จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่ 40 : สิ่งที่มาทดแทน
"แนง!...เสร็จยัง" อ๊อดส่งเสียงเข้ามาในห้อง แนงเพิ่งเงยหน้าขึ้นมาจากจอคอมพิวเตอร์เลิกคิ้ว
ส่งให้
"หกโมงแล้วเหรอ!" ถามน้ำเสียงแปลกใจ
"เออน่ะสิ..ทำงานจนลืมเวลาเลยเหรอจ๊ะที่ร๊ากก" นั่งลงหน้าโต๊ะแนง หยิบหนังสือขึ้นมาเปิดดู
ผ่านๆ
"ยุ่งน่ะ!...โปรเจคตัวใหม่ของบริษัท ฯใกล้รุ่ง...จะประชุมวันอังคารหน้านี่แล้วยังไม่เสร็จเลย"
มือก็เก็บของบนโต๊ะ อ๊อดเลิกคิ้ว
"อ้าว! เหรอ...จะอยู่ทำต่อมั๊ยล่ะ! เดี๋ยวฉันลงไปซื้ออะไรมาให้กิน" แนงอมยิ้ม ส่ายหน้า
"ไม่เป็นไร!...คิดว่าวันจันทร์น่าจะเสร็จ...ไป!..เดี๋ยวไม่ทัน" ว่าแล้วก็ลุกขึ้นจากโต๊ะ
"แนงงง" แนงหันมามอง
"ว่าไง...มีอะไร" อ๊อดลุกขึ้นยืนมั่งมองหน้าแนงนิ่ง
"ถ้าไม่สะดวกใจที่จะไป...ไม่ต้องไปก็ได้นะ!...ฉันไม่ว่าอะไรหรอกเดี๋ยวฉันไปเคลีย์เองได้"
แนงส่งยิ้มให้
"แกอยากให้ฉันไปด้วยหรือเปล่า!" ถามกลับ อ๊อดยิ้มแหยๆ
"อยาก...อยากให้ไปมาก ๆ แต่กลัวว่าแกจะอึดอัดน่ะ" แนงหัวเราะ
"งั้น! ก็สบายใจได้ฉันไม่ได้คิดอะไรเลย" เท่านั้นแหละอ๊อดยิ้มแป้น เดินอ้อมโต๊ะมาหาแนง
ทันทีคว้าแขนแนงหมับ
"ไป...งั้นไปกันเลย..เดี๋ยวรถติด!" พากันเดินออกมาจากบริษัทฯ
วันนี้อ๊อดมีนัดกับอดีตแฟน ที่เคยทำให้อ๊อดอกหักเมื่อสองปีที่แล้ว...ฝ่ายหญิงเพิ่งจะเลิกกับ
แฟนมาหมาดๆ เลยคิดจะกลับมาหาคนรักเก่าซึ่งก็คืออ๊อด...ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาติดต่อมา
ตลอดโทรหาอยู่เรื่อยมิมีว่างเว้น...อ๊อดจะบอกปัดปฏิเสธไปก็ใช่ที่ไม่อยากตัดรอนน้ำใจ...ตาม
ประสาผู้ชายที่บอกปัดไม่ค่อยจะเป็น...เลยต้องมานั่งอึดอัดหาทางออกไม่ค่อยจะเจอ...ใจนึงก็
กลัวว่าแนงจะจับได้ สับสนไปหมด...จนปอมสังเกตเห็นนั่นแหละ! อ๊อดถึงเล่าให้ฟัง.....
"เป็นอะไร! ไอ้อ๊อด..อาทิตย์นี้ดูซึม ซึม...ต่อมเสงี่ยมมันโตเหรอไงดูเงียบผิดปกติ เฮอะ ๆ"
ขำ แซวเค้าได้ แล้วก็นั่งไปบนโต๊ะทำงานอ๊อด ขาแกว่งไปมา เอื้อมมือไปล้วงลูกอมในกระป๋อง
แล้วก็แกะเข้าปาก เคี้ยวแหงบ ๆ เค้าให้อม ไอ้นี่มันเคี้ยว ..(แหะ ๆ ) อ๊อดหงายผลึงเอนไปบน
พนักเก้าอี้
"คิดไม่ออกว่ะ! มันตื่อ ตื่อชอบกล" ปอมเลิกคิ้ว
"เรื่องอะไร...ปรึกษาฉันได้นะไม่คิดตังค์...ไม่เสียค่าใช้จ่ายใดใดทั้งสิ้น...รับปรึกษาทั่วราช
อาณาจักร..ถึงจะอยู่ต่างแดนก็โทรคุยกันได้เรามีสายใยทั่วถึง..การคมนาคมสะดวกรวดเร็วฉับ
ไวไม่มีเขตกั้นแบ่งแดน..เพียงแต่กด จู๊น.จ๋อง...จ๋อง..จ๋อง..จ๋อง..จี๋...จ๋อง..จ๋อง..จ๋อง ถ้าเป็น
ทางไกล ก็เริ่มที่ จู๋น จึ๋ง ก่อน แล้วก็ตามด้วยรหัสประเทศ แต่ต้องเก็บเงินต้นทางนะโว๊ย ไม่งั้น
ฉันไม่ยอมจริง จริงด้วย" พล่ามซะยาว ยักคิ้วแพล๊บๆส่งให้อ๊อด มือก็เอื้อมไปล้วงลูกอมมากิน
ต่อ แกะเข้าปากเคี้ยวแหงบๆ ...อ๊อดหัวเราะส่ายหัวไปมา (เอือมน่ะ!) ชะโงกหน้าไปหยิบ
กระป๋องลูกอมเลื่อนมาวางไว้ข้างๆ ปอม
"หิวน้ำบ้างมั๊ยไอ้ปอม!....พล่ามซะยาวเชียว ถึงว่าพักนี้ฉันเห็นไอ้จุ้นมันเฉาๆ แกนี่เองที่แย่งมัน
พูด" ปอมหัวเราะ นั่งขาแกว่งไปแกว่งมาอยู่บนโต๊ะ
"มีอะไรหนักใจไอ้อ๊อด...บอกฉันได้นะเผื่อฉันจะหาทางออกให้แกได้" อ๊อดยิ้ม ถอนหายใจดัง
เฮือก!
"ฝน! กลับมาแล้ว" ปอมหันมามอง
"แล้วยังไง!" อ๊อด ยิ้มแหยๆ
"เค้าติดต่อมาหาฉัน..ขอคืนดีด้วย" ปอมจ้องอ๊อด เขม็ง!
"แล้วแกว่าไง!" อ๊อด ส่ายหัว
"ไม่รู้ว่ะ...ฉันคิดไม่ออก มันตื่อ ตื่ออยู่นี่" ปอมยิ้ม
"แกยังรักเค้าอยู่หรือเปล่าล่ะอ๊อด!"
"ตอบไม่ถูกว่ะ!...จะว่ารักหรือเปล่าฉันก็ไม่รู้..คือที่ผ่านมาฉันยังไม่รู้ใจตัวเองเลยว่าฉันรักเค้า
หรือว่าหลงเค้ากันแน่..เค้าสวยนะ..คนรู้จักเค้าเยอะเดินไปไหนก็มีแต่คนทัก..จนบางทีฉันก็
ปลื้มเลยล่ะมีคนทักว่าแฟนสวย..พอเค้าเดินจากไปมันเหมือนกับโดนคนคุ้นเคยหักหลังน่ะ...จน
ฉันไม่รู้ว่าไอ้ที่ฉันซึมไปเป็นปี ๆ นี่เพราะว่าอกหัก หรือว่าเสียหน้ากันแน่" ปอมอมยิ้ม
"กับแนงล่ะ! แกรู้สึกยังไง" อ๊อดเงยหน้าขึ้นมองปอม แล้วก็ยิ้ม
"ไอ้แนงเหรอ...แนงมันก็ยังเป็นแนงนั่นแหละ...ตัวอ้วนๆ น่ารัก ๆ อยู่ด้วยแล้วมันสบายใจ...มี
เรื่องให้ต้องทะเลาะ ให้ต้องหัวเราะกันอยู่เรื่อย...มันจะคอยดูแลฉันตลอดเลยนะรับฟังฉันทุก
เรื่องไม่เคยแสดงสีหน้าสีตาว่าเบื่อเวลาฉันพูดพล่าม..ให้ไปไหนให้ทำอะไรก็ทำได้หมด..จะมี
บ่นบ้างก็ตามประสาของมันไป...ผิดกับรายนั้นฉันจะต้องเป็นคนรับฟังเค้าทุกเรื่อง คอย
เทคแคร์ เค้าตลอด บางทีมันก็รู้สึกดีนะ แต่บางทีมันก็น่าเบื่ออ่ะ" เท่านั้นแหละปอมหัวเราะ
ก๊ากก ออกมาอย่างดัง
"ไอ้อ๊อด เอ๊ย!...อ่ะ! ถามใหม่...ถามใหม่..ถ้าแกไม่ได้เห็นหน้ายายฝนอะไรนี่ซักสามวันแกจะ
รู้สึกยังไง" อ๊อด ขมวดคิ้ว
"ก็..ไม่รู้สึกอะไรอ่ะ..เฉยๆ เพราะไม่ได้เห็นมาตั้งนานแล้วนี่"
"แล้วไอ้แนงล่ะ....ถ้าไม่ได้เห็นหน้ามันซักสามวันแกจะรู้สึกยังไง" อ๊อด เลิกคิ้ว
"ถามโง่ โง่...ไอ้ปอม!...อย่าว่าแต่สามวันเลย..แค่วันเดียวฉันก็แล่นไปหามันแล้ว..เป็นห่วง"
ปอมอมยิ้ม
"แกรักไอ้แนงหรือเปล่า..อ๊อด" อ๊อดเงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็พยักหน้า
"แล้วทางโน้นล่ะ!...แกยังรักเค้าอยู่หรือเปล่า!" อ๊อดขมวดคิ้ว
"ก็ฉันบอกแกไปแล้วไง...ว่าไม่รู้..ถามอยู่ได้" ปอมหัวเราะ อย่างดังปากก็เอื้อนเอ่ยออกมา
"แกนี่ มันจั๊ดหง้าว! (โง่) จริง ๆ เล้ย....อ่ะ! เอาใหม่...ถ้าแกต้องเลือกที่จะไม่ทำให้ใครคนใด
คนนึงเสียใจแกจะเลือกใคร" อ๊อดพูดโดยไม่ต้องคิด
"ไอ้แนง!" ปอมเลิกคิ้ว ทำปาก โฮะ โฮะ
"แกทำหรือยังล่ะอ๊อด!" อ๊อดจ้องปอมเขม็ง
"ทำอะไร"
"ป้องกันไม่ให้ไอ้แนงเสียใจน่ะ"
"ทำยังไง!" อ๊อดยัง งง!อยู่
"บอกเรื่องนี้กับมันซะ...แล้วก็ปฏิเสธทางนั้นไป แกบอกฉันแล้วไม่ใช่เหรอว่าแกเลือกไอ้แนง
น่ะ...มันต้องเลือกอ๊อด!ไม่คนใดก็คนนึง...แกจะมามัวห่วงหน้าพะวงหลังอย่างงี้ไม่ได้...ถ้าแก
ไม่อยากให้ไอ้แนงมันเจ็บอ่ะนะ" อ๊อด นิ่งไปพักใหญ่
"ฉันจะต้องเริ่มกับมันยังไงดีล่ะไอ้ปอม ฉันเริ่มไม่ถูก" ปอมหัวเราะ หึ หึ
"ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ะ...นี่หรือไอ้อ๊อดคนที่โดนสาวหักอก และคนที่หักอกสาวมาซะเยอะ...
