ใต้ปีกรักสีเพลิง {นวนิยายชุด ความลับของผีเสื้อ สนพ.อรุณ}
สร้อยผีเสื้อสีเพลิงจากคนแปลกหน้า
เปลี่ยนเธอให้กลายเป็นคนใหม่
เธอไม่รู้ว่ารักเขาจริงๆ
หรือเป็นเพราะอำนาจของผีเสื้อตัวนี้กันแน่
เปลี่ยนเธอให้กลายเป็นคนใหม่
เธอไม่รู้ว่ารักเขาจริงๆ
หรือเป็นเพราะอำนาจของผีเสื้อตัวนี้กันแน่
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ ๘ (ครึ่งแรก)
สุภัทรชาอ่านทวนข้อความในอีเมลอย่างละเอียดซ้ำสองรอบ ก่อนตัดสินใจส่งข้อความถึงแฟรงคลิน ใจความในนั้นประกอบด้วยคำขอโทษที่เธอหุนหันพลันแล่นจนลั่นปากในสิ่งที่เมื่อคิดย้อนหลังแล้วรู้สึกผิด รวมถึงขอโอกาสในการทำงานกับบริษัทต่อไป และเหนืออื่นใดทั้งหมดเธอให้คำมั่นว่าจะให้ความร่วมมือในการทำงานกับผู้อำนวยการคนใหม่ด้วยความเต็มใจ
นอกจากอีเมลฉบับสำคัญแล้ว เมื่อเช้าเธอยังแวะร้านดอกไม้จัดกระเช้าแสดงความยินดีสวยๆหิ้วขึ้นออฟฟิศมาเตรียมรอท่า เพียงพรนางฟ้ามาถึงสำนักงานตอนเจ็ดนาฬิกาเศษ เธอก็กุลีกุจอหิ้วกระเช้าดอกไม้และถือแฟ้มเอกสารติดมือไปยังห้องผู้อำนวยการ มายืนสูดหายใจเข้าลึกๆหลายครั้ง จนมั่นใจว่าควบคุมอารมณ์ได้ดีแล้วจึงเคาะประตูก้าวเข้าไปทันทีโดยไม่คอยฟังคำอนุญาต
“นี่...ดอกไม้ ยินดีด้วยนะที่แพนได้เป็นผู้อำนวยการ”
พรนางฟ้ายิ้มกว้างทั้งยังรีบลุกจากโต๊ะมารับกระเช้าดอกไม้ไปด้วยสีหน้าดีใจ “ขอบใจนะคุณเกรซ แพนดีใจจังที่คุณเกรซไม่โกรธแพน แล้วก็ตัดสินใจใหม่เรื่องลาออกน่ะ”
“อืม...เมื่อวานเราขาดสติไปหน่อยน่ะ ก็เลย...”
สุภัทรชายังไม่ทันเอ่ยจบประโยค โทรศัพท์มือถือของผู้อำนวยการหมาดๆก็ดังขึ้นก่อน พรนางฟ้าเผลอเหลือบตามามองเธอคล้ายขออนุญาตด้วยความลืมตัว
“แพนรับก่อนสิ” สุภัทรชาฝืนยิ้ม พยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจ เพิ่งรู้ว่าโหมดเพื่อนที่แสนดีและใจกว้างยอมรับความพ่ายแพ้แต่โดยดีนั้นเล่นยากกว่าที่คิดมากนัก
“ฉันกำลังประชุม” พรนางฟ้าออมเสียง ท่าทางไม่สบายใจ “คุณมาทวงอะไรวันนี้ เมื่อวานก็เพิ่งกินฟรีไปเองนะ เอาไว้วันเสาร์ไม่ได้เหรอ คนอะไรเนี่ย...งกชะมัดเลย”
สุภัทรชาขมวดคิ้ว แสร้งทำทียกมือขึ้นมากรีดปลายนิ้วพิจารณาเล็บฆ่าเวลา แต่หูน่ะตั้งใจเงี่ยฟังบทสนทนาทีเดียว
“ก็ได้ๆ อาหารฝรั่งเศส แต่มื้อเดียวจริงๆนะ” พรนางฟ้าหัวเราะคิก ครั้นเห็นว่ากำลังถูกจ้องเขม็งจึงรีบตัดบทเสียงเบาลง “เดี๋ยวประชุมเสร็จแล้วฉันโทร.หานะ ได้...ไปเจอกันที่รถไฟฟ้าสถานีเดิมก็แล้วกัน”
เมื่ออีกฝ่ายวางสาย สุภัทรชาก็ไปปิดประตูห้อง แล้วเริ่มต้นเอ่ยด้วยท่าทีกระอักกระอ่วน “เกรซขอโทษ”
คนฟังคงคาดไม่ถึงว่าจะได้ยินสิ่งนี้ เพราะพรนางฟ้าเงยขึ้นมองเธอทันที
“แพนได้ยินไม่ผิดหรอก เกรซขอโทษที่เอางานที่คีรีธารากรุ๊ปมาใส่ชื่อตัวเอง”
“นี่จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย”
สุภัทรชาทำหูทวนลม รีบปั้นยิ้ม “เรามาเริ่มกันใหม่ได้ไหม เกรซสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว”
“จะให้เราเชื่อจริงๆเหรอ”
“ถ้าแพนมีอะไรให้เราช่วย ก็บอกได้เลยนะ ถือเป็นการชดเชยสำหรับสิ่งที่ผ่านมาก็ได้” เพียงเห็นเจ้าของห้องยิ้มดีใจ เธอจึงหยั่งเชิง “ว่าแต่...นอกจากเรื่องเลื่อนตำแหน่งแล้ว แฟรงค์คุยอะไรกับแพนอีกหรือเปล่า”
“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่สั่งให้แพนรายงานการทำงานประจำสัปดาห์ส่งถึงเขาโดยตรงน่ะ” พรนางฟ้าเม้มปากแน่น ท่าทางเหมือนจะพูดบางอย่าง
“แค่นั้นเองเหรอ”
“ความจริงก็...มีอีกนิดนึง แฟรงค์สั่งให้เราเตรียมเอกสารสำหรับยื่นประมูล[1]งานเอ็ดดูเทนเมนต์คอมเพลกซ์น่ะ” พรนางฟ้าเอ่ยถึงโครงการติดตั้งระบบไอทีในศูนย์การเรียนรู้ขนาดใหญ่ที่สุดในภูมิภาคเอเชียแปซิฟิกซึ่งรัฐบาลเอาใจพ่อแม่ผู้ปกครองโดยเชื่อมโยงศูนย์การเรียนรู้จากทั่วประเทศเข้าด้วยกัน โครงการนี้เป็นงานใหญ่ที่ทุกบริษัทไอทีในวงการต่างหมายมาด เพราะนอกจากงบประมาณสูงนับพันล้านบาทแล้ว ชื่อเสียงของบริษัทที่ชนะงานประมูลย่อมต้องหอมหวนเป็นที่กล่าวขานกันไปอีกนานแน่นอน!
