บ่วงเล่ห์...ร้อยรัก
เมื่อบ่วงแสนเศร้า และแสนร้ายกัดกินหัวใจของทั้งคู่ให้ระทมทุกข์ ชายหนุ่มติดอยู่ในบ่วงรักหญิงแก่หม้ายที่ตายจากไปนานแสนนาน กับหญิงสาวติดอยู่ในบ่วงแค้นของคนรักที่ต้องเสียชีวิตไป ด้วยฝีมือจากเจ้านายของผู้ชายคนนี้
มนัสวิน หนุ่มมาดทะเล้นร้อนดั่งทะเลไฟ หญิงใดยอมให้เขาบำเรอต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ร้อนแรง รัญจวน สะท้านถึงทรวงมากแค่ไหน แต่แล้วหัวใจกลับนิ่งตายสนิทไร้รัก เพราะเขาทิ้งหัวใจไปกับหญิงหม้ายที่สิ้นชีวาด้วยโรคร้าย ชายหนุ่มจึงต้องตกอยู่ในบ่วงแห่งความสิ้นหวังความรัก และไม่มีหญิงใดมาเยี่ยวรักษาหัวใจให้หายขาด
ศิรินทร์ แม่เสือสาวจอมเจ้าเล่ห์ ผู้ลึกลับ หญิงสาวผู้แสนเย็นชา แต่หัวใจกลับไม่นิ่งเฉย เมื่อมันร้อนไปด้วยไฟแค้น เป็นบ่วงแค้นที่ต้องสะสางให้คนที่เธอรักทั้งชีวิต แม้ชื่อเธออาจจะไม่ใช่ชื่อจริงก็ตาม แต่สามารถกระตุกหัวใจของเจ้าเสือทะเลไฟอย่างนายมนัสวิน จอมเขมือบผู้หญิงเป็นอาหาร ยอมศิโรราบ
เมื่อทั้งสองมาพบกันท่ามกลางบ่วงร้ายคนละดวงใจ ชายหนุ่มต้องเข้ามาขัดขวาง บ่วงแค้นของเธอ พร้อมเผลอซึมซับ จนละลายบ่วงแห่งหัวใจ ก่อเกิดเป็นบ่วงเล่ห์ที่ร้อยรัก เข้าด้วยกันอย่างไม่ทันรู้สึกตัว
บ่วงเล่ห์...ร้อยรัก
“ผมไม่ได้จะเอาคุณมาเป็นแม่เสียหน่อย แต่จะเอาคุณมาเป็นเมียต่างหากล่ะ” หนุ่มจอมทะเล้นตอบอย่างระร่านหัวใจ ดวงใจน้อยของหญิงสาวที่แทนตนเองว่าอายุราวรุ่นแม่แล้ว เธอรู้ว่าเขาอ่อนกว่าเธอหลายปีอยู่หรอกนะ ทำไมถึงทำให้หัวใจของเธอที่ร้อนด้วยไฟแค้นหวั่นไหวได้ขนาดนี้ แม้เธอจะอยู่ในสภาพด้วยวัยสี่สิบห้าปีก็ตาม จู่ๆ ผู้จัดการรีสอร์ทคนใหม่แห่งรายาทิพย์จะมา พิพากษาหญิงวัยแก่อย่างเธอแบบนี้ได้อย่างไงกัน แค่เขาจับได้ว่าเธอปลอมตัวมานี่นะ
“เด็กบ้า ใครจะยอมเป็นเมียนายกันห๊ะ ปล่อยนะ!” ศิรินทร์ตะคอกกลับเสียงระรัว แถมเขายังไม่คิดจะยอมลุกออกจากเรือนร่างของเธอง่ายๆ มือไม้จอมทะเล้นก็นัวเนียเป็นพัลวัน
“ผมไม่ใช่เด็กนะ เราต่างก็ พากันเลยวัยเด็กมาแล้ว ตอนนี้เป็น...ชายหนุ่มกับสาวแก่ต่างหากล่ะ” คำพูดปนอารมณ์ร้อนชั่ววูบหวั่นไหวของมนัสวิน มันทำให้เขาอยากจะลิ้มลองเรือนร่างสาวแก่สะพรั่งคนนี้เสียจริงๆ ให้ตายเถอะ
“เป็นผู้หญิงของผมเถอะ โทษจะเบาลงนะ เจ๊รินทร์”
