จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่ 38 : รอด้วยความรัก...(เริ่มตอนพิเศษ)
ณ. คืนอันเงียบสงัด ณ.ห้องที่เงียบสงบ ‘แอ๊ดดดดดด!….คลิ๊ก’ สิ้นเสียงการปิดประตู
“ปอม! เหรอ” ปอมเดินเข้ามาใกล้เตียง เห็นคนถามนอนหลับตาพริ้ม ก็อมยิ้ม
“อึมม์…ฉันเอง” เดินเลี่ยง เอากระเป๋าไปวางไว้บนโต๊ะ แล้วก็กลับมาใหม่ล้มตัวลงนอนเคียง
ข้างจุ้นเอื้อมมือดึงตัวจุ้นเข้ามาใกล้ๆ กระชับตัวจุ้นไว้ในอ้อมกอด ปากก็เอื้อนเอ่ยออกมาเบาๆ
“นอนเปิดไฟอีกแล้วเหรอคนเก่ง” เงียบ! คนเก่งไม่ตอบเหมือนยังอยู่ในภวังค์หลับลึก ปอม
หัวเราะ หึ! หึ! เอื้อมมือไปดับไฟที่หัวเตียงหันมากอดจุ้นต่อ หลับตา แล้วเสียงคนเก่งก็ค่อยๆ
ออกมา
“กี่โมงแล้ว..ปอม!” งัว เงีย งัว เงีย ถาม
“เที่ยงคืน” ซุกหน้าไปที่ซอกคอจุ้น
“กินข้าวมายัง” ปอมพยักหน้า
“กินแล้ววว” แล้วเสียงท้องร้องของปอมก็ดังออกมา เปลือกตาจุ้นดีดปึ่ง ขมวดคิ้ว
“ไอ้โกหก!..กินแล้วทำไมท้องร้อง” ปอมยิ้มอยู่ที่ซอกคอ
“มันร้อง..เจ๋ย..เจ๋ยอ่ะ!” ลื่นไปเรื่อย จุ้นทำปากจึกจักจะขยับตัว
“จาไปหนายอ่ะ!” ยิ่งกอดกระชับตัวจุ้นเข้ามาใกล้อีก
“จะไปหาอะไรให้กิน…ปล่อยยย!…ไอ้ปอม” ขยับ ขยับใหญ่ไม่หลุด ปอมกอดซะแน่นหน้าก็ยัง
อยู่ที่ซอกคอนั่นแหละ
“ไม่ต้องหรอกจุ้น…นอนเถอะ!”
“ไม่เอ๊า!..เดี๋ยวก็เข้าโรงหมอเหมือนเมื่อเดือนที่แล้วอีกหรอก..แกไม่เข็ดใช่ไหมไอ้ปอม!” จุ้น
ตวาดแว๊ด นั่นแหละ ปอมถึงเงยหน้าจากซอกคอจุ้น เอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียงหันกลับมามอง
หน้าจุ้นใหม่
“ไม่หิวหรอกจุ้น! พักผ่อนเถอะดึกแล้ว” จุ้นกัดปาก มองหน้าปอมนิ่งนัยย์ตาเริ่มสั่นระริก
“ไม่หิวก็ต้องกิน..ปอม!..แกจะให้ฉันเป็นห่วงแกไปถึงไหน..คราวที่แล้วถึงขนาดปวดท้องจน
หมดสติไม่รู้สึกตัวมันหนักนะปอม..แกไม่เป็นห่วงตัวเองเลย..ฉันกลัว!” น้ำเสียงสั่นเคลือ มี
น้ำตาคลออยู่ที่เบ้า ปอมตกใจ ยกมือลูบแก้มจุ้นไปมา ก้มลงไปจุ๊บที่หน้าผากจุ้นเบาๆ
“โอ๋..โอ๋..ขวัญเอ๊ย ขวัญมานะคนดี..ไม่เป็นไรแล้วนะคนเก่ง..ปอมไม่เป็นไรแล้ว กินก็ได้จ๊ะ!..
กินก็ได้..จุ้นจะทำอะไรให้ปอมกินเอ่ย! ปอมหิวแล้วอ่ะ!” ทำหน้าทำตาหิวจัด นั่นแหละจุ้นถึงยิ้ม
ออกมาได้
“ไข่ทอด” ปอมเลิกคิ้ว ทำปากเบะ
“ไข่ทอดอีกและ ..เอาเป็นอย่างอื่นไม่ได้เหรอ..ปอมเบื่อแล้วอ่ะ” อ้อนนน จุ้นยิ้ม
“อ่ะ!งั้นเปลี่ยนใหม่ก็ได้..เป็นไข่เจียวเอาไหม” ปอมทำหน้าเหยเก ส่ายหัวไปมา
“ไม่เอา..ไม่เอา..ปอมไม่อาวไข่เจียว..ปอมไม่ชอบ..ปอมชอบเจียวไข่..นะจุ้น!..ปอมจะเอา
เจียวไข่” ยิ้มตาหยีทำหน้าแป้นแล้น จุ้นหัวเราะยกมือหยิกแก้มปอมเบาๆ หมั่นเขี้ยว
“ไอ้ต๊อง!..ยิ้มมากตี..กาขึ้นหน้าหมดแล้ว..ไม่กลัวหมดหล่อเหรอสาวๆหนีหมดแล้วมั้ง” ปอมหลี่
ตา
“นั่นแน่จุ้น..เดี๋ยวนี้มาเหนือเมฆน้า..มีหลอกถามเรื่องจ๋าว จ๋าวด้วย..ปอมไม่โง่น้า..ปอมไม่โง่…
และที่บอกว่าสาวๆ หนีหมดเนี่ยผิดถนัดเลยจุ้น…มีแต่เค้าจะเข้าหาเพราะว่าผู้ชายที่มีตีนกาขึ้น
หน้าเนี่ยนะมันบ่งบอกถึง ความมีเสน่ห์ ดูอบอุ่น ดูจริงใจ ไร้ซึ่งความเครียด ดูแล้วน่าร๊ากกก จน
จ๋าว จ๋าวอดใจไม่ไหวต้องเข้าใกล้เลยน้า” ทำหน้าปลื้ม ภูมิใจสุดๆ จุ้นหัวเราะ เคาะหน้าผาก
ปอมไปหนึ่งที
“และไปแอบมี จ๋าว จ๋าวไว้ที่ไหนบ้างหรือเปล่า” ทีนี้ทั้งหลี่ตา หน้ายิ้มแป้นเชียว
“นั่นแน่! นั่นแน่จุ้นนน..พูดเหมือนจะหึงนะเนี่ย” จุ้นยิ้ม มีค้อนให้ด้วยหมั่นไส้ แล้วปอมก็ต่อ
“จุ้นพูดอยู่กับใคร..ระดับปอมแล้วถ้ามีไม่ต้องแอบ..โชว์กันเห็น เห็น ดูกัน จะ จะไม่มีหลบไม่มี
ซ่อนคร๊าบบบ..เพียงแต่ว่ามันไม่มีเท่านั้นเองอ่ะ!..แหม!มีจ๋าวจุ้นอยู่ตรงนี้ทั้งคน...ทั้งเปรี้ยวจี๊ด
จ๊าด ทั้งหวานจับจาย..ออกอย่างงี้ปอมจะไปไหนพ้นนน..เนอะจุ้นเนอะ!” ประจบ ประจบ ก้มลง
หอมแก้มจุ้นฟอด ฟอด จุ้นหัวเราะคิก คิก จักจี้แล้วปอมก็ส่งเสียงมาเบาๆ
“คิดถึงฉันมั๊ยจุ้น!” หน้าจุ้นยังยิ้มอยู่ พยักหน้าส่งให้
“คิดถึง!…คิดถึงมาก” ปอมยิ้มพริ้ม ก้มลงไปจุ๊บที่ริมฝีปากจุ้น แล้วเสียงปอมก็ส่งมา มือก็เกลี่ย
ริมฝีปากจุ้นอยู่อย่างงั้น [ปอมยกกองไปถ่ายโฆษณารถตัวใหม่ที่จังหวัดกาญจนบุรีหนึ่ง
อาทิตย์ : ผู้แต่ง]
“เจ็ดวัน..เหมือนเจ็ดปี..อยู่ที่นั่นเวลามันช่างเดินช้าเหลือเกิน..ขนาดทำงานไม่ค่อยได้หยุดนะ..
