จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่ 42 : ยอมแพ้เพื่อเธอ
“พี่ปอมแกเป็นอะไรวะ!...วันนี้ดูหน้าแกซีดๆ จัง” เสียงโจ้พึมพำอยู่กับนนท์ สายตาก็จับอยู่ที่
ปอม ที่กำลังจ้องมอนิเตอร์อยู่
“แล้วดูซิน่ะ...เอายาดมไปเสียบคาไว้ที่รูจมูก..ตลกว่ะ!” หัวเราะ หึ หึ ขำ นนท์อมยิ้ม มือก็ช่วย
กันเก็บฟิล์มใส่กล่อง
“พี่โยบอกว่าแกพักผ่อนน้อย....เมื่อเช้าตอนที่พวกพี่สองคนไม่อยู่น่ะพวกผมวิ่งหายาดม ยา
หม่องกันให้วุ่น..แกหน้ามืดจะเป็นลม เลือดคงไปเลี้ยงสมองไม่พอน่ะ.. ดีนะที่พี่แป้งแกพกติด
ตัวมาด้วย”โจ้ส่ายหัว
“นึกแล้วเชียวว่ามันต้องมีวันนี้! และกินข้าวบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้....ฉันล่ะกลัวใจแกจริงๆทำงาน
ไม่ห่วงตัวเองเล้ย..เดี๋ยวก็กระเพาะกำเริบอีกหรอกน่ะ”
“กินพี่!...พี่แป้งแกเอาไปให้กินแล้ว...แต่กว่าจะกินได้ก็นานโขอยู่เหมือนกัน แกทำงานติดพัน
น่ะ” โจ้พยักหน้าเป็นอันรู้กัน และก็ช่วยกันยกอุปกรณ์ไปเก็บ.....
“เป็นไง!..โอเคมั๊ยปอม...ได้ตามที่ไทด์บอกหรือเปล่า” เสียงโยที่นั่งอยู่ข้างๆเอ่ยถามออกมา
ปอมพยักหน้ามือก็จับยาดม สูดเข้าจมูกฟืดนึง
“ฮะ!...โดยรวมก็ตามคอนเซ็บเลยเป๊ะ! เป๊ะ!...แต่ติดนิดนึงตรงกลางเนี่ย..ชุดเนี้ย! ผมว่าแสง
มันจ้าไปหน่อย...มันน่าจะเบากว่านี้นิดนึง ตอนนี้มันมองดูแล้วแข็งๆ ชอบกล....ถ้าเบากว่านี้นิด
ภาพมันจะดูเนียนขึ้นนะผมว่า..พี่โยว่าไงล่ะ” จับยาดมขึ้น ซี๊ด! อีกหนึ่งที โยนั่งมองแล้วก็อมยิ้ม
“อึมม์! เห็นด้วย...พี่บอกให้เด็กมันเตรียมอุปกรณ์ไว้แล้วล่ะ! นึกแล้วว่าต้องไม่ผ่านสายตาแก”
ปอมหัวเราะ
“แล้วมาหลอกถามผม” โยยังนั่งมองหน้าอยู่
“ไหวหรือเปล่าปอม!...หน้ายังซีดๆอยู่เลย...แกกลับไปพักผ่อนดีกว่ามั๊ยเดี๋ยวทางนี้พี่ดูเอง”
“ไม่เป็นไรพี่...จิ๊บ! จิ๊บ!....ไม่เป็นอะไรมากเดี๋ยวก็หาย มันเป็นอย่างงี้มาหลายวันแล้ว...เพียง
แต่วันนี้มันหนักหน่อยเท่านั้นแหละ” โยขมวดคิ้ว
“ไม่ไปหาหมอล่ะ..ไปตรวจซะหน่อยเดี๋ยวเป็นหนักแล้วมันจะยุ่ง” ปอมอมยิ้ม
“ฮะ! เดี๋ยวถ้าว่างแล้วผมไปแน่” โยทำหน้าเอือมๆ ส่ายหัวให้
“ทั้งปี!” แล้วก็ลุกขึ้นไปทำงานต่อ...ปอมยังเช็คมอร์นิเตอร์อยู่....ซักแป๊บ!แป้งก็เดินเฉียดเข้า
มา ถือจานกับถ้วยใบย่อมเดินผ่านหน้าปอมไป ปอมเงยหน้าขึ้นมอง
“ไอ้แป้ง!” แป้งหันมามอง
“คะพี่” ปอมพยักพเยิกหน้าให้
“อะไรน่ะ” แป้ง งง เลิกคิ้วใหญ่
“ไหน” ปอมทำปากจึก จัก ยกยาดมขึ้นสูดใหญ่
“ที่มือแกน่ะ! อะไร”
“อ๋ออออ! มะดันพี่” ปอมเลิกคิ้ว
“มันเป็นไง...มะดัน” ถามใหญ่ ถามใหญ่ สงสัย! แป้งหัวเราะรีบเดินเข้ามา นั่งลงข้างๆ หยิบขึ้น
มาลูกนึง ลูกใหญ่เชียวสีเขียวกำลังสวย ชูให้ปอมดู
“นี่..ไอ้ลูกเนี้ยเค้าเรียกว่ามะดัน....แป้งไปเก็บมาจากข้างหลังสตูมันมีสองต้น..เจ้าของที่เค้า
ปลูกไว้...อุ้ย!ลูกอย่างดกเลยพี่ปอม...เขียวอื๋อเต็มต้นไปหมด แป้งจะเอาไปกินกับพวกสาวๆ
ข้างนอกโน่น” ปอมเอื้อมมือมาหยิบไปดูบ้าง
“รสชาติมันเป็นไง” แป้งหัวเราะ
“รสชาติมันก็จะเป็นประเภทเดียว กับตระกูลมะทั้งหลายแหล่นั่นแหละพี่ปอม...มะยม..มะม่วง..