แกนี่!ยังไม่รู้จักนิสัยไอ้แนงอีกเหรอวะ...พูดกับมันตรงๆเลย บอกมันไป ไอ้แนงมันรับได้อยู่
แล้ว ดูจากที่มันทนรอแกมาตั้งนาน เรื่องแค่นี้ฉันว่าจิ๊บ จ๊อยสำหรับมันว่ะ...อาจจะมีบ่นบ้างพอ
เป็นกระสัย..แกก็ฟังมันบ่นไปซักหน่อยเดี๋ยวก็หายเองแหละ....ส่วนทางนั้นก็ไปบอกเค้าตรงๆ
เหมือนกันว่าแกน่ะมีแฟนแล้ว..บอกปัดไปเลย ตัดให้ขาดถ้าแกคิดว่าแกรักไอ้แนงจริงอ่ะนะ"
อ๊อดยิ้ม แหยๆ เสียงเริ่มอ่อย
"แล้วทางโน้นเค้าจะเชื่อเหรอ!" ปอมขมวดคิ้ว
"ป๊าดดด! ไอ้อ๊อด!แกลองยัง..ไม่ลองมันจะรู้เหรอวะ...มันอยู่ที่ตัวแกด้วยว่าจะทำให้เค้าเชื่อถือ
ได้แค่ไหน...ถ้าแกรักไอ้แนงจริง คำพูดมันสื่อออกมาได้ชัดเจนอยู่แล้ว...นึกถึงหน้าไอ้แนงไว้
เวลาพูดกับเค้าน่ะ...หรือไม่ก็เอาไอ้แนงไปด้วยกันซะเลยจะได้จบ จบ" อ๊อด พยักหน้า หงึก
หงึก
ก็ด้วยประการเช่นนี้แล...วันนี้แนงถึงได้มากับอ๊อดด้วย...มาเจอคนรักเก่าในฐานะคนรักใหม่
(เหอะ ๆ) นัดไว้ตอนทุ่มครึ่ง..ร้านอาหารชื่อดังวิวติดริมแม่น้ำเจ้าพระยา...ไปถึงยังไม่เห็นวี่แวว
ของสาวเจ้า
"ไหนอ่ะอ๊อด!..โต๊ะไหน" สายตาแนงสอดส่ายหา อ๊อดก็หาด้วยเช่นกัน
"สงสัยยังไม่มามั้ง! ...ไปแนงไปนั่งกันก่อน" ว่าแล้วก็จูงมือแนง..มีพนักงานบริกรเดินนำหน้า
กำลังจะหย่อนก้นนั่งก็มีสายเข้ามือถืออ๊อด! อ๊อดขมวดคิ้ว..แนงมองอ๊อดอยู่แป๊บนึงแล้วก็หัน
ไปสั่งอาหารกับบริกร...ส่วนอ๊อดก็กดรับสาย
"ฮัลโหล!"
"อ๊อด!เหรอ...ฝนนะ!...ไปถึงเหรอยัง" ปลายสายส่งเสียงกับมา อ๊อดเงยหน้ามองแนง
"ถึงแล้ว!"
"ว้า! แย่จัง!....พอดีฝนจะโทรมา Cancell น่ะ...คือหยั่งงี้!..คุณเปรมเค้ากลับมาง้อฝนน่ะ...ไป
ไหนไม่รอด!...คงจะหาคนที่ดีและก็ Perfect เท่าฝนไม่ได้แล้วล่ะ...ตอนแรกฝนก็ไม่อยากจะ
คืนดีด้วยหรอกนะ...อยากจะให้รอซะให้เข็ด.แต่ทำยังไงได้หน้าที่ทางสังคมเค้ามันเกื้อหนุนกับ
กิจการของพ่อแม่ฝนอยู่..ไม่งั้นฝนไม่คืนดีด้วยหรอก..หมั่นไส้...นึกว่าตัวเองวิเศษ วิโสมาจาก
ไหนก็ไม่รู้ ฝนก็เลยจะโทรมาขอโทษอ๊อดอ่ะ!...ฝนไปไม่ได้จริงๆนะ...ไว้คราวหน้านะอ๊อด...
อ้อ!ขอบคุณสำหรับความเป็นเพื่อน ที่อ๊อดมีให้ฝนเสมอมานะ...แค่นี้ก่อนนะอ๊อด! ตาคุณเปรม
มาแล้ว" ได้ยินแต่เสียง ตู๊ด! ตู๊ด! มาจากปลายสาย อ๊อดไม่ได้พูดซักคำอึ้งอยู่นาน...แนงที่นั่ง
ดูอาการอยู่ก็เริ่มงง สกิดแขนอ๊อด ยิก ยิก
"อ๊อด! เป็นอะไร...เป็นอะไรหรือเปล่า" เท่านั้นแหละ อ๊อด!หัวเราะก๊ากก ออกมาเสียงดังลั่น
เล่นเอาโต๊ะข้างๆหันมามองกันเกรียว แนงหันไปยิ้มแหย ๆ ให้คนรอบข้าง ขอโทษค่ะ ขอโทษ
ค่ะ แฮะ ๆ แล้วก็หันมาตีแขนอ๊อด ดังเพี๊ย! ส่งเสียงตะคอกกลับมาเบาๆ
"เป็นอะไร...ไอ้อ๊อด! ไอ้บ้านี่..แหกปาก ซะเสียงดังลั่นไม่อายเค้าบ้างเหรอไง" ฉุน อ๊อดยังขำ
ไม่หาย น้ำหู น้ำตาเล็ด ยกมือขึ้นเช็ดใหญ่
"ก็มันขำ อ่ะ!5555" แนงซัดไปที่แขน อีกหนึ่ง เผี่ย!
"ขำอะไร" ยังเสียงเบาอยู่ อายคนรอบข้าง นั่นแหละอ๊อดถึงสงบลงได้ นั่งจ้องแนงนิ่ง เออ
หนอ! ตูหลงรักเธอผู้นั้นไปได้ยังงัยวะทนอยู่ได้เป็นปี ๆ...ทั้งทั้งที่เทียบกับคนคนนี้ไม่ติดเลย
ซักกระเบียดนิ้ว..นี่ละมั้งที่เค้าว่าความรักมักทำให้คนตาบอด..เห็นในสิ่งที่ไม่ดีก็ว่าดีไปซะ
หมด..บุญของตูแท้ แท้ ไอ้อ๊อด เอ้ย!...แล้วก็เป็นเวร ของไอ้คุณเปรมนั่น..สมน้ำหน้ามัน อิ อิ
แล้วก็ยิ้มแป้น ส่งเสียงแจ้วๆ มาหา
"มาแนง...มากินกัน..วันนี้แนงจะกินอะไรบอกมาเลย..เดี๋ยวอ๊อดเลี้ยงเอง...ไม่อั้นจ๊ะ...ไม่อั้น..
เพื่อแนงอ๊อดยอมเสมอ" ยิ้มแป้นแล้นกวักมือเรียกบริกรมาสั่งต่อ แนงขมวดคิ้ว พอบริกรเดิน
ไปแล้วนั่นแหละ ปากถึงเอื้อนเอ่ยออกไปได้
"แล้วคุณฝนล่ะ...ไม่รอเค้าก่อนเหรอ" อ๊อดส่ายหน้า
"ไม่ต้องรอแล้ว...เค้าไม่มาแล้ว และก็จะไม่มาก้าวก่ายในหัวใจฉันตลอดไปด้วย...เพราะหัวใจ
ฉันมันมีแต่แกอยู่ทุก ทุกห้อง" เอามือทุบไปที่อกยักคิ้วให้แนง..แนงแบะปาก
"ทำไมไม่มาแล้ว...เค้าเป็นอะไร" ยังสงสัยอยู่ อ๊อดยิ้ม
"เค้าคืนดีกับแฟนเก่าเค้าแล้ว....เรื่องระหว่างฉันกับเค้ามันจบไปแล้ว...ตอนนี้ก็มีแต่เรื่อง
ระหว่างเรา และเรา...เพราะฉะนั้นตอนนี้กินก่อน..หิว หิว" ว่าแล้วก็ตักจานโน้น จานนี้มาใส่จาน
แนง....เอาใจ เอาใจ แนงหมั่นไส้
"แล้วจะกินกันไปหมด เหรอน่ะ แกสั่งมาซะเยอะ....โทรเรียกไอ้ปอม กับไอ้จุ้นมากินด้วยกัน
สิ" อ๊อดเลิกคิ้ว
"อะไรเรื่องแค่นี้แกจัดการไม่ได้เหรอ...เสียชื่อหมดแนง..ไอ้เรื่องกินไม่หมดเนี่ย! อย่าพูดออก
มานะอายเค้า" แนงหัวเราะ ตีแขนอ๊อดอีกเผี่ย
"บอกให้โทร..ก็โทรไอ้อ๊อด" อ๊อดยิ้ม แล้วมือก็กดโทรศัพท์ พูดได้ซักแป๊บก็วางสาย แนงเลิก
คิ้วถาม ปากก็ดูดน้ำ ครืด ครืด
"มันขี้เกียจออกมา...มันกินข้าวกันแล้ว" แนงพยักหน้า แล้วก็กินกันไปคุยกันไป ดูจะเป็นคืนที่
มีความสุขของทั้งสองคนเหมือนกุญแจที่มันปิดล๊อคหัวใจของทั้งคู่มันเปิดออก ไม่มีสิ่งใดให้
เคลือบแคลงซ่อนเร้นอีกต่อไปแล้ว....