เวลามันเหมือนจะหยุดนิ่งซะอย่างงั้น…คิดถึงแกจับใจจุ้น” จุ้นยิ้ม ยกมือขึ้นเสยผมปอมที่มันตก
มาละหน้าผากอยู่ ค่อยๆเลื่อนมือลูบแก้มปอมไปมา หยิกแก้มปอมเบาๆ
“งานมันยุ่งมากเลยเหรอปอม หนวดเคราถึงไม่โกนอย่างเงี้ย!..ฮึมม์” ปอมหัวเราะ หึ หึ
“ทำงานแข่งกับเวลาน่ะจุ้น..ฝนตกตลอดแฉะไปหมด..แดดมีน้อยวันมากพอมันออกมาแต่ละที
แทบจะเฮกันทั้งกอง..เร่งถ่ายกันใหญ่นี่ก็ยังไม่เสร็จนะเพิ่งได้ไปแค่ เจ็ดสิบห้าเปอร์เซ็นต์เอง..
ต้องกลับไปใหม่น่ะแต่ต้องรอให้อากาศมันเอื้ออำนวยกว่านี้หน่อย…ไอ้ธุระส่วนตัวมันก็เลยไม่
ค่อยได้จัดการเอาเรื่องงานมาก่อนอ่ะ” จุ้นค้อนให้
“แกมันก็งานมาก่อนทุกทีแหละ..ไม่ค่อยจะดูแลตัวเอง” ปอมยิ้มแป้น
“ก็มีจุ้นดูแลให้ปอมไง..แค่นี้ก็หายห่วงแล้ว” จุ้นหมั่นไส้
“ฉันจะไปดูอะไรแกได้ตลอดไอ้ปอม..แกต้องหัดรักตัวเองซะบ้าง” สอนซะ ปอมยิ้มตาหยี
“ก็มีจุ้นรักอยู่แล้วไง..แค่นี้ก็ปลื้มจะแย่อยู่แล้ว” เปลี่ยนเรื่องซะอย่างงั้น จุ้นขมวดคิ้ว
“พูดกับแกแล้วฉันปวดหัว..กะล่อนเปลี่ยนเรื่องซะอย่างงั้น..ไหลไปทั่วขี้เกียจจะพูดแล้ว” ขยับ
ตัวจะลุก ปอมหัวเราะนอนกอดอยู่อย่างนั้นไม่ปล่อย จุ้นทำปากจึกจัก
“ปล่อยซักทีสิไอ้ปอม..ฉันจะได้ไปหาอะไรให้แกกิน…นอนกอดเป็นลิงอยู่ได้” ปอมยิ้ม
“หอมก่อน…หอมปอมก่อน…คิดถึ้ง..คิดถึงอ่ะ!” อ้อนน จุ้นค้อนหมั่นไส้
“เร็วดิจุ้น..ไม่งั้นไม่ปล่อยนะ” มีเร่ง มีเร่ง จุ้นหัวเราะชะโงกหน้ามาหอมแก้มขวาปอมหนึ่งที
ปอมทำปากจึกจัก ทำหน้าบึ้ง
“เจ็ดวันได้เท่านี้เองเหรอ..ยังไม่หายคิดถึงเลยอ่ะจุ้น..เอาใหม่น้า” จุ้นอมยิ้มชะโงกหน้ามาหอม
แก้มซ้ายปอมอีกหนึ่งที ปอมส่ายหัวหงึก หงัก
“ไม่รู้สึกเลยอ่ะจุ้น..เอาอีกน้า” อ้อน จุ้นเริ่มขมวดคิ้ว ขืนตัวใหญ่
“ไม่เอาแล้วไอ้ปอม!..ปล่อยย!..มันดึกและนะเนี่ยเดี๋ยวก็ไม่ต้องกินกันพอดี…ปล่อยสิไอ้ปอม
…ไอ้บ้านี่” ตีบ่าปอมแปะ แปะ ปอมหัวเราะ
“โอ๋…โอ๋..ปล่อยแล้วจ๊ะ…ปล่อยแล้ว”ค่อยๆ คลายอ้อมกอด นั่นแหละจุ้นถึงลุกขึ้นมาได้ ค้อน
ให้ปอมหนึ่งทีมีเขกหัวปอมด้วย ปอมนอนยิ้มพริ้ม จุ้นลงจากเตียงเดินไปเปิดไฟและก็เข้าครัว
ซักแป็บปอมก็ลุกจากเตียงบ้างเดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้และก็เข้าห้องน้ำไป
[เป็นเวลาเจ็ดเดือนแล้วหลังจากแต่งงานที่จุ้นย้ายเข้ามาอยู่อพาร์ทเม้นท์ปอม ระหว่างรอบ้าน
ใหม่เสร็จ ตอนนี้ทั้งสองซื้อบ้านเรียบร้อยแล้ว อยู่ระหว่างตกแต่ง ไม่ใกล้ไม่ไกลจากบ้านไทด์
รั้วติดกันเลย (เฮอะๆ) เนื่องจากบ้านข้างๆบอกขายพอดี(หุ หุ บังเอิญจริง จริ๊ง) : ผู้แต่ง]
ปอมเดินออกจากห้องน้ำกลิ่นสบู่ฟุ้งหน้าตาลายพร้อยไปด้วยแป้งเดินยิ้มแป้นเข้ามาหาจุ้น ที่นั่ง
ตาสลึมสลือจะหลับมิหลับแหล่ท้าวคางรออยู่ที่โต๊ะซึ่งมีข้าวหนึ่งจาน พร้อมจานไข่เจียววางอยู่
ข้างๆ ถ้วยพริกน้ำปลาวางอยู่ใกล้ๆ พอเดินมาถึงเท่านั้นแหละปากก็เริ่มพล่าม ลากเก้าอี้มานั่ง
“หอมจังเลย..หอมจัง หอมจัง..ทำได้ไงเนี่ย!..ดูข้าวสิเรียงตัวเป็นเม็ด เม็ด..ไข่ก็ฟูฟ่องกรอบ
กำลังได้ที่เลย..สีน้ำตาลเข้มม๊ากมากสวยจังเลยอ่ะ…อุ้ย!มีแถมพริกน้ำปลาให้ด้วย..ดูพริกสิหั่น
กำลังพอคำเลยใหญ่ดี..มีเม็ดมะนาวอยู่ในถ้วยด้วยอ่ะ! กี่เม็ดเนี่ย…สามเม็ดแหนะเอาไว้เป็นกับ
แกล้ม…กิ๊บ กิ้ว กิ๊บ กิ้ว...ปอมชอบ ปอมชอบ..จุ้นทำได้ไงเนี่ย..จุ้นเก่งจาง” จุ้นหัวเราะ เขกหัว
ปอมไปหนึ่งที
“จะกินหรือปล่าวไอ้ปอม..ถ้าไม่กินฉันจะได้เก็บ พูดมาก” ปอมตาเหลือก รีบเอามือคลุมไว้กลัว
