จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่ 36 : เลดี้ได
วันเสาร์ที่ 6 กุมภาพันธ์.......เวลา 23:30 น. (ณ.ไร่ทับตะวัน).....
วันนี้เขียนรวบยอด รวมของเมื่อวานนี้ด้วย ง่วง!ก็เลยไม่ได้เขียน กว่าจะนอนได้ก็ตั้งตีสาม...
นั่งทนกันมั๊ก! มั๊ก!..."ไม่หมดไม่เลิก"..นี่คือคำพูดของพี่ชายสุดที่ Love ไม่รู้ว่าคุณพี่นึกครึ้ม
อะไร! หรือว่ามีกำลังใจดีไม่รู้..พวกสาวๆจะขอตัวก็ไม่ได้..ต้องนั่งอยู่เป็นเพื่อนกัน..สงสาร
ไอ้นากับพี่ตูน ตาปรือ นั่งสัพหงกหัว งก งก นึก แล้วขำ...
เมื่อวานเป็นอีกวันที่กระชากอารมณ์..สุด สุด..แต่จะเป็นอารมณ์ที่มีความสุขซะมากกว่า....
^O^ไอ้ปอม! ขอแต่งงาน...ไม่อยากจะเชื่อ!..อึ้ง!ไปเลยเคยเห็นแต่ในหนังไม่คิดว่าจะเจอกับ
ตัวเอง..ใจตอนนั้นมันโหวงๆ ชอบกล..เหมือนมันจะหลุดออกไปซะอย่างงั้น! ไม่คิดว่ามันจะเร็ว
อย่างงี้..เพิ่งจะตกลงคบกันมากกว่าคำว่าเพื่อนไม่ถึงสองเดือน..มันขอแต่งงานซะแล้ว!
ขอกลางไร่ส้มด้วย ไอ้ต๊อง! ไอ้บ้าปอม..หาที่ให้มันมิดชิดกว่านี้หน่อยก็ไม่ได้เอาซะประเจิด
ประเจ้อเชียว...
คำพูดก็ห้วนๆ ง่ายๆ ซะเหลือเกิน "ฉันรักแกจุ้นน! แต่งงานกับฉันนะ"...ห้วนง่าย แต่มันฝังอยู่ใน
จิตใจเราเลยทีเดียว...มันบอกว่ามันประดิษฐ์ซึ้งไม่เป็น...แต่ก็ทำเราน้ำตาแทบล่วง..มันไม่ต้อง
ประดิษฐ์เลย..มันซึ้งโดยธรรมชาติ ไอ้ที่เคยใจแข็งก็อ่อนวูบเพราะคำพูดของมัน! ก็เลยตก
ปากรับคำกับมันไป สงสัยมันจะต้องเป็นศิษย์ของขุนแผนแน่ แน่..จะต้องมีมนต์อะไรซักอย่าง
รู้สึกว่าพักหลังมาเนี่ยเวลาที่มันพูดอะไรออกมา หรือว่าทำอะไร เราจะต้องเชื่อมันทำตามมัน
ซะหมด (ไม่ได้ ไม่ได้ ต้องเปลี่ยนใหม่) มันให้แหวนด้วยน่ารักซะ...แหวนเงินวงเล็กๆสลัก
นามสกุล เคยเห็นแต่ที่เค้าขุดลงไปบนตัวแหวนและก็ลงยา แต่วงนี้แปลกเป็นนามสกุลลอยนูน
ขึ้นมาบนตัวแหวนดูเด่นเชียว..เห็นมันใส่คล้องคออยู่เหมือนกัน..แต่ก็ไม่ได้สนใจไม่นึกว่ามัน
จะให้เรา
พวกแนงมากันเมื่อวาน...มีเรื่องให้แปลกใจและดีใจอยู่หลายเรื่อง นาเลิกกับไอ้ป๊อด!...ไม่
เคยคิดว่าจะเป็นไปได้เพราะไอ้ป๊อดมันตามใจนาทุกอย่างไม่เคยมีวี่แวว!..ตกใจเหมือนกัน..แต่
นามันเก่งเก็บอารมณ์เก่งมาก ไอ้โจ้ชอบนา...อันนี้ก็แปลก! ไม่เคยมีวี่แววเหมือนกัน..ไอ้โจ้ก็
เก็บอาการเก่งมากเหมือนกัน...ถ้าไอ้ปอมไม่กระตุ้น! มันก็คงจะอมเก็บไว้ในปากเหมือนเดิม
ไอ้อ๊อด! จีบแนง....ดีใจมาก แนงมันสมหวังซะทีหลังจากที่ต้องคอยเป็นศิราณีตอบปัญหาหัวใจ
ให้ไอ้อ๊อดมานาน พี่เคนคบกับคุณมณ....นี่ก็ถือว่าแปลก!ไม่คิดว่าจะสานต่อนึกว่าจบไปตั้งแต่
ภูเก็ต สุดท้าย พี่ไทด์กับพี่แน๊ท....อันนี้ดีใจเป็นที่สุด เห็นพี่มีความสุขเราก็พลอยสุขใจไปด้วย
เมื่อวานมันช่างเป็นวันที่มีความสุขซะเหลือเกิน พี่วัฒน์กับพี่ตูน....ก็ไปกันได้ด้วยดี อยู่ไม่ค่อย
ห่างกันเลย...ดูเหมือนช่วงที่เราไม่อยู่จะเกิดเหตุการณ์ขึ้นหลายอย่างเหนือความคาดหมาย
พลอยทำให้อารมณ์มีขึ้นมีลง สุด สุดเหลือเกิน...
วันนี้เป็นอีกวันที่ตื่นสาย...ตื่นขึ้นมาก็เจอแต่หน้าสาวๆ เพราะพวกหนุ่มๆ ขับรถไปตลาดเช้า
กัน...ไม่รู้ว่าเอาเรี่ยวเอาแรงมาจากไหน..หรือว่าพวกผู้ชายมันมีต่อมไร้ซึ่งการง่วงซึมก็ไม่รู้..
ดูเหมือนจะกระฉับกระเฉงตลอดเวลา แถมยังไปต่อที่บ้านเจ้าโตอีก กว่าจะกลับมาได้ก็เกือบ
บ่ายโมงป้อแป้กันมาเลยแล้วก็สลบเหือดไปตามๆ กัน
มีเรื่องประหลาดใจอีกแล้วพ่อกับแม่กลับมาวันนี้ด้วย! มาต่อเครื่องที่กรุงเทพฯไฟลท์เดียวกับพี่
จันทร์และก็พี่ม้ง พอมาถึงปุ๊บ!พ่อก็ไม่พูดพร่ามทำเพลงลงไร่ทันทีดูเหมือนจะห่วงส้มมากกว่า
ลูกๆซะอีก ส่วนแม่ก็ถามแต่เรื่องไอ้ปอม! น่าจวกพี่ไทด์นักไม่รู้ไปแอบบอกกันตอนไหน ทำ
ตัวเป็นสปายคอยสอดแนมส่งข่าวคราว พอเราบอกว่าไอ้ปอมขอแต่งงาน เท่านั้นแหละนั่งยิ้ม
น้อยยิ้มใหญ่ประมาณว่าเค้าจะมาขอตัวเองซะงั้น...ขำ!..แม่ต้องโดนมนต์ของไอ้ปอมแน่ แน่ดู
จะพออก พอใจกันเหลือเกิน ไม่ใช่แต่แม่! พ่อก็เป็นไปกับเค้าด้วย จนป่านนี้ยังนั่งกินกันไม่
เลิกเริ่มมาตั้งแต่หกโมงเย็น ปลัดพนาก็มาด้วย...ทำเหมือนกับงานเลี้ยงรุ่นพบปะสังสรรค์กันใน
หมู่เพื่อนฝูง กอดคอกันกลมดิ๊ก! พิสูจน์ได้ว่าไอ้น้ำเมานี่มันเป็นน้ำกระชับมิตรจริงๆอย่างที่ไอ้
โจ้เคยบอก...ต่อให้ไม่รู้จักกันมาก่อน ระดับอายุแตกต่างกันมากแค่ไหน พอไอ้น้ำชนิดนี้เข้า
ปากเท่านั้นดูเหมือนจะเป็นเพื่อนกันขึ้นมาทันที เหมือนพ่อกับไอ้ปอม!ดูจะคุยกันถูกคอ..เห็น
แล้วน่าหมั่นไส้!..สรุปว่าเมื่อวานและก็วันนี้มีความสุขมาก..ไม่มีเรื่องให้ต้องกังวลใจ....
ปล. เมื่อวานมันแปลกๆ...กึยส์!..มีอารมณ์ร่วม...แหวะ!...ไอ้บ้าปอม! ทำเอาใจเราไม่อยู่กับ
เนื้อกับตัว
*********************วันที่สามสิบเก้า ของการเริ่มต้น*****************
#####################################################
วันอังคารที่ 9 กุมภาพันธ์........เวลา 23:25 น (ณ.ไร่ทับตะวัน)
วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราจะอยู่ที่ทับตะวัน...เพราะว่าพรุ่งนี้ต้องกลับกรุงเทพฯพร้อมกัน พ่อทำ
หน้าที่เจ้าของบ้านอย่างดี..Entertain อย่างหนัก Supportเต็มที่ทำเอาแม่ค้อนควับ ๆไปหลาย
หน หมั่นไส้พ่อ...ตั้งแต่พ่อกับแม่กลับมาเมื่อวันเสาร์ แม่บอกว่ากว่าพ่อจะนอนได้ต้องห้าทุ่ม
ไปแล้วเพราะต้องทำตัวเป็นเจ้าของบ้านที่ดี นั่งรับแขกกับพวกหนุ่มๆ ไม่รู้ว่าเป็นข้ออ้างหรือ
เปล่า
วันนี้ยกโขยงกันไปน้ำตก! พอไปถึงก็ตั้งวงกันตรงลานข้างๆน้ำตกนั่นแหละ!..ไม่รู้จะไปกัน
ทำไม เหมือนกับไปเปลี่ยนสถานที่กินซะอย่างงั้น พวกผู้หญิงก็เล่นน้ำกันไป พวกผู้ชายก็นั่งกิน
กันไปร้องเพลงกันไปมีลงเล่นน้ำบ้างเป็นพัก ๆ...แม้กระทั่งพี่ม้งก็ลืมตัว ต่อมเสงี่ยมแตก! หึ หึ
แข่งดวดเบียร์กับไอ้ปอม จะไปเหลือเหรอ! เมาอ๊วกแตก!อ๊วกแตน! กรรมต้องมาตกหนักที่พี่
จันทร์ เช็ดหน้าเช็ดตากันให้วุ่น! ส่วนไอ้ตัวดียังยิ้มแป้น กระโดดน้ำตูม ๆ ดำผุดดำว่ายเป็น
เด็กๆ
กลับมาจากน้ำตกประมาณบ่ายสามโมง นอนกันเกลื่อนไปหมด..ตอนเย็นเจ้าโตก็ขนไหอุมาซะ
เพียบบอกว่าจะขนมาเลี้ยงสั่งลา...ทำเอาพวกหนุ่มๆหน้าบานกันเป็นแถบๆ เพราะติดใจใน
รสชาติน้ำเมาทำเองของภูมิปัญญาชาวบ้านซะแล้ว...