มนัสวิน หนุ่มมาดทะเล้นร้อนดั่งทะเลไฟ หญิงใดยอมให้เขาบำเรอต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ร้อนแรง รัญจวน สะท้านถึงทรวงมากแค่ไหน แต่แล้วหัวใจกลับนิ่งตายสนิทไร้รัก เพราะเขาทิ้งหัวใจไปกับหญิงหม้ายที่สิ้นชีวาด้วยโรคร้าย ชายหนุ่มจึงต้องตกอยู่ในบ่วงแห่งความสิ้นหวังความรัก และไม่มีหญิงใดมาเยี่ยวรักษาหัวใจให้หายขาด
ศิรินทร์ แม่เสือสาวจอมเจ้าเล่ห์ ผู้ลึกลับ หญิงสาวผู้แสนเย็นชา แต่หัวใจกลับไม่นิ่งเฉย เมื่อมันร้อนไปด้วยไฟแค้น เป็นบ่วงแค้นที่ต้องสะสางให้คนที่เธอรักทั้งชีวิต แม้ชื่อเธออาจจะไม่ใช่ชื่อจริงก็ตาม แต่สามารถกระตุกหัวใจของเจ้าเสือทะเลไฟอย่างนายมนัสวิน จอมเขมือบผู้หญิงเป็นอาหาร ยอมศิโรราบ
เมื่อทั้งสองมาพบกันท่ามกลางบ่วงร้ายคนละดวงใจ ชายหนุ่มต้องเข้ามาขัดขวาง บ่วงแค้นของเธอ พร้อมเผลอซึมซับ จนละลายบ่วงแห่งหัวใจ ก่อเกิดเป็นบ่วงเล่ห์ที่ร้อยรัก เข้าด้วยกันอย่างไม่ทันรู้สึกตัว
บ่วงเล่ห์...ร้อยรัก
“ผมไม่ได้จะเอาคุณมาเป็นแม่เสียหน่อย แต่จะเอาคุณมาเป็นเมียต่างหากล่ะ” หนุ่มจอมทะเล้นตอบอย่างระร่านหัวใจ ดวงใจน้อยของหญิงสาวที่แทนตนเองว่าอายุราวรุ่นแม่แล้ว เธอรู้ว่าเขาอ่อนกว่าเธอหลายปีอยู่หรอกนะ ทำไมถึงทำให้หัวใจของเธอที่ร้อนด้วยไฟแค้นหวั่นไหวได้ขนาดนี้ แม้เธอจะอยู่ในสภาพด้วยวัยสี่สิบห้าปีก็ตาม จู่ๆ ผู้จัดการรีสอร์ทคนใหม่แห่งรายาทิพย์จะมา พิพากษาหญิงวัยแก่อย่างเธอแบบนี้ได้อย่างไงกัน แค่เขาจับได้ว่าเธอปลอมตัวมานี่นะ
“เด็กบ้า ใครจะยอมเป็นเมียนายกันห๊ะ ปล่อยนะ!” ศิรินทร์ตะคอกกลับเสียงระรัว แถมเขายังไม่คิดจะยอมลุกออกจากเรือนร่างของเธอง่ายๆ มือไม้จอมทะเล้นก็นัวเนียเป็นพัลวัน
“ผมไม่ใช่เด็กนะ เราต่างก็ พากันเลยวัยเด็กมาแล้ว ตอนนี้เป็น...ชายหนุ่มกับสาวแก่ต่างหากล่ะ” คำพูดปนอารมณ์ร้อนชั่ววูบหวั่นไหวของมนัสวิน มันทำให้เขาอยากจะลิ้มลองเรือนร่างสาวแก่สะพรั่งคนนี้เสียจริงๆ ให้ตายเถอะ
“เป็นผู้หญิงของผมเถอะ โทษจะเบาลงนะ เจ๊รินทร์”
Tags: ซึ้งกินใจ,บ่วงรัก,บ่วงเล่ห์...ร้อยรัก,เศร้าๆ,หวานละมุน
ตอน: บทที่ 3 หัวใจที่เปื้อนทุกข์ระทม
บทที่ 3 หัวใจที่เปื้อนทุกข์ระทม
น้ำเหล้าสีอำพันถูกกรอกลงลำคอแกร่งทีละแก้ว อารมณ์ของเขายังค้างในห้วงรสหวานแปลกจากริมฝีปากบาง ใบหน้าหญิงสาวอันชวน บ่งบอกว่ามิใช่วัยชราตามอายุเท่าที่เขาเห็น นี่ก็ผ่านมาหลายสัปดาห์แล้ว เขายังไม่ลืมรสจูบอันพิศสมัยของผู้หญิงวัยกลางคนคนนั้น
“เจ๊รินทร์ คุณเป็นใครกันน้า...” ชายหนุ่มละเมอ เขาไม่เคยคิดถึงผู้หญิงคนไหน นอกจากแม่หญิงหม้ายผู้ล่วงลับทิ้งเขาไป ยิ่งพวกสาวแก่...แทบไม่คิดจะเฉียดเข้าใกล้สักรายหรอกนะ ทว่าทำไมสาวแก่ผู้นี้ถึงวิ่งมาวุ่นงายกับชีวิตเขานัก