#####################################################
"ปอม..สวยจังเลยอ่ะ!" เสียงจุ้นอุทานออกมา...นั่งดูรูปภาพที่ปอมถ่ายมาจากกาญจนบุรีอยู่บน
โซฟา ปากก็เคี้ยวข้าวโพดคั่วแหงบ ๆ ปอมแหงะหน้ามายิ้มให้ มือก็หยิบขวดน้ำในตู้เย็น เดิน
เข้ามานั่งข้างๆ ชะโงกมองรูปในมือจุ้น
"มีสวยกว่านี้เยอะ...อยู่ข้างหลังน่ะ" เอื้อมมือไปหยิบข้าวโพดคั่วเข้าปาก จุ้นหันมามอง
"ถ่ายมาเยอะเหรอ!"
"อึมม์!หลายรูปอยู่...แกชอบไม่ใช่เหรอ..ฉันเลยเก็บเอามาฝาก"ประจบ ประจบ จุ้นยิ้มหันไปดู
รูปต่อ แล้วปอมก็เลี้อยลงไปนอนบนตักจุ้น ส่งเสียงงุ้ง งิ้ง งุ้ง งิ้ง (ร้องเพลง เฮอะๆ ) จุ้นก้มลง
มอง อมยิ้ม
"บ่น!อะไร" ปอมหัวเราะ
"บ่น!ที่ไหนล่ะร้องเพลง!..ร้องออกจะเพราะขนาดนี้" แล้วก็ครวญใหม่
พูดไม่ค่อยเก่ง...แตรักหมดจั๊ย..ถ้ารู้ว่าชอบอารัย..จาหาหั้ยเท้ออออ..เฮอออ แล้วเสียงก็
เงียบไป นอนยิ้มแป้น จุ้นหัวเราะ....เสียงปอมก็ค่อยๆส่งมาเบาๆ
"จุ้นนน!"
"หึมม์" ตอบรับไปสายตาก็จดจ่ออยู่กับรูป
"จุ้น! มีน้องหรือเปล่า" มือจุ้นร่วงผล๋อย! ตาเหลือกรีบก้มลงมองปอม...ปอมพยักหน้ายิก ยิก
"ท้องน่ะ ...จุ้นท้องหรือเปล่า!" จุ้นขมวดคิ้ว
"ทำไมถึงคิดว่าฉันท้องล่ะ!" ถามน้ำเสียงเบาหวิว ปอมยิ้มมือก็คว้ามือจุ้นมาหอมฟอดๆ แล้วก็
จับมาวางไว้ที่อก
"สังเกตอ่ะ!...หยั่งกินไอ้พวกที่ไม่เคยกินหน้าตาเฉยเงี้ย!..แล้วก็พักหลังๆบ่อน้ำตาแตกง่าย
เหลือเกิน...ที่สำมะคัญน้ำหนักเพิ่มขึ้นด้วย...ฉันเกือบอุ้มไม่ไหวแหนะ...ก็เลยถามดู" เท่านั้น
แหละ จุ้นลุกพรวดทันที ปอมแทบจะตกจากเก้าอี้ ดีที่เอาแขนยันพื้นไว้ จุ้นรีบเดินจ้ำอ้าว!เข้า
ห้องน้ำ ปอมตกใจรีบลุกขึ้นเดินตาม
"จุ้น!...เป็นอะไร" ปัง!!! เสียงประตูห้องน้ำปิดตามหลังจุ้น ปอมยืนอยู่หน้าประตูมือก็เคาะ
เรียกระวิง
"จุ้นนน....เป็นอะไร"เงียบ ยังไม่เปิด เคาะอีก
"จุ้น!...ทำอะไรน่ะเปิดประตู" เคาะใหญ่ แล้วเสียงจุ้นก็ลอยมา
"เดี๋ยว!" นั่นแหละปอมถึงหยุดได้ เดินวนไป วนมาอยู่หน้าห้องน้ำ ซักครู่ประตูก็เปิดออกมา
ปอมหยุดเดินมองหน้าจุ้น เห็นจุ้นหน้าตาตื่น ก็ขมวดคิ้วถาม
"เป็นอะไร...จุ้น!"
"ปอมมม!....ฉันท้อง จริงๆด้วย" เท่านั้นแหละ ปอมยิ้มแป้นเลย กระโดดโหยง ยกมือเหมือนได้
ถ้วย
"เย็สสส!" รีบเดินเข้ามาหาจุ้น กอดจุ้นอย่างแรง หอมแก้มจุ้นฟอดๆ แต่ไอ้คนถูกหอมยืนนิ่ง
กำลังสับสน ปอมค่อยๆ ประคองจุ้นออกมาจากห้องน้ำพามานั่งที่โซฟาพร้อมกับนั่งตามลงมา
ด้วย
"เป็นอะไรจุ้น! นิ่งเชียว...ไม่ดีใจเหรอ!" จุ้นหันหน้ามามอง ทำหน้าแหยๆ
"ดีใจ!....แต่มันเร็วไปมั๊ยปอม" ปอมหัวเราะ ยกมือขึ้นบีบจมูกจุ้นเบาๆ
"ไม่เร็วหรอกจุ้น...ช้าไปด้วยซ้ำ!..แกลองคิดดูสิถ้าลูกอายุ15..เราจะอายุเท่าไหร่ 40 อัพเลย
นะจุ้น!..ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อด้วยอ่ะ!...ฉันไม่อยากให้ความห่างของอายุมันมาเป็นอุปสรรคในการ
สอนลูกๆของเราน่ะ...ถึงมันจะมีส่วนน้อยนิดก็เถอะ..แต่มันก็สำคัญเหมือนกันน้า" ยิ้มตาหยีส่ง
ให้ จุ้นหัวเราะ
"คิดไกลจังปอม!....แกคิดเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ!" ปอมจ้องตาจุ้น ส่งเสียงออกมาเบาๆ
"เรื่องเกี่ยวกับแกน่ะฉันคิดเยอะเสมอจุ้นน...ไม่เคยเล่นๆวางแผนตลอด..ไม่อยากให้มันมี
อุปสรรคเลยจริงๆ อะไรที่มันจะป้องกันได้ล่วงหน้าฉันก็จะทำ" จุ้นยิ้ม สอดแขนไปรอบลำตัว
ปอม กอดปอมไว้ซะแน่น เอาหน้าเกยบนบ่าปอมไว้
"ฉันคิดไม่ผิดจริงๆ...ฉันรักแกปอม" ปอมยิ้ม แหงะหน้ามาจุ๊บ!ขมับจุ้นเบาๆ
"ฉันรู้!....ฉันก็รักแกจุ้น! รักมาก" นั่งกอดกันกลม สักครู่ปอมก็ถอยหลังออกมามองหน้าจุ้น
"ว่าแต่!...มันชัวร์แล้วเหรอจุ้น...มันใช่แน่นะ"
"น่าจะใช่นะ....เพราะมันออกมาสีเดียวกับที่เค้าบอกไว้เลยอ่ะ!...สีเหมือนกันเปี๊ยบเลย"
ปอมอมยิ้ม
"ไปโรงพยาบาลดีกว่าจุ้น...ให้หมอเค้าเช็คอีกทีจะได้ชัวร์ๆนะ" จุ้นพยักหน้า แล้วปอมก็ยิ้มแป้น
ออกมา
"ต้องให้รางวัลปอมน้า...ปอมเก่งอ่ะ!....ปอมเป็นนักสืบ..แม่นด้วยเห็นมั๊ยล่ะ!" ทำหน้าน่าร๊ากก
...จุ้นยิ้ม หมั่นไส้
"มั่ว!" ปอมตาเหลือก รีบพูดอย่างไว
"ไม่มั่ว!นะ...ถูกเด๊ะ! เด๊ะ!เลยอ่ะ....ปอมใช้เซ้นต์อันชาญฉลาด..บวกด้วยไหวพริบปฏิภาณอัน
เป็นเลิศ...มันถึงได้ไม่มีผิดเพี๊ยนอย่างงี้งัยล่ะ...มาว่าปอมมั่วได้เหรอ"ทำหน้าบึ้ง จุ้นหัวเราะ
"เออๆ ไม่มั่ว...ไม่มั่ว...ฉลาดจ๊ะ พ่อคนฉลาด" นั่นแหละถึงยิ้มออกมาได้ ยื่นหน้าเข้ามาซะชิด
หน้าจุ้น
"รางวัลล่ะจุ้น!" อ้อนน จุ้นแกล้งเลิกคิ้ว
"รางวัลอะไร!" ปอมทำปากจึก จัก
"ก็รางวัลสำหรับคนฉลาดอ่ะ!....เร็วดิ..จุ้น!" เร่ง ยิก ยิก จุ้นหัวเราะ
"แกจะเอาอะไรล่ะ" ปอมทำหน้าเจ้าเล่ห์
"แล้วแต่จุ้น!....จุ้นให้อะไร..ปอมก็เอาทั้งนั้นแหละ!" จุ้นยิ้มพริ้ม
"งั้นเดี๋ยวซื้อเพ็ดดรีกรีให้กิน...เอารสไหน! เนื้อ ไก่ หรือว่า ผักรวม" ปอมค้อนควับ
"จุ้นอ่ะ!" นั่นแหละจุ้นถึงหยุดได้ ชะโงกหน้าไปจุ๊บ!ที่แก้มขวาปอมเบาๆ ปอมยิ้มยกนิ้วชี้มาที่
แก้มซ้ายจะขออีก จุ้นค่อยๆบรรจงไปที่แก้มซ้าย...ปอมยังไม่พอมีชี้ไปที่ปากตัวเองด้วย จุ้น
หัวเราะ
"อะไรนักหนา...ไอ้ปอม"
"ก็มันไม่รู้สึกอ่ะ!" จุ้นค้อนหมั่นไส้
"ไม่เอาแล้ว!" จะขยับตัวหนี ปอมรีบจับตัวไว้กอดซะแน่น
"จุ้นอ่ะ!..ไม่เอาได้ยังไงล่ะมันยังไม่ครบทิศเลย...ตะวันออก กับตะวันตกไปแล้ว..เหนือกับใต้
ยังไม่มาเลย...ยิ่งใต้ยิ่งสำคัญตอนนี้กำลังเข้าช่วงวิกฤติอยู่ด้วย..ต้องปลอบขวัญเยอะๆ...น้าจุ้น
น้า" อ้อนน จุ้นอมยิ้มเขกหัวปอมไปทีนึง
"ไอ้กะล่อน...เจ้าเล่ห์นัก" ปอมยิ้มตาหยี ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จุ้นอีกหน้าแทบจะติดกัน
"เร็วดิจุ้น รออยู่น้า" จ้องตาจุ้นอยู่อย่างงั้น ปากก็พล่ามออกมา งุ้ง งิ้ง งุ้ง งิ้ง
"รอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอ..เมื่อไหร่หนอน้องจะมาซักที...อย่าปล่อยให้พี่คอยชะเง้อ...เอ้อ!
