เกมรักนักสืบ
เมื่อผู้ต้องสงสัยเป็นถึงเจ้าของโรงแรมสุดหรูมาดเข้ม นักสืบสาวจึงต้องหาทางเข้าใกล้เพื่อล้วงความลับแบบเนียนๆ แต่ยิ่งสืบลึกลงไป...เธอกลับไม่อยากให้เขาเป็นฆาตกรเสียนี่
Tags: นักสืบ สาริน ลินิน
ตอน: ตอนที่ 4 40%
จากการตรวจสอบของบัวบูชา ไม่พบว่าอรนภาเดินทางไปภูเก็ตด้วยช่วงเวลาดังกล่าว เหล่าบรรดานักสืบของสำนักงานบุศยาจึงต้องหน้าดำคร่ำเคร่งกันอีกครั้ง
“ไม่มีเลยหรือบัว”
“ค่ะ บัวตรวจสอบละเอียดแล้ว ในวันเวลาที่ยามพบเห็นอรนภาออกไปครั้งสุดท้าย กว่าจะออกไปสนามบินก็กินเวลาหลายชั่วโมง วันนั้นอย่างที่รู้กันว่ารถติดกันเป็นแพรยาวเพราะมีอุบัติเหตุรถเมล์คว่ำ หากไม่ได้จองล่วงหน้าก็อาจไม่มีตั๋ว รถเธอก็จอดเอาไว้ที่คอนโด”
“รถคนอื่นล่ะบัว” พริมาภาเอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรก “เจ้าของโทรศัพท์”
“เราอาจต้องขอให้ตำรวจช่วยตรวจสอบว่าเบอร์โทรที่โทรเข้ามาครั้งล่าสุดเป็นของใคร” บัวบูชาคิดหนัก เพราะหากฝ่ายนั้นใช้เบอร์สาธารณะหรือซิมที่ซื้อในราคาถูกแล้วทิ้งไปก็ไม่มีทางตรวจสอบได้เลย
“ป่านนี้ถ้าอรนภาไม่ตายก็อาจจะเลี้ยงไม่โต” ภูมิชญาทำท่าลูบตัว พิษรักแรงหึงของคน ดูแล้วก็น่ากลัวกว่าที่คาดคิด แบบนี้คงต้องเพลาๆ เรื่องเด็กๆ เอาไว้บ้าง
“มันอาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างนั้นก็ได้ บางทีอาจจะแค่ถูกจับตัวไป…”
“หรือไม่ก็อาจจะไม่มีใครจับตัวไปเลยก็ได้ เขาอาจจะแค่ต้องการพักผ่อนโดยไม่บอกใคร” พริมาภาเสนอความเห็นซื่อๆ ทำให้กฤตินต้องปรายตามองดุ
“ถ้าคิดอะไรไม่ออกก็อยู่เฉยๆ ดีกว่าพรีม”
“ค่ะ” คนออกความคิดเห็นหน้าจ๋อย ลองคนที่ออกความเห็นเป็นบัวบูชาหรือน้ำบุศย์เถอะ ไม่มีทางซะละที่จะใช้น้ำเสียงแบบนี้
“บัวไม่คิดว่าเขาต้องการไปเที่ยวหรอกพรีม ไม่อย่างนั้นคงไม่รับปากว่าจะไปงานเลี้ยงปิดกล้อง จำที่พ่อแม่อรนภาบอกได้ไหม อรนภาตั้งใจพักที่บ้านถึงได้โทรบอกพ่อแม่ว่าอาจจะกลับดึก แสดงว่าไม่ได้เตรียมออกไปแต่แรก มันต้องมีเหตุจูงใจมากพอที่เขาจะทิ้งงานปิดกล้องที่ถือเป็นการพักผ่อนหลังกรำงานหนักกันมาหลายเดือน” บัวบูชาพลิกกลับไปอ่านในหน้าที่เปิดข้าม
