พายุรักซาตานร้าย
Tags: ซาตาน
ตอน: ตอนที่ 17
ตอนที่ 17
ไร่สับปะรดขนาดใหญ่สุดลูกหูลูกตา ที่นี่เป็นไร่สับปะรดปลูกเพื่อส่งไปแปรรูปเป็นสับปะรดกระป๋องในโรงงานชื่อดังแห่งหนึ่ง
“เห็นหลังไวๆ อยู่ตรงนี้หายไปไหนอีกแล้วนะ” ร่างบางหันซ้ายแลขวาแต่ก็ไม่เห็นเงานั้นอีก
“ช่างเถอะ ถ้าอยู่ที่ไร่นายวาโยจริงๆ สักวันก็ต้องหาตัวเจอ”
ร่างบางคิดจะกลับเข้าไร่ แต่เมื่อมองสับปะรดผลโตๆก็รู้สึกว่ามันดูน่ากินน่ามอง หญิงสาวนั่งลงยองๆและจับผลสับปะรดดูแต่ไม่ได้คิดจะขโมย “ลูกใหญ่น่ากินจัง”
“หยุด! ยกมือขึ้นไอ้หัวขโมย”
พลอยหันหลังไปแวบหนึ่งความมืดที่ปกคลุมลงมาทำให้เธอเห็นว่าชายคนนั้นมีปืน หญิงสาวรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องจึงต้องยอมจำนนยกมือทั้งสองข้างขึ้น
“ดีมาก ยกมือขึ้นอย่างนั้นแหละดีแล้วอย่าตุกติกไม่อย่างนั้นฉันยิงแกแน่”
เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ อยากเห็นหน้านักว่าไอ้หัวขโมยตัวแสบเป็นใคร หลายเดือนมานี้นรินได้รับข่าวจากทางไร่ตลอดว่ามีหัวขโมยเข้ามาขโมยตัดสับปะรดไปจำนวนมากสร้างความเสียหายให้กับเขา เช่นเดียวกับเมื่อหลายปีก่อนนี้และเขาคิดว่าเจ้าหัวขโมยคงไม่พ้นคนงานไร่ข้างๆอย่างแน่นอน
“แกมาจากไร่ข้างๆรึเปล่า” นรินร้องถาม
“ใช่ค่ะ” พลอยตอบ
“ผู้หญิงเหรอ” นรินรู้สึกแปลกใจ แต่ถึงเป็นผู้หญิงถ้าริเป็นหัวขโมยเขาก็จับส่งตำรวจเหมือนกันไม่มีข้อยกเว้น แต่นรินคิดอยากจะดูน่าสักหน่อยจึงส่องไฟฉายไปหาหัวขโมยสาว
“ขอดูหน้าหน่อยสิว่าหัวขโมยผู้หญิงหน้าตาเป็นยังไง”
พลอยเริ่มรู้สึกคุ้นน้ำเสียงแต่จำไม่ได้ว่าเคยพบที่ไหน
“คุณพลอย!”
นรินลดปืนลงทันทีเมื่อเห็นว่าหัวขโมยสาวคือพลอยผู้หญิงที่เขากำลังตามหา “เอ่อ..คุณพลอยมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรครับ”
“คุณรู้จักฉันด้วยเหรอ” พลอยมองหน้าเขาได้ไม่ชัด นรัลส่องไฟฉายมาที่ตัวเอง
“ผมนรินยังไงล่ะครับ”
“คุณนรินจริงๆด้วยโลกมันกลมจริงๆค่ะมาทำอะไรที่นี่คะ”
ความกลัวของพลอยเริ่มจางลง
“ผมเป็นเจ้าของไร่แห่งนี้ครับ ต้องขอโทษคุณพลอยด้วยที่ทำให้ตกใจคือว่าหลายเดือนมานี้เราโดนขโมยตัดผลผลิตไปมากจริงๆ ทั้งที่มีเวรยามอยู่แต่ก็ไม่ช่วยอะไรได้เลย ผมเลยทิ้งงานที่กรุงเทพมาพักอยู่ที่นี่ได้สองวันแล้วส่วนเมื่อครู่ผมเดินมาสำรวจไร่และเห็นคุณเข้าก็เลยคิดว่าเป็นขโมย”ในใจนรินรู้สึกตื่นเต้นที่ได้พบพลอยโดยบังเอิญ
“เป็นอย่างนี้นี่เอง แต่พลอยสาบานเลยค่ะว่าไม่ได้คิดเข้ามาขโมยสับปะรดของคุณ พลอยแค่ตามคนมาเท่านั้น”
“ผมเชื่อครัย ว่าแต่คุณพลอยช่วยบอกผมหน่อยเถอะครับ ว่ามาทำอะไรที่นิ่ผมได้ข่าวว่าคุณลาออกจากที่บริษัทแล้วใช่ไหมครับ”
“ใช่ค่ะแต่ว่ามาทำอะไรแถวนี้ พลอยยังไม่ขอตอบได้ไหมคะ”
“ก็ได้ครับ ว่าแต่เรามัวแต่ยืนคุยกันค่ำๆมืดๆแบบนี้ดีไม่ดีงูจะกัดเอาได้ยุงก็ชุมผมว่าคุณพลอยเชิญที่บ้านพักผมเถอะครับ แล้วเดี๋ยวเราจะได้คุยกันต่อ”
“อย่าดีกว่าค่ะคุณนรินนี่มันก็ดึกแล้วเห็นทีจะไม่เหมาะ”
“ผมรับรองความปลอดภัยครับ แล้วเดี๋ยวผมจะไปส่งคุณเอง”
“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ” พลอยคิดว่าในเมื่อนรินเป็นเจ้าของไร่ติดกับไร่ของวาโยบางทีเขาอาจจะรู้อะไรเกี่ยวกับนายวาโยบ้างก็ได้
“เชิญครับ”
++++++++++++++++++++++
“อะไรนะพลอยข้ามไปไร่ฝั่งโน้นเหรอริษา!”