เหอ! เอ้อ! เหอ ไม่มาซ๊ากกะที....เตร๊ง...เตรง..เตร่ง..เตร้ง..เตรง..เตร่ง...เตร้ง..เตรง เตร่ง...
เตรง...เตร้ง...เตรง...เตรง...เตรง...เตรง" จุ้นหัวเราะคิก คิก ขำ ปอมยังไม่หยุด สายตาก็จิกอยู่
ที่ตาจุ้น
"ตกลงน้องจ๋าวจะมาหรือไม่....ช่วยขานไขให้พี่รู้ที...มิสะดวกตรงไหนช่วยวานตอบ...เดี๋ยวพี่จะ
ลอบไปหาคนดี" จุ้นยัง คิก คิกอยู่ ปอม อมยิ้ม
"แน้ แน้ยังทำหน้าทะเล้น...พี่ไม่ได้เล่นนะจ๊ะคนดี..นับหนึ่ง ถึง จ๋ามถ้าไม่ตอบ...พี่ต้องลอบ
แล้วนะคนดี...หนึ่ง จ๋อง จ๋าม" แล้วก็เงียบกันไปพักใหญ่ ๆ ติ๊ก ต๋อก ติ๊ก ต๋อก (อิ อิ) ปอม
ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา สายตาไม่ได้ละไปจากจุ้น และก็อมยิ้มหัวเราะ หึ หึ....จุ๊บ!ไปที่หน้าผาก
จุ้นเบาๆ
"ยังไม่ชินอีกเหรอจุ้น! หน้าแดงเป็นลูกตำลึงเชียว....จะมีลูกเป็นของตัวเองแล้วน้า" จุ้นเขิลล์
ซุกหน้าไปบนบ่าปอมแขนก็กอดปอมไว้ ค่อยๆส่งเสียงออกมา
"ปอมม! "
"หึมม์"
"มันจะเจ็บมั๊ยตอนคลอดน่ะ!" เท่านั้นแหละ ปอมยิ้มแก้มแทบปริ
"ฉันจะตอบแกยังไงดีอ่ะ!...ไม่เคยมีประสบการณ์ซะด้วยสิ!" หัวเราะ หึ หึ
"พูดแบบคนไม่รู้แล้วกันนะ....เอาตามความรู้สึกน่ะ!...ฉันว่ามันก็คงจะเจ็บแหละ !เด็กตัวไม่ใช่
น้อยๆ..แต่เจ็บเพื่อคนที่เรารักมันมีความสุขนะจุ้น! ได้เห็นคนที่เรารักออกมาลืมตาดูโลก...ได้
เห็นพัฒนาการของเค้าตั้งแต่แรก..มันคงจะน่ารักพิลึกดี...แกรักเค้าหรือเปล่าล่ะจุ้น" จุ้นพยัก
หน้า อยู่บนบ่าปอม
"รัก!" ปอมยิ้ม ลูบผมจุ้นเบาๆ
"นั่นน่ะสิ! เพราะฉะนั้นเรื่องเจ็บในการคลอดมันไม่ใช่ปัญหาใหญ่เลย..แลกกับคนที่เรารักออก
มาลืมตาดูโลก...มันฟังดูเหมือนว่าฉันเห็นแก่ตัวไปซักหน่อยเนอะ...เพราะคนที่รับภาระในการ
คลอดคือแกไม่ใช่ฉัน....แต่จำไว้อย่างนะจุ้น!..ถ้าในชีวิตจริงมันสลับให้ฉันตั้งท้องแทนแกได้
ฉันก็จะทำ...ฉันจะไม่ปล่อยให้แกแบกรับภาระหน้าที่นี้ไว้คนเดียวหรอก" จุ้นยิ้ม กระชับอ้อม
กอดปอมแนบแน่นเข้าไปอีก แหงะหน้ามาหอมแก้มซ้ายปอมดังฟอด
"พูดดีจัง!" ปอมหัวเราะ ปากก็เริ่มพล่ามและ
"ปอมเก่งใช่มั๊ยล่า....อันนี้ไม่ได้คิดเลยน้ามันออกมาจากหัวปรู๊ด!ปร๊าด!...ปรู๊ด! ปร๊าด เลย
อ่ะ!"คุยฟุ้ง....ยิ้มหน้าแป้นแล้น ส่งเสียงถามมา
"ว่าแต่!...เราไปกันได้ยังอ่ะจุ้น" จุ้นขมวดคิ้ว จ้องหน้าปอม
"ไปไหน!"
"ไปโรงหมอไง..ไปตรวจอ่ะ!จะได้ชัวร์ๆ...ที่สำมะคัญปอมอยากรู้ว่า...จะสวยเหมียนแม่..หรือว่า
จะหล่อเหมียนพ่อ..อิ.อิ" เห่ออออ!...หัวเราะคิก คิก ทำหน้าทำตาน่าร๊ากกก ...จุ้นหัวเราะ เขก
หัวปอมไปทีนึง
"ดึกแล้ว!ไปพรุ่งนี้ก็ได้...และพูดซะหยั่งกะท้องหกเจ็ดเดือน...ยังไม่เห็นหรอกว่าผู้หญิง ผู้ชาย
น่ะ!....ชอบพูดให้ขำ อยู่เรื่อย" ปอมเลิกคิ้ว
"อ้าว!เหรอยังไม่เห็นเหรอ...นึกว่าเห็นแล้วอ่ะ!...ว่าแต่มาพนันกันมั๊ยจุ้นว่ากี่เดือนแล้ว" ยักคิ้ว
แผล๊บ ๆ จุ้นยิ้ม แหนบแขนปอมไปอีกที
"จะพนันเอาอะไร...ไอ้บ้านี่" ปอมหัวเราะ
"ประลองความแม่นไง!" จุ้นค้อนควับ
"อ่ะ!ไม่พนันก็ได้....งั้นให้หมอนกแก้วตรวจหน่อยน้าจะได้วินิจฉัยได้ถูก...ว่ากี่เดือนแย้วว!"
แล้วสายตาก็กวาดมองจุ้นทั่วตัว มีเอามือมาลูบท้องจุ้นเบาๆด้วย จุ้นตีมือปอมดังเพี๊ย! ปอม
สะดุ้งโหยง หน้าก็ยิ้มพริ้ม...แล้วก็เริ่มพล่าม!
"หน้าตาหยั่งงี้...ผิวพรรณอย่างงี้...หรือแม้แต่น้ำหนักอย่างงี้...หมอว่าน่าจะอยู่ในราวๆ ซักสอง
เดือนกว่าถ้าจะได้...หลังจากที่หมอเอามือจับครรภ์ของหนูแล้ว...หมอคิดว่าน่าจะเป็นสุภาพ
บุรุษนะกระแสจิตมันส่งมาถึงอ่ะ...เอ๊ะ!หรือว่าจะเป็นสุภาพสตรีดี" จุ้นหัวเราะคิก คิก
"หน้าตาก็คงจะหล่อเหมือนพ่อละมั้ง...เอ๊ะ! หรือว่าจะสวยเหมือนแม่ดี....หรือว่าเอาทั้งพ่อทั้ง
แม่มาปนกันดีไหม...หึมม์..หนูคิดว่างัย!" เลิกคิ้วถาม จุ้นอมยิ้มไม่ตอบ
"อ่ะ! ไม่ตอบ..ไม่ตอบ ก็คงจะไม่รู้อ่ะเนอะ...ถ้ารู้จะมาหาหมอทำพรื้อ!...ถามบื้อ บื้อ" ส่ายหัว
ไปมา จุ้นกัดปากกลั้นยิ้ม
"อ่ะ! เอาใหม่...เอาใหม่..หน้าตาของหนูก็ดูจะมีความสุขไม่ใช่น้อย...แสดงว่าเด็กเกิดมาต้อง
ได้รับความรักจากหนูอย่างท่วมท้นแน่ แน่เลย..จะต้องเป็นเด็กที่ฉลาด แข็งแรง มั๊ก มั๊ก...
สุขภาพพลานามัยดี...ไม่มีโรคภัยเบียดเบียน และก็เป็นที่รักของผู้คนรอบข้างอย่างเห็นได้
ชัด...แถมยังกตัญญูต่อบิดา มารดาด้วยน้า...เรียกใช้ก็ง่าย ไม่มีผลัดวันประกันพรุ่ง...สรุปว่า
โอเชร เลย...ลูกหนูมีครบ...เพราะฉะนั้นหนูต้องรักษาสุขภาพตัวเองให้ดีด้วยน้า...หมอสั่งอะไร
ก็ต้องเชื่อด้วย...ให้พักผ่อนก็ต้องพักผ่อน...ห้ามดื้อ! รู้ไหม" จุ้นจ้องตาปอม...มีน้ำตาคลออยู่ที่
เบ้าเล็กน้อย...พยักหน้ายิก ยิก...ปอมอมยิ้ม นิ้วก็ค่อยๆเกลี่ยน้ำตาที่พาลจะหยดออกจากใบ
หน้าจุ้น กระซิบออกมาเบาๆ
"จุ้นน! รู้มั๊ยเวลาที่จุ้นรู้สึกเศร้า..ดีใจ..เสียใจ..หรือว่าโกรธ..หลากหลายความรู้สึกน่ะ..มันจะมี
ผลไปถึงลูกของเราด้วยนะ...เพราะฉะนั้นควรหลีกเลี่ยงไอ้เรื่องเศร้าๆ ทำตัวผ่อนคลาย สบาย
สบายอย่าไปเครียดจะดีกว่า...ลูกออกมาจะได้อารมณ์ดีไปด้วยไง" ยิ้มตาหยีส่งให้ จุ้นยิ้ม
ตอบกอดปอมซะแน่น
"ฉันรักแกจัง!" ปอมจุ๊บ!ไปที่หน้าผากจุ้น มือก็ลูบแก้มจุ้นเบาๆ
"เหมือนกันจุ้น...เหมือนกัน!....ง่วงหรือยังคนดี!..ไปนอนดีกว่ามั๊ย!พักผ่อนเยอะๆ ลูกจะได้แข็ง
แรงงัย" จุ้นขมวดคิ้ว
"ยังดูรูปไม่หมดเลยอ่ะ!" ปอมยิ้ม
"งั้นดูไป!...เดี๋ยวฉันไปหาอะไรมาให้กินนะ" ว่าแล้วก็ลุกขึ้น จุ้นมองตามอมยิ้ม แล้วก็ก้มลง
หยิบอัลบั๊มรูปที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาดูต่อ.................
