สะใภ้ตีทะเบียน (เทเรน่า)
'สหรัฐ นฤเบศบดินทร์’ นักธุรกิจหนุ่มผู้เป็นเจ้าของบริษัทตกแต่งภายในระดับประเทศ
ต้องเดือดเป็นไฟ เมื่อมารดาที่เคยตามใจลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมาตลอดชีวิต
จู่ๆก็มาตั้งแง่รังเกียจคนรักของเขาราวกับเธอเป็นขยะโสโครก
แต่กลับเจ้ากี้เจ้าการ ยัดเยียดผู้หญิงหน้าตาจืดชืด ไร้รสชาติให้มาเป็นเมียเขา
แถมผู้หญิงคนนั้นยังเป็น ‘นังเด็กโรคจิต’ ที่คอยแอบมองเขาด้วยสายตาน่าขนลุกเมื่อหลายปีก่อน
ที่สำคัญมารดาของเขาจะรู้หรือเปล่าว่าตัวจริงของแม่สาวหน้าซื่อ ว่าที่ลูกสะใภ้คนดี
ไม่ใช่นางฟ้าชุดขาวอย่างที่คิด... หากแต่เป็นผู้หญิงใจแตก ที่ผ่านผู้ชายมาแล้วเป็นร้อย
ถึงจะน่าขยะแขยงแค่ไหน แต่เพื่อให้มารดาได้ตาสว่างเสียที
เขานี่แหละจะใช้ความหนุ่มแน่นของตัวเอง
พิสูจน์ความคาวและตีแผ่ความกร้านโลกของเธอออกมาให้ได้รับรู้กันไป
เหตุผลที่นางพยาบาลสาวผู้อ่อนหวานและเรียบร้อยอย่าง ‘น้ำลิน’
ยอมเข้ามาใกล้ชิดกับสหรัฐตามความต้องการของเพื่อนมารดา
นั่นเป็นเพราะชายหนุ่มคือ ‘ความรักครั้งแรก’ ที่เธอเฝ้าใฝ่ฝันมาตั้งแต่ยังเรียนชั้นมัธยม
แต่เมื่อได้รู้ตัวจริงว่าเทพบุตรในฝันกลับกลายเป็นซาตานนิสัยทราม
ที่ทั้งปากร้าย เอาแต่ใจ และคอยแต่จะหาเรื่องแดกดันเธออย่างหยาบคายเจ็บแสบอยู่เสมอ
แล้วคนที่ดูอ่อนแอแต่ภายนอกอย่างน้ำลินมีหรือจะยอมถูกเขารังแกอยู่ข้างเดียว
ยิ่งเคยรักมากเท่าไหร่ พอกลายเป็นความเกลียดมันก็ยิ่งมากขึ้นเป็นทบเท่าทวีคูณ
และหญิงสาวก็ตั้งใจเอาไว้แล้ว ว่าต่อไปนี้ถ้าเขาร้ายมา เธอจะร้ายกลับ... ถ้าด่ามา จะตบกลับ...
เธอจะขอยืนงัดข้อ ท้าชนกับผู้ชายจิตใจเสื่อมคนนั้นด้วยคำว่าศักดิ์ศรีและเกียรติยศ!
