จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่ 35 : คืนแห่งความสุข
"ไอ้อ๊อด!..หอมแดงอยู่ไหนหยิบมาดิ๊" เสียงพ่อครัวหัวป่าก์สั่งลูกมือล้งเล้งอยู่ในครัวกลางแจ้ง
วันนี้ปอมลงมือเป็นพ่อครัวเองเลยเพราะได้ปลาดุกมาเยอะ..มีลูกมืออาษาสมัครเป็นบรรดา
หนุ่มๆ ยกเว้น ไทด์ วัฒน์และก็เคน เพราะขึ้นไปคุยเรื่องงานกันอยู่ข้างบน ส่วนจ๋าวๆ พ่อครัว
บอกว่าให้ขึ้นไปนั่งรอกินอย่างเดียว..จัดที่จัดทางไว้ให้พร้อมพอเสร็จแล้วจะได้กินกัน..นี่คือ
ประกาศิตของพ่อครัวหญ่ายยย..ที่ยึดอำนาจจับตะหลิว..กระทะ..หม้อไห..มาจากป้าคำแก้ว
ขนาดป้าคำแก้วยังต้องระเห็จออกมาจากในครัวให้พักหนึ่งวัน..เดี๋ยวปอมจัดการเอง(เอิ๊กซ์)
"ได้ยังวะ!..ชักช้ายืดยาดไม่ทันการณ์ทำงานให้มันเหมือนจีบหญิงหน่อย!..ไอ้นี่หนิต้องให้
สอน" สิ้นเสียงปอมเท่านั้นแหละหอมแดงก็ลอยหล่นผลั่ว!มาบนตักปอมทั้งพวง เล่นเอาปอม
สะดุ้งโหยง
"เอ้า! เอาไป..สั่งจัง!ไอ้พ่อครัวหัวเห็ด" ก๊ากกกซ์..5555 เสียงหนุ่มๆ หัวเราะกันระนาว ปอม
ค้อนให้ควับ
"แล้วไม่ปลอกไม่หั่น..จะให้ผสมเข้าไปทั้งลูกหรือไงเดี๋ยวก็ติดคอตายห่า..เร้ว!เอาไป" สั่ง
หญ่ายยย..ปากพูดมือก็สับเนื้อปลาระวิง..สับ สับ สับ สับ นั่นแหละอ๊อดถึงมานั่งลงตรงหน้า
ปอมคว้ามีดมาด้วย
"ปลอกแบบไหน" ปอมเงยหน้าขึ้นอมยิ้ม มือหยุดสับทันที
"ป๊าดดด! ไอ้อ๊อด...ขนาดปลอกหอมยังต้องถาม..เอ็งจะปลอกแบบไหนก็เรื่องของเอ็ง...นั่ง
ปลอก..นอนปลอก..หรือว่าจะยืนปลอกก็ได้..แค่เอาไอ้เปลือกมันออกเป็นใช้ได้" ก๊ากก
อีกระรอก..อ๊อดพลอยหัวเราะไปด้วย..
"เออ เออ ..นี่..แค่นี้ก็ต้องประชดประชัน" ก้มหน้าก้มตาปลอกใหญ่ ซักแป๊บก็เงยหน้าขึ้นมา
"เสร็จแล้ว...หั่นเลยหรือเปล่า" ปอมกำลังคนลาบในกาลามังอยู่..เงยหน้าขึ้นมอง
"หั่นเลยเป็นแว่นๆนะ บางๆด้วย..หนาแล้วมันไม่อร่อย" แล้วก็หันไปหาตั้ม
"ไอ้ตั๊มหยิบน้ำปลาให้หน่อยดิ๊..เอาช้อนมาด้วย" มือก็คนแกรก ๆ ตั๊มส่งน้ำปลาให้ แล้วก็นั่งลง
ข้างๆนั่นแหละไม่ไปไหน พอเห็นปอมปรุงรสก็ทำตาเหลือก เพราะปอมใส่ไม่ยั้งเลย ทั้งน้ำปลา
น้ำตาล มะนาว เทข้าวคั่ว..มีผงนิดหน่อย..ยิ่งพริกป่นนี่ ตั๊มเห็นแล้วกลืนน้ำลายเอื้อก! ปากก็
หลุดเสียงออกมา
"พี่ปอม!..พี่ปอมเบาๆจิ..เผ็ดอ่ะ!เห็นแล้วแสบตูด" อ๊อดหัวเราะ! ปอมยิ้ม มือก็หยิบหอมที่อ๊อด
หั่นไว้เทลงไปหมดไม่มีเหลือหรอแล้วก็คน..คน..คน..โจ้กับนนท์รีบเดินเข้ามาดู ยกกาลามังผัก
มาด้วย
"ไม่เผ็ดมากหรอกน่า!..แต่ถ้าเอ็งกินไม่ได้ก็โน่น!..ฉันทำแยกไว้แล้วให้เจ้าติวมัน เดี๋ยวไปนั่ง
กินกับเจ้าติว...ไม่มีพริกป่น..ไม่มีผงใส่..ไร้ซึ่งมะนาวและสารตกค้างใดใดทั้งสิ้น..มีแต่น้ำปลา
นิดหน่อย" ปอมยักคิ้วส่งให้ ตั๊มค้อนควับ!
"ไอ้กินน่ะมันก็กินได้อยู่..กลัวแต่ว่ามันจะสบายปากลำบากตูดเนี่ยน่ะสิ..มันแสบบบ! น้าพี่
ปอม!" หัวเราะกันเป็นแถบ ปอมทำปากจึกจัก เริ่มไม่สบอารมณ์
"เรื่องมากก็ไม่ต้องกิน" พูดจบก็หยิบช้อนจ้วงลาบเข้าปาก เคี้ยวหงุบหงับ ส่ายหัวใหญ่ทำหน้า
ทำตาปลื้มหลับตาพริ้ม แล้วก็พึมพำออกมา
"ฝีมือไม่ตกเจง เจงเลยอ่ะ...อย่อย! อย่อย!" อ๊อด! รีบดึงช้อนไปจากมือปอม ปอมตาขวาง
"ไอ้อ๊อด! ไอ้นี่หนิไม่มีมารยืด..เห็นมั๊ยว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่" ส่งเสียงดังลั่น หนุ่มๆหัวเราะคิก
คักทะเลาะกันเหมือนเด็ก อ๊อดมองหน้าเลิกคิ้วให้
"ก็จะชิมอ่ะ!...ไหน!มาลองดูดิ๊มันจาอาหร่อยแค่ไหน" จ้วงเข้าปากแล้วก็หลับตาพริ้ม..ปากก็รีบ
ส่งเสียงออกมา
"เออ! อร่อยเว้ยเฮ้ย! ฝีมือขึ้นเหลาได้เลยนะโว๊ย! ไอ้ปอม" เท่านั้นแหละหนุ่มๆรีบวิ่ง ไปหยิบ
ช้อนมาคนละคันจะชิมมั่ง..ปอมยิ้มกระเถิบกาลามังให้จะได้จ้วงถนัดๆ..หลังจากนั้นจากชิมก็
กลายเป็นนั่งกิน สุมหัวกันห้าคนหงุบหงับ หงุบหงับ หัวเราะคิก คัก แนงกับจุ้นลงมาตามพอเห็น
สภาพก็ยิ้ม
"นั่นไง!..ฉันว่าแล้วไอ้จุ้นซื้อหวยทำไมไม่ถูกอย่างงี้วะ..ไม่เหล้าเข้าปากอยู่ก็มีอาหารอยู่ใน
ปากไม่งั้นไม่เงียบอย่างงี้หรอก..แล้วดูซิผิดปากที่ไหนสุมหัวกันอยู่น่ะ" ปอมหันมาเห็นก็กวักมือ
เรียก
"ไอ้จุ้น! ไอ้แนง..มาชิมลาบซิ..แซ่บบ่..ถ้าบ่แซ่บ..ข่อยซิได้เติมมานลงปายอีก" เว้าอีสานส่ง
ไป..แนงรีบเดินเข้ามาเกาะไหล่อ๊อด! จุ้นเดินมายืนข้างๆโจ้ ปอมเห็นทำปากจึก จัก
"ไอ้จุ้น!แฟนแกนั่งอยู่นี่ดันเสือ..ไปยืนโน่น..มานี่" รีบเอื้อมมือมาดึงมือจุ้นควับ! ลากมายืน
ข้างๆ ตัวเอง จุ้นขมวดคิ้วหยิกแขนปอมไปหนึ่งที ปอมสะดุ้งโหยงเรียกเสียงหัวเราะกราว
"หยิกปอมทำมัยล่า" อ้อนนน!ไม่สนใจใคร..ไอ้พวกที่ได้ยินก็ยิ้มกันเป็นแถบๆ จุ้นเขิลล์ทำหน้า
ไม่ถูกซัดไหล่ปอมไปอีกผลั่ว ปอมยิ้มส่งช้อนให้จุ้นกับแนง
"เอ้า! ชิมซะจะได้ขนขึ้นไปซักที..ยิ่งอยู่ตรงนี้นานๆ เดี๋ยวมันจะหมดซะก่อนปอบมันลง" ไอ้
พวกหนุ่มๆที่กำลังจะจ้วงชิมต่อ ชะงักทันทีมือล่วงผล่อย! โจ้รีบส่งเสียงมา
"งกว่ะ! ชิมอีกหน่อยก็ไม่ได้" ปอมหัวเราะ
"ไปกินพร้อมกันข้างบนไอ้นี่หนิ..เดี๋ยวปั๊ดอด!จริง จริงเลย" โจ้ค้อนให้ควับนึง พอจุ้นกับแนงชิม
เสร็จพวกหนุ่มๆก็ช่วยกันทยอยขนขึ้นไป แนงเดินตามอ๊อดขึ้นไปบ้าง จุ้นหันมามองปอมเห็น
กำลังนั่งเด็ดขั้วพริกอยู่
"ยังไม่เสร็จเหรอปอม..เหลืออะไรอีก"
"น้ำจิ้ม! เอาไว้จิ้มปลายังไม่ได้ทำเลย" จุ้นนั่งลงใหม่ ยื่นมือมาช่วยเด็ดพริก
"แกเด็ดไปนะจุ้นเดี๋ยวฉันไปเอาครกก่อน" ว่าแล้วก็ลุกขึ้นไปหยิบครกมาตั้ง นั่งปลอกเปลือก
กระเทียมแล้วก็หย่อนกระเทียมใส่ไปในครกตำระรัว จนละเอียดยิบ จุ้นมองแล้วก็ยิ้ม ปอมเงย
หน้าขึ้นมาเห็นพอดีอมยิ้มบ้าง
"ยิ้มอะไรไอ้จุ้น!" จุ้นเม้มปากกลั้นยิ้ม
"เปล่า!" ปอมหลี่ตาปากก็พูดไป มือก็เอื้อมมาหยิบพริกใส่ลงไปในครก
"เปล่า! ได้ไงเห็นอยู่" จุ้นหัวเราะ คิกคักออกมา
"ก็ได้ ก็ได้..ฉันแปลกใจเท่านั้นแหละ..ไม่คิดว่าแกจะทำกับข้าวเป็น..ท่าทางก็ทะมัดทะแมง
ซะด้วยดูไม่ขัดไม่เขิลล์" ปอมยักคิ้วแพล๊บๆ
"เป็นไงล่ะ!..ภูมิใจละสิได้แฟนเก่งน่ะ" จุ้นเบะปาก..ปอมหัวเราะหึ หึ ก้มหน้าตำต่อ ลืมไปว่าเอา
พริกใส่ลงไปในครกแล้ว นึกว่ามีแต่กระเทียมตำอย่างแรง พริกกระเด็นเข้าตา (อิ อิ)
"อุ้ยส์" จุ้นรีบเงยหน้ามองเห็นปอมเอามือจะขยี้ตา รีบดึงมือไว้
"พริกเข้าตาเหรอ!" ปอมพยักหน้า
"แสบอ่ะ!จุ้น" โอดครวญ จุ้นรีบลุกขึ้นเดินเข้ามาหาปอม จูงมือให้ลุกขึ้นตาม
"มานี่ปอม! มาตรงนี้" ลากไปที่ก๊อกน้ำข้างๆบ้าน กดให้ปอมนั่งลง แล้วตัวเองก็่นั่งลงตามเปิด
ก๊อก..รองน้ำใส่ขันส่งให้
"อ่ะลืมตาในน้ำ" ปอมรับขันไปก้มหน้าลงซักแป๊บก็เงยขึ้น
"เป็นไงบ้างปอม" ปอมหยีตา
"ยังแสบอยู่อ่ะ!จุ้น" อ้อนน! จุ้นขมวดคิ้ว!
"ไหนดูดิ๊" จับหน้าปอมให้เงยขึ้นจะดูให้แต่ปอมยังหยีตาอยู่ จุ้นมองไม่เห็น
"ลืมตาสิ! ไม่งั้นฉันจะมองเห็นเหรอ!" เสียงเริ่มเข้ม..
"ก็มันแสบอ่ะ!" จุ้นทำปากจึก จัก เริ่มหงุดหงิด ห่วงก็ห่วง
"รู้แล้วว่าแสบ..ลืมตาซิ!" นั่นแหละถึงจะเปิดเปลือกตาได้ เห็นตาขาวเริ่มแดงนิดๆ จุ้นคว้าขัน
จากมือปอมเทน้ำทิ้งแล้วก็เปิดก๊อก..รองน้ำลงไปใหม่ส่งขันให้ปอมอีกรอบ
"อ่ะเอาใหม่..ทีนี้ลืมนานๆนะกรอกตาไปมาด้วย" สั่งหญ่ายย คนแสบตาก้มหน้ายิ้ม สมองอัน
ฉับไวก็ผุดความคิดขึ้นมาทันที ก้มหน้าไปในขันซักแป๊บก็เงยหน้าขึ้นมา
"เป็นไงดีขึ้นมั๊ย!" ปอมส่ายหน้าหยีตาให้ แล้วก็ลุกขึ้นยืนจุ้นลุกขึ้นตาม
"มันยังเหมือนมีอะไรคา คาอยู่อ่ะจุ้น!" จุ้นมองหน้าเขม็งชักเริ่มไม่แน่ใจ
"จริงอ่ะ!"