“งั้นบัวตามเรื่องของนายทัชภูมิ ส่วนญาญ่าตามเรื่องของนายดนุกรกับมยุรี” กฤตินจัดแจง
“บัวต้องไปภูเก็ตหรือคะ”
“ใช่ ถ้าเราหาเบอร์โทรล่าสุดที่โทรหาอรนภาไม่ได้ ก็ตามมันไปถึงที่เลย พนักงานที่นั่นน่าจะตอบได้ว่าอรนภาไปที่นั่นหรือเปล่า”
“โอเคค่ะ บัวจะรีบจัดการ หวังว่าชีวิตอรนภาคงยังอยู่” บัวบูชารับคำอย่างว่าง่ายไม่อิดออด ทำให้กฤตินพอใจในความเป็นมืออาชีพของเธอ
เป็นอันว่าเบอร์โทรล่าสุดที่ติดต่อกับดาราสาว เป็นเบอร์สาธารณะ บัวบูชาจึงจำต้องออกโรงเอง เธอปฏิเสธรับงานเดินแบบ ถ่ายแบบที่ติดต่อกันเข้ามาหลายงาน เพราะอาชีพนักสืบเป็นอาชีพที่เธอรัก มันท้าทายความสามารถที่ซ่อนเร้นอยู่ในตัว
เมื่อมาถึงภูเก็ต บัวบูชาเลือกพักในโรงแรมใกล้ๆ โรงแรม อินเดอะบีท อันเป็นโรงแรมของทัชภูมิ หลังเก็บของเข้าตู้เสื้อผ้า เธอหยุดพักแค่สิบนาที ล้างหน้าล้างตาเสร็จแล้วก็เตรียมออกปฏิบัติการ
เธอใช้เวลาเดินทางแค่สิบนาทีก็มาถึงหน้าโรงแรม อินเดอะบีท มีลูกค้าเข้ามาใช้บริการกันเป็นระยะ พนักงานฝ่ายต้อนรับแต่งกายด้วยชุดไทยที่ออกแบบให้สวมใส่สบายไม่ร้อน มีความคล่องตัว หญิงสาวตั้งใจติดต่อสอบถามเรื่องห้องพัก แต่ตาไวเห็นประกาศรับสมัครแม่บ้านหลายอัตรา จึงเปลี่ยนใจสอบถามเรื่องนี้แทน
“ใช่ค่ะ เรารับแม่บ้านหลายอัตรา หากคุณสนใจเชิญติดต่อขอรับใบสมัครได้ที่ประชาสัมพันธ์ได้เลยค่ะ” พนักงานฝ่ายต้อนรับชี้มือไปยังเคาน์เตอร์ ที่มีสาวสวยในชุดพนักงานคล้ายกันแต่คนละสีนั่งอยู่ บัวบูชาเอ่ยขอบคุณก่อนเข้าไปติดต่อขอรับใบสมัคร
ประชาสัมพันธ์ยื่นให้ แต่สายตาที่ทอดมองร่างบาง หน้าตาสะสวยมีแววกังขา เพราะดูแล้วไม่เหมาะเลยสักนิดกับตำแหน่งแม่บ้านซึ่งเรียกอีกชื่อหนึ่งก็คือพนักงานทำความสะอาดนั่นเอง
“ตำแหน่งแม่บ้านนะคะ” เธอผู้นั้นถามซ้ำ
“ค่ะ ดิฉันต้องการสมัครตำแหน่งแม่บ้าน” คนตอบเองก็ยืนยันเช่นกัน
“เข้ามาสมัครได้เลยนะคะ แต่ขอรูปถ่ายขนาดสองนิ้วสองใบ วุฒิการศึกษา เข้ามาติดต่อที่โต๊ะนี้ แล้วดิฉันจะพาไปพบผู้จัดการฝ่ายบุคคล”
