โอเอซิส...พิชิตรัก
นิยายกึ่งทะเลทรายเรื่องนี้บอกเล่าเรื่องราวของเจนกับอัสซิมเหมือนแมวไล่จับหนู ชิงไหวชิงพริบ ปฏิเสธความรู้สึก ปิดบังบางอย่างต่อกันเสมอ พระนางไม่ค่อยเผยความรู้สึก ออกแนวพูดต่างภาษา แต่ต้านแรงดึงดูดระหว่างกันไม่ได้ ทำให้เกิดความผูกพัน เป็นคนเก่งทั้งคู่ แล้วพยายามอ่านกันและกันตลอดเรื่อง อิอิ สู้กันจนหยดสุดท้ายกันเลยทีเดียวค่ะ แล้วก็จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งตามสูตรของผู้เขียนค่ะ
Tags: ทะเลทราย โจร แก้แค้น
ตอน: 05 (ครึ่งแรก)
โอเอซิส...พิชิตรัก ตอนที่ 5 (ครึ่งแรก)
กว่าเธอจะลงจากข้างบนก็เป็นช่วงสายของวัน เอมม่าเอาอาหารเช้าขึ้นไปให้เธอบนห้อง และเธอก็จัดการกับปัญหาวุ่นๆ เรื่องงานจนเรียบร้อยค่อยลงมาด้านล่าง เธอจึงออกไปขี่ม้าและยิงเป้าเล่น กลับมาก็มื้อเที่ยงแล้วจอร์จกลับไปแล้ว เพราะเขามีงานด่วนที่ต้องทำ
ท่านเอิร์ลนั่งอ่านหนังสือเล่มโปรดของเขาไปเรื่อยๆ อย่างมีสมาธิ เธอจึงไม่รบกวนบิดา แล้วเจนก็ออกไปเยี่ยมญาติของเธอที่อยู่ในที่ดินติดกัน กลับมาก็ไปว่ายน้ำที่ทะเล และร่วมทานอาหารค่ำกับพ่อ
“พ่อเกรงว่าพ่อคงลืมบอกอะไรลูกไปสักเรื่อง” ท่านเอิร์ลนึกขึ้นได้ว่าต้องบอกให้ลูกสาวเตรียมตัว
“อะไรเหรอคะ ท่านพ่อ” เจนถามขึ้นแล้วมองพ่ออย่างสงสัย
“ก่อนจอร์จจะรีบกลับโดยไม่ได้ลาลูก เขาฝากพ่อลาลูก” ท่านเอิร์ลบอกลูกสาวยังคงจดจำท่าทางลำบากใจของจอร์จได้ดี
“ขอบคุณค่ะ” เจนเพียงขอบคุณที่พ่อรับฝากเท่านั้น
“เขายังบอกอีกด้วยว่า เมื่อเขาเสร็จธุระในอีกสองวัน เขาจะกลับมาอีกครั้งแล้วขอลูกหมั้น” ท่านเอิร์ลบอกต่อในตอนท้าย ทำให้ลูกสาวตกใจแต่เธอได้รับการสั่งสอนมาดี จึงยังคงตั้งสติอยู่ได้
“ลูกยังไม่พร้อม” เจนบอกบิดาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“พ่อก็คิดว่าอย่างนั้น เขามาขอให้พ่ออนุญาต แต่พ่อคงอนุญาตได้เพียงให้เขาถามลูกเท่านั้น พ่อไม่สามารถบังคับใจลูกของพ่อได้” ท่านเอิร์ลบอกลูกสาวแล้วมองสีหน้าเศร้าสร้อย “แต่พ่อคิดว่าการที่ลูกได้หมั้นหมายกับจอร์จก็เป็นการดีที่ลูกจะให้โอกาสเขา”
“ลูกยังไม่ต้องการหมั้นกับใครในเวลานี้ค่ะ ลูกต้องการเป็นอิสระเสียก่อน” เจนพูดชัดเจน
“คนหนุ่มสมัยนี้ชอบอิสระเสียเหลือเกิน” ท่านเอิร์ลได้ยินแบบนี้มาหลายครั้ง แม้เขาเองจะไม่ชอบโทรทัศน์ เพราะต้องการอยู่กับความเงียบให้มากที่สุด
“ลูกต้องการอยู่กับเจมส์ค่ะ” เจนจึงพูดตามความจริง
“ลูกก็รู้ว่าเจมส์ไม่สามารถอยู่กับลูกได้อีกแล้ว และพ่อก็คงอยู่กับลูกได้อีกไม่นาน พ่อไม่อยากให้ลูกอยู่ตามลำพังโดยไม่มีใคร” ท่านเอิร์ลอยากให้ลูกได้อยู่กับใครสักคน
“อย่าห่วงเลยค่ะ เมื่อเวลานั้นมาถึง ท่านพ่อจะได้มีหลานให้วิ่งไล่ตามแน่นอนค่ะ” เจนให้คำสัญญาที่เธอจะมีให้พ่อเพียงคนเดียว
“พ่อหวังว่าหลานจะเป็นที่ต้องการจากลูกและพ่อ” ท่านเอิร์ลพูดเป็นปริศนา
“หมายความว่ายังไงคะ ท่านพ่อ” เจนเริ่มสงสัยในคำพูดของพ่อ
