เด็ดปีกนางฟ้า (ลินิน)
“เป็นผู้หญิงต้องรอให้ผู้ชายมาจีบ” ในยุคที่เกย์ เก้งกวางเกลื่อนเมืองบรรดาชะนีทั้งหลายคงมัวนิ่งนอนใจถือคติแบบนี้ไม่ได้เสียแล้ว โดยเฉพาะเหล่านางฟ้าจากสายการบินนางฟ้าแอร์ไลน์ที่ได้พบกับโคไพลอตหนุ่มรูปงามรวยทรัพย์ งานนี้เหล่านางฟ้าแสนสวยต้องงัดสารพัดวิธีเพื่อให้ได้เทวดาหนุ่มหล่ออย่างเขามาครอบครอง ไม่ว่าจะตบตี แย่งชิงวางแผน ชิงไหวชิงพริบกันสุดฤทธิ์อย่างไรก็ขอสู้ตายกันสักตั้ง แต่เทวดาอย่างเขาก็ใช่จะยอมถูกผู้หญิงจับง่ายๆ แต่ใครล่ะที่จะถูกเขาจับเด็ดปีกจนบินไม่ขึ้นยอมซบอกกว้างๆ ของเขาคนเดียว
Tags: นิยายรัก สาริน ลินิน
ตอน: ตอนที่ 6 40%
ก่อนที่จะปฏิบัติหน้าที่เป็นแอร์โฮสเตสเต็มตัว เหล่าแอร์น้องใหม่ก็จำเป็นต้องเข้ารับการอบรมเวชศาสตร์การบินต่ออีก 5 วัน จากนั้นจึงรับการฝึกทางด้านความปลอดภัยของเครื่องบินแต่ละชนิด อุปกรณ์ฉุกเฉิน ฝึกดับไฟ ว่ายน้ำและทักษะการเอาตัวรอดกรณีฉุกเฉิน รวมทั้งเรื่องอาหารชนิดต่างๆ ไม่เว้นกระทั่งสมุนไพร และฝึกมารยาทบนเครื่อง ทำให้วรินยุพากับคะนึงนางไม่มีเวลามาทะเลาะกันมากนัก มีแค่กระทบกระทั่งกันเล็กน้อยในบางเรื่อง
“เฮ้อ…เสร็จซะที หลังจากนี้เราคงจะเริ่มต้นโบยบินกันได้แล้วสินะ” นักรบนั่งพิงหลังเข้ากับเก้าอี้ในร้านไอศกรีมหลังเลิกงานอย่างหมดแรง หลังจากเข้ารับการอบรมครบสองเดือน สองสาวครึ่งสั่งเครื่องดื่มมาหลายอย่างหวังจะฉลองกันให้เต็มคราบกับความเหน็ดเหนื่อย
“ไฟล์ทแรกเพอร์เซอร์ให้แกไปที่ไหนน่ะนาง” เกดแก้วถาม
“พม่า” คะนึงนางตอบขึ้น คิดหาสถานที่เที่ยวในเมืองย่างกุ้งเอาไว้แล้วเสร็จสรรพ
“ฉันไปสิงคโปร์กับยัยริสซี่ เสียดายจังแกไม่ได้ไปด้วย อดเที่ยวด้วยกัน” เกดแก้วผู้ที่เอาตัวยึดติดกับเพื่อนทั้งสองไปแล้วถอนหายใจ
คะนึงนางหัวเราะขึ้นเมื่อเห็นหน้ายุ่งๆ ของผู้เป็นเพื่อน
“เดี๋ยวก็ได้บินด้วยกันน่า ขออย่างเดียวอย่าให้เจอนังไวน์หมดอายุนั่นแล้วกัน” คะนึงนางไม่หนำใจจึงยกมือขึ้นพนมแล้วอธิษฐานงึมงำ
“ไม่แน่นะแก โบราณว่าเกลียดอะไรมักได้อย่างนั้น ว่าแต่เรื่องโคไพลอตปฐพีเถอะ ฉันแอบได้ยินพวกแอร์น้องใหม่มันเมาท์กันว่าเขาไปส่งนังไวน์ถึงบ้าน แกจะอยู่เฉยไม่ได้แล้วนะ” นักรบเดือดเนื้อร้อนใจแทนเพื่อน ในใจตัวเองก็อยากจะมีเพื่อนเขยหล่อๆ เอาไว้แทะโลม
“ฉันยังไม่เคยเห็นหน้าโคไพลอตหน้าหล่อของแกเลย ที่รับคำท้าแกก็เพราะเห็นนังไวน์มันสนใจหรอก ฉันบอกแล้วไงว่ามีคนที่สนใจอยู่แล้ว หล่อแล้วก็รวย” คนพูดยักคิ้ว
“ใครยะ สู้โคไพลอตสุดหล่อของฉันได้หรือเปล่า”
