Uluru ด้วยรักนิรันดร์
ตอนที่ความรักนั้นจบลง
ชีวิตของผมก็เหมือนไม่อยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไป ...
นานเท่านาน ...
หัวใจจมดิ่งลงไปสู่เบื้องลึกของความทรงจำอันเจ็บปวด
ตอนที่คุณหายไป ...
ชีวิตผมบาดเจ็บจนลืมไปว่ามันสามารถรักษาได้
นานเท่านาน ...
หัวใจได้เยียวยาด้วยหัวใจ ...
แล้วเราคงข้ามผ่านมันไปด้้วยกัน ...
ชีวิตของผมก็เหมือนไม่อยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไป ...
นานเท่านาน ...
หัวใจจมดิ่งลงไปสู่เบื้องลึกของความทรงจำอันเจ็บปวด
ตอนที่คุณหายไป ...
ชีวิตผมบาดเจ็บจนลืมไปว่ามันสามารถรักษาได้
นานเท่านาน ...
หัวใจได้เยียวยาด้วยหัวใจ ...
แล้วเราคงข้ามผ่านมันไปด้้วยกัน ...
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ทำถูก? กับทำผิด?
กระบวนการบำบัดและรักษาของหมอสุรพิชัยเริ่มทำไปได้เกือบสัปดาห์แล้ว นอกจากการปรับลดระดับของยาที่ใช้ ระหว่างนี้พีรพงษ์ต้องคอยเขียนบันทึกส่วนตัวเพื่อส่งข่าวเกี่ยวกับการนอนหลับหรือไม่หลับ อัตราการระลึกถึงคนรัก และอาการปวดหัวแบบเป็นวูบๆ ให้คุณหมอรับทราบทุกสามวันบ้าง ห้าวันบ้าง เพื่อให้คุณหมอได้ติดตามและให้คำแนะนำที่ถูกต้อง
ตอนเย็นชายหนุ่มเพิ่มความถี่ในการพบจูนมากขึ้น เกือบทุกครั้งหลังไปเที่ยวหรือทานมื้อค่ำด้วยกันแล้ว เธอก็จะดึงเขาก็ไปที่คอนโดก่อนแยกจากกันเสมอ และหลายครั้งที่เธออยากขอไปค้างที่ห้องพักของเขาบ้าง ชายหนุ่มมักจะออกตัวว่าไปที่ห้องเขามันไม่ค่อยสะดวกและลำบากหญิงสาวด้วย
เมื่ออยู่ด้วยกันบางคืนเขาก็กลับจากคอนโดของจูนตอนดึกๆ และบางครั้งก็ค้างที่นั่น แม้จะยังมีความรู้สึกทรมานทุกครั้งหลังจากที่แยกกันแล้ว เพราะความรู้สึกผิดลึกๆ ในใจแสดงบทบาทของมัน
แต่ชายหนุ่มก็เข้าใจตามที่คุณหมอก็เคยชี้แจงว่า มันเป็นสิ่งที่ไม่สามารถตัดขาดได้โดยสิ้นเชิง แต่จะค่อยๆ สามารถควบคุมความรู้สึกไม่ให้ก่อผลกระทบได้ดีขึ้นเรื่อยๆ การที่เขามีความสัมพันธ์แบบนี้พร้อมกับการตัดสิ้นใจตัดขาดจากคนรักเก่าจะเป็นตัวช่วยกระตุ้นให้การรักษาดีขึ้น
คืนนี้ก็เช่นกัน สี่ทุ่มกว่าชายหนุ่มยังนั่งดูหนังบนโซฟาที่ห้องบนคอนโดของฝ่ายหญิง ซีรี่ย์หนังสืบสวนฝรั่งเรื่องใหม่ที่เพิ่งถูกนำมาฉายกำลังจะเริ่ม
“จะดูเรื่องนี้หรือเปล่าจูน?” ชายหนุ่มเอ่ยถาม
“.....” ไม่มีเสียงตอบ พอมองลงมาดูก็เห็นหญิงสาวหลับซบอยู่บนตักเขาโดยมีหมอนนุ่มรองศีรษะไว้