“ได้ค่ะ แต่วันนี้ดิฉันไม่ได้เตรียมเอกสารมาเลย แล้วจะมาวันหลังนะคะ”
“ยินดีค่ะ” ประชาสัมพันธ์สาวยิ้มรับ
บัวบูชาเอ่ยขอบคุณ กลับไปนี่เธอคงต้องไปถ่ายรูปและขอให้น้ำบุศย์ช่วยไปเอาวุฒิการศึกษาที่บ้านแฟกซ์มาให้โดยด่วน นับว่าโชคดีที่ทางโรงแรมประกาศรับสมัครงานพอดี ตำแหน่งแม่บ้านทำให้เธอแทรกซึมเข้ากับคนที่นี่ได้ดีกว่าการเป็นลูกค้าเสียอีก
ผู้ชายคนหนึ่งเดินสวนหน้าเธอไป หญิงสาวชะงักเพราะจำได้ว่าเขาคือเป้าหมายคนสำคัญของเธอ เกือบจำไม่ได้เพราะตัวจริงของเขาดูดีกว่ารูปในอินเทอร์เน็ตอยู่มากทีเดียว ร่างสูงสง่าสมส่วนดูโดดเด่น แม้จะสวมด้วยเสื้อเชิ้ตทับด้วยสูทสีดำเช่นเดียวกับกางเกงแต่ก็เดาได้ว่าภายใต้ชุดนั้น คงเต็มไปด้วยมัดกล้าม
ใบหน้าของเขาหล่อเหลาคมคาย นัยน์ตาสีดำสนิทสีเดียวกับผมที่ตัดรองทรงดำขลับ จมูกโด่งตามธรรมชาติ ริมฝีปากเป็นกระจับได้รูป รับกันกับใบหน้าได้อย่างพอเหมาะพอเจาะ ผิวของเขาออกสีแทนช่วยทำให้ใบหน้าคมคายนั้นดูคมเข้มยิ่งขึ้นไปอีก และยังดูมีสุขภาพดีอีกด้วย
หญิงสาวเผลอมองเพลินจนกระทั่งร่างสูงลับตาไป นึกเจ็บใจตัวเองที่มัวแต่เคลิ้มมองความหล่อของเขา ถ้าเขาเป็นฆาตกรก็คงเป็นฆาตกรที่ทรงเสน่ห์ที่สุด
“บ้าน่ายายบัว อย่าหวั่นไหวสิ ก็แค่หล่อ รวย ดูดี เฉยไว้ๆ อย่าให้ความหล่อของนายทัชภูมิทำให้ไขว้เขว” หญิงสาวพยายามบอกตัวเอง สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เป็นการเรียกสติตัวเอง ตอนนี้เย็นมากแล้ว เธอต้องเตรียมตัว เตรียมเอกสารให้พร้อมสำหรับสมัครงานพรุ่งนี้
บัวบูชาเดินออกมาด้านนอก ยามรักษาความปลอดภัยตะเบะให้หนึ่งที หญิงสาวส่งยิ้มให้ แล้วทำตาโตก่อนชี้มือไปแบบเดาส่ง
“นั่นดารานี่คะ”
“ไหนครับ คุณอรนภาหรือเปล่า” ยามหันตามแต่สีหน้าไม่บ่งบอกถึงความตื่นเต้น แสดงให้เห็นว่าคงคุ้นชินกับ เอ้ อรนภาเป็นอย่างดี
“ไม่ใช่ค่ะ หนูตาฝาด แหม…หน้าเหมือนดาราเชียว แต่เอ…เมื่อครู่นี้พี่ยามทำไมเดาว่าเป็นอรนภาละคะ เธอมาบ่อยเหรอ” บัวบูชาหยั่งเชิง
“บ่อยเหมือนกันครับ เธอเป็น…”
“คะ?”
