เด็ดปีกนางฟ้า (ลินิน)
“เป็นผู้หญิงต้องรอให้ผู้ชายมาจีบ” ในยุคที่เกย์ เก้งกวางเกลื่อนเมืองบรรดาชะนีทั้งหลายคงมัวนิ่งนอนใจถือคติแบบนี้ไม่ได้เสียแล้ว โดยเฉพาะเหล่านางฟ้าจากสายการบินนางฟ้าแอร์ไลน์ที่ได้พบกับโคไพลอตหนุ่มรูปงามรวยทรัพย์ งานนี้เหล่านางฟ้าแสนสวยต้องงัดสารพัดวิธีเพื่อให้ได้เทวดาหนุ่มหล่ออย่างเขามาครอบครอง ไม่ว่าจะตบตี แย่งชิงวางแผน ชิงไหวชิงพริบกันสุดฤทธิ์อย่างไรก็ขอสู้ตายกันสักตั้ง แต่เทวดาอย่างเขาก็ใช่จะยอมถูกผู้หญิงจับง่ายๆ แต่ใครล่ะที่จะถูกเขาจับเด็ดปีกจนบินไม่ขึ้นยอมซบอกกว้างๆ ของเขาคนเดียว
Tags: นิยายรัก สาริน ลินิน
ตอน: ตอนที่ 6 100%
“ฟังพี่อธิบายก่อนนะนาง” เขาบอกได้เพียงแค่นั้นแก้วเหล้าที่วางอยู่บนโต๊ะก็สาดเข้าไปที่หน้าเขาเต็มๆ ผลักล้มลงไปทับวรินยุพาแล้วคว้ามือเกดแก้วเดินฝ่าเหล่านักเที่ยวออกไป
“รอด้วย” นักรบขยับขาตามหากแล้วไม่อยากจากไปง่ายๆ โดยไม่ทำอะไรจึงแกล้งเตะสองหนุ่มสาวแรงๆ ก่อนหวีดร้องเสียงแหลม “ว้าย…ขอโทษทีนะคะ มันมืดไม่ทันเห็น”
นักรบเหยียดยิ้มสะใจแล้ววิ่งตามเพื่อนรักออกไปทันที มาถึงก็เห็นเกดแก้วกำลังปลอบอกปลอบใจกันอยู่ ในขณะที่คนถูกปลอบยังยืนเฉยทว่าดวงตาแค้นเคือง
“นาง”
“ฉันเสียหน้า ทำไมต้องเป็นนังไวน์ด้วย” คะนึงนางกัดริมฝีปากแน่นจนรู้สึกเจ็บจึงได้คลายออก สูดลมหายใจเข้าปอดลึกจนสุดอย่างพยายามควบคุมอารมณ์ที่คุกรุ่นไม่ให้มันปะทุออกมาตอนนี้
“ใจเย็นน่า ฉันว่านังไวน์มันจงใจแย่งคุณพิมานไปจากแกมากกว่า ฉันเห็นสายตามัน”
“เรื่องนั้นฉันไม่สนใจหรอก ฉันสนแค่ว่าเขาเห็นนังไวน์ดีกว่าฉัน ฉันเจ็บใจที่แพ้มัน” มือเรียวกำแน่นอย่างคับแค้นใจ แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยแพ้วรินยุพา
“มันจงใจแกล้งแกต่างหากล่ะคุณพิมานเขาอาจไม่เต็มใจมากับมันก็ได้นะ” นักรบปลอบใจ แต่คนฟังไม่รู้สึกดีขึ้นมาเลยซักนิด
“เขาโกหกฉันเพื่อจะมากับมัน ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่สนใจหรอก”
“โถๆ…อย่าขี้แพ้ชวนตีซิจ๊ะคะนึงนาง” เสียงหนึ่งแทรกขึ้น เป็นวรินยุพานั่นเองที่เดินตามนักรบกับเกดแก้วออกมาและทันได้ยินประโยคนี้ของคะนึงนาง
“ไวน์!”