“ไอ้มาร์ นอนละเมอ หาสาวในเล้าจ์หรือไงวะ” เสียงทุ้มอันไม่ชวนระรื่นหู ของเขาทุกครั้ง ที่ ‘มัน’ โผล่หัวมาหา
“ฮึ! ผมละเมอหาเจ้าชาย ต่างหากครับ อาพจน์” มนัสวินตอบด้วยน้ำเสียงประชด น้องชายสายเลือดของผู้เป็นพ่อ รูปร่างหน้าตานั่นเหรอ เหมือนพ่อของเขาอย่างไม่ผิดเพี้ยน แฝดน้องชายผู้เหลวไหลไม่เอาการเอางานใด สร้างปัญหาให้เขาตั้งแต่เล็กจนโต
“ไอ้หนุ่มเสือใบเอ๊ย เจ้าชายแก แต่งงานมีเมียไปแล้วโน้น แกคงไปเลียแข้ง เลียขา ไม่ได้สินะ ถึงเมาหัวราน้ำ ฮ่าๆ” มนัสวินอยากจะปาแก้วเหล้าในมือใส่หัว คนเป็นอาในสายเลือดนัก แน่นอนเลือดชั่วพอๆ กับเขานี่แหละ
“โผล่หัว...มาทำไม”
“อูย...อย่าเพิ่งอารมณ์เสียสิจ๊ะ หลานชาย...แห่งรัก” มาพจน์หนุ่มวัยใหญ่ถึงกับเปลี่ยนเป็นเสียงแตก มนัสวินได้ยินยิ่งแสร้งหูที่สุด เวรกรรมของเขาจริงๆ ต้องเลี้ยงชีวิตคนเป็นอาไปจนตาย...เพราะพินัยกรรมของพ่อ...
“อยากตายหรือไง อาพจน์” เกลียด เขาเกลียดมัน มันเลี้ยงเขาเหมือนจะเอาไว้ใช้งานเอง สอนแต่เรื่องชั่วช้า แม้กระทั้งการหักหลังเพื่อนให้กับเขา...เพราะมัน เป่าหัวสมองเขา ถึงขั้นกล้าไปวางแผนฆ่า นภิสาภรรยาของนายใหญ่ภีระตินณ์ และนภิสา คือ ลูกสาวในดวงใจของหญิงหม้ายที่เขาหลังรัก มันบังอาจใช้พิษรักของเขา ที่มันล่วงรู้ให้เป็นประโยชน์
“หึๆ แกฆ่าชั้นได้หรือยะ มรดกแกก็หมดสิทธิ์นะ โฮกๆ”
“ไอ้อาชั่ว...” มนัสวินอยากด่าให้มันเจ็บปวดบ้าง ทว่าสุดท้ายเขากลับเป็นฝ่ายกัดฟันกรอบเจ็บเข้ากระดูกเสียเอง
“ขอบคุณที่ชมครับ” คร่าวนี้ มาพจน์วัยชราย่างห้าสิบต้นๆ กลับมาพูดเป็นเสียงชายหนุ่มปกติ การได้แกล้งยียวนกวนบาทา หลานชายสุดเลิฟ มันกระชุ่มหัวใจมากที่สุด
“อา มาเอาตังค์อ่ะ ดำเนินจนเสร็จหรือยัง” มาพจน์ชายวัยชราแบมือ ขอตังค์หลานชายอย่างง่ายๆ ก็เงินมันหมดกระเป๋าแล้วนี่นา ถึงได้แบกก้นออกจากรัง มาหาหลานชายแห่งรัก
“หึๆ เงินที่ไปหลอกเอากับนังแก่ๆ มานั้นเหรอ” มนัสวินถามก่อนจะรินเหล้าใส่แก้ว
“ใช่ ตั้งสิบห้าล้านเชียวนะ แถมอา ยังหารีสอร์ทแห่งใหม่ๆ เข้าเครือ วรธิกาจญ์ กรุ๊ปให้หลานชายสุดเลิฟ ได้อีกด้วยนะครับ” คนเป็นอาก็ตอบอย่างสบายๆ เหมือนเรื่องปกติทั่วไป
“อาพจน์ ทำให้ผมแทบไปกราบ เจ้าภีระตินณ์” มนัสวินพูดขึ้น ด้วยความปวดใจ เขามักสร้างปัญหาให้ภีระตินณ์เสมอๆ ทว่าเพื่อนก็ยังช่วยเหลือตลอด...
