จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่ 39 : การสูญเสีย
“ปอม!..ตื่น…ปอมตื่นสิ!” เขย่า เขย่า ปอมก็ไม่ขยับ
“ไอ้ปอม!ตื่น…ตื่นซักทีสิมันสายแล้วนะ” ทีนี้นั่งลงมาบนเตียงเลย เอามือตบหน้าปอมเบาๆ
ปอมค่อยๆเผยอตาขึ้นมาข้างนึง ปากก็ส่งเสียงงุ้ง งิ๊ง งุ้ง งิ๊ง
“ขออีกสิบน้าคนดี..ปอมง่วงอ่ะ” ปิดเปลือกตาต่อ จุ้นขมวดคิ้วหน้าบึ้ง
“ไม่เอาแล้ว…ลุกเลยไอ้ปอมแกขอมากี่สิบแล้วเนี่ย..ตั้งแต่เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วนี่มันจะเก้าโมง
แล้วนะ…นัดช่างไว้สิบเอ็ดโมงด้วยเดี๋ยวก็ไม่ทันกันพอดี…พอฉันจะไปก่อนแกก็ไม่ให้ไป..ถ่วง
อยู่นั่นแหละ…ลุกกก..เร็ววว!” ดึงแขนปอมให้ลุกขึ้น ปอมหัวเราะหึ หึ ลุกขึ้นมานั่งตามแรงฉุด
ของจุ้น และก็ทำตัวอ่อนปวกเปียกเอื้อมมือไปกอดเอวจุ้นไว้ เอาหน้าซุกไปที่ซอกคอจุ้น ซัก
แป๊บก็ยิ้มแป้น
“หอมจัง…น้ำหอมกลิ่นใหม่เหรอออ..ไม่คุ้น” จุ้นทำปากจึกจัก มือก็แกะแขนปอมให้ออกจาก
เอว
“เออ!เร็วๆสิไอ้ปอม..ลีลาอยู่ได้” ยังกอดอยู่อย่างงั้นแหละ ปากก็งึม งำ งึม งำอยู่ที่ซอกคอจุ้น
“คายซื้อห้าย…บอกพี่มาซะดีดี…น้องจ๋าวววว” จุ้นค้อนควับ
“หมาซื้อให้” ปอมหัวเราะ
“ไอ้ดวงเด่นเหรอ!…แหม..มันนี่รสนิยมดีจริง ๆเลยอ่ะ” ที่นี้จุ้นอมยิ้ม
“ไม่ใช่…ไอ้หมาปอมมันซื้อให้” ปอมหัวเราะ หึ หึ อยู่ที่ซอกคอ
“ไอ้หมาปอมนี่ มันก็รสนิยมดีเหมือนกันเนอะ” หอมต้นคอจุ้นฟอด ฟอด จุ้นหัวเราะคิก คิก
จักจี้ ทุบหลังปอมใหญ่
“ไอ้ปอม! ไอ้บ้านี่จักจี้…ปล่อยย!..ปล่อยได้แล้วไปอาบน้ำ…สายแล้วนะเนี่ย” นั่นแหล่ะถึงจะ
เอาหน้าออกมาจากซอกคอได้ แต่แขนก็ยังกอดอยู่อย่างงั้นมองหน้าจุ้นทำหน้าอ้อน
“ก็มันคิดถึงนี่” จุ้นหมั่นไส้
“จะคิดถึงอะไรกันนักหนา…ไอ้บ้านี่” ตีแขนปอมแปะ แปะ
“แต่มันเจ็ดวันเลยน้า” ยังอ้อนอยู่ยังไม่หยุด…จุ้นหัวเราะเขกหัวปอมไปหนึ่งที
“จะอีกนานมั๊ยไอ้ปอม!โยกอยู่นั่นแหล่ะ…มันสายแล้วนะ…เร็วดิ!ไอ้ปอมปล่อยยย…ลุกได้
แล้ว” ขืนตัวใหญ่ ตีปอมพลั๊ก พลั๊ก ปอมหัวเราะ..ขำ แกล้งเค้าได้ แขนก็ยังกอดจุ้นอยู่อย่าง
นั้น จุ้นหยุดตีมองปอมตาขวาง ทำปากจึกจัก เริ่มขัดใจ
“อ่ะ! งั้นแกนอนไป…เดี๋ยวฉันล่วงหน้าไปก่อน…แกนอนเต็มอิ่มแล้วค่อยตามไปแล้วกัน” มี
งอน มีงอน..จะลุก…ขยับ ขยับ จับมือปอมให้เอาออกจากเอว ปอมทำตาโต ทำปากโฮะ โฮะ
เอาจริงเว้ย เฮ้ย ไอ้จุ้น! เอาจริงเว้ย แล้วก็รีบประจบยิ้มตาหยี ค่อยๆคลายอ้อมกอด
“โอ๋…ปล่อยแล้วจ้าปล่อยแล้ว!…ลุกแล้ว…ปอมลุกแล้ว” ลุกขึ้นยืน ทำหน้าทำตาแป้นแล้น สาย
ตาก็มองจุ้นที่นั่งหน้าบึ้งอยู่บนเตียง แล้วปากก็เริ่มพล่าม
“เดี๋ยวปอมไปอาบน้ำก่อนน้า จะะถูสบู่ให้ทั่วตัวเลย อ้อ!แล้วก็จะสระผมด้วย!..ผมจะได้หอม
หอมอ่ะ (จุ้นเริ่มยิ้ม) พอเสร็จแล้วก็จะทาแป้งด้วยน้า..หน้าจะได้สดชื่นอย่างที่จุ้นเคยบอกปอม
ไง..ปอมจำได้ความจำปอมเยี่ยมเสมอ (จุ้นเม้มปากกลั้นหัวเราะ แต่ตาเป็นประกาย)..แล้วก็จะ
แต่งตัวให้หล่อเฟี้ยวเหลี่ยวฟ้อเล้ย…จาไม่ให้จุ้นอายใครเลยน้า…เพราะฉะนั้นจุ้นอย่าเพิ่งไป
ก่อนนะ รอปอมก่อนเดี๋ยวปอมออกมานะคนดี..สัญญาสิ” ปอมพยักหน้าใหญ่ สัญญาสิ
สัญญา จุ้นนั่งกัดปากนิ่งพยายามกลั้นหัวเราะ ปอมพยักหน้า ยิก ยิก เร่งอีก
“จุ้นอ่ะ! เร็วดิ..สัญญาก่อน” ทำหน้าอ้อนน …แล้วจุ้นก็หลุดยิ้ม
“เออ! เออ!..พล่ามอยู่นั่นแหละ….เร็วๆด้วย..ถ้าช้าฉันไม่รอจริงๆนะบอกไว้ซะก่อน” ปอมยิ้ม
แป้น
“จ้าคนดี…ไม่เกินห้านาทีเดี๋ยวก็ออกมาและ…รอก่อนน้า” ขยิบตาให้จุ้น ปิ๊ง! ปิ๊ง! เดินไปหยิบ
ผ้าเช็ดตัว พร้อมเสื้อผ้าแล้วก็เข้าห้องน้ำไป จุ้นยิ้ม..ลงจากเตียงเข้าครัวอุ่นโจ๊กระหว่างรอปอม
ซักแป๊บปอมก็เสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำหน้าตาชะแล่มแช่มช้อยเชียว ปากก็ส่งเสียงมา ตัวก็
เดินเข้าครัวมาด้วย
“จุ้นน!…สบู่จะหมดแล้วอ่ะ” จุ้นเลิกคิ้ว
“อ้าว!เหรอไม่ได้ดู..อ่ะ!แกกินโจ๊กรองท้องไปก่อน…เดี๋ยวค่อยไปกินข้าวต่อที่บ้านโน้น” ดันตัว
ปอมให้มานั่ง กำลังจะเดินผละไปปอมเลิกคิ้ว..งง!..รีบจับแขนจุ้นไว้
“จะไปไหน”
“ไปเอาสบู่ในตู้” ปอมหัวเราะ
“ไม่ต้องเลย นั่งลง” กดตัวจุ้นให้นั่งแทนตัวเอง จุ้นขมวดคิ้ว ปอมยิ้มดีดนิ้วเบาๆไปที่หน้าผากจุ้น
“คิ้วพันกันยุ่งหมดแล้ว..ขมวดอยู่นั่นแหละ!.ยังไม่ได้ใช้ตอนนี้!..แค่บอกไว้เฉยๆว่ามันจะหมด
แล้วเท่านั้น..ไม่รีบ..ตอนนี้นั่งลงก่อน กินโจ๊ก” จุ้นทำปากจึก จัก
“ก็ฉันยังไม่หิวอ่ะ” ปอมเลิกคิ้ว เขกหัวจุ้นไปหนึ่งที
“ไม่หิวก็ต้องกิน…รองท้องไปก่อนเดี๋ยวเป็นโรคกระแพะ” เลียนแบบจุ้น..ยักคิ้วให้แผล็บนึง
แล้วก็เดินไปที่เตาจุ้นค้อนควับ! ปากก็ส่งเสียงมา
“แล้วแกล่ะ!…แกเอาชามนี้ไปก่อนก็ได้เดี๋ยวฉันทำใหม่เอง” ปอมหันมายิ้มตาหยีให้ มือก็แกะ
ซองโจ๊กยิก ยิก
“กินไปน้าคนดีเดี๋ยวปอมทำเองน้า..เรื่องหะมู..หะมู..แค่เนี้ย!…ไม่ต้องถึงมือจุ้นนน!…ปอมทำ
ด้าย…ส.บ.ม.ย.ห.น.ท.ร.ค.ด.ข.ป.ค.น.ร.จ.จ.จ.จ.” ทำหน้าแป้นแล้น หันไปเปิดแก๊ซตั้งหม้อ
ต้มน้ำ จุ้นอมยิ้มระคนหมั่นไส้ มือก็คนโจ๊กในชาม
“แกเป็นบ้าอะไร..ไอ้ปอม..พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง” ปอมหัวเราะ ยืนพิงเตา หันหน้ามาหาจุ้น
“จริงง่ะไม่รู้จริง ๆ เหรอ” จุ้นตักโจ๊กเข้าปาก พยักหน้า หงึก หงึก ช้อนยังคาอยู่ที่ปาก
“อ่ะ เฉลย…ก็ได้…ส.บ.ม.ย.ห.น.ท.ร.ค.ด.ข.ป.ค.น.ร.จ.จ.จ.จ. ก็มาจาก สบายมากอย่าห่วงนะ
ที่รักคนดีของปอมคนน่ารัก จุ้ง จิ้ง จุ้ง จิ้ง” เอียงหัวซ้ายทีขวาที เท่านั้นแหละจุ้นสำลักโจ๊ก…ไอ
ค๊อก! ไอแค๊ก! น้ำหูน้ำตาเล็ด ปอมเลิกคิ้ว รีบเดินเข้ามาลูบหลัง ลูบไหล่มือขวาก็เทน้ำใส่แก้ว
รีบส่งให้…จุ้นรับไปดื่มเอื๊อก ๆ ปอมส่งกระดาษทิชชู่ให้อีกจุ้นวางแก้วลง..รับกระดาษมาเช็ด
ปลายหางตา พอค่อยยังชั่วแล้วมือก็มาเลย แหนบแขนปอมใหญ่ ปอมสะดุ้งโหยง
“แหนบ ปอมทำไมล่า..ปอมทำอะไรผิดเหรอ” จุ้นค้อนควับ..ควับ ปอมอมยิ้ม เอามือเชยคางดู
หน้าจุ้น
“หายยัง” จุ้นพยักหน้า ปอมยิ้มก้มลงไปจุ๊บ ที่หน้าผากจุ้นหนึ่งที
“หายแล้วก็กินโจ๊กต่อน้า” เอามือยีหัวจุ้น แล้วก็เดินผละไปที่เตา น้ำเดือดพอดีเทโจ๊กลงไปใน
หม้อ แล้วก็คน ซักแป๊บก็เอาลง เทใส่ชาม ยกมานั่งกินข้าง ๆ จุ้น
“นัดช่างกี่โมงนะจุ้น” จุ้นยกน้ำขึ้นดื่ม
“สิบเอ็ดโมง…วันนี้เค้าจะมาเก็บงานวันสุดท้ายก็เลยนัดให้เราไปตรวจดูก่อน” ปอมพยักหน้า
มือก็ตักโจ๊กเข้าปาก จุ้นลุกขึ้นไปชงกาแฟ
“เค้าทุบรั้วตรงบ้านพี่ไทด์แล้วเหรอ” ถามต่อ ช้อนก็ปาดโจ๊กคำสุดท้ายเข้าปาก จุ้นหันมาเห็น
พอดีก็ขมวดคิ้ว
“ทุบแล้ว!….ปอม!แกจะรีบกินไปไหน…เดี๋ยวก็ไม่ย่อยกันพอดี” บ่นงุ้ง งิ้ง งุ้ง งิ้ง เดินถือถ้วย
กาแฟมาส่งให้ ปอมยิ้มรีบรับมาอย่างไว
“โจ๊ก!อ่ะจุ้น…มันเป็นโจ๊ก…ไม่ต้องเคี้ยวเข้าปากแล้วกลืนได้เยย” ยิ้มแป้นแล้น ยกถ้วยกาแฟ
มาเป่าใหญ่ จุ้นหมั่นไส้หยิบชามไปล้าง แล้วก็ได้ฤกษ์ออกจากบ้าน
ไปถึงบ้านไทด์ตอนสิบโมงครึ่ง จอดรถไว้หน้าบ้านพอเปิดประตูเข้าไปเท่านั้นแหละ เสียงเห่า
ของเจ้าแต้มก็ดังต้อนรับขรมไปหมด พอมันเห็นว่าเป็นใครก็วิ่งปรู๊ดออกมาเลย…จุ้นยิ้มแป้น รีบ
อุ้มขึ้นมาหอมฟอด ฟอด
“ว่าไงหนุ่มน้อยอ้วนม๊อกต๊อกเลยอ่ะ กินเยอะล่ะสิแก..หึ!เจ้าแต้ม” เจ้าแต้มเลียหน้า เลียตา
ใหญ่ ดีใจ จุ้นหัวเราะคิก คิก จักจี้ ปอมเพิ่งโผล่มาจากประตู พอเห็นเข้าก็โวยวายเสียงดังลั่น
“ไอ้ดวงเด่น…ชิชะ!..เดี๋ยวนี้แอบตีท้ายครัวเหรอ!…เลียหน้าภรรยาคนอื่นได้ไง…มานี่” ดึงเจ้า
แต้มมาจากมือจุ้น จุ้นตกใจ ตีแขนปอมแปะ แปะ
“ไอ้ปอม! เบา..เบา..เดี๋ยวหล่น..ดูซิน่ะมันกลัวจนหางจุกตูดแล้ว” ปอมหัวเราะ
“รู้ได้ไงว่ามันกลัว…มันอาจจะชอบก็ได้” ค่อยๆพลิกตัวเจ้าแต้มให้หันหน้ามาหา
“แกดูหน้ามันสิ! ไอ้ดวงเด่นเนี่ยมันมีหน้าเดียวจริงๆนะ…ดูไม่ออกว่ามันอยู่อารมณ์ไหน…ตามัน
จะโศกตลอดเวลา…ความสูงก็ไม่ค่อยจะมีกะเค้าเล้ย..เลี้ยงมาตั้งปีกว่าและ..มันออกข้างๆ
หมด…ขาก็สั้นม้อต้อ..หูก็ยาวซะไม่มีอ่ะ…มีตรงไหนหน้ารักมั่งไหมเนี่ย” ว่าแล้วก็หอมฟอด
ฟอด..คำพูดไม่ตรงกับการกระทำ…จุ้นส่ายหัวยืนยิ้มอยู่ตรงนั้น ปอมรักเจ้าแต้มมาก ถึงขั้นหลง
เลยก็ว่าได้ มาที่บ้านนี้ทีไรก็จะนั่งเล่นกับเจ้าแต้มเป็นชั่วโมง ถ่ายรูปแต้มแต่ละอริยาบทไว้ทุก
Shot
“เมื่อไหร่แกจะเลิกเรียกมันว่า “ดวงเด่น” ซักที มันสับสนนะน่ะ” ปอมส่ายหัวหงึก หงัก ปล่อย
เจ้าแต้มลงบนพื้น
“เลิกเรียกไม่ได้ให้มันจำไว้น่ะดี มันจะได้ไม่พลาด” จุ้นขมวดคิ้ว
“พลาดอะไร” ปอมอมยิ้ม
“อ่ะ! ก็เมื่อกี้ปอมได้ยินจุ้นบอกว่ามันเป็นหนุ่มน้อยไม่ใช่เหรอ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไร”
“อ่ะ! ก็ถ้าเป็นหนุ่มน้อยแล้ว…เดี๋ยวก็ต้องทำบัตรประชาชนไง..ทางอำเภอเค้าต้องถามแน่แน่ว่า
มันชื่ออะไรใช่ม้า..ทีนี้ถ้ามันบอกเค้าไปว่าชื่อ
“แต้ม ลูกแม่จุ้น” เชยตายเลย…มันต้องเป็น “ดวงเด่น ลูกแม่จุ้น” มันถึงจะ Work…อินเทรนด์
หน่อยๆ ..จุ้นคิดเหมือนปอมมั๊ยล่าาา” ทำหน้า น่าร๊ากกก….จุ้นเบะปาก ทำหน้าแหยๆ ใส่ปอม
“ไอ้บ้าปอม” อมยิ้มรีบเดิน ฉับ ฉับ ปอมตามติด
“ไม่บ้านะจุ้น…พูดตามหลักสากล..ละ..โลก เลยน้า…เดี๋ยวเนี้ย! เค้านิยมตั้งชื่อหลายๆพยางค์
กันแล้ว…อย่างตาดำ..ยายแดง…ไอ้แต้มเงี้ย มันตกยุคไปแล้ว…มันต้องหลายๆพยางค์ เช่น….
