เสน่ห์นางหงส์
ตมิสา แม่หงส์สวยแสนเสน่ห์ เซเลบฯ สาวจอมหยิ่ง ขี้วีน ปากร้าย แล้งน้ำใจ ไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตา แต่ทำไม๊ทำไมคนอย่าง คณาธิป เจ้าของไร่ "พระจันทร์” หนุ่มหล่อพ่อไม่รวยถึงได้ตกหลุมเสน่ห์แม่หงส์จนถอนตัวไม่ขึ้น
ในอดีตเขาคือ "ไอ้เด็กวัด" แสนเชยที่คอยตามตอแยเธอตลอด แต่สาวเจ้าหรือจะชายตาแล และเมื่อฐานะเปลี่ยน งานนี้เขาจึงต้องปฏิบัติการขั้นเด็ดขาดเพื่อพิชิตหัวใจเย็นชาของแม่สาวจอมขี้วีนอย่างเธอมาให้ได้ ดั่งคำกล่าวว่า ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล เมื่อไม่ได้ด้วยกลก็เอาด้วยคาถา คำว่า "มารยา" ใครว่ามีแต่ผู้หญิงเท่านั้นที่ใช้เป็น
ในอดีตเขาคือ "ไอ้เด็กวัด" แสนเชยที่คอยตามตอแยเธอตลอด แต่สาวเจ้าหรือจะชายตาแล และเมื่อฐานะเปลี่ยน งานนี้เขาจึงต้องปฏิบัติการขั้นเด็ดขาดเพื่อพิชิตหัวใจเย็นชาของแม่สาวจอมขี้วีนอย่างเธอมาให้ได้ ดั่งคำกล่าวว่า ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล เมื่อไม่ได้ด้วยกลก็เอาด้วยคาถา คำว่า "มารยา" ใครว่ามีแต่ผู้หญิงเท่านั้นที่ใช้เป็น
Tags: นิยายรัก สาริน
ตอน: ตอนที่ 3 50%
ปฏิพัทธ์ยิ้มร่าเมื่อได้รับข่าวดีจากตมิสาว่าเธอตกลงยินยอมเป็นแบบขึ้นปกให้กับเขาในปักษ์หน้าก่อนปีใหม่ สีหน้าเขาทำให้ดารัน ผู้ช่วยมาดทอมเดินมากระทบไหล่ลูกพี่แล้วกระเซ้า
“หุบยิ้มบ้างก็ได้นะฮะลูกพี่”
“อะไรเล่า” ช่างภาพมือหนึ่งหุบยิ้มทว่าไม่นานก็ผิวปากเดินไปหน้าคอมพิวเตอร์เปิดภาพนางแบบอีกคนที่เขาเพิ่งถ่ายเสร็จมานั่งเลือกและรีทัช
ดารันมองตามอย่างรู้ทัน สายตาที่ปฏิพัทธ์มองตมิสาหวานเชื่อมราวกับจะกลืนกิน คงคิดจะเคลมเองละสิ แต่ดูท่าสาวเจ้าจะยากกว่านางแบบคนอื่นๆ ที่ปฏิพัทธ์เคยคั่ว เพราะคงเอาเงินและชื่อเสียงเข้าล่อไม่ได้เหมือนคนอื่นๆ ตมิสามีครบทุกอย่างแล้วที่ว่ามา
“ไงพี่ สาวๆ พวกนี้สวยสู้คุณนายไฮโซนั่นได้ไหม” ดารันตามมานั่งข้าง ตาจับไปที่ร่างนางแบบอกบึ้มน้องๆ ภูเขาไฟในชุดบิกินีสีหวานนอนทอดกายอยู่บนผืนทรายในหน้าจอ
“สวยแต่ไม่มีเสน่ห์เท่า สำหรับคุณตมิสาน่ะเหรอบอกไม่ถูกว่ะ จะว่าสวยเลิศเลอกว่าคนอื่นมันก็ไม่ใช่แต่มันมีเสน่ห์ไปทั้งเนื้อทั้งตัว เหมือนไฟที่คอยล่อแมลงเม่าให้บินเข้ามา ทั้งที่รู้ว่าอาจจะต้องตาย”
“เหมือนพี่ใช่ไหม” ดารันเบะปากอย่างหมั่นไส้กับลูกพี่ที่หลับตาพริ้มเคลิ้มฝัน
“ยอมรับว่ะ ก็เขาสวยซะขนาดนั้น ฉันจะใช้เวลาที่ทำงานร่วมกันให้เป็นประโยชน์ที่สุด จะเอาใจยิ่งกว่าแม่บังเกิดเกล้าอีก ดูซิว่าสาวเจ้าจะไม่ใจอ่อน”
“พนันสิบเอาหนึ่ง” ดารันหัวเราะขึ้น
“ข้างไหนวะ”
“พี่ไม่มีทางได้แอ้ม” ดารันว่าแล้วหลบฉากได้ทันก่อนที่มะเหงกใหญ่ๆ ของคนตัวโตจะฟาดมาโดน ปฏิพัทธ์หัวเสียแล้วชี้หน้าคาดโทษ
“จำไว้นะเอ็ง”
“ล้อเล่นน่าลูกพี่ ทำเป็นขี้ใจน้อยไปได้ ใครๆ ก็รู้ทั้งนั้นแหละว่าพี่เสน่ห์แรงขนาดไหน ทั้งดารา นางแบบหลงคารมกันจนแทบจะตีกันตาย” ดารันหันมายกยอบีบนวดเมื่อเห็นลูกพี่ใหญ่เริ่มอารมณ์เสีย
“ไม่ต้องมายอ แล้วนี่ให้ไปติดต่อไร่พระจันทร์น่ะได้หรือยัง”
“อ้อ…เรียบร้อยแล้วฮะลูกพี่ ทางนั้นอนุญาตให้เราไปถ่ายภาพได้ แต่เห็นว่าถ้าเราอดใจรออีกซักอาทิตย์ดอกไม้จะบานสะพรั่ง”