"จริง!" พยักหน้ายิก ยิก จุ้นเขยิบเข้ามาใกล้เอามือเปิดเปลือกตาปอม และก็จ้องใหญ่
"กรอกตาซิปอม!" ปอมทำตาม จุ้นขมวดคิ้ว
"ไม่เห็นมีเลย..มันค้างอยู่ข้าง..บ.." เริ่มเอะใจเพราะคนแสบตายืนยิ้มแป้นแล้น ไม่มีทีท่าว่ายัง
แสบอยู่ โกรธ!มือก็เริ่มมาและ แหนบไปที่สีข้างปอม
"ไอ้ปอม! แกโกหกฉันเหรอ! ฮึมม์" บิดใหญ่ ปอมหน้าเบี้ยว!เจ็บแปล๊บ! มือนึงกอดเอวจุ้นไว้อีก
มือก็ปัดป้อง
"อุ้ย!..ปอมเจ็บจุ้น...อย่า!อุ้ยส์...จุ้นจ๋า!ปอมเจ็บอ่ะ" โอดดครวญ..จุ้นค้อนให้ควับตีแขนปอมไป
อีกเพี๊ย! ถึงจะหยุดได้
"ปล่อยไอ้ปอม..ฉันจะขึ้นข้างบน" งอน! ปากพูดมือก็ดึงแขนปอมที่กอดอยู่ตรงเอวออก..แต่
ไม่เป็นผลติดหนึบ แถมยังคล้องมาอีกข้างด้วย จุ้นมองหน้าปอมเลิกคิ้วยิ้มแป้น ส่ายหัวงึกงัก
ไม่ปล่อย! ยังไงก็ไม่ปล่อย! จุ้นกัดปากยกขาข้างขวา ส่งไปที่เท้าข้างซ้ายปอม แต่ไม่โดน
ปอมหลบก่อนรู้ทัน มียักคิ้วแผล๊บๆ ให้จุ้นด้วย จุ้นเริ่มหน้าบูดขืนตัวใหญ่ ปากก็ส่งเสียงมา
"ไอ้ปอม!..ปล่อยยยย!..ปล่อยฉันสิเดี๋ยวใครมาเห็นมันน่าเกลียด" ปอมยิ้มตาหยีก้มหน้ามาหา
"ก็อย่าเสียงดังสิ ไม่มีใครเห็นหรอก" จุ้นผงะหน้า ปากก็ส่งเสียงดัง
"ไอ้ปอม! ไอ้บ้านี่แกจะทำอะไร๊!"
"ชุ๊ว! ชุ๊ว!" แล้วก็มีอันต้องเงียบกันไปครู่ใหญ่ๆ..ซักพักก็มีเสียงคนเดินเข้ามาในครัวเสียงฝีเท้า
คนเดินทะลุเข้าโสดการรับฟังของจุ้น..จุ้นกลับเข้าสู่ปัจจุบันทันทีหน้าแด๊ง! ไม่รู้ว่าแขนทั้งสอง
ข้างไปคล้องคอปอมตั้งแต่เมื่อไหร่..รีบสกิดไหล่ปอมยิก ยิก..ปอมไม่รู้สึกทีนี้จิกไปที่ไหล่
ปอมอย่างแรง..ปอมสะดุ้งโหยง! เงยหน้าขึ้นมองเลิกคิ้วจ้องตาจุ้น หน้าแทบจะติดกันมือก็ยัง
กอดจุ้นไว้อยู่ จุ้นรีบตระครุบหายใจกระซิบส่งเสียงมา
"มีคนมาอ่ะปอม!" น้ำเสียงกังวลจัดกลัวเค้ามาเห็น ปอมอมยิ้มกระซิบกลับมาบ้าง
"เงียบๆไว้จุ้น! เดี๋ยวก็ไป" กอดกันกลมอยู่อย่างนั้น คอยเงี่ยหูฟัง
"มันไปไหนกันวะ..สากยังคาครกอยู่นี่!" เสียงแนงลอยมา
"ออกไปข้างนอกมั้ง!..ไป ไป ขึ้น..ขึ้น..เดี๋ยวมันก็มาเองแหละ..ฉันหิวแล้ว..เร๊ว!" อ๊อด!ส่งเสียง
มาบ้าง เร่งยิก ยิก
"แกหิวแกก็ขึ้นไปก่อนสิไอ้อ๊อด! เร่งอยู่ได้ตัวติดกันหรือไง" เสียงแนง ยังบ่นให้ได้ยิน จุ้นกับ
ปอมฟังก็หัวเราะคิก คิก
"ก็ฉันเป็นห่วงแกนิ" เสียงอ๊อดยังลอยมาอยู่
"แกเป็นบ้าหรือเปล่าไอ้อ๊อด!..ประสาทล่ะมั้งไอ้นี่..หรือว่าเมา!..แกกินไปกี่แก้วแล้ว!" แล้ว
เสียงก็ค่อยๆเงียบหายไป จุ้นเริ่มขยับตัวหน้ายังยิ้มอยู่ แล้วก็มองหน้าปอม
"ไอ้อ๊อดมันพูดแปลกๆ เหมือนมันจะเต๊าะ!ไอ้แนงอย่างงั้นแหละ!" ปอมอมยิ้มพยักหน้า หงึก
หงึก [เตาะนี่คือกริยาอาการจีบสาว หรือหลีสาว :ผู้แต่ง]
"เออ! มันกำลังเต๊าะ!ไอ้แนงอยู่" แขนก็ยังกอดจุ้นอยู่งั้น! จุ้นตาเหลือกยิ้มแป้นกระโดดเหยงๆ
ถามระรัว
"จริงเหรอปอม ไอ้อ๊อดมันจะจีบไอ้แนงเหรอ" ปอมหัวเราะ
"เอ้าๆ ไอ้จุ้น!เบา เบา..เดี๋ยวพื้นทรุด...อะไร!มันจะดีใจขนาดน้าน! กลัวเพื่อนค้างอยู่บนคาน
เหรอ..ยังไงไอ้แนงมันก็อยู่ไม่ด้ายบนนั้นน่ะ..เดี๋ยวคานหัก..เฮอะ! เฮอะ! เฮอะ!" หัวเราะถูกใจ
จุ้นอมยิ้มเขกหัวปอมไปหนึ่งที
"ไอ้บ้านี่! ปากหน้าตบ!" ปอมยิ้มตาหยี
"ตบด้วยปากจุ้นหรือเปล่า ถ้าใช่!..ปอมยอมพลี!" แหกปากส่งเสียงดัง จุ้นหัวเราะหน้าแดง เขก
หัวปอมไปอีกหนึ่งที
"ไอ้ทะลึ่ง!..ตกลงว่าไงมันจะจีบไอ้แนงจริงๆใช่มั๊ย!" ปอมยิ้ม
"อึมม์..จีบจริงๆตามันเพิ่งจะสว่าง..มันกำลังหายาหยอดตาทำให้เคลีย์ชัดแจ๋วอยู่!" จุ้นถอน
หายใจออกมา
"เฮ้อ!..โล่งอ่ะปอมฉันดีใจจริง ๆนะเนี่ย!..แสดงว่าคำภาวนาของฉันเป็นผล ฮิ ฮิ" ปอมหลี่ตา
มอง มือยังกอดเอวจุ้นอยู่
"ภาวนาอะไร" จุ้นมองหน้า
"ก็ฉัน..เอ่อ!..เปล่า!" รีบสั่นหัวยิก ยิก ทำหน้าใสซื่อ
"นั่นแน่..จุ้นนน!..เดี๋ยวนี้มีฟามลับปกปิดเหรอ!...แต่ไม่เป็งไรน้าเด๋วนักสืบปอมสืบเองก็ด้าย..
ปอมเก่ง!เรื่องแบบเนี้ยปอมชอบ!" ยกหางใหญ่ จุ้นเบ้ปากปอมยิ้มตาหยีให้
"ไม่เอาและเรื่องของคนอื่น..มาต่อเรื่องของเราดีกว่าน้าาา..เมื่อกี้ยังไม่ครบจบหลักสูตรเลย
อ่ะ..เพิ่งขั้นพื้นฐานเอง..ต่อน้าาา" อ้อนนน! อุณหภูมิความร้อนเริ่มขึ้นหน้าจุ้น วาบ! วาบ!
"ไม่เอาแล้ว! ไอ้ทุเร..!ไอ้บ้านี่! ปล่อยยยยย!" ดันแขนปอมใหญ่ ปอมหัวเราะแล้วก็ปล่อยตัว
จุ้น..จุ้นรีบเดินหนีออกมา สายตาเหลือบเห็นครกกับสากพอดี
"แล้วยังไงเนี่ย! จะทำต่อมั๊ยไอ้น้ำจิ้มของแกน่ะไอ้ปอม" ปอมรีบเดินเข้ามา
"ทำจ๊ะทำ..เจ้จุ้นจ๋า!..เดี๋ยวน้องปอมจะทำให้อย่อยจ๊าบ! เผ็ดจี๊ด แอนด์ เจ้มจ้นเลยน้า..เวลาจิ้ม
กับปลาจะได้ แจ๊บ! แจ๊บ! กินแล้วจี๊ด! จ๊าด! จะใจ เยย!" ว่าแล้วก็ก้มตำ ตำ ตำ (เฮอะๆ) จุ้น
หัวเราะ ขำ! เดินไปหยิบถ้วยมาให้ ซักครู่ก็เสร็จพากันเดินขึ้นไปข้างบน
ขึ้นมาก็ได้ยินเสียงหัวเราะ เสียงคุยกันจ๊อกแจ๊ก อยู่ตรงระเบียงด้านนอกนั่งกันเป็นวงกว้าง มี
พัฒน์ ก้อย นั่งแจมอยู่ด้วย ส่วนติวไม่ต้องพูดถึงนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างตูน กับ มณ มีพี่จ๋า
วเอาใจติวชอบ..ปลายก็นั่งคุยกับนาอย่างเมามันส์ถูกคอ..ส่วนแนงก็หันหน้าคุยกับแน๊ทงุ๊ง งิ๊ง
งุ๊ง งิ๊ง..แล้วสายตาอ๊อดก็แหงะมาเห็นปอมกับจุ้น เสียงก็เริ่มมา
"หายหัวไปไหนมา ไอ้สองตัว..เป็นชาติเลย" ปอมยิ้ม จุ้นเดินไปนั่งข้าง ๆ แนง
"ทำน้ำจิ้ม" วางถ้วยน้ำจิ้มไว้ตรงกลางโต๊ะ อ๊อดขมวดคิ้ว
"ทำน้ำจิ้มห่าอะไร..ฉันลงไปไม่เห็นหัว..หายกันไปทั้งสองคน" ปอมเลิกคิ้ว
"ไปเด็ดพริก" ลื่นไปเรื่อย จุ้นได้ยินก็เม้มปากหน้าร้อนวาบ วาบ อ๊อดเบะปากไม่อยาจะเชื่อ
แล้วก็เลิกสนใจหันมากินต่อ ปอมเดินไปนั่งตรงกลางระหว่าง โจ้ กับ เคน สายตาก็เหลือบดู
อาหาร แล้วก็ตักจานโน้น จานนี้มาใส่จานตัวเอง ส่วนจุ้นก็ชะโงกหน้ามาคุยกับแน๊ท
"พี่แน๊ทเป็นไงบ้างคะอากาศที่นี่..พอจะสู้กรุงเทพได้หรือเปล่า"
"ดีกว่าเยอะเลยค่ะ..มันบริสุทธิ์สะอาดดี หอมกลิ่นดอกส้มฟุ้งไปหมด..พ่อแม่จุ้นเข้าใจหาทำเล
นะคะเหมาะมากๆ" จุ้นหัวเราะ
"พ่อจุ้นรับราชการค่ะย้ายไปทั่วหลายจังหวัดขึ้นเหนือล่องใต้..ที่ตรงเนี้ยพ่อจุ้นซื้อไว้ตั้งนาน
แล้วตั้งแต่ไร่ละไม่กี่พันถนนก็ยังไม่ตัดผ่าน..แกปลูกโน่นปลูกนี่ของแกไปเรื่อยตอนนั้นยังไม่
เกษียรค่ะ..วิ่งขึ้นวิ่งลงกรุงเทพ ฯเชียงรายเป็นว่าเล่น..ก่อนจะเกษียรซักสองสามปีมั้งพ่อแกเอา
ส้มมาลง และก็ไม่ได้เปลี่ยนอีกเลย..ปลูกมาเรื่อยจนถึงปัจจุบัน..แกปรับปรุงมาตลอดช่วงหลัง
สองปีมาเนี่ยได้พี่พัฒน์มาช่วยดูเรื่องสายพันธุ์ส้ๆ ก็สงสัยด้วย
"แกเอาคำว่าพี่ไปไว้ไหนฮะไอ้โจ้! เดี๋ยวนี้บังอาจเรียกนาเฉยๆ เหรอ" โจ้ค้อนให้ทีนึง
"ก็ผมจะจีบคุณ..ให้เรียกพี่ได้ไงเขิลล์ตาย" ก๊าากกก..กันทั้งโต๊ะ! นาทำหน้าไม่ถูก สาวๆตา
เหลือกอมยิ้ม หัวเราะกันเป็นแถว ปอมหัวเราะเอิ๊ก อ๊ากใหญ่ ขำ ปากก็ส่งเสียงมา
"ก็ผมจะจีบคุณ..ล่อซะลิเกเชียว..พูดจริงหรือปล่าว! ไอ้โจ้..เมาเป่า!..นี่กี่นิ้ว" ยกนี้วชี้ขึ้นมาตรง
หน้าโจ้
"หนึ่งนิ้ว!..กล้วยๆน่าพี่ปอมเล่นเป็นเด็กๆไปได้ ผมไม่ได้เมาซักหน่อย..สติยังดีอยู่" ปอมรีบหัน
มาหาทั้งตัว ทีนี้ไม่ยิ้มแล้วหน้าตาจริงจังมาก ทุกคนบนโต๊ะพลอยเงียบไปด้วยตั้งใจฟัง
"ชอบเค้าเหรอ!" โจ้พยักหน้า..หน้านาเริ่มร้อน ดวงตาเริ่มวูบ วูบ นั่งมองโจ้นิ่ง
"ชอบมากหรือเปล่า!" โจ้พยักหน้าอีก ปากก็เอื้อนเอ่ยออกมา
"รัก!" ทุกคนบนโต๊ะทำหน้าไม่ถูก เลิกลั่กกันใหญ่
"นานหรือยัง" โจ้มองหน้าปอม แล้วก็ค่อยๆหันหน้าไปหานามองหน้านานิ่ง
"นานแล้ว ตั้งแต่ผมเข้ามาทำงานแรกๆน่ะแหละ..แต่ก็ไม่แสดงออกหรอกนะพี่ปอม เพราะรู้ว่า
เค้ามีแฟนอยู่แล้ว" ทุกคนบนโต๊ะเงียบ นาเริ่มมีน้ำหล่อมาที่ตา โจ้ยังส่งเสียงต่อ
"ตอนนี้เค้าว่างแล้วผมไม่ทิ้งโอกาสหรอก..คอยดูผมนะพี่ปอม" ปากพูดกับปอมแต่สายตาก็
มองนานิ่ง ปอมยิ้มตบไหล่โจ้แปะ ๆ
"เออ ๆ ฉันเข้าใจ ฉันยกให้" เลิกคิ้ว! ประหลาดใจกันทั้งโต๊ะ!แล้วเสียงนาก็ส่งมาอย่างดัง!
