ซาตานจำแลง
‘สหภาพ’ ชายหนุ่มผู้มี ‘ไฟแค้น’ที่ฝังรากลึกอยู่ในจิตใจมานานนับสิบปีเพื่อรอคอยโอกาสเหมาะสมกับการกลับมาเอาคืนจากคนที่ทำร้ายเขาและครอบครัวเมื่อวัยเด็ก แต่แล้ว ‘ไฟแค้น’ ก็กลับกลายเป็นดาบสองคมทิ่มแทงให้เขาต้องเจ็บช้ำ เมื่อต้องมาพบกับ
‘พิมมาดา’ ผู้เปรียบเสมือนสายน้ำ ที่อาจจะมาราดรดให้ ‘ไฟแค้น’ ในใจเขามอดดับลงไปได้ หรือไม่น้ำอันฉ่ำเย็นอาจจะแปรเปลี่ยนเป็นน้ำเดือดขึ้นมาแทนเมื่อถูกต้มครั้งแล้วครั้งเล่า
เขาจะต้องเจ็บช้ำเพราะความ ‘ทรนง’ และ ‘ไฟแค้น’ ที่สุมอกหรือไม่ แล้วสายน้ำอย่างเธอจะช่วยเขาไว้ได้บ้างไหม ชีวิตในบั้นปลายของคนทั้งคู่จะพานพบความสุขหรือความสูญเสีย ‘ซาตานจำแลง’ มีคำตอบรอให้คุณค้นหาแล้ว
Tags: พระเอกโหดมากกกกกกกกก นางเอกน่าสงสารมากกกกกกกกก
ตอน: แผนขย่ำศัตรูใหม่ของซาตาน
ดวงหน้ารูปไข่ที่เคยสะสวยยังคงเต็มไปด้วยหยดใส ๆ ไหลอาบหางตาลงไป ขอบตาบวมเปล่งเพราะผ่านการร้องไห้มาเป็นเวลานาน อยากจะพากายให้ลุกขึ้น เพื่อไปอาบน้ำชำระร่างกาย แต่ก็ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะพยุงตัวได้ เมื่อภาพเหตุการณ์ที่ผ่านมามันคอยบั่นทอนพละกำลังให้หดหายลงในทุกขณะ หูได้ยินเสียงคนไขกุญแจ แล้วเปิดประตูห้องแต่ไม่อยากแม้แต่หันไปมองว่าจะเป็นใครที่เดินเข้ามา
เอี้ยงเห็นหญิงสาวนอนหันหลังให้ ร่างกายสั่นระริก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ากำลังร้องไห้ กวาดสายตามองรอบห้องเห็นข้าวของตกกระจายตามพื้น เสื้อผ้าฉีกขาด กระดุมร่วงอยู่คนละทิศ ก็ให้รู้สึกสงสารเหลือกำลัง และไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้านายหนุ่มถึงได้ทำอะไรรุนแรงขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่อีกคนก็แทบไม่มีหนทางจะสู้ได้อยู่แล้ว พยักหน้าน้อย ๆ ให้บัวผันวางถาดอาหารไว้บนโต๊ะ ขณะตัวเองเดินไปนั่งลงข้าง ๆ หญิงสาว ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“คุณคะ ป้าว่าลุกขึ้นไปอาบน้ำเถอะค่ะ สายมากแล้ว จะได้มากินข้าวนะคะ ป้าจะให้บัวผันเก็บกวาดห้องด้วย”
ไม่มีอาการใด ๆ ตอบรับนอกจากยังคงนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น มืออุ่นจึงค่อย ๆ เอื้อมไปจับผ้าห่มหมายจะดึงออกจากกายสาว แต่มือบางก็ดึงไว้อย่างเหนียวแน่น
“ไปอาบน้ำนะคะ คุณเอาผ้าห่มคลุมเข้าห้องน้ำเลยก็ได้ค่ะ ป้าจะเอาผืนใหม่มาเปลี่ยนให้ บัวผันไปหาเสื้อผ้าในตู้ไว้ให้คุณเขาในห้องน้ำเร็ว ๆ เข้า” เอี้ยงหันไปหาหลานสาวที่ยืนนิ่งอยู่ไม่ห่างจากเตียงนัก เมื่อได้คำสั่งจากป้าจึงรีบกุลีกุจอจัดการทันที กลับออกมาก็ยังเห็นพิมมาดานอนนิ่งอยู่อย่างนั้น