“เรื่องของแก ชั้นต้องการเงิน ค่านายหน้าเว้ย เอามาเร็วๆ วันนี้บ่อนมันร้อน...” มาพจน์เริ่มสีหน้ามุ่ย เพราะขอตังค์นานแล้ว ไอ้หลานชายสุดรัก มันยังไม่ยอมให้สักที
“ฮึ! แล้วเมื่อไหร่จะเลิกเล่นสักไอ้โลกีย์พวกนี้น่ะ อาพจน์” มนัสวินถามก่อนจะยกแก้วเหล้าดื่ม ไปพลางๆ ลืมคนแก่ๆ แบมือ ทำท่าขอเงินอยู่ได้ยิ่งดี
“ถ้าจะชั้นเลิกนะ แกก็ควรไปบอก หุ้นส่วนรายใหญ่อย่างเจ้าชายชานินทร์ นายใหญ่ภีระตินณ์ โน้น หยุดสร้างแหล่งอบายมุขสิยะ” มาพจน์เสียงแตกลั่น เริ่มพาลหัวเสียด้วย เพราะหลานชาย มันมักเทิดทูนเพื่อนพวกนี้เหลือเกิน
“ไม่ต้องใส่ความ ไปถึงเจ้านายของผมนะ อาพจน์” แถมปกป้องโอบอุ้มเอาไว้อย่างดีด้วย มาพจน์แทบทำเสียงจิกๆ อย่างเคืองใจ เลี้ยงมันมาอย่างเสียข้าวสุกจริงๆ ให้ตายสิ
“เหรอๆ ยะ รวยล้นฟ้า กันจะตายแต่ละคนน่ะ ทำไมแก ไม่ยักเงิน มาใช่เล่นๆ สักหน่อยบ้างวะ”
“หยุดคิดชั่วๆ เลย อาพจน์ จะไปไหนก็ไปให้พ้นๆ หน้าผม เอานี่เช็คเงิน” หนุ่มมนัสวินโมโห จนรีบๆ เซ็นให้เช็คเงินสด ทั้งรำคาญลูกกะตาตนเอง เวลาได้เห็นใบหน้าคุณอาแสนชั่ว...ทว่ามันก็ยังกระทบไปถึงใบหน้าของผู้เป็นพ่อ...เสมอ...มนัสวินรักบิดามาก แต่ท่านเสียชีวิตไป ก่อนที่เขาจะโตเป็นหนุ่มเสียอีก ปล่อยให้เขาทนทุกข์อยู่อุ้งมือไอ้คนเป็นอาใจมารชั่วช้า...
“อือหือ! พูดอย่างกับแกจะกลับตัวกลายเป็นคนดี อย่างนั้นแหละ หลานชายสุดเลิฟขา” มาพจน์รับใบเช็คธนาคารจากหลานชาย พร้อมจูบมือหนาของหนุ่มน้อยที่ตนเลี้ยงตั้งแต่เด็กๆ มนัสวินรีบชักมือกลับอย่างรังเกียจ
“สกปรก!”
“แหมๆ รังเกียจกันได้นะ หลานชายสุดเลิฟ หึๆ แต่ก่อน...เราคุ้นเคยกันออกจะบ่อยไปนะ” มาพจน์กำลังอยากเอ่ยรื้อฟื้นความหลังนิดหน่อย การได้ทรมานหลานชายแห่งรัก มัน คือ ความสุขอย่างหนึ่ง...
“ออกไป ออกไป๊!” มนัสวินตะคอกไล่ อย่างคนหัวเสียเป็นทวี ไร้มาดหนุ่มขี้เล่นจอมยียวน ดวงตาแกร่งแดงฉานโกรธเกี้ยวกราดราวกับจะฆ่าคนได้แน่ๆ
“จุ๊บๆ บ๊ายบาย หลานชาย...” มาพจน์เอ่ยเสียงแตกสาวแก่หนังเหี่ยวๆ บอกร่ำลาหลานชายสุดที่รัก พร้อมเช็คเงินมหาศาลในมือ กว่าหนุ่มกึ่งวัยชราผู้นี้จะแวะมาหาหลานชายอีก คงเป็นปีโน้นแหละ หรือเมื่อเงินหมด ไม่ก็มีเหยื่อแหล่งใหม่ให้เขาหลอก อย่างน่าสนใจ เรื่องเกมโกงด้านธุรกิจมันไม่พ้นมือเขาหรอก หลานชายของเขายังอ่อนหัดเกินไปนัก เล่ห์เหลี่ยมพวกนี้เขายังสอนให้มนัสวินไม่หมดวิชาด้วยซ้ำ...