มะขาม..แต่ไอ้มะทั้งหลายแหล่นี่สู้มะนี้ไม่ได้เลยนะ...สุดยอดดด” ยกนี้วโป้งชูใหญ่ ปอมแหงะ
หน้ามามอง สูดยาดมอีกฟืดนึง แล้วก็ยัดไว้ในรูจมูกนั่นแหละ
“ทำไม”
“เปรี้ยว! สุดยอดดดด! พี่ปอม ขอบอก” ปอมกลืนน้ำลายเอื๊อก! แหงะหน้ามามองถ้วย
“และนั่นอะไรน่ะ” แป้งก้มมองมั่ง
“อ๋อ! อันนี้ก็กระปิหวาน...เอาไว้จิ้ม!กับมะดันน่ะ” ปอมพยักหน้า
“ไหนเอามานี่ซิ” แป้งตาเหลือก
“พี่ปอมจะเอาไปทำอะไรอ่ะ” ปอมเงยหน้ามองแป้ง
“ป๊าดดดด! ถามได้..จะเอาไปทำอะไร...ก็จะเอามาจิ้มไอ้มะดันนี่น่ะสิ” แป้งตาโต ส่งเสียงดัง
“พี่ปอมจะกินเองเหรอ!” ปอมทำปากจึก จัก
“ไอ้นี่! แหกปากซะเสียงดัง..ก็จะกินเองสิวะ จะให้ฉันจิ้มให้แกกินเหรอไง” แป้งหัวเราะ
“ก็แปลกใจอ่ะ...ทุกทีไม่เห็นเคยแตะของเปรี้ยวๆวันนี้มาแปลก...งั้นเดี๋ยว!คอยก่อน...เดี๋ยว
แป้งวิ่งไปเอามีดก่อน กัดกินทั้งลูกอย่างนั้นมันไม่ดีมันจะเสียวฟัน..รอแป๊บนึงนะ” ว่าแล้วก็วิ่ง
ปรู๊ดออกไป ผ่านพวกโจ้ ตั๊ม และก็โย เลยถูกตั๊มดึงไว้
“จะรีบไปไหนไอ้แป้ง เดี๋ยวก็สะดุดสายไฟหรอกน่ะ...วิ่งไม่ดูทางเลย” แป้งหันมามอง อมยิ้มให้
“จะไปเอามีด พี่ปอมแกจะกินมะดัน..วันนี้มาแปลกอยากกินของเปรี้ยว” แล้วก็รีบจ้ำออกไป
พวกหนุ่มๆมองหน้ากันเลิกลั่ก
“พี่ปอมเนี่ยนะ...จะกินมะดัน” โจ้กับตั๊มทำหน้าแหยงๆ โยหัวเราะ
“ทำไม!..ไอ้ปอมมันจะอยากกินมั่งไม่ได้หรือไง..ทำหน้าตื่นเต้นไปได้” ตั๊มรีบพูดอย่างไว
“ก็มันแปลกใจอ่ะพี่โย...พี่ปอมแกเห็นของเปรี้ยวๆได้ที่ไหน สะหยิวกิ้วทุกทีส่ายหน้าหนี
ตลอด” โยยังหัวเราะอยู่
“อะไรของแกสยิวกิ้ว...พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง” โจ้หัวเราะมั่ง
“สยิวกิ้วก็ตัวซี้ตัวสั่นไง..ประมาณว่าขนลุกน่ะ...แค่มะยมยังไม่เคยเห็นแตะนี่จะกินมะดัน...มัน
เปรี้ยวนา” ยังงง กันอยู่
“ใครจะกินมะดัน” เสียงอ๊อดลอยเข้ามา แล้วตัวก็ตามเข้ามาในสตูด้วย หนุ่มๆ หันไปมองก็
อมยิ้ม ตั๊มรีบบอก
“พี่ปอม!พี่....พี่ปอมแกจะกินมะดัน” อ๊อดเลิกคิ้ว
“ไอ้ปอมน่ะเหรอ!” ซักแป๊บแป้งก็วิ่งพรวดผ่านหน้าอ๊อดไป
“จริง จริ๊ง! พี่อ๊อด...เนี่ยไอ้แป้งมันวิ่งไปเอามีดมาฝานให้แกอยู่ข้างในน่ะ” อ๊อดหัวเราะ พูด
เสียงดัง
“สงสัยจะแพ้ท้องแทนไอ้จุ้นซะล่ะโว๊ยงานนี้...ไอ้ปอมเอ้ย!” หนุ่มๆ ตาเหลือก รวมทั้งโยด้วย
อมยิ้มใหญ่ เสียงโจ้รีบส่งมาอย่างไว
“พี่จุ้นท้องเหรอพี่อ๊อด!”
“เออ! สองเดือนแล้ว..อ้าว!มันยังไม่ได้บอกพวกแกเหรอ...ฉันก็นึกว่ามันบอกแล้ว ถึงว่าข่าวมัน
เงียบจัง” เท่านั้นแหละหัวเราะเอิ๊ก อ๊าก อมยิ้มกันระนาวข่าวไหลทั่วไปหมดทั้งสตู...คนปล่อย
ข่าวเดินอมยิ้มเข้ามาข้างในมีโจ้ กับตั๊มเดินตามหลังมาติดๆ...เห็นแป้งนั่งยองๆฝานมะดันใส่จาน
ให้ปอมอยู่ มีปอมนั่งมองอยู่ข้างๆสูดยาดมฟึดๆ
“เป็นไงไอ้ปอม..จะรอดไหมฮะดมยาดมเลยเหรอเอ็ง” ปอมเงยหน้าขึ้นมองส่งยิ้มเพลียๆให้
“เออ!ยังดีอยู่” แล้วก็หันไปหาแป้ง
“กินได้ยัง...ไอ้แป้ง!...นั่งประดิบประดอยหั่นอยู่นั่นแหละ และเมื่อไหร่จะได้กินเฮอะ!” หงุด
หงิด หงุดหงิด หนุ่มๆยืนมองหัวเราะคิก คักอยู่ข้างหลังอ๊อด ปอมเงยหน้าขึ้นมอง
“เป็นอะไรไอ้สองตัวมายืนทำอะไรกัน...งานไม่มีทำหรือไง” ไม่รอคำตอบ ก้มหน้าไปมองแป้ง
ใหม่
“เสร็จยังไอ้แป้ง...ฉันจะกินแล้วนะ” แป้งหัวเราะ มือก็หยุดการทำงาน
“จ้า...เสร็จแล้วจ้าคุณพี่....ใจร้อนจริงเชียว อ่ะ!ลองดู” หยิบส่งให้ชิ้นนึง ปอมรับมาแล้วก็จิ้มไป
ในถ้วยกระปิหวาน และก็ส่งเข้าปากเคี้ยว...ปรี๊สสส!(อิ อิ น้ำลายไหลอะจิ) ปอมทำหน้าเหยเก
หลับตาปี๋ เปรี้ยววว...หนุ่มๆยืนมองทำหน้าแหยง กลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อกตามๆกัน....แป้งนั่ง
ลุ้นอยู่แล้วเสียงก็ส่งมา
“เป็นไงพี่ปอม...พอไหวมั๊ย” ปอมยังหยีตาอยู่ปากก็เคี้ยวแหงบๆ มองหน้าแป้ง
“เปรี้ยวว่ะ!...จี๊ดขึ้นมาที่หัวนี่!” แป้งหัวเราะมือก็หยิบขึ้นมากินมั่ง จิ้มกินหน้าตาเฉย...ปอมชัก
ติดใจหยิบอีกชิ้นจิ้มกินอีก..ที่นี้กินไปด้วยสะบัดหัวไปด้วยขนลุก...หนุ่มๆมองน้ำลายเริ่มสอ
เริ่มกระเถิบล้อมวงเข้ามาใกล้นั่งยองๆบ้าง ยืนบ้าง อ๊อดมองหน้า
“ไหวเหรอวะไอ้ปอม” ปอมหันมามองเคี้ยวแหงบๆ ทำปากซี๊ด ซ๊าด พยักหน้าหงึก หงึก
“เปรี้ยว! แต่อร่อยว่ะ” เท่านั้นแหละ...คนละหมุบ คนละหมับจิ้มกันใหญ่ เอาเข้าปากหน้าตา
เหยเกกันเป็นแถบ แล้วเสียงตั๊มก็ออกมา
“อือหือ!..พี่ปอมกินเข้าไปได้ไงเนี่ย! เปรี้ยวฉิบเป๋งเลย..อึยส์” ทำท่าขนลุก โจ้รีบหันมาหาตั๊ม
“สงสัยจะแพ้ท้องแทนพี่จุ้น...อย่างที่พี่อ๊อดบอกจริงๆด้วยว่ะ...กินเข้าไปด้ายยย...กึยส์” เท่า