เฮ้อ! พรุ่งนี้ต้องกลับไปเป็นมนุษย์งานอีกแล้วสิ..นึกๆแล้วอยากจะอยู่ที่นี่ซะอย่างงั้น ไม่อยาก
ให้วันพรุ่งนี้มาถึง..แต่ทำยังไงได้ภาระหน้าที่มันต้องมาก่อนเสมอ....โฮะ โฮะ...นอนดีกว่า ง่วง!
ปล. วันนี้มันน่ารัก..ไม่รู้มันไปเอามาจากไหน กล้วยไม้สีขาวบริสุทธ์เชียวดอกใหญ่มาก
กำเบ้อเริ่มเทิ่ม! ดีนะที่มันบอกว่าให้เรา...ไม่งั้นคงนึกว่าให้เอาไปไหว้พระ ไอ้ทุเร..ปอม! ทำ
อะไรแบบนี้ก็เป็นด้วย!
********************วันที่สี่สิบสอง ของการเริ่มต้น*******************
#####################################################
วันอาทิตย์ที่ 14 กุมภาพันธ์.......เวลา 23:45 (ณ.บ้านกรุงเทพ)
เพิ่งกลับมาจากข้างนอก...โหะ โหะ..วันนี้วันอะไรเอ่ย!...วัน Valentine!จ้า ตลอดระยะเวลา
ตั้งแต่เกิดมา เริ่มจำความได้จนอายุเข้า 26 ปีนี้...ไอ้วันนี้ไม่เคยอยู่ในหัวสมองเลยคิดเสมอว่า
ไร้สาระไม่เห็นจำเป็นที่จะต้องเอาคำว่ารักไปผูกอยู่แค่วันวันเดียว "วันแห่งความรัก" จน
กระทั่ง....
เมื่อเช้าไอ้ปอมมาที่บ้าน..มาแต่เช้าเลยหกโมงครึ่งได้มั้งเรายังไม่ตื่น...พอลงมาก็เห็นมันเสนอ
หน้าอยู่ในครัวกับป้าสายและก็เด็กแดงแล้ว วันนี้มันหล่อ!...หล่อจริงๆไม่ได้เข้าข้าง...ขนาดพี่
ไทด์ยังชม ตัดผมทรงใหม่เข้ากับหน้ามัน หน้าตาก็ไร้ซึ่งหนวดเคราดูเกลี้ยงเกลาใสสะอาด แวว
ตาก็ดูใสปิ๊ง คงจะได้นอนเยอะ...เสื้อผ้าปกติจะใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ถ้าดีหน่อยก็มีแจ๊กเก๊ต
คลุม...แต่วันนี้มาแปลกใส่กางเกงแสล๊คสีน้ำตาลอ่อนคาดเข็มขัดหนังสวมเสื้อยืดคอกลมสีขาว
ไว้ข้างในทับด้วยเสื้อเชิ๊ตแขนสั้นลายสก๊อต!สีน้ำตาลขาวตาใหญ่ๆ ไว้ข้างนอก ปลดกระดุม
หมด...ดูเป็นผู้ใหญ่ไปอีกแบบ
พอมันหันมาเจอหน้าเราเท่านั้นแหละเดินยิ้มแป้นเข้ามาหาเลย บอกว่ามีอะไรจะให้แล้วก็ลาก
เรามาในห้องโถง ตอนนั้นสายตาเราเหลือบไปเห็นแล้ว กุหลาบสีแดงแป๊ด!ดอกโต 1ดอก ทั้ง
ก้านทั้งดอกแข็งแรงมาก ใจเราเต้นตุ๊บ! ตุ๊บ! ทั้งๆที่รู้ว่ามันให้เราแน่แต่มันก็อดตื่นเต้นไม่ได้ มัน
ค่อยๆบรรจงหยิบขึ้นมาอย่างเบามือ ยื่นส่งให้แล้วบอกว่า "ให้ จุ้น!" แค่นั้นแหละจำได้ว่าตอน
นั้นหน้าเราคงแดงล่ะเพราะรู้สึกว่าหน้าร้อนวูบ วูบ ไอ้ปอมมันยิ้มปลื้มมากเหมือนกับว่ามันทำ
การใหญ่สำเร็จอะไรประมาณนั้น บอกตามตรงว่าหลงรักหน้าไอ้ปอมตอนนั้นเข้าอย่างจัง รู้สึก
หลงรักวันนี้เข้าซะแล้ว..อยากให้มีวันนี้ทุก ทุกวัน อยากเห็นหน้าอย่างงั้นของมันไปเรื่อยๆ มัน
บอกว่ามันไปปากคลองตลาดตั้งแต่ตีห้า ไปเลือกหากุหลาบกว่าจะได้ดอกนี้มาต้องตบตีแม่ค้า
ไปหลายคน เพื่อจุ้นปอมทำได้ (มุขมัน) แล้วมันก็ชวนออกไปข้างนอก
วันนี้ไปหลายที่มาก..แต่จำไม่ค่อยได้หรอกว่าไปอันไหนก่อนอันไหนหลัง..รู้แต่ว่าหลายที่ อ้อ!
แต่ที่แรกจำได้ วันแห่งความรัก..มันพาไปจตุจักร..ไอ้บ้า!ปอม เดินกันเหงื่อซก ลากเราไปเดิน
แถวๆ เวิ้งที่เค้าขายหมา ดูมัน!วันแห่งความรักมันเสือ..พาไปดูหมา แต่ก็ให้อภัย!มันซื้อหมาให้
ตัวนึง พันธุ์อะไรไม่รู้จำชื่อไม่ได้ หูยาวๆ ตัวลายขาวน้ำตาลเป็นดวงๆ น่ารัก...นอนอยู่ข้างๆเรา
ตอนนี้ด้วยหลับปุ๋ยเลยเป็นสุแพบ-บุรุษ ไอ้ปอมมันตั้งชื่อให้ว่า "ดวงเด่น" เล่นเอาเรากับคน
ขายหัวเราะน้ำตาแทบไหล มันบอกว่าที่ตั้งชื่อนี้เพราะตัวมันเป็นดวง ๆ และมันก็ดูเด่นก็เลยให้
ชื่อว่า "ดวงเด่น" แหวะ! ลิเกสุด สุด ตั้งไปด้าย!ไม่รู้ไอ้ชื่อนี้มันผุดออกมาจากเส้นสมองหยักที่
เท่าไหร่ของมันเถียงกันแทบตาย สุดท้ายก็ใด้มาสองชื่อ...ชื่อจริงชื่อดวงเด่น...ชื่อเล่นชื่อ
แต้ม...ไอ้ต๊องเอ๊ย!หมามีชื่อจริงด้วย..ขำ! แต่สาบานไว้เลยว่าเราจะไม่เรียกชื่อจริง..จะเรียก
แต่ชื่อเล่นให้น้องหมามันจำฝังหัวไปเลยว่ามันน่ะชื่อ แต้ม! หุ หุ เพราะมานเป็นหมาของเรา
เอาเจ้าแต้มมาปล่อยไว้ที่บ้านแล้วก็ออกไปกันต่อ..ดูหนัง..เดินดูของ..ไปไหนอีกไม่รู้จำไม่
ค่อยได้...รู้แต่ว่าวันนี้มันจับมือเราพาเดินตลอด ไม่รู้ว่าคุยอะไรไปบ้างด้วย ณ.ตอนนั้นดูหัวใจ
มันลอยๆชอบกล มันมีความสุข..ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แล้วก็จบด้วยอาหารมื้อค่ำ!..เขิลล์...
มันพาล่องแม่น้ำเจ้าพระยา!..ไม่อยากจะเชื่อ!ว่ามันจะคิดเรื่องแบบนี้เป็นด้วย..สุดท้ายก็ได้คำ
ตอบคือพี่เคนจัดการให้หมดไม่ว่าจะติดต่อกับทางโรงแรม สำรองที่นั่งล่วงหน้า เพราะวันนี้บน
เรือคนเยอะมากดูเหมือนจะเป็นวันที่ทุกคนออกมาหาความสุขมองไปทางไหนก็เห็นแต่แสง
เทียนวับ วับ แวม แวม บนเรือที่ค่อยๆล่องไปเรื่อยๆ ตอนนั้นเราคงยิ้มออกมาแบบสุขใจล่ะ
มั้ง! ไอ้ปอมมันถึงถามมาว่า "ชอบมั๊ย!" พอเราพยักหน้าเท่านั้นแหละมันก็ทำหน้าเอกลักษณ์
ของมันเลย ยิ้มตาหยีๆ "แล้วมากับฉันอีกนะจุ้น" มันบอกเราอย่างเงี้ย...เขิลล์....สุขใจ..ปลื้ม
ใจ..ผสมปนเปไปหมด
ก่อนจะกลับบ้านมันมี Surprise อีก อันนี้ประหลาดใจจริงๆ มันบอกว่าแม่แป๊ดโทรมาจาก
สงขลา หาฤกษ์ได้เรียบร้อยแล้ว วันที่ 31ธันวาคม....ถ้าไม่เอาวันนี้ก็ต้องเลื่อนไปเป็นปีหน้า
เห็นหน้ามันแล้วขำ!เหมือนเด็กโดนขัดใจยังไงไม่รู้...มันบอกว่าไกลไปใจมันอยากจะให้เป็น
เดือนนี้หรือไม่ก็เดือนหน้าซะให้รู้แล้วรู้รอด...ไอ้บ้าปอม!..ทำเหมือนเล่นขายของ
ปล. วันนี้มันทำแบบนั้นอีกแล้ว! ไอ้บ้านี่! เดี๋ยวนี้ชักเอาใหญ่เห็นเราไม่ห้ามชักได้ใจ...(คราว
หลังเจ้าอย่าหวัง ไอ้ทุเร..ปอม)
********************วันที่สี่สิบเจ็ด ของการเริ่มต้น*********************
#####################################################
วันที่ศุกร์ที่ 28 พฤษภาคม........เวลา 22:40 น. (ณ.บ้านกรุงเทพ)
วันนี้ดูจะเป็นวันที่ยุ่งเหยิงทั้งวัน...ตื่นแต่เช้ามาก็ต้องรีบตาลีตาเหลือกมาออฟฟิต เข้ามาเคลีย์
งานเพราะมีประชุมกับลูกค้าตอนเก้าโมง สิบเอ็ดโมงครึ่งนัดลองชุดแต่งงาน!พี่แน๊ทไปเป็น
เพื่อน..ต้องขอบคุณพี่แน๊ทจัดการให้ทุกอย่าง..ทั้งเรื่องร้านเสื้อผ้าและก็การ์ดเชิญ ไอ้ปอมไม่
ได้มาด้วยติดถ่าย...บ่ายสามโมงก็ต้องกลับเข้าออฟฟิตต่อ ตรวจพรู๊ฟปักษ์หลังเดือนมิถุนายน
บ่ายสี่โมงครึ่งแม่โทรมาบอกว่า..เตรียมที่เตรียมทางไว้ให้เรียบร้อยแล้วที่เชียงรายให้ทำตัว
สบายๆ ไม่ต้องตื่นเต้น...ขำ!..เราเนี่ยนะตื่นเต้น! แม่แหละน่าจะตื่นเต้นกว่า เพราะวางหูไปได้
ไม่ถึงครึ่งนาทีโทรมาใหม่อีกแล้ว..บอกเราว่าลืมบอกและก็พูดว่า "พ่อกับแม่รักลูกนะ..