“ไอ้...เลวระยำเอ้ย!” มนัสวินคำรามดาทอ ก่อนจะกรอกยกขวดเหล้าใส่ปาก อยากจะลืมภาพอันสะอิดสะเอียนในจิตใจ...
‘เธอยังอยู่ในโลกเลวร้ายน้อยกว่า ฉันอีกนะ มนัสวิน’
‘หมายความว่าไงครับ คุณนลันดา’ นางยิ้มด้วยใบหน้าซีดจากโรคร้ายระยะสุดท้ายให้ชายหนุ่มรุ่นลูก
‘เรื่องราวในอดีตของฉัน มันเป็นสีดำ ไม่สิต้องสีเลือดเกินกว่าที่เด็กน้อยอย่างเธอจะเข้าใจละมั้ง’
‘ผมโตแล้วครับ’
‘เธอโตแค่ตัว แต่จิตใจของเธอมันเด็กนัก มนัสวิน’ เขาไม่พอใจ เขาไม่ชอบให้นางเรียกแบบนี้ เด็กน้อย...เขาอยากเป็นมากกว่าเด็กน้อยในสายตาของนาง...
“ผมจะอย่างไง ผมถึงจะหลุดพ้นจากบ่วงบ้าๆ เหล่านี้ คุณนลันดา!” ชายหนุ่มละเมอด้วยฤทธิ์มึนเมา ทุกคืนไม่เคยนอนหลับอย่างเป็นสุข ยิ่งจิตใจอันขาดรักจากหญิงหม้าย ยิ่งทำให้ดิ่งลงบ่วงแสนระทมทุกข์
โปรดติดตามตอนต่อไป
บทที่ 4 ดวงใจที่ห้อยบ่วง...
“เจ๊รินทร์” เขาตกใจ เมื่ออยู่ๆ หญิงวัยใหญ่บุกมาหาถึงโรงแรมเครือยักษ์ที่เขาทำงานอยู่ แน่นอนถึงห้องทำงานส่วนตัวเขาเชียวล่ะ น้อยนักที่เขาจะผู้หญิงภายนอกเข้าออกห้องทำงานนี้
“ใช่”
“มาได้ไง”
“ถามแปลก ขับรถมาสิ”
“ผมรู้ครับ งั้นผมพูดใหม่แล้วกันนะ เจ๊มาทำไม หรือว่าคิดถึงผม จนทนไม่ไหว ช่วงนี้ผมไม่ค่อยแวะเข้ารีสอร์ทรายาทิพย์ด้วยสิ”
“ใช่ ฉันคิดถึงจนใจขาดเลยแหละ” ปากกาเขียนเอกสารในมือชายหนุ่มแทบหลุดร่วงตกพื้นห้องทำงาน
“ผมอยากจะกรีดร้องลั่นห้อง เจ๊คิดถึงผมหรือคร้าบ” มนัสวินแทบลุกขึ้น แล้วเดินดิ่งมาหาหญิงสาวแก่มากกว่าเขาแค่สิบปีเองมั้ง พร้อมอ้าแขนแกร่งออก เตรียมถลากอดหญิงสาววัยใหญ่ด้วย
“คิดถึง เพราะอยากฆ่านายทิ้งต่างหากเล่า!” ศิรินทร์ปกป้องตัวไว้ทัน ด้วยการคว้าปืนกระบอกสั้นขึ้นมา
“เล่นแรงนะ เจ๊” มนัสวินถึงกับยืนกางแขนแกร่งค้างในอากาศ กับความใจเด็ดกล้าของแม่หญิงสาววัยใหญ่
“ไม่แรงหรอก แค่นี้มันยังน้อยไป สำหรับคนชั่วๆ อย่างนาย” ศิรินทร์แค่ถือปืนขึ้นมาขู่ เท่านั้นแหละ ใครจะกล้ายิงง่ายๆ ล่ะ
น้ำเหล้าสีอำพันถูกกรอกลงลำคอแกร่งทีละแก้ว อารมณ์ของเขายังค้างในห้วงรสหวานแปลกจากริมฝีปากบาง ใบหน้าหญิงสาวอันชวน บ่งบอกว่ามิใช่วัยชราตามอายุเท่าที่เขาเห็น นี่ก็ผ่านมาหลายสัปดาห์แล้ว เขายังไม่ลืมรสจูบอันพิศสมัยของผู้หญิงวัยกลางคนคนนั้น
“เจ๊รินทร์ คุณเป็นใครกันน้า...” ชายหนุ่มละเมอ เขาไม่เคยคิดถึงผู้หญิงคนไหน นอกจากแม่หญิงหม้ายผู้ล่วงลับทิ้งเขาไป ยิ่งพวกสาวแก่...แทบไม่คิดจะเฉียดเข้าใกล้สักรายหรอกนะ ทว่าทำไมสาวแก่ผู้นี้ถึงวิ่งมาวุ่นงายกับชีวิตเขานัก