นั้นแหละ แป้งแหกปากดังลั่น
“พี่จุ้นท้องเหรอพี่ปอม!...พี่จุ้นท้องเหรอ......โอ๊ยยย!” มีอันต้องเอามือกุมหัว เพราะมะเหงก
ปอมร่อนไปบนหัวแป้งแล้ว
“นี่แหนะ! แหกปากเสียงดังไอ้แป้ง...ผู้ชายหนีหมดหยั่งงี้...เป็นผู้หญิงหัดให้มันเป็นกุลสตรี
หน่อย..พูดจาตะโกนเป็นแม่ค้าอยู่ในตลาดสดไปได้....นั่งใกล้กันอยู่แค่นี้แล้วหยั่งงี้ผู้ชายที่
ไหนมันจะเอาไปทำเมียวะ” แป้งลูบหัวปร้อยๆ ค้อนปอมประหลับประเหลือก หนุ่มๆ หัวเราะคิก
คิก ขำ
“ก็มันดีใจนี่....ว่าแต่พี่จุ้นท้องจริงๆเหรอพี่ปอม” ถามใหญ่ ถามใหญ่ ปอมพยักหน้าให้ มือก็
หยิบกินต่อหลับตาปี๋ แป้งตบไม้ตบมือดีใจ ปากก็ส่งเสียงออกมาอย่างดัง
“แสดงว่าพี่ปอมมีน้ำยา..ฮะ..ฮะ..โอ๊ยยยย! พี่ปอมอ่ะเจ็บนะที่เดิมด้วยอ่ะ” โอดครวญ หนุ่มๆ
หัวเราะ ก๊ากกก
“ฉันว่าแกนี่นะไอ้แป้ง! ไม่น่าจะเกิดมาเป็นผู้หญิงว่ะ...น่าจะเป็นผู้ชายซะให้รู้แล้วรู้รอด...เป็น
ผู้หญิงพูดออกมาอย่างงั้นได้ไง...สงสัยชาตินี้คงจะอดจริงๆ ไอ้นี่หนิ” แป้งส่งค้อนให้ปอมอีกวง
นึง โจ้ส่งเสียงมาบ้าง
“พี่ปอม! ได้ข่าวว่าเมื่อเช้าเป็นลมเหรอ...เห็นไอ้นนท์มันบอกวิ่งหายาดม ยาหม่องกันให้วุ่นเลย
นี่” พูดเสร็จก็หันไปยักคิ้วกับตั้ม ปอมหันมามอง ปากยังเคี้ยวอยู่ รีบกลืนหยั่งไว
“ใครบอกว่าฉันเป็นลม...ยังโว้ย! แค่หน้ามืดนิดหน่อยยังไม่ถึงขั้นนั้น....ส่งสัยจะพักผ่อนน้อย”
อ๊อดหัวเราะ
“ฉันว่าไม่ใช่ว่ะ!...ไอ้อาการอย่างเนี้ย! เค้าเรียกแพ้ท้องแทนเมียชัดๆ...หน้ามืดตาลายคล้ายจะ
เป็นลม..และดูซิน่ะกินไม่หยุดปากเลย” แป้งพยักหน้าเห็นด้วย ยิก ยิก
“ใช่ ๆ พี่อ๊อดพูดถูก แพ้ท้องแทนพี่จุ้นชัวร์...แป้งเคยอ่านหนังสือน่ะ...อาการมันจะคล้ายๆ
อย่างเงี้ยแหละ...เค้าบอกว่าไอ้ที่จะเกิดอาการแบบเนี้ยได้เนี่ยมันอาจจะเป็นเพราะว่าสามีรัก
ภรรยา และก็ห่วงภรรยามาก..คิดโน่นคิดนี่ไปทั่ว...จนจิตมันบังคับกายน่ะ..สั่งให้กายทำไปตาม
ความคิด...ผลก็เห็นอยู่นี่นั่งกินมะดันเป็นลูกๆ” พวกหนุ่มๆนั่งฟังพยักหน้ากันใหญ่ เห็นด้วย...
ปอมนั่งอมยิ้มเคี้ยวแหงบๆ ยกนิ้วขึ้นมาดูด จ๊วบๆ ปากก็ส่งเสียงเล็กเสียงน้อยออกมา ลอยหน้า
ลอยตาพูด
“อื้อหือ!...แม่หมอเก่งจังเลยค่า..จบจากสำนักไหนค้า..วิเคราะห์ได้ตรงเป๊ะๆ เลยค่า” เท่านั้น
แหละหัวเราะกันเกรียว แป้งค้อนควับ ควับ
“พี่ปอมอ่ะ!” อ๊อดยังขำไม่หาย
“ไอ้แป้งมันพูดมีเหตุผลนะโว๊ย! ไปแซวมันไอ้ปอม” ปอมอมยิ้มยกยาดมขึ้น สูดอีกสองที
“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรมันนี่...ดีซะอีกที่อาการมันมาเกิดกับฉันไม่ไปเกิดกับไอ้จุ้น...บอกตามตรง
เห็นผู้หญิงแพ้ท้องแล้วสงสารว่ะดูแล้วมันไม่สดชื่น...ดูอ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปซะหมด...แบ่ง
ภาระมาได้ฉันก็อยากจะแบ่งไม่อยากให้ไปตกกับคนที่เป็นแม่คนเดียว สงสาร!” เท่านั้นแหละ
โจ้ลุกพรวดเข้ามากอดปอม ควับ!หน้าซบไปที่อก
“โจ้รักพี่ปอม!...โจ้รักพี่ปอม!...โจ้รักพี่ปอมจังเลย...อิจฉาพี่จุ้นอ่ะสุภาพบรุษที่สุดในโลก...
โจ้ชอบบบบ”คลอเคลีย คลอเคลีย ปอมผงะหน้าหนี ทำหน้าขยะแขยง ดันหน้าโจ้ใหญ่
“ไอ้โจ้.....นี่ไปห่างๆเลย...จั๊กกะเดียม... เหม็น!ด้วย..เร็วๆ ยังอีก” ดัน ดัน ดัน นั่นแหละ ถึง
ปล่อยได้ ถอยออกมายืนงอน สามคนหัวเราะคิก คัก ปอมพยักหน้าถาม นัยย์ตาอมยิ้มพราว
“เป็นอะไรไอ้โจ้...แหม! ทำกระแดะงอน” โจ้มองด้วยหางตา
“ก็ตัวผมเหม็นที่ไหนเล่าว่าซะเสียหมดเลย..จะไม่รักก็ตอนเนี้ยแหละ...ปากไม่ตรงกะนิสัย”
เท่านั้นแหละปอมขยับขาเลย แต่โจ้ไวกว่าถอยออกไปเป็นวาแล้วไปตั้งหลัก แล้วก็ส่งเสียงมา
ใหม่ยังไม่จบ
“ทีผู้ชายเข้าใกล้ล่ะตัวเหม็น!...พอเป็นผู้หญิงล่ะห๊อม หอม...ไม่ลำเอียงเลยน้า!...มีลูกมีเต้าก็
ไม่รู้จักบอกลูกน้องรู้ทีหลังเค้าทุกที...ใช่สิไอ้เรามันลูกเมียน้อยนี่...ไม่มีค่าในสายตาอยู่แล้ว”
ยืนบ่นปาว ปาว อยู่นั่นแหละ ไอ้พวกที่ทำงานอยู่พอได้ยินก็หัวเราะขรมไปหมด ปอมนั่งอมยิ้ม
ยกยาดมขึ้นสูด ฟืดๆ พยักพเยิกหน้าถาม
“โอด..จบหรือยังไอ้โจ้” โจ้ค้อนตาคว่ำ
“จบแล้ว”เสียงแข็ง
“จบแล้วก็ไปทำงาน...จ้างมาทำงานนะโว๊ย!ไม่ได้จ้างมาให้พูด...พูดมาก!...มือน่ะให้มันขยัน
เท่าปากหน่อย...เงินเดือนมันขึ้นตามแรงนะไม่ได้ขึ้นตามปาก” มีขู่..มีขู่ นั่นแหละโจ้วิ่งปรู๊ด!ไป
ทันที เป็นที่ขบขันของคนรอบข้าง ปอมเหลือบมาเห็นตั๊มนั่งยิ้มแฉ่งอยู่ ก็เอาและ
“ไอ้นี่ก็อีกคนยิ้มเห็นฟันเป็นแผงเลย...งานไม่มีทำหรือไง” หัวเราะแฮะๆ ลุกพรวดทันที....แป้ง
กลัวโดนลูกหลงรีบลุกมั่งมือจะหยิบชาม ปอมหันมาเห็นพอดี ตะหวาดแว๊ด!
