จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"

Tags: จุ้นกะปอม

ตอน: ตอนที่ 37 : วันสุดท้าย...(จบค่ะ)

วันเสาร์ที่ 31ธันวาคม...วันนี้เป็นวันแต่งงาน ของจุ้น กับปอม พิธีแต่งจัดที่เชียงรายแต่งแบบ
ไทยๆ หมั้นเช้า แต่งบ่ายในวันเดียวกัน...วันนี้ถือว่าเป็นวันรวมญาติ รวมเพื่อนรวมฝูงของทั้ง
สองคนก็ว่าได้ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนๆที่ทำงาน เพื่อนสมัยที่เรียนอยู่มช. หรือสมัยม.ปลาย มากัน..
ให้พรึบ!ไร่แทบแตก! รถจอดเรียงรายเต็มไปหมด เนื่องจากงานแต่งงานของทั้งคู่ตรงกับวัน
หยุดพอดี เพื่อนๆเลยมากันได้ ถือว่าเที่ยวไปด้วยเลยในตัว เพื่อนใหม่เจอเพื่อนเก่ารู้จักกันโดย
ปริยาย ประมาณว่าเพื่อนต่อเพื่อน โดยที่เจ้าของงานไม่จำเป็นต้องแนะนำให้รู้จักกัน มันมอง
หน้ากันแล้วก็ถูกอัธยาศรัยกันไปเองแลกเปลี่ยนนามบัตร เบอร์โทรศัพท์กันให้วุ่น

วันนี้ในครัวเริ่มทำงานกันตั้งแต่ตีสาม ป้าคำแก้วเกณฑ์แม่ครัวมาช่วยเต็มไปหมดสองคนในนั้น
ก็มีป้าสายและเด็กแดงรวมอยู่ด้วย ส่งเสียงล้งเล้ง! เจื้อยแจ้ว! ลามไปถึงลานหลังบ้านกลิ่น
อาหารคาว หวาน ฟุ้งกระจายไปทั่ว ใครรับหน้าที่หั่น ก็หั่นกันไป ไอ้พวกที่ตำก็ตำกันยิก ยิก
ส่วนพวกที่อวุโสหน่อยก็จะนั่งประจำตำแหน่งปรุงรสอาหาร...ทำออกมาแต่ละอย่างเหมือนกับ
จะเลี้ยงคนทั้งกองทัพ...เพราะพ่อจุ้นบอกว่าให้ทำเยอะๆ มีเหลือดีกว่าขาด

จุ้นโดนปลุกตั้งแต่ตีสี่ครึ่งให้ลุกขึ้นมาเตรียมตัว วันนี้หน้าตาเจ้าสาวแจ่มใสมาก เพราะเมื่อคืน
โดนบังคับให้นอนแต่หัววัน แต่เพื่อนเจ้าสาวเนี่ยซินอนคุดคู้ไม่อยากจะลุกเพราะเมื่อวานกว่าจะ
นอนกันได้ก็ตั้งตีหนึ่งนั่งจ้อกันเต็มที่ พอถึงเวลานอนก็เข้ามาอัดกันอยู่ในห้องจุ้น..แน๊ทกับมณ
ก็รวมอยู่ในนี้ด้วย ความที่ต้องเจอกันบ่อยๆ ทำให้สนิทกันไปโดยปริยาย แฟนเพื่อน แฟนพี่ ก็
เหมือนเพื่อน เหมือนพี่ไปซะอย่างงั้น นา จันทร์ ตูน แน๊ท และก็มณอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว เหลือ
แต่แนงที่ยังเอิ๊ง..เอยย..นอนกลิ้งไป กลิ้งมาบนเตียง

"แนงแกลุกได้แล้ว..ไปอาบน้ำ!เดี๋ยวไม่ทัน" เสียงจุ้นลอยมา นั่งตัวแข็งอยู่หน้ากระจกให้ช่าง
ทำผมให้อยู่ จุ้นแต่งตัวเรียบร้อยแล้วตอนนี้เหลือแต่ขั้นตอนการแต่งหน้าทำผม ชุดหมั้นเช้า
เป็นชุดไทยบรมพิมานสีครีมอ่อน เสื้อเข้ารูปแขนกระบอก คอตั้งติดคอ ส่วนผ้านุ่งเป็นผ้าซิ่น
ไหมยกดิ้นทองสีครีมอ่อนเช่นเดียวกัน จับจีบหน้านาง ที่เอวก็คาดเข็มขัดทองหัวมงกุฐเส้น
บางๆ สวมสายสร้อยทองเส้นเล็กๆเข้าชุดกันกับเข็มขัดไว้ที่คอ ช่างค่อยๆหวีผมด้านหน้าแซก
ข้างแล้วก็ปัดไปข้างหลัง บรรจงเกล้าผมจุ้นรวบขึ้นมาไว้บนศรีษะขมวดเป็นก้นหอยโชว์
ท้ายทอยอันสวยงามได้รูปของจุ้น ปักหมุดสีทองเล็กๆ เป็นจุด ๆ ห้าจุดลงบน ศรีษะแล้วก็เป็น
อันเสร็จขั้นตอนการทำผม จันทร์กับตูน และก็แน๊ทที่นั่งดู นอนดูอยู่อมยิ้มชมเปาะ ตบไม้ตบ
มือชอบใจใหญ่ แนงผงกหัวขึ้นมามองก็อมยิ้มส่งเสียงมาบ้าง

"สวย จังเลยจุ้นแกเหมือนสาวไทยสมัยก่อนเลย!..ถึงจะตาตี่ออกไปทางลูกครึ่งหน่อยแต่ก็น่า
รักดี! เฮอะ! เฮอะ! เฮอะ!" หัวเราะชอบใจใหญ่กัดเค้าได้ พวกสาวๆ ที่อยู่ในห้องพลอยหัวเราะ
ตามไปด้วย จุ้นค้อนให้ควับ! แล้วแนงก็ส่งเสียงมาใหม่

"นี่ถ้าไอ้ปอมเห็นมันคงจะอึ้ง!...มันเคยเห็นแกใส่ยัง" จุ้นส่ายหน้า

"ยัง!..เคยเห็นแค่ชุด..ยังไม่เห็นตอนใส่" แนงพยักหน้าอมยิ้ม แล้วเสียงนาก็ลอยมาบ้าง

"ไม่น่าเชื่อแกจะลดได้ตั้ง 5 กิโล..แกทำได้ไงไอ้จุ้น!สุดยอดว่ะ! แล้วดูสิใส่มาพอดีเปี๊ยบ!ไม่
ขาดไม่เกินเลย...เก่ง!..แกนี่มันเห็นแก่ของรางวัลจริง จริงเล๊ย!" หัวเราะกันคิก คัก จุ้นพลอย
หัวเราะไปด้วย มีแต่แนงนั่งค้อนควับๆ เรื่องมีอยู่ว่าเมื่อสามเดือนก่อน จุ้นไปบอกแนงว่าจะให้
แนงเป็นเพื่อนเจ้าสาว เพราะเพื่อนเจ้าบ่าวได้แล้วคืออ๊อด! พอแนงได้ยินก็ตกใจมากยังไง ยัง
ไงก็ไม่ยอมท่าเดียว จุ้นเซ้าซี้ตลอด อ้อน!ทุกวันแนงก็ไม่เอาทั้งนั้น จุ้นก็เลยยื่นข้อเสนอไปว่า
ภายในระยะเวลาสองเดือนต่อจากนี้ไปถ้าน้ำหนักจุ้นไม่ลดลง 4 กิโล จุ้นจะเลิกเซ้าซี้ไม่ตื้ออีก
แต่ถ้าน้ำหนักลดลงได้แนงจะต้องมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้ แนงยิ้มแปล้รีบตกปากรับคำทันที
เพราะคิดว่ายังไงก็คงลงไม่ได้อยู่แล้ว โดยเทียบจากบรรทัดฐานของตัวเอง (แฮะๆ) แล้วในที่
สุด 2เดือนก็ผ่านไป จุ้นลดลงได้ 5 กิโลเกินความคาดหมาย แนงก็ต้องทำตามที่รับปากไว้คือ
เป็นเพื่อนเจ้าสาว ส่วนสาเหตุที่จุ้นลดได้ก็เพราะมณพาไปเข้าครอสเจ้าสาวขัดผิว ขัดตัว อบตัว
ปรับสภาพการกินอาหารอยู่ 2-3อาทิตย์ได้ มันเลยลดเร็วอย่างที่เห็น

"แล้วเมื่อไหร่เราจะลุกเฮอะแนง! จะตีห้าครึ่งแล้วเดี๋ยวก็ไม่ทันกันพอดี" ตูนส่งเสียงมาบ้าง แนง
ฟุบหน้าลงไปบนเตียงอีก ส่งเสียงอู้ อี้ อู้ อี้มา

"ไม่มี..ไม่ได้เหรอไอ้เพื่อนเจ้าสาวเนี่ย! แนงไม่อยากเป็นอ่ะพี่ตูน" สาวๆ หัวเราะกัน คิก คัก
ขำ จุ้นรีบโวยวายมาเลย

"ไม่ได้! ไอ้แนงแกสัญญากับฉันแล้วนะ จะมาเบี้ยวไม่ได้หรอก...ฉันไม่ยอมจริง จริงด้วย"
แนงค้อนตาคว่ำ ลุกลงจากเตียงควับๆ

"เออๆ ไอ้จุ้น! แหม!ทำมาเป็นโวยวาย....อุ้ยส์..หนาววุ้ย!" กระโดดเหยง เหยง รีบก้าว ฉับ ฉับ
เข้าห้องน้ำไป หัวเราะกันอีกระรอก จุ้นยิ้มหันไปหานา

"เมื่อวานเลิกกันกี่ทุ่มอ่ะนา..ดึกหรือเปล่า!"