เจ้ากระปุกน้อย" แล้วก็วางหูไป ทำเอาเราน้ำตาซึม!นี่ละมั้งคนที่เป็นพ่อเป็นแม่ ลูกต้องมาที่
หนึ่งเสมอไม่ว่าจะโตจนจะแต่งงานมีเหย้ามีเรือนแล้ว ก็ยังคงเห็นลูกเป็นเด็กอยู่นั่นเอง
หกโมงก็ยกขบวนออกจากออฟฟิตไปที่โรงแรม สถานที่จัดงานโฆษณาและสื่อสิ่งพิมพ์
อวอร์ด งานเริ่มตอนทุ่มครึ่ง...ไปกันหมดทั้งออฟฟิตส่วนทีมไอ้ปอมไปเจอกันที่งานเลย..ไม่น่า
เชื่อปีนี้คนแน่นมากกว่าทุกปี..ดูเหมือนอาชีพนี้จะเริ่มเป็นที่สนใจและจับตามองของหลายๆสื่อ..
สำหรับปีนี้บริษัทฯ เราถูกเสนอ2รางวัล รางวัลแรก กำกับศิลป์ยอดเยี่ยมจากโฆษณาน้ำดื่มเมื่อ
มิถุนายนปีที่แล้ว อีกรางวัลถ่ายภาพยอดเยี่ยมจากนิตยสารปักษ์หลังเดือนสิงหาคมปีที่แล้ว
เข้าไปนั่งได้ซักครู่ทีมไอ้ปอมก็ตามเข้ามา..ไอ้พวกลูกทีมเดินมาถึงที่โต๊ะตั้งนานแล้วแต่ไอ้ตัว
หัวหน้านี่ใช้เวลานานโขอยู่เหมือนกันกว่ามันจะเดินมาถึง เห็นมันโดนทักตลอดทางเดินหยุดคุย
โต๊ะนั้นที หยุดคุยโต๊ะนี้ที หมั่นไส้! รู้จักเค้าไปทั่ว
มาถึงโต๊ะก็ลากเก้าอี้มาเลย..นั่งอยู่ข้างหลังเรานั่นแหละเล่นเอาเราเสียวหลังแป๊บบ! แป๊บบ!
ซักครู่ก็ได้ยินเสียงมันใกล้ๆหู "เป็นอะไรนั่งตัวแข็งเชียว ลุ้นเหรอ!" ไอ้บ้า!ปอมยังมีหน้ามาถาม
อีก! เสือ..มานั่งหายใจรดต้นคออยู่งั้นใครมันจะไปกล้าขยับเขยื้อน แต่ใครจะไปกล้าบอกมัน
ตอนนั้น ก็แกล้งทำเป็นนิ่งสิ..แล้วมันก็เอาอีกชะโงกเข้ามาซะชิดกระซิบมาที่หู "คิดถึงจุ้น จัง!"
ตอนนั้นจักจี้มากเกือบหลุดคิกออกมา จำได้ว่านั่งตัวแข็งทื่อ ทำเป็นไม่สนใจมันทีนี้มือมันมา
เลยสะกิดมาที่ไหล่ ยิก ยิก "ชุดสวยมั๊ย! ชอบอ๊ะเป่า" หลุดหัวเราะจนได้ หันไปเขกหัวมันหนึ่งที
เห็นมันนั่งยิ้มตาหยีให้..แล้วก็ต้องตกใจเพราะเสียงตบมือดังเกรียวกราว บนโต๊ะก็ทุบโต๊ะกันดัง
ลั่น...เผลอแป๊บเดียวเค้าประกาศรางวัลไปแล้ว เราได้รางวัลกำกับศิลป์ยอดเยี่ยม ดีใจมากไม่
คิดว่าจะได้ เพราะกะมาลุ้นแค่ถ่ายภาพยอดเยี่ยมอย่างเดียว
พี่เคนรีบส่งเสียงเรียกไอ้ปอมบอกว่าให้ลุกไปรับรางวัลด้วยกันมันส่ายหน้ายิก ยิกไม่ออก! ปีที่
แล้วก็หยั่งเงี้ยไม่ยอมขึ้นไปไม่รู้มันเป็นบ้า!อะไร..เขิลล์อะไรนักหนาก็ไม่รู้ พอถาม!มันก็ยิ้ม
แป้นบอกมาว่า "ไม่ชอบแสงแฟลต!มากระทบหน้า เดี๋ยวเป็นข่าวแล้วดัง ไม่ชอบ!" แหวะ!
ไอ้ขี้คุย การประกาศผลยังคงมีต่อเนื่อง เรายังรอลุ้นอีก1รางวัลและก็เป็นไปตามคาดหมาย
รางวัลถ่ายภาพยอดเยี่ยมก็ตกมาอยู่ในกำมือของบริษัทฯเรา และที่ประหลาดใจคือได้รับ
รางวัลหนังสือที่ทำรายได้ดีที่หนึ่งในปักษ์นั้นพ่วงมาด้วย อิ อิ ขนาดเรายังชอบเลยไอ้ปอมกับพี่
โย ฝากฝีไม้ลายมือไว้ซะแผงหนังสือสะเทือน..เป็นอันว่ากะมาเอาแค่1 ดันได้กลับไป3 พี่ไทด์
งี้ยิ้มแป้นหน้าบานเป็นกระด้งเลย...พาไปเลี้ยงฉลองรางวัลกันแต่เราไม่ไปด้วยหรอก เหนื่อย
อ่ะ! เลยขอตัวกลับบ้านก่อน...ไอ้ปอมขับรถมาส่ง..มันก็ขอตัวเหมือนกัน เพลีย! หน้าตามัน
อิดโรยมากขับรถเหมือนจะหลับ เลยจับให้มันนอนที่นี่ซะเลย ไม่ต้องขับกลับ..ตอนนี้ก็นอนอยู่
ห้องข้างๆ..วันนี้เป็นอีกวันที่ถึงจะยุ่งเหยิงสุด ๆ แต่ก็ดีใจสุด สุดเหมือนกัน
ปล.วันนี้ได้ดอกลิลลี่สีขาวหนึ่งช่อน่ารักมาก!วางอยู่บนโต๊ะ...สีช่างตัดกับดอกเมื่อวานเหลือ
เกินดอกหน้าวัวสีแดงแป๊ด!ยังเคืองไม่หายให้ดอกไม้ผู้หญิงเสือ..ให้ดอกหน้าวัว ไอ้ต๊อง! ไม่
รู้จักคิดซะมั่งเลยว่าไอ้ดอกไม้ชนิดเนี้ยเค้าใช้ในงานอะไร....บ่นไปงั้น!เก็บทุกดอกที่มันให้ ทับ
ไว้หมดจนหนังสือไม่พอให้ทับแล้ว!
********************วันที่ร้อยห้าสิบ ของการเริ่มต้น*******************
#####################################################
วันจันทร์ที่ 15 สิงหาคม......... เวลา 21:55 น. (ณ.บ้านกรุงเทพ)
วันนี้วันเกิดไอ้ปอม!...ลุกขึ้นมาเตรียมอาหารใส่บาตรกับป้าสายให้ไอ้ปอมมัน...นึกแล้วขำ
ขนาดวันเกิดตัวมันเองยังจำไม่ได้เลย โทรไปถามมันเมื่อวานว่าจะใส่บาตรตอนเช้าหรือเปล่า
มันดันถามกลับมาว่าใส่ทำไม! หึ หึ สงสัยทำงานจนลืมวันลืมเวลา..ปอมมาถึงตอนหกโมงเช้า
นั่งเล่นกับเจ้าแต้มอยู่หน้าบ้าน ผมเผ้ายังชื้นอยู่เลย สระผมเสร็จก็คงจะมาเลยแหละไม่เช็ดแน่
แน่ แต่หน้าตาแจ่มใสมากสงสัยเมื่อวานงานจะเสร็จเร็ว
ไอ้เราก็กะจะทำให้มันแปลกใจซักหน่อย หลังจากใส่บาตรเสร็จก็รีบเดินไปหยิบของขวัญใน
ลิ้นชักที่ห่อนาฬิกาไว้เอามาให้มัน แต่มันดันดึงมือเราไปนั่ง แล้วก็สวมนาฬิกาที่อยู่ในมือมันบน
ข้อมือเรา เล่นเอาเราอึ้ง!มันบอกว่า "เห็นน่ารักดี เหมาะกับจุ้นเลยซื้อให้" ตอนนั้นปากไม่รู้มัน
หล่นหายไปไหนพูดไม่ออก ก้มมองนาฬิกาอย่างเดียว ปลื้ม!เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นมันยิ้มพริ้ม!
ทำตาบ้องแบ้ว ไม่รู้คิดอะไรอยู่ตอนนั้นรู้แต่ว่าไอ้ปอมมันน่ารัก! และอารมณ์ก็พาไปชะโงกหน้า
ไปจุ๊บ!ที่หน้าผากมัน..(อึยย์!..ทำไปได้ยัยจุ้น) มันยิ้มแป้นเลยจะเอาอีก...ไอ้ทะลึ่ง!ปอม ได้
คืบเอาศอก
และมันก็ทวงของขวัญ นึกถึงหน้ามันตอนนั้นแล้วหมั่นไส้ เหมือนเด็กๆ พอยื่นให้มันเท่านั้น
แหละ โวยวายดังลั่นเลยบอกว่ากระดาษห่อสวย ไอ้บ้านี่!ชอบทำให้เราหัวเราะอยู่เรื่อย..มีกรีด
นิ้วแกะด้วยนะกลัวกระดาษจะขาด แกะเสร็จมันก็พับกระดาษห่อซะเรียบแปล้เท่าที่ผู้ชายจะทำ
ได้..หน้ามันตอนเปิดของขวัญเดาไม่ถูกเหมือนกันว่ามันคิดอะไรอยู่...รู้แต่ว่าคำพูดหลังจากนั้น
ทำเอาเราซึ้ง..จำได้แม่น "จุ้น! ความคิดเรานี่เหมือนกันเนอะ!ให้นาฬิกาเหมือนกัน..ฉันไม่รู้
เหตุผลหรอกนะว่าทำไมแกถึงให้นาฬิกาฉันในวันเกิด..แต่สำหรับฉันน่ะ!มันมีเหตุผล..ฉันให้
เวลาของฉันทั้งหมดกับแกจุ้น! เริ่มตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเลย" เวลามันพูดอะไรแบบเนี้ย หน้ามัน
เป็นอีกแบบนึงเลย ไอ้มนุษย์หลายหน้า..แล้วนิยายก็หักมุมทันทีมันแหกปาก เสียงดังลั่นหน้า
ยิ้มแป้น "ซึ้ง! ใช่มั๊ยล่า..ประโยคเนี้ยปอมนึกมานานเลยน้า..จะให้จุ้นซึ้ง..จุ้นน่ารักจังเลยให้
นาฬิกาปอมด้วย..ปอมชอบ" และอะไรต่อมิอะไรอีกก็ไม่รู้ จำไม่ได้มันพร่ามซะยาว ความซึ้งที่
มันมีอยู่ท่วมท้นลดน้อยถอยลงไปนิดนึง แต่ไม่หมดไปเพราะรู้ว่าทุกคำที่มันพูดสื่อออกมาจาก
ใจ ภูมิใจอ่ะ! มันเอาเรือนเก่าเก็บใส่กล่องและก็ใส่เรือนใหม่ที่เราให้แทน เห่อ! มีเอาโชว์พี่
ไทด์ด้วยอวดของ...หึ หึ ไอ้บ้าปอม!