ท่านเอิร์ลวางมือลงบนมือลูกแล้วกุมไว้ “ใจเย็นๆ ก่อนลูกรัก พ่อแค่กลัวว่าลูกจะมีเรื่องที่คาดคิดไม่ถึงแล้ว”
“ไม่มีเรื่องไหนที่คาดคิดไม่ถึงหรอกค่ะ ถ้าอะไรจะเกิด มันคงเกิดเพราะลูกตั้งใจให้เกิด ท่านพ่ออย่ากังวลไปค่ะ” เจนรับปากพ่ออย่างเข้มแข็ง
“ลืมเจมส์เขาเสียเถอะ ลูก ลืมเขาเสีย ปล่อยให้เขาไปอยู่ในอ้อมกอดของพระเจ้าเหมือนพี่สาวและแม่ของลูก” ท่านเอิร์ลไม่อยากให้ลูกสาวอยู่กับความทุกข์นานเหมือนเขา แม้จะไม่ใช่พ่อลูกแท้ๆ แต่เธอก็มีสิ่งที่เหมือนเขา
“ไม่ค่ะ” เจนลุกขึ้นและตะโกนเสียงดัง
“ลูกพ่อ เจมส์เขาอยู่ในมือของพระเจ้าแล้ว พระองค์ดูแลเขาได้ดีกว่าลูก” ท่านเอิร์ลพยายามไม่ให้ลูกเหมือนเขา
“ไม่จริงค่ะ เจมส์จะต้องอยู่ในใจลูกตลอดไป ท่านพ่ออย่าสั่งในสิ่งที่ท่านพ่อก็ทำไม่ได้” เจนกำมือแน่นแม้จะพยายามข่มใจอย่างที่สุด
“งั้นลูกก็ควรแต่งงานกับจอร์จซะ เขาหน้าตาคล้ายเจมส์ ลูกจะได้อยู่กับเจมส์” ท่านเอิร์ลเห็นว่าพูดให้ลูกตัดใจไม่สำเร็จก็อยากให้ลูกได้อยู่กับคนที่สมควร
“ท่านพ่อเมามากแล้วค่ะ ลูกขอตัวก่อนนะคะ” เจนลุกขึ้นจากโต๊ะทันที ก่อนหันไปบอกคุณแอนเดอสัน “คุณแอนเดอสันพาท่านพ่อเข้านอนที”
ท่านเอิร์ลถอนหายใจยาวได้แต่พยักหน้าช้าๆ รู้ว่ายังไงลูกสาวคงไม่ยอมรับความจริง ได้แต่ยอมให้คุณแอนเดอสันพยุงตัวเองกลับไปที่ห้อง
เจนออกมาด้านนอก เอมม่าก็หยิบเสื้อโคทสวมให้ แล้วเธอก็สั่ง “ไม่ต้องตามมา”
“แต่ท่านควรมีคนคอยติดตามนะคะ ท่านหญิง” เอมม่าเตือนสติ
“ตามใจ” เจนคว้ากุญแจจะขับรถ แต่โฮเวิร์ดคว้ากุญแจได้ก่อน “เชิญครับ ท่านหญิง”
เจนจึงไปนั่งที่นั่งด้านหลังแทน ใจเธอหวั่นไหว เพราะกลัวว่าการตัดสินใจครั้งนี้จะผิดพลาด
“จะไปไหนครับ ท่านหญิง” โฮเวิร์ดถามท่านหญิงที่นั่งนิ่งเงียบ
“ขับไปเรื่อยๆ ก่อน ถ้าฉันคิดออกจะบอก” เจนสั่งแบบนั้นแล้วกอดอกหลับตา พยายามนิ่งคิด
โอเวิร์ดขับรถจนกระทั่งฝนตก ถนนก็มืดมากขึ้นเรื่อยๆ เขาอยากถามแต่มองเอมม่าแล้ว เอมม่าก็กอดอกนิ่งไม่ทำนอกเหนือคำสั่ง เขาก็ได้แต่ขับไปเรื่อยๆ
“อัสซิมพักที่ไหนของโรงแรม” เจนถามขึ้น และเธอรู้ว่าคนสนิทต้องรู้คำตอบ
“กระท่อมเก่าอยู่ริมผาครับ ทางนั้นพาบอดี้การ์ดมาเอง ดูแลความเรียบร้อยเองครับ แล้วขอที่ที่ไม่มีคนมาก ท่านเอิร์ลจึงให้คนจัดที่นั่นให้ครับ” โฮเวิร์ดรายงานให้เจ้านายทราบ
“ไปที่นั่น” เจนไม่พูดมาก
“แต่ท่านหญิง” โฮเวิร์ดไม่อยากให้เจ้านายถลำลึกลงไปอีก
นับตั้งแต่คู่หมั้นเสียชีวิต ท่านหญิงก็กลายเป็นคนเงียบเหมือนเดิม ไม่ร่าเริงเหมือนตอนที่รู้จักกับคู่หมั้น ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่น เขาจะไม่คัดค้าน แต่กับผู้ชายชาวอาหรับคนนี้ เขาไม่อยากให้ท่านหญิงพบกับความผิดหวังอีกครั้ง
“ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ฉันตั้งใจให้เกิด มีหน้าที่ก็ทำหน้าที่ไป” เจนออกคำสั่งเฉียบคาด อะไรอยู่ในความคิดเธอก็ยากที่ใครจะคาดเดาได้