“จะทำอะไร” แป้งสะดุ้งโหยง ทำหน้าแหย
“แป้งจะเอาไปเก็บอ่ะ” ปอมมองหน้าแป้งแล้วก็ยิ้มออกมา เปลี่ยนน้ำเสียงทันที
“เอาไว้ก่อน...เดี๋ยวพี่เอาไปเก็บเอง” แป้งพยักหน้ารีบเดินออกไปแบบ งง! งง! ปอมหันมากิน
ต่อ อ๊อดหัวเราะ
“ไม่เข็ดฟันเหรอวะ...เปรี้ยวปี๋เลยน่ะ”
“ยัง!...อร่อยดี! กินแล้วตาสว่างหัวมันโล่ง” พูดเสร็จก็เงยหน้ามองอ๊อด
“แล้วแกมาทำไม...ไหนเจ้าเปี๊ยกมันบอกว่าแกไม่เข้าไม่ใช่เหรอ.” ดูดนี้วจ๊วบ จ๊วบ
“พอดีฉันนัดลูกค้าไว้แถวนี้ ขับผ่านก็เลยแวะเข้ามา..เป็นไง!เสร็จมั๊ย จะทันปักษ์หน้าหรือ
เปล่า” ปอมพยักหน้า ลุกขึ้นเดินไปล้างมือปากก็พูดแจ้วๆ
“ทัน! ไม่น่าจะเกินเย็นนี้...แก้อีกหน่อยเดียวก็เสร็จแล้ว” เดินกลับมานั่งใหม่ อ๊อดมองหน้า
หัวเราะ หึ หึ
“หน้ายังซีดอยู่เลยไอ้ปอม...ไอ้จุ้นมันรู้มั๊ยว่าแกออกอาการเนี่ย” ปอมอมยิ้ม หันมามอง
มอนิเตอร์ต่อปากก็พูดออกมา
“ไม่รู้!...ฉันเพิ่งจะมาหนักก็วันนี้แหละมันเวียนหัวชอบกล..จะอ๊วก!ก็ไม่อ๊วก!..ติดอยู่ที่คอนี่..ดีที่
ได้ไอ้เปรี้ยวๆ เมื่อกี้เข้าไปหน่อยมันเลยโล่งขึ้น” อ๊อดอมยิ้มส่ายหัว ยิก ยิก หันไปมอง
มอนิเตอร์ด้วยอีกคนนึง.......
#####################################################
“ไอ้จุ้นน!” เสียงนาลอยเข้ามาในห้อง...จุ้นเงยหน้าขึ้นมองซักแป๊บตัวก็ค่อยๆโผล่เข้ามา แขนก็
ลากแนงเข้ามาด้วย มีตูนเดินตามมาติดๆอมยิ้มกันถ้วนหน้า...จุ้นเอนตัวพิงพนัก
“มีอะไร...เดินมาเป็นขบวนเลยจะก่อม๊อบอะไรอีก” ตูนหัวเราะนั่งลงหน้าโต๊ะทำงานจุ้น ปากก็
เอ่ยออกมา
“จะเอาข่าวมาบอก...และก็ลากตัวข่าวมาด้วย” จุ้นอมยิ้มรีบเอนตัวชะโงกหน้าเข้ามาหา อยากรู้
อยากรู้
“ข่าวอะไร” หน้ายิ้มแป้นอยากรู้จัด นายักคิ้วให้หนึ่งแผล๊บ! รีบดึงมือข้างซ้ายแนงขึ้นมาให้จุ้นดู
“ชะแว๊บ!..เป็นไงล่ะ” จุ้นตาเหลือก หน้ายิ้มแป้นมากกว่าเดิม
“นั่นแน่!ไอ้แนง...ไปแอบให้กันตอนไหน..เดี๋ยวนี้มุบมิบปิดข่าวเหรอไม่มีบอกเพื่อนฝูงให้รู้บ้าง
เลยน้า” แนงหน้าแด๊ง! บิดตัวขวยเขิล ซัดหลังนาดังพลั๊ว! นาหลังแอ่นเลย
“อุ้ยส์! ไอ้แนงมือหรือเท้าวะน่ะ...ไอ้จุ้นมันแซวก็ไปตีไอ้จุ้นโน้นฉันไม่ได้แซวซักหน่อย!..ล่อ
ซะชาไปทั้งหลังเลย” บ่นงึม งำ แนงอมยิ้มนั่งไปบนเก้าอี้อีกตัว
“ใกล้มือดี...ไอ้จุ้นมันไกลเอื้อมไม่ถนัด” ตูนหัวเราะคิก คิก จุ้นอมยิ้มมองหน้าแนง
“ว่าไงแนงไปให้กันตอนไหน...ไหนบอกให้ฟังหน่อยซิ” แนงอมยิ้มเอนตัวไปบนพนักพิง
“แกจำเย็นวันนั้นได้หรือเปล่าไอ้จุ้น..ที่ฉันมานั่งคุยกับแกในห้องเนี้ยเรื่องลูกแกน่ะ!..เดี๋ยวก่อน
นึกก่อนวันไหนนะ..อ้อ!วันพฤหัสที่แล้ว” จุ้นพยักหน้า ยิก ยิก
“จำได้!...ให้กันวันนั้นเลยเหรอ” แนงยิ้มแป้นส่ายหน้าไป มา
“ยัง!...วันนั้นที่มันบอกว่ามีธุระน่ะ...มันพาไปอพาร์ทเม้นท์มัน” เท่านั้นแหละ สาวๆ ตาเหลือก
ส่งเสียง จ๋อกแจ๋ก เป็นนกกระจิบ จิ๊บ จิ๊บเลย นาส่งเสียงมาอย่างดัง
“แกอย่าบอก นะ..ว่าไอ้อ๊อด..มัน! มัน..มัน!..โอ้พระเจ้าจอรช์..(เงยหน้ามองเพดาน)...ฉันไม่
อยากจะเชื่อไอ้แนง...แกไปยอมมันได้ยังไง..ไหนแกเคยตั้งกฏกับฉันไว้....โอ้ก๊อดดด” ส่าย
หัวใหญ่ จุ้นกับตูนก็เป็นไปกับเค้าด้วยพยักหน้าหงึก หงึก เห็นพ้องต้องกัน ตูนส่งเสียงมาบ้าง
หน้าตาจริงจังมาก
“มันก็เลยจะรับผิดชอบใช่ไหม...อึมม์ดีสำนึกมันยังดีอยู่...แต่ยังไงถ้าพี่เจอตัวเดี๋ยวพี่จะ Bird