“เธอเป็นแขกประจำของที่นี่” ยามเลี่ยงคำตอบไป เมื่อเห็นว่าตัวเองเผลอพูดมากไป อรนภาเป็นดาราดังหากมีคนรู้เข้าว่าเป็นอะไรกับเจ้านายเขา เธอจะเสียชื่อเสียงเอาได้ ถึงเขาจะไม่ชอบสายตาดูแคลนที่ดาราสาวมองตอบ แต่ถึงอย่างไรก็เป็นแฟนของเจ้านาย ทัชภูมิคงไม่ชอบใจหากมีนักข่าวคอยตามติดชีวิตรักตัวเอง
“อย่างนั้นหรือคะ วันนี้เธอน่าจะมาเนอะ เขาเป็นดาราในดวงใจ จะได้ขอลายเซ็น แต่คงได้เจอสักวันเพราะหนูจะมาสมัครงานที่นี่”
“เขารับสมัครแม่บ้านนี่นา จะไหวเหรอ” ยามหรี่ตามองร่างบอบบางของบัวบูชารวมทั้งหน้าตาสะสวยของเจ้าตัวคล้ายจะไม่แน่ใจ
“ไหวสิพี่ยาม สมัยหนูอยู่บ้านนอก โอ๊ย…ทำมาหมดแหละ ซักผ้า ถูบ้าน ล้างจาน ทำนา เลี้ยงวัวเลี้ยงควาย” หญิงสาวร่ายยาวจนคนฟังอมยิ้ม
“เออ ไม่บอกนึกว่าเป็นลูกผู้ดีมาจากไหน ผิวพรรณแบบนี้นะเหรอวะทำนา” เมื่อเห็นอีกฝ่ายเป็นแค่เด็กบ้านนอกเหมือนกัน น้ำเสียงจึงดูสนิมสนมขึ้น
“จริงเหรอพี่ยาม สงสัยว่าตอนแม่หนูคลอด คงไปสับกับลูกผู้ดีที่ไหน ไม่แน่นะพี่ วันดีคืนดีอาจจะมีคนออกตามหาหนูกลับไปหาครอบครัวที่แท้จริงก็ได้” หญิงสาวว่าติดตลก ก่อนหาทางวกกลับเข้าเรื่องของอรนภา “ว่าแต่อรนภาเขามาทำอะไรที่นี่บ่อยๆ มาถ่ายละครเหรอ”
“เดี๋ยวมาอยู่ก็รู้เองละน่า” ยามโบกมือให้เป็นการตัดบท บัวบูชาจึงล่าถอย ออกไปจัดการธุระของตัวเองให้เสร็จ เพื่อว่าพรุ่งนี้จะได้เตรียมพร้อมในการสมัครงาน
“ไม่มีเลยหรือบัว”
“ค่ะ บัวตรวจสอบละเอียดแล้ว ในวันเวลาที่ยามพบเห็นอรนภาออกไปครั้งสุดท้าย กว่าจะออกไปสนามบินก็กินเวลาหลายชั่วโมง วันนั้นอย่างที่รู้กันว่ารถติดกันเป็นแพรยาวเพราะมีอุบัติเหตุรถเมล์คว่ำ หากไม่ได้จองล่วงหน้าก็อาจไม่มีตั๋ว รถเธอก็จอดเอาไว้ที่คอนโด”
“รถคนอื่นล่ะบัว” พริมาภาเอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรก “เจ้าของโทรศัพท์”
“เราอาจต้องขอให้ตำรวจช่วยตรวจสอบว่าเบอร์โทรที่โทรเข้ามาครั้งล่าสุดเป็นของใคร” บัวบูชาคิดหนัก เพราะหากฝ่ายนั้นใช้เบอร์สาธารณะหรือซิมที่ซื้อในราคาถูกแล้วทิ้งไปก็ไม่มีทางตรวจสอบได้เลย
“ป่านนี้ถ้าอรนภาไม่ตายก็อาจจะเลี้ยงไม่โต” ภูมิชญาทำท่าลูบตัว พิษรักแรงหึงของคน ดูแล้วก็น่ากลัวกว่าที่คาดคิด แบบนี้คงต้องเพลาๆ เรื่องเด็กๆ เอาไว้บ้าง
“มันอาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างนั้นก็ได้ บางทีอาจจะแค่ถูกจับตัวไป…”