สุภัทรชาอ้าปากค้าง “แต่แฟรงค์สั่งเกรซแล้วนะ ไปสั่งแพนอีกทำไม นี่แฟรงค์คิดจะให้เราสองคนทำงานแข่งกันเหรอ” สุภัทรชาไม่รู้ตัวสักนิดว่าเอ่ยประโยคต่อมาด้วยความผิดหวังหรือหวาดหวั่น “เห็นได้ชัดเลยนะเนี่ย ว่าแฟรงค์กำลังเสี้ยมให้เราสองคนแตกคอกัน”
“เกรซคิดแบบนั้นเหรอ” พรนางฟ้าหน้ายุ่ง สีหน้าเริ่มมีร่องรอยลังเล
“ก็ใช่น่ะสิ เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งสิบๆปี อยู่ดีๆแฟรงค์กลับจะให้เรามาทำงานแข่งกันเอง อย่างนี้ไม่เรียกเสี้ยมแล้วจะเรียกอะไร”
“ไม่รู้สิ แพนนึกว่าแฟรงค์อยากให้โอกาสแพนแสดงความสามารถซะอีก”
“มีวิธีแสดงความสามารถตั้งเยอะแยะ ทำไมต้องให้มาแข่งกับเกรซด้วยล่ะ เจตนาไม่ดีชัดๆ มีอย่างที่ไหนให้ผู้อำนวยการมาทำงานแข่งกับผู้จัดการ แบบนี้แปลว่าเขาจงใจลดเกรดแพนให้ต่ำลงนะ” สุภัทรชานึกแผนการได้ จึงตีหน้าเศร้า ก้มลงพึมพำกับตัวเอง “กะแล้วเชียวว่าเขาต้องทำแบบนี้”
“มีอะไรเหรอเกรซ ทำไมถึงพูดแปลกๆล่ะ”
คนก้มหน้าเม้มปากนิดๆ ก่อนเงยขึ้นสบตาเพื่อน “วันนั้นที่เขาเสนอตำแหน่งผู้อำนวยการให้เกรซ แฟรงค์เขาพยายามจะ...” สุภัทรชาถอนหายใจ หลบตาอีกฝ่าย
“เขาจะทำไม” คนฟังเอื้อมมาคว้ามือเธอไปบีบแล้วเขย่าแรงๆอย่างร้อนรน “บอกแพนมาเดี๋ยวนี้เลย ว่าแฟรงค์ทำอะไรคุณเกรซ”
คนเจ้าแผนการซ่อนยิ้มสมใจ จากนั้นค่อยๆเหลือบตาขึ้นมองเพื่อน ทำสีหน้าอึดอัด “เขา...เขาพยายามกอดเกรซ บอกว่าถ้าเกรซยอมไปประชุมที่ต่างประเทศกับเขา เขายินดีจะออกคำสั่งแต่งตั้งให้ทันทีเลย!”
“คุณพระช่วย!” พรนางฟ้าอุทาน สีหน้าแตกตื่น “นี่เขาคิดจะ...เคลมเกรซงั้นเหรอ”
หญิงสาวส่ายหน้า “เกรซก็ไม่รู้ นี่แฟรงค์คงโกรธที่เกรซปฏิเสธเขา ถึงได้เลื่อนตำแหน่งให้แพนกะทันหัน เขาคงใช้ตำแหน่งผู้อำนวยการบีบให้เกรซยอมเขาน่ะสิ” ปลายประโยคเจือรอยสะอื้นแผ่วๆ
“ตรรกะแปลกๆ ถ้าเขาให้ตำแหน่งแพนแล้ว แฟรงค์ก็ไม่มีอะไรต่อรองกับเกรซแล้วสิ” พรนางฟ้าแย้ง
สุภัทรชาสะดุดนิดเดียว คาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะขี้สงสัยขนาดนี้ แต่เล่นละครมาถึงตรงนี้แล้ว เธอถอยไม่ได้เด็ดขาด “คำสั่งแต่งตั้งยังไม่ได้ลงนามเป็นลายลักษณ์อักษรนะ อะไรก็เปลี่ยนแปลงได้ทั้งนั้นแหละ คนเลว!” ตอนท้ายสุภัทรชากระแทกเสียงด้วยความโกรธแค้น
พรนางฟ้าบีบมือเธอเบาๆ “ใจเย็นนะคุณเกรซ ถ้าแฟรงค์จะใช้แพนเป็นเครื่องมือเพื่อเรื่องเลวๆแบบนั้นละก็ บอกได้เลยว่าไม่สำเร็จหรอก แพนไม่หลงกลเขาง่ายๆแน่นอน”
“แพนจะขัดคำสั่งเขาเหรอ เห็นกันอยู่นี่ว่าเขาเอาตำแหน่งผู้อำนวยการมาล่อให้แพนต้องทำตามคำสั่งของเขา”
“ไม่ต้องห่วงนะเกรซ เราจะปฏิเสธแฟรงค์เรื่องโครงการเอ็ดดูเทนเมนต์คอมเพลกซ์ อ้างว่าในเมื่อเขาสั่งงานเกรซแล้ว แพนก็จะไม่ยุ่งกับงานนี้ เพราะแพนไม่อยากแย่งผลงานใคร ดีไหม”
“แพนไม่กลัวเขาใช้อิทธิพลในฐานะนายใหญ่บีบเหรอ”
พรนางฟ้าเชิดหน้า “ไม่กลัว! เกรซก็ไม่ต้องกลัวเหมือนกัน อย่างมากก็แค่ออก แต่อย่าไปยอมให้ไอ้พวกผู้ชายชั่วๆมาเอาเปรียบเราได้เด็ดขาดเลยนะ”
สุภัทรชาเสก้มหน้ากัดริมฝีปากแน่นกดกลั้นความพึงใจสุดความสามารถ เมื่อทุกสิ่งเป็นไปตามที่ตั้งใจง่ายดายกว่าที่คิด “ขอบใจมากนะ แพนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเกรซจริงๆ”
พรนางฟ้ากลอกตา “เราว่าเกรซน่าจะทำเรื่องฟ้องไปถึงสำนักงานใหญ่ทางนิวยอร์กนะ ว่าแฟรงค์พยายามใช้อำนาจในทางมิชอบน่ะ”