"แกเป็นญาติฝ่ายไหนของฉันหึ!ไอ้ปอม!..ถึงจะมายกฉันให้มันง่ายๆ" ลุกขึ้นยืนทันที น้ำตา
คลอเบ้า แล้วก็รีบเดินออกไปจากโต๊ะ พวกเพื่อนๆจะลุกตามแต่เสียงปอมขัดไว้ก่อน
"ไปสิไอ้โจ้นั่งทำเบื้ออะไรอยู่" โจ้รีบลุกแล้วก็เดินตามนาออกไป บนโต๊ะเริ่มมีบทสนทนาอีก
ครั้งนึง จุ้นงง!รีบหันไปหาแนง
"ไอ้นามันเลิกคบกับไอ้ป๊อดแล้วเหรอแนง!" แนงพยักหน้าให้ ยกน้ำขึ้นดื่ม ค่อยๆส่งเสียงออก
มาเนิบ ๆ
"อึมม์..เลิกแล้ว..แกขึ้นมานี่ไม่กี่วันหรอกมันก็เลิกกัน..ร้องไห้ใหญ่เลยพวกฉันต้องไปนั่งอยู่
เป็นเพื่อนมัน...แต่ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่เห็นมันร้องไห้อีกเลยนะปกติมาตลอด..เพิ่งจะเห็นวันนี้
แหละ!..คงจะนึกถึงไอ้ป๊อดแหละฉันว่า..ปากบอกว่าทำใจได้แต่ใจเนี่ยสิมันลืมยาก..ยิ่งไอ้โจ้
มามีกริยาท่าทางแบบนี้อีก..มันคงสับสนกับชีวิตตัวเองน่ะตัดสินใจไม่ถูก..จะจมอยู่กับอดีต
ดีหรือจะเริ่มใหม่กับอนาคต" ปากพูดกับจุ้น แต่สายตาเหม่อมองออกไปทางทิวเขาเบื้องหน้า
เหมือนกำลังพูดกับตัวเองด้วย มีน้ำตาคลออยู่ที่เบ้าเล็กน้อย จุ้นจ้องนิ่ง
"แนง..เป็นอะไร" แนงกระพริบตา หันมาหาจุ้นส่งยิ้มให้
"ฉันกำลังคิดถึงเรื่องฉันอยู่ด้วยจุ้น..ว่าจะปล่อยให้มันเป็นอย่างงี้ หรือจะเริ่มกับอะไรใหม่ๆซัก
ที..ฉันเริ่มสงสารตัวเองแล้วเหมือนกันจุ้น" จุ้นขมวดคิ้ว แกคิดอะไรอยู่ไอ้แนง! เอื้อมมือมาตบ
มือแนงแปะๆ สายตาก็เหลือบไปมองปอม..เหมือนมีกระแสจิตปอมเงยหน้าขึ้นมามองพอดี จุ้น
พยักหน้ายิก ยิก เอียงหัวมาทางแนงหนึ่งครั้ง ปอมเลิกคิ้วให้สายตาก็จับไปที่แนง แล้วก็หันมา
หาจุ้นใหม่..จุ้นพยักพเยิกหน้าไปทางอ๊อด ที่กำลังคุยกับนนท์อยู่ ปอมหันไปมองมั่ง แล้วก็หัน
มาหาจุ้นพยักหน้าให้ เข้าใจแล้ว! ตักข้าวเข้าปากอีกคำ เคี้ยวหงุบหงับ รวบช้อนแล้วก็ยกน้ำขึ้น
ดื่ม ลุกขึ้นยืนเดินเข้าไปหาอ๊อดก้มลงกระซิบกระซาบกัน ซักแป๊บ!..อ๊อดก็เงยหน้าขึ้นหันมา
มองแนง และก็ทำหน้าชั่งใจสักครู่ลุกขึ้นยืนเดินเข้ามาหาแนง
"ไอ้แนง! ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ! ฉันจะลงไปเอาปลานึ่งข้างล่างอ่ะ!" แนงขมวดคิ้ว
"แกลงไปคนเดียวไม่ได้หรือไง..ทำไมต้องให้ฉันลงไปด้วย" อ๊อดทำหน้าง้อเต็มที่
"ก็ไอ้ปอมมันบอกว่าปลาอยู่ในซึ้งนึ่งอ่ะ! ฉันกลัวฉันหยิบไม่ได้แกไปช่วยฉันหน่อยดิ..เร๊ว!"
แนงทำปากจึก จัก แล้วก็ลุกขึ้นเดินนำหน้าลงไป ปอมกับไปนั่งกินต่อ เคี้ยวหงุบหงับ อมยิ้ม
พริ้มเคนหันมามองหัวเราะให้
"เป็นบ้าอะไรไอ้ปอม..นั่งกินข้าวไปอมยิ้มไปมีความสุขมากหรือไง..ไอ้นี่" ปอมยิ้มตาหยี
"มีความสุขม๊ากกกก! มากกก...ไม่มีอะไรจะเสมอเหมือน..และพี่เคนล่ะมีอะไรจะเล่าให้ผมฟัง
บ้างมั๊ย..เผื่อว่าผมจะมีความสุขมากขึ้นไปอีก" หัวเราะ หึ หึ พยักพเยิกหน้าไปทางมณ ที่กำลัง
คุยอยู่กับตูน เคนอมยิ้ม
"เรื่อยๆ กำลัง ดู ดูกันอยู่" ปอมยิ้ม
"เหรอ! แล้วนิสัยล่ะเข้ากันได้มั๊ย" เอาตัวกระแซะเคนยิก ยิก เคนหันมายิ้ม
"เค้าออกจะเป็นผู้ใหญ่ซักหน่อย..ความคิดน่ะ!..ความคิดเป็นผู้ใหญ่มาก..แต่ก็น่ารักดีฉันชอบ"
ปอมยิ้มตาหยีให้ ถามต่อ ถามต่อ
"เหรอ! เหรอ! แล้วเป็นไงบ้างเวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสองน่ะ" ทำตากระลิ้มกระเหลี่ย เคน
หัวเราะ
"แกเป็นนายทะเบียนราษฎร์ หรือไงวะไอ้ปอม..ซักซะ!" ปอมหัวเราะมั่ง
"ก็อยากรู้อ่ะ..อยากรู้ความคืบหน้าของพี่จาย..เร็วดิ!..เป็นไงเวลาอยู่ด้วยกันสองคนน่ะ"
"ก็ม..มันเลยดีขึ้นทันตาเห็น" แน๊ทพยักหน้า
"ใครตั้งชื่อไร่คะ ชื่อไร่ "ทับตะวัน" เนี่ยมันมีที่มามั๊ย!" จุ้นหัวเราะชอบใจ แนงนั่งฟังด้วย
"พี่ไทด์ค่ะ พี่ไทด์ตั้งแต่ต้นเหตุมาจากจุ้น..ชื่อไร่เพิ่งจะมาเริ่มตั้งเมื่อสี่ห้าปีที่แล้วเองค่ะ..เมื่อ
ก่อนเนี้ยที่ไร่นี้จะมีตาอยู่คนนึงเป็นคนดูแลไร่ให้พ่อจุ้น แกชื่อวัน..จุ้นกับพี่ไทด์จะเรียกแกว่า
ตาวัน..ที่ท้ายไร่เราจะมีต้นตะแบกใหญ่อยู่ต้นนึงเวลาจุ้นขึ้นมาเชียงรายทีไร ก็ชอบไปที่ต้น
ตะแบกต้นนี่แหละ..ปีนขึ้นไปมองลงมาเห็นวิวข้างล่างสวยมากต้นส้มจะเป็นแนวสวยเชียว..
วันที่เกิดเรื่องก็เหมือนเดิมคือปีนขึ้นไปดูวิวเหมือนเดิมแต่บังเอิญไอ้กิ่งที่จุ้นเกี่ยวอยู่มันไม่
เหมือนเดิมคงจะถึงกาลเวลาอาวสาร..มันหักดังเปาะ! จุ้นหล่นมาโป๊ะ!..แต่เดชะบุญไม่หล่นลง
พื้น..หล่นมาทับตาวันที่กำลังเก็บอะไรอยู่ไม่รู้..ทำเอาแกเซและก็ล้ม ขาเดี๊ยง!ไปเลย..พี่ไทด์
เดินมาตามจุ้นพอดีก็เลยพาแกเข้าโรงพยาบาลเป็นเรื่องใหญ่เลยค่ะ รู้กันทั้งแถบเพราะตาวัน
แกคนรู้จักเยอะแล้วลูกแกก็มาพาตัวแกไปอยู่ด้วย..แต่แกไม่อยากไปนะคะอยากอยู่ที่นี่แต่ทน
เสียงรบเร้าของลูกไม่ไหวก็เลยย้ายไป..ช่วงนั้นเป็นช่วงที่พ่อคิดชื่อพันธุ์ส้มอยู่น่ะค่ะ..พี่ไทด์ก็
เลยแวบชื่อนี้ขึ้นมา ไร่ ทับตาวัน เพื่อระลึกถึงแกน่ะค่ะ หึ! หึ! แต่มันฟังดูทะแม่ง ทะแม่ง..ก็เลย
เปลี่ยนจาก ตา เป็น ตะ ซะจะได้เข้ากัน..ก็เลยเป็นไร่ ทับตะวัน ตั้งแต่นั้นมา" แน๊ท กับแนง นั่ง
หัวเราะใหญ่
"อื้อหือไอ้จุ้น!..ฉันล่ะสงสาร ตาวันของแกเหลือเกิ๊นดีนะแค่เดี๊ยง!ไม่หักไป..เพราะแกตอนนั้นก็
คงจะเบาไม่ใช่เล่น" หัวเราะกันอีกระรอก จุ้นนึกขึ้นได้ส่งเสียงไปหาแนง
"เออไอ้แนง..พี่จันทร์ไม่มาด้วยเหรอว่าจะถามตั้งแต่ตอนบ่ายแล้ว..ลืม!" แนงพยักหน้า
"มา! พี่ม้งก็มาด้วย แต่จะมาถึงพรุ่งนี้..พอดีพี่ม้งแกมีผ่าตัดด่วนก็เลยต้องเปลี่ยนไฟล์ทกระทัน
หัน ทีแรกก็กะจะมาด้วยกันนั่นแหละ..พรุ่งนี้แกให้รถไปรับพี่จันทร์ด้วยนะ" จุ้นพยักหน้า มือก็
เอื้อมไปหยิบชามต้มยำ แล้วสายตาอันฉับไวของแนงก็เหลือบเห็นแหวนที่มือจุ้น รีบตระครุบ
มือจุ้นไว้กลางอากาศ ปากก็ส่งเสียงถามมาอย่างไว
"อะไร!" จุ้น งง! แน๊ทหัวเราะ
"อะไร! อะไร!" แนงเขย่ามือจุ้นใหญ่
"แหวนอะไร! ไอ้จุ้น! ไหนดูดิ๊" ว่าแล้วก็ดึงมือจุ้นเข้ามาดู จุ้นพยายามรั้งไว้แต่ไม่เป็นผลสู้แรง
ไม่ได้ แล้วแนงก็กรี๊ดดด ดังลั่น หันมามองกันทั้งโต๊ะ
"เป็นอะไรไอ้แนง!..ใครเหยียบหางแกฮะ!" เสียงอ๊อด!ตะโกนข้ามมา แนงหันไปยิ้มแป้น พูด
เสียงดัง
"ไอ้จุ้นมันใส่แหวนไอ้ปอม" อย่างตรง! ไม่มีอ้อมค้อมไม่มีเกริ่นนำ จุ้นหน้าแด๊งพวกบนโต๊ะ! ทั้ง
ประหลาดใจ ทั้งดีใจคละเคล้ากันไปหมด ปอมนั่งยิ้มปากก็เคี้ยวหงุบหงับ แล้วเสียงวัฒน์ก็ลอย
มา
"อือหือไอ้ปอม!.. แกนี่มันไวจริงน้า...เสือซุ่มนี่หว่าขอพี่ชายเค้ายังฮะ!" ปอมเลิกคิ้วกลืนไอ้ที่
อยู่ในปาก ลงคออย่างเร็ว รีบส่งเสียงมา
"แกยกให้แล้ว!..แกบอกว่าเอาไปเลยน้อง!..พี่นี้ยินดีให้ พี่รู้ว่าน้องรับผิดชอบได้..งั้นพี่ให้เอา
ไปเลยน้อง" หัวเราะกันคิก คัก ไทด์อมยิ้มพลันสายตาก็ไปสบกับสายตาอำมหิตของน้อง
สาวพอดี รีบออกตัว
"ฉันไม่ได้พูดอย่างงั้นนะไอ้จุ้น..มันแต่งเอง!.ไอ้ปอมมันแต่งเอง!" พยักพเยิกหน้ามาทางปอม
ปอมยิ้มรีบวางช้อนเลย
"อ้าวพี่ชายแฟน! พูดหยั่งงี้เค้าเรียกว่าไม่รับผิดชอบนี่..ก็ตัวเองแหละเป็นคนบอกเค้าเองว่า
อยากให้เค้าเป็นแฟนของน้องตัวเองน้า..เค้าจำได้" หัวเราะอีกระรอก แล้วก็นั่งคุยโน่น คุยนี่
กินนั่น กินโน่นกันไป หนุ่มๆก็เริ่มจะกลึ่มกันแล้วเสียงโจ้ก็ลอยมา
"นา..ส่งลาบให้โจ้มั่ง" พวกสาวๆ หันมามอง นาถึงกับขมวดคิ้ว
"ไอ้โจ้! เมื่อกี้แกพูดอะไรนะ..พูดใหม่ซิฉันได้ยินไม่ถนัด" โจ้ทำปากจึก จัก ปอมถึงกับหันมา
มองแล้วก็อมยิ้ม
"บอกว่าให้ส่งลาบให่หน่อยอ่ะ" นาส่ายหัว
"ไม่ใช่...แกเรียกชื่อฉันยังไงเมื่อกี้เนี้ย!" โจ้เลิกคิ้ว
"ก็นาไง..ชื่อนาไม่ใช่เหรอ!" นาจ้องเขม็ง พวกสาวดี!..อยู่ด้วยแล้วสบายใจดี..รู้สึกว่าพูดอะไรไปแล้วสื่อสารกันเข้าใจ ไม่ยาก..คุยกันรู้เรื่อง
น่ะ"ปอมพยักหน้า ทำตาเจ้าเล่ห์
"แล้วจะแต่งเมื่อไหร่!" เท่านั้นแหละ มะเหงกร่อนมาบนหัวปอมเลย ปอมยิ้มยิงฟันให้ไม่หลบ
เคนหัวเราะ
"ไอ้นี่หนิ..ถามห่าอะไรอย่างงั้น เพิ่งจะคบกันไม่กี่เดือน..สองเดือนยังไม่ถึงเลยมั้งเสือ..ถาม
เรื่องแต่งซะแล้ว..ใครมันจะไปไวเหมือนแกจองสาวด้วยแหวนซะแล้ว" ปอมหัวเราะ
"ไม่ได้หรอกเรื่องแบบนี้ช้าอดหมดน้า..มีคนเดียวต้องรีบหน่อยเดี๋ยวหายไปจะยุ่ง!" พูดแล้วก็
ยกน้ำกระชับมิตรขึ้นดื่ม แล้วเสียงไทด์ก็ลอยมา
"ไอ้อ๊อดไปไหน..ปอม" ปอมหันไปมองส่งเสียงข้ามไป
"ไปจับปลา...เอ๊ย!ไปเอาปลาข้างล่าง..พี่ไทด์มีอะไรหรือเปล่า!"