“หรือไม่ก็อาจจะไม่มีใครจับตัวไปเลยก็ได้ เขาอาจจะแค่ต้องการพักผ่อนโดยไม่บอกใคร” พริมาภาเสนอความเห็นซื่อๆ ทำให้กฤตินต้องปรายตามองดุ
“ถ้าคิดอะไรไม่ออกก็อยู่เฉยๆ ดีกว่าพรีม”
“ค่ะ” คนออกความคิดเห็นหน้าจ๋อย ลองคนที่ออกความเห็นเป็นบัวบูชาหรือน้ำบุศย์เถอะ ไม่มีทางซะละที่จะใช้น้ำเสียงแบบนี้
“บัวไม่คิดว่าเขาต้องการไปเที่ยวหรอกพรีม ไม่อย่างนั้นคงไม่รับปากว่าจะไปงานเลี้ยงปิดกล้อง จำที่พ่อแม่อรนภาบอกได้ไหม อรนภาตั้งใจพักที่บ้านถึงได้โทรบอกพ่อแม่ว่าอาจจะกลับดึก แสดงว่าไม่ได้เตรียมออกไปแต่แรก มันต้องมีเหตุจูงใจมากพอที่เขาจะทิ้งงานปิดกล้องที่ถือเป็นการพักผ่อนหลังกรำงานหนักกันมาหลายเดือน” บัวบูชาพลิกกลับไปอ่านในหน้าที่เปิดข้าม
“งั้นบัวตามเรื่องของนายทัชภูมิ ส่วนญาญ่าตามเรื่องของนายดนุกรกับมยุรี” กฤตินจัดแจง
“บัวต้องไปภูเก็ตหรือคะ”
“ใช่ ถ้าเราหาเบอร์โทรล่าสุดที่โทรหาอรนภาไม่ได้ ก็ตามมันไปถึงที่เลย พนักงานที่นั่นน่าจะตอบได้ว่าอรนภาไปที่นั่นหรือเปล่า”
“โอเคค่ะ บัวจะรีบจัดการ หวังว่าชีวิตอรนภาคงยังอยู่” บัวบูชารับคำอย่างว่าง่ายไม่อิดออด ทำให้กฤตินพอใจในความเป็นมืออาชีพของเธอ
เป็นอันว่าเบอร์โทรล่าสุดที่ติดต่อกับดาราสาว เป็นเบอร์สาธารณะ บัวบูชาจึงจำต้องออกโรงเอง เธอปฏิเสธรับงานเดินแบบ ถ่ายแบบที่ติดต่อกันเข้ามาหลายงาน เพราะอาชีพนักสืบเป็นอาชีพที่เธอรัก มันท้าทายความสามารถที่ซ่อนเร้นอยู่ในตัว
เมื่อมาถึงภูเก็ต บัวบูชาเลือกพักในโรงแรมใกล้ๆ โรงแรม อินเดอะบีท อันเป็นโรงแรมของทัชภูมิ หลังเก็บของเข้าตู้เสื้อผ้า เธอหยุดพักแค่สิบนาที ล้างหน้าล้างตาเสร็จแล้วก็เตรียมออกปฏิบัติการ
เธอใช้เวลาเดินทางแค่สิบนาทีก็มาถึงหน้าโรงแรม อินเดอะบีท มีลูกค้าเข้ามาใช้บริการกันเป็นระยะ พนักงานฝ่ายต้อนรับแต่งกายด้วยชุดไทยที่ออกแบบให้สวมใส่สบายไม่ร้อน มีความคล่องตัว หญิงสาวตั้งใจติดต่อสอบถามเรื่องห้องพัก แต่ตาไวเห็นประกาศรับสมัครแม่บ้านหลายอัตรา จึงเปลี่ยนใจสอบถามเรื่องนี้แทน
“ใช่ค่ะ เรารับแม่บ้านหลายอัตรา หากคุณสนใจเชิญติดต่อขอรับใบสมัครได้ที่ประชาสัมพันธ์ได้เลยค่ะ” พนักงานฝ่ายต้อนรับชี้มือไปยังเคาน์เตอร์ ที่มีสาวสวยในชุดพนักงานคล้ายกันแต่คนละสีนั่งอยู่ บัวบูชาเอ่ยขอบคุณก่อนเข้าไปติดต่อขอรับใบสมัคร
ประชาสัมพันธ์ยื่นให้ แต่สายตาที่ทอดมองร่างบาง หน้าตาสะสวยมีแววกังขา เพราะดูแล้วไม่เหมาะเลยสักนิดกับตำแหน่งแม่บ้านซึ่งเรียกอีกชื่อหนึ่งก็คือพนักงานทำความสะอาดนั่นเอง