“อ้าวหลับซะแล้ว” ชายหนุ่มมองแล้วก็ยิ้ม
เขาใช้มือหนาลูบผมยาวดัดลอนนั้นอย่างเบามือ แก้มปลั่งสีชมพูจากบลัชออนเลือนไปมากแต่ก็ไม่ต่างจากผิวแก้มแท้จริงนัก เรียวปากเม้มสนิทเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วยังให้สัมผัสจูบกระตุกเล็กน้อยราวกับจะสะดุ้งตื่นโดยอัตโนมัติเมื่อโดนหลังมือแตะ
พีรพงษ์มองหน้าหญิงสาวและคิดถึงถ้อยคำที่เธอพูด
“จูนรักไนท์นะ”
“จูนรักไนท์แล้วไนท์ก็ต้องรักจูนด้วยนะ”
ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องแปลกหรือเป็นโชคดีที่หญิงสาวอย่างสรัญญาไม่เคยถามเขาว่ารักเธอไหม? ไม่เช่นนั้นเขาคงลำบากใจอย่างมากที่จะตอบ
พีรพงษ์ปล่อยเธอนอนสบายๆ เขาหงายตัวไปบนโซฟา หลับตาแล้วนึกไปเรื่อยเปื่อย โดยพยายามเลี่ยงทุกเรื่องหากมันจะเกี่ยวข้องกับเกม คุณหมอแนะนำว่าอย่าพยายามห้ามความคิดที่วาบคิดขึ้นมานั้น แต่ให้คุมตัวเองไม่ให้คิดเรื่องราวนั้นไปต่อเนื่องไปจนภาพที่นึกคิดนั้นชัดเจน หากคิดถึงหญิงสาวคนรักเก่าขึ้นมาให้รีบหยุดหรือหาอย่างอื่นทำ
เพราะสรัญญาดิ้นขยุกขยิกหรือเพราะเธอโคลงศีรษะไปมาอยู่บนตักเขา จู่ๆ สิ่งที่ชายหนุ่มกำลังจะคิดก็ถูกเบรคไปด้วย เขาดึงสติและร่างกายกลับมาก็เห็นว่าหญิงสาวยังแย้มยิ้มทั้งหลับ ดูเธอมีความสุขดีเหลือเกิน
“จูน...” พีรพงษ์กระซิบเรียก
“ผมอุ้มไปนอนที่เตียงนะ” เขาก้มตัวลงบอก
“อืออออ” หญิงสาวครางตอบ พยักหน้าตอบ เพราะเธอยังไม่ได้หลับลึกนัก
ร่างบางถูกสองแขนช้อนขึ้นด้วยช่วงแขนแข็งแรง ห่อตัวหญิงสาวไว้ในอ้อมอกก่อนพาคนตัวเบาไปวางลงบนเตียงนุ่มของเธอ ชายหนุ่มจอริมฝีปากแนบหูเธอเพื่อบอกเบาๆ ว่าเขาจะกลับแล้ว ยังผลให้หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาแล้วทำหน้าเง้า ปากเรียวสีสดยื่นขึ้นราวจะเรียกร้องสัมผัสจูบส่งท้าย ชายหนุ่มกดประทับเรียวปากนั้นด้วยริมฝีปากของเขา
นานจนหญิงสาวพึงพอใจจึงละศีรษะออกจากกัน ยังไม่ทันจะดึงตัวเองขึ้นมาพ้นกลับถูกสองแขนบางโน้มคอลงไปอีก คราวนี้การจูบกันเนิ่นนานกว่าเดิมแถมเพิ่มสัมผัสสอดรับที่ภายในเข้าไปอีก อารมณ์หวิวหวามไถ่ถามหาความสุขในสัมผัสร่างกายซึ่งกันและกันถูกจุดไฟให้กรุ่นร้อนขึ้นอีกคำรบ
บทบรรเลงแห่งไฟปรารถนาดำเนินไปอีกรอบเป็นเวลากว่าชั่วโมง ก่อนที่ชายหนุ่มจะได้เอ่ยปากลาอีกครั้ง ขณะที่อีกคนพึมพำเรียกร้องต่อเขา “ย้ายมาอยู่กับจูนที่นี่เถอะนะ”
....................