"เปล่า! เห็นมันหายไปนาน" ไทด์หันไปคุยกับพัฒน์ แล้วก็วัฒน์ต่อ ซักแป๊บ!นาก็เดินกลับขึ้น
มา มีโจ้เดินเข้ามาด้วยทุกคนหันไปมองกันเป็นตาเดียว พอเห็นหน้าโจ้ก็อมยิ้มกันหมด..เพราะ
หน้าบานออกนอกหน้ามาก นารีบเดินมานั่งข้างๆจุ้น...โจ้เดินไปนั่งที่เดิม ปอมหัวเราะ หึ หึ หัน
หน้ามาหาโจ้
"บานเชียวเอ็ง!..บวกหรือว่าลบ! สงสัยจะบวก..เอ๊ะ!หรือว่าลบทำหน้าบานกลบเกลื่อน" ตั๊มกับ
นนท์ หัวเราะขำ ส่วนโจ้อมยิ้มเขิลล์ ยกแก้วขึ้นดื่มใหญ่ซด ฮวบ ๆ ปอมเลิกคิ้ว
"เฮ้ย! เฮ้ย! เบา เบาไอ้โจ้! เดี๋ยวน้ำแข็งก็ติดคอหรอกเอ็ง..ตายก่อนแต่งนะโว๊ย!" หัวเราะกัน
เกรียว จุ้นได้ยินถึงกับส่ายหัวอมยิ้ม..แล้วก็หันหน้ามาหานาที่กำลังนั่งหัวเราะอยู่
"เป็นไงบ้างนา!..ดีขึ้นยัง" นาส่งยิ้มให้
"อึมม์ดีแล้ว..โทษที!.เมื่อกี้ฉันฟิวส์ขาดไปหน่อย" จุ้นพยักหน้าเข้าใจ
"เห็นแกยิ้มได้หัวเราะได้ฉันก็ดีใจแล้ว..มา..มา..มากอดหน่อยเร้ว..หอมด้วย!" ดึงนาเข้ามา
กอด แล้วก็หอมซ้ายที ขวาที ปอมหันมาเห็นพอดี..ตาเหลือกรีบส่งเสียงมาอย่างดัง
"ไอ้จุ้นน! ไปหอม..ไปกอดมันทำไมไอ้นาน่ะ!..ปล่อยไว้ให้ไอ้โจ้มัน..แกน่ะมาทางนี้มากะฉัน
นี่" กวักมือเรียก ยิก ยิก หัวเราะกันคิก คัก ทั้งโต๊ะ นากับจุ้นหน้าร้อน วูบ วาบ ทั้งคู่ ส่งค้อนให้
ปอมควับ! ควับ!พร้อมกันด้วย ปอมอมยิ้มให้แล้วก็คุยกันจ๊อกแจ๊ก ต่อ ปอมหันมาหาโจ้อีกส่ง
เสียงถามเนิบ เนิบ
"เป็นไงบ้างไอ้โจ้..เมื่อกี้ยังไม่ตอบเลย" โจ้ยิ้มให้ ยกมือไหว้ปอมหนึ่งทีด้วย ปอมรับไหว้แทบ
ไม่ทัน งง!
"ขอบคุณพี่ปอมฮะ..ถ้าไม่ได้พี่ผมก็คงอึ้ง อึ้ง อยู่อย่างงั้นแหละคงไม่กล้าบอกออกมาหรอก!..
คุยกันแล้วพี่..เค้าบอกว่าเค้าขอปรับใจปรับอารมณ์ซักพักน่ะ..เพราะเรื่องมันเพิ่งสด สด ร้อน
ร้อน ยังไม่อยากจะคิดอะไรตอนนี้!" โจ้อมยิ้มยกแก้วขึ้นดื่ม ปอมนั่งฟังเฉย แล้วโจ้ก็ต่อ
"แค่นี้ผมก็ดีใจแล้วพี่..แค่เค้าไม่ปฏิเสธไม่บอกปัดมันก็มีความหวังมากขึ้น..มันยังดีกว่าที่แล้ว
ๆ มาคอยแบบไม่มีความหวังเนี่ยมันหนักพี่บอกเค้าไม่ได้..อย่างงี้ผมค่อยมีแรงฮึด!หน่อย"
ปอมพยักหน้าตบไหล่โจ้แปะ แปะ ทำหน้าทำตาขึงขัง
"ดีแล้วน้อง..ฮึดเท่านั้นที่ครองโลก..ฝ่าฟันอุปสรรค์ไปน้องแล้วจะสู่ชัยชนะ ฮูเล้!" คำสุดท้าย
ตะโกนซะดัง หนุ่มๆหัวเราะ ก๊ากกกซ์ เคนอมยิ้ม Bird หัวปอมไปหนึ่งที โจ้ยิ้มปูเลี่ยน ปูเลี่ยน
แล้วก็นั่งคุยกันต่อ ซักครู่อ๊อด! กับ แนงก็ขึ้นมา ปอมก็เอาเลย
"โอ๊ย! ถ้าฉันเป็นน้ำจิ้มนะฉันจะรีบเขย่าๆ ไอ้ถ้วยเนี่ย..ให้ตัวฉันมันหกเลอะเทอะเปรอะโต๊ะไป
เลย งอน! คอยปลาไม่โผล่หัวมาซ๊ากกที..รอเป็นชาติ" จุ้นยิ้มหมั่นไส้ ส่งเสียงข้ามโต๊ะมาบ้าง
"ตอนเนี้ยไอ้น้ำจิ้มของแกก็หกรด..เลอะเทอะเปรอะโต๊ะไปหมดแล้วไอ้ปอม! พูดมาก!..ตั้งแต่
ฉันนั่งมาเนี่ยฉันยังไม่เห็นแกหยุดพูดเลย..พล่ามก็ที่หนึ่ง..พูดมากก็ที่หนึ่ง" ปอมค้อนประหลับ
ประเหลือก
"ก็มันจริงมั๊ยล่ะ..ก็คอยกินอยู่อ่ะ! ลงไปลืมเลย แถมพอขึ้นมาหน้างี้แป้นขึ้นมาทั้งคู่เลย..มัน
ต้องมีอะไรดี ดีเป็นแน่แท้..ไหนลองบอกให้เพื่อนผู้แสนดีที่รักแก และห่วงแกคนนี้เข้าใจหน่อย
ซิ" อ๊อดหัวเราะ มือก็วางจานปลาไว้ตรงหนุ่มๆ ส่วนแนงก็ถืออีกจานไปวางไว้ ตรงสาวๆ เดินเข้า
ไปนั่งแทนนา แล้วเสียงอ๊อดก็ส่งมา
"ฉันคบกับไอ้แนง!" ปี๊ด ปี๊ด ปิ้ว ปิ้ว ยิ้มหน้าบานกันเป็นแถบ แถบ วัฒน์กับไทด์เคาะโต๊ะใหญ่
ถูกใจ แนงหน้าแด๊ง! ตูนยกมือขึ้นยีหัวแนงใหญ่ ดีใจแทนปอมรีบส่งเสียงมา
"อย่างงี้ต้องฉลอง ไอ้ตั๊ม!แกไปหยิบกีต้าร์กับ..น้องจิ๊บของพี่ไทด์มาซิ วันนี้ดีใจวุ้ย!ได้หลายคู่..
เดี๋ยวจะเล่นเพลง Loveให้ฟัง" ไทด์หัวเราะ งง!
"อะไรของแกไอ้ปอม!..น้องจิ๊บของฉันน่ะ..ไม่เคลีย์ ไม่เคลีย์..พูดให้เข้าใจหน่อยซิ" ปอมหลี่
ตาให้ แล้วก็ยิ้ม
"แหมทำเป็นจำไม่ได้...อ่ะ!เดี๋ยวรื้อฟื้นให้น้ามันขึ้นว่าไงนะ อ้อ! ไทด์รักจิ๊บ..อยากบอกแต่ใจ
ไม่กล้า..เลยส่งเพลงมาเป็นคำพูด..หวังว่ามันคงจะพิสูจน์..ว่าคำพูดนี้ออกจากใจ" ก๊ากกก กัน
อีก ระรอก โดยเฉพาะอ๊อดหัวเราะเสียงดัง ไทด์ยิ้มเพิ่งจะนึกได้ แล้วก็หันไปมองแน๊ทเห็นนั่ง
อมยิ้มอยู่ก็เบาใจ วัฒน์อมยิ้มหันหน้ามาถาม
"แกเขียนเหรอ!..ทำไมมัน..คัก คักขนาดนั้นวะ!" ไทด์หัวเราะ
"นานแล้วพี่..ตั้งแต่ตอนผมอยู่มัธยมมั้ง หรือไม่ก็ม.ปลายนั่นแหละจำไม่ได้แล้ว" ปอมอมยิ้ม
ถามมั่ง
"แล้วน้องจิ๊บติดไหมพี่..หลังจากพี่ส่งเพลงยาวไปให้น่ะ" หัวเราะกันเกรียวรอฟังคำตอบ
"จะไปติดห่าอะไร..ก็ได้แค่เขียนบนหน้ากระดาษเท่านั้นแหละมันไม่กล้าจริงๆ" 5555 หัวเราะ
กันขรมไปหมด แล้วตั๊มก็ลุกเข้าไปข้างในไปเอากีต้าร์ บนโต๊ะก็คุยกันต่อ ซักแป๊บ!พัฒน์กับ
ก้อยก็ขอตัว พยักหน้าเรียกติวให้ไปด้วยกัน ติวกำลังเพลินเพราะมีจ๋าวๆเอาใจ..ไม่ค่อยอยาก
จะลุกสุดท้ายก็ต้องลุกเดินออกมา ปอมยิ้ม
"ติว! ลาบพี่ปอมอย่อยมั๊ย!" ติวยิ้มตาหยีให้ปอม
"อร่อย! ครับ" ปอมหัวเราะ
"อย่อยแล้วไม่เห็นให้รางวัลพี่ปอมเลย..หอมพี่ปอมหน่อยเร้ว!..พี่ปอมกำลังเฉา!" ติวรีบปีนขึ้น
ไปบนเก้าอี้ เอาแขนโอบคอปอมไว้หอมแก้มปอม ซ้าย ขวา ฟอด ฟอด ปอมยิ้มพวกที่เห็น
กิริยาท่าทางติวกับปอม ก็ยิ้มกันไปตามๆ หนึ่งในนั้นก็มีจุ้นรวมอยู่ด้วย
"พี่ปอมวานอะไรหน่อยได้มั๊ย" ติวพยักหน้ายิก ยิก แล้วปอมก็หอมติว ซ้ายทีขวาที กระซิบไป
ที่หูติว ซักแป๊บ!ติวก็พยักหน้า ตัวก็ถอยลงจากเก้าอี้ รีบเดิน ตุ๊ ต๊ะ ตุ๊ ต๊ะ ไปหาจุ้น ปีนขึ้นไปบน
เก้าอี้ เอาแขนโอบคอจุ้นไว้
"พี่จุ้งงง! พี่จุ้ง! พี่ปอมฝากมา" จุ้นขมวดคิ้ว
"ฝากอะไร!" แล้วติวก็หอมแก้มจุ้น ซ้ายที ขวาที ฟอด ฟอด
"พี่ปอมฝากหอมมาให้พี่จุ้ง! แล้วก็ฝากมาบอกว่า..พี่จุ้งน่ารัก! รักพี่จุ้งที่สุกในโลกเลย" ติวยิ้ม
ตาหยีให้ จุ้นน่าแด๊ง! สาวๆได้ยินก็อมยิ้มเขิลล์แทนไปตามๆ กัน แล้วติวก็ถอยลงจากเก้าอี้เดิน
เข้าไปหาก้อยพากันเดินออกไปจุ้นเงยหน้าขึ้นมองปอม เห็นปอมมองอยู่ก่อนแล้วปอมขยิบตา
ให้สองที ปิ๊ง! ปิ๊ง! จุ้นอมยิ้มค้อนให้ควับ ปอมหัวเราะหึ หึ ซักครู่ตั๊มก็ถือกีต้าร์เข้ามา แล้วเสียง
ดนตรีก็เริ่มบรรเลงขึ้น พร้อมกับเสียงร้องขับขานผสานกันไปของพวกที่กลึ่มและไม่กลึ่มท่าม
กลาง เสียงหรีดหริ่งเรไร ของเดือนแห่งความรัก.......