“ตำแหน่งแม่บ้านนะคะ” เธอผู้นั้นถามซ้ำ
“ค่ะ ดิฉันต้องการสมัครตำแหน่งแม่บ้าน” คนตอบเองก็ยืนยันเช่นกัน
“เข้ามาสมัครได้เลยนะคะ แต่ขอรูปถ่ายขนาดสองนิ้วสองใบ วุฒิการศึกษา เข้ามาติดต่อที่โต๊ะนี้ แล้วดิฉันจะพาไปพบผู้จัดการฝ่ายบุคคล”
“ได้ค่ะ แต่วันนี้ดิฉันไม่ได้เตรียมเอกสารมาเลย แล้วจะมาวันหลังนะคะ”
“ยินดีค่ะ” ประชาสัมพันธ์สาวยิ้มรับ
บัวบูชาเอ่ยขอบคุณ กลับไปนี่เธอคงต้องไปถ่ายรูปและขอให้น้ำบุศย์ช่วยไปเอาวุฒิการศึกษาที่บ้านแฟกซ์มาให้โดยด่วน นับว่าโชคดีที่ทางโรงแรมประกาศรับสมัครงานพอดี ตำแหน่งแม่บ้านทำให้เธอแทรกซึมเข้ากับคนที่นี่ได้ดีกว่าการเป็นลูกค้าเสียอีก
ผู้ชายคนหนึ่งเดินสวนหน้าเธอไป หญิงสาวชะงักเพราะจำได้ว่าเขาคือเป้าหมายคนสำคัญของเธอ เกือบจำไม่ได้เพราะตัวจริงของเขาดูดีกว่ารูปในอินเทอร์เน็ตอยู่มากทีเดียว ร่างสูงสง่าสมส่วนดูโดดเด่น แม้จะสวมด้วยเสื้อเชิ้ตทับด้วยสูทสีดำเช่นเดียวกับกางเกงแต่ก็เดาได้ว่าภายใต้ชุดนั้น คงเต็มไปด้วยมัดกล้าม
ใบหน้าของเขาหล่อเหลาคมคาย นัยน์ตาสีดำสนิทสีเดียวกับผมที่ตัดรองทรงดำขลับ จมูกโด่งตามธรรมชาติ ริมฝีปากเป็นกระจับได้รูป รับกันกับใบหน้าได้อย่างพอเหมาะพอเจาะ ผิวของเขาออกสีแทนช่วยทำให้ใบหน้าคมคายนั้นดูคมเข้มยิ่งขึ้นไปอีก และยังดูมีสุขภาพดีอีกด้วย
หญิงสาวเผลอมองเพลินจนกระทั่งร่างสูงลับตาไป นึกเจ็บใจตัวเองที่มัวแต่เคลิ้มมองความหล่อของเขา ถ้าเขาเป็นฆาตกรก็คงเป็นฆาตกรที่ทรงเสน่ห์ที่สุด
“บ้าน่ายายบัว อย่าหวั่นไหวสิ ก็แค่หล่อ รวย ดูดี เฉยไว้ๆ อย่าให้ความหล่อของนายทัชภูมิทำให้ไขว้เขว” หญิงสาวพยายามบอกตัวเอง สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เป็นการเรียกสติตัวเอง ตอนนี้เย็นมากแล้ว เธอต้องเตรียมตัว เตรียมเอกสารให้พร้อมสำหรับสมัครงานพรุ่งนี้
บัวบูชาเดินออกมาด้านนอก ยามรักษาความปลอดภัยตะเบะให้หนึ่งที หญิงสาวส่งยิ้มให้ แล้วทำตาโตก่อนชี้มือไปแบบเดาส่ง
“นั่นดารานี่คะ”
“ไหนครับ คุณอรนภาหรือเปล่า” ยามหันตามแต่สีหน้าไม่บ่งบอกถึงความตื่นเต้น แสดงให้เห็นว่าคงคุ้นชินกับ เอ้ อรนภาเป็นอย่างดี
“ไม่ใช่ค่ะ หนูตาฝาด แหม…หน้าเหมือนดาราเชียว แต่เอ…เมื่อครู่นี้พี่ยามทำไมเดาว่าเป็นอรนภาละคะ เธอมาบ่อยเหรอ” บัวบูชาหยั่งเชิง
“บ่อยเหมือนกันครับ เธอเป็น…”
“คะ?”