“คุณคะ ลุกเถอะค่ะ บัวผันจะได้เก็บกวาดห้องให้ใหม่ ขืนป้าปล่อยไว้แบบนี้ คุณภาพกลับมาป้ากับบัวผันต้องถูกเล่นงานหนัก ๆ แน่เลยค่ะ นะคะ อย่าทำให้เราสองคนลำบากใจเลยค่ะ ป้าเองก็เป็นลูกจ้างเขาเท่านั้น ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยเลยค่ะ”
ด้วยเข้าใจดีถึงคำพูดคนข้าง ๆ และรู้ดีว่าผู้เป็นเจ้านายอารมณ์ร้ายแค่ไหน พิมมาดาจึงค่อย ๆ ยันกายให้ลุกขึ้นอย่างยากลำบากโดยมีเอี้ยงคอยประคองไปส่งให้ถึงหน้าห้องน้ำ แล้วจึงหันมารื้อผ้าปูที่นอนซึ่งมีคราบแดง ๆ เปอะเปื้อนอยู่ ด้วยไม่อยากให้บัวผันหลานปากไวเห็น คงได้เก็บเอาไปพูดไม่หยุดแน่
“บัวผัน ปิดแอร์แล้วเปิดหน้าต่างออกให้หมดเลย รีบ ๆ เก็บกวาดห้องให้เรียบร้อยก่อนคุณจะออกมา”
“แหม! ป้า หนูจะทำเสร็จก่อนแกได้ยังไงล่ะ ดูสภาพห้องก่อนสิ เลอะขนาดนี้”
ด้วยทุกครั้งที่บัวผันเคยเห็นนั้น หญิงสาวจะใช้เวลาอาบน้ำไม่นานเท่าใดนัก แต่ครั้งนี้บัวผันคาดผิดถนัด เพราะคนอยู่ด้านในยังไม่ขยับเขยื้อนกายไปไหนเลยนอกจากนั่งนิ่งอยู่กับขอบอ่างน้ำ โดยมีหยดใส ๆ ไหลอาบสองแก้มลงมาเป็นทาง แม้พยายามจะลบภาพที่เป็นฝันร้ายออกจากความทรงจำแค่ไหน แต่ยิ่งห้ามยิ่งจะเหมือนตอกย้ำ สัมผัสจากผู้ชายที่เธอแทบไม่รู้จักยังคงวนเวียนอยู่รอบกายไม่ห่างหาย จนรู้สึกเกลียดชังเนื้อตัวบอบบางอย่างช่วยไม่ได้ น้ำดูเหมือนจะช่วยซะล้างสิ่งสกปรกออกไปได้ในความคิด จึงรีบลุกไปเปิดฝักบัว ปล่อยให้สายน้ำช่วยชำระล้างเนิ่นนาน เอี้ยงกับบัวผันต่างเป็นห่วงจนคิดจะเปิดประตูเข้าไปดูแล้วด้วยซ้ำ หากร่างที่ดูจะอ่อนแรงไม่ได้เดินออกมาด้วยชุดกางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามก่อน
“ไม่เช็ดผมให้แห้ง ๆ คะ เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอานะ ดูสิอาบน้ำนานจนปากซีดหมดแล้ว มาค่ะป้าจะช่วย”
เอี้ยงเห็นเธอไปทรุดตัวลงนั่งกับเตียงทั้ง ๆ ที่ผมยังมีน้ำหยดออกมาจนเปียกเสื้อ จึงเดินเข้าไปเอาผ้าขนหนูซับให้ พิมมาดาไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด กลับปล่อยให้เอี้ยงจัดการเช็ดผมตามสบาย
“บัวผันเอาหวีมาหน่อยสิ” บัวผันกำลังถูพื้นรีบทำตามอย่างว่าง่าย ผมยาวสลวยถูกสางออกทีละปอย ๆ ด้วยความแผ่วเบา พลอยทำให้เจ้าของผมคิดถึงแม่ผู้ล่วงลับ และป้าค้อ ผู้เคยทำแบบนี้ให้นับตั้งแต่จำความได้ เพียงแค่คิดถึงแม่ ฝันร้ายมันก็ลอยมาอยู่ตรงหน้าอย่างไม่ยากเย็นนัก น้ำตาแห่งความเสียใจก็ไหลรินออกมาอีก ทั้งที่พยายามจะห้ามเอาไว้เพราะไม่อยากให้คนทั้งสองเห็น แต่ก็ยากเกินจะทำได้
“อ้าว! คุณร้องไห้อีกแล้ว ป้าทำอะไรผิดหรือเปล่าคะ ป้าขอโทษนะคะ”
