงคนนั้นยังเป็น ‘นังเด็กโรคจิต’ ที่คอยแอบมองเขาด้วยสายตาน่าขนลุกเมื่อหลายปีก่อน
ที่สำคัญมารดาของเขาจะรู้หรือเปล่าว่าตัวจริงของแม่สาวหน้าซื่อ ว่าที่ลูกสะใภ้คนดี
ไม่ใช่นางฟ้าชุดขาวอย่างที่คิด... หากแต่เป็นผู้หญิงใจแตก ที่ผ่านผู้ชายมาแล้วเป็นร้อย
ถึงจะน่าขยะแขยงแค่ไหน แต่เพื่อให้มารดาได้ตาสว่างเสียที
เขานี่แหละจะใช้ความหนุ่มแน่นของตัวเอง
พิสูจน์ความคาวและตีแผ่ความกร้านโลกของเธอออกมาให้ได้รับรู้กันไป
เหตุผลที่นางพยาบาลสาวผู้อ่อนหวานและเรียบร้อยอย่าง ‘น้ำลิน’
ยอมเข้ามาใกล้ชิดกับสหรัฐตามความต้องการของเพื่อนมารดา
นั่นเป็นเพราะชายหนุ่มคือ ‘ความรักครั้งแรก’ ที่เธอเฝ้าใฝ่ฝันมาตั้งแต่ยังเรียนชั้นมัธยม
แต่เมื่อได้รู้ตัวจริงว่าเทพบุตรในฝันกลับกลายเป็นซาตานนิสัยทราม
ที่ทั้งปากร้าย เอาแต่ใจ และคอยแต่จะหาเรื่องแดกดันเธออย่างหยาบคายเจ็บแสบอยู่เสมอ
แล้วคนที่ดูอ่อนแอแต่ภายนอกอย่างน้ำลินมีหรือจะยอมถูกเขารังแกอยู่ข้างเดียว
ยิ่งเคยรักมากเท่าไหร่ พอกลายเป็นความเกลียดมันก็ยิ่งมากขึ้นเป็นทบเท่าทวีคูณ
และหญิงสาวก็ตั้งใจเอาไว้แล้ว ว่าต่อไปนี้ถ้าเขาร้ายมา เธอจะร้ายกลับ... ถ้าด่ามา จะตบกลับ...
เธอจะขอยืนงัดข้อ ท้าชนกับผู้ชายจิตใจเสื่อมคนนั้นด้วยคำว่าศักดิ์ศรีและเกียรติยศ!
ต้องเดือดเป็นไฟ เมื่อมารดาที่เคยตามใจลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมาตลอดชีวิต
จู่ๆก็มาตั้งแง่รังเกียจคนรักของเขาราวกับเธอเป็นขยะโสโครก
แต่กลับเจ้ากี้เจ้าการ ยัดเยียดผู้หญิงหน้าตาจืดชืด ไร้รสชาติให้มาเป็นเมียเขา
แถมผู้หญิงคนนั้นยังเป็น ‘นังเด็กโรคจิต’ ที่คอยแอบมองเขาด้วยสายตาน่าขนลุกเมื่อหลายปีก่อน
ที่สำคัญมารดาของเขาจะรู้หรือเปล่าว่าตัวจริงของแม่สาวหน้าซื่อ ว่าที่ลูกสะใภ้คนดี
ไม่ใช่นางฟ้าชุดขาวอย่างที่คิด... หากแต่เป็นผู้หญิงใจแตก ที่ผ่านผู้ชายมาแล้วเป็นร้อย
ถึงจะน่าขยะแขยงแค่ไหน แต่เพื่อให้มารดาได้ตาสว่างเสียที
เขานี่แหละจะใช้ความหนุ่มแน่นของตัวเอง
พิสูจน์ความคาวและตีแผ่ความกร้านโลกของเธอออกมาให้ได้รับรู้กันไป
เหตุผลที่นางพยาบาลสาวผู้อ่อนหวานและเรียบร้อยอย่าง ‘น้ำลิน’
ยอมเข้ามาใกล้ชิดกับสหรัฐตามความต้องการของเพื่อนมารดา
นั่นเป็นเพราะชายหนุ่มคือ ‘ความรักครั้งแรก’ ที่เธอเฝ้าใฝ่ฝันมาตั้งแต่ยังเรียนชั้นมัธยม
แต่เมื่อได้รู้ตัวจริงว่าเทพบุตรในฝันกลับกลายเป็นซาตานนิสัยทราม
ที่ทั้งปากร้าย เอาแต่ใจ และคอยแต่จะหาเรื่องแดกดันเธออย่างหยาบคายเจ็บแสบอยู่เสมอ
แล้วคนที่ดูอ่อนแอแต่ภายนอกอย่างน้ำลินมีหรือจะยอมถูกเขารังแกอยู่ข้างเดียว
ยิ่งเคยรักมากเท่าไหร่ พอกลายเป็นความเกลียดมันก็ยิ่งมากขึ้นเป็นทบเท่าทวีคูณ
และหญิงสาวก็ตั้งใจเอาไว้แล้ว ว่าต่อไปนี้ถ้าเขาร้ายมา เธอจะร้ายกลับ... ถ้าด่ามา จะตบกลับ...
เธอจะขอยืนงัดข้อ ท้าชนกับผู้ชายจิตใจเสื่อมคนนั้นด้วยคำว่าศักดิ์ศรีและเกียรติยศ!
Tags: นิยายรัก สาริน ลินิน เทเรน่า
ตอน: ตอนที่ 3 100%
เมขลาลงมือเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าเมื่อพรุ่งนี้แล้วเธอกับสหรัฐจะกลับเมืองไทย หญิงสาวก้มหน้าก้มตาพับเก็บเสื้อผ้าเงียบๆ สีหน้าไม่ยินดียินร้ายในขณะที่ชายผู้ขึ้นชื่อว่าสามีทางพฤตินัยดูอารมณ์ดีมากเป็นพิเศษเพราะคิดถึงบ้านเต็มที เบื่ออาหารจืดๆ เลี่ยนๆ ที่นี่เต็มทนอยากทานอาหารไทยรสชาติจัดจ้านฝีมือป้านวล
“เป็นอะไรที่รัก ไม่อยากกลับบ้านหรือ” ชายหนุ่มเดินมาสวมกอดจากทางด้านหลังแล้วหอมแก้มไปฟอดใหญ่ หญิงสาวยิ้มแหยๆ แล้วส่ายหน้าบอกตามตรง
“ไม่ค่ะ เมย์อยากอยู่ที่นี่กับคุณแบบนี้ตลอดไป” หญิงสาวเอียงตัวมาสวมกอดเขาแน่น เอื้อมใบหน้าไปจูบปลายคางสากแล้วระดมจูบไปทั่วหน้าจนเขาต้องรั้งเธอเอาไว้
“เดี๋ยวๆ ที่รัก เดี๋ยวก็จัดของไม่เสร็จหรอก”
“จัดของไม่เสร็จแต่อย่างอื่นเสร็จแทนไม่ดีหรือคะ” หญิงสาวกระซิบข้างหูแล้วเป่าลมร้อนๆ เข้าหาเขาจึงตวัดร่างสวยเข้ามาหาแล้วตะโบมจูบไปทั่วตัวจนร่างอวบอัดสีน้ำผึ้งอ่อนระทวย
“ดี” เป็นนานทีเดียวกว่าเขาจะถอนริมฝีปากออกมาตอบ เมขลาหัวเราะระรื่นแต่เบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนนั้นแล้วลุกขึ้นนั่ง
“พูดจริงนะคะรัฐ เมย์กลัวว่าหลังกลับเมืองไทย เรื่องระหว่างเรา…” เมขลาเสียงเครือ ครอบครัวเธอไม่ได้ร่ำรวย ไม่ได้เป็นลูกสาวผู้ดีไฮโซมาจากไหน ตรงข้ามแม่เธอเป็นอดีตโสเภณีที่อายุห่างจากเธอแค่สิบแปดปี ส่วนพ่อเป็นชายขี้เมาที่วันๆ ไม่ทำมาหากินนอกจากไถลูกไถเมีย
แล้วเธอ…ยังจะอยากกลับบ้านอยู่หรือ
กลับไปหาใคร?