“ใช่ค่ะนาย นายรีบไปเถอะ”
“หาเรื่องเก่งจริงเชียว ดื้อนักกลับมาคืนนี้ต้องคุยกันยาว” เขาบ่นแต่มือรีบควานไปที่ลิ้นชักหยิบปืนพกขึ้นมาจากนั้นวิ่งนำหน้าออกไปก่อนริษา
“นึกว่าจะไม่ห่วงที่ไหนได้ สงสัยงานนี้ไม่ได้ถูกเขามัดมือชกอย่างปากว่า ดูๆไปแล้วเต็มใจส่งมือให้เขามัดเองเสียมากกว่า”
“ริษายืนบ่นอะไรงึมงำอยู่นั่นผมบอกให้ตามคนไปสมทบ” วาโยส่งเสียงมาทั้งที่ตัวออกจากบ้านไปแล้ว
“ค่ะ ได้ค่ะริษาจะไปตามพวกคนงานชายเดี๋ยวนี้” +++++++++++++++++++++++
“นายครับนายทางนี้ครับ” ไตรเทพยืนอยู่ติดรั้ว
“ไตรเทพ แล้วคุณพลอยล่ะอยู่ไหน”
“ผมมาตามทางที่ริษาบอกก็ไม่เห็นคุณพลอยแล้วครับ มองหาดูรอบๆก็ไม่เห็นมีใคร”
“ไปเร็ว ปีนข้ามไปเลย” วาโยสั่งตัวเขาปีนรั้วน้ำหน้าก่อนที่ลูกน้องสี่คนกับไตรเทพรวมเป็นห้าคนจะปีนรั้วตามไป
“ใจเย็นๆครับนาย เดี๋ยวก็มีเรื่องลุกลามใหญ่โตอย่างคราวก่อนอีก”
“ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณพลอย ฉันไม่ปล่อยคนของไอ้นรินแน่”
+++++++++++++++++++++++
บ้านพักรับรองของนรินตั้งอยู่ท้ายไร่ชายหนุ่มรีบเรียกให้แม่บ้านรีบไปหาเครื่องดื่มมารับรองแขก
“คุณนรินอย่าลำบากเลยค่ะเดี๋ยวพลอยก็จะกลับแล้ว”
“เดี๋ยวผมไปส่งคุณแน่ๆครับ แต่อยู่คุยกับผมสักครู่เถอะเมื่อประมาณอาทิตย์ที่แล้วผมให้เลขาติดต่อคุณเข้าไปเสนองานที่บริษัทอีกครั้ง แต่ได้ข่าวว่าคุณลาออกไม่คิดเลยว่าจะได้เจอกันอีกครั้งที่นี่”
“ พลอยมาทำเรื่องสำคัญบางอย่างค่ะ แต่ถ้าเป็นเรื่องงานที่บริษัทเก่าถ้าคุณนริลอยากติดต่อเรื่องงานพลอยมีเบอร์ของเซลล์หลายคน เดี๋ยวพลอยจะจดให้คุณนริลค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับผมไม่อยากได้เบอร์เซลล์พวกนั้นหรอก ผมอยากได้เบอร์คุณพลอยมากกว่า”
“เอ่อ...เบอร์ของพลอย”
“คือผม ผมอยากจะเอาไว้ขอคำแนะเรื่องบรรจุภัณฑ์น่ะครับเห็นเขาลือกันว่าคุณเป็นเซลล์ที่เก่งมากถึงแม้จะลาออกมาแล้วแต่คุณพลอยคงไม่รังเกียจที่จะให้คำปรึกษาผมนะครับ” นรินแก้ตัวไปน้ำขุ่น
“ค่ะ”
“ผมอยากจะถามเรื่องที่คุณมาจากไร่ข้างๆนะครับ คุณพลอยมาทำอะไรที่นั่นหรือครับ” นรินถาม
“เอ่อพลอย” จะให้บอกยังไงว่าตอนนี้เธอกลายเป็นเมียของเจ้าของไร่รับอรุณอย่างไม่ได้ตั้งใจ “มาทำงานน่ะค่ะ”
“ทำงานเหรอครับ คุณพลอยครับมาทำงานกับผมเถอะผมจะจ่ายให้มากกว่าที่นั่นสองเท่าก็ได้ครับ” นรินรีบเป็นฝ่ายลุก
“คงไม่ได้หรอกค่ะ พลอยติดสัญญากับที่นั่นอยู่”
“สัญญาอะไรหรือครับ ถ้าเขาจะปรับคุณผมเป็นคนออกค่าใช้จ่ายให้ก็ได้แล้วมาทำงานกับผม” นรินไม่ต้องการจะเสียเวลาต่อไปอีก
สัญญาเป็นคู่ชีวิตวาโยคงไม่มีทางยอม“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณก็รู้ว่าคุณวาโยเจ้าของไร่นั้นเป็นยังไง”
“รู้สิครับ นายวาโยมันเป็นคนเลว แถมยังนักเลงถือว่าครอบครัวตัวเองเป็นคนพื้นที่และมีหน้ามีตา มันกลั่นแกล้งผมซึ่งเป็นคนที่อื่นแต่มาซื้อที่ดินที่นี่เพื่อทำไร่แถมยังให้คนงานของมันแอบมาขโมยตัดสับปะรดในไร่ผมไปขายอีก”