"พวกฉันขึ้นกันตอนตีหนึ่ง...แต่ไอ้พวกผู้ชายไม่รู้ว่าโต้รุ่งหรือเปล่า" จุ้นขมวดคิ้ว ตูนเห็นก็
หัวเราะ

"ขมวดคิ้วมุ่นเชียวจุ้น!ไม่มีไอ้ปอมอยู่ในกลุ่มหรอก!..จุ้นขึ้นมาซักแป๊บมันก็ตามขึ้นมานั่น
แหละ มันบอกว่าต้องรีบนอน..ไม่งั้น!เดี๋ยววันนี้ไม่มีสติ!จำไม่ได้แล้วยุ่ง..มันบอกว่าชีวิตนี้แต่ง
หนเดียวต้องทำให้สมองมันเคลีย์หน่อย!จะได้ Memoryได้เยอะๆ ..หึ! หึ! ไอ้นี่มันน่ารักนะพูด
ไม่เขิลล์ไม่อาย ตอนมันพูดน่ะ! เล่นเอาพี่นี้อิจฉาจุ้นขึ้นมาตะหงิดๆ" จุ้นยิ้ม แล้วเสียงมณก็ส่ง
มาบ้าง

"เค้าเรียกว่าผู้ชายไม่มีฟอร์มค่ะ..อย่างคุณปอมเนี่ยตรงตามทฤษฎีเปี๊ยบ! มณเจอกับคุณปอม
ครั้งแรกก็ถูกชะตาตรงนี้แหละค่ะพูดจาตรงๆ..ไม่วกวน..ตรงไหนไม่ดีก็บอกเลย...ตรงไหนดีก็
บอกกันเดี๋ยวนั้น..ทำงานด้วยแล้วสบายใจค่ะ ฟอร์มไม่เยอะดี" นาที่นอนฟังอยู่ก็พยักพเยิก
หน้าเห็นด้วยใหญ่

"ใช่! ใช่! เมื่อคืนมันก็ไม่กินเหล้าด้วยนะไอ้จุ้น! ปกติเคยพลาดที่ไหน แต่เมื่อคืนนี้ไม่แตะซัก
หยด..ไอ้โจ้..ไอ้ตั๊มชวนยิก ยิก มันก็ไม่หลุดนั่งคุยเฉย..ฉันล่ะปลื้มแทนแกเลยไอ้จุ้น!" จุ้นยัง
ยิ้มอยู่ ช่างแต่งหน้ายังคงแต่งหน้าให้จุ้นอย่างขมักเขม้น จันทร์ที่กำลังนั่งหวีผมอยู่ก็พูดออกมา
บ้าง

"แล้วนี่ขบวนขันหมาก เค้าไปเริ่มแห่กันมาจากที่ไหนล่ะจ๊ะ! แล้วจะมาถึงกันกี่โมง" แน๊ทหันมา
ยิ้มให้

"เห็นพี่ไทด์บอกว่าไปรวมกันที่บ้านปลัดพนาค่ะ..ขบวนน่าจะเริ่มแห่ตอนเจ็ดโมงครึ่งนะคะถ้า
แน๊ทจำไม่ผิด" จันทร์พยักหน้า แล้วจุ้นก็เสร็จขั้นตอนของการแต่งหน้า พวกสาวๆรีบลุกขึ้นมาดู
ส่งเสียง ปี๊ด ปิ๊ว ตบมือชอบใจ สวย! แต่งหน้าสีอ่อนๆระเรื่อสีชมพูนิดๆแต่ไม่ซีด เน้นให้หน้า
สว่างมากขึ้นขับผิวที่ขาวเนียนอยู่แล้ว ให้ดูใสขึ้นไปอีก มณยืนขมวดคิ้วเหมือนขาดอะไรไป
อย่าง แล้วก็นึกขึ้นได้

"ต่างหูล่ะคะคุณจุ้น! ไม่ใส่เหรอ" จุ้นตาเหลือก

"เออใช่!ลืมเลย..เดี๋ยวจุ้นไปเอาก่อนอยู่ห้องแม่อ่ะ!" ว่าแล้วก็ลุกพรึบ!ขึ้นมาอย่างเร็ว เล่นเอา
สาวๆ หัวเราะใหญ่ขำกริยาท่าทางของจุ้น ที่มันตรงกันข้ามกับชุดที่สวมใส่ จันทร์ยิ้มรีบส่งเสียง
ปรามออกมา

"เอา เอา เบาๆ ยัยจุ้น! เดี๋ยวซิ่นก็หลุดกันพอดี..จะเดินจะเหินให้มันช้า ช้าหน่อยเสียบุคลิก
หมด" จุ้นยิ้มแหยให้ แล้วก็ค่อยๆเปิดประตูเดินออกจากห้องไป กำลังจะเลี้ยวโค้งก็มีมือดีมาดึง
แขนจุ้นเข้าห้องซะงั้น จุ้นตกใจกำลังจะส่งเสียงแต่พอแหงะหน้ามาเห็นก็อึ้ง! แล้วเสียงก็ส่งมา

"เจ้าสาว!ใครเอ่ย!นักรักจังเล๊ย!..ตามหาเจ้าบ่าวอยู่เหรอจ๊ะ!คนสวย...มา..มา.มานี่เร๊ว!..เจ้าบ่าว
มาแล้วววว!" กอด กอด กอด จุ้นขมวดคิ้วดันตัวปอมใหญ่ ไม่หลุด!กอดซะแน่น ปากก็ขยับ
ทันทีพูดน้ำเสียงกระซิบ กลัวใครมาได้ยิน

"ไอ้ปอม! แกมาทำบ้าอะไรอยู่ตรงนี้ ทำไมไม่ไปอยู่บ้านปลัด" ปอมยิ้มตาหยีส่งให้ หน้าตา
ผ่องใสปอมแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ตัวเสื้อพอดีตัว สีของเสื้อเป็นสีเดียวกับจุ้นคือสีครีมอ่อนแขน
ยาว คอตั้ง ผ่าหน้าติดกระดุม ชายปล่อยไว้นอกกางเกง ส่วนกางเกงสีน้ำตาลเข้มมีผ้าไหมสี
เดียวกับกางเกงเคียนอยู่ที่เอว

"มาเอากล้อง! ลืมไว้" ปอมกระซิบมั่ง จุ้นยังขมวดคิ้วไม่เลิก มือก็ยังแกะมือปอมให้ออกจาก
เอวอยู่ ปากก็กระซิบส่งมาอีก

"แล้วทำไม..ไม่ให้ไอ้โจ้ หรือไอ้ตั๊มก็ได้มาเอาแทน..ทำไมแกต้องสะเออะมาเอง...ฮะ!ไอ้
ปอม!" ปอมเลิกคิ้ว

"ก็ถ้า!ให้ไอ้สองตัวนั่นมา..ปอมก็ไม่ได้เห็นของดีสิ เนี่ยดูซิ..น่ารักจังเลยอ่ะ!มีอะไรอยู่บนหัว
ด้วยเนี่ย..สีทองๆเป็นจุด จุด"ปากพูด มือก็จะยกขึ้นจับ จุ้นตีแขนดังเพี๊ย! ปอมสะดุ้งโหยงแต่
แขนก็ยังไม่หลุดจากเอวจุ้นยังคงกอดไว้อยู่

"ไอ้ปอม! ไอ้บ้านี่ ปล่อยยย!...เดี๋ยวใครมาเห็น..ปล่อยยย!" ปอมหัวเราะ

"ขอกอดอีกแป๊บบบ..น้าาาา!คนดี..ปอมหนาวอ่ะ!กี่องศาก็ไม่รู้เนี่ย..หนาวจัง!..หนาวจัง!..ตัวจุ้น
อุ้น!อุ่น!...หอมด้วย!..เจ้าสาวใครเอ่ย..หอมจัง!..หอมจัง!" ยิ้มตาหยีทำหน้าแป้นแล้น..จุ้นจาก
ขมวดคิ้วมุ่น เปลี่ยนมาเป็นหัวเราะคิก คักเห็นลักยิ้มบุ่มทั้งสองข้าง มือก็ทุบไปที่อกปอมเบาๆ
หนึ่งที

"ไอ้ต๊อง!.ปล่อยได้แล้วปอม..เดี๋ยวผู้ใหญ่มาเห็นมันไม่ดี" ปอมยิ้มค่อยๆคลายอ้อมกอด มือก็
ยกขึ้นลูบแก้มจุ้นเบาๆ ตาจ้องตาแล้วก็ส่งเสียงเนิบๆออกมา

"น่ารักจังจุ้น!..ฉันรอวันนี้มาตั้งนานแล้วในที่สุดมันก็มาถึงจนได้ฉันไม่อยากจะเชื่อ!..เมื่อคืนฉัน
นอนไม่ค่อยหลับเลยจุ้น!ตื่นเต้นน่ะ!..ในชีวิตไม่เคยตื่นเต้นอะไรมากเท่านี้มาก่อน..พอพ่อมา
ปลุกก็รีบลุกกุลีกุจออาบน้ำแต่งตัวอย่างเร็วอยากให้ถึงเวลาเข้าพิธีไว ไว..ใจมันเต้นตึกตักไม่
อยู่กับเนื้อกับตัว..ฉันไม่รู้ว่าเจ้าบ่าวทุกคนเค้าเป็นอย่างฉันมั๊ย แต่ฉันเป็นจุ้น! มันดีใจเพราะรู้ว่า
อีกไม่กี่ชั่วโมงฉันจะมีแกมาอยู่ใกล้ๆ..มันภูมิใจน่ะ!" จุ้นจ้องปอมนิ่งนัยย์ตาเริ่มมีน้ำออกมาคลอ
นิดนึง ปอมเห็นก็เลิกคิ้ว จุ๊! ปากเบาๆ

"จุ้นอย่าให้มันไหลนะ..เค้าบอกว่าน้ำตาไหลในวันมงคลสมรสมันไม่ดี..มันเป็นราง" จุ้นรีบ
กระพริบตากลบน้ำตาที่จะไหลออก ให้มันไหลกลับเข้าไปปอมเห็นก็ยิ้ม