เก็บ
“กิน!…ไม่กินได้เหรอฝีมือแม่ครัวสุดที่ Love หาที่ไหนได้แบบเนี้ย…ไม่กินก็โง่แล้วเนอะจุ้น
เนอะ” ประจบ ประจบ จุ้นค้อนควับ ปอมยักคิ้วส่งให้แล้วก็ตักข้าวเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ จุ้นลุกขึ้น
ไปหยิบน้ำในตู้เย็นมาเทใส่แก้วส่งให้ปอม แล้วก็นั่งลงใหม่เอามือท้าวคางนั่งมองปอมกินต่อ
ปอมเงยหน้าขึ้นมองแก้มตุ่ยไปข้าง ปากก็เอื้อนเอ่ยออกมา
“ไปนอนก่อนก็ได้จุ้น…ไม่ต้องรอเดี๋ยวฉันเก็บเอง” จุ้นอมยิ้ม
“ไม่เป็นไรรอได้..แกนี่กินข้าวน่าอร่อยเนอะ” ปอมยักคิ้วให้อีก
“กินด้วยกันมั๊ยจุ้น…หิวหรือเปล่า” จุ้นส่ายหน้า
“หึ!ไม่หิวแกกินเถอะ..ทำงานลำบากมากไหมปอมที่โน่นน่ะ” ปอมเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้
“ลำบากม๊ากก..ถ้ามันทำงานแค่กับคน วัตถุ สิ่งของเท่านั้น…มันก็ไม่ลำบากเท่าไหร่หรอกจุ้น...
แต่นี่มันต้องทำงานกับอากาศด้วย..เดาไม่ถูก..กะไม่ได้..ไม่รู้ว่ามันจะเปลี่ยนแปลงตอนไหน
บางทีแดดแจ๋อยู่ดี ดี..ไม่ถึงห้านาที ลมมาเลย ครึ้มเชียว แล้วดันไปถ่ายกันในป่าด้วย..ไอ้จุ้น
เอ้ย! ทากเพียบ กระดืบ กระดืบ ยั้วเยี้ยไปหมด” จุ้นเบ้หน้า เสียว ปอมหัวเราะ ปากก็เคี้ยวตุ้ย ๆ
“หน้าฝนอ่ะจุ้น…ทากมันเลยเยอะ”
“ก็เปลี่ยนที่ถ่ายใหม่สิปอม ทำไมต้องลำบากไปถ่ายกันถึงในป่า ในดง” จุ้นข้องใจ
“ที่มันสวย ทำเลมันดี..มันเหมาะ..ฉันไปเห็นครั้งแรก ยังอึ้ง Unseen จริงๆ ฉันล่ะทึ่งพี่เคน...แก
ช่างหาสถานที่ได้เก่งเหลือเกิน…คือไอ้สถานที่นี้มันคงยังไม่มีนักท่องเที่ยวไปถึงน่ะ…เหมือน
เด็กน้อยอายุซักสองสามขวบอย่างนั้นแหละ มันยังใสยังบริสุทธิ์อยู่เลย ต้นไม้ใบไม้เขียว
ครึ้ม ธารน้ำใสแจ๋ว..หินแต่ละก้อนก็สวยซะไม่มีอ่ะ..การเรียงตัวของโขดหินเหมือนกับไม่ใช่
ธรรมชาติสร้างขึ้น มันเหมือนกับน้ำมือมนุษย์ไปจัดเรียงไว้ สวยมากจุ้น…กล้วยไม้ป่าตรึม
หลากสีมาก เกาะเป็นกาฝากตามต้นไม้ใหญ่ ฉันถ่ายมาให้แกดูด้วย บนพื้นดอกไม้ป่าก็เต็มไป
หมดเหมือนกัน มันสดใสน่ะ ยิ่งถ้าหลังฝนตกไปแล้วและแดดเริ่มออกนะจุ้น สุดจะบรรยายเรา
เก็บได้หลาย Shot เหมือนกัน มันลำบากก็จริงแต่ภาพที่ออกมามันคุ้ม..ก็เลยไม่เปลี่ยนสถาน
ที่” ตักข้าวเข้าปากต่อ เคี้ยวตุ้ยๆ
“แล้วสถานที่แบบนั้น รถมันจะวิ่งได้เหรอปอม…มันไม่ลำบากเหรอ” ยังสงสัยอยู่ ปอมยิ้มปากก็
ยังเคี้ยวแหงบ แหงบ
“แทบลากเลือดเหมือนกัน…เอา 4WD ที่จะโฆษณาของลูกค้าเข้าไปด้วยสองคันเอาไปสำรอง
น่ะ…ปรากฏว่าคันนึงพอเอาไปวิ่งในลำธารเท่านั้นแหละ..มีดับด้วยวุ้ย…ทั้งทั้งที่ธารน้ำไม่ค่อย
ลึกเลยนะตื้นๆประมาณแค่สะโพกแกนั่นแหละ…หัวเราะกันเกรียวกราวไปหมด…ไอ้เราจะใช้จุด
นี้เป็นจุดขายซักหน่อย…มันดับไปดื้อๆซะอย่างงั้น…ก็เลยต้องเปลี่ยนเอาอีกคันมาแทน…แต่ก็
ต้องมาลากไอ้คันเดิมออกไปก่อน…กว่าจะเอาออกมาได้นะไอ้จุ้น..หอบแฮ๊ก!..ลิ้นห้อยกันเป็น
แถว…พอเอาขึ้นมาได้ฟ้าก็ดันเสือ..ไม่เป็นใจอีกครึ้มมาเชียวเก็บของกันแทบไม่ทัน แล้วฝนก็
ตกทั้งวัน…มาเริ่มถ่ายใหม่วันรุ่งขึ้น พอเอาไอ้คันใหม่ลงไป มันดับเหมือนกันจุ้น..แต่อันนี้ดี
หน่อยพอสตร๊าทใหม่แล้วมันติด มันก็เลยถ่ายต่อได้หน้าบานกันเป็นแถบๆ งานไม่หยุด” จุ้น
ขมวดคิ้ว
“แกจุดธูปไหว้เจ้าป่าเจ้าเขาบ้างหรือเปล่าไอ้ปอม..ก่อนถ่ายน่ะ” ปอมพยักหน้าอมยิ้ม ปากก็ยัง
ตุ้ยอยู่
“จุด..ไอ้อ๊อดมันจุด..ไหว้ทั้งเจ้า ไหว้ทั้งรถนั่นแหละลำบากมากจุ้น…มี Shot ที่รถต้องไต่ขึ้น