“อาทิตย์หนึ่งเหรอ ทางเราน่ะไม่มีปัญหาหรอก แต่ปัญหามันอยู่ที่นางแบบว่ะ”
“กิตติมศักดิ์ใครก็สั่งไม่ได้ว่างั้นเถอะ”
“แกกล้าไหมล่ะ” ปฏิพัทธ์ย้อนถาม ดารันส่ายหน้าดิก
“ขนาดคุณจี๊ด เจ้าของหนังสือยังไม่กล้า หลันเป็นใครละพี่ถึงจะกล้า แม่หงส์เขาอยากไปวันไหนเราก็คงต้องตามใจละ”
“รู้ตัวก็เลิกบ่นได้แล้ว เอานี่…จัดการต่อด้วย” ช่างภาพหนุ่มหยัดกายลุกขึ้น ยกแก้วกาแฟที่เหลือขึ้นดื่มให้หมดแล้วชี้ไปยังหน้าจอ
“พี่จะไปไหนล่ะ”
“นางแบบเขารับปากแล้วก็ต้องไปคุยเรื่องคิวงานสิวะไอ้น้อง” ปฏิพัทธ์ตบไหล่ลูกน้องสาวมาดทอม หัวเราะในลำคอแล้วเดินผิวปากออกไป ดารันเบ้หน้าตามหลัง ให้ตายอย่างไรคนท่าทางฉลาดๆ อย่างตมิสาก็ไม่หลงคารมลูกพี่เธอหรอก
‘หึ…พวกผู้ชายมันก็เป็นแบบนี้ เธอก็เลยเลือกจะไม่รักผู้ชาย’
ลมหายใจถูกผ่อนออกมาจากริมฝีปากเคลือบสีส้มอ่อนเมื่อปฏิพัทธ์เอ่ยขอตัวไปห้องน้ำภายหลังจากเขาคะยั้นคะยอขอให้เธอออกมาทานอาหารกลางวันด้วย ที่จริงหากเป็นเวลาอื่นเธอก็คงปฏิเสธอย่างไม่ลังเลใจแต่เพราะวันนี้แม่อยู่บ้าน เธอก็เลยยังไม่อยากทนฟังเสียงบ่น
ไม่ใช่ว่าเธอไม่รักแม่ ไม่ใช่ว่าเธอไม่รับรู้รับฟังปัญหาของท่าน แต่ฟังมาตั้งหลายปีแล้วเรื่องมันก็วนอยู่ที่เดิม เริ่มต้นและจบลงแบบเดิมๆ จนเธอคร้านจะรับรู้รับฟัง
หญิงสาวมองหลอดสีสวยในแก้วทรงสูง เพิ่งฟังสถานที่ถ่ายแบบจากปฏิพัทธ์เมื่อครู่ ดีเหมือนกัน เธอกำลังเบื่อบ้าน ปกติเที่ยวต่างประเทศ นานๆ ลองขึ้นเหนือดูบ้าง
“ขอโทษนะครับที่ให้รอนาน” ช่างภาพหนุ่มเดินอ้อมมานั่งตรงข้าม หญิงสาวแอบเบ้หน้า
ใครรอนายกัน ฉันกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ ต่างหาก
แต่แม้ใจจะคิดอย่างนั้นเธอก็รักษามารยาทพอจะไม่พูดออกไป
“ไร่ที่ว่าชื่ออะไรนะคะ” เธอเอ่ยถามหลังถูกจับจ้องจากคนตรงข้ามอย่างไม่รักษาท่าที ชายหนุ่มกระตือรือร้นเมื่อถูกถามเรื่องงาน
“พระจันทร์ครับ”
“แปลกดีนะคะ” หญิงสาวยักไหล่
“เห็นว่าที่ไร่พระจันทร์เป็นจุดชมพระจันทร์ที่สวยและโรแมนติกที่สุดครับ ผมเองก็ยังไม่เคยไปแต่ลูกน้องผมที่เข้าไปติดต่อขอเข้าไปถ่ายที่ไร่บอกว่าสวยมาก คุณตมิสาจะต้องชอบแน่ครับ”
“ค่ะ” หญิงสาวตอบรับสั้นๆ ละความสนใจเอาไว้เพียงเท่านั้น
เธอไม่ชอบเที่ยวธรรมชาติเท่าไหร่นัก ดูดอกไม้ ต้นไม้ใบหญ้าไม่เห็นจะน่ารื่นรมย์ที่ตรงไหน แต่ก็ดีกว่าอยู่บ้านฟังพ่อกับแม่ทะเลาะกันอยู่ดี
“ทางเราจองที่พักไว้สามวันครับ ถ้าเกิดคุณตมิสาติดใจอยากเที่ยวเมืองเหนือต่อเจ้านายผมก็ยินดีจ่ายค่าที่พักให้เพิ่มเติม” ปฏิพัทธ์บอกขึ้นทว่าหญิงสาวยักไหล่ เรื่องเงินไม่เคยสำคัญกับเธอมากกว่าความพอใจ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ต่อรอง
“ขอห้องสวีตนะคะ”
“แน่นอนครับ สำหรับนางแบบกิตติมศักดิ์อย่างคุณ เจ้านายผมไม่อั้นอยู่แล้ว”
“แบบนี้ค่อยคุยกันง่ายหน่อยค่ะ” ตมิสาระบายยิ้มน้อยๆ อาหารตรงหน้าสั่งมาหลายอย่างชนิดที่คนเป็นเจ้ามือคงกระเป๋าแฟบไปนานพอดู เพราะร้านที่เลือกและอาหารที่สั่งหญิงสาวจงใจสั่งที่แพงที่สุด แล้วไหนจะไวน์แดงขวดละหลายพันนั่นอีก เอาให้เข็ดกันไปข้าง นายคนนี้จะได้ไม่ริอ่านมาจีบหงส์ฟ้าอย่างเธอ
