ใต้ปีกรักสีเพลิง {นวนิยายชุด ความลับของผีเสื้อ สนพ.อรุณ}
สร้อยผีเสื้อสีเพลิงจากคนแปลกหน้า
เปลี่ยนเธอให้กลายเป็นคนใหม่
เธอไม่รู้ว่ารักเขาจริงๆ
หรือเป็นเพราะอำนาจของผีเสื้อตัวนี้กันแน่
เปลี่ยนเธอให้กลายเป็นคนใหม่
เธอไม่รู้ว่ารักเขาจริงๆ
หรือเป็นเพราะอำนาจของผีเสื้อตัวนี้กันแน่
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ ๙ (จบตอน)
คิรินทร์นั่งมองผืนผ้าใบว่างเปล่าด้วยอาการเหม่อลอย หลังจากเคลือบเงาภาพกุหลาบปรัชญาชีวิตแล้ว เขาก็ยังไม่ได้เริ่มลงมือร่างภาพใหม่อีกเลย แสงแดดอ่อนที่ทอลอดเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดรับลมธรรมชาติแลนุ่มนวล ชายหนุ่มหลับตา ทำสมาธิให้นิ่ง เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งจึงกระชับดินสอที่ใช้สำหรับร่างรูปมั่น ดวงตาเหลือบไปยังถุงอาหารว่างมื้อเล็กๆที่หิ้วติดมือกลับมาแล้วยิ้มเล็กน้อย
คิรินทร์หายใจเข้าลึกแล้วเริ่มลงมือร่างรูปใหม่ รูป...ที่เขาตั้งใจว่าจะวาดให้สุดฝีมือเลยทีเดียว!
เพียงไม่นานเค้าโครงใบหน้าหยาบๆของนางแบบจากความทรงจำก็ถูกถ่ายทอดลงบนผืนผ้าใบ จิตรกรหนุ่มตวัดปลายดินสออย่างช่ำชอง ลืมเวลา ลืมโลกภายนอก จมอยู่แต่ในภวังค์จินตนาการของตนเองลึกซึ้ง เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่รังสฤษฏ์จะก้าวเข้ามาเช่นเคย
“ทำงานจนลืมโลกอีกแล้วนะพี่คี” หนุ่มรุ่นน้องบ่นตามประสา เมื่อเดินฝ่าดงภาพวาดเข้ามาประชิดตัวเจ้าของห้อง “อ้าว...วาดรูปใหม่แล้วเหรอฮะ แล้วรูปดอกกุหลาบนั่นเสร็จแล้วเหรอ”
“อืม รูปกุหลาบนั่นเคลือบเงาเรียบร้อยแล้ว ปลายเดือนนายค่อยแวะมาเอาละกัน จะให้เด็กห่อไว้ให้”
“ผมไม่อยากได้ภาพนั้นหรอก พี่คีเอาไปขายดีกว่า อย่ามาเที่ยวยกให้คนโน้นคนนี้เลย” รังสฤษฏ์เสมองรอบกายเพื่อหาหัวข้อเปลี่ยนเรื่อง “เอ๊ะ! ผมคิดไปเองหรือเปล่าว่าผู้หญิงในรูปใหม่นี่หน้าตาคล้ายใครสักคนที่ผมเคยรู้จักมาก่อน”
เจ้าของรูปหัวเราะ “นายนี่มันมีสายตาไว้ให้ยายหัวสูงนั่นคนเดียวจริงๆ คนอื่นนี่ลืมหมดเชียวนะ นี่รูปคุณแพนไง”
“หา! แล้วพี่นึกยังไงถึงวาดรูปคุณแพนล่ะ อย่าบอกนะว่าพี่มีรสนิยมชอบของแปลกน่ะ”
“ไอ้บ้า! ฉันแค่สงสารเขาเท่านั้นเองเว้ย การมีเพื่อนสนิทเป็นผู้หญิงสวยสมบูรณ์แบบอย่างนั้น ขณะที่ตัวเองตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง มันคงเป็นปมด้อย ก็เลยอยากทำอะไรให้เขานิดๆหน่อยๆ เขาจะได้ไม่ดูถูกตัวเอง”
“พี่จะอ่อนไหวไปไหนเนี่ย” รังสฤษฏ์ส่ายหน้าระอา
“ฉันไม่ได้อ่อนไหว ฉันแค่มองคน แล้วพยายามเข้าใจพวกเขาต่างหาก” แวบหนึ่งที่คิรินทร์เกิดความคิดแปลกๆ เขาพินิจหนุ่มรุ่นน้องด้วยอาการใคร่ครวญ อมยิ้ม และลงมือทำตามที่วางแผนทันที “เออ...วันเสาร์นี้ว่างไหม ไปห้างกันดีกว่า”
“พี่คีเนี่ยนะจะไปห้าง ท่าทางฝนคงตกหนักแล้ว ปกติพี่เกลียดอะไรแบบนั้นจะตาย หาว่ามันเป็นสถานที่ของคนบูชาวัตถุนิยมไม่ใช่เหรอ” คนอายุน้อยกว่าขัดคอ
“ฉันจะไปซื้อของ อยากชวนนายไปช่วยเลือก” คิรินทร์ไม่ได้โกหกนะ เขาแค่พูดไม่หมดเท่านั้นเองว่า ของที่ว่าน่ะไม่ใช่ของเขา แต่เป็นของพรนางฟ้าต่างหาก!