วันนี้ปอมลงมือเป็นพ่อครัวเองเลยเพราะได้ปลาดุกมาเยอะ..มีลูกมืออาษาสมัครเป็นบรรดา
หนุ่มๆ ยกเว้น ไทด์ วัฒน์และก็เคน เพราะขึ้นไปคุยเรื่องงานกันอยู่ข้างบน ส่วนจ๋าวๆ พ่อครัว
บอกว่าให้ขึ้นไปนั่งรอกินอย่างเดียว..จัดที่จัดทางไว้ให้พร้อมพอเสร็จแล้วจะได้กินกัน..นี่คือ
ประกาศิตของพ่อครัวหญ่ายยย..ที่ยึดอำนาจจับตะหลิว..กระทะ..หม้อไห..มาจากป้าคำแก้ว
ขนาดป้าคำแก้วยังต้องระเห็จออกมาจากในครัวให้พักหนึ่งวัน..เดี๋ยวปอมจัดการเอง(เอิ๊กซ์)
"ได้ยังวะ!..ชักช้ายืดยาดไม่ทันการณ์ทำงานให้มันเหมือนจีบหญิงหน่อย!..ไอ้นี่หนิต้องให้
สอน" สิ้นเสียงปอมเท่านั้นแหละหอมแดงก็ลอยหล่นผลั่ว!มาบนตักปอมทั้งพวง เล่นเอาปอม
สะดุ้งโหยง
"เอ้า! เอาไป..สั่งจัง!ไอ้พ่อครัวหัวเห็ด" ก๊ากกกซ์..5555 เสียงหนุ่มๆ หัวเราะกันระนาว ปอม
ค้อนให้ควับ
"แล้วไม่ปลอกไม่หั่น..จะให้ผสมเข้าไปทั้งลูกหรือไงเดี๋ยวก็ติดคอตายห่า..เร้ว!เอาไป" สั่ง
หญ่ายยย..ปากพูดมือก็สับเนื้อปลาระวิง..สับ สับ สับ สับ นั่นแหละอ๊อดถึงมานั่งลงตรงหน้า
ปอมคว้ามีดมาด้วย
"ปลอกแบบไหน" ปอมเงยหน้าขึ้นอมยิ้ม มือหยุดสับทันที
"ป๊าดดด! ไอ้อ๊อด...ขนาดปลอกหอมยังต้องถาม..เอ็งจะปลอกแบบไหนก็เรื่องของเอ็ง...นั่ง
ปลอก..นอนปลอก..หรือว่าจะยืนปลอกก็ได้..แค่เอาไอ้เปลือกมันออกเป็นใช้ได้" ก๊ากก
อีกระรอก..อ๊อดพลอยหัวเราะไปด้วย..
"เออ เออ ..นี่..แค่นี้ก็ต้องประชดประชัน" ก้มหน้าก้มตาปลอกใหญ่ ซักแป๊บก็เงยหน้าขึ้นมา
"เสร็จแล้ว...หั่นเลยหรือเปล่า" ปอมกำลังคนลาบในกาลามังอยู่..เงยหน้าขึ้นมอง
"หั่นเลยเป็นแว่นๆนะ บางๆด้วย..หนาแล้วมันไม่อร่อย" แล้วก็หันไปหาตั้ม
"ไอ้ตั๊มหยิบน้ำปลาให้หน่อยดิ๊..เอาช้อนมาด้วย" มือก็คนแกรก ๆ ตั๊มส่งน้ำปลาให้ แล้วก็นั่งลง
ข้างๆนั่นแหละไม่ไปไหน พอเห็นปอมปรุงรสก็ทำตาเหลือก เพราะปอมใส่ไม่ยั้งเลย ทั้งน้ำปลา
น้ำตาล มะนาว เทข้าวคั่ว..มีผงนิดหน่อย..ยิ่งพริกป่นนี่ ตั๊มเห็นแล้วกลืนน้ำลายเอื้อก! ปากก็
หลุดเสียงออกมา
"พี่ปอม!..พี่ปอมเบาๆจิ..เผ็ดอ่ะ!เห็นแล้วแสบตูด" อ๊อดหัวเราะ! ปอมยิ้ม มือก็หยิบหอมที่อ๊อด
หั่นไว้เทลงไปหมดไม่มีเหลือหรอแล้วก็คน..คน..คน..โจ้กับนนท์รีบเดินเข้ามาดู ยกกาลามังผัก
มาด้วย
"ไม่เผ็ดมากหรอกน่า!..แต่ถ้าเอ็งกินไม่ได้ก็โน่น!..ฉันทำแยกไว้แล้วให้เจ้าติวมัน เดี๋ยวไปนั่ง
กินกับเจ้าติว...ไม่มีพริกป่น..ไม่มีผงใส่..ไร้ซึ่งมะนาวและสารตกค้างใดใดทั้งสิ้น..มีแต่น้ำปลา
นิดหน่อย" ปอมยักคิ้วส่งให้ ตั๊มค้อนควับ!
"ไอ้กินน่ะมันก็กินได้อยู่..กลัวแต่ว่ามันจะสบายปากลำบากตูดเนี่ยน่ะสิ..มันแสบบบ! น้าพี่
ปอม!" หัวเราะกันเป็นแถบ ปอมทำปากจึกจัก เริ่มไม่สบอารมณ์
"เรื่องมากก็ไม่ต้องกิน" พูดจบก็หยิบช้อนจ้วงลาบเข้าปาก เคี้ยวหงุบหงับ ส่ายหัวใหญ่ทำหน้า
ทำตาปลื้มหลับตาพริ้ม แล้วก็พึมพำออกมา
"ฝีมือไม่ตกเจง เจงเลยอ่ะ...อย่อย! อย่อย!" อ๊อด! รีบดึงช้อนไปจากมือปอม ปอมตาขวาง
"ไอ้อ๊อด! ไอ้นี่หนิไม่มีมารยืด..เห็นมั๊ยว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่" ส่งเสียงดังลั่น หนุ่มๆหัวเราะคิก
คักทะเลาะกันเหมือนเด็ก อ๊อดมองหน้าเลิกคิ้วให้
"ก็จะชิมอ่ะ!...ไหน!มาลองดูดิ๊มันจาอาหร่อยแค่ไหน" จ้วงเข้าปากแล้วก็หลับตาพริ้ม..ปากก็รีบ
ส่งเสียงออกมา
"เออ! อร่อยเว้ยเฮ้ย! ฝีมือขึ้นเหลาได้เลยนะโว๊ย! ไอ้ปอม" เท่านั้นแหละหนุ่มๆรีบวิ่ง ไปหยิบ
ช้อนมาคนละคันจะชิมมั่ง..ปอมยิ้มกระเถิบกาลามังให้จะได้จ้วงถนัดๆ..หลังจากนั้นจากชิมก็
กลายเป็นนั่งกิน สุมหัวกันห้าคนหงุบหงับ หงุบหงับ หัวเราะคิก คัก แนงกับจุ้นลงมาตามพอเห็น
สภาพก็ยิ้ม
"นั่นไง!..ฉันว่าแล้วไอ้จุ้นซื้อหวยทำไมไม่ถูกอย่างงี้วะ..ไม่เหล้าเข้าปากอยู่ก็มีอาหารอยู่ใน
ปากไม่งั้นไม่เงียบอย่างงี้หรอก..แล้วดูซิผิดปากที่ไหนสุมหัวกันอยู่น่ะ" ปอมหันมาเห็นก็กวักมือ
เรียก
"ไอ้จุ้น! ไอ้แนง..มาชิมลาบซิ..แซ่บบ่..ถ้าบ่แซ่บ..ข่อยซิได้เติมมานลงปายอีก" เว้าอีสานส่ง
ไป..แนงรีบเดินเข้ามาเกาะไหล่อ๊อด! จุ้นเดินมายืนข้างๆโจ้ ปอมเห็นทำปากจึก จัก
"ไอ้จุ้น!แฟนแกนั่งอยู่นี่ดันเสือ..ไปยืนโน่น..มานี่" รีบเอื้อมมือมาดึงมือจุ้นควับ! ลากมายืน
ข้างๆ ตัวเอง จุ้นขมวดคิ้วหยิกแขนปอมไปหนึ่งที ปอมสะดุ้งโหยงเรียกเสียงหัวเราะกราว
"หยิกปอมทำมัยล่า" อ้อนนน!ไม่สนใจใคร..ไอ้พวกที่ได้ยินก็ยิ้มกันเป็นแถบๆ จุ้นเขิลล์ทำหน้า
ไม่ถูกซัดไหล่ปอมไปอีกผลั่ว ปอมยิ้มส่งช้อนให้จุ้นกับแนง
"เอ้า! ชิมซะจะได้ขนขึ้นไปซักที..ยิ่งอยู่ตรงนี้นานๆ เดี๋ยวมันจะหมดซะก่อนปอบมันลง" ไอ้
พวกหนุ่มๆที่กำลังจะจ้วงชิมต่อ ชะงักทันทีมือล่วงผล่อย! โจ้รีบส่งเสียงมา
"งกว่ะ! ชิมอีกหน่อยก็ไม่ได้" ปอมหัวเราะ
"ไปกินพร้อมกันข้างบนไอ้นี่หนิ..เดี๋ยวปั๊ดอด!จริง จริงเลย" โจ้ค้อนให้ควับนึง พอจุ้นกับแนงชิม
เสร็จพวกหนุ่มๆก็ช่วยกันทยอยขนขึ้นไป แนงเดินตามอ๊อดขึ้นไปบ้าง จุ้นหันมามองปอมเห็น
กำลังนั่งเด็ดขั้วพริกอยู่
"ยังไม่เสร็จเหรอปอม..เหลืออะไรอีก"
"น้ำจิ้ม! เอาไว้จิ้มปลายังไม่ได้ทำเลย" จุ้นนั่งลงใหม่ ยื่นมือมาช่วยเด็ดพริก
"แกเด็ดไปนะจุ้นเดี๋ยวฉันไปเอาครกก่อน" ว่าแล้วก็ลุกขึ้นไปหยิบครกมาตั้ง นั่งปลอกเปลือก
กระเทียมแล้วก็หย่อนกระเทียมใส่ไปในครกตำระรัว จนละเอียดยิบ จุ้นมองแล้วก็ยิ้ม ปอมเงย
หน้าขึ้นมาเห็นพอดีอมยิ้มบ้าง
"ยิ้มอะไรไอ้จุ้น!" จุ้นเม้มปากกลั้นยิ้ม
"เปล่า!" ปอมหลี่ตาปากก็พูดไป มือก็เอื้อมมาหยิบพริกใส่ลงไปในครก
"เปล่า! ได้ไงเห็นอยู่" จุ้นหัวเราะ คิกคักออกมา
"ก็ได้ ก็ได้..ฉันแปลกใจเท่านั้นแหละ..ไม่คิดว่าแกจะทำกับข้าวเป็น..ท่าทางก็ทะมัดทะแมง
ซะด้วยดูไม่ขัดไม่เขิลล์" ปอมยักคิ้วแพล๊บๆ
"เป็นไงล่ะ!..ภูมิใจละสิได้แฟนเก่งน่ะ" จุ้นเบะปาก..ปอมหัวเราะหึ หึ ก้มหน้าตำต่อ ลืมไปว่าเอา
พริกใส่ลงไปในครกแล้ว นึกว่ามีแต่กระเทียมตำอย่างแรง พริกกระเด็นเข้าตา (อิ อิ)
"อุ้ยส์" จุ้นรีบเงยหน้ามองเห็นปอมเอามือจะขยี้ตา รีบดึงมือไว้
"พริกเข้าตาเหรอ!" ปอมพยักหน้า
"แสบอ่ะ!จุ้น" โอดครวญ จุ้นรีบลุกขึ้นเดินเข้ามาหาปอม จูงมือให้ลุกขึ้นตาม
"มานี่ปอม! มาตรงนี้" ลากไปที่ก๊อกน้ำข้างๆบ้าน กดให้ปอมนั่งลง แล้วตัวเองก็่นั่งลงตามเปิด
ก๊อก..รองน้ำใส่ขันส่งให้
"อ่ะลืมตาในน้ำ" ปอมรับขันไปก้มหน้าลงซักแป๊บก็เงยขึ้น
"เป็นไงบ้างปอม" ปอมหยีตา
"ยังแสบอยู่อ่ะ!จุ้น" อ้อนน! จุ้นขมวดคิ้ว!
"ไหนดูดิ๊" จับหน้าปอมให้เงยขึ้นจะดูให้แต่ปอมยังหยีตาอยู่ จุ้นมองไม่เห็น
"ลืมตาสิ! ไม่งั้นฉันจะมองเห็นเหรอ!" เสียงเริ่มเข้ม..
"ก็มันแสบอ่ะ!" จุ้นทำปากจึก จัก เริ่มหงุดหงิด ห่วงก็ห่วง
"รู้แล้วว่าแสบ..ลืมตาซิ!" นั่นแหละถึงจะเปิดเปลือกตาได้ เห็นตาขาวเริ่มแดงนิดๆ จุ้นคว้าขัน
จากมือปอมเทน้ำทิ้งแล้วก็เปิดก๊อก..รองน้ำลงไปใหม่ส่งขันให้ปอมอีกรอบ
"อ่ะเอาใหม่..ทีนี้ลืมนานๆนะกรอกตาไปมาด้วย" สั่งหญ่ายย คนแสบตาก้มหน้ายิ้ม สมองอัน
ฉับไวก็ผุดความคิดขึ้นมาทันที ก้มหน้าไปในขันซักแป๊บก็เงยหน้าขึ้นมา
"เป็นไงดีขึ้นมั๊ย!" ปอมส่ายหน้าหยีตาให้ แล้วก็ลุกขึ้นยืนจุ้นลุกขึ้นตาม
"มันยังเหมือนมีอะไรคา คาอยู่อ่ะจุ้น!" จุ้นมองหน้าเขม็งชักเริ่มไม่แน่ใจ
"จริงอ่ะ!"