“จริงเหรอคะ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีเรื่องแบบนี้” พลอยทำสีหน้าตกใจ
“ผมถึงไม่อยากให้คุณพลอยทำงานร่วมกับคนแบบนั้น”
“แล้วนอกจากเรื่องนี้คุณนรินรู้เรื่องอะไรของคุณวาโยคนนี้อีกบ้างคะ….เอ่อพลอยจะได้ระวังตัวเอาไว้น่ะค่ะ”
“เรื่องผู้หญิงครับ เมื่อสองปีก่อนคนงานสาวชาวเหนือในไร่ผมถูกเอ่อ...ฉุดไปข่มขืนเราพบศพของเธอที่ไร่รับอรุณแน่นอนมันบอกว่ามันไม่เกี่ยวด้วย แต่ผมไม่เชื่อหรอกเพราะคนงานในไร่ของผมบอกว่าเป็นใบสั่งมาจากเจ้าของไร่นั้น เพราะสาวเหนือคนนั้นหน้าตาดีน่ะครับ”
“แย่จริง แล้วตำรวจว่ายังไงบ้างคะ”
“ใครจะไปเอาเรื่องมันได้ มันเป็นคนมีอิทธิพลแถวนี้ไม่นานนักเรื่องทั้งหมดก็ถูกลืมสงสารแต่คนงานหญิงคนนั้น”
พลอยไม่อยากจะเชื่อเลยว่าวาโยจะเลวกว่าที่เธอคิดเอาไว้อีก
“คุณพลอยต้องระวังตัวให้มากๆนะครับ ยิ่งพูดผมก็ยิ่งเป็นห่วงยิ่งสวยๆแบบคุณพลอยด้วย”
พอดีแม่บ้านเอาน้ำสับปะรดเย็นๆมาเสริฟให้กับพลอย
“ลองทานดูสิครับ น้ำสับปะรดของไร่ผมอร่อยนะครับ”
หญิงสาวจิบๆ ดูก็พบว่ามันเป็นแบบที่เขาพูดไม่ผิด ทั้งหอมทั้งหวาน
“อร่อยดีค่ะ”
“เป็นสับปะรดสายพันธุ์ใหม่ครับที่ผมทดลองมาปลูกที่นี่”
“อย่าครับ เข้าไม่ได้ครับ ห้ามเข้านะครับ”
“มีอะไรกัน” นรินขมวดคิ้ว เขากำลังจะเดินออกไปดูแต่แขกที่ไม่ได้รับเชิญกลับบุกรุกเข้ามาพร้องฉายฉกรรจ์อีกหลายคน
“นายวาโย!”
“ใช่ผมเอง ไม่ได้พบกันนานแล้วนะคุณนริน” วาโยมองหญิงสาวอย่างคาดโทษ ดูเธอในเวลานี้ไม่ได้น่าห่วงอย่างที่คิดสักนิด
“นายกำลังบุกรุกไร่คนอื่นรู้ตัวไหม”
“ผมมาตามคนของผม กลับกันได้แล้วพลอย” เขาเรียกแม่ตัวดี พลอยวางแก้วลงไม่คิดเลยแค่เธอหายออกมาแค่นี้นายวาโยต้องพาพวกมาตามเธอกลับไร่เสียมากมาย
“แต่คุณพลอยกำลังจะเป็นคนของที่นี่ เธอไม่อยากทำงานที่ไร่นายต่อไปอีกแล้ว” นรินพูดพลางเดินกลับมาหาพลอย
“ไม่ต้องกลัวนะครับพลอย” เขาจับมือหญิงสาวเอาไว้ ไม่นานลูกน้องของนรินที่ได้ข่าวว่ามีคนบุกรุกเข้ามาที่ไร่ก็ตามมาสมทบตอนนี้บ้านหลังใหญ่ของนรินดูเล็กไปถนัดตา
“ไม่อยากทำงานกับผมเหรอพลอย” เขามองภรรยาสาวคนสวยด้วยสายตาดุๆ
“ฉันกับคุณนรินเรารู้จักกันมาก่อนค่ะ ”
“ก็เลยมาคุยกันเสียดึกๆในบ้านของเขา”
“มันไม่ใช่แบบทึ่คุณคิด” พลอยค้าน
“ไม่อยากทำงานที่ไร่ของผม ได้ผมไล่คุณออก” วาโยมองมาทางนริน แค่เห็นสายตาของนรินเขาก็รู้แล้วว่านายคนนี้คิดจะจีบพลอย “ต่อไปนี้คุณจะไม่ได้ทำงานในไร่อีก ทำแค่หน้าที่ภรรยาเจ้าของไร่ก็พอ” เขาสะใจที่เห็นนรินหน้าซีดไปถนัดไอ้ไก่อ่อนคิดจะมาแย่งผู้หญิงของเขา
ระหว่างที่นรินยืนงงลำดับเรื่องราวอยู่นั้น วาโยก็เข้ามาดึงข้อมือของพลอยให้ตามไปกลับเขา
“ปล่อยนะคุณวาโย อย่ามาทำป่าเถื่อนแบบนี้”
“ถ้าไม่ตามผมกลับไปดีๆ ผมจะอุ้มคุณกลับ”
“บ้าคุณมันบ้าชอบทำนิสัยป่าเถื่อน”
“ตกลงจะเดินเองหรือให้อุ้ม” เขาขู่เธอเบา ๆ “ผมแค่ไม่อยากให้คุณโดนคนอื่นนินทาว่าเป็นนางวันทอง โมรา กากี อ้อ...แต่สมัยนี้ต้องเรียกเรยาใช่ไหม”
“คุณวาโย!”