ปฏิพัทธ์เองที่บอกขอตัวไปห้องน้ำเมื่อครู่นี้ อันที่จริงเขาแวบออกไปกดเงินจากตู้เอทีเอ็มมาเพิ่ม ราคาอาหารวันนี้เฉียดหมื่นหรือไม่ก็หมื่นต้นๆ อย่างไม่ต้องสงสัย แต่เขาก็ต้องยอมลงทุน คิดจะกินหงส์ฟ้าราคาแพงก็ต้องลงทุนกันหน่อย ถ้าได้มาเถอะเขาจะกินให้เปรมปรีย์เลย
“อาหารที่นี่อร่อยนะครับ แต่ผมไม่ค่อยได้มาบ่อยเท่าไหร่”
แน่ล่ะ กินทีมื้อละเป็นหมื่นแบบนี้ ปีหนึ่งเขามาสองสามหนได้มั้ง
“ค่ะ” ตมิสายิ้มรับ แตะนั่นนิด นี่หน่อยพอเป็นพิธี ส่วนใหญ่จะละเลียดไวน์แดงขวดละหลายพันนั่นเสียมากกว่า ปฏิพัทธ์เสียดายจึงฝืนกินคนเดียวซะเกือบเกลี้ยง
หญิงสาวมองยิ้มๆ ระคนขบขันทว่าเมื่อเขาเงยหน้าจากจานอาหารขึ้นมองเธอจึงปรับสีหน้าลงเป็นเรียบเฉยดังเดิม
หลังขอตัวจากช่างภาพขี้หลีอย่างปฏิพัทธ์มาได้เธอก็แวะเข้าห้างสรรพสินค้า ที่จริงไม่อยากจะซื้ออะไรเพราะที่มีอยู่ก็ไม่รู้จะหยิบฉวยใช้อะไรก่อนหลังดี เพราะมีเยอะเหลือเกิน อย่างรองเท้าแบบไหนที่ถูกใจเธอก็มีมันทั้งเจ็ดสี เจ็ดคู่ รู้ตัวว่าซื้อหามาเกินพอดีแต่ตอนซื้อไม่ทันได้คิด
เธอคิดว่าจะดูกระเป๋าคอลเลกชันมาใหม่เสียหน่อยให้อารมณ์ดีๆ ทว่ามันกลับสะดุดเพราะใครคนหนึ่งที่เธอไม่นึกอยากพบหน้าควงแขนมากับแม่คนนั้นด้วยท่าทางสวีตหวานมีความสุข
เขมทัศน์….
แน่ล่ะเธอไม่ได้รักเขา ฉะนั้นความรู้สึกที่เกิดขึ้นไม่ได้เกิดจากความหึงหวงแน่นอน แต่เธอก็เหมือนผู้หญิงทั่วๆ ไปที่คงจะไม่นึกนิยมยินดีให้แฟนเก่าตัวเองมีความสุขหน้าชื่นตาบานกับแฟนใหม่
เธอเห็นจึงคิดจะหลบไปอีกร้านทว่าหลบไม่ทันเสียแล้วเมื่อเขมทัศน์เกิดตาดีเห็นเธอเข้าเสียก่อน ชายหนุ่มจูงมือหญิงคนรักซึ่งยังเป็นคนเดิมตรงเข้ามาหาแล้วร้องทัก
“จันทร์”
“ตอนนี้เราไม่ได้สนิทกันเหมือนเมื่อก่อน กรุณาเรียกตมิสาจะเหมาะกว่านะคะ” คางมนนั้นเชิดสูง ไม่แม้แต่จะปรายตามองคู่ควงของอดีตคนรักทำให้ปิ่นอนงค์ไม่พอใจนิดๆ
รู้แบบนี้วันนั้นเธอไม่น่าช่วย
“จันทร์ ยังไม่หายโกรธพี่เหรอ” เขมทัศน์ไม่สบายใจ แม้จะผ่านมาหลายปีแล้วแต่สาวเจ้าก็ยังทำเย็นชาห่างเหินกับเขาอยู่เช่นเดิม
สำหรับเขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอแล้ว มีให้แค่ความห่วงใยแบบพี่น้อง เพราะตอนนี้เขากับปิ่นอนงค์ก็คบหากันด้วยดี และมีแพลนจะแต่งงานเร็วๆ นี้
“โกรธ?” นางแบบสาวขึ้นเสียงสูง สีหน้าหมิ่นแคลน “มีอะไรให้ต้องโกรธ”
“ช่างเขาเถอะค่ะพี่เขม นงค์หิวแล้วนะ” ปิ่นอนงค์ตัดบท ชายหนุ่มหันมามองคนรักอย่างเกรงใจ ตมิสาเห็นแล้วก็ยิ่งหมั่นไส้
“ไปสิคะ คนของคุณเร่งแล้ว”
“แล้วเจอกันนะ” เขมทัศน์ส่งยิ้มให้แต่หญิงสาวเหยียดริมฝีปากตามหลัง สาบานเลยว่าถ้าไม่จำเป็นเธอคงไม่ยอมเจอ
ปิ่นอนงค์ลากตัวคนรักแยกห่างออกมาไกลแล้วจึงสะบัดแขนนั้นออกห่างตัวงอนๆ ตวัดสายตามองหลังตรงผึ่งผายของแม่นางแบบสาวแล้วย่นจมูก
หยิ่ง จองหอง ผ่านมากี่ปีก็ยังเป็นเหมือนเดิม
ยิ่งนึกถึงวันนั้น วันที่เธอสู้อุตส่าห์เอาตัวเข้าไปช่วยเหลือ มันก็ยิ่งเจ็บใจ
วันนั้นหลังพาอดีตคนรักของเขมทัศน์ไปพักในห้องพัก แม้ไม่ถึงขั้นเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้แต่ก็ใจดีให้นอนบนเตียง ในขณะที่เธอเสียสละเอาฟูกมานอนด้านล่าง กลางดึกแม่หงส์ฟื้นตื่นขึ้นมากลับร้องเอะอะโวยวายหาว่าเธอมอมยาคิดกรรโชกทรัพย์