“ได้สิฮะ พี่จะไปห้างไหน ตอนกี่โมงล่ะ ของชิ้นใหญ่หรือเปล่า จะให้ผมเอารถไปขนให้ไหม” รังสฤษฏ์มีน้ำใจกับเขาเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
“เอาโฟร์วีลไปละกัน เผื่อขนของไปเอง จะได้ไม่ต้องเสียค่ารถขนส่งด้วย” คิรินทร์ตัดสินใจรวดเร็ว บอกเวลาและสถานที่นัดไปทันที
“ตกลงฮะ เออ มุกจะทำบุญบ้านที่สีลมอาทิตย์หน้า เขาเก็บของเตรียมสถานที่ แล้วก็เลยรวบรวมข้าวของส่วนตัวของพี่คีใส่กล่อง ผมแวะไปเอามาให้แล้ว จะให้เอามาลงที่สตูดิโอ หรือจะเอาไปลงที่บ้านฮะ”
“เอาไปไว้บ้านละกัน ของที่อยู่กับมุก ส่วนใหญ่ก็คงมีแต่พวกเสื้อผ้า เครื่องแบบซึ่งฉันไม่ใช้แล้ว”
รังสฤษฏ์ถอนหายใจ อยากถามอะไรอีกหลายอย่าง แต่ก็เกรงใจ สุดท้ายจึงปล่อยเลยตามเลย
“คุยนอกเรื่องมานานละ ขอเข้าเรื่องธุระที่ตั้งใจมาทำวันนี้ซะที เมื่อกี้เล็กโทร.หาผม บอกว่าติดต่อพี่ไม่ได้ เขารู้ว่าวันนี้ผมต้องมาหาพี่ เลยฝากให้ผมบอกพี่คีโทร.เข้าที่โรงแรมด้วย เล็กรอสายอยู่”
ชายหนุ่มหันรีหันขวางมองหาโทรศัพท์แล้วจึงพบมันถูกวางอยู่กับกองนิตยสารบนโต๊ะ เมื่อหยิบมาดูก็พบว่า “ปิดเสียงอยู่นี่เอง ถึงว่าวันนี้เงียบดีชะมัด สมาธิไม่วอกแวกเลย”
รังสฤษฏ์วางซองสีน้ำตาลที่ถือติดมือมาไว้บนโต๊ะ “ผมเอาเอกสารมาให้เซ็นครับ ว่างเมื่อไหร่ลงชื่อให้ด้วยนะ ส่วนค่าขายรูปของเดือนที่ผ่านมา ผมเอาเข้าบัญชีให้แล้ว พี่คีอย่าลืมตรวจดูล่ะ”
เจ้าถิ่นโบกมือไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญ “ไม่ต้องตรวจหรอก ฉันไว้ใจนาย”
“งั้นผมกลับก่อน พี่อย่าลืมโทร.หาเล็กนะ” เขาย้ำอีกคำรบ แล้วจึงยอมกลับไปแต่โดยดี
เมื่อถูกทำลายสมาธิไปเรียบร้อยแล้ว คิรินทร์ก็หมดความสนุกอยากทำงานอีกสืบไป เขาดึงเอกสารออกจากซอง มองตัวอักษรเป็นพรืดตรงหน้าแล้วเบ้ปากด้วยความหงุดหงิดไม่ชอบใจ เมื่อสอดมันคืนใส่ซองแล้วก็โยนไว้ข้างกองนิตยสารโดยไม่ใส่ใจ หยิบโทรศัพท์มากดเรียกไปหาน้องชายตามที่รังสฤษฏ์ย้ำนักหนาแทน