กว่าพีรพงษ์จะกลับถึงห้องของตัวเองก็ตีสองกว่า เขาทิ้งตัวล้มลงนอนหลับรอเวลาปลุกใหม่ของนาฬิกาที่ตั้งไว้ตอนตีห้าครึ่ง
เมื่อถึงเวลา ความเคยชินก็ผลักร่างเขาขึ้นจากที่นอนและเคลื่อนพาตัวเองไปห้องน้ำราวถูกตั้งโปรแกรมเช่นนั้น สายน้ำเย็นจากก็อกชะล้างความงัวเงียออกไปจากสมอง
รูปของเกมที่อยู่บนตู้เย็นแย้มยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่งดงามที่สุดที่เขาเคยเห็นไม่ว่าจากผู้หญิงคนไหน แม้รูปในกรอบรูปนั้นจะคว่ำหน้าลงก็ตาม เขาก็ยังจำได้ทุกอณูรายละเอียด
ชายหนุ่มนั่งลงปลายเตียงตรงข้ามตู้เย็น เขาเพิ่งแต่งตัวเสร็จพร้อมที่จะออกจากห้องไปทำงาน น้ำหนักที่จมลงไปบนที่นอนใยสังเคราะห์อาจจะรวมเอาน้ำหนักความคิดไปด้วย เขาเหม่อมองราวกับเบื้องหลังตู้เย็นนั้นมีฉากที่ยาวลึกถอยหลังไปอีกเป็นร้อยสองร้อยเมตร ทั้งที่ก็มีแค่ผนังเท่านั้น
“พี่คิดถึงเกมนะ” ชายหนุ่มพูดกับตัวเอง
“แต่พี่คงจะไม่สามารถอยู่แบบนี้ต่อไปตลอดได้”
“พี่ป่วยนะเกม ป่วยมากด้วย หมอแนะนำให้พี่ค่อยๆ ลืมเรื่องราวของเรา และทำเหมือนมันเป็นแค่เรื่องราวหนึ่งที่เกิดขึ้นมาและจบไป”
“เกม... การลืมเลือนเป็นเรื่องยากจริงๆ” เขาทำราวกับหญิงสาวจะรับรู้
“แต่คุณหมอบอกว่าชีวิตคนเรามันเดินไปข้างหน้า พระท่านก็ว่าชีวิตอย่าไปยึดติดกับอดีตมากนัก เพราะมันไม่ใช่ความสุขที่แท้จริง”
“แล้วความสุขที่แท้จริงของพี่คืออะไรหรือเกม?”
“มันคืออะไรเหรอ?” ชายหนุ่มตั้งคำถามกับคนในภาพ และเป็นการตั้งคำถามให้ตัวเองด้วย
บางทีนี่อาจจะดีสำหรับการเริ่มต้นใหม่—เก็บทุกภาพของเกมออกไป ชายหนุ่มคิดตัดสินใจในสิ่งที่คิดว่าควรทำเสียที ว่าแล้วก็ลุกขึ้นหยิบรูปถ่ายที่คว่ำอยู่นั้นขึ้น มองหญิงสาวในรูปถ่ายด้วยความรู้สึกแปลกใจราวกับไม่เคยเจอกันมานานมาก ทั้งที่เพิ่งเห็นกันที่ในความทรงจำแท้ๆ
พีรพงษ์ถือรูปถ่ายในมือแล้วขึ้นไปยืนบนเตียง เอื้อมหยิบกล่องใส่ของที่ไม่ค่อยได้ใช้งานลงมา เปิดฝาและเอารูปถ่ายนั้นใส่ไว้ข้างในก่อนเก็บกลับไปที่เดิม เอ่ยคำลาเบาๆ ที่มีทั้งความรู้สึกขอบคุณและความรู้สึกเศร้าของการลาจาก
นึกขึ้นได้ว่ามีรูปอยู่ในกระเป๋า เขาก็ล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมาเปิดหารูปที่เก็บไว้ ก่อนเอาใส่รวมกันในกล่อง และนึกว่าทีนี้ก็เหลือแค่ที่รูปเกมที่อยู่บนหน้าจอโน้ตบุ๊คเท่านั้น
การลงมือทำสิ่งที่เคยยากที่จะทำในวันที่สามารถทำได้แล้ว มันช่างง่ายดายและไม่อึดอัดใจเลยนี่นา—ชายหนุ่มคิด
.....................