เนินด้วยเหมือนกันกว่าจะปีนขึ้นได้…หึ หึ ติดหล่มแทบแย่…ฝนมันตกน่ะดินมันก็เลยแฉะ ความ
ที่ไอ้สถานที่นี้คนมันยังเข้าไม่ถึงไงมันก็เลยทำให้ดินนิ่ม…ยังไม่มีการกดทับหน้าดิน…พอเวลา
รถวิ่งขึ้นไปมันก็ยวบแล้วก็ติด…ต้องลากกันอีก..อุ้ย!ทุลักทุเล…เรียกว่ามือไม้เป็นระวิงกันหมด
ทุกคนช่วยกันลาก ช่วยกันเข็น…ไม่รู้ว่าไอ้ตัวสินค้าไม่ดีหรือว่าภูมิอากาศไม่ดีก็ไม่รู้ สุดจะ
บรรยาย” ส่ายหัว แล้วก็ส่งข้าวเข้าปากต่อ จุ้นอ้าปากหาว วอด วอด ฟุบไปบนโต๊ะตาจะปิดอยู่
แล้ว แต่ก็ยังส่งเสียงถามออกไป
“ไอ้แนงล่ะ!..เป็นไงบ้างบ่นบ้างไหม..มันไม่ชอบที่แฉะๆ ไม่ใช่เหรอ” ปอมหัวเราะ ก้มหน้าก้ม
ตากินใหญ่ ปากก็พูดไป
“บ่น!..บ่นทุกวันแหละ วันละสามเวลาหลังอาหาร..จนไอ้อ๊อดจะจับหมกป่าซะหลายรอบ..บ่นจน
กลายเป็นเรื่องตลกไปเลย ถ้าวันไหนไม่ได้ยินเสียงไอ้แนงวันนั้นมันจะเฉาไม่มีชีวิตชีวาซะงั้น
และก็จะกัดกันตลอดเลยนะกับไอ้อ๊อด..ไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรกันไอ้คู่นี้ ไม่เหมือนฉันกับแกเลย
เน้อ จุ้น เน้อ” อ้อนน เงยหน้าขึ้นมองจุ้นแล้วก็ต้องตาเหลือกจุ้นหลับไปซะแล้ว นอนเอาหน้า
เกยอยู่บนมือเหมือนเด็กน้อย…
ปอมอมยิ้มพริ้ม ค่อยๆกวาดข้าวในจานเข้าปากคำสุดท้าย นั่งมองจุ้นไปด้วยปากก็เคี้ยว แหงบ
แหงบ กลืนลงคอเอื๊อก..ยกน้ำขึ้นดื่ม แล้วก็ค่อยๆ เขยิบเก้าอี้อย่างเบาพยายามทำให้เงียบที่
สุด เก็บจานบนโต๊ะไปไว้ในซิงค์ และก็ยืนล้างจนเสร็จ เดินกลับมาที่โต๊ะหยิบทิชชู่มาเช็ดมือ
ระหว่างเช็ดก็มองจุ้นไปด้วยซักแป๊บก็ยิ้มแปล้ เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
เดินไปที่ชั้นวางกล้อง หยิบกล้อง Polaroidออกมา เดินไปล้วงปากกาพร้อมสมุดบันทึกปกหนัง
สีน้ำตาลในเป้..แล้วก็เดินกลับมาที่โต๊ะกินข้าว ลากเก้าอี้ออกมานั่ง วางสมุดไว้บนโต๊ะ สายตา
ก็มองจุ้นอยู่อย่างงั้น…ค่อยๆยกกล้องถ่ายไปที่ใบหน้าจุ้นที่กำลังหลับอยู่…
ถ่ายเสร็จก็ดึงฟิล์มกระดาษ Polaroid ออกมาดัง “ครืด” วางกล้องไว้บนโต๊ะ เอาฝ่ามือซ้าย
ขวาประกบฟิล์มไว้..ให้ความร้อนมันจางลงนิดหน่อย แล้วก็ค่อยๆเปิดสมุดไปหน้าล่าสุด ลอก
กระกระดาษที่ติดฟิล์มออก เอาฟิล์มคว่ำลงไปบนหน้ากระดาษที่เปิดค้างไว้…ใช้นิ้วรีดฟิล์มให้
ติดไปกับตัวหน้ากระดาษซักแป๊บก็ค่อย ๆ ลอกฟิล์มออก เผยใบหน้าจุ้นที่นอนหลับอยู่บน
โต๊ะ ปอมยิ้มแป้น เอามือพัดไปที่ภาพให้มันแห้งสนิท จรดปากกาไปบนหน้ากระดาษเหนือ
ภาพ
วันที่ 28 กรกฎาคม…เวลา ตีหนึ่งยี่สิบ แล้วก็ลงมาเขียนมุมขวาใต้ภาพว่า ง่วง! แต่ก็ทนรอ ฉัน
รักแกจุ้น (น้องกระปุก) เขียนเสร็จก็ยิ้มพริ้ม เอามือลูบภาพไปมาค่อยๆ ปิดสมุด ลุกขึ้นเอา
กล้องกับสมุดไปเก็บ แล้วก็เดินเข้าห้องน้ำ ซักแป๊บก็เดินออกมา…เดินตรงมาที่โต๊ะ ค่อยๆก้ม
ลงช้อนตัวจุ้นขึ้นมา เท่านั้นแหละบ่นงุ้ง งิ้ง งุ้ง งิ้งเลย…
“ป๊าดดดดด…ไอ้จุ้น!..ทำไมมันหนักงี้วะ อุ้มหลังสุดมันไม่หนักอย่างงี้นี่หว่า กินตัวอะไรเข้าไป
วะเฮ้ย!” บ่นอุบ คนถูกอุ้มยังไม่รู้สึกตัวหลับลึก มีพลิกตัวหาปอมด้วย หน้าซบไปบนอกปอม
ปอมจุ๊..ปากใหญ่
“ไอ้จุ้น! อย่าพลิกเดี๋ยวหล่น..ไอ้นี่!” แล้วก็ถึงเตียง ค่อยๆวางจุ้นลง…ลุกขึ้นเดินไปดับไฟแล้วก็
กลับมาใหม่เอื้อมมือไปดับไฟที่หัวเตียง ล้มตัวลงนอนเคียงข้างจุ้น ดึงตัวจุ้นเข้ามากอดจุ้นกอด
ตอบด้วยความเคยชินแต่ตาปิดสนิท…ปอมอมยิ้มจุ๊บหน้าผากจุ้นไปหนึ่งที แล้วเปลือกตาก็
ค่อยๆ ปิด เข้าสู่นิทรารมณ์ตามจุ้นไปอีกคนนึง...