“ว่ายังไง” น้ำเสียงห้าวของคิรินทร์มีกังวานวางอำนาจนิดๆ
“ติดต่อยากเหลือเกินนะฮะ” ปลายสายบ่นอย่างไม่หวังคำตอบ เพราะตามมาด้วยการเข้าเรื่องทันที “แม่คิดถึง วันนี้พี่ใหญ่มากินข้าวด้วยกันที่บ้านด้วยนะ”
“อย่าดีกว่า ขี้เกียจฟังพ่อบ่น”
“ไม่ได้ ยังไงวันนี้พี่ก็ต้องมา อย่าลืมสิว่าพี่ติดหนี้ผมอยู่หนนึงน่ะ” เห็นได้ชัดว่าวันนี้เขาคงหมดหนทางเบี้ยวแน่นอน เพราะน้องชายใช้ไม้ตายมาข่มขู่กันอย่างนี้
“ฉันไปติดค้างนายตั้งแต่เมื่อไหร่” ถึงยังไงก็ต้องลองดื้อแพ่งให้ถึงที่สุดดูก่อน
“อ้าว! ทำเป็นลืม ก็ที่พี่สั่งให้ผมกับแฟนต้องถ่อลงไปรับหน้าเด็กของพี่นั่นไง เอ็มถึงกับส่งอีเมลไปชมเด็กพี่ให้ด้วยเลยนะ”
“ไอ้บ้า! ปากเสียแล้วไง พรนางฟ้าไม่ใช่เด็กของฉัน”
“ไม่รู้ละ แม่สั่งคนครัวทำกับข้าวของโปรดพี่ไว้เยอะแยะ ยังไงก็ต้องกลับมานะ ไม่งั้นผมจะให้เอ็มหาเรื่องกลั่นแกล้งยายเด็กนั่น”
“นายนี่มัน...” คิรินทร์ยังพูดไม่ทันจบ อีกฝ่ายก็แย้งขึ้นก่อน
“นี่แค่เริ่มต้นฮะพี่ใหญ่ บอกได้เลยว่าถ้าวันนี้พี่ไม่กลับมากินข้าวกับแม่ ผมจะร้ายกว่านี้อีก ขอบอก”
จิตรกรหนุ่มถอนหายใจด้วยความระอา “ก็ได้ๆ เดี๋ยวฉันออกจากสตูดิโอเดี๋ยวนี้เลย”
“จะให้ผมส่งรถไปรับไหม” เขาเสนออย่างมีน้ำใจ
“ไม่ต้องหรอก ฉันนั่งรถไฟฟ้าไปได้ ไม่กล้านั่งรถของนายหรอก ขี้กลากขึ้นแหงๆ” จู่ๆคิรินทร์ก็นึกได้ว่าเขาจะหาความกระจ่างเรื่องที่สุภัทรชากล่าวหาเจ้านายได้จากไหน “เล็ก...วันนี้แฟนนายมาร่วมโต๊ะด้วยหรือเปล่า ฉันมีเรื่องคุยด้วยนิดหน่อย”
คู่สนทนาหัวเราะเบาๆ “ก็ต้องมาสิครับ ช่วงนี้ต้องเตรียมตัวเรื่องสู่ขออะไรเยอะแยะ ต้องมาปรึกษากับแม่ทุกวันแหละ”
“โอเค...นี่ถ้านายบอกตั้งแต่แรก ป่านนี้ฉันคงอยู่บนรถไฟฟ้าแล้ว” คิรินทร์ประชด
“เจอกันเย็นนี้ครับพี่ใหญ่” ศิรา ศิวกรณ์ หัวเราะเบาๆ ก่อนวางสายไป
คิรินทร์หายใจเข้าลึกแล้วเริ่มลงมือร่างรูปใหม่ รูป...ที่เขาตั้งใจว่าจะวาดให้สุดฝีมือเลยทีเดียว!
