จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่ 41 : ครรภ์แรก
“กรี๊ดดด...กรี๊ดด...กรี๊ดดดดดดด!” เสียงแนงแหกปากดังลั่นอยู่ในห้องทำงานจุ้น
“จริงหรือเปล่าไอ้จุ้น..ฉันจะมีหลานแล้วเหรอ!” ตบไม้ตบมือชอบใจใหญ่....จุ้นตกใจกับเสียง
ของแนงหน้าร้อนวูบ วูบ เริ่มมีสีระเรื่อฉาบอยู่บนแก้ม!
“ไอ้แนง! แหกปากซะ เสียงดัง...ไอ้นี่หนิเดี๋ยวข้างนอกเค้าแตกตื่นหมด” แนงหัวเราะเอิ๊ก
อ๊ากก ชอบใจ
“ก็ฉันดีใจนี่....ว่าแต่ผู้หญิงหรือผู้ชายจุ้น?...น้ำหนักกี่โล? ผิวเหมือนใคร? เหมือนไอ้ปอมมั๊ย?
หรือว่าเหมือนแก? ฉันว่าเอาผิวแกกับไอ้ปอมผสมกันท่าจะดีเนอะมันจะออกแบบ น้ำผึ้ง น้ำผึ้ง
น่ะ...อ้อ!และหน้าตาล่ะเหมือนใคร?..เหมือนไอ้ปอมหรือเปล่า? หรือว่าเหมือนแก?...แต่ฉันว่า
เอาหัวไอ้ปอมเอาหน้าแกมาผสมกันและก็เอาตาของแก แต่ขอเหล่าเต๊งไอ้ปอมมัน จมูกเอา
ของไอ้ปอมส่วนปากนี่ก็เอาของแกคงจะ Perfect เนอะ” พยัก เพยิกหน้าให้ใหญ่ จุ้นเอามือ
ท้างคางนั่งมองหน้าแนงอยู่บนโต๊ะ เงียบ!
“ว่าไงไอ้จุ้น!....ตอบฉันสิ” เร่ง ยิก ยิก จุ้นยิ้มแหยๆ ปากก็ส่งเสียงออกมาแบบเอือม ๆ
“ไม่รู้” แนงเลิกคิ้ว หน้าตาจริงจังมาก
“ไม่รู้ได้ไงไอ้จุ้น...แกเป็นแม่นะแกต้องรู้” จุ้นทำปากจึก จัก
“อย่าว่าแต่ฉันเลยที่ไม่รู้....หมอเทวดาที่ไหนก็ยังไม่มีทางรู้ทั้งนั้นแหละ....แกบ้า!หรือเปล่าไอ้
แนง...สองเดือนกว่าเองนะมันยังมองไม่เห็นหรอก...ถามซะเหมือนเด็กคลอดออกมาแล้ว...ถึง
คลอดออกมาแล้วก็เถอะฉันก็ไม่รู้จะตอบคำถามของแกได้หมดหรือเปล่า...ถามซะมึนเชียว”
ยาวววว แนงหัวเราะ แฮะๆ ทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม
“ฉันก็นึกว่าเห็นแย้วววว...อารามดีใจ รีบจัด แฮะๆ” จุ้นส่ายหัวไปมา อมยิ้มเล็กน้อย แนง
ชะโชกหน้ามาถามใหม่
“และไอ้ปอมล่ะมันรู้ยัง?....แกบอกมันยัง?...ปฏิกิริยามันเป็นไง?....มันดีใจมั๊ย?...ฮึ!ไอ้จุ้น?”
จุ้นอ้าปากหวอจ้องหน้าแนงเขม็ง
“ไอ้แนง! แกจะรีบไปไหนเนี่ย...ถามติดจรวดเลยหายใจหายคอมั่งเดี๋ยวน้ำลายก็ติดคอกันพอ
ดี” บ่น! แนงค้อนให้ควับนึง แต่ก็ยังไม่หยุด
“ว่าไงไอ้จุ้น! ไอ้ปอมมันรู้ยัง” เร่งยิก ยิก จุ้นพยักหน้า แนงยิ้มแป้น
“เหรอ ๆ แล้วไอ้ปอมมันดีใจมั๊ย ที่มันจะได้เป็นพ่อคนน่ะ” ถามใหญ่ จุ้นกำลังจะอ้าปากตอบ
แต่เสียงคนที่ถูกกล่าวถึงดังเข้ามาในห้องซะก่อน
“ดีใจสิจ๊ะ! น้องแนงจ๋า! พี่นี้ดีใจม๊ากก มากกก ดีใจที่สุดในโลกเลยยย” แล้วปอมก็เดินเข้ามา
ในห้อง หยุดอยู่ตรงหน้าแนงเอามือทั้งสองข้างดึงแก้มแนงไปมา...แนงตีมือปอมดังเพี๊ย!ทำตา
ขวางใส่
“ไอ้ปอม! ไอ้บ้านี่!...เจ็บนะ” มือก็ลูบแก้ม ปอมหัวเราะหึ หึ ยังไม่หยุดเอื้อมมือจะหยิกเค้า
ใหม่ ที่นี้แนงลุกจากเก้าอี้เลยเดินย่างสามขุมเข้ามาหาปอม...ปอมถอยฉากอย่างไวรีบหลบไป
อยู่ข้างหลังจุ้น แล้วก็แหกปาก เสียงดังลั่น
“จุ้นนน! ช่วยปอมด้วย!...ปอมกั๊วววว”เอาแขนพาดพนักเก้าอี้จากด้านหลัง คล้องคอจุ้นไว้ซุก
หน้าไปบนไหล่ซ้ายจุ้น จุ้นอมยิ้มเอามือไขว้มาเขกหัวปอม แนงหมั่นไส้ค้อนปอมประหลับประ
เหลือกแล้วก็กลับไปนั่งใหม่
“อ้อนดีนักนะไอ้ปอม...คิดว่าพ้นเหรอน่ะแค่นั้นน่ะ” มีอาฆาต ปอมเงยหน้าจากไหล่จุ้นส่ายหัว
ดุ๊ก ดิ๊ก ยักคิ้วแผล๊บๆ ปากก็ส่งเสียงมา
“แหม! ๆ ๆ ไอ้แนงงงง! หยอกแค่นี้ทำมาเป็น ฉุนนน!..สู้น้องจุ้นของฉันก็ไม่ได้...น่าร๊ากกกก”
ว่าแล้วก็เอานิ้วจิ้มแก้มซ้ายจุ้น...จึก..จึก (แฮะ ๆ) จุ้นหัวเราะปัดมือปอมใหญ่ ปอมอมยิ้มเลิกคิ้ว
ถามจุ้น
“วันนี้ตั้งแต่เช้า กินนมบ้างเป่า” จุ้นพยักหน้า ปอมยิ้มตาหยี
“เก่งจาง!..จุ้นเก่งจาง..จุ้นทำได้ไงเนี่ย ลูกต้องรักจุ้นที่สุดในโลกแน่ๆเยยยย” คลอเคลีย
คลอเคลียอยู่ที่ข้างแก้มจุ้น...จุ้นหัวเราะคิก คิก เอามือดันหน้าปอมไว้
“ไปห่างๆ ไอ้ปอม!..จักจี้” นั่นแหละถึงยืดตัวได้ แนงนั่งมองอมยิ้มพริ้ม ปากก็ถามออกมา
“ทำไมวันนี้เข้าออฟฟิตได้ไอ้ปอม! งานเสร็จแล้วเหรอ” ปอมพยักหน้าเดินมานั่งบนโต๊ะทำงาน
จุ้น
“เสร็จแล้วของวันนี้..เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่..วันนี้จะมาพาภรรยาสุดที่ loveไปกินข้าวนอก
บ้านซักกะหน่อย...เปลี่ยนบรรยากาศมั่ง” แนงตาโต ยื่นหน้าข้ามโต๊ะมาเลย
“ไปด้วย!...ฉันไปด้วยอยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างอ่ะ!” ปอมเลิกคิ้วดันหน้าแนงออกไป
“ไม่ต้องเลยไอ้แนง! แกจะไปเป็นก้างชิ้นโตเหรอไง” แนงค้อนควับ ถอยกลับมาพิงเก้าอี้ทันที
“เออ...ไอ้งก!ไปด้วยก็ไม่ได้..จำไว้เลย” งอน ปอมทำปาก โฮะๆ รีบลงจากโต๊ะจุ้นเดินเข้ามา
หาแนง
“โอ๋! โอ๋! โอ๋!....ให้ไปก็ได้จ๊ะแนงจ๋า...ปอมล้อเล่น..ปอมไม่ได้ตั้งใจอย่าโกรธปอมน้า” กอด
ใหญ่ กอดใหญ่ จุ้นนั่งหัวเราะ แล้วก็มีมือดีมาเขกหัวปอมอย่างแรง
“โอ๊ยยยย!” แหกปากดังลั่น ลูบหัวปร้อยๆ หันกลับไปมองเห็นอ๊อด ยืนเกาะขอบประตูอยู่ข้าง
หลังพยักเพยิกหน้าให้
“ทำอะไรไอ้ปอม...ปล่อยเลย!...ไอ้นี่เล่นของสูง” ปอมหัวเราะ มือก็ยังลูบอยู่บนหัว
“อือหือ! ไอ้อ๊อด ล่อซะกะบาลแยกเลย...เจ็บนะโว๊ย! เอาซะดังโป๊ก!” บ่นนน อ๊อดเดินเข้ามา
ในห้อง นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆแนง
“ดีสมน้ำหน้า คนนี้หวงโว๊ยห้ามกอด..ฉันกอดได้คนเดียว...เนอะแนงเนอะ” พยักเพยิกหน้ากับ
แนง แนงหัวเราะ เหมือนเพิ่งนึกอะไรได้รีบพูดอย่างเร็ว
“ไอ้อ๊อดแกรู้ยัง? ไอ้ปอมมันท้องงง” อ๊อดตาเหลือก แนงพยักหน้ายิก ยิก
“จริง..จริ๊ง...มันท้องจริง จริง” ยังไม่รู้ตัว จุ้นกับปอมหัวเราะคิก คิก
“ไอ้ปอมมันท้องได้ด้วยเหรอแนง...แกเข้าใจอะไรผิดเหรอเปล่า” แนงเลิกคิ้ว
“อ้าว!เหรอ เมื่อกี้ฉันพูดว่าไอ้ปอมท้องเหรอ...เปลี่ยน! เปลี่ยน! ไอ้จุ้น...ไอ้จุ้นมันท้องสอง
เดือนแล้วนะ” อ๊อด อมยิ้ม
“นั่นน่ะสิแนง...ไอ้จุ้นมันท้องสองเดือนแล้วนะแล้วเมื่อไหร่เราจะได้ฤกษ์แต่งกันซักทีล่ะ...