หัวมันไอ้นี่หนิ..ชิงสุกก่อนหาม เอ๊ย!ห่าม” แนง ยิ้มแหยๆ เพิ่งจะแทรกเสียงเข้ามาได้
“คิดกันไปถึงไหนอ่ะ...แค่บอกว่าไปอพาร์ทเม้นท์มันเท่านั้นเองนะ” สามคนหันมามอง พูด
พร้อมกัน
“อ้าว! ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเหรอ” แนงทำหน้าเอือมๆ
“ไม่ได้เป็น...ฉันยังพูดไม่ทันจบเลยไอ้นาก็แทรกเข้ามาและ...ฉันจะบอกว่ามันพาไปเจอแม่ที่
อพาร์ทเม้นท์มัน พอดีแม่ ลงมาจากเชียงใหม่” เท่านั้นแหละ ถอนหายใจกันระนาว หน้ายิ้ม
แป้น จุ้นพยัก พเยิกหน้า
“อ้อ! มันพาว่าที่เจ้าสาวไปพบแม่ตัว...แล้วยังไงต่อไอ้แนง...แม่ไอ้อ๊อดเป็นไงบ้าง” แนงอมยิ้ม
“น่ารักดี..ใจดี..เรียกฉันว่าลูกทุกคำเลย” สามคน หันมายักคิ้วให้กัน
“เหรอ! แสดงว่าแม่สามีรักลูกสะไภ้นะเนี่ย..แล้วไงต่อ ไงต่อ” นาหันมาถามมั่ง
“ก็ไม่มีอะไร..ชวนคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้ไปทั่ว...แต่ตอนจะกลับนั่นแหละที่แปลก..แม่เค้าถามฉัน
ว่าเมื่อไหร่ฉันจะแต่งงานกับลูกชายเค้าซะที” กิ๊บ กิ้ว กิ๊บ กิ้ว กันใหญ่ หัวเราะคิก คัก ตูนรีบส่ง
เสียงมา
“แล้วแนงตอบแม่แกว่าไง” แนงส่ายหัว ตูนเลิกคิ้ว
“ไม่ได้ตอบเหรอ”
“ไม่ทันได้ตอบ...ไอ้อ๊อดมันตอบให้ซะก่อน” สามคนพยักหน้าใหญ่
“ตอบว่าไง...ไอ้อ๊อดมันตอบว่าไง” อยากรู้
“มันบอกว่ามันหาฤกษ์เรียบร้อยแล้ว...สิ้นปีนี้” แนงหน้าแด๊ง! สาวๆยิ้มแป้นหัวเราะชอบใจใหญ่
จุ้นยกมือขึ้นมานับ
“สิ้นปีนี้..นี่เดือนอะไรแล้วเนี่ย..สิงหา..กันยา..ตุลา..พฤษจิกา..ธันวา..อีกสี่เดือนกว่าเอง แล้ว
ฉันจะตัดชุดทันเหรอเนี่ย..แนงง” แซว มีแซว...แนงค้อนให้ควับ จุ้นถามต่อ
“แล้วแหวนล่ะไปให้กันตอนไหน” แนงก้มลงมองแหวนแล้วก็อมยิ้ม
“วันอาทิตย์...ก็เมื่อวานเนี้ยแหละ!มันพาไปซื้อ” ยิ้มกันถ้วนหน้า ตูนหันมากอดแนงใหญ่
“พี่ดีใจด้วยแนง...จะมีครอบครัวแล้วน้า” นาก้มลงมากอดบ้าง
“ขอให้มีความสุขมากๆนะแนง...ดีใจด้วยเช่นกัน” จุ้นอมยิ้มลุกขึ้นเดินอ้อมมากอดแนงข้างหลัง
“สุขสมหวังซะทีนะ ไอ้หมูอ้วน”กอดกันกลมดิ๊กทั้งสี่คน แนงน้ำตาคลอ ไทด์เดินผ่านหน้าห้อง
พอดีเห็นเข้าก็ขำ เคาะประตู ชะโงกหน้าเข้ามาในห้อง
“ทำอะไรกันจับตัวกันเป็นก้อนๆ เลย” เท่านั้นแหละก้อนแตก แนงเช็ดหน้าปร้อยๆ ไทด์เหลือบ
มาเห็น
“เป็นอะไรไอ้หมู...ขี้แยอะไรอีก” เดินเข้ามาหา จุ้นอมยิ้ม
“ไอ้แนงมันจะแต่งแล้วพี่ไทด์..สิ้นปีนี้” ไทด์แกล้งทำตาโต
“อ่ะ!ฮ้า!...ขายออกแล้วโว๊ย!ไอ้หมูของเรา..ไหนมากอดทีซิ” กอดใหญ่ กอดใหญ่ เท่านั้น
แหละแนงน้ำตาแตกเลยไหลพลั๊กๆ แนงไม่มีพี่ชาย..ไทด์เป็นรักแรกของแนง Puppy love
เป็นเหมือนฮีโร่
“ทำไมใจเสาะจังวะ..แค่นี้ร้องไห้จะเป็นจะตายเลย...เดี๋ยวไอ้อ๊อดมาเห็นแล้วมัน งง นะโว๊ย!นึก
ว่าแกเสียใจที่ไปแต่งกับมัน” ได้ผล หยุดทันที สะอื้นเฮือกๆ
“พี่บอกอะไรเราอย่างได้มั๊ยแนง” แนงเงยหน้ามองไทด์ พยักหน้า หงึก หงึก
“ลดน้ำหนักซะหน่อย..เมื่อกี้ตอนกอดแขนแทบจะอ้อมไปไม่เจอกัน เดี๋ยวใส่ชุดแต่งงานแล้ว
ไม่สวย” เท่านั้นแหละ หัวเราะกันระนาว แนงค้อนให้ควับส่งมือไปทุบไทด์บึก ๆ ไทด์หัวเราะ
ยีหัวแนงหนึ่งทีแล้วก็เดินออกจากห้องไป แล้วสาวๆก็แยกย้ายกันออกจากห้องจุ้น...ซักแป๊บ!
โทรศัพท์ก็เรียกเข้า
“ค่ะพี่โย..มีอะไรคะ” จุ้นขมวดคิ้ว
“ค่ะ!..เดี๋ยวจุ้นไป” กดปุ่มวางสาย เก็บของบนโต๊ะแล้วก็รีบออกจากห้องไป.................