“หนุ่มชวนฝันนิตยสารคลีโอสองปีก่อน พิมาน อัคราช” เมื่อคะนึงนางบอกชื่อมาก็ทำให้สองสาวอุทานออกมาพร้อมๆ กัน
“พิมาน! อยากจะกรี๊ดสักร้อยรอบ จริงเหรอเนี่ย เลิศหรูพอๆ กับโคไพลอตของฉัน” นักรบตีไปบนหน้าอกตัวเองทำตาปริบๆ ออกอาการปลื้มอกปลื้มใจแทนเพื่อน
“ของแกเมื่อไหร่ยะ โคไพลอตเขายังโสด” เกดแก้วย่นจมูกก่อนบอกประโยคต่อมาที่ทำเอานักรบไม่เชื่อหู “ยัยนางมีคนที่หมายตาอยู่แล้ว งั้นคนนี้ฉันจอง”
“นังผักก๊าด”
“ผักกาดย่ะ”
“อุแม่เจ้าวันนี้ได้ยินแต่เรื่องประหลาดหทัยของริสซี่ แม่ผักกาดดองแสนหวานคิดอยากจะลงสนามแข่งกับเขาด้วย งั้นฉันลงด้วยเผื่อฟลุ๊คโคไพลอตชอบกินถั่วดำ” นักรบไม่ยอมแพ้จึงเรียกเสียงหัวเราะของคะนึงนางขึ้นมาอีกก่อนยื่นหน้าไปใกล้
“แกจะประหลาดหทัยมากกว่านี้อีกถ้ารู้ว่านักบินคนนั้นกับพี่พิมานเป็นเพื่อนกัน”
“ฮ้า..อะไรโลกจะกลมขนาดนั้น แกก็หมดสิทธิ์สิ สับรางไม่ดีแน่เพราะมันใกล้ตัวเกินไป ฉันไม่อยากไปเก็บศพแก เดี๋ยวนี้ข่าวฆ่าชิงรักหักสวาทมีให้เห็นกันบ่อยๆ สวยๆ อย่างแก ตอนเป็นศพก็คงไม่น่าดูนักหรอก” นักรบทำหน้าเห็นใจเพื่อนรักสุดฤทธิ์แล้วถอนหายใจยาว “เหลือแค่ฉันกับนังผักที่ต้องสู้เพื่อศักดิ์ศรีของเรา”
“เป็นภาระที่ยิ่งใหญ่มากนะยะ ฉันเอาใจช่วยแกก็แล้วกัน แต่ขอบอกว่าฉันไม่ได้ถอนตัว ยังไงฉันก็อยากจะเอาชนะนังไวน์ให้มันเจ็บใจเล่น เสียก็แต่เขาเป็นเพื่อนกับพี่พิมาน มันก็เลยต้องวางแผนเป็นขั้นเป็นตอน” คะนึงนางทำสีหน้าครุ่นคิดแล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นขัดจังหวะ เธอตอบรับประโยคเพียงไม่กี่คำแล้ววางสาย หน้างอๆ ของเพื่อนสนิททำให้นักรบย้อนถาม
“ใครยะ”
“พี่พิมาน โทรมาเลื่อนนัดกินข้าวเย็นนี้” เธอตอบเซ็งๆ เพราะไม่อยากอยู่บ้านที่เต็มไปด้วยสถานการณ์เคร่งเครียดเธอจึงตอบรับคำชวนของเขา ทว่าเขากลับโทรมาเลื่อนนัดโดยไม่บอกเหตุผลและเธอเองก็ไม่คิดจะซักถาม หลายวันมานี้รู้สึกว่าพิมานดูแปลกไปรวมทั้งแม่ของเขาด้วย
“แค่ผู้ชายโทรมาเลื่อนนัด ทำท่าเหมือนคนอกหักไปได้”
“ใครบอกว่าฉันอกหัก ฉันแค่รู้สึกเสียหน้าเพราะไม่เคยมีใครที่ไม่อยากไปกับฉัน โดยเฉพาะพี่พิมาน เขาหลงฉันอย่างกับอะไร กล้าเลื่อนนัดฉันแบบนี้คราวหน้าฉันไม่ไปด้วยแล้ว” หญิงสาวหน้าบูดบึ้งไม่สบอารมณ์ เกดแก้วกลัวเพื่อนคิดมากจึงชวนเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่มีนัดกับใครก็ดีแล้วนี่นา เย็นนี้เราก็ไปฉลองก่อนบินไฟล์ทแรกในชีวิตกันไม่ดีเหรอ” เกดแก้วเสนอและคนหน้าบูดก็เต็มใจสนองอย่างไม่อิดออด อยากผิดนัดดีนักสร้อยข้อมือที่เขาซื้อให้เธอจะเอาไปขายแล้วเที่ยวให้หมดเลย หญิงสาวเข่นเขี้ยวก่อนบอกอย่างใจป้ำ