"เก่งจังคนดี!ว่าง่ายจังจุ้น!" จุ้นค้อนให้ควับ ปอมหัวเราะยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา

"ฉันต้องไปก่อนแล้วจุ้น..เดี๋ยวไม่ทันฤกษ์...รอฉันนะเดี๋ยวฉันมาหา" ชะโงกหน้ามาจุ๊บ!หน้าผาก
จุ้นเบาๆ กำลังจะหันไป

"ปอม!แกมายังไง" ปอมหันมายิ้มให้

"ไอ้โจ้ขับรถมาให้..นั่งรออยู่ในรถข้างล่างโน่น!..ไปและจุ้น!" จุ้นจับมือไว้

"บอกให้โจ้ขับช้าๆนะปอม ไม่ต้องรีบ!ฟ้ายังไม่สว่างเลย..หมอกก็เยอะ!ค่อยๆไปนะ"ปอมยิ้มตบ
มือจุ้นเบาๆ แล้วก็เปิดประตูห้องมองซ้ายขวา และก็เดินออกไป ซักแป๊บจุ้นก็ตามออกมา..ปอม
แวะไปเอากล้องที่วางไว้ในห้องโถง..แล้วก็ลงมาข้างล่างเห็นโจ้นั่งหลับสัพหงกอยู่ก็ยิ้ม เคาะหัว
ไปหนึ่งที โจ้สะดุ้งตื่น

"ไป..ไอ้โจ้..ไปได้แล้ว...ขับไหวมั๊ยน่ะถ้าไม่ไหวเดี๋ยวฉันขับเอง" โจ้รีบโบกมือ อ้าปากหาว
แล้วก็ส่งเสียงออกมา

"เรื่องจิด จิด..พี่ปอม!...โจ้ซะอย่างสบายอยู่แล้ว...ไปพี่!ขึ้นรถ..เดี๋ยวผมจะขับให้นั่งแบบ
สบายๆเหมือนนั่งอยู่บนปุยนุ่นเล๊ย...เร๊ว!ขึ้นมาพี่" เร่ง ยิก ยิก ปอมยิ้มเดินอ้อมไปนั่งข้างคน
ขับ แล้วโจ้ก็ออกรถค่อยๆขับออกมาจากไร่

"ตื่นเต้นมั๊ยพี่!" ปากถาม หน้าก็หันมายักคิ้วแพล๊บ! ๆ ปอมเหลือบตามองแล้วก็หัวเราะออกมา

"เออ! ใจเต้นตุ๊บ! ตุ๊บ! อยู่นี่" โจ้หัวเราะเอิกซ์ อ๊ากซ์ ชอบใจ

"เห็นเจ้าสาวอ๊ะป่าว..พี่ปอม" โจ้หันมาทำตาเจ้าเล่ห์ ปอมยิ้ม เอนตัวพิงเบาะ!สายตาก็มองออก
ไปข้างหน้า นึกถึงหน้าจุ้น

"เห็น!"

"เป็นไงวันนี้พี่จุ้นสวยมั๊ย! น่ารักหรือเปล่า..ฮะพี่ปอม!" ถามหญ่ายย...ปอมยังมองเหม่อออกไป
ข้างหน้า

"ในสายตาฉัน!..ไอ้จุ้นมันสวยมาตลอดแหละไม่ใช่เฉพาะแค่วันนี้..ความสวยของมันอยู่ข้างใน
งามที่ข้างใน หน้ามันถึงผ่องแพ้วนัก..ตั้งแต่คบกันมาฉันยังไม่เคยเห็นมันว่าร้ายกับใครซัก
แอะ..มองคนอื่นในแง่ดีตลอด..ไม่เคยโทษคนอื่นโทษตัวเองก่อนด้วยซ้ำ..ความน่ารักของมัน
มีอยู่ตลอดนั่นแหละ..ไม่ว่าจะเดินจะเหินจะยิ้มจะหัวเราะหรือเวลาที่มันโกรธ ค้อนควับ ๆ มันก็
ยังน่ารักเป็นที่หนึ่งในใจฉัน" โจ้หันมามองหน้าปอมอมยิ้มออกมา พี่จุ้นโชคดีจัง! แล้วก็ต้องมี
อันตกใจ!

"ไอ้โจ้! ระวัง! หมา!" เอี๊ยยดดดดด!........................


#####################################################


"อุ้ยส์" นารีบหันมามองจุ้น

"ไอ้จุ้น! กลัดเข็มกลัดแค่นี้ก็ต้องให้โดนนิ้ว..ไหนมาดูดิ๊" รีบเดินเข้ามาดึงมือจุ้นไปดู แล้วก็ทำ
หน้าโล่งใจ

"ดีนะ!ไม่มีเลือด..เค้าถือรู้มั๊ยไอ้จุ้น..ร้องไห้อย่างงี้..เลือดออกอย่างงี้อย่าให้เกิดเด็ดขาดในวัน
มงคลสมรส โบราณเค้าถือ! มันไม่ดี" จุ้นรีบเงยหน้าขึ้นมองนาใจเต้นระรัว เขย่าแขนนาใหญ่

"จริงเหรอ!นา..เค้าพูดอย่างงั้นจริง ๆเหรอ" นามองหน้าจุ้นแล้วก็หัวเราะออกมา

"เป็นอะไร ไอ้จุ้น! ตื่นเต้นเชียว"

"ก็โบราณเค้าพูดอย่างงั้น จริงมั๊ยล่ะ..แล้วเค้าว่ามันไม่ดียังไง" นาชักหัวเราะไม่ออกเพราะเห็น
หน้าจุ้น จริงจังมาก

"เค้าก็บอก ๆ กันมาอ่ะนะว่า..ถ้าเสียเลือด เสียน้ำตาในวันสมรส..มันมักจะเกิดการสูญเสีย
บุคคลที่เรารักน่ะ..แต่จุ้น!แกอย่าไปคิดมากนะมันเป็นแค่ที่เค้าพูดๆ มาสมัยโบราณน่ะ..สมัยนี้
ฉันก็เห็นเค้าร้องไห้กันให้เกลื่อนไปเวลาแต่งงาน..คงร้องไห้ดีใจได้แต่งงานน่ะ..ลูกก็หัวปีท้ายปี
ไม่เห็นจะสูญเสียอะไรซักอย่างและอีกอย่าง แกก็ไม่ได้เลือดตกยางออกอะไรนี่ไม่ตรงตาม
เค้าพูดด้วย..ไม่มีอะไรหลอกนะจุ้น! อย่าคิดมาก" จุ้นยังไม่เลิกกังวล

"ไอ้ปอม! มันกลับมาเอากล้องมันเพิ่งกลับออกไปได้ซักพักอ่ะนา..ไม่รู้ว่าป่านนี้ถึงยัง" จุ้นหัน
มามองหน้านา หน้าเหมือนจะร้องไห้ นาเลิกคิ้วแปลกใจ

"อ้าว! เหรอ..มันมาเหรอ!..บ้าจริง!และใครนะเสือ..ปล่อยให้มันมาไม่รู้บ้างหรือไงว่าเค้าถือ
กัน" จุ้นตกใจ

"ถืออะไร..เค้าถืออะไร..ไอ้นา!" นารีบเม้มปาก

"ไม่มีอะไรจุ้น! ไม่มีอะไรฉันก็พูดไปอย่างงั้นแหละ เดี๋ยวฉันลองโทรหามันดูว่ามันถึงไหน
แล้ว" ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์กดหาปอม..ไม่มีคนรับ..นาลองกดใหม่จุ้นยืนรออยู่ข้างๆ แล้วก็มี
คนมารับสาย

"ฮัลโหล" นายิ้มแป้น จุ้นพลอยยิ้มไปด้วย

"ไอ้ปอมเหรอ..อยู่ไหนแล้ว" ปลายสายส่งเสียงมา

"พี่เอง..พี่วัฒน์..ไอ้ปอมไม่อยู่มันกลับไปเอากล้องกับไอ้โจ้..ไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปทั้งคู่เลย..
ไม่เจอมันเหรอนา" นามองหน้าจุ้นยิ้มแหยๆ

"เจอ!มันกลับออกไปได้ซักพักแล้วอ่ะพี่วัฒน์...ก็เลยจะโทรมาเช็คดูว่าถึงหรือยัง..ยังไงถ้ามัน
ถึงแล้วพี่วัฒน์ช่วยโทรมาบอกนาด้วยนะ..จ๊ะ!พี่เดี๋ยวเจอกัน" แล้วนาก็กดวางสาย มองหน้าจุ้น

"ยังไม่ถึงจุ้น..โทรศัพท์ก็ไม่ได้ติดตัวไปทั้งคู่เลย" จุ้นขมวดคิ้ว หน้าเริ่มซีดนาตบบ่าจุ้น

"อย่าเพิ่งกังวลจุ้น..หมอกมันคงลงเยอะน่ะ..มันก็คงขับช้าๆจะได้ปลอดภัยไง" จุ้นพยักหน้า

"ขอให้มันเป็นอย่างงั้นเถอะนา..ขอให้มันเป็นอย่างงั้นเถอะ!" จุ้นมองออกไปนอกระเบียง ปอม
แกอยู่ไหน! แกอย่าเป็นอะไรนะ!..อย่าปล่อยฉันไว้อย่างงี้!................


