ใต้ปีกรักสีเพลิง {นวนิยายชุด ความลับของผีเสื้อ สนพ.อรุณ}
สร้อยผีเสื้อสีเพลิงจากคนแปลกหน้า
เปลี่ยนเธอให้กลายเป็นคนใหม่
เธอไม่รู้ว่ารักเขาจริงๆ
หรือเป็นเพราะอำนาจของผีเสื้อตัวนี้กันแน่
เปลี่ยนเธอให้กลายเป็นคนใหม่
เธอไม่รู้ว่ารักเขาจริงๆ
หรือเป็นเพราะอำนาจของผีเสื้อตัวนี้กันแน่
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ ๘ (จบตอน)
“ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับท่านผู้อำนวยการ” เสียงห้าวซึ่งดังอยู่ตรงหน้าทำให้หญิงสาวที่กำลังตั้งใจอ่านเอกสารอยู่ในห้องทำงานใหม่ถึงกับสะดุ้ง เงยขึ้นมองคนพูดทันที
“พี่พัทธ์มายังไงคะ ไม่ได้นัดเกรซไว้หรือ ถึงได้คลาดกันซะแล้ว แพนเห็นเกรซออกไปทานมื้อกลางวันคนเดียวสักยี่สิบนาทีได้แล้วมั้ง อุ๊ยตาย! วันนี้ใส่เชิ้ตสีชมพูด้วย หล่อใจละลายเลยนะเนี่ย”
หญิงสาวมองคนสวมเสื้อเชิ้ตสีชมพูจาง พับแขนเสื้อขึ้นแค่ข้อศอก และรูดเน็คไทออกหลวมๆให้กองอยู่ที่ช่วงอกด้วยความชื่นชม ช่วงไหล่กว้างรวมกับความสูงทำให้เขาสง่าจนเธอไม่อยากละสายตาไปไหน
บริษัทดาต้าเทคของพัทธ์ธนัยเป็นพันธมิตรทางการค้าอันดันต้นๆของทีเอ็นเอส วันวานพรนางฟ้าได้แต่มองสุภัทรชาทำงานใกล้ชิดกับพัทธ์ธนัย แต่วันนี้เธอเป็นผู้อำนวยการแล้ว คนที่จะได้ทำงานร่วมกับชายหนุ่ม กำลังจะเปลี่ยนมาเป็นตัวเธอเองเสียที!
พัทธ์ธนัยยิ้มนิดๆวางหน้าไม่สนิทนัก “แพนก็พูดเกินไป ชมกันขนาดนี้ พี่ก็เขินกันพอดี ที่พี่มานี่ก็เพราะตั้งใจจะมาแสดงความยินดีกับแพน จะบอกว่าแปลกใจก็คงไม่ผิด”
“พี่พัทธ์คงคิดไม่ถึงว่าคนอย่างแพนจะทำหน้าที่นี้ได้ใช่ไหมคะ”
“ใครว่าล่ะ พี่แปลกใจที่แฟรงคลินรอนานขนาดนี้ กว่าจะยอมเลื่อนตำแหน่งให้แพนต่างหาก พี่รู้มาตั้งนานแล้วว่าแพนเป็นคนเก่ง ถ้าไม่ใช่เพราะได้แพนช่วย เกรซคงเหนื่อยมาก”
“พี่ไม่ได้ดูถูกความสามารถของแพน หรือโกรธที่แพนแย่งตำแหน่งที่เกรซต้องการหรือคะ”
“ทำไมพี่ต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ แพนสมควรได้รับตำแหน่งนี้ พี่ต้องดีใจด้วยน่ะเหมาะสมที่สุดแล้ว ถ้ามีอะไรที่พี่แนะนำหรือช่วยได้ก็บอกมานะ ไม่ต้องเกรงใจ”
ไม่ว่าเขาจะเอ่ยชมจากใจ หรือแค่ออกปากตามมารยาท พรนางฟ้าก็ไม่สนใจหาคำตอบ เธอแค่รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นระรัวจนแทบพลัดมานอกอก แถมใบหน้าก็ทรยศด้วย มันคอยแต่จะยิ้มเอาๆอยู่อย่างนี้
กับบางคน...แค่คำชมเล็กๆน้อยๆที่มีให้กัน ก็ชวนให้โลกทั้งใบพร้อมใจกันคลี่ยิ้มส่งให้เสียแล้ว
“ขอบคุณค่ะพี่พัทธ์ ไม่เสียแรงเลยที่เราปลื้มเขามานาน ทั้งหล่อทั้งแสนดีขนาดนี้ ใครไม่รักก็บ้าแล้ว”
สีหน้าของพัทธ์ธนัยทำให้เธอชะงัก
“ตายแล้ว! เราพูดอะไรออกไปเนี่ย!” พรนางฟ้าอ้ำอึ้ง หัวสมองมึนงงหาคำอธิบายให้อีกฝ่ายไม่ได้เลย “พี่พัทธ์คะ คือแพน...” หญิงสาวก้มหน้างุด ยกมือปิดหน้าด้วยความเก้อเขิน “ตายๆๆ นี่เราเป็นบ้าไปแล้วหรือไง”
มืออุ่นแตะที่บ่าเธอ พรนางฟ้าลดมือลงเงยขึ้นมองชายหนุ่มกล้าๆกลัวๆ สีหน้าเหยเกเพราะความประหม่าและกังวล
พัทธ์ธนัยขยับมานั่งที่มุมโต๊ะ มือแข็งแรงเชยคางเธอให้สบตากัน “แพนชอบพี่เหรอ”
“แพนขอโทษค่ะ” พรนางฟ้าคอตก หลบตาเขาทันควัน
“ทำไมต้องขอโทษ” น้ำเสียงนั้นนุ่มทุ้ม หวานฉ่ำจนพรนางฟ้ามือเย็นเฉียบ ปลายนิ้วอุ่นที่แตะอยู่ตรงคางบังคับเธอแหงนขึ้นสบตาเขาอีกครั้ง พรนางฟ้าแปลกใจที่สังเกตเห็นความเสียดายแทรกปนอยู่ในคำพูดนั้น “ขอบใจนะแพน สำหรับความรู้สึกดีๆที่มีให้ แต่แพนก็รู้ว่าพี่คบกับเกรซอยู่”
หัวใจพรนางฟ้าห่อเหี่ยวราวฟองน้ำแห้ง ความริษยา ความน้อยใจทำให้โพล่งไปตามใจคิดทันที “ค่ะ แพนทราบว่าพี่พัทธ์คบกับเกรซอยู่ แต่พี่พัทธ์รู้บ้างหรือเปล่าว่าเกรซไม่ได้คบกับพี่แค่คนเดียว”
พัทธ์ธนัยชะงัก “แพนหมายความว่ายังไง”
พรนางฟ้าตกใจรีบยกมือปิดปาก เสียงอู้อี้แต่ก็ยังจับใจความได้รางๆ “นี่เราพูดมันไปแล้วจริงๆเหรอเนี่ย” เธอก้มหน้าหลบตาอีกฝ่ายทันที จึงไม่เห็นว่าประกายตาของพัทธ์ธนัยแปรเป็นดุกร้าว ไม่พอใจ