“ฉันเลี้ยงเอง”
“มันต้องอย่างนี้ถึงจะสมกับเป็นเพื่อนรักของเรา ชนแก้ว” นักรบยิ้มร่า คืนนี้ได้เที่ยวแล้วยังกินฟรีอีก
ในความมืดสลัวของทเวนตี้ผับ สามสาวแอร์น้องใหม่ของนางฟ้าแอร์ไลน์ในชุดสุดเปรี้ยว เพราะวันนี้นักรบหรือริสซี่แต่งหญิงมาด้วย ดูไม่ออกว่าเป็นผู้ชายเพราะเขารูปร่างผอมบางไม่ล่ำสันเหมือนผู้ชายทั่วไป ใบหน้าก็หวานใสสไตล์เกาหลีเพราะผ่านการทำศัลยกรรมมาสองครั้ง ทุกสัปดาห์ก็เข้าออกสถาบันความงามเป็นว่าเล่น ยิ่งมีวิกผมประดับบนใบหน้าจึงสวยกลมกลืนไปกับคะนึงนางและเกดแก้ว
“อยากกินอะไรสั่งได้เต็มที่เลยนะ” คะนึงนางบอกขึ้น ลำตัวโยกไปมาตามจังหวะเพลง นานแล้วที่ไม่ได้มาเที่ยวสถานที่แบบนี้ ถึงเธอจะชอบแต่งตัวเปรี้ยว หว่านเสน่ห์แต่ก็ไม่ชอบเที่ยวกลางคืน เหล้าดื่มได้แต่ไม่บ่อย ส่วนใหญ่จะดื่มน้ำเปล่ามากกว่าเพราะห่วงเรื่องรูปร่างของตัวเอง
“รวยอะไรมาจ๊ะ อ้อ…ลืมว่าเธอเป็นลูกเศรษฐี” นักรบหัวเราะเสียงแหลม พูดจายกยอแต่ทว่าเสียดแทงคนฟัง หากสองคนนี้รู้ว่าเธอจนกรอบจะยังอยากคบอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้
“ไม่ได้รวยจากไหนมาหรอก ฉันเอาสร้อยที่พี่พิมานซื้อให้มาเลี้ยงพวกแก สะใจดี”
“ต๊าย…ร้ายมาก แต่ไม่เป็นไรฉันได้ผลประโยชน์” นักรบปิดปากหัวเราะพลันสายตาก็กระทบเข้ากับหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่กำลังเต้นรำกันอยู่ด้วยจังหวะสโลว์ซบ ผู้ชายไม่เท่าไหร่แต่ผู้หญิงนี่รู้สึกจะเข้าถึงเนื้อถึงตัวจนเกินงาม และเมื่อฝ่ายหญิงซบลงไปบนหน้าอกจึงเผยใบหน้าหนุ่มหล่อที่กำลังถูกคลุกวงใน
“น…นังนาง”
“อะไร” คะนึงนางมองหน้าเหมือนถูกผีหลอกกลางคืนของนักรบแล้วมองตามสายตานั้นแต่มองไม่ออกว่าผู้เป็นเพื่อนเห็นอะไร
“ฉันไม่แน่ใจว่านั่นใช่พี่พิมานของแกรึเปล่า เพราะไม่เคยเห็นตัวจริง แต่มันคล้ายมาก” นักรบลากเสียงยาวไม่ทันจบคนฟังก็ลุกพรวดพราดขึ้นมายืนด้วยอาการเลือดขึ้นหน้า เกดแก้วตกใจจึงรีบคว้าแขนเอาไว้
“นางจะไปไหน”
“ไปดูน้ำหน้าคนโกหกหน่อย นี่เหรอบอกมีงานด่วนต้องไปต่างจังหวัด อยากดูหน้านังผู้หญิงคนนั้นด้วยว่าจะสวยกว่าฉันซักแค่ไหน” คะนึงนางโกรธจัด ไม่ใช่เพราะหึงหวงแต่เธอรู้สึกเสียหน้า โดยเฉพาะมีนักรบกับเกดแก้วมาร่วมรับรู้ด้วยอย่างนี้