“ไม่เอาน่าเมย์ คิดมากทำไมกัน เราสองคนรักกันอยู่ที่ไหนก็รักกันได้เหมือนเดิม ผมบอกแล้วไงว่าผมรักคุณ จะแต่งงานกับคุณ”
“แล้วครอบครัวคุณ…”
“ไม่มีปัญหาหรอกน่า ผมรักใครพ่อแม่ผมก็รักคนนั้นแหละ” เขาบอกอย่างมั่นใจพลอยทำให้หญิงสาวใจชื้นขึ้นมาได้บ้าง
แต่ก็นั่นแหละ คนที่ไม่เคยมีโลกในแง่ดีให้มองอย่างเธอย่อมคิดอะไรมากและลึกซึ้งกว่าคนที่เกิดมาร่ำรวย เกิดมาในสภาพแวดล้อมดีเยี่ยมเช่นเขา
“แล้วถ้ามันไม่ใช่แบบนั้นละคะ ถ้าท่านไม่ชอบเมย์ แล้วสั่งให้เราเลิกกัน” สุ้มเสียงเมขลาชักเครือ เธอรักสหรัฐมากเกินกว่าจะยอมปล่อยให้เป็นแบบนั้น ผู้ชายเพียบพร้อมอย่างเขา สหรัฐ นฤเบศบดินทร์ เธอจะปล่อยให้หลุดมือไปไม่ได้เป็นอันขาด
“ผมไม่ใช่เด็กๆ ที่จะถูกใครมาบังคับนะครับเมย์ ไม่เอาน่า…อย่าคิดมาก” มือหนาไล้ไปบนไหล่กลมกลึง ปลุกเร้าอารมณ์กันและกันขึ้นมาอีก เมื่อเห็นหญิงสาวยังทำหน้านิ่วจึงได้สอดฝ่ามือเข้าไปในสาบเสื้อเชิ้ตของเขาเองที่เธอสวมมันตั้งแต่เมื่อคืน
มือหนายุ่มย่ามสอดเข้าไปแล้วลูบไล้หยอกอินปทุมถันงามที่ดึงดันท้าทายให้เขาได้สัมผัสจากนั้นจึงนวดเฟ้นหนักมือขึ้นจนหญิงสาวต้องกัดริมฝีปากตัวเองแน่นเพื่อสกัดกั้นเสียงครางไม่ให้เล็ดลอดออกไปแล้วขยับสะโพกขึ้นมานั่งบนตักมือโอบต้นคอเขาไว้แล้วจิกลึกเมื่อชายหนุ่มเปลี่ยนจากฝ่ามือมาเป็นริมฝีปากร้อนๆ อย่างใคร่กระหายไม่รู้เบื่อ ทำให้หญิงสาวไม่อาจต้านทานแรงเร้านั้นได้จึงตอบสนองเขาอย่างหิวโหยเช่นกัน
เขาช่างเป็นผู้ชายที่เยี่ยมยอดที่สุด บทรักลีลาเร้าร้อนที่ไม่ว่าเธอจะมีเรื่องให้ทุกข์ร้อนอย่างไรเขาก็ทำให้เธอลืมสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง
สหรัฐเงยหน้ามายิ้มให้ทั้งปากทั้งตาแล้วเลื่อนใบหน้าขึ้นไปหาริมฝีปาก อีกมือก็ดึงเส้นผมนุ่มสวยให้แหงนไปด้านหลัง สองลิ้นโรมรันพันตูด้วยจูบเร่าร้อนเผาผลาญพละกำลังของกันและกัน เป็นนานกว่าที่เขาจะผลักเธอให้ล้มลงไปนอนบนเตียงแล้วทาบกายกำยำเข้าหา ปากทำงานมือสอดประสานด้วยการปลดสาบกระดุมออกทีละเม็ดอย่างรวดเร็วช่ำชอง
“รัฐ ได้โปรด”
เมื่อริมฝีปากเป็นอิสระเธอก็บอกวิงวอน ไม่รอให้เขาสั่งเรียวขางามก็แยกออกกว้าง ตาปรือ ชายหนุ่มจึงฝังแก่นกายเข้าหาหนักหน่วงรุนแรงเพราะรู้ดีว่าเธอไม่ชอบความนุ่มนวล
ทุกครั้งที่สะโพกสอบยกขึ้นแล้วกระแทกเข้ามาใหม่ร่างกายเมขลาไหวเฮือกด้วยแรงสะท้าน มือไม้เปะปะเหมือนคนกำลังจะขาดอากาศหายใจ แต่ก่อนที่เขาจะทำให้เธอไปถึงขอบสวรรค์หญิงสาวก็ยกมือขึ้นมากันเขาไว้แล้วผลักร่างหนาให้มานอนเบื้องล่างส่วนตัวเองขึ้นนั่งคร่อมแล้วจับแก่นกายกำยำที่เป็นฝ่ายรุกรานเธอเมื่อครู่เข้าหากลีบกายของตัวเอง
“เมย์ทำเองค่ะ” เธอบอกยิ้มๆ แล้ววางฝ่ามือไว้บนหน้าอกแกร่ง ครอบครองส่วนนั้นของเขาจนสุดทางแล้วยกสะโพกขึ้นลงช้าๆ เบาๆ อ้อยอิ่งทำให้เขาเป็นฝ่ายวิงวอนเธอบ้าง
“เมย์ อย่าแกล้งกันซี่”
ได้ยินเพียงเสียงหัวเราะของเมขลา จากนั้นเขาก็มึนเมาไปกับจังหวะเร่าร้อนของเธอเมื่อเมขลาเร่งจังหวะถี่เร็วตามแรงอารมณ์ที่ลุกโชน เสียงครางดังสลับกันไปมาก่อนที่เกมรักจะสิ้นสุดลง หญิงสาวจึงยอมทิ้งตัวลงมานอนเคียงข้าง สีหน้าสุขสม
“คุณเป็นผู้หญิงที่เยี่ยมยอดที่สุดเลยเมย์ ให้ตายเถอะผมจะขาดคุณได้ยังไง”