พลอยรู้สึกโมโหจนหน้าแดง แต่จะให้มาทะเลากับเขาต่อหน้าคนจำนวนมากคงไม่เหมาะ หญิงสาวสะบัดแขนเขาแล้วรีบเดินนำหน้าไปในทันที
“คุณพลอย” นรินไม่รู้จะทำอย่างไรดี จู่พลอยกลายเป็นเมียเจ้าของไร่คู่อริของเขาไปได้อย่างไร
“ขอบคุณมากนะครับคุณนริน ที่ให้การต้อนรับภรรยาผมเป็นอย่างดี”ใบหน้าเปื้อนยิ้มแต่นรินดูออกว่าเขาไม่พอใจมาก
+++++++++++++++++++++
เมื่อกลับมาถึงบ้านพักพลอยพยายามเดินหนีไม่อยากตอบคำถามของเขาแต่อีกฝ่ายดูจะไม่ยอมง่าย
“ไปทำอะไรที่นั่น” ท่าทางของเขาบ่งบอกว่าต้องการคำตอบให้ได้
“เรื่องของฉัน”
“วันหลังอย่าพูดคำนี้อีกคุณเป็นเมียผม เรื่องของคุณผมต้องรู้ทั้งหมด”
“แล้วใครว่าฉันอยากรับตำแหน่งเมียของคุณไม่ทราบ”
“เนื้อหอมจริงๆ แฟนตายไม่เท่าไหร่ก็ได้ผมมาเป็นสามียังไม่หนำใจยังคิดจะมีชู้อีก”
“อย่ามาพูดแบบนี้พี่รันนะเขาเป็นแฟนฉันจริงฉันยอมรับ แต่สำหรับคุณฉันไม่เคยคิดว่าเป็นสามีเลยสักนิดรู้เอาไว้ด้วย”
“อย่างนั้นเหรอ” วาโยฉุนจัดเขาดึงร่างบางเข้ามากอดในใจคิดว่าอย่างนี้ต้องจับมาปล้ำให้รู้แล้วรู้รอดจะได้สิ้นเรื่องสิ้นราวสักทีอยากรู้นักว่าจะรับเขาเป็นสามีได้ไหม แต่อีกใจก็บอกว่าคนอย่างนายวาโยไม่เคยคิดข่มขืนผู้หญิง
“อยากจะปล้ำ จะข่มขืนก็ทำไปเลยฉันไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วตั้งแต่พี่รันจากไป” พลอยจ้องตาเขา
“ไปอาบน้ำแล้วเข้านอนเดี๋ยวนี้ ถ้าช้าผมจะอาบให้เองผมง่วงแล้วดูนาฬิกาสิสี่ทุ่มเข้าไปแล้ว” สำหรับชาวไร่ถือว่าดึกมากแล้วเพราะนิยมนอนแต่หัวค่ำตื่นก่อนรุ่งสาง
“มีสิทธิอะไรมาสั่ง” ริมฝีปากบางยังขยับเถียงทุกคำ
“สิทธิอะไรเหรอ” เขาไม่พูดแต่อุ้มพลอยพาดบ่า ไม่สนใจว่าเธอจะทุบหลังเขากี่ครั้ง
จากนั้นเขาก็ทิ้งร่างบางลงบนอ่างจากุชชี่ “ผมง่วงเต็มที่แล้วรีบอาบ”
“อย่ามาขู่คุณอยากนอนก็ไปนอนสิ”
“นอนไม่หลับถ้าขาดหมอนข้าง” เขาหมายถึงไม่มีเธอนอนกอด
“ฉันไม่ใช่หมอนข้างของใคร”
“ประเดี๋ยวก็รู้” เขาทำตาเจ้าเล่ห์
“อ่างก็กว้างอาบด้วยกันดีกว่า” เขาไม่รอคำตอบถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกทันที
“บ้าๆๆ หยุดนะคุณจะทำอะไร ฉันไม่อยากตากุ้งยิ่ง”
เสื้อกับกางเกงวาโยถูกถอดออกและลงไปอยู่ในตระกร้าผ้า ขาเรียวยาวค่อยๆก้าวลงไปในน้ำอุ่นอย่างช้าหญิงสาวหน้าแดงราวลูกตำลึกสุกแก่จัดเมื่อมองรูปร่างสมส่วนราวกับรูปสลักกรีกตรงหน้า
“ผมลงมาอาบด้วยคงช่วยให้คุณอาบได้เร็วขึ้น”
พลอยรู้สึกวูบวาบไปทั่วตัวเกิดอะไรขึ้นทำไมเธอถึงมีความต้องการอย่างรุนแรง ไม่นะพลอยเป็นเพราะอะไรไปมีบางอย่างผิดปกติไปจากเดิม
ร่างบางกอดร่างล่ำสันที่เปลือยเปล่าอยู่ในน้ำ “เกิดอะไรขึ้นฉันเป็นอะไรไป ไม่นะ” “
ใจเย็นๆพลอย คุณเป็นอะไร” วาโยเขย่าร่างบาง
“อย่าบอกนะว่าคุณ…..”
++++++++++++++++++++++++++
ไร่สับปะรดขนาดใหญ่สุดลูกหูลูกตา ที่นี่เป็นไร่สับปะรดปลูกเพื่อส่งไปแปรรูปเป็นสับปะรดกระป๋องในโรงงานชื่อดังแห่งหนึ่ง
“เห็นหลังไวๆ อยู่ตรงนี้หายไปไหนอีกแล้วนะ” ร่างบางหันซ้ายแลขวาแต่ก็ไม่เห็นเงานั้นอีก
“ช่างเถอะ ถ้าอยู่ที่ไร่นายวาโยจริงๆ สักวันก็ต้องหาตัวเจอ”
ร่างบางคิดจะกลับเข้าไร่ แต่เมื่อมองสับปะรดผลโตๆก็รู้สึกว่ามันดูน่ากินน่ามอง หญิงสาวนั่งลงยองๆและจับผลสับปะรดดูแต่ไม่ได้คิดจะขโมย “ลูกใหญ่น่ากินจัง”
“หยุด! ยกมือขึ้นไอ้หัวขโมย”
พลอยหันหลังไปแวบหนึ่งความมืดที่ปกคลุมลงมาทำให้เธอเห็นว่าชายคนนั้นมีปืน หญิงสาวรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องจึงต้องยอมจำนนยกมือทั้งสองข้างขึ้น
“ดีมาก ยกมือขึ้นอย่างนั้นแหละดีแล้วอย่าตุกติกไม่อย่างนั้นฉันยิงแกแน่”
เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ อยากเห็นหน้านักว่าไอ้หัวขโมยตัวแสบเป็นใคร หลายเดือนมานี้นรินได้รับข่าวจากทางไร่ตลอดว่ามีหัวขโมยเข้ามาขโมยตัดสับปะรดไปจำนวนมากสร้างความเสียหายให้กับเขา เช่นเดียวกับเมื่อหลายปีก่อนนี้และเขาคิดว่าเจ้าหัวขโมยคงไม่พ้นคนงานไร่ข้างๆอย่างแน่นอน
“แกมาจากไร่ข้างๆรึเปล่า” นรินร้องถาม
“ใช่ค่ะ” พลอยตอบ
“ผู้หญิงเหรอ” นรินรู้สึกแปลกใจ แต่ถึงเป็นผู้หญิงถ้าริเป็นหัวขโมยเขาก็จับส่งตำรวจเหมือนกันไม่มีข้อยกเว้น แต่นรินคิดอยากจะดูน่าสักหน่อยจึงส่องไฟฉายไปหาหัวขโมยสาว
“ขอดูหน้าหน่อยสิว่าหัวขโมยผู้หญิงหน้าตาเป็นยังไง”
พลอยเริ่มรู้สึกคุ้นน้ำเสียงแต่จำไม่ได้ว่าเคยพบที่ไหน
“คุณพลอย!”