เดี๋ยวตามมันไม่ทันน้า” อ้อนน แนงหมั่นไส้
“ไม่เอา!...รอไปก่อนฉันยังไม่พร้อม.....ว่าแต่ไอ้จุ้นมันท้องจริงๆ นะอ๊อด” ยังย้ำอยู่กลัวไม่
เชื่อ
“เออ....รู้แล้ว! ไอ้ปอมมันบอกฉันแล้ว” แล้วก็หันหน้ามาหาจุ้น
“เป็นไงจุ้น...แพ้หรือเปล่า?”
“ไม่อ่ะ! ปกติดีทุกอย่าง” แนงเลิกคิ้ว เสริมมาบ้าง
“ไม่อยากจะอ๊วก!ตอนเช้าๆกับเค้าบ้างเหรอจุ้น...หรือแบบว่าอยากจะกินอะไรแปลกๆน่ะ หรือ
ไม่ก็เหม็นไอ้ปอมอะไรอย่างเงี้ย” ถามใหญ่ ถามใหญ่ ปอมหัวเราะ
“มันจะมาเหม็นอะไรฉันไอ้แนง! ไอ้นี่ถามแปลกๆตัวฉันออกจะหอมชื่นใจขนาดนี้”
“อ้าว! มันมีนะโว๊ยไอ้ปอม! ออกจะเกลื่อนไปภรรยาแพ้อย่างหนักกระทั่งสามีเข้าใกล้ก็ไม่ได้
มันเหม็นกลิ่นตัวอะไรอย่างงั้นน่ะ” ปอมส่ายหน้างึก งัก
“กับคนอื่นฉันไม่รู้...แต่กับจุ้นของฉันไม่มีทางเนอะ จุ้นเนอะ” แถเข้ามาหาจุ้น....จุ้นยิ้ม
“ไม่รู้สิตอนนี้ฉันยังไม่มีอาการอย่างว่า...แต่ต่อไปไม่แน่” ปอมตาเหลือก
“จุ้นนน! และจุ้นจะไปเหม็นทำไมล่า....ไม่เอาและ ไม่พูด ไม่พูด”เอามือปิดปากจุ้นใหญ่ จุ้น
หัวเราะคิก คิก แล้วปอมก็หันหน้ามาหาอ๊อด
“ไอ้อ๊อดเสร็จงานยัง...จะชวนไปกินข้าวเย็น”
“เสร็จแล้ว! แต่ว่าวันนี้ขอตัวว่ะ! จะพาแนงไปทำธุระ” แนงหันมามอง
“ไปไหน?” อ๊อดลุกขึ้นจากเก้าอี้ ดึงมือแนงให้ลุกขึ้นด้วย
“เออน่า!ไปลุก!...เก็บของยัง” แนงลุกแบบ งง งง
“หึ! ยังไม่ได้เก็บ.....แกจะพาฉันไปทำธุระอะไร” ยังข้องใจอยู่
“เออ!...เดี๋ยวบอก” ดันหลังแนงให้เดิน ปอมเพิ่งนึกได้รีบพูดหยั่งไว
“ไอ้อ๊อดเดี๋ยว!” อ๊อดหันมาหา
“เสาร์นี้ทำตัวให้ว่างนะ...ไปช่วยขนของเข้าบ้านใหม่หน่อย” อ๊อดเลิกคิ้ว
“เสร็จแล้วเหรอ”
“เรียบร้อย...รอย้ายเข้าอย่างเดียว”
“ได้! แล้วจะไป..จะให้ฉันบอกพวกเด็กๆไปช่วยมั๊ย” ปอมส่ายหน้า
“ไม่เป็นไร..เดี๋ยวฉันบอกเอง” อ๊อดพยักหน้า พากันเดินออกไปกับแนง เสียงแนงยังแจ้วๆ
“ไปธุระไหนอ่ะอ๊อด!” อ๊อดทำปากจึก จัก
“น่า...เดี๋ยวก็รู้” แล้วก็พากันเดินลับไปจากห้องจุ้น นั่นแหละปอมถึงก้มมามองจุ้นมือยังวางอยู่
บนบ่า
“ไป..เราไปกันได้ยังจุ้น..ปอมหิวแล้วอ่ะ” จุ้นยิ้ม
“เดี๋ยว!..ฉันเก็บของก่อนมัวแต่โม้กับไอ้แนงยังไม่เสร็จเลย” ปอมเดินมานั่งบนโต๊ะใหม่ มือก็
หยิบโน่นจับนี่ดูไปทั่ว แล้วจุ้นก็ลุกขึ้นพยักหน้าส่งให้
“ไป เสร็จแล้วว่าแต่จะไปกินอะไร”ปอมยิ้มแป้น
“แล้วแต่จุ้น..ปอมกินได้ทั้งนั้นแหละ” จุ้นอมยิ้มหมั่นไส้
“งั้นกลับบ้าน...อยากกินข้าวบ้านไม่อยากออกข้างนอก” ปอมหัวเราะ หึหึ
“ได้ยังไงเล่า! ตั้งใจแล้วอ่ะ!” จุ้นค้อนควับ
“ก็เรื่องมากนัก..ถามไม่ตอบ”
“อ่ะ! งั้นไปกินสุกี้ก็ได้...ไม่ได้กินนานแล้ว...ปอมอยากกินหมึก..กินจุ้ง...น้าจุ้นน้า” อ้อน
กระโดดลงจากโต๊ะคว้ามือจุ้นหมับ พากันเดินออกไปจากห้อง....ทั้งสองมาถึงห้างสรรพสินค้า
ใหญ่ชื่อดังใจกลางเมืองกรุงเทพ ฯราวๆ หกโมงครึ่งได้...ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นวันหยุดผู้คนดูเหมือน
จะคับคั่งเต็มไปหมด
“ทำไมคนมันเยอะอย่างงี้อ่ะปอม....หรือว่าวันนี้มันมีงานอะไร” จุ้นบ่นปอดแปด
“มันก็เยอะอย่างงี้ทุกวันแหละ...แน่นแทบทุกวัน” จุ้นเลิกคิ้ว
“จริงง่ะ!..ไหนเค้าว่าคนไทยจนไงดูอย่างงี้แล้วไม่น่าจะใช่นะ...จับจ่ายใช้สอยกันตลอด” ปอม
ยิ้ม กระชับมือจุ้นเข้ามาใกล้ๆ เท้าก็พาเดินไปด้วยกัน
“มันก็ระดับล่างๆ เท่านั้นแหละจุ้นที่จนน่ะ...ไอ้พวกที่รวยก็รวยซะไม่ลืมหูลืมตา..ไม่รู้สิความ
รู้สึกฉันน่ะประเทศเรามันมีอยู่ 2 ระดับครึ่ง...อันแรกก็รวยจริงๆ ไอ้อันที่สองนี่ก็จนจริงๆ ส่วนไอ้
ครึ่งที่เหลือน่ะพอมีพอกินไปวันๆเหลือใช้เหลือเก็บบ้างเล็กน้อย....และก็ไอ้ที่เราเห็นเดินกัน
ขวักไขว่อยู่ในนี้น่ะ...มันก็น่าจะเป็นบุคคลอย่างแรก และก็อย่างหลังซะมากกว่า...เพราะไม่
ค่อยจะเดือดร้อนเท่าไหร่ไงจุ้น...มันยังไม่อดตายยังหาความสบายใส่ตัวได้...แต่คนที่เค้าไม่มี
จะกินมันต้องทำงานจุ้น..ไม่ทำก็ไม่มีกินลำพังจะให้มาเดินเล่นตากแอร์ไปวันๆมันก็คงไม่ใช่ อด
ตายกันพอดี” จุ้นแหงะหน้ามามอง
“และพวกเค้าไม่คิดจะอยากมาเดินเหมือนคนอื่นบ้างเหรอปอม” ปอมหัวเราะ
“ไม่รู้สิฉันก็เดาความคิดของคนอื่นไม่ได้...แต่ถ้าถามความคิดฉันน่ะ ใครมันจะไม่อยากจุ้น...
เดินตากแอร์เย็นสบายออกหยั่งงี้...มีสิ่งของเจริญหูเจริญตาให้ได้ยล...มีหนุ่มสาวสวยๆหล่อๆ
ให้ได้มอง...คนเรามันก็ต้องมีชั่วแวบนึงมั่งแหละจุ้น...อยากเห็น...อยากเป็น...อยากได้...
อยากมี แต่ด้วยปัจจัยหลายๆอย่างมันไม่เกื้อหนุน มันก็เลยต้องงดหรือกำจัดไอ้สิ่งที่ไม่ค่อยจำ
เป็นต่อชีวิตออกไป” จุ้นพยักหน้า
“และอย่างเรานี่อยู่ในระดับไหนอ่ะปอม...ล่าง บน กลาง” ปอมหันมายิ้มตาหยีให้
“อย่างเราเนี่ยมันก็ต้องเป็นระดับกลางอยู่แย้ว...ไม่รวยและก็ไม่ถึงกับอด...ยังหาความสบาย
ใส่ตัวได้อยู่...วันนี้ปอมถึงพาจุ้นมานี่ไงล่า...ออกมาเปลี่ยนบรรยากาศสร้างสีสันให้กับชีวิต” จุ้น
หัวเราะ และก็พากันเดินมาถึงร้าน นั่งรออยู่หน้าร้านซักครู่พนักงานเสริฟก็พาเดินไปนั่งที่โต๊ะ
นั่งกินไปได้ซักพักเสียงจุ้นก็ดังออกมาสายตามองผ่านกระจกไปนอกร้าน
“ปอม! นั่นไอ้ตั๊มหรือเปล่า” ปอมชะโงกหน้ามามองมั่ง ปากก็เคี้ยวแหงบ ๆ
“ไหน”
“โน่นอ่ะ” เอาตะเกียบชี้ไปข้างหน้า ปอมเพ่งมอง ปากยังเคี้ยวอยู่
“อึมม์ ใช่” ก้มลงกินต่อ กำลังจะซดน้ำแกงเข้าปาก...