“เอ้อ...อย่าเพิ่งเลย” สุภัทรชารีบปราม กลัวเรื่องไปกันใหญ่ หากมีการสอบสวนจริง เธอคงจบเห่แน่ที่โกหกและปั้นเรื่องใส่ร้ายนายใหญ่ขนาดนั้น “เราอยากรอดูสถานการณ์ไปอีกสักพัก บางทีถ้าเราปฏิเสธเขาหนักแน่นพอ แฟรงค์อาจเปลี่ยนใจเลิกยุ่งกับเราก็ได้”
“ตามใจนะ แต่ถ้าเปลี่ยนใจเมื่อไหร่ เราพร้อมอยู่ข้างเกรซเต็มที่”
“ขอบใจอีกครั้งนะแพนที่ไม่โกรธเราเรื่องโครงการของคีรีธารากรุ๊ป” สุภัทรชาหยิบแฟ้มปึกใหญ่ที่ถือติดมือมาส่งให้ “อ้อ...เกือบลืม! โปรเจ็กต์ของกระทรวงป้องกันสาธารณภัยที่เพิ่งได้มา แพนเอาไปทำไหม เรายกให้”
พรนางฟ้ามีสีหน้างงๆ ขณะรับแฟ้มไปพลิกเปิดอ่าน “เกรซได้งานมาแล้วนี่ ยังจะมีอะไรต้องทำอีก”
“ได้งานมาแล้ว ก็ต้องเป็นขั้นตอนส่งคนเข้าหน้างานสิ แพนสั่งของ นัดทีมงานเข้าหน้าไซต์งาน แล้วก็ตรวจงาน ทำทุกอย่างต่อได้เลย เกรซยกให้ เปลี่ยนชื่อแพนเป็นเจ้าของโปรเจ็กต์ได้เลยจ้ะ”
“เกรซพูดจริงเหรอ” สีหน้าผู้อำนวยการคนใหม่ตื่นเต้น
“จริงสิ ถือว่าเป็นคำขอโทษแทนสิ่งที่เกรซเคยทำไม่ดีกับแพนด้วยนะ”
พรนางฟ้าก้มมองแฟ้มในมือแล้วรำพึง...เสียงดัง! “นี่เรามองเพื่อนในแง่ร้ายไปเหรอเนี่ย ที่จริงแล้วเกรซไม่ได้คิดเอาเปรียบเราเลย ขอบใจมากนะคุณเกรซ แพนสัญญาว่าจะทำงานนี้ให้ดีที่สุดเลย”
“มีปัญหาตรงไหนก็มาถามได้นะ เรายินดีให้คำแนะนำเสมอ” สุภัทรชายิ้มกว้างวางท่าใจดี “แล้วเมื่อกี้เห็นแพนนัดใครจะไปกินข้าวเหรอ”
“อ๋อ...แพนนัดคุณคิรินทร์ไว้น่ะ เขาอยากกินอาหารฝรั่งเศส เลยว่าจะพาไปร้านประจำของเราไง”
“คิรินทร์ไหน” หัวคิ้วเธอขมวดอีกครั้ง “เอ๊ะ! แพนหมายถึงนายจิตรกรนั่นน่ะเหรอ”
“ใช่ เราจะเลี้ยงฉลองเรื่อง...เอ้อ...เรื่องงานน่ะ”
สุภัทรชาเจ็บจี๊ดที่ใจขึ้นมาทันที ดูท่าคงจะนัดไอ้กุ๊ยนั่นไปฉลองตำแหน่งใหม่ละสิ ยายคางคกขึ้นวอ!
เพียงนึกถึงจิตรกรปากร้ายแต่งตัวสกปรกมอซอที่พบเมื่อวาน สุภัทรชาก็ยังไม่หายหงุดหงิดใจ เพราะหลังจากนั่งร่วมโต๊ะตามคำขอร้องและอ้อนวอนของผู้ชายอีกสองคนแล้ว ภูผาและรังสฤษฏ์ต่างก็เฝ้าพะเน้าพะนอเอาใจเธอเต็มที่ ผิดกับอีตาจิตรกรนั่นที่เอาแต่นั่งนิ่งๆ ไม่พูดไม่จา และเพียงมีคนโทร.หา เขาพูดคุยอีกสองสามคำ แล้วก็ขอตัวแยกไปเลย หมั่นไส้! คิดถึงกี่ทีก็นึกออกแค่คำว่าหมั่นไส้!
แล้วดู...หมอนั่นมันบ้าหรือเปล่า เมินเธอ แต่โทร.หาและนัดพรนางฟ้าไปกินข้าวตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า แถมยังพูดคุยหัวเราะกันคิกคักอีก แค่คิดก็ทนไม่ได้แล้ว
“ไปกันสองคนจะดีเหรอ” สุภัทรชาไม่เคยแพ้ใคร โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เธอแพ้พรนางฟ้าไม่ได้เด็ดขาด! ท้วงแล้วจึงแกล้งทำท่านึกได้ “อุ๊ย! เกรซขอโทษที่สอดรู้สอดเห็น แพนจะไปไหนกับใครก็ไม่ใช่เรื่องที่เกรซควรก้าวก่ายสักหน่อย”
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ คุณเกรซเป็นเพื่อนแพน ถามได้ ไม่เรียกว่ายุ่งหรอก”
“แพนไม่ว่าเราก้าวก่ายก็ดีแล้ว เอาเป็นว่า...เกรซขอตัวไปทำงานก่อนนะ คุณผู้อำนวยการ” สุภัทรชาล้อเลียนหยอกเย้าแล้วหมุนกายออกไปจากห้อง ดวงหน้างามลอบยิ้มด้วยความสมใจ
นอกจากพอใจที่เพื่อนไม่โกรธ ทั้งยังไว้วางใจเธอดังเดิมแล้ว หญิงสาวยังมั่นใจว่า ‘ยาพิษ’ ที่หยดลงในใจพรนางฟ้าจะทำให้โครงการเอ็ดดูเทนเมนต์คอมเพลกซ์อันมีค่าคอมมิชชั่นมหาศาลยังคงปลอดภัยอย่างน้อยๆก็อีกพักใหญ่ และเหนืออื่นใดทั้งหมด บางทีตำแหน่งผู้อำนวยการก็อาจยังไม่ถึงลิบลอยไปจากเธอโดยสิ้นเชิง
ขอเพียงแค่ดำเนินกลยุทธ์ดีๆ เธออาจเขี่ยพรนางฟ้าออกจากห้องนี้ก่อนแฟรงคลินลงนามในหนังสือแต่งตั้งเป็นทางการก็ได้!