นรินลดปืนลงทันทีเมื่อเห็นว่าหัวขโมยสาวคือพลอยผู้หญิงที่เขากำลังตามหา “เอ่อ..คุณพลอยมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรครับ”
“คุณรู้จักฉันด้วยเหรอ” พลอยมองหน้าเขาได้ไม่ชัด นรัลส่องไฟฉายมาที่ตัวเอง
“ผมนรินยังไงล่ะครับ”
“คุณนรินจริงๆด้วยโลกมันกลมจริงๆค่ะมาทำอะไรที่นี่คะ”
ความกลัวของพลอยเริ่มจางลง
“ผมเป็นเจ้าของไร่แห่งนี้ครับ ต้องขอโทษคุณพลอยด้วยที่ทำให้ตกใจคือว่าหลายเดือนมานี้เราโดนขโมยตัดผลผลิตไปมากจริงๆ ทั้งที่มีเวรยามอยู่แต่ก็ไม่ช่วยอะไรได้เลย ผมเลยทิ้งงานที่กรุงเทพมาพักอยู่ที่นี่ได้สองวันแล้วส่วนเมื่อครู่ผมเดินมาสำรวจไร่และเห็นคุณเข้าก็เลยคิดว่าเป็นขโมย”ในใจนรินรู้สึกตื่นเต้นที่ได้พบพลอยโดยบังเอิญ
“เป็นอย่างนี้นี่เอง แต่พลอยสาบานเลยค่ะว่าไม่ได้คิดเข้ามาขโมยสับปะรดของคุณ พลอยแค่ตามคนมาเท่านั้น”
“ผมเชื่อครัย ว่าแต่คุณพลอยช่วยบอกผมหน่อยเถอะครับ ว่ามาทำอะไรที่นิ่ผมได้ข่าวว่าคุณลาออกจากที่บริษัทแล้วใช่ไหมครับ”
“ใช่ค่ะแต่ว่ามาทำอะไรแถวนี้ พลอยยังไม่ขอตอบได้ไหมคะ”
“ก็ได้ครับ ว่าแต่เรามัวแต่ยืนคุยกันค่ำๆมืดๆแบบนี้ดีไม่ดีงูจะกัดเอาได้ยุงก็ชุมผมว่าคุณพลอยเชิญที่บ้านพักผมเถอะครับ แล้วเดี๋ยวเราจะได้คุยกันต่อ”
“อย่าดีกว่าค่ะคุณนรินนี่มันก็ดึกแล้วเห็นทีจะไม่เหมาะ”
“ผมรับรองความปลอดภัยครับ แล้วเดี๋ยวผมจะไปส่งคุณเอง”
“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ” พลอยคิดว่าในเมื่อนรินเป็นเจ้าของไร่ติดกับไร่ของวาโยบางทีเขาอาจจะรู้อะไรเกี่ยวกับนายวาโยบ้างก็ได้
“เชิญครับ”
++++++++++++++++++++++
“อะไรนะพลอยข้ามไปไร่ฝั่งโน้นเหรอริษา!”