“อุ้ย! มันไม่ได้มาคนเดียวด้วยปอม” เขย่าแขนปอมใหญ่สายตาก็มองออกไปข้างนอก ปอมทำ
ปากจึก จัก น้ำแกงหกหมด
“ไอ้จุ้น! หกหมดแล้ว” จุ้นแหงะหน้ามามอง ยิ้มแหยๆ
“ขอโทษไม่ได้มองอ่ะ....มัวแต่จ้องไอ้ตั๊ม” แล้วก็หันไปใหม่
“นั่นน่ะไอ้ปอม....ใช่เจ้านิดหรือเปล่ามากับไอ้ตั๊มน่ะ ปอมชะโงกมองใหม่แล้วก็ยิ้มออกมา ปาก
ก็เคี้ยวแหงบๆ
“เออ! ใช่ว่ะ...ป๊าดดด! ไอ้ตั๊มเดี๋ยวนี้ร้ายกาจ บังอาจมาจีบแฟนคลับฉันเหรอ” หัวเราะหึ หึ ยก
โทรศัพท์ขึ้นกดทันที จุ้นยิ้มคีบลูกชิ้นเข้าปากเคี้ยวแหงบ ๆ หูฟังปอม แต่สายตามองไปยังตั๊มที่
กำลังรับโทรศัพท์
“ครับพี่” ปลายสายตอบรับ ปอมนั่งอมยิ้มมองตั๊มไปด้วย
“แกอยู่ไหนน่ะไอ้ตั๊ม” ตั๊มหันไปมองนิดที่กำลังก้มดูของอยู่ ค่อยๆ กระเถิบออกมาห่างๆปากก็
ส่งเสียงมาตามสาย
“เซ้เว่นพี่...เซ้เว่นอิเร้เว่น” ปอมทำตาโต พูดเสียงดัง
“อ้อ! อยู่เซ้เว่น อิเร้เว่น” จุ้นได้ยินถึงกับเอามือปิดปากหัวเราะคิก คิก ปอมอมยิ้มส่งเสียงไป
ใหม่
“อยู่กับใครน่ะ!” ปลายสายเลิกคิ้วแหงะหน้ามามองนิดที่กำลังจ่ายตังค์ซื้อของ รีบหันหลังมาพูด
เสียงเบาๆ
“ย...ยะ..อยู่กับไอ้โจ้พี่” ปอมอมยิ้มตาหยี
“อ้อ! อยู่กับไอ้โจ้..ไหนเอาไอ้โจ้มาคุยหน่อยซิจะสั่งงานมันซักหน่อย” จุ้นอมยิ้มแก้มตุ่ยไป
ข้าง เคี้ยวใหญ่
“อะ...อะ..เอ่อ!มันออกไปห้องน้ำอ่ะ..เดี๋ยวถ้ามันมาแล้วผมให้มันโทรหาพี่ปอมแล้วกันนะ”
ปอมอมยิ้มคีบปลาหมึกเข้าปาก
“อึมม์!ได้....แกกินข้าวยังไอ้ตั๊ม...ฉันจะชวนมากินด้วยกันอาหารอย่างเยอะ” ปลายสาย ตา
เหลือกรีบกรอกเสียงมาอย่างไว
“ไม่เป็นไรพี่...พวกผมกินแล้วนี่ก็ว่าจะกลับเข้าบ้านเลย..มันดึกแล้วกะจะนอนพักผ่อนซะ
หน่อย” ปอมหัวเราะ หึ หึ
“เฮ้ย! สุกี้เลยนะเว้ยไอ้ตั๊ม..สาวๆ เดินผ่านไปผ่านมาเพียบ จ๋วยๆทั้งนั้นเลยเนี่ยอยู่ห้าง......
เนี่ย” ปลายสายตกใจ ห้างเดียวกัน หันซ้ายหันขวาหาใหญ่แล้วก็เห็น...ปอมโบกไม้โบกมืออยู่
ในร้านมีจุ้นนั่งอมยิ้มอยู่ข้างๆ ตั๊มยิ้มแหยๆ ส่งให้
“พี่ปอมอ่ะ! ชอบเป็นผีเหรอ..อำผมอีกแล้ว” ปลายสายส่งเสียงมา
“เออ! ขนาดโดนผีอำแกยังปดได้เป็นคุ้งเป็นแควไอ้ตั๊ม...น่าเตะมั๊ยล่ะ” ตั๊มยิ้มแหยๆ รีบเดิน
ออกมาห่างๆนิดที่กำลังดูของอยู่
“ก็ผมกลัวผู้หญิงเค้าจะเสียหายอ่ะพี่...ก็เลยยังไม่อยากจะบอกใคร” ปอมหัวเราะ
“เออ! ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรแกนี่...เห็นเดินกันกระนุ้ง กระนิ้งมีความสุขดี..ฉันก็เลยโทรมาแซว
เล่นเฉยๆ...อ้อ!เตือนอะไรไว้อย่างนะไอ้ตั้มในฐานะพี่ชายที่แสนดี...ไอ้นิดน่ะหน้าตามันก็ไม่ใช่
จะขี้ริ้วขี้เหร่หนุ่มๆ มาชอบมันก็ออกจะเยอะ...แกประกาศตัวว่าคบกันมันก็ไม่เห็นแปลก ดีซะ
อีกจะได้ขจัดคู่แข่ง...มัวแต่ปิดเงียบระวังนะโว๊ยจะชวด..แล้วจะหาว่าสุดหล่อไม่เตือน” จุ้น
อมยิ้ม หมั่นไส้
“แค่นี้นะ...ไม่อยากเป็นก้างขวางคอว่ะ!” แล้วก็กดวางสาย หันมายิ้มตาหยีให้จุ้น
“ไหนเคยบอกว่าไม่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นไงปอม...ทำไมตอนนี้ไปยุ่งเรื่องไอ้ตั๊มมันล่ะ” ปอม
หัวเราะ มือก็คีบปลาหมึกเข้าปากต่อ
“ยุ่งที่ไหนล่ะจุ้น....อันนี้เค้าเรียกว่าแนะ...แค่แนะเฉยๆอ่ะจะทำตามหรือไม่ทำตามมันก็อีกเรื่อง
นึง..บอกให้มันรู้ไว้มันจะได้ไม่พลาด” จุ้นค้อนให้อีกควับนึง ลื่นไปเรื่อย...ไหลไปทั่ว..มีข้อแก้
ตัวได้ตลอด ไม่เคยจนมุม แล้วปอมก็แหกปากออกมา เสียงดัง ทำเอาโต๊ะข้างๆหันมาอมยิ้ม
หัวเราะเป็นแถบ
“จุ้นอ่ะ!...จุ้งปอมไปไหนอ่ะ..เมื่อกี้ยังมีเยอะอยู่เลยหรือว่าหม้อรั่ว” ก้มดูใหญ่
“ไม่นี่ และมันหายไปไหนล่า..หรือว่ามันเป็นจุ้งนินจาทำตัวล่องหน...ไหน ไหน ไหน” เอา
ตะเกียบควานยิก ยิก จุ้นขำก็ขำ อายก็อาย หน้าแด๊ง!ยื่นมือไปหยิกขาปอมใต้โต๊ะ ปอมสะดุ้ง
โหยง และจุ้นก็กระซิบออกมาเบาๆ
“ไอ้บ้าปอม! แกจะแหกปากทำไม..ไม่ได้อยู่บ้านไม่อายเค้าบ้างเหรอไง...น่ะมองมาเป็นแถบ
เลย” ตีไปอีกป๊าบนึง ปอมอมยิ้มในตาพราว...ดูดตะเกียบจุ๊บ จุ๊บ
“ก็ตกใจอ่ะ...ก็จะกินอ่ะ..มันหมดแล้วด้วย” จุ้นขมวดคิ้ว
“หมดก็สั่งใหม่...ทำไมต้องแหกปาก เสียงดัง..ไอ้บ้านี่” ปอมเลิกคิ้วมั่ง ยังไม่จบ
“แล้วมันหายไปไหนอ่ะ..เมื่อกี้ยังเยอะอยู่เลยนะ” จุ้นอมยิ้ม
“อยู่ในท้องฉันหมดแล้ว...ก็แกดันคุยโทรศัพท์นานทำไมล่ะฉันก็กินก่อนสิ” เท่านั้นแหละปอม
ยิ้มตาหวานเชียว
“นั่นแน่...จับผู้ร้ายปากแข็งได้แล้ว ไม่ต้อนไม่จนนะคนเก่ง...อย่างงี้ต้องลุกประชิด” กระเถิบ
เข้ามาซะชิดตัวแทบจะติดกัน
“ไอ้ปอม! ไอ้ทุเร..ถอยไปมันอึดอัด” บ่นเสียง งุ้ง งิ้ง งุ้ง งิ้ง เลย
“ก็จะบริการจุ้นไง...จุ้นชอบกินจุ้งเหรอไม่เคยเห็นชอบกิน...อ่ะ!เดี๋ยวปอมสั่งให้ใหม่น้า” หันไป
เรียกพนักงานเสริฟ์แล้วก็สั่งอย่างเยอะ จุ้นตีแขนนั่นแหละปอมถึงหยุด
“ไอ้ปอม! ไอ้บ้านี่...แกจะสั่งมาทำไมตั้งเยอะ กินหมดเหรอน่ะ...มีกันแค่สองคน”
“สองคนที่ไหนล่ะ มีที่อยู่ในท้องจุ้นอีกนะ..กินเยอะๆลูกจะได้แข็งแรงน้า...จุ้ง จิ๊ง จุ้ง จิ๊ง” ส่าย
หัวไปส่ายหัวมา ประจบ พนักงานเสริฟ์ที่รอรับเมนูอยู่ปิดปากหัวเราะคิก คิก จุ้นหน้าแด๊ง! ปอม
หันไปมอง
“อ้าว! ยังอยู่เหรอนึกว่าไปแล้ว แค่นี้ก่อนครับ...เดี๋ยวหมดค่อยสั่งใหม่” นั่นแหละถึงเดินออก
ไป จุ้นค้อนให้ปอมอีกควับนึง
“ทีหลังฉันไม่ไปไหนกับแกแล้วไอ้ปอม...ชอบทำให้ฉันอายอยู่เรื่อย” ปอมหัวเราะ มือก็ตัก
อาหารให้ใหญ่
“มันน่าอายตรงไหนล่ะจุ้น....น่ารักดีออกสามีภรรยาจู่จี๋กัน..ดูโลกมันน่าอยู่ขึ้นอีกเยอะ....อ่ะ!