"จริง!" พยักหน้ายิก ยิก จุ้นเขยิบเข้ามาใกล้เอามือเปิดเปลือกตาปอม และก็จ้องใหญ่
"กรอกตาซิปอม!" ปอมทำตาม จุ้นขมวดคิ้ว
"ไม่เห็นมีเลย..มันค้างอยู่ข้าง..บ.." เริ่มเอะใจเพราะคนแสบตายืนยิ้มแป้นแล้น ไม่มีทีท่าว่ายัง
แสบอยู่ โกรธ!มือก็เริ่มมาและ แหนบไปที่สีข้างปอม
"ไอ้ปอม! แกโกหกฉันเหรอ! ฮึมม์" บิดใหญ่ ปอมหน้าเบี้ยว!เจ็บแปล๊บ! มือนึงกอดเอวจุ้นไว้อีก
มือก็ปัดป้อง
"อุ้ย!..ปอมเจ็บจุ้น...อย่า!อุ้ยส์...จุ้นจ๋า!ปอมเจ็บอ่ะ" โอดดครวญ..จุ้นค้อนให้ควับตีแขนปอมไป
อีกเพี๊ย! ถึงจะหยุดได้
"ปล่อยไอ้ปอม..ฉันจะขึ้นข้างบน" งอน! ปากพูดมือก็ดึงแขนปอมที่กอดอยู่ตรงเอวออก..แต่
ไม่เป็นผลติดหนึบ แถมยังคล้องมาอีกข้างด้วย จุ้นมองหน้าปอมเลิกคิ้วยิ้มแป้น ส่ายหัวงึกงัก
ไม่ปล่อย! ยังไงก็ไม่ปล่อย! จุ้นกัดปากยกขาข้างขวา ส่งไปที่เท้าข้างซ้ายปอม แต่ไม่โดน
ปอมหลบก่อนรู้ทัน มียักคิ้วแผล๊บๆ ให้จุ้นด้วย จุ้นเริ่มหน้าบูดขืนตัวใหญ่ ปากก็ส่งเสียงมา
"ไอ้ปอม!..ปล่อยยยย!..ปล่อยฉันสิเดี๋ยวใครมาเห็นมันน่าเกลียด" ปอมยิ้มตาหยีก้มหน้ามาหา
"ก็อย่าเสียงดังสิ ไม่มีใครเห็นหรอก" จุ้นผงะหน้า ปากก็ส่งเสียงดัง
"ไอ้ปอม! ไอ้บ้านี่แกจะทำอะไร๊!"
"ชุ๊ว! ชุ๊ว!" แล้วก็มีอันต้องเงียบกันไปครู่ใหญ่ๆ..ซักพักก็มีเสียงคนเดินเข้ามาในครัวเสียงฝีเท้า
คนเดินทะลุเข้าโสดการรับฟังของจุ้น..จุ้นกลับเข้าสู่ปัจจุบันทันทีหน้าแด๊ง! ไม่รู้ว่าแขนทั้งสอง
ข้างไปคล้องคอปอมตั้งแต่เมื่อไหร่..รีบสกิดไหล่ปอมยิก ยิก..ปอมไม่รู้สึกทีนี้จิกไปที่ไหล่
ปอมอย่างแรง..ปอมสะดุ้งโหยง! เงยหน้าขึ้นมองเลิกคิ้วจ้องตาจุ้น หน้าแทบจะติดกันมือก็ยัง
กอดจุ้นไว้อยู่ จุ้นรีบตระครุบหายใจกระซิบส่งเสียงมา
"มีคนมาอ่ะปอม!" น้ำเสียงกังวลจัดกลัวเค้ามาเห็น ปอมอมยิ้มกระซิบกลับมาบ้าง
"เงียบๆไว้จุ้น! เดี๋ยวก็ไป" กอดกันกลมอยู่อย่างนั้น คอยเงี่ยหูฟัง
"มันไปไหนกันวะ..สากยังคาครกอยู่นี่!" เสียงแนงลอยมา
"ออกไปข้างนอกมั้ง!..ไป ไป ขึ้น..ขึ้น..เดี๋ยวมันก็มาเองแหละ..ฉันหิวแล้ว..เร๊ว!" อ๊อด!ส่งเสียง
มาบ้าง เร่งยิก ยิก
"แกหิวแกก็ขึ้นไปก่อนสิไอ้อ๊อด! เร่งอยู่ได้ตัวติดกันหรือไง" เสียงแนง ยังบ่นให้ได้ยิน จุ้นกับ
ปอมฟังก็หัวเราะคิก คิก
"ก็ฉันเป็นห่วงแกนิ" เสียงอ๊อดยังลอยมาอยู่
"แกเป็นบ้าหรือเปล่าไอ้อ๊อด!..ประสาทล่ะมั้งไอ้นี่..หรือว่าเมา!..แกกินไปกี่แก้วแล้ว!" แล้ว
เสียงก็ค่อยๆเงียบหายไป จุ้นเริ่มขยับตัวหน้ายังยิ้มอยู่ แล้วก็มองหน้าปอม
"ไอ้อ๊อดมันพูดแปลกๆ เหมือนมันจะเต๊าะ!ไอ้แนงอย่างงั้นแหละ!" ปอมอมยิ้มพยักหน้า หงึก
หงึก [เตาะนี่คือกริยาอาการจีบสาว หรือหลีสาว :ผู้แต่ง]
"เออ! มันกำลังเต๊าะ!ไอ้แนงอยู่" แขนก็ยังกอดจุ้นอยู่งั้น! จุ้นตาเหลือกยิ้มแป้นกระโดดเหยงๆ
ถามระรัว
"จริงเหรอปอม ไอ้อ๊อดมันจะจีบไอ้แนงเหรอ" ปอมหัวเราะ
"เอ้าๆ ไอ้จุ้น!เบา เบา..เดี๋ยวพื้นทรุด...อะไร!มันจะดีใจขนาดน้าน! กลัวเพื่อนค้างอยู่บนคาน
เหรอ..ยังไงไอ้แนงมันก็อยู่ไม่ด้ายบนนั้นน่ะ..เดี๋ยวคานหัก..เฮอะ! เฮอะ! เฮอะ!" หัวเราะถูกใจ
จุ้นอมยิ้มเขกหัวปอมไปหนึ่งที
"ไอ้บ้านี่! ปากหน้าตบ!" ปอมยิ้มตาหยี
"ตบด้วยปากจุ้นหรือเปล่า ถ้าใช่!..ปอมยอมพลี!" แหกปากส่งเสียงดัง จุ้นหัวเราะหน้าแดง เขก
หัวปอมไปอีกหนึ่งที
"ไอ้ทะลึ่ง!..ตกลงว่าไงมันจะจีบไอ้แนงจริงๆใช่มั๊ย!" ปอมยิ้ม
"อึมม์..จีบจริงๆตามันเพิ่งจะสว่าง..มันกำลังหายาหยอดตาทำให้เคลีย์ชัดแจ๋วอยู่!" จุ้นถอน
หายใจออกมา
"เฮ้อ!..โล่งอ่ะปอมฉันดีใจจริง ๆนะเนี่ย!..แสดงว่าคำภาวนาของฉันเป็นผล ฮิ ฮิ" ปอมหลี่ตา
มอง มือยังกอดเอวจุ้นอยู่
"ภาวนาอะไร" จุ้นมองหน้า
"ก็ฉัน..เอ่อ!..เปล่า!" รีบสั่นหัวยิก ยิก ทำหน้าใสซื่อ
"นั่นแน่..จุ้นนน!..เดี๋ยวนี้มีฟามลับปกปิดเหรอ!...แต่ไม่เป็งไรน้าเด๋วนักสืบปอมสืบเองก็ด้าย..
ปอมเก่ง!เรื่องแบบเนี้ยปอมชอบ!" ยกหางใหญ่ จุ้นเบ้ปากปอมยิ้มตาหยีให้
"ไม่เอาและเรื่องของคนอื่น..มาต่อเรื่องของเราดีกว่าน้าาา..เมื่อกี้ยังไม่ครบจบหลักสูตรเลย
อ่ะ..เพิ่งขั้นพื้นฐานเอง..ต่อน้าาา" อ้อนนน! อุณหภูมิความร้อนเริ่มขึ้นหน้าจุ้น วาบ! วาบ!
"ไม่เอาแล้ว! ไอ้ทุเร..!ไอ้บ้านี่! ปล่อยยยยย!" ดันแขนปอมใหญ่ ปอมหัวเราะแล้วก็ปล่อยตัว
จุ้น..จุ้นรีบเดินหนีออกมา สายตาเหลือบเห็นครกกับสากพอดี
"แล้วยังไงเนี่ย! จะทำต่อมั๊ยไอ้น้ำจิ้มของแกน่ะไอ้ปอม" ปอมรีบเดินเข้ามา
"ทำจ๊ะทำ..เจ้จุ้นจ๋า!..เดี๋ยวน้องปอมจะทำให้อย่อยจ๊าบ! เผ็ดจี๊ด แอนด์ เจ้มจ้นเลยน้า..เวลาจิ้ม
กับปลาจะได้ แจ๊บ! แจ๊บ! กินแล้วจี๊ด! จ๊าด! จะใจ เยย!" ว่าแล้วก็ก้มตำ ตำ ตำ (เฮอะๆ) จุ้น
หัวเราะ ขำ! เดินไปหยิบถ้วยมาให้ ซักครู่ก็เสร็จพากันเดินขึ้นไปข้างบน
ขึ้นมาก็ได้ยินเสียงหัวเราะ เสียงคุยกันจ๊อกแจ๊ก อยู่ตรงระเบียงด้านนอกนั่งกันเป็นวงกว้าง มี
พัฒน์ ก้อย นั่งแจมอยู่ด้วย ส่วนติวไม่ต้องพูดถึงนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างตูน กับ มณ มีพี่จ๋า
วเอาใจติวชอบ..ปลายก็นั่งคุยกับนาอย่างเมามันส์ถูกคอ..ส่วนแนงก็หันหน้าคุยกับแน๊ทงุ๊ง งิ๊ง
งุ๊ง งิ๊ง..แล้วสายตาอ๊อดก็แหงะมาเห็นปอมกับจุ้น เสียงก็เริ่มมา
"หายหัวไปไหนมา ไอ้สองตัว..เป็นชาติเลย" ปอมยิ้ม จุ้นเดินไปนั่งข้าง ๆ แนง
"ทำน้ำจิ้ม" วางถ้วยน้ำจิ้มไว้ตรงกลางโต๊ะ อ๊อดขมวดคิ้ว
"ทำน้ำจิ้มห่าอะไร..ฉันลงไปไม่เห็นหัว..หายกันไปทั้งสองคน" ปอมเลิกคิ้ว
"ไปเด็ดพริก" ลื่นไปเรื่อย จุ้นได้ยินก็เม้มปากหน้าร้อนวาบ วาบ อ๊อดเบะปากไม่อยาจะเชื่อ
แล้วก็เลิกสนใจหันมากินต่อ ปอมเดินไปนั่งตรงกลางระหว่าง โจ้ กับ เคน สายตาก็เหลือบดู
อาหาร แล้วก็ตักจานโน้น จานนี้มาใส่จานตัวเอง ส่วนจุ้นก็ชะโงกหน้ามาคุยกับแน๊ท
"พี่แน๊ทเป็นไงบ้างคะอากาศที่นี่..พอจะสู้กรุงเทพได้หรือเปล่า"
"ดีกว่าเยอะเลยค่ะ..มันบริสุทธิ์สะอาดดี หอมกลิ่นดอกส้มฟุ้งไปหมด..พ่อแม่จุ้นเข้าใจหาทำเล
นะคะเหมาะมากๆ" จุ้นหัวเราะ
"พ่อจุ้นรับราชการค่ะย้ายไปทั่วหลายจังหวัดขึ้นเหนือล่องใต้..ที่ตรงเนี้ยพ่อจุ้นซื้อไว้ตั้งนาน
แล้วตั้งแต่ไร่ละไม่กี่พันถนนก็ยังไม่ตัดผ่าน..แกปลูกโน่นปลูกนี่ของแกไปเรื่อยตอนนั้นยังไม่
เกษียรค่ะ..วิ่งขึ้นวิ่งลงกรุงเทพ ฯเชียงรายเป็นว่าเล่น..ก่อนจะเกษียรซักสองสามปีมั้งพ่อแกเอา
ส้มมาลง และก็ไม่ได้เปลี่ยนอีกเลย..ปลูกมาเรื่อยจนถึงปัจจุบัน..แกปรับปรุงมาตลอดช่วงหลัง
สองปีมาเนี่ยได้พี่พัฒน์มาช่วยดูเรื่องสายพันธุ์ส้ๆ ก็สงสัยด้วย
"แกเอาคำว่าพี่ไปไว้ไหนฮะไอ้โจ้! เดี๋ยวนี้บังอาจเรียกนาเฉยๆ เหรอ" โจ้ค้อนให้ทีนึง
"ก็ผมจะจีบคุณ..ให้เรียกพี่ได้ไงเขิลล์ตาย" ก๊าากกก..กันทั้งโต๊ะ! นาทำหน้าไม่ถูก สาวๆตา
เหลือกอมยิ้ม หัวเราะกันเป็นแถว ปอมหัวเราะเอิ๊ก อ๊ากใหญ่ ขำ ปากก็ส่งเสียงมา
"ก็ผมจะจีบคุณ..ล่อซะลิเกเชียว..พูดจริงหรือปล่าว! ไอ้โจ้..เมาเป่า!..นี่กี่นิ้ว" ยกนี้วชี้ขึ้นมาตรง
หน้าโจ้
"หนึ่งนิ้ว!..กล้วยๆน่าพี่ปอมเล่นเป็นเด็กๆไปได้ ผมไม่ได้เมาซักหน่อย..สติยังดีอยู่" ปอมรีบหัน
มาหาทั้งตัว ทีนี้ไม่ยิ้มแล้วหน้าตาจริงจังมาก ทุกคนบนโต๊ะพลอยเงียบไปด้วยตั้งใจฟัง
"ชอบเค้าเหรอ!" โจ้พยักหน้า..หน้านาเริ่มร้อน ดวงตาเริ่มวูบ วูบ นั่งมองโจ้นิ่ง
"ชอบมากหรือเปล่า!" โจ้พยักหน้าอีก ปากก็เอื้อนเอ่ยออกมา
"รัก!" ทุกคนบนโต๊ะทำหน้าไม่ถูก เลิกลั่กกันใหญ่
"นานหรือยัง" โจ้มองหน้าปอม แล้วก็ค่อยๆหันหน้าไปหานามองหน้านานิ่ง
"นานแล้ว ตั้งแต่ผมเข้ามาทำงานแรกๆน่ะแหละ..แต่ก็ไม่แสดงออกหรอกนะพี่ปอม เพราะรู้ว่า
เค้ามีแฟนอยู่แล้ว" ทุกคนบนโต๊ะเงียบ นาเริ่มมีน้ำหล่อมาที่ตา โจ้ยังส่งเสียงต่อ
"ตอนนี้เค้าว่างแล้วผมไม่ทิ้งโอกาสหรอก..คอยดูผมนะพี่ปอม" ปากพูดกับปอมแต่สายตาก็
มองนานิ่ง ปอมยิ้มตบไหล่โจ้แปะ ๆ
"เออ ๆ ฉันเข้าใจ ฉันยกให้" เลิกคิ้ว! ประหลาดใจกันทั้งโต๊ะ!แล้วเสียงนาก็ส่งมาอย่างดัง!