[1] ประกอบด้วยแผ่นพับของสินค้าที่ใช้ติดตั้งในโครงการ หลักฐานการเป็นตัวแทนจำหน่ายต่างๆ รวมถึงค่าใช้จ่ายหรืองบประมาณ ซึ่งกรรมการจะคัดเลือกผู้ชนะการประกวดราคาจากเอกสารในซอง
นอกจากอีเมลฉบับสำคัญแล้ว เมื่อเช้าเธอยังแวะร้านดอกไม้จัดกระเช้าแสดงความยินดีสวยๆหิ้วขึ้นออฟฟิศมาเตรียมรอท่า เพียงพรนางฟ้ามาถึงสำนักงานตอนเจ็ดนาฬิกาเศษ เธอก็กุลีกุจอหิ้วกระเช้าดอกไม้และถือแฟ้มเอกสารติดมือไปยังห้องผู้อำนวยการ มายืนสูดหายใจเข้าลึกๆหลายครั้ง จนมั่นใจว่าควบคุมอารมณ์ได้ดีแล้วจึงเคาะประตูก้าวเข้าไปทันทีโดยไม่คอยฟังคำอนุญาต
“นี่...ดอกไม้ ยินดีด้วยนะที่แพนได้เป็นผู้อำนวยการ”
พรนางฟ้ายิ้มกว้างทั้งยังรีบลุกจากโต๊ะมารับกระเช้าดอกไม้ไปด้วยสีหน้าดีใจ “ขอบใจนะคุณเกรซ แพนดีใจจังที่คุณเกรซไม่โกรธแพน แล้วก็ตัดสินใจใหม่เรื่องลาออกน่ะ”
“อืม...เมื่อวานเราขาดสติไปหน่อยน่ะ ก็เลย...”
สุภัทรชายังไม่ทันเอ่ยจบประโยค โทรศัพท์มือถือของผู้อำนวยการหมาดๆก็ดังขึ้นก่อน พรนางฟ้าเผลอเหลือบตามามองเธอคล้ายขออนุญาตด้วยความลืมตัว
“แพนรับก่อนสิ” สุภัทรชาฝืนยิ้ม พยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจ เพิ่งรู้ว่าโหมดเพื่อนที่แสนดีและใจกว้างยอมรับความพ่ายแพ้แต่โดยดีนั้นเล่นยากกว่าที่คิดมากนัก
“ฉันกำลังประชุม” พรนางฟ้าออมเสียง ท่าทางไม่สบายใจ “คุณมาทวงอะไรวันนี้ เมื่อวานก็เพิ่งกินฟรีไปเองนะ เอาไว้วันเสาร์ไม่ได้เหรอ คนอะไรเนี่ย...งกชะมัดเลย”
สุภัทรชาขมวดคิ้ว แสร้งทำทียกมือขึ้นมากรีดปลายนิ้วพิจารณาเล็บฆ่าเวลา แต่หูน่ะตั้งใจเงี่ยฟังบทสนทนาทีเดียว
“ก็ได้ๆ อาหารฝรั่งเศส แต่มื้อเดียวจริงๆนะ” พรนางฟ้าหัวเราะคิก ครั้นเห็นว่ากำลังถูกจ้องเขม็งจึงรีบตัดบทเสียงเบาลง “เดี๋ยวประชุมเสร็จแล้วฉันโทร.หานะ ได้...ไปเจอกันที่รถไฟฟ้าสถานีเดิมก็แล้วกัน”
เมื่ออีกฝ่ายวางสาย สุภัทรชาก็ไปปิดประตูห้อง แล้วเริ่มต้นเอ่ยด้วยท่าทีกระอักกระอ่วน “เกรซขอโทษ”
คนฟังคงคาดไม่ถึงว่าจะได้ยินสิ่งนี้ เพราะพรนางฟ้าเงยขึ้นมองเธอทันที
“แพนได้ยินไม่ผิดหรอก เกรซขอโทษที่เอางานที่คีรีธารากรุ๊ปมาใส่ชื่อตัวเอง”
“นี่จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย”
สุภัทรชาทำหูทวนลม รีบปั้นยิ้ม “เรามาเริ่มกันใหม่ได้ไหม เกรซสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว”
“จะให้เราเชื่อจริงๆเหรอ”
“ถ้าแพนมีอะไรให้เราช่วย ก็บอกได้เลยนะ ถือเป็นการชดเชยสำหรับสิ่งที่ผ่านมาก็ได้” เพียงเห็นเจ้าของห้องยิ้มดีใจ เธอจึงหยั่งเชิง “ว่าแต่...นอกจากเรื่องเลื่อนตำแหน่งแล้ว แฟรงค์คุยอะไรกับแพนอีกหรือเปล่า”
“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่สั่งให้แพนรายงานการทำงานประจำสัปดาห์ส่งถึงเขาโดยตรงน่ะ” พรนางฟ้าเม้มปากแน่น ท่าทางเหมือนจะพูดบางอย่าง
“แค่นั้นเองเหรอ”
“ความจริงก็...มีอีกนิดนึง แฟรงค์สั่งให้เราเตรียมเอกสารสำหรับยื่นประมูล[1]งานเอ็ดดูเทนเมนต์คอมเพลกซ์น่ะ” พรนางฟ้าเอ่ยถึงโครงการติดตั้งระบบไอทีในศูนย์การเรียนรู้ขนาดใหญ่ที่สุดในภูมิภาคเอเชียแปซิฟิกซึ่งรัฐบาลเอาใจพ่อแม่ผู้ปกครองโดยเชื่อมโยงศูนย์การเรียนรู้จากทั่วประเทศเข้าด้วยกัน โครงการนี้เป็นงานใหญ่ที่ทุกบริษัทไอทีในวงการต่างหมายมาด เพราะนอกจากงบประมาณสูงนับพันล้านบาทแล้ว ชื่อเสียงของบริษัทที่ชนะงานประมูลย่อมต้องหอมหวนเป็นที่กล่าวขานกันไปอีกนานแน่นอน!