กินซะ...ปอมตักให้อย่างเยอะเลยเห็นมั๊ย..ของที่จุ้นชอบทั้งนั้นเลยน้า” เอาใจ เอาใจ จุ้น
หัวเราะเขกหัวปอมไปหนึ่งที และก็ก้มหน้าก้มตากินกันไปคุยกันไป งุ้ง งิ้ง งุ้ง งิ้ง กันอยู่สองคน
กว่าจะกินเสร็จเวลาก็เลยไปสองทุ่มกว่า
“จุ้น! แวะร้านหนังสือก่อน” ปอมดึงมือจุ้นไว้พากันเดินเข้าไปในร้าน แยกกันหาหนังสืออ่าน สัก
ครู่ปอมก็เดินกลับมามีหนังสืออยู่ในมือสี่ห้าเล่ม จุ้นขมวดคิ้วมองใหญ่
“หนังสืออะไรปอม” ปอมยิ้มแป้น ยื่นให้ดู...แม่และเด็ก...ครรภ์แรก...ผู้หญิงตั้งครรภ์..อะไร
อีกหลายอย่าง ล้วนแล้วแต่เป็น คู่มือการดูแล การจัดการ เคล็ดลับการสอนเกี่ยวกับสตรีมี
ครรภ์และเด็กแรกคลอดทั้งนั้น จุ้นหัวเราะ
“แกซื้อมาทำไมซะเยอะ...และจะอ่านไปหมดเหรอน่ะ” ปอมพยักหน้า ยิก ยิก
“หมดสิจุ้น!..ช่วยกันอ่านไง..ปอมอ่านเล่มนึง จุ้นอ่านเล่มนึง อ่านด้วยกันเล่มนึง เหลือแหล่จุ้น
หมดแน่นอนชัวร์ป๊าบ..ที่สำมะคัญปอมอยากรู้ว่าจุ้นรู้สึกอย่างไรตอนท้องน่ะ...ปอมจะได้มีส่วน
ร่วมงัย แฮะ แฮะ” เห่ออ...จุ้นอมยิ้มเห็นลักยิ้มบุ๋ม...จ่ายเงินเสร็จก็พากันกลับบ้าน
#####################################################
“โอ้โห! ไอ้ปอมทำไมของแกมันเยอะอย่างงี้วะ....แล้วดูดิ๊ จุ๊ก จิ๊ก จุ๊ก จิ๊ก หยั่งกับผู้หญิง กล่อง
ก็เยอะฉิบเป๋ง” เสียงบ่นของวัฒน์ลอยมาทำเอาพวกหนุ่มๆ หัวเราะกันครืน วันนี้ปอมกับจุ้นย้าย
ของเข้าบ้านใหม่ พวกหนุ่มๆ อาสามาช่วยขนของกันเต็มไปหมดส่วนพวกสาวๆ ไปประจำการ
อยู่ที่บ้านโน้นกันหมดแล้ว ไปรอรับข้าวของที่จะตามมาพร้อมกับจัดเตรียมเสบียงให้พวกหนุ่มๆ
“แต่ก่อนมันก็ไม่ค่อยเยอะหรอกพี่..เพิ่งจะมาเยอะหลังจากแต่งงานนี่แหละ ไอ้จุ้นมันซื้อมา
แต่งบ้านน่ะ...โปะตรงโน้นเสียบตรงนี้มั่วไปหมด...แต่มันดูเป็นบ้านดีนะพี่ แต่ก่อนกลับมาหัวถึง
หมอนก็นอนอย่างเดียวห้องมันดูอับๆ ทึมๆ โล่งๆยังไงไม่รู้..แต่พอไอ้จุ้นมามันเปลี่ยนไป
เยอะ...มันมีกลิ่นแปลกๆกลิ่นวนิลา..วนิลา อะไรอย่างเงี้ยมันเหมือนขนมน่ะ..เปิดเข้าห้องมา
แล้วมันหอม ติดจายย ลองมีภริยาดูสิพี่มันดีน้า” อมยิ้มพริ้ม หนุ่มๆ พยักเพยิกหน้ากันใหญ่
หมั่นไส้ และเสียงโจ้ก็ส่งมา
“อือหือ! พี่ปอม...พูดซะเห็นภาพเลย..ขออยู่บ้านพี่ปอมด้วยคนจิ..อยากได้กลิ่น วนิลา วนิลา
บ้างอ่ะ...อยากติดจายย” ลอยหน้าลอยตาพูด ปอมหัวเราะเขกหัวไปหนึ่งที โจ้เกาหัวแกรก
แกรก
“ปอม! กล่องพวกนี้ขนลงไปหมดเลยใช่ป่ะ”
“ฮะ!พี่โย...ขนลงไปทั้งหมดเลย” แล้วก็ช่วยกันทยอยขนลงไปจนหมดเกลี้ยงไม่มีเหลือ
หลอ....กว่าขบวนจะออกจากอพาร์ตเม้นท์ปอมได้ก็สิบเอ็ดโมงครึ่ง ไปถึงบ้านใหม่ราวๆเที่ยง
ครึ่งพักกินข้าวกันก่อน...จากนั้นก็ค่อยๆขนลงจากรถ จัดเรียง จัดวางกันให้วุ่น คุยกันเสียงดัง
ขรมไปหมด กว่าจะเสร็จก็ปาเข้าไปบ่ายสามโมง ค่อยๆทยอยลากลับบ้านไปทีละคนสองคน
ปอมเดินออกไปส่งหน้าบ้าน และบ้านก็กลับมาสู่สภาวะเงียบสงบอีกครั้งนึง
“จุ้นนน! จุ้นอยู่ไหนอ่ะ” เดินหาให้ทั่ว ชะโงกหน้าดูห้องนั้น เข้าไปดูห้องนี้ก็ยังไม่เห็น จนเดินมา
หลังบ้านนั่นแหละ
“ทำอะไรอ่ะจุ้น” เดินเข้ามาหา จุ้นแหงะหน้ามามองรีบลุกขึ้นยืนเอามือปาดหางตาซ้ายทีขวาที
ปอมจ้องหน้าจุ้นเขม็ง
“เป็นอะไรคนดี...ไหนมานี่ซิ” ดึงตัวจุ้นเข้ามากอด มือก็ยกขึ้นเช็ดเกล็ดน้ำตาที่มันยังคาอยู่
ออกให้ จ้องเข้าไปในตาจุ้น
“คิดถึงเจ้าแต้มเหรอ!จุ้น” จุ้นพยักหน้า น้ำตาค่อยๆคลอขึ้นมาอีกครั้งนึง ปอมอมยิ้มเกลี่ยน้ำตา
ออกให้
“น่ารักจังเลยคิดถึงเจ้าแต้มด้วย ถ้าฉันมีเหตุให้ต้องเป็นอะไรไปแกจะคิดถึงฉันอย่างนี้บ้างมั๊ย
น้า” จุ้นขมวดคิ้วทันที ทุบอกปอมดังพลั๊ก
“ปอม! แกจะพูดมาเพื่ออะไร ไอ้บ้านี่!ปากไม่ดี” ปอมหัวเราะ หึ หึ
“ถามดูจุ้น!...ฉันก็อยากจะรู้ความรู้สึกของแกไง..ถ้าแกต้องมาเศร้าเสียใจอย่างงี้..เป็นอยู่อย่าง
งี้หลังจากที่ฉันไม่อยู่แล้ว ฉันคงรู้สึกไม่ดีแน่แน่..ใจฉันคงไม่สงบสุขเห็นแกร้องไห้แล้วมันเศร้า
น่ะ..ฉันว่าถ้าเจ้าแต้มมันรับรู้ความรู้สึกของแกได้มันก็คงจะไม่ต่างจากฉันหรอก...แต่ป่านนี้มัน
ก็คงจะกลายเป็นสะสารสลายไปเป็นดินหมดแล้วมั้ง...เก็บมันไว้ในใจดีกว่ามั๊ยอย่าร้องไห้เลย
จุ้น..มันพลอยทำให้ปวดหัวเปล่าๆน่ะ เดี๋ยวจะกระเทือนไปถึงลูกในท้องของเราด้วยนะ”
ปอมอมยิ้มพยักหน้ายิก ยิก จุ้นพยักหน้าตอบ
“น่ารักจังเลย...ว่าง่ายจัง” จุ๊บเบาๆไปที่หน้าผากจุ้นหนึ่งที
“ปอม! ทีหลังแกอย่าพูดอะไรเป็นรางเกี่ยวกับตัวเองแบบนี้อีกนะ..ฉันไม่ชอบฟังแล้วมันรู้สึกไม่
ดี” ปอมยิ้มตาหยีส่งให้
“จ๊ะที่ร๊ากกก...ไม่พูด..ไม่พูด..ปอมไม่พูดแล้วน้า...ไปเข้าบ้านฝนตกแล้ว..ยืนตากฝนเดี๋ยวเป็น
หวัดน้า” จุ้นหัวเราะและก็พากันเดินฝ่าสายฝนเข้าบ้านไป..................