ส่งให้
"หกโมงแล้วเหรอ!" ถามน้ำเสียงแปลกใจ
"เออน่ะสิ..ทำงานจนลืมเวลาเลยเหรอจ๊ะที่ร๊ากก" นั่งลงหน้าโต๊ะแนง หยิบหนังสือขึ้นมาเปิดดู
ผ่านๆ
"ยุ่งน่ะ!...โปรเจคตัวใหม่ของบริษัท ฯใกล้รุ่ง...จะประชุมวันอังคารหน้านี่แล้วยังไม่เสร็จเลย"
มือก็เก็บของบนโต๊ะ อ๊อดเลิกคิ้ว
"อ้าว! เหรอ...จะอยู่ทำต่อมั๊ยล่ะ! เดี๋ยวฉันลงไปซื้ออะไรมาให้กิน" แนงอมยิ้ม ส่ายหน้า
"ไม่เป็นไร!...คิดว่าวันจันทร์น่าจะเสร็จ...ไป!..เดี๋ยวไม่ทัน" ว่าแล้วก็ลุกขึ้นจากโต๊ะ
"แนงงง" แนงหันมามอง
"ว่าไง...มีอะไร" อ๊อดลุกขึ้นยืนมั่งมองหน้าแนงนิ่ง
"ถ้าไม่สะดวกใจที่จะไป...ไม่ต้องไปก็ได้นะ!...ฉันไม่ว่าอะไรหรอกเดี๋ยวฉันไปเคลีย์เองได้"
แนงส่งยิ้มให้
"แกอยากให้ฉันไปด้วยหรือเปล่า!" ถามกลับ อ๊อดยิ้มแหยๆ
"อยาก...อยากให้ไปมาก ๆ แต่กลัวว่าแกจะอึดอัดน่ะ" แนงหัวเราะ
"งั้น! ก็สบายใจได้ฉันไม่ได้คิดอะไรเลย" เท่านั้นแหละอ๊อดยิ้มแป้น เดินอ้อมโต๊ะมาหาแนง
ทันทีคว้าแขนแนงหมับ
"ไป...งั้นไปกันเลย..เดี๋ยวรถติด!" พากันเดินออกมาจากบริษัทฯ
วันนี้อ๊อดมีนัดกับอดีตแฟน ที่เคยทำให้อ๊อดอกหักเมื่อสองปีที่แล้ว...ฝ่ายหญิงเพิ่งจะเลิกกับ
แฟนมาหมาดๆ เลยคิดจะกลับมาหาคนรักเก่าซึ่งก็คืออ๊อด...ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาติดต่อมา
ตลอดโทรหาอยู่เรื่อยมิมีว่างเว้น...อ๊อดจะบอกปัดปฏิเสธไปก็ใช่ที่ไม่อยากตัดรอนน้ำใจ...ตาม
ประสาผู้ชายที่บอกปัดไม่ค่อยจะเป็น...เลยต้องมานั่งอึดอัดหาทางออกไม่ค่อยจะเจอ...ใจนึงก็
กลัวว่าแนงจะจับได้ สับสนไปหมด...จนปอมสังเกตเห็นนั่นแหละ! อ๊อดถึงเล่าให้ฟัง.....
"เป็นอะไร! ไอ้อ๊อด..อาทิตย์นี้ดูซึม ซึม...ต่อมเสงี่ยมมันโตเหรอไงดูเงียบผิดปกติ เฮอะ ๆ"
ขำ แซวเค้าได้ แล้วก็นั่งไปบนโต๊ะทำงานอ๊อด ขาแกว่งไปมา เอื้อมมือไปล้วงลูกอมในกระป๋อง
แล้วก็แกะเข้าปาก เคี้ยวแหงบ ๆ เค้าให้อม ไอ้นี่มันเคี้ยว ..(แหะ ๆ ) อ๊อดหงายผลึงเอนไปบน
พนักเก้าอี้
"คิดไม่ออกว่ะ! มันตื่อ ตื่อชอบกล" ปอมเลิกคิ้ว
"เรื่องอะไร...ปรึกษาฉันได้นะไม่คิดตังค์...ไม่เสียค่าใช้จ่ายใดใดทั้งสิ้น...รับปรึกษาทั่วราช
อาณาจักร..ถึงจะอยู่ต่างแดนก็โทรคุยกันได้เรามีสายใยทั่วถึง..การคมนาคมสะดวกรวดเร็วฉับ
ไวไม่มีเขตกั้นแบ่งแดน..เพียงแต่กด จู๊น.จ๋อง...จ๋อง..จ๋อง..จ๋อง..จี๋...จ๋อง..จ๋อง..จ๋อง ถ้าเป็น
ทางไกล ก็เริ่มที่ จู๋น จึ๋ง ก่อน แล้วก็ตามด้วยรหัสประเทศ แต่ต้องเก็บเงินต้นทางนะโว๊ย ไม่งั้น
ฉันไม่ยอมจริง จริงด้วย" พล่ามซะยาว ยักคิ้วแพล๊บๆส่งให้อ๊อด มือก็เอื้อมไปล้วงลูกอมมากิน
ต่อ แกะเข้าปากเคี้ยวแหงบๆ ...อ๊อดหัวเราะส่ายหัวไปมา (เอือมน่ะ!) ชะโงกหน้าไปหยิบ
กระป๋องลูกอมเลื่อนมาวางไว้ข้างๆ ปอม
"หิวน้ำบ้างมั๊ยไอ้ปอม!....พล่ามซะยาวเชียว ถึงว่าพักนี้ฉันเห็นไอ้จุ้นมันเฉาๆ แกนี่เองที่แย่งมัน
พูด" ปอมหัวเราะ นั่งขาแกว่งไปแกว่งมาอยู่บนโต๊ะ
"มีอะไรหนักใจไอ้อ๊อด...บอกฉันได้นะเผื่อฉันจะหาทางออกให้แกได้" อ๊อดยิ้ม ถอนหายใจดัง
เฮือก!
"ฝน! กลับมาแล้ว" ปอมหันมามอง
"แล้วยังไง!" อ๊อด ยิ้มแหยๆ
"เค้าติดต่อมาหาฉัน..ขอคืนดีด้วย" ปอมจ้องอ๊อด เขม็ง!
"แล้วแกว่าไง!" อ๊อด ส่ายหัว
"ไม่รู้ว่ะ...ฉันคิดไม่ออก มันตื่อ ตื่ออยู่นี่" ปอมยิ้ม
"แกยังรักเค้าอยู่หรือเปล่าล่ะอ๊อด!"
"ตอบไม่ถูกว่ะ!...จะว่ารักหรือเปล่าฉันก็ไม่รู้..คือที่ผ่านมาฉันยังไม่รู้ใจตัวเองเลยว่าฉันรักเค้า
หรือว่าหลงเค้ากันแน่..เค้าสวยนะ..คนรู้จักเค้าเยอะเดินไปไหนก็มีแต่คนทัก..จนบางทีฉันก็
ปลื้มเลยล่ะมีคนทักว่าแฟนสวย..พอเค้าเดินจากไปมันเหมือนกับโดนคนคุ้นเคยหักหลังน่ะ...จน
ฉันไม่รู้ว่าไอ้ที่ฉันซึมไปเป็นปี ๆ นี่เพราะว่าอกหัก หรือว่าเสียหน้ากันแน่" ปอมอมยิ้ม
"กับแนงล่ะ! แกรู้สึกยังไง" อ๊อดเงยหน้าขึ้นมองปอม แล้วก็ยิ้ม
"ไอ้แนงเหรอ...แนงมันก็ยังเป็นแนงนั่นแหละ...ตัวอ้วนๆ น่ารัก ๆ อยู่ด้วยแล้วมันสบายใจ...มี
เรื่องให้ต้องทะเลาะ ให้ต้องหัวเราะกันอยู่เรื่อย...มันจะคอยดูแลฉันตลอดเลยนะรับฟังฉันทุก
เรื่องไม่เคยแสดงสีหน้าสีตาว่าเบื่อเวลาฉันพูดพล่าม..ให้ไปไหนให้ทำอะไรก็ทำได้หมด..จะมี
บ่นบ้างก็ตามประสาของมันไป...ผิดกับรายนั้นฉันจะต้องเป็นคนรับฟังเค้าทุกเรื่อง คอย
เทคแคร์ เค้าตลอด บางทีมันก็รู้สึกดีนะ แต่บางทีมันก็น่าเบื่ออ่ะ" เท่านั้นแหละปอมหัวเราะ
ก๊ากก ออกมาอย่างดัง
"ไอ้อ๊อด เอ๊ย!...อ่ะ! ถามใหม่...ถามใหม่..ถ้าแกไม่ได้เห็นหน้ายายฝนอะไรนี่ซักสามวันแกจะ
รู้สึกยังไง" อ๊อด ขมวดคิ้ว
"ก็..ไม่รู้สึกอะไรอ่ะ..เฉยๆ เพราะไม่ได้เห็นมาตั้งนานแล้วนี่"
"แล้วไอ้แนงล่ะ....ถ้าไม่ได้เห็นหน้ามันซักสามวันแกจะรู้สึกยังไง" อ๊อด เลิกคิ้ว
"ถามโง่ โง่...ไอ้ปอม!...อย่าว่าแต่สามวันเลย..แค่วันเดียวฉันก็แล่นไปหามันแล้ว..เป็นห่วง"
ปอมอมยิ้ม
"แกรักไอ้แนงหรือเปล่า..อ๊อด" อ๊อดเงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็พยักหน้า
"แล้วทางโน้นล่ะ!...แกยังรักเค้าอยู่หรือเปล่า!" อ๊อดขมวดคิ้ว
"ก็ฉันบอกแกไปแล้วไง...ว่าไม่รู้..ถามอยู่ได้" ปอมหัวเราะ อย่างดังปากก็เอื้อนเอ่ยออกมา
"แกนี่ มันจั๊ดหง้าว! (โง่) จริง ๆ เล้ย....อ่ะ! เอาใหม่...ถ้าแกต้องเลือกที่จะไม่ทำให้ใครคนใด
คนนึงเสียใจแกจะเลือกใคร" อ๊อดพูดโดยไม่ต้องคิด
"ไอ้แนง!" ปอมเลิกคิ้ว ทำปาก โฮะ โฮะ
"แกทำหรือยังล่ะอ๊อด!" อ๊อดจ้องปอมเขม็ง
"ทำอะไร"
"ป้องกันไม่ให้ไอ้แนงเสียใจน่ะ"
"ทำยังไง!" อ๊อดยัง งง!อยู่
"บอกเรื่องนี้กับมันซะ...แล้วก็ปฏิเสธทางนั้นไป แกบอกฉันแล้วไม่ใช่เหรอว่าแกเลือกไอ้แนง
น่ะ...มันต้องเลือกอ๊อด!ไม่คนใดก็คนนึง...แกจะมามัวห่วงหน้าพะวงหลังอย่างงี้ไม่ได้...ถ้าแก
ไม่อยากให้ไอ้แนงมันเจ็บอ่ะนะ" อ๊อด นิ่งไปพักใหญ่
"ฉันจะต้องเริ่มกับมันยังไงดีล่ะไอ้ปอม ฉันเริ่มไม่ถูก" ปอมหัวเราะ หึ หึ
"ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ะ...นี่หรือไอ้อ๊อดคนที่โดนสาวหักอก และคนที่หักอกสาวมาซะเยอะ...