ตาดำศักดิ์ งี้ หรือ ยายแดงศรีอย่างงั้น อ่ะ! หรือไม่ก็..แต้มซัง ก็ได้ อินเทรนด์สุด สุด” สะกิด
สะกิดจุ้นใหญ่ จุ้นหัวเราะหยุดเดินแล้วก็หันมาหาปอม
“ที่ฉันบอกว่าบ้าน่ะ!…ไม่ใช่เรื่องชื่อแต่เป็นเรื่องหมาทำบัตรประชาชน..คิดได้ไง!..ไอ้ต๊อง!เอ้
ย…เดี๋ยวต่อไปไม่ต้องให้ไอ้แต้มไปเกณฑ์ทหารเหรอ..ชอบพูดให้ขำ..ไอ้บ้านี่!” เขกหัวปอมไป
หนึ่งที ปอมเลิกคิ้ว
“เออใช่เดี๋ยวมันต้องไปเกณฑ์ทหารด้วยนี่…จุ้นอยากให้มันจับใบดำ หรือใบแดงเอ่ย!” ยังไม่
หยุด ยิ้มตาหยีส่งให้ จุ้นหัวเราะขำ ผลักหัวปอมไป ห่างๆ
“ปัญญาอ่อน” เดินต่อ ปอมหัวเราะเดินตีคู่ไปด้วยกัน
“ปัญญาอ่อนจริงๆ เหรอ…ปอมปัญญาอ่อนจริงๆอ่ะ” ถามใหญ่ ถามใหญ่ จุ้นอมยิ้ม หันหน้ามา
หา
“โง่ด้วย” ปอมแกล้งเลิกคิ้ว
“โง่ด้วยเหรอ! โง่ตรงไหนอ่ะ!บอกปอมหน่อย..ปอมอยากรู้” ทำหน้าอยากรู้จัด..จุ้นหัวเราะ
“โง่ตรงไม่รู้ว่าตัวเองปัญญาอ่อน” ปอมหัวเราะ
“จ้า! แม่คนฉลาด…มาให้คนโง่จุ๊บปากหนึ่งที..แก้โง่หน่อยเร้ว!” ดึงแขนจุ้นเข้ามาใกล้ๆ จุ้นตี
แขนปอมดังเพี๊ยะ!
“ไอ้บ้าปอม…เดี๋ยวใครมาเห็น” ปอมยิ้ม และก็พากันเดินเข้าบ้าน เข้าไปถึงกลิ่นอาหารก็โชย
มาเลย ปอมทำจมูกฟึดฟัด
“หอมจัง!” จุ้นแหงะหน้ามาหา
“หิวเหรอ”
“เมื่อกี้ไม่เท่าไหร่..แต่พอมันได้กลิ่นแล้วน้ำย่อยมันร้อง จ๊อง! แจ๊ง! จ๊อง! แจ๊ง!” จุ้นอมยิ้ม
“สงสัยจะอยู่ในครัว” พากันเดินเข้าไปในครัวแล้วก็อยู่กันครบทั้งหมด มีไทด์ แน๊ท ป้าสาย
และก็เด็กแดง ไทด์เข้าพิธีแต่งงานกับแน๊ทเรียบร้อยแล้ว หลังงานปอมกับจุ้นห้าเดือน ไทด์ก็
แต่งตามมาอีกคู่
“ทำอะไรกัน หอมเชียว” ปอมส่งเสียงเข้าไป ทั้งหมดหันมามองเป็นตาเดียวส่งยิ้มมาให้ แล้ว
เสียงป้าสายก็ตอบมา
“หลายอย่างค่ะคุณปอม…คุณแน๊ทเหมือนจะรู้ว่าคุณปอมกับคุณจุ้นจะมาเลยซื้อกับข้าวมาเยอะ
เลยค่า” ยิ้มแป้นส่งให้ปอม ปอมหัวเราะหันไปเห็นแน๊ทพอดี
“หวัดดีฮะ!..ภรรยาพี่ภรรยา” เท่านั้นแหละ หัวเราะคิก คักกันใหญ่
“หวัดดีค่ะคุณปอม..ทักซะแน๊ท งงเลยค่ะ..นึกมุขไม่ทัน” จุ้นยิ้มส่ายหัวให้ ไอ้ต๊อง!เอ้ย คิดได้
ไง..ภรรยาพี่ภรรยา และก็เดินเข้ามาช่วยแน๊ทเด็ดผัก ไทด์ที่กำลังนั่งหั่นพริกอยู่ก็ส่งเสียงมา
บ้าง
“กลับมาตอนไหนไอ้ปอม! เมื่อคืนหรือเมื่อเช้า” ปอมลากเก้าอี้มานั่งตรงข้ามไทด์..มือก็หยิบถั่ว
ฝักยาวเข้าปากนั่งเล็มไป เคี้ยวแหงบ…แหงบ
“เมื่อคืน” สายตาก็มองไทด์หั่นพริก แล้วก็เริ่มพล่าม!
“ทำอะไรน่ะพี่ภรรยา” ไทด์ชะงัก..เงยหน้ามองปอม “หั่นอารัยอย่างง้านน..ทีละเม็ด และเมื่อ
ไหร่มันจะได้รับประทาน..หั่นให้มันทะมัดทะแมงหน่อย เป็น The man จะจับจะฉวยอะไรต้อง
ให้มันหนักแน่น สี่ห้าเม็ดไปเลยพี่…อ่ะ!ทำหน้าสงสัย มา..เอามานี่เดี๋ยวสามีของน้องสาวพี่จะ
สาธิตให้ดูว่าวิธีการหั่นพริก..หรือที่เรียกว่าซอยพริกน่ะมันเป็นยังไง” ว่าแล้วก็วางถั่วค่อยๆดึง
มีดจากมือไทด์ที่นั่งชะงักฟังปอมพูด (หุ หุ เถียงไม่ทัน) ปอมยักคิ้วให้ แผล๊บ! แผล๊บ! นั่น
แหละไทด์ถึงหัวเราะออกมา เลื่อนเขียงให้ปอมแต่โดยดี ปากก็เริ่มส่งเสียงออกมาบ้าง
“เออ! ไอ้คนเก่ง…อย่าพลาดนะเอ็งเดี๋ยวข้าจะซ้ำให้เละเลย” สาว และไม่สาวหัวเราะกันเกรียว
ปอมยักไหล่ ทำปากแบะ
“โถ! พี่ภรรยา! ทูพิก!..เรื่องแบบเนี้ย..ทูพิก!..ยากกว่าเนี้ยมีอีกมั๊ย” ไทด์ กับสาวๆ งง! เงยหน้า
ขึ้นฟังใหญ่
“อะไรของแกไอ้ปอม ทูพิก ภาษาบ้าอะไร!” ไทด์ยิ้มพยักหน้าถาม ปอมเลิกคิ้วมือขยุ้มพริกมา
ไว้ในมือปากก็อธิบาย
“อ่ะ!..ทูพิก..ก็Double หมู…หมูสองตัวไง!” ยังสงสัยกันอยู่ ขมวดคิ้ว นิ่วหน้า จุ้นยืนฟังอยู่ก็
อมยิ้ม เริ่มเข้าใจ.. แล้วเสียงแน๊ทก็ส่งมาบ้าง
“และไอ้ หมูสองตัวเนี่ยมันเกี่ยวยังไง กับไอ้เรื่องหั่นพริกล่ะคะคุณปอม! แน๊ทงง!” ปอมเลิก
คิ้ว อมยิ้มนิดๆ
“อ่ะ! หมูสองตัว…ก็ หมู หมูไง ผมจะบอกว่า ไอ้เรื่องแบบเนี้ยมัน หมู หมู จิ๊บ จิ๊บ แทะข้าวโพด
ให้เป็นเม็ดๆ ยังยากกว่าเลย“ เท่านั้นแหละ อ๋อ! กันเป็นแถว หัวเราะกันถ้วนหน้า ไทด์หมั่นไส้
จะยื่นมือมาเขกหัวปอม แต่ปอมไวกว่า หลบฉากทันทีมองไทด์ตาโต
“อ๊ะ! อ๊ะ! อย่านะ!…แสบนะน่ะจะมาเช็ดหัวเค้าใช่มั๊ยล่า เค้ารู้ทันนะตัว” ยิ้มหน้าแป้นแล้นก้มลง
หั่นพริกต่อ ไทด์หัวเราะส่ายหัวให้.. แล้วก็ลุกขึ้นไปล้างมือ ปากก็ส่งเสียงมา
“จะไปอีกทีเมื่อไหร่ไอ้ปอม” ปอมเงยหน้าขึ้นมอง มือก็หั่นยิก ยิก
“ดูอากาศก่อนพี่ให้มันเบาลงกว่านี้หน่อย…รีบไปเดี๋ยวเสียเวลางานมันจะไม่ได้” ไทด์กลับมานั่ง
ที่เดิม นั่งคุยเรื่องงานต่อ จุ้นแหงะหน้ามาหาแน๊ทที่กำลังคนแกงในหม้อ
“พี่แน๊ท เด็ดหมดเลยมั้ย”
“หมดจ๊ะ ใส่เยอะๆจะได้หอม หอม” ปากพูดมือก็คนแกงในหม้อ
“พี่แน๊ทนี่เก่งเนอะ ทำกับข้าวได้หลายอย่างวันหลังจุ้นต้องมาหัดเรียนบ้างและ..จะได้ทำเป็น
บ้าง” แน๊ทหัวเราะ
“พี่ก็ทำแค่พอกินได้เท่านั้นเอง ไม่ได้เก่งอะไรเลย” จุ้นเลิกคิ้ว
“ใครบอกแค่พอกินได้อร่อย!เชียวแหละ…สังเกตจากพี่ไทด์ก็ได้แต่ก่อนมีพุงที่ไหน..เดี๋ยวนี้
เริ่มมีหน่อยๆแล้ว..ข้าวนอกบ้านก็ไม่ค่อยกินนะรีบกลับมากินข้าวที่บ้าน หึ หึ…ติดใจฝีมือ
ภรรยา” มีแหนบ พี่ชายนิดๆ ป้าสายกับ เด็กแดงหัวเราะ ชอบใจ แน๊ทอมยิ้ม ปอมได้ยินก็ส่ง
เสียงมาบ้าง
“เค้าเรียกว่าเสน่ห์ปลายจวักจุ้น!..อย่างปอมไง..ปอมก็ติดใจ รสจวักจากมือจุ้นเหมือนกันน้า ทำ
ออกมาแต่ละเมนู..ย๊ากกก!ยาก…ขอ..สระ..ไอ..ไค้..ไข่เลยอ่ะ…ไม่ซ้ำแบบใคร..ไม่มีใคร
เหมือน..และไม่เหมือนใคร…เป็นตัวของตัวเองที่สุด จุ้นยอดมาก..จุ้นทำได้ไง ปอมช๊อบชอบ"
พล่ามซะยาว…ทำหน้าปลื้ม มีเอามือกุมไว้ที่อกด้วยหัวเราะกันคิก คัก จุ้นอมยิ้มมีค้อนให้ปอม
ด้วย
“ไอ้บ้าปอม!” ปอมหัวเราะมือก็ค่อยๆ เอามีดกวาดพริกบนเขียงที่หั่นเสร็จแล้วใส่ถ้วย ไทด์ที่นั่ง
อ่านหนังสืออยู่ เพิ่งนึกได้ส่งเสียงถามมา
“แกสองคนไปดูบ้านมายัง!…เมื่อเช้าพี่เดินเข้าไปดู..เสร็จแล้วนะเหลือแค่เก็บงานเท่านั้นเอง”
ปอมส่ายหัว
“ยังพี่!..นัดช่างไว้ตอนสิบเอ็ดโมงเดี๋ยวค่อยไปทีเดียวเลย” แล้วก็ลุกขึ้นเดินไปล้างมือ..ซัก
แป๊บ! โทรศัพท์เรียกเข้ามือถือปอม
“ว่าไงไอ้อ๊อด!โทรมาทำพรื้อ! มีเยี้ยหยั่ง..ให้คะเจ้าจ้ายยย..เอ้ย!..รับจ้ายยย” มั่วไปหมด..