“จริงหรือเปล่าไอ้จุ้น..ฉันจะมีหลานแล้วเหรอ!” ตบไม้ตบมือชอบใจใหญ่....จุ้นตกใจกับเสียง
ของแนงหน้าร้อนวูบ วูบ เริ่มมีสีระเรื่อฉาบอยู่บนแก้ม!
“ไอ้แนง! แหกปากซะ เสียงดัง...ไอ้นี่หนิเดี๋ยวข้างนอกเค้าแตกตื่นหมด” แนงหัวเราะเอิ๊ก
อ๊ากก ชอบใจ
“ก็ฉันดีใจนี่....ว่าแต่ผู้หญิงหรือผู้ชายจุ้น?...น้ำหนักกี่โล? ผิวเหมือนใคร? เหมือนไอ้ปอมมั๊ย?
หรือว่าเหมือนแก? ฉันว่าเอาผิวแกกับไอ้ปอมผสมกันท่าจะดีเนอะมันจะออกแบบ น้ำผึ้ง น้ำผึ้ง
น่ะ...อ้อ!และหน้าตาล่ะเหมือนใคร?..เหมือนไอ้ปอมหรือเปล่า? หรือว่าเหมือนแก?...แต่ฉันว่า
เอาหัวไอ้ปอมเอาหน้าแกมาผสมกันและก็เอาตาของแก แต่ขอเหล่าเต๊งไอ้ปอมมัน จมูกเอา
ของไอ้ปอมส่วนปากนี่ก็เอาของแกคงจะ Perfect เนอะ” พยัก เพยิกหน้าให้ใหญ่ จุ้นเอามือ
ท้างคางนั่งมองหน้าแนงอยู่บนโต๊ะ เงียบ!
“ว่าไงไอ้จุ้น!....ตอบฉันสิ” เร่ง ยิก ยิก จุ้นยิ้มแหยๆ ปากก็ส่งเสียงออกมาแบบเอือม ๆ
“ไม่รู้” แนงเลิกคิ้ว หน้าตาจริงจังมาก
“ไม่รู้ได้ไงไอ้จุ้น...แกเป็นแม่นะแกต้องรู้” จุ้นทำปากจึก จัก
“อย่าว่าแต่ฉันเลยที่ไม่รู้....หมอเทวดาที่ไหนก็ยังไม่มีทางรู้ทั้งนั้นแหละ....แกบ้า!หรือเปล่าไอ้
แนง...สองเดือนกว่าเองนะมันยังมองไม่เห็นหรอก...ถามซะเหมือนเด็กคลอดออกมาแล้ว...ถึง
คลอดออกมาแล้วก็เถอะฉันก็ไม่รู้จะตอบคำถามของแกได้หมดหรือเปล่า...ถามซะมึนเชียว”
ยาวววว แนงหัวเราะ แฮะๆ ทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม
“ฉันก็นึกว่าเห็นแย้วววว...อารามดีใจ รีบจัด แฮะๆ” จุ้นส่ายหัวไปมา อมยิ้มเล็กน้อย แนง
ชะโชกหน้ามาถามใหม่
“และไอ้ปอมล่ะมันรู้ยัง?....แกบอกมันยัง?...ปฏิกิริยามันเป็นไง?....มันดีใจมั๊ย?...ฮึ!ไอ้จุ้น?”
จุ้นอ้าปากหวอจ้องหน้าแนงเขม็ง
“ไอ้แนง! แกจะรีบไปไหนเนี่ย...ถามติดจรวดเลยหายใจหายคอมั่งเดี๋ยวน้ำลายก็ติดคอกันพอ
ดี” บ่น! แนงค้อนให้ควับนึง แต่ก็ยังไม่หยุด
“ว่าไงไอ้จุ้น! ไอ้ปอมมันรู้ยัง” เร่งยิก ยิก จุ้นพยักหน้า แนงยิ้มแป้น
“เหรอ ๆ แล้วไอ้ปอมมันดีใจมั๊ย ที่มันจะได้เป็นพ่อคนน่ะ” ถามใหญ่ จุ้นกำลังจะอ้าปากตอบ
แต่เสียงคนที่ถูกกล่าวถึงดังเข้ามาในห้องซะก่อน
“ดีใจสิจ๊ะ! น้องแนงจ๋า! พี่นี้ดีใจม๊ากก มากกก ดีใจที่สุดในโลกเลยยย” แล้วปอมก็เดินเข้ามา
ในห้อง หยุดอยู่ตรงหน้าแนงเอามือทั้งสองข้างดึงแก้มแนงไปมา...แนงตีมือปอมดังเพี๊ย!ทำตา
ขวางใส่
“ไอ้ปอม! ไอ้บ้านี่!...เจ็บนะ” มือก็ลูบแก้ม ปอมหัวเราะหึ หึ ยังไม่หยุดเอื้อมมือจะหยิกเค้า
ใหม่ ที่นี้แนงลุกจากเก้าอี้เลยเดินย่างสามขุมเข้ามาหาปอม...ปอมถอยฉากอย่างไวรีบหลบไป
อยู่ข้างหลังจุ้น แล้วก็แหกปาก เสียงดังลั่น
“จุ้นนน! ช่วยปอมด้วย!...ปอมกั๊วววว”เอาแขนพาดพนักเก้าอี้จากด้านหลัง คล้องคอจุ้นไว้ซุก
หน้าไปบนไหล่ซ้ายจุ้น จุ้นอมยิ้มเอามือไขว้มาเขกหัวปอม แนงหมั่นไส้ค้อนปอมประหลับประ
เหลือกแล้วก็กลับไปนั่งใหม่
“อ้อนดีนักนะไอ้ปอม...คิดว่าพ้นเหรอน่ะแค่นั้นน่ะ” มีอาฆาต ปอมเงยหน้าจากไหล่จุ้นส่ายหัว
ดุ๊ก ดิ๊ก ยักคิ้วแผล๊บๆ ปากก็ส่งเสียงมา
“แหม! ๆ ๆ ไอ้แนงงงง! หยอกแค่นี้ทำมาเป็น ฉุนนน!..สู้น้องจุ้นของฉันก็ไม่ได้...น่าร๊ากกกก”
ว่าแล้วก็เอานิ้วจิ้มแก้มซ้ายจุ้น...จึก..จึก (แฮะ ๆ) จุ้นหัวเราะปัดมือปอมใหญ่ ปอมอมยิ้มเลิกคิ้ว
ถามจุ้น
“วันนี้ตั้งแต่เช้า กินนมบ้างเป่า” จุ้นพยักหน้า ปอมยิ้มตาหยี
“เก่งจาง!..จุ้นเก่งจาง..จุ้นทำได้ไงเนี่ย ลูกต้องรักจุ้นที่สุดในโลกแน่ๆเยยยย” คลอเคลีย
คลอเคลียอยู่ที่ข้างแก้มจุ้น...จุ้นหัวเราะคิก คิก เอามือดันหน้าปอมไว้
“ไปห่างๆ ไอ้ปอม!..จักจี้” นั่นแหละถึงยืดตัวได้ แนงนั่งมองอมยิ้มพริ้ม ปากก็ถามออกมา
“ทำไมวันนี้เข้าออฟฟิตได้ไอ้ปอม! งานเสร็จแล้วเหรอ” ปอมพยักหน้าเดินมานั่งบนโต๊ะทำงาน
จุ้น
“เสร็จแล้วของวันนี้..เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่..วันนี้จะมาพาภรรยาสุดที่ loveไปกินข้าวนอก
บ้านซักกะหน่อย...เปลี่ยนบรรยากาศมั่ง” แนงตาโต ยื่นหน้าข้ามโต๊ะมาเลย
“ไปด้วย!...ฉันไปด้วยอยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างอ่ะ!” ปอมเลิกคิ้วดันหน้าแนงออกไป
“ไม่ต้องเลยไอ้แนง! แกจะไปเป็นก้างชิ้นโตเหรอไง” แนงค้อนควับ ถอยกลับมาพิงเก้าอี้ทันที
“เออ...ไอ้งก!ไปด้วยก็ไม่ได้..จำไว้เลย” งอน ปอมทำปาก โฮะๆ รีบลงจากโต๊ะจุ้นเดินเข้ามา
หาแนง
“โอ๋! โอ๋! โอ๋!....ให้ไปก็ได้จ๊ะแนงจ๋า...ปอมล้อเล่น..ปอมไม่ได้ตั้งใจอย่าโกรธปอมน้า” กอด
ใหญ่ กอดใหญ่ จุ้นนั่งหัวเราะ แล้วก็มีมือดีมาเขกหัวปอมอย่างแรง
“โอ๊ยยยย!” แหกปากดังลั่น ลูบหัวปร้อยๆ หันกลับไปมองเห็นอ๊อด ยืนเกาะขอบประตูอยู่ข้าง
หลังพยักเพยิกหน้าให้
“ทำอะไรไอ้ปอม...ปล่อยเลย!...ไอ้นี่เล่นของสูง” ปอมหัวเราะ มือก็ยังลูบอยู่บนหัว
“อือหือ! ไอ้อ๊อด ล่อซะกะบาลแยกเลย...เจ็บนะโว๊ย! เอาซะดังโป๊ก!” บ่นนน อ๊อดเดินเข้ามา
ในห้อง นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆแนง
“ดีสมน้ำหน้า คนนี้หวงโว๊ยห้ามกอด..ฉันกอดได้คนเดียว...เนอะแนงเนอะ” พยักเพยิกหน้ากับ
แนง แนงหัวเราะ เหมือนเพิ่งนึกอะไรได้รีบพูดอย่างเร็ว
“ไอ้อ๊อดแกรู้ยัง? ไอ้ปอมมันท้องงง” อ๊อดตาเหลือก แนงพยักหน้ายิก ยิก
“จริง..จริ๊ง...มันท้องจริง จริง” ยังไม่รู้ตัว จุ้นกับปอมหัวเราะคิก คิก
“ไอ้ปอมมันท้องได้ด้วยเหรอแนง...แกเข้าใจอะไรผิดเหรอเปล่า” แนงเลิกคิ้ว
“อ้าว!เหรอ เมื่อกี้ฉันพูดว่าไอ้ปอมท้องเหรอ...เปลี่ยน! เปลี่ยน! ไอ้จุ้น...ไอ้จุ้นมันท้องสอง
เดือนแล้วนะ” อ๊อด อมยิ้ม
“นั่นน่ะสิแนง...ไอ้จุ้นมันท้องสองเดือนแล้วนะแล้วเมื่อไหร่เราจะได้ฤกษ์แต่งกันซักทีล่ะ...
