โอเอซิส...พิชิตรัก
นิยายกึ่งทะเลทรายเรื่องนี้บอกเล่าเรื่องราวของเจนกับอัสซิมเหมือนแมวไล่จับหนู ชิงไหวชิงพริบ ปฏิเสธความรู้สึก ปิดบังบางอย่างต่อกันเสมอ พระนางไม่ค่อยเผยความรู้สึก ออกแนวพูดต่างภาษา แต่ต้านแรงดึงดูดระหว่างกันไม่ได้ ทำให้เกิดความผูกพัน เป็นคนเก่งทั้งคู่ แล้วพยายามอ่านกันและกันตลอดเรื่อง อิอิ สู้กันจนหยดสุดท้ายกันเลยทีเดียวค่ะ แล้วก็จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งตามสูตรของผู้เขียนค่ะ
Tags: ทะเลทราย โจร แก้แค้น
ตอน: 07 (ครึ่งแรก)
โอเอซิส...พิชิตรัก ตอนที่ 7 (ครึ่งแรก)
เอมม่ากับโฮเวิร์ดควบตามไปห่างๆ เห็นท่านหญิงควบพาคุณดาร์ซี่วิ่งไปเร็วขึ้น อัสซิมก็ควบตามมาติดๆ ในที่สุด และพวกเขาก็รู้ว่าท่านหญิงชะลอม้าให้อัสซิมตามทัน จากนั้นก็วิ่งผ่านป่ารอบๆ หยุดพักปล่อยให้ม้าเดินเล่นรอบๆ เล็มหญ้าอ่อนคู่กัน
“เอมม่า” เจนเรียกหาเอมม่า แล้วก็รับของออกมา เธอดึงเสื่อมาปูแล้วนั่งลงพัก คุณดาร์ซี่ก็ก้มลงมาอ้อน เธอก็หัวเราะ “ขี้อ้อนจริงๆ ไปเดินเล่นกับคุณมิสซี่เถอะ”
คุณดาร์ซี่พยักหน้าเหมือนจะรู้เรื่องแล้วเดินไปเคลียคลอกับคุณมิสซี่ตามประสาคู่รัก
อัสซิมลงจากม้าและเดินไปนั่งลงข้างๆ เธอ โดยไม่พูดอะไรมาก เห็นเธอเอาของว่างมาทานก็พอเข้าใจได้ เธอรินชายามบ่ายลงถ้วยหรูราคาแพง เขาก็รู้แล้วว่าเป็นช่วงเวลาชาอังกฤษ
ความเงียบเข้าปกคลุมเขากับเธอ เธอดื่มชาและทานขนมอย่างเรื่อยๆ เฉื่อยๆ เขาไม่คุ้นกับความเงียบเท่าไรนัก แต่สายตาเขามองเธอแล้วรู้สึกคุ้นอย่างบอกไม่ถูก
หากดวงหน้าสวยคมอย่างสาวเปอร์เซียของเธอเป็นสิ่งที่เขาคุ้นเคยอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว คงไม่แปลกอะไรถ้าเขาจะคุ้นกับดวงหน้าของเธอ หากพอนึกไปถึงเรื่องที่สืบเกี่ยวกับโจรสาวที่สังหารพ่อเขา ซึ่งนำเขามาหาเธอ ความเกี่ยวโยงของเธอกับอาเหม็ด อัชราฟ คิดว่าคงไม่แปลกนัก
เจนหันมามองเขาที่จ้องมองดวงหน้าเธอก็ยิ้ม และเธอก็เป็นคนเริ่มการสนทนาเอง “เบื่อไหมคะ ฉันชอบอยู่เงียบๆ แบบนี้เสมอ”
“ไม่หรอก แค่ไม่คุ้นกับความเงียบเท่าไร อย่างน้อยผมก็อยู่กับเสียงในหัวตัวเองที่คิดทบทวนเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ ที่ต้องตัดสินใจในทุกๆ วันของชีวิต” อัสซิมอธิบายความให้เธอเข้าใจ
“ฉันจะไม่นำปัญหามาที่นี่ด้วยหรอกนะ ฉันมาเพื่อพักผ่อนจากสิ่งเหล่านั้น ความเงียบจากทุกอย่างจะช่วยให้เราอยู่ได้อย่างสงบสุข อืม ว่าแต่คุณจะกลับวันไหนคะ” เจนถามเขา เพราะเชื่อว่าเขาคงรับความเงียบนี้ไม่ไหวแน่นอน
“ยังไม่รู้เลย แต่คงไม่เกินอาทิตย์ เพราะผมมีงานที่ต้องไปสะสาง” อัสซิมยังไม่ได้กำหนดวันกลับแน่นอน แต่เขากำหนดวันสุดท้ายที่เป็นไปได้ว่าเขาจะเดินทาง
เจนเพียงพยักหน้ารับรู้เท่านั้น ดื่มชาของเธอไปอย่างเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรมาก มองไปจนสุดสายตาแล้วมองเหม่อมองไปรอบๆ
“คุณกับเจมส์นั่งอยู่อย่างนี้เป็นชั่วโมงเหรอ” เขาถามอีกครั้ง
“ทำไมคุณถามถึงเจมส์บ่อยนัก” เจนไม่ตอบแต่ถามกลับเขาอย่างสงสัย
“เพราะคุณมาที่นี่กับเขาสองคนน่ะสิ ถ้าคุณมากับคนอื่น ผมคงถามถึงคนอื่น” อัสซิมให้คำตอบที่ทำให้เธอต้องหัวเราะ