#####################################################


"อุ้ยส์...หวาดเสียวอ่ะ!พี่ปอม..อีกนิดเดียวเองง่ะ" โจ้ชะโงกหน้าลงไปดูเหวลึกเบื้องหน้ามองไม่
ค่อยเห็นอะไรเลยมีหมอกปกคลุมทั่วไปหมดแล้วก็ทำคอย่น ปอมส่ายหัว

"มา..เอากุญแจมานี่ฉันขับเอง" โจ้ยิ้มแหยๆรีบส่งกุญแจให้ แล้วก็ขึ้นไปนั่งบนรถ ปอมสตร๊าท
และก็ขับออกมา

"ดีนะ! พี่ปอมตาไวยื่นมือมาหักพวงมาลัยกลับมาซะก่อน..ไม่งั้นคงเสร็จ!มะแหงกแกกทั้งคู่
แน่..เพราะมือผมคงไม่ไวพอ!.มัวแต่หักหลบหมาอ่ะพี่ไม่ได้มองข้างทางหวิดไปแล้ว..ยังเสียว
ไม่หายเลยพี่..มันแป๊บบ! แป๊บบ!อยู่ในอกนี่ ตาสว่างเลยอ่ะ ต่อมอะดีนาลีนฉีดพร่านไปหมด
เฮ้อ! สงสัยต้องไปทำบุญเก้าวัดซะแล้วมั้งเนี่ย!" ปอมหันมายิ้ม

"อย่าว่าแต่แกเลยไอ้โจ้!..ใจฉันมันก็ลงไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้ว..นึกว่าเสร็จเหมือนกัน..แล้วก็อย่า
เสือ..ไปบอกใครล่ะรู้กันแค่สองคน เดี๋ยวเค้าตกใจกันหมด" โจ้หันมายิ้ม ยกมือไหว้ปอม งก
งก ปอมหันมามองเลิกคิ้ว แล้วก็หันไปมองถนนใหม่ปากก็ส่งเสียงออกมา

"เป็นอะไร ไอ้โจ้..เห็นฉันเป็นศาลพระภูมิหรือไง..ไหว้ งก งก อยู่ได้"

"ผมล่ะนับถือพี่เจง เจงเลย..สีหน้าอาการตอนนั้นนี่ไม่มีแสดงออกเลยว่าตกใจ..แถมยัง
บอกออกมาเรียบๆอีกนะว่าให้ใจเย็นๆ..สุดยอดเลยอ่ะพี่ปอม..นับถือ นับถือ" ปอมหัวเราะ หึหึ

"ก็ถ้าฉันแหกขี้ตาทำท่าตื่นเต้นไปกับแกด้วยมันก็แป๊กทั้งคู่น่ะสิ..สติ!ไอ้โจ้! มีเอาไว้บ้างก็ดี
นะ!..ให้มันอยู่เหนือความคิดเราได้ยิ่งดีใหญ่..มันจะได้ตื่นตัวตลอดเวลา..หัดสวดมนต์ซะบ้าง
ไอ้โจ้..มันช่วยได้นะโว๊ย..เดี๋ยวจะหาว่าสุดหล่อไม่เตือน" โจ้หันมายิ้มทำหน้าซึ้ง เอาหน้ามา
แนบแขนปอม คลอเคลีย คลอเคลีย

"รักพี่ปอมจังเลย..รักพี่ปอมที่ซู๊ด!..อย่าแต่งกับพี่จุ้นเลยน้าาาา..แต่งกับโจ้เหอะ!(เฮอะๆ)" ปอม
หัวเราะเสียงดัง ตาก็ยังมองถนนอยู่ ปากก็สวดออกมาเป็นชุด

"ไอ้โจ้..ไอ้ทะลึ่ง!..ไอ้ห่าหนิขนลุกว่ะ! ออกไปห่างๆเลย..เดี๋ยวฟ้าผ่าไอ้นี่" โจ้หัวเราะเอิกซ์
อ๊ากซ์แล้วก็ถอยตัวออกมา

"ไหนๆก็ไหนๆและ ผมขออวยพรให้พี่ปอมกับพี่จุ้นเลยนะเดี๋ยวเข้าไม่ถึงอ่ะ คนท่าทางจะเยอะ
เพื่อนฝูงญาติพี่น้องของคุณพี่ทั้งสองช่างเยอะซะเหลือเกิน..ขอให้พี่ปอมกับพี่จุ้นมีความสุข
มากๆนะฮะ..ขอให้ความรักของพวกพี่ที่พวกผมเห็นแล้วอิจฉา อยู่คงทนยั่งยืนถาวรไปจนเฒ่า
ชะแลแก่ชราเลยนะฮะ..แล้วก็มีหลานออกมาให้ไอ้อาคนนี้ได้อุ้มไว ไว..และก็ให้เกิดมาน่ารัก
เหมือนพวกพี่ด้วย..สาธุ!" ยกมือพนมท่วมหัว ปอมหันมาเห็นก็อมยิ้ม กลับไปมองถนนใหม่ปาก
ก็พูดออกมา

"ขอบใจโจ้!ขอให้มันเป็นจริงอย่างที่ปากแกว่าเถอะ!..คำพูดทุกคำที่แกบอกฉันมาเมื่อกี้นี้ก็ขอ
ให้เกิดกับแกด้วยเมื่อถึงเวลานะ! ให้เพิ่มซักสองเท่าเลยเป็นไง..เสมอต้นเสมอปลายไว้โจ้!
แล้วมันจะเห็นผล...เชื่อพี่" โจ้พยักหน้า

"ครับ!" แล้วก็ถึงบ้านปลัดพนา เห็นตั้งขบวนเตรียมตัวกันเรียบร้อยแล้ว ปอมรีบลงจากรถเสียง
เคนก็ส่งมาเลย กวักมือเรียก ยิก ยิก

"ไอ้ปอม!..เร็วๆเลย...แม่นั่งกระวนกระวายอยู่ข้างในบ้านโน้น..ไอ้นี่หนิชอบทำให้ตื่นเต้น เร็ว
เร้ว!" ปอมยิ้มแหยๆ รีบเดินเข้าไป พอแม่เห็นเท่านั้นแหละ

"มาแล้วเหรอไอ้ตัวดี! ไอ้ปอม..ใครบอกให้ออกไปฮะ!...มันไม่เป็นมงคลรู้มั๊ย!" แล้วก็มาอีก
เป็นชุดปอมนั่งกอดเอวแม่หน้าก็ซบอก ประจบ ประจบ นั่งนิ่งให้สวดเฉยรับคำ ครับ ครับ
ตลอด ยอมรับผิดไม่เถียงซักแอะ พ่อนั่งอมยิ้มส่ายหัวให้ ส่วนพวกเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆเห็นสภาพ
ปอมตอนนี้ก็หัวเราะ คิก คัก พ่อเห็นควรแก่เวลาก็ส่งเสียงมา

"แม่พอเหอะ!..จะถึงฤกษ์แล้วให้ไอ้ปอมมันไปล้างหน้าอีกซักรอบนึงผมเผ้าดูไม่ได้เลยน่ะ!"
แม่หันมาค้อนใส่พ่อ และก็พยักพเยิกหน้าให้ปอมออกไป ปอมยิ้มชะโงกหน้าไปหอมแม่ดัง
ฟอด..ลุกขึ้นมาหอมแก้มพ่อด้วยอีกฟอดนึง ปอมไม่เคยเขิลล์หรือว่าอายที่จะแสดงความรักกับ
พ่อและก็แม่เพราะทำมาตั้งแต่เด็ก..เป็นความเคยชิน ชอบที่จะสัมผัสและก็กอดมันสื่อถึงความ
รู้สึกได้ดีกว่าคำพูด..วัฒน์รีบโทรศัพท์ส่งข่าวไปบอกนาว่าไอ้ปอมมาถึงแล้ว..พอนาได้ยินเท่า
นั้นแหละรีบเดินไปบอกจุ้นอย่างไว

"จุ้นน! เมื่อกี้พี่วัฒน์โทรมาบอกว่าไอ้ปอมถึงแล้วสบายใจได้..หายห่วง!" จุ้นยิ้มแฉ่งหน้าบานขึ้น
มาทันที นาเห็นก็อมยิ้ม

"เห็นมั๊ยล่ะ! ฉันบอกแล้วว่าไม่เป็นอะไรคิดมากไปได้..ไอ้จุ้นเอ้ย!..แล้วดูซิเนี่ยแป้งหายหมด
แล้ว..เดี๋ยวฉันรีบไปเรียกช่างมาโบ๊ะให้แกใหม่ดีกว่า เดี๋ยวไม่ทัน! พี่วัฒน์บอกว่าขบวนเริ่มแห่
มาแล้วอีกไม่ถึงสิบห้านาทีคงมาถึงหรอก" พูดเสร็จก็รีบเดินออกมาจากห้อง..ข้างนอกห้องดูจะ
คึก คักเป็นพิเศษ เสียงจ๊อกแจ๊ก เจื้อยแจ้วของบรรดาญาติๆ เพื่อนฝูง บ้านใกล้เรือนเคียงเต็ม
ไปหมด..ในนั้นมีกลุ่มจ๋าวๆรวมอยู่ด้วยกำลังเตี๊ยมกับหนุ่มน้อยหน้ามณคนจื่อ ขวัญใจจ๋าวๆอยู่

"ติว! จำได้ป่าวเมื่อกี้พี่ตูนพูดอะไร..ไหนบอกพี่ตูนซิ" ติวพยักหน้าหงึก หงัก ยิ้มตาหยีให้ วันนี้
ติวหล่อเชียวหวีผมเรียบแปล้ ปะแป้งลายพร้อย ใส่ชุดผ้าม้อฮ่อมทั้งชุด ตัวกลมๆ ป้อมๆ มีสาย
สร้อยร้อยด้วยมะลิตูมๆคล้องอยู่ที่คอ

"จำได้! ติวจำได้! พี่ตูงบอกว่า..ห้ามป่อย จนกว่าจะได้คบ..สิบอัน" มีชูมือเล็กๆป้อมๆ สองข้าง
ขึ้นมาโชว์ด้วยกลัวไม่รู้ พวกผู้ใหญ่ที่ยืนฟังอยู่ก็หัวเราะ

"ถูกต้อง! เก่งจังเลย..มา..มาให้พี่ตูนหอมทีเร๊ว!" ตูนหอมฟอดๆ แล้วเสียงไทด์ที่กำลังรับ
แขกอยู่ก็ส่งมา