“เธอทำอะไรฉัน บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ของฉันหายไปหรือเปล่า” เจ้าตัวคนเพิ่งสร่างเมามองจับไปหาปิ่นอนงค์อย่างไม่ไว้วางใจทำให้คนที่ถือตัวว่ามีบุญคุณในระดับหนึ่งขุ่นเคืองถึงขนาดลุกขึ้นมาเท้าสะเอวมองกลับแล้วชี้มือไปยังกระเป๋าถือของไฮโซสาว
”ตรวจดูซะว่าข้าวของเธออยู่ครบไหม คนอะไรไม่รู้จักบุญคุณ”
ตมิสาไม่สนใจว่าเจ้าของห้องจะพูดอะไร เธอคว้ากระเป๋าขึ้นมาค้นดู ข้าวของทุกอย่างอยู่ครบจึงได้กวาดสายตามองไปรอบห้องพักที่ขนาดกว้างขวางพอใช้ทว่าเธอเห็นว่ามันเล็กเท่าหยิบมือ
“แล้วฉันมาที่นี่ได้ยังไง”
“ฉันพามา”
“เห็นไหม เธอมอมยาฉันแล้วคิดจะพาฉันมารูดทรัพย์” ไฮโซสาวกล่าวหาทำให้ปิ่นอนงค์ฉุนจัด ทำดีครั้งนี้นอกจากจะไม่ได้ดีแล้วยังกลายเป็นผู้ต้องหาอีก
“นี่เธอจำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ เหรอฮะ ใช้สมองที่ยัดไว้แต่ขี้เรื่อยของเธอตรองดูซิว่าก่อนหน้านี้เธอไปไหนกับใคร แล้วกินอะไรเข้าไปบ้าง” ปิ่นอนงค์ตวาด คิ้วเรียวของคนฟังขมวดมุ่น แม้จะไม่พอใจเพราะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครใช้สุ้มเสียงแบบนี้กับตัวเองมาก่อน ทว่าสมองยังคิดตาม
เธอไปเที่ยวผับกับภาสกร…
เขาคะยั้นคะยอให้เธอดื่มเหล้า เธอเองดื่มไปแค่ไม่กี่แก้ว แต่เพราะปกติไม่ใช่คนชอบดื่มของพวกนี้อยู่แล้วเพราะเป็นคนรักสุขภาพ ไม่นานก็เริ่มมึนๆ จึงปฏิเสธการดื่ม แล้วสุดท้ายขอเป็นน้ำส้ม
จากนั้น....
ทำไมเธอจำไม่ได้
“ฉัน….” หญิงสาวครุ่นคิด คิดไม่ออกจริงๆ
“ฉันจะบอกให้เอาบุญนะว่าเธอน่ะถูกไอ้ดารานั่นมันวางยา เลี้ยวเข้าม่านรูดเตรียมไปปู้ยี้ปู้ยำ”
“ม่านรูด!” คนหน้าสวยตาโต ตะปบมือเข้ากับเนื้อตัว เมื่อเห็นชิ้นส่วนทุกอย่างยังเป็นปกติดี หน้าเผือดสีเมื่อครู่จึงค่อยซับสีเลือดขึ้น จากนั้นคอระหงจึงตั้งขึ้นเหมือนเดิมยิ่งทำให้ปิ่นอนงค์หมั่นไส้
“เออ”
“นี่อย่ามาทำเสียงแบนี้ใส่ฉันนะ” แม้จะอยู่ในสถานการณ์อย่างนี้ทว่าคนอย่างตมิสาที่ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยลงให้ใครจึงอดไม่ได้
“เธอนี่มันไม่รู้จักบุญคุณใครเลยจริงๆ นะ อย่างนี้มันน่าปล่อยให้ถูกรุมโทรม” ปิ่นอนงค์เสียงขุ่น ตมิสาได้ยินอย่างนั้นน้ำเสียงจึงอ่อนลงเล็กน้อย
“เธอเหรอช่วยฉัน”
“ไม่เชิง”
“ไม่เชิง!” ตมิสาขึ้นเสียงสูง แววตาที่ทอแสงอ่อนลงเมื่อครู่เจิดจรัสขึ้นมาใหม่ “แล้วยังจะหาว่าฉันไม่รู้จักบุญคุณ คิดจะโมเมตีขลุมหรือไง”
“หุบปากสวยๆ ของเธอแล้วฟังฉันให้จบ ที่ฉันบอกว่าไม่เชิงก็เพราะว่าคนที่ช่วยเธอให้รอดจากการมีผ…สามีเป็นดาราเป็นเพื่อนฉัน แล้วเขาก็โทรบอกฉันให้พาเธอมาที่นี่แทนที่จะปล่อยให้นอนม่านรูดให้เป็นข่าวฉาวโฉ่ เพราะที่ผ่านมามันก็โฉ่จนไม่รู้จะโฉ่ไปทางไหนอยู่แล้ว” อดไม่ไหวที่จะประชดขึ้น
“เพื่อนเธอ ใครเหรอ”
“ไม่จำเป็นต้องรู้ ถ้าเธอฟื้นแล้วก็ไปซะ” ปิ่นอนงค์บอกขึ้นอย่างเย็นชาทำให้ริมฝีปากที่กำลังจะเอ่ยคำขอบคุณออกมาต้องหุบปากสนิทแล้วควานหากระเป๋าสตางค์ใบเล็กในกระเป๋าสะพาย หยิบเงินออกมาแบบไม่ต้องนับแล้ววางแปะไว้บนหัวเตียง
“ฝากให้เพื่อนเธอด้วย”
“ค่าอะไร” ปิ่นอนงค์เจ็บจี๊ดแทนคนเป็นเพื่อน ความรักความหวังดีของคณาธิปมีค่าแค่เศษเงินของตมิสา ผู้หญิงคนนี้ไม่เหมาะสมจะได้ความรักจากใครไปเลยจริงๆ