“ใช่ค่ะนาย นายรีบไปเถอะ”
“หาเรื่องเก่งจริงเชียว ดื้อนักกลับมาคืนนี้ต้องคุยกันยาว” เขาบ่นแต่มือรีบควานไปที่ลิ้นชักหยิบปืนพกขึ้นมาจากนั้นวิ่งนำหน้าออกไปก่อนริษา
“นึกว่าจะไม่ห่วงที่ไหนได้ สงสัยงานนี้ไม่ได้ถูกเขามัดมือชกอย่างปากว่า ดูๆไปแล้วเต็มใจส่งมือให้เขามัดเองเสียมากกว่า”
“ริษายืนบ่นอะไรงึมงำอยู่นั่นผมบอกให้ตามคนไปสมทบ” วาโยส่งเสียงมาทั้งที่ตัวออกจากบ้านไปแล้ว
“ค่ะ ได้ค่ะริษาจะไปตามพวกคนงานชายเดี๋ยวนี้” +++++++++++++++++++++++
“นายครับนายทางนี้ครับ” ไตรเทพยืนอยู่ติดรั้ว
“ไตรเทพ แล้วคุณพลอยล่ะอยู่ไหน”
“ผมมาตามทางที่ริษาบอกก็ไม่เห็นคุณพลอยแล้วครับ มองหาดูรอบๆก็ไม่เห็นมีใคร”
“ไปเร็ว ปีนข้ามไปเลย” วาโยสั่งตัวเขาปีนรั้วน้ำหน้าก่อนที่ลูกน้องสี่คนกับไตรเทพรวมเป็นห้าคนจะปีนรั้วตามไป
“ใจเย็นๆครับนาย เดี๋ยวก็มีเรื่องลุกลามใหญ่โตอย่างคราวก่อนอีก”
“ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณพลอย ฉันไม่ปล่อยคนของไอ้นรินแน่”
+++++++++++++++++++++++
บ้านพักรับรองของนรินตั้งอยู่ท้ายไร่ชายหนุ่มรีบเรียกให้แม่บ้านรีบไปหาเครื่องดื่มมารับรองแขก
“คุณนรินอย่าลำบากเลยค่ะเดี๋ยวพลอยก็จะกลับแล้ว”
“เดี๋ยวผมไปส่งคุณแน่ๆครับ แต่อยู่คุยกับผมสักครู่เถอะเมื่อประมาณอาทิตย์ที่แล้วผมให้เลขาติดต่อคุณเข้าไปเสนองานที่บริษัทอีกครั้ง แต่ได้ข่าวว่าคุณลาออกไม่คิดเลยว่าจะได้เจอกันอีกครั้งที่นี่”
“ พลอยมาทำเรื่องสำคัญบางอย่างค่ะ แต่ถ้าเป็นเรื่องงานที่บริษัทเก่าถ้าคุณนริลอยากติดต่อเรื่องงานพลอยมีเบอร์ของเซลล์หลายคน เดี๋ยวพลอยจะจดให้คุณนริลค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับผมไม่อยากได้เบอร์เซลล์พวกนั้นหรอก ผมอยากได้เบอร์คุณพลอยมากกว่า”
“เอ่อ...เบอร์ของพลอย”
“คือผม ผมอยากจะเอาไว้ขอคำแนะเรื่องบรรจุภัณฑ์น่ะครับเห็นเขาลือกันว่าคุณเป็นเซลล์ที่เก่งมากถึงแม้จะลาออกมาแล้วแต่คุณพลอยคงไม่รังเกียจที่จะให้คำปรึกษาผมนะครับ” นรินแก้ตัวไปน้ำขุ่น
“ค่ะ”
“ผมอยากจะถามเรื่องที่คุณมาจากไร่ข้างๆนะครับ คุณพลอยมาทำอะไรที่นั่นหรือครับ” นรินถาม
“เอ่อพลอย” จะให้บอกยังไงว่าตอนนี้เธอกลายเป็นเมียของเจ้าของไร่รับอรุณอย่างไม่ได้ตั้งใจ “มาทำงานน่ะค่ะ”
“ทำงานเหรอครับ คุณพลอยครับมาทำงานกับผมเถอะผมจะจ่ายให้มากกว่าที่นั่นสองเท่าก็ได้ครับ” นรินรีบเป็นฝ่ายลุก
“คงไม่ได้หรอกค่ะ พลอยติดสัญญากับที่นั่นอยู่”
“สัญญาอะไรหรือครับ ถ้าเขาจะปรับคุณผมเป็นคนออกค่าใช้จ่ายให้ก็ได้แล้วมาทำงานกับผม” นรินไม่ต้องการจะเสียเวลาต่อไปอีก
สัญญาเป็นคู่ชีวิตวาโยคงไม่มีทางยอม“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณก็รู้ว่าคุณวาโยเจ้าของไร่นั้นเป็นยังไง”
“รู้สิครับ นายวาโยมันเป็นคนเลว แถมยังนักเลงถือว่าครอบครัวตัวเองเป็นคนพื้นที่และมีหน้ามีตา มันกลั่นแกล้งผมซึ่งเป็นคนที่อื่นแต่มาซื้อที่ดินที่นี่เพื่อทำไร่แถมยังให้คนงานของมันแอบมาขโมยตัดสับปะรดในไร่ผมไปขายอีก”
“จริงเหรอคะ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีเรื่องแบบนี้” พลอยทำสีหน้าตกใจ
“ผมถึงไม่อยากให้คุณพลอยทำงานร่วมกับคนแบบนั้น”
“แล้วนอกจากเรื่องนี้คุณนรินรู้เรื่องอะไรของคุณวาโยคนนี้อีกบ้างคะ….เอ่อพลอยจะได้ระวังตัวเอาไว้น่ะค่ะ”
“เรื่องผู้หญิงครับ เมื่อสองปีก่อนคนงานสาวชาวเหนือในไร่ผมถูกเอ่อ...ฉุดไปข่มขืนเราพบศพของเธอที่ไร่รับอรุณแน่นอนมันบอกว่ามันไม่เกี่ยวด้วย แต่ผมไม่เชื่อหรอกเพราะคนงานในไร่ของผมบอกว่าเป็นใบสั่งมาจากเจ้าของไร่นั้น เพราะสาวเหนือคนนั้นหน้าตาดีน่ะครับ”
“แย่จริง แล้วตำรวจว่ายังไงบ้างคะ”
“ใครจะไปเอาเรื่องมันได้ มันเป็นคนมีอิทธิพลแถวนี้ไม่นานนักเรื่องทั้งหมดก็ถูกลืมสงสารแต่คนงานหญิงคนนั้น”
พลอยไม่อยากจะเชื่อเลยว่าวาโยจะเลวกว่าที่เธอคิดเอาไว้อีก
“คุณพลอยต้องระวังตัวให้มากๆนะครับ ยิ่งพูดผมก็ยิ่งเป็นห่วงยิ่งสวยๆแบบคุณพลอยด้วย”
พอดีแม่บ้านเอาน้ำสับปะรดเย็นๆมาเสริฟให้กับพลอย
“ลองทานดูสิครับ น้ำสับปะรดของไร่ผมอร่อยนะครับ”
หญิงสาวจิบๆ ดูก็พบว่ามันเป็นแบบที่เขาพูดไม่ผิด ทั้งหอมทั้งหวาน
“อร่อยดีค่ะ”
“เป็นสับปะรดสายพันธุ์ใหม่ครับที่ผมทดลองมาปลูกที่นี่”
“อย่าครับ เข้าไม่ได้ครับ ห้ามเข้านะครับ”
“มีอะไรกัน” นรินขมวดคิ้ว เขากำลังจะเดินออกไปดูแต่แขกที่ไม่ได้รับเชิญกลับบุกรุกเข้ามาพร้องฉายฉกรรจ์อีกหลายคน
“นายวาโย!”