ปลายสายหัวเราะ หึ หึ
“เป็นห่าอะไรไอ้ปอม!..อารมณ์ดีจริงนะเอ็งไอ้จุ้นอยู่ข้างๆล่ะสิ” ปอมอมยิ้ม สายตาก็มองจุ้นที่
กำลังหยิบมะขามเปียกเข้าปาก เคี้ยวแหงบๆ หน้าตาเฉยดูดนิ้ว จุ๊บ! จุ๊บ! ..ปอมเลิกคิ้วแล้วก็
หัวเราะออกมาเบาๆ จุ้นเงยหน้าขึ้นมองพอดีหน้าแดง..ขึงตาใส่ปอม ก้มหน้าก้มตาเด็ดผักในมือ
ต่อ ปอมยังยิ้มอยู่ ปากก็ส่งเสียงไป
“อ่ะ! แน่นอนอยู่แล้น!..ไม่เคยห่างกันโว๊ย!..อิจฉาล่ะสิเอ็งไอ้อ๊อด!..บอกแล้วให้ไว!..ให้ไว!..
ไม่เชื่อ! ถูกพี่ไทด์แซงหน้าไปเลยเอ็ง…สมน้ำหน้า!” หัวเราะเอิ๊ก อ๊ากชอบใจใหญ่…สายตาก็
ยังมองจุ้นอยู่อย่างงั้น ปากก็ถามกลับไปใหม่
“แล้วโทรมามีอะไร”
“ฉันจะบอกว่า ไอ้เก้าอี้ชุดหลุยส์ที่แกจะถ่ายปกปักษ์แรกเดือนกันยาน่ะ ฉันหาได้แล้วจะให้ฉัน
เช่าเลยหรือเปล่า..แกจะใช้วันไหน” ปอมยิ้ม
“วันพุธ..ฉันนัดนางแบบไว้วันพุธ..แกเช่ามาเลยสองวัน พุธ-พฤหัส เผื่อถ่ายซ่อม…ต่อ ต่อ
หน่อยนะโว๊ย! ไอ้อ๊อด! ฉันกำลังบีบงบอยู่” ปลายสายทำเสียงจึก จัก
“เออ!รู้แล้ว…ย้ำจริง” ปอมหัวเราะ
“แกอยู่ไหนอ่ะไอ้อ๊อด! ว่างหรือเปล่า!..ไปไหนหรือเปล่าถ้าไม่ได้ไปไหนก็มาบ้านพี่ไทด์นี่..เอา
ไอ้แนงมาด้วยวันนี้ของกินเพียบเลยนะโว๊ย!…ขอบอก..ขอบอก..แซบ!สะใจ..วัยจ๊าบ!อย่าง
เรา” ไทด์ได้ยินก็หัวเราะเบา ๆ
“เออ! แล้วจะไป…แค่นี้นะไอ้ปอม” ปอมกดปุ่มวางสาย อมยิ้ม หันมาหาไทด์ที่นั่งอ่านหนังสือ
อยู่
“พี่ไทด์ วันนี้เราเลี้ยงวันเกิดกันหน่อยดีไหม” ไทด์เงยหน้าขึ้นมอง สงสัย
“วันเกิดใคร” ปอมเลิกคิ้ว
“ก็วันเกิดเราไง แหม!ทำเป็นจำไม่ได้…เกิดอยู่ทุกสิ้นเดือน…ทุกกลางเดือน…ทุกวันหยุด
ราชการ..ทุกวันหยุดนักขัตฤกษ์..แม้ไม่ใช่วันหยุดก็ยังอยากจะเกิด” ไทด์ยิ้มเริ่มเข้าใจ แต่ปาก
ก็ยังถามกลับไป
“อะไรของแกไอ้ปอม…วันเกิดห่าอะไรทำไมมันถี่ขนาดนั้น” จุ้นฟังอยู่หมั่นไส้
“มันจะวันเกิดอะไร…ก็วันเกิดอยากจะกินขึ้นมาน่ะสิจะมีอะไรซะอีก..แค่นี้ทำมาเป็นฟอร์มไม่รู้
เรื่อง…เข้าขากันดีนัก..กินเข้าไปเถอะแล้วจะรู้สึก” ปากพูดกับไทด์แต่สายตาหันมามองปอม มี
ค้อนให้ปอมด้วย แน๊ทอมยิ้มตักแกงใส่ถ้วย ป้าสายกับเด็กแดงหัวเราะคิก คัก ขำ ไทด์ก้มหน้า
ก้มตาอ่านหนังสือต่อ พี่ไม่รู้เรื่อง พี่ไม่เกี่ยวน้า อย่ามายุ่งกับพี่น้า ส่วนปอมก็ยิ้มแหย ๆ รีบเดิน
เข้ามานั่งตรงหน้าจุ้น
“จุ้นน! จุ้นคิดอะไรอยู่ใครบอกว่าปอมจะกิน..ปอมเปล่าน้า!..ปอมไม่ได้บอกซักหน่อยว่าจะ
กิน..ปอมแค่บอกว่าเลี้ยง เจ๋ย ๆ อ่ะ ปอมไม่กินหรอก..ปอมรู้!” พยักหน้าหงึก หงึก ทำหน้ารู้
จริงๆ เท่านั้นแหละ!จุ้นหัวเราะออกมาเลย
“ไอ้กะล่อน!…แกจะกินก็กินไปเถอะฉันไม่ห้ามแกหรอก..เพียงแต่ให้มันน้อยหน่อยเท่านั้น
แหละ..เดี๋ยวกระเพาะมันจะพังซะก่อน” ปอมยิ้มตาหยี เอื้อมมือมาหยิกแก้มจุ้นเบาๆ ไม่สนใจ
ใคร เล่นเอาคนรอบข้างเขิลล์แทน
“จุ้นคนดี…จุ้นน่ารักจังเลย” จุ้นน่าแด๊ง!…ตีแขนปอมดังเพี๊ยะ ให้เอาออกจากหน้า ส่งเสียงมา
เบาๆ
“ไอ้ทุเรศปอม..อายเค้า” ปอมหัวเราะ
“ฉันไม่กินหรอกจุ้น!..สัญญา” จ้องตาจุ้น…จุ้นจ้องตอบพยักหน้าให้ รู้แล้ว เข้าใจแล้ว ไทด์
มองอยู่ก็ยิ้ม ทุกที..ไอ้จุ้นเอ้ย! เสร็จคารมณ์ไอ้ปอม! ทุกที..เฮ้อ! ค่อยๆพับหนังสือเก็บ
“เดี๋ยวพี่โทรเรียกไอ้พวกที่เหลือเอง..แกสองคนจะไปดูบ้านก็รีบไป..นัดช่างไว้ไม่ใช่เหรอ!”
แล้วปอมก็ชวนจุ้นออกไปดูบ้าน มีแต้มเดินตามต้อยๆ อยู่ที่ขาจุ้น…จุ้นเลยอุ้มมาไว้ที่อก
บ้านที่ปอมกับจุ้นซื้อ..เป็นบ้านทรงเดียวกับของไทด์สภาพยังคงใหม่เอี่ยม..เพียงแต่ปรับโครง
สร้างนิดหน่อย ต่อเติมเล็กน้อยเพิ่มห้องบางห้องเข้าไปทาสีใหม่…ทุบกำแพงรั้วกั้นกลาง
ระหว่างบ้านออก..ให้อยู่ในบริเวณบ้านเดียวกัน…ปอมเดินเข้าไปคุยกับช่าง…ส่วนจุ้นก็ปล่อย
แต้มลงพื้นตัวเองเดินสำรวจเข้าห้องโน้น ออกห้องนี้ หน้าตาอมยิ้มบ่งบอกว่าช่างทำบ้านได้ตาม
ประสงค์เหมือนที่คิดไว้…เจ้าแต้ม วิ่งไปทั่ว..จุ้นหัวเราะแล้วก็นั่งลงกลางบ้านนั่นแหละ…แต้มวิ่ง
เข้ามาหาส่ายหางดิ๊ก ดิ๊ก
“ไง!เจ้าแต้ม..ชอบมั๊ย!..เดี๋ยวเราก็ได้อยู่ด้วยกันแล้วนะ..หนุ่มน้อย” ลูบหัว ลูบหู ดึงหน้าดึงตา
เจ้าแต้มใหญ่นั่งเล่นกับแต้มอยู่อย่างงั้น...ระหว่างรอปอมคุยกับช่าง ซักแป๊บปอมก็เดินกลับ
ออกมา เดินยิ้มเข้ามาหาจุ้น
“ดูหมดหรือยังจุ้น…ชอบมั๊ย!” จุ้นพยักหน้า
“ชอบ!ทำเรียบร้อยดี…ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะ” ปอมส่งมือให้จุ้นจับแล้วก็ดึงตัวขึ้น..จุ้นเซเล็ก
น้อยเกือบล้มไปเหมือนกันดีที่ปอมยึดไว้ซะแน่น ปอมเลิกคิ้วปากก็ส่งเสียงออกมา
“เป็นอะไรจุ้นขาไม่มีแรงเหรอ..หรือว่าน้ำหนักตัวมันเพิ่มขึ้นอีก จ๋อง..พันกรัม..ฮึ!คนจ๋วย” จุ้น
ค้อนให้ควับ หยิกหลังมือปอมเบาๆ ปอมหัวเราะแล้วก็เดินกลับไปบ้านไทด์ด้วยกัน มีเจ้าแต้มวิ่ง
ตามไม่ห่าง
ซักประมาณเที่ยงกว่าๆ อ๊อดกับแนงก็มาถึงถือของกินมาพะรุงพะรัง..มีเคนกับมณตามมาติดๆ
และก็ตามด้วยวัฒน์กับตูน จะขาดก็แต่จันทร์กับนาเพราะติดธุระมาไม่ได้..แล้วเสียงก็เริ่มจ๋อก
แจ๋ก..จอแจ..เพราะอย่างที่เคยบอกไว้ว่าอย่าให้รวมกลุ่ม..มันจะเหมือนนกกระจอกแตกรัง
ทันทีไม่ว่า The man or the women เหมือนกันหมด..แล้วก็ยกข้าวปลาอาหาร กับแกล้มทั้ง
หลายแหล่ที่ซื้อมาบ้างทำเองบ้างออกมานั่งกินตรงศาลาริมทะเลสาบหลังบ้าน…ทะเลสาบกิน
อาณาบริเวณกว้าง..แทบจะทุกหลังของบ้านแถบนี้ที่หลังบ้านจะติดทะเลสาบ รวมทั้งบ้านปอม
กับจุ้นที่ซื้อไว้เหมือนกัน…
“ไอ้แนง! ได้ข่าวว่าบ่นอุบเลยเหรอ! อยู่ที่โน่นน่ะ” จุ้นชวนคุย มือก็ฉีกไก่ใส่จานปอม แนงหัน
มามองจุ้นด้วยหางตา
“ใครบอก!…ไอ้ปากมอมอีกล่ะสิ” หันไปค้อนปอมด้วย แต่ปอมไม่เห็นเพราะกำลังโม้กับพวก
หนุ่มๆอย่างเมามัน..หัวเราะเอิ๊กอ๊ากกันใหญ่
“ก็จะไม่ให้บ่นได้ไง..ฝนตกทุกวัน ไม่รู้ว่ามันจะตกอะไรกันนักหนา…แหยะแฉะไปหมดและที่
สำคัญนะไอ้จุ้น! ทากอย่างเยอะพูดแล้วยังแหยง!ไม่หาย…อึยส์..ขนลุก” ทำท่าขนลุก ขน
พอง ตัวสั่นงันงก สาวๆ หัวเราะคิกคักกันใหญ่ มณเอื้อมมือมาหยิบไก่..ปากก็ส่งเสียงมาบ้าง
“สวยมั๊ยแนง คุ้มเหนื่อยมั๊ย” ความที่พบเจอกันอยู่เรื่อย..สังสรรค์กันตลอดทำให้สนิทกันชนิดที่
ว่าคำนำหน้าที่เคยใช้เรียกคุณอย่างงั้น คุณอย่างงี้หมดไป แนงยิ้มทำหน้าทำตาปลื้ม หลับตา
พริ้ม
“สวย!..สวยมั๊กมั๊ก ความสวยที่มันมีกลิ่นน่ะเคยได้ยินมั๊ย..สวยแบบบริสุทธิ์น่ะกลิ่นมันห๊อม
หอม..นี่แนงไม่ได้เว่อนะมันเป็นอย่างงั้นจริง ๆ ยังนั่งบ่นกับไอ้อ๊อดอยู่เลยว่าถ้าไอ้โฆษณาตัว
เนี้ยออกไปนะ สถานที่นั้นมันคงจะไม่บริสุทธิ์อีกแล้ว มันคงจะต้องรองรับผู้คนที่จะเข้าไป
พิสูจน์ เหยียบย่ำ..นำความเจริญไปสู่และความบริสุทธิ์ตามธรรมชาติมันก็จะจางหายไปเหลือ
แต่ซากปรักหักพัง ให้พวกรุ่นหลังได้ยลกัน” พูดยาว สาวๆอมยิ้มกันเป็นแถบ จุ้นถึงกับส่ายหัว
“ไม่เว่อเลยแนงนิดเดียว เว่อ!มาก มาก อะไรมันจะขนาดนั้นพูดซะไอ้พวกมนุษย์เนี่ยเลวร้าย
ไปซะหมด…ฉันว่าถ้าของเค้าดีจริง..สถานที่มันสวยพอควรค่าแก่การอนุรักษ์…พวกราชการ
กรมป่าไม้เค้าไม่ปล่อยไว้หรอก…ถ้ามันสวยจริงอย่างที่แกพูดน่ะนะ เดี๋ยวก็เสร็จ ขึ้นทะเบียน
เป็นเขตป่าสงวนแห่งชาติฉันรับรอง” พยักหน้าหงึก หงึก มือก็ฉีกไก่ใส่จานปอมไม่หยุด เพลิน..