แกนี่!ยังไม่รู้จักนิสัยไอ้แนงอีกเหรอวะ...พูดกับมันตรงๆเลย บอกมันไป ไอ้แนงมันรับได้อยู่
แล้ว ดูจากที่มันทนรอแกมาตั้งนาน เรื่องแค่นี้ฉันว่าจิ๊บ จ๊อยสำหรับมันว่ะ...อาจจะมีบ่นบ้างพอ
เป็นกระสัย..แกก็ฟังมันบ่นไปซักหน่อยเดี๋ยวก็หายเองแหละ....ส่วนทางนั้นก็ไปบอกเค้าตรงๆ
เหมือนกันว่าแกน่ะมีแฟนแล้ว..บอกปัดไปเลย ตัดให้ขาดถ้าแกคิดว่าแกรักไอ้แนงจริงอ่ะนะ"
อ๊อดยิ้ม แหยๆ เสียงเริ่มอ่อย
"แล้วทางโน้นเค้าจะเชื่อเหรอ!" ปอมขมวดคิ้ว
"ป๊าดดด! ไอ้อ๊อด!แกลองยัง..ไม่ลองมันจะรู้เหรอวะ...มันอยู่ที่ตัวแกด้วยว่าจะทำให้เค้าเชื่อถือ
ได้แค่ไหน...ถ้าแกรักไอ้แนงจริง คำพูดมันสื่อออกมาได้ชัดเจนอยู่แล้ว...นึกถึงหน้าไอ้แนงไว้
เวลาพูดกับเค้าน่ะ...หรือไม่ก็เอาไอ้แนงไปด้วยกันซะเลยจะได้จบ จบ" อ๊อด พยักหน้า หงึก
หงึก
ก็ด้วยประการเช่นนี้แล...วันนี้แนงถึงได้มากับอ๊อดด้วย...มาเจอคนรักเก่าในฐานะคนรักใหม่
(เหอะ ๆ) นัดไว้ตอนทุ่มครึ่ง..ร้านอาหารชื่อดังวิวติดริมแม่น้ำเจ้าพระยา...ไปถึงยังไม่เห็นวี่แวว
ของสาวเจ้า
"ไหนอ่ะอ๊อด!..โต๊ะไหน" สายตาแนงสอดส่ายหา อ๊อดก็หาด้วยเช่นกัน
"สงสัยยังไม่มามั้ง! ...ไปแนงไปนั่งกันก่อน" ว่าแล้วก็จูงมือแนง..มีพนักงานบริกรเดินนำหน้า
กำลังจะหย่อนก้นนั่งก็มีสายเข้ามือถืออ๊อด! อ๊อดขมวดคิ้ว..แนงมองอ๊อดอยู่แป๊บนึงแล้วก็หัน
ไปสั่งอาหารกับบริกร...ส่วนอ๊อดก็กดรับสาย
"ฮัลโหล!"
"อ๊อด!เหรอ...ฝนนะ!...ไปถึงเหรอยัง" ปลายสายส่งเสียงกับมา อ๊อดเงยหน้ามองแนง
"ถึงแล้ว!"
"ว้า! แย่จัง!....พอดีฝนจะโทรมา Cancell น่ะ...คือหยั่งงี้!..คุณเปรมเค้ากลับมาง้อฝนน่ะ...ไป
ไหนไม่รอด!...คงจะหาคนที่ดีและก็ Perfect เท่าฝนไม่ได้แล้วล่ะ...ตอนแรกฝนก็ไม่อยากจะ
คืนดีด้วยหรอกนะ...อยากจะให้รอซะให้เข็ด.แต่ทำยังไงได้หน้าที่ทางสังคมเค้ามันเกื้อหนุนกับ
กิจการของพ่อแม่ฝนอยู่..ไม่งั้นฝนไม่คืนดีด้วยหรอก..หมั่นไส้...นึกว่าตัวเองวิเศษ วิโสมาจาก
ไหนก็ไม่รู้ ฝนก็เลยจะโทรมาขอโทษอ๊อดอ่ะ!...ฝนไปไม่ได้จริงๆนะ...ไว้คราวหน้านะอ๊อด...
อ้อ!ขอบคุณสำหรับความเป็นเพื่อน ที่อ๊อดมีให้ฝนเสมอมานะ...แค่นี้ก่อนนะอ๊อด! ตาคุณเปรม
มาแล้ว" ได้ยินแต่เสียง ตู๊ด! ตู๊ด! มาจากปลายสาย อ๊อดไม่ได้พูดซักคำอึ้งอยู่นาน...แนงที่นั่ง
ดูอาการอยู่ก็เริ่มงง สกิดแขนอ๊อด ยิก ยิก
"อ๊อด! เป็นอะไร...เป็นอะไรหรือเปล่า" เท่านั้นแหละ อ๊อด!หัวเราะก๊ากก ออกมาเสียงดังลั่น
เล่นเอาโต๊ะข้างๆหันมามองกันเกรียว แนงหันไปยิ้มแหย ๆ ให้คนรอบข้าง ขอโทษค่ะ ขอโทษ
ค่ะ แฮะ ๆ แล้วก็หันมาตีแขนอ๊อด ดังเพี๊ย! ส่งเสียงตะคอกกลับมาเบาๆ
"เป็นอะไร...ไอ้อ๊อด! ไอ้บ้านี่..แหกปาก ซะเสียงดังลั่นไม่อายเค้าบ้างเหรอไง" ฉุน อ๊อดยังขำ
ไม่หาย น้ำหู น้ำตาเล็ด ยกมือขึ้นเช็ดใหญ่
"ก็มันขำ อ่ะ!5555" แนงซัดไปที่แขน อีกหนึ่ง เผี่ย!
"ขำอะไร" ยังเสียงเบาอยู่ อายคนรอบข้าง นั่นแหละอ๊อดถึงสงบลงได้ นั่งจ้องแนงนิ่ง เออ
หนอ! ตูหลงรักเธอผู้นั้นไปได้ยังงัยวะทนอยู่ได้เป็นปี ๆ...ทั้งทั้งที่เทียบกับคนคนนี้ไม่ติดเลย
ซักกระเบียดนิ้ว..นี่ละมั้งที่เค้าว่าความรักมักทำให้คนตาบอด..เห็นในสิ่งที่ไม่ดีก็ว่าดีไปซะ
หมด..บุญของตูแท้ แท้ ไอ้อ๊อด เอ้ย!...แล้วก็เป็นเวร ของไอ้คุณเปรมนั่น..สมน้ำหน้ามัน อิ อิ
แล้วก็ยิ้มแป้น ส่งเสียงแจ้วๆ มาหา
"มาแนง...มากินกัน..วันนี้แนงจะกินอะไรบอกมาเลย..เดี๋ยวอ๊อดเลี้ยงเอง...ไม่อั้นจ๊ะ...ไม่อั้น..
เพื่อแนงอ๊อดยอมเสมอ" ยิ้มแป้นแล้นกวักมือเรียกบริกรมาสั่งต่อ แนงขมวดคิ้ว พอบริกรเดิน
ไปแล้วนั่นแหละ ปากถึงเอื้อนเอ่ยออกไปได้
"แล้วคุณฝนล่ะ...ไม่รอเค้าก่อนเหรอ" อ๊อดส่ายหน้า
"ไม่ต้องรอแล้ว...เค้าไม่มาแล้ว และก็จะไม่มาก้าวก่ายในหัวใจฉันตลอดไปด้วย...เพราะหัวใจ
ฉันมันมีแต่แกอยู่ทุก ทุกห้อง" เอามือทุบไปที่อกยักคิ้วให้แนง..แนงแบะปาก
"ทำไมไม่มาแล้ว...เค้าเป็นอะไร" ยังสงสัยอยู่ อ๊อดยิ้ม
"เค้าคืนดีกับแฟนเก่าเค้าแล้ว....เรื่องระหว่างฉันกับเค้ามันจบไปแล้ว...ตอนนี้ก็มีแต่เรื่อง
ระหว่างเรา และเรา...เพราะฉะนั้นตอนนี้กินก่อน..หิว หิว" ว่าแล้วก็ตักจานโน้น จานนี้มาใส่จาน
แนง....เอาใจ เอาใจ แนงหมั่นไส้
"แล้วจะกินกันไปหมด เหรอน่ะ แกสั่งมาซะเยอะ....โทรเรียกไอ้ปอม กับไอ้จุ้นมากินด้วยกัน
สิ" อ๊อดเลิกคิ้ว
"อะไรเรื่องแค่นี้แกจัดการไม่ได้เหรอ...เสียชื่อหมดแนง..ไอ้เรื่องกินไม่หมดเนี่ย! อย่าพูดออก
มานะอายเค้า" แนงหัวเราะ ตีแขนอ๊อดอีกเผี่ย
"บอกให้โทร..ก็โทรไอ้อ๊อด" อ๊อดยิ้ม แล้วมือก็กดโทรศัพท์ พูดได้ซักแป๊บก็วางสาย แนงเลิก
คิ้วถาม ปากก็ดูดน้ำ ครืด ครืด
"มันขี้เกียจออกมา...มันกินข้าวกันแล้ว" แนงพยักหน้า แล้วก็กินกันไปคุยกันไป ดูจะเป็นคืนที่
มีความสุขของทั้งสองคนเหมือนกุญแจที่มันปิดล๊อคหัวใจของทั้งคู่มันเปิดออก ไม่มีสิ่งใดให้
เคลือบแคลงซ่อนเร้นอีกต่อไปแล้ว....
#####################################################
"ปอม..สวยจังเลยอ่ะ!" เสียงจุ้นอุทานออกมา...นั่งดูรูปภาพที่ปอมถ่ายมาจากกาญจนบุรีอยู่บน
โซฟา ปากก็เคี้ยวข้าวโพดคั่วแหงบ ๆ ปอมแหงะหน้ามายิ้มให้ มือก็หยิบขวดน้ำในตู้เย็น เดิน
เข้ามานั่งข้างๆ ชะโงกมองรูปในมือจุ้น
"มีสวยกว่านี้เยอะ...อยู่ข้างหลังน่ะ" เอื้อมมือไปหยิบข้าวโพดคั่วเข้าปาก จุ้นหันมามอง
"ถ่ายมาเยอะเหรอ!"