เอี้ยงตกใจเพราะไม่รู้ทำอะไรผิด แต่อีกคนกลับส่ายหน้าให้ แล้วซบหน้าร้องไห้ไปกับเข่าทั้งสองข้าง เอี้ยงทำท่าจะปลอบโยน แต่ก็คิดขึ้นได้ว่าควรจะปล่อยให้หญิงสาวอยู่คนเดียวจะดีกว่า จึงลุกจากเตียงแล้วพยักหน้าเรียกบัวผันที่ทำความสะอาดเสร็จพอดีจึงรีบเดินตามผู้ป้าออกไป เพราะไม่อยากอยู่ในห้องนาน ๆ เหมือนกัน
สายตาของพนักงานออฟฟิศหลายคู่ ต่างจับจ้องไปยังสองชายหนุ่มร่างสูง ในชุดสูททันสมัย โดยมีเลขานุการของประสงค์ เดินนำไปในห้องเจ้านาย ซึ่งกำลังรอการมาของแขกอย่างใจจดใจจ่อ ทันทีที่ได้เห็นหน้าแขก ประสงค์ ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ เพราะสหาภาพนั้นช่างมีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับคนเคยรู้จักเมื่อนานมาแล้ว สหภาพยิ้มให้เจ้าของสถานที่ ก่อนจะยกมือไหว้เมื่อสามารถแนะนำให้รู้จักอย่างเป็นทางการ
“ตามสบายครับคุณแพท ไม่ยักรู้นะครับว่าเจ้าของ ดราก้อนซิลเวอร์ จะยังหนุ่มแน่นอยู่ขนาดนี้ ตอนเปิดห้างผมไม่ยักเห็นคุณแพทเลยนี่ครับ”เพราะประสงค์เห็นริชาร์ดและรับรู้มาโดยตลอดว่าริชาร์ดคือเจ้าของ และอีกหลายต่อหลายคนคงจะคิดเหมือนเขา จะมีใครสักกี่คนที่จะได้รู้ว่าชายหนุ่มหน้าตาดีอย่างคนตรงหน้าจะเป็นเจ้าของเอง
“ผมไม่สบายเลยให้แดดดี้ไปทำหน้าที่แทนครับ คุณประสงค์ก็ยังหนุ่มกว่าที่ผมคิดไว้เหมือนกันครับ”
สหภาพทักทายด้วยความมีไมตรี ทว่าก็ยังคงสงวนท่าทีนักธุรกิจหนุ่มมาดเข้มเอาไว้ในที ด้วยใจนั้นกำลังหยั่งคิดระหว่างจะปล่อยให้คนที่เคยสมรู้ร่วมคิดกับจักรภพทำร้ายพ่อของเขาในอดีตอย่างประสงค์ไว้ดูเล่น หรือจะจัดการทีหลัง เมื่อหุ้นเป็นของเขาแล้ว
ส่วนประสงค์นั้นเมื่อได้เห็นท่าทีสงบ สง่า เรียบร้อยเหมือนได้ถูกอบรมมาอย่างดีของเขา ทำให้ประสงค์อดจ้องมองใบหน้าเขาอีกครั้งไม่ได้ พร้อมกับพยายามคิดว่าเคยเห็นที่ไหน
“เราเคยพบกันมาก่อนหรือเปล่าครับคุณแพท ผมรู้สึกคุ้นหน้าอย่างบอกไม่ถูก เหมือนเคยเห็นที่ไหน” ประสงค์อดคิดไม่ได้ สหภาพยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัยแต่ไม่ปริปากพูดอะไร สามารถจึงรีบออกตัวแทนเจ้านายหนุ่ม
“คงไม่มั้งครับ เพราะตั้งแต่กลับจากเมืองนอกมาคุณแพทไม่ค่อยจะออกงานที่ไหนเลย คุณประสงค์จำผิดคนหรือเปล่าครับ”
“คงเป็นได้ครับ แต่หน้าคุณแพทเหมือนคนที่ผมเคยรู้จักจริง ๆ พูดแล้วก็อดคิดถึงไม่ได้ ถ้าป่านนี้เจ้าเพื่อนคนนี้ยังอยู่ ไม่รู้จะร่ำรวยไปถึงไหนแล้ว เพราะมันเป็นคนเก่งครับ แต่ก็ต้องมาตายเพราะผู้หญิงแท้ ๆ” คนฟังขบกรามแน่น แต่ก็พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมาทางสีหน้า นอกจากยิ้มน้อย ๆ กลบเกลื่อนไว้เท่านั้น