ตูนกับแน๊ท นั่งมองอยู่ก็อมยิ้ม แนงหันมาค้อนใส่จุ้นอีกที
“แกนี่! มันเหมาะสมกับไอ้ปอมจริงๆ เล้ย พูดเหมือนกันเปี๊ยบไม่มีผิดแผกแตกต่างกันเลย ใช้
เนื้อสมองก้อนเดียวกันคิดด้วยหรือเปล่า ทุกเนื้อถ้อยกระทงความเหมือนกันเด๊ะ! เด๊ะ!” แล้วก็
ถอนหายใจออกมา
“เฮ้อ!..ถ้ามันเป็นอย่างแกกับไอ้ปอมเคยพูดไว้มันก็ดี…ฉันไม่อยากให้ของสวยๆ งามๆ มันถูก
ทำลายไปโดยน้ำมือมนุษย์..เสียดาย” บ่นงึม งำ สายตาก็ค่อยๆมองมือจุ้น แล้วก็เลิกคิ้วอมยิ้ม
“ไอ้จุ้น! ไอ้ปอมมันเป็นง่อยหรือไง มือมันด้วนเหรอมันฉีกไก่กินเองไม่เป็นใช่มั๊ย..ฉีกซะชิ้น
เล็กชิ้นน้อยเหมือนฉีกให้เด็กๆ กินเลย..ทำไมไม่เคี้ยวให้มันซะเลยล่ะ”พูดเสียงดัง จุ้นงง เพิ่ง
รู้สึก น่าแด๊ง! มือหยุดทันที พวกผู้ชายก็หันมามอง แล้วก็หัวเราะ ปอมก้มมองจานตัวเองแล้วก็
ทำตาโต อมยิ้มหันไปหาจุ้น
“จุ้น! จุ้นน่ารักจังเลยฉีกไก่ให้ปอมกินด้วย ฉีกเยอะๆ นะปอมชอบ” อ้อนน.. แล้วก็ชะโงกหน้า
ไปหาแนง
“ทำไมไอ้แนงอิจฉาเหรอ…ภรรยาเค้าจะปรนนิบัติสามีมันผิดตรงหนาย…อุ้ยส์..จุ้นเจ็บอ่ะ..หยิก
ปอมทำไมล่า”โอดครวญ หลังจากโดนจุ้นหยิกไปที่ใต้ท้องแขน จุ้นหันมาขึงตาใส่ พวกสาวๆ
หนุ่มๆ หัวเราะกับกริยาท่าทางของปอมกับจุ้น..แล้วก็นั่งคุยกันไปกินกันไป สักแป๊บจุ้นก็สะกิด
แขนปอม ส่งเสียงถามมาเบาๆ
“ปอม! เอาข้าวมั๊ย..หิวหรือเปล่า” ปอมหันมาหา พยักหน้าให้
“เอา!..เอาเยอะๆนะ ปอมหิวแล้วอ่ะ” อ้อนน เพื่อนได้ยินก็นั่งอมยิ้มไปตามๆ กัน ชาชินซะแล้ว
กับลูกประจบ ลูกอ้อนของปอม..จุ้นหยิบจานมาตักข้าวส่งให้ปอม ปอมก็กินตุ้ย ๆ ข้าวเต็มปาก
เหล้าไม่แตะสักอึก..ตามที่สัญญากับจุ้นไว้…แล้วก็หันมาคุยกันต่อ เรื่องงานบ้าง เรื่องโน้นเรื่อง
นี้บ้างแล้วแต่ใครจะคิดได้ หัวเราะกันเป็นที่ครึกครื้น…ซักแป๊บก็ได้ยินเสียง เบรคของรถดัง
เอี๊ยดดด! อยู่หน้าบ้าน หันไปมองกันเป็นแถว…ซักครู่แดงก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา
“คุณปอม! ไอ้แต้มโดนรถชน” ปอมค่อยๆวางมือ แล้วก็ลุกขึ้นยืน ผิดกับจุ้นที่ลุกพรวดทันที
แทบจะถลาออกไปนอกบ้าน ปอมตามมาติดๆ และพวกที่เหลือก็เดินตามมา พอจุ้นเห็นแต้ม
เท่านั้นแหละน้ำตาเอ่อขึ้นมาที่เบ้ารีบเดินไปยังจุดที่แต้มนอนอยู่..มีเจ้าของรถที่ชนแต้มนั่ง
ยอง ๆอยู่ใกล้ๆ..จุ้นนั่งลงเอามือเอื้อมไปจับ สภาพตอนนั้นเจ้าแต้มแน่นิ่งไม่มีลมหายใจอยู่
แล้ว ตัวนิ่มไปหมดไม่มีเลือดซักหยด เหมือนนอนหลับเฉยๆ จะมีก็แต่ลิ้นที่จุกปากอยู่…จุ้นหอบ
ตัวโยนน้ำตาร่วงกราว ปอมนั่งลงข้างๆ เอามือบีบต้นแขนจุ้นทั้งสองข้างไว้ ปลอบใจ จุ้นสะท้าน
เฮือก รีบหันหน้ามาหา น้ำตาไหลพลั๊ก พลั๊ก
“ปอม..ไอ้แต้มมันตายแล้ว มันตาย!” ปอมค่อยๆประคองจุ้น ให้ลุกขึ้นยืน ลูบหลัง ลูบไหล่ให้
ใหญ่
“ปอมรู้…ปอมรู้แล้วคนดี..ไม่เป็นไรน้า..ไม่เป็นไร…มันไปดีแล้ว..เดี๋ยวจุ้นไปอยู่กับพี่ไทด์ก่อน
นะคนดี” หันมาพยักหน้าเรียกไทด์...ไทด์เดินเข้ามาดึงตัวจุ้นไปกอด..พวกสาวๆ ยืนตาแดงๆ
กันเป็นแถว จุ้นยังสะอื้นเฮือกๆอยู่
ปอมหันไปคุยกับเจ้าของรถที่ชนแต้ม ซักแป๊บก็อุ้มแต้มเข้ามาในบ้าน ปรึกษากันกับพวก
หนุ่มๆ ว่าจะฝังเจ้าแต้มไว้ที่บ้านใหม่ แล้วก็ยกขบวนไปขุดหลุมหลังบ้าน ค่อยๆหย่อนเจ้าแต้ม
ลงหลุมกลบดินลงไป อัดซะแน่น จุ้นไม่ได้อยู่ด้วยตอนเอาแต้มลงหลุมเพราะไทด์พาขึ้นไปอยู่
บนห้อง
จุ้นซึมไปถนัดตา..นั่งอยู่บนเตียงดูรูปแต้มที่ปอมถ่ายเอาไว้ ค่อยๆเปิดไปทีละหน้า..มีน้ำตาเอ่อ
อยู่ที่เบ้าแต่ก็พยายามกลั้นไว้ เสียงประตูเปิดทำให้จุ้นเงยหน้าขึ้นมอง เป็นปอมที่เดินเข้ามา
เหมือนทำนบที่กั้นไว้มันพังทะลาย น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไหลมานองหน้าอีกครั้งนึง..ปอม
เดินมานั่งบนเตียง ดึงอัลบั๊มรูปออกไปจากมือจุ้น ค่อยๆ ดึงตัวจุ้นเข้ามากอด จุ้นกอดตอบซะ
แน่นน้ำตาไหลเปียกบ่าปอมเป็นดวงๆ
“ไม่เป็นไรแล้วนะคนดี ไอ้แต้มมันไปดีแล้ว..มันไปสบายแล้ว” จุ้นเงยหน้าขึ้นมอง น้ำตานอง
หน้า สะอื้นเฮือก เฮือก
“มันคงเจ็บ” ปอมยิ้ม ส่ายหน้าไปมา มือก็เกลี่ยน้ำตาจุ้น
“มันไม่เจ็บ…มันไม่ทุรนทุรายจุ้น!…จุ้นไม่เห็นเหรอไม่มีเลือดซักหยดนอนเหมือนหลับไปอย่าง
งั้น” มือยังเช็ดน้ำตาให้อยู่ จุ้นจ้องตาปอม
“แต่ฉันคิดถึงมันอ่ะปอม! มันฉลาด” ปอมยิ้ม เอามือรูปแก้มจุ้นเบาๆ
“ฉันก็คิดถึง…คิดถึงตาโศกๆของมัน..เวลาที่มันวิ่งหูมันจะกระพือเหมือนปีกนกกำลังจะบิน เวลา
ที่มันไล่งับหางตัวเองหมุนตัวเป็นวง วง หรือแม้แต่เวลาที่มันนั่งจ้องจิ้งจกบนกำแพงเป็น
ชั่วโมงๆ ทำเหมือนถ้าจ้องแล้วจิ้งจกมันจะหล่นมาให้มันเล่นซะอย่างงั้น..ไม่มีหมาที่ไหนมีความ
อดทนสูงเท่าไอ้แต้มอีกแล้ว…ฉันก็คิดถึงจุ้น...แต่มันก็เป็นได้แค่ความคิดถึงเท่านั้นแหละ..มัน
ไม่สามารถเรียกไอ้แต้มกลับคืนมาได้หรอก…เก็บมันไว้ในใจจุ้น…อย่างน้อยๆช่วงชีวิตของมัน
ช่วงนึงเราก็ได้มีโอกาสเลี้ยงดูมัน…อย่าไปเศร้าเลย…นึกถึงเรื่องน่ารักๆที่มันทำให้เราประทับใจ
ดีกว่า…มันดีกว่าเยอะไม่แน่นะไอ้แต้มมันทำแต่เรื่องดี ดี ทำแต่สิ่งน่ารักๆ ให้เราหัวเราะ…มัน
อาจจะได้ไปเกิดเป็นหมาเทวดาก็ได้..ใครจะรู้” มีหยอดตอนท้าย จุ้นหัวเราะทั้งน้ำตา ปอมยิ้ม
เอามือเช็ดหน้าจุ้นจนแห้งสนิท
“ดีขึ้นหรือยัง” จุ้นพยักหน้า ปอมยิ้มพริ้มจุ๊บ! ไปที่หน้าผากจุ้นเบาๆ
“ดีขึ้นแล้วก็ไปล้างหน้านะ ตาบวมหมดแล้วมองไม่เห็นลูกกระตาเลยอ่ะ…ตาจุ้นอยู่ไหนเอ่ย”
จุ้นยิ้ม แหนบแขนปอมไปหนึ่งที ปอมหัวเราะ ลุกขึ้นยืนเอามือยีหัวจุ้นไปหนึ่งที
“ล้างหน้าเสร็จแล้ว…ก็รีบลงไปนะพวกไอ้แนงมันรออยู่ข้างล่าง” จุ้นพยักหน้า ปอมเดินไปได้
ซักแป็บจะถึงประตูอยู่แล้วนึกขึ้นได้หันกลับมาใหม่
“อ้อจุ้น!..แล้วเมื่อกี้ที่แกบอกว่าไอ้แต้มมันฉลาดน่ะ…ฉันว่าไม่ใช่นะ!..ฉันว่ามันโง่..แกคิดดูสิ
หมาฉลาดที่ไหนมันจะไล่งับหางตัวเอง” ปอมยักคิ้วแผล็บๆส่งให้…จุ้นค้อนควับ แล้วปอมก็เดิน
ออกไป..ทิ้งให้ห้องกลับสู่ความสงบอีกครั้งนึง จุ้นหยิบอัลบั๊มรูปของแต้มขึ้นมาดูมองหน้าแต้ม
แล้วก็ยิ้ม จุ๊บ! ไปที่รูปภาพ พึมพำ ออกมาเบาๆ
“แกจะอยู่ในใจฉันแต้ม…หนุ่มน้อยของฉัน” แล้วก็วางอัลบั๊มไว้อย่างเดิม ลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ
ไป.....