“ทำไมถึงพูดจาถึงเกรซร้ายกาจอย่างนี้” มือเขาปล่อยจากคางเธอดุจสัมผัสต้องของร้อน ทั้งยังลุกขึ้นยืนถอยห่างออกจากโต๊ะ
พรนางฟ้าเหลือบขึ้นมองกิริยานั้นด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะแปรเป็นความโกรธ น้อยใจ และรู้สึกต่ำต้อยในที่สุด ความในใจยาวเหยียดที่ไม่อาจควบคุมจึงถูกโพล่งออกมา “แพนไม่ได้พูดร้ายกาจ แต่แพนพูดความจริงต่างหาก เกรซไปไหนต่อไหนกับคุณฤทธิ์ตั้งไม่รู้กี่ครั้ง พี่พัทธ์ก็ยังจงรักภักดีบ้าบอกับเกรซอยู่ได้ ไม่รู้จักหันมามองบ้างเลยหรือไงว่ามีคนอื่นเขาคอยอยู่น่ะ”
ชายหนุ่มส่ายศีรษะ สีหน้าบอกความผิดหวังรุนแรง “พี่ไม่คิดเลยนะว่าแพนจะใส่ร้ายเพื่อนขนาดนี้น่ะ พี่ผิดหวังในตัวแพนจริงๆ เกรซบอกพี่ว่าเขาปฏิเสธคุณฤทธิ์ไปแล้ว”
“แพนไม่ได้ใส่ร้าย คุณฤทธิ์ส่งดอกไม้มาให้เกรซทุกวัน ไม่เชื่อก็ไปดูที่ห้องทำงานเขาสิ ถ้าเกรซปฏิเสธเขาไปอย่างที่บอกพี่พัทธ์จริง คุณฤทธิ์ก็คงรามือไปตั้งนานแล้ว ไม่มาทุ่มเทตามตื๊อขนาดนี้หรอก”
“หยุดพูดถึงเกรซแบบนั้นได้แล้วนะ เกรซคบคนแบบนี้เป็นเพื่อนได้ยังไงเนี่ย ขายเพื่อนชัดๆ” พัทธ์ธนัยโกรธจัดจนหน้าแดง “ไหนๆจะเผยธาตุแท้และนิสัยจริงๆออกมาทั้งที แพนก็ฆ่าน้อง ฟ้องนาย ขายเพื่อนให้ครบเลยสิ จะได้เป็นนางร้ายได้เต็มภาคภูมิยังไงล่ะ”
ถ้อยคำที่ประณามและเหยียบย่ำดุจเธอช่างต่ำช้าเหลือเกิน ปักลงกลางหัวใจหญิงสาวอย่างรุนแรง “ไม่รักกันก็เข้าใจ แต่ต้องพูดจาร้ายๆใส่กันขนาดนี้เลยเหรอ” พรนางฟ้าครางเสียงแผ่วราวจะขาดใจ “พี่พัทธ์พูดเหมือนไม่รู้จักแพนเลย”
พัทธ์ธนัยพยักหน้าเคร่งขรึม “ใช่...บางทีพี่อาจไม่เคยรู้จักแพนมาก่อนเลยจริงๆก็ได้” เอ่ยจบเขาก็หมุนตัวเดินออกจากห้องทำงานของเธอไปเงียบๆ
ผู้อำนวยการมือใหม่นั่งตะลึง มองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินห่างไปด้วยความเจ็บปวดชืดชาในใจ เอ่ยด้วยน้ำเสียงอาฆาตระคนเสียใจ “แล้วสักวันพี่พัทธ์จะต้องเสียใจ ที่พี่ดูถูกน้ำใจของแพนอย่างนี้”
สุภัทรชาจงใจออกจากสำนักงานตั้งแต่ยังไม่พักเที่ยง ขับรถตรงไปยังร้านอาหารฝรั่งเศสเจ้าประจำซึ่งเธอและพรนางฟ้ามักมารับประทานด้วยกันเสมอๆ แผนการถูกวางไว้เรียบร้อยแล้ว คอยไม่นานเลย...คนที่กำลังรอก็มาถึง เธอรีบโบกมือหย็อยๆให้เพื่อนเห็น “แพนจ๋า ยู้ฮู...ทางนี้จ้ะ”
พรนางฟ้าชะงักเล็กน้อย เธอตาฝาดหรือเปล่านะที่เห็นเพื่อนมีร่องรอยโกรธขึ้งวาวจ้าอยู่ในดวงตา ก่อนเจ้าหล่อนจะหันไปทางคนที่เดินเคียงข้างพูดคุยกันสองสามคำ
สุภัทรชายอมรับว่าภาพที่เห็นทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิด! เพราะผู้ชายตัวสูงคนนั้นก้มลงไปตั้งใจฟังสิ่งที่เพื่อนเธอพูด แถมยังพยักหน้ารับคำง่ายๆ ท่าทางสองคนนั่นดูสนิทสนมกันจนน่าหมั่นไส้!
“อ้าว เกรซ บังเอิญจังมาเจอกันที่นี่” พรนางฟ้าเน้นเสียงเย้ยหยันแปลกๆ “ไม่ต้องให้แนะนำนะ เกรซคงจำคุณคิรินทร์ได้”
“จำได้สิ ยินดีที่ได้พบอีกครั้งนะคะ”
“ครับ” คนหน้ารกเป็นมหาโจรสงวนปากคำ
“เอ้อ...นั่งด้วยกันเลยสิ” สุภัทรชารีบชวน
“แต่แพน...” พรนางฟ้าทำท่าจะค้าน
“ขอบคุณครับ” คิรินทร์ขยับเก้าอี้คอยท่าให้เพื่อนสาวแสนเชยของเธอนั่งตามมารยาท และเตรียมจะหย่อนตัวลงนั่งยังเก้าอี้ว่างซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
แต่ก็ช้ากว่าคนมาก่อนที่รีบตบที่นั่งข้างตัวเบาๆ “ถ้าไม่รังเกียจ คุณคิรินทร์นั่งตรงนี้ก็ได้ค่ะ” คำชวนของสุภัทรชามีคำตอบเพียงประการเดียว เขา-ต้อง-นั่ง-ลง-ตรง-ที่-เธอ-สั่ง! เพราะถ้าเขาไปนั่งที่อื่น ก็กลายเป็นว่าเขารังเกียจเธอน่ะสิ ซึ่งในมารยาทสังคมไม่มีใครทำกันหรอก
คิรินทร์สบตาเธออย่างหลากใจ สุดท้ายชายหนุ่มก็มานั่งข้างเธอ ไม่รู้ว่าด้วยมารยาทหรือเพราะขัดไม่ได้
สุภัทรชาเลื่อนเมนูไปข้างหน้าเขา กลั้นใจโน้มไปกระแซะใกล้นายโจรห้าร้อยเพื่อชี้ชวนกันอ่านรายการอาหาร แล้วเธอก็เผลอขมวดคิ้วด้วยความฉงน เพราะคิดว่านายยักษ์สกปรกจะเหม็นกลิ่นเหงื่อหรือเสื้อผ้ามีกลิ่นอับชื้นน่ารังเกียจเสียอีก ที่ไหนได้เธอกลับได้กลิ่นน้ำหอมผู้ชายอ่อนๆโชยมาจากเนื้อตัวผู้ชายคนนี้!