“ไอ้มาร์ นอนละเมอ หาสาวในเล้าจ์หรือไงวะ” เสียงทุ้มอันไม่ชวนระรื่นหู ของเขาทุกครั้ง ที่ ‘มัน’ โผล่หัวมาหา
“ฮึ! ผมละเมอหาเจ้าชาย ต่างหากครับ อาพจน์” มนัสวินตอบด้วยน้ำเสียงประชด น้องชายสายเลือดของผู้เป็นพ่อ รูปร่างหน้าตานั่นเหรอ เหมือนพ่อของเขาอย่างไม่ผิดเพี้ยน แฝดน้องชายผู้เหลวไหลไม่เอาการเอางานใด สร้างปัญหาให้เขาตั้งแต่เล็กจนโต
“ไอ้หนุ่มเสือใบเอ๊ย เจ้าชายแก แต่งงานมีเมียไปแล้วโน้น แกคงไปเลียแข้ง เลียขา ไม่ได้สินะ ถึงเมาหัวราน้ำ ฮ่าๆ” มนัสวินอยากจะปาแก้วเหล้าในมือใส่หัว คนเป็นอาในสายเลือดนัก แน่นอนเลือดชั่วพอๆ กับเขานี่แหละ
“โผล่หัว...มาทำไม”
“อูย...อย่าเพิ่งอารมณ์เสียสิจ๊ะ หลานชาย...แห่งรัก” มาพจน์หนุ่มวัยใหญ่ถึงกับเปลี่ยนเป็นเสียงแตก มนัสวินได้ยินยิ่งแสร้งหูที่สุด เวรกรรมของเขาจริงๆ ต้องเลี้ยงชีวิตคนเป็นอาไปจนตาย...เพราะพินัยกรรมของพ่อ...
“อยากตายหรือไง อาพจน์” เกลียด เขาเกลียดมัน มันเลี้ยงเขาเหมือนจะเอาไว้ใช้งานเอง สอนแต่เรื่องชั่วช้า แม้กระทั้งการหักหลังเพื่อนให้กับเขา...เพราะมัน เป่าหัวสมองเขา ถึงขั้นกล้าไปวางแผนฆ่า นภิสาภรรยาของนายใหญ่ภีระตินณ์ และนภิสา คือ ลูกสาวในดวงใจของหญิงหม้ายที่เขาหลังรัก มันบังอาจใช้พิษรักของเขา ที่มันล่วงรู้ให้เป็นประโยชน์
“หึๆ แกฆ่าชั้นได้หรือยะ มรดกแกก็หมดสิทธิ์นะ โฮกๆ”
“ไอ้อาชั่ว...” มนัสวินอยากด่าให้มันเจ็บปวดบ้าง ทว่าสุดท้ายเขากลับเป็นฝ่ายกัดฟันกรอบเจ็บเข้ากระดูกเสียเอง
“ขอบคุณที่ชมครับ” คร่าวนี้ มาพจน์วัยชราย่างห้าสิบต้นๆ กลับมาพูดเป็นเสียงชายหนุ่มปกติ การได้แกล้งยียวนกวนบาทา หลานชายสุดเลิฟ มันกระชุ่มหัวใจมากที่สุด
“อา มาเอาตังค์อ่ะ ดำเนินจนเสร็จหรือยัง” มาพจน์ชายวัยชราแบมือ ขอตังค์หลานชายอย่างง่ายๆ ก็เงินมันหมดกระเป๋าแล้วนี่นา ถึงได้แบกก้นออกจากรัง มาหาหลานชายแห่งรัก
“หึๆ เงินที่ไปหลอกเอากับนังแก่ๆ มานั้นเหรอ” มนัสวินถามก่อนจะรินเหล้าใส่แก้ว
“ใช่ ตั้งสิบห้าล้านเชียวนะ แถมอา ยังหารีสอร์ทแห่งใหม่ๆ เข้าเครือ วรธิกาจญ์ กรุ๊ปให้หลานชายสุดเลิฟ ได้อีกด้วยนะครับ” คนเป็นอาก็ตอบอย่างสบายๆ เหมือนเรื่องปกติทั่วไป
“อาพจน์ ทำให้ผมแทบไปกราบ เจ้าภีระตินณ์” มนัสวินพูดขึ้น ด้วยความปวดใจ เขามักสร้างปัญหาให้ภีระตินณ์เสมอๆ ทว่าเพื่อนก็ยังช่วยเหลือตลอด...