“เมย์ตั้งใจปรนเปรอให้คุณขาดเมย์ไม่ได้นี่คะ” หญิงสาวซุกใบหน้าเข้าหา เขาร้อนแรง เธอเองก็ร้อนเร่า เหมือนไฟกับน้ำมันที่พร้อมจะติดพรึ่บในทันทีที่อยู่ใกล้กัน
“แค่นี้ก็หลงจะแย่”
“อย่าลืมสัญญาที่ให้ไว้กับเมย์นะคะ ว่าคุณจะรักและแต่งงานกับเมย์คนเดียว”
“แน่นอนสิจ๊ะ ผมรักคุณขนาดนี้ไม่แต่งกับคุณแล้วจะให้แต่งกับใคร” เขาให้คำมั่น เท่านั้นหญิงสาวก็ยิ้มอย่างเป็นสุข
สหรัฐ นฤเบศบดินทร์ เขาเท่านั้นที่จะฉุดเธอให้ขึ้นมาจากน้ำครำ สลัมที่เต็มไปด้วยน้ำเน่าน่าสะอิดสะเอียน สลัมที่ตัวและหัวใจของเธอไม่คิดหวนกลับไป
มารศรี อดีตโสเภณีที่ปีนี้อายุเลยเลขสี่ไปไม่มาก แต่ทว่าดูทรุดโทรมเกินกว่าวัย เหตุเพราะใช้ร่างกายมาหนักเกินคุ้ม นางสวมเสื้อคอกระเช้าสีชมพูซีดกับผ้าถุงลายดอก ผมยาวเพราะไม่มีเวลาเข้าร้านตัดผมม้วนหนีบด้วยกิ๊บเอาไว้ลวกๆ ทำให้ลูกผมตกลงมากระเซอะกระเซิง ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวก็หาใส่ใจไม่
“จั่วเร็วๆ สิว๊า” เจ้าตัวบ่นเพราะกำลังมือขึ้น บนตักมีธนบัตรใบละร้อยและใบละยี่สิบอยู่หลายใบ ทำให้ใครคนหนึ่งที่นั่งดวดเหล้าขาวมาตั้งแต่เช้ามองตาเป็นมัน ก่อนปัดขวดเหล้าเปล่ากลิ้งไปติดกับผนังแล้วยักเย้ยักยันลุกขึ้น เซไปมาแต่ยังอุตส่าห์พาร่างผอมแห้งจนหาเนื้อหนังแทบไม่เจอมาถึงเป้าหมาย
“อีศรี เอาเงินมาให้กูซื้อเหล้าซักร้อยสิวะ”
“ไม่มี” มารศรีผินใบหน้าแห้งๆ เพราะไม่มีเวลาใส่ใจอะไรนอกจากเล่นไพ่มาบอก มือรวบกองธนบัตรมายัดเข้าไปในเสื้อชั้นในมือสองราคาถูก แต่ฝ่ายนั้นหรือจะยอมง่ายๆ
“ไม่มียังไงเต็มตัก คิดตอแหลกูเหรอมึง”
“นี่มันเงินกู มึงอย่ายุ่ง ได้มาก็ลงขวด มึงอยากได้ก็หาเอง”
“มึงเป็นเมียกูนะอีศรี หน็อย…มีสุขแล้วร่วมเสพ พอมีทุกข์มึงจะชิ่งหนีเหรอวะ” นายบุญสุข ชายร่างผอมสวมกางเกงชาวเลผ้าฝ้ายตัวเดียวไม่สวมเสื้อ แม้อายุจะแค่สี่สิบปลายๆ แต่ผมหงอกเต็มหัว ตาถลน มือเหี่ยวๆ เงื้อขึ้นหมายจะฟาดใบหน้าตอบนั้นให้หนำใจ
“โว๊ย…อย่ามาทะเลาะกันในวงไพ่ได้ไหมวะ คนกำลังมือขึ้น ซวยฉิบ” ใครคนหนึ่งในวงไพ่บ่นขึ้น มารศรีกำลังมือขึ้นยังไม่อยากให้เลิกราจึงควักธนบัตรสีเขียวสองใบมาปาใส่หน้าชายที่เพิ่งอ้างตัวว่าเป็นสามี ผู้มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้านของเธอ
“เอาไป แล้วไสหัวไปให้พ้นบ้านกูเลยนะ แดกเหล้าให้ตายคาขวดไปเลยยิ่งดี”
“สี่สิบ! ถุย…แล้วจะให้กูกินจนถึงเย็น รอให้ลูกสาวกูกลับมาก่อนเถอะมึง กูไม่ง้อก็ได้ นังเมียไม่รักดี อีขี้ไพ่ อีแก่หนังยาน” แม้จะบ่นแต่ก็รีบตะครุบเงินจำนวนสี่สิบบาทนั้นราวกับทองคำมูลค่ามหาศาล ถึงอย่างไรก็ดีกว่าปล่อยให้ตัวเองต้องลงแดงตาย
นายบุญสุขเดินกอดขวดเหล้าที่ยังเหลือน้ำสีขาวเดินป่ายปัดออกไป ทำให้ผู้เป็นเมียเบ้หน้า เรื่องอื่นความจำของสามีเธอไม่ได้ดีนักแต่พอเรื่องของเมขลากลับจำแม่น ขนาดเธอยังลืมไปด้วยซ้ำว่าวันมะรืนเมขลาจะกลับมา ที่รู้ใช่ว่าลูกสาวคนสวยของเธอจะส่งข่าว แต่เพราะนงนวล เพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของเมขลาที่บังเอิญได้พูดคุยกันผ่านทางอินเทอร์เนตบอกเล่า
เฮอะ…นังลูกอกตัญญู พอได้ดีได้ผัวรวยเข้าหน่อยทำจองหองจะทิ้งแม่ทิ้งเชื้อ
“นังเมย์มันจะกลับจากนอกเหรอวะ หายไปตั้งหลายปี” เจ้ามือไพ่แจกไพ่แล้วถาม เจ้าตัวเพียงแต่พยักหน้าแล้วบอกสั้น ห้วน