“ปอม! เหรอ” ปอมเดินเข้ามาใกล้เตียง เห็นคนถามนอนหลับตาพริ้ม ก็อมยิ้ม
“อึมม์…ฉันเอง” เดินเลี่ยง เอากระเป๋าไปวางไว้บนโต๊ะ แล้วก็กลับมาใหม่ล้มตัวลงนอนเคียง
ข้างจุ้นเอื้อมมือดึงตัวจุ้นเข้ามาใกล้ๆ กระชับตัวจุ้นไว้ในอ้อมกอด ปากก็เอื้อนเอ่ยออกมาเบาๆ
“นอนเปิดไฟอีกแล้วเหรอคนเก่ง” เงียบ! คนเก่งไม่ตอบเหมือนยังอยู่ในภวังค์หลับลึก ปอม
หัวเราะ หึ! หึ! เอื้อมมือไปดับไฟที่หัวเตียงหันมากอดจุ้นต่อ หลับตา แล้วเสียงคนเก่งก็ค่อยๆ
ออกมา
“กี่โมงแล้ว..ปอม!” งัว เงีย งัว เงีย ถาม
“เที่ยงคืน” ซุกหน้าไปที่ซอกคอจุ้น
“กินข้าวมายัง” ปอมพยักหน้า
“กินแล้ววว” แล้วเสียงท้องร้องของปอมก็ดังออกมา เปลือกตาจุ้นดีดปึ่ง ขมวดคิ้ว
“ไอ้โกหก!..กินแล้วทำไมท้องร้อง” ปอมยิ้มอยู่ที่ซอกคอ
“มันร้อง..เจ๋ย..เจ๋ยอ่ะ!” ลื่นไปเรื่อย จุ้นทำปากจึกจักจะขยับตัว
“จาไปหนายอ่ะ!” ยิ่งกอดกระชับตัวจุ้นเข้ามาใกล้อีก
“จะไปหาอะไรให้กิน…ปล่อยยย!…ไอ้ปอม” ขยับ ขยับใหญ่ไม่หลุด ปอมกอดซะแน่นหน้าก็ยัง
อยู่ที่ซอกคอนั่นแหละ
“ไม่ต้องหรอกจุ้น…นอนเถอะ!”
“ไม่เอ๊า!..เดี๋ยวก็เข้าโรงหมอเหมือนเมื่อเดือนที่แล้วอีกหรอก..แกไม่เข็ดใช่ไหมไอ้ปอม!” จุ้น
ตวาดแว๊ด นั่นแหละ ปอมถึงเงยหน้าจากซอกคอจุ้น เอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียงหันกลับมามอง
หน้าจุ้นใหม่
“ไม่หิวหรอกจุ้น! พักผ่อนเถอะดึกแล้ว” จุ้นกัดปาก มองหน้าปอมนิ่งนัยย์ตาเริ่มสั่นระริก
“ไม่หิวก็ต้องกิน..ปอม!..แกจะให้ฉันเป็นห่วงแกไปถึงไหน..คราวที่แล้วถึงขนาดปวดท้องจน
หมดสติไม่รู้สึกตัวมันหนักนะปอม..แกไม่เป็นห่วงตัวเองเลย..ฉันกลัว!” น้ำเสียงสั่นเคลือ มี
น้ำตาคลออยู่ที่เบ้า ปอมตกใจ ยกมือลูบแก้มจุ้นไปมา ก้มลงไปจุ๊บที่หน้าผากจุ้นเบาๆ
“โอ๋..โอ๋..ขวัญเอ๊ย ขวัญมานะคนดี..ไม่เป็นไรแล้วนะคนเก่ง..ปอมไม่เป็นไรแล้ว กินก็ได้จ๊ะ!..
กินก็ได้..จุ้นจะทำอะไรให้ปอมกินเอ่ย! ปอมหิวแล้วอ่ะ!” ทำหน้าทำตาหิวจัด นั่นแหละจุ้นถึงยิ้ม
ออกมาได้
“ไข่ทอด” ปอมเลิกคิ้ว ทำปากเบะ
“ไข่ทอดอีกและ ..เอาเป็นอย่างอื่นไม่ได้เหรอ..ปอมเบื่อแล้วอ่ะ” อ้อนนน จุ้นยิ้ม
“อ่ะ!งั้นเปลี่ยนใหม่ก็ได้..เป็นไข่เจียวเอาไหม” ปอมทำหน้าเหยเก ส่ายหัวไปมา
“ไม่เอา..ไม่เอา..ปอมไม่อาวไข่เจียว..ปอมไม่ชอบ..ปอมชอบเจียวไข่..นะจุ้น!..ปอมจะเอา
เจียวไข่” ยิ้มตาหยีทำหน้าแป้นแล้น จุ้นหัวเราะยกมือหยิกแก้มปอมเบาๆ หมั่นเขี้ยว
“ไอ้ต๊อง!..ยิ้มมากตี..กาขึ้นหน้าหมดแล้ว..ไม่กลัวหมดหล่อเหรอสาวๆหนีหมดแล้วมั้ง” ปอมหลี่
ตา
“นั่นแน่จุ้น..เดี๋ยวนี้มาเหนือเมฆน้า..มีหลอกถามเรื่องจ๋าว จ๋าวด้วย..ปอมไม่โง่น้า..ปอมไม่โง่…
และที่บอกว่าสาวๆ หนีหมดเนี่ยผิดถนัดเลยจุ้น…มีแต่เค้าจะเข้าหาเพราะว่าผู้ชายที่มีตีนกาขึ้น
หน้าเนี่ยนะมันบ่งบอกถึง ความมีเสน่ห์ ดูอบอุ่น ดูจริงใจ ไร้ซึ่งความเครียด ดูแล้วน่าร๊ากกก จน
จ๋าว จ๋าวอดใจไม่ไหวต้องเข้าใกล้เลยน้า” ทำหน้าปลื้ม ภูมิใจสุดๆ จุ้นหัวเราะ เคาะหน้าผาก
ปอมไปหนึ่งที
“และไปแอบมี จ๋าว จ๋าวไว้ที่ไหนบ้างหรือเปล่า” ทีนี้ทั้งหลี่ตา หน้ายิ้มแป้นเชียว
“นั่นแน่! นั่นแน่จุ้นนน..พูดเหมือนจะหึงนะเนี่ย” จุ้นยิ้ม มีค้อนให้ด้วยหมั่นไส้ แล้วปอมก็ต่อ
“จุ้นพูดอยู่กับใคร..ระดับปอมแล้วถ้ามีไม่ต้องแอบ..โชว์กันเห็น เห็น ดูกัน จะ จะไม่มีหลบไม่มี
ซ่อนคร๊าบบบ..เพียงแต่ว่ามันไม่มีเท่านั้นเองอ่ะ!..แหม!มีจ๋าวจุ้นอยู่ตรงนี้ทั้งคน...ทั้งเปรี้ยวจี๊ด
จ๊าด ทั้งหวานจับจาย..ออกอย่างงี้ปอมจะไปไหนพ้นนน..เนอะจุ้นเนอะ!” ประจบ ประจบ ก้มลง
หอมแก้มจุ้นฟอด ฟอด จุ้นหัวเราะคิก คิก จักจี้แล้วปอมก็ส่งเสียงมาเบาๆ
“คิดถึงฉันมั๊ยจุ้น!” หน้าจุ้นยังยิ้มอยู่ พยักหน้าส่งให้
“คิดถึง!…คิดถึงมาก” ปอมยิ้มพริ้ม ก้มลงไปจุ๊บที่ริมฝีปากจุ้น แล้วเสียงปอมก็ส่งมา มือก็เกลี่ย
ริมฝีปากจุ้นอยู่อย่างงั้น [ปอมยกกองไปถ่ายโฆษณารถตัวใหม่ที่จังหวัดกาญจนบุรีหนึ่ง
อาทิตย์ : ผู้แต่ง]
“เจ็ดวัน..เหมือนเจ็ดปี..อยู่ที่นั่นเวลามันช่างเดินช้าเหลือเกิน..ขนาดทำงานไม่ค่อยได้หยุดนะ..