“ค่าเสียเวลาของเขา ฉันไปล่ะ” ตมิสาหมุนตัวออกไปจากห้องนั้นทันที ทิ้งให้เจ้าของห้องยืนตัวสั่น มือกำแน่นจนเส้นเลือดเต้นระริก
เธอจะพยายามจนสุดความสามารถให้คณาธิปตัดใจจากแม่นี่ซะ
“หุบยิ้มบ้างก็ได้นะฮะลูกพี่”
“อะไรเล่า” ช่างภาพมือหนึ่งหุบยิ้มทว่าไม่นานก็ผิวปากเดินไปหน้าคอมพิวเตอร์เปิดภาพนางแบบอีกคนที่เขาเพิ่งถ่ายเสร็จมานั่งเลือกและรีทัช
ดารันมองตามอย่างรู้ทัน สายตาที่ปฏิพัทธ์มองตมิสาหวานเชื่อมราวกับจะกลืนกิน คงคิดจะเคลมเองละสิ แต่ดูท่าสาวเจ้าจะยากกว่านางแบบคนอื่นๆ ที่ปฏิพัทธ์เคยคั่ว เพราะคงเอาเงินและชื่อเสียงเข้าล่อไม่ได้เหมือนคนอื่นๆ ตมิสามีครบทุกอย่างแล้วที่ว่ามา
“ไงพี่ สาวๆ พวกนี้สวยสู้คุณนายไฮโซนั่นได้ไหม” ดารันตามมานั่งข้าง ตาจับไปที่ร่างนางแบบอกบึ้มน้องๆ ภูเขาไฟในชุดบิกินีสีหวานนอนทอดกายอยู่บนผืนทรายในหน้าจอ
“สวยแต่ไม่มีเสน่ห์เท่า สำหรับคุณตมิสาน่ะเหรอบอกไม่ถูกว่ะ จะว่าสวยเลิศเลอกว่าคนอื่นมันก็ไม่ใช่แต่มันมีเสน่ห์ไปทั้งเนื้อทั้งตัว เหมือนไฟที่คอยล่อแมลงเม่าให้บินเข้ามา ทั้งที่รู้ว่าอาจจะต้องตาย”
“เหมือนพี่ใช่ไหม” ดารันเบะปากอย่างหมั่นไส้กับลูกพี่ที่หลับตาพริ้มเคลิ้มฝัน
“ยอมรับว่ะ ก็เขาสวยซะขนาดนั้น ฉันจะใช้เวลาที่ทำงานร่วมกันให้เป็นประโยชน์ที่สุด จะเอาใจยิ่งกว่าแม่บังเกิดเกล้าอีก ดูซิว่าสาวเจ้าจะไม่ใจอ่อน”
“พนันสิบเอาหนึ่ง” ดารันหัวเราะขึ้น
“ข้างไหนวะ”
“พี่ไม่มีทางได้แอ้ม” ดารันว่าแล้วหลบฉากได้ทันก่อนที่มะเหงกใหญ่ๆ ของคนตัวโตจะฟาดมาโดน ปฏิพัทธ์หัวเสียแล้วชี้หน้าคาดโทษ
“จำไว้นะเอ็ง”
“ล้อเล่นน่าลูกพี่ ทำเป็นขี้ใจน้อยไปได้ ใครๆ ก็รู้ทั้งนั้นแหละว่าพี่เสน่ห์แรงขนาดไหน ทั้งดารา นางแบบหลงคารมกันจนแทบจะตีกันตาย” ดารันหันมายกยอบีบนวดเมื่อเห็นลูกพี่ใหญ่เริ่มอารมณ์เสีย
“ไม่ต้องมายอ แล้วนี่ให้ไปติดต่อไร่พระจันทร์น่ะได้หรือยัง”
“อ้อ…เรียบร้อยแล้วฮะลูกพี่ ทางนั้นอนุญาตให้เราไปถ่ายภาพได้ แต่เห็นว่าถ้าเราอดใจรออีกซักอาทิตย์ดอกไม้จะบานสะพรั่ง”
“อาทิตย์หนึ่งเหรอ ทางเราน่ะไม่มีปัญหาหรอก แต่ปัญหามันอยู่ที่นางแบบว่ะ”
“กิตติมศักดิ์ใครก็สั่งไม่ได้ว่างั้นเถอะ”
“แกกล้าไหมล่ะ” ปฏิพัทธ์ย้อนถาม ดารันส่ายหน้าดิก
“ขนาดคุณจี๊ด เจ้าของหนังสือยังไม่กล้า หลันเป็นใครละพี่ถึงจะกล้า แม่หงส์เขาอยากไปวันไหนเราก็คงต้องตามใจละ”
“รู้ตัวก็เลิกบ่นได้แล้ว เอานี่…จัดการต่อด้วย” ช่างภาพหนุ่มหยัดกายลุกขึ้น ยกแก้วกาแฟที่เหลือขึ้นดื่มให้หมดแล้วชี้ไปยังหน้าจอ
“พี่จะไปไหนล่ะ”
“นางแบบเขารับปากแล้วก็ต้องไปคุยเรื่องคิวงานสิวะไอ้น้อง” ปฏิพัทธ์ตบไหล่ลูกน้องสาวมาดทอม หัวเราะในลำคอแล้วเดินผิวปากออกไป ดารันเบ้หน้าตามหลัง ให้ตายอย่างไรคนท่าทางฉลาดๆ อย่างตมิสาก็ไม่หลงคารมลูกพี่เธอหรอก
‘หึ…พวกผู้ชายมันก็เป็นแบบนี้ เธอก็เลยเลือกจะไม่รักผู้ชาย’
ลมหายใจถูกผ่อนออกมาจากริมฝีปากเคลือบสีส้มอ่อนเมื่อปฏิพัทธ์เอ่ยขอตัวไปห้องน้ำภายหลังจากเขาคะยั้นคะยอขอให้เธอออกมาทานอาหารกลางวันด้วย ที่จริงหากเป็นเวลาอื่นเธอก็คงปฏิเสธอย่างไม่ลังเลใจแต่เพราะวันนี้แม่อยู่บ้าน เธอก็เลยยังไม่อยากทนฟังเสียงบ่น
ไม่ใช่ว่าเธอไม่รักแม่ ไม่ใช่ว่าเธอไม่รับรู้รับฟังปัญหาของท่าน แต่ฟังมาตั้งหลายปีแล้วเรื่องมันก็วนอยู่ที่เดิม เริ่มต้นและจบลงแบบเดิมๆ จนเธอคร้านจะรับรู้รับฟัง