ต้องเดือดเป็นไฟ เมื่อมารดาที่เคยตามใจลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมาตลอดชีวิต
จู่ๆก็มาตั้งแง่รังเกียจคนรักของเขาราวกับเธอเป็นขยะโสโครก
แต่กลับเจ้ากี้เจ้าการ ยัดเยียดผู้หญิงหน้าตาจืดชืด ไร้รสชาติให้มาเป็นเมียเขา
แถมผู้หญิงคนนั้นยังเป็น ‘นังเด็กโรคจิต’ ที่คอยแอบมองเขาด้วยสายตาน่าขนลุกเมื่อหลายปีก่อน
ที่สำคัญมารดาของเขาจะรู้หรือเปล่าว่าตัวจริงของแม่สาวหน้าซื่อ ว่าที่ลูกสะใภ้คนดี
ไม่ใช่นางฟ้าชุดขาวอย่างที่คิด... หากแต่เป็นผู้หญิงใจแตก ที่ผ่านผู้ชายมาแล้วเป็นร้อย
ถึงจะน่าขยะแขยงแค่ไหน แต่เพื่อให้มารดาได้ตาสว่างเสียที
เขานี่แหละจะใช้ความหนุ่มแน่นของตัวเอง
พิสูจน์ความคาวและตีแผ่ความกร้านโลกของเธอออกมาให้ได้รับรู้กันไป
เหตุผลที่นางพยาบาลสาวผู้อ่อนหวานและเรียบร้อยอย่าง ‘น้ำลิน’
ยอมเข้ามาใกล้ชิดกับสหรัฐตามความต้องการของเพื่อนมารดา
นั่นเป็นเพราะชายหนุ่มคือ ‘ความรักครั้งแรก’ ที่เธอเฝ้าใฝ่ฝันมาตั้งแต่ยังเรียนชั้นมัธยม
แต่เมื่อได้รู้ตัวจริงว่าเทพบุตรในฝันกลับกลายเป็นซาตานนิสัยทราม
ที่ทั้งปากร้าย เอาแต่ใจ และคอยแต่จะหาเรื่องแดกดันเธออย่างหยาบคายเจ็บแสบอยู่เสมอ
แล้วคนที่ดูอ่อนแอแต่ภายนอกอย่างน้ำลินมีหรือจะยอมถูกเขารังแกอยู่ข้างเดียว
ยิ่งเคยรักมากเท่าไหร่ พอกลายเป็นความเกลียดมันก็ยิ่งมากขึ้นเป็นทบเท่าทวีคูณ
และหญิงสาวก็ตั้งใจเอาไว้แล้ว ว่าต่อไปนี้ถ้าเขาร้ายมา เธอจะร้ายกลับ... ถ้าด่ามา จะตบกลับ...
เธอจะขอยืนงัดข้อ ท้าชนกับผู้ชายจิตใจเสื่อมคนนั้นด้วยคำว่าศักดิ์ศรีและเกียรติยศ!
Tags: นิยายรัก สาริน ลินิน เทเรน่า
ตอน: ตอนที่ 4 40%
น้ำลินทำหน้าแปลกๆ หลังกดวางสายจากมณีจันทร์ สีหน้าของเพื่อนสนิททำให้แสงทองวางมือจากการถอดหมวกและกิ๊บออกจากผม เธอเพิ่งลงเวรเช้ามา ในขณะที่น้ำลินมีขึ้นตอนดึกและนอนอิ่มมาทั้งวัน แต่สีหน้ากลับดูหม่นๆ เหมือนคนอดนอน
“ลงเวรมาแล้วนอนไม่หลับเหรอ”
“เปล่าหรอก หลับทั้งวันเลย เมื่อคืนยุ่งมาก มีแอดมิดต่อกันตั้งสามเคส”
“อ้าว…แล้วทำไมทำหน้าเหมือนคนอดหลับอดนอนอย่างนั้นละจ๊ะ เดี๋ยวก็ขึ้นเวรไม่ไหวหรอก” แสงทองกระเซ้าขึ้นก่อนมองไปที่โทรศัพท์ “หรือว่าทะเลาะกับพี่หมวด”
“เปล่าซะหน่อย ป้ามณีโทรมา” เธอบอกสั้นๆ ไม่ขยายความ