เดี๋ยวตามมันไม่ทันน้า” อ้อนน แนงหมั่นไส้
“ไม่เอา!...รอไปก่อนฉันยังไม่พร้อม.....ว่าแต่ไอ้จุ้นมันท้องจริงๆ นะอ๊อด” ยังย้ำอยู่กลัวไม่
เชื่อ
“เออ....รู้แล้ว! ไอ้ปอมมันบอกฉันแล้ว” แล้วก็หันหน้ามาหาจุ้น
“เป็นไงจุ้น...แพ้หรือเปล่า?”
“ไม่อ่ะ! ปกติดีทุกอย่าง” แนงเลิกคิ้ว เสริมมาบ้าง
“ไม่อยากจะอ๊วก!ตอนเช้าๆกับเค้าบ้างเหรอจุ้น...หรือแบบว่าอยากจะกินอะไรแปลกๆน่ะ หรือ
ไม่ก็เหม็นไอ้ปอมอะไรอย่างเงี้ย” ถามใหญ่ ถามใหญ่ ปอมหัวเราะ
“มันจะมาเหม็นอะไรฉันไอ้แนง! ไอ้นี่ถามแปลกๆตัวฉันออกจะหอมชื่นใจขนาดนี้”
“อ้าว! มันมีนะโว๊ยไอ้ปอม! ออกจะเกลื่อนไปภรรยาแพ้อย่างหนักกระทั่งสามีเข้าใกล้ก็ไม่ได้
มันเหม็นกลิ่นตัวอะไรอย่างงั้นน่ะ” ปอมส่ายหน้างึก งัก
“กับคนอื่นฉันไม่รู้...แต่กับจุ้นของฉันไม่มีทางเนอะ จุ้นเนอะ” แถเข้ามาหาจุ้น....จุ้นยิ้ม
“ไม่รู้สิตอนนี้ฉันยังไม่มีอาการอย่างว่า...แต่ต่อไปไม่แน่” ปอมตาเหลือก
“จุ้นนน! และจุ้นจะไปเหม็นทำไมล่า....ไม่เอาและ ไม่พูด ไม่พูด”เอามือปิดปากจุ้นใหญ่ จุ้น
หัวเราะคิก คิก แล้วปอมก็หันหน้ามาหาอ๊อด
“ไอ้อ๊อดเสร็จงานยัง...จะชวนไปกินข้าวเย็น”
“เสร็จแล้ว! แต่ว่าวันนี้ขอตัวว่ะ! จะพาแนงไปทำธุระ” แนงหันมามอง
“ไปไหน?” อ๊อดลุกขึ้นจากเก้าอี้ ดึงมือแนงให้ลุกขึ้นด้วย
“เออน่า!ไปลุก!...เก็บของยัง” แนงลุกแบบ งง งง
“หึ! ยังไม่ได้เก็บ.....แกจะพาฉันไปทำธุระอะไร” ยังข้องใจอยู่
“เออ!...เดี๋ยวบอก” ดันหลังแนงให้เดิน ปอมเพิ่งนึกได้รีบพูดหยั่งไว
“ไอ้อ๊อดเดี๋ยว!” อ๊อดหันมาหา
“เสาร์นี้ทำตัวให้ว่างนะ...ไปช่วยขนของเข้าบ้านใหม่หน่อย” อ๊อดเลิกคิ้ว
“เสร็จแล้วเหรอ”
“เรียบร้อย...รอย้ายเข้าอย่างเดียว”
“ได้! แล้วจะไป..จะให้ฉันบอกพวกเด็กๆไปช่วยมั๊ย” ปอมส่ายหน้า
“ไม่เป็นไร..เดี๋ยวฉันบอกเอง” อ๊อดพยักหน้า พากันเดินออกไปกับแนง เสียงแนงยังแจ้วๆ
“ไปธุระไหนอ่ะอ๊อด!” อ๊อดทำปากจึก จัก
“น่า...เดี๋ยวก็รู้” แล้วก็พากันเดินลับไปจากห้องจุ้น นั่นแหละปอมถึงก้มมามองจุ้นมือยังวางอยู่
บนบ่า
“ไป..เราไปกันได้ยังจุ้น..ปอมหิวแล้วอ่ะ” จุ้นยิ้ม
“เดี๋ยว!..ฉันเก็บของก่อนมัวแต่โม้กับไอ้แนงยังไม่เสร็จเลย” ปอมเดินมานั่งบนโต๊ะใหม่ มือก็
หยิบโน่นจับนี่ดูไปทั่ว แล้วจุ้นก็ลุกขึ้นพยักหน้าส่งให้
“ไป เสร็จแล้วว่าแต่จะไปกินอะไร”ปอมยิ้มแป้น
“แล้วแต่จุ้น..ปอมกินได้ทั้งนั้นแหละ” จุ้นอมยิ้มหมั่นไส้
“งั้นกลับบ้าน...อยากกินข้าวบ้านไม่อยากออกข้างนอก” ปอมหัวเราะ หึหึ
“ได้ยังไงเล่า! ตั้งใจแล้วอ่ะ!” จุ้นค้อนควับ
“ก็เรื่องมากนัก..ถามไม่ตอบ”
“อ่ะ! งั้นไปกินสุกี้ก็ได้...ไม่ได้กินนานแล้ว...ปอมอยากกินหมึก..กินจุ้ง...น้าจุ้นน้า” อ้อน
กระโดดลงจากโต๊ะคว้ามือจุ้นหมับ พากันเดินออกไปจากห้อง....ทั้งสองมาถึงห้างสรรพสินค้า
ใหญ่ชื่อดังใจกลางเมืองกรุงเทพ ฯราวๆ หกโมงครึ่งได้...ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นวันหยุดผู้คนดูเหมือน
จะคับคั่งเต็มไปหมด
“ทำไมคนมันเยอะอย่างงี้อ่ะปอม....หรือว่าวันนี้มันมีงานอะไร” จุ้นบ่นปอดแปด
“มันก็เยอะอย่างงี้ทุกวันแหละ...แน่นแทบทุกวัน” จุ้นเลิกคิ้ว
“จริงง่ะ!..ไหนเค้าว่าคนไทยจนไงดูอย่างงี้แล้วไม่น่าจะใช่นะ...จับจ่ายใช้สอยกันตลอด” ปอม
ยิ้ม กระชับมือจุ้นเข้ามาใกล้ๆ เท้าก็พาเดินไปด้วยกัน
“มันก็ระดับล่างๆ เท่านั้นแหละจุ้นที่จนน่ะ...ไอ้พวกที่รวยก็รวยซะไม่ลืมหูลืมตา..ไม่รู้สิความ
รู้สึกฉันน่ะประเทศเรามันมีอยู่ 2 ระดับครึ่ง...อันแรกก็รวยจริงๆ ไอ้อันที่สองนี่ก็จนจริงๆ ส่วนไอ้
ครึ่งที่เหลือน่ะพอมีพอกินไปวันๆเหลือใช้เหลือเก็บบ้างเล็กน้อย....และก็ไอ้ที่เราเห็นเดินกัน
ขวักไขว่อยู่ในนี้น่ะ...มันก็น่าจะเป็นบุคคลอย่างแรก และก็อย่างหลังซะมากกว่า...เพราะไม่
ค่อยจะเดือดร้อนเท่าไหร่ไงจุ้น...มันยังไม่อดตายยังหาความสบายใส่ตัวได้...แต่คนที่เค้าไม่มี
จะกินมันต้องทำงานจุ้น..ไม่ทำก็ไม่มีกินลำพังจะให้มาเดินเล่นตากแอร์ไปวันๆมันก็คงไม่ใช่ อด
ตายกันพอดี” จุ้นแหงะหน้ามามอง
“และพวกเค้าไม่คิดจะอยากมาเดินเหมือนคนอื่นบ้างเหรอปอม” ปอมหัวเราะ
“ไม่รู้สิฉันก็เดาความคิดของคนอื่นไม่ได้...แต่ถ้าถามความคิดฉันน่ะ ใครมันจะไม่อยากจุ้น...
เดินตากแอร์เย็นสบายออกหยั่งงี้...มีสิ่งของเจริญหูเจริญตาให้ได้ยล...มีหนุ่มสาวสวยๆหล่อๆ
ให้ได้มอง...คนเรามันก็ต้องมีชั่วแวบนึงมั่งแหละจุ้น...อยากเห็น...อยากเป็น...อยากได้...
อยากมี แต่ด้วยปัจจัยหลายๆอย่างมันไม่เกื้อหนุน มันก็เลยต้องงดหรือกำจัดไอ้สิ่งที่ไม่ค่อยจำ
เป็นต่อชีวิตออกไป” จุ้นพยักหน้า
“และอย่างเรานี่อยู่ในระดับไหนอ่ะปอม...ล่าง บน กลาง” ปอมหันมายิ้มตาหยีให้
“อย่างเราเนี่ยมันก็ต้องเป็นระดับกลางอยู่แย้ว...ไม่รวยและก็ไม่ถึงกับอด...ยังหาความสบาย
ใส่ตัวได้อยู่...วันนี้ปอมถึงพาจุ้นมานี่ไงล่า...ออกมาเปลี่ยนบรรยากาศสร้างสีสันให้กับชีวิต” จุ้น
หัวเราะ และก็พากันเดินมาถึงร้าน นั่งรออยู่หน้าร้านซักครู่พนักงานเสริฟก็พาเดินไปนั่งที่โต๊ะ
นั่งกินไปได้ซักพักเสียงจุ้นก็ดังออกมาสายตามองผ่านกระจกไปนอกร้าน
“ปอม! นั่นไอ้ตั๊มหรือเปล่า” ปอมชะโงกหน้ามามองมั่ง ปากก็เคี้ยวแหงบ ๆ
“ไหน”
“โน่นอ่ะ” เอาตะเกียบชี้ไปข้างหน้า ปอมเพ่งมอง ปากยังเคี้ยวอยู่
“อึมม์ ใช่” ก้มลงกินต่อ กำลังจะซดน้ำแกงเข้าปาก...