“ฮื่อ”
“แกละวาสนาดี เป็นแค่อีตัว…เอ๊ย…ทำงานกลางคืน แต่ลูกสาวเรียนจบปริญญาแถมยังได้ไปเรียนต่อถึงเมืองนอก ได้ข่าวว่าได้ลูกเขยรวยด้วยนี่หว่า”
เมื่อเห็นตาเขียวๆ มองมาจึงเปลี่ยนชื่ออาชีพของมารศรีเสียใหม่พร้อมยกยอพลอยทำให้คนถูกตราหน้าว่าอีตัว อารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยหนึ่ง
“ก็รวย ก็ไอ้บริษัทกรุ๊ปๆ นั่นน่ะของเขาล่ะ”
“แบบนี้ต้องเรียกสินสอดซักล้าน” คนยกยอเสนอความคิดเห็นทำให้คนกำลังมือขึ้นค้อนตาแทบพลัดก่อนตบเข่าฉาดใหญ่
“ล้านเดียว! ล้านเดียวมันจะไปพออะไร สวยๆ อย่างนังเมย์มันจะต้องซักสิบล้าน ทองคำเครื่องเพชร บ้านรถยนต์ มันถึงจะคุ้ม”
“โห้…เดี๋ยวมันก็ชิ่งหนีไปหรอก”
“มันไม่กล้าหรอก รักหลงนังเมย์อย่างกับอะไรดี นังเมย์มันสวยเหมือนแม่ ที่สำคัญ…” คนพูดทำมือป้องปาก “ลีลาเด็ดเหมือนแม่”
“อันนั้นไม่รู้โว้ย..ข้าไม่เคยลอง”
“แล้วอยากลองไหมล่ะ” มารศรีมองตาหวานเยิ้ม คนถูกยั่วส่ายหน้าดิกทำให้หน้าหวานเยิ้มนั้นตึงก่อนตวาดแว๊ด “ทำไมยะ ฉันสวยกว่าอีแก่บ้านพี่ก็แล้วกัน”
“สารรูปพอกันละว๊า” คนพูดบอกแบบไม่อ้อมค้อมเรียกเสียงหัวเราะจากวงไพ่ได้ครืนใหญ่ จากนั้นใครอีกคนจึงแหย่ขึ้น
“นังเมขลามันสวยนะ สวยหยาดเยิ้มเหมือนนางงาม ถามจริงเถอะวะอีศรี มึงเบ่งมันออกมาจริงๆ เหรอวะ” คนถามทำหน้าไม่เชื่อ
“อ้าวอีนี่ มึงว่ากูไม่สวยเหรอวะ จะบอกให้นะโว้ยเมื่อก่อนนี้กูสวยสุดในซอย ที่ผับน่ะแขกที่ไหนๆ ก็เรียกหาแต่น้องมารศรีๆ นั่งดริ๊งคืนหนึ่งเป็นสิบ” เจ้าตัวอดีตคนเคยสวยแต่ปัจจุบันแถมให้ใครก็ไม่อยากจะเอาอวดด้วยความภาคภูมิใจ
“ก็มันไม่เหมือนพ่อเหมือนแม่นี่หว่า”
เมื่อก่อนใครๆ ในซอยนี้ก็พูดกันให้แซดว่านายบุญสุขไม่ใช่พ่อของเมขลา ดูเอาเถอะความสวยความเก่งรวมทั้งนิสัยใจคอไม่เห็นจะเหมือนใคร
“เอ๊ะนังพริ้ง อีเมย์มันลูกกู พี่บุญสุขก็พ่อมัน พูดมาก จั่วๆ” มารศรีละความสนใจเอาไว้เพียงเท่านั้น เธอเองมีลูกห้าคน มีลูกชายเกิดก่อนเมขลาคนหนึ่งแต่คนละพ่อ ดีที่พ่อมันเอาไปเลี้ยงเพราะปู่ย่าอยากได้หลานชาย แล้วก็มีเมขลาเข้าอีกคน
จริงๆ ก็ไม่ค่อยมั่นใจนักหรอกว่าบุญสุขเป็นพ่อมันจริงๆ หรือเปล่า ตอนนั้นเธออยู่กินกับบุญสุขก็จริงแต่บางคืนก็ออกไปกับแขกซึ่งผู้เป็นสามีก็ไม่ได้ว่าอะไร ดีเสียอีกที่เธอหาเงินมาให้ลงขวดเหล้าได้
จะใช่หรือเปล่าเธอเองไม่อยากคิดให้มันปวดหัว ถึงอย่างไรก็ดีกว่าให้ลูกถูกตราหน้าว่าไม่มีพ่อและจะให้ไปตามหาว่าใครเป็นเธอก็เห็นว่าไม่มีประโยชน์
หลังคลอดเมขลาแล้วเธอก็มีลูกอีกสามคนชายหนึ่งหญิงสอง วัยกำลังกินกำลังนอน แต่ก็เลี้ยงอย่างตามมีตามเกิด จะให้กลับไปนั่งดริ๊งเหมือนเก่าก็คงจะทำไม่ได้
ปัจจุบันนายบุญสุขทำงานเป็นยามที่บริษัทผลิตอะไหล่รถยนต์แห่งหนึ่ง หวิดจะถูกไล่ออกก็หลายทีเพราะขี้เมาจนเสียงาน
ส่วนเธอ…แลกๆ ก็ผันตัวจากเด็กนั่งดริ๊งมาทำหน้าที่หาเด็กสาวๆ สวยๆ ให้กับเสี่ยที่ผับ แต่ตอนหลังก็มาขายข้าวแกง ไปมาๆ ก็ยึดอาชีพเล่นไพ่หาเลี้ยงลูกเลี้ยงผัว บางวันก็ได้ บางวันก็เสีย แต่ก็ใช้ชีวิตให้หมดไปวันๆ ตายเมื่อไหร่ก็หมดกรรมเมื่อนั้น
เมขลานั้นเกิดมาจนก็จริง แต่ก็ทะเยอทะยานส่งเสียตัวเองจนเรียนจบมหาวิทยาลัยทั้งที่เธอแทบไม่ได้จุนเจืออะไรให้ แถมยังเรียนเก่งได้ไปถึงเมืองนอกเมืองนา มีผัวมหาเศรษฐีติดอันดับของประเทศ เป็นความหวังหนึ่งเดียวของบ้านที่คาดหวังจะลืมตาอ้าปากจากค่าสินสอด