“เขาเป็นอะไรเหรอครับ” สามารถชักอยากรู้ว่าประสงค์จะกล้าพูดความจริงอะไรออกมาบ้างไหม ด้วยรู้ดีว่าเจ้านายหนุ่มเองก็คงต้องการรู้ไม่แพ้กัน คนถูกถามยิ้มพลางตอบ
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ มันก็แค่ลุ่มหลงความสวยงามของสตรี จนตัวเองต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตไป และในที่สุดชีวิตของมันก็รักษาเอาไว้ไม่ได้ ช่วงนั้นผมเองก็ห่างเพื่อนไปทำอย่างอื่นเลยไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก มารู้อีกทีทุกอย่างก็ดูจะสายเกินแก้แล้วล่ะครับ แต่ที่ติดใจผมอยู่ทุกวันนี้ก็คือ มันมีลูกชายคนหนึ่งครับ ป่านนี้ไม่รู้จะไปตกระกำลำบากที่ไหน ถ้าผมรู้ผมคงจะต้องเอามาเลี้ยงไว้เอาบุญน่ะครับ เพื่อนผมมันก็มีทายาทสืบสกุลแค่คนเดียวด้วย เมียตบเมียแต่งก็เลิกกันไปนานนม ป่านนี้คงมีผัวใหม่แล้วมั้งครับ”
สหภาพไม่คิดว่าประสงค์จะเสแสร้งพูดเรื่องพวกนี้ออกมาเพื่อเอาอกเอาใจเขาแต่อย่างใด แต่เขากลับรับรู้ได้ว่ามันเป็นความรู้สึกผิดที่แฝงอยู่ในแววตาของคนตรงหน้าอย่างไม่ปิดบัง ทำให้เขาคลายความแค้นเคืองที่เคยคิดว่าประสงค์ก็คงจะร่วมมือกับจักรภพเล่นงานพ่อเขาลงไปได้บ้าง
“อย่างน้อย ๆ เด็กคนนั้นก็ยังพอจะโชคดีอยู่บ้างนะครับ ที่มีคุณประสงค์คอยห่วงหาอยู่แบบนี้” เขาเอ่ยแค่นั้น
“แต่ก็ได้แค่ห่วงล่ะครับ จะตามหาก็ไม่รู้จะทำยังไง ผมเคยโทรไปถามที่โรงเรียนประจำนะครับ แต่ก็ไม่ได้เรื่องหรอก เพราะเจ้าภาพออกจากโรงเรียนแล้วตั้งแต่เพื่อนผมตาย ตอนนี้ผมก็ได้แต่หวังว่ามันคงจะตามติดแม่บ้านไปอยู่ที่ไหนสักแห่งเท่านั้น ผมเห็นเขารักมันยังกับลูกแท้ ๆ คงจะไม่ปล่อยให้มันไประเหเร่ร่อนหรอกครับ แต่โชคร้ายที่ผมจำชื่อแม่บ้านคนนั้นไม่ได้ ช่างเถอะครับ มันผ่านไปแล้ว เรามาว่าเรื่องของเราดีกว่านะครับ”
การลงนามซื้อหุ้นเป็นไปด้วยดี แม้จะเป็นหุ้นแค่สามสิบเปอร์เซ็นต์ที่ประสงค์ถือไว้ก็ตาม แต่อย่างน้อย ๆ ก็เป็นอีกก้าวสำคัญของแผนการที่สหภาพวางไว้ เป้าหมายต่อไปของเขาคืออีกสามสิบเปอร์เซ็นต์จากจักรภพ หรือไม่ก็อีกสี่สิบเปอร์เซ็นต์จากสไบแพร ซึ่งเขาเองก็ยังคิดไม่ออกว่าจะคิดหาวิธีไหนมาทำให้หนึ่งในสองคนนี้ยอมขายให้ แต่ไม่ว่าจะยากเย็นแค่ไหน หรือต้องใช้วิธีใด เขาบอกกับตัวเองเอาไว้แล้วว่า จะต้องทำให้ได้ ทุกอย่างที่เคยเป็นของพ่อ จะต้องกลับมาสู้มือเขาอย่างแน่นอนและในอีกไม่ช้านี้ด้วย
“คุณประสงค์อย่าลืมเรื่องที่คุณแพทขอไว้นะครับ” สามารถกำชับอีกครั้งเพื่อกันพลาด ประสงค์ทำท่าครุ่นคิดอยู่สักพักในเรื่องที่ถูกทักท้วง จนสามารถต้องทวนความจำให้
“ปิดเรื่องนี้ไว้ให้เป็นความลับไงครับ”