“เรื่องของแก ชั้นต้องการเงิน ค่านายหน้าเว้ย เอามาเร็วๆ วันนี้บ่อนมันร้อน...” มาพจน์เริ่มสีหน้ามุ่ย เพราะขอตังค์นานแล้ว ไอ้หลานชายสุดรัก มันยังไม่ยอมให้สักที
“ฮึ! แล้วเมื่อไหร่จะเลิกเล่นสักไอ้โลกีย์พวกนี้น่ะ อาพจน์” มนัสวินถามก่อนจะยกแก้วเหล้าดื่ม ไปพลางๆ ลืมคนแก่ๆ แบมือ ทำท่าขอเงินอยู่ได้ยิ่งดี
“ถ้าจะชั้นเลิกนะ แกก็ควรไปบอก หุ้นส่วนรายใหญ่อย่างเจ้าชายชานินทร์ นายใหญ่ภีระตินณ์ โน้น หยุดสร้างแหล่งอบายมุขสิยะ” มาพจน์เสียงแตกลั่น เริ่มพาลหัวเสียด้วย เพราะหลานชาย มันมักเทิดทูนเพื่อนพวกนี้เหลือเกิน
“ไม่ต้องใส่ความ ไปถึงเจ้านายของผมนะ อาพจน์” แถมปกป้องโอบอุ้มเอาไว้อย่างดีด้วย มาพจน์แทบทำเสียงจิกๆ อย่างเคืองใจ เลี้ยงมันมาอย่างเสียข้าวสุกจริงๆ ให้ตายสิ
“เหรอๆ ยะ รวยล้นฟ้า กันจะตายแต่ละคนน่ะ ทำไมแก ไม่ยักเงิน มาใช่เล่นๆ สักหน่อยบ้างวะ”
“หยุดคิดชั่วๆ เลย อาพจน์ จะไปไหนก็ไปให้พ้นๆ หน้าผม เอานี่เช็คเงิน” หนุ่มมนัสวินโมโห จนรีบๆ เซ็นให้เช็คเงินสด ทั้งรำคาญลูกกะตาตนเอง เวลาได้เห็นใบหน้าคุณอาแสนชั่ว...ทว่ามันก็ยังกระทบไปถึงใบหน้าของผู้เป็นพ่อ...เสมอ...มนัสวินรักบิดามาก แต่ท่านเสียชีวิตไป ก่อนที่เขาจะโตเป็นหนุ่มเสียอีก ปล่อยให้เขาทนทุกข์อยู่อุ้งมือไอ้คนเป็นอาใจมารชั่วช้า...
“อือหือ! พูดอย่างกับแกจะกลับตัวกลายเป็นคนดี อย่างนั้นแหละ หลานชายสุดเลิฟขา” มาพจน์รับใบเช็คธนาคารจากหลานชาย พร้อมจูบมือหนาของหนุ่มน้อยที่ตนเลี้ยงตั้งแต่เด็กๆ มนัสวินรีบชักมือกลับอย่างรังเกียจ
“สกปรก!”
“แหมๆ รังเกียจกันได้นะ หลานชายสุดเลิฟ หึๆ แต่ก่อน...เราคุ้นเคยกันออกจะบ่อยไปนะ” มาพจน์กำลังอยากเอ่ยรื้อฟื้นความหลังนิดหน่อย การได้ทรมานหลานชายแห่งรัก มัน คือ ความสุขอย่างหนึ่ง...
“ออกไป ออกไป๊!” มนัสวินตะคอกไล่ อย่างคนหัวเสียเป็นทวี ไร้มาดหนุ่มขี้เล่นจอมยียวน ดวงตาแกร่งแดงฉานโกรธเกี้ยวกราดราวกับจะฆ่าคนได้แน่ๆ
“จุ๊บๆ บ๊ายบาย หลานชาย...” มาพจน์เอ่ยเสียงแตกสาวแก่หนังเหี่ยวๆ บอกร่ำลาหลานชายสุดที่รัก พร้อมเช็คเงินมหาศาลในมือ กว่าหนุ่มกึ่งวัยชราผู้นี้จะแวะมาหาหลานชายอีก คงเป็นปีโน้นแหละ หรือเมื่อเงินหมด ไม่ก็มีเหยื่อแหล่งใหม่ให้เขาหลอก อย่างน่าสนใจ เรื่องเกมโกงด้านธุรกิจมันไม่พ้นมือเขาหรอก หลานชายของเขายังอ่อนหัดเกินไปนัก เล่ห์เหลี่ยมพวกนี้เขายังสอนให้มนัสวินไม่หมดวิชาด้วยซ้ำ...