“ขอโทษค่ะ ฉันเข้าใจผิดน่ะ คุณก็พูดถูก” เจนถอนหายใจยาว เธอไม่เคยพาใครมานอกจากเขา เขาก็ต้องถามถึงเจมส์คนเดียวจึงถูกต้อง “สำหรับฉันกับเจมส์ เรามีแรงดึงดูดให้กัน เราไม่เงียบหรอกค่ะ”
อัสซิมฟังเสียงหัวเราะในตอนท้าย คาดเดาได้ไม่ยากว่าทั้งสองมีกิจกรรมอะไรบ้าง เวลาเบื่อไม่รู้จะทำอะไร
“ผมหมายถึงเวลาน้ำชาแบบนี้น่ะ” อัสซิมหัวเราะเอ็นดูเธอนิดๆ
“ก็ดื่มชากันสิคะ ไม่เห็นมีอะไรเลย แล้วก็ถกเรื่องหนังสือที่อ่าน ฉันกับเจมส์เป็นนักอ่าน เราไม่ค่อยชอบดูโทรทัศน์เท่าไร แล้วก็แลกเปลี่ยนหนังสือกันเสมอ เจมส์เป็นคนหัวเก่าสักหน่อย เขามักจะพกหนังสือไปด้วยเสมอๆ” เจนเล่าความแล้วนึกถึงความทรงจำที่ดีของผู้ชายที่เธอรักและเทิดทูน
วันแรกที่เธอเจอเขา เธอนั่งอยู่ที่เรือนกระจกแสนสวย ซึ่งท่านเอิร์ลแห่งฮาร์ทฟอร์ดสร้างไว้ให้ภรรยาชาวเปอร์เซีย เขายื่นดอกไม้ให้เธอ และมองเธออ่านวรรณกรรมชั้นยอดหลายเล่ม ตอนนั้นเธอแค่สิบห้าเท่านั้นอ่อนกว่าเจนตัวจริงเกือบปี แต่เพราะไม่มีใครได้เจอท่านหญิงฮาร์ทฟอร์ดมานาน นับตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งนั้น ทำให้ไม่มีใครรู้เลยว่าเด็กสาววัยรุ่นคนนั้นเป็นคนละคนกัน
“เหมือนอยู่กับคนแก่เลยล่ะสิเนี่ย” อัสซิมพูดขึ้นแล้วมองเธอหัวเราะสดใส
“ตั้งแต่เกิดเรื่องกับคุณแม่ ท่านพ่อก็ไม่ไว้ใจใครหรืออะไรอีกเลยค่ะ ตอนที่เจมส์มาพักที่ปราสาทฮาร์ทฟอร์ด ก็ถือว่าเป็นครั้งแรกที่ท่านพ่ออนุญาตให้ญาติมาพัก เพราะครอบครัวเจมส์ไปเที่ยวกันหมด เขาเลยขอมาพักที่บ้านเรา เราเป็นญาติสนิทกันน่ะ หมายถึงไม่ใช่ญาติโดยสายเลือด แต่สนิทสนมกันน่ะ” เจนอธิบายความให้มากขึ้น
“แล้วทำไมคุณปฏิเสธการหมั้นหมายกับจอร์จล่ะ” อัสซิมถามเพราะได้ยินเธอคุยกับญาติหนุ่มเมื่อเช้า
“ฉันยังไม่พร้อมจะยอมรับใครน่ะสิ ถ้าฉันยังจัดสรรความรักให้คนอื่นไม่ได้ ฉันก็ไม่อยากเห็นแก่ตัว รั้งเขาเอาไว้ทั้งที่มีผู้หญิงที่ดีกว่าฉันตั้งเยอะ” เจนตอบเขาตามตรง แต่เธอไม่เคร่งเครียดเท่าไรนัก เพราะเธอไม่ได้รักจอร์จอย่างที่เขาต้องการ
“คุณไม่ดียังไงเหรอ” อัสซิมถามเธอแล้วอยากรู้ว่าเธอจะตอบอย่างไร
เจนหัวเราะ จับแก้มเขา แล้วโน้มเข้าไปใกล้ จูบเขาอย่างแสนดูดดื่ม จนเขาดึงเธอเข้ามาใกล้ แล้วอุ้มขึ้นนั่งตักเขา ทั้งสองจูบกันนัวเนียอยู่พักใหญ่ จนกระทั่งเขากดเธอลงนอนบนเสื่อนั่นเอง เธอถึงผลักไส
“ไม่ใช่ที่นี่ค่ะ” เจนเตือนสติเขา เพราะตอนนี้เขาและเธออยู่ในที่โล่งแจ้ง ไม่ควรทำอะไรมากไปกว่านี้
อัสซิมถอนหายใจยาว แล้วประคองเธอขึ้น แต่ไม่ยอมปล่อยให้เธอออกจากอ้อมแขน เขากอดเธอไว้บนตักเขา และเธอก็หันหน้ามาทางเขา มองเขาแล้วก็หัวเราะ
“มีอะไรน่าขำรึยังไง” เขาถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ติดเอ็นดูเธอมากกว่า
“วันนี้คุณไม่ตกแต่งหนวดเคราคุณเลยนี่นะ มันรกมากจริงๆ” เธอพูดแล้วก็ลูบหนวดเคราของเขา
“ลืมสั่งคาลิมให้เอาขึ้นมาให้น่ะ แบบนี้คุณไม่ชอบเหรอ” เขาโน้มมาจูบเธออีกครั้ง และรู้ว่าเธอไม่ปฏิเสธแน่ เพราะเมื่อครู่เธอเป็นฝ่ายจูบเขาเอง
เขากับเธอจูบกันอยู่พักใหญ่ แล้วเธอก็ซบที่ไหล่กว้างของเขา เขากอดเธอและมองตรงออกไป
ระหว่างเขากับเธอมีความไม่ซื่อสัตย์ต่อกันอยู่หลายเรื่อง และไม่มีวันเปิดเผยความรู้สึกของกันและกันได้อย่างเต็มที่ เพราะความหวาดระแวงและไม่เชื่อใจกัน