วันนี้นนท์มาทำงานวันแรก...นนท์บอกว่าปลายได้งานที่มหาลัยเกษตร เป็นนักวิชาการวิเคราะห์
พันธุ์พืช กะว่าจะต่อโทที่นี่เลย ที่ออฟฟิตฉลองวันเกิดให้ไอ้ปอมด้วย..เค๊กก้อนเบ้อเริ่มเทิ่ม!..
พิสูจน์ได้อย่างว่าผู้ชายกะล่อนนี่ชอบกินของหวาน เพราะว่าไอ้ปอม! ไอ้โจ้! ไอ้ตั๊ม! ไม่ไป
ไหนเลยเดินเวียนอยู่แถวๆก้อนเค๊กนั่นแหละเดี๋ยวตัก..เดี๋ยวตัก มีทะเลาะกันเรื่องเค๊กด้วย!
ไอ้ฝูงลิงเอ๊ย!
ปล. วันนี้ได้ดอกเยียบีร่าสีส้ม อิ อิ สวยเชียว...นึกว่าวันนี้จะไม่ได้เพราะว่าตอนเช้าไม่เห็นที่
โต๊ะ...มาเห็นอีกทีตอนจะกลับบ้าน..น่ารัก!
****************วันที่สองร้อยสามสิบ ของการเริ่มต้น********************
#####################################################
วันพฤหัสบดีที่ 6 ตุลาคม........เวลา 23:45 น. (ณ.บ้านกรุงเทพ)
วันนี้ต้อนรับวันใหม่ด้วยเสียงโทรศัพท์ โกรธ!มาก เพราะเหลือบดูนาฬิกาเพิ่งจะเลยเที่ยงคืน
ของวันที่5 มาไม่กี่นาที..ใครมันขยันโทรนัก จำได้ว่าตอนนั้น ฉิวมาก ง่วงด้วย! กดรับโทรศัพท์
กำลังจะอ้าปาก แล้วเสียงมันก็มา "สุขสันต์วันเกิด..จุ้น!....Happy Birth day คนสวย!...มีความ
สุขมากมากนะ..คนน่ารัก! คิดอะไรขอให้ได้อย่างงั้น...เงินทองไหลมาเทมา...อย่าได้เจ็บอย่า
ได้ป่วย....มีแฟนก็ให้รักแฟนเยอะๆ...ส่วนแฟนน่ะรักจนหมดจายยย...Happy! Happy!
Happy! รัก รัก รัก จุ๊บ! จุ๊บ! จุ๊บ!" แล้วมันก็วางสายไป ณ.ตอนนั้นไม่ง่วงแล้วจำได้ว่านอน
อมยิ้มอยู่นั่นแหละ!มือก็เกาท้องเจ้าแต้มไปด้วย...ไอ้บ้านี่มันชอบทำอะไรให้แปลกใจอยู่เรื่อย
พอไปถึงออฟฟิตก็เห็นกุหลาบสีแดงแป๊ด!วางไว้บนโต๊ะ พร้อมการด์วางไว้ข้างๆ มันเขียน
ว่า "เหมือนที่พูดเมื่อคืน...จำได้มั๊ยเอ่ย...อ่ะบอกให้! เอาคำหลังๆแล้วกันน้า....รัก รัก รัก จุ๊บ!
จุ๊บ! จุ๊บ! สุขสันต์วันเกิดนะคนดีของปอม!" นับวัน นับวัน นิสัยลึก ลึกในตัวมันเริ่มค่อยๆออก
มา มันเป็นคนโร-แมน-ติก!
ซักเก้าโมงกว่าๆได้ แม่กับพ่อก็โทรมาอวยพรวันเกิดด้วย แม่บอกว่ามีหน่วยงานเอกชนมาติด
ตั้งเสาของคลื่นโทรศัพท์แล้ว เดี๋ยวนี้ที่ไร่ไม่อับคลื่นสามารถโทรได้ตลอด...พี่ไทด์ซื้อสมุด
บันทึกให้เหมือนทุกปีแต่สีแตกต่างจากเดิมสีฟ้าปกหนัง มีที่ล๊อคเหมือนเดิมด้วย..คำพูดก็
เหมือนเดิม "เอาไว้เขียนชีวิตประจำวัน กลับมาอ่านทีหลังแล้วมันมีความสุขเชื่อพี่" ไม่ใช่เพราะ
คำว่าเชื่อพี่เหรอ ตอนนี้ไอ้น้องคนนี้มี Diary เป็นของตัวเองเกือบ10เล่มแล้วมั้ง เขียนตามที่พี่
แนะมาตั้งแต่อายุ15 กลายเป็นคนรักการเขียนอย่างไม่น่าเชื่อ!...ขอบคุณค่ะพี่ไทด์
ปล.วันนี้ไอ้โจ้ทำสำเร็จหลังจากที่ตื้อไอ้นามานาน...มันออกไปกินข้าวด้วยกันแล้ว อิ อิ...
***************วันที่สองร้อยแปดสิบสอง ของการเริ่มต้น******************
#####################################################
วันศุกร์ที่ 30 ธันวาคม.........เวลา 21:30 น. (ณ.ไร่ทับตะวัน)
อิ อิ...แอบเขียน...แม่บอกให้นอนพรุ่งนี้จะได้สดใส ดูสิ!ไม่เห็นใจเรามั่งเลยให้เรานอน ทีไอ้
ปอมยังไม่ต้องนอนเลยเห็นนั่งจ้ออยู่ข้างล่างน่ะ! วันนี้ยกกันมาทั้ง Office ออกจากกรุงเทพมา
ตั้งแต่เมื่อคืนวาน พี่ไทด์ให้มาฉลองปีใหม่ที่นี่และก็ร่วมงานเราไปด้วยเลย
วันนี้พ่อ แม่และก็ญาติๆของไอ้ปอมมาถึงแล้วเช่นกัน มีเรื่องประหลาดใจเป็นอย่างมาก แอนด์
มาก มาก ..แม่เรากับแม่แป๊ด!รู้จักกัน..ไม่อยากจะเชื่อโลกมันกลมจริงหนอ พอเค้าทั้งสองเจอ
หน้ากันก็ขมวดคิ้วแล้วก็ยิ้มออกมา หัวเราะเอิ๊กอ๊ากกันใหญ่ เรากับไอ้ปอมก็แปลกใจสิ!เพราะ
จำได้ว่าไม่เคยแนะนำให้รู้จักกัน..ปรากฏว่าถามกันไปถามกันมาได้ความว่า
ตอนเด็กๆ พ่อเคยไปรับราชการที่สงขลา ย้ายกันลงไปหมดทั้งครอบครัว เราเข้าโรงเรียน
อนุบาลที่นั่น โรงเรียนเดียวกับไอ้ปอมด้วย ที่สำคัญเราติดไอ้ปอมมากด้วยตอนเด็กๆ อะไรก็
ปอม! ปอม! เรียนอยู่ที่นั่นได้ปีนึงพ่อก็ได้ย้ายกลับเข้ากรุงเทพ และก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย แม่
บอกว่าก่อนจากกันมีแลกของกันด้วยเราให้ตุ๊กตามัน ส่วนมันให้ปืนมา ตอนนี้ไอ้ปืนอันนั้นก็ยัง
อยู่ในตู้ที่บ้านนี้แหละ!...ตอนนั้นไอ้ปอมฟังเสร็จก็นั่งหัวเราะตาหยียิ้มแป้นแล้น พูดออกมาซะ
ดังลั่น "น้องกระปุก!..จำได้ผมจำได้แม่เคยเล่าให้ฟัง" มันรีบลุกขึ้นมากอดเราด้วยทำเอาเรา
ตกใจ ไม่อายแม่ แม่ มั่งเลย ไอ้บ้านี่! และมันก็กระซิบที่ข้างหู "เนื้อคู่จุ้น...เนื้อคู่..อยู่ไกลแค่
ไหนก็กลับมาใกล้กันได้" มันจุ๊บ!ที่แก้ม.ไอ้ทะลึ่งนี่ ไวอย่างกับปรอท จำได้ว่าตอนนั้นหน้าร้อน
วูบ วูบ เขิลล์..แล้วมันก็หันไปหาแม่เรา "ทำไมตอนเด็กๆชื่อกระปุก โตมาถึงชื่อจุ้นล่ะฮะ" สอง
แม่หัวเราะกันใหญ่ แม่บอกว่าชื่อกระปุกเนี่ย ไอ้คนเรียกคนแรกก็ไอ้ปอมเนี่ยแหละ! ไม่รู้ว่ามัน
ไปเอามาจากไหน เรียกชื่อจุ้นไม่ได้หรือไงไม่รู้ เลยเรียกน้องกระปุกมาตลอด ไอ้เราพอมัน
เรียกก็หันกลายเป็นว่าเปลี่ยนชื่อเรียกไปโดยปริยาย แม่ แม่ก็ติดปากไปด้วย!...ถึงว่าเวลาแม่
นึกครึ้ม! สบายใจ อารมณ์ดีดี ก็จะเรียกเราว่า "เจ้ากระปุกน้อย" มันมาจากไอ้ปอม! นี่เอง....
เฮ้อ!โลกช่างกลมดีแท้
ปล. พรุ่งนี้แล้ว..ที่จะเริ่มต้นชีวิตคู่...กับเนื้อคู่(มันบอก)...ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไงบ้างน้า...ไอ้คำ
ว่าชีวิตคู่เนี่ย...ตื่นเต้นจัง!