“เอ้อ! ตายจริง สงสัยผมจะแก่แล้วแก่เลยนะนี่ แค่นี้ก็ลืม ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมลูกผู้ชายพอ คำไหนคำนั้นครับ”
เอี้ยงเห็นหญิงสาวนอนหันหลังให้ ร่างกายสั่นระริก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ากำลังร้องไห้ กวาดสายตามองรอบห้องเห็นข้าวของตกกระจายตามพื้น เสื้อผ้าฉีกขาด กระดุมร่วงอยู่คนละทิศ ก็ให้รู้สึกสงสารเหลือกำลัง และไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้านายหนุ่มถึงได้ทำอะไรรุนแรงขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่อีกคนก็แทบไม่มีหนทางจะสู้ได้อยู่แล้ว พยักหน้าน้อย ๆ ให้บัวผันวางถาดอาหารไว้บนโต๊ะ ขณะตัวเองเดินไปนั่งลงข้าง ๆ หญิงสาว ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“คุณคะ ป้าว่าลุกขึ้นไปอาบน้ำเถอะค่ะ สายมากแล้ว จะได้มากินข้าวนะคะ ป้าจะให้บัวผันเก็บกวาดห้องด้วย”
ไม่มีอาการใด ๆ ตอบรับนอกจากยังคงนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น มืออุ่นจึงค่อย ๆ เอื้อมไปจับผ้าห่มหมายจะดึงออกจากกายสาว แต่มือบางก็ดึงไว้อย่างเหนียวแน่น
“ไปอาบน้ำนะคะ คุณเอาผ้าห่มคลุมเข้าห้องน้ำเลยก็ได้ค่ะ ป้าจะเอาผืนใหม่มาเปลี่ยนให้ บัวผันไปหาเสื้อผ้าในตู้ไว้ให้คุณเขาในห้องน้ำเร็ว ๆ เข้า” เอี้ยงหันไปหาหลานสาวที่ยืนนิ่งอยู่ไม่ห่างจากเตียงนัก เมื่อได้คำสั่งจากป้าจึงรีบกุลีกุจอจัดการทันที กลับออกมาก็ยังเห็นพิมมาดานอนนิ่งอยู่อย่างนั้น
“คุณคะ ลุกเถอะค่ะ บัวผันจะได้เก็บกวาดห้องให้ใหม่ ขืนป้าปล่อยไว้แบบนี้ คุณภาพกลับมาป้ากับบัวผันต้องถูกเล่นงานหนัก ๆ แน่เลยค่ะ นะคะ อย่าทำให้เราสองคนลำบากใจเลยค่ะ ป้าเองก็เป็นลูกจ้างเขาเท่านั้น ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยเลยค่ะ”
ด้วยเข้าใจดีถึงคำพูดคนข้าง ๆ และรู้ดีว่าผู้เป็นเจ้านายอารมณ์ร้ายแค่ไหน พิมมาดาจึงค่อย ๆ ยันกายให้ลุกขึ้นอย่างยากลำบากโดยมีเอี้ยงคอยประคองไปส่งให้ถึงหน้าห้องน้ำ แล้วจึงหันมารื้อผ้าปูที่นอนซึ่งมีคราบแดง ๆ เปอะเปื้อนอยู่ ด้วยไม่อยากให้บัวผันหลานปากไวเห็น คงได้เก็บเอาไปพูดไม่หยุดแน่
“บัวผัน ปิดแอร์แล้วเปิดหน้าต่างออกให้หมดเลย รีบ ๆ เก็บกวาดห้องให้เรียบร้อยก่อนคุณจะออกมา”
“แหม! ป้า หนูจะทำเสร็จก่อนแกได้ยังไงล่ะ ดูสภาพห้องก่อนสิ เลอะขนาดนี้”