“กลับกันเถอะค่ะ เมฆฝนมาแล้วล่ะ” เจนชวนเขากลับแล้วลุกจากตักเขา เธอเก็บของแล้วเอมม่าก็มาช่วยถือ เธอขึ้นหลังม้า รอจนเขาขึ้นเสร็จ เธอก็ร้องบอกเขา “เรามาแข่งกันค่ะ”
เธอออกตัวก่อนอย่างไม่จริงจังนัก เขาก็หัวเราะเห็นเธอแอบขี้โกงนิดๆ เขาก็หัวเราะอย่างเอ็นดูแล้วควบทะยานตามไป เมื่อถึงกระท่อมที่พัก ฝนก็เทลงมาก่อนเล็กน้อย แต่ก็พอให้ตัวเปียก
“บอกว่าแข่งกัน แต่คุณกลับออกตัวก่อนเนี่ยนะ เรียกว่าแข่งกัน” อัสซิมพูดแล้วก็หัวเราะ ผมเขาเปียกเล็กน้อย แต่ก็สบายอารมณ์ได้
“นึกว่าคุณต่อให้ก่อนนี่” เจนก็หัวเราะด้วย และชะงักเมื่อเห็นโฮเวิร์ดยืนรอ ท่าทางอยากจะพูดแต่ไม่พูด “มีอะไร”
โฮเวิร์ดมาถึงก่อนเพราะใช้ทางลัด และเขาไม่ต้องรอให้ท่านหญิงเก็บของเสร็จ เขาก็กลับมาก่อนเพื่อรอท่านหญิง แต่เมื่อเขาออกมาต้อนรับที่โถงด้านหน้า ก็มีสีหน้าลำบากใจ
“คุณมาร์แชลมารอพบครับ” โอเวิร์ดรายงานเมื่อนายถามจบ
เจนมองอัสซิมขึ้นชั้นบน แล้วค่อยตอบ “บอกเขาให้รอฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”
“นั่นจะไปไหนเหรอ คุณมาห์นาซ” จอร์จออกมาพอดี และเห็นอัสซิมกำลังจะเดินเข้าห้องของเธอ เดาได้ไม่ยาก เพราะห้องพักชั้นบนที่นี่มีเพียงสองห้องเท่านั้น และเขารู้จากพี่ชายว่าห้องไหนที่เธอกับพี่ชายพักด้วยกัน
อัสซิมหยุดเท้า หันไปมองจอร์จแล้วเดินต่อโดยไม่สนใจ
เจนเปียกพอประมาณ มองจอร์จที่พูดกับแขกของเธอ โดยไม่ให้เกียรติเธอ แต่แล้วเธอก็ไม่ตำหนิเขา พูดกับเขาด้วยท่าทีสงบ “ขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ แล้วจะลงมาคุยด้วย”
เธอหมุนตัวและเตรียมขึ้นไปเปลี่ยนชุด แต่จอร์จเร็วกว่าเข้ามาดึงแขนเธอ
“เราต้องพูดกันให้รู้เรื่อง” เขายื่นคำขาด
“คุณมาร์แชล” เจนไม่เรียกเขาอย่างสนิทสนมอีกแล้ว และทำต่อหน้าคนรับใช้และคนสนิทอีกด้วย
จอร์จไม่ยอมแพ้และยังคงจับแขนเธออยู่อย่างนั้น
“โฮเวิร์ดเชิญคุณมาร์แชลกลับไปได้แล้ว ฉันไม่มีอะไรจะต้องคุยกับคุณมาร์แชลอีก” เจนตัดบทในท้ายที่สุด
“ต้องมีสิ มันต้องมี” จอร์จคาดคั้นเธอหนักข้อขึ้น
เจนโกรธจัด ทีนี้หล่อนใช้ศิลปะป้องกันตัวสะบัดจนแขนหลุดจากการเกาะกุม แล้วยกมือขึ้นห้ามเขาไม่ให้แตะต้องเธอ ก่อนยืนนิ่งสงบและสง่าในแบบที่เธอทำอยู่เสมอ
“เชิญครับ คุณมาร์แชล” โฮเวิร์ดผายมือออก
“ผมควรได้คำอธิบายไม่ใช่เหรอ ทำไมคุณถึงไม่ยอมอธิบาย” จอร์จถามอย่างท้อแท้ เขาถอยไปนั่งที่เก้าอี้ใกล้ๆ
คาลิมกับยาซิดมองหน้ากันแล้วออกไปจากตรงนั้น คนรับใช้ก็แยกย้ายกันไปทำงาน ไม่อยู่ตรงนั้น เหลือเพียงโฮเวิร์ดและเอมม่าที่ตามมาเจอเหตุการณ์พอดี
เจนถอนหายใจแล้วหันกลับมา เห็นว่าเหลือเพียงคนสนิทก็พูดขึ้น จึงยอมอธิบายให้เขาฟัง “เพราะคุณไม่ใช่เจมส์ เจมส์คือผู้ชายที่ฉันจะรักคนเดียวเท่านั้น ที่ผ่านมาฉันเห็นแก่ตัวเพราะคุณหน้าตาคล้ายเขา แต่นิสัยคุณกับเขาแตกต่างกันมาก และฉันยังทำใจไม่ได้ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าความเห็นแก่ตัวของฉันทำร้ายคุณ ฉันเสียใจและคงทำมากกว่านี้ไม่ได้แล้วล่ะ”
“เพราะเขาใช่ไหม เพราะเขาทำให้คุณเปลี่ยนไป” จอร์จโทษชายหนุ่มที่เขามาในชีวิตเธอ