ชายหนุ่มเพิ่งออกจากห้องประชุมเพื่อไปพักเที่ยง หลังเข้าไปรายงานผลทำการตลาดให้ฝ่ายบริหารฟัง
โทรศัพท์ดังอยู่นานเพราะมันถูกเก็บไว้ในลิ้นชักโต๊ะ ชายหนุ่มตั้งใจจะกดดูว่าใครโทรเข้าก็ไม่ทันกับสัญญาณที่เข้ามาใหม่
“พี่ไนท์ ไอ้ฝ้ายมันผูกคอตายว่ะพี่” เสียงโทรศัพท์นั้นแจ้งข่าวร้ายที่ชวนให้รู้สึกช็อกสิ้นดี
“อะไรนะโอเล่????” ชายหนุ่มถามกลับด้วยความรู้สึกร้อนรน
“ไอ้ฝ้ายพี่! ไอ้ฝ้ายมันผูกคอตาย! ตอนนี้พาไปส่งโรงพยาบาลอยู่” โอเล่ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมรุ่นกับเอ็ม ฝ้าย นุ่น ละล่ำละลักบอก
“เฮ้ย... โรงพยาบาลไหน เดี๋ยวพี่จะตามไป”
“โรงพยาบาลจังหวัดที่แปดริ้วนะพี่ พวกผมนัดมาเที่ยวกันเพราะเห็นไอ้ฝ้ายมันหน้าตาไม่ค่อยร่าเริงเลย ก็เลยคุยกันว่าจะพามันมาพักผ่อนสมอง โดยทำเป็นนัดกันมาเที่ยว ไม่นึกว่ามันจะคิดสั้นแบบนี้” โอเล่บอกด้วยน้ำเสียงเหมือนจะร้องไห้
“เฮ้ยๆ ทำใจดีๆ เดี๋ยวพี่ไปที่นู่น แล้วนี่ที่บ้านฝ้ายมันรู้ยัง?” ชายหนุ่มพยายามรักษาสถานการณ์พูดคุย
“รู้แล้วพี่ ไอ้แจ็คโทร.บอกแล้ว ตอนนี้แม่มันกำลังมา” ฝ่ายนู้นบอก
“โอเค งั้นเดี๋ยวพี่ไปที่นู่นแล้วค่อยว่ากัน ทำใจดีๆ ไว้ล่ะ” ชายหนุ่มสั่ง ส่วนตัวเองก็รีบทำจดหมายขอลากิจเป็นกรณีพิเศษ และรีบจับรถไปฉะเชิงเทราทันที
ฝ้ายยังนอนอยู่ในห้องไอซียูตอนที่เขาไปถึง เพื่อนๆ ส่วนใหญ่ยังเฝ้ากันอยู่หน้าห้อง แต่อีกบางส่วนกลับไปตั้งสติที่รีสอร์ทก่อนแล้ว แม่ของฝ้ายเป็นล้มไปสองสามรอบ พวกน้องๆ เลยพาไปพักผ่อนที่โรงแรมเยื้องโรงพยาบาล
พวกเด็กๆ พากันมาเที่ยวพักผ่อนที่แปดริ้วเมื่อวันก่อน โดยมีเป้าหมายเฉพาะคือให้เด็กสาวได้ผ่อนคลายความเครียดและซึมเศร้าบ้าง หลังจากที่ผู้เป็นแม่เห็นลูกสาวผิดปกติมาตลอดตั้งแต่กลับจากโรงพยาบาลจากเหตุการณ์คราวนั้น วันแรกฝ้ายก็ดูร่าเริงดีเพราะสามารถเล่นหัวกับเพื่อนได้ แต่แล้วจู่ๆ เมื่อเช้าเด็กสาวก็แอบหายตัวไปจากกลุ่ม โดยกว่าจะมีคนทันสังเกตฝ้ายก็ผูกคอตัวเองกับขื่อห้องน้ำไปแล้ว โชคดีอยู่อย่างที่คนตามไปเจอยังไปทันก่อนที่ฝ้ายจะขาดลมหายใจไปจริงๆ
คุณหมอเจ้าของไข้แวะมาพูดคุยกับเขาในฐานะที่ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าใคร โดยบอกว่าอาการนั้นค่อนข้างน่าเป็นห่วงเพราะเลือดที่ไปเลี้ยงสมองขาดไประยะหนึ่ง ที่รอดอยู่ตอนนี้เพราะว่าไปช่วยได้แบบหวุดหวิด หากช้ากว่านี้ก็คือไม่รอด แต่ตอนนี้อาการโคม่ายังทรงตัวอยู่เพราะเครื่องช่วยหายใจ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าสมองได้รับผลอย่างไรบ้าง ต้องรอคนไข้ฟื้นขึ้นมาแล้วเช็คอีกที
พีรพงษ์เล่าให้คุณหมอฟังในเรื่องก่อนหน้านี้ เพื่อให้คุณหมอใช้ประกอบการดูแลอาการ เพราะคุณหมอถามเรื่องแผลเป็นจากรอยกระสุนบนอกคนไข้ที่ยังไม่หายดี เมื่อได้ข้อมูลทั้งหมดก็เอ่ยปากแนะนำว่าน่าจะทำศัลยกรรมตบแต่งแผลไม่ให้เห็นร่องรอยจะดีกว่า เพื่อจะได้ไม่เกิดการสะกิดเตือนความทรงจำ อย่างน้อยก็ลดต้นเหตุที่เป็นทางกายภาพลงบ้างก็ยังดี
ชายหนุ่มรับปากว่าจะลองปรึกษาเรื่องนี้กับแม่ของฝ้ายอีกรอบพร้อมกันในตอนที่เด็กสาวฟื้นขึ้นมา
....................