ด้วยทุกครั้งที่บัวผันเคยเห็นนั้น หญิงสาวจะใช้เวลาอาบน้ำไม่นานเท่าใดนัก แต่ครั้งนี้บัวผันคาดผิดถนัด เพราะคนอยู่ด้านในยังไม่ขยับเขยื้อนกายไปไหนเลยนอกจากนั่งนิ่งอยู่กับขอบอ่างน้ำ โดยมีหยดใส ๆ ไหลอาบสองแก้มลงมาเป็นทาง แม้พยายามจะลบภาพที่เป็นฝันร้ายออกจากความทรงจำแค่ไหน แต่ยิ่งห้ามยิ่งจะเหมือนตอกย้ำ สัมผัสจากผู้ชายที่เธอแทบไม่รู้จักยังคงวนเวียนอยู่รอบกายไม่ห่างหาย จนรู้สึกเกลียดชังเนื้อตัวบอบบางอย่างช่วยไม่ได้ น้ำดูเหมือนจะช่วยซะล้างสิ่งสกปรกออกไปได้ในความคิด จึงรีบลุกไปเปิดฝักบัว ปล่อยให้สายน้ำช่วยชำระล้างเนิ่นนาน เอี้ยงกับบัวผันต่างเป็นห่วงจนคิดจะเปิดประตูเข้าไปดูแล้วด้วยซ้ำ หากร่างที่ดูจะอ่อนแรงไม่ได้เดินออกมาด้วยชุดกางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามก่อน
“ไม่เช็ดผมให้แห้ง ๆ คะ เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอานะ ดูสิอาบน้ำนานจนปากซีดหมดแล้ว มาค่ะป้าจะช่วย”
เอี้ยงเห็นเธอไปทรุดตัวลงนั่งกับเตียงทั้ง ๆ ที่ผมยังมีน้ำหยดออกมาจนเปียกเสื้อ จึงเดินเข้าไปเอาผ้าขนหนูซับให้ พิมมาดาไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด กลับปล่อยให้เอี้ยงจัดการเช็ดผมตามสบาย
“บัวผันเอาหวีมาหน่อยสิ” บัวผันกำลังถูพื้นรีบทำตามอย่างว่าง่าย ผมยาวสลวยถูกสางออกทีละปอย ๆ ด้วยความแผ่วเบา พลอยทำให้เจ้าของผมคิดถึงแม่ผู้ล่วงลับ และป้าค้อ ผู้เคยทำแบบนี้ให้นับตั้งแต่จำความได้ เพียงแค่คิดถึงแม่ ฝันร้ายมันก็ลอยมาอยู่ตรงหน้าอย่างไม่ยากเย็นนัก น้ำตาแห่งความเสียใจก็ไหลรินออกมาอีก ทั้งที่พยายามจะห้ามเอาไว้เพราะไม่อยากให้คนทั้งสองเห็น แต่ก็ยากเกินจะทำได้
“อ้าว! คุณร้องไห้อีกแล้ว ป้าทำอะไรผิดหรือเปล่าคะ ป้าขอโทษนะคะ”
เอี้ยงตกใจเพราะไม่รู้ทำอะไรผิด แต่อีกคนกลับส่ายหน้าให้ แล้วซบหน้าร้องไห้ไปกับเข่าทั้งสองข้าง เอี้ยงทำท่าจะปลอบโยน แต่ก็คิดขึ้นได้ว่าควรจะปล่อยให้หญิงสาวอยู่คนเดียวจะดีกว่า จึงลุกจากเตียงแล้วพยักหน้าเรียกบัวผันที่ทำความสะอาดเสร็จพอดีจึงรีบเดินตามผู้ป้าออกไป เพราะไม่อยากอยู่ในห้องนาน ๆ เหมือนกัน
สายตาของพนักงานออฟฟิศหลายคู่ ต่างจับจ้องไปยังสองชายหนุ่มร่างสูง ในชุดสูททันสมัย โดยมีเลขานุการของประสงค์ เดินนำไปในห้องเจ้านาย ซึ่งกำลังรอการมาของแขกอย่างใจจดใจจ่อ ทันทีที่ได้เห็นหน้าแขก ประสงค์ ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ เพราะสหาภาพนั้นช่างมีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับคนเคยรู้จักเมื่อนานมาแล้ว สหภาพยิ้มให้เจ้าของสถานที่ ก่อนจะยกมือไหว้เมื่อสามารถแนะนำให้รู้จักอย่างเป็นทางการ
“ตามสบายครับคุณแพท ไม่ยักรู้นะครับว่าเจ้าของ ดราก้อนซิลเวอร์ จะยังหนุ่มแน่นอยู่ขนาดนี้ ตอนเปิดห้างผมไม่ยักเห็นคุณแพทเลยนี่ครับ”เพราะประสงค์เห็นริชาร์ดและรับรู้มาโดยตลอดว่าริชาร์ดคือเจ้าของ และอีกหลายต่อหลายคนคงจะคิดเหมือนเขา จะมีใครสักกี่คนที่จะได้รู้ว่าชายหนุ่มหน้าตาดีอย่างคนตรงหน้าจะเป็นเจ้าของเอง