สุภัทรชาอ้าปากค้าง “แต่แฟรงค์สั่งเกรซแล้วนะ ไปสั่งแพนอีกทำไม นี่แฟรงค์คิดจะให้เราสองคนทำงานแข่งกันเหรอ” สุภัทรชาไม่รู้ตัวสักนิดว่าเอ่ยประโยคต่อมาด้วยความผิดหวังหรือหวาดหวั่น “เห็นได้ชัดเลยนะเนี่ย ว่าแฟรงค์กำลังเสี้ยมให้เราสองคนแตกคอกัน”
“เกรซคิดแบบนั้นเหรอ” พรนางฟ้าหน้ายุ่ง สีหน้าเริ่มมีร่องรอยลังเล
“ก็ใช่น่ะสิ เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งสิบๆปี อยู่ดีๆแฟรงค์กลับจะให้เรามาทำงานแข่งกันเอง อย่างนี้ไม่เรียกเสี้ยมแล้วจะเรียกอะไร”
“ไม่รู้สิ แพนนึกว่าแฟรงค์อยากให้โอกาสแพนแสดงความสามารถซะอีก”
“มีวิธีแสดงความสามารถตั้งเยอะแยะ ทำไมต้องให้มาแข่งกับเกรซด้วยล่ะ เจตนาไม่ดีชัดๆ มีอย่างที่ไหนให้ผู้อำนวยการมาทำงานแข่งกับผู้จัดการ แบบนี้แปลว่าเขาจงใจลดเกรดแพนให้ต่ำลงนะ” สุภัทรชานึกแผนการได้ จึงตีหน้าเศร้า ก้มลงพึมพำกับตัวเอง “กะแล้วเชียวว่าเขาต้องทำแบบนี้”
“มีอะไรเหรอเกรซ ทำไมถึงพูดแปลกๆล่ะ”
คนก้มหน้าเม้มปากนิดๆ ก่อนเงยขึ้นสบตาเพื่อน “วันนั้นที่เขาเสนอตำแหน่งผู้อำนวยการให้เกรซ แฟรงค์เขาพยายามจะ...” สุภัทรชาถอนหายใจ หลบตาอีกฝ่าย
“เขาจะทำไม” คนฟังเอื้อมมาคว้ามือเธอไปบีบแล้วเขย่าแรงๆอย่างร้อนรน “บอกแพนมาเดี๋ยวนี้เลย ว่าแฟรงค์ทำอะไรคุณเกรซ”
คนเจ้าแผนการซ่อนยิ้มสมใจ จากนั้นค่อยๆเหลือบตาขึ้นมองเพื่อน ทำสีหน้าอึดอัด “เขา...เขาพยายามกอดเกรซ บอกว่าถ้าเกรซยอมไปประชุมที่ต่างประเทศกับเขา เขายินดีจะออกคำสั่งแต่งตั้งให้ทันทีเลย!”
“คุณพระช่วย!” พรนางฟ้าอุทาน สีหน้าแตกตื่น “นี่เขาคิดจะ...เคลมเกรซงั้นเหรอ”
หญิงสาวส่ายหน้า “เกรซก็ไม่รู้ นี่แฟรงค์คงโกรธที่เกรซปฏิเสธเขา ถึงได้เลื่อนตำแหน่งให้แพนกะทันหัน เขาคงใช้ตำแหน่งผู้อำนวยการบีบให้เกรซยอมเขาน่ะสิ” ปลายประโยคเจือรอยสะอื้นแผ่วๆ
“ตรรกะแปลกๆ ถ้าเขาให้ตำแหน่งแพนแล้ว แฟรงค์ก็ไม่มีอะไรต่อรองกับเกรซแล้วสิ” พรนางฟ้าแย้ง
สุภัทรชาสะดุดนิดเดียว คาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะขี้สงสัยขนาดนี้ แต่เล่นละครมาถึงตรงนี้แล้ว เธอถอยไม่ได้เด็ดขาด “คำสั่งแต่งตั้งยังไม่ได้ลงนามเป็นลายลักษณ์อักษรนะ อะไรก็เปลี่ยนแปลงได้ทั้งนั้นแหละ คนเลว!” ตอนท้ายสุภัทรชากระแทกเสียงด้วยความโกรธแค้น
พรนางฟ้าบีบมือเธอเบาๆ “ใจเย็นนะคุณเกรซ ถ้าแฟรงค์จะใช้แพนเป็นเครื่องมือเพื่อเรื่องเลวๆแบบนั้นละก็ บอกได้เลยว่าไม่สำเร็จหรอก แพนไม่หลงกลเขาง่ายๆแน่นอน”
“แพนจะขัดคำสั่งเขาเหรอ เห็นกันอยู่นี่ว่าเขาเอาตำแหน่งผู้อำนวยการมาล่อให้แพนต้องทำตามคำสั่งของเขา”
“ไม่ต้องห่วงนะเกรซ เราจะปฏิเสธแฟรงค์เรื่องโครงการเอ็ดดูเทนเมนต์คอมเพลกซ์ อ้างว่าในเมื่อเขาสั่งงานเกรซแล้ว แพนก็จะไม่ยุ่งกับงานนี้ เพราะแพนไม่อยากแย่งผลงานใคร ดีไหม”
“แพนไม่กลัวเขาใช้อิทธิพลในฐานะนายใหญ่บีบเหรอ”
พรนางฟ้าเชิดหน้า “ไม่กลัว! เกรซก็ไม่ต้องกลัวเหมือนกัน อย่างมากก็แค่ออก แต่อย่าไปยอมให้ไอ้พวกผู้ชายชั่วๆมาเอาเปรียบเราได้เด็ดขาดเลยนะ”
สุภัทรชาเสก้มหน้ากัดริมฝีปากแน่นกดกลั้นความพึงใจสุดความสามารถ เมื่อทุกสิ่งเป็นไปตามที่ตั้งใจง่ายดายกว่าที่คิด “ขอบใจมากนะ แพนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเกรซจริงๆ”
พรนางฟ้ากลอกตา “เราว่าเกรซน่าจะทำเรื่องฟ้องไปถึงสำนักงานใหญ่ทางนิวยอร์กนะ ว่าแฟรงค์พยายามใช้อำนาจในทางมิชอบน่ะ”
“เอ้อ...อย่าเพิ่งเลย” สุภัทรชารีบปราม กลัวเรื่องไปกันใหญ่ หากมีการสอบสวนจริง เธอคงจบเห่แน่ที่โกหกและปั้นเรื่องใส่ร้ายนายใหญ่ขนาดนั้น “เราอยากรอดูสถานการณ์ไปอีกสักพัก บางทีถ้าเราปฏิเสธเขาหนักแน่นพอ แฟรงค์อาจเปลี่ยนใจเลิกยุ่งกับเราก็ได้”
“ตามใจนะ แต่ถ้าเปลี่ยนใจเมื่อไหร่ เราพร้อมอยู่ข้างเกรซเต็มที่”