****************วันสุดท้าย ของการเริ่มต้นการเป็นแฟน*****************
วันนี้เขียนรวบยอด รวมของเมื่อวานนี้ด้วย ง่วง!ก็เลยไม่ได้เขียน กว่าจะนอนได้ก็ตั้งตีสาม...
นั่งทนกันมั๊ก! มั๊ก!..."ไม่หมดไม่เลิก"..นี่คือคำพูดของพี่ชายสุดที่ Love ไม่รู้ว่าคุณพี่นึกครึ้ม
อะไร! หรือว่ามีกำลังใจดีไม่รู้..พวกสาวๆจะขอตัวก็ไม่ได้..ต้องนั่งอยู่เป็นเพื่อนกัน..สงสาร
ไอ้นากับพี่ตูน ตาปรือ นั่งสัพหงกหัว งก งก นึก แล้วขำ...
เมื่อวานเป็นอีกวันที่กระชากอารมณ์..สุด สุด..แต่จะเป็นอารมณ์ที่มีความสุขซะมากกว่า....
^O^ไอ้ปอม! ขอแต่งงาน...ไม่อยากจะเชื่อ!..อึ้ง!ไปเลยเคยเห็นแต่ในหนังไม่คิดว่าจะเจอกับ
ตัวเอง..ใจตอนนั้นมันโหวงๆ ชอบกล..เหมือนมันจะหลุดออกไปซะอย่างงั้น! ไม่คิดว่ามันจะเร็ว
อย่างงี้..เพิ่งจะตกลงคบกันมากกว่าคำว่าเพื่อนไม่ถึงสองเดือน..มันขอแต่งงานซะแล้ว!
ขอกลางไร่ส้มด้วย ไอ้ต๊อง! ไอ้บ้าปอม..หาที่ให้มันมิดชิดกว่านี้หน่อยก็ไม่ได้เอาซะประเจิด
ประเจ้อเชียว...
คำพูดก็ห้วนๆ ง่ายๆ ซะเหลือเกิน "ฉันรักแกจุ้นน! แต่งงานกับฉันนะ"...ห้วนง่าย แต่มันฝังอยู่ใน
จิตใจเราเลยทีเดียว...มันบอกว่ามันประดิษฐ์ซึ้งไม่เป็น...แต่ก็ทำเราน้ำตาแทบล่วง..มันไม่ต้อง
ประดิษฐ์เลย..มันซึ้งโดยธรรมชาติ ไอ้ที่เคยใจแข็งก็อ่อนวูบเพราะคำพูดของมัน! ก็เลยตก
ปากรับคำกับมันไป สงสัยมันจะต้องเป็นศิษย์ของขุนแผนแน่ แน่..จะต้องมีมนต์อะไรซักอย่าง
รู้สึกว่าพักหลังมาเนี่ยเวลาที่มันพูดอะไรออกมา หรือว่าทำอะไร เราจะต้องเชื่อมันทำตามมัน
ซะหมด (ไม่ได้ ไม่ได้ ต้องเปลี่ยนใหม่) มันให้แหวนด้วยน่ารักซะ...แหวนเงินวงเล็กๆสลัก
นามสกุล เคยเห็นแต่ที่เค้าขุดลงไปบนตัวแหวนและก็ลงยา แต่วงนี้แปลกเป็นนามสกุลลอยนูน
ขึ้นมาบนตัวแหวนดูเด่นเชียว..เห็นมันใส่คล้องคออยู่เหมือนกัน..แต่ก็ไม่ได้สนใจไม่นึกว่ามัน
จะให้เรา
พวกแนงมากันเมื่อวาน...มีเรื่องให้แปลกใจและดีใจอยู่หลายเรื่อง นาเลิกกับไอ้ป๊อด!...ไม่
เคยคิดว่าจะเป็นไปได้เพราะไอ้ป๊อดมันตามใจนาทุกอย่างไม่เคยมีวี่แวว!..ตกใจเหมือนกัน..แต่
นามันเก่งเก็บอารมณ์เก่งมาก ไอ้โจ้ชอบนา...อันนี้ก็แปลก! ไม่เคยมีวี่แววเหมือนกัน..ไอ้โจ้ก็
เก็บอาการเก่งมากเหมือนกัน...ถ้าไอ้ปอมไม่กระตุ้น! มันก็คงจะอมเก็บไว้ในปากเหมือนเดิม
ไอ้อ๊อด! จีบแนง....ดีใจมาก แนงมันสมหวังซะทีหลังจากที่ต้องคอยเป็นศิราณีตอบปัญหาหัวใจ
ให้ไอ้อ๊อดมานาน พี่เคนคบกับคุณมณ....นี่ก็ถือว่าแปลก!ไม่คิดว่าจะสานต่อนึกว่าจบไปตั้งแต่
ภูเก็ต สุดท้าย พี่ไทด์กับพี่แน๊ท....อันนี้ดีใจเป็นที่สุด เห็นพี่มีความสุขเราก็พลอยสุขใจไปด้วย
เมื่อวานมันช่างเป็นวันที่มีความสุขซะเหลือเกิน พี่วัฒน์กับพี่ตูน....ก็ไปกันได้ด้วยดี อยู่ไม่ค่อย
ห่างกันเลย...ดูเหมือนช่วงที่เราไม่อยู่จะเกิดเหตุการณ์ขึ้นหลายอย่างเหนือความคาดหมาย
พลอยทำให้อารมณ์มีขึ้นมีลง สุด สุดเหลือเกิน...
วันนี้เป็นอีกวันที่ตื่นสาย...ตื่นขึ้นมาก็เจอแต่หน้าสาวๆ เพราะพวกหนุ่มๆ ขับรถไปตลาดเช้า
กัน...ไม่รู้ว่าเอาเรี่ยวเอาแรงมาจากไหน..หรือว่าพวกผู้ชายมันมีต่อมไร้ซึ่งการง่วงซึมก็ไม่รู้..
ดูเหมือนจะกระฉับกระเฉงตลอดเวลา แถมยังไปต่อที่บ้านเจ้าโตอีก กว่าจะกลับมาได้ก็เกือบ
บ่ายโมงป้อแป้กันมาเลยแล้วก็สลบเหือดไปตามๆ กัน
มีเรื่องประหลาดใจอีกแล้วพ่อกับแม่กลับมาวันนี้ด้วย! มาต่อเครื่องที่กรุงเทพฯไฟลท์เดียวกับพี่
จันทร์และก็พี่ม้ง พอมาถึงปุ๊บ!พ่อก็ไม่พูดพร่ามทำเพลงลงไร่ทันทีดูเหมือนจะห่วงส้มมากกว่า
ลูกๆซะอีก ส่วนแม่ก็ถามแต่เรื่องไอ้ปอม! น่าจวกพี่ไทด์นักไม่รู้ไปแอบบอกกันตอนไหน ทำ
ตัวเป็นสปายคอยสอดแนมส่งข่าวคราว พอเราบอกว่าไอ้ปอมขอแต่งงาน เท่านั้นแหละนั่งยิ้ม
น้อยยิ้มใหญ่ประมาณว่าเค้าจะมาขอตัวเองซะงั้น...ขำ!..แม่ต้องโดนมนต์ของไอ้ปอมแน่ แน่ดู
จะพออก พอใจกันเหลือเกิน ไม่ใช่แต่แม่! พ่อก็เป็นไปกับเค้าด้วย จนป่านนี้ยังนั่งกินกันไม่
เลิกเริ่มมาตั้งแต่หกโมงเย็น ปลัดพนาก็มาด้วย...ทำเหมือนกับงานเลี้ยงรุ่นพบปะสังสรรค์กันใน
หมู่เพื่อนฝูง กอดคอกันกลมดิ๊ก! พิสูจน์ได้ว่าไอ้น้ำเมานี่มันเป็นน้ำกระชับมิตรจริงๆอย่างที่ไอ้
โจ้เคยบอก...ต่อให้ไม่รู้จักกันมาก่อน ระดับอายุแตกต่างกันมากแค่ไหน พอไอ้น้ำชนิดนี้เข้า
ปากเท่านั้นดูเหมือนจะเป็นเพื่อนกันขึ้นมาทันที เหมือนพ่อกับไอ้ปอม!ดูจะคุยกันถูกคอ..เห็น
แล้วน่าหมั่นไส้!..สรุปว่าเมื่อวานและก็วันนี้มีความสุขมาก..ไม่มีเรื่องให้ต้องกังวลใจ....
ปล. เมื่อวานมันแปลกๆ...กึยส์!..มีอารมณ์ร่วม...แหวะ!...ไอ้บ้าปอม! ทำเอาใจเราไม่อยู่กับ
เนื้อกับตัว
*********************วันที่สามสิบเก้า ของการเริ่มต้น*****************
#####################################################
วันอังคารที่ 9 กุมภาพันธ์........เวลา 23:25 น (ณ.ไร่ทับตะวัน)
วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราจะอยู่ที่ทับตะวัน...เพราะว่าพรุ่งนี้ต้องกลับกรุงเทพฯพร้อมกัน พ่อทำ
หน้าที่เจ้าของบ้านอย่างดี..Entertain อย่างหนัก Supportเต็มที่ทำเอาแม่ค้อนควับ ๆไปหลาย
หน หมั่นไส้พ่อ...ตั้งแต่พ่อกับแม่กลับมาเมื่อวันเสาร์ แม่บอกว่ากว่าพ่อจะนอนได้ต้องห้าทุ่ม
ไปแล้วเพราะต้องทำตัวเป็นเจ้าของบ้านที่ดี นั่งรับแขกกับพวกหนุ่มๆ ไม่รู้ว่าเป็นข้ออ้างหรือ
เปล่า
วันนี้ยกโขยงกันไปน้ำตก! พอไปถึงก็ตั้งวงกันตรงลานข้างๆน้ำตกนั่นแหละ!..ไม่รู้จะไปกัน
ทำไม เหมือนกับไปเปลี่ยนสถานที่กินซะอย่างงั้น พวกผู้หญิงก็เล่นน้ำกันไป พวกผู้ชายก็นั่งกิน
กันไปร้องเพลงกันไปมีลงเล่นน้ำบ้างเป็นพัก ๆ...แม้กระทั่งพี่ม้งก็ลืมตัว ต่อมเสงี่ยมแตก! หึ หึ
แข่งดวดเบียร์กับไอ้ปอม จะไปเหลือเหรอ! เมาอ๊วกแตก!อ๊วกแตน! กรรมต้องมาตกหนักที่พี่
จันทร์ เช็ดหน้าเช็ดตากันให้วุ่น! ส่วนไอ้ตัวดียังยิ้มแป้น กระโดดน้ำตูม ๆ ดำผุดดำว่ายเป็น
เด็กๆ
กลับมาจากน้ำตกประมาณบ่ายสามโมง นอนกันเกลื่อนไปหมด..ตอนเย็นเจ้าโตก็ขนไหอุมาซะ
เพียบบอกว่าจะขนมาเลี้ยงสั่งลา...ทำเอาพวกหนุ่มๆหน้าบานกันเป็นแถบๆ เพราะติดใจใน
รสชาติน้ำเมาทำเองของภูมิปัญญาชาวบ้านซะแล้ว...