หญิงสาวมองหลอดสีสวยในแก้วทรงสูง เพิ่งฟังสถานที่ถ่ายแบบจากปฏิพัทธ์เมื่อครู่ ดีเหมือนกัน เธอกำลังเบื่อบ้าน ปกติเที่ยวต่างประเทศ นานๆ ลองขึ้นเหนือดูบ้าง
“ขอโทษนะครับที่ให้รอนาน” ช่างภาพหนุ่มเดินอ้อมมานั่งตรงข้าม หญิงสาวแอบเบ้หน้า
ใครรอนายกัน ฉันกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ ต่างหาก
แต่แม้ใจจะคิดอย่างนั้นเธอก็รักษามารยาทพอจะไม่พูดออกไป
“ไร่ที่ว่าชื่ออะไรนะคะ” เธอเอ่ยถามหลังถูกจับจ้องจากคนตรงข้ามอย่างไม่รักษาท่าที ชายหนุ่มกระตือรือร้นเมื่อถูกถามเรื่องงาน
“พระจันทร์ครับ”
“แปลกดีนะคะ” หญิงสาวยักไหล่
“เห็นว่าที่ไร่พระจันทร์เป็นจุดชมพระจันทร์ที่สวยและโรแมนติกที่สุดครับ ผมเองก็ยังไม่เคยไปแต่ลูกน้องผมที่เข้าไปติดต่อขอเข้าไปถ่ายที่ไร่บอกว่าสวยมาก คุณตมิสาจะต้องชอบแน่ครับ”
“ค่ะ” หญิงสาวตอบรับสั้นๆ ละความสนใจเอาไว้เพียงเท่านั้น
เธอไม่ชอบเที่ยวธรรมชาติเท่าไหร่นัก ดูดอกไม้ ต้นไม้ใบหญ้าไม่เห็นจะน่ารื่นรมย์ที่ตรงไหน แต่ก็ดีกว่าอยู่บ้านฟังพ่อกับแม่ทะเลาะกันอยู่ดี
“ทางเราจองที่พักไว้สามวันครับ ถ้าเกิดคุณตมิสาติดใจอยากเที่ยวเมืองเหนือต่อเจ้านายผมก็ยินดีจ่ายค่าที่พักให้เพิ่มเติม” ปฏิพัทธ์บอกขึ้นทว่าหญิงสาวยักไหล่ เรื่องเงินไม่เคยสำคัญกับเธอมากกว่าความพอใจ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ต่อรอง
“ขอห้องสวีตนะคะ”
“แน่นอนครับ สำหรับนางแบบกิตติมศักดิ์อย่างคุณ เจ้านายผมไม่อั้นอยู่แล้ว”
“แบบนี้ค่อยคุยกันง่ายหน่อยค่ะ” ตมิสาระบายยิ้มน้อยๆ อาหารตรงหน้าสั่งมาหลายอย่างชนิดที่คนเป็นเจ้ามือคงกระเป๋าแฟบไปนานพอดู เพราะร้านที่เลือกและอาหารที่สั่งหญิงสาวจงใจสั่งที่แพงที่สุด แล้วไหนจะไวน์แดงขวดละหลายพันนั่นอีก เอาให้เข็ดกันไปข้าง นายคนนี้จะได้ไม่ริอ่านมาจีบหงส์ฟ้าอย่างเธอ
ปฏิพัทธ์เองที่บอกขอตัวไปห้องน้ำเมื่อครู่นี้ อันที่จริงเขาแวบออกไปกดเงินจากตู้เอทีเอ็มมาเพิ่ม ราคาอาหารวันนี้เฉียดหมื่นหรือไม่ก็หมื่นต้นๆ อย่างไม่ต้องสงสัย แต่เขาก็ต้องยอมลงทุน คิดจะกินหงส์ฟ้าราคาแพงก็ต้องลงทุนกันหน่อย ถ้าได้มาเถอะเขาจะกินให้เปรมปรีย์เลย
“อาหารที่นี่อร่อยนะครับ แต่ผมไม่ค่อยได้มาบ่อยเท่าไหร่”
แน่ล่ะ กินทีมื้อละเป็นหมื่นแบบนี้ ปีหนึ่งเขามาสองสามหนได้มั้ง
“ค่ะ” ตมิสายิ้มรับ แตะนั่นนิด นี่หน่อยพอเป็นพิธี ส่วนใหญ่จะละเลียดไวน์แดงขวดละหลายพันนั่นเสียมากกว่า ปฏิพัทธ์เสียดายจึงฝืนกินคนเดียวซะเกือบเกลี้ยง
หญิงสาวมองยิ้มๆ ระคนขบขันทว่าเมื่อเขาเงยหน้าจากจานอาหารขึ้นมองเธอจึงปรับสีหน้าลงเป็นเรียบเฉยดังเดิม
หลังขอตัวจากช่างภาพขี้หลีอย่างปฏิพัทธ์มาได้เธอก็แวะเข้าห้างสรรพสินค้า ที่จริงไม่อยากจะซื้ออะไรเพราะที่มีอยู่ก็ไม่รู้จะหยิบฉวยใช้อะไรก่อนหลังดี เพราะมีเยอะเหลือเกิน อย่างรองเท้าแบบไหนที่ถูกใจเธอก็มีมันทั้งเจ็ดสี เจ็ดคู่ รู้ตัวว่าซื้อหามาเกินพอดีแต่ตอนซื้อไม่ทันได้คิด
เธอคิดว่าจะดูกระเป๋าคอลเลกชันมาใหม่เสียหน่อยให้อารมณ์ดีๆ ทว่ามันกลับสะดุดเพราะใครคนหนึ่งที่เธอไม่นึกอยากพบหน้าควงแขนมากับแม่คนนั้นด้วยท่าทางสวีตหวานมีความสุข
เขมทัศน์….
