เหลี่ยมร้าย ลายเมฆ
เมื่อลายเมฆหนุ่มจอมกระล่อนถูกรถชนจนความจำเสื่อม ต้องกลายมาเป็นกระเทยเพราะความเข้าใจผิดของญาดาเจ้าของรถที่ชนเขา ในความรู้สึกบอกว่าไม่ใช่ แต่หลักฐานที่ติดตัวมาบ่งชัดว่าเขาเป็นชายใจหญิง ลายเมฆจะทำยังไงเมื่อหัวใจมันคอยแต่จะเต้นตึกตัก ยามเข้าใกล้สาวงาม
Tags: รวิญาดา นิยาย
ตอน: ตอนที่5 ผูกรักพันใจ 60 %
ต่อจ้า...
หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อย ญาดาก็พาลายเมฆไปยังห้องนอนเธอปล่อยให้เขาไปอาบน้ำ ตัวเธอลงมาจัดการล้างจานชามที่กองทิ้งไว้ แม้จะมีแม่บ้านมาทำความสะอาดและดูแลบ้านให้ แต่ญาดาไม่ชอบทิ้งจานชามสกปรกไว้ในอ่างล้างจาน เธอจึงจัดการล้างและเช็ดจานชามเก็บเข้าตู้จนสะอาดเอี่ยม จากนั้นก็เดินสำรวจประตูหน้าต่างลงกลอนปิดล็อกจนมั่นใจว่าปลอดภัย แล้วจึงเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้านเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำนอนเหมือนเช่นทุกคืน
“พี่จัดยาวางไว้ที่หัวเตียงเห็นหรือยังจ๊ะ” ญาดาเดินไปชะโงกดูถาดใส่น้ำและยาที่เธอเตรียมไว้ให้คนป่วย
ลายเมฆยิ้มกว้างพยักหน้ารับ “น้องเมย์ทานเรียบร้อยแล้วค่ะ รู้ไหมคะว่าค่ะสองสามวันที่ผ่านมา น้องเมย์ต้องอยู่ที่ห้องเช่าคนเดียวไม่มีคนดูแลเลยค่ะ น้องเมย์ไม่ได้ทานยาเพราะลืมเอาไปด้วย เวลาทานข้าวก็ต้องทานเอง กินอิ่มบ้างไม่อิ่มบ้าง นอนก็ไม่หลับด้วยค่ะ คิดถึงพี่แยมจนใจแทบขาด” ชายหนุ่มจอมแอ๊บ ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จแสร้งขอความเห็นใจ เขารู้ว่าคนใจดีอย่างญาดาย่อมทนไม่ไหว
ร่างบางนั่งลงข้างๆ จับมือเรียวยาวมากุมไว้พร้อมบีบแรง มองใบหน้าของกะเทยหน้าหวานด้วยแววตาสงสารจับใจ สิ่งที่ได้ยินทำให้ญาดานึกเวทนาคนไร้ที่พึ่ง เขาบอกว่าตัวเองเป็นกำพร้ามีน้องสาวก็ถูกหลอกไปทำงานต่างแดน ตัวเองก็มาบาดเจ็บจนความจำเสื่อมร่างกายไม่สมประกอบ จะไปตามหาน้องก็ตามไม่ได้
“โถ... เมฆ พี่แยมขอโทษที่ทำให้เมฆต้องเป็นแบบนี้” หญิงสาวเอ่ยขอโทษเสียงแผ่วพร่า ดวงตาคลอคลองด้วยหยาดน้ำตา อย่างคนสำนึกผิด เมื่อนึกโทษตัวเองว่าเป็นสาเหตุให้เขาต้องประสบชะตากรรมที่เลวร้าย
“ถ้าพี่ไม่ขับรถชนเมฆ เมฆคงไม่ต้องพลัดพรากจากน้องสาว บางทีน้องสาวของเมฆคงไม่ถูกหลอก ถ้ามีพี่ชายคอยดูแลอยู่ พี่ขอโทษ ฮือ... เพราะพี่ เพราะพี่คนเดียว ฮือ...” ญาดาร้องไห้โฮ น้ำตาไหลพรากจนคนเห็นตกใจ