“อุ้ย! มันไม่ได้มาคนเดียวด้วยปอม” เขย่าแขนปอมใหญ่สายตาก็มองออกไปข้างนอก ปอมทำ
ปากจึก จัก น้ำแกงหกหมด
“ไอ้จุ้น! หกหมดแล้ว” จุ้นแหงะหน้ามามอง ยิ้มแหยๆ
“ขอโทษไม่ได้มองอ่ะ....มัวแต่จ้องไอ้ตั๊ม” แล้วก็หันไปใหม่
“นั่นน่ะไอ้ปอม....ใช่เจ้านิดหรือเปล่ามากับไอ้ตั๊มน่ะ ปอมชะโงกมองใหม่แล้วก็ยิ้มออกมา ปาก
ก็เคี้ยวแหงบๆ
“เออ! ใช่ว่ะ...ป๊าดดด! ไอ้ตั๊มเดี๋ยวนี้ร้ายกาจ บังอาจมาจีบแฟนคลับฉันเหรอ” หัวเราะหึ หึ ยก
โทรศัพท์ขึ้นกดทันที จุ้นยิ้มคีบลูกชิ้นเข้าปากเคี้ยวแหงบ ๆ หูฟังปอม แต่สายตามองไปยังตั๊มที่
กำลังรับโทรศัพท์
“ครับพี่” ปลายสายตอบรับ ปอมนั่งอมยิ้มมองตั๊มไปด้วย
“แกอยู่ไหนน่ะไอ้ตั๊ม” ตั๊มหันไปมองนิดที่กำลังก้มดูของอยู่ ค่อยๆ กระเถิบออกมาห่างๆปากก็
ส่งเสียงมาตามสาย
“เซ้เว่นพี่...เซ้เว่นอิเร้เว่น” ปอมทำตาโต พูดเสียงดัง
“อ้อ! อยู่เซ้เว่น อิเร้เว่น” จุ้นได้ยินถึงกับเอามือปิดปากหัวเราะคิก คิก ปอมอมยิ้มส่งเสียงไป
ใหม่
“อยู่กับใครน่ะ!” ปลายสายเลิกคิ้วแหงะหน้ามามองนิดที่กำลังจ่ายตังค์ซื้อของ รีบหันหลังมาพูด
เสียงเบาๆ
“ย...ยะ..อยู่กับไอ้โจ้พี่” ปอมอมยิ้มตาหยี
“อ้อ! อยู่กับไอ้โจ้..ไหนเอาไอ้โจ้มาคุยหน่อยซิจะสั่งงานมันซักหน่อย” จุ้นอมยิ้มแก้มตุ่ยไป
ข้าง เคี้ยวใหญ่
“อะ...อะ..เอ่อ!มันออกไปห้องน้ำอ่ะ..เดี๋ยวถ้ามันมาแล้วผมให้มันโทรหาพี่ปอมแล้วกันนะ”
ปอมอมยิ้มคีบปลาหมึกเข้าปาก
“อึมม์!ได้....แกกินข้าวยังไอ้ตั๊ม...ฉันจะชวนมากินด้วยกันอาหารอย่างเยอะ” ปลายสาย ตา
เหลือกรีบกรอกเสียงมาอย่างไว
“ไม่เป็นไรพี่...พวกผมกินแล้วนี่ก็ว่าจะกลับเข้าบ้านเลย..มันดึกแล้วกะจะนอนพักผ่อนซะ
หน่อย” ปอมหัวเราะ หึ หึ
“เฮ้ย! สุกี้เลยนะเว้ยไอ้ตั๊ม..สาวๆ เดินผ่านไปผ่านมาเพียบ จ๋วยๆทั้งนั้นเลยเนี่ยอยู่ห้าง......
เนี่ย” ปลายสายตกใจ ห้างเดียวกัน หันซ้ายหันขวาหาใหญ่แล้วก็เห็น...ปอมโบกไม้โบกมืออยู่
ในร้านมีจุ้นนั่งอมยิ้มอยู่ข้างๆ ตั๊มยิ้มแหยๆ ส่งให้
“พี่ปอมอ่ะ! ชอบเป็นผีเหรอ..อำผมอีกแล้ว” ปลายสายส่งเสียงมา
“เออ! ขนาดโดนผีอำแกยังปดได้เป็นคุ้งเป็นแควไอ้ตั๊ม...น่าเตะมั๊ยล่ะ” ตั๊มยิ้มแหยๆ รีบเดิน
ออกมาห่างๆนิดที่กำลังดูของอยู่
“ก็ผมกลัวผู้หญิงเค้าจะเสียหายอ่ะพี่...ก็เลยยังไม่อยากจะบอกใคร” ปอมหัวเราะ
“เออ! ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรแกนี่...เห็นเดินกันกระนุ้ง กระนิ้งมีความสุขดี..ฉันก็เลยโทรมาแซว
เล่นเฉยๆ...อ้อ!เตือนอะไรไว้อย่างนะไอ้ตั้มในฐานะพี่ชายที่แสนดี...ไอ้นิดน่ะหน้าตามันก็ไม่ใช่
จะขี้ริ้วขี้เหร่หนุ่มๆ มาชอบมันก็ออกจะเยอะ...แกประกาศตัวว่าคบกันมันก็ไม่เห็นแปลก ดีซะ
อีกจะได้ขจัดคู่แข่ง...มัวแต่ปิดเงียบระวังนะโว๊ยจะชวด..แล้วจะหาว่าสุดหล่อไม่เตือน” จุ้น
อมยิ้ม หมั่นไส้
“แค่นี้นะ...ไม่อยากเป็นก้างขวางคอว่ะ!” แล้วก็กดวางสาย หันมายิ้มตาหยีให้จุ้น
“ไหนเคยบอกว่าไม่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นไงปอม...ทำไมตอนนี้ไปยุ่งเรื่องไอ้ตั๊มมันล่ะ” ปอม
หัวเราะ มือก็คีบปลาหมึกเข้าปากต่อ
“ยุ่งที่ไหนล่ะจุ้น....อันนี้เค้าเรียกว่าแนะ...แค่แนะเฉยๆอ่ะจะทำตามหรือไม่ทำตามมันก็อีกเรื่อง
นึง..บอกให้มันรู้ไว้มันจะได้ไม่พลาด” จุ้นค้อนให้อีกควับนึง ลื่นไปเรื่อย...ไหลไปทั่ว..มีข้อแก้
ตัวได้ตลอด ไม่เคยจนมุม แล้วปอมก็แหกปากออกมา เสียงดัง ทำเอาโต๊ะข้างๆหันมาอมยิ้ม
หัวเราะเป็นแถบ
“จุ้นอ่ะ!...จุ้งปอมไปไหนอ่ะ..เมื่อกี้ยังมีเยอะอยู่เลยหรือว่าหม้อรั่ว” ก้มดูใหญ่
“ไม่นี่ และมันหายไปไหนล่า..หรือว่ามันเป็นจุ้งนินจาทำตัวล่องหน...ไหน ไหน ไหน” เอา
ตะเกียบควานยิก ยิก จุ้นขำก็ขำ อายก็อาย หน้าแด๊ง!ยื่นมือไปหยิกขาปอมใต้โต๊ะ ปอมสะดุ้ง
โหยง และจุ้นก็กระซิบออกมาเบาๆ
“ไอ้บ้าปอม! แกจะแหกปากทำไม..ไม่ได้อยู่บ้านไม่อายเค้าบ้างเหรอไง...น่ะมองมาเป็นแถบ
เลย” ตีไปอีกป๊าบนึง ปอมอมยิ้มในตาพราว...ดูดตะเกียบจุ๊บ จุ๊บ
“ก็ตกใจอ่ะ...ก็จะกินอ่ะ..มันหมดแล้วด้วย” จุ้นขมวดคิ้ว
“หมดก็สั่งใหม่...ทำไมต้องแหกปาก เสียงดัง..ไอ้บ้านี่” ปอมเลิกคิ้วมั่ง ยังไม่จบ
“แล้วมันหายไปไหนอ่ะ..เมื่อกี้ยังเยอะอยู่เลยนะ” จุ้นอมยิ้ม
“อยู่ในท้องฉันหมดแล้ว...ก็แกดันคุยโทรศัพท์นานทำไมล่ะฉันก็กินก่อนสิ” เท่านั้นแหละปอม
ยิ้มตาหวานเชียว
“นั่นแน่...จับผู้ร้ายปากแข็งได้แล้ว ไม่ต้อนไม่จนนะคนเก่ง...อย่างงี้ต้องลุกประชิด” กระเถิบ
เข้ามาซะชิดตัวแทบจะติดกัน
“ไอ้ปอม! ไอ้ทุเร..ถอยไปมันอึดอัด” บ่นเสียง งุ้ง งิ้ง งุ้ง งิ้ง เลย
“ก็จะบริการจุ้นไง...จุ้นชอบกินจุ้งเหรอไม่เคยเห็นชอบกิน...อ่ะ!เดี๋ยวปอมสั่งให้ใหม่น้า” หันไป
เรียกพนักงานเสริฟ์แล้วก็สั่งอย่างเยอะ จุ้นตีแขนนั่นแหละปอมถึงหยุด
“ไอ้ปอม! ไอ้บ้านี่...แกจะสั่งมาทำไมตั้งเยอะ กินหมดเหรอน่ะ...มีกันแค่สองคน”
“สองคนที่ไหนล่ะ มีที่อยู่ในท้องจุ้นอีกนะ..กินเยอะๆลูกจะได้แข็งแรงน้า...จุ้ง จิ๊ง จุ้ง จิ๊ง” ส่าย
หัวไปส่ายหัวมา ประจบ พนักงานเสริฟ์ที่รอรับเมนูอยู่ปิดปากหัวเราะคิก คิก จุ้นหน้าแด๊ง! ปอม
หันไปมอง
“อ้าว! ยังอยู่เหรอนึกว่าไปแล้ว แค่นี้ก่อนครับ...เดี๋ยวหมดค่อยสั่งใหม่” นั่นแหละถึงเดินออก
ไป จุ้นค้อนให้ปอมอีกควับนึง
“ทีหลังฉันไม่ไปไหนกับแกแล้วไอ้ปอม...ชอบทำให้ฉันอายอยู่เรื่อย” ปอมหัวเราะ มือก็ตัก
อาหารให้ใหญ่
“มันน่าอายตรงไหนล่ะจุ้น....น่ารักดีออกสามีภรรยาจู่จี๋กัน..ดูโลกมันน่าอยู่ขึ้นอีกเยอะ....อ่ะ!