“ไอ้...เลวระยำเอ้ย!” มนัสวินคำรามดาทอ ก่อนจะกรอกยกขวดเหล้าใส่ปาก อยากจะลืมภาพอันสะอิดสะเอียนในจิตใจ...
‘เธอยังอยู่ในโลกเลวร้ายน้อยกว่า ฉันอีกนะ มนัสวิน’
‘หมายความว่าไงครับ คุณนลันดา’ นางยิ้มด้วยใบหน้าซีดจากโรคร้ายระยะสุดท้ายให้ชายหนุ่มรุ่นลูก
‘เรื่องราวในอดีตของฉัน มันเป็นสีดำ ไม่สิต้องสีเลือดเกินกว่าที่เด็กน้อยอย่างเธอจะเข้าใจละมั้ง’
‘ผมโตแล้วครับ’
‘เธอโตแค่ตัว แต่จิตใจของเธอมันเด็กนัก มนัสวิน’ เขาไม่พอใจ เขาไม่ชอบให้นางเรียกแบบนี้ เด็กน้อย...เขาอยากเป็นมากกว่าเด็กน้อยในสายตาของนาง...
“ผมจะอย่างไง ผมถึงจะหลุดพ้นจากบ่วงบ้าๆ เหล่านี้ คุณนลันดา!” ชายหนุ่มละเมอด้วยฤทธิ์มึนเมา ทุกคืนไม่เคยนอนหลับอย่างเป็นสุข ยิ่งจิตใจอันขาดรักจากหญิงหม้าย ยิ่งทำให้ดิ่งลงบ่วงแสนระทมทุกข์
โปรดติดตามตอนต่อไป
บทที่ 4 ดวงใจที่ห้อยบ่วง...
“เจ๊รินทร์” เขาตกใจ เมื่ออยู่ๆ หญิงวัยใหญ่บุกมาหาถึงโรงแรมเครือยักษ์ที่เขาทำงานอยู่ แน่นอนถึงห้องทำงานส่วนตัวเขาเชียวล่ะ น้อยนักที่เขาจะผู้หญิงภายนอกเข้าออกห้องทำงานนี้
“ใช่”
“มาได้ไง”
“ถามแปลก ขับรถมาสิ”
“ผมรู้ครับ งั้นผมพูดใหม่แล้วกันนะ เจ๊มาทำไม หรือว่าคิดถึงผม จนทนไม่ไหว ช่วงนี้ผมไม่ค่อยแวะเข้ารีสอร์ทรายาทิพย์ด้วยสิ”
“ใช่ ฉันคิดถึงจนใจขาดเลยแหละ” ปากกาเขียนเอกสารในมือชายหนุ่มแทบหลุดร่วงตกพื้นห้องทำงาน
“ผมอยากจะกรีดร้องลั่นห้อง เจ๊คิดถึงผมหรือคร้าบ” มนัสวินแทบลุกขึ้น แล้วเดินดิ่งมาหาหญิงสาวแก่มากกว่าเขาแค่สิบปีเองมั้ง พร้อมอ้าแขนแกร่งออก เตรียมถลากอดหญิงสาววัยใหญ่ด้วย
“คิดถึง เพราะอยากฆ่านายทิ้งต่างหากเล่า!” ศิรินทร์ปกป้องตัวไว้ทัน ด้วยการคว้าปืนกระบอกสั้นขึ้นมา
“เล่นแรงนะ เจ๊” มนัสวินถึงกับยืนกางแขนแกร่งค้างในอากาศ กับความใจเด็ดกล้าของแม่หญิงสาววัยใหญ่
“ไม่แรงหรอก แค่นี้มันยังน้อยไป สำหรับคนชั่วๆ อย่างนาย” ศิรินทร์แค่ถือปืนขึ้นมาขู่ เท่านั้นแหละ ใครจะกล้ายิงง่ายๆ ล่ะ
Aricha เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 ส.ค. 2556, 09:02:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 ส.ค. 2556, 09:02:11 น.
จำนวนการเข้าชม : 1416
| << บทที่ 2 หัวใจที่เกิดแรงแค้น... | บทที่ 4 ดวงใจที่ห้อยบ่วง... >> |