#####################################################
“พี่จุ้น...มารับพี่ปอมเหรอ” โจ้เดินเข้ามาหา จุ้นเพิ่งลงจากรถแหงะหน้าไปมองส่งยิ้มให้
“อึมม์...แล้วหัวหน้าเราอยู่ไหนอ่ะ”
“อยู่ห้องตัดต่อโน่น!...ฟุบอยู่ในห้อง” จุ้นขมวดคิ้วเดินตามโจ้มาติดๆ
“เป็นมากหรือเปล่า!” โจ้หันมายิ้มให้
“เมื่อเช้าหน้ามืดจะเป็นลม...สายๆหน่อยดีขึ้น แต่พอช่วงบ่ายแก่ๆไม่ไหวนั่งหัวตกตลอด..พี่โย
เลยจับให้แกไปนอนในห้องตัดต่อ” แล้วก็เดินมาถึง
“ห้องเนี้ยแหละพี่จุ้น...เดี๋ยวผมขอตัวนะ” จุ้นพยักหน้า มือก็ผลักประตูเข้าไปเห็นปอมนอนอยู่
บนเตียงผ้าใบ..หน้าซีดเชียว เดินเข้าไปนั่งข้างๆ ค่อยๆเขย่าตัวปอมเบาๆ
“ปอม!” ปอมค่อยๆเผยอเปลือกตาขึ้นพอเห็นว่าเป็นใครก็ยิ้มออกมาแบบเพลียๆ
“จุ้นนน! ปอมเวียนหัวอ่ะ” อ้อนน จุ้นขมวดคิ้ว
“เป็นมากหรือเปล่า” ปอมพยักหน้า
“มันหวิ๊ง หวิ๊งอยู่ในหัวเนี่ย!” เอื้อมมือมาลูบหน้า ปัดผมที่มันปรกหน้าอยู่ออกให้
“เช็ดหน้าหน่อยมั๊ย! จะได้ดีขึ้น” ปอมพยักหน้า จุ้นลุกขึ้นยืนปอมจับมือไว้
“อย่าไปนานนะ...ปอมเวียนหัวอ่ะ” อ้อนน...จุ้นอมยิ้มส่งเสียงมาเบาๆ
“รู้แล้ว” ปอมยิ้มตาหยีส่งให้นั่นแหละจุ้นถึงเดินออกไปได้...โยกำลังยืนสั่งงานลูกน้องอยู่
เหลือบมาเห็นจุ้นก็เดินเข้ามาหา
“มาแล้วเหรอจุ้น...เป็นไงมันดีขึ้นมั๊ย พี่ยังไม่ได้เข้าไปดูเลย” จุ้นยิ้ม
“หน้ายังซีดๆ อยู่เลยค่ะ...นี่จุ้นว่าจะหาผ้าไปเช็ดหน้าให้ซะหน่อยจะได้สดชื่นขึ้น”
“นี่เลย..เจ้าโจ้มันเตรียมไว้นี่..มันจะเอาไปเช็ดให้แต่พ่อตัวดีไม่ยอม..บอกว่าเหม็นไอ้โจ้” จุ้น
เลิกคิ้วหัวเราะออกมา
“จริงง่ะ”
“จริง! จริ๊ง! เปลี่ยนไอ้ตั๊ม ไอ้นนท์ไปก็ไม่เอาทั้งนั้น เมินหน้าหนีบอกว่าเหม็นหมดทุกคน...กับ
ไอ้แป้งก็ไม่เอานะบอกว่าไม่เป็นไร...นี่พี่ยังไม่กล้าเข้าไปใกล้มันเลยเดี๋ยวมันหาว่าเหม็นเอา
หึ หึ สงสัยจะเป็นหนัก..เค้าว่ามันแพ้ท้องแทนจุ้นน่ะ” จุ้นหัวเราะ
“เหรอ!” โยพยักหน้า
“เป็นไงบ้างจุ้น...แล้วเราไม่แพ้บ้างเหรอ เมียพี่ตอนตั้งท้องไอ้ลูกคนโตก็หนักเหมือนกันนะ” จุ้น
ส่ายหน้า
“ยังไม่เป็นอะไรพี่ยังดีอยู่”
“ดีแล้วไม่เป็นอ่ะดีแล้ว...แต่พี่ว่าคงไม่เป็นอะไรหรอกนะ เพราะไอ้ปอมมันแพ้แทนแล้วนี่ หึ
หึ...ไปและเดี๋ยวพี่ไปทำงานก่อน...อ้อ!แล้วลากตัวมันกลับบ้านให้ได้ล่ะ..มันดื้อจริงๆไอ้นี่” ว่า
แล้วก็เดินออกไป จุ้นถือผ้ากับกะลามังเข้าไปในห้องนั่งลงข้างๆ บิดผ้าพอหมาดค่อยๆเช็ดไป
บนหน้าปอม..ปอมเผยอเปลือกตาขึ้นมาดู หน้ายังอิดโรยอยู่ แต่ก็ยังยิ้มพริ้มปากก็ส่งเสียงออก
มา
“หอมจัง..ใส่อะไรเหรอ” จุ้นอมยิ้มระคนหมั่นไส้
“มันก็ไอ้กะลามังเดียวกับของไอ้โจ้นั่นแหละ...ไหนบอกว่าเหม็นไง” ปากพูดไปมือก็บรรจงเช็ด
ไปบนหน้าปอม ปอมหัวเราะเบาๆ
“ก็คนถือมันคนละคนกันอ่ะ” จุ้นเบะปาก
“อย่างงี้น้องนุ่ง..มันเสียน้ำใจหมดอุตส่าห์เอาผ้าจะมาเช็ดหน้าตาให้ไปบอกว่ามันเหม็นซะนี่”
“ก็มันเหม็นจริง จริงน้าจุ้น...ปอมไม่ได้แกล้งนะ..มันบอกไม่ถูกอ่ะ..แต่กับจุ้นมันแปลกไม่ได้
กลิ่นเลยแถมยังหอมอีกตังหาก” จุ้นค้อนให้ควับ มือก็ละจากไปหน้าปอมวางผ้าลงไปในกะลา
มัง ปอมมาตาปริบ ปริบ
“เสร็จแล้วเหรอ” จุ้นพยักหน้า
“เดี๋ยวค่อยไปเช็ดต่อที่บ้าน ตอนนี้ให้หน้าตามันมีเลือดขึ้นมาหน่อยเท่านั้น” ปอมขมวดคิ้ว
กำลังจะอ้าปาก จุ้นขัดมาซะก่อน
“อย่าบอกนะ! ว่าจะไม่กลับห่วงงาน!...ไอ้ดื้อ!..พี่โยบอกแล้วว่าไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวทางนี้เค้า
จัดการได้..ขาดแกซักคนงานเค้าคงไม่หยุดชะงักหรอก..ห่วงตัวเองซะบ้างไอ้ปอม พักผ่อนซะ
หน่อยให้มันหายดีจริงๆแล้วค่อยมาทำต่อ” ยาววว ปอมอมยิ้ม
“จ้า! แม่จุ้น ปอมยอมแล้วจ้า” จุ้นค้อนให้อีกควับนึง ลุกขึ้นยืน
“ไปลุก กลับบ้าน” ปอมชูแขนขึ้นมา
“อะไร” จุ้นงง
“ฉุดปอมหน่อยสิ!..ลุกไม่ไหวอ่ะ” อ้อนนนน...จุ้นอมยิ้มดึงแขนปอมใหญ่ ไม่ขยับแทนที่คน
ป่วยจะลุกกลับรั้ง จุ้นหล่นไปหาทั้งตัว ปอมประคองกอดจุ้นไว้อมยิ้มเล็กน้อย หอมแก้มจุ้นฟอด
นึงส่งเสียงมาเบาๆ
“น่ารักจังจุ้น! เป็นห่วงปอมด้วย...ใครส่งข่าวไปบอก ฮึ!” จุ้นจ้องปอมตอบ
“พี่โย” ปอมอมยิ้ม