“ไอ้ปอม!ตื่น…ตื่นซักทีสิมันสายแล้วนะ” ทีนี้นั่งลงมาบนเตียงเลย เอามือตบหน้าปอมเบาๆ
ปอมค่อยๆเผยอตาขึ้นมาข้างนึง ปากก็ส่งเสียงงุ้ง งิ๊ง งุ้ง งิ๊ง
“ขออีกสิบน้าคนดี..ปอมง่วงอ่ะ” ปิดเปลือกตาต่อ จุ้นขมวดคิ้วหน้าบึ้ง
“ไม่เอาแล้ว…ลุกเลยไอ้ปอมแกขอมากี่สิบแล้วเนี่ย..ตั้งแต่เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วนี่มันจะเก้าโมง
แล้วนะ…นัดช่างไว้สิบเอ็ดโมงด้วยเดี๋ยวก็ไม่ทันกันพอดี…พอฉันจะไปก่อนแกก็ไม่ให้ไป..ถ่วง
อยู่นั่นแหละ…ลุกกก..เร็ววว!” ดึงแขนปอมให้ลุกขึ้น ปอมหัวเราะหึ หึ ลุกขึ้นมานั่งตามแรงฉุด
ของจุ้น และก็ทำตัวอ่อนปวกเปียกเอื้อมมือไปกอดเอวจุ้นไว้ เอาหน้าซุกไปที่ซอกคอจุ้น ซัก
แป๊บก็ยิ้มแป้น
“หอมจัง…น้ำหอมกลิ่นใหม่เหรอออ..ไม่คุ้น” จุ้นทำปากจึกจัก มือก็แกะแขนปอมให้ออกจาก
เอว
“เออ!เร็วๆสิไอ้ปอม..ลีลาอยู่ได้” ยังกอดอยู่อย่างงั้นแหละ ปากก็งึม งำ งึม งำอยู่ที่ซอกคอจุ้น
“คายซื้อห้าย…บอกพี่มาซะดีดี…น้องจ๋าวววว” จุ้นค้อนควับ
“หมาซื้อให้” ปอมหัวเราะ
“ไอ้ดวงเด่นเหรอ!…แหม..มันนี่รสนิยมดีจริง ๆเลยอ่ะ” ที่นี้จุ้นอมยิ้ม
“ไม่ใช่…ไอ้หมาปอมมันซื้อให้” ปอมหัวเราะ หึ หึ อยู่ที่ซอกคอ
“ไอ้หมาปอมนี่ มันก็รสนิยมดีเหมือนกันเนอะ” หอมต้นคอจุ้นฟอด ฟอด จุ้นหัวเราะคิก คิก
จักจี้ ทุบหลังปอมใหญ่
“ไอ้ปอม! ไอ้บ้านี่จักจี้…ปล่อยย!..ปล่อยได้แล้วไปอาบน้ำ…สายแล้วนะเนี่ย” นั่นแหล่ะถึงจะ
เอาหน้าออกมาจากซอกคอได้ แต่แขนก็ยังกอดอยู่อย่างงั้นมองหน้าจุ้นทำหน้าอ้อน
“ก็มันคิดถึงนี่” จุ้นหมั่นไส้
“จะคิดถึงอะไรกันนักหนา…ไอ้บ้านี่” ตีแขนปอมแปะ แปะ
“แต่มันเจ็ดวันเลยน้า” ยังอ้อนอยู่ยังไม่หยุด…จุ้นหัวเราะเขกหัวปอมไปหนึ่งที
“จะอีกนานมั๊ยไอ้ปอม!โยกอยู่นั่นแหล่ะ…มันสายแล้วนะ…เร็วดิ!ไอ้ปอมปล่อยยย…ลุกได้
แล้ว” ขืนตัวใหญ่ ตีปอมพลั๊ก พลั๊ก ปอมหัวเราะ..ขำ แกล้งเค้าได้ แขนก็ยังกอดจุ้นอยู่อย่าง
นั้น จุ้นหยุดตีมองปอมตาขวาง ทำปากจึกจัก เริ่มขัดใจ
“อ่ะ! งั้นแกนอนไป…เดี๋ยวฉันล่วงหน้าไปก่อน…แกนอนเต็มอิ่มแล้วค่อยตามไปแล้วกัน” มี
งอน มีงอน..จะลุก…ขยับ ขยับ จับมือปอมให้เอาออกจากเอว ปอมทำตาโต ทำปากโฮะ โฮะ
เอาจริงเว้ย เฮ้ย ไอ้จุ้น! เอาจริงเว้ย แล้วก็รีบประจบยิ้มตาหยี ค่อยๆคลายอ้อมกอด
“โอ๋…ปล่อยแล้วจ้าปล่อยแล้ว!…ลุกแล้ว…ปอมลุกแล้ว” ลุกขึ้นยืน ทำหน้าทำตาแป้นแล้น สาย
ตาก็มองจุ้นที่นั่งหน้าบึ้งอยู่บนเตียง แล้วปากก็เริ่มพล่าม
“เดี๋ยวปอมไปอาบน้ำก่อนน้า จะะถูสบู่ให้ทั่วตัวเลย อ้อ!แล้วก็จะสระผมด้วย!..ผมจะได้หอม
หอมอ่ะ (จุ้นเริ่มยิ้ม) พอเสร็จแล้วก็จะทาแป้งด้วยน้า..หน้าจะได้สดชื่นอย่างที่จุ้นเคยบอกปอม
ไง..ปอมจำได้ความจำปอมเยี่ยมเสมอ (จุ้นเม้มปากกลั้นหัวเราะ แต่ตาเป็นประกาย)..แล้วก็จะ
แต่งตัวให้หล่อเฟี้ยวเหลี่ยวฟ้อเล้ย…จาไม่ให้จุ้นอายใครเลยน้า…เพราะฉะนั้นจุ้นอย่าเพิ่งไป
ก่อนนะ รอปอมก่อนเดี๋ยวปอมออกมานะคนดี..สัญญาสิ” ปอมพยักหน้าใหญ่ สัญญาสิ
สัญญา จุ้นนั่งกัดปากนิ่งพยายามกลั้นหัวเราะ ปอมพยักหน้า ยิก ยิก เร่งอีก
“จุ้นอ่ะ! เร็วดิ..สัญญาก่อน” ทำหน้าอ้อนน …แล้วจุ้นก็หลุดยิ้ม
“เออ! เออ!..พล่ามอยู่นั่นแหละ….เร็วๆด้วย..ถ้าช้าฉันไม่รอจริงๆนะบอกไว้ซะก่อน” ปอมยิ้ม
แป้น
“จ้าคนดี…ไม่เกินห้านาทีเดี๋ยวก็ออกมาและ…รอก่อนน้า” ขยิบตาให้จุ้น ปิ๊ง! ปิ๊ง! เดินไปหยิบ
ผ้าเช็ดตัว พร้อมเสื้อผ้าแล้วก็เข้าห้องน้ำไป จุ้นยิ้ม..ลงจากเตียงเข้าครัวอุ่นโจ๊กระหว่างรอปอม
ซักแป๊บปอมก็เสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำหน้าตาชะแล่มแช่มช้อยเชียว ปากก็ส่งเสียงมา ตัวก็
เดินเข้าครัวมาด้วย
“จุ้นน!…สบู่จะหมดแล้วอ่ะ” จุ้นเลิกคิ้ว
“อ้าว!เหรอไม่ได้ดู..อ่ะ!แกกินโจ๊กรองท้องไปก่อน…เดี๋ยวค่อยไปกินข้าวต่อที่บ้านโน้น” ดันตัว
ปอมให้มานั่ง กำลังจะเดินผละไปปอมเลิกคิ้ว..งง!..รีบจับแขนจุ้นไว้
“จะไปไหน”
“ไปเอาสบู่ในตู้” ปอมหัวเราะ
“ไม่ต้องเลย นั่งลง” กดตัวจุ้นให้นั่งแทนตัวเอง จุ้นขมวดคิ้ว ปอมยิ้มดีดนิ้วเบาๆไปที่หน้าผากจุ้น
“คิ้วพันกันยุ่งหมดแล้ว..ขมวดอยู่นั่นแหละ!.ยังไม่ได้ใช้ตอนนี้!..แค่บอกไว้เฉยๆว่ามันจะหมด
แล้วเท่านั้น..ไม่รีบ..ตอนนี้นั่งลงก่อน กินโจ๊ก” จุ้นทำปากจึก จัก
“ก็ฉันยังไม่หิวอ่ะ” ปอมเลิกคิ้ว เขกหัวจุ้นไปหนึ่งที
“ไม่หิวก็ต้องกิน…รองท้องไปก่อนเดี๋ยวเป็นโรคกระแพะ” เลียนแบบจุ้น..ยักคิ้วให้แผล็บนึง
แล้วก็เดินไปที่เตาจุ้นค้อนควับ! ปากก็ส่งเสียงมา
“แล้วแกล่ะ!…แกเอาชามนี้ไปก่อนก็ได้เดี๋ยวฉันทำใหม่เอง” ปอมหันมายิ้มตาหยีให้ มือก็แกะ
ซองโจ๊กยิก ยิก
“กินไปน้าคนดีเดี๋ยวปอมทำเองน้า..เรื่องหะมู..หะมู..แค่เนี้ย!…ไม่ต้องถึงมือจุ้นนน!…ปอมทำ
ด้าย…ส.บ.ม.ย.ห.น.ท.ร.ค.ด.ข.ป.ค.น.ร.จ.จ.จ.จ.” ทำหน้าแป้นแล้น หันไปเปิดแก๊ซตั้งหม้อ
ต้มน้ำ จุ้นอมยิ้มระคนหมั่นไส้ มือก็คนโจ๊กในชาม
“แกเป็นบ้าอะไร..ไอ้ปอม..พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง” ปอมหัวเราะ ยืนพิงเตา หันหน้ามาหาจุ้น
“จริงง่ะไม่รู้จริง ๆ เหรอ” จุ้นตักโจ๊กเข้าปาก พยักหน้า หงึก หงึก ช้อนยังคาอยู่ที่ปาก
“อ่ะ เฉลย…ก็ได้…ส.บ.ม.ย.ห.น.ท.ร.ค.ด.ข.ป.ค.น.ร.จ.จ.จ.จ. ก็มาจาก สบายมากอย่าห่วงนะ
ที่รักคนดีของปอมคนน่ารัก จุ้ง จิ้ง จุ้ง จิ้ง” เอียงหัวซ้ายทีขวาที เท่านั้นแหละจุ้นสำลักโจ๊ก…ไอ
ค๊อก! ไอแค๊ก! น้ำหูน้ำตาเล็ด ปอมเลิกคิ้ว รีบเดินเข้ามาลูบหลัง ลูบไหล่มือขวาก็เทน้ำใส่แก้ว
รีบส่งให้…จุ้นรับไปดื่มเอื๊อก ๆ ปอมส่งกระดาษทิชชู่ให้อีกจุ้นวางแก้วลง..รับกระดาษมาเช็ด
ปลายหางตา พอค่อยยังชั่วแล้วมือก็มาเลย แหนบแขนปอมใหญ่ ปอมสะดุ้งโหยง
“แหนบ ปอมทำไมล่า..ปอมทำอะไรผิดเหรอ” จุ้นค้อนควับ..ควับ ปอมอมยิ้ม เอามือเชยคางดู
หน้าจุ้น
“หายยัง” จุ้นพยักหน้า ปอมยิ้มก้มลงไปจุ๊บ ที่หน้าผากจุ้นหนึ่งที
“หายแล้วก็กินโจ๊กต่อน้า” เอามือยีหัวจุ้น แล้วก็เดินผละไปที่เตา น้ำเดือดพอดีเทโจ๊กลงไปใน
หม้อ แล้วก็คน ซักแป๊บก็เอาลง เทใส่ชาม ยกมานั่งกินข้าง ๆ จุ้น
“นัดช่างกี่โมงนะจุ้น” จุ้นยกน้ำขึ้นดื่ม
“สิบเอ็ดโมง…วันนี้เค้าจะมาเก็บงานวันสุดท้ายก็เลยนัดให้เราไปตรวจดูก่อน” ปอมพยักหน้า
มือก็ตักโจ๊กเข้าปาก จุ้นลุกขึ้นไปชงกาแฟ
“เค้าทุบรั้วตรงบ้านพี่ไทด์แล้วเหรอ” ถามต่อ ช้อนก็ปาดโจ๊กคำสุดท้ายเข้าปาก จุ้นหันมาเห็น
พอดีก็ขมวดคิ้ว
“ทุบแล้ว!….ปอม!แกจะรีบกินไปไหน…เดี๋ยวก็ไม่ย่อยกันพอดี” บ่นงุ้ง งิ้ง งุ้ง งิ้ง เดินถือถ้วย
กาแฟมาส่งให้ ปอมยิ้มรีบรับมาอย่างไว
“โจ๊ก!อ่ะจุ้น…มันเป็นโจ๊ก…ไม่ต้องเคี้ยวเข้าปากแล้วกลืนได้เยย” ยิ้มแป้นแล้น ยกถ้วยกาแฟ
มาเป่าใหญ่ จุ้นหมั่นไส้หยิบชามไปล้าง แล้วก็ได้ฤกษ์ออกจากบ้าน
ไปถึงบ้านไทด์ตอนสิบโมงครึ่ง จอดรถไว้หน้าบ้านพอเปิดประตูเข้าไปเท่านั้นแหละ เสียงเห่า
ของเจ้าแต้มก็ดังต้อนรับขรมไปหมด พอมันเห็นว่าเป็นใครก็วิ่งปรู๊ดออกมาเลย…จุ้นยิ้มแป้น รีบ
อุ้มขึ้นมาหอมฟอด ฟอด
“ว่าไงหนุ่มน้อยอ้วนม๊อกต๊อกเลยอ่ะ กินเยอะล่ะสิแก..หึ!เจ้าแต้ม” เจ้าแต้มเลียหน้า เลียตา
ใหญ่ ดีใจ จุ้นหัวเราะคิก คิก จักจี้ ปอมเพิ่งโผล่มาจากประตู พอเห็นเข้าก็โวยวายเสียงดังลั่น
“ไอ้ดวงเด่น…ชิชะ!..เดี๋ยวนี้แอบตีท้ายครัวเหรอ!…เลียหน้าภรรยาคนอื่นได้ไง…มานี่” ดึงเจ้า
แต้มมาจากมือจุ้น จุ้นตกใจ ตีแขนปอมแปะ แปะ
“ไอ้ปอม! เบา..เบา..เดี๋ยวหล่น..ดูซิน่ะมันกลัวจนหางจุกตูดแล้ว” ปอมหัวเราะ
“รู้ได้ไงว่ามันกลัว…มันอาจจะชอบก็ได้” ค่อยๆพลิกตัวเจ้าแต้มให้หันหน้ามาหา
“แกดูหน้ามันสิ! ไอ้ดวงเด่นเนี่ยมันมีหน้าเดียวจริงๆนะ…ดูไม่ออกว่ามันอยู่อารมณ์ไหน…ตามัน
จะโศกตลอดเวลา…ความสูงก็ไม่ค่อยจะมีกะเค้าเล้ย..เลี้ยงมาตั้งปีกว่าและ..มันออกข้างๆ
หมด…ขาก็สั้นม้อต้อ..หูก็ยาวซะไม่มีอ่ะ…มีตรงไหนหน้ารักมั่งไหมเนี่ย” ว่าแล้วก็หอมฟอด
ฟอด..คำพูดไม่ตรงกับการกระทำ…จุ้นส่ายหัวยืนยิ้มอยู่ตรงนั้น ปอมรักเจ้าแต้มมาก ถึงขั้นหลง
เลยก็ว่าได้ มาที่บ้านนี้ทีไรก็จะนั่งเล่นกับเจ้าแต้มเป็นชั่วโมง ถ่ายรูปแต้มแต่ละอริยาบทไว้ทุก
Shot
“เมื่อไหร่แกจะเลิกเรียกมันว่า “ดวงเด่น” ซักที มันสับสนนะน่ะ” ปอมส่ายหัวหงึก หงัก ปล่อย
เจ้าแต้มลงบนพื้น
“เลิกเรียกไม่ได้ให้มันจำไว้น่ะดี มันจะได้ไม่พลาด” จุ้นขมวดคิ้ว
“พลาดอะไร” ปอมอมยิ้ม
“อ่ะ! ก็เมื่อกี้ปอมได้ยินจุ้นบอกว่ามันเป็นหนุ่มน้อยไม่ใช่เหรอ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไร”
“อ่ะ! ก็ถ้าเป็นหนุ่มน้อยแล้ว…เดี๋ยวก็ต้องทำบัตรประชาชนไง..ทางอำเภอเค้าต้องถามแน่แน่ว่า
มันชื่ออะไรใช่ม้า..ทีนี้ถ้ามันบอกเค้าไปว่าชื่อ
“แต้ม ลูกแม่จุ้น” เชยตายเลย…มันต้องเป็น “ดวงเด่น ลูกแม่จุ้น” มันถึงจะ Work…อินเทรนด์
หน่อยๆ ..จุ้นคิดเหมือนปอมมั๊ยล่าาา” ทำหน้า น่าร๊ากกก….จุ้นเบะปาก ทำหน้าแหยๆ ใส่ปอม
“ไอ้บ้าปอม” อมยิ้มรีบเดิน ฉับ ฉับ ปอมตามติด
“ไม่บ้านะจุ้น…พูดตามหลักสากล..ละ..โลก เลยน้า…เดี๋ยวเนี้ย! เค้านิยมตั้งชื่อหลายๆพยางค์
กันแล้ว…อย่างตาดำ..ยายแดง…ไอ้แต้มเงี้ย มันตกยุคไปแล้ว…มันต้องหลายๆพยางค์ เช่น….