“จอร์จ!! มองข้อเท็จจริงสักหน่อยนะ เขาเป็นมุสลิม และด้วยฐานะทางสังคมของเขา เขาไม่จริงจังกับผู้หญิงที่ไม่สามารถเปลี่ยนมานับถือศาสนาเดียวกับเขาได้หรอก และฉันก็ไม่คิดเปลี่ยนศาสนา ระหว่างฉันกับเขา มันเป็นเรื่องที่ยากจะอธิบาย เขาเข้ามาในเวลาที่ฉันกำลังเซ็งและเหงา เขาก็ได้เปรียบจากจุดนี้เท่านั้นเอง” เจนอธิบายความและพยายามใจเย็น
“ได้เปรียบ? เขาเอาเปรียบคุณเหรอ ทำไมคุณถึงยอมให้เขาทำแบบนั้น” จอร์จจะเดินเข้าไปหาเธอ
“คุณไม่เข้าใจ เขาได้เปรียบ ไม่ได้หมายความว่าเขาเอาเปรียบฉัน ฉันต้องการเขา ฉันต้องการคนที่ไม่ใช่เจมส์ ฉันไม่ต้องการตัวแทนของเจมส์ แค่สักพักที่ฉันไม่ต้องคิดถึงเจมส์ คุณไม่เข้าใจหรือไง การคิดถึงเจมส์ มันมีทั้งความสุขและความเศร้า ฉันไม่รู้ว่าอนาคตฉันจะเป็นยังไง จะมีคุณอยู่ในชีวิตหรือเปล่า จะมีใครอยู่ด้วยไหม ฉันไม่รู้ แต่ฉันรู้เพียงว่าฉันจะได้ในสิ่งที่ฉันต้องการ แม้เพียงชั่วเวลาหนึ่งเท่านั้น” เจนพูดอธิบายความในใจออกไป
จอร์จพูดไม่ออก ดูเหมือนทุกคำพูดของเธอต้องการผลักไสเขา อย่างน้อยก็ในตอนนี้
“โฮเวิร์ดให้ใครพาจอร์จไปส่งให้ถึงบ้านเขาด้วย อย่าให้เขาขับรถเองในเวลาแบบนี้” เจนสั่งความกับโฮเวิร์ด
“เรายังจะพบกันอีกใช่ไหม” จอร์จถามแล้วถอนหายใจยาว เวลานี้เธอไม่ต้องการเขา แต่ก็หวังว่าสักวัน เธอจะต้องการเขา
“เราเป็นญาติกัน ยังไงก็ต้องได้พบกันแน่นอน” เจนตอบแล้วเดินขึ้นชั้นบน ห้องเดียวกับที่อัสซิมเข้าไป
คาลิมรีบหลบ เพราะโฮเวิร์ดกำลังจะพาจอร์จออกมา เขาแอบฟังตั้งแต่เดินออกมาแล้ว
ส่วนอัสซิมก็แอบฟังอยู่เช่นเดียวกัน เมื่อเธอสั่งความแล้ว เขาก็เข้าห้องโดยไม่ปิดประตู แล้วถอดเสื้อผ้าออก เดินเข้าไปในห้องน้ำ จนกระทั่งเธอมาถึง ก็เดินเข้าไปสวมกอดเขาที่ร่างกายเปล่าเปลือยอยู่
“เหนื่อยจัง” เธอถอดเสื้อผ้าแล้วอาบน้ำกับเขา เสื้อผ้าก็สลัดออกไปนอกห้องน้ำ เพราะรู้ว่าอีกครู่โฮเวิร์ดก็คงมาตามเก็บเอง เธอยืดตัวขึ้นจูบเขา เอามือลูบหนวดเคราเขาเบาๆ อย่างพอใจ
“นั่นสินะ แต่วันนี้เธอก็คงต้องทนกับหนวดเคราของฉันไปก่อนนะ คาลิมเขาเอาอุปกรณ์มาแล้วล่ะ แต่ฉันยังขี้เกียจอยู่เลย” อัสซิมอุ้มเธอขึ้นประชิดกำแพง บดจูบเธออย่างร้อนแรง
“อัสซิม”
เธอเรียกร้องชื่อเขาเพียงชื่อเดียวเท่านั้น และเขาอาจสงสัยถูกต้อง เพราะเจมส์ไม่ไว้หนวดไว้เครา แม้เป็นทหาร แต่เขาชอบให้ใบหน้าเกลี้ยงเกลาตลอดเวลา
แรงปรารถนาร้อนแรงไม่ใช่เพียงความต้องการเบื้องลึก...
**************************
สวัสดีค่ะ คุณผู้อ่านทุกท่าน
ช่วงนี้สายตาไม่ค่อยดีเท่าไรค่ะ
แล้วก็งานยุ่งด้วยค่ะ
ยังไงก็ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามนิยายนะคะ
คุณ konhin --- คนรักที่ฝังอยู่ในใจ ยังไงก็ไม่มีใครมาแทนที่ได้นะคะ
คุณ MDDC --- ใครจะเอาชนะได้ก่อนน้า อิอิ
พี่ตั้งแช่ --- ก็สืบสวนกันเล้กน้อยค่ะ สืบเบื้องลึกกันเลยทีเดียว อิอิ
ป.ล. ขอรับคำแนะนำจากผู้อ่านเพื่อนิยายเรื่องนี้นะคะ
เหตุอย่างที่บอกค่ะ เป็นเรื่องไม่ถนัดและพยายามหลีกเลี่ยงรายละเอียดของศาสนา
เนื่องจากเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ถ้ามีช่วงไหนอ่านแล้วรู้สึกขัดๆ ก็ขอคำแนะนำด้วยนะคะ
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
ป.ล.