“คุณคิรินทร์เลือกสิคะว่าอยากลองชิมอะไร วันนี้เกรซขอเป็นเจ้าภาพเอง” เธอหันไปส่งยิ้มสไตล์เพื่อนที่แสนดีให้พรนางฟ้า ก่อนหันกลับมาชี้เมนู อ่านรายการอาหารซึ่งกำกับภาษาฝรั่งเศสและอังกฤษแปลให้คิรินทร์ฟัง แสร้งทำเสียงหวานหว่านเสน่ห์สุดชีวิต “ลองชิมซุปปลาไหมคะ ที่นี่ทำรสชาติดี๊ดี ไม่คาวสักนิด เสิร์ฟพร้อมขนมปังฝรั่งเศสแล้วก็ชีสขูดกับมัสตาร์ด ส่วนจานหลักของคุณคิรินทร์รับเป็นหอยเชลล์ผักโขมอบชีสกับอกเป็ดซอสครีมคอนญัคละกันนะ” เธอถามแบบขอไปที เพราะสุดท้ายก็รวบรัดสั่งอาหารตามที่เห็นสมควรเสียเอง
“เกรซ ‘พา’ แพนมาทานอาหารที่ร้านนี้บ่อยๆค่ะ” เธอจงใจแสดงความมั่งมี มั่นใจว่าคนฟังต้องตาโตที่มีผู้หญิงสวยๆเริดๆมาทอดสะพานให้ ทว่า...
“หรือครับ” ไม่เพียงตอบสั้นๆ เขายังทำสีหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์อีกด้วย
สุภัทรชาเกือบลืมตัวค้อนขวับแล้ว แต่ก็ฝืนยิ้มทำหูทวนลม ทั้งยังหมั่นขึงตาใส่พรนางฟ้ามิยอมให้เพื่อนเอ่ยอะไรอีกด้วย ตลอดมื้ออาหารเจ้ามือผูกขาดการพูดแต่เพียงผู้เดียว ทั้งยังคอยหั่นอาหารจากจานตัวเองใส่จาน ‘อีตานั่น’ เป็นระยะ ไม่สนใจอ่านความหมายจากสายตาของพรนางฟ้าที่มองมาสักนิด
“ลองชิมฟัวกราส์ดูสิคะ อุ๊ย...เกรซติดปาก คุณคิรินทร์เคยได้ยินชื่อไหมคะ ฟัวกราส์คือตับห่านค่ะ ในเมืองไทยเนี่ยเกรซชิมมาหลายร้านแล้ว มาถูกใจก็ที่นี่ รสชาติดีไม่แพ้ร้านแดเนียลส์ที่นิวยอร์กเลยนะคะ” เธอเอ่ยชื่อภัตตาคารระดับห้าดาวชื่อดังของสหรัฐอเมริกา หมายจะบอกอ้อมๆให้ผู้ชายคนนี้รู้ว่าเธอสวย รวย และก็รสนิยมดีกว่าผู้หญิงอีกคนหนึ่งมากแค่ไหน!
คิรินทร์ทำหน้าประหลาดคล้ายกำลังกลั้นหัวเราะ เขาสบตากับพรนางฟ้าประหนึ่งคุยกันด้วยสายตา ครั้นหันมาหาเธอก็ทำเสียงเยาะ “ร้านแดเนียลส์! ผมเคยอ่านจากหนังสือเขาว่าอาหารที่นั่นแพงมาก แถมจะไปกินก็ต้องสั่งจองโต๊ะล่วงหน้าด้วยนี่ครับ”
“นั่นแหละค่ะ คุณคิรินทร์รู้จักด้วย แหม...” เธอเกือบให้คะแนนความทันสมัยเขาอยู่แล้ว ถ้าอีกฝ่ายไม่เอ่ยคำต่อไปขึ้นมาก่อน
“ชีวิตคนเราไม่เห็นมีความจำเป็นต้องฟุ่มเฟือยขนาดนั้นเลย คนเรากินแค่อิ่มก็พอแล้ว คนที่โน่นทานอาหารที่ร้านแดเนียลส์ก็พอเข้าใจได้ แต่คนที่อยู่ไกลคนละซีกโลก แต่ต้องตะเกียกตะกายไปทานให้ได้ เพื่อมาคุยโอ้อวดคนอื่น ฟังดูน่าสมเพชนะครับ เหมือนจะบอกว่าความจริงแล้วไม่ได้มั่งมีอะไรหรอก เลยต้องพยายามทำอวดรวยเพื่อยกระดับตัวเองให้ทัดเทียมคนอื่น” คิรินทร์สบตาคู่สนทนานิ่ง ประกายตากล้ามิกังวลสักนิดว่าจะสร้างความขุ่นเคืองใจให้คนฟัง
“แกกล้าดียังไงมาหาว่าฉันยกระดับตัวเอง” สุภัทรชาเสียงเขียว
“ผมยังไม่ได้ระบุชื่อใครสักคนเลย คุณร้อนตัวทำไม” เขาทำหน้าซื่อ
โดนกระทบซ้ำอีกคำรบ ตุ๊กแกที่กินปูนเข้าไปคำโตก็ยิ่งโกรธจัดจนลืมรักษากิริยา สุภัทรชาคว้าแก้วสาดน้ำใส่หน้าคิรินทร์ให้สาสมกับวาจาจิกกัดนั้นทันที “ไอ้คนชั้นต่ำ บังอาจพูดกับฉันแบบนี้งั้นเหรอ”
พรนางฟ้าตกตะลึง เมื่อได้สติก็กระโดดผลุงหยิบผ้าเช็ดปากมาช่วยซับน้ำจากใบหน้าคิรินทร์ด้วยท่าทีลุแก่โทษ ก่อนหันไปตวาดใส่เพื่อนสนิททั้งที่ไม่เคยกระทำมาก่อน “เกรซ! ทำเกินไปแล้วนะ”
ชายหนุ่มยึดมือเธอไว้ ยิ้มยียวนให้กับสุภัทรชาขณะเอ่ย “ไม่เป็นไรหรอกคุณแพน อากาศข้างนอกมันร้อน ได้น้ำเย็นๆแบบนี้ก็ชื่นใจดีเหมือนกัน อีกอย่าง...คุณสุภัทรชาอุตส่าห์ลดตัวลงมารดน้ำดำหัวให้ผม น่าจะเป็นเกียรติมากกว่านะ” ตอนท้ายเขาจงใจยอกย้อนหน้าซื่อตาใสอีกด้วย
“ไอ้...” สุภัทรชาโกรธจัดแทบเต้นเป็นเจ้าเข้า
ทว่ายังไม่ทันผรุสวาทไปมากกว่านั้น พรนางฟ้าก็ชี้หน้าเธอก่อน “นี่ร้านอาหารฝรั่งเศสนะ ไม่กลัวคนรู้จักมาเห็นเหรอว่าสุภัทรชา นาริยะสกุล ทำกิริยาน่าเกลียดที่นี่น่ะ”
สุภัทรชาชะงัก เหลียวมองรอบตัวอย่างหงุดหงิด เมื่อเห็นสายตาหลายคู่กำลังมองมาด้วยสายตาตำหนิ หญิงสาวก็คว้ากระเป๋าสะบัดหน้าเดินลิ่วๆออกจากร้านไปรวดเร็ว ไม่บอกลาแม้แต่คำเดียว
พรนางฟ้ามองตามเพื่อนไปด้วยความโกรธแทนคิรินทร์ เธอมัวแต่กังวลกับความรู้สึกของคิรินทร์ จึงไม่ทันใส่ใจว่าจี้หินที่ห้อยติดอยู่กลางหน้าอกร้อนผ่าวขึ้นอย่างน่ากลัว!
“พี่พัทธ์มายังไงคะ ไม่ได้นัดเกรซไว้หรือ ถึงได้คลาดกันซะแล้ว แพนเห็นเกรซออกไปทานมื้อกลางวันคนเดียวสักยี่สิบนาทีได้แล้วมั้ง อุ๊ยตาย! วันนี้ใส่เชิ้ตสีชมพูด้วย หล่อใจละลายเลยนะเนี่ย”
หญิงสาวมองคนสวมเสื้อเชิ้ตสีชมพูจาง พับแขนเสื้อขึ้นแค่ข้อศอก และรูดเน็คไทออกหลวมๆให้กองอยู่ที่ช่วงอกด้วยความชื่นชม ช่วงไหล่กว้างรวมกับความสูงทำให้เขาสง่าจนเธอไม่อยากละสายตาไปไหน
บริษัทดาต้าเทคของพัทธ์ธนัยเป็นพันธมิตรทางการค้าอันดันต้นๆของทีเอ็นเอส วันวานพรนางฟ้าได้แต่มองสุภัทรชาทำงานใกล้ชิดกับพัทธ์ธนัย แต่วันนี้เธอเป็นผู้อำนวยการแล้ว คนที่จะได้ทำงานร่วมกับชายหนุ่ม กำลังจะเปลี่ยนมาเป็นตัวเธอเองเสียที!
พัทธ์ธนัยยิ้มนิดๆวางหน้าไม่สนิทนัก “แพนก็พูดเกินไป ชมกันขนาดนี้ พี่ก็เขินกันพอดี ที่พี่มานี่ก็เพราะตั้งใจจะมาแสดงความยินดีกับแพน จะบอกว่าแปลกใจก็คงไม่ผิด”
“พี่พัทธ์คงคิดไม่ถึงว่าคนอย่างแพนจะทำหน้าที่นี้ได้ใช่ไหมคะ”
“ใครว่าล่ะ พี่แปลกใจที่แฟรงคลินรอนานขนาดนี้ กว่าจะยอมเลื่อนตำแหน่งให้แพนต่างหาก พี่รู้มาตั้งนานแล้วว่าแพนเป็นคนเก่ง ถ้าไม่ใช่เพราะได้แพนช่วย เกรซคงเหนื่อยมาก”
“พี่ไม่ได้ดูถูกความสามารถของแพน หรือโกรธที่แพนแย่งตำแหน่งที่เกรซต้องการหรือคะ”
“ทำไมพี่ต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ แพนสมควรได้รับตำแหน่งนี้ พี่ต้องดีใจด้วยน่ะเหมาะสมที่สุดแล้ว ถ้ามีอะไรที่พี่แนะนำหรือช่วยได้ก็บอกมานะ ไม่ต้องเกรงใจ”
ไม่ว่าเขาจะเอ่ยชมจากใจ หรือแค่ออกปากตามมารยาท พรนางฟ้าก็ไม่สนใจหาคำตอบ เธอแค่รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นระรัวจนแทบพลัดมานอกอก แถมใบหน้าก็ทรยศด้วย มันคอยแต่จะยิ้มเอาๆอยู่อย่างนี้
กับบางคน...แค่คำชมเล็กๆน้อยๆที่มีให้กัน ก็ชวนให้โลกทั้งใบพร้อมใจกันคลี่ยิ้มส่งให้เสียแล้ว
“ขอบคุณค่ะพี่พัทธ์ ไม่เสียแรงเลยที่เราปลื้มเขามานาน ทั้งหล่อทั้งแสนดีขนาดนี้ ใครไม่รักก็บ้าแล้ว”
สีหน้าของพัทธ์ธนัยทำให้เธอชะงัก
“ตายแล้ว! เราพูดอะไรออกไปเนี่ย!” พรนางฟ้าอ้ำอึ้ง หัวสมองมึนงงหาคำอธิบายให้อีกฝ่ายไม่ได้เลย “พี่พัทธ์คะ คือแพน...” หญิงสาวก้มหน้างุด ยกมือปิดหน้าด้วยความเก้อเขิน “ตายๆๆ นี่เราเป็นบ้าไปแล้วหรือไง”
มืออุ่นแตะที่บ่าเธอ พรนางฟ้าลดมือลงเงยขึ้นมองชายหนุ่มกล้าๆกลัวๆ สีหน้าเหยเกเพราะความประหม่าและกังวล
พัทธ์ธนัยขยับมานั่งที่มุมโต๊ะ มือแข็งแรงเชยคางเธอให้สบตากัน “แพนชอบพี่เหรอ”
“แพนขอโทษค่ะ” พรนางฟ้าคอตก หลบตาเขาทันควัน
“ทำไมต้องขอโทษ” น้ำเสียงนั้นนุ่มทุ้ม หวานฉ่ำจนพรนางฟ้ามือเย็นเฉียบ ปลายนิ้วอุ่นที่แตะอยู่ตรงคางบังคับเธอแหงนขึ้นสบตาเขาอีกครั้ง พรนางฟ้าแปลกใจที่สังเกตเห็นความเสียดายแทรกปนอยู่ในคำพูดนั้น “ขอบใจนะแพน สำหรับความรู้สึกดีๆที่มีให้ แต่แพนก็รู้ว่าพี่คบกับเกรซอยู่”
หัวใจพรนางฟ้าห่อเหี่ยวราวฟองน้ำแห้ง ความริษยา ความน้อยใจทำให้โพล่งไปตามใจคิดทันที “ค่ะ แพนทราบว่าพี่พัทธ์คบกับเกรซอยู่ แต่พี่พัทธ์รู้บ้างหรือเปล่าว่าเกรซไม่ได้คบกับพี่แค่คนเดียว”
พัทธ์ธนัยชะงัก “แพนหมายความว่ายังไง”
พรนางฟ้าตกใจรีบยกมือปิดปาก เสียงอู้อี้แต่ก็ยังจับใจความได้รางๆ “นี่เราพูดมันไปแล้วจริงๆเหรอเนี่ย” เธอก้มหน้าหลบตาอีกฝ่ายทันที จึงไม่เห็นว่าประกายตาของพัทธ์ธนัยแปรเป็นดุกร้าว ไม่พอใจ
“ทำไมถึงพูดจาถึงเกรซร้ายกาจอย่างนี้” มือเขาปล่อยจากคางเธอดุจสัมผัสต้องของร้อน ทั้งยังลุกขึ้นยืนถอยห่างออกจากโต๊ะ
พรนางฟ้าเหลือบขึ้นมองกิริยานั้นด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะแปรเป็นความโกรธ น้อยใจ และรู้สึกต่ำต้อยในที่สุด ความในใจยาวเหยียดที่ไม่อาจควบคุมจึงถูกโพล่งออกมา “แพนไม่ได้พูดร้ายกาจ แต่แพนพูดความจริงต่างหาก เกรซไปไหนต่อไหนกับคุณฤทธิ์ตั้งไม่รู้กี่ครั้ง พี่พัทธ์ก็ยังจงรักภักดีบ้าบอกับเกรซอยู่ได้ ไม่รู้จักหันมามองบ้างเลยหรือไงว่ามีคนอื่นเขาคอยอยู่น่ะ”
ชายหนุ่มส่ายศีรษะ สีหน้าบอกความผิดหวังรุนแรง “พี่ไม่คิดเลยนะว่าแพนจะใส่ร้ายเพื่อนขนาดนี้น่ะ พี่ผิดหวังในตัวแพนจริงๆ เกรซบอกพี่ว่าเขาปฏิเสธคุณฤทธิ์ไปแล้ว”
“แพนไม่ได้ใส่ร้าย คุณฤทธิ์ส่งดอกไม้มาให้เกรซทุกวัน ไม่เชื่อก็ไปดูที่ห้องทำงานเขาสิ ถ้าเกรซปฏิเสธเขาไปอย่างที่บอกพี่พัทธ์จริง คุณฤทธิ์ก็คงรามือไปตั้งนานแล้ว ไม่มาทุ่มเทตามตื๊อขนาดนี้หรอก”
“หยุดพูดถึงเกรซแบบนั้นได้แล้วนะ เกรซคบคนแบบนี้เป็นเพื่อนได้ยังไงเนี่ย ขายเพื่อนชัดๆ” พัทธ์ธนัยโกรธจัดจนหน้าแดง “ไหนๆจะเผยธาตุแท้และนิสัยจริงๆออกมาทั้งที แพนก็ฆ่าน้อง ฟ้องนาย ขายเพื่อนให้ครบเลยสิ จะได้เป็นนางร้ายได้เต็มภาคภูมิยังไงล่ะ”
ถ้อยคำที่ประณามและเหยียบย่ำดุจเธอช่างต่ำช้าเหลือเกิน ปักลงกลางหัวใจหญิงสาวอย่างรุนแรง “ไม่รักกันก็เข้าใจ แต่ต้องพูดจาร้ายๆใส่กันขนาดนี้เลยเหรอ” พรนางฟ้าครางเสียงแผ่วราวจะขาดใจ “พี่พัทธ์พูดเหมือนไม่รู้จักแพนเลย”
พัทธ์ธนัยพยักหน้าเคร่งขรึม “ใช่...บางทีพี่อาจไม่เคยรู้จักแพนมาก่อนเลยจริงๆก็ได้” เอ่ยจบเขาก็หมุนตัวเดินออกจากห้องทำงานของเธอไปเงียบๆ
ผู้อำนวยการมือใหม่นั่งตะลึง มองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินห่างไปด้วยความเจ็บปวดชืดชาในใจ เอ่ยด้วยน้ำเสียงอาฆาตระคนเสียใจ “แล้วสักวันพี่พัทธ์จะต้องเสียใจ ที่พี่ดูถูกน้ำใจของแพนอย่างนี้”
สุภัทรชาจงใจออกจากสำนักงานตั้งแต่ยังไม่พักเที่ยง ขับรถตรงไปยังร้านอาหารฝรั่งเศสเจ้าประจำซึ่งเธอและพรนางฟ้ามักมารับประทานด้วยกันเสมอๆ แผนการถูกวางไว้เรียบร้อยแล้ว คอยไม่นานเลย...คนที่กำลังรอก็มาถึง เธอรีบโบกมือหย็อยๆให้เพื่อนเห็น “แพนจ๋า ยู้ฮู...ทางนี้จ้ะ”
พรนางฟ้าชะงักเล็กน้อย เธอตาฝาดหรือเปล่านะที่เห็นเพื่อนมีร่องรอยโกรธขึ้งวาวจ้าอยู่ในดวงตา ก่อนเจ้าหล่อนจะหันไปทางคนที่เดินเคียงข้างพูดคุยกันสองสามคำ
สุภัทรชายอมรับว่าภาพที่เห็นทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิด! เพราะผู้ชายตัวสูงคนนั้นก้มลงไปตั้งใจฟังสิ่งที่เพื่อนเธอพูด แถมยังพยักหน้ารับคำง่ายๆ ท่าทางสองคนนั่นดูสนิทสนมกันจนน่าหมั่นไส้!
“อ้าว เกรซ บังเอิญจังมาเจอกันที่นี่” พรนางฟ้าเน้นเสียงเย้ยหยันแปลกๆ “ไม่ต้องให้แนะนำนะ เกรซคงจำคุณคิรินทร์ได้”
“จำได้สิ ยินดีที่ได้พบอีกครั้งนะคะ”
“ครับ” คนหน้ารกเป็นมหาโจรสงวนปากคำ
“เอ้อ...นั่งด้วยกันเลยสิ” สุภัทรชารีบชวน
“แต่แพน...” พรนางฟ้าทำท่าจะค้าน
“ขอบคุณครับ” คิรินทร์ขยับเก้าอี้คอยท่าให้เพื่อนสาวแสนเชยของเธอนั่งตามมารยาท และเตรียมจะหย่อนตัวลงนั่งยังเก้าอี้ว่างซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
แต่ก็ช้ากว่าคนมาก่อนที่รีบตบที่นั่งข้างตัวเบาๆ “ถ้าไม่รังเกียจ คุณคิรินทร์นั่งตรงนี้ก็ได้ค่ะ” คำชวนของสุภัทรชามีคำตอบเพียงประการเดียว เขา-ต้อง-นั่ง-ลง-ตรง-ที่-เธอ-สั่ง! เพราะถ้าเขาไปนั่งที่อื่น ก็กลายเป็นว่าเขารังเกียจเธอน่ะสิ ซึ่งในมารยาทสังคมไม่มีใครทำกันหรอก
คิรินทร์สบตาเธออย่างหลากใจ สุดท้ายชายหนุ่มก็มานั่งข้างเธอ ไม่รู้ว่าด้วยมารยาทหรือเพราะขัดไม่ได้
สุภัทรชาเลื่อนเมนูไปข้างหน้าเขา กลั้นใจโน้มไปกระแซะใกล้นายโจรห้าร้อยเพื่อชี้ชวนกันอ่านรายการอาหาร แล้วเธอก็เผลอขมวดคิ้วด้วยความฉงน เพราะคิดว่านายยักษ์สกปรกจะเหม็นกลิ่นเหงื่อหรือเสื้อผ้ามีกลิ่นอับชื้นน่ารังเกียจเสียอีก ที่ไหนได้เธอกลับได้กลิ่นน้ำหอมผู้ชายอ่อนๆโชยมาจากเนื้อตัวผู้ชายคนนี้!
“คุณคิรินทร์เลือกสิคะว่าอยากลองชิมอะไร วันนี้เกรซขอเป็นเจ้าภาพเอง” เธอหันไปส่งยิ้มสไตล์เพื่อนที่แสนดีให้พรนางฟ้า ก่อนหันกลับมาชี้เมนู อ่านรายการอาหารซึ่งกำกับภาษาฝรั่งเศสและอังกฤษแปลให้คิรินทร์ฟัง แสร้งทำเสียงหวานหว่านเสน่ห์สุดชีวิต “ลองชิมซุปปลาไหมคะ ที่นี่ทำรสชาติดี๊ดี ไม่คาวสักนิด เสิร์ฟพร้อมขนมปังฝรั่งเศสแล้วก็ชีสขูดกับมัสตาร์ด ส่วนจานหลักของคุณคิรินทร์รับเป็นหอยเชลล์ผักโขมอบชีสกับอกเป็ดซอสครีมคอนญัคละกันนะ” เธอถามแบบขอไปที เพราะสุดท้ายก็รวบรัดสั่งอาหารตามที่เห็นสมควรเสียเอง
“เกรซ ‘พา’ แพนมาทานอาหารที่ร้านนี้บ่อยๆค่ะ” เธอจงใจแสดงความมั่งมี มั่นใจว่าคนฟังต้องตาโตที่มีผู้หญิงสวยๆเริดๆมาทอดสะพานให้ ทว่า...
“หรือครับ” ไม่เพียงตอบสั้นๆ เขายังทำสีหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์อีกด้วย
สุภัทรชาเกือบลืมตัวค้อนขวับแล้ว แต่ก็ฝืนยิ้มทำหูทวนลม ทั้งยังหมั่นขึงตาใส่พรนางฟ้ามิยอมให้เพื่อนเอ่ยอะไรอีกด้วย ตลอดมื้ออาหารเจ้ามือผูกขาดการพูดแต่เพียงผู้เดียว ทั้งยังคอยหั่นอาหารจากจานตัวเองใส่จาน ‘อีตานั่น’ เป็นระยะ ไม่สนใจอ่านความหมายจากสายตาของพรนางฟ้าที่มองมาสักนิด
“ลองชิมฟัวกราส์ดูสิคะ อุ๊ย...เกรซติดปาก คุณคิรินทร์เคยได้ยินชื่อไหมคะ ฟัวกราส์คือตับห่านค่ะ ในเมืองไทยเนี่ยเกรซชิมมาหลายร้านแล้ว มาถูกใจก็ที่นี่ รสชาติดีไม่แพ้ร้านแดเนียลส์ที่นิวยอร์กเลยนะคะ” เธอเอ่ยชื่อภัตตาคารระดับห้าดาวชื่อดังของสหรัฐอเมริกา หมายจะบอกอ้อมๆให้ผู้ชายคนนี้รู้ว่าเธอสวย รวย และก็รสนิยมดีกว่าผู้หญิงอีกคนหนึ่งมากแค่ไหน!
คิรินทร์ทำหน้าประหลาดคล้ายกำลังกลั้นหัวเราะ เขาสบตากับพรนางฟ้าประหนึ่งคุยกันด้วยสายตา ครั้นหันมาหาเธอก็ทำเสียงเยาะ “ร้านแดเนียลส์! ผมเคยอ่านจากหนังสือเขาว่าอาหารที่นั่นแพงมาก แถมจะไปกินก็ต้องสั่งจองโต๊ะล่วงหน้าด้วยนี่ครับ”
“นั่นแหละค่ะ คุณคิรินทร์รู้จักด้วย แหม...” เธอเกือบให้คะแนนความทันสมัยเขาอยู่แล้ว ถ้าอีกฝ่ายไม่เอ่ยคำต่อไปขึ้นมาก่อน
“ชีวิตคนเราไม่เห็นมีความจำเป็นต้องฟุ่มเฟือยขนาดนั้นเลย คนเรากินแค่อิ่มก็พอแล้ว คนที่โน่นทานอาหารที่ร้านแดเนียลส์ก็พอเข้าใจได้ แต่คนที่อยู่ไกลคนละซีกโลก แต่ต้องตะเกียกตะกายไปทานให้ได้ เพื่อมาคุยโอ้อวดคนอื่น ฟังดูน่าสมเพชนะครับ เหมือนจะบอกว่าความจริงแล้วไม่ได้มั่งมีอะไรหรอก เลยต้องพยายามทำอวดรวยเพื่อยกระดับตัวเองให้ทัดเทียมคนอื่น” คิรินทร์สบตาคู่สนทนานิ่ง ประกายตากล้ามิกังวลสักนิดว่าจะสร้างความขุ่นเคืองใจให้คนฟัง
“แกกล้าดียังไงมาหาว่าฉันยกระดับตัวเอง” สุภัทรชาเสียงเขียว
“ผมยังไม่ได้ระบุชื่อใครสักคนเลย คุณร้อนตัวทำไม” เขาทำหน้าซื่อ
โดนกระทบซ้ำอีกคำรบ ตุ๊กแกที่กินปูนเข้าไปคำโตก็ยิ่งโกรธจัดจนลืมรักษากิริยา สุภัทรชาคว้าแก้วสาดน้ำใส่หน้าคิรินทร์ให้สาสมกับวาจาจิกกัดนั้นทันที “ไอ้คนชั้นต่ำ บังอาจพูดกับฉันแบบนี้งั้นเหรอ”
พรนางฟ้าตกตะลึง เมื่อได้สติก็กระโดดผลุงหยิบผ้าเช็ดปากมาช่วยซับน้ำจากใบหน้าคิรินทร์ด้วยท่าทีลุแก่โทษ ก่อนหันไปตวาดใส่เพื่อนสนิททั้งที่ไม่เคยกระทำมาก่อน “เกรซ! ทำเกินไปแล้วนะ”
ชายหนุ่มยึดมือเธอไว้ ยิ้มยียวนให้กับสุภัทรชาขณะเอ่ย “ไม่เป็นไรหรอกคุณแพน อากาศข้างนอกมันร้อน ได้น้ำเย็นๆแบบนี้ก็ชื่นใจดีเหมือนกัน อีกอย่าง...คุณสุภัทรชาอุตส่าห์ลดตัวลงมารดน้ำดำหัวให้ผม น่าจะเป็นเกียรติมากกว่านะ” ตอนท้ายเขาจงใจยอกย้อนหน้าซื่อตาใสอีกด้วย
“ไอ้...” สุภัทรชาโกรธจัดแทบเต้นเป็นเจ้าเข้า
ทว่ายังไม่ทันผรุสวาทไปมากกว่านั้น พรนางฟ้าก็ชี้หน้าเธอก่อน “นี่ร้านอาหารฝรั่งเศสนะ ไม่กลัวคนรู้จักมาเห็นเหรอว่าสุภัทรชา นาริยะสกุล ทำกิริยาน่าเกลียดที่นี่น่ะ”
สุภัทรชาชะงัก เหลียวมองรอบตัวอย่างหงุดหงิด เมื่อเห็นสายตาหลายคู่กำลังมองมาด้วยสายตาตำหนิ หญิงสาวก็คว้ากระเป๋าสะบัดหน้าเดินลิ่วๆออกจากร้านไปรวดเร็ว ไม่บอกลาแม้แต่คำเดียว
พรนางฟ้ามองตามเพื่อนไปด้วยความโกรธแทนคิรินทร์ เธอมัวแต่กังวลกับความรู้สึกของคิรินทร์ จึงไม่ทันใส่ใจว่าจี้หินที่ห้อยติดอยู่กลางหน้าอกร้อนผ่าวขึ้นอย่างน่ากลัว!
สิริณ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ก.ย. 2556, 00:48:15 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ก.ย. 2556, 00:48:15 น.
จำนวนการเข้าชม : 1372
| << ตอนที่ ๘ (ครึ่งแรก) | ตอนที่ ๙ (ครึ่งแรก) >> |
nateetip 6 ก.ย. 2556, 00:59:59 น.
ชอบเรื่องนี้ค่ะ ตื่นเต้น ชวนติดตาม ชวนลุ้นดีค่ะ
ชอบเรื่องนี้ค่ะ ตื่นเต้น ชวนติดตาม ชวนลุ้นดีค่ะ
สิริณ 6 ก.ย. 2556, 01:19:36 น.
@Nateetip : มาเร็วกว่าสิริณอีกนะเนี้ย ปรบมือให้เลย
ดีใจค่ะที่ชอบเรื่องนี้ ไหนๆก็หลวมตัวมาร่วมตื่นเต้นกันแล้ว
ถ้าไม่รบกวนกันเกินไป
สิริณขอที่อยู่ของคุณ nateetip ได้ไหมคะ
ส่งมาทางกล่องข้อความเลย
สิริณอยากส่งโปสต์การ์ดไปทักทายกันค่ะ
@wind : ใจเย็นค่าคุณสายลมเจ้าขาาาาา
ตัวละครต้องค่อยๆพัฒนาสิเนอะ
เก่งในชั่วข้ามคืนมันจะไม่สมจริง อิอิ
กลัวแต่ว่าอ่านไปๆ
แล้วคุณ wind จะอยากได้นางเอกแบบเก่าอ่ะสิ 55555
@นักอ่านเหนียวหนึบ :สิริณเขียนไว้ในคอมเม้นต์ตอนเก่า
แต่สงสัยคุณนักอ่านเหนียวหนึบจะไม่เห็น
ไหนๆก็แสดงตัวแล้ว
หลงมาทั้งที สิริณของที่อยู่คุณนักอ่านเหนียวหนึบด้วยนะคะ
จะส่งโปสต์การ์ดไปทักทายกันค่ะ
คาดว่าฉากวันนี้ แม้ยังไม่มีตบตีกัน
แต่น่าจะพอทำให้คุณนักอ่านเหนียวหนึบฯ
สะใจได้บ้างเล็กน้อย
รอตอนหน้าค่ะ เดี๋ยวจะจัดมาให้สะใจกันอีกชุด อิอิ
อย่าทิ้งกันไปน้า ติดตามกันต่อไปด้วยล่า...
@พันธุ์แตงกวา : คุณแตงกวาเรียกซะเห็นภาพเลย
นังแม่มดเกรซ 55555
คนแบบนี้เราเจอในสังคมเยอะนะคะ
ต่อหน้าอย่าง ลับหลังอย่าง
และบางที...เราๆก็เป็นพรนางฟ้าไปโดยไม่รู้ตัวเหมือนกัน อิอิ
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น...บอกได้เลยว่า
สิริณเชื่อเรื่องกฎแห่งกรรมค่ะ
เพราะฉะนั้น ยายเกรซ...จบไม่สวยแน่นอนค่ะ สัญญา 55555
@Sukhumvit66 : อย่าเพิ่งหงุดหงิดหนูแพนจนหมดรักกันน้า
อดทนกับนางอีกนิด นางกำลังพัฒนาเลเวลอยู่ค่ะ โฮ่ๆๆๆ
@จิรารัตน์ : เวลาเราเป็นเพื่อนกับใคร
เรามักลืมระแวงค่ะ
กว่าจะรู้ตัว...ก็เกือบแย่
สำหรับหนูแพน ก็ทำนองเดียวกันค่ะ
ตอนแรกๆ มีบอกไว้แล้ว แพนโทษตัวเองเสมอ
...จะโทษใครโทษตัวที่ชั่วเอง...
ทั้งหมดทั้งปวง ต้องติดตามเฉลยในตอนต่อๆไปค่ะ
วันนี้ก็ทิ้งปมใหม่ให้ลุ้นกันเล่นๆแล้วเน้อ
@lovereason : เย้ๆๆ ในที่สุดโปสต์การ์ดก็ไปถึงปลายทาง
หวังว่านุ่นจะอ่านลายมือพี่ออกนะคะ 55555
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านกันเรื่อยมา
และขอบคุณมากๆค่ะ ที่ช่วยกันกดไล้ค์คนละไม้ละมือ
สิริณยิ้มแก้มปริจริงๆนะเออ
ท่านไหนยังไม่ได้คอมเม้นต์
ฝากยิ้มไว้คนละยิ้มพอให้สิริณปลื้มหน่อยสิค้า
สิริณอยากส่งโปสการ์ดไปทักทายกันจริงๆนะเออ
@Nateetip : มาเร็วกว่าสิริณอีกนะเนี้ย ปรบมือให้เลย
ดีใจค่ะที่ชอบเรื่องนี้ ไหนๆก็หลวมตัวมาร่วมตื่นเต้นกันแล้ว
ถ้าไม่รบกวนกันเกินไป
สิริณขอที่อยู่ของคุณ nateetip ได้ไหมคะ
ส่งมาทางกล่องข้อความเลย
สิริณอยากส่งโปสต์การ์ดไปทักทายกันค่ะ
@wind : ใจเย็นค่าคุณสายลมเจ้าขาาาาา
ตัวละครต้องค่อยๆพัฒนาสิเนอะ
เก่งในชั่วข้ามคืนมันจะไม่สมจริง อิอิ
กลัวแต่ว่าอ่านไปๆ
แล้วคุณ wind จะอยากได้นางเอกแบบเก่าอ่ะสิ 55555
@นักอ่านเหนียวหนึบ :สิริณเขียนไว้ในคอมเม้นต์ตอนเก่า
แต่สงสัยคุณนักอ่านเหนียวหนึบจะไม่เห็น
ไหนๆก็แสดงตัวแล้ว
หลงมาทั้งที สิริณของที่อยู่คุณนักอ่านเหนียวหนึบด้วยนะคะ
จะส่งโปสต์การ์ดไปทักทายกันค่ะ
คาดว่าฉากวันนี้ แม้ยังไม่มีตบตีกัน
แต่น่าจะพอทำให้คุณนักอ่านเหนียวหนึบฯ
สะใจได้บ้างเล็กน้อย
รอตอนหน้าค่ะ เดี๋ยวจะจัดมาให้สะใจกันอีกชุด อิอิ
อย่าทิ้งกันไปน้า ติดตามกันต่อไปด้วยล่า...
@พันธุ์แตงกวา : คุณแตงกวาเรียกซะเห็นภาพเลย
นังแม่มดเกรซ 55555
คนแบบนี้เราเจอในสังคมเยอะนะคะ
ต่อหน้าอย่าง ลับหลังอย่าง
และบางที...เราๆก็เป็นพรนางฟ้าไปโดยไม่รู้ตัวเหมือนกัน อิอิ
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น...บอกได้เลยว่า
สิริณเชื่อเรื่องกฎแห่งกรรมค่ะ
เพราะฉะนั้น ยายเกรซ...จบไม่สวยแน่นอนค่ะ สัญญา 55555
@Sukhumvit66 : อย่าเพิ่งหงุดหงิดหนูแพนจนหมดรักกันน้า
อดทนกับนางอีกนิด นางกำลังพัฒนาเลเวลอยู่ค่ะ โฮ่ๆๆๆ
@จิรารัตน์ : เวลาเราเป็นเพื่อนกับใคร
เรามักลืมระแวงค่ะ
กว่าจะรู้ตัว...ก็เกือบแย่
สำหรับหนูแพน ก็ทำนองเดียวกันค่ะ
ตอนแรกๆ มีบอกไว้แล้ว แพนโทษตัวเองเสมอ
...จะโทษใครโทษตัวที่ชั่วเอง...
ทั้งหมดทั้งปวง ต้องติดตามเฉลยในตอนต่อๆไปค่ะ
วันนี้ก็ทิ้งปมใหม่ให้ลุ้นกันเล่นๆแล้วเน้อ
@lovereason : เย้ๆๆ ในที่สุดโปสต์การ์ดก็ไปถึงปลายทาง
หวังว่านุ่นจะอ่านลายมือพี่ออกนะคะ 55555
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านกันเรื่อยมา
และขอบคุณมากๆค่ะ ที่ช่วยกันกดไล้ค์คนละไม้ละมือ
สิริณยิ้มแก้มปริจริงๆนะเออ
ท่านไหนยังไม่ได้คอมเม้นต์
ฝากยิ้มไว้คนละยิ้มพอให้สิริณปลื้มหน่อยสิค้า
สิริณอยากส่งโปสการ์ดไปทักทายกันจริงๆนะเออ
Sukhumvit66 6 ก.ย. 2556, 02:54:15 น.
แล้วจะเกิดอะไรขึ้นค่ะ โอ๊ย...มาต่อเร็วนะคร้า
แล้วจะเกิดอะไรขึ้นค่ะ โอ๊ย...มาต่อเร็วนะคร้า
wind 6 ก.ย. 2556, 04:22:12 น.
แสดงว่าต่อไปนางเอกจะร้ายขึ้นแน่เลย ชอบพระเอกจัง
แสดงว่าต่อไปนางเอกจะร้ายขึ้นแน่เลย ชอบพระเอกจัง
พันธุ์แตงกวา 6 ก.ย. 2556, 08:03:31 น.
กดไลค์ให้คุณคิรินทร์ล้านครั้งเลยค่ะ
เลิกคบเพื่อนคนนี้สักคนได้มั้ยแพน มีแต่เรื่องร้อนๆ ไม่รู้คราวนี้ที่มาเจอในร้านจะวางแผนอะไรอีก นึกแล้วก็อยากอัดเทปตอนที่แล้วไปเปิดให้แฟลงกิ้นฟังจัง
กดไลค์ให้คุณคิรินทร์ล้านครั้งเลยค่ะ
เลิกคบเพื่อนคนนี้สักคนได้มั้ยแพน มีแต่เรื่องร้อนๆ ไม่รู้คราวนี้ที่มาเจอในร้านจะวางแผนอะไรอีก นึกแล้วก็อยากอัดเทปตอนที่แล้วไปเปิดให้แฟลงกิ้นฟังจัง
จิรารัตน์ 6 ก.ย. 2556, 10:33:18 น.
ว้าย นางร้ายออกหน้ามากอ่ะ อย่าไปสนใจพี่พัทธ์เลยปล่อยให้เล็มหญ้าอยู่กลางทุ่งต่อไปเถอะัค่ะ
ว้าย นางร้ายออกหน้ามากอ่ะ อย่าไปสนใจพี่พัทธ์เลยปล่อยให้เล็มหญ้าอยู่กลางทุ่งต่อไปเถอะัค่ะ
goldensun 9 ก.ย. 2556, 16:41:35 น.
ภาพแพนติดลบในสายตาคนที่แอบชอบซะแล้ว คุมปากแถมยังคุมอารมณ์ไม่ได้ซะอีก ดีที่คิรินทร์เอาคืนให้
ภาพแพนติดลบในสายตาคนที่แอบชอบซะแล้ว คุมปากแถมยังคุมอารมณ์ไม่ได้ซะอีก ดีที่คิรินทร์เอาคืนให้