“ขอบใจอีกครั้งนะแพนที่ไม่โกรธเราเรื่องโครงการของคีรีธารากรุ๊ป” สุภัทรชาหยิบแฟ้มปึกใหญ่ที่ถือติดมือมาส่งให้ “อ้อ...เกือบลืม! โปรเจ็กต์ของกระทรวงป้องกันสาธารณภัยที่เพิ่งได้มา แพนเอาไปทำไหม เรายกให้”
พรนางฟ้ามีสีหน้างงๆ ขณะรับแฟ้มไปพลิกเปิดอ่าน “เกรซได้งานมาแล้วนี่ ยังจะมีอะไรต้องทำอีก”
“ได้งานมาแล้ว ก็ต้องเป็นขั้นตอนส่งคนเข้าหน้างานสิ แพนสั่งของ นัดทีมงานเข้าหน้าไซต์งาน แล้วก็ตรวจงาน ทำทุกอย่างต่อได้เลย เกรซยกให้ เปลี่ยนชื่อแพนเป็นเจ้าของโปรเจ็กต์ได้เลยจ้ะ”
“เกรซพูดจริงเหรอ” สีหน้าผู้อำนวยการคนใหม่ตื่นเต้น
“จริงสิ ถือว่าเป็นคำขอโทษแทนสิ่งที่เกรซเคยทำไม่ดีกับแพนด้วยนะ”
พรนางฟ้าก้มมองแฟ้มในมือแล้วรำพึง...เสียงดัง! “นี่เรามองเพื่อนในแง่ร้ายไปเหรอเนี่ย ที่จริงแล้วเกรซไม่ได้คิดเอาเปรียบเราเลย ขอบใจมากนะคุณเกรซ แพนสัญญาว่าจะทำงานนี้ให้ดีที่สุดเลย”
“มีปัญหาตรงไหนก็มาถามได้นะ เรายินดีให้คำแนะนำเสมอ” สุภัทรชายิ้มกว้างวางท่าใจดี “แล้วเมื่อกี้เห็นแพนนัดใครจะไปกินข้าวเหรอ”
“อ๋อ...แพนนัดคุณคิรินทร์ไว้น่ะ เขาอยากกินอาหารฝรั่งเศส เลยว่าจะพาไปร้านประจำของเราไง”
“คิรินทร์ไหน” หัวคิ้วเธอขมวดอีกครั้ง “เอ๊ะ! แพนหมายถึงนายจิตรกรนั่นน่ะเหรอ”
“ใช่ เราจะเลี้ยงฉลองเรื่อง...เอ้อ...เรื่องงานน่ะ”
สุภัทรชาเจ็บจี๊ดที่ใจขึ้นมาทันที ดูท่าคงจะนัดไอ้กุ๊ยนั่นไปฉลองตำแหน่งใหม่ละสิ ยายคางคกขึ้นวอ!
เพียงนึกถึงจิตรกรปากร้ายแต่งตัวสกปรกมอซอที่พบเมื่อวาน สุภัทรชาก็ยังไม่หายหงุดหงิดใจ เพราะหลังจากนั่งร่วมโต๊ะตามคำขอร้องและอ้อนวอนของผู้ชายอีกสองคนแล้ว ภูผาและรังสฤษฏ์ต่างก็เฝ้าพะเน้าพะนอเอาใจเธอเต็มที่ ผิดกับอีตาจิตรกรนั่นที่เอาแต่นั่งนิ่งๆ ไม่พูดไม่จา และเพียงมีคนโทร.หา เขาพูดคุยอีกสองสามคำ แล้วก็ขอตัวแยกไปเลย หมั่นไส้! คิดถึงกี่ทีก็นึกออกแค่คำว่าหมั่นไส้!
แล้วดู...หมอนั่นมันบ้าหรือเปล่า เมินเธอ แต่โทร.หาและนัดพรนางฟ้าไปกินข้าวตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า แถมยังพูดคุยหัวเราะกันคิกคักอีก แค่คิดก็ทนไม่ได้แล้ว
“ไปกันสองคนจะดีเหรอ” สุภัทรชาไม่เคยแพ้ใคร โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เธอแพ้พรนางฟ้าไม่ได้เด็ดขาด! ท้วงแล้วจึงแกล้งทำท่านึกได้ “อุ๊ย! เกรซขอโทษที่สอดรู้สอดเห็น แพนจะไปไหนกับใครก็ไม่ใช่เรื่องที่เกรซควรก้าวก่ายสักหน่อย”
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ คุณเกรซเป็นเพื่อนแพน ถามได้ ไม่เรียกว่ายุ่งหรอก”
“แพนไม่ว่าเราก้าวก่ายก็ดีแล้ว เอาเป็นว่า...เกรซขอตัวไปทำงานก่อนนะ คุณผู้อำนวยการ” สุภัทรชาล้อเลียนหยอกเย้าแล้วหมุนกายออกไปจากห้อง ดวงหน้างามลอบยิ้มด้วยความสมใจ
นอกจากพอใจที่เพื่อนไม่โกรธ ทั้งยังไว้วางใจเธอดังเดิมแล้ว หญิงสาวยังมั่นใจว่า ‘ยาพิษ’ ที่หยดลงในใจพรนางฟ้าจะทำให้โครงการเอ็ดดูเทนเมนต์คอมเพลกซ์อันมีค่าคอมมิชชั่นมหาศาลยังคงปลอดภัยอย่างน้อยๆก็อีกพักใหญ่ และเหนืออื่นใดทั้งหมด บางทีตำแหน่งผู้อำนวยการก็อาจยังไม่ถึงลิบลอยไปจากเธอโดยสิ้นเชิง
ขอเพียงแค่ดำเนินกลยุทธ์ดีๆ เธออาจเขี่ยพรนางฟ้าออกจากห้องนี้ก่อนแฟรงคลินลงนามในหนังสือแต่งตั้งเป็นทางการก็ได้!
[1] ประกอบด้วยแผ่นพับของสินค้าที่ใช้ติดตั้งในโครงการ หลักฐานการเป็นตัวแทนจำหน่ายต่างๆ รวมถึงค่าใช้จ่ายหรืองบประมาณ ซึ่งกรรมการจะคัดเลือกผู้ชนะการประกวดราคาจากเอกสารในซอง
สิริณ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ก.ย. 2556, 00:00:25 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ก.ย. 2556, 00:00:25 น.
จำนวนการเข้าชม : 1555
| << ตอนที่ ๗ (จบตอน) | ตอนที่ ๘ (จบตอน) >> |
wind 4 ก.ย. 2556, 00:06:57 น.