- ใครที่ต้องการพาสจะเมลมาที่ plerngwaree@hotmail.com ก็ได้ค่ะ
- ติดตามข่าวสารต่างๆ ได้ที่ www.facebook.com/plerngwaree
- คนรักเฮีย "พาย" อย่าพลาดเฮีย "พาย" ปกใหม่กำลังจะวางแผงแล้วค่ะ
เอมม่ากับโฮเวิร์ดควบตามไปห่างๆ เห็นท่านหญิงควบพาคุณดาร์ซี่วิ่งไปเร็วขึ้น อัสซิมก็ควบตามมาติดๆ ในที่สุด และพวกเขาก็รู้ว่าท่านหญิงชะลอม้าให้อัสซิมตามทัน จากนั้นก็วิ่งผ่านป่ารอบๆ หยุดพักปล่อยให้ม้าเดินเล่นรอบๆ เล็มหญ้าอ่อนคู่กัน
“เอมม่า” เจนเรียกหาเอมม่า แล้วก็รับของออกมา เธอดึงเสื่อมาปูแล้วนั่งลงพัก คุณดาร์ซี่ก็ก้มลงมาอ้อน เธอก็หัวเราะ “ขี้อ้อนจริงๆ ไปเดินเล่นกับคุณมิสซี่เถอะ”
คุณดาร์ซี่พยักหน้าเหมือนจะรู้เรื่องแล้วเดินไปเคลียคลอกับคุณมิสซี่ตามประสาคู่รัก
อัสซิมลงจากม้าและเดินไปนั่งลงข้างๆ เธอ โดยไม่พูดอะไรมาก เห็นเธอเอาของว่างมาทานก็พอเข้าใจได้ เธอรินชายามบ่ายลงถ้วยหรูราคาแพง เขาก็รู้แล้วว่าเป็นช่วงเวลาชาอังกฤษ
ความเงียบเข้าปกคลุมเขากับเธอ เธอดื่มชาและทานขนมอย่างเรื่อยๆ เฉื่อยๆ เขาไม่คุ้นกับความเงียบเท่าไรนัก แต่สายตาเขามองเธอแล้วรู้สึกคุ้นอย่างบอกไม่ถูก
หากดวงหน้าสวยคมอย่างสาวเปอร์เซียของเธอเป็นสิ่งที่เขาคุ้นเคยอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว คงไม่แปลกอะไรถ้าเขาจะคุ้นกับดวงหน้าของเธอ หากพอนึกไปถึงเรื่องที่สืบเกี่ยวกับโจรสาวที่สังหารพ่อเขา ซึ่งนำเขามาหาเธอ ความเกี่ยวโยงของเธอกับอาเหม็ด อัชราฟ คิดว่าคงไม่แปลกนัก
เจนหันมามองเขาที่จ้องมองดวงหน้าเธอก็ยิ้ม และเธอก็เป็นคนเริ่มการสนทนาเอง “เบื่อไหมคะ ฉันชอบอยู่เงียบๆ แบบนี้เสมอ”
“ไม่หรอก แค่ไม่คุ้นกับความเงียบเท่าไร อย่างน้อยผมก็อยู่กับเสียงในหัวตัวเองที่คิดทบทวนเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ ที่ต้องตัดสินใจในทุกๆ วันของชีวิต” อัสซิมอธิบายความให้เธอเข้าใจ
“ฉันจะไม่นำปัญหามาที่นี่ด้วยหรอกนะ ฉันมาเพื่อพักผ่อนจากสิ่งเหล่านั้น ความเงียบจากทุกอย่างจะช่วยให้เราอยู่ได้อย่างสงบสุข อืม ว่าแต่คุณจะกลับวันไหนคะ” เจนถามเขา เพราะเชื่อว่าเขาคงรับความเงียบนี้ไม่ไหวแน่นอน
“ยังไม่รู้เลย แต่คงไม่เกินอาทิตย์ เพราะผมมีงานที่ต้องไปสะสาง” อัสซิมยังไม่ได้กำหนดวันกลับแน่นอน แต่เขากำหนดวันสุดท้ายที่เป็นไปได้ว่าเขาจะเดินทาง
เจนเพียงพยักหน้ารับรู้เท่านั้น ดื่มชาของเธอไปอย่างเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรมาก มองไปจนสุดสายตาแล้วมองเหม่อมองไปรอบๆ
“คุณกับเจมส์นั่งอยู่อย่างนี้เป็นชั่วโมงเหรอ” เขาถามอีกครั้ง
“ทำไมคุณถามถึงเจมส์บ่อยนัก” เจนไม่ตอบแต่ถามกลับเขาอย่างสงสัย
“เพราะคุณมาที่นี่กับเขาสองคนน่ะสิ ถ้าคุณมากับคนอื่น ผมคงถามถึงคนอื่น” อัสซิมให้คำตอบที่ทำให้เธอต้องหัวเราะ
“ขอโทษค่ะ ฉันเข้าใจผิดน่ะ คุณก็พูดถูก” เจนถอนหายใจยาว เธอไม่เคยพาใครมานอกจากเขา เขาก็ต้องถามถึงเจมส์คนเดียวจึงถูกต้อง “สำหรับฉันกับเจมส์ เรามีแรงดึงดูดให้กัน เราไม่เงียบหรอกค่ะ”
อัสซิมฟังเสียงหัวเราะในตอนท้าย คาดเดาได้ไม่ยากว่าทั้งสองมีกิจกรรมอะไรบ้าง เวลาเบื่อไม่รู้จะทำอะไร
“ผมหมายถึงเวลาน้ำชาแบบนี้น่ะ” อัสซิมหัวเราะเอ็นดูเธอนิดๆ
“ก็ดื่มชากันสิคะ ไม่เห็นมีอะไรเลย แล้วก็ถกเรื่องหนังสือที่อ่าน ฉันกับเจมส์เป็นนักอ่าน เราไม่ค่อยชอบดูโทรทัศน์เท่าไร แล้วก็แลกเปลี่ยนหนังสือกันเสมอ เจมส์เป็นคนหัวเก่าสักหน่อย เขามักจะพกหนังสือไปด้วยเสมอๆ” เจนเล่าความแล้วนึกถึงความทรงจำที่ดีของผู้ชายที่เธอรักและเทิดทูน