“อย่างงี้ต้องให้รางวัลพี่โยหน่อยและ..ส่งพยาบาลมาถูกใจคนป่วย” หอมแก้มจุ้นอีกฟอดนึง จุ้น
หัวเราะ รีบกระเถิบตัวถอยหนี ปากก็ส่งเสียงออกมา
“ไป ลุก...กลับบ้าน ไปต่อที่บ้าน” ปอมเลิกคิ้ว ทำตาโต
“จริงๆน้า..จุ้นห้ามพูดปดน้า..คำไหน คำนั้นด้วย” จุ้นค้อนให้ควับ
“คิดอะไรของแกอยู่ไอ้ปอม..ไปเช็ดเนื้อ เช็ดตัวต่อที่บ้าน...ไอ้นี่ทะลึ่งไม่จบจริงๆ ลุก” ปอม
หัวเราะ หึ หึ ค่อยๆลุกขึ้นจากเตียง พากันเดินออกมาข้างนอก หนุ่มๆเห็นก็ส่งเสียงเกรียวกราว
โจ้แหกปาก เสียงดังลั่น
“มาแล้วโว๊ย! พระเอกนางเอก...ฉันว่าแล้วพี่จุ้นเอาอยู่ไม่เชื่อหัวไอ้โจ้ซะแล้ว” หันไปยักคิ้วหลิ่ว
ตาใส่พวกเพื่อน ๆ โจ้เป็นคนบอกให้โยโทรหาจุ้น..ปอมหยุดยืนมองพยักหน้าเรียกโจ้เข้ามา
ใกล้ๆ โจ้ค่อยๆกระเถิบเข้ามาทีละนิดกล้าๆ กลัวๆ
“มีอะไรอ่ะ..พี่ปอม” ปอมยิ้มเย็นๆ ส่งให้
“เหม็นขี้ฟันว่ะ” เท่านั้นแหละก๊ากกก กันระแนระนาดไปหมด แล้วปอมก็เดินไปขึ้นรถ โจ้ยืน
หน้าคว่ำเลย และก็ตะโกนปาวๆ
“พี่ปอมอ่ะ! พูดออกมาได้ไงว่าเหม็นขี้ฟัน..แปรงแล้วด้วยรู้งี้ไม่บอกให้พี่โยโทรหาพี่จุ้นซะก็ดี
ปล่อยให้ซีดเป็นไก่ต้มไปเลย” บ่นยาว รถเคลื่อนตัวไปแล้วนั่นแหละถึงหยุดแยกย้ายกันไปทำ
งานต่อ.......
ปอม ที่กำลังจ้องมอนิเตอร์อยู่
“แล้วดูซิน่ะ...เอายาดมไปเสียบคาไว้ที่รูจมูก..ตลกว่ะ!” หัวเราะ หึ หึ ขำ นนท์อมยิ้ม มือก็ช่วย
กันเก็บฟิล์มใส่กล่อง
“พี่โยบอกว่าแกพักผ่อนน้อย....เมื่อเช้าตอนที่พวกพี่สองคนไม่อยู่น่ะพวกผมวิ่งหายาดม ยา
หม่องกันให้วุ่น..แกหน้ามืดจะเป็นลม เลือดคงไปเลี้ยงสมองไม่พอน่ะ.. ดีนะที่พี่แป้งแกพกติด
ตัวมาด้วย”โจ้ส่ายหัว
“นึกแล้วเชียวว่ามันต้องมีวันนี้! และกินข้าวบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้....ฉันล่ะกลัวใจแกจริงๆทำงาน
ไม่ห่วงตัวเองเล้ย..เดี๋ยวก็กระเพาะกำเริบอีกหรอกน่ะ”
“กินพี่!...พี่แป้งแกเอาไปให้กินแล้ว...แต่กว่าจะกินได้ก็นานโขอยู่เหมือนกัน แกทำงานติดพัน
น่ะ” โจ้พยักหน้าเป็นอันรู้กัน และก็ช่วยกันยกอุปกรณ์ไปเก็บ.....
“เป็นไง!..โอเคมั๊ยปอม...ได้ตามที่ไทด์บอกหรือเปล่า” เสียงโยที่นั่งอยู่ข้างๆเอ่ยถามออกมา
ปอมพยักหน้ามือก็จับยาดม สูดเข้าจมูกฟืดนึง
“ฮะ!...โดยรวมก็ตามคอนเซ็บเลยเป๊ะ! เป๊ะ!...แต่ติดนิดนึงตรงกลางเนี่ย..ชุดเนี้ย! ผมว่าแสง
มันจ้าไปหน่อย...มันน่าจะเบากว่านี้นิดนึง ตอนนี้มันมองดูแล้วแข็งๆ ชอบกล....ถ้าเบากว่านี้นิด
ภาพมันจะดูเนียนขึ้นนะผมว่า..พี่โยว่าไงล่ะ” จับยาดมขึ้น ซี๊ด! อีกหนึ่งที โยนั่งมองแล้วก็อมยิ้ม
“อึมม์! เห็นด้วย...พี่บอกให้เด็กมันเตรียมอุปกรณ์ไว้แล้วล่ะ! นึกแล้วว่าต้องไม่ผ่านสายตาแก”
ปอมหัวเราะ
“แล้วมาหลอกถามผม” โยยังนั่งมองหน้าอยู่
“ไหวหรือเปล่าปอม!...หน้ายังซีดๆอยู่เลย...แกกลับไปพักผ่อนดีกว่ามั๊ยเดี๋ยวทางนี้พี่ดูเอง”
“ไม่เป็นไรพี่...จิ๊บ! จิ๊บ!....ไม่เป็นอะไรมากเดี๋ยวก็หาย มันเป็นอย่างงี้มาหลายวันแล้ว...เพียง
แต่วันนี้มันหนักหน่อยเท่านั้นแหละ” โยขมวดคิ้ว
“ไม่ไปหาหมอล่ะ..ไปตรวจซะหน่อยเดี๋ยวเป็นหนักแล้วมันจะยุ่ง” ปอมอมยิ้ม
“ฮะ! เดี๋ยวถ้าว่างแล้วผมไปแน่” โยทำหน้าเอือมๆ ส่ายหัวให้
“ทั้งปี!” แล้วก็ลุกขึ้นไปทำงานต่อ...ปอมยังเช็คมอร์นิเตอร์อยู่....ซักแป๊บ!แป้งก็เดินเฉียดเข้า
มา ถือจานกับถ้วยใบย่อมเดินผ่านหน้าปอมไป ปอมเงยหน้าขึ้นมอง
“ไอ้แป้ง!” แป้งหันมามอง
“คะพี่” ปอมพยักพเยิกหน้าให้
“อะไรน่ะ” แป้ง งง เลิกคิ้วใหญ่
“ไหน” ปอมทำปากจึก จัก ยกยาดมขึ้นสูดใหญ่
“ที่มือแกน่ะ! อะไร”
“อ๋ออออ! มะดันพี่” ปอมเลิกคิ้ว
“มันเป็นไง...มะดัน” ถามใหญ่ ถามใหญ่ สงสัย! แป้งหัวเราะรีบเดินเข้ามา นั่งลงข้างๆ หยิบขึ้น
มาลูกนึง ลูกใหญ่เชียวสีเขียวกำลังสวย ชูให้ปอมดู
“นี่..ไอ้ลูกเนี้ยเค้าเรียกว่ามะดัน....แป้งไปเก็บมาจากข้างหลังสตูมันมีสองต้น..เจ้าของที่เค้า
ปลูกไว้...อุ้ย!ลูกอย่างดกเลยพี่ปอม...เขียวอื๋อเต็มต้นไปหมด แป้งจะเอาไปกินกับพวกสาวๆ
ข้างนอกโน่น” ปอมเอื้อมมือมาหยิบไปดูบ้าง
“รสชาติมันเป็นไง” แป้งหัวเราะ
“รสชาติมันก็จะเป็นประเภทเดียว กับตระกูลมะทั้งหลายแหล่นั่นแหละพี่ปอม...มะยม..มะม่วง..