“ใช่ ฉันเอง จำชื่อฉันเอาไว้ให้ดี เพราะฉันจะทำให้แกเจ็บใจกว่านี้อีกหลายเท่า”
“แกคิดจะแก้แค้นฉันเรื่องพี่คมงั้นหรือ” เธอหมายถึงคมคาย หนุ่มหล่อเดือนมหาวิทยาลัยคณะนิเทศศาสตร์ที่วรินยุพาแอบปลื้มมาตั้งแต่ชั้นปีหนึ่ง ทั้งสองคบหากันได้ปีเศษทว่าเมื่อผู้ชายคนนั้นได้รู้จักกับเธอในงานแสดงละครเวทีของคณะก็เปลี่ยนใจมาคบกับเธอแทนทำให้วรินยุพาแค้นใจและถือว่าเธอเป็นศัตรูอย่างถาวร แต่วรินยุพาเองก็คงลืมไปเหมือนกันว่ารักแรกของเธอ ถึงจะแค่พัพพี้เลิฟก็ถูกแย่งไปเหมือนกัน
“ใช่ แล้วรู้ไหมว่าทำไมพี่พิมานเขาถึงมากับฉันได้” วรินยุพายิ้มเยาะ และเมื่อฝ่ายตรงข้ามนิ่งเฉยจึงได้บอกขึ้นเสียเอง “ก็เพราะว่าคุณหญิงสร้อยศรีรู้ว่าครอบครัวเธอไม่เหมือนเดิมแล้ว”
“แก…” เนื้อตัวของคะนึงนางสั่นสะท้านอย่างคาดไม่ถึงว่าจะมีใครอื่นที่รู้เรื่องนี้โดยเฉพาะวรินยุพา
“แปลกใจหรือคะนึงนาง จะบอกให้เอาบุญนะว่าสมัยนี้ไม่มีใครอยากได้คุณหนูถังแตกอย่างเธอไปเป็นแฟนหรอก พอคุณหญิงป้ากับพี่พิมานรู้ว่าเธอมันก็แค่พวกรวยแต่เปลือกเขาก็เปลี่ยนใจอยากได้ฉันเป็นสะใภ้ จำเอาไว้นะคะนึงนางว่าฉันจะไม่แพ้เธออีกต่อไป”
“เธอชนะฉันด้วยวิธีสกปรกแบบนี้คงภูมิใจมากสินะ”
“ฉันไม่สนหรอกนะว่าจะด้วยวิธีไหน แต่ตอนนี้ผู้ชายคนนี้เป็นของฉัน ไม่ใช่ของเธอ จำเอาไว้” วรินยุพาชี้หน้า รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏขึ้นก่อนส่งจูบแสนหวานให้แล้วหัวเราะร่าเดินออกไป ทิ้งคนเบื้องหลังให้ยืนตัวสั่น น้ำตาคลอแต่ไม่มีเสียงสะอื้น และเมื่อนักรบแตะไปที่แขนหยาดน้ำตานั้นจึงค่อยๆ กลิ้งเกลือกมาตามใบหน้า
“นาง”
“พวกเธอจะเลิกคบกับฉันก็ได้นะ”คะนึงนางบอกขึ้นแล้วหมุนตัวเดินผ่านเพื่อนที่เพิ่งรู้จักกันไม่นานแต่ทว่าเธอถือเป็นเพื่อนสนิทที่มีอยู่แค่นี้
“เฮ้ย!” เกดแก้ววิ่งมาขวางหน้าพร้อมกับที่นักรบเดินมาฉุดตัวเอาไว้
“แกจะบ้าหรือไง พวกเราจะเลิกคบแกได้ยังไงกัน อีนังบ้า”
“ก็ฉันไม่ใช่คุณหนูคะนึงนาง จิตรไพศาล คนเดิมแต่เป็นแค่คุณหนูถังแตกที่พ่อกำลังจะถูกฟ้องล้มละลาย กระเป๋าที่ฉันถืออยู่ ชุดที่ฉันใส่ เป็นแค่ไม่กี่อย่างในบ้านที่ฉันไม่ขาย เพราะไม่อยากถูกใครดูถูก ไม่อยากให้พวกเธอหนีหน้าฉันไป” หญิงสาวเสียงเครือ นักรบจึงได้เท้าสะเอว ทำเสียงแหลมเข้าใส่
“นังบ้า แกดูถูกฉันกับนังผักมากไปแล้ว”
“ใช่ พวกเราไม่ได้คบแกที่เงินทองนะ อีกอย่างเราสองคนก็ไม่ได้ร่ำรวยมาจากไหน บ้านฉันทำไร่ที่เพชรบุรี ส่วนนังริสซี่พ่อแม่มันก็เปิดร้านอาหารอยู่เยาวราช ไม่ใช่มหาเศรษฐีคุณหนูจ๋ามาจากไหน” เกดแก้วบอกขึ้น และเมื่อพูดจบคะนึงนางก็ปล่อยเสียงโฮลั่นจนเพื่อนตกใจ
“นังนาง!”