วันแรกที่เธอเจอเขา เธอนั่งอยู่ที่เรือนกระจกแสนสวย ซึ่งท่านเอิร์ลแห่งฮาร์ทฟอร์ดสร้างไว้ให้ภรรยาชาวเปอร์เซีย เขายื่นดอกไม้ให้เธอ และมองเธออ่านวรรณกรรมชั้นยอดหลายเล่ม ตอนนั้นเธอแค่สิบห้าเท่านั้นอ่อนกว่าเจนตัวจริงเกือบปี แต่เพราะไม่มีใครได้เจอท่านหญิงฮาร์ทฟอร์ดมานาน นับตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งนั้น ทำให้ไม่มีใครรู้เลยว่าเด็กสาววัยรุ่นคนนั้นเป็นคนละคนกัน
“เหมือนอยู่กับคนแก่เลยล่ะสิเนี่ย” อัสซิมพูดขึ้นแล้วมองเธอหัวเราะสดใส
“ตั้งแต่เกิดเรื่องกับคุณแม่ ท่านพ่อก็ไม่ไว้ใจใครหรืออะไรอีกเลยค่ะ ตอนที่เจมส์มาพักที่ปราสาทฮาร์ทฟอร์ด ก็ถือว่าเป็นครั้งแรกที่ท่านพ่ออนุญาตให้ญาติมาพัก เพราะครอบครัวเจมส์ไปเที่ยวกันหมด เขาเลยขอมาพักที่บ้านเรา เราเป็นญาติสนิทกันน่ะ หมายถึงไม่ใช่ญาติโดยสายเลือด แต่สนิทสนมกันน่ะ” เจนอธิบายความให้มากขึ้น
“แล้วทำไมคุณปฏิเสธการหมั้นหมายกับจอร์จล่ะ” อัสซิมถามเพราะได้ยินเธอคุยกับญาติหนุ่มเมื่อเช้า
“ฉันยังไม่พร้อมจะยอมรับใครน่ะสิ ถ้าฉันยังจัดสรรความรักให้คนอื่นไม่ได้ ฉันก็ไม่อยากเห็นแก่ตัว รั้งเขาเอาไว้ทั้งที่มีผู้หญิงที่ดีกว่าฉันตั้งเยอะ” เจนตอบเขาตามตรง แต่เธอไม่เคร่งเครียดเท่าไรนัก เพราะเธอไม่ได้รักจอร์จอย่างที่เขาต้องการ
“คุณไม่ดียังไงเหรอ” อัสซิมถามเธอแล้วอยากรู้ว่าเธอจะตอบอย่างไร
เจนหัวเราะ จับแก้มเขา แล้วโน้มเข้าไปใกล้ จูบเขาอย่างแสนดูดดื่ม จนเขาดึงเธอเข้ามาใกล้ แล้วอุ้มขึ้นนั่งตักเขา ทั้งสองจูบกันนัวเนียอยู่พักใหญ่ จนกระทั่งเขากดเธอลงนอนบนเสื่อนั่นเอง เธอถึงผลักไส
“ไม่ใช่ที่นี่ค่ะ” เจนเตือนสติเขา เพราะตอนนี้เขาและเธออยู่ในที่โล่งแจ้ง ไม่ควรทำอะไรมากไปกว่านี้
อัสซิมถอนหายใจยาว แล้วประคองเธอขึ้น แต่ไม่ยอมปล่อยให้เธอออกจากอ้อมแขน เขากอดเธอไว้บนตักเขา และเธอก็หันหน้ามาทางเขา มองเขาแล้วก็หัวเราะ
“มีอะไรน่าขำรึยังไง” เขาถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ติดเอ็นดูเธอมากกว่า
“วันนี้คุณไม่ตกแต่งหนวดเคราคุณเลยนี่นะ มันรกมากจริงๆ” เธอพูดแล้วก็ลูบหนวดเคราของเขา
“ลืมสั่งคาลิมให้เอาขึ้นมาให้น่ะ แบบนี้คุณไม่ชอบเหรอ” เขาโน้มมาจูบเธออีกครั้ง และรู้ว่าเธอไม่ปฏิเสธแน่ เพราะเมื่อครู่เธอเป็นฝ่ายจูบเขาเอง
เขากับเธอจูบกันอยู่พักใหญ่ แล้วเธอก็ซบที่ไหล่กว้างของเขา เขากอดเธอและมองตรงออกไป
ระหว่างเขากับเธอมีความไม่ซื่อสัตย์ต่อกันอยู่หลายเรื่อง และไม่มีวันเปิดเผยความรู้สึกของกันและกันได้อย่างเต็มที่ เพราะความหวาดระแวงและไม่เชื่อใจกัน
“กลับกันเถอะค่ะ เมฆฝนมาแล้วล่ะ” เจนชวนเขากลับแล้วลุกจากตักเขา เธอเก็บของแล้วเอมม่าก็มาช่วยถือ เธอขึ้นหลังม้า รอจนเขาขึ้นเสร็จ เธอก็ร้องบอกเขา “เรามาแข่งกันค่ะ”
เธอออกตัวก่อนอย่างไม่จริงจังนัก เขาก็หัวเราะเห็นเธอแอบขี้โกงนิดๆ เขาก็หัวเราะอย่างเอ็นดูแล้วควบทะยานตามไป เมื่อถึงกระท่อมที่พัก ฝนก็เทลงมาก่อนเล็กน้อย แต่ก็พอให้ตัวเปียก
“บอกว่าแข่งกัน แต่คุณกลับออกตัวก่อนเนี่ยนะ เรียกว่าแข่งกัน” อัสซิมพูดแล้วก็หัวเราะ ผมเขาเปียกเล็กน้อย แต่ก็สบายอารมณ์ได้
“นึกว่าคุณต่อให้ก่อนนี่” เจนก็หัวเราะด้วย และชะงักเมื่อเห็นโฮเวิร์ดยืนรอ ท่าทางอยากจะพูดแต่ไม่พูด “มีอะไร”