เฮ้อ! พรุ่งนี้ต้องกลับไปเป็นมนุษย์งานอีกแล้วสิ..นึกๆแล้วอยากจะอยู่ที่นี่ซะอย่างงั้น ไม่อยาก
ให้วันพรุ่งนี้มาถึง..แต่ทำยังไงได้ภาระหน้าที่มันต้องมาก่อนเสมอ....โฮะ โฮะ...นอนดีกว่า ง่วง!
ปล. วันนี้มันน่ารัก..ไม่รู้มันไปเอามาจากไหน กล้วยไม้สีขาวบริสุทธ์เชียวดอกใหญ่มาก
กำเบ้อเริ่มเทิ่ม! ดีนะที่มันบอกว่าให้เรา...ไม่งั้นคงนึกว่าให้เอาไปไหว้พระ ไอ้ทุเร..ปอม! ทำ
อะไรแบบนี้ก็เป็นด้วย!
********************วันที่สี่สิบสอง ของการเริ่มต้น*******************
#####################################################
วันอาทิตย์ที่ 14 กุมภาพันธ์.......เวลา 23:45 (ณ.บ้านกรุงเทพ)
เพิ่งกลับมาจากข้างนอก...โหะ โหะ..วันนี้วันอะไรเอ่ย!...วัน Valentine!จ้า ตลอดระยะเวลา
ตั้งแต่เกิดมา เริ่มจำความได้จนอายุเข้า 26 ปีนี้...ไอ้วันนี้ไม่เคยอยู่ในหัวสมองเลยคิดเสมอว่า
ไร้สาระไม่เห็นจำเป็นที่จะต้องเอาคำว่ารักไปผูกอยู่แค่วันวันเดียว "วันแห่งความรัก" จน
กระทั่ง....
เมื่อเช้าไอ้ปอมมาที่บ้าน..มาแต่เช้าเลยหกโมงครึ่งได้มั้งเรายังไม่ตื่น...พอลงมาก็เห็นมันเสนอ
หน้าอยู่ในครัวกับป้าสายและก็เด็กแดงแล้ว วันนี้มันหล่อ!...หล่อจริงๆไม่ได้เข้าข้าง...ขนาดพี่
ไทด์ยังชม ตัดผมทรงใหม่เข้ากับหน้ามัน หน้าตาก็ไร้ซึ่งหนวดเคราดูเกลี้ยงเกลาใสสะอาด แวว
ตาก็ดูใสปิ๊ง คงจะได้นอนเยอะ...เสื้อผ้าปกติจะใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ถ้าดีหน่อยก็มีแจ๊กเก๊ต
คลุม...แต่วันนี้มาแปลกใส่กางเกงแสล๊คสีน้ำตาลอ่อนคาดเข็มขัดหนังสวมเสื้อยืดคอกลมสีขาว
ไว้ข้างในทับด้วยเสื้อเชิ๊ตแขนสั้นลายสก๊อต!สีน้ำตาลขาวตาใหญ่ๆ ไว้ข้างนอก ปลดกระดุม
หมด...ดูเป็นผู้ใหญ่ไปอีกแบบ
พอมันหันมาเจอหน้าเราเท่านั้นแหละเดินยิ้มแป้นเข้ามาหาเลย บอกว่ามีอะไรจะให้แล้วก็ลาก
เรามาในห้องโถง ตอนนั้นสายตาเราเหลือบไปเห็นแล้ว กุหลาบสีแดงแป๊ด!ดอกโต 1ดอก ทั้ง
ก้านทั้งดอกแข็งแรงมาก ใจเราเต้นตุ๊บ! ตุ๊บ! ทั้งๆที่รู้ว่ามันให้เราแน่แต่มันก็อดตื่นเต้นไม่ได้ มัน
ค่อยๆบรรจงหยิบขึ้นมาอย่างเบามือ ยื่นส่งให้แล้วบอกว่า "ให้ จุ้น!" แค่นั้นแหละจำได้ว่าตอน
นั้นหน้าเราคงแดงล่ะเพราะรู้สึกว่าหน้าร้อนวูบ วูบ ไอ้ปอมมันยิ้มปลื้มมากเหมือนกับว่ามันทำ
การใหญ่สำเร็จอะไรประมาณนั้น บอกตามตรงว่าหลงรักหน้าไอ้ปอมตอนนั้นเข้าอย่างจัง รู้สึก
หลงรักวันนี้เข้าซะแล้ว..อยากให้มีวันนี้ทุก ทุกวัน อยากเห็นหน้าอย่างงั้นของมันไปเรื่อยๆ มัน
บอกว่ามันไปปากคลองตลาดตั้งแต่ตีห้า ไปเลือกหากุหลาบกว่าจะได้ดอกนี้มาต้องตบตีแม่ค้า
ไปหลายคน เพื่อจุ้นปอมทำได้ (มุขมัน) แล้วมันก็ชวนออกไปข้างนอก
วันนี้ไปหลายที่มาก..แต่จำไม่ค่อยได้หรอกว่าไปอันไหนก่อนอันไหนหลัง..รู้แต่ว่าหลายที่ อ้อ!
แต่ที่แรกจำได้ วันแห่งความรัก..มันพาไปจตุจักร..ไอ้บ้า!ปอม เดินกันเหงื่อซก ลากเราไปเดิน
แถวๆ เวิ้งที่เค้าขายหมา ดูมัน!วันแห่งความรักมันเสือ..พาไปดูหมา แต่ก็ให้อภัย!มันซื้อหมาให้
ตัวนึง พันธุ์อะไรไม่รู้จำชื่อไม่ได้ หูยาวๆ ตัวลายขาวน้ำตาลเป็นดวงๆ น่ารัก...นอนอยู่ข้างๆเรา
ตอนนี้ด้วยหลับปุ๋ยเลยเป็นสุแพบ-บุรุษ ไอ้ปอมมันตั้งชื่อให้ว่า "ดวงเด่น" เล่นเอาเรากับคน
ขายหัวเราะน้ำตาแทบไหล มันบอกว่าที่ตั้งชื่อนี้เพราะตัวมันเป็นดวง ๆ และมันก็ดูเด่นก็เลยให้
ชื่อว่า "ดวงเด่น" แหวะ! ลิเกสุด สุด ตั้งไปด้าย!ไม่รู้ไอ้ชื่อนี้มันผุดออกมาจากเส้นสมองหยักที่
เท่าไหร่ของมันเถียงกันแทบตาย สุดท้ายก็ใด้มาสองชื่อ...ชื่อจริงชื่อดวงเด่น...ชื่อเล่นชื่อ
แต้ม...ไอ้ต๊องเอ๊ย!หมามีชื่อจริงด้วย..ขำ! แต่สาบานไว้เลยว่าเราจะไม่เรียกชื่อจริง..จะเรียก
แต่ชื่อเล่นให้น้องหมามันจำฝังหัวไปเลยว่ามันน่ะชื่อ แต้ม! หุ หุ เพราะมานเป็นหมาของเรา
เอาเจ้าแต้มมาปล่อยไว้ที่บ้านแล้วก็ออกไปกันต่อ..ดูหนัง..เดินดูของ..ไปไหนอีกไม่รู้จำไม่
ค่อยได้...รู้แต่ว่าวันนี้มันจับมือเราพาเดินตลอด ไม่รู้ว่าคุยอะไรไปบ้างด้วย ณ.ตอนนั้นดูหัวใจ
มันลอยๆชอบกล มันมีความสุข..ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แล้วก็จบด้วยอาหารมื้อค่ำ!..เขิลล์...
มันพาล่องแม่น้ำเจ้าพระยา!..ไม่อยากจะเชื่อ!ว่ามันจะคิดเรื่องแบบนี้เป็นด้วย..สุดท้ายก็ได้คำ
ตอบคือพี่เคนจัดการให้หมดไม่ว่าจะติดต่อกับทางโรงแรม สำรองที่นั่งล่วงหน้า เพราะวันนี้บน
เรือคนเยอะมากดูเหมือนจะเป็นวันที่ทุกคนออกมาหาความสุขมองไปทางไหนก็เห็นแต่แสง
เทียนวับ วับ แวม แวม บนเรือที่ค่อยๆล่องไปเรื่อยๆ ตอนนั้นเราคงยิ้มออกมาแบบสุขใจล่ะ
มั้ง! ไอ้ปอมมันถึงถามมาว่า "ชอบมั๊ย!" พอเราพยักหน้าเท่านั้นแหละมันก็ทำหน้าเอกลักษณ์
ของมันเลย ยิ้มตาหยีๆ "แล้วมากับฉันอีกนะจุ้น" มันบอกเราอย่างเงี้ย...เขิลล์....สุขใจ..ปลื้ม
ใจ..ผสมปนเปไปหมด
ก่อนจะกลับบ้านมันมี Surprise อีก อันนี้ประหลาดใจจริงๆ มันบอกว่าแม่แป๊ดโทรมาจาก
สงขลา หาฤกษ์ได้เรียบร้อยแล้ว วันที่ 31ธันวาคม....ถ้าไม่เอาวันนี้ก็ต้องเลื่อนไปเป็นปีหน้า
เห็นหน้ามันแล้วขำ!เหมือนเด็กโดนขัดใจยังไงไม่รู้...มันบอกว่าไกลไปใจมันอยากจะให้เป็น
เดือนนี้หรือไม่ก็เดือนหน้าซะให้รู้แล้วรู้รอด...ไอ้บ้าปอม!..ทำเหมือนเล่นขายของ
ปล. วันนี้มันทำแบบนั้นอีกแล้ว! ไอ้บ้านี่! เดี๋ยวนี้ชักเอาใหญ่เห็นเราไม่ห้ามชักได้ใจ...(คราว
หลังเจ้าอย่าหวัง ไอ้ทุเร..ปอม)
********************วันที่สี่สิบเจ็ด ของการเริ่มต้น*********************
#####################################################
วันที่ศุกร์ที่ 28 พฤษภาคม........เวลา 22:40 น. (ณ.บ้านกรุงเทพ)
วันนี้ดูจะเป็นวันที่ยุ่งเหยิงทั้งวัน...ตื่นแต่เช้ามาก็ต้องรีบตาลีตาเหลือกมาออฟฟิต เข้ามาเคลีย์
งานเพราะมีประชุมกับลูกค้าตอนเก้าโมง สิบเอ็ดโมงครึ่งนัดลองชุดแต่งงาน!พี่แน๊ทไปเป็น
เพื่อน..ต้องขอบคุณพี่แน๊ทจัดการให้ทุกอย่าง..ทั้งเรื่องร้านเสื้อผ้าและก็การ์ดเชิญ ไอ้ปอมไม่
ได้มาด้วยติดถ่าย...บ่ายสามโมงก็ต้องกลับเข้าออฟฟิตต่อ ตรวจพรู๊ฟปักษ์หลังเดือนมิถุนายน
บ่ายสี่โมงครึ่งแม่โทรมาบอกว่า..เตรียมที่เตรียมทางไว้ให้เรียบร้อยแล้วที่เชียงรายให้ทำตัว
สบายๆ ไม่ต้องตื่นเต้น...ขำ!..เราเนี่ยนะตื่นเต้น! แม่แหละน่าจะตื่นเต้นกว่า เพราะวางหูไปได้
ไม่ถึงครึ่งนาทีโทรมาใหม่อีกแล้ว..บอกเราว่าลืมบอกและก็พูดว่า "พ่อกับแม่รักลูกนะ..