“ผมไม่สบายเลยให้แดดดี้ไปทำหน้าที่แทนครับ คุณประสงค์ก็ยังหนุ่มกว่าที่ผมคิดไว้เหมือนกันครับ”
สหภาพทักทายด้วยความมีไมตรี ทว่าก็ยังคงสงวนท่าทีนักธุรกิจหนุ่มมาดเข้มเอาไว้ในที ด้วยใจนั้นกำลังหยั่งคิดระหว่างจะปล่อยให้คนที่เคยสมรู้ร่วมคิดกับจักรภพทำร้ายพ่อของเขาในอดีตอย่างประสงค์ไว้ดูเล่น หรือจะจัดการทีหลัง เมื่อหุ้นเป็นของเขาแล้ว
ส่วนประสงค์นั้นเมื่อได้เห็นท่าทีสงบ สง่า เรียบร้อยเหมือนได้ถูกอบรมมาอย่างดีของเขา ทำให้ประสงค์อดจ้องมองใบหน้าเขาอีกครั้งไม่ได้ พร้อมกับพยายามคิดว่าเคยเห็นที่ไหน
“เราเคยพบกันมาก่อนหรือเปล่าครับคุณแพท ผมรู้สึกคุ้นหน้าอย่างบอกไม่ถูก เหมือนเคยเห็นที่ไหน” ประสงค์อดคิดไม่ได้ สหภาพยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัยแต่ไม่ปริปากพูดอะไร สามารถจึงรีบออกตัวแทนเจ้านายหนุ่ม
“คงไม่มั้งครับ เพราะตั้งแต่กลับจากเมืองนอกมาคุณแพทไม่ค่อยจะออกงานที่ไหนเลย คุณประสงค์จำผิดคนหรือเปล่าครับ”
“คงเป็นได้ครับ แต่หน้าคุณแพทเหมือนคนที่ผมเคยรู้จักจริง ๆ พูดแล้วก็อดคิดถึงไม่ได้ ถ้าป่านนี้เจ้าเพื่อนคนนี้ยังอยู่ ไม่รู้จะร่ำรวยไปถึงไหนแล้ว เพราะมันเป็นคนเก่งครับ แต่ก็ต้องมาตายเพราะผู้หญิงแท้ ๆ” คนฟังขบกรามแน่น แต่ก็พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมาทางสีหน้า นอกจากยิ้มน้อย ๆ กลบเกลื่อนไว้เท่านั้น
“เขาเป็นอะไรเหรอครับ” สามารถชักอยากรู้ว่าประสงค์จะกล้าพูดความจริงอะไรออกมาบ้างไหม ด้วยรู้ดีว่าเจ้านายหนุ่มเองก็คงต้องการรู้ไม่แพ้กัน คนถูกถามยิ้มพลางตอบ
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ มันก็แค่ลุ่มหลงความสวยงามของสตรี จนตัวเองต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตไป และในที่สุดชีวิตของมันก็รักษาเอาไว้ไม่ได้ ช่วงนั้นผมเองก็ห่างเพื่อนไปทำอย่างอื่นเลยไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก มารู้อีกทีทุกอย่างก็ดูจะสายเกินแก้แล้วล่ะครับ แต่ที่ติดใจผมอยู่ทุกวันนี้ก็คือ มันมีลูกชายคนหนึ่งครับ ป่านนี้ไม่รู้จะไปตกระกำลำบากที่ไหน ถ้าผมรู้ผมคงจะต้องเอามาเลี้ยงไว้เอาบุญน่ะครับ เพื่อนผมมันก็มีทายาทสืบสกุลแค่คนเดียวด้วย เมียตบเมียแต่งก็เลิกกันไปนานนม ป่านนี้คงมีผัวใหม่แล้วมั้งครับ”
สหภาพไม่คิดว่าประสงค์จะเสแสร้งพูดเรื่องพวกนี้ออกมาเพื่อเอาอกเอาใจเขาแต่อย่างใด แต่เขากลับรับรู้ได้ว่ามันเป็นความรู้สึกผิดที่แฝงอยู่ในแววตาของคนตรงหน้าอย่างไม่ปิดบัง ทำให้เขาคลายความแค้นเคืองที่เคยคิดว่าประสงค์ก็คงจะร่วมมือกับจักรภพเล่นงานพ่อเขาลงไปได้บ้าง