"อือหือ! ไอ้ตูน! นี่แกกะจะเอาไอ้ปอมให้หมดตัวเลยเหรอ..ล่อ!ซะเป็นสิบ" ตูนหันมายิ้ม

"มันมีเยอะ!..มีสปายส่งข่าวมาบอกว่าหลายสิบอยู่..ของตูนกับเจ้าติวนี่ประตูเงินเบาะๆแค่สิบ..
ส่วนประตูทองไอ้นากับไอ้แนงโน่นท่าทางจะหลายอยู่" สาวๆ หัวเราะคิกคักกันใหญ่ สนุก ไทด์
อมยิ้มหันหน้ามาเห็นแน๊ทพอดี ก็รีบแถเข้ามาใกล้

"แน๊ท! พอถึงคราวพี่แต่งแน๊ทอย่าให้ไอ้พวกนี้มากั้นนะ มันงก!" แน๊ทยิ้มหน้าแด๊ง! ตีแขน
ไทด์ไปหนึ่งที

"บ้า!" ไทด์ยืนอมยิ้ม..ซักครู่เสียงแตรวง..เสียงกลอง เสียงฉาบ เสียงโห่ร้องก็ดังเข้ามาในไร่
เป็นสัญญานว่าตอนนี้ขบวนใกล้จะเข้ามาถึงแล้ว พวกสาวๆตื่นเต้นใหญ่ ลุกลี ลุกลน กระวี
กระวาด ไปดูตรงหน้าต่างบ้าง ระเบียงบ้างแม้แต่จุ้นก็ยังรีบเดินออกมาจากห้องมาดูกับเค้าด้วย
แนงหันมาเห็นก็ตาเหลือก

"ไอ้จุ้น! แกออกมาทำไม..แม่สั่งว่าห้ามออกมาไปอยู่ในห้อง" จุ้นขมวดคิ้วขัดใจ

"ก็ฉันอยากเห็นอ่ะแนง..น้าาา...ให้ฉันดูหน่อยฉันแอบอยู่หลังแกก็ได้..ไม่มีใครเห็นหรอกตัว
แกบังมิด" กัดกันเห็น ๆ แนงมองด้วยหางตา

"อ้าวไอ้นี่! ทำไมปากดีอย่างงี้..เดี๋ยวแม่ก็ไม่เป็นซะเลยไอ้เพื่อนเจ้าสาวเนี่ย!" จุ้นรีบยิ้มประจบ
ประจบ

"โอ๋!..โอ๋!..พูดเล่น..นะแนงให้ฉันดูหน่อย..ฉันยังไม่เคยเห็นของจริงเลยอ่ะ" แนงค้อนให้ควับ!
แล้วก็พยักหน้า รีบหันไปดูตรงหน้าต่าง ขบวนแห่ยาวเหยียดอยู่เหมือนกัน ลูกน้องปอมมากัน
หมดรำอยู่ข้างหน้าเชิ๊บ เชิ๊บ กันใหญ่ ตามจังหวะกลองแตรวง พวกผู้หญิงก็ถือขันหมากเดินตาม
กันลิ่ว ลิ่ว หน้าตายิ้มแย้มแจ๋มใสกันทุกคน ต้นเสียงโห่คืออ๊อดโห่ดังลั่น มีโจ้กับตั๊มเป็นลูกคู่อยู่
ข้างๆ พ่อกับแม่และก็ญาติๆ ของปอมเดินตามอยู่ไม่ห่างหัวเราะกันคิก คัก วัฒน์กับเคนเดิน
ประกบข้างเจ้าบ่าวที่เดินอยู่ตรงกลาง เหมือนไข่ในหิน ส่วนพวกข้างหลัง ก็ถือทั้งกล้วย ทั้ง
อ้อย ขนมขันหมากเต็มไปหมด..ขบวนขันหมากเดินใกล้จะถึงตัวบ้านแล้วนั่นแหละ เสียงนาก็
ดังออกมา

"ไอ้จุ้น!เข้าห้อง..ไอ้แนงเร็ว!เตรียมตัวเลยแกมัวแต่ดูอยู่นั่นแหละเดี๋ยวไม่ทัน..พี่ตูนกับเจ้าติว
ลงไปรอแล้ว" จุ้นรีบเดินเข้าห้อง ใจเต้น! ตึก ตัก ตื่นเต้น ส่วนแนงก็รีบเดินลงไปรอตรงบรรได
พักกับนา..ในที่สุดขบวนก็มาถึงดนตรีหยุดเล่นฉับ! วัฒน์ เคน ปอม อ๊อด ยืนเรียงหน้ากระดาน
มีโจ้กับตั๊มยืนอยู่ข้างๆ แล้วอ๊อด!ก็ป้องปาก ส่งเสียงออกมา

"สวัสดีคร๊าบบบ!..บ้านเจ้าสาวคร๊าบบบ!..มีใครอยู่บ้านมั๊ยเอ่ย!" หัวเราะกันคิกคัก ยืนประจัน
หน้ากันอยู่อย่างนั้น แล้วแนงก็ป้องปากตะโกนลงมา

"สวัสดีค่าาาา...ขบวนเจ้าบ่าวค้าาาา...มีคนอยู่บ้านค่าาา" เสียงปี๊ด ปิ๊ว หวี๊ด วิ้ว ดังมาจากขบวน
ขันหมาก เป่าปากกันให้แซดไปหมดแล้วอ๊อด! ก็พูดต่อ

"ดีครับ!พอดีวันนี้ได้ฤกษ์เป็นมงคล..ท้องฟ้าแจ่มใสอากาศก็กำลังดี..ขบวนเจ้าบ่าวก็เลยยกกัน
มาวันนี้เพื่อมาสู่ขอเจ้าสาวที่บ้านหลังนี้..ไม่ทราบว่าขัดข้องหรือเปล่าคร๊าบบบบบ!" วิ้ววว เสียง
โห่รับเสียงดัง..แนงอมยิ้ม

"ยินดีค่ะ! ยินดี! เชิญค่ะเชิญ...ขึ้นมาพักที่บ้านเจ้าสาวที่ร่มเย็น..มีน้ำท่าเพียบพร้อมก่อนนะ
ค้าาาา...เชิญค่าาาาา" หน้ายิ้มแป้นแล้นกันเป็นแถว แล้วก็ค่อยๆเคลื่อนมาที่บรรได มีติวกับ
ตูนยืนถือเข็มขัดเงินขวางไว้คนละข้าง ตูนกับติวยิ้มพริ้มมมม! โดยเฉพาะติวยิ้มตาหยี สร้าง
ความเอ็นดูให้กับขบวนขันหมากโดยเฉพาะปอมหัวเราะคิก คักใหญ่ แล้วตูนก็ส่งเสียงมา

"สวัสดีค่ะ! คุณเจ้าบ่าวขา..ขอค่าผ่านทางด้วยค่ะ" ติวพยักหน้า เสริมมาบ้าง

"คับ!ขอค่าผ่านทางด้วย" หัวเราะคิก คัก กันเป็นแถว ปอมยืนอมยิ้ม

"เอาเท่าไหร่ดีล่ะติว..ไหนบอกพี่ปอมซิ" ติวรีบหันไปหาตูน..ตูนยักคิ้วให้แผล๊บๆแล้วติวก็หัน
กลับมา

"เอาสิบอัน..คับ!" ฮือ ฮา กันใหญ่ เอาเยอะ! ปอมหัวเราะเอิ๊กซ์ อ๊ากซ์ชอบใจ หันหน้ามาหาเคน
ที่ถือซองเก็บไว้ให้ หยิบขึ้นมาสิบห้าซองแล้วก็ส่งให้ติว

"เอ้า! พี่ปอมให้..เพิ่มให้ห้าอันเลย" มีทำมือประกอบด้วย ติวขมวดคิ้ว

"พี่ตูงบอกติวว่าเอาสิบอันคับ!..ติวไม่เอาสิบห้า" หัวเราะกันอีกระรอก ตูนรีบกระเถิบมายืนข้างๆ
ติว รีบเอามือปิดปากติวไว้

"สิบห้าก็สิบห้าค่ะ..บ้านเจ้าสาวไม่ถือเชิญค่ะเชิญ" ยืนยิ้มพริ้มม! ผายมือให้ขึ้นข้างบน ขบวน
เจ้าบ่าวค่อยๆเดินขึ้น ติวยังขมวดคิ้วอยู่ไม่เข้าใจ ปากก็เจื้อยแจ้วเงยหน้าถามตูน

"พี่ตูง..มันเกินสิบอันอ่ะ..ทำไมพี่ตูงไม่คืนพี่ปอมคับ" ตูนยิ้ม หยิกแก้มติวเบาๆ

"เกินได้ แต่ขาดไม่ได้จ๊ะคนเก่ง!" ติวพยักหน้าหงึก หงัก เข้าใจ แล้วก็ยิ้มตาหยีออกมา
ตูนหัวเราะก้มลงฟัดไปอีกสองทีที่แก้มติว..ปอมเดินขึ้นไปหยุดอยู่ตรงชานพักบันไดที่มีนากับ
แนงยืนยิ้มหน้าแป้นแล้นถือเข็มขัดทองคนละข้าง

"สวัสดีค่ะ! คุณเจ้าบ่าวขา..ขอค่าผ่านทางด้วยค่ะ" แนงพูดพร้อมกับยักคิ้วให้เจ้าบ่าว ปอมยิ้ม
หันไปหยิบซองมาปึกนึง ค่อยๆยื่นใส่มือแนงทีละซองพอได้ห้าซองก็หยุด แนงอมยิ้มปากก็รีบ
ส่งเสียงมาเลย

"ประตูทองคำนะเจ้าคะ..ไม่ใช่ประตูทองแดง..ใยมันมีค่าน้อยกว่าประตูเงินซะอีกล่ะเจ้าคะ..ขอ
เพิ่มค่ะขอเพิ่ม" หัวเราะกันคิก คัก ปอมค่อยๆหย่อนไปทีละซองจนครบสิบห้าก็หยุด แนงแกล้ง
เลิกคิ้ว