เจ้ากระปุกน้อย" แล้วก็วางหูไป ทำเอาเราน้ำตาซึม!นี่ละมั้งคนที่เป็นพ่อเป็นแม่ ลูกต้องมาที่
หนึ่งเสมอไม่ว่าจะโตจนจะแต่งงานมีเหย้ามีเรือนแล้ว ก็ยังคงเห็นลูกเป็นเด็กอยู่นั่นเอง
หกโมงก็ยกขบวนออกจากออฟฟิตไปที่โรงแรม สถานที่จัดงานโฆษณาและสื่อสิ่งพิมพ์
อวอร์ด งานเริ่มตอนทุ่มครึ่ง...ไปกันหมดทั้งออฟฟิตส่วนทีมไอ้ปอมไปเจอกันที่งานเลย..ไม่น่า
เชื่อปีนี้คนแน่นมากกว่าทุกปี..ดูเหมือนอาชีพนี้จะเริ่มเป็นที่สนใจและจับตามองของหลายๆสื่อ..
สำหรับปีนี้บริษัทฯ เราถูกเสนอ2รางวัล รางวัลแรก กำกับศิลป์ยอดเยี่ยมจากโฆษณาน้ำดื่มเมื่อ
มิถุนายนปีที่แล้ว อีกรางวัลถ่ายภาพยอดเยี่ยมจากนิตยสารปักษ์หลังเดือนสิงหาคมปีที่แล้ว
เข้าไปนั่งได้ซักครู่ทีมไอ้ปอมก็ตามเข้ามา..ไอ้พวกลูกทีมเดินมาถึงที่โต๊ะตั้งนานแล้วแต่ไอ้ตัว
หัวหน้านี่ใช้เวลานานโขอยู่เหมือนกันกว่ามันจะเดินมาถึง เห็นมันโดนทักตลอดทางเดินหยุดคุย
โต๊ะนั้นที หยุดคุยโต๊ะนี้ที หมั่นไส้! รู้จักเค้าไปทั่ว
มาถึงโต๊ะก็ลากเก้าอี้มาเลย..นั่งอยู่ข้างหลังเรานั่นแหละเล่นเอาเราเสียวหลังแป๊บบ! แป๊บบ!
ซักครู่ก็ได้ยินเสียงมันใกล้ๆหู "เป็นอะไรนั่งตัวแข็งเชียว ลุ้นเหรอ!" ไอ้บ้า!ปอมยังมีหน้ามาถาม
อีก! เสือ..มานั่งหายใจรดต้นคออยู่งั้นใครมันจะไปกล้าขยับเขยื้อน แต่ใครจะไปกล้าบอกมัน
ตอนนั้น ก็แกล้งทำเป็นนิ่งสิ..แล้วมันก็เอาอีกชะโงกเข้ามาซะชิดกระซิบมาที่หู "คิดถึงจุ้น จัง!"
ตอนนั้นจักจี้มากเกือบหลุดคิกออกมา จำได้ว่านั่งตัวแข็งทื่อ ทำเป็นไม่สนใจมันทีนี้มือมันมา
เลยสะกิดมาที่ไหล่ ยิก ยิก "ชุดสวยมั๊ย! ชอบอ๊ะเป่า" หลุดหัวเราะจนได้ หันไปเขกหัวมันหนึ่งที
เห็นมันนั่งยิ้มตาหยีให้..แล้วก็ต้องตกใจเพราะเสียงตบมือดังเกรียวกราว บนโต๊ะก็ทุบโต๊ะกันดัง
ลั่น...เผลอแป๊บเดียวเค้าประกาศรางวัลไปแล้ว เราได้รางวัลกำกับศิลป์ยอดเยี่ยม ดีใจมากไม่
คิดว่าจะได้ เพราะกะมาลุ้นแค่ถ่ายภาพยอดเยี่ยมอย่างเดียว
พี่เคนรีบส่งเสียงเรียกไอ้ปอมบอกว่าให้ลุกไปรับรางวัลด้วยกันมันส่ายหน้ายิก ยิกไม่ออก! ปีที่
แล้วก็หยั่งเงี้ยไม่ยอมขึ้นไปไม่รู้มันเป็นบ้า!อะไร..เขิลล์อะไรนักหนาก็ไม่รู้ พอถาม!มันก็ยิ้ม
แป้นบอกมาว่า "ไม่ชอบแสงแฟลต!มากระทบหน้า เดี๋ยวเป็นข่าวแล้วดัง ไม่ชอบ!" แหวะ!
ไอ้ขี้คุย การประกาศผลยังคงมีต่อเนื่อง เรายังรอลุ้นอีก1รางวัลและก็เป็นไปตามคาดหมาย
รางวัลถ่ายภาพยอดเยี่ยมก็ตกมาอยู่ในกำมือของบริษัทฯเรา และที่ประหลาดใจคือได้รับ
รางวัลหนังสือที่ทำรายได้ดีที่หนึ่งในปักษ์นั้นพ่วงมาด้วย อิ อิ ขนาดเรายังชอบเลยไอ้ปอมกับพี่
โย ฝากฝีไม้ลายมือไว้ซะแผงหนังสือสะเทือน..เป็นอันว่ากะมาเอาแค่1 ดันได้กลับไป3 พี่ไทด์
งี้ยิ้มแป้นหน้าบานเป็นกระด้งเลย...พาไปเลี้ยงฉลองรางวัลกันแต่เราไม่ไปด้วยหรอก เหนื่อย
อ่ะ! เลยขอตัวกลับบ้านก่อน...ไอ้ปอมขับรถมาส่ง..มันก็ขอตัวเหมือนกัน เพลีย! หน้าตามัน
อิดโรยมากขับรถเหมือนจะหลับ เลยจับให้มันนอนที่นี่ซะเลย ไม่ต้องขับกลับ..ตอนนี้ก็นอนอยู่
ห้องข้างๆ..วันนี้เป็นอีกวันที่ถึงจะยุ่งเหยิงสุด ๆ แต่ก็ดีใจสุด สุดเหมือนกัน
ปล.วันนี้ได้ดอกลิลลี่สีขาวหนึ่งช่อน่ารักมาก!วางอยู่บนโต๊ะ...สีช่างตัดกับดอกเมื่อวานเหลือ
เกินดอกหน้าวัวสีแดงแป๊ด!ยังเคืองไม่หายให้ดอกไม้ผู้หญิงเสือ..ให้ดอกหน้าวัว ไอ้ต๊อง! ไม่
รู้จักคิดซะมั่งเลยว่าไอ้ดอกไม้ชนิดเนี้ยเค้าใช้ในงานอะไร....บ่นไปงั้น!เก็บทุกดอกที่มันให้ ทับ
ไว้หมดจนหนังสือไม่พอให้ทับแล้ว!
********************วันที่ร้อยห้าสิบ ของการเริ่มต้น*******************
#####################################################
วันจันทร์ที่ 15 สิงหาคม......... เวลา 21:55 น. (ณ.บ้านกรุงเทพ)
วันนี้วันเกิดไอ้ปอม!...ลุกขึ้นมาเตรียมอาหารใส่บาตรกับป้าสายให้ไอ้ปอมมัน...นึกแล้วขำ
ขนาดวันเกิดตัวมันเองยังจำไม่ได้เลย โทรไปถามมันเมื่อวานว่าจะใส่บาตรตอนเช้าหรือเปล่า
มันดันถามกลับมาว่าใส่ทำไม! หึ หึ สงสัยทำงานจนลืมวันลืมเวลา..ปอมมาถึงตอนหกโมงเช้า
นั่งเล่นกับเจ้าแต้มอยู่หน้าบ้าน ผมเผ้ายังชื้นอยู่เลย สระผมเสร็จก็คงจะมาเลยแหละไม่เช็ดแน่
แน่ แต่หน้าตาแจ่มใสมากสงสัยเมื่อวานงานจะเสร็จเร็ว
ไอ้เราก็กะจะทำให้มันแปลกใจซักหน่อย หลังจากใส่บาตรเสร็จก็รีบเดินไปหยิบของขวัญใน
ลิ้นชักที่ห่อนาฬิกาไว้เอามาให้มัน แต่มันดันดึงมือเราไปนั่ง แล้วก็สวมนาฬิกาที่อยู่ในมือมันบน
ข้อมือเรา เล่นเอาเราอึ้ง!มันบอกว่า "เห็นน่ารักดี เหมาะกับจุ้นเลยซื้อให้" ตอนนั้นปากไม่รู้มัน
หล่นหายไปไหนพูดไม่ออก ก้มมองนาฬิกาอย่างเดียว ปลื้ม!เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นมันยิ้มพริ้ม!
ทำตาบ้องแบ้ว ไม่รู้คิดอะไรอยู่ตอนนั้นรู้แต่ว่าไอ้ปอมมันน่ารัก! และอารมณ์ก็พาไปชะโงกหน้า
ไปจุ๊บ!ที่หน้าผากมัน..(อึยย์!..ทำไปได้ยัยจุ้น) มันยิ้มแป้นเลยจะเอาอีก...ไอ้ทะลึ่ง!ปอม ได้
คืบเอาศอก
และมันก็ทวงของขวัญ นึกถึงหน้ามันตอนนั้นแล้วหมั่นไส้ เหมือนเด็กๆ พอยื่นให้มันเท่านั้น
แหละ โวยวายดังลั่นเลยบอกว่ากระดาษห่อสวย ไอ้บ้านี่!ชอบทำให้เราหัวเราะอยู่เรื่อย..มีกรีด
นิ้วแกะด้วยนะกลัวกระดาษจะขาด แกะเสร็จมันก็พับกระดาษห่อซะเรียบแปล้เท่าที่ผู้ชายจะทำ
ได้..หน้ามันตอนเปิดของขวัญเดาไม่ถูกเหมือนกันว่ามันคิดอะไรอยู่...รู้แต่ว่าคำพูดหลังจากนั้น
ทำเอาเราซึ้ง..จำได้แม่น "จุ้น! ความคิดเรานี่เหมือนกันเนอะ!ให้นาฬิกาเหมือนกัน..ฉันไม่รู้
เหตุผลหรอกนะว่าทำไมแกถึงให้นาฬิกาฉันในวันเกิด..แต่สำหรับฉันน่ะ!มันมีเหตุผล..ฉันให้
เวลาของฉันทั้งหมดกับแกจุ้น! เริ่มตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเลย" เวลามันพูดอะไรแบบเนี้ย หน้ามัน
เป็นอีกแบบนึงเลย ไอ้มนุษย์หลายหน้า..แล้วนิยายก็หักมุมทันทีมันแหกปาก เสียงดังลั่นหน้า
ยิ้มแป้น "ซึ้ง! ใช่มั๊ยล่า..ประโยคเนี้ยปอมนึกมานานเลยน้า..จะให้จุ้นซึ้ง..จุ้นน่ารักจังเลยให้
นาฬิกาปอมด้วย..ปอมชอบ" และอะไรต่อมิอะไรอีกก็ไม่รู้ จำไม่ได้มันพร่ามซะยาว ความซึ้งที่
มันมีอยู่ท่วมท้นลดน้อยถอยลงไปนิดนึง แต่ไม่หมดไปเพราะรู้ว่าทุกคำที่มันพูดสื่อออกมาจาก
ใจ ภูมิใจอ่ะ! มันเอาเรือนเก่าเก็บใส่กล่องและก็ใส่เรือนใหม่ที่เราให้แทน เห่อ! มีเอาโชว์พี่
ไทด์ด้วยอวดของ...หึ หึ ไอ้บ้าปอม!