เวลามันเหมือนจะหยุดนิ่งซะอย่างงั้น…คิดถึงแกจับใจจุ้น” จุ้นยิ้ม ยกมือขึ้นเสยผมปอมที่มันตก
มาละหน้าผากอยู่ ค่อยๆเลื่อนมือลูบแก้มปอมไปมา หยิกแก้มปอมเบาๆ
“งานมันยุ่งมากเลยเหรอปอม หนวดเคราถึงไม่โกนอย่างเงี้ย!..ฮึมม์” ปอมหัวเราะ หึ หึ
“ทำงานแข่งกับเวลาน่ะจุ้น..ฝนตกตลอดแฉะไปหมด..แดดมีน้อยวันมากพอมันออกมาแต่ละที
แทบจะเฮกันทั้งกอง..เร่งถ่ายกันใหญ่นี่ก็ยังไม่เสร็จนะเพิ่งได้ไปแค่ เจ็ดสิบห้าเปอร์เซ็นต์เอง..
ต้องกลับไปใหม่น่ะแต่ต้องรอให้อากาศมันเอื้ออำนวยกว่านี้หน่อย…ไอ้ธุระส่วนตัวมันก็เลยไม่
ค่อยได้จัดการเอาเรื่องงานมาก่อนอ่ะ” จุ้นค้อนให้
“แกมันก็งานมาก่อนทุกทีแหละ..ไม่ค่อยจะดูแลตัวเอง” ปอมยิ้มแป้น
“ก็มีจุ้นดูแลให้ปอมไง..แค่นี้ก็หายห่วงแล้ว” จุ้นหมั่นไส้
“ฉันจะไปดูอะไรแกได้ตลอดไอ้ปอม..แกต้องหัดรักตัวเองซะบ้าง” สอนซะ ปอมยิ้มตาหยี
“ก็มีจุ้นรักอยู่แล้วไง..แค่นี้ก็ปลื้มจะแย่อยู่แล้ว” เปลี่ยนเรื่องซะอย่างงั้น จุ้นขมวดคิ้ว
“พูดกับแกแล้วฉันปวดหัว..กะล่อนเปลี่ยนเรื่องซะอย่างงั้น..ไหลไปทั่วขี้เกียจจะพูดแล้ว” ขยับ
ตัวจะลุก ปอมหัวเราะนอนกอดอยู่อย่างนั้นไม่ปล่อย จุ้นทำปากจึกจัก
“ปล่อยซักทีสิไอ้ปอม..ฉันจะได้ไปหาอะไรให้แกกิน…นอนกอดเป็นลิงอยู่ได้” ปอมยิ้ม
“หอมก่อน…หอมปอมก่อน…คิดถึ้ง..คิดถึงอ่ะ!” อ้อนน จุ้นค้อนหมั่นไส้
“เร็วดิจุ้น..ไม่งั้นไม่ปล่อยนะ” มีเร่ง มีเร่ง จุ้นหัวเราะชะโงกหน้ามาหอมแก้มขวาปอมหนึ่งที
ปอมทำปากจึกจัก ทำหน้าบึ้ง
“เจ็ดวันได้เท่านี้เองเหรอ..ยังไม่หายคิดถึงเลยอ่ะจุ้น..เอาใหม่น้า” จุ้นอมยิ้มชะโงกหน้ามาหอม
แก้มซ้ายปอมอีกหนึ่งที ปอมส่ายหัวหงึก หงัก
“ไม่รู้สึกเลยอ่ะจุ้น..เอาอีกน้า” อ้อน จุ้นเริ่มขมวดคิ้ว ขืนตัวใหญ่
“ไม่เอาแล้วไอ้ปอม!..ปล่อยย!..มันดึกและนะเนี่ยเดี๋ยวก็ไม่ต้องกินกันพอดี…ปล่อยสิไอ้ปอม
…ไอ้บ้านี่” ตีบ่าปอมแปะ แปะ ปอมหัวเราะ
“โอ๋…โอ๋..ปล่อยแล้วจ๊ะ…ปล่อยแล้ว”ค่อยๆ คลายอ้อมกอด นั่นแหละจุ้นถึงลุกขึ้นมาได้ ค้อน
ให้ปอมหนึ่งทีมีเขกหัวปอมด้วย ปอมนอนยิ้มพริ้ม จุ้นลงจากเตียงเดินไปเปิดไฟและก็เข้าครัว
ซักแป็บปอมก็ลุกจากเตียงบ้างเดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้และก็เข้าห้องน้ำไป
[เป็นเวลาเจ็ดเดือนแล้วหลังจากแต่งงานที่จุ้นย้ายเข้ามาอยู่อพาร์ทเม้นท์ปอม ระหว่างรอบ้าน
ใหม่เสร็จ ตอนนี้ทั้งสองซื้อบ้านเรียบร้อยแล้ว อยู่ระหว่างตกแต่ง ไม่ใกล้ไม่ไกลจากบ้านไทด์
รั้วติดกันเลย (เฮอะๆ) เนื่องจากบ้านข้างๆบอกขายพอดี(หุ หุ บังเอิญจริง จริ๊ง) : ผู้แต่ง]
ปอมเดินออกจากห้องน้ำกลิ่นสบู่ฟุ้งหน้าตาลายพร้อยไปด้วยแป้งเดินยิ้มแป้นเข้ามาหาจุ้น ที่นั่ง
ตาสลึมสลือจะหลับมิหลับแหล่ท้าวคางรออยู่ที่โต๊ะซึ่งมีข้าวหนึ่งจาน พร้อมจานไข่เจียววางอยู่
ข้างๆ ถ้วยพริกน้ำปลาวางอยู่ใกล้ๆ พอเดินมาถึงเท่านั้นแหละปากก็เริ่มพล่าม ลากเก้าอี้มานั่ง
“หอมจังเลย..หอมจัง หอมจัง..ทำได้ไงเนี่ย!..ดูข้าวสิเรียงตัวเป็นเม็ด เม็ด..ไข่ก็ฟูฟ่องกรอบ
กำลังได้ที่เลย..สีน้ำตาลเข้มม๊ากมากสวยจังเลยอ่ะ…อุ้ย!มีแถมพริกน้ำปลาให้ด้วย..ดูพริกสิหั่น
กำลังพอคำเลยใหญ่ดี..มีเม็ดมะนาวอยู่ในถ้วยด้วยอ่ะ! กี่เม็ดเนี่ย…สามเม็ดแหนะเอาไว้เป็นกับ
แกล้ม…กิ๊บ กิ้ว กิ๊บ กิ้ว...ปอมชอบ ปอมชอบ..จุ้นทำได้ไงเนี่ย..จุ้นเก่งจาง” จุ้นหัวเราะ เขกหัว
ปอมไปหนึ่งที
“จะกินหรือปล่าวไอ้ปอม..ถ้าไม่กินฉันจะได้เก็บ พูดมาก” ปอมตาเหลือก รีบเอามือคลุมไว้กลัว
เก็บ
“กิน!…ไม่กินได้เหรอฝีมือแม่ครัวสุดที่ Love หาที่ไหนได้แบบเนี้ย…ไม่กินก็โง่แล้วเนอะจุ้น