มะขาม..แต่ไอ้มะทั้งหลายแหล่นี่สู้มะนี้ไม่ได้เลยนะ...สุดยอดดด” ยกนี้วโป้งชูใหญ่ ปอมแหงะ
หน้ามามอง สูดยาดมอีกฟืดนึง แล้วก็ยัดไว้ในรูจมูกนั่นแหละ
“ทำไม”
“เปรี้ยว! สุดยอดดดด! พี่ปอม ขอบอก” ปอมกลืนน้ำลายเอื๊อก! แหงะหน้ามามองถ้วย
“และนั่นอะไรน่ะ” แป้งก้มมองมั่ง
“อ๋อ! อันนี้ก็กระปิหวาน...เอาไว้จิ้ม!กับมะดันน่ะ” ปอมพยักหน้า
“ไหนเอามานี่ซิ” แป้งตาเหลือก
“พี่ปอมจะเอาไปทำอะไรอ่ะ” ปอมเงยหน้ามองแป้ง
“ป๊าดดดด! ถามได้..จะเอาไปทำอะไร...ก็จะเอามาจิ้มไอ้มะดันนี่น่ะสิ” แป้งตาโต ส่งเสียงดัง
“พี่ปอมจะกินเองเหรอ!” ปอมทำปากจึก จัก
“ไอ้นี่! แหกปากซะเสียงดัง..ก็จะกินเองสิวะ จะให้ฉันจิ้มให้แกกินเหรอไง” แป้งหัวเราะ
“ก็แปลกใจอ่ะ...ทุกทีไม่เห็นเคยแตะของเปรี้ยวๆวันนี้มาแปลก...งั้นเดี๋ยว!คอยก่อน...เดี๋ยว
แป้งวิ่งไปเอามีดก่อน กัดกินทั้งลูกอย่างนั้นมันไม่ดีมันจะเสียวฟัน..รอแป๊บนึงนะ” ว่าแล้วก็วิ่ง
ปรู๊ดออกไป ผ่านพวกโจ้ ตั๊ม และก็โย เลยถูกตั๊มดึงไว้
“จะรีบไปไหนไอ้แป้ง เดี๋ยวก็สะดุดสายไฟหรอกน่ะ...วิ่งไม่ดูทางเลย” แป้งหันมามอง อมยิ้มให้
“จะไปเอามีด พี่ปอมแกจะกินมะดัน..วันนี้มาแปลกอยากกินของเปรี้ยว” แล้วก็รีบจ้ำออกไป
พวกหนุ่มๆมองหน้ากันเลิกลั่ก
“พี่ปอมเนี่ยนะ...จะกินมะดัน” โจ้กับตั๊มทำหน้าแหยงๆ โยหัวเราะ
“ทำไม!..ไอ้ปอมมันจะอยากกินมั่งไม่ได้หรือไง..ทำหน้าตื่นเต้นไปได้” ตั๊มรีบพูดอย่างไว
“ก็มันแปลกใจอ่ะพี่โย...พี่ปอมแกเห็นของเปรี้ยวๆได้ที่ไหน สะหยิวกิ้วทุกทีส่ายหน้าหนี
ตลอด” โยยังหัวเราะอยู่
“อะไรของแกสยิวกิ้ว...พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง” โจ้หัวเราะมั่ง
“สยิวกิ้วก็ตัวซี้ตัวสั่นไง..ประมาณว่าขนลุกน่ะ...แค่มะยมยังไม่เคยเห็นแตะนี่จะกินมะดัน...มัน
เปรี้ยวนา” ยังงง กันอยู่
“ใครจะกินมะดัน” เสียงอ๊อดลอยเข้ามา แล้วตัวก็ตามเข้ามาในสตูด้วย หนุ่มๆ หันไปมองก็
อมยิ้ม ตั๊มรีบบอก
“พี่ปอม!พี่....พี่ปอมแกจะกินมะดัน” อ๊อดเลิกคิ้ว
“ไอ้ปอมน่ะเหรอ!” ซักแป๊บแป้งก็วิ่งพรวดผ่านหน้าอ๊อดไป
“จริง จริ๊ง! พี่อ๊อด...เนี่ยไอ้แป้งมันวิ่งไปเอามีดมาฝานให้แกอยู่ข้างในน่ะ” อ๊อดหัวเราะ พูด
เสียงดัง
“สงสัยจะแพ้ท้องแทนไอ้จุ้นซะล่ะโว๊ยงานนี้...ไอ้ปอมเอ้ย!” หนุ่มๆ ตาเหลือก รวมทั้งโยด้วย
อมยิ้มใหญ่ เสียงโจ้รีบส่งมาอย่างไว
“พี่จุ้นท้องเหรอพี่อ๊อด!”
“เออ! สองเดือนแล้ว..อ้าว!มันยังไม่ได้บอกพวกแกเหรอ...ฉันก็นึกว่ามันบอกแล้ว ถึงว่าข่าวมัน
เงียบจัง” เท่านั้นแหละหัวเราะเอิ๊ก อ๊าก อมยิ้มกันระนาวข่าวไหลทั่วไปหมดทั้งสตู...คนปล่อย
ข่าวเดินอมยิ้มเข้ามาข้างในมีโจ้ กับตั๊มเดินตามหลังมาติดๆ...เห็นแป้งนั่งยองๆฝานมะดันใส่จาน
ให้ปอมอยู่ มีปอมนั่งมองอยู่ข้างๆสูดยาดมฟึดๆ
“เป็นไงไอ้ปอม..จะรอดไหมฮะดมยาดมเลยเหรอเอ็ง” ปอมเงยหน้าขึ้นมองส่งยิ้มเพลียๆให้
“เออ!ยังดีอยู่” แล้วก็หันไปหาแป้ง
“กินได้ยัง...ไอ้แป้ง!...นั่งประดิบประดอยหั่นอยู่นั่นแหละ และเมื่อไหร่จะได้กินเฮอะ!” หงุด
หงิด หงุดหงิด หนุ่มๆยืนมองหัวเราะคิก คักอยู่ข้างหลังอ๊อด ปอมเงยหน้าขึ้นมอง
“เป็นอะไรไอ้สองตัวมายืนทำอะไรกัน