คะนึงนางสะบัดจนมือของเกดแก้วหลุดแล้วผลุนผลันออกไปหากแล้วเมื่อนึกได้ว่าตัวเองกับพิมานไม่ได้เป็นอะไรกันถึงขั้นที่เธอจะตามหึงหวงได้จึงหยุดชะงักเท้าเล่นเอาสองสาวที่เดินตามมาติดๆ หัวคะมำเพราะเบรกกะทันหัน นักรบโวยวายทันที
“นังบ้า หยุดทำไม”
“เรื่องอะไรจะให้เขาคิดว่าฉันตามหึงหวงเขา ไม่ดีกว่า” คะนึงนางเปลี่ยนใจเอาเสียดื้อๆ แล้วหมุนตัวกลับไปนั่งบนโต๊ะ นักรบเกาหัวก่อนหันมายักไหล่กับเกดแก้ว
“นี่แหละนังนางตัวจริง” นักรบหัวเราะแล้วพยักหน้าให้เกดแก้วตามไป ยังไม่ทันจะหย่อนสะโพกลงนั่งสายตาก็สบเข้ากับเจ้าของร่างอวบอัดที่มองมาเห็นเขาเข้าพอดี ดูเหมือนฝ่ายนั้นจะหยุดเต้นในทันทีเช่นเดียวกับนักรบที่อยู่ในอาการชะงักงันจนคะนึงนางเริ่มหงุดหงิด
“เป็นอะไรของแกอีกล่ะ”
“น่ะ…นั่น” นิ้วเรียวแต่ทว่าแกร่งเกินหญิงของนักรบชี้กลับไปยังฟลอร์เต้นรำ และวรินยุพาก็เดินจูงมือพิมานมาทางนี้พอดี ทันทีที่เห็นหน้าคะนึงนางชายหนุ่มก็ตกใจหน้าซีดปล่อยมือจากวรินยุพาทันที
“น้องนาง!”
“ธุระของพี่พิมานเสร็จเร็วจังนะคะ ถึงได้มีเวลามาเที่ยวได้” แม้จะโกรธจนลมออกหูและรู้สึกเสียหน้าแค่ไหน แต่คะนึงนางก็สะกดอารมณ์คุกรุ่นเอาไว้ในใจเค้นประโยคราบเรียบออกมาจนได้
“เอ่อ…คือพี่”
“รู้จักกันแล้วเหรอคะเนี่ย ไวน์ว่าจะแนะนำให้รู้จักเพื่อนของไวน์อยู่เชียว” วรินยุพาคล้องแขนพิมานมาแนบชิด เอียงศีรษะลงซบด้วยท่าทางสนิทสนม เสียงหัวเราะระรื่นของเธอถูกขัดด้วยประโยคสั้นๆ ของคะนึงนาง
“ฉันเป็นเพื่อนเธอตั้งแต่เมื่อไหร่”
“โถ…ทำไมพูดแบบนั้นละจ๊ะเพื่อนนาง โกรธเพื่อนไวน์ตั้งแต่เมื่อไหร่ ดูทำหน้าเข้าสิ อย่างกับว่าฉันไปแย่งแฟนเธอมาอย่างนั้นละ จริงไหมคะพี่พิมาน” วรินยุพาหัวเราะเสียงใส หน้าซื่อ ในขณะที่คนถูกถามอึกอักพูดไม่ออกกับสายตาเฉยชาอ่านไม่ออกของคะนึงนาง
เขาชอบเธอมาก มากกว่าผู้หญิงคนไหนที่เขาเคยผ่านมา เขานึกขอบคุณแม่ด้วยซ้ำที่ท่านตาถึงมองหาคนดีๆ เอาไว้ให้เขา หากแล้วจู่ๆ ท่านก็เกิดเปลี่ยนใจเอาเสียดื้อๆ จากที่หมายมั่นปั้นมือจะให้คะนึงนางเป็นสะใภ้ก็กลับเป็นวรินยุพา ที่เขาไม่รู้สึกชอบในตัวเธอเลยซักอย่างเดียว แต่ที่ยอมพาเธอมาเที่ยวก็เพราะทั้งวรินยุพาและแม่ของเขาคะยั้นคะยอจึงจำต้องเลื่อนนัดคะนึงนางกะทันหัน แต่ใครจะคิดละว่าจะจุดไต้ตำตอเจอคะนึงนางอยู่ที่นี่
“เธอไม่ได้แย่งใครไปจากฉันหรอก เพราะในผับนี้ไม่มีใครซักคนที่ฉันสนใจ” มือเรียวคว้ากระเป๋าแบรนด์เนม อันเป็นของจำนวนไม่กี่ชิ้นที่เธอไม่ยอมขายขึ้นมาสะพายไหล่ ตวัดสายตาขึ้นมองพิมานแล้วเดินเฉียดร่างวรินยุพาจนเซเกือบล้มแต่เพราะมัวสนใจอยู่กับอาการขึ้งโกรธของคะนึงนางพิมานจึงยืนเฉยทำให้เธอเจ็บใจ