โฮเวิร์ดมาถึงก่อนเพราะใช้ทางลัด และเขาไม่ต้องรอให้ท่านหญิงเก็บของเสร็จ เขาก็กลับมาก่อนเพื่อรอท่านหญิง แต่เมื่อเขาออกมาต้อนรับที่โถงด้านหน้า ก็มีสีหน้าลำบากใจ
“คุณมาร์แชลมารอพบครับ” โอเวิร์ดรายงานเมื่อนายถามจบ
เจนมองอัสซิมขึ้นชั้นบน แล้วค่อยตอบ “บอกเขาให้รอฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”
“นั่นจะไปไหนเหรอ คุณมาห์นาซ” จอร์จออกมาพอดี และเห็นอัสซิมกำลังจะเดินเข้าห้องของเธอ เดาได้ไม่ยาก เพราะห้องพักชั้นบนที่นี่มีเพียงสองห้องเท่านั้น และเขารู้จากพี่ชายว่าห้องไหนที่เธอกับพี่ชายพักด้วยกัน
อัสซิมหยุดเท้า หันไปมองจอร์จแล้วเดินต่อโดยไม่สนใจ
เจนเปียกพอประมาณ มองจอร์จที่พูดกับแขกของเธอ โดยไม่ให้เกียรติเธอ แต่แล้วเธอก็ไม่ตำหนิเขา พูดกับเขาด้วยท่าทีสงบ “ขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ แล้วจะลงมาคุยด้วย”
เธอหมุนตัวและเตรียมขึ้นไปเปลี่ยนชุด แต่จอร์จเร็วกว่าเข้ามาดึงแขนเธอ
“เราต้องพูดกันให้รู้เรื่อง” เขายื่นคำขาด
“คุณมาร์แชล” เจนไม่เรียกเขาอย่างสนิทสนมอีกแล้ว และทำต่อหน้าคนรับใช้และคนสนิทอีกด้วย
จอร์จไม่ยอมแพ้และยังคงจับแขนเธออยู่อย่างนั้น
“โฮเวิร์ดเชิญคุณมาร์แชลกลับไปได้แล้ว ฉันไม่มีอะไรจะต้องคุยกับคุณมาร์แชลอีก” เจนตัดบทในท้ายที่สุด
“ต้องมีสิ มันต้องมี” จอร์จคาดคั้นเธอหนักข้อขึ้น
เจนโกรธจัด ทีนี้หล่อนใช้ศิลปะป้องกันตัวสะบัดจนแขนหลุดจากการเกาะกุม แล้วยกมือขึ้นห้ามเขาไม่ให้แตะต้องเธอ ก่อนยืนนิ่งสงบและสง่าในแบบที่เธอทำอยู่เสมอ
“เชิญครับ คุณมาร์แชล” โฮเวิร์ดผายมือออก
“ผมควรได้คำอธิบายไม่ใช่เหรอ ทำไมคุณถึงไม่ยอมอธิบาย” จอร์จถามอย่างท้อแท้ เขาถอยไปนั่งที่เก้าอี้ใกล้ๆ
คาลิมกับยาซิดมองหน้ากันแล้วออกไปจากตรงนั้น คนรับใช้ก็แยกย้ายกันไปทำงาน ไม่อยู่ตรงนั้น เหลือเพียงโฮเวิร์ดและเอมม่าที่ตามมาเจอเหตุการณ์พอดี
เจนถอนหายใจแล้วหันกลับมา เห็นว่าเหลือเพียงคนสนิทก็พูดขึ้น จึงยอมอธิบายให้เขาฟัง “เพราะคุณไม่ใช่เจมส์ เจมส์คือผู้ชายที่ฉันจะรักคนเดียวเท่านั้น ที่ผ่านมาฉันเห็นแก่ตัวเพราะคุณหน้าตาคล้ายเขา แต่นิสัยคุณกับเขาแตกต่างกันมาก และฉันยังทำใจไม่ได้ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าความเห็นแก่ตัวของฉันทำร้ายคุณ ฉันเสียใจและคงทำมากกว่านี้ไม่ได้แล้วล่ะ”
“เพราะเขาใช่ไหม เพราะเขาทำให้คุณเปลี่ยนไป” จอร์จโทษชายหนุ่มที่เขามาในชีวิตเธอ
“จอร์จ!! มองข้อเท็จจริงสักหน่อยนะ เขาเป็นมุสลิม และด้วยฐานะทางสังคมของเขา เขาไม่จริงจังกับผู้หญิงที่ไม่สามารถเปลี่ยนมานับถือศาสนาเดียวกับเขาได้หรอก และฉันก็ไม่คิดเปลี่ยนศาสนา ระหว่างฉันกับเขา มันเป็นเรื่องที่ยากจะอธิบาย เขาเข้ามาในเวลาที่ฉันกำลังเซ็งและเหงา เขาก็ได้เปรียบจากจุดนี้เท่านั้นเอง” เจนอธิบายความและพยายามใจเย็น
“ได้เปรียบ? เขาเอาเปรียบคุณเหรอ ทำไมคุณถึงยอมให้เขาทำแบบนั้น” จอร์จจะเดินเข้าไปหาเธอ
“คุณไม่เข้าใจ เขาได้เปรียบ ไม่ได้หมายความว่าเขาเอาเปรียบฉัน ฉันต้องการเขา ฉันต้องการคนที่ไม่ใช่เจมส์ ฉันไม่ต้องการตัวแทนของเจมส์ แค่สักพักที่ฉันไม่ต้องคิดถึงเจมส์ คุณไม่เข้าใจหรือไง การคิดถึงเจมส์ มันมีทั้งความสุขและความเศร้า ฉันไม่รู้ว่าอนาคตฉันจะเป็นยังไง จะมีคุณอยู่ในชีวิตหรือเปล่า จะมีใครอยู่ด้วยไหม ฉันไม่รู้ แต่ฉันรู้เพียงว่าฉันจะได้ในสิ่งที่ฉันต้องการ แม้เพียงชั่วเวลาหนึ่งเท่านั้น” เจนพูดอธิบายความในใจออกไป