ทว่า…เมขลาไม่ค่อยจะหันมาดูดำดูดีพ่อแม่และน้องๆ นัก ตั้งแต่ไปเมืองนอกสามปี มีจดหมายพร้อมเงินมาให้แค่ไม่กี่ครั้ง ทั้งที่ได้ดิบได้ดีออกขนาดนั้น
อกตัญญู…
เธอมักจะใช้คำนี้ในยามเรียกร้องเอาเงินจากผู้เป็นลูกสาว และที่ให้ไม่ใช่เพราะห่วงแม่ห่วงน้อง แต่ห่วงกลัวว่าเธอจะไปรังครวญว่าที่ลูกเขย
เฮอะ! ก็ลองมันไม่ให้ดูสิ
“แม่ หนูหิว” เด็กหญิงน้ำฟ้าขยับลุกจากที่นอนเก่าๆ ไม่ห่างจากวงไพ่ ข้างกายคือขวดนมเก่าๆ มีคราบเลอะ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ขี้ตาเขรอะ
“อะไรวะกินอยูแหม็บๆ นังแหว๋ว อยู่ไหนวะ หาอะไรให้อีฟ้ามันกินหน่อย” มารศรีตะโกนลั่น ตายังจับอยู่กับไพ่ตรงหน้า
“แม่ หนูหิว”
“เอ๊…นังฟ้านี่ยังไงรอหน่อยสิวะ เห็นไหมกูเสียเลย นังลูกล้างลูกผลาญ แล้วนี่อีแหว๋วไปไหน เรียกตั้งหลายหน เดี๋ยวเถอะมึง” มารศรีผุดลุก ถลกผ้าถุงเดินข้ามใครคนหนึ่งออกไป ชงนมผงแบบไม่สนใจสัดส่วนแล้วเขย่าๆ ก่อนยื่นให้เด็กหญิงวัยไม่เกินสี่ขวบลูกสาวคนเล็ก
“หนเดียวแม่ ไม่ได้เรียกหลายหน ฉันอ่านหนังสืออยู่ เรียกอยู่ได้” เจ้าของชื่อ ‘อีแหว๋ว’ เดินขึ้นบ้านมาทั้งชุดนักเรียนมัธยมต้น ถอนหายใจเมื่อเห็นสมาชิกวงไพ่นั่งกันหน้าสลอน อาชีพหลักของแม่ ที่บางวันแทบไม่มีเงินให้เธอไปโรงเรียน แต่ก็อาศัยเก็บที่แม่ให้ไว้เวลามือขึ้น แต่ต้องซ่อนไว้ให้ดีถ้าพ่อเห็นก็ลงขวดหมด
“เอาอีฟ้าไปไกลๆ เลยไป ร้องจะกินนม กูเลยพลอยเสีย”
“เรื่องอะไร ฉันอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องกันพอดี ให้ไอ้แสนสิมันไม่อยู่หรือไง” เด็กสาวโบ้ยไปให้น้องชาย
“ไม่เห็นหัวมันมาตั้งกะเช้า ไอ้นี่ก็อีกคน เลิกเรียนแทนที่จะอยู่บ้าน มาช่วยดูน้องไม่มีละ” มารศรีโบกมือไล่ลูกสาวแล้วเดินไปนั่งเล่นไพ่ต่อ
แหว๋วถอนหายใจออกมาอีกครั้ง นึกอิจฉาพี่สาวที่หลีกหนีสภาพแวดล้อมย่ำแย่นี่ไปเสียได้ เธอเองก็จะทำทุกทางเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องจมปลักแบบนี้เหมือนกัน
“เป็นอะไรที่รัก ไม่อยากกลับบ้านหรือ” ชายหนุ่มเดินมาสวมกอดจากทางด้านหลังแล้วหอมแก้มไปฟอดใหญ่ หญิงสาวยิ้มแหยๆ แล้วส่ายหน้าบอกตามตรง
“ไม่ค่ะ เมย์อยากอยู่ที่นี่กับคุณแบบนี้ตลอดไป” หญิงสาวเอียงตัวมาสวมกอดเขาแน่น เอื้อมใบหน้าไปจูบปลายคางสากแล้วระดมจูบไปทั่วหน้าจนเขาต้องรั้งเธอเอาไว้
“เดี๋ยวๆ ที่รัก เดี๋ยวก็จัดของไม่เสร็จหรอก”
“จัดของไม่เสร็จแต่อย่างอื่นเสร็จแทนไม่ดีหรือคะ” หญิงสาวกระซิบข้างหูแล้วเป่าลมร้อนๆ เข้าหาเขาจึงตวัดร่างสวยเข้ามาหาแล้วตะโบมจูบไปทั่วตัวจนร่างอวบอัดสีน้ำผึ้งอ่อนระทวย
“ดี” เป็นนานทีเดียวกว่าเขาจะถอนริมฝีปากออกมาตอบ เมขลาหัวเราะระรื่นแต่เบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนนั้นแล้วลุกขึ้นนั่ง
“พูดจริงนะคะรัฐ เมย์กลัวว่าหลังกลับเมืองไทย เรื่องระหว่างเรา…” เมขลาเสียงเครือ ครอบครัวเธอไม่ได้ร่ำรวย ไม่ได้เป็นลูกสาวผู้ดีไฮโซมาจากไหน ตรงข้ามแม่เธอเป็นอดีตโสเภณีที่อายุห่างจากเธอแค่สิบแปดปี ส่วนพ่อเป็นชายขี้เมาที่วันๆ ไม่ทำมาหากินนอกจากไถลูกไถเมีย
แล้วเธอ…ยังจะอยากกลับบ้านอยู่หรือ
กลับไปหาใคร?