เนอะ” ประจบ ประจบ จุ้นค้อนควับ ปอมยักคิ้วส่งให้แล้วก็ตักข้าวเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ จุ้นลุกขึ้น
ไปหยิบน้ำในตู้เย็นมาเทใส่แก้วส่งให้ปอม แล้วก็นั่งลงใหม่เอามือท้าวคางนั่งมองปอมกินต่อ
ปอมเงยหน้าขึ้นมองแก้มตุ่ยไปข้าง ปากก็เอื้อนเอ่ยออกมา
“ไปนอนก่อนก็ได้จุ้น…ไม่ต้องรอเดี๋ยวฉันเก็บเอง” จุ้นอมยิ้ม
“ไม่เป็นไรรอได้..แกนี่กินข้าวน่าอร่อยเนอะ” ปอมยักคิ้วให้อีก
“กินด้วยกันมั๊ยจุ้น…หิวหรือเปล่า” จุ้นส่ายหน้า
“หึ!ไม่หิวแกกินเถอะ..ทำงานลำบากมากไหมปอมที่โน่นน่ะ” ปอมเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้
“ลำบากม๊ากก..ถ้ามันทำงานแค่กับคน วัตถุ สิ่งของเท่านั้น…มันก็ไม่ลำบากเท่าไหร่หรอกจุ้น...
แต่นี่มันต้องทำงานกับอากาศด้วย..เดาไม่ถูก..กะไม่ได้..ไม่รู้ว่ามันจะเปลี่ยนแปลงตอนไหน
บางทีแดดแจ๋อยู่ดี ดี..ไม่ถึงห้านาที ลมมาเลย ครึ้มเชียว แล้วดันไปถ่ายกันในป่าด้วย..ไอ้จุ้น
เอ้ย! ทากเพียบ กระดืบ กระดืบ ยั้วเยี้ยไปหมด” จุ้นเบ้หน้า เสียว ปอมหัวเราะ ปากก็เคี้ยวตุ้ย ๆ
“หน้าฝนอ่ะจุ้น…ทากมันเลยเยอะ”
“ก็เปลี่ยนที่ถ่ายใหม่สิปอม ทำไมต้องลำบากไปถ่ายกันถึงในป่า ในดง” จุ้นข้องใจ
“ที่มันสวย ทำเลมันดี..มันเหมาะ..ฉันไปเห็นครั้งแรก ยังอึ้ง Unseen จริงๆ ฉันล่ะทึ่งพี่เคน...แก
ช่างหาสถานที่ได้เก่งเหลือเกิน…คือไอ้สถานที่นี้มันคงยังไม่มีนักท่องเที่ยวไปถึงน่ะ…เหมือน
เด็กน้อยอายุซักสองสามขวบอย่างนั้นแหละ มันยังใสยังบริสุทธิ์อยู่เลย ต้นไม้ใบไม้เขียว
ครึ้ม ธารน้ำใสแจ๋ว..หินแต่ละก้อนก็สวยซะไม่มีอ่ะ..การเรียงตัวของโขดหินเหมือนกับไม่ใช่
ธรรมชาติสร้างขึ้น มันเหมือนกับน้ำมือมนุษย์ไปจัดเรียงไว้ สวยมากจุ้น…กล้วยไม้ป่าตรึม
หลากสีมาก เกาะเป็นกาฝากตามต้นไม้ใหญ่ ฉันถ่ายมาให้แกดูด้วย บนพื้นดอกไม้ป่าก็เต็มไป
หมดเหมือนกัน มันสดใสน่ะ ยิ่งถ้าหลังฝนตกไปแล้วและแดดเริ่มออกนะจุ้น สุดจะบรรยายเรา
เก็บได้หลาย Shot เหมือนกัน มันลำบากก็จริงแต่ภาพที่ออกมามันคุ้ม..ก็เลยไม่เปลี่ยนสถาน
ที่” ตักข้าวเข้าปากต่อ เคี้ยวตุ้ยๆ
“แล้วสถานที่แบบนั้น รถมันจะวิ่งได้เหรอปอม…มันไม่ลำบากเหรอ” ยังสงสัยอยู่ ปอมยิ้มปากก็
ยังเคี้ยวแหงบ แหงบ
“แทบลากเลือดเหมือนกัน…เอา 4WD ที่จะโฆษณาของลูกค้าเข้าไปด้วยสองคันเอาไปสำรอง
น่ะ…ปรากฏว่าคันนึงพอเอาไปวิ่งในลำธารเท่านั้นแหละ..มีดับด้วยวุ้ย…ทั้งทั้งที่ธารน้ำไม่ค่อย
ลึกเลยนะตื้นๆประมาณแค่สะโพกแกนั่นแหละ…หัวเราะกันเกรียวกราวไปหมด…ไอ้เราจะใช้จุด
นี้เป็นจุดขายซักหน่อย…มันดับไปดื้อๆซะอย่างงั้น…ก็เลยต้องเปลี่ยนเอาอีกคันมาแทน…แต่ก็
ต้องมาลากไอ้คันเดิมออกไปก่อน…กว่าจะเอาออกมาได้นะไอ้จุ้น..หอบแฮ๊ก!..ลิ้นห้อยกันเป็น
แถว…พอเอาขึ้นมาได้ฟ้าก็ดันเสือ..ไม่เป็นใจอีกครึ้มมาเชียวเก็บของกันแทบไม่ทัน แล้วฝนก็
ตกทั้งวัน…มาเริ่มถ่ายใหม่วันรุ่งขึ้น พอเอาไอ้คันใหม่ลงไป มันดับเหมือนกันจุ้น..แต่อันนี้ดี
หน่อยพอสตร๊าทใหม่แล้วมันติด มันก็เลยถ่ายต่อได้หน้าบานกันเป็นแถบๆ งานไม่หยุด” จุ้น
ขมวดคิ้ว
“แกจุดธูปไหว้เจ้าป่าเจ้าเขาบ้างหรือเปล่าไอ้ปอม..ก่อนถ่ายน่ะ” ปอมพยักหน้าอมยิ้ม ปากก็ยัง
ตุ้ยอยู่
“จุด..ไอ้อ๊อดมันจุด..ไหว้ทั้งเจ้า ไหว้ทั้งรถนั่นแหละลำบากมากจุ้น…มี Shot ที่รถต้องไต่ขึ้น
เนินด้วยเหมือนกันกว่าจะปีนขึ้นได้…หึ หึ ติดหล่มแทบแย่…ฝนมันตกน่ะดินมันก็เลยแฉะ ความ
ที่ไอ้สถานที่นี้คนมันยังเข้าไม่ถึงไงมันก็เลยทำให้ดินนิ่ม…ยังไม่มีการกดทับหน้าดิน…พอเวลา