ตอนเย็นชายหนุ่มเพิ่มความถี่ในการพบจูนมากขึ้น เกือบทุกครั้งหลังไปเที่ยวหรือทานมื้อค่ำด้วยกันแล้ว เธอก็จะดึงเขาก็ไปที่คอนโดก่อนแยกจากกันเสมอ และหลายครั้งที่เธออยากขอไปค้างที่ห้องพักของเขาบ้าง ชายหนุ่มมักจะออกตัวว่าไปที่ห้องเขามันไม่ค่อยสะดวกและลำบากหญิงสาวด้วย
เมื่ออยู่ด้วยกันบางคืนเขาก็กลับจากคอนโดของจูนตอนดึกๆ และบางครั้งก็ค้างที่นั่น แม้จะยังมีความรู้สึกทรมานทุกครั้งหลังจากที่แยกกันแล้ว เพราะความรู้สึกผิดลึกๆ ในใจแสดงบทบาทของมัน
แต่ชายหนุ่มก็เข้าใจตามที่คุณหมอก็เคยชี้แจงว่า มันเป็นสิ่งที่ไม่สามารถตัดขาดได้โดยสิ้นเชิง แต่จะค่อยๆ สามารถควบคุมความรู้สึกไม่ให้ก่อผลกระทบได้ดีขึ้นเรื่อยๆ การที่เขามีความสัมพันธ์แบบนี้พร้อมกับการตัดสิ้นใจตัดขาดจากคนรักเก่าจะเป็นตัวช่วยกระตุ้นให้การรักษาดีขึ้น
คืนนี้ก็เช่นกัน สี่ทุ่มกว่าชายหนุ่มยังนั่งดูหนังบนโซฟาที่ห้องบนคอนโดของฝ่ายหญิง ซีรี่ย์หนังสืบสวนฝรั่งเรื่องใหม่ที่เพิ่งถูกนำมาฉายกำลังจะเริ่ม
“จะดูเรื่องนี้หรือเปล่าจูน?” ชายหนุ่มเอ่ยถาม
“.....” ไม่มีเสียงตอบ พอมองลงมาดูก็เห็นหญิงสาวหลับซบอยู่บนตักเขาโดยมีหมอนนุ่มรองศีรษะไว้
“อ้าวหลับซะแล้ว” ชายหนุ่มมองแล้วก็ยิ้ม
เขาใช้มือหนาลูบผมยาวดัดลอนนั้นอย่างเบามือ แก้มปลั่งสีชมพูจากบลัชออนเลือนไปมากแต่ก็ไม่ต่างจากผิวแก้มแท้จริงนัก เรียวปากเม้มสนิทเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วยังให้สัมผัสจูบกระตุกเล็กน้อยราวกับจะสะดุ้งตื่นโดยอัตโนมัติเมื่อโดนหลังมือแตะ
พีรพงษ์มองหน้าหญิงสาวและคิดถึงถ้อยคำที่เธอพูด
“จูนรักไนท์นะ”
“จูนรักไนท์แล้วไนท์ก็ต้องรักจูนด้วยนะ”
ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องแปลกหรือเป็นโชคดีที่หญิงสาวอย่างสรัญญาไม่เคยถามเขาว่ารักเธอไหม? ไม่เช่นนั้นเขาคงลำบากใจอย่างมากที่จะตอบ
พีรพงษ์ปล่อยเธอนอนสบายๆ เขาหงายตัวไปบนโซฟา หลับตาแล้วนึกไปเรื่อยเปื่อย โดยพยายามเลี่ยงทุกเรื่องหากมันจะเกี่ยวข้องกับเกม คุณหมอแนะนำว่าอย่าพยายามห้ามความคิดที่วาบคิดขึ้นมานั้น แต่ให้คุมตัวเองไม่ให้คิดเรื่องราวนั้นไปต่อเนื่องไปจนภาพที่นึกคิดนั้นชัดเจน หากคิดถึงหญิงสาวคนรักเก่าขึ้นมาให้รีบหยุดหรือหาอย่างอื่นทำ
เพราะสรัญญาดิ้นขยุกขยิกหรือเพราะเธอโคลงศีรษะไปมาอยู่บนตักเขา จู่ๆ สิ่งที่ชายหนุ่มกำลังจะคิดก็ถูกเบรคไปด้วย เขาดึงสติและร่างกายกลับมาก็เห็นว่าหญิงสาวยังแย้มยิ้มทั้งหลับ ดูเธอมีความสุขดีเหลือเกิน
“จูน...” พีรพงษ์กระซิบเรียก