“อย่าร้องนะคะพี่แยม ไม่ใช่ความผิดของพี่แยมหรอกค่ะ น้องเมย์โชคร้ายเอง” ลายเมฆรีบปลอบโยน เขาหยิบทิชชู่มาซับน้ำตาบนแก้มนวลให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยน นึกโมโหตัวเองที่หาเรื่องให้เธอต้องร้องไห้
“มันเป็นความผิดของพี่จริงๆ พี่สัญญาว่าพี่จะช่วยเมฆตามหาน้องสาว” ญาดาจับมือของลายเมฆที่กำลังเช็ดหน้าให้เธอไว้ "ถ้ากล้วยไม้ที่ด็อกเตอร์ภราดรช่วยผสมให้ฟาร์มกล้วยไม้ของพี่ ชนะการประกวด เราจะได้ไปสัมนาที่ฮ่องกง พี่จะพาเมฆไปตามหาน้องสาวด้วยกัน ขอเวลาอีกสามเดือนนะเมฆ”
“ขอบคุณค่ะพี่แยม น้องเมย์ว่าพี่แยมไปอาบน้ำให้สบายตัวดีกว่าไหมคะ เดี๋ยวเราค่อยคุยกันเรื่องนี้อีกที”
“จ้า พี่ขอโทษนะที่ขี้แย เมฆคงเหม็นสาบกลิ่นเหงื่อพี่แย่ ตั้งแต่เช้าแล้วยังไม่ได้อาบน้ำเลย”
ญาดาปรับสีหน้าให้ร่าเริงขึ้น แกล้งยกแขนขึ้นดมแล้วทำหน้าเหม็นสาบพร้อมกับยิ้มขำ ก่อนจะหน้าแดงเมื่อคนข้างกาย ก้มลงแตะจมูกบนแก้มนวล แล้วซุกหน้าดอมดมไปทั่วซอกคอทดสอบกลิ่นบ้าง
“เหม็นจริงด้วย ตรงนี้เหม็นมาก ตรงนี้เหม็นนิดหน่อย”
ลายเมฆพึมพำบอก ขณะซุกจมูกไปตามซอกคอขาวผ่อง สูดดมพิสูจน์กลิ่นกายสาว ปากบอกว่าเหม็นทั้งที่กลิ่นที่เขาดอมดมเข้าไปเต็มปอดแสนจะหอมกรุ่นชื่นใจ ปากแดงสดไม่แพ้ผู้หญิงเคลื่อนไปมาบนผิวนุ่มๆ เลื่อนจมูกกดย้ำไปทั่วซอกคอหอมๆ ไล่เรื่อยดอมดมไปมาบนคอสวย ก่อนจะวกกลับมาหอมแก้มนิ่มเนียนขาว มือหนาประคองใบหน้างามไม่ให้ดิ้นหนี ทำเนียนกอดรั้งร่างบางไว้แนบแน่น แกล้งหยอกเย้าสาวมากวัยกว่าด้วยมารยาของกะเทยเทียม
ญาดาห่อไหล่ขนลุกเกรียวไม่คิดว่าลายเมฆจะเล่นอะไรแบบนี้ หญิงสาวรู้สึกวูบวาบร้อนผ่าวตรงที่โดนจมูกและริมฝีปากร้อนแตะต้อง มือบางยันหน้าอกของกะเทยน้อยกลอยใจไว้ เนื้อตัวสั่นสะท้านหัวใจหวิวไหวเต้นรัวคล้ายจะเป็นลม
“ปล่อยพี่เถอะเมฆ พะ พี่จะไปอาบน้ำแล้ว” เธอยกมือขึ้นดันหน้าที่ซุกบนซอกคอออก ก่อนจะรีบลุกเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำ
“โอ๊ย ยัยแยมเอ๊ย! เธอมันบ้า เมฆเขาแค่แกล้งหยอกเธอเล่น ดันไปใจสั่นจริงๆ”