ตาดำศักดิ์ งี้ หรือ ยายแดงศรีอย่างงั้น อ่ะ! หรือไม่ก็..แต้มซัง ก็ได้ อินเทรนด์สุด สุด” สะกิด
สะกิดจุ้นใหญ่ จุ้นหัวเราะหยุดเดินแล้วก็หันมาหาปอม
“ที่ฉันบอกว่าบ้าน่ะ!…ไม่ใช่เรื่องชื่อแต่เป็นเรื่องหมาทำบัตรประชาชน..คิดได้ไง!..ไอ้ต๊อง!เอ้
ย…เดี๋ยวต่อไปไม่ต้องให้ไอ้แต้มไปเกณฑ์ทหารเหรอ..ชอบพูดให้ขำ..ไอ้บ้านี่!” เขกหัวปอมไป
หนึ่งที ปอมเลิกคิ้ว
“เออใช่เดี๋ยวมันต้องไปเกณฑ์ทหารด้วยนี่…จุ้นอยากให้มันจับใบดำ หรือใบแดงเอ่ย!” ยังไม่
หยุด ยิ้มตาหยีส่งให้ จุ้นหัวเราะขำ ผลักหัวปอมไป ห่างๆ
“ปัญญาอ่อน” เดินต่อ ปอมหัวเราะเดินตีคู่ไปด้วยกัน
“ปัญญาอ่อนจริงๆ เหรอ…ปอมปัญญาอ่อนจริงๆอ่ะ” ถามใหญ่ ถามใหญ่ จุ้นอมยิ้ม หันหน้ามา
หา
“โง่ด้วย” ปอมแกล้งเลิกคิ้ว
“โง่ด้วยเหรอ! โง่ตรงไหนอ่ะ!บอกปอมหน่อย..ปอมอยากรู้” ทำหน้าอยากรู้จัด..จุ้นหัวเราะ
“โง่ตรงไม่รู้ว่าตัวเองปัญญาอ่อน” ปอมหัวเราะ
“จ้า! แม่คนฉลาด…มาให้คนโง่จุ๊บปากหนึ่งที..แก้โง่หน่อยเร้ว!” ดึงแขนจุ้นเข้ามาใกล้ๆ จุ้นตี
แขนปอมดังเพี๊ยะ!
“ไอ้บ้าปอม…เดี๋ยวใครมาเห็น” ปอมยิ้ม และก็พากันเดินเข้าบ้าน เข้าไปถึงกลิ่นอาหารก็โชย
มาเลย ปอมทำจมูกฟึดฟัด
“หอมจัง!” จุ้นแหงะหน้ามาหา
“หิวเหรอ”
“เมื่อกี้ไม่เท่าไหร่..แต่พอมันได้กลิ่นแล้วน้ำย่อยมันร้อง จ๊อง! แจ๊ง! จ๊อง! แจ๊ง!” จุ้นอมยิ้ม
“สงสัยจะอยู่ในครัว” พากันเดินเข้าไปในครัวแล้วก็อยู่กันครบทั้งหมด มีไทด์ แน๊ท ป้าสาย
และก็เด็กแดง ไทด์เข้าพิธีแต่งงานกับแน๊ทเรียบร้อยแล้ว หลังงานปอมกับจุ้นห้าเดือน ไทด์ก็
แต่งตามมาอีกคู่
“ทำอะไรกัน หอมเชียว” ปอมส่งเสียงเข้าไป ทั้งหมดหันมามองเป็นตาเดียวส่งยิ้มมาให้ แล้ว
เสียงป้าสายก็ตอบมา
“หลายอย่างค่ะคุณปอม…คุณแน๊ทเหมือนจะรู้ว่าคุณปอมกับคุณจุ้นจะมาเลยซื้อกับข้าวมาเยอะ
เลยค่า” ยิ้มแป้นส่งให้ปอม ปอมหัวเราะหันไปเห็นแน๊ทพอดี
“หวัดดีฮะ!..ภรรยาพี่ภรรยา” เท่านั้นแหละ หัวเราะคิก คักกันใหญ่
“หวัดดีค่ะคุณปอม..ทักซะแน๊ท งงเลยค่ะ..นึกมุขไม่ทัน” จุ้นยิ้มส่ายหัวให้ ไอ้ต๊อง!เอ้ย คิดได้
ไง..ภรรยาพี่ภรรยา และก็เดินเข้ามาช่วยแน๊ทเด็ดผัก ไทด์ที่กำลังนั่งหั่นพริกอยู่ก็ส่งเสียงมา
บ้าง
“กลับมาตอนไหนไอ้ปอม! เมื่อคืนหรือเมื่อเช้า” ปอมลากเก้าอี้มานั่งตรงข้ามไทด์..มือก็หยิบถั่ว
ฝักยาวเข้าปากนั่งเล็มไป เคี้ยวแหงบ…แหงบ
“เมื่อคืน” สายตาก็มองไทด์หั่นพริก แล้วก็เริ่มพล่าม!
“ทำอะไรน่ะพี่ภรรยา” ไทด์ชะงัก..เงยหน้ามองปอม “หั่นอารัยอย่างง้านน..ทีละเม็ด และเมื่อ
ไหร่มันจะได้รับประทาน..หั่นให้มันทะมัดทะแมงหน่อย เป็น The man จะจับจะฉวยอะไรต้อง
ให้มันหนักแน่น สี่ห้าเม็ดไปเลยพี่…อ่ะ!ทำหน้าสงสัย มา..เอามานี่เดี๋ยวสามีของน้องสาวพี่จะ
สาธิตให้ดูว่าวิธีการหั่นพริก..หรือที่เรียกว่าซอยพริกน่ะมันเป็นยังไง” ว่าแล้วก็วางถั่วค่อยๆดึง
มีดจากมือไทด์ที่นั่งชะงักฟังปอมพูด (หุ หุ เถียงไม่ทัน) ปอมยักคิ้วให้ แผล๊บ! แผล๊บ! นั่น
แหละไทด์ถึงหัวเราะออกมา เลื่อนเขียงให้ปอมแต่โดยดี ปากก็เริ่มส่งเสียงออกมาบ้าง
“เออ! ไอ้คนเก่ง…อย่าพลาดนะเอ็งเดี๋ยวข้าจะซ้ำให้เละเลย” สาว และไม่สาวหัวเราะกันเกรียว
ปอมยักไหล่ ทำปากแบะ
“โถ! พี่ภรรยา! ทูพิก!..เรื่องแบบเนี้ย..ทูพิก!..ยากกว่าเนี้ยมีอีกมั๊ย” ไทด์ กับสาวๆ งง! เงยหน้า
ขึ้นฟังใหญ่
“อะไรของแกไอ้ปอม ทูพิก ภาษาบ้าอะไร!” ไทด์ยิ้มพยักหน้าถาม ปอมเลิกคิ้วมือขยุ้มพริกมา
ไว้ในมือปากก็อธิบาย
“อ่ะ!..ทูพิก..ก็Double หมู…หมูสองตัวไง!” ยังสงสัยกันอยู่ ขมวดคิ้ว นิ่วหน้า จุ้นยืนฟังอยู่ก็
อมยิ้ม เริ่มเข้าใจ.. แล้วเสียงแน๊ทก็ส่งมาบ้าง
“และไอ้ หมูสองตัวเนี่ยมันเกี่ยวยังไง กับไอ้เรื่องหั่นพริกล่ะคะคุณปอม! แน๊ทงง!” ปอมเลิก
คิ้ว อมยิ้มนิดๆ
“อ่ะ! หมูสองตัว…ก็ หมู หมูไง ผมจะบอกว่า ไอ้เรื่องแบบเนี้ยมัน หมู หมู จิ๊บ จิ๊บ แทะข้าวโพด
ให้เป็นเม็ดๆ ยังยากกว่าเลย“ เท่านั้นแหละ อ๋อ! กันเป็นแถว หัวเราะกันถ้วนหน้า ไทด์หมั่นไส้
จะยื่นมือมาเขกหัวปอม แต่ปอมไวกว่า หลบฉากทันทีมองไทด์ตาโต
“อ๊ะ! อ๊ะ! อย่านะ!…แสบนะน่ะจะมาเช็ดหัวเค้าใช่มั๊ยล่า เค้ารู้ทันนะตัว” ยิ้มหน้าแป้นแล้นก้มลง
หั่นพริกต่อ ไทด์หัวเราะส่ายหัวให้.. แล้วก็ลุกขึ้นไปล้างมือ ปากก็ส่งเสียงมา
“จะไปอีกทีเมื่อไหร่ไอ้ปอม” ปอมเงยหน้าขึ้นมอง มือก็หั่นยิก ยิก
“ดูอากาศก่อนพี่ให้มันเบาลงกว่านี้หน่อย…รีบไปเดี๋ยวเสียเวลางานมันจะไม่ได้” ไทด์กลับมานั่ง
ที่เดิม นั่งคุยเรื่องงานต่อ จุ้นแหงะหน้ามาหาแน๊ทที่กำลังคนแกงในหม้อ
“พี่แน๊ท เด็ดหมดเลยมั้ย”
“หมดจ๊ะ ใส่เยอะๆจะได้หอม หอม” ปากพูดมือก็คนแกงในหม้อ
“พี่แน๊ทนี่เก่งเนอะ ทำกับข้าวได้หลายอย่างวันหลังจุ้นต้องมาหัดเรียนบ้างและ..จะได้ทำเป็น
บ้าง” แน๊ทหัวเราะ
“พี่ก็ทำแค่พอกินได้เท่านั้นเอง ไม่ได้เก่งอะไรเลย” จุ้นเลิกคิ้ว
“ใครบอกแค่พอกินได้อร่อย!เชียวแหละ…สังเกตจากพี่ไทด์ก็ได้แต่ก่อนมีพุงที่ไหน..เดี๋ยวนี้
เริ่มมีหน่อยๆแล้ว..ข้าวนอกบ้านก็ไม่ค่อยกินนะรีบกลับมากินข้าวที่บ้าน หึ หึ…ติดใจฝีมือ
ภรรยา” มีแหนบ พี่ชายนิดๆ ป้าสายกับ เด็กแดงหัวเราะ ชอบใจ แน๊ทอมยิ้ม ปอมได้ยินก็ส่ง
เสียงมาบ้าง
“เค้าเรียกว่าเสน่ห์ปลายจวักจุ้น!..อย่างปอมไง..ปอมก็ติดใจ รสจวักจากมือจุ้นเหมือนกันน้า ทำ
ออกมาแต่ละเมนู..ย๊ากกก!ยาก…ขอ..สระ..ไอ..ไค้..ไข่เลยอ่ะ…ไม่ซ้ำแบบใคร..ไม่มีใคร
เหมือน..และไม่เหมือนใคร…เป็นตัวของตัวเองที่สุด จุ้นยอดมาก..จุ้นทำได้ไง ปอมช๊อบชอบ"
พล่ามซะยาว…ทำหน้าปลื้ม มีเอามือกุมไว้ที่อกด้วยหัวเราะกันคิก คัก จุ้นอมยิ้มมีค้อนให้ปอม
ด้วย
“ไอ้บ้าปอม!” ปอมหัวเราะมือก็ค่อยๆ เอามีดกวาดพริกบนเขียงที่หั่นเสร็จแล้วใส่ถ้วย ไทด์ที่นั่ง
อ่านหนังสืออยู่ เพิ่งนึกได้ส่งเสียงถามมา
“แกสองคนไปดูบ้านมายัง!…เมื่อเช้าพี่เดินเข้าไปดู..เสร็จแล้วนะเหลือแค่เก็บงานเท่านั้นเอง”
ปอมส่ายหัว
“ยังพี่!..นัดช่างไว้ตอนสิบเอ็ดโมงเดี๋ยวค่อยไปทีเดียวเลย” แล้วก็ลุกขึ้นเดินไปล้างมือ..ซัก
แป๊บ! โทรศัพท์เรียกเข้ามือถือปอม
“ว่าไงไอ้อ๊อด!โทรมาทำพรื้อ! มีเยี้ยหยั่ง..ให้คะเจ้าจ้ายยย..เอ้ย!..รับจ้ายยย” มั่วไปหมด..