“ใช่ผมเอง ไม่ได้พบกันนานแล้วนะคุณนริน” วาโยมองหญิงสาวอย่างคาดโทษ ดูเธอในเวลานี้ไม่ได้น่าห่วงอย่างที่คิดสักนิด
“นายกำลังบุกรุกไร่คนอื่นรู้ตัวไหม”
“ผมมาตามคนของผม กลับกันได้แล้วพลอย” เขาเรียกแม่ตัวดี พลอยวางแก้วลงไม่คิดเลยแค่เธอหายออกมาแค่นี้นายวาโยต้องพาพวกมาตามเธอกลับไร่เสียมากมาย
“แต่คุณพลอยกำลังจะเป็นคนของที่นี่ เธอไม่อยากทำงานที่ไร่นายต่อไปอีกแล้ว” นรินพูดพลางเดินกลับมาหาพลอย
“ไม่ต้องกลัวนะครับพลอย” เขาจับมือหญิงสาวเอาไว้ ไม่นานลูกน้องของนรินที่ได้ข่าวว่ามีคนบุกรุกเข้ามาที่ไร่ก็ตามมาสมทบตอนนี้บ้านหลังใหญ่ของนรินดูเล็กไปถนัดตา
“ไม่อยากทำงานกับผมเหรอพลอย” เขามองภรรยาสาวคนสวยด้วยสายตาดุๆ
“ฉันกับคุณนรินเรารู้จักกันมาก่อนค่ะ ”
“ก็เลยมาคุยกันเสียดึกๆในบ้านของเขา”
“มันไม่ใช่แบบทึ่คุณคิด” พลอยค้าน
“ไม่อยากทำงานที่ไร่ของผม ได้ผมไล่คุณออก” วาโยมองมาทางนริน แค่เห็นสายตาของนรินเขาก็รู้แล้วว่านายคนนี้คิดจะจีบพลอย “ต่อไปนี้คุณจะไม่ได้ทำงานในไร่อีก ทำแค่หน้าที่ภรรยาเจ้าของไร่ก็พอ” เขาสะใจที่เห็นนรินหน้าซีดไปถนัดไอ้ไก่อ่อนคิดจะมาแย่งผู้หญิงของเขา
ระหว่างที่นรินยืนงงลำดับเรื่องราวอยู่นั้น วาโยก็เข้ามาดึงข้อมือของพลอยให้ตามไปกลับเขา
“ปล่อยนะคุณวาโย อย่ามาทำป่าเถื่อนแบบนี้”
“ถ้าไม่ตามผมกลับไปดีๆ ผมจะอุ้มคุณกลับ”
“บ้าคุณมันบ้าชอบทำนิสัยป่าเถื่อน”
“ตกลงจะเดินเองหรือให้อุ้ม” เขาขู่เธอเบา ๆ “ผมแค่ไม่อยากให้คุณโดนคนอื่นนินทาว่าเป็นนางวันทอง โมรา กากี อ้อ...แต่สมัยนี้ต้องเรียกเรยาใช่ไหม”
“คุณวาโย!”
พลอยรู้สึกโมโหจนหน้าแดง แต่จะให้มาทะเลากับเขาต่อหน้าคนจำนวนมากคงไม่เหมาะ หญิงสาวสะบัดแขนเขาแล้วรีบเดินนำหน้าไปในทันที
“คุณพลอย” นรินไม่รู้จะทำอย่างไรดี จู่พลอยกลายเป็นเมียเจ้าของไร่คู่อริของเขาไปได้อย่างไร
“ขอบคุณมากนะครับคุณนริน ที่ให้การต้อนรับภรรยาผมเป็นอย่างดี”ใบหน้าเปื้อนยิ้มแต่นรินดูออกว่าเขาไม่พอใจมาก
+++++++++++++++++++++
เมื่อกลับมาถึงบ้านพักพลอยพยายามเดินหนีไม่อยากตอบคำถามของเขาแต่อีกฝ่ายดูจะไม่ยอมง่าย
“ไปทำอะไรที่นั่น” ท่าทางของเขาบ่งบอกว่าต้องการคำตอบให้ได้
“เรื่องของฉัน”
“วันหลังอย่าพูดคำนี้อีกคุณเป็นเมียผม เรื่องของคุณผมต้องรู้ทั้งหมด”
“แล้วใครว่าฉันอยากรับตำแหน่งเมียของคุณไม่ทราบ”
“เนื้อหอมจริงๆ แฟนตายไม่เท่าไหร่ก็ได้ผมมาเป็นสามียังไม่หนำใจยังคิดจะมีชู้อีก”
“อย่ามาพูดแบบนี้พี่รันนะเขาเป็นแฟนฉันจริงฉันยอมรับ แต่สำหรับคุณฉันไม่เคยคิดว่าเป็นสามีเลยสักนิดรู้เอาไว้ด้วย”
“อย่างนั้นเหรอ” วาโยฉุนจัดเขาดึงร่างบางเข้ามากอดในใจคิดว่าอย่างนี้ต้องจับมาปล้ำให้รู้แล้วรู้รอดจะได้สิ้นเรื่องสิ้นราวสักทีอยากรู้นักว่าจะรับเขาเป็นสามีได้ไหม แต่อีกใจก็บอกว่าคนอย่างนายวาโยไม่เคยคิดข่มขืนผู้หญิง
“อยากจะปล้ำ จะข่มขืนก็ทำไปเลยฉันไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วตั้งแต่พี่รันจากไป” พลอยจ้องตาเขา
“ไปอาบน้ำแล้วเข้านอนเดี๋ยวนี้ ถ้าช้าผมจะอาบให้เองผมง่วงแล้วดูนาฬิกาสิสี่ทุ่มเข้าไปแล้ว” สำหรับชาวไร่ถือว่าดึกมากแล้วเพราะนิยมนอนแต่หัวค่ำตื่นก่อนรุ่งสาง