จอร์จพูดไม่ออก ดูเหมือนทุกคำพูดของเธอต้องการผลักไสเขา อย่างน้อยก็ในตอนนี้
“โฮเวิร์ดให้ใครพาจอร์จไปส่งให้ถึงบ้านเขาด้วย อย่าให้เขาขับรถเองในเวลาแบบนี้” เจนสั่งความกับโฮเวิร์ด
“เรายังจะพบกันอีกใช่ไหม” จอร์จถามแล้วถอนหายใจยาว เวลานี้เธอไม่ต้องการเขา แต่ก็หวังว่าสักวัน เธอจะต้องการเขา
“เราเป็นญาติกัน ยังไงก็ต้องได้พบกันแน่นอน” เจนตอบแล้วเดินขึ้นชั้นบน ห้องเดียวกับที่อัสซิมเข้าไป
คาลิมรีบหลบ เพราะโฮเวิร์ดกำลังจะพาจอร์จออกมา เขาแอบฟังตั้งแต่เดินออกมาแล้ว
ส่วนอัสซิมก็แอบฟังอยู่เช่นเดียวกัน เมื่อเธอสั่งความแล้ว เขาก็เข้าห้องโดยไม่ปิดประตู แล้วถอดเสื้อผ้าออก เดินเข้าไปในห้องน้ำ จนกระทั่งเธอมาถึง ก็เดินเข้าไปสวมกอดเขาที่ร่างกายเปล่าเปลือยอยู่
“เหนื่อยจัง” เธอถอดเสื้อผ้าแล้วอาบน้ำกับเขา เสื้อผ้าก็สลัดออกไปนอกห้องน้ำ เพราะรู้ว่าอีกครู่โฮเวิร์ดก็คงมาตามเก็บเอง เธอยืดตัวขึ้นจูบเขา เอามือลูบหนวดเคราเขาเบาๆ อย่างพอใจ
“นั่นสินะ แต่วันนี้เธอก็คงต้องทนกับหนวดเคราของฉันไปก่อนนะ คาลิมเขาเอาอุปกรณ์มาแล้วล่ะ แต่ฉันยังขี้เกียจอยู่เลย” อัสซิมอุ้มเธอขึ้นประชิดกำแพง บดจูบเธออย่างร้อนแรง
“อัสซิม”
เธอเรียกร้องชื่อเขาเพียงชื่อเดียวเท่านั้น และเขาอาจสงสัยถูกต้อง เพราะเจมส์ไม่ไว้หนวดไว้เครา แม้เป็นทหาร แต่เขาชอบให้ใบหน้าเกลี้ยงเกลาตลอดเวลา
แรงปรารถนาร้อนแรงไม่ใช่เพียงความต้องการเบื้องลึก...
**************************
สวัสดีค่ะ คุณผู้อ่านทุกท่าน
ช่วงนี้สายตาไม่ค่อยดีเท่าไรค่ะ
แล้วก็งานยุ่งด้วยค่ะ
ยังไงก็ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามนิยายนะคะ
คุณ konhin --- คนรักที่ฝังอยู่ในใจ ยังไงก็ไม่มีใครมาแทนที่ได้นะคะ
คุณ MDDC --- ใครจะเอาชนะได้ก่อนน้า อิอิ
พี่ตั้งแช่ --- ก็สืบสวนกันเล้กน้อยค่ะ สืบเบื้องลึกกันเลยทีเดียว อิอิ
ป.ล. ขอรับคำแนะนำจากผู้อ่านเพื่อนิยายเรื่องนี้นะคะ
เหตุอย่างที่บอกค่ะ เป็นเรื่องไม่ถนัดและพยายามหลีกเลี่ยงรายละเอียดของศาสนา
เนื่องจากเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ถ้ามีช่วงไหนอ่านแล้วรู้สึกขัดๆ ก็ขอคำแนะนำด้วยนะคะ
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
ป.ล.
- ใครที่ต้องการพาสจะเมลมาที่ plerngwaree@hotmail.com ก็ได้ค่ะ
- ติดตามข่าวสารต่างๆ ได้ที่ www.facebook.com/plerngwaree
- คนรักเฮีย "พาย" อย่าพลาดเฮีย "พาย" ปกใหม่กำลังจะวางแผงแล้วค่ะ
เพลิงวารี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 ส.ค. 2556, 18:46:21 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 ส.ค. 2556, 21:29:10 น.
จำนวนการเข้าชม : 1317
| << 06 (ครึ่งหลัง) | 07 (ครึ่งหลัง) >> |
oolong 22 ส.ค. 2556, 19:50:04 น.
Happy birthday ka.
Happy birthday ka.
saralun 22 ส.ค. 2556, 20:00:11 น.
เป็นกำลังใจให้ค้่า ^^
เป็นกำลังใจให้ค้่า ^^
konhin 22 ส.ค. 2556, 20:27:42 น.
Happy Birthday too :D
สงครามในบ้านพระเอกเหมือนอยู่กลางสมรภูมิ หาความสงบได้ยาก
Happy Birthday too :D
สงครามในบ้านพระเอกเหมือนอยู่กลางสมรภูมิ หาความสงบได้ยาก
ครบตอนด้วยยย
lookpud 22 ส.ค. 2556, 21:35:05 น.
happy birth day naka
happy birth day naka