ปลายสายหัวเราะ หึ หึ
“เป็นห่าอะไรไอ้ปอม!..อารมณ์ดีจริงนะเอ็งไอ้จุ้นอยู่ข้างๆล่ะสิ” ปอมอมยิ้ม สายตาก็มองจุ้นที่
กำลังหยิบมะขามเปียกเข้าปาก เคี้ยวแหงบๆ หน้าตาเฉยดูดนิ้ว จุ๊บ! จุ๊บ! ..ปอมเลิกคิ้วแล้วก็
หัวเราะออกมาเบาๆ จุ้นเงยหน้าขึ้นมองพอดีหน้าแดง..ขึงตาใส่ปอม ก้มหน้าก้มตาเด็ดผักในมือ
ต่อ ปอมยังยิ้มอยู่ ปากก็ส่งเสียงไป
“อ่ะ! แน่นอนอยู่แล้น!..ไม่เคยห่างกันโว๊ย!..อิจฉาล่ะสิเอ็งไอ้อ๊อด!..บอกแล้วให้ไว!..ให้ไว!..
ไม่เชื่อ! ถูกพี่ไทด์แซงหน้าไปเลยเอ็ง…สมน้ำหน้า!” หัวเราะเอิ๊ก อ๊ากชอบใจใหญ่…สายตาก็
ยังมองจุ้นอยู่อย่างงั้น ปากก็ถามกลับไปใหม่
“แล้วโทรมามีอะไร”
“ฉันจะบอกว่า ไอ้เก้าอี้ชุดหลุยส์ที่แกจะถ่ายปกปักษ์แรกเดือนกันยาน่ะ ฉันหาได้แล้วจะให้ฉัน
เช่าเลยหรือเปล่า..แกจะใช้วันไหน” ปอมยิ้ม
“วันพุธ..ฉันนัดนางแบบไว้วันพุธ..แกเช่ามาเลยสองวัน พุธ-พฤหัส เผื่อถ่ายซ่อม…ต่อ ต่อ
หน่อยนะโว๊ย! ไอ้อ๊อด! ฉันกำลังบีบงบอยู่” ปลายสายทำเสียงจึก จัก
“เออ!รู้แล้ว…ย้ำจริง” ปอมหัวเราะ
“แกอยู่ไหนอ่ะไอ้อ๊อด! ว่างหรือเปล่า!..ไปไหนหรือเปล่าถ้าไม่ได้ไปไหนก็มาบ้านพี่ไทด์นี่..เอา
ไอ้แนงมาด้วยวันนี้ของกินเพียบเลยนะโว๊ย!…ขอบอก..ขอบอก..แซบ!สะใจ..วัยจ๊าบ!อย่าง
เรา” ไทด์ได้ยินก็หัวเราะเบา ๆ
“เออ! แล้วจะไป…แค่นี้นะไอ้ปอม” ปอมกดปุ่มวางสาย อมยิ้ม หันมาหาไทด์ที่นั่งอ่านหนังสือ
อยู่
“พี่ไทด์ วันนี้เราเลี้ยงวันเกิดกันหน่อยดีไหม” ไทด์เงยหน้าขึ้นมอง สงสัย
“วันเกิดใคร” ปอมเลิกคิ้ว
“ก็วันเกิดเราไง แหม!ทำเป็นจำไม่ได้…เกิดอยู่ทุกสิ้นเดือน…ทุกกลางเดือน…ทุกวันหยุด
ราชการ..ทุกวันหยุดนักขัตฤกษ์..แม้ไม่ใช่วันหยุดก็ยังอยากจะเกิด” ไทด์ยิ้มเริ่มเข้าใจ แต่ปาก
ก็ยังถามกลับไป
“อะไรของแกไอ้ปอม…วันเกิดห่าอะไรทำไมมันถี่ขนาดนั้น” จุ้นฟังอยู่หมั่นไส้
“มันจะวันเกิดอะไร…ก็วันเกิดอยากจะกินขึ้นมาน่ะสิจะมีอะไรซะอีก..แค่นี้ทำมาเป็นฟอร์มไม่รู้
เรื่อง…เข้าขากันดีนัก..กินเข้าไปเถอะแล้วจะรู้สึก” ปากพูดกับไทด์แต่สายตาหันมามองปอม มี
ค้อนให้ปอมด้วย แน๊ทอมยิ้มตักแกงใส่ถ้วย ป้าสายกับเด็กแดงหัวเราะคิก คัก ขำ ไทด์ก้มหน้า
ก้มตาอ่านหนังสือต่อ พี่ไม่รู้เรื่อง พี่ไม่เกี่ยวน้า อย่ามายุ่งกับพี่น้า ส่วนปอมก็ยิ้มแหย ๆ รีบเดิน
เข้ามานั่งตรงหน้าจุ้น
“จุ้นน! จุ้นคิดอะไรอยู่ใครบอกว่าปอมจะกิน..ปอมเปล่าน้า!..ปอมไม่ได้บอกซักหน่อยว่าจะ
กิน..ปอมแค่บอกว่าเลี้ยง เจ๋ย ๆ อ่ะ ปอมไม่กินหรอก..ปอมรู้!” พยักหน้าหงึก หงึก ทำหน้ารู้
จริงๆ เท่านั้นแหละ!จุ้นหัวเราะออกมาเลย
“ไอ้กะล่อน!…แกจะกินก็กินไปเถอะฉันไม่ห้ามแกหรอก..เพียงแต่ให้มันน้อยหน่อยเท่านั้น
แหละ..เดี๋ยวกระเพาะมันจะพังซะก่อน” ปอมยิ้มตาหยี เอื้อมมือมาหยิกแก้มจุ้นเบาๆ ไม่สนใจ
ใคร เล่นเอาคนรอบข้างเขิลล์แทน
“จุ้นคนดี…จุ้นน่ารักจังเลย” จุ้นน่าแด๊ง!…ตีแขนปอมดังเพี๊ยะ ให้เอาออกจากหน้า ส่งเสียงมา
เบาๆ
“ไอ้ทุเรศปอม..อายเค้า” ปอมหัวเราะ
“ฉันไม่กินหรอกจุ้น!..สัญญา” จ้องตาจุ้น…จุ้นจ้องตอบพยักหน้าให้ รู้แล้ว เข้าใจแล้ว ไทด์
มองอยู่ก็ยิ้ม ทุกที..ไอ้จุ้นเอ้ย! เสร็จคารมณ์ไอ้ปอม! ทุกที..เฮ้อ! ค่อยๆพับหนังสือเก็บ
“เดี๋ยวพี่โทรเรียกไอ้พวกที่เหลือเอง..แกสองคนจะไปดูบ้านก็รีบไป..นัดช่างไว้ไม่ใช่เหรอ!”
แล้วปอมก็ชวนจุ้นออกไปดูบ้าน มีแต้มเดินตามต้อยๆ อยู่ที่ขาจุ้น…จุ้นเลยอุ้มมาไว้ที่อก
บ้านที่ปอมกับจุ้นซื้อ..เป็นบ้านทรงเดียวกับของไทด์สภาพยังคงใหม่เอี่ยม..เพียงแต่ปรับโครง
สร้างนิดหน่อย ต่อเติมเล็กน้อยเพิ่มห้องบางห้องเข้าไปทาสีใหม่…ทุบกำแพงรั้วกั้นกลาง
ระหว่างบ้านออก..ให้อยู่ในบริเวณบ้านเดียวกัน…ปอมเดินเข้าไปคุยกับช่าง…ส่วนจุ้นก็ปล่อย
แต้มลงพื้นตัวเองเดินสำรวจเข้าห้องโน้น ออกห้องนี้ หน้าตาอมยิ้มบ่งบอกว่าช่างทำบ้านได้ตาม
ประสงค์เหมือนที่คิดไว้…เจ้าแต้ม วิ่งไปทั่ว..จุ้นหัวเราะแล้วก็นั่งลงกลางบ้านนั่นแหละ…แต้มวิ่ง
เข้ามาหาส่ายหางดิ๊ก ดิ๊ก
“ไง!เจ้าแต้ม..ชอบมั๊ย!..เดี๋ยวเราก็ได้อยู่ด้วยกันแล้วนะ..หนุ่มน้อย” ลูบหัว ลูบหู ดึงหน้าดึงตา
เจ้าแต้มใหญ่นั่งเล่นกับแต้มอยู่อย่างงั้น...ระหว่างรอปอมคุยกับช่าง ซักแป๊บปอมก็เดินกลับ
ออกมา เดินยิ้มเข้ามาหาจุ้น
“ดูหมดหรือยังจุ้น…ชอบมั๊ย!” จุ้นพยักหน้า
“ชอบ!ทำเรียบร้อยดี…ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะ” ปอมส่งมือให้จุ้นจับแล้วก็ดึงตัวขึ้น..จุ้นเซเล็ก
น้อยเกือบล้มไปเหมือนกันดีที่ปอมยึดไว้ซะแน่น ปอมเลิกคิ้วปากก็ส่งเสียงออกมา
“เป็นอะไรจุ้นขาไม่มีแรงเหรอ..หรือว่าน้ำหนักตัวมันเพิ่มขึ้นอีก จ๋อง..พันกรัม..ฮึ!คนจ๋วย” จุ้น
ค้อนให้ควับ หยิกหลังมือปอมเบาๆ ปอมหัวเราะแล้วก็เดินกลับไปบ้านไทด์ด้วยกัน มีเจ้าแต้มวิ่ง
ตามไม่ห่าง
ซักประมาณเที่ยงกว่าๆ อ๊อดกับแนงก็มาถึงถือของกินมาพะรุงพะรัง..มีเคนกับมณตามมาติดๆ
และก็ตามด้วยวัฒน์กับตูน จะขาดก็แต่จันทร์กับนาเพราะติดธุระมาไม่ได้..แล้วเสียงก็เริ่มจ๋อก
แจ๋ก..จอแจ..เพราะอย่างที่เคยบอกไว้ว่าอย่าให้รวมกลุ่ม..มันจะเหมือนนกกระจอกแตกรัง
ทันทีไม่ว่า The man or the women เหมือนกันหมด..แล้วก็ยกข้าวปลาอาหาร กับแกล้มทั้ง
หลายแหล่ที่ซื้อมาบ้างทำเองบ้างออกมานั่งกินตรงศาลาริมทะเลสาบหลังบ้าน…ทะเลสาบกิน
อาณาบริเวณกว้าง..แทบจะทุกหลังของบ้านแถบนี้ที่หลังบ้านจะติดทะเลสาบ รวมทั้งบ้านปอม
กับจุ้นที่ซื้อไว้เหมือนกัน…
“ไอ้แนง! ได้ข่าวว่าบ่นอุบเลยเหรอ! อยู่ที่โน่นน่ะ” จุ้นชวนคุย มือก็ฉีกไก่ใส่จานปอม แนงหัน
มามองจุ้นด้วยหางตา
“ใครบอก!…ไอ้ปากมอมอีกล่ะสิ” หันไปค้อนปอมด้วย แต่ปอมไม่เห็นเพราะกำลังโม้กับพวก
หนุ่มๆอย่างเมามัน..หัวเราะเอิ๊กอ๊ากกันใหญ่
“ก็จะไม่ให้บ่นได้ไง..ฝนตกทุกวัน ไม่รู้ว่ามันจะตกอะไรกันนักหนา…แหยะแฉะไปหมดและที่
สำคัญนะไอ้จุ้น! ทากอย่างเยอะพูดแล้วยังแหยง!ไม่หาย…อึยส์..ขนลุก” ทำท่าขนลุก ขน
พอง ตัวสั่นงันงก สาวๆ หัวเราะคิกคักกันใหญ่ มณเอื้อมมือมาหยิบไก่..ปากก็ส่งเสียงมาบ้าง
“สวยมั๊ยแนง คุ้มเหนื่อยมั๊ย” ความที่พบเจอกันอยู่เรื่อย..สังสรรค์กันตลอดทำให้สนิทกันชนิดที่
ว่าคำนำหน้าที่เคยใช้เรียกคุณอย่างงั้น คุณอย่างงี้หมดไป แนงยิ้มทำหน้าทำตาปลื้ม หลับตา
พริ้ม
“สวย!..สวยมั๊กมั๊ก ความสวยที่มันมีกลิ่นน่ะเคยได้ยินมั๊ย..สวยแบบบริสุทธิ์น่ะกลิ่นมันห๊อม
หอม..นี่แนงไม่ได้เว่อนะมันเป็นอย่างงั้นจริง ๆ ยังนั่งบ่นกับไอ้อ๊อดอยู่เลยว่าถ้าไอ้โฆษณาตัว
เนี้ยออกไปนะ สถานที่นั้นมันคงจะไม่บริสุทธิ์อีกแล้ว มันคงจะต้องรองรับผู้คนที่จะเข้าไป
พิสูจน์ เหยียบย่ำ..นำความเจริญไปสู่และความบริสุทธิ์ตามธรรมชาติมันก็จะจางหายไปเหลือ
แต่ซากปรักหักพัง ให้พวกรุ่นหลังได้ยลกัน” พูดยาว สาวๆอมยิ้มกันเป็นแถบ จุ้นถึงกับส่ายหัว
“ไม่เว่อเลยแนงนิดเดียว เว่อ!มาก มาก อะไรมันจะขนาดนั้นพูดซะไอ้พวกมนุษย์เนี่ยเลวร้าย
ไปซะหมด…ฉันว่าถ้าของเค้าดีจริง..สถานที่มันสวยพอควรค่าแก่การอนุรักษ์…พวกราชการ
กรมป่าไม้เค้าไม่ปล่อยไว้หรอก…ถ้ามันสวยจริงอย่างที่แกพูดน่ะนะ เดี๋ยวก็เสร็จ ขึ้นทะเบียน
เป็นเขตป่าสงวนแห่งชาติฉันรับรอง” พยักหน้าหงึก หงึก มือก็ฉีกไก่ใส่จานปอมไม่หยุด เพลิน..