“ผมอุ้มไปนอนที่เตียงนะ” เขาก้มตัวลงบอก
“อืออออ” หญิงสาวครางตอบ พยักหน้าตอบ เพราะเธอยังไม่ได้หลับลึกนัก
ร่างบางถูกสองแขนช้อนขึ้นด้วยช่วงแขนแข็งแรง ห่อตัวหญิงสาวไว้ในอ้อมอกก่อนพาคนตัวเบาไปวางลงบนเตียงนุ่มของเธอ ชายหนุ่มจอริมฝีปากแนบหูเธอเพื่อบอกเบาๆ ว่าเขาจะกลับแล้ว ยังผลให้หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาแล้วทำหน้าเง้า ปากเรียวสีสดยื่นขึ้นราวจะเรียกร้องสัมผัสจูบส่งท้าย ชายหนุ่มกดประทับเรียวปากนั้นด้วยริมฝีปากของเขา
นานจนหญิงสาวพึงพอใจจึงละศีรษะออกจากกัน ยังไม่ทันจะดึงตัวเองขึ้นมาพ้นกลับถูกสองแขนบางโน้มคอลงไปอีก คราวนี้การจูบกันเนิ่นนานกว่าเดิมแถมเพิ่มสัมผัสสอดรับที่ภายในเข้าไปอีก อารมณ์หวิวหวามไถ่ถามหาความสุขในสัมผัสร่างกายซึ่งกันและกันถูกจุดไฟให้กรุ่นร้อนขึ้นอีกคำรบ
บทบรรเลงแห่งไฟปรารถนาดำเนินไปอีกรอบเป็นเวลากว่าชั่วโมง ก่อนที่ชายหนุ่มจะได้เอ่ยปากลาอีกครั้ง ขณะที่อีกคนพึมพำเรียกร้องต่อเขา “ย้ายมาอยู่กับจูนที่นี่เถอะนะ”
....................
กว่าพีรพงษ์จะกลับถึงห้องของตัวเองก็ตีสองกว่า เขาทิ้งตัวล้มลงนอนหลับรอเวลาปลุกใหม่ของนาฬิกาที่ตั้งไว้ตอนตีห้าครึ่ง
เมื่อถึงเวลา ความเคยชินก็ผลักร่างเขาขึ้นจากที่นอนและเคลื่อนพาตัวเองไปห้องน้ำราวถูกตั้งโปรแกรมเช่นนั้น สายน้ำเย็นจากก็อกชะล้างความงัวเงียออกไปจากสมอง
รูปของเกมที่อยู่บนตู้เย็นแย้มยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่งดงามที่สุดที่เขาเคยเห็นไม่ว่าจากผู้หญิงคนไหน แม้รูปในกรอบรูปนั้นจะคว่ำหน้าลงก็ตาม เขาก็ยังจำได้ทุกอณูรายละเอียด
ชายหนุ่มนั่งลงปลายเตียงตรงข้ามตู้เย็น เขาเพิ่งแต่งตัวเสร็จพร้อมที่จะออกจากห้องไปทำงาน น้ำหนักที่จมลงไปบนที่นอนใยสังเคราะห์อาจจะรวมเอาน้ำหนักความคิดไปด้วย เขาเหม่อมองราวกับเบื้องหลังตู้เย็นนั้นมีฉากที่ยาวลึกถอยหลังไปอีกเป็นร้อยสองร้อยเมตร ทั้งที่ก็มีแค่ผนังเท่านั้น
“พี่คิดถึงเกมนะ” ชายหนุ่มพูดกับตัวเอง
“แต่พี่คงจะไม่สามารถอยู่แบบนี้ต่อไปตลอดได้”
“พี่ป่วยนะเกม ป่วยมากด้วย หมอแนะนำให้พี่ค่อยๆ ลืมเรื่องราวของเรา และทำเหมือนมันเป็นแค่เรื่องราวหนึ่งที่เกิดขึ้นมาและจบไป”
“เกม... การลืมเลือนเป็นเรื่องยากจริงๆ” เขาทำราวกับหญิงสาวจะรับรู้
“แต่คุณหมอบอกว่าชีวิตคนเรามันเดินไปข้างหน้า พระท่านก็ว่าชีวิตอย่าไปยึดติดกับอดีตมากนัก เพราะมันไม่ใช่ความสุขที่แท้จริง”
“แล้วความสุขที่แท้จริงของพี่คืออะไรหรือเกม?”