“ไม่เอาน่าเมย์ คิดมากทำไมกัน เราสองคนรักกันอยู่ที่ไหนก็รักกันได้เหมือนเดิม ผมบอกแล้วไงว่าผมรักคุณ จะแต่งงานกับคุณ”
“แล้วครอบครัวคุณ…”
“ไม่มีปัญหาหรอกน่า ผมรักใครพ่อแม่ผมก็รักคนนั้นแหละ” เขาบอกอย่างมั่นใจพลอยทำให้หญิงสาวใจชื้นขึ้นมาได้บ้าง
แต่ก็นั่นแหละ คนที่ไม่เคยมีโลกในแง่ดีให้มองอย่างเธอย่อมคิดอะไรมากและลึกซึ้งกว่าคนที่เกิดมาร่ำรวย เกิดมาในสภาพแวดล้อมดีเยี่ยมเช่นเขา
“แล้วถ้ามันไม่ใช่แบบนั้นละคะ ถ้าท่านไม่ชอบเมย์ แล้วสั่งให้เราเลิกกัน” สุ้มเสียงเมขลาชักเครือ เธอรักสหรัฐมากเกินกว่าจะยอมปล่อยให้เป็นแบบนั้น ผู้ชายเพียบพร้อมอย่างเขา สหรัฐ นฤเบศบดินทร์ เธอจะปล่อยให้หลุดมือไปไม่ได้เป็นอันขาด
“ผมไม่ใช่เด็กๆ ที่จะถูกใครมาบังคับนะครับเมย์ ไม่เอาน่า…อย่าคิดมาก” มือหนาไล้ไปบนไหล่กลมกลึง ปลุกเร้าอารมณ์กันและกันขึ้นมาอีก เมื่อเห็นหญิงสาวยังทำหน้านิ่วจึงได้สอดฝ่ามือเข้าไปในสาบเสื้อเชิ้ตของเขาเองที่เธอสวมมันตั้งแต่เมื่อคืน
มือหนายุ่มย่ามสอดเข้าไปแล้วลูบไล้หยอกอินปทุมถันงามที่ดึงดันท้าทายให้เขาได้สัมผัสจากนั้นจึงนวดเฟ้นหนักมือขึ้นจนหญิงสาวต้องกัดริมฝีปากตัวเองแน่นเพื่อสกัดกั้นเสียงครางไม่ให้เล็ดลอดออกไปแล้วขยับสะโพกขึ้นมานั่งบนตักมือโอบต้นคอเขาไว้แล้วจิกลึกเมื่อชายหนุ่มเปลี่ยนจากฝ่ามือมาเป็นริมฝีปากร้อนๆ อย่างใคร่กระหายไม่รู้เบื่อ ทำให้หญิงสาวไม่อาจต้านทานแรงเร้านั้นได้จึงตอบสนองเขาอย่างหิวโหยเช่นกัน
เขาช่างเป็นผู้ชายที่เยี่ยมยอดที่สุด บทรักลีลาเร้าร้อนที่ไม่ว่าเธอจะมีเรื่องให้ทุกข์ร้อนอย่างไรเขาก็ทำให้เธอลืมสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง
สหรัฐเงยหน้ามายิ้มให้ทั้งปากทั้งตาแล้วเลื่อนใบหน้าขึ้นไปหาริมฝีปาก อีกมือก็ดึงเส้นผมนุ่มสวยให้แหงนไปด้านหลัง สองลิ้นโรมรันพันตูด้วยจูบเร่าร้อนเผาผลาญพละกำลังของกันและกัน เป็นนานกว่าที่เขาจะผลักเธอให้ล้มลงไปนอนบนเตียงแล้วทาบกายกำยำเข้าหา ปากทำงานมือสอดประสานด้วยการปลดสาบกระดุมออกทีละเม็ดอย่างรวดเร็วช่ำชอง
“รัฐ ได้โปรด”
เมื่อริมฝีปากเป็นอิสระเธอก็บอกวิงวอน ไม่รอให้เขาสั่งเรียวขางามก็แยกออกกว้าง ตาปรือ ชายหนุ่มจึงฝังแก่นกายเข้าหาหนักหน่วงรุนแรงเพราะรู้ดีว่าเธอไม่ชอบความนุ่มนวล
ทุกครั้งที่สะโพกสอบยกขึ้นแล้วกระแทกเข้ามาใหม่ร่างกายเมขลาไหวเฮือกด้วยแรงสะท้าน มือไม้เปะปะเหมือนคนกำลังจะขาดอากาศหายใจ แต่ก่อนที่เขาจะทำให้เธอไปถึงขอบสวรรค์หญิงสาวก็ยกมือขึ้นมากันเขาไว้แล้วผลักร่างหนาให้มานอนเบื้องล่างส่วนตัวเองขึ้นนั่งคร่อมแล้วจับแก่นกายกำยำที่เป็นฝ่ายรุกรานเธอเมื่อครู่เข้าหากลีบกายของตัวเอง
“เมย์ทำเองค่ะ” เธอบอกยิ้มๆ แล้ววางฝ่ามือไว้บนหน้าอกแกร่ง ครอบครองส่วนนั้นของเขาจนสุดทางแล้วยกสะโพกขึ้นลงช้าๆ เบาๆ อ้อยอิ่งทำให้เขาเป็นฝ่ายวิงวอนเธอบ้าง
“เมย์ อย่าแกล้งกันซี่”
ได้ยินเพียงเสียงหัวเราะของเมขลา จากนั้นเขาก็มึนเมาไปกับจังหวะเร่าร้อนของเธอเมื่อเมขลาเร่งจังหวะถี่เร็วตามแรงอารมณ์ที่ลุกโชน เสียงครางดังสลับกันไปมาก่อนที่เกมรักจะสิ้นสุดลง หญิงสาวจึงยอมทิ้งตัวลงมานอนเคียงข้าง สีหน้าสุขสม
“คุณเป็นผู้หญิงที่เยี่ยมยอดที่สุดเลยเมย์ ให้ตายเถอะผมจะขาดคุณได้ยังไง”
“เมย์ตั้งใจปรนเปรอให้คุณขาดเมย์ไม่ได้นี่คะ” หญิงสาวซุกใบหน้าเข้าหา เขาร้อนแรง เธอเองก็ร้อนเร่า เหมือนไฟกับน้ำมันที่พร้อมจะติดพรึ่บในทันทีที่อยู่ใกล้กัน
“แค่นี้ก็หลงจะแย่”
“อย่าลืมสัญญาที่ให้ไว้กับเมย์นะคะ ว่าคุณจะรักและแต่งงานกับเมย์คนเดียว”
“แน่นอนสิจ๊ะ ผมรักคุณขนาดนี้ไม่แต่งกับคุณแล้วจะให้แต่งกับใคร” เขาให้คำมั่น เท่านั้นหญิงสาวก็ยิ้มอย่างเป็นสุข
สหรัฐ นฤเบศบดินทร์ เขาเท่านั้นที่จะฉุดเธอให้ขึ้นมาจากน้ำครำ สลัมที่เต็มไปด้วยน้ำเน่าน่าสะอิดสะเอียน สลัมที่ตัวและหัวใจของเธอไม่คิดหวนกลับไป
มารศรี อดีตโสเภณีที่ปีนี้อายุเลยเลขสี่ไปไม่มาก แต่ทว่าดูทรุดโทรมเกินกว่าวัย เหตุเพราะใช้ร่างกายมาหนักเกินคุ้ม นางสวมเสื้อคอกระเช้าสีชมพูซีดกับผ้าถุงลายดอก ผมยาวเพราะไม่มีเวลาเข้าร้านตัดผมม้วนหนีบด้วยกิ๊บเอาไว้ลวกๆ ทำให้ลูกผมตกลงมากระเซอะกระเซิง ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวก็หาใส่ใจไม่