“เธอเป็นแขกประจำของที่นี่” ยามเลี่ยงคำตอบไป เมื่อเห็นว่าตัวเองเผลอพูดมากไป อรนภาเป็นดาราดังหากมีคนรู้เข้าว่าเป็นอะไรกับเจ้านายเขา เธอจะเสียชื่อเสียงเอาได้ ถึงเขาจะไม่ชอบสายตาดูแคลนที่ดาราสาวมองตอบ แต่ถึงอย่างไรก็เป็นแฟนของเจ้านาย ทัชภูมิคงไม่ชอบใจหากมีนักข่าวคอยตามติดชีวิตรักตัวเอง
“อย่างนั้นหรือคะ วันนี้เธอน่าจะมาเนอะ เขาเป็นดาราในดวงใจ จะได้ขอลายเซ็น แต่คงได้เจอสักวันเพราะหนูจะมาสมัครงานที่นี่”
“เขารับสมัครแม่บ้านนี่นา จะไหวเหรอ” ยามหรี่ตามองร่างบอบบางของบัวบูชารวมทั้งหน้าตาสะสวยของเจ้าตัวคล้ายจะไม่แน่ใจ
“ไหวสิพี่ยาม สมัยหนูอยู่บ้านนอก โอ๊ย…ทำมาหมดแหละ ซักผ้า ถูบ้าน ล้างจาน ทำนา เลี้ยงวัวเลี้ยงควาย” หญิงสาวร่ายยาวจนคนฟังอมยิ้ม
“เออ ไม่บอกนึกว่าเป็นลูกผู้ดีมาจากไหน ผิวพรรณแบบนี้นะเหรอวะทำนา” เมื่อเห็นอีกฝ่ายเป็นแค่เด็กบ้านนอกเหมือนกัน น้ำเสียงจึงดูสนิมสนมขึ้น
“จริงเหรอพี่ยาม สงสัยว่าตอนแม่หนูคลอด คงไปสับกับลูกผู้ดีที่ไหน ไม่แน่นะพี่ วันดีคืนดีอาจจะมีคนออกตามหาหนูกลับไปหาครอบครัวที่แท้จริงก็ได้” หญิงสาวว่าติดตลก ก่อนหาทางวกกลับเข้าเรื่องของอรนภา “ว่าแต่อรนภาเขามาทำอะไรที่นี่บ่อยๆ มาถ่ายละครเหรอ”
“เดี๋ยวมาอยู่ก็รู้เองละน่า” ยามโบกมือให้เป็นการตัดบท บัวบูชาจึงล่าถอย ออกไปจัดการธุระของตัวเองให้เสร็จ เพื่อว่าพรุ่งนี้จะได้เตรียมพร้อมในการสมัครงาน
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ส.ค. 2556, 22:58:44 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ส.ค. 2556, 22:58:44 น.
จำนวนการเข้าชม : 967
| << ตอนที่ 3 100% | ตอนที่ 4 60% >> |