“มันคืออะไรเหรอ?” ชายหนุ่มตั้งคำถามกับคนในภาพ และเป็นการตั้งคำถามให้ตัวเองด้วย
บางทีนี่อาจจะดีสำหรับการเริ่มต้นใหม่—เก็บทุกภาพของเกมออกไป ชายหนุ่มคิดตัดสินใจในสิ่งที่คิดว่าควรทำเสียที ว่าแล้วก็ลุกขึ้นหยิบรูปถ่ายที่คว่ำอยู่นั้นขึ้น มองหญิงสาวในรูปถ่ายด้วยความรู้สึกแปลกใจราวกับไม่เคยเจอกันมานานมาก ทั้งที่เพิ่งเห็นกันที่ในความทรงจำแท้ๆ
พีรพงษ์ถือรูปถ่ายในมือแล้วขึ้นไปยืนบนเตียง เอื้อมหยิบกล่องใส่ของที่ไม่ค่อยได้ใช้งานลงมา เปิดฝาและเอารูปถ่ายนั้นใส่ไว้ข้างในก่อนเก็บกลับไปที่เดิม เอ่ยคำลาเบาๆ ที่มีทั้งความรู้สึกขอบคุณและความรู้สึกเศร้าของการลาจาก
นึกขึ้นได้ว่ามีรูปอยู่ในกระเป๋า เขาก็ล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมาเปิดหารูปที่เก็บไว้ ก่อนเอาใส่รวมกันในกล่อง และนึกว่าทีนี้ก็เหลือแค่ที่รูปเกมที่อยู่บนหน้าจอโน้ตบุ๊คเท่านั้น
การลงมือทำสิ่งที่เคยยากที่จะทำในวันที่สามารถทำได้แล้ว มันช่างง่ายดายและไม่อึดอัดใจเลยนี่นา—ชายหนุ่มคิด
.....................
ชายหนุ่มเพิ่งออกจากห้องประชุมเพื่อไปพักเที่ยง หลังเข้าไปรายงานผลทำการตลาดให้ฝ่ายบริหารฟัง
โทรศัพท์ดังอยู่นานเพราะมันถูกเก็บไว้ในลิ้นชักโต๊ะ ชายหนุ่มตั้งใจจะกดดูว่าใครโทรเข้าก็ไม่ทันกับสัญญาณที่เข้ามาใหม่
“พี่ไนท์ ไอ้ฝ้ายมันผูกคอตายว่ะพี่” เสียงโทรศัพท์นั้นแจ้งข่าวร้ายที่ชวนให้รู้สึกช็อกสิ้นดี
“อะไรนะโอเล่????” ชายหนุ่มถามกลับด้วยความรู้สึกร้อนรน
“ไอ้ฝ้ายพี่! ไอ้ฝ้ายมันผูกคอตาย! ตอนนี้พาไปส่งโรงพยาบาลอยู่” โอเล่ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมรุ่นกับเอ็ม ฝ้าย นุ่น ละล่ำละลักบอก
“เฮ้ย... โรงพยาบาลไหน เดี๋ยวพี่จะตามไป”
“โรงพยาบาลจังหวัดที่แปดริ้วนะพี่ พวกผมนัดมาเที่ยวกันเพราะเห็นไอ้ฝ้ายมันหน้าตาไม่ค่อยร่าเริงเลย ก็เลยคุยกันว่าจะพามันมาพักผ่อนสมอง โดยทำเป็นนัดกันมาเที่ยว ไม่นึกว่ามันจะคิดสั้นแบบนี้” โอเล่บอกด้วยน้ำเสียงเหมือนจะร้องไห้
“เฮ้ยๆ ทำใจดีๆ เดี๋ยวพี่ไปที่นู่น แล้วนี่ที่บ้านฝ้ายมันรู้ยัง?” ชายหนุ่มพยายามรักษาสถานการณ์พูดคุย
“รู้แล้วพี่ ไอ้แจ็คโทร.บอกแล้ว ตอนนี้แม่มันกำลังมา” ฝ่ายนู้นบอก