ตูนกับแน๊ท นั่งมองอยู่ก็อมยิ้ม แนงหันมาค้อนใส่จุ้นอีกที
“แกนี่! มันเหมาะสมกับไอ้ปอมจริงๆ เล้ย พูดเหมือนกันเปี๊ยบไม่มีผิดแผกแตกต่างกันเลย ใช้
เนื้อสมองก้อนเดียวกันคิดด้วยหรือเปล่า ทุกเนื้อถ้อยกระทงความเหมือนกันเด๊ะ! เด๊ะ!” แล้วก็
ถอนหายใจออกมา
“เฮ้อ!..ถ้ามันเป็นอย่างแกกับไอ้ปอมเคยพูดไว้มันก็ดี…ฉันไม่อยากให้ของสวยๆ งามๆ มันถูก
ทำลายไปโดยน้ำมือมนุษย์..เสียดาย” บ่นงึม งำ สายตาก็ค่อยๆมองมือจุ้น แล้วก็เลิกคิ้วอมยิ้ม
“ไอ้จุ้น! ไอ้ปอมมันเป็นง่อยหรือไง มือมันด้วนเหรอมันฉีกไก่กินเองไม่เป็นใช่มั๊ย..ฉีกซะชิ้น
เล็กชิ้นน้อยเหมือนฉีกให้เด็กๆ กินเลย..ทำไมไม่เคี้ยวให้มันซะเลยล่ะ”พูดเสียงดัง จุ้นงง เพิ่ง
รู้สึก น่าแด๊ง! มือหยุดทันที พวกผู้ชายก็หันมามอง แล้วก็หัวเราะ ปอมก้มมองจานตัวเองแล้วก็
ทำตาโต อมยิ้มหันไปหาจุ้น
“จุ้น! จุ้นน่ารักจังเลยฉีกไก่ให้ปอมกินด้วย ฉีกเยอะๆ นะปอมชอบ” อ้อนน.. แล้วก็ชะโงกหน้า
ไปหาแนง
“ทำไมไอ้แนงอิจฉาเหรอ…ภรรยาเค้าจะปรนนิบัติสามีมันผิดตรงหนาย…อุ้ยส์..จุ้นเจ็บอ่ะ..หยิก
ปอมทำไมล่า”โอดครวญ หลังจากโดนจุ้นหยิกไปที่ใต้ท้องแขน จุ้นหันมาขึงตาใส่ พวกสาวๆ
หนุ่มๆ หัวเราะกับกริยาท่าทางของปอมกับจุ้น..แล้วก็นั่งคุยกันไปกินกันไป สักแป๊บจุ้นก็สะกิด
แขนปอม ส่งเสียงถามมาเบาๆ
“ปอม! เอาข้าวมั๊ย..หิวหรือเปล่า” ปอมหันมาหา พยักหน้าให้
“เอา!..เอาเยอะๆนะ ปอมหิวแล้วอ่ะ” อ้อนน เพื่อนได้ยินก็นั่งอมยิ้มไปตามๆ กัน ชาชินซะแล้ว
กับลูกประจบ ลูกอ้อนของปอม..จุ้นหยิบจานมาตักข้าวส่งให้ปอม ปอมก็กินตุ้ย ๆ ข้าวเต็มปาก
เหล้าไม่แตะสักอึก..ตามที่สัญญากับจุ้นไว้…แล้วก็หันมาคุยกันต่อ เรื่องงานบ้าง เรื่องโน้นเรื่อง
นี้บ้างแล้วแต่ใครจะคิดได้ หัวเราะกันเป็นที่ครึกครื้น…ซักแป๊บก็ได้ยินเสียง เบรคของรถดัง
เอี๊ยดดด! อยู่หน้าบ้าน หันไปมองกันเป็นแถว…ซักครู่แดงก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา
“คุณปอม! ไอ้แต้มโดนรถชน” ปอมค่อยๆวางมือ แล้วก็ลุกขึ้นยืน ผิดกับจุ้นที่ลุกพรวดทันที
แทบจะถลาออกไปนอกบ้าน ปอมตามมาติดๆ และพวกที่เหลือก็เดินตามมา พอจุ้นเห็นแต้ม
เท่านั้นแหละน้ำตาเอ่อขึ้นมาที่เบ้ารีบเดินไปยังจุดที่แต้มนอนอยู่..มีเจ้าของรถที่ชนแต้มนั่ง
ยอง ๆอยู่ใกล้ๆ..จุ้นนั่งลงเอามือเอื้อมไปจับ สภาพตอนนั้นเจ้าแต้มแน่นิ่งไม่มีลมหายใจอยู่
แล้ว ตัวนิ่มไปหมดไม่มีเลือดซักหยด เหมือนนอนหลับเฉยๆ จะมีก็แต่ลิ้นที่จุกปากอยู่…จุ้นหอบ
ตัวโยนน้ำตาร่วงกราว ปอมนั่งลงข้างๆ เอามือบีบต้นแขนจุ้นทั้งสองข้างไว้ ปลอบใจ จุ้นสะท้าน
เฮือก รีบหันหน้ามาหา น้ำตาไหลพลั๊ก พลั๊ก
“ปอม..ไอ้แต้มมันตายแล้ว มันตาย!” ปอมค่อยๆประคองจุ้น ให้ลุกขึ้นยืน ลูบหลัง ลูบไหล่ให้
ใหญ่
“ปอมรู้…ปอมรู้แล้วคนดี..ไม่เป็นไรน้า..ไม่เป็นไร…มันไปดีแล้ว..เดี๋ยวจุ้นไปอยู่กับพี่ไทด์ก่อน
นะคนดี” หันมาพยักหน้าเรียกไทด์...ไทด์เดินเข้ามาดึงตัวจุ้นไปกอด..พวกสาวๆ ยืนตาแดงๆ
กันเป็นแถว จุ้นยังสะอื้นเฮือกๆอยู่
ปอมหันไปคุยกับเจ้าของรถที่ชนแต้ม ซักแป๊บก็อุ้มแต้มเข้ามาในบ้าน ปรึกษากันกับพวก
หนุ่มๆ ว่าจะฝังเจ้าแต้มไว้ที่บ้านใหม่ แล้วก็ยกขบวนไปขุดหลุมหลังบ้าน ค่อยๆหย่อนเจ้าแต้ม
ลงหลุมกลบดินลงไป อัดซะแน่น จุ้นไม่ได้อยู่ด้วยตอนเอาแต้มลงหลุมเพราะไทด์พาขึ้นไปอยู่
บนห้อง
จุ้นซึมไปถนัดตา..นั่งอยู่บนเตียงดูรูปแต้มที่ปอมถ่ายเอาไว้ ค่อยๆเปิดไปทีละหน้า..มีน้ำตาเอ่อ
อยู่ที่เบ้าแต่ก็พยายามกลั้นไว้ เสียงประตูเปิดทำให้จุ้นเงยหน้าขึ้นมอง เป็นปอมที่เดินเข้ามา
เหมือนทำนบที่กั้นไว้มันพังทะลาย น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไหลมานองหน้าอีกครั้งนึง..ปอม
เดินมานั่งบนเตียง ดึงอัลบั๊มรูปออกไปจากมือจุ้น ค่อยๆ ดึงตัวจุ้นเข้ามากอด จุ้นกอดตอบซะ
แน่นน้ำตาไหลเปียกบ่าปอมเป็นดวงๆ
“ไม่เป็นไรแล้วนะคนดี ไอ้แต้มมันไปดีแล้ว..มันไปสบายแล้ว” จุ้นเงยหน้าขึ้นมอง น้ำตานอง
หน้า สะอื้นเฮือก เฮือก
“มันคงเจ็บ” ปอมยิ้ม ส่ายหน้าไปมา มือก็เกลี่ยน้ำตาจุ้น
“มันไม่เจ็บ…มันไม่ทุรนทุรายจุ้น!…จุ้นไม่เห็นเหรอไม่มีเลือดซักหยดนอนเหมือนหลับไปอย่าง
งั้น” มือยังเช็ดน้ำตาให้อยู่ จุ้นจ้องตาปอม
“แต่ฉันคิดถึงมันอ่ะปอม! มันฉลาด” ปอมยิ้ม เอามือรูปแก้มจุ้นเบาๆ
“ฉันก็คิดถึง…คิดถึงตาโศกๆของมัน..เวลาที่มันวิ่งหูมันจะกระพือเหมือนปีกนกกำลังจะบิน เวลา
ที่มันไล่งับหางตัวเองหมุนตัวเป็นวง วง หรือแม้แต่เวลาที่มันนั่งจ้องจิ้งจกบนกำแพงเป็น
ชั่วโมงๆ ทำเหมือนถ้าจ้องแล้วจิ้งจกมันจะหล่นมาให้มันเล่นซะอย่างงั้น..ไม่มีหมาที่ไหนมีความ
อดทนสูงเท่าไอ้แต้มอีกแล้ว…ฉันก็คิดถึงจุ้น...แต่มันก็เป็นได้แค่ความคิดถึงเท่านั้นแหละ..มัน
ไม่สามารถเรียกไอ้แต้มกลับคืนมาได้หรอก…เก็บมันไว้ในใจจุ้น…อย่างน้อยๆช่วงชีวิตของมัน
ช่วงนึงเราก็ได้มีโอกาสเลี้ยงดูมัน…อย่าไปเศร้าเลย…นึกถึงเรื่องน่ารักๆที่มันทำให้เราประทับใจ
ดีกว่า…มันดีกว่าเยอะไม่แน่นะไอ้แต้มมันทำแต่เรื่องดี ดี ทำแต่สิ่งน่ารักๆ ให้เราหัวเราะ…มัน
อาจจะได้ไปเกิดเป็นหมาเทวดาก็ได้..ใครจะรู้” มีหยอดตอนท้าย จุ้นหัวเราะทั้งน้ำตา ปอมยิ้ม
เอามือเช็ดหน้าจุ้นจนแห้งสนิท
“ดีขึ้นหรือยัง” จุ้นพยักหน้า ปอมยิ้มพริ้มจุ๊บ! ไปที่หน้าผากจุ้นเบาๆ
“ดีขึ้นแล้วก็ไปล้างหน้านะ ตาบวมหมดแล้วมองไม่เห็นลูกกระตาเลยอ่ะ…ตาจุ้นอยู่ไหนเอ่ย”
จุ้นยิ้ม แหนบแขนปอมไปหนึ่งที ปอมหัวเราะ ลุกขึ้นยืนเอามือยีหัวจุ้นไปหนึ่งที
“ล้างหน้าเสร็จแล้ว…ก็รีบลงไปนะพวกไอ้แนงมันรออยู่ข้างล่าง” จุ้นพยักหน้า ปอมเดินไปได้
ซักแป็บจะถึงประตูอยู่แล้วนึกขึ้นได้หันกลับมาใหม่
“อ้อจุ้น!..แล้วเมื่อกี้ที่แกบอกว่าไอ้แต้มมันฉลาดน่ะ…ฉันว่าไม่ใช่นะ!..ฉันว่ามันโง่..แกคิดดูสิ
หมาฉลาดที่ไหนมันจะไล่งับหางตัวเอง” ปอมยักคิ้วแผล็บๆส่งให้…จุ้นค้อนควับ แล้วปอมก็เดิน
ออกไป..ทิ้งให้ห้องกลับสู่ความสงบอีกครั้งนึง จุ้นหยิบอัลบั๊มรูปของแต้มขึ้นมาดูมองหน้าแต้ม
แล้วก็ยิ้ม จุ๊บ! ไปที่รูปภาพ พึมพำ ออกมาเบาๆ
“แกจะอยู่ในใจฉันแต้ม…หนุ่มน้อยของฉัน” แล้วก็วางอัลบั๊มไว้อย่างเดิม ลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ
ไป.....
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 มิ.ย. 2554, 19:46:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 มิ.ย. 2554, 19:46:04 น.
จำนวนการเข้าชม : 1809
| << ตอนที่ 38 : รอด้วยความรัก...(เริ่มตอนพิเศษ) | ตอนที่ 40 : สิ่งที่มาทดแทน >> |