"ประตูทองคำค่ะทองคำ...มันต้องมากกว่าประตูเงินซิคะ....เพิ่มคะเพิ่ม" ข้างหลังมีฮือ! ฮา!
ปอมหัวเราะปากก็ส่งเสียงออกมาบ้าง

"เอาหมดเลยมั๊ยจ๊ะ! เพื่อนเจ้าสาว..เจ้าบ่าวคนเนี้ย!จะได้ไม่ต้องนับ" ยิ้มตาหยีส่งให้ หัวเราะ
อมยิ้มกันเป็นแถบ

"ได้ก็ดีค่ะคุณเจ้าบ่าว..บ้านเจ้าสาวไม่ถือ" ปอมวางโปะลงบนมือแนง

"อ่ะ!งั้นให้หมดเลย..พอมั๊ยครับเพื่อนเจ้าสาวคนสวย" แนงหัวเราะ

"ทางสะดวกค่ะ..เชิญค่ะเชิญ" กระเถิบไปอยู่ฝั่งเดียวกับนา แล้วขบวนก็เดินผ่านขึ้นไป..พอขึ้น
มาถึงก็เห็นพ่อแม่ญาติๆเจ้าสาวผู้หลัก ผู้ใหญ่นั่งรอกันอยู่แล้ว ที่สำคัญจุ้นออกมานั่งพับเพียบ
รออยู่ด้วยพวกเพื่อนเจ้าบ่าวพอเห็นเจ้าสาวก็ฮือ ฮา..ปอมยิ้มรีบคลานเข่า เข้ามานั่งใกล้ๆจุ้น
แล้วพิธีก็ดำเนินไป หมั้น..จดทะเบียน..รดน้ำสังข์ถ่ายรูป วันนี้ตั๊มกับโยอาสาเป็นช่างภาพ ตั๊ม
ถ่ายภาพนิ่ง โยถ่ายภาพเคลื่อนไหว..และพิธีการตอนเช้าก็เสร็จสิ้นมาเสร็จตอนบ่ายโมงกว่า
เล่นเอาทั้งเจ้าบ่าวและเจ้าสาวหน้าซีด

"หิวมั๊ยจุ้น!" ปอมหันหน้ามาถาม

"หิว! ท้องมันร้องจ๊อก! จ๊อก!อยู่นี่" ปอมหัวเราะ

"งั้นรอนี่แป๊บ!นึงนะ เดี๋ยวฉันไปเอามาให้" ปอมกำลังจะลุกขึ้นก็เป็นอันต้องชะงักเพราะเห็น
บรรดาหนุ่มๆ สาวๆ ถือถาดอาหารเข้ามากันตรึม มีอ๊อด!เป็นหัวขบวน

"อาหารมาแล้วจ๊ะ! อาหารมาแล้ว มีพร้อมคาว หวานเสร็จสรรพ..เลือกโซ้ยได้เต็มที่วันนี้พวก
ฉันบริการแกสองคนเอง..เอาใจหน่อย! เอาใจหน่อย! เดี๋ยวไม่มีแรง..โฮะ! โฮะ!" แนง กับตูนที่
เดินถือถาดตามหลังมาก็หัวเราะชอบใจ...อ๊อดวางแปะไว้ข้างหน้าปอมกับจุ้น แล้วก็นั่งล้อมวง
กิน พวกหนุ่มๆ สาวๆ ก็ตั้งวงกันอยู่ใกล้ๆ คุยกันจ๊อกแจ๊ก หัวเราะกันคิก คัก

"เหนื่อยมั๊ยจุ้น!" จุ้นเงยหน้าขึ้นมอง

"นิดหน่อย..มันอึดอัดน่ะไม่เคยใส่ชุดแบบนี้" ปอมหัวเราะ

"เดี๋ยวกินข้าวเสร็จก็ไปเปลี่ยนเลยจุ้นจะได้ไม่อึดอัด..ท่าทางจะแน่นไม่ไช่เล่น" ปากเริ่มมา
และ จุ้นค้อนให้ควับ!ปอมยิ้มตาหยีแหย่เค้าได้

"ล้อเล่นน่ะ!..แน่นที่ไหนกันกำลังพอดีเปี๊ยะ!" จุ้นหลุดหัวเราะจนได้ ตีเข่าปอมไปหนึ่งเพี้ย!

"ไอ้บ้าปอม!" ปอมเลิกคิ้วทำตาโตแล้วก็กระเถิบ กระเถิบเข้ามาซะชิด

"ว่าปอมบ้าได้เหรอจุ้น..ปอมเป็นเจ้าบ่าวนะขอโทษปอมเดี๋ยวนี้เลยถ้าช้าเดี๋ยวเสียค่าปรับน้าา"
อ้อนนน จุ้นอมยิ้มซัดไปอีกหนึ่งที

"ไอ้ทะลึ่งปอม!" ปอมหลี่ตาทำหน้าเจ้าเล่ห์

"นั่นแน่! สงสัยอยากเสียค่าปรับ มาาา..มาเสียค่าปรับซะดี ดี" ทำท่าจะโอบ อ๊อด!รีบไอค๊อก
ไอแค๊กขัดขึ้นมา

"ไอ้ปอม!..เบา เบาหน่อยอิจฉา! นั่งหัวโด่กันเป็นฝูงนี่ไม่เห็นเหรอไง!...แมะ!ไอ้นี่..เดี๋ยวก็แต่ง
ตามซะให้รู้แล้วรู้รอดเลย..เนอะแนงเนอะ" หันมาพยักพเยิกหน้ากับแนง..แนงหัวเราะผลักหัว
อ๊อดไปหนึ่งที

"ยัง!..เอาไว้ก่อนเหนื่อยอยู่..แค่เป็นเพื่อนเจ้าสาวเนี่ยฉันยังหนักใจไม่หาย..นี่แกให้เป็นเจ้าสาว
ด้วยเนี่ยรอไปก่อนไอ้อ๊อด" อ๊อดหน้าคว่ำ!

"และจะให้รอไปถึงเมื่อไหร่อ่ะ" แนงทำปากจึก จัก ขัดใจ

"ทำไม!..รอไม่ได้หรือไงไอ้อ๊อด!"

"ได้จ้าได้..ไม่มีปัญหานานเท่าไหร่ก็รอได้" ประจบ ประจบ ไอ้ที่นั่งล้อมวงอยู่ก็หัวเราะกัน
เกรียว ขำ....นั่งกินกันอยู่พักใหญ่ๆ จุ้นกับปอมก็แยกตัวไปพักผ่อนก่อนงานคืนนี้จะเริ่มขึ้น..
พวกหนุ่มๆ สาวๆก็นั่งเล่นนอนเล่นรอเวลากันอยู่ข้างนอก บ้างก็ลงไปดูไร่ส้ม ไอ้พวกไม่หนาว
ไม่สะทกสะท้านก็ไปเล่นน้ำตก กระจัดกระจายกันไปทั่ว..พ่อจุ้นไปเช่าเต้นท์กับถุงนอนมาจาก
รีสอรท์หลายแห่งได้มาเกือบยี่สิบหลัง..กางไว้ให้เสร็จสรรพตรงเนินเลยออกไปจากตัวบ้าน
หน่อย เอามาเผื่อสำหรับคนที่อยากนอนชมธรรมชาติไม่อยากนอนในบ้าน เต้นท์นึงนอนได้
สองถึงสามคน......

แล้วก็ถึงเวลา งานเริ่มหกโมงครึ่งเลี้ยงแบบขันโตกปูเสื่อเต็มลานหน้าบ้านไปหมดกินบริเวณ
กว้าง...แขกเหรื่อค่อยๆทยอยเดินเข้ามาในงาน พวกเพื่อนฝูงที่ไม่ได้พักที่นี่ กลับไปอาบน้ำที่
โรงแรมแล้วก็กลับมาใหม่...พอแขกเริ่มนั่งบรรดาแม่ครัวพ่อครัวก็ค่อยๆลำเลียงขันโตกเดิน
ออกมาวางไว้วงละสองโตก ล้อมวงกันประมาณเจ็ดแปดคน อาหารก็ล้วนแล้วแต่เป็นอาหาร
เหนือทั้งนั้นอาทิเช่น น้ำพริกหนุ่ม แกงฮังเล ไก่ทอด ผัดผัก น้ำพริกอ่อง หมี่กรอบ ผักสดผักนึ่ง
เต็มไปหมดและที่ขาดไม่ได้ก็คือแค๊ปหมู อาหารหวานก็ข้าวแต๋น กล้วยทอด และก็อีกหลาย
อย่างทยอยขนกันมา มีวนตรีบรรเลงเพลงล้านนาขับกล่อมอยู่บนเวที

วันนี้อากาศค่อนข้างหนาวตกอยู่ที่เจ็ดองศาพูดออกมาเป็นควันออกจากปาก..บรรดาแขกเหรื่อ
ก็ขนใส่เสื้อหนาวทับสองสามชั้นหนาวมาก..ไอ้พวกหนุ่มๆที่กลึ่มๆ เมาได้ที่มาตั้งแต่บ่าย ก็ขน
ผ้าห่มมานั่งคลุมตัวกันเต็มไปหมดไม่อายแล้วหน้าเริ่มชาเพราะน้ำสุรามันไปอยู่ในตัวเพียบ!
หัวเราะกันคิก คักคุยกันจ๊อก แจ๊กไปทั่ว..แล้วก็ได้เวลาเจ้าบ่าวเจ้าสาวเดินเข้ามาในงาน แขก
เหรื่อตบมือกันเกรียวไอ้พวกตัวแสบทั้งหลายแหล่เป่าปาก ผิวปากกันสนั่นหวั่นไหว..ชุดที่เจ้า
สาวใส่เป็นผ้าไหมสีบานเย็นตัวเสื้อเข้ารูป ยาวแค่เอวกระดุมหน้าเรียงเป็นแถว คอตั้งติดคอ
แขนยาว นุ่งซิ่นสีเดียวกันกับตัวเสื้อยกดิ้นทองตรงปลายซิ่น ไม่คาดเข็มขัด สวมสร้อยเส้นเมื่อ
ตอนเช้าไว้รอบคอ หวีผมปัดเรียบแปล้ป้ายมาทางขวามือรวบผมเป็นมวยไว้ที่ท้ายทอย
แซมดอกเยียบีร่าสีชมพูดอกเล็กๆสองดอกไว้บนมวยผม..ช่วงเย็นแต่งหน้าเข้มกว่าตอนเช้านิด
นึงดูสวยแปลกตาไปอีกแบบ..ส่วนเจ้าบ่าวแต่งเหมือนพิธีตอนเช้าแต่สีของตัวเสื้อเปลี่ยนเป็น
สีขาว ส่วนกางเกงเปลี่ยนเป็นผ้าไหมสีกรมท่าและคาดเอวด้วยไหมสีเดียวกับกางเกง