"อึมม์!หลายรูปอยู่...แกชอบไม่ใช่เหรอ..ฉันเลยเก็บเอามาฝาก"ประจบ ประจบ จุ้นยิ้มหันไปดู
รูปต่อ แล้วปอมก็เลี้อยลงไปนอนบนตักจุ้น ส่งเสียงงุ้ง งิ้ง งุ้ง งิ้ง (ร้องเพลง เฮอะๆ ) จุ้นก้มลง
มอง อมยิ้ม
"บ่น!อะไร" ปอมหัวเราะ
"บ่น!ที่ไหนล่ะร้องเพลง!..ร้องออกจะเพราะขนาดนี้" แล้วก็ครวญใหม่
พูดไม่ค่อยเก่ง...แตรักหมดจั๊ย..ถ้ารู้ว่าชอบอารัย..จาหาหั้ยเท้ออออ..เฮอออ แล้วเสียงก็
เงียบไป นอนยิ้มแป้น จุ้นหัวเราะ....เสียงปอมก็ค่อยๆส่งมาเบาๆ
"จุ้นนน!"
"หึมม์" ตอบรับไปสายตาก็จดจ่ออยู่กับรูป
"จุ้น! มีน้องหรือเปล่า" มือจุ้นร่วงผล๋อย! ตาเหลือกรีบก้มลงมองปอม...ปอมพยักหน้ายิก ยิก
"ท้องน่ะ ...จุ้นท้องหรือเปล่า!" จุ้นขมวดคิ้ว
"ทำไมถึงคิดว่าฉันท้องล่ะ!" ถามน้ำเสียงเบาหวิว ปอมยิ้มมือก็คว้ามือจุ้นมาหอมฟอดๆ แล้วก็
จับมาวางไว้ที่อก
"สังเกตอ่ะ!...หยั่งกินไอ้พวกที่ไม่เคยกินหน้าตาเฉยเงี้ย!..แล้วก็พักหลังๆบ่อน้ำตาแตกง่าย
เหลือเกิน...ที่สำมะคัญน้ำหนักเพิ่มขึ้นด้วย...ฉันเกือบอุ้มไม่ไหวแหนะ...ก็เลยถามดู" เท่านั้น
แหละ จุ้นลุกพรวดทันที ปอมแทบจะตกจากเก้าอี้ ดีที่เอาแขนยันพื้นไว้ จุ้นรีบเดินจ้ำอ้าว!เข้า
ห้องน้ำ ปอมตกใจรีบลุกขึ้นเดินตาม
"จุ้น!...เป็นอะไร" ปัง!!! เสียงประตูห้องน้ำปิดตามหลังจุ้น ปอมยืนอยู่หน้าประตูมือก็เคาะ
เรียกระวิง
"จุ้นนน....เป็นอะไร"เงียบ ยังไม่เปิด เคาะอีก
"จุ้น!...ทำอะไรน่ะเปิดประตู" เคาะใหญ่ แล้วเสียงจุ้นก็ลอยมา
"เดี๋ยว!" นั่นแหละปอมถึงหยุดได้ เดินวนไป วนมาอยู่หน้าห้องน้ำ ซักครู่ประตูก็เปิดออกมา
ปอมหยุดเดินมองหน้าจุ้น เห็นจุ้นหน้าตาตื่น ก็ขมวดคิ้วถาม
"เป็นอะไร...จุ้น!"
"ปอมมม!....ฉันท้อง จริงๆด้วย" เท่านั้นแหละ ปอมยิ้มแป้นเลย กระโดดโหยง ยกมือเหมือนได้
ถ้วย
"เย็สสส!" รีบเดินเข้ามาหาจุ้น กอดจุ้นอย่างแรง หอมแก้มจุ้นฟอดๆ แต่ไอ้คนถูกหอมยืนนิ่ง
กำลังสับสน ปอมค่อยๆ ประคองจุ้นออกมาจากห้องน้ำพามานั่งที่โซฟาพร้อมกับนั่งตามลงมา
ด้วย
"เป็นอะไรจุ้น! นิ่งเชียว...ไม่ดีใจเหรอ!" จุ้นหันหน้ามามอง ทำหน้าแหยๆ
"ดีใจ!....แต่มันเร็วไปมั๊ยปอม" ปอมหัวเราะ ยกมือขึ้นบีบจมูกจุ้นเบาๆ
"ไม่เร็วหรอกจุ้น...ช้าไปด้วยซ้ำ!..แกลองคิดดูสิถ้าลูกอายุ15..เราจะอายุเท่าไหร่ 40 อัพเลย
นะจุ้น!..ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อด้วยอ่ะ!...ฉันไม่อยากให้ความห่างของอายุมันมาเป็นอุปสรรคในการ
สอนลูกๆของเราน่ะ...ถึงมันจะมีส่วนน้อยนิดก็เถอะ..แต่มันก็สำคัญเหมือนกันน้า" ยิ้มตาหยีส่ง
ให้ จุ้นหัวเราะ
"คิดไกลจังปอม!....แกคิดเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ!" ปอมจ้องตาจุ้น ส่งเสียงออกมาเบาๆ
"เรื่องเกี่ยวกับแกน่ะฉันคิดเยอะเสมอจุ้นน...ไม่เคยเล่นๆวางแผนตลอด..ไม่อยากให้มันมี
อุปสรรคเลยจริงๆ อะไรที่มันจะป้องกันได้ล่วงหน้าฉันก็จะทำ" จุ้นยิ้ม สอดแขนไปรอบลำตัว
ปอม กอดปอมไว้ซะแน่น เอาหน้าเกยบนบ่าปอมไว้
"ฉันคิดไม่ผิดจริงๆ...ฉันรักแกปอม" ปอมยิ้ม แหงะหน้ามาจุ๊บ!ขมับจุ้นเบาๆ
"ฉันรู้!....ฉันก็รักแกจุ้น! รักมาก" นั่งกอดกันกลม สักครู่ปอมก็ถอยหลังออกมามองหน้าจุ้น
"ว่าแต่!...มันชัวร์แล้วเหรอจุ้น...มันใช่แน่นะ"
"น่าจะใช่นะ....เพราะมันออกมาสีเดียวกับที่เค้าบอกไว้เลยอ่ะ!...สีเหมือนกันเปี๊ยบเลย"
ปอมอมยิ้ม
"ไปโรงพยาบาลดีกว่าจุ้น...ให้หมอเค้าเช็คอีกทีจะได้ชัวร์ๆนะ" จุ้นพยักหน้า แล้วปอมก็ยิ้มแป้น
ออกมา
"ต้องให้รางวัลปอมน้า...ปอมเก่งอ่ะ!....ปอมเป็นนักสืบ..แม่นด้วยเห็นมั๊ยล่ะ!" ทำหน้าน่าร๊ากก
...จุ้นยิ้ม หมั่นไส้
"มั่ว!" ปอมตาเหลือก รีบพูดอย่างไว
"ไม่มั่ว!นะ...ถูกเด๊ะ! เด๊ะ!เลยอ่ะ....ปอมใช้เซ้นต์อันชาญฉลาด..บวกด้วยไหวพริบปฏิภาณอัน
เป็นเลิศ...มันถึงได้ไม่มีผิดเพี๊ยนอย่างงี้งัยล่ะ...มาว่าปอมมั่วได้เหรอ"ทำหน้าบึ้ง จุ้นหัวเราะ
"เออๆ ไม่มั่ว...ไม่มั่ว...ฉลาดจ๊ะ พ่อคนฉลาด" นั่นแหละถึงยิ้มออกมาได้ ยื่นหน้าเข้ามาซะชิด
หน้าจุ้น
"รางวัลล่ะจุ้น!" อ้อนน จุ้นแกล้งเลิกคิ้ว
"รางวัลอะไร!" ปอมทำปากจึก จัก
"ก็รางวัลสำหรับคนฉลาดอ่ะ!....เร็วดิ..จุ้น!" เร่ง ยิก ยิก จุ้นหัวเราะ
"แกจะเอาอะไรล่ะ" ปอมทำหน้าเจ้าเล่ห์
"แล้วแต่จุ้น!....จุ้นให้อะไร..ปอมก็เอาทั้งนั้นแหละ!" จุ้นยิ้มพริ้ม
"งั้นเดี๋ยวซื้อเพ็ดดรีกรีให้กิน...เอารสไหน! เนื้อ ไก่ หรือว่า ผักรวม" ปอมค้อนควับ
"จุ้นอ่ะ!" นั่นแหละจุ้นถึงหยุดได้ ชะโงกหน้าไปจุ๊บ!ที่แก้มขวาปอมเบาๆ ปอมยิ้มยกนิ้วชี้มาที่
แก้มซ้ายจะขออีก จุ้นค่อยๆบรรจงไปที่แก้มซ้าย...ปอมยังไม่พอมีชี้ไปที่ปากตัวเองด้วย จุ้น
หัวเราะ
"อะไรนักหนา...ไอ้ปอม"
"ก็มันไม่รู้สึกอ่ะ!" จุ้นค้อนหมั่นไส้
"ไม่เอาแล้ว!" จะขยับตัวหนี ปอมรีบจับตัวไว้กอดซะแน่น
"จุ้นอ่ะ!..ไม่เอาได้ยังไงล่ะมันยังไม่ครบทิศเลย...ตะวันออก กับตะวันตกไปแล้ว..เหนือกับใต้
ยังไม่มาเลย...ยิ่งใต้ยิ่งสำคัญตอนนี้กำลังเข้าช่วงวิกฤติอยู่ด้วย..ต้องปลอบขวัญเยอะๆ...น้าจุ้น
น้า" อ้อนน จุ้นอมยิ้มเขกหัวปอมไปทีนึง
"ไอ้กะล่อน...เจ้าเล่ห์นัก" ปอมยิ้มตาหยี ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จุ้นอีกหน้าแทบจะติดกัน
"เร็วดิจุ้น รออยู่น้า" จ้องตาจุ้นอยู่อย่างงั้น ปากก็พล่ามออกมา งุ้ง งิ้ง งุ้ง งิ้ง
"รอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอ..เมื่อไหร่หนอน้องจะมาซักที...อย่าปล่อยให้พี่คอยชะเง้อ...เอ้อ!
เหอ! เอ้อ! เหอ ไม่มาซ๊ากกะที....เตร๊ง...เตรง..เตร่ง..เตร้ง..เตรง..เตร่ง...เตร้ง..เตรง เตร่ง...