“อย่างน้อย ๆ เด็กคนนั้นก็ยังพอจะโชคดีอยู่บ้างนะครับ ที่มีคุณประสงค์คอยห่วงหาอยู่แบบนี้” เขาเอ่ยแค่นั้น
“แต่ก็ได้แค่ห่วงล่ะครับ จะตามหาก็ไม่รู้จะทำยังไง ผมเคยโทรไปถามที่โรงเรียนประจำนะครับ แต่ก็ไม่ได้เรื่องหรอก เพราะเจ้าภาพออกจากโรงเรียนแล้วตั้งแต่เพื่อนผมตาย ตอนนี้ผมก็ได้แต่หวังว่ามันคงจะตามติดแม่บ้านไปอยู่ที่ไหนสักแห่งเท่านั้น ผมเห็นเขารักมันยังกับลูกแท้ ๆ คงจะไม่ปล่อยให้มันไประเหเร่ร่อนหรอกครับ แต่โชคร้ายที่ผมจำชื่อแม่บ้านคนนั้นไม่ได้ ช่างเถอะครับ มันผ่านไปแล้ว เรามาว่าเรื่องของเราดีกว่านะครับ”
การลงนามซื้อหุ้นเป็นไปด้วยดี แม้จะเป็นหุ้นแค่สามสิบเปอร์เซ็นต์ที่ประสงค์ถือไว้ก็ตาม แต่อย่างน้อย ๆ ก็เป็นอีกก้าวสำคัญของแผนการที่สหภาพวางไว้ เป้าหมายต่อไปของเขาคืออีกสามสิบเปอร์เซ็นต์จากจักรภพ หรือไม่ก็อีกสี่สิบเปอร์เซ็นต์จากสไบแพร ซึ่งเขาเองก็ยังคิดไม่ออกว่าจะคิดหาวิธีไหนมาทำให้หนึ่งในสองคนนี้ยอมขายให้ แต่ไม่ว่าจะยากเย็นแค่ไหน หรือต้องใช้วิธีใด เขาบอกกับตัวเองเอาไว้แล้วว่า จะต้องทำให้ได้ ทุกอย่างที่เคยเป็นของพ่อ จะต้องกลับมาสู้มือเขาอย่างแน่นอนและในอีกไม่ช้านี้ด้วย
“คุณประสงค์อย่าลืมเรื่องที่คุณแพทขอไว้นะครับ” สามารถกำชับอีกครั้งเพื่อกันพลาด ประสงค์ทำท่าครุ่นคิดอยู่สักพักในเรื่องที่ถูกทักท้วง จนสามารถต้องทวนความจำให้
“ปิดเรื่องนี้ไว้ให้เป็นความลับไงครับ”
“เอ้อ! ตายจริง สงสัยผมจะแก่แล้วแก่เลยนะนี่ แค่นี้ก็ลืม ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมลูกผู้ชายพอ คำไหนคำนั้นครับ”
กันเกราธัญญรัตน์วรนัน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 ส.ค. 2556, 09:07:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 ส.ค. 2556, 09:07:04 น.
จำนวนการเข้าชม : 3088
| << แก้วบางแตกเป็นเสี่ยงๆ | อีกครั้งที่ต้องดิ้นรนหาอิสระ >> |
alecigor 27 ส.ค. 2556, 09:32:55 น.
เพิ่งเข้ามาอ่านเมื่อวานค่ะ นางเอกน่าสงสารอ่ะ
เพิ่งเข้ามาอ่านเมื่อวานค่ะ นางเอกน่าสงสารอ่ะ
กันเกราธัญญรัตน์วรนัน 29 ส.ค. 2556, 07:25:01 น.
ขอบคุณค่ะ ปกติแล้วนางเอกของนามปากกา กันเกรา ธัญญรัตน์ และวรนัน มักจะน่าสงสารค่ะ
ขอบคุณนะคะที่แวะมาเป็นกำลังใจค่ะ หากจะพูดคุยกันเพิ่มเติม ฝากเข้าไปกดถูกใจในแฟนเพจ กันเกรา ธัญญรัตน์ วรนัน นักเขียนด้วยนะคะ
ยิ้มมมมมมมมมมม
ขอบคุณค่ะ ปกติแล้วนางเอกของนามปากกา กันเกรา ธัญญรัตน์ และวรนัน มักจะน่าสงสารค่ะ
ขอบคุณนะคะที่แวะมาเป็นกำลังใจค่ะ หากจะพูดคุยกันเพิ่มเติม ฝากเข้าไปกดถูกใจในแฟนเพจ กันเกรา ธัญญรัตน์ วรนัน นักเขียนด้วยนะคะ
ยิ้มมมมมมมมมมม