โฮเวิร์ดจึงทำได้เพียงขับรถไปตามคำสั่งเท่านั้น
เมื่อใกล้ถึงกระท่อมแล้ว ฝนยังตกลงมาไม่ขาดสาย แต่ไม่ใช่ฝนตกฟ้าคะนอง เจนก็สั่งหยุดรถ “จอดตรงนี้ ฉันอยากเดินเล่นคนเดียวสักหน่อย”
“แต่ฝนตกนะคะ” เอมม่ารีบห้ามเกรงว่าเจ้านายจะพบอันตราย
“จอด!!” เมื่อเจนยืนกรานอย่างนั้น โฮเวิร์ดจึงได้แต่ทำตาม
เอมม่าหยิบร่มให้ แต่เจนเพียงสวมเสื้อโค้ทไว้เพียงตัวเดียวแล้วเดินเล่น และสั่งให้คนสนิทโทรแจ้งทางอัสซิมว่าเธอจะเข้าไป
ทั้งสองได้แต่มองเจ้านายเดินหายไปในความมืด ช่างไม่ต่างจากตอนที่ได้รับข่าวว่าเรืออากาศเอกเจมส์เสียชีวิต เพราะท่านหญิงหายเข้าไปในป่าจนเช้าค่อยกลับออกมา
เมื่อคาลิมได้รับโทรศัพท์จากโฮเวิร์ดก็นึกแปลกใจ แล้วก็ยื่นสายให้เจ้านาย
“อืม” อัสซิมแค่รับทราบแล้วค่อยสั่งลูกน้อง “ให้คนคอยดูหน่อยสิ ท่านหญิงฮาร์ทฟอร์ดกำลังเดินเข้ามา”
หลังจากสั่งความแล้วเขาก็นั่งทำงานของเขาต่อ โดยไม่คิดว่าผ่านไปเป็นชั่วโมงแล้วเจนก็ยังไม่มาอีก จึงถามลูกน้อง “เป็นชั่วโมง ยังไม่มาอีกรึ”
“ครับ นาย” คาลิมตอบตามที่รู้
“รู้ไหมว่าอยู่ที่ไหน น่าจะไม่ไกลจากที่นี่นะ” อัสซิมเป็นงง เมื่อรู้ว่าเธอยังมาไม่ถึง เริ่มกังวลว่าจะเกิดเรื่อง
“น่าจะอยู่ในป่าเชิงเขาครับ แต่คนสนิทท่านหญิงมาถึงแล้ว ยืนรอท่านหญิงอยู่นอกกระท่อม ผมอนุญาตให้เขาพักที่โรงม้านะครับ” คาลิมรายงานเจ้านายเพราะเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ ไม่ต้องให้เจ้านายตัดสินใจ
“ตามนั้น” อัสซิมนั่งทำงานของเขาต่อ ก่อนเก็บเอกสารสำคัญที่เกี่ยวข้อง
ผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมงก็ยังไม่มีวี่แววว่าเธอจะมาถึง เขาเงยหน้าขึ้นมองคาลิมแล้วขมวดคิ้ว จนกระทั่งยาซิดมารายงาน “ท่านหญิงเดินเลียบชายป่ากำลังตรงมาทางนี้แล้วครับ”
‘นี่หล่อนทำอะไรของหล่อน’ เขาครุ่นคิดแล้วถอนหายใจ
“จะไปทำอะไรก็ไปทำ เดี๋ยวฉันลงไปดูเอง” อัสซิมไล่ลูกน้องให้ออกไปจากกระท่อม
เขารู้ว่ามีโรงนา ซึ่งลูกน้องใช้อาศัยอยู่ ตัวโรงนาเองก็ถูกดัดแปลงให้เป็นที่พักไม่ต่างอะไรกับโรงม้า ซึ่งเป็นห้องพักเช่นกัน เป็นที่พักในลักษณะผจญภัยมากกว่า แต่สะดวกสบายสมราคาโรงแรมห้าดาว
คนของเขาจึงออกไปกันหมด เหลือเพียงคนที่เฝ้าอยู่ภายนอกกระท่อม ซึ่งจะผลัดเวรยามเฝ้ารักษาความปลอดภัยเท่านั้น และมีกล้องวงจรปิดแค่ภายนอกตัวกระท่อมเท่านั้น
เสียงเคาะประตูทำให้เขาต้องถอนหายใจ เขาเปิดประตูด้วยตัวเองแล้วมองเธอที่เปียกโชกเดินเข้ามา ผมเผ้าก็หล่นมาปิดหน้าพอสมควร สีหน้าเธอดูอ่อนแอว่าที่ควรเป็น ทั้งที่ในใจเธอหวั่นไหวมากหากเธอก็ฝืนไว้
“ขอฉันอาบน้ำอุ่นหน่อยจะได้ไหม” เสียงเจนสั่นเครือไปด้วยความหนาวเย็น
“ตามฉันมาสิ” อัสซิมเดินนำหน้าเธอ แล้วพาเธอไปยังห้องพักเขาที่ชั้นสอง
เมื่อเข้าไปในห้องน้ำ เธอก็ถอดเสื้อผ้าออกหมด โดยไม่ต้องกลัวอาย เดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วเปิดฝักบัวน้ำร้อนราดรดลงที่ร่างกาย พิงซบหน้าที่กำแพงอย่างเงียบๆ