เตรง...เตร้ง...เตรง...เตรง...เตรง...เตรง" จุ้นหัวเราะคิก คิก ขำ ปอมยังไม่หยุด สายตาก็จิกอยู่
ที่ตาจุ้น
"ตกลงน้องจ๋าวจะมาหรือไม่....ช่วยขานไขให้พี่รู้ที...มิสะดวกตรงไหนช่วยวานตอบ...เดี๋ยวพี่จะ
ลอบไปหาคนดี" จุ้นยัง คิก คิกอยู่ ปอม อมยิ้ม
"แน้ แน้ยังทำหน้าทะเล้น...พี่ไม่ได้เล่นนะจ๊ะคนดี..นับหนึ่ง ถึง จ๋ามถ้าไม่ตอบ...พี่ต้องลอบ
แล้วนะคนดี...หนึ่ง จ๋อง จ๋าม" แล้วก็เงียบกันไปพักใหญ่ ๆ ติ๊ก ต๋อก ติ๊ก ต๋อก (อิ อิ) ปอม
ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา สายตาไม่ได้ละไปจากจุ้น และก็อมยิ้มหัวเราะ หึ หึ....จุ๊บ!ไปที่หน้าผาก
จุ้นเบาๆ
"ยังไม่ชินอีกเหรอจุ้น! หน้าแดงเป็นลูกตำลึงเชียว....จะมีลูกเป็นของตัวเองแล้วน้า" จุ้นเขิลล์
ซุกหน้าไปบนบ่าปอมแขนก็กอดปอมไว้ ค่อยๆส่งเสียงออกมา
"ปอมม! "
"หึมม์"
"มันจะเจ็บมั๊ยตอนคลอดน่ะ!" เท่านั้นแหละ ปอมยิ้มแก้มแทบปริ
"ฉันจะตอบแกยังไงดีอ่ะ!...ไม่เคยมีประสบการณ์ซะด้วยสิ!" หัวเราะ หึ หึ
"พูดแบบคนไม่รู้แล้วกันนะ....เอาตามความรู้สึกน่ะ!...ฉันว่ามันก็คงจะเจ็บแหละ !เด็กตัวไม่ใช่
น้อยๆ..แต่เจ็บเพื่อคนที่เรารักมันมีความสุขนะจุ้น! ได้เห็นคนที่เรารักออกมาลืมตาดูโลก...ได้
เห็นพัฒนาการของเค้าตั้งแต่แรก..มันคงจะน่ารักพิลึกดี...แกรักเค้าหรือเปล่าล่ะจุ้น" จุ้นพยัก
หน้า อยู่บนบ่าปอม
"รัก!" ปอมยิ้ม ลูบผมจุ้นเบาๆ
"นั่นน่ะสิ! เพราะฉะนั้นเรื่องเจ็บในการคลอดมันไม่ใช่ปัญหาใหญ่เลย..แลกกับคนที่เรารักออก
มาลืมตาดูโลก...มันฟังดูเหมือนว่าฉันเห็นแก่ตัวไปซักหน่อยเนอะ...เพราะคนที่รับภาระในการ
คลอดคือแกไม่ใช่ฉัน....แต่จำไว้อย่างนะจุ้น!..ถ้าในชีวิตจริงมันสลับให้ฉันตั้งท้องแทนแกได้
ฉันก็จะทำ...ฉันจะไม่ปล่อยให้แกแบกรับภาระหน้าที่นี้ไว้คนเดียวหรอก" จุ้นยิ้ม กระชับอ้อม
กอดปอมแนบแน่นเข้าไปอีก แหงะหน้ามาหอมแก้มซ้ายปอมดังฟอด
"พูดดีจัง!" ปอมหัวเราะ ปากก็เริ่มพล่ามและ
"ปอมเก่งใช่มั๊ยล่า....อันนี้ไม่ได้คิดเลยน้ามันออกมาจากหัวปรู๊ด!ปร๊าด!...ปรู๊ด! ปร๊าด เลย
อ่ะ!"คุยฟุ้ง....ยิ้มหน้าแป้นแล้น ส่งเสียงถามมา
"ว่าแต่!...เราไปกันได้ยังอ่ะจุ้น" จุ้นขมวดคิ้ว จ้องหน้าปอม
"ไปไหน!"
"ไปโรงหมอไง..ไปตรวจอ่ะ!จะได้ชัวร์ๆ...ที่สำมะคัญปอมอยากรู้ว่า...จะสวยเหมียนแม่..หรือว่า
จะหล่อเหมียนพ่อ..อิ.อิ" เห่ออออ!...หัวเราะคิก คิก ทำหน้าทำตาน่าร๊ากกก ...จุ้นหัวเราะ เขก
หัวปอมไปทีนึง
"ดึกแล้ว!ไปพรุ่งนี้ก็ได้...และพูดซะหยั่งกะท้องหกเจ็ดเดือน...ยังไม่เห็นหรอกว่าผู้หญิง ผู้ชาย
น่ะ!....ชอบพูดให้ขำ อยู่เรื่อย" ปอมเลิกคิ้ว
"อ้าว!เหรอยังไม่เห็นเหรอ...นึกว่าเห็นแล้วอ่ะ!...ว่าแต่มาพนันกันมั๊ยจุ้นว่ากี่เดือนแล้ว" ยักคิ้ว
แผล๊บ ๆ จุ้นยิ้ม แหนบแขนปอมไปอีกที
"จะพนันเอาอะไร...ไอ้บ้านี่" ปอมหัวเราะ
"ประลองความแม่นไง!" จุ้นค้อนควับ
"อ่ะ!ไม่พนันก็ได้....งั้นให้หมอนกแก้วตรวจหน่อยน้าจะได้วินิจฉัยได้ถูก...ว่ากี่เดือนแย้วว!"
แล้วสายตาก็กวาดมองจุ้นทั่วตัว มีเอามือมาลูบท้องจุ้นเบาๆด้วย จุ้นตีมือปอมดังเพี๊ย! ปอม
สะดุ้งโหยง หน้าก็ยิ้มพริ้ม...แล้วก็เริ่มพล่าม!
"หน้าตาหยั่งงี้...ผิวพรรณอย่างงี้...หรือแม้แต่น้ำหนักอย่างงี้...หมอว่าน่าจะอยู่ในราวๆ ซักสอง
เดือนกว่าถ้าจะได้...หลังจากที่หมอเอามือจับครรภ์ของหนูแล้ว...หมอคิดว่าน่าจะเป็นสุภาพ
บุรุษนะกระแสจิตมันส่งมาถึงอ่ะ...เอ๊ะ!หรือว่าจะเป็นสุภาพสตรีดี" จุ้นหัวเราะคิก คิก
"หน้าตาก็คงจะหล่อเหมือนพ่อละมั้ง...เอ๊ะ! หรือว่าจะสวยเหมือนแม่ดี....หรือว่าเอาทั้งพ่อทั้ง
แม่มาปนกันดีไหม...หึมม์..หนูคิดว่างัย!" เลิกคิ้วถาม จุ้นอมยิ้มไม่ตอบ
"อ่ะ! ไม่ตอบ..ไม่ตอบ ก็คงจะไม่รู้อ่ะเนอะ...ถ้ารู้จะมาหาหมอทำพรื้อ!...ถามบื้อ บื้อ" ส่ายหัว
ไปมา จุ้นกัดปากกลั้นยิ้ม
"อ่ะ! เอาใหม่...เอาใหม่..หน้าตาของหนูก็ดูจะมีความสุขไม่ใช่น้อย...แสดงว่าเด็กเกิดมาต้อง
ได้รับความรักจากหนูอย่างท่วมท้นแน่ แน่เลย..จะต้องเป็นเด็กที่ฉลาด แข็งแรง มั๊ก มั๊ก...
สุขภาพพลานามัยดี...ไม่มีโรคภัยเบียดเบียน และก็เป็นที่รักของผู้คนรอบข้างอย่างเห็นได้
ชัด...แถมยังกตัญญูต่อบิดา มารดาด้วยน้า...เรียกใช้ก็ง่าย ไม่มีผลัดวันประกันพรุ่ง...สรุปว่า
โอเชร เลย...ลูกหนูมีครบ...เพราะฉะนั้นหนูต้องรักษาสุขภาพตัวเองให้ดีด้วยน้า...หมอสั่งอะไร
ก็ต้องเชื่อด้วย...ให้พักผ่อนก็ต้องพักผ่อน...ห้ามดื้อ! รู้ไหม" จุ้นจ้องตาปอม...มีน้ำตาคลออยู่ที่
เบ้าเล็กน้อย...พยักหน้ายิก ยิก...ปอมอมยิ้ม นิ้วก็ค่อยๆเกลี่ยน้ำตาที่พาลจะหยดออกจากใบ
หน้าจุ้น กระซิบออกมาเบาๆ
"จุ้นน! รู้มั๊ยเวลาที่จุ้นรู้สึกเศร้า..ดีใจ..เสียใจ..หรือว่าโกรธ..หลากหลายความรู้สึกน่ะ..มันจะมี
ผลไปถึงลูกของเราด้วยนะ...เพราะฉะนั้นควรหลีกเลี่ยงไอ้เรื่องเศร้าๆ ทำตัวผ่อนคลาย สบาย
สบายอย่าไปเครียดจะดีกว่า...ลูกออกมาจะได้อารมณ์ดีไปด้วยไง" ยิ้มตาหยีส่งให้ จุ้นยิ้ม
ตอบกอดปอมซะแน่น
"ฉันรักแกจัง!" ปอมจุ๊บ!ไปที่หน้าผากจุ้น มือก็ลูบแก้มจุ้นเบาๆ
"เหมือนกันจุ้น...เหมือนกัน!....ง่วงหรือยังคนดี!..ไปนอนดีกว่ามั๊ย!พักผ่อนเยอะๆ ลูกจะได้แข็ง
แรงงัย" จุ้นขมวดคิ้ว
"ยังดูรูปไม่หมดเลยอ่ะ!" ปอมยิ้ม
"งั้นดูไป!...เดี๋ยวฉันไปหาอะไรมาให้กินนะ" ว่าแล้วก็ลุกขึ้น จุ้นมองตามอมยิ้ม แล้วก็ก้มลง
หยิบอัลบั๊มรูปที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาดูต่อ.................
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 มิ.ย. 2554, 19:46:13 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 มิ.ย. 2554, 19:46:13 น.
จำนวนการเข้าชม : 1721
| << ตอนที่ 39 : การสูญเสีย | ตอนที่ 41 : ครรภ์แรก >> |
ปอยอะนะ 7 มิ.ย. 2554, 10:00:43 น.
ชอบจังเรื่องนี้ น่ารักมากมาย
ชอบจังเรื่องนี้ น่ารักมากมาย