“โอเค งั้นเดี๋ยวพี่ไปที่นู่นแล้วค่อยว่ากัน ทำใจดีๆ ไว้ล่ะ” ชายหนุ่มสั่ง ส่วนตัวเองก็รีบทำจดหมายขอลากิจเป็นกรณีพิเศษ และรีบจับรถไปฉะเชิงเทราทันที
ฝ้ายยังนอนอยู่ในห้องไอซียูตอนที่เขาไปถึง เพื่อนๆ ส่วนใหญ่ยังเฝ้ากันอยู่หน้าห้อง แต่อีกบางส่วนกลับไปตั้งสติที่รีสอร์ทก่อนแล้ว แม่ของฝ้ายเป็นล้มไปสองสามรอบ พวกน้องๆ เลยพาไปพักผ่อนที่โรงแรมเยื้องโรงพยาบาล
พวกเด็กๆ พากันมาเที่ยวพักผ่อนที่แปดริ้วเมื่อวันก่อน โดยมีเป้าหมายเฉพาะคือให้เด็กสาวได้ผ่อนคลายความเครียดและซึมเศร้าบ้าง หลังจากที่ผู้เป็นแม่เห็นลูกสาวผิดปกติมาตลอดตั้งแต่กลับจากโรงพยาบาลจากเหตุการณ์คราวนั้น วันแรกฝ้ายก็ดูร่าเริงดีเพราะสามารถเล่นหัวกับเพื่อนได้ แต่แล้วจู่ๆ เมื่อเช้าเด็กสาวก็แอบหายตัวไปจากกลุ่ม โดยกว่าจะมีคนทันสังเกตฝ้ายก็ผูกคอตัวเองกับขื่อห้องน้ำไปแล้ว โชคดีอยู่อย่างที่คนตามไปเจอยังไปทันก่อนที่ฝ้ายจะขาดลมหายใจไปจริงๆ
คุณหมอเจ้าของไข้แวะมาพูดคุยกับเขาในฐานะที่ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าใคร โดยบอกว่าอาการนั้นค่อนข้างน่าเป็นห่วงเพราะเลือดที่ไปเลี้ยงสมองขาดไประยะหนึ่ง ที่รอดอยู่ตอนนี้เพราะว่าไปช่วยได้แบบหวุดหวิด หากช้ากว่านี้ก็คือไม่รอด แต่ตอนนี้อาการโคม่ายังทรงตัวอยู่เพราะเครื่องช่วยหายใจ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าสมองได้รับผลอย่างไรบ้าง ต้องรอคนไข้ฟื้นขึ้นมาแล้วเช็คอีกที
พีรพงษ์เล่าให้คุณหมอฟังในเรื่องก่อนหน้านี้ เพื่อให้คุณหมอใช้ประกอบการดูแลอาการ เพราะคุณหมอถามเรื่องแผลเป็นจากรอยกระสุนบนอกคนไข้ที่ยังไม่หายดี เมื่อได้ข้อมูลทั้งหมดก็เอ่ยปากแนะนำว่าน่าจะทำศัลยกรรมตบแต่งแผลไม่ให้เห็นร่องรอยจะดีกว่า เพื่อจะได้ไม่เกิดการสะกิดเตือนความทรงจำ อย่างน้อยก็ลดต้นเหตุที่เป็นทางกายภาพลงบ้างก็ยังดี
ชายหนุ่มรับปากว่าจะลองปรึกษาเรื่องนี้กับแม่ของฝ้ายอีกรอบพร้อมกันในตอนที่เด็กสาวฟื้นขึ้นมา
....................
นรมันร์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 ส.ค. 2556, 18:47:00 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 ส.ค. 2556, 18:47:00 น.
จำนวนการเข้าชม : 936
| << การตัดสินใจกับการรักษา | คำตอบในใจกับการแยกจาก >> |