เขายืนมองอยู่ที่ประตู เห็นเธอเป็นแบบนั้นแต่ก็ไม่ถามมากความ หากเธอต้องการพูดก็คงพูดเอง แล้วเขาก็ถอดเสื้อผ้าแล้วเดินเข้าไปภายในแล้วโอบกอดร่างบางจากด้านหลัง
เธอหันหน้ามาแล้วโอบกอดเขาอย่างเหนื่อยล้า “อัสซิม”
เขากลับจูบปิดปากเธอ จับเธอกดเข้าที่กำแพงแล้วบดจูบอย่างร้อนแรง ยามนี้เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว
หากไม่ถูกจูบ เธอก็จะร้องเรียกแต่ชื่อเขา เสียงหอบหายใจของเขาร้อนแรงขึ้นเป็นลำดับ รอจนเธอไปใกล้ถึงปลายทางเขาก็เร่งจังหวะจนสอดรับกันอย่างลงตัว เขาอุ้มเธอไว้แล้วพิงกำแพงเพื่อพักเหนื่อย
เธอก้มหน้าซบอกเขาแล้วหอบเหนื่อย สองมือโอบรอบคอเขาเอาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย
“ไปที่เตียงกันเถอะ ดูเหมือนเธอจะไม่หนาวแล้วนะ” เขาอุ้มเธอพาไปที่เตียง รู้สึกตัวอีกที เธอก็อยู่ใต้ร่างเขา ฟังเขาออกคำสั่งกับเธอ “เรียกชื่อฉันอีกสิ เจน”
เธอพยักหน้าอย่างอึดอัด แต่เป็นความอึดอัดที่เธอเต็มใจรับ เธอเรียกชื่อเขาซ้ำๆ ตลอดเวลา “อัสซิม”
เขาก้มลงจูบเธออย่างร้อนแรง จังหวะที่กระแทกลงไปหนักแน่นและหนักหน่วง ดูเหมือนหล่อนจะยอมรับอย่างไม่ขัดขืน และร้องเรียกชื่อเขาอย่างที่เขาต้องการ
เสียงหอบดังเป็นระยะ ไม่ว่าจะจบสักกี่ครั้ง ไม่นานเขาก็เริ่มต้นใหม่ แม้จังหวะจะช้าลง แต่ก็ยังคงดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง จนเธออยู่บนตักเขา ขณะที่เขาอยู่ในร่างกายเธอ
“อัสซิม” เธอเรียกชื่อเขาก่อนจูบเขาอีกครั้ง แต่แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อเขาหยุดการเคลื่อนไหว เธอหยุดมองเขาอย่างฉงนสงสัย “มีอะไรคะ”
อัสซิมหยุดมองเธออีกครั้ง สองแขนเธอยังคงโอบรอบคอเขาอยู่ เขาฟังเธอถามรอบสองก่อนค่อยถามเธอ “ทำไมต้องเป็นผม”
“อะไรนะ” เจนหน้าแดงกร่ำอย่างหงุดหงิด
“ผมถามว่าทำไมต้องเป็นผม” น้ำเสียงเขาเคร่งขรึมขึ้น
“ต้องถามตอนนี้ด้วยเหรอ” เจนงุนงงอย่างหนัก เดาใจเขาไม่ถูก
“ใช่” อัสซิมหอบหายใจอยู่บ้าง เพราะเขาทำไปหลายรอบแล้ว แต่ที่เขาค้างคาใจก็คือ เมื่อเธอรักคู่หมั้นที่ตายไปแล้วหนักหนา แล้วทำไมหล่อนจึงยอมเขามากเพียงนี้
เจนกระแทกลมหายใจแล้วเงยหน้าเรียกสติที่เคยฟุ้งซ่านเพราะความต้องการของเขา
“ตอบซะทีสิ” อัสซิมจับเธอมาสบตาเห็นเธอถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าก็รอให้เธอตอบ
“เพราะคุณคือคุณไม่ใช่ตัวแทนใครน่ะสิ” เจนตอบ “เพราะคุณคือคุณนะ อัสซิม ฉันไม่ต้องการตัวแทนของเจมส์ เวลาอยู่กับคุณ คุณคืออัสซิม”
อัสซิมเชยคางเธอแล้วจูบดูดดื่ม เธอกระชับอ้อมแขนแล้วตอบรับเขาเท่านั้น ตอนนี้ไม่สนใจว่าทำไมเขาจึงไม่ใช่ตัวแทนคู่หมั้นที่เธอรัก เพียงเวลานี้เธอนึกถึงแต่เขาก็เพียงพอแล้ว
บางอย่างเป็นปริศนา...แต่ยังไม่ใช่เวลาค้นหาคำตอบ
ตอนนี้เขาอยากค้นหาความต้องการเบื้องลึกของเธอเท่านั้น...