“นาง”
“ขอโทษนะคะ ฉันไม่เคยรู้จักคุณ” คะนึงนางบอกเสียงแข็งแต่เขาคว้าแขนเอาไว้ด้วยสายตาเว้าวอน
“เฮ้อ…เสร็จซะที หลังจากนี้เราคงจะเริ่มต้นโบยบินกันได้แล้วสินะ” นักรบนั่งพิงหลังเข้ากับเก้าอี้ในร้านไอศกรีมหลังเลิกงานอย่างหมดแรง หลังจากเข้ารับการอบรมครบสองเดือน สองสาวครึ่งสั่งเครื่องดื่มมาหลายอย่างหวังจะฉลองกันให้เต็มคราบกับความเหน็ดเหนื่อย
“ไฟล์ทแรกเพอร์เซอร์ให้แกไปที่ไหนน่ะนาง” เกดแก้วถาม
“พม่า” คะนึงนางตอบขึ้น คิดหาสถานที่เที่ยวในเมืองย่างกุ้งเอาไว้แล้วเสร็จสรรพ
“ฉันไปสิงคโปร์กับยัยริสซี่ เสียดายจังแกไม่ได้ไปด้วย อดเที่ยวด้วยกัน” เกดแก้วผู้ที่เอาตัวยึดติดกับเพื่อนทั้งสองไปแล้วถอนหายใจ
คะนึงนางหัวเราะขึ้นเมื่อเห็นหน้ายุ่งๆ ของผู้เป็นเพื่อน
“เดี๋ยวก็ได้บินด้วยกันน่า ขออย่างเดียวอย่าให้เจอนังไวน์หมดอายุนั่นแล้วกัน” คะนึงนางไม่หนำใจจึงยกมือขึ้นพนมแล้วอธิษฐานงึมงำ
“ไม่แน่นะแก โบราณว่าเกลียดอะไรมักได้อย่างนั้น ว่าแต่เรื่องโคไพลอตปฐพีเถอะ ฉันแอบได้ยินพวกแอร์น้องใหม่มันเมาท์กันว่าเขาไปส่งนังไวน์ถึงบ้าน แกจะอยู่เฉยไม่ได้แล้วนะ” นักรบเดือดเนื้อร้อนใจแทนเพื่อน ในใจตัวเองก็อยากจะมีเพื่อนเขยหล่อๆ เอาไว้แทะโลม
“ฉันยังไม่เคยเห็นหน้าโคไพลอตหน้าหล่อของแกเลย ที่รับคำท้าแกก็เพราะเห็นนังไวน์มันสนใจหรอก ฉันบอกแล้วไงว่ามีคนที่สนใจอยู่แล้ว หล่อแล้วก็รวย” คนพูดยักคิ้ว
“ใครยะ สู้โคไพลอตสุดหล่อของฉันได้หรือเปล่า”
“หนุ่มชวนฝันนิตยสารคลีโอสองปีก่อน พิมาน อัคราช” เมื่อคะนึงนางบอกชื่อมาก็ทำให้สองสาวอุทานออกมาพร้อมๆ กัน
“พิมาน! อยากจะกรี๊ดสักร้อยรอบ จริงเหรอเนี่ย เลิศหรูพอๆ กับโคไพลอตของฉัน” นักรบตีไปบนหน้าอกตัวเองทำตาปริบๆ ออกอาการปลื้มอกปลื้มใจแทนเพื่อน
“ของแกเมื่อไหร่ยะ โคไพลอตเขายังโสด” เกดแก้วย่นจมูกก่อนบอกประโยคต่อมาที่ทำเอานักรบไม่เชื่อหู “ยัยนางมีคนที่หมายตาอยู่แล้ว งั้นคนนี้ฉันจอง”
“นังผักก๊าด”
“ผักกาดย่ะ”
“อุแม่เจ้าวันนี้ได้ยินแต่เรื่องประหลาดหทัยของริสซี่ แม่ผักกาดดองแสนหวานคิดอยากจะลงสนามแข่งกับเขาด้วย งั้นฉันลงด้วยเผื่อฟลุ๊คโคไพลอตชอบกินถั่วดำ” นักรบไม่ยอมแพ้จึงเรียกเสียงหัวเราะของคะนึงนางขึ้นมาอีกก่อนยื่นหน้าไปใกล้
“แกจะประหลาดหทัยมากกว่านี้อีกถ้ารู้ว่านักบินคนนั้นกับพี่พิมานเป็นเพื่อนกัน”