“ฮือ…”
“นี่แกยังไม่หายงอนพวกเราอีกเหรอ” เกดแก้วร้อนใจ คะนึงนางเบ้หน้าแล้วโผเข้ากอดนักรบ น้ำตาหลั่งรินก่อนบอกด้วยเสียงเจือสะอื้น
“ฉันซึ้งใจ”
“พอแล้วๆ ขนลุก ฉันไม่ชอบกอดกับชะนี” นักรบบอกขึ้นแต่คนทำยิ่งกอดแน่นขึ้นไปอีก ไม่หนำใจจึงสั่งน้ำมูกลงไปด้วยทำให้นักรบกรีดร้องโวยวายลั่นลานจอดรถ
“รอด้วย” นักรบขยับขาตามหากแล้วไม่อยากจากไปง่ายๆ โดยไม่ทำอะไรจึงแกล้งเตะสองหนุ่มสาวแรงๆ ก่อนหวีดร้องเสียงแหลม “ว้าย…ขอโทษทีนะคะ มันมืดไม่ทันเห็น”
นักรบเหยียดยิ้มสะใจแล้ววิ่งตามเพื่อนรักออกไปทันที มาถึงก็เห็นเกดแก้วกำลังปลอบอกปลอบใจกันอยู่ ในขณะที่คนถูกปลอบยังยืนเฉยทว่าดวงตาแค้นเคือง
“นาง”
“ฉันเสียหน้า ทำไมต้องเป็นนังไวน์ด้วย” คะนึงนางกัดริมฝีปากแน่นจนรู้สึกเจ็บจึงได้คลายออก สูดลมหายใจเข้าปอดลึกจนสุดอย่างพยายามควบคุมอารมณ์ที่คุกรุ่นไม่ให้มันปะทุออกมาตอนนี้
“ใจเย็นน่า ฉันว่านังไวน์มันจงใจแย่งคุณพิมานไปจากแกมากกว่า ฉันเห็นสายตามัน”
“เรื่องนั้นฉันไม่สนใจหรอก ฉันสนแค่ว่าเขาเห็นนังไวน์ดีกว่าฉัน ฉันเจ็บใจที่แพ้มัน” มือเรียวกำแน่นอย่างคับแค้นใจ แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยแพ้วรินยุพา
“มันจงใจแกล้งแกต่างหากล่ะคุณพิมานเขาอาจไม่เต็มใจมากับมันก็ได้นะ” นักรบปลอบใจ แต่คนฟังไม่รู้สึกดีขึ้นมาเลยซักนิด
“เขาโกหกฉันเพื่อจะมากับมัน ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่สนใจหรอก”
“โถๆ…อย่าขี้แพ้ชวนตีซิจ๊ะคะนึงนาง” เสียงหนึ่งแทรกขึ้น เป็นวรินยุพานั่นเองที่เดินตามนักรบกับเกดแก้วออกมาและทันได้ยินประโยคนี้ของคะนึงนาง
“ไวน์!”
“ใช่ ฉันเอง จำชื่อฉันเอาไว้ให้ดี เพราะฉันจะทำให้แกเจ็บใจกว่านี้อีกหลายเท่า”
“แกคิดจะแก้แค้นฉันเรื่องพี่คมงั้นหรือ” เธอหมายถึงคมคาย หนุ่มหล่อเดือนมหาวิทยาลัยคณะนิเทศศาสตร์ที่วรินยุพาแอบปลื้มมาตั้งแต่ชั้นปีหนึ่ง ทั้งสองคบหากันได้ปีเศษทว่าเมื่อผู้ชายคนนั้นได้รู้จักกับเธอในงานแสดงละครเวทีของคณะก็เปลี่ยนใจมาคบกับเธอแทนทำให้วรินยุพาแค้นใจและถือว่าเธอเป็นศัตรูอย่างถาวร แต่วรินยุพาเองก็คงลืมไปเหมือนกันว่ารักแรกของเธอ ถึงจะแค่พัพพี้เลิฟก็ถูกแย่งไปเหมือนกัน
“ใช่ แล้วรู้ไหมว่าทำไมพี่พิมานเขาถึงมากับฉันได้” วรินยุพายิ้มเยาะ และเมื่อฝ่ายตรงข้ามนิ่งเฉยจึงได้บอกขึ้นเสียเอง “ก็เพราะว่าคุณหญิงสร้อยศรีรู้ว่าครอบครัวเธอไม่เหมือนเดิมแล้ว”