"แกเป็นญาติฝ่ายไหนของฉันหึ!ไอ้ปอม!..ถึงจะมายกฉันให้มันง่ายๆ" ลุกขึ้นยืนทันที น้ำตา
คลอเบ้า แล้วก็รีบเดินออกไปจากโต๊ะ พวกเพื่อนๆจะลุกตามแต่เสียงปอมขัดไว้ก่อน
"ไปสิไอ้โจ้นั่งทำเบื้ออะไรอยู่" โจ้รีบลุกแล้วก็เดินตามนาออกไป บนโต๊ะเริ่มมีบทสนทนาอีก
ครั้งนึง จุ้นงง!รีบหันไปหาแนง
"ไอ้นามันเลิกคบกับไอ้ป๊อดแล้วเหรอแนง!" แนงพยักหน้าให้ ยกน้ำขึ้นดื่ม ค่อยๆส่งเสียงออก
มาเนิบ ๆ
"อึมม์..เลิกแล้ว..แกขึ้นมานี่ไม่กี่วันหรอกมันก็เลิกกัน..ร้องไห้ใหญ่เลยพวกฉันต้องไปนั่งอยู่
เป็นเพื่อนมัน...แต่ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่เห็นมันร้องไห้อีกเลยนะปกติมาตลอด..เพิ่งจะเห็นวันนี้
แหละ!..คงจะนึกถึงไอ้ป๊อดแหละฉันว่า..ปากบอกว่าทำใจได้แต่ใจเนี่ยสิมันลืมยาก..ยิ่งไอ้โจ้
มามีกริยาท่าทางแบบนี้อีก..มันคงสับสนกับชีวิตตัวเองน่ะตัดสินใจไม่ถูก..จะจมอยู่กับอดีต
ดีหรือจะเริ่มใหม่กับอนาคต" ปากพูดกับจุ้น แต่สายตาเหม่อมองออกไปทางทิวเขาเบื้องหน้า
เหมือนกำลังพูดกับตัวเองด้วย มีน้ำตาคลออยู่ที่เบ้าเล็กน้อย จุ้นจ้องนิ่ง
"แนง..เป็นอะไร" แนงกระพริบตา หันมาหาจุ้นส่งยิ้มให้
"ฉันกำลังคิดถึงเรื่องฉันอยู่ด้วยจุ้น..ว่าจะปล่อยให้มันเป็นอย่างงี้ หรือจะเริ่มกับอะไรใหม่ๆซัก
ที..ฉันเริ่มสงสารตัวเองแล้วเหมือนกันจุ้น" จุ้นขมวดคิ้ว แกคิดอะไรอยู่ไอ้แนง! เอื้อมมือมาตบ
มือแนงแปะๆ สายตาก็เหลือบไปมองปอม..เหมือนมีกระแสจิตปอมเงยหน้าขึ้นมามองพอดี จุ้น
พยักหน้ายิก ยิก เอียงหัวมาทางแนงหนึ่งครั้ง ปอมเลิกคิ้วให้สายตาก็จับไปที่แนง แล้วก็หันมา
หาจุ้นใหม่..จุ้นพยักพเยิกหน้าไปทางอ๊อด ที่กำลังคุยกับนนท์อยู่ ปอมหันไปมองมั่ง แล้วก็หัน
มาหาจุ้นพยักหน้าให้ เข้าใจแล้ว! ตักข้าวเข้าปากอีกคำ เคี้ยวหงุบหงับ รวบช้อนแล้วก็ยกน้ำขึ้น
ดื่ม ลุกขึ้นยืนเดินเข้าไปหาอ๊อดก้มลงกระซิบกระซาบกัน ซักแป๊บ!..อ๊อดก็เงยหน้าขึ้นหันมา
มองแนง และก็ทำหน้าชั่งใจสักครู่ลุกขึ้นยืนเดินเข้ามาหาแนง
"ไอ้แนง! ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ! ฉันจะลงไปเอาปลานึ่งข้างล่างอ่ะ!" แนงขมวดคิ้ว
"แกลงไปคนเดียวไม่ได้หรือไง..ทำไมต้องให้ฉันลงไปด้วย" อ๊อดทำหน้าง้อเต็มที่
"ก็ไอ้ปอมมันบอกว่าปลาอยู่ในซึ้งนึ่งอ่ะ! ฉันกลัวฉันหยิบไม่ได้แกไปช่วยฉันหน่อยดิ..เร๊ว!"
แนงทำปากจึก จัก แล้วก็ลุกขึ้นเดินนำหน้าลงไป ปอมกับไปนั่งกินต่อ เคี้ยวหงุบหงับ อมยิ้ม
พริ้มเคนหันมามองหัวเราะให้
"เป็นบ้าอะไรไอ้ปอม..นั่งกินข้าวไปอมยิ้มไปมีความสุขมากหรือไง..ไอ้นี่" ปอมยิ้มตาหยี
"มีความสุขม๊ากกกก! มากกก...ไม่มีอะไรจะเสมอเหมือน..และพี่เคนล่ะมีอะไรจะเล่าให้ผมฟัง
บ้างมั๊ย..เผื่อว่าผมจะมีความสุขมากขึ้นไปอีก" หัวเราะ หึ หึ พยักพเยิกหน้าไปทางมณ ที่กำลัง
คุยอยู่กับตูน เคนอมยิ้ม
"เรื่อยๆ กำลัง ดู ดูกันอยู่" ปอมยิ้ม
"เหรอ! แล้วนิสัยล่ะเข้ากันได้มั๊ย" เอาตัวกระแซะเคนยิก ยิก เคนหันมายิ้ม
"เค้าออกจะเป็นผู้ใหญ่ซักหน่อย..ความคิดน่ะ!..ความคิดเป็นผู้ใหญ่มาก..แต่ก็น่ารักดีฉันชอบ"
ปอมยิ้มตาหยีให้ ถามต่อ ถามต่อ
"เหรอ! เหรอ! แล้วเป็นไงบ้างเวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสองน่ะ" ทำตากระลิ้มกระเหลี่ย เคน
หัวเราะ
"แกเป็นนายทะเบียนราษฎร์ หรือไงวะไอ้ปอม..ซักซะ!" ปอมหัวเราะมั่ง
"ก็อยากรู้อ่ะ..อยากรู้ความคืบหน้าของพี่จาย..เร็วดิ!..เป็นไงเวลาอยู่ด้วยกันสองคนน่ะ"
"ก็ม..มันเลยดีขึ้นทันตาเห็น" แน๊ทพยักหน้า
"ใครตั้งชื่อไร่คะ ชื่อไร่ "ทับตะวัน" เนี่ยมันมีที่มามั๊ย!" จุ้นหัวเราะชอบใจ แนงนั่งฟังด้วย
"พี่ไทด์ค่ะ พี่ไทด์ตั้งแต่ต้นเหตุมาจากจุ้น..ชื่อไร่เพิ่งจะมาเริ่มตั้งเมื่อสี่ห้าปีที่แล้วเองค่ะ..เมื่อ
ก่อนเนี้ยที่ไร่นี้จะมีตาอยู่คนนึงเป็นคนดูแลไร่ให้พ่อจุ้น แกชื่อวัน..จุ้นกับพี่ไทด์จะเรียกแกว่า
ตาวัน..ที่ท้ายไร่เราจะมีต้นตะแบกใหญ่อยู่ต้นนึงเวลาจุ้นขึ้นมาเชียงรายทีไร ก็ชอบไปที่ต้น
ตะแบกต้นนี่แหละ..ปีนขึ้นไปมองลงมาเห็นวิวข้างล่างสวยมากต้นส้มจะเป็นแนวสวยเชียว..
วันที่เกิดเรื่องก็เหมือนเดิมคือปีนขึ้นไปดูวิวเหมือนเดิมแต่บังเอิญไอ้กิ่งที่จุ้นเกี่ยวอยู่มันไม่
เหมือนเดิมคงจะถึงกาลเวลาอาวสาร..มันหักดังเปาะ! จุ้นหล่นมาโป๊ะ!..แต่เดชะบุญไม่หล่นลง
พื้น..หล่นมาทับตาวันที่กำลังเก็บอะไรอยู่ไม่รู้..ทำเอาแกเซและก็ล้ม ขาเดี๊ยง!ไปเลย..พี่ไทด์
เดินมาตามจุ้นพอดีก็เลยพาแกเข้าโรงพยาบาลเป็นเรื่องใหญ่เลยค่ะ รู้กันทั้งแถบเพราะตาวัน
แกคนรู้จักเยอะแล้วลูกแกก็มาพาตัวแกไปอยู่ด้วย..แต่แกไม่อยากไปนะคะอยากอยู่ที่นี่แต่ทน
เสียงรบเร้าของลูกไม่ไหวก็เลยย้ายไป..ช่วงนั้นเป็นช่วงที่พ่อคิดชื่อพันธุ์ส้มอยู่น่ะค่ะ..พี่ไทด์ก็
เลยแวบชื่อนี้ขึ้นมา ไร่ ทับตาวัน เพื่อระลึกถึงแกน่ะค่ะ หึ! หึ! แต่มันฟังดูทะแม่ง ทะแม่ง..ก็เลย
เปลี่ยนจาก ตา เป็น ตะ ซะจะได้เข้ากัน..ก็เลยเป็นไร่ ทับตะวัน ตั้งแต่นั้นมา" แน๊ท กับแนง นั่ง
หัวเราะใหญ่
"อื้อหือไอ้จุ้น!..ฉันล่ะสงสาร ตาวันของแกเหลือเกิ๊นดีนะแค่เดี๊ยง!ไม่หักไป..เพราะแกตอนนั้นก็
คงจะเบาไม่ใช่เล่น" หัวเราะกันอีกระรอก จุ้นนึกขึ้นได้ส่งเสียงไปหาแนง
"เออไอ้แนง..พี่จันทร์ไม่มาด้วยเหรอว่าจะถามตั้งแต่ตอนบ่ายแล้ว..ลืม!" แนงพยักหน้า
"มา! พี่ม้งก็มาด้วย แต่จะมาถึงพรุ่งนี้..พอดีพี่ม้งแกมีผ่าตัดด่วนก็เลยต้องเปลี่ยนไฟล์ทกระทัน
หัน ทีแรกก็กะจะมาด้วยกันนั่นแหละ..พรุ่งนี้แกให้รถไปรับพี่จันทร์ด้วยนะ" จุ้นพยักหน้า มือก็
เอื้อมไปหยิบชามต้มยำ แล้วสายตาอันฉับไวของแนงก็เหลือบเห็นแหวนที่มือจุ้น รีบตระครุบ
มือจุ้นไว้กลางอากาศ ปากก็ส่งเสียงถามมาอย่างไว
"อะไร!" จุ้น งง! แน๊ทหัวเราะ
"อะไร! อะไร!" แนงเขย่ามือจุ้นใหญ่
"แหวนอะไร! ไอ้จุ้น! ไหนดูดิ๊" ว่าแล้วก็ดึงมือจุ้นเข้ามาดู จุ้นพยายามรั้งไว้แต่ไม่เป็นผลสู้แรง
ไม่ได้ แล้วแนงก็กรี๊ดดด ดังลั่น หันมามองกันทั้งโต๊ะ
"เป็นอะไรไอ้แนง!..ใครเหยียบหางแกฮะ!" เสียงอ๊อด!ตะโกนข้ามมา แนงหันไปยิ้มแป้น พูด
เสียงดัง
"ไอ้จุ้นมันใส่แหวนไอ้ปอม" อย่างตรง! ไม่มีอ้อมค้อมไม่มีเกริ่นนำ จุ้นหน้าแด๊งพวกบนโต๊ะ! ทั้ง
ประหลาดใจ ทั้งดีใจคละเคล้ากันไปหมด ปอมนั่งยิ้มปากก็เคี้ยวหงุบหงับ แล้วเสียงวัฒน์ก็ลอย
มา
"อือหือไอ้ปอม!.. แกนี่มันไวจริงน้า...เสือซุ่มนี่หว่าขอพี่ชายเค้ายังฮะ!" ปอมเลิกคิ้วกลืนไอ้ที่
อยู่ในปาก ลงคออย่างเร็ว รีบส่งเสียงมา
"แกยกให้แล้ว!..แกบอกว่าเอาไปเลยน้อง!..พี่นี้ยินดีให้ พี่รู้ว่าน้องรับผิดชอบได้..งั้นพี่ให้เอา
ไปเลยน้อง" หัวเราะกันคิก คัก ไทด์อมยิ้มพลันสายตาก็ไปสบกับสายตาอำมหิตของน้อง
สาวพอดี รีบออกตัว
"ฉันไม่ได้พูดอย่างงั้นนะไอ้จุ้น..มันแต่งเอง!.ไอ้ปอมมันแต่งเอง!" พยักพเยิกหน้ามาทางปอม
ปอมยิ้มรีบวางช้อนเลย
"อ้าวพี่ชายแฟน! พูดหยั่งงี้เค้าเรียกว่าไม่รับผิดชอบนี่..ก็ตัวเองแหละเป็นคนบอกเค้าเองว่า
อยากให้เค้าเป็นแฟนของน้องตัวเองน้า..เค้าจำได้" หัวเราะอีกระรอก แล้วก็นั่งคุยโน่น คุยนี่
กินนั่น กินโน่นกันไป หนุ่มๆก็เริ่มจะกลึ่มกันแล้วเสียงโจ้ก็ลอยมา
"นา..ส่งลาบให้โจ้มั่ง" พวกสาวๆ หันมามอง นาถึงกับขมวดคิ้ว
"ไอ้โจ้! เมื่อกี้แกพูดอะไรนะ..พูดใหม่ซิฉันได้ยินไม่ถนัด" โจ้ทำปากจึก จัก ปอมถึงกับหันมา
มองแล้วก็อมยิ้ม
"บอกว่าให้ส่งลาบให่หน่อยอ่ะ" นาส่ายหัว
"ไม่ใช่...แกเรียกชื่อฉันยังไงเมื่อกี้เนี้ย!" โจ้เลิกคิ้ว
"ก็นาไง..ชื่อนาไม่ใช่เหรอ!" นาจ้องเขม็ง พวกสาวดี!..อยู่ด้วยแล้วสบายใจดี..รู้สึกว่าพูดอะไรไปแล้วสื่อสารกันเข้าใจ ไม่ยาก..คุยกันรู้เรื่อง
น่ะ"ปอมพยักหน้า ทำตาเจ้าเล่ห์
"แล้วจะแต่งเมื่อไหร่!" เท่านั้นแหละ มะเหงกร่อนมาบนหัวปอมเลย ปอมยิ้มยิงฟันให้ไม่หลบ
เคนหัวเราะ
"ไอ้นี่หนิ..ถามห่าอะไรอย่างงั้น เพิ่งจะคบกันไม่กี่เดือน..สองเดือนยังไม่ถึงเลยมั้งเสือ..ถาม
เรื่องแต่งซะแล้ว..ใครมันจะไปไวเหมือนแกจองสาวด้วยแหวนซะแล้ว" ปอมหัวเราะ
"ไม่ได้หรอกเรื่องแบบนี้ช้าอดหมดน้า..มีคนเดียวต้องรีบหน่อยเดี๋ยวหายไปจะยุ่ง!" พูดแล้วก็
ยกน้ำกระชับมิตรขึ้นดื่ม แล้วเสียงไทด์ก็ลอยมา
"ไอ้อ๊อดไปไหน..ปอม" ปอมหันไปมองส่งเสียงข้ามไป
"ไปจับปลา...เอ๊ย!ไปเอาปลาข้างล่าง..พี่ไทด์มีอะไรหรือเปล่า!"