“ฮ้า..อะไรโลกจะกลมขนาดนั้น แกก็หมดสิทธิ์สิ สับรางไม่ดีแน่เพราะมันใกล้ตัวเกินไป ฉันไม่อยากไปเก็บศพแก เดี๋ยวนี้ข่าวฆ่าชิงรักหักสวาทมีให้เห็นกันบ่อยๆ สวยๆ อย่างแก ตอนเป็นศพก็คงไม่น่าดูนักหรอก” นักรบทำหน้าเห็นใจเพื่อนรักสุดฤทธิ์แล้วถอนหายใจยาว “เหลือแค่ฉันกับนังผักที่ต้องสู้เพื่อศักดิ์ศรีของเรา”
“เป็นภาระที่ยิ่งใหญ่มากนะยะ ฉันเอาใจช่วยแกก็แล้วกัน แต่ขอบอกว่าฉันไม่ได้ถอนตัว ยังไงฉันก็อยากจะเอาชนะนังไวน์ให้มันเจ็บใจเล่น เสียก็แต่เขาเป็นเพื่อนกับพี่พิมาน มันก็เลยต้องวางแผนเป็นขั้นเป็นตอน” คะนึงนางทำสีหน้าครุ่นคิดแล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นขัดจังหวะ เธอตอบรับประโยคเพียงไม่กี่คำแล้ววางสาย หน้างอๆ ของเพื่อนสนิททำให้นักรบย้อนถาม
“ใครยะ”
“พี่พิมาน โทรมาเลื่อนนัดกินข้าวเย็นนี้” เธอตอบเซ็งๆ เพราะไม่อยากอยู่บ้านที่เต็มไปด้วยสถานการณ์เคร่งเครียดเธอจึงตอบรับคำชวนของเขา ทว่าเขากลับโทรมาเลื่อนนัดโดยไม่บอกเหตุผลและเธอเองก็ไม่คิดจะซักถาม หลายวันมานี้รู้สึกว่าพิมานดูแปลกไปรวมทั้งแม่ของเขาด้วย
“แค่ผู้ชายโทรมาเลื่อนนัด ทำท่าเหมือนคนอกหักไปได้”
“ใครบอกว่าฉันอกหัก ฉันแค่รู้สึกเสียหน้าเพราะไม่เคยมีใครที่ไม่อยากไปกับฉัน โดยเฉพาะพี่พิมาน เขาหลงฉันอย่างกับอะไร กล้าเลื่อนนัดฉันแบบนี้คราวหน้าฉันไม่ไปด้วยแล้ว” หญิงสาวหน้าบูดบึ้งไม่สบอารมณ์ เกดแก้วกลัวเพื่อนคิดมากจึงชวนเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่มีนัดกับใครก็ดีแล้วนี่นา เย็นนี้เราก็ไปฉลองก่อนบินไฟล์ทแรกในชีวิตกันไม่ดีเหรอ” เกดแก้วเสนอและคนหน้าบูดก็เต็มใจสนองอย่างไม่อิดออด อยากผิดนัดดีนักสร้อยข้อมือที่เขาซื้อให้เธอจะเอาไปขายแล้วเที่ยวให้หมดเลย หญิงสาวเข่นเขี้ยวก่อนบอกอย่างใจป้ำ
“ฉันเลี้ยงเอง”
“มันต้องอย่างนี้ถึงจะสมกับเป็นเพื่อนรักของเรา ชนแก้ว” นักรบยิ้มร่า คืนนี้ได้เที่ยวแล้วยังกินฟรีอีก
ในความมืดสลัวของทเวนตี้ผับ สามสาวแอร์น้องใหม่ของนางฟ้าแอร์ไลน์ในชุดสุดเปรี้ยว เพราะวันนี้นักรบหรือริสซี่แต่งหญิงมาด้วย ดูไม่ออกว่าเป็นผู้ชายเพราะเขารูปร่างผอมบางไม่ล่ำสันเหมือนผู้ชายทั่วไป ใบหน้าก็หวานใสสไตล์เกาหลีเพราะผ่านการทำศัลยกรรมมาสองครั้ง ทุกสัปดาห์ก็เข้าออกสถาบันความงามเป็นว่าเล่น ยิ่งมีวิกผมประดับบนใบหน้าจึงสวยกลมกลืนไปกับคะนึงนางและเกดแก้ว
“อยากกินอะไรสั่งได้เต็มที่เลยนะ” คะนึงนางบอกขึ้น ลำตัวโยกไปมาตามจังหวะเพลง นานแล้วที่ไม่ได้มาเที่ยวสถานที่แบบนี้ ถึงเธอจะชอบแต่งตัวเปรี้ยว หว่านเสน่ห์แต่ก็ไม่ชอบเที่ยวกลางคืน เหล้าดื่มได้แต่ไม่บ่อย ส่วนใหญ่จะดื่มน้ำเปล่ามากกว่าเพราะห่วงเรื่องรูปร่างของตัวเอง