“แก…” เนื้อตัวของคะนึงนางสั่นสะท้านอย่างคาดไม่ถึงว่าจะมีใครอื่นที่รู้เรื่องนี้โดยเฉพาะวรินยุพา
“แปลกใจหรือคะนึงนาง จะบอกให้เอาบุญนะว่าสมัยนี้ไม่มีใครอยากได้คุณหนูถังแตกอย่างเธอไปเป็นแฟนหรอก พอคุณหญิงป้ากับพี่พิมานรู้ว่าเธอมันก็แค่พวกรวยแต่เปลือกเขาก็เปลี่ยนใจอยากได้ฉันเป็นสะใภ้ จำเอาไว้นะคะนึงนางว่าฉันจะไม่แพ้เธออีกต่อไป”
“เธอชนะฉันด้วยวิธีสกปรกแบบนี้คงภูมิใจมากสินะ”
“ฉันไม่สนหรอกนะว่าจะด้วยวิธีไหน แต่ตอนนี้ผู้ชายคนนี้เป็นของฉัน ไม่ใช่ของเธอ จำเอาไว้” วรินยุพาชี้หน้า รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏขึ้นก่อนส่งจูบแสนหวานให้แล้วหัวเราะร่าเดินออกไป ทิ้งคนเบื้องหลังให้ยืนตัวสั่น น้ำตาคลอแต่ไม่มีเสียงสะอื้น และเมื่อนักรบแตะไปที่แขนหยาดน้ำตานั้นจึงค่อยๆ กลิ้งเกลือกมาตามใบหน้า
“นาง”
“พวกเธอจะเลิกคบกับฉันก็ได้นะ”คะนึงนางบอกขึ้นแล้วหมุนตัวเดินผ่านเพื่อนที่เพิ่งรู้จักกันไม่นานแต่ทว่าเธอถือเป็นเพื่อนสนิทที่มีอยู่แค่นี้
“เฮ้ย!” เกดแก้ววิ่งมาขวางหน้าพร้อมกับที่นักรบเดินมาฉุดตัวเอาไว้
“แกจะบ้าหรือไง พวกเราจะเลิกคบแกได้ยังไงกัน อีนังบ้า”
“ก็ฉันไม่ใช่คุณหนูคะนึงนาง จิตรไพศาล คนเดิมแต่เป็นแค่คุณหนูถังแตกที่พ่อกำลังจะถูกฟ้องล้มละลาย กระเป๋าที่ฉันถืออยู่ ชุดที่ฉันใส่ เป็นแค่ไม่กี่อย่างในบ้านที่ฉันไม่ขาย เพราะไม่อยากถูกใครดูถูก ไม่อยากให้พวกเธอหนีหน้าฉันไป” หญิงสาวเสียงเครือ นักรบจึงได้เท้าสะเอว ทำเสียงแหลมเข้าใส่
“นังบ้า แกดูถูกฉันกับนังผักมากไปแล้ว”
“ใช่ พวกเราไม่ได้คบแกที่เงินทองนะ อีกอย่างเราสองคนก็ไม่ได้ร่ำรวยมาจากไหน บ้านฉันทำไร่ที่เพชรบุรี ส่วนนังริสซี่พ่อแม่มันก็เปิดร้านอาหารอยู่เยาวราช ไม่ใช่มหาเศรษฐีคุณหนูจ๋ามาจากไหน” เกดแก้วบอกขึ้น และเมื่อพูดจบคะนึงนางก็ปล่อยเสียงโฮลั่นจนเพื่อนตกใจ
“นังนาง!”
“ฮือ…”
“นี่แกยังไม่หายงอนพวกเราอีกเหรอ” เกดแก้วร้อนใจ คะนึงนางเบ้หน้าแล้วโผเข้ากอดนักรบ น้ำตาหลั่งรินก่อนบอกด้วยเสียงเจือสะอื้น
“ฉันซึ้งใจ”
“พอแล้วๆ ขนลุก ฉันไม่ชอบกอดกับชะนี” นักรบบอกขึ้นแต่คนทำยิ่งกอดแน่นขึ้นไปอีก ไม่หนำใจจึงสั่งน้ำมูกลงไปด้วยทำให้นักรบกรีดร้องโวยวายลั่นลานจอดรถ
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ก.ย. 2556, 22:35:10 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ก.ย. 2556, 22:35:10 น.
จำนวนการเข้าชม : 1434
| << ตอนที่ 6 40% | ตอนที่ 7 40% >> |