**************************
สวัสดีค่ะ คุณผู้อ่านทุกท่าน
วันนี้จัดไปก่อนครึ่งตอนนะคะ
เดี๋ยวกลับมาอีกครึ่งค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามนิยายนะคะ
ป.ล. เป็นครั้งแรกที่เขียนถึงตัวเองในศาสนาอิสลาม
ถ้ามีข้อสังเกตอะไรที่มันผิดเพี้ยน
ต้องขออภัยและขอคำแนะนำด้วยนะคะ
ยอมรับว่านั่งเทียนเขียน เพราะส่วนตัวไม่ค่อยได้รู้จักศาสนานี้เท่าไรค่ะ
ขอบพระคุณค่ะ
คุณ konhin --- ไม่รักก็แค่เคมีเข้ากันได้ค่า 555+
คุณ MDDC --- ความเสเพลที่เจนพูดถึงในตอนที่แล้ว (ที่ภูเก็ต) ที่จะสนุกกับหนุ่มๆไปจนกว่าจะเจอคนที่เหมาะสมและแต่งงานด้วยค่ะ
พี่ตุ๊งแช่ --- ใช่เลย ประมาณนั้นเลยค่า 555+
กว่าเธอจะลงจากข้างบนก็เป็นช่วงสายของวัน เอมม่าเอาอาหารเช้าขึ้นไปให้เธอบนห้อง และเธอก็จัดการกับปัญหาวุ่นๆ เรื่องงานจนเรียบร้อยค่อยลงมาด้านล่าง เธอจึงออกไปขี่ม้าและยิงเป้าเล่น กลับมาก็มื้อเที่ยงแล้วจอร์จกลับไปแล้ว เพราะเขามีงานด่วนที่ต้องทำ
ท่านเอิร์ลนั่งอ่านหนังสือเล่มโปรดของเขาไปเรื่อยๆ อย่างมีสมาธิ เธอจึงไม่รบกวนบิดา แล้วเจนก็ออกไปเยี่ยมญาติของเธอที่อยู่ในที่ดินติดกัน กลับมาก็ไปว่ายน้ำที่ทะเล และร่วมทานอาหารค่ำกับพ่อ
“พ่อเกรงว่าพ่อคงลืมบอกอะไรลูกไปสักเรื่อง” ท่านเอิร์ลนึกขึ้นได้ว่าต้องบอกให้ลูกสาวเตรียมตัว
“อะไรเหรอคะ ท่านพ่อ” เจนถามขึ้นแล้วมองพ่ออย่างสงสัย
“ก่อนจอร์จจะรีบกลับโดยไม่ได้ลาลูก เขาฝากพ่อลาลูก” ท่านเอิร์ลบอกลูกสาวยังคงจดจำท่าทางลำบากใจของจอร์จได้ดี
“ขอบคุณค่ะ” เจนเพียงขอบคุณที่พ่อรับฝากเท่านั้น
“เขายังบอกอีกด้วยว่า เมื่อเขาเสร็จธุระในอีกสองวัน เขาจะกลับมาอีกครั้งแล้วขอลูกหมั้น” ท่านเอิร์ลบอกต่อในตอนท้าย ทำให้ลูกสาวตกใจแต่เธอได้รับการสั่งสอนมาดี จึงยังคงตั้งสติอยู่ได้
“ลูกยังไม่พร้อม” เจนบอกบิดาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“พ่อก็คิดว่าอย่างนั้น เขามาขอให้พ่ออนุญาต แต่พ่อคงอนุญาตได้เพียงให้เขาถามลูกเท่านั้น พ่อไม่สามารถบังคับใจลูกของพ่อได้” ท่านเอิร์ลบอกลูกสาวแล้วมองสีหน้าเศร้าสร้อย “แต่พ่อคิดว่าการที่ลูกได้หมั้นหมายกับจอร์จก็เป็นการดีที่ลูกจะให้โอกาสเขา”
“ลูกยังไม่ต้องการหมั้นกับใครในเวลานี้ค่ะ ลูกต้องการเป็นอิสระเสียก่อน” เจนพูดชัดเจน
“คนหนุ่มสมัยนี้ชอบอิสระเสียเหลือเกิน” ท่านเอิร์ลได้ยินแบบนี้มาหลายครั้ง แม้เขาเองจะไม่ชอบโทรทัศน์ เพราะต้องการอยู่กับความเงียบให้มากที่สุด
“ลูกต้องการอยู่กับเจมส์ค่ะ” เจนจึงพูดตามความจริง
“ลูกก็รู้ว่าเจมส์ไม่สามารถอยู่กับลูกได้อีกแล้ว และพ่อก็คงอยู่กับลูกได้อีกไม่นาน พ่อไม่อยากให้ลูกอยู่ตามลำพังโดยไม่มีใคร” ท่านเอิร์ลอยากให้ลูกได้อยู่กับใครสักคน
“อย่าห่วงเลยค่ะ เมื่อเวลานั้นมาถึง ท่านพ่อจะได้มีหลานให้วิ่งไล่ตามแน่นอนค่ะ” เจนให้คำสัญญาที่เธอจะมีให้พ่อเพียงคนเดียว
“พ่อหวังว่าหลานจะเป็นที่ต้องการจากลูกและพ่อ” ท่านเอิร์ลพูดเป็นปริศนา
“หมายความว่ายังไงคะ ท่านพ่อ” เจนเริ่มสงสัยในคำพูดของพ่อ
ท่านเอิร์ลวางมือลงบนมือลูกแล้วกุมไว้ “ใจเย็นๆ ก่อนลูกรัก พ่อแค่กลัวว่าลูกจะมีเรื่องที่คาดคิดไม่ถึงแล้ว”