รถวิ่งขึ้นไปมันก็ยวบแล้วก็ติด…ต้องลากกันอีก..อุ้ย!ทุลักทุเล…เรียกว่ามือไม้เป็นระวิงกันหมด
ทุกคนช่วยกันลาก ช่วยกันเข็น…ไม่รู้ว่าไอ้ตัวสินค้าไม่ดีหรือว่าภูมิอากาศไม่ดีก็ไม่รู้ สุดจะ
บรรยาย” ส่ายหัว แล้วก็ส่งข้าวเข้าปากต่อ จุ้นอ้าปากหาว วอด วอด ฟุบไปบนโต๊ะตาจะปิดอยู่
แล้ว แต่ก็ยังส่งเสียงถามออกไป
“ไอ้แนงล่ะ!..เป็นไงบ้างบ่นบ้างไหม..มันไม่ชอบที่แฉะๆ ไม่ใช่เหรอ” ปอมหัวเราะ ก้มหน้าก้ม
ตากินใหญ่ ปากก็พูดไป
“บ่น!..บ่นทุกวันแหละ วันละสามเวลาหลังอาหาร..จนไอ้อ๊อดจะจับหมกป่าซะหลายรอบ..บ่นจน
กลายเป็นเรื่องตลกไปเลย ถ้าวันไหนไม่ได้ยินเสียงไอ้แนงวันนั้นมันจะเฉาไม่มีชีวิตชีวาซะงั้น
และก็จะกัดกันตลอดเลยนะกับไอ้อ๊อด..ไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรกันไอ้คู่นี้ ไม่เหมือนฉันกับแกเลย
เน้อ จุ้น เน้อ” อ้อนน เงยหน้าขึ้นมองจุ้นแล้วก็ต้องตาเหลือกจุ้นหลับไปซะแล้ว นอนเอาหน้า
เกยอยู่บนมือเหมือนเด็กน้อย…
ปอมอมยิ้มพริ้ม ค่อยๆกวาดข้าวในจานเข้าปากคำสุดท้าย นั่งมองจุ้นไปด้วยปากก็เคี้ยว แหงบ
แหงบ กลืนลงคอเอื๊อก..ยกน้ำขึ้นดื่ม แล้วก็ค่อยๆ เขยิบเก้าอี้อย่างเบาพยายามทำให้เงียบที่
สุด เก็บจานบนโต๊ะไปไว้ในซิงค์ และก็ยืนล้างจนเสร็จ เดินกลับมาที่โต๊ะหยิบทิชชู่มาเช็ดมือ
ระหว่างเช็ดก็มองจุ้นไปด้วยซักแป๊บก็ยิ้มแปล้ เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
เดินไปที่ชั้นวางกล้อง หยิบกล้อง Polaroidออกมา เดินไปล้วงปากกาพร้อมสมุดบันทึกปกหนัง
สีน้ำตาลในเป้..แล้วก็เดินกลับมาที่โต๊ะกินข้าว ลากเก้าอี้ออกมานั่ง วางสมุดไว้บนโต๊ะ สายตา
ก็มองจุ้นอยู่อย่างงั้น…ค่อยๆยกกล้องถ่ายไปที่ใบหน้าจุ้นที่กำลังหลับอยู่…
ถ่ายเสร็จก็ดึงฟิล์มกระดาษ Polaroid ออกมาดัง “ครืด” วางกล้องไว้บนโต๊ะ เอาฝ่ามือซ้าย
ขวาประกบฟิล์มไว้..ให้ความร้อนมันจางลงนิดหน่อย แล้วก็ค่อยๆเปิดสมุดไปหน้าล่าสุด ลอก
กระกระดาษที่ติดฟิล์มออก เอาฟิล์มคว่ำลงไปบนหน้ากระดาษที่เปิดค้างไว้…ใช้นิ้วรีดฟิล์มให้
ติดไปกับตัวหน้ากระดาษซักแป๊บก็ค่อย ๆ ลอกฟิล์มออก เผยใบหน้าจุ้นที่นอนหลับอยู่บน
โต๊ะ ปอมยิ้มแป้น เอามือพัดไปที่ภาพให้มันแห้งสนิท จรดปากกาไปบนหน้ากระดาษเหนือ
ภาพ
วันที่ 28 กรกฎาคม…เวลา ตีหนึ่งยี่สิบ แล้วก็ลงมาเขียนมุมขวาใต้ภาพว่า ง่วง! แต่ก็ทนรอ ฉัน
รักแกจุ้น (น้องกระปุก) เขียนเสร็จก็ยิ้มพริ้ม เอามือลูบภาพไปมาค่อยๆ ปิดสมุด ลุกขึ้นเอา
กล้องกับสมุดไปเก็บ แล้วก็เดินเข้าห้องน้ำ ซักแป๊บก็เดินออกมา…เดินตรงมาที่โต๊ะ ค่อยๆก้ม
ลงช้อนตัวจุ้นขึ้นมา เท่านั้นแหละบ่นงุ้ง งิ้ง งุ้ง งิ้งเลย…
“ป๊าดดดดด…ไอ้จุ้น!..ทำไมมันหนักงี้วะ อุ้มหลังสุดมันไม่หนักอย่างงี้นี่หว่า กินตัวอะไรเข้าไป
วะเฮ้ย!” บ่นอุบ คนถูกอุ้มยังไม่รู้สึกตัวหลับลึก มีพลิกตัวหาปอมด้วย หน้าซบไปบนอกปอม
ปอมจุ๊..ปากใหญ่
“ไอ้จุ้น! อย่าพลิกเดี๋ยวหล่น..ไอ้นี่!” แล้วก็ถึงเตียง ค่อยๆวางจุ้นลง…ลุกขึ้นเดินไปดับไฟแล้วก็
กลับมาใหม่เอื้อมมือไปดับไฟที่หัวเตียง ล้มตัวลงนอนเคียงข้างจุ้น ดึงตัวจุ้นเข้ามากอดจุ้นกอด
ตอบด้วยความเคยชินแต่ตาปิดสนิท…ปอมอมยิ้มจุ๊บหน้าผากจุ้นไปหนึ่งที แล้วเปลือกตาก็
ค่อยๆ ปิด เข้าสู่นิทรารมณ์ตามจุ้นไปอีกคนนึง...
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 มิ.ย. 2554, 19:45:54 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 มิ.ย. 2554, 19:45:54 น.
จำนวนการเข้าชม : 1753
| << ตอนที่ 37 : วันสุดท้าย...(จบค่ะ) | ตอนที่ 39 : การสูญเสีย >> |