“จั่วเร็วๆ สิว๊า” เจ้าตัวบ่นเพราะกำลังมือขึ้น บนตักมีธนบัตรใบละร้อยและใบละยี่สิบอยู่หลายใบ ทำให้ใครคนหนึ่งที่นั่งดวดเหล้าขาวมาตั้งแต่เช้ามองตาเป็นมัน ก่อนปัดขวดเหล้าเปล่ากลิ้งไปติดกับผนังแล้วยักเย้ยักยันลุกขึ้น เซไปมาแต่ยังอุตส่าห์พาร่างผอมแห้งจนหาเนื้อหนังแทบไม่เจอมาถึงเป้าหมาย
“อีศรี เอาเงินมาให้กูซื้อเหล้าซักร้อยสิวะ”
“ไม่มี” มารศรีผินใบหน้าแห้งๆ เพราะไม่มีเวลาใส่ใจอะไรนอกจากเล่นไพ่มาบอก มือรวบกองธนบัตรมายัดเข้าไปในเสื้อชั้นในมือสองราคาถูก แต่ฝ่ายนั้นหรือจะยอมง่ายๆ
“ไม่มียังไงเต็มตัก คิดตอแหลกูเหรอมึง”
“นี่มันเงินกู มึงอย่ายุ่ง ได้มาก็ลงขวด มึงอยากได้ก็หาเอง”
“มึงเป็นเมียกูนะอีศรี หน็อย…มีสุขแล้วร่วมเสพ พอมีทุกข์มึงจะชิ่งหนีเหรอวะ” นายบุญสุข ชายร่างผอมสวมกางเกงชาวเลผ้าฝ้ายตัวเดียวไม่สวมเสื้อ แม้อายุจะแค่สี่สิบปลายๆ แต่ผมหงอกเต็มหัว ตาถลน มือเหี่ยวๆ เงื้อขึ้นหมายจะฟาดใบหน้าตอบนั้นให้หนำใจ
“โว๊ย…อย่ามาทะเลาะกันในวงไพ่ได้ไหมวะ คนกำลังมือขึ้น ซวยฉิบ” ใครคนหนึ่งในวงไพ่บ่นขึ้น มารศรีกำลังมือขึ้นยังไม่อยากให้เลิกราจึงควักธนบัตรสีเขียวสองใบมาปาใส่หน้าชายที่เพิ่งอ้างตัวว่าเป็นสามี ผู้มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้านของเธอ
“เอาไป แล้วไสหัวไปให้พ้นบ้านกูเลยนะ แดกเหล้าให้ตายคาขวดไปเลยยิ่งดี”
“สี่สิบ! ถุย…แล้วจะให้กูกินจนถึงเย็น รอให้ลูกสาวกูกลับมาก่อนเถอะมึง กูไม่ง้อก็ได้ นังเมียไม่รักดี อีขี้ไพ่ อีแก่หนังยาน” แม้จะบ่นแต่ก็รีบตะครุบเงินจำนวนสี่สิบบาทนั้นราวกับทองคำมูลค่ามหาศาล ถึงอย่างไรก็ดีกว่าปล่อยให้ตัวเองต้องลงแดงตาย
นายบุญสุขเดินกอดขวดเหล้าที่ยังเหลือน้ำสีขาวเดินป่ายปัดออกไป ทำให้ผู้เป็นเมียเบ้หน้า เรื่องอื่นความจำของสามีเธอไม่ได้ดีนักแต่พอเรื่องของเมขลากลับจำแม่น ขนาดเธอยังลืมไปด้วยซ้ำว่าวันมะรืนเมขลาจะกลับมา ที่รู้ใช่ว่าลูกสาวคนสวยของเธอจะส่งข่าว แต่เพราะนงนวล เพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของเมขลาที่บังเอิญได้พูดคุยกันผ่านทางอินเทอร์เนตบอกเล่า
เฮอะ…นังลูกอกตัญญู พอได้ดีได้ผัวรวยเข้าหน่อยทำจองหองจะทิ้งแม่ทิ้งเชื้อ
“นังเมย์มันจะกลับจากนอกเหรอวะ หายไปตั้งหลายปี” เจ้ามือไพ่แจกไพ่แล้วถาม เจ้าตัวเพียงแต่พยักหน้าแล้วบอกสั้น ห้วน
“ฮื่อ”
“แกละวาสนาดี เป็นแค่อีตัว…เอ๊ย…ทำงานกลางคืน แต่ลูกสาวเรียนจบปริญญาแถมยังได้ไปเรียนต่อถึงเมืองนอก ได้ข่าวว่าได้ลูกเขยรวยด้วยนี่หว่า”
เมื่อเห็นตาเขียวๆ มองมาจึงเปลี่ยนชื่ออาชีพของมารศรีเสียใหม่พร้อมยกยอพลอยทำให้คนถูกตราหน้าว่าอีตัว อารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยหนึ่ง
“ก็รวย ก็ไอ้บริษัทกรุ๊ปๆ นั่นน่ะของเขาล่ะ”
“แบบนี้ต้องเรียกสินสอดซักล้าน” คนยกยอเสนอความคิดเห็นทำให้คนกำลังมือขึ้นค้อนตาแทบพลัดก่อนตบเข่าฉาดใหญ่
“ล้านเดียว! ล้านเดียวมันจะไปพออะไร สวยๆ อย่างนังเมย์มันจะต้องซักสิบล้าน ทองคำเครื่องเพชร บ้านรถยนต์ มันถึงจะคุ้ม”
“โห้…เดี๋ยวมันก็ชิ่งหนีไปหรอก”
“มันไม่กล้าหรอก รักหลงนังเมย์อย่างกับอะไรดี นังเมย์มันสวยเหมือนแม่ ที่สำคัญ…” คนพูดทำมือป้องปาก “ลีลาเด็ดเหมือนแม่”
“อันนั้นไม่รู้โว้ย..ข้าไม่เคยลอง”
“แล้วอยากลองไหมล่ะ” มารศรีมองตาหวานเยิ้ม คนถูกยั่วส่ายหน้าดิกทำให้หน้าหวานเยิ้มนั้นตึงก่อนตวาดแว๊ด “ทำไมยะ ฉันสวยกว่าอีแก่บ้านพี่ก็แล้วกัน”
“สารรูปพอกันละว๊า” คนพูดบอกแบบไม่อ้อมค้อมเรียกเสียงหัวเราะจากวงไพ่ได้ครืนใหญ่ จากนั้นใครอีกคนจึงแหย่ขึ้น
“นังเมขลามันสวยนะ สวยหยาดเยิ้มเหมือนนางงาม ถามจริงเถอะวะอีศรี มึงเบ่งมันออกมาจริงๆ เหรอวะ” คนถามทำหน้าไม่เชื่อ
“อ้าวอีนี่ มึงว่ากูไม่สวยเหรอวะ จะบอกให้นะโว้ยเมื่อก่อนนี้กูสวยสุดในซอย ที่ผับน่ะแขกที่ไหนๆ ก็เรียกหาแต่น้องมารศรีๆ นั่งดริ๊งคืนหนึ่งเป็นสิบ” เจ้าตัวอดีตคนเคยสวยแต่ปัจจุบันแถมให้ใครก็ไม่อยากจะเอาอวดด้วยความภาคภูมิใจ