“มีสิทธิอะไรมาสั่ง” ริมฝีปากบางยังขยับเถียงทุกคำ
“สิทธิอะไรเหรอ” เขาไม่พูดแต่อุ้มพลอยพาดบ่า ไม่สนใจว่าเธอจะทุบหลังเขากี่ครั้ง
จากนั้นเขาก็ทิ้งร่างบางลงบนอ่างจากุชชี่ “ผมง่วงเต็มที่แล้วรีบอาบ”
“อย่ามาขู่คุณอยากนอนก็ไปนอนสิ”
“นอนไม่หลับถ้าขาดหมอนข้าง” เขาหมายถึงไม่มีเธอนอนกอด
“ฉันไม่ใช่หมอนข้างของใคร”
“ประเดี๋ยวก็รู้” เขาทำตาเจ้าเล่ห์
“อ่างก็กว้างอาบด้วยกันดีกว่า” เขาไม่รอคำตอบถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกทันที
“บ้าๆๆ หยุดนะคุณจะทำอะไร ฉันไม่อยากตากุ้งยิ่ง”
เสื้อกับกางเกงวาโยถูกถอดออกและลงไปอยู่ในตระกร้าผ้า ขาเรียวยาวค่อยๆก้าวลงไปในน้ำอุ่นอย่างช้าหญิงสาวหน้าแดงราวลูกตำลึกสุกแก่จัดเมื่อมองรูปร่างสมส่วนราวกับรูปสลักกรีกตรงหน้า
“ผมลงมาอาบด้วยคงช่วยให้คุณอาบได้เร็วขึ้น”
พลอยรู้สึกวูบวาบไปทั่วตัวเกิดอะไรขึ้นทำไมเธอถึงมีความต้องการอย่างรุนแรง ไม่นะพลอยเป็นเพราะอะไรไปมีบางอย่างผิดปกติไปจากเดิม
ร่างบางกอดร่างล่ำสันที่เปลือยเปล่าอยู่ในน้ำ “เกิดอะไรขึ้นฉันเป็นอะไรไป ไม่นะ” “
ใจเย็นๆพลอย คุณเป็นอะไร” วาโยเขย่าร่างบาง
“อย่าบอกนะว่าคุณ…..”
++++++++++++++++++++++++++
อัปสรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 มิ.ย. 2554, 17:03:05 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 มิ.ย. 2554, 17:03:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 6815
| << ตอนที่ 16 | ตอนที่ 18 >> |
lovemuay 7 มิ.ย. 2554, 20:29:20 น.
นายนรินนึกว่าจะเป็นคนดี เผลอๆ เรื่องที่ใส่ร้ายวาโยอาจเป็นตัวเองฆ่าเองรึป่าวก็ไม่รู้
นายนรินนึกว่าจะเป็นคนดี เผลอๆ เรื่องที่ใส่ร้ายวาโยอาจเป็นตัวเองฆ่าเองรึป่าวก็ไม่รู้
หมู้หมู 7 มิ.ย. 2554, 20:45:31 น.
โห... อะไรเนี่ยย ดูไม่ซับซ้อน แต่ก็ ซับซ้อน ดูไม่วุ่นวาย แต่ก็วุ่นวาย ดูไม่เครียด แต่ก็เครียด.... กดดันนะเนี่ยยยย
โห... อะไรเนี่ยย ดูไม่ซับซ้อน แต่ก็ ซับซ้อน ดูไม่วุ่นวาย แต่ก็วุ่นวาย ดูไม่เครียด แต่ก็เครียด.... กดดันนะเนี่ยยยย
SaiParn 7 มิ.ย. 2554, 21:26:56 น.
พลอย แย่แล้วววววววว
พลอย แย่แล้วววววววว
ปูสีน้ำเงิน 7 มิ.ย. 2554, 23:37:50 น.
โดนวางยายังงี้แล้วยัยพลอยยังจะคิดว่าพระเอกเราเป็นคนไม่ดีอยู่อีกไหม๊เนี่ย
โดนวางยายังงี้แล้วยัยพลอยยังจะคิดว่าพระเอกเราเป็นคนไม่ดีอยู่อีกไหม๊เนี่ย
กาซะลองพลัดถิ่น 8 มิ.ย. 2554, 00:49:27 น.
เฮ้อ รู้หน้าไม่รู้ คุยกันแป๊บเดียวก็จะวางยาแล้วเหรอเนี่ยะ พลอยก็หูเบา ไม่ค่อยจะมีสติในการคิด หรือทำอะไร ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นเซลล์ที่เก่ง ..
เฮ้อ รู้หน้าไม่รู้ คุยกันแป๊บเดียวก็จะวางยาแล้วเหรอเนี่ยะ พลอยก็หูเบา ไม่ค่อยจะมีสติในการคิด หรือทำอะไร ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นเซลล์ที่เก่ง ..
kaero 8 มิ.ย. 2554, 16:06:58 น.
โดนของซะแล้ว
โดนของซะแล้ว
kaze 17 มิ.ย. 2554, 22:10:51 น.
ศัพท์คำใหม่ของ หญิงหลายใจ "เรยา" 55555
ศัพท์คำใหม่ของ หญิงหลายใจ "เรยา" 55555