อ๊อด!ขึ้นไปยืนรอบนเวทีเป็นที่เรียบร้อยแล้ว วันนี้อ๊อดรับหน้าที่เป็นพิธีกร..แล้วเจ้าบ่าวเจ้าสาว
ก็ตามขึ้นมา พ่อและแม่ของทั้งสองก็ขึ้นมาด้วยมีปลัดพนาห้อยมาด้วยอีกคนขึ้นมาอวยพร แล้ว
งานเป็นพิธีการก็เสร็จสิ้นเหลือแค่สามคนที่อยู่บนเวที อ๊อด ปอม และก็จุ้น

"ฮัลโหล! ฮัลโหล!..ใกล้แล้ว!..ใกล้แล้ว! ฮัลโหล! ฮัลโหล!..ใกล้แล้ว!..ใกล้แล้ว!" อ๊อดลอง
ไมค์ ข้างล่างหัวเราะกันเกรียว จุ้นหน้าแด๊ง! ปอมยืนอมยิ้ม

"อ่า!..ตอนนี้งานทางด้านพิธีการบนเวทีก็เสร็จสิ้นไปแล้วนะฮะ!..ตอนนี้เรามาถามความรู้สึก
ของเจ้าบ่าว เจ้าสาวดีกว่าว่าเป็นยังไงบ้าง" ว่าแล้วก็ยื่นไมค์ส่งให้ปอม..ปอมเลิกคิ้วอมยิ้ม

"ขอทวนคำถามครับ..พอดีเมื่อกี้ไม่ได้ฟัง" ยิ้มตาหยีให้ อ๊อดยกมือเขกหัวไปหนึ่งทีเคยมือ ไอ้
พวกข้างล่างหัวเราะกันขรมไปหมด

"เวลาฉันพูดทำไมเสือกไม่ฟัง! ฉันถามว่าพวกแกรู้สึกยังไงตอนเนี้ยอ่ะ!..ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
หรือไงไอ้ปอม..มันไปอยู่ที่ไหนแล้วฮึ!" ปอมกับจุ้นหัวเราะ แล้วเสียงเคนก็ลอยขึ้นมาเริ่มกลึ่ม
(เฮอะๆ)

"ไอ้อ๊อดถามได้..มันจะไปอยู่ที่ไหน..มันก็ไปอยู่ที่ไอ้จุ้นสิวะ!..ตอนนี้ใจไอ้ปอมไม่เหลือให้ใคร
แล้ว..ให้จุ้นคนเดียว.55555" ปี๊ด ปิ้ว วี๊ด วิ้วกันใหญ่ อ๊อดหัวเราะ จุ้นเม้นปากอมยิ้มหน้าแดง
ปอมยกนิ้วโป้งชูให้เคน พี่เคนทำดี พี่เคนถูกต้องงง! แล้วอ๊อดก็หันมาหาปอมใหม่

"ว่าไง..รู้สึกยังไงบ้างไอ้ปอม..ไหนลองบอกให้ฟังหน่อยซิ" ปอมยิ้ม

"ตื่นเต้นโว๊ย!..ใจเต้นตุ๊บ ตั๊บ ตุ๊บ ตั๊บอยู่นี่" เอามือเคาะไปที่อกข้างซ้าย หัวเราะกันอีกระรอก

"แล้วเจ้าสาวล่ะครับ..เป็นไงบ้าง" จุ้นหันมายิ้มให้

"เหมือนกันค่ะ..ตื่นเต้นเหมือนกัน" อ๊อดพยักหน้า รีบหันมาหน้าเวทีพูดออกไมค์

"แล้วคืนนี้จะเข้าหอไหวมั๊ยเนี่ย..ตื่นเต้นกันทั้งคู่" ปิ๊ด กรี๊ดดด กร๊ากกกก หัวเราะชอบอกชอบใจ
ใหญ่ จุ้นแหนบแขนอ๊อดไปหนึ่งที..เขิลล์..ปอมก็พลอยโดนลูกหลงไปด้วย

"เจ้าสาวเขิลล์แล้วเปลี่ยนเรื่องดีกว่า..เนื่องจากว่าทั้งเจ้าบ่าวเจ้าสาวเนี่ยเป็นเพื่อนกันมาก่อน
อยากถามความรู้สึกอีกนิดนึงว่าเจอกันครั้งแรกที่ไหน และก็ประทับใจอะไรของกันและกัน..อ่ะ
ไอ้ปอม!พูดก่อน"

"ครั้งแรกเหรอ!จำได้ว่าเจอกันที่สถานีรถไฟนะกำลังจะมาเรียนที่มช. เห็นครั้งแรกประทับใจ
อะไรในตัวจุ้นมั๊ย!..อันนี้จำไม่ได้รู้แต่ว่ายักคิ้วไปให้หนึ่งที..คงจะขาวมั้งเลยสะดุดตา" ก๊าากก
ปี๊ด ปิ้ว ปี๊ด ปิ้ว กรี๊ดดด กร๊าดกันใหญ่ จุ้นหน้าแดง อ๊อดหัวเราะ

"อ่ะ! แล้วเจ้าสาวล่ะ" จุ้นส่ายหน้า อ๊อดเหลือกตาให้

"ไม่มีเลยเหรอ!" จุ้นไม่พูดส่ายหน้าอีก ปอมหันมายิ้มปากก็เอาและ แหกปากดังลั่น

"ไม่จริ๊ง!..จุ้นอย่ามามุสานะไม่ดี!..ก็ไหนเคยบอกปอมว่าเจอกันครั้งแรกสะดุดตาที่ไฝปอมไง
ปอมจำได้..ปอมยังบอกเลยว่าจะถนอมไฝนี้ให้จุ้นคนเดียว" มือไม้มาเลยหยิกตรงนั้น แหนบ
ตรงนี้ให้มั่วไปหมด ปอมหัวเราะกระเถิบหนีใหญ่ ข้างล่างก็หัวเราะกันเกรียว อ๊อด!รีบห้ามทับ

"อ้าวๆ พอๆ ยังไปไม่ถึงไหนเลยลงไม้ลงมือกันแล้ว..จะรอดมั๊ยเนี่ยไอ้ปอม" จุ้นค้อนให้ปอม
ควับนึง

"มา..ทีนี้มาถึงคำถามก่อนจบในฐานะที่เป็นเพื่อนกันมาก่อนเนี่ยนะไอ้คำว่า "เพื่อน" กับคำ
ว่า "ยิ่งกว่าเพื่อน" เนี่ยมันแตกต่างกันยังไง..อ่ะให้เจ้าสาวตอบก่อนบ้าง" อ๊อดยื่นไมค์ส่งให้

"เพื่อนเหรอคะ คือ คนที่รู้จัก คนที่คุยได้อย่างสบายใจ คนที่อยู่เคียงข้างเรา เอาไว้แก้เหงา
และก็ใกล้ชิดกับเรามากที่สุด ความจริงใจที่ไม่มีวันสูญสลาย ไม่ว่าจะทุกข์หรือว่าสุขก็จะ
คอยอยู่เคียงข้างเราเสมอนั่นแหละค่ะคือคำว่า เพื่อน ส่วนยิ่งกว่าเพื่อนนี่คือ คนที่รู้ใจค่ะ คนที่
ไว้ใจและเข้าใจเราที่สุด เป็นเหมือนกิ๊ก เอาไว้ช่วยเราแก้ตัวบางเรื่อง และก็เป็นคนที่ใกล้ชิดกับ
เรา มากกว่า มากที่สุด คือความห่วงใยที่ไม่มีวันเสื่อมคลาย คนที่จะอยู่ในใจเราเสมอ การที่เรา
เชื่อใจและไว้ใจใครซักคนโดยที่เริ่มจากคำว่าเพื่อน แล้วก็ค่อยๆพัฒนาเลื่อนมาอันนี้ก็ถือว่า
เป็นยิ่งกว่าเพื่อน เหมือนกัน ที่สุดของเพื่อนค่ะ สำหรับจุ้นแล้วถ้าจะให้สรุปคำว่า ยิ่งกว่าเพื่อน
มันก็คือ คู่ชีวิต นั่นเอง" ปิ๊ด ปิ้ว วี้ด วิ้ว ตบมือกันเกรียวกราว..อ๊อดหัวเราะ ปอมยืนอมยิ้มตบมือ
ให้ด้วย

"ยาวมั๊ก!.ขอบอกสงสัยวันนี้คงอัดอั๊น..ไม่ได้พูดทั้งวันคงจะเก็บกด เฮอะ ๆ..มาไอ้ปอม! ตาแก
มั่ง!อย่าให้เสียชื่อเด็กวิวะนะโว๊ย..มนุษย์เค้าล่ายไปซะยาวแล้ว เร๊ว!" เร่งยิก ยิก ปอมหัวเราะ
หึ หึ

"เหมือนจุ้น!" กร๊าากกกก ปี๊ด ปิ้ว วี๊ด วิ๊ว หัวเราะกันระเนระนาด ลอกกันเห็นๆ อ๊อดหัวเราะ