“ป้ามณี? เพื่อนแม่เธอที่ว่าสนิทกันมากๆ นะเหรอ”
“ใช่ พรุ่งนี้พี่รั…ลูกชายเขาจะกลับมา เขาอยากให้เราไปที่บ้าน” หญิงสาวบอกแล้วถอนหายใจ เธอยังไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับสหรัฐในยามนี้
“ก็ไปสิ ไม่เห็นจะต้องคิดอะไร”
“ก็…” น้ำลินขยับปากเหมือนจะพูดแต่แล้วก็เปลี่ยนใจ “เรายังไม่อยากไป”
“งั้นก็ปฏิเสธไป อ้างว่าขึ้นเวรอะไรก็ได้นี่นา” แสงทองยักไหล่ แม้จะสนิทสนมกันมากแต่ผู้เป็นเพื่อนก็ไม่เคยปริปากบอกความรู้สึกที่มีต่อสหรัฐให้ฟัง ตัวเธอเองรู้แค่ว่าเพื่อนมีนายตำรวจหนุ่มยศร้อยโทอย่างวริศเท่านั้นที่เข้ามาขายขนมจีบแต่จนป่านนี้ความสัมพันธ์ก็ดูจะไม่มีอะไรคืบหน้า
“พรุ่งนี้ไปไม่ได้ก็วันหลังอยู่ดี”
“เอ๊ะ…ต้องมีอะไรแน่ๆ ทำไมต้องทำหน้าทุกข์ร้อนแบบนั้น” แสงทองขยับเข้ามาใกล้ ชะโงกหน้าลงไปใกล้เข้าอีกเมื่อเพื่อนยังเฉย “บอกมา”
“บ้า ไม่มีอะไร ไปอาบน้ำได้แล้ว เชื้อโรคฟุ้งเต็มห้อง” น้ำลินบ่ายเบี่ยง แต่มีหรือที่คนอย่างแสงทองจะยอมง่ายๆ จึงขยับไปนั่งบนเตียงทั้งชุดฟอร์มที่ผจญกับเชื้อโรคมาทั้งวัน
“ถ้าเธอไม่บอกฉันจะเอาเชื้อทีบีมาปล่อยบนที่นอนเธอเดี๋ยวนี้แหละ บอกมาว่าทำไมจะต้องกังวลขนาดนั้น อย่าบอกนะว่าลูกชายป้ามณีของเธอปากหนาหูตาเถิก ขี้เหร่เหลือรับจนเธอไม่อยากไปเห็นหน้า” แสงทองคาดเดา ฝ่ามือเรียวจึงหยิกหมับไปบนต้นแขน
“ใครบอก พี่รัฐเป็นผู้ชายที่หล่อและดูดีมากต่างหากล่ะ” คำแก้ตัวของเพื่อนกับแววตาเป็นประกายผ่องๆ ยามพูดถึงบุคคลที่สามทำให้แสงทองหลิ่วตา
“พิรุธ เธอชอบเขาใช่ไหม”
“บ้า ไม่ใช่นะ” น้ำลินปฏิเสธพัลวันแต่ไม่ยอมสบตาแถมสองข้างแก้มยังฉาดสีแดงเข้าอีก เผยพิรุธออกมาให้คนช่างสังเกตอย่างแสงทองจับได้
“ต้องใช่แน่ เธอชอบผู้ชายคนนั้น ว๊าวๆ อยากเห็นหน้าค่าตา ไปด้วยได้ไหมอ่ะ พรุ่งนี้หยุด” เจ้าตัวร่ำร้อง ทำหน้าตื่นเต้นอยากจะเห็นหน้าผู้ชายที่ทำให้ผู้หญิงหัวใจเย็นชาอย่างน้ำลินหลงรักได้ ดูซิว่าจะหล่อเหลาซักแค่ไหน มากกว่าหมวดวริศที่เธอเองก็แอบเชียร์จนแทบขาดใจ แต่คงจะขาดใจตายไปซะเปล่าๆ เพราะแววตาของน้ำลินยามพูดถึงหมวดวริศช่างแตกต่างจากยามนี้โดยสิ้นเชิง
“ไม่มีอะไรจริงๆ”
“ถ้าเธอไม่พูดความจริงกับฉัน ฉันจะถือว่าต่อแต่นี้ไปเราสองคนไม่ใช่เพื่อนรักกัน ฉันจะไม่พูดกับเธออีกเลย” แสงทองทำเป็นปึงปังลุกจากเตียงไปยืนเช็ดเครื่องสำอางออกจากใบหน้า ไม่พูดไม่ยิ้มแต่ตาคอยชำเลืองว่าน้ำลินจะว่าอย่างไร