กินซะ...ปอมตักให้อย่างเยอะเลยเห็นมั๊ย..ของที่จุ้นชอบทั้งนั้นเลยน้า” เอาใจ เอาใจ จุ้น
หัวเราะเขกหัวปอมไปหนึ่งที และก็ก้มหน้าก้มตากินกันไปคุยกันไป งุ้ง งิ้ง งุ้ง งิ้ง กันอยู่สองคน
กว่าจะกินเสร็จเวลาก็เลยไปสองทุ่มกว่า
“จุ้น! แวะร้านหนังสือก่อน” ปอมดึงมือจุ้นไว้พากันเดินเข้าไปในร้าน แยกกันหาหนังสืออ่าน สัก
ครู่ปอมก็เดินกลับมามีหนังสืออยู่ในมือสี่ห้าเล่ม จุ้นขมวดคิ้วมองใหญ่
“หนังสืออะไรปอม” ปอมยิ้มแป้น ยื่นให้ดู...แม่และเด็ก...ครรภ์แรก...ผู้หญิงตั้งครรภ์..อะไร
อีกหลายอย่าง ล้วนแล้วแต่เป็น คู่มือการดูแล การจัดการ เคล็ดลับการสอนเกี่ยวกับสตรีมี
ครรภ์และเด็กแรกคลอดทั้งนั้น จุ้นหัวเราะ
“แกซื้อมาทำไมซะเยอะ...และจะอ่านไปหมดเหรอน่ะ” ปอมพยักหน้า ยิก ยิก
“หมดสิจุ้น!..ช่วยกันอ่านไง..ปอมอ่านเล่มนึง จุ้นอ่านเล่มนึง อ่านด้วยกันเล่มนึง เหลือแหล่จุ้น
หมดแน่นอนชัวร์ป๊าบ..ที่สำมะคัญปอมอยากรู้ว่าจุ้นรู้สึกอย่างไรตอนท้องน่ะ...ปอมจะได้มีส่วน
ร่วมงัย แฮะ แฮะ” เห่ออ...จุ้นอมยิ้มเห็นลักยิ้มบุ๋ม...จ่ายเงินเสร็จก็พากันกลับบ้าน
#####################################################
“โอ้โห! ไอ้ปอมทำไมของแกมันเยอะอย่างงี้วะ....แล้วดูดิ๊ จุ๊ก จิ๊ก จุ๊ก จิ๊ก หยั่งกับผู้หญิง กล่อง
ก็เยอะฉิบเป๋ง” เสียงบ่นของวัฒน์ลอยมาทำเอาพวกหนุ่มๆ หัวเราะกันครืน วันนี้ปอมกับจุ้นย้าย
ของเข้าบ้านใหม่ พวกหนุ่มๆ อาสามาช่วยขนของกันเต็มไปหมดส่วนพวกสาวๆ ไปประจำการ
อยู่ที่บ้านโน้นกันหมดแล้ว ไปรอรับข้าวของที่จะตามมาพร้อมกับจัดเตรียมเสบียงให้พวกหนุ่มๆ
“แต่ก่อนมันก็ไม่ค่อยเยอะหรอกพี่..เพิ่งจะมาเยอะหลังจากแต่งงานนี่แหละ ไอ้จุ้นมันซื้อมา
แต่งบ้านน่ะ...โปะตรงโน้นเสียบตรงนี้มั่วไปหมด...แต่มันดูเป็นบ้านดีนะพี่ แต่ก่อนกลับมาหัวถึง
หมอนก็นอนอย่างเดียวห้องมันดูอับๆ ทึมๆ โล่งๆยังไงไม่รู้..แต่พอไอ้จุ้นมามันเปลี่ยนไป
เยอะ...มันมีกลิ่นแปลกๆกลิ่นวนิลา..วนิลา อะไรอย่างเงี้ยมันเหมือนขนมน่ะ..เปิดเข้าห้องมา
แล้วมันหอม ติดจายย ลองมีภริยาดูสิพี่มันดีน้า” อมยิ้มพริ้ม หนุ่มๆ พยักเพยิกหน้ากันใหญ่
หมั่นไส้ และเสียงโจ้ก็ส่งมา
“อือหือ! พี่ปอม...พูดซะเห็นภาพเลย..ขออยู่บ้านพี่ปอมด้วยคนจิ..อยากได้กลิ่น วนิลา วนิลา
บ้างอ่ะ...อยากติดจายย” ลอยหน้าลอยตาพูด ปอมหัวเราะเขกหัวไปหนึ่งที โจ้เกาหัวแกรก
แกรก
“ปอม! กล่องพวกนี้ขนลงไปหมดเลยใช่ป่ะ”
“ฮะ!พี่โย...ขนลงไปทั้งหมดเลย” แล้วก็ช่วยกันทยอยขนลงไปจนหมดเกลี้ยงไม่มีเหลือ
หลอ....กว่าขบวนจะออกจากอพาร์ตเม้นท์ปอมได้ก็สิบเอ็ดโมงครึ่ง ไปถึงบ้านใหม่ราวๆเที่ยง
ครึ่งพักกินข้าวกันก่อน...จากนั้นก็ค่อยๆขนลงจากรถ จัดเรียง จัดวางกันให้วุ่น คุยกันเสียงดัง
ขรมไปหมด กว่าจะเสร็จก็ปาเข้าไปบ่ายสามโมง ค่อยๆทยอยลากลับบ้านไปทีละคนสองคน
ปอมเดินออกไปส่งหน้าบ้าน และบ้านก็กลับมาสู่สภาวะเงียบสงบอีกครั้งนึง
“จุ้นนน! จุ้นอยู่ไหนอ่ะ” เดินหาให้ทั่ว ชะโงกหน้าดูห้องนั้น เข้าไปดูห้องนี้ก็ยังไม่เห็น จนเดินมา
หลังบ้านนั่นแหละ
“ทำอะไรอ่ะจุ้น” เดินเข้ามาหา จุ้นแหงะหน้ามามองรีบลุกขึ้นยืนเอามือปาดหางตาซ้ายทีขวาที
ปอมจ้องหน้าจุ้นเขม็ง
“เป็นอะไรคนดี...ไหนมานี่ซิ” ดึงตัวจุ้นเข้ามากอด มือก็ยกขึ้นเช็ดเกล็ดน้ำตาที่มันยังคาอยู่
ออกให้ จ้องเข้าไปในตาจุ้น
“คิดถึงเจ้าแต้มเหรอ!จุ้น” จุ้นพยักหน้า น้ำตาค่อยๆคลอขึ้นมาอีกครั้งนึง ปอมอมยิ้มเกลี่ยน้ำตา
ออกให้
“น่ารักจังเลยคิดถึงเจ้าแต้มด้วย ถ้าฉันมีเหตุให้ต้องเป็นอะไรไปแกจะคิดถึงฉันอย่างนี้บ้างมั๊ย
น้า” จุ้นขมวดคิ้วทันที ทุบอกปอมดังพลั๊ก
“ปอม! แกจะพูดมาเพื่ออะไร ไอ้บ้านี่!ปากไม่ดี” ปอมหัวเราะ หึ หึ
“ถามดูจุ้น!...ฉันก็อยากจะรู้ความรู้สึกของแกไง..ถ้าแกต้องมาเศร้าเสียใจอย่างงี้..เป็นอยู่อย่าง
งี้หลังจากที่ฉันไม่อยู่แล้ว ฉันคงรู้สึกไม่ดีแน่แน่..ใจฉันคงไม่สงบสุขเห็นแกร้องไห้แล้วมันเศร้า
น่ะ..ฉันว่าถ้าเจ้าแต้มมันรับรู้ความรู้สึกของแกได้มันก็คงจะไม่ต่างจากฉันหรอก...แต่ป่านนี้มัน
ก็คงจะกลายเป็นสะสารสลายไปเป็นดินหมดแล้วมั้ง...เก็บมันไว้ในใจดีกว่ามั๊ยอย่าร้องไห้เลย
จุ้น..มันพลอยทำให้ปวดหัวเปล่าๆน่ะ เดี๋ยวจะกระเทือนไปถึงลูกในท้องของเราด้วยนะ”
ปอมอมยิ้มพยักหน้ายิก ยิก จุ้นพยักหน้าตอบ
“น่ารักจังเลย...ว่าง่ายจัง” จุ๊บเบาๆไปที่หน้าผากจุ้นหนึ่งที
“ปอม! ทีหลังแกอย่าพูดอะไรเป็นรางเกี่ยวกับตัวเองแบบนี้อีกนะ..ฉันไม่ชอบฟังแล้วมันรู้สึกไม่
ดี” ปอมยิ้มตาหยีส่งให้
“จ๊ะที่ร๊ากกก...ไม่พูด..ไม่พูด..ปอมไม่พูดแล้วน้า...ไปเข้าบ้านฝนตกแล้ว..ยืนตากฝนเดี๋ยวเป็น
หวัดน้า” จุ้นหัวเราะและก็พากันเดินฝ่าสายฝนเข้าบ้านไป..................
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 มิ.ย. 2554, 19:17:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 มิ.ย. 2554, 19:17:11 น.
จำนวนการเข้าชม : 1916
| << ตอนที่ 40 : สิ่งที่มาทดแทน | ตอนที่ 42 : ยอมแพ้เพื่อเธอ >> |