ขัดใจนางเอก เชื่อคนง่ายเกินไม่น่าเป็นผู้บริหารที่ดีได้
ขัดใจนางเอก เชื่อคนง่ายเกินไม่น่าเป็นผู้บริหารที่ดีได้
นักอ่านเหนียวหนึบ 4 ก.ย. 2556, 00:43:20 น.
รอยัยหนูแพนตบกลับนะคะ
เอารำพึงเสียงดังๆ ฟังชัดๆ อีกซักทีคะ
รอยัยหนูแพนตบกลับนะคะ
เอารำพึงเสียงดังๆ ฟังชัดๆ อีกซักทีคะ
สิริณ 4 ก.ย. 2556, 00:47:03 น.
@Sukhumvit66 : ภาคแต่งสวยของพรนางฟ้าเหรอคะ
เอ...ตอบยังไงดี ถึงจะไม่เป็นการสปอยล์ 555555
สปอยล์บ้างนิดนุงละกัน พอเป็นกระษัย
มีค่ะ นางจะมีภาคสวยขึ้น เก่งขึ้นเรื่อยๆๆๆๆๆๆ
แต่...แต่...แต่...
ตรงแต่นี่ล่ะค่ะ ที่อยากชวนให้ติดตามกันต่อไป อิอิ
ป.ล.จำได้ว่าคุณ Sukhumvit66 ปลื้มหนูเอ็ม
เลยขอส่งข่าวเพิ่มเติมค่ะ
ว่าตอนนี้ แผนก่อการรัก กำลังลดราคา 20% ที่เว็บนายอินทร์
เหลือแค่ 260 บาทเท่านั้นค่ะ
สนใจคลิกไปสั่งซื้อกันที่นี่ได้เลย
http://www.naiin.com/clearance/list/180100173/11
ณ จุดนี้ ต้องเรียนเลยว่า หนูเอ็ม กับคุณเล็ก
จะมารับเชิญในเล่ม 'ใต้ปีกรักสีเพลิง' เป็นระยะๆค่า :D
@นักอ่านเหนียวหนึบ : เย้ๆๆ นักอ่านเงาปรากฎตัวอีกคนแล้ว
ไหนๆก็หลวมตัวมาฟินกันขนาดนี้แล้ว
สิริณขอปล้นที่อยู่ด้วยเลยดีกว่า 5555
ช่วยส่งที่อยู่มาทางกล่องข้อความของเว็บเลิฟด้วยนะคะ
สิริณอยากส่งโปสต์การ์ดไปทักทายกันค่ะ
ช่วงนี้ได้แสตมป์สวยๆมาเพียบ
เห่อค่ะเห่อ 55555555
@พันธุ์แตงกวา : เพื่อให้พัฒนาการของตัวละครค่อยเป็นค่อยไป
เราจะค่อยๆสะใจไปทีละน้อยพร้อมๆกันนะคะ
จัดหนักเลยทีเดียว กระเดี๋ยวบุคลิกนางเอกจะโดด 5555
พอคุณแตงกวาทักว่าสองคนนี้คุยกันบนโต๊ะอาหาร
สิริณแอบยิ้มเลยเพราะฉากหน้า จะกินกันอีกแล้ว กร๊ากกกก
@จิรารัตน์ : พระเอกเรื่องนี้เน้นความเซอร์ และเท่เป็นหลักค่ะ
ตามประสาจิตรกรเนอะ
พอดีมีคนรู้จักเป็นจิตรกรค่ะ
คุยกันแล้วรู้สึกว่าเขาเท่ดี
เลยสัมภาษณ์มาเป็นพระเอกซะเลย ฮี่ๆๆๆ
@goldensun : ขอบคุณกำลังใจที่มีให้พรนางฟ้าค่ะ
ปลาบปลื้มมากกกก
(ได้ข่าวว่ากำลังใจนี้ให้นางเอกนะคะสิริณ
อย่าโมเมแอบเก็บไว้เอง!!!!)
สำหรับเรื่องงาน...ดูท่าจะไม่ง่ายหรอกค่ะ
คนเขียนเคยทำงานออฟฟิศ
คงไม่ให้นางเอกตื่นเช้ามา
แล้วกลายเป็นสุดยอดนักบริหารในข้ามคืนแน่ๆ
คงต้องมีจุดขัดใจคอนิยายแบบสุขนิยมแหงเลย แหะแหะ
หวังว่าคุณ goldensun จะยังส่งใจไปเชียร์
ไม่หงุดหงิดความไม่ได้ดังใจของพรนางฟ้าไปก่อนน้าาาา
@อัศวินนภา : เห็นไปสะใจอยู่ในตอนเก่าๆ
ถ้ายังไงสิริณขอที่อยู่ด้วยค่า
อยากส่งโปสต์การ์ดไปขอบคุณที่มาสะใจด้วยกัน 55555
ขอบคุณเพื่อนๆนักอ่านทุกคนที่มาช่วยกันไล้ค์คนละไม้ละมือ
ทำให้คนเขียนค่อยหายใจคล่องคอหน่อย
ว่ายังมีคนติดตามอ่านกันอยู่ :D
หากเอ่ยคำไหนได้มากกว่า 'ขอบคุณ'
สิริณก็จะเลือกคำนั้นแหละค่ะ
แต่เพราะในพจนานุกรม
ไม่มีคำที่ความหมายตรงใจสิริณ
เลยต้องใช้คำนี้....
"ขอบคุณมากๆจากหัวใจ"
...คำนี้....มาจากใจจริงๆค่ะ <3 <3 <3
@Sukhumvit66 : ภาคแต่งสวยของพรนางฟ้าเหรอคะ
เอ...ตอบยังไงดี ถึงจะไม่เป็นการสปอยล์ 555555
สปอยล์บ้างนิดนุงละกัน พอเป็นกระษัย
มีค่ะ นางจะมีภาคสวยขึ้น เก่งขึ้นเรื่อยๆๆๆๆๆๆ
แต่...แต่...แต่...