“ก็มันไม่เหมือนพ่อเหมือนแม่นี่หว่า”
เมื่อก่อนใครๆ ในซอยนี้ก็พูดกันให้แซดว่านายบุญสุขไม่ใช่พ่อของเมขลา ดูเอาเถอะความสวยความเก่งรวมทั้งนิสัยใจคอไม่เห็นจะเหมือนใคร
“เอ๊ะนังพริ้ง อีเมย์มันลูกกู พี่บุญสุขก็พ่อมัน พูดมาก จั่วๆ” มารศรีละความสนใจเอาไว้เพียงเท่านั้น เธอเองมีลูกห้าคน มีลูกชายเกิดก่อนเมขลาคนหนึ่งแต่คนละพ่อ ดีที่พ่อมันเอาไปเลี้ยงเพราะปู่ย่าอยากได้หลานชาย แล้วก็มีเมขลาเข้าอีกคน
จริงๆ ก็ไม่ค่อยมั่นใจนักหรอกว่าบุญสุขเป็นพ่อมันจริงๆ หรือเปล่า ตอนนั้นเธออยู่กินกับบุญสุขก็จริงแต่บางคืนก็ออกไปกับแขกซึ่งผู้เป็นสามีก็ไม่ได้ว่าอะไร ดีเสียอีกที่เธอหาเงินมาให้ลงขวดเหล้าได้
จะใช่หรือเปล่าเธอเองไม่อยากคิดให้มันปวดหัว ถึงอย่างไรก็ดีกว่าให้ลูกถูกตราหน้าว่าไม่มีพ่อและจะให้ไปตามหาว่าใครเป็นเธอก็เห็นว่าไม่มีประโยชน์
หลังคลอดเมขลาแล้วเธอก็มีลูกอีกสามคนชายหนึ่งหญิงสอง วัยกำลังกินกำลังนอน แต่ก็เลี้ยงอย่างตามมีตามเกิด จะให้กลับไปนั่งดริ๊งเหมือนเก่าก็คงจะทำไม่ได้
ปัจจุบันนายบุญสุขทำงานเป็นยามที่บริษัทผลิตอะไหล่รถยนต์แห่งหนึ่ง หวิดจะถูกไล่ออกก็หลายทีเพราะขี้เมาจนเสียงาน
ส่วนเธอ…แลกๆ ก็ผันตัวจากเด็กนั่งดริ๊งมาทำหน้าที่หาเด็กสาวๆ สวยๆ ให้กับเสี่ยที่ผับ แต่ตอนหลังก็มาขายข้าวแกง ไปมาๆ ก็ยึดอาชีพเล่นไพ่หาเลี้ยงลูกเลี้ยงผัว บางวันก็ได้ บางวันก็เสีย แต่ก็ใช้ชีวิตให้หมดไปวันๆ ตายเมื่อไหร่ก็หมดกรรมเมื่อนั้น
เมขลานั้นเกิดมาจนก็จริง แต่ก็ทะเยอทะยานส่งเสียตัวเองจนเรียนจบมหาวิทยาลัยทั้งที่เธอแทบไม่ได้จุนเจืออะไรให้ แถมยังเรียนเก่งได้ไปถึงเมืองนอกเมืองนา มีผัวมหาเศรษฐีติดอันดับของประเทศ เป็นความหวังหนึ่งเดียวของบ้านที่คาดหวังจะลืมตาอ้าปากจากค่าสินสอด
ทว่า…เมขลาไม่ค่อยจะหันมาดูดำดูดีพ่อแม่และน้องๆ นัก ตั้งแต่ไปเมืองนอกสามปี มีจดหมายพร้อมเงินมาให้แค่ไม่กี่ครั้ง ทั้งที่ได้ดิบได้ดีออกขนาดนั้น
อกตัญญู…
เธอมักจะใช้คำนี้ในยามเรียกร้องเอาเงินจากผู้เป็นลูกสาว และที่ให้ไม่ใช่เพราะห่วงแม่ห่วงน้อง แต่ห่วงกลัวว่าเธอจะไปรังครวญว่าที่ลูกเขย
เฮอะ! ก็ลองมันไม่ให้ดูสิ
“แม่ หนูหิว” เด็กหญิงน้ำฟ้าขยับลุกจากที่นอนเก่าๆ ไม่ห่างจากวงไพ่ ข้างกายคือขวดนมเก่าๆ มีคราบเลอะ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ขี้ตาเขรอะ
“อะไรวะกินอยูแหม็บๆ นังแหว๋ว อยู่ไหนวะ หาอะไรให้อีฟ้ามันกินหน่อย” มารศรีตะโกนลั่น ตายังจับอยู่กับไพ่ตรงหน้า
“แม่ หนูหิว”
“เอ๊…นังฟ้านี่ยังไงรอหน่อยสิวะ เห็นไหมกูเสียเลย นังลูกล้างลูกผลาญ แล้วนี่อีแหว๋วไปไหน เรียกตั้งหลายหน เดี๋ยวเถอะมึง” มารศรีผุดลุก ถลกผ้าถุงเดินข้ามใครคนหนึ่งออกไป ชงนมผงแบบไม่สนใจสัดส่วนแล้วเขย่าๆ ก่อนยื่นให้เด็กหญิงวัยไม่เกินสี่ขวบลูกสาวคนเล็ก
“หนเดียวแม่ ไม่ได้เรียกหลายหน ฉันอ่านหนังสืออยู่ เรียกอยู่ได้” เจ้าของชื่อ ‘อีแหว๋ว’ เดินขึ้นบ้านมาทั้งชุดนักเรียนมัธยมต้น ถอนหายใจเมื่อเห็นสมาชิกวงไพ่นั่งกันหน้าสลอน อาชีพหลักของแม่ ที่บางวันแทบไม่มีเงินให้เธอไปโรงเรียน แต่ก็อาศัยเก็บที่แม่ให้ไว้เวลามือขึ้น แต่ต้องซ่อนไว้ให้ดีถ้าพ่อเห็นก็ลงขวดหมด
“เอาอีฟ้าไปไกลๆ เลยไป ร้องจะกินนม กูเลยพลอยเสีย”
“เรื่องอะไร ฉันอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องกันพอดี ให้ไอ้แสนสิมันไม่อยู่หรือไง” เด็กสาวโบ้ยไปให้น้องชาย
“ไม่เห็นหัวมันมาตั้งกะเช้า ไอ้นี่ก็อีกคน เลิกเรียนแทนที่จะอยู่บ้าน มาช่วยดูน้องไม่มีละ” มารศรีโบกมือไล่ลูกสาวแล้วเดินไปนั่งเล่นไพ่ต่อ
แหว๋วถอนหายใจออกมาอีกครั้ง นึกอิจฉาพี่สาวที่หลีกหนีสภาพแวดล้อมย่ำแย่นี่ไปเสียได้ เธอเองก็จะทำทุกทางเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องจมปลักแบบนี้เหมือนกัน
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ส.ค. 2556, 22:16:59 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 ส.ค. 2556, 22:16:59 น.
จำนวนการเข้าชม : 3492
| << ตอนที่ 2 100% | ตอนที่ 4 40% >> |