แน่ล่ะเธอไม่ได้รักเขา ฉะนั้นความรู้สึกที่เกิดขึ้นไม่ได้เกิดจากความหึงหวงแน่นอน แต่เธอก็เหมือนผู้หญิงทั่วๆ ไปที่คงจะไม่นึกนิยมยินดีให้แฟนเก่าตัวเองมีความสุขหน้าชื่นตาบานกับแฟนใหม่
เธอเห็นจึงคิดจะหลบไปอีกร้านทว่าหลบไม่ทันเสียแล้วเมื่อเขมทัศน์เกิดตาดีเห็นเธอเข้าเสียก่อน ชายหนุ่มจูงมือหญิงคนรักซึ่งยังเป็นคนเดิมตรงเข้ามาหาแล้วร้องทัก
“จันทร์”
“ตอนนี้เราไม่ได้สนิทกันเหมือนเมื่อก่อน กรุณาเรียกตมิสาจะเหมาะกว่านะคะ” คางมนนั้นเชิดสูง ไม่แม้แต่จะปรายตามองคู่ควงของอดีตคนรักทำให้ปิ่นอนงค์ไม่พอใจนิดๆ
รู้แบบนี้วันนั้นเธอไม่น่าช่วย
“จันทร์ ยังไม่หายโกรธพี่เหรอ” เขมทัศน์ไม่สบายใจ แม้จะผ่านมาหลายปีแล้วแต่สาวเจ้าก็ยังทำเย็นชาห่างเหินกับเขาอยู่เช่นเดิม
สำหรับเขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอแล้ว มีให้แค่ความห่วงใยแบบพี่น้อง เพราะตอนนี้เขากับปิ่นอนงค์ก็คบหากันด้วยดี และมีแพลนจะแต่งงานเร็วๆ นี้
“โกรธ?” นางแบบสาวขึ้นเสียงสูง สีหน้าหมิ่นแคลน “มีอะไรให้ต้องโกรธ”
“ช่างเขาเถอะค่ะพี่เขม นงค์หิวแล้วนะ” ปิ่นอนงค์ตัดบท ชายหนุ่มหันมามองคนรักอย่างเกรงใจ ตมิสาเห็นแล้วก็ยิ่งหมั่นไส้
“ไปสิคะ คนของคุณเร่งแล้ว”
“แล้วเจอกันนะ” เขมทัศน์ส่งยิ้มให้แต่หญิงสาวเหยียดริมฝีปากตามหลัง สาบานเลยว่าถ้าไม่จำเป็นเธอคงไม่ยอมเจอ
ปิ่นอนงค์ลากตัวคนรักแยกห่างออกมาไกลแล้วจึงสะบัดแขนนั้นออกห่างตัวงอนๆ ตวัดสายตามองหลังตรงผึ่งผายของแม่นางแบบสาวแล้วย่นจมูก
หยิ่ง จองหอง ผ่านมากี่ปีก็ยังเป็นเหมือนเดิม
ยิ่งนึกถึงวันนั้น วันที่เธอสู้อุตส่าห์เอาตัวเข้าไปช่วยเหลือ มันก็ยิ่งเจ็บใจ
วันนั้นหลังพาอดีตคนรักของเขมทัศน์ไปพักในห้องพัก แม้ไม่ถึงขั้นเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้แต่ก็ใจดีให้นอนบนเตียง ในขณะที่เธอเสียสละเอาฟูกมานอนด้านล่าง กลางดึกแม่หงส์ฟื้นตื่นขึ้นมากลับร้องเอะอะโวยวายหาว่าเธอมอมยาคิดกรรโชกทรัพย์
“เธอทำอะไรฉัน บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ของฉันหายไปหรือเปล่า” เจ้าตัวคนเพิ่งสร่างเมามองจับไปหาปิ่นอนงค์อย่างไม่ไว้วางใจทำให้คนที่ถือตัวว่ามีบุญคุณในระดับหนึ่งขุ่นเคืองถึงขนาดลุกขึ้นมาเท้าสะเอวมองกลับแล้วชี้มือไปยังกระเป๋าถือของไฮโซสาว
”ตรวจดูซะว่าข้าวของเธออยู่ครบไหม คนอะไรไม่รู้จักบุญคุณ”
ตมิสาไม่สนใจว่าเจ้าของห้องจะพูดอะไร เธอคว้ากระเป๋าขึ้นมาค้นดู ข้าวของทุกอย่างอยู่ครบจึงได้กวาดสายตามองไปรอบห้องพักที่ขนาดกว้างขวางพอใช้ทว่าเธอเห็นว่ามันเล็กเท่าหยิบมือ
“แล้วฉันมาที่นี่ได้ยังไง”
“ฉันพามา”
“เห็นไหม เธอมอมยาฉันแล้วคิดจะพาฉันมารูดทรัพย์” ไฮโซสาวกล่าวหาทำให้ปิ่นอนงค์ฉุนจัด ทำดีครั้งนี้นอกจากจะไม่ได้ดีแล้วยังกลายเป็นผู้ต้องหาอีก
“นี่เธอจำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ เหรอฮะ ใช้สมองที่ยัดไว้แต่ขี้เรื่อยของเธอตรองดูซิว่าก่อนหน้านี้เธอไปไหนกับใคร แล้วกินอะไรเข้าไปบ้าง” ปิ่นอนงค์ตวาด คิ้วเรียวของคนฟังขมวดมุ่น แม้จะไม่พอใจเพราะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครใช้สุ้มเสียงแบบนี้กับตัวเองมาก่อน ทว่าสมองยังคิดตาม
เธอไปเที่ยวผับกับภาสกร…
เขาคะยั้นคะยอให้เธอดื่มเหล้า เธอเองดื่มไปแค่ไม่กี่แก้ว แต่เพราะปกติไม่ใช่คนชอบดื่มของพวกนี้อยู่แล้วเพราะเป็นคนรักสุขภาพ ไม่นานก็เริ่มมึนๆ จึงปฏิเสธการดื่ม แล้วสุดท้ายขอเป็นน้ำส้ม
จากนั้น....