“ไม่มีเรื่องไหนที่คาดคิดไม่ถึงหรอกค่ะ ถ้าอะไรจะเกิด มันคงเกิดเพราะลูกตั้งใจให้เกิด ท่านพ่ออย่ากังวลไปค่ะ” เจนรับปากพ่ออย่างเข้มแข็ง
“ลืมเจมส์เขาเสียเถอะ ลูก ลืมเขาเสีย ปล่อยให้เขาไปอยู่ในอ้อมกอดของพระเจ้าเหมือนพี่สาวและแม่ของลูก” ท่านเอิร์ลไม่อยากให้ลูกสาวอยู่กับความทุกข์นานเหมือนเขา แม้จะไม่ใช่พ่อลูกแท้ๆ แต่เธอก็มีสิ่งที่เหมือนเขา
“ไม่ค่ะ” เจนลุกขึ้นและตะโกนเสียงดัง
“ลูกพ่อ เจมส์เขาอยู่ในมือของพระเจ้าแล้ว พระองค์ดูแลเขาได้ดีกว่าลูก” ท่านเอิร์ลพยายามไม่ให้ลูกเหมือนเขา
“ไม่จริงค่ะ เจมส์จะต้องอยู่ในใจลูกตลอดไป ท่านพ่ออย่าสั่งในสิ่งที่ท่านพ่อก็ทำไม่ได้” เจนกำมือแน่นแม้จะพยายามข่มใจอย่างที่สุด
“งั้นลูกก็ควรแต่งงานกับจอร์จซะ เขาหน้าตาคล้ายเจมส์ ลูกจะได้อยู่กับเจมส์” ท่านเอิร์ลเห็นว่าพูดให้ลูกตัดใจไม่สำเร็จก็อยากให้ลูกได้อยู่กับคนที่สมควร
“ท่านพ่อเมามากแล้วค่ะ ลูกขอตัวก่อนนะคะ” เจนลุกขึ้นจากโต๊ะทันที ก่อนหันไปบอกคุณแอนเดอสัน “คุณแอนเดอสันพาท่านพ่อเข้านอนที”
ท่านเอิร์ลถอนหายใจยาวได้แต่พยักหน้าช้าๆ รู้ว่ายังไงลูกสาวคงไม่ยอมรับความจริง ได้แต่ยอมให้คุณแอนเดอสันพยุงตัวเองกลับไปที่ห้อง
เจนออกมาด้านนอก เอมม่าก็หยิบเสื้อโคทสวมให้ แล้วเธอก็สั่ง “ไม่ต้องตามมา”
“แต่ท่านควรมีคนคอยติดตามนะคะ ท่านหญิง” เอมม่าเตือนสติ
“ตามใจ” เจนคว้ากุญแจจะขับรถ แต่โฮเวิร์ดคว้ากุญแจได้ก่อน “เชิญครับ ท่านหญิง”
เจนจึงไปนั่งที่นั่งด้านหลังแทน ใจเธอหวั่นไหว เพราะกลัวว่าการตัดสินใจครั้งนี้จะผิดพลาด
“จะไปไหนครับ ท่านหญิง” โฮเวิร์ดถามท่านหญิงที่นั่งนิ่งเงียบ
“ขับไปเรื่อยๆ ก่อน ถ้าฉันคิดออกจะบอก” เจนสั่งแบบนั้นแล้วกอดอกหลับตา พยายามนิ่งคิด
โอเวิร์ดขับรถจนกระทั่งฝนตก ถนนก็มืดมากขึ้นเรื่อยๆ เขาอยากถามแต่มองเอมม่าแล้ว เอมม่าก็กอดอกนิ่งไม่ทำนอกเหนือคำสั่ง เขาก็ได้แต่ขับไปเรื่อยๆ
“อัสซิมพักที่ไหนของโรงแรม” เจนถามขึ้น และเธอรู้ว่าคนสนิทต้องรู้คำตอบ
“กระท่อมเก่าอยู่ริมผาครับ ทางนั้นพาบอดี้การ์ดมาเอง ดูแลความเรียบร้อยเองครับ แล้วขอที่ที่ไม่มีคนมาก ท่านเอิร์ลจึงให้คนจัดที่นั่นให้ครับ” โฮเวิร์ดรายงานให้เจ้านายทราบ
“ไปที่นั่น” เจนไม่พูดมาก
“แต่ท่านหญิง” โฮเวิร์ดไม่อยากให้เจ้านายถลำลึกลงไปอีก
นับตั้งแต่คู่หมั้นเสียชีวิต ท่านหญิงก็กลายเป็นคนเงียบเหมือนเดิม ไม่ร่าเริงเหมือนตอนที่รู้จักกับคู่หมั้น ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่น เขาจะไม่คัดค้าน แต่กับผู้ชายชาวอาหรับคนนี้ เขาไม่อยากให้ท่านหญิงพบกับความผิดหวังอีกครั้ง
“ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ฉันตั้งใจให้เกิด มีหน้าที่ก็ทำหน้าที่ไป” เจนออกคำสั่งเฉียบคาด อะไรอยู่ในความคิดเธอก็ยากที่ใครจะคาดเดาได้
โฮเวิร์ดจึงทำได้เพียงขับรถไปตามคำสั่งเท่านั้น
เมื่อใกล้ถึงกระท่อมแล้ว ฝนยังตกลงมาไม่ขาดสาย แต่ไม่ใช่ฝนตกฟ้าคะนอง เจนก็สั่งหยุดรถ “จอดตรงนี้ ฉันอยากเดินเล่นคนเดียวสักหน่อย”
“แต่ฝนตกนะคะ” เอมม่ารีบห้ามเกรงว่าเจ้านายจะพบอันตราย
“จอด!!” เมื่อเจนยืนกรานอย่างนั้น โฮเวิร์ดจึงได้แต่ทำตาม
เอมม่าหยิบร่มให้ แต่เจนเพียงสวมเสื้อโค้ทไว้เพียงตัวเดียวแล้วเดินเล่น และสั่งให้คนสนิทโทรแจ้งทางอัสซิมว่าเธอจะเข้าไป