"จะมาเหมือนมันได้ไง..คนละความคิดกัน..เร้ว!" ปอมค้อนประหลับประเหลือก ให้จุ้น

"ก็มันเอาไปซะหมด..แล้วฉันจะไปเอามาจากไหนอ่ะ!" จุ้นหัวเราะเห็นลักยิ้มบุ่ม อ๊อดหัวเราะ
เอิ๊ก อ๊ากซ์ ชอบใจใหญ่

"เออ!น่า เอาซักหน่อย เร็ว!" แล้วปอมก็กระแอมกระไอ ค่อยๆหันหน้ามาหาจุ้น

"คำว่า เพื่อน สำหรับผมแล้วมันก็คือ จุ้น ส่วนไอ้คำว่า ยิ่งกว่าเพื่อน สำหรับผมมันก็คือ จุ้น อีก
เช่นกัน" เงียบกันอยู่แป๊บนึง จุ้นยิ้มมีน้ำออกมาคลอที่นัยย์ตารีบกระพริบให้มันกลับเข้าไป แล้ว
เสียง ปี๊ด วี๊ด วีด วิ้ว เป่าปากก็ดังระงม โจ้ ตั๊ม นนท์ตะโกนโหวกเหวก

"ลูกพี่ผมคร๊าบบบ ลูกพี่ผมมมม" หัวเราะกันเป็นที่ครึกครื้น..เป็นอันว่าจบกระบวนการบนเวที
เจ้าบ่าวเจ้าสาวลงมาขอบคุณแขก นั่งถ่ายรูปทุก ทุกกลุ่มระหว่างทางปอมก็โดนคะยั้นคะยอให้
กินน้ำกระชับมิตรตลอด แต่ปอมขอตัวบอกว่าเป็นโรคกระเพาะกินไม่ค่อยได้ช่วงนี้(เฮอะๆ)
แล้วก็ได้เวลาเข้าห้องหอ เพื่อนๆเป่าปากไล่ตามหลังส่งเสียงแซวระงมไปหมด

เข้ามาในห้องก็เห็นพ่อแม่ของทั้งคู่ นั่งกันอยู่ก่อนแล้วมีให้ศีลให้พรกันตามระเบียบ และแม่จุ้น
ก็ค่อยๆจูงปอมกับจุ้นขึ้นไปบนเตียง ทั้งสองขึ้นไปนั่งพับเพียบพนมมือรับศีลรับพรจากพ่อแม่
อีกครั้ง..แล้วทั้งหมดก็พากันเดินออกไปทิ้งบ่าวสาวให้อยู่กันตามลำพังกับความเงียบ ถ้าเข็ม
ซักเล่มตกก็คงจะได้ยิน เงียบมาก..จุ้นใจเต้นตึ๊ก ตั๊ก ค่อยๆเอาพวงมาลัยออกจากคอวางไว้ที่
หัวเตียง..ปอมเห็นก็อมยิ้มถอดออกบ้างส่งให้จุ้น

"ฝากด้วยจุ้น!" จุ้นเงยหน้าขึ้นมองยื่นมือมารับ หน้ามีสีระเรื่อรีบหันไปวางไว้หัวเตียง แล้วเสียง
ปอมก็ดังออกมา

"จุ้นนน! ปอมง่วงอ่ะ" จุ้นหน้าแด๊ง! รีบขมวดคิ้วกลบเกลื่อน ปากก็รีบเอื้อนเอ่ยออกมา

"ง่วงก็นอนไปสิ..ฉันจะไปอาบน้ำ" ว่าแล้วก็จะลุก ปอมจับมือจุ้นรั้งไว้ก่อน แล้วก็ล้มตัวลงนอน
พาดหัวไปบนตักจุ้น คนจะลุกก็ลุกไม่ได้ตาเหลือกก้มลงมามองปอม

"ไอ้ปอม! ไอ้บ้านี่! หมอนมีนอนทำไมไม่นอน ทำไมต้องมานอนตรงนี้" ล้งเล้งใหญ่ มือก็ตีปอม
เพี๊ยๆ ปอมยิ้มรีบจับมือจุ้นไว้ดึงมาหอมฟอดๆ เงยหน้าขึ้นมองจุ้น

"ก็ปอมอยากนอนตักจุ้นนี่! มันหนาวอ่ะ!..นะ..ให้ปอมนอนนะ..นอนแป๊บเดียวเอง" อ้อนนน จุ้น
ค้อนให้ควับ!หมั่นไส้แต่ก็ไม่ได้ขยับ ปล่อยให้ปอมนอนหนุนตักอยู่อย่างงั้น ปอมอมยิ้มตาหยี
ส่งให้..แล้วก็อยู่ในความเงียบกันซักพัก จุ้นเริ่มเมื่อย ขาเรื่มชา ก้มลงมองคนนอนหนุนตัก
ปรากฏว่าหลับไปแล้ว จุ้นหัวเราะ ไอ้บ้านี่! หลับไปซะแล้วเพลียล่ะซิแก..หลับง่ายหลับดาย
เหลือเกิน..เอามือเสยผมปอมที่ปรกหน้าอยู่ออก มือก็ค่อยๆลูบใบหน้าปอมไปเรื่อย จุ้นยิ้ม
ค่อยๆ ช้อนหัวปอมขึ้นเลื่อนให้มานอนบนฟูก ตัวเองก็ขยับออกลุกขึ้นยืนหยิบหมอนมาสอด
รองไว้ใต้หัวปอม ยืนมองซักครู่ เหมือนเด็กเลย ไอ้ปอม!..ก้มลงไปจุ๊บ!ที่หน้าผากปอมหนึ่งที
แล้วก็เดินไปเข้าห้องน้ำคนนอนหลับนอนยิ้มพริ้มม!..ซักพักจุ้นก็ออกมาจากห้องน้ำ..สายตายัง
จับจ้องคนบนเตียงอยู่ค่อยๆ คลานขึ้นไปอยู่บนเตียง..ชะโงกหน้าไปดูเห็นยังหลับอยู่นอนขดตัว
นิ่ง ก็เลยเอาผ้าห่มมาคลุมตัวให้ตัวเองก็นอนอีกฝั่งนึง...แล้วก็หลับผล๊อย!ไปด้วยความเพลีย

จุ้นมารู้สึกตัวอีกทีเหมือนมีไฟมาแยงอยู่ที่ใบหน้าค่อยๆลืมตาขึ้นมา...เห็นโคมไฟหัวเตียงเปิด
อยู่ กระพริบตา ปริบ!ปริบ! แล้วก็ต้องตกใจ!ปอมนอนยิ้มแฉ่งเห็นฟันขาวจั๊ว!อยู่ใกล้ๆ ใบหน้า
แทบจะติดกัน แขนข้างซ้ายของจุ้น พาดไว้บนตัวปอมคงจะเป็นด้วยอากาศด้วยแหละทำให้จุ้น
กระเถิบหาความอบอุ่นโดยไม่รู้ตัว แล้วคนนอนยิ้มแฉ่งก็ส่งเสียงออกมาเบาๆ

"ชอบกอดเหรอจุ้น!..เหมือนกันเลยปอมก็ชอบ..กอดกันน้า..กอดกัน!..กอดกัน!" กระชับตัวจุ้น
มาซะชิด หน้ายิ่งแนบสนิทเข้าไปอีก จุ้นเริ่มสับสน ปนเปไปด้วยความเขิลล์อาย จ้องตาปอมนิ่ง
กระซิบออกมาเบาๆ

"ปอม!" ปอมยิ้ม บรรจงจูบไปที่หน้าผากจุ้นเบาๆ

"ไม่เป็นไรจุ้น!..ปอมรู้ปอมเข้าใจ!..ไม่เป็นไรน้าคนดีของปอมนอนซะจุ้น!..พรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาจะได้
จ๋วยๆ หน้าตาจะได้จดใจ๋...เดี๋ยวปอมกล่อมให้น้า...เอาเพลงอะไรดี..เอาแล๊พ!มั๊ยแล๊พ!" จุ้น
หัวเราะคิก คัก ส่ายหน้ายิก ยิก ปอมเลิกคิ้ว

"ไม่ชอบเหรอ..งั้นเอานี่เลย..เพื่อชีวิต!..ต้องชอบแน่!แน่!" จุ้นยังหัวเราะอยู่ มือก็ทุบไปที่อก
ปอมเบาๆ ส่ายหัวหงึก หงัก

"ไม่ชอบอีกเหรอ..งั้นต้องนี่เลยโดนแน่ แน่..พื้นบ้าน พื้นบ้าน..ลิเกจุ้น!" จุ้นหัวเราะตาหยี..เสียง
ก็ส่งออกมา

"ไอ้บ้าปอม!" ปอมยิ้มจ้องตาจุ้นอยู่อย่างงั้น ค่อยๆส่งเสียงออกมาเบาๆ

"ฉันรักแกจุ้น! รักมากด้วย" จุ้นจ้องตาปอมตอบ หน้าเริ่มมีสี

"ฉันก็รักแกปอม!..รักมากด้วยเช่นกัน" พูดเสร็จก็ชะโงกหน้าไปจุ๊บ!ที่แก้มปอมเบาๆ หน้าจุ้น
แด๊ง! ปอมยิ้มกระชับตัวจุ้นเข้ามาอีกตัวแทบจะเกยกัน กอดกันกลมดิ๊ก

"ขอบใจมากจุ้นที่ไว้ใจฉัน..นอนซะนะคนดีเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว" จุ้นพยักหน้า ปอมเอื้อมมือไป
ดับไฟหัวเตียง แล้วห้องหอก็เข้าสู่ความสงบอีกครั้งนึงท่ามกลางอากาศหนาวเย็นของวันปี
ใหม่...........


##################### ^O^ จบค่า ^^ ######################



กรกนก
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 มิ.ย. 2554, 19:45:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 มิ.ย. 2554, 19:45:45 น.

จำนวนการเข้าชม : 1841





<< ตอนที่ 36 : เลดี้ได   ตอนที่ 38 : รอด้วยความรัก...(เริ่มตอนพิเศษ) >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account