“รวยอะไรมาจ๊ะ อ้อ…ลืมว่าเธอเป็นลูกเศรษฐี” นักรบหัวเราะเสียงแหลม พูดจายกยอแต่ทว่าเสียดแทงคนฟัง หากสองคนนี้รู้ว่าเธอจนกรอบจะยังอยากคบอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้
“ไม่ได้รวยจากไหนมาหรอก ฉันเอาสร้อยที่พี่พิมานซื้อให้มาเลี้ยงพวกแก สะใจดี”
“ต๊าย…ร้ายมาก แต่ไม่เป็นไรฉันได้ผลประโยชน์” นักรบปิดปากหัวเราะพลันสายตาก็กระทบเข้ากับหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่กำลังเต้นรำกันอยู่ด้วยจังหวะสโลว์ซบ ผู้ชายไม่เท่าไหร่แต่ผู้หญิงนี่รู้สึกจะเข้าถึงเนื้อถึงตัวจนเกินงาม และเมื่อฝ่ายหญิงซบลงไปบนหน้าอกจึงเผยใบหน้าหนุ่มหล่อที่กำลังถูกคลุกวงใน
“น…นังนาง”
“อะไร” คะนึงนางมองหน้าเหมือนถูกผีหลอกกลางคืนของนักรบแล้วมองตามสายตานั้นแต่มองไม่ออกว่าผู้เป็นเพื่อนเห็นอะไร
“ฉันไม่แน่ใจว่านั่นใช่พี่พิมานของแกรึเปล่า เพราะไม่เคยเห็นตัวจริง แต่มันคล้ายมาก” นักรบลากเสียงยาวไม่ทันจบคนฟังก็ลุกพรวดพราดขึ้นมายืนด้วยอาการเลือดขึ้นหน้า เกดแก้วตกใจจึงรีบคว้าแขนเอาไว้
“นางจะไปไหน”
“ไปดูน้ำหน้าคนโกหกหน่อย นี่เหรอบอกมีงานด่วนต้องไปต่างจังหวัด อยากดูหน้านังผู้หญิงคนนั้นด้วยว่าจะสวยกว่าฉันซักแค่ไหน” คะนึงนางโกรธจัด ไม่ใช่เพราะหึงหวงแต่เธอรู้สึกเสียหน้า โดยเฉพาะมีนักรบกับเกดแก้วมาร่วมรับรู้ด้วยอย่างนี้
คะนึงนางสะบัดจนมือของเกดแก้วหลุดแล้วผลุนผลันออกไปหากแล้วเมื่อนึกได้ว่าตัวเองกับพิมานไม่ได้เป็นอะไรกันถึงขั้นที่เธอจะตามหึงหวงได้จึงหยุดชะงักเท้าเล่นเอาสองสาวที่เดินตามมาติดๆ หัวคะมำเพราะเบรกกะทันหัน นักรบโวยวายทันที
“นังบ้า หยุดทำไม”
“เรื่องอะไรจะให้เขาคิดว่าฉันตามหึงหวงเขา ไม่ดีกว่า” คะนึงนางเปลี่ยนใจเอาเสียดื้อๆ แล้วหมุนตัวกลับไปนั่งบนโต๊ะ นักรบเกาหัวก่อนหันมายักไหล่กับเกดแก้ว
“นี่แหละนังนางตัวจริง” นักรบหัวเราะแล้วพยักหน้าให้เกดแก้วตามไป ยังไม่ทันจะหย่อนสะโพกลงนั่งสายตาก็สบเข้ากับเจ้าของร่างอวบอัดที่มองมาเห็นเขาเข้าพอดี ดูเหมือนฝ่ายนั้นจะหยุดเต้นในทันทีเช่นเดียวกับนักรบที่อยู่ในอาการชะงักงันจนคะนึงนางเริ่มหงุดหงิด
“เป็นอะไรของแกอีกล่ะ”
“น่ะ…นั่น” นิ้วเรียวแต่ทว่าแกร่งเกินหญิงของนักรบชี้กลับไปยังฟลอร์เต้นรำ และวรินยุพาก็เดินจูงมือพิมานมาทางนี้พอดี ทันทีที่เห็นหน้าคะนึงนางชายหนุ่มก็ตกใจหน้าซีดปล่อยมือจากวรินยุพาทันที
“น้องนาง!”