ทั้งสองได้แต่มองเจ้านายเดินหายไปในความมืด ช่างไม่ต่างจากตอนที่ได้รับข่าวว่าเรืออากาศเอกเจมส์เสียชีวิต เพราะท่านหญิงหายเข้าไปในป่าจนเช้าค่อยกลับออกมา
เมื่อคาลิมได้รับโทรศัพท์จากโฮเวิร์ดก็นึกแปลกใจ แล้วก็ยื่นสายให้เจ้านาย
“อืม” อัสซิมแค่รับทราบแล้วค่อยสั่งลูกน้อง “ให้คนคอยดูหน่อยสิ ท่านหญิงฮาร์ทฟอร์ดกำลังเดินเข้ามา”
หลังจากสั่งความแล้วเขาก็นั่งทำงานของเขาต่อ โดยไม่คิดว่าผ่านไปเป็นชั่วโมงแล้วเจนก็ยังไม่มาอีก จึงถามลูกน้อง “เป็นชั่วโมง ยังไม่มาอีกรึ”
“ครับ นาย” คาลิมตอบตามที่รู้
“รู้ไหมว่าอยู่ที่ไหน น่าจะไม่ไกลจากที่นี่นะ” อัสซิมเป็นงง เมื่อรู้ว่าเธอยังมาไม่ถึง เริ่มกังวลว่าจะเกิดเรื่อง
“น่าจะอยู่ในป่าเชิงเขาครับ แต่คนสนิทท่านหญิงมาถึงแล้ว ยืนรอท่านหญิงอยู่นอกกระท่อม ผมอนุญาตให้เขาพักที่โรงม้านะครับ” คาลิมรายงานเจ้านายเพราะเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ ไม่ต้องให้เจ้านายตัดสินใจ
“ตามนั้น” อัสซิมนั่งทำงานของเขาต่อ ก่อนเก็บเอกสารสำคัญที่เกี่ยวข้อง
ผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมงก็ยังไม่มีวี่แววว่าเธอจะมาถึง เขาเงยหน้าขึ้นมองคาลิมแล้วขมวดคิ้ว จนกระทั่งยาซิดมารายงาน “ท่านหญิงเดินเลียบชายป่ากำลังตรงมาทางนี้แล้วครับ”
‘นี่หล่อนทำอะไรของหล่อน’ เขาครุ่นคิดแล้วถอนหายใจ
“จะไปทำอะไรก็ไปทำ เดี๋ยวฉันลงไปดูเอง” อัสซิมไล่ลูกน้องให้ออกไปจากกระท่อม
เขารู้ว่ามีโรงนา ซึ่งลูกน้องใช้อาศัยอยู่ ตัวโรงนาเองก็ถูกดัดแปลงให้เป็นที่พักไม่ต่างอะไรกับโรงม้า ซึ่งเป็นห้องพักเช่นกัน เป็นที่พักในลักษณะผจญภัยมากกว่า แต่สะดวกสบายสมราคาโรงแรมห้าดาว
คนของเขาจึงออกไปกันหมด เหลือเพียงคนที่เฝ้าอยู่ภายนอกกระท่อม ซึ่งจะผลัดเวรยามเฝ้ารักษาความปลอดภัยเท่านั้น และมีกล้องวงจรปิดแค่ภายนอกตัวกระท่อมเท่านั้น
เสียงเคาะประตูทำให้เขาต้องถอนหายใจ เขาเปิดประตูด้วยตัวเองแล้วมองเธอที่เปียกโชกเดินเข้ามา ผมเผ้าก็หล่นมาปิดหน้าพอสมควร สีหน้าเธอดูอ่อนแอว่าที่ควรเป็น ทั้งที่ในใจเธอหวั่นไหวมากหากเธอก็ฝืนไว้
“ขอฉันอาบน้ำอุ่นหน่อยจะได้ไหม” เสียงเจนสั่นเครือไปด้วยความหนาวเย็น
“ตามฉันมาสิ” อัสซิมเดินนำหน้าเธอ แล้วพาเธอไปยังห้องพักเขาที่ชั้นสอง
เมื่อเข้าไปในห้องน้ำ เธอก็ถอดเสื้อผ้าออกหมด โดยไม่ต้องกลัวอาย เดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วเปิดฝักบัวน้ำร้อนราดรดลงที่ร่างกาย พิงซบหน้าที่กำแพงอย่างเงียบๆ
เขายืนมองอยู่ที่ประตู เห็นเธอเป็นแบบนั้นแต่ก็ไม่ถามมากความ หากเธอต้องการพูดก็คงพูดเอง แล้วเขาก็ถอดเสื้อผ้าแล้วเดินเข้าไปภายในแล้วโอบกอดร่างบางจากด้านหลัง
เธอหันหน้ามาแล้วโอบกอดเขาอย่างเหนื่อยล้า “อัสซิม”
เขากลับจูบปิดปากเธอ จับเธอกดเข้าที่กำแพงแล้วบดจูบอย่างร้อนแรง ยามนี้เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว
หากไม่ถูกจูบ เธอก็จะร้องเรียกแต่ชื่อเขา เสียงหอบหายใจของเขาร้อนแรงขึ้นเป็นลำดับ รอจนเธอไปใกล้ถึงปลายทางเขาก็เร่งจังหวะจนสอดรับกันอย่างลงตัว เขาอุ้มเธอไว้แล้วพิงกำแพงเพื่อพักเหนื่อย
เธอก้มหน้าซบอกเขาแล้วหอบเหนื่อย สองมือโอบรอบคอเขาเอาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย
“ไปที่เตียงกันเถอะ ดูเหมือนเธอจะไม่หนาวแล้วนะ” เขาอุ้มเธอพาไปที่เตียง รู้สึกตัวอีกที เธอก็อยู่ใต้ร่างเขา ฟังเขาออกคำสั่งกับเธอ “เรียกชื่อฉันอีกสิ เจน”
เธอพยักหน้าอย่างอึดอัด แต่เป็นความอึดอัดที่เธอเต็มใจรับ เธอเรียกชื่อเขาซ้ำๆ ตลอดเวลา “อัสซิม”
เขาก้มลงจูบเธออย่างร้อนแรง จังหวะที่กระแทกลงไปหนักแน่นและหนักหน่วง ดูเหมือนหล่อนจะยอมรับอย่างไม่ขัดขืน และร้องเรียกชื่อเขาอย่างที่เขาต้องการ
เสียงหอบดังเป็นระยะ ไม่ว่าจะจบสักกี่ครั้ง ไม่นานเขาก็เริ่มต้นใหม่ แม้จังหวะจะช้าลง แต่ก็ยังคงดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง จนเธออยู่บนตักเขา ขณะที่เขาอยู่ในร่างกายเธอ
“อัสซิม” เธอเรียกชื่อเขาก่อนจูบเขาอีกครั้ง แต่แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อเขาหยุดการเคลื่อนไหว เธอหยุดมองเขาอย่างฉงนสงสัย “มีอะไรคะ”
อัสซิมหยุดมองเธออีกครั้ง สองแขนเธอยังคงโอบรอบคอเขาอยู่ เขาฟังเธอถามรอบสองก่อนค่อยถามเธอ “ทำไมต้องเป็นผม”
“อะไรนะ” เจนหน้าแดงกร่ำอย่างหงุดหงิด
“ผมถามว่าทำไมต้องเป็นผม” น้ำเสียงเขาเคร่งขรึมขึ้น
“ต้องถามตอนนี้ด้วยเหรอ” เจนงุนงงอย่างหนัก เดาใจเขาไม่ถูก
“ใช่” อัสซิมหอบหายใจอยู่บ้าง เพราะเขาทำไปหลายรอบแล้ว แต่ที่เขาค้างคาใจก็คือ เมื่อเธอรักคู่หมั้นที่ตายไปแล้วหนักหนา แล้วทำไมหล่อนจึงยอมเขามากเพียงนี้
เจนกระแทกลมหายใจแล้วเงยหน้าเรียกสติที่เคยฟุ้งซ่านเพราะความต้องการของเขา
“ตอบซะทีสิ” อัสซิมจับเธอมาสบตาเห็นเธอถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าก็รอให้เธอตอบ
“เพราะคุณคือคุณไม่ใช่ตัวแทนใครน่ะสิ” เจนตอบ “เพราะคุณคือคุณนะ อัสซิม ฉันไม่ต้องการตัวแทนของเจมส์ เวลาอยู่กับคุณ คุณคืออัสซิม”
อัสซิมเชยคางเธอแล้วจูบดูดดื่ม เธอกระชับอ้อมแขนแล้วตอบรับเขาเท่านั้น ตอนนี้ไม่สนใจว่าทำไมเขาจึงไม่ใช่ตัวแทนคู่หมั้นที่เธอรัก เพียงเวลานี้เธอนึกถึงแต่เขาก็เพียงพอแล้ว
บางอย่างเป็นปริศนา...แต่ยังไม่ใช่เวลาค้นหาคำตอบ
ตอนนี้เขาอยากค้นหาความต้องการเบื้องลึกของเธอเท่านั้น...
**************************
สวัสดีค่ะ คุณผู้อ่านทุกท่าน
วันนี้จัดไปก่อนครึ่งตอนนะคะ
เดี๋ยวกลับมาอีกครึ่งค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามนิยายนะคะ
ป.ล. เป็นครั้งแรกที่เขียนถึงตัวเองในศาสนาอิสลาม
ถ้ามีข้อสังเกตอะไรที่มันผิดเพี้ยน
ต้องขออภัยและขอคำแนะนำด้วยนะคะ
ยอมรับว่านั่งเทียนเขียน เพราะส่วนตัวไม่ค่อยได้รู้จักศาสนานี้เท่าไรค่ะ
ขอบพระคุณค่ะ
คุณ konhin --- ไม่รักก็แค่เคมีเข้ากันได้ค่า 555+
คุณ MDDC --- ความเสเพลที่เจนพูดถึงในตอนที่แล้ว (ที่ภูเก็ต) ที่จะสนุกกับหนุ่มๆไปจนกว่าจะเจอคนที่เหมาะสมและแต่งงานด้วยค่ะ
พี่ตุ๊งแช่ --- ใช่เลย ประมาณนั้นเลยค่า 555+
เพลิงวารี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ส.ค. 2556, 14:35:12 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ส.ค. 2556, 14:35:12 น.
จำนวนการเข้าชม : 1350
| << 04 | 05 (ครึ่งหลัง) >> |
ตุ๊งแช่ 18 ส.ค. 2556, 18:13:46 น.
จะยอมโดนมัดมือชกไหมนี่ สติๆๆกลับมาด่วนนนน ท่านหญิง
จะยอมโดนมัดมือชกไหมนี่ สติๆๆกลับมาด่วนนนน ท่านหญิง