"เปล่า! เห็นมันหายไปนาน" ไทด์หันไปคุยกับพัฒน์ แล้วก็วัฒน์ต่อ ซักแป๊บ!นาก็เดินกลับขึ้น
มา มีโจ้เดินเข้ามาด้วยทุกคนหันไปมองกันเป็นตาเดียว พอเห็นหน้าโจ้ก็อมยิ้มกันหมด..เพราะ
หน้าบานออกนอกหน้ามาก นารีบเดินมานั่งข้างๆจุ้น...โจ้เดินไปนั่งที่เดิม ปอมหัวเราะ หึ หึ หัน
หน้ามาหาโจ้
"บานเชียวเอ็ง!..บวกหรือว่าลบ! สงสัยจะบวก..เอ๊ะ!หรือว่าลบทำหน้าบานกลบเกลื่อน" ตั๊มกับ
นนท์ หัวเราะขำ ส่วนโจ้อมยิ้มเขิลล์ ยกแก้วขึ้นดื่มใหญ่ซด ฮวบ ๆ ปอมเลิกคิ้ว
"เฮ้ย! เฮ้ย! เบา เบาไอ้โจ้! เดี๋ยวน้ำแข็งก็ติดคอหรอกเอ็ง..ตายก่อนแต่งนะโว๊ย!" หัวเราะกัน
เกรียว จุ้นได้ยินถึงกับส่ายหัวอมยิ้ม..แล้วก็หันหน้ามาหานาที่กำลังนั่งหัวเราะอยู่
"เป็นไงบ้างนา!..ดีขึ้นยัง" นาส่งยิ้มให้
"อึมม์ดีแล้ว..โทษที!.เมื่อกี้ฉันฟิวส์ขาดไปหน่อย" จุ้นพยักหน้าเข้าใจ
"เห็นแกยิ้มได้หัวเราะได้ฉันก็ดีใจแล้ว..มา..มา..มากอดหน่อยเร้ว..หอมด้วย!" ดึงนาเข้ามา
กอด แล้วก็หอมซ้ายที ขวาที ปอมหันมาเห็นพอดี..ตาเหลือกรีบส่งเสียงมาอย่างดัง
"ไอ้จุ้นน! ไปหอม..ไปกอดมันทำไมไอ้นาน่ะ!..ปล่อยไว้ให้ไอ้โจ้มัน..แกน่ะมาทางนี้มากะฉัน
นี่" กวักมือเรียก ยิก ยิก หัวเราะกันคิก คัก ทั้งโต๊ะ นากับจุ้นหน้าร้อน วูบ วาบ ทั้งคู่ ส่งค้อนให้
ปอมควับ! ควับ!พร้อมกันด้วย ปอมอมยิ้มให้แล้วก็คุยกันจ๊อกแจ๊ก ต่อ ปอมหันมาหาโจ้อีกส่ง
เสียงถามเนิบ เนิบ
"เป็นไงบ้างไอ้โจ้..เมื่อกี้ยังไม่ตอบเลย" โจ้ยิ้มให้ ยกมือไหว้ปอมหนึ่งทีด้วย ปอมรับไหว้แทบ
ไม่ทัน งง!
"ขอบคุณพี่ปอมฮะ..ถ้าไม่ได้พี่ผมก็คงอึ้ง อึ้ง อยู่อย่างงั้นแหละคงไม่กล้าบอกออกมาหรอก!..
คุยกันแล้วพี่..เค้าบอกว่าเค้าขอปรับใจปรับอารมณ์ซักพักน่ะ..เพราะเรื่องมันเพิ่งสด สด ร้อน
ร้อน ยังไม่อยากจะคิดอะไรตอนนี้!" โจ้อมยิ้มยกแก้วขึ้นดื่ม ปอมนั่งฟังเฉย แล้วโจ้ก็ต่อ
"แค่นี้ผมก็ดีใจแล้วพี่..แค่เค้าไม่ปฏิเสธไม่บอกปัดมันก็มีความหวังมากขึ้น..มันยังดีกว่าที่แล้ว
ๆ มาคอยแบบไม่มีความหวังเนี่ยมันหนักพี่บอกเค้าไม่ได้..อย่างงี้ผมค่อยมีแรงฮึด!หน่อย"
ปอมพยักหน้าตบไหล่โจ้แปะ แปะ ทำหน้าทำตาขึงขัง
"ดีแล้วน้อง..ฮึดเท่านั้นที่ครองโลก..ฝ่าฟันอุปสรรค์ไปน้องแล้วจะสู่ชัยชนะ ฮูเล้!" คำสุดท้าย
ตะโกนซะดัง หนุ่มๆหัวเราะ ก๊ากกกซ์ เคนอมยิ้ม Bird หัวปอมไปหนึ่งที โจ้ยิ้มปูเลี่ยน ปูเลี่ยน
แล้วก็นั่งคุยกันต่อ ซักครู่อ๊อด! กับ แนงก็ขึ้นมา ปอมก็เอาเลย
"โอ๊ย! ถ้าฉันเป็นน้ำจิ้มนะฉันจะรีบเขย่าๆ ไอ้ถ้วยเนี่ย..ให้ตัวฉันมันหกเลอะเทอะเปรอะโต๊ะไป
เลย งอน! คอยปลาไม่โผล่หัวมาซ๊ากกที..รอเป็นชาติ" จุ้นยิ้มหมั่นไส้ ส่งเสียงข้ามโต๊ะมาบ้าง
"ตอนเนี้ยไอ้น้ำจิ้มของแกก็หกรด..เลอะเทอะเปรอะโต๊ะไปหมดแล้วไอ้ปอม! พูดมาก!..ตั้งแต่
ฉันนั่งมาเนี่ยฉันยังไม่เห็นแกหยุดพูดเลย..พล่ามก็ที่หนึ่ง..พูดมากก็ที่หนึ่ง" ปอมค้อนประหลับ
ประเหลือก
"ก็มันจริงมั๊ยล่ะ..ก็คอยกินอยู่อ่ะ! ลงไปลืมเลย แถมพอขึ้นมาหน้างี้แป้นขึ้นมาทั้งคู่เลย..มัน
ต้องมีอะไรดี ดีเป็นแน่แท้..ไหนลองบอกให้เพื่อนผู้แสนดีที่รักแก และห่วงแกคนนี้เข้าใจหน่อย
ซิ" อ๊อดหัวเราะ มือก็วางจานปลาไว้ตรงหนุ่มๆ ส่วนแนงก็ถืออีกจานไปวางไว้ ตรงสาวๆ เดินเข้า
ไปนั่งแทนนา แล้วเสียงอ๊อดก็ส่งมา
"ฉันคบกับไอ้แนง!" ปี๊ด ปี๊ด ปิ้ว ปิ้ว ยิ้มหน้าบานกันเป็นแถบ แถบ วัฒน์กับไทด์เคาะโต๊ะใหญ่
ถูกใจ แนงหน้าแด๊ง! ตูนยกมือขึ้นยีหัวแนงใหญ่ ดีใจแทนปอมรีบส่งเสียงมา
"อย่างงี้ต้องฉลอง ไอ้ตั๊ม!แกไปหยิบกีต้าร์กับ..น้องจิ๊บของพี่ไทด์มาซิ วันนี้ดีใจวุ้ย!ได้หลายคู่..
เดี๋ยวจะเล่นเพลง Loveให้ฟัง" ไทด์หัวเราะ งง!
"อะไรของแกไอ้ปอม!..น้องจิ๊บของฉันน่ะ..ไม่เคลีย์ ไม่เคลีย์..พูดให้เข้าใจหน่อยซิ" ปอมหลี่
ตาให้ แล้วก็ยิ้ม
"แหมทำเป็นจำไม่ได้...อ่ะ!เดี๋ยวรื้อฟื้นให้น้ามันขึ้นว่าไงนะ อ้อ! ไทด์รักจิ๊บ..อยากบอกแต่ใจ
ไม่กล้า..เลยส่งเพลงมาเป็นคำพูด..หวังว่ามันคงจะพิสูจน์..ว่าคำพูดนี้ออกจากใจ" ก๊ากกก กัน
อีก ระรอก โดยเฉพาะอ๊อดหัวเราะเสียงดัง ไทด์ยิ้มเพิ่งจะนึกได้ แล้วก็หันไปมองแน๊ทเห็นนั่ง
อมยิ้มอยู่ก็เบาใจ วัฒน์อมยิ้มหันหน้ามาถาม
"แกเขียนเหรอ!..ทำไมมัน..คัก คักขนาดนั้นวะ!" ไทด์หัวเราะ
"นานแล้วพี่..ตั้งแต่ตอนผมอยู่มัธยมมั้ง หรือไม่ก็ม.ปลายนั่นแหละจำไม่ได้แล้ว" ปอมอมยิ้ม
ถามมั่ง
"แล้วน้องจิ๊บติดไหมพี่..หลังจากพี่ส่งเพลงยาวไปให้น่ะ" หัวเราะกันเกรียวรอฟังคำตอบ
"จะไปติดห่าอะไร..ก็ได้แค่เขียนบนหน้ากระดาษเท่านั้นแหละมันไม่กล้าจริงๆ" 5555 หัวเราะ
กันขรมไปหมด แล้วตั๊มก็ลุกเข้าไปข้างในไปเอากีต้าร์ บนโต๊ะก็คุยกันต่อ ซักแป๊บ!พัฒน์กับ
ก้อยก็ขอตัว พยักหน้าเรียกติวให้ไปด้วยกัน ติวกำลังเพลินเพราะมีจ๋าวๆเอาใจ..ไม่ค่อยอยาก
จะลุกสุดท้ายก็ต้องลุกเดินออกมา ปอมยิ้ม
"ติว! ลาบพี่ปอมอย่อยมั๊ย!" ติวยิ้มตาหยีให้ปอม
"อร่อย! ครับ" ปอมหัวเราะ
"อย่อยแล้วไม่เห็นให้รางวัลพี่ปอมเลย..หอมพี่ปอมหน่อยเร้ว!..พี่ปอมกำลังเฉา!" ติวรีบปีนขึ้น
ไปบนเก้าอี้ เอาแขนโอบคอปอมไว้หอมแก้มปอม ซ้าย ขวา ฟอด ฟอด ปอมยิ้มพวกที่เห็น
กิริยาท่าทางติวกับปอม ก็ยิ้มกันไปตามๆ หนึ่งในนั้นก็มีจุ้นรวมอยู่ด้วย
"พี่ปอมวานอะไรหน่อยได้มั๊ย" ติวพยักหน้ายิก ยิก แล้วปอมก็หอมติว ซ้ายทีขวาที กระซิบไป
ที่หูติว ซักแป๊บ!ติวก็พยักหน้า ตัวก็ถอยลงจากเก้าอี้ รีบเดิน ตุ๊ ต๊ะ ตุ๊ ต๊ะ ไปหาจุ้น ปีนขึ้นไปบน
เก้าอี้ เอาแขนโอบคอจุ้นไว้
"พี่จุ้งงง! พี่จุ้ง! พี่ปอมฝากมา" จุ้นขมวดคิ้ว
"ฝากอะไร!" แล้วติวก็หอมแก้มจุ้น ซ้ายที ขวาที ฟอด ฟอด
"พี่ปอมฝากหอมมาให้พี่จุ้ง! แล้วก็ฝากมาบอกว่า..พี่จุ้งน่ารัก! รักพี่จุ้งที่สุกในโลกเลย" ติวยิ้ม
ตาหยีให้ จุ้นน่าแด๊ง! สาวๆได้ยินก็อมยิ้มเขิลล์แทนไปตามๆ กัน แล้วติวก็ถอยลงจากเก้าอี้เดิน
เข้าไปหาก้อยพากันเดินออกไปจุ้นเงยหน้าขึ้นมองปอม เห็นปอมมองอยู่ก่อนแล้วปอมขยิบตา
ให้สองที ปิ๊ง! ปิ๊ง! จุ้นอมยิ้มค้อนให้ควับ ปอมหัวเราะหึ หึ ซักครู่ตั๊มก็ถือกีต้าร์เข้ามา แล้วเสียง
ดนตรีก็เริ่มบรรเลงขึ้น พร้อมกับเสียงร้องขับขานผสานกันไปของพวกที่กลึ่มและไม่กลึ่มท่าม
กลาง เสียงหรีดหริ่งเรไร ของเดือนแห่งความรัก.......
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 มิ.ย. 2554, 19:45:23 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 มิ.ย. 2554, 19:45:23 น.
จำนวนการเข้าชม : 1729
| << ตอนที่ 34 : คำขอที่มาจากใจ | ตอนที่ 36 : เลดี้ได >> |