“ธุระของพี่พิมานเสร็จเร็วจังนะคะ ถึงได้มีเวลามาเที่ยวได้” แม้จะโกรธจนลมออกหูและรู้สึกเสียหน้าแค่ไหน แต่คะนึงนางก็สะกดอารมณ์คุกรุ่นเอาไว้ในใจเค้นประโยคราบเรียบออกมาจนได้
“เอ่อ…คือพี่”
“รู้จักกันแล้วเหรอคะเนี่ย ไวน์ว่าจะแนะนำให้รู้จักเพื่อนของไวน์อยู่เชียว” วรินยุพาคล้องแขนพิมานมาแนบชิด เอียงศีรษะลงซบด้วยท่าทางสนิทสนม เสียงหัวเราะระรื่นของเธอถูกขัดด้วยประโยคสั้นๆ ของคะนึงนาง
“ฉันเป็นเพื่อนเธอตั้งแต่เมื่อไหร่”
“โถ…ทำไมพูดแบบนั้นละจ๊ะเพื่อนนาง โกรธเพื่อนไวน์ตั้งแต่เมื่อไหร่ ดูทำหน้าเข้าสิ อย่างกับว่าฉันไปแย่งแฟนเธอมาอย่างนั้นละ จริงไหมคะพี่พิมาน” วรินยุพาหัวเราะเสียงใส หน้าซื่อ ในขณะที่คนถูกถามอึกอักพูดไม่ออกกับสายตาเฉยชาอ่านไม่ออกของคะนึงนาง
เขาชอบเธอมาก มากกว่าผู้หญิงคนไหนที่เขาเคยผ่านมา เขานึกขอบคุณแม่ด้วยซ้ำที่ท่านตาถึงมองหาคนดีๆ เอาไว้ให้เขา หากแล้วจู่ๆ ท่านก็เกิดเปลี่ยนใจเอาเสียดื้อๆ จากที่หมายมั่นปั้นมือจะให้คะนึงนางเป็นสะใภ้ก็กลับเป็นวรินยุพา ที่เขาไม่รู้สึกชอบในตัวเธอเลยซักอย่างเดียว แต่ที่ยอมพาเธอมาเที่ยวก็เพราะทั้งวรินยุพาและแม่ของเขาคะยั้นคะยอจึงจำต้องเลื่อนนัดคะนึงนางกะทันหัน แต่ใครจะคิดละว่าจะจุดไต้ตำตอเจอคะนึงนางอยู่ที่นี่
“เธอไม่ได้แย่งใครไปจากฉันหรอก เพราะในผับนี้ไม่มีใครซักคนที่ฉันสนใจ” มือเรียวคว้ากระเป๋าแบรนด์เนม อันเป็นของจำนวนไม่กี่ชิ้นที่เธอไม่ยอมขายขึ้นมาสะพายไหล่ ตวัดสายตาขึ้นมองพิมานแล้วเดินเฉียดร่างวรินยุพาจนเซเกือบล้มแต่เพราะมัวสนใจอยู่กับอาการขึ้งโกรธของคะนึงนางพิมานจึงยืนเฉยทำให้เธอเจ็บใจ
“นาง”
“ขอโทษนะคะ ฉันไม่เคยรู้จักคุณ” คะนึงนางบอกเสียงแข็งแต่เขาคว้าแขนเอาไว้ด้วยสายตาเว้าวอน
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 ส.ค. 2556, 21:54:47 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 ส.ค. 2556, 21:54:47 น.
จำนวนการเข้าชม : 1473
| << ตอนที่ 5 100% | ตอนที่ 6 100% >> |