เพียงไม่นานเค้าโครงใบหน้าหยาบๆของนางแบบจากความทรงจำก็ถูกถ่ายทอดลงบนผืนผ้าใบ จิตรกรหนุ่มตวัดปลายดินสออย่างช่ำชอง ลืมเวลา ลืมโลกภายนอก จมอยู่แต่ในภวังค์จินตนาการของตนเองลึกซึ้ง เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่รังสฤษฏ์จะก้าวเข้ามาเช่นเคย
“ทำงานจนลืมโลกอีกแล้วนะพี่คี” หนุ่มรุ่นน้องบ่นตามประสา เมื่อเดินฝ่าดงภาพวาดเข้ามาประชิดตัวเจ้าของห้อง “อ้าว...วาดรูปใหม่แล้วเหรอฮะ แล้วรูปดอกกุหลาบนั่นเสร็จแล้วเหรอ”
“อืม รูปกุหลาบนั่นเคลือบเงาเรียบร้อยแล้ว ปลายเดือนนายค่อยแวะมาเอาละกัน จะให้เด็กห่อไว้ให้”
“ผมไม่อยากได้ภาพนั้นหรอก พี่คีเอาไปขายดีกว่า อย่ามาเที่ยวยกให้คนโน้นคนนี้เลย” รังสฤษฏ์เสมองรอบกายเพื่อหาหัวข้อเปลี่ยนเรื่อง “เอ๊ะ! ผมคิดไปเองหรือเปล่าว่าผู้หญิงในรูปใหม่นี่หน้าตาคล้ายใครสักคนที่ผมเคยรู้จักมาก่อน”
เจ้าของรูปหัวเราะ “นายนี่มันมีสายตาไว้ให้ยายหัวสูงนั่นคนเดียวจริงๆ คนอื่นนี่ลืมหมดเชียวนะ นี่รูปคุณแพนไง”
“หา! แล้วพี่นึกยังไงถึงวาดรูปคุณแพนล่ะ อย่าบอกนะว่าพี่มีรสนิยมชอบของแปลกน่ะ”
“ไอ้บ้า! ฉันแค่สงสารเขาเท่านั้นเองเว้ย การมีเพื่อนสนิทเป็นผู้หญิงสวยสมบูรณ์แบบอย่างนั้น ขณะที่ตัวเองตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง มันคงเป็นปมด้อย ก็เลยอยากทำอะไรให้เขานิดๆหน่อยๆ เขาจะได้ไม่ดูถูกตัวเอง”
“พี่จะอ่อนไหวไปไหนเนี่ย” รังสฤษฏ์ส่ายหน้าระอา
“ฉันไม่ได้อ่อนไหว ฉันแค่มองคน แล้วพยายามเข้าใจพวกเขาต่างหาก” แวบหนึ่งที่คิรินทร์เกิดความคิดแปลกๆ เขาพินิจหนุ่มรุ่นน้องด้วยอาการใคร่ครวญ อมยิ้ม และลงมือทำตามที่วางแผนทันที “เออ...วันเสาร์นี้ว่างไหม ไปห้างกันดีกว่า”
“พี่คีเนี่ยนะจะไปห้าง ท่าทางฝนคงตกหนักแล้ว ปกติพี่เกลียดอะไรแบบนั้นจะตาย หาว่ามันเป็นสถานที่ของคนบูชาวัตถุนิยมไม่ใช่เหรอ” คนอายุน้อยกว่าขัดคอ
“ฉันจะไปซื้อของ อยากชวนนายไปช่วยเลือก” คิรินทร์ไม่ได้โกหกนะ เขาแค่พูดไม่หมดเท่านั้นเองว่า ของที่ว่าน่ะไม่ใช่ของเขา แต่เป็นของพรนางฟ้าต่างหาก!