วันนี้นนท์มาทำงานวันแรก...นนท์บอกว่าปลายได้งานที่มหาลัยเกษตร เป็นนักวิชาการวิเคราะห์
พันธุ์พืช กะว่าจะต่อโทที่นี่เลย ที่ออฟฟิตฉลองวันเกิดให้ไอ้ปอมด้วย..เค๊กก้อนเบ้อเริ่มเทิ่ม!..
พิสูจน์ได้อย่างว่าผู้ชายกะล่อนนี่ชอบกินของหวาน เพราะว่าไอ้ปอม! ไอ้โจ้! ไอ้ตั๊ม! ไม่ไป
ไหนเลยเดินเวียนอยู่แถวๆก้อนเค๊กนั่นแหละเดี๋ยวตัก..เดี๋ยวตัก มีทะเลาะกันเรื่องเค๊กด้วย!
ไอ้ฝูงลิงเอ๊ย!
ปล. วันนี้ได้ดอกเยียบีร่าสีส้ม อิ อิ สวยเชียว...นึกว่าวันนี้จะไม่ได้เพราะว่าตอนเช้าไม่เห็นที่
โต๊ะ...มาเห็นอีกทีตอนจะกลับบ้าน..น่ารัก!
****************วันที่สองร้อยสามสิบ ของการเริ่มต้น********************
#####################################################
วันพฤหัสบดีที่ 6 ตุลาคม........เวลา 23:45 น. (ณ.บ้านกรุงเทพ)
วันนี้ต้อนรับวันใหม่ด้วยเสียงโทรศัพท์ โกรธ!มาก เพราะเหลือบดูนาฬิกาเพิ่งจะเลยเที่ยงคืน
ของวันที่5 มาไม่กี่นาที..ใครมันขยันโทรนัก จำได้ว่าตอนนั้น ฉิวมาก ง่วงด้วย! กดรับโทรศัพท์
กำลังจะอ้าปาก แล้วเสียงมันก็มา "สุขสันต์วันเกิด..จุ้น!....Happy Birth day คนสวย!...มีความ
สุขมากมากนะ..คนน่ารัก! คิดอะไรขอให้ได้อย่างงั้น...เงินทองไหลมาเทมา...อย่าได้เจ็บอย่า
ได้ป่วย....มีแฟนก็ให้รักแฟนเยอะๆ...ส่วนแฟนน่ะรักจนหมดจายยย...Happy! Happy!
Happy! รัก รัก รัก จุ๊บ! จุ๊บ! จุ๊บ!" แล้วมันก็วางสายไป ณ.ตอนนั้นไม่ง่วงแล้วจำได้ว่านอน
อมยิ้มอยู่นั่นแหละ!มือก็เกาท้องเจ้าแต้มไปด้วย...ไอ้บ้านี่มันชอบทำอะไรให้แปลกใจอยู่เรื่อย
พอไปถึงออฟฟิตก็เห็นกุหลาบสีแดงแป๊ด!วางไว้บนโต๊ะ พร้อมการด์วางไว้ข้างๆ มันเขียน
ว่า "เหมือนที่พูดเมื่อคืน...จำได้มั๊ยเอ่ย...อ่ะบอกให้! เอาคำหลังๆแล้วกันน้า....รัก รัก รัก จุ๊บ!
จุ๊บ! จุ๊บ! สุขสันต์วันเกิดนะคนดีของปอม!" นับวัน นับวัน นิสัยลึก ลึกในตัวมันเริ่มค่อยๆออก
มา มันเป็นคนโร-แมน-ติก!
ซักเก้าโมงกว่าๆได้ แม่กับพ่อก็โทรมาอวยพรวันเกิดด้วย แม่บอกว่ามีหน่วยงานเอกชนมาติด
ตั้งเสาของคลื่นโทรศัพท์แล้ว เดี๋ยวนี้ที่ไร่ไม่อับคลื่นสามารถโทรได้ตลอด...พี่ไทด์ซื้อสมุด
บันทึกให้เหมือนทุกปีแต่สีแตกต่างจากเดิมสีฟ้าปกหนัง มีที่ล๊อคเหมือนเดิมด้วย..คำพูดก็
เหมือนเดิม "เอาไว้เขียนชีวิตประจำวัน กลับมาอ่านทีหลังแล้วมันมีความสุขเชื่อพี่" ไม่ใช่เพราะ
คำว่าเชื่อพี่เหรอ ตอนนี้ไอ้น้องคนนี้มี Diary เป็นของตัวเองเกือบ10เล่มแล้วมั้ง เขียนตามที่พี่
แนะมาตั้งแต่อายุ15 กลายเป็นคนรักการเขียนอย่างไม่น่าเชื่อ!...ขอบคุณค่ะพี่ไทด์
ปล.วันนี้ไอ้โจ้ทำสำเร็จหลังจากที่ตื้อไอ้นามานาน...มันออกไปกินข้าวด้วยกันแล้ว อิ อิ...
***************วันที่สองร้อยแปดสิบสอง ของการเริ่มต้น******************
#####################################################
วันศุกร์ที่ 30 ธันวาคม.........เวลา 21:30 น. (ณ.ไร่ทับตะวัน)
อิ อิ...แอบเขียน...แม่บอกให้นอนพรุ่งนี้จะได้สดใส ดูสิ!ไม่เห็นใจเรามั่งเลยให้เรานอน ทีไอ้
ปอมยังไม่ต้องนอนเลยเห็นนั่งจ้ออยู่ข้างล่างน่ะ! วันนี้ยกกันมาทั้ง Office ออกจากกรุงเทพมา
ตั้งแต่เมื่อคืนวาน พี่ไทด์ให้มาฉลองปีใหม่ที่นี่และก็ร่วมงานเราไปด้วยเลย
วันนี้พ่อ แม่และก็ญาติๆของไอ้ปอมมาถึงแล้วเช่นกัน มีเรื่องประหลาดใจเป็นอย่างมาก แอนด์
มาก มาก ..แม่เรากับแม่แป๊ด!รู้จักกัน..ไม่อยากจะเชื่อโลกมันกลมจริงหนอ พอเค้าทั้งสองเจอ
หน้ากันก็ขมวดคิ้วแล้วก็ยิ้มออกมา หัวเราะเอิ๊กอ๊ากกันใหญ่ เรากับไอ้ปอมก็แปลกใจสิ!เพราะ
จำได้ว่าไม่เคยแนะนำให้รู้จักกัน..ปรากฏว่าถามกันไปถามกันมาได้ความว่า
ตอนเด็กๆ พ่อเคยไปรับราชการที่สงขลา ย้ายกันลงไปหมดทั้งครอบครัว เราเข้าโรงเรียน
อนุบาลที่นั่น โรงเรียนเดียวกับไอ้ปอมด้วย ที่สำคัญเราติดไอ้ปอมมากด้วยตอนเด็กๆ อะไรก็
ปอม! ปอม! เรียนอยู่ที่นั่นได้ปีนึงพ่อก็ได้ย้ายกลับเข้ากรุงเทพ และก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย แม่
บอกว่าก่อนจากกันมีแลกของกันด้วยเราให้ตุ๊กตามัน ส่วนมันให้ปืนมา ตอนนี้ไอ้ปืนอันนั้นก็ยัง
อยู่ในตู้ที่บ้านนี้แหละ!...ตอนนั้นไอ้ปอมฟังเสร็จก็นั่งหัวเราะตาหยียิ้มแป้นแล้น พูดออกมาซะ
ดังลั่น "น้องกระปุก!..จำได้ผมจำได้แม่เคยเล่าให้ฟัง" มันรีบลุกขึ้นมากอดเราด้วยทำเอาเรา
ตกใจ ไม่อายแม่ แม่ มั่งเลย ไอ้บ้านี่! และมันก็กระซิบที่ข้างหู "เนื้อคู่จุ้น...เนื้อคู่..อยู่ไกลแค่
ไหนก็กลับมาใกล้กันได้" มันจุ๊บ!ที่แก้ม.ไอ้ทะลึ่งนี่ ไวอย่างกับปรอท จำได้ว่าตอนนั้นหน้าร้อน
วูบ วูบ เขิลล์..แล้วมันก็หันไปหาแม่เรา "ทำไมตอนเด็กๆชื่อกระปุก โตมาถึงชื่อจุ้นล่ะฮะ" สอง
แม่หัวเราะกันใหญ่ แม่บอกว่าชื่อกระปุกเนี่ย ไอ้คนเรียกคนแรกก็ไอ้ปอมเนี่ยแหละ! ไม่รู้ว่ามัน
ไปเอามาจากไหน เรียกชื่อจุ้นไม่ได้หรือไงไม่รู้ เลยเรียกน้องกระปุกมาตลอด ไอ้เราพอมัน
เรียกก็หันกลายเป็นว่าเปลี่ยนชื่อเรียกไปโดยปริยาย แม่ แม่ก็ติดปากไปด้วย!...ถึงว่าเวลาแม่
นึกครึ้ม! สบายใจ อารมณ์ดีดี ก็จะเรียกเราว่า "เจ้ากระปุกน้อย" มันมาจากไอ้ปอม! นี่เอง....
เฮ้อ!โลกช่างกลมดีแท้
ปล. พรุ่งนี้แล้ว..ที่จะเริ่มต้นชีวิตคู่...กับเนื้อคู่(มันบอก)...ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไงบ้างน้า...ไอ้คำ
ว่าชีวิตคู่เนี่ย...ตื่นเต้นจัง!
****************วันสุดท้าย ของการเริ่มต้นการเป็นแฟน*****************
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 มิ.ย. 2554, 19:45:32 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 มิ.ย. 2554, 19:45:32 น.
จำนวนการเข้าชม : 1671
| << ตอนที่ 35 : คืนแห่งความสุข | ตอนที่ 37 : วันสุดท้าย...(จบค่ะ) >> |