ทำไมเธอจำไม่ได้
“ฉัน….” หญิงสาวครุ่นคิด คิดไม่ออกจริงๆ
“ฉันจะบอกให้เอาบุญนะว่าเธอน่ะถูกไอ้ดารานั่นมันวางยา เลี้ยวเข้าม่านรูดเตรียมไปปู้ยี้ปู้ยำ”
“ม่านรูด!” คนหน้าสวยตาโต ตะปบมือเข้ากับเนื้อตัว เมื่อเห็นชิ้นส่วนทุกอย่างยังเป็นปกติดี หน้าเผือดสีเมื่อครู่จึงค่อยซับสีเลือดขึ้น จากนั้นคอระหงจึงตั้งขึ้นเหมือนเดิมยิ่งทำให้ปิ่นอนงค์หมั่นไส้
“เออ”
“นี่อย่ามาทำเสียงแบนี้ใส่ฉันนะ” แม้จะอยู่ในสถานการณ์อย่างนี้ทว่าคนอย่างตมิสาที่ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยลงให้ใครจึงอดไม่ได้
“เธอนี่มันไม่รู้จักบุญคุณใครเลยจริงๆ นะ อย่างนี้มันน่าปล่อยให้ถูกรุมโทรม” ปิ่นอนงค์เสียงขุ่น ตมิสาได้ยินอย่างนั้นน้ำเสียงจึงอ่อนลงเล็กน้อย
“เธอเหรอช่วยฉัน”
“ไม่เชิง”
“ไม่เชิง!” ตมิสาขึ้นเสียงสูง แววตาที่ทอแสงอ่อนลงเมื่อครู่เจิดจรัสขึ้นมาใหม่ “แล้วยังจะหาว่าฉันไม่รู้จักบุญคุณ คิดจะโมเมตีขลุมหรือไง”
“หุบปากสวยๆ ของเธอแล้วฟังฉันให้จบ ที่ฉันบอกว่าไม่เชิงก็เพราะว่าคนที่ช่วยเธอให้รอดจากการมีผ…สามีเป็นดาราเป็นเพื่อนฉัน แล้วเขาก็โทรบอกฉันให้พาเธอมาที่นี่แทนที่จะปล่อยให้นอนม่านรูดให้เป็นข่าวฉาวโฉ่ เพราะที่ผ่านมามันก็โฉ่จนไม่รู้จะโฉ่ไปทางไหนอยู่แล้ว” อดไม่ไหวที่จะประชดขึ้น
“เพื่อนเธอ ใครเหรอ”
“ไม่จำเป็นต้องรู้ ถ้าเธอฟื้นแล้วก็ไปซะ” ปิ่นอนงค์บอกขึ้นอย่างเย็นชาทำให้ริมฝีปากที่กำลังจะเอ่ยคำขอบคุณออกมาต้องหุบปากสนิทแล้วควานหากระเป๋าสตางค์ใบเล็กในกระเป๋าสะพาย หยิบเงินออกมาแบบไม่ต้องนับแล้ววางแปะไว้บนหัวเตียง
“ฝากให้เพื่อนเธอด้วย”
“ค่าอะไร” ปิ่นอนงค์เจ็บจี๊ดแทนคนเป็นเพื่อน ความรักความหวังดีของคณาธิปมีค่าแค่เศษเงินของตมิสา ผู้หญิงคนนี้ไม่เหมาะสมจะได้ความรักจากใครไปเลยจริงๆ
“ค่าเสียเวลาของเขา ฉันไปล่ะ” ตมิสาหมุนตัวออกไปจากห้องนั้นทันที ทิ้งให้เจ้าของห้องยืนตัวสั่น มือกำแน่นจนเส้นเลือดเต้นระริก
เธอจะพยายามจนสุดความสามารถให้คณาธิปตัดใจจากแม่นี่ซะ
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ส.ค. 2556, 23:15:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ส.ค. 2556, 23:15:38 น.
จำนวนการเข้าชม : 1277
| << ตอนที่ 2 100% | ตอนที่ 3 100% >> |
สาริน 23 ส.ค. 2556, 23:00:38 น.
ขอบคุณที่แวะเข้ามาค่า
ขอบคุณที่แวะเข้ามาค่า