ตรงแต่นี่ล่ะค่ะ ที่อยากชวนให้ติดตามกันต่อไป อิอิ
ป.ล.จำได้ว่าคุณ Sukhumvit66 ปลื้มหนูเอ็ม
เลยขอส่งข่าวเพิ่มเติมค่ะ
ว่าตอนนี้ แผนก่อการรัก กำลังลดราคา 20% ที่เว็บนายอินทร์
เหลือแค่ 260 บาทเท่านั้นค่ะ
สนใจคลิกไปสั่งซื้อกันที่นี่ได้เลย
http://www.naiin.com/clearance/list/180100173/11
ณ จุดนี้ ต้องเรียนเลยว่า หนูเอ็ม กับคุณเล็ก
จะมารับเชิญในเล่ม 'ใต้ปีกรักสีเพลิง' เป็นระยะๆค่า :D
@นักอ่านเหนียวหนึบ : เย้ๆๆ นักอ่านเงาปรากฎตัวอีกคนแล้ว
ไหนๆก็หลวมตัวมาฟินกันขนาดนี้แล้ว
สิริณขอปล้นที่อยู่ด้วยเลยดีกว่า 5555
ช่วยส่งที่อยู่มาทางกล่องข้อความของเว็บเลิฟด้วยนะคะ
สิริณอยากส่งโปสต์การ์ดไปทักทายกันค่ะ
ช่วงนี้ได้แสตมป์สวยๆมาเพียบ
เห่อค่ะเห่อ 55555555
@พันธุ์แตงกวา : เพื่อให้พัฒนาการของตัวละครค่อยเป็นค่อยไป
เราจะค่อยๆสะใจไปทีละน้อยพร้อมๆกันนะคะ
จัดหนักเลยทีเดียว กระเดี๋ยวบุคลิกนางเอกจะโดด 5555
พอคุณแตงกวาทักว่าสองคนนี้คุยกันบนโต๊ะอาหาร
สิริณแอบยิ้มเลยเพราะฉากหน้า จะกินกันอีกแล้ว กร๊ากกกก
@จิรารัตน์ : พระเอกเรื่องนี้เน้นความเซอร์ และเท่เป็นหลักค่ะ
ตามประสาจิตรกรเนอะ
พอดีมีคนรู้จักเป็นจิตรกรค่ะ
คุยกันแล้วรู้สึกว่าเขาเท่ดี
เลยสัมภาษณ์มาเป็นพระเอกซะเลย ฮี่ๆๆๆ
@goldensun : ขอบคุณกำลังใจที่มีให้พรนางฟ้าค่ะ
ปลาบปลื้มมากกกก
(ได้ข่าวว่ากำลังใจนี้ให้นางเอกนะคะสิริณ
อย่าโมเมแอบเก็บไว้เอง!!!!)
สำหรับเรื่องงาน...ดูท่าจะไม่ง่ายหรอกค่ะ
คนเขียนเคยทำงานออฟฟิศ
คงไม่ให้นางเอกตื่นเช้ามา
แล้วกลายเป็นสุดยอดนักบริหารในข้ามคืนแน่ๆ
คงต้องมีจุดขัดใจคอนิยายแบบสุขนิยมแหงเลย แหะแหะ
หวังว่าคุณ goldensun จะยังส่งใจไปเชียร์
ไม่หงุดหงิดความไม่ได้ดังใจของพรนางฟ้าไปก่อนน้าาาา
@อัศวินนภา : เห็นไปสะใจอยู่ในตอนเก่าๆ
ถ้ายังไงสิริณขอที่อยู่ด้วยค่า
อยากส่งโปสต์การ์ดไปขอบคุณที่มาสะใจด้วยกัน 55555
ขอบคุณเพื่อนๆนักอ่านทุกคนที่มาช่วยกันไล้ค์คนละไม้ละมือ
ทำให้คนเขียนค่อยหายใจคล่องคอหน่อย
ว่ายังมีคนติดตามอ่านกันอยู่ :D
หากเอ่ยคำไหนได้มากกว่า 'ขอบคุณ'
สิริณก็จะเลือกคำนั้นแหละค่ะ
แต่เพราะในพจนานุกรม
ไม่มีคำที่ความหมายตรงใจสิริณ
เลยต้องใช้คำนี้....
"ขอบคุณมากๆจากหัวใจ"
...คำนี้....มาจากใจจริงๆค่ะ <3 <3 <3
พันธุ์แตงกวา 4 ก.ย. 2556, 07:19:32 น.
นังแม่มดเกรซนี่ เมื่อไหร่จะมีใครจับไปถ่วงน้ำซะที อ่านไปกัดปากไป สงสารพรนางฟ้า ทำไมคนดีๆต้องเจอคนจ้องทำร้ายแบบนี้ด้วย สู้เค้่านะพรนางฟ้า
นังแม่มดเกรซนี่ เมื่อไหร่จะมีใครจับไปถ่วงน้ำซะที อ่านไปกัดปากไป สงสารพรนางฟ้า ทำไมคนดีๆต้องเจอคนจ้องทำร้ายแบบนี้ด้วย สู้เค้่านะพรนางฟ้า
Sukhumvit66 4 ก.ย. 2556, 12:05:47 น.
อะไรอ่ะ ไมน้องแพนเชื่อคนง่ายแบบนี้ค่ะ แล้วนี่จะมีผลกระทบกับงานใหม่หรือเปล่าเนี่ย
อ๊อย อุตส่าห์ได้เลื่อนขั้น ไม่ล่ายลั่งใจเล๊ย........
อะไรอ่ะ ไมน้องแพนเชื่อคนง่ายแบบนี้ค่ะ แล้วนี่จะมีผลกระทบกับงานใหม่หรือเปล่าเนี่ย
อ๊อย อุตส่าห์ได้เลื่อนขั้น ไม่ล่ายลั่งใจเล๊ย........
จิรารัตน์ 4 ก.ย. 2556, 15:27:32 น.
ได้โปรดเถอะนะคะ แค่ซื่อ พูดทุกอย่างที่คิดแล้ว อย่าได้ฉลาดไม่ทันนางร้ายรางวัลออสการ์อีกเลยนะคะ เด๋วจะให้คิรินทร์พาไปกินอาหารจำพวกปลามากๆ ค่ะ
ได้โปรดเถอะนะคะ แค่ซื่อ พูดทุกอย่างที่คิดแล้ว อย่าได้ฉลาดไม่ทันนางร้ายรางวัลออสการ์อีกเลยนะคะ เด๋วจะให้คิรินทร์พาไปกินอาหารจำพวกปลามากๆ ค่ะ
lovereason 5 ก.ย. 2556, 08:37:26 น.
ขอบคุณสำหรับโปสการ์ดค่ะ
นุ่นได้รับแล้วค่า บอกไว้ที่บล็อคกลัวพี่เ่วย์ไม่เห็นค่ะ ^^
ขอบคุณสำหรับโปสการ์ดค่ะ
นุ่นได้รับแล้วค่า บอกไว้ที่บล็อคกลัวพี่เ่วย์ไม่เห็นค่ะ ^^