“ได้สิฮะ พี่จะไปห้างไหน ตอนกี่โมงล่ะ ของชิ้นใหญ่หรือเปล่า จะให้ผมเอารถไปขนให้ไหม” รังสฤษฏ์มีน้ำใจกับเขาเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
“เอาโฟร์วีลไปละกัน เผื่อขนของไปเอง จะได้ไม่ต้องเสียค่ารถขนส่งด้วย” คิรินทร์ตัดสินใจรวดเร็ว บอกเวลาและสถานที่นัดไปทันที
“ตกลงฮะ เออ มุกจะทำบุญบ้านที่สีลมอาทิตย์หน้า เขาเก็บของเตรียมสถานที่ แล้วก็เลยรวบรวมข้าวของส่วนตัวของพี่คีใส่กล่อง ผมแวะไปเอามาให้แล้ว จะให้เอามาลงที่สตูดิโอ หรือจะเอาไปลงที่บ้านฮะ”
“เอาไปไว้บ้านละกัน ของที่อยู่กับมุก ส่วนใหญ่ก็คงมีแต่พวกเสื้อผ้า เครื่องแบบซึ่งฉันไม่ใช้แล้ว”
รังสฤษฏ์ถอนหายใจ อยากถามอะไรอีกหลายอย่าง แต่ก็เกรงใจ สุดท้ายจึงปล่อยเลยตามเลย
“คุยนอกเรื่องมานานละ ขอเข้าเรื่องธุระที่ตั้งใจมาทำวันนี้ซะที เมื่อกี้เล็กโทร.หาผม บอกว่าติดต่อพี่ไม่ได้ เขารู้ว่าวันนี้ผมต้องมาหาพี่ เลยฝากให้ผมบอกพี่คีโทร.เข้าที่โรงแรมด้วย เล็กรอสายอยู่”
ชายหนุ่มหันรีหันขวางมองหาโทรศัพท์แล้วจึงพบมันถูกวางอยู่กับกองนิตยสารบนโต๊ะ เมื่อหยิบมาดูก็พบว่า “ปิดเสียงอยู่นี่เอง ถึงว่าวันนี้เงียบดีชะมัด สมาธิไม่วอกแวกเลย”
รังสฤษฏ์วางซองสีน้ำตาลที่ถือติดมือมาไว้บนโต๊ะ “ผมเอาเอกสารมาให้เซ็นครับ ว่างเมื่อไหร่ลงชื่อให้ด้วยนะ ส่วนค่าขายรูปของเดือนที่ผ่านมา ผมเอาเข้าบัญชีให้แล้ว พี่คีอย่าลืมตรวจดูล่ะ”
เจ้าถิ่นโบกมือไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญ “ไม่ต้องตรวจหรอก ฉันไว้ใจนาย”
“งั้นผมกลับก่อน พี่อย่าลืมโทร.หาเล็กนะ” เขาย้ำอีกคำรบ แล้วจึงยอมกลับไปแต่โดยดี
เมื่อถูกทำลายสมาธิไปเรียบร้อยแล้ว คิรินทร์ก็หมดความสนุกอยากทำงานอีกสืบไป เขาดึงเอกสารออกจากซอง มองตัวอักษรเป็นพรืดตรงหน้าแล้วเบ้ปากด้วยความหงุดหงิดไม่ชอบใจ เมื่อสอดมันคืนใส่ซองแล้วก็โยนไว้ข้างกองนิตยสารโดยไม่ใส่ใจ หยิบโทรศัพท์มากดเรียกไปหาน้องชายตามที่รังสฤษฏ์ย้ำนักหนาแทน
“ว่ายังไง” น้ำเสียงห้าวของคิรินทร์มีกังวานวางอำนาจนิดๆ