หญิงสาวด่าว่าตัวเองหน้ากระจก มองใบหน้าแดงจัดของตนอย่างนึกละอาย ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ นิ่งอยุ่พักหนึ่งจนใจสงบลงถึงได้ถอดเสื้อผ้าออกจากร่างแล้วเดินตัวเปล่าไปเปิดน้ำอาบ หยิบสบู่มาฟอกตัวขัดๆ ถูๆ ตรงรอยที่ถูกจมูกและปากดอมดม จนแดงไปหมด เธอไมได้รังเกียจสัมผัสของเขา แต่รังเกียจตัวเองที่เผลอไปรู้สึกวาบหวิวกับสัมผัสนั่นต่างหาก หากลายเมฆรู้เข้าคงจะรู้สึกไม่ดีกับพี่สาวคนนี้แน่
กว่าจะอาบน้ำเสร็จ ก็ผ่านไปร่วมครึ่งชั่วโมง ญาดาแง้มประตูออกมาส่องดูภายนอก นึกโล่งใจที่เห็นร่างสูงใหญ่ของลายเมฆนอนอยู่บนเตียงเรียบร้อย อีกฝ่ายปิดไฟกลางห้องเหลือไว้แต่โคมไฟหัวเตียง ร่างบางนุ่งผ้าขนหนูกระโจมอกเดินย่องออกมาด้วยฝีเท้าแผ่วเบา เมื่อครู่เธอรีบมากจนลืมเอาชุดนอนไปเปลี่ยนในห้องน้ำ ยังดีที่มีผ้าขนหนูอยู่ในตู้ญาดาจึงนุ่งผ้าขนหนูย่องออกมาเพื่อไปหยิบชุดนอน เมื่อได้ชุดนอนและชุดชั้นในครบแล้ว หญิงสาวก็หันไปมองคนบนเตียงอีกครั้ง ร่างนั้นนอนนิ่งไม่ไหวติง ทำให้เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก ก้มลงมองเสื้อผ้าในมือแล้วตัดสินใจเปลี่ยนเสื้อผ้าตรงนั้นแทนที่จะเอาไปเปลี่ยนในห้องน้ำ เพราะคิดว่าคนร่วมห้องคงนอนหลับสนิทไปแล้ว
ลายเมฆเกร็งตัวไม่ให้กระดุกกระดิก แม้แสงจากโคมจะสว่างนวลเพียงใด แต่สายตาของเขาที่เริ่มชินกับความสลัวกลับมองเห็นภาพของหญิงสาวชัดเจนไม่ต่างจากอยู่ท่ามกลางแสงไฟจัดจ้า ร่างงามระหงหยิบครีมบำรุงผิวมาทาบนเนื้อตัวขาวผ่องที่สวมเพียงชุดชั้นในตัวจิ๋วสองชิ้น เธอทามันอย่างรวดเร็วไม่ได้อ้อยอิ่งอย่างนางแบบโฆษณา แต่เขาก็มองเห็นร่างขาวเนียนนั้นได้ทุกอิริยาบถ ทรวงคู่งามอวบตึงและมีขนาดที่ทำให้คนเห็นถึงกับกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ ร่างบอบบางซ่อนรูปอย่างไม่น่าเชื่อ ปทุมทองสองเต้าอวบอิ่มแทบล้นออกมาจากบราเซียร์ลูกไม้สีหวาน ยามที่เจ้าของก้มๆ เงยๆ ทาครีมบนขาเรียวสวย หัวใจของคนมองแทบจะหลุดออกจากอกด้วยความวาบหวามลุ้นระทึก เอวคอดกิ่วแบนราบไร้ไขมันส่วนเกิน รับกับสะโพกผายงามงอนในแบบที่ผู้หญิงต้องการและผู้ชายใฝ่ฝัน ลายเมฆจ้องมองหญิงสาวจนลืมกะพริบตา กระทั่งเธอสวมชุดนอนแบบกระโปรงยาวคลุมร่างเรียบร้อย และเดินตรงมายังเตียงนอน เขาถึงรู้สึกตัวรีบปิดเปลือกตาแสร้งนอนหลับ หูยังลอบฟังเสียง ประสาทสัมผัสตื่นโพลง รับรู้ถึงอาการยวบลงของที่นอนข้างกาย
“หลับไวจริง สงสัยจะกินยาเลยหลับไปแล้ว” เสียงใสดังแว่วมา
ญาดาชะโงกหน้าก้มลงไปมองคนที่นอนหลับตาพริ้มจนเห็นขนตาหนางอน ริมฝีปากอิ่มแย้มเล็กน้อยอย่างเอ็นดู ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดสวิตช์โคมไฟ แล้วทิ้งกายลงนอนซุกร่างเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน หญิงสาวมองเงาตะคุ่มของร่างหนาด้วยแววตาอ่อนโยน คืนนี้เธอคงจะนอนฝันดีเมื่อมีคนคุ้นเคยมานอนร่วมเตียงแบบนี้ ไม่ต้องนอนคนเดียวอาศัยกอดหมอนเหมือนเมื่อสองสามคืนก่อนแล้ว ร่างบางค่อยขยับเข้าไปใกล้ร่างหนากว่า วาดแขนกอดรัดร่างอุ่นจัดไว้แน่นราวกับกอดหมอนกอดคู่ใจ ก่อนจะปิดเปลือกตาลงพร้อมร้อยยิ้มแสนสุข โดยไม่รู้ว่าคนที่ตัวเองกอดอยู่ลืมตาขึ้นในความมืดแล้วยิ้มกว้างพอๆ กัน จนกระทั่งเธอหลับไปนั่นแหละ เขาถึงกล้ากระดิกตัวกอดตอบเธอบ้าง สองร่างกอดก่ายซบซุกกันและกันไม่ต่างจากคู่รัก จวบจนแสงแรกของอรุณรุ่งได้ทาบทอบนผืนฟ้า
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
สวัสดีค่ะ
มาอัพให้อ่านต่อกันแล้วนะคะ สำหรับนิยายในโหลดองเรื่องนี้ค่ะ เรื่องนี้จะอัพจนจบค่ะไม่มีกั๊ก
ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะคะ
รวิญาดา/ผการุ้ง
หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อย ญาดาก็พาลายเมฆไปยังห้องนอนเธอปล่อยให้เขาไปอาบน้ำ ตัวเธอลงมาจัดการล้างจานชามที่กองทิ้งไว้ แม้จะมีแม่บ้านมาทำความสะอาดและดูแลบ้านให้ แต่ญาดาไม่ชอบทิ้งจานชามสกปรกไว้ในอ่างล้างจาน เธอจึงจัดการล้างและเช็ดจานชามเก็บเข้าตู้จนสะอาดเอี่ยม จากนั้นก็เดินสำรวจประตูหน้าต่างลงกลอนปิดล็อกจนมั่นใจว่าปลอดภัย แล้วจึงเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้านเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำนอนเหมือนเช่นทุกคืน
“พี่จัดยาวางไว้ที่หัวเตียงเห็นหรือยังจ๊ะ” ญาดาเดินไปชะโงกดูถาดใส่น้ำและยาที่เธอเตรียมไว้ให้คนป่วย
ลายเมฆยิ้มกว้างพยักหน้ารับ “น้องเมย์ทานเรียบร้อยแล้วค่ะ รู้ไหมคะว่าค่ะสองสามวันที่ผ่านมา น้องเมย์ต้องอยู่ที่ห้องเช่าคนเดียวไม่มีคนดูแลเลยค่ะ น้องเมย์ไม่ได้ทานยาเพราะลืมเอาไปด้วย เวลาทานข้าวก็ต้องทานเอง กินอิ่มบ้างไม่อิ่มบ้าง นอนก็ไม่หลับด้วยค่ะ คิดถึงพี่แยมจนใจแทบขาด” ชายหนุ่มจอมแอ๊บ ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จแสร้งขอความเห็นใจ เขารู้ว่าคนใจดีอย่างญาดาย่อมทนไม่ไหว
ร่างบางนั่งลงข้างๆ จับมือเรียวยาวมากุมไว้พร้อมบีบแรง มองใบหน้าของกะเทยหน้าหวานด้วยแววตาสงสารจับใจ สิ่งที่ได้ยินทำให้ญาดานึกเวทนาคนไร้ที่พึ่ง เขาบอกว่าตัวเองเป็นกำพร้ามีน้องสาวก็ถูกหลอกไปทำงานต่างแดน ตัวเองก็มาบาดเจ็บจนความจำเสื่อมร่างกายไม่สมประกอบ จะไปตามหาน้องก็ตามไม่ได้
“โถ... เมฆ พี่แยมขอโทษที่ทำให้เมฆต้องเป็นแบบนี้” หญิงสาวเอ่ยขอโทษเสียงแผ่วพร่า ดวงตาคลอคลองด้วยหยาดน้ำตา อย่างคนสำนึกผิด เมื่อนึกโทษตัวเองว่าเป็นสาเหตุให้เขาต้องประสบชะตากรรมที่เลวร้าย
“ถ้าพี่ไม่ขับรถชนเมฆ เมฆคงไม่ต้องพลัดพรากจากน้องสาว บางทีน้องสาวของเมฆคงไม่ถูกหลอก ถ้ามีพี่ชายคอยดูแลอยู่ พี่ขอโทษ ฮือ... เพราะพี่ เพราะพี่คนเดียว ฮือ...” ญาดาร้องไห้โฮ น้ำตาไหลพรากจนคนเห็นตกใจ
“อย่าร้องนะคะพี่แยม ไม่ใช่ความผิดของพี่แยมหรอกค่ะ น้องเมย์โชคร้ายเอง” ลายเมฆรีบปลอบโยน เขาหยิบทิชชู่มาซับน้ำตาบนแก้มนวลให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยน นึกโมโหตัวเองที่หาเรื่องให้เธอต้องร้องไห้
“มันเป็นความผิดของพี่จริงๆ พี่สัญญาว่าพี่จะช่วยเมฆตามหาน้องสาว” ญาดาจับมือของลายเมฆที่กำลังเช็ดหน้าให้เธอไว้ "ถ้ากล้วยไม้ที่ด็อกเตอร์ภราดรช่วยผสมให้ฟาร์มกล้วยไม้ของพี่ ชนะการประกวด เราจะได้ไปสัมนาที่ฮ่องกง พี่จะพาเมฆไปตามหาน้องสาวด้วยกัน ขอเวลาอีกสามเดือนนะเมฆ”
“ขอบคุณค่ะพี่แยม น้องเมย์ว่าพี่แยมไปอาบน้ำให้สบายตัวดีกว่าไหมคะ เดี๋ยวเราค่อยคุยกันเรื่องนี้อีกที”
“จ้า พี่ขอโทษนะที่ขี้แย เมฆคงเหม็นสาบกลิ่นเหงื่อพี่แย่ ตั้งแต่เช้าแล้วยังไม่ได้อาบน้ำเลย”
ญาดาปรับสีหน้าให้ร่าเริงขึ้น แกล้งยกแขนขึ้นดมแล้วทำหน้าเหม็นสาบพร้อมกับยิ้มขำ ก่อนจะหน้าแดงเมื่อคนข้างกาย ก้มลงแตะจมูกบนแก้มนวล แล้วซุกหน้าดอมดมไปทั่วซอกคอทดสอบกลิ่นบ้าง
“เหม็นจริงด้วย ตรงนี้เหม็นมาก ตรงนี้เหม็นนิดหน่อย”
ลายเมฆพึมพำบอก ขณะซุกจมูกไปตามซอกคอขาวผ่อง สูดดมพิสูจน์กลิ่นกายสาว ปากบอกว่าเหม็นทั้งที่กลิ่นที่เขาดอมดมเข้าไปเต็มปอดแสนจะหอมกรุ่นชื่นใจ ปากแดงสดไม่แพ้ผู้หญิงเคลื่อนไปมาบนผิวนุ่มๆ เลื่อนจมูกกดย้ำไปทั่วซอกคอหอมๆ ไล่เรื่อยดอมดมไปมาบนคอสวย ก่อนจะวกกลับมาหอมแก้มนิ่มเนียนขาว มือหนาประคองใบหน้างามไม่ให้ดิ้นหนี ทำเนียนกอดรั้งร่างบางไว้แนบแน่น แกล้งหยอกเย้าสาวมากวัยกว่าด้วยมารยาของกะเทยเทียม
ญาดาห่อไหล่ขนลุกเกรียวไม่คิดว่าลายเมฆจะเล่นอะไรแบบนี้ หญิงสาวรู้สึกวูบวาบร้อนผ่าวตรงที่โดนจมูกและริมฝีปากร้อนแตะต้อง มือบางยันหน้าอกของกะเทยน้อยกลอยใจไว้ เนื้อตัวสั่นสะท้านหัวใจหวิวไหวเต้นรัวคล้ายจะเป็นลม
“ปล่อยพี่เถอะเมฆ พะ พี่จะไปอาบน้ำแล้ว” เธอยกมือขึ้นดันหน้าที่ซุกบนซอกคอออก ก่อนจะรีบลุกเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำ
“โอ๊ย ยัยแยมเอ๊ย! เธอมันบ้า เมฆเขาแค่แกล้งหยอกเธอเล่น ดันไปใจสั่นจริงๆ”
หญิงสาวด่าว่าตัวเองหน้ากระจก มองใบหน้าแดงจัดของตนอย่างนึกละอาย ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ นิ่งอยุ่พักหนึ่งจนใจสงบลงถึงได้ถอดเสื้อผ้าออกจากร่างแล้วเดินตัวเปล่าไปเปิดน้ำอาบ หยิบสบู่มาฟอกตัวขัดๆ ถูๆ ตรงรอยที่ถูกจมูกและปากดอมดม จนแดงไปหมด เธอไมได้รังเกียจสัมผัสของเขา แต่รังเกียจตัวเองที่เผลอไปรู้สึกวาบหวิวกับสัมผัสนั่นต่างหาก หากลายเมฆรู้เข้าคงจะรู้สึกไม่ดีกับพี่สาวคนนี้แน่
กว่าจะอาบน้ำเสร็จ ก็ผ่านไปร่วมครึ่งชั่วโมง ญาดาแง้มประตูออกมาส่องดูภายนอก นึกโล่งใจที่เห็นร่างสูงใหญ่ของลายเมฆนอนอยู่บนเตียงเรียบร้อย อีกฝ่ายปิดไฟกลางห้องเหลือไว้แต่โคมไฟหัวเตียง ร่างบางนุ่งผ้าขนหนูกระโจมอกเดินย่องออกมาด้วยฝีเท้าแผ่วเบา เมื่อครู่เธอรีบมากจนลืมเอาชุดนอนไปเปลี่ยนในห้องน้ำ ยังดีที่มีผ้าขนหนูอยู่ในตู้ญาดาจึงนุ่งผ้าขนหนูย่องออกมาเพื่อไปหยิบชุดนอน เมื่อได้ชุดนอนและชุดชั้นในครบแล้ว หญิงสาวก็หันไปมองคนบนเตียงอีกครั้ง ร่างนั้นนอนนิ่งไม่ไหวติง ทำให้เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก ก้มลงมองเสื้อผ้าในมือแล้วตัดสินใจเปลี่ยนเสื้อผ้าตรงนั้นแทนที่จะเอาไปเปลี่ยนในห้องน้ำ เพราะคิดว่าคนร่วมห้องคงนอนหลับสนิทไปแล้ว
ลายเมฆเกร็งตัวไม่ให้กระดุกกระดิก แม้แสงจากโคมจะสว่างนวลเพียงใด แต่สายตาของเขาที่เริ่มชินกับความสลัวกลับมองเห็นภาพของหญิงสาวชัดเจนไม่ต่างจากอยู่ท่ามกลางแสงไฟจัดจ้า ร่างงามระหงหยิบครีมบำรุงผิวมาทาบนเนื้อตัวขาวผ่องที่สวมเพียงชุดชั้นในตัวจิ๋วสองชิ้น เธอทามันอย่างรวดเร็วไม่ได้อ้อยอิ่งอย่างนางแบบโฆษณา แต่เขาก็มองเห็นร่างขาวเนียนนั้นได้ทุกอิริยาบถ ทรวงคู่งามอวบตึงและมีขนาดที่ทำให้คนเห็นถึงกับกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ ร่างบอบบางซ่อนรูปอย่างไม่น่าเชื่อ ปทุมทองสองเต้าอวบอิ่มแทบล้นออกมาจากบราเซียร์ลูกไม้สีหวาน ยามที่เจ้าของก้มๆ เงยๆ ทาครีมบนขาเรียวสวย หัวใจของคนมองแทบจะหลุดออกจากอกด้วยความวาบหวามลุ้นระทึก เอวคอดกิ่วแบนราบไร้ไขมันส่วนเกิน รับกับสะโพกผายงามงอนในแบบที่ผู้หญิงต้องการและผู้ชายใฝ่ฝัน ลายเมฆจ้องมองหญิงสาวจนลืมกะพริบตา กระทั่งเธอสวมชุดนอนแบบกระโปรงยาวคลุมร่างเรียบร้อย และเดินตรงมายังเตียงนอน เขาถึงรู้สึกตัวรีบปิดเปลือกตาแสร้งนอนหลับ หูยังลอบฟังเสียง ประสาทสัมผัสตื่นโพลง รับรู้ถึงอาการยวบลงของที่นอนข้างกาย
“หลับไวจริง สงสัยจะกินยาเลยหลับไปแล้ว” เสียงใสดังแว่วมา
ญาดาชะโงกหน้าก้มลงไปมองคนที่นอนหลับตาพริ้มจนเห็นขนตาหนางอน ริมฝีปากอิ่มแย้มเล็กน้อยอย่างเอ็นดู ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดสวิตช์โคมไฟ แล้วทิ้งกายลงนอนซุกร่างเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน หญิงสาวมองเงาตะคุ่มของร่างหนาด้วยแววตาอ่อนโยน คืนนี้เธอคงจะนอนฝันดีเมื่อมีคนคุ้นเคยมานอนร่วมเตียงแบบนี้ ไม่ต้องนอนคนเดียวอาศัยกอดหมอนเหมือนเมื่อสองสามคืนก่อนแล้ว ร่างบางค่อยขยับเข้าไปใกล้ร่างหนากว่า วาดแขนกอดรัดร่างอุ่นจัดไว้แน่นราวกับกอดหมอนกอดคู่ใจ ก่อนจะปิดเปลือกตาลงพร้อมร้อยยิ้มแสนสุข โดยไม่รู้ว่าคนที่ตัวเองกอดอยู่ลืมตาขึ้นในความมืดแล้วยิ้มกว้างพอๆ กัน จนกระทั่งเธอหลับไปนั่นแหละ เขาถึงกล้ากระดิกตัวกอดตอบเธอบ้าง สองร่างกอดก่ายซบซุกกันและกันไม่ต่างจากคู่รัก จวบจนแสงแรกของอรุณรุ่งได้ทาบทอบนผืนฟ้า
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
สวัสดีค่ะ
มาอัพให้อ่านต่อกันแล้วนะคะ สำหรับนิยายในโหลดองเรื่องนี้ค่ะ เรื่องนี้จะอัพจนจบค่ะไม่มีกั๊ก
ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะคะ
รวิญาดา/ผการุ้ง
รวิญาดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 ก.ย. 2556, 20:50:42 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 ก.ย. 2556, 20:50:42 น.
จำนวนการเข้าชม : 1364
| << ตอนที่ 5.ผูกรักพันใจ 40% | ตอนที่ 5.ผูกรักพันใจ 100% >> |