และก็ได้ผลเมื่อคนไม่รู้เท่าทันเต้นไปตามเกม รีบลุกขึ้นมาหา
“แสง อย่าโกรธฉันสิ ไม่มีอะไรเลยจริงๆ”
“….” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จากคนขี้งอน หญิงสาวจึงถอนหายใจหนักหน่วง
“ก็ได้ๆ ยอมบอกก็ได้ ฉ…ฉันชอบพี่รัฐ”
เท่านั้นคนที่ยืนทำหน้าบูดก็ยิ้มกว้าง กว้างจนน่าหมั่นไส้ พลอยทำให้คนเพิ่งสารภาพความจริงไปหน้าแดงก่ำ ทั้งโกรธ ทั้งอาย
“ยัยแสง เธอแกล้งฉันเหรอ”
“ก็ใช่นะสิ เธอกับฉันคบกันมาตั้งสี่ปี ฉันคงไม่โกรธจนไม่ยอมพูดด้วยกับเรื่องแค่นี้หรอก” แสงทองยักคิ้วแล้วหลิ่วตาล้อเลียน
“ฮันแน่…แอบมีความรักก็ไม่ยอมบอกเพื่อน ไอ้เรารึก็เชียร์พี่หมวดจนหืดจะขึ้นคอตาย ถึงว่าสิยุเท่าไหร่ก็ยุไม่ขึ้นซักที”
“ฉันกับพี่วริศไม่ได้เป็นอะไรกัน ฉันคิดกับเขาแค่พี่ชายคนหนึ่งเท่านั้น” น้ำลินเสียงอ่อย
“เธอไม่คิดแต่พี่วริศน่ะคิดไปเต็มๆ ตั้งกี่ปีมาแล้วล่ะที่เขาตามจีบ น่าสงสาร สุดท้ายก็แห้วรับประทาน ถูกตาอยู่คว้าพุงเพียวๆ ไปกิน”
“บ้า ยังไม่ได้กินซักหน่อย อีกอย่างพี่รัฐเขาก็ไม่ได้คิดอะไรกับฉันหรอก ก็แค่…แอบหลงรักเขาข้างเดียว” คราวนี้น้ำลินเสียงเครือ ใบหน้าหวานเปลี่ยนเป็นเศร้าซึม ดวงตาแสนเศร้ามีหยาดน้ำใสแล่นมาคลอคลองจวนหล่นแหะจนแม้แต่แสงทองยังตกใจ
“ลิน!”
“ไม่มีอะไรๆ ไปอาบน้ำได้แล้ว เพิ่งลงเวรมาไม่ใช่เหรอ” คนขี้แยตัดบท แต่แสงทองวางมือทาบไปบนหัวไหล่ จ้องตาก่อนถาม
“แกหลงรักเขาข้างเดียวเหรอ”
น้ำลินกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ แววตาขมขื่น
“ใช่…เขาไม่รู้หรอกว่าฉันคิดอะไร หรือถึงรู้เขาก็คงไม่สนใจ ผู้ชายอย่างเขาไม่มีวันสนใจผู้หญิงอย่างฉันหรอก จืดชืดว่าไหม” สุ้มเสียงคนพูดมีนัยประชดประชันตัวเอง แสงทองจึงเชยคางเพื่อนรักขึ้นมาสบตา
“ใครหน้าไหนมันว่าเธอจืดชืด ฉันจะไปต่อยปากมันเดี๋ยวนี้”
“บ้า ไปได้แล้ว” หญิงสาวผลักเพื่อนรักออกห่างตัวแล้วคว้าหนังสือนวนิยายออกไปนอนอ่านบนเก้าอี้นวมติดหน้าต่าง เบื้องล่างเป็นสนามหญ้ามีดอกไม้พอให้สบายตา นานๆ ทีถึงจะมีเวลาว่างแบบนี้ ทว่าตัวอักษรจากนวนิยายเล่มโปรดไม่ซึมซับเข้าสมอง ท้ายสุดจึงต้องยกเลิก
ภายในสนามบินสุวรรณภูมิ ครอบครัวนฤเบศบดินทร์มายืนรอสหรัฐ บุตรชายคนโตผู้จะสืบทอดกิจการของ เอ็นบีกรุ๊ปทั้งหมดกันอย่างพร้อมเพรียง โดยเฉพาะสโรชานั้นสนิทสนมกับผู้เป็นพี่ชายมากกว่าสมิตาพี่สาวจึงยืนชะเง้อคอยาวมองทางด้านผู้โดยสารขาออก
“นั่นไง มาแล้ว” เด็กสาวชี้มือแล้วปรี่เข้าไปหาพลางส่งเสียงเรียก “พี่รัฐ”
ชายหนุ่มอ้าแขนรับเมื่อสโรชาโผเข้าสู่อ้อมกอดแข็งแรงนั้นอย่างสุดแสนคิดถึง ชายหนุ่มขยี้ผมน้องสาวคนเล็กที่ดูจะขี้อ้อนมากกว่าใครจนคนเป็นน้องหน้ายุ่ง
“อุตส่าห์ไดร์ผมมา”
“อะไรกันเรา เป็นเด็กเป็นเล็กหัดทำเผ้าทำผมกับเขาแล้วหรือ”
“พี่รัฐน่ะ ชอบว่าบัวเป็นเด็กอยู่ได้ บัวอายุสิบห้าแล้วนะคะ เป็นสาวเต็มตัว” สโรชาว่าแล้วเอื้อมหน้าเข้าไปใกล้หู “บัวมีแฟนแล้วด้วยนะ”
“ฮื้อ..” สหรัฐเลิกคิ้ว ยังไม่ทันจะอ้าปากถามอะไรพ่อแม่รวมทั้งสมิตาก็เดินเข้ามาหา
“กระซิบอะไรกัน”
“ยัยบัวเขาบอกผมว่า…” สหรัฐขยับปากจะพูด สโรชาจึงตะปบปากพี่ชายเอาไว้ ขยิบตาไม่ให้พูด ชายหนุ่มจึงหัวเราะขึ้น “คิดถึงพี่ชายคนนี้มากครับ”
“ก็ใช่นะสิ ยัยบัวมันจะสนิทกับใครนอกจากรัฐ” มณีจันทร์สวมกอดลูกชายแนบแน่น ชายหนุ่มสอดแขนตอบเมื่อผลักออกมาแล้วจึงหันมาหาสนันต์
“ผมพร้อมจะกลับมาสืบทอดกิจการของพ่อแล้วครับ”
“ดีมากลูก พ่อภูมิใจในตัวแกมาก รู้ไหมว่าใครๆ ที่แกเคยออกแบบงานให้ต่างก็รอให้แกกลับมา” สนันต์ตบไหล่บุตรชาย สายตาที่ทอดมองลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเต็มไปด้วยความชื่นชม สหรัฐ ไม่เคยทำอะไรให้พ่อกับแม่ผิดหวัง เขาคือความภูมิใจสูงสุดของนฤเบศบดินทร์
ชายหนุ่มทักทายถามไถ่กับพ่ออีกสองสามประโยคจึงเบือนสายตามามองสมิตา หญิงสาวยกมือไหว้ผู้เป็นพี่ชายแล้วสวมกอดหลวมๆ
“กลับมาซะทีนะคะ แม่จะได้เลิกบ่นเหงา”
#### แจกนิยายเรื่องนี้หนึ่งเล่ม สำหรับคนที่เข้ามาเม้นต์ หนึ่งรางวัลนะจ๊ะ
“ลงเวรมาแล้วนอนไม่หลับเหรอ”
“เปล่าหรอก หลับทั้งวันเลย เมื่อคืนยุ่งมาก มีแอดมิดต่อกันตั้งสามเคส”
“อ้าว…แล้วทำไมทำหน้าเหมือนคนอดหลับอดนอนอย่างนั้นละจ๊ะ เดี๋ยวก็ขึ้นเวรไม่ไหวหรอก” แสงทองกระเซ้าขึ้นก่อนมองไปที่โทรศัพท์ “หรือว่าทะเลาะกับพี่หมวด”
“เปล่าซะหน่อย ป้ามณีโทรมา” เธอบอกสั้นๆ ไม่ขยายความ
“ป้ามณี? เพื่อนแม่เธอที่ว่าสนิทกันมากๆ นะเหรอ”
“ใช่ พรุ่งนี้พี่รั…ลูกชายเขาจะกลับมา เขาอยากให้เราไปที่บ้าน” หญิงสาวบอกแล้วถอนหายใจ เธอยังไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับสหรัฐในยามนี้
“ก็ไปสิ ไม่เห็นจะต้องคิดอะไร”
“ก็…” น้ำลินขยับปากเหมือนจะพูดแต่แล้วก็เปลี่ยนใจ “เรายังไม่อยากไป”
“งั้นก็ปฏิเสธไป อ้างว่าขึ้นเวรอะไรก็ได้นี่นา” แสงทองยักไหล่ แม้จะสนิทสนมกันมากแต่ผู้เป็นเพื่อนก็ไม่เคยปริปากบอกความรู้สึกที่มีต่อสหรัฐให้ฟัง ตัวเธอเองรู้แค่ว่าเพื่อนมีนายตำรวจหนุ่มยศร้อยโทอย่างวริศเท่านั้นที่เข้ามาขายขนมจีบแต่จนป่านนี้ความสัมพันธ์ก็ดูจะไม่มีอะไรคืบหน้า
“พรุ่งนี้ไปไม่ได้ก็วันหลังอยู่ดี”
“เอ๊ะ…ต้องมีอะไรแน่ๆ ทำไมต้องทำหน้าทุกข์ร้อนแบบนั้น” แสงทองขยับเข้ามาใกล้ ชะโงกหน้าลงไปใกล้เข้าอีกเมื่อเพื่อนยังเฉย “บอกมา”
“บ้า ไม่มีอะไร ไปอาบน้ำได้แล้ว เชื้อโรคฟุ้งเต็มห้อง” น้ำลินบ่ายเบี่ยง แต่มีหรือที่คนอย่างแสงทองจะยอมง่ายๆ จึงขยับไปนั่งบนเตียงทั้งชุดฟอร์มที่ผจญกับเชื้อโรคมาทั้งวัน
“ถ้าเธอไม่บอกฉันจะเอาเชื้อทีบีมาปล่อยบนที่นอนเธอเดี๋ยวนี้แหละ บอกมาว่าทำไมจะต้องกังวลขนาดนั้น อย่าบอกนะว่าลูกชายป้ามณีของเธอปากหนาหูตาเถิก ขี้เหร่เหลือรับจนเธอไม่อยากไปเห็นหน้า” แสงทองคาดเดา ฝ่ามือเรียวจึงหยิกหมับไปบนต้นแขน
“ใครบอก พี่รัฐเป็นผู้ชายที่หล่อและดูดีมากต่างหากล่ะ” คำแก้ตัวของเพื่อนกับแววตาเป็นประกายผ่องๆ ยามพูดถึงบุคคลที่สามทำให้แสงทองหลิ่วตา
“พิรุธ เธอชอบเขาใช่ไหม”
“บ้า ไม่ใช่นะ” น้ำลินปฏิเสธพัลวันแต่ไม่ยอมสบตาแถมสองข้างแก้มยังฉาดสีแดงเข้าอีก เผยพิรุธออกมาให้คนช่างสังเกตอย่างแสงทองจับได้
“ต้องใช่แน่ เธอชอบผู้ชายคนนั้น ว๊าวๆ อยากเห็นหน้าค่าตา ไปด้วยได้ไหมอ่ะ พรุ่งนี้หยุด” เจ้าตัวร่ำร้อง ทำหน้าตื่นเต้นอยากจะเห็นหน้าผู้ชายที่ทำให้ผู้หญิงหัวใจเย็นชาอย่างน้ำลินหลงรักได้ ดูซิว่าจะหล่อเหลาซักแค่ไหน มากกว่าหมวดวริศที่เธอเองก็แอบเชียร์จนแทบขาดใจ แต่คงจะขาดใจตายไปซะเปล่าๆ เพราะแววตาของน้ำลินยามพูดถึงหมวดวริศช่างแตกต่างจากยามนี้โดยสิ้นเชิง
“ไม่มีอะไรจริงๆ”
“ถ้าเธอไม่พูดความจริงกับฉัน ฉันจะถือว่าต่อแต่นี้ไปเราสองคนไม่ใช่เพื่อนรักกัน ฉันจะไม่พูดกับเธออีกเลย” แสงทองทำเป็นปึงปังลุกจากเตียงไปยืนเช็ดเครื่องสำอางออกจากใบหน้า ไม่พูดไม่ยิ้มแต่ตาคอยชำเลืองว่าน้ำลินจะว่าอย่างไร
และก็ได้ผลเมื่อคนไม่รู้เท่าทันเต้นไปตามเกม รีบลุกขึ้นมาหา
“แสง อย่าโกรธฉันสิ ไม่มีอะไรเลยจริงๆ”
“….” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จากคนขี้งอน หญิงสาวจึงถอนหายใจหนักหน่วง
“ก็ได้ๆ ยอมบอกก็ได้ ฉ…ฉันชอบพี่รัฐ”
เท่านั้นคนที่ยืนทำหน้าบูดก็ยิ้มกว้าง กว้างจนน่าหมั่นไส้ พลอยทำให้คนเพิ่งสารภาพความจริงไปหน้าแดงก่ำ ทั้งโกรธ ทั้งอาย
“ยัยแสง เธอแกล้งฉันเหรอ”
“ก็ใช่นะสิ เธอกับฉันคบกันมาตั้งสี่ปี ฉันคงไม่โกรธจนไม่ยอมพูดด้วยกับเรื่องแค่นี้หรอก” แสงทองยักคิ้วแล้วหลิ่วตาล้อเลียน
“ฮันแน่…แอบมีความรักก็ไม่ยอมบอกเพื่อน ไอ้เรารึก็เชียร์พี่หมวดจนหืดจะขึ้นคอตาย ถึงว่าสิยุเท่าไหร่ก็ยุไม่ขึ้นซักที”
“ฉันกับพี่วริศไม่ได้เป็นอะไรกัน ฉันคิดกับเขาแค่พี่ชายคนหนึ่งเท่านั้น” น้ำลินเสียงอ่อย
“เธอไม่คิดแต่พี่วริศน่ะคิดไปเต็มๆ ตั้งกี่ปีมาแล้วล่ะที่เขาตามจีบ น่าสงสาร สุดท้ายก็แห้วรับประทาน ถูกตาอยู่คว้าพุงเพียวๆ ไปกิน”
“บ้า ยังไม่ได้กินซักหน่อย อีกอย่างพี่รัฐเขาก็ไม่ได้คิดอะไรกับฉันหรอก ก็แค่…แอบหลงรักเขาข้างเดียว” คราวนี้น้ำลินเสียงเครือ ใบหน้าหวานเปลี่ยนเป็นเศร้าซึม ดวงตาแสนเศร้ามีหยาดน้ำใสแล่นมาคลอคลองจวนหล่นแหะจนแม้แต่แสงทองยังตกใจ
“ลิน!”
“ไม่มีอะไรๆ ไปอาบน้ำได้แล้ว เพิ่งลงเวรมาไม่ใช่เหรอ” คนขี้แยตัดบท แต่แสงทองวางมือทาบไปบนหัวไหล่ จ้องตาก่อนถาม
“แกหลงรักเขาข้างเดียวเหรอ”
น้ำลินกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ แววตาขมขื่น
“ใช่…เขาไม่รู้หรอกว่าฉันคิดอะไร หรือถึงรู้เขาก็คงไม่สนใจ ผู้ชายอย่างเขาไม่มีวันสนใจผู้หญิงอย่างฉันหรอก จืดชืดว่าไหม” สุ้มเสียงคนพูดมีนัยประชดประชันตัวเอง แสงทองจึงเชยคางเพื่อนรักขึ้นมาสบตา
“ใครหน้าไหนมันว่าเธอจืดชืด ฉันจะไปต่อยปากมันเดี๋ยวนี้”
“บ้า ไปได้แล้ว” หญิงสาวผลักเพื่อนรักออกห่างตัวแล้วคว้าหนังสือนวนิยายออกไปนอนอ่านบนเก้าอี้นวมติดหน้าต่าง เบื้องล่างเป็นสนามหญ้ามีดอกไม้พอให้สบายตา นานๆ ทีถึงจะมีเวลาว่างแบบนี้ ทว่าตัวอักษรจากนวนิยายเล่มโปรดไม่ซึมซับเข้าสมอง ท้ายสุดจึงต้องยกเลิก
ภายในสนามบินสุวรรณภูมิ ครอบครัวนฤเบศบดินทร์มายืนรอสหรัฐ บุตรชายคนโตผู้จะสืบทอดกิจการของ เอ็นบีกรุ๊ปทั้งหมดกันอย่างพร้อมเพรียง โดยเฉพาะสโรชานั้นสนิทสนมกับผู้เป็นพี่ชายมากกว่าสมิตาพี่สาวจึงยืนชะเง้อคอยาวมองทางด้านผู้โดยสารขาออก
“นั่นไง มาแล้ว” เด็กสาวชี้มือแล้วปรี่เข้าไปหาพลางส่งเสียงเรียก “พี่รัฐ”
ชายหนุ่มอ้าแขนรับเมื่อสโรชาโผเข้าสู่อ้อมกอดแข็งแรงนั้นอย่างสุดแสนคิดถึง ชายหนุ่มขยี้ผมน้องสาวคนเล็กที่ดูจะขี้อ้อนมากกว่าใครจนคนเป็นน้องหน้ายุ่ง
“อุตส่าห์ไดร์ผมมา”
“อะไรกันเรา เป็นเด็กเป็นเล็กหัดทำเผ้าทำผมกับเขาแล้วหรือ”
“พี่รัฐน่ะ ชอบว่าบัวเป็นเด็กอยู่ได้ บัวอายุสิบห้าแล้วนะคะ เป็นสาวเต็มตัว” สโรชาว่าแล้วเอื้อมหน้าเข้าไปใกล้หู “บัวมีแฟนแล้วด้วยนะ”
“ฮื้อ..” สหรัฐเลิกคิ้ว ยังไม่ทันจะอ้าปากถามอะไรพ่อแม่รวมทั้งสมิตาก็เดินเข้ามาหา
“กระซิบอะไรกัน”
“ยัยบัวเขาบอกผมว่า…” สหรัฐขยับปากจะพูด สโรชาจึงตะปบปากพี่ชายเอาไว้ ขยิบตาไม่ให้พูด ชายหนุ่มจึงหัวเราะขึ้น “คิดถึงพี่ชายคนนี้มากครับ”
“ก็ใช่นะสิ ยัยบัวมันจะสนิทกับใครนอกจากรัฐ” มณีจันทร์สวมกอดลูกชายแนบแน่น ชายหนุ่มสอดแขนตอบเมื่อผลักออกมาแล้วจึงหันมาหาสนันต์
“ผมพร้อมจะกลับมาสืบทอดกิจการของพ่อแล้วครับ”
“ดีมากลูก พ่อภูมิใจในตัวแกมาก รู้ไหมว่าใครๆ ที่แกเคยออกแบบงานให้ต่างก็รอให้แกกลับมา” สนันต์ตบไหล่บุตรชาย สายตาที่ทอดมองลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเต็มไปด้วยความชื่นชม สหรัฐ ไม่เคยทำอะไรให้พ่อกับแม่ผิดหวัง เขาคือความภูมิใจสูงสุดของนฤเบศบดินทร์
ชายหนุ่มทักทายถามไถ่กับพ่ออีกสองสามประโยคจึงเบือนสายตามามองสมิตา หญิงสาวยกมือไหว้ผู้เป็นพี่ชายแล้วสวมกอดหลวมๆ
“กลับมาซะทีนะคะ แม่จะได้เลิกบ่นเหงา”
#### แจกนิยายเรื่องนี้หนึ่งเล่ม สำหรับคนที่เข้ามาเม้นต์ หนึ่งรางวัลนะจ๊ะ
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 ก.ย. 2556, 23:04:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 ก.ย. 2556, 23:05:17 น.
จำนวนการเข้าชม : 2696
| << ตอนที่ 3 100% | ตอนที่ 4 80% >> |
lookpud 26 ก.ย. 2556, 20:17:33 น.
สหรัฐเจอกับน้ำลิน จะเป็นยังไง รออ่านตอนต่อไปคะ
สหรัฐเจอกับน้ำลิน จะเป็นยังไง รออ่านตอนต่อไปคะ
สาริน 26 ก.ย. 2556, 23:07:09 น.
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ขอบคุณมากๆ ค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ขอบคุณมากๆ ค่ะ