“ติดต่อยากเหลือเกินนะฮะ” ปลายสายบ่นอย่างไม่หวังคำตอบ เพราะตามมาด้วยการเข้าเรื่องทันที “แม่คิดถึง วันนี้พี่ใหญ่มากินข้าวด้วยกันที่บ้านด้วยนะ”
“อย่าดีกว่า ขี้เกียจฟังพ่อบ่น”
“ไม่ได้ ยังไงวันนี้พี่ก็ต้องมา อย่าลืมสิว่าพี่ติดหนี้ผมอยู่หนนึงน่ะ” เห็นได้ชัดว่าวันนี้เขาคงหมดหนทางเบี้ยวแน่นอน เพราะน้องชายใช้ไม้ตายมาข่มขู่กันอย่างนี้
“ฉันไปติดค้างนายตั้งแต่เมื่อไหร่” ถึงยังไงก็ต้องลองดื้อแพ่งให้ถึงที่สุดดูก่อน
“อ้าว! ทำเป็นลืม ก็ที่พี่สั่งให้ผมกับแฟนต้องถ่อลงไปรับหน้าเด็กของพี่นั่นไง เอ็มถึงกับส่งอีเมลไปชมเด็กพี่ให้ด้วยเลยนะ”
“ไอ้บ้า! ปากเสียแล้วไง พรนางฟ้าไม่ใช่เด็กของฉัน”
“ไม่รู้ละ แม่สั่งคนครัวทำกับข้าวของโปรดพี่ไว้เยอะแยะ ยังไงก็ต้องกลับมานะ ไม่งั้นผมจะให้เอ็มหาเรื่องกลั่นแกล้งยายเด็กนั่น”
“นายนี่มัน...” คิรินทร์ยังพูดไม่ทันจบ อีกฝ่ายก็แย้งขึ้นก่อน
“นี่แค่เริ่มต้นฮะพี่ใหญ่ บอกได้เลยว่าถ้าวันนี้พี่ไม่กลับมากินข้าวกับแม่ ผมจะร้ายกว่านี้อีก ขอบอก”
จิตรกรหนุ่มถอนหายใจด้วยความระอา “ก็ได้ๆ เดี๋ยวฉันออกจากสตูดิโอเดี๋ยวนี้เลย”
“จะให้ผมส่งรถไปรับไหม” เขาเสนออย่างมีน้ำใจ
“ไม่ต้องหรอก ฉันนั่งรถไฟฟ้าไปได้ ไม่กล้านั่งรถของนายหรอก ขี้กลากขึ้นแหงๆ” จู่ๆคิรินทร์ก็นึกได้ว่าเขาจะหาความกระจ่างเรื่องที่สุภัทรชากล่าวหาเจ้านายได้จากไหน “เล็ก...วันนี้แฟนนายมาร่วมโต๊ะด้วยหรือเปล่า ฉันมีเรื่องคุยด้วยนิดหน่อย”
คู่สนทนาหัวเราะเบาๆ “ก็ต้องมาสิครับ ช่วงนี้ต้องเตรียมตัวเรื่องสู่ขออะไรเยอะแยะ ต้องมาปรึกษากับแม่ทุกวันแหละ”
“โอเค...นี่ถ้านายบอกตั้งแต่แรก ป่านนี้ฉันคงอยู่บนรถไฟฟ้าแล้ว” คิรินทร์ประชด
“เจอกันเย็นนี้ครับพี่ใหญ่” ศิรา ศิวกรณ์ หัวเราะเบาๆ ก่อนวางสายไป
สิริณ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ก.ย. 2556, 04:07:42 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ก.ย. 2556, 04:07:42 น.
จำนวนการเข้าชม : 1371
| << ตอนที่ ๙ (ครึ่งแรก) | ตอนที่ ๑๐ (ครึ่งแรก) >> |
สิริณ 11 ก.ย. 2556, 04:29:47 น.
ช่วงนี้สิริณติดภารกิจที่บริษัท
ทำให้ไม่ค่อยมีเวลาเข้ามาเตร็ดเตร่ในอินเทอร์เน็ตอย่างเคย
ยังคงเข้ามาอ่านทุกคอมเม้นต์ทางมือถือ
ขออภัยที่ไม่ได้ตอบคอมเม้นต์และพูดคุยนะคะ
แบบแว่...ง่วงมากค่ะ
พยายามฝืนตัวเองมาอัพนิยาย
เพราะรู้ว่ามีเพื่อนๆรออ่านอยู่
(อิฉันโมเมเก่งค่ะ 555555)
ขอความกรุณาเพื่อนๆนักอ่านโปรดกลั้นยิ้ม
แล้วพยักพเยิดไปเป็นเพื่อนสิริณหน่อยละกันนะ :P
ขอบคุณทุกๆ "ชอบตอนนี้จังเลย"
และทุกๆคอมเม้นต์จากเพื่อนนักอ่านที่น่ารักนะคะ
หรือแม้กระทั่งแค่แวะเวียนมาอ่านกัน
สิริณก็ดีใจมากๆแล้ว
อยากชวนเพื่อนๆไปกดไล้ค์เพจ facebook.com/SirinFC ไว้ด้วยค่ะ
เดี๋ยวหนังสือพิมพ์เสร็จเรียบร้อย
จะมีกิจกรรมเล่นเกมแจกของรางวัลกันในเพจแน่นอน :D
ไลค์ก่อน มีสิทธิ์ก่อนนะเออ
ช่วงนี้สิริณติดภารกิจที่บริษัท
ทำให้ไม่ค่อยมีเวลาเข้ามาเตร็ดเตร่ในอินเทอร์เน็ตอย่างเคย
ยังคงเข้ามาอ่านทุกคอมเม้นต์ทางมือถือ
ขออภัยที่ไม่ได้ตอบคอมเม้นต์และพูดคุยนะคะ
แบบแว่...ง่วงมากค่ะ
พยายามฝืนตัวเองมาอัพนิยาย
เพราะรู้ว่ามีเพื่อนๆรออ่านอยู่
(อิฉันโมเมเก่งค่ะ 555555)
ขอความกรุณาเพื่อนๆนักอ่านโปรดกลั้นยิ้ม
แล้วพยักพเยิดไปเป็นเพื่อนสิริณหน่อยละกันนะ :P
ขอบคุณทุกๆ "ชอบตอนนี้จังเลย"
และทุกๆคอมเม้นต์จากเพื่อนนักอ่านที่น่ารักนะคะ
หรือแม้กระทั่งแค่แวะเวียนมาอ่านกัน
สิริณก็ดีใจมากๆแล้ว
อยากชวนเพื่อนๆไปกดไล้ค์เพจ facebook.com/SirinFC ไว้ด้วยค่ะ
เดี๋ยวหนังสือพิมพ์เสร็จเรียบร้อย
จะมีกิจกรรมเล่นเกมแจกของรางวัลกันในเพจแน่นอน :D
ไลค์ก่อน มีสิทธิ์ก่อนนะเออ
Sukhumvit66 11 ก.ย. 2556, 11:14:06 น.
อยากดูตอนจัดหนักยัยเพื่อนสองหน้าม๊าก มาก ค่ะ
อยากดูตอนจัดหนักยัยเพื่อนสองหน้าม๊าก มาก ค่ะ
goldensun 11 ก.ย. 2556, 18:05:42 น.
มิน่า หนูเอ็มถึงได้เจอแพนได้ คุณใหญ่นี่ เท่ากับอยู่เบื้องหลังความสำเร็จของแพนเลยนะคะ
ว่าแต่ คุณใหญ่มีแผนอะไรอีก
มิน่า หนูเอ็มถึงได้เจอแพนได้ คุณใหญ่นี่ เท่ากับอยู่เบื้องหลังความสำเร็จของแพนเลยนะคะ
ว่าแต่ คุณใหญ่มีแผนอะไรอีก
จิรารัตน์ 11 ก.ย. 2556, 18:09:40 น.
เลี้ยวคิรินทร์(ซ้าย)ผ่านตลอด ฮิ้วววววววววววววววว
เลี้ยวคิรินทร์(ซ้าย)ผ่านตลอด ฮิ้วววววววววววววววว
ree 11 ก.ย. 2556, 23:11:34 น.
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ พล๊อตเรื่องสนุกน่าสนใจ ภาษาอ่านง่ายไหลลื่น ขอติดตามต่อไปละกัน
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ พล๊อตเรื่องสนุกน่าสนใจ ภาษาอ่านง่ายไหลลื่น ขอติดตามต่อไปละกัน
นักอ่านเหนียวหนึบ 12 ก.ย. 2556, 22:26:12 น.
คีรินทร์นี่เป็นผ้าขี้ริ้วห่อทองคำจริงๆ
คีรินทร์นี่เป็นผ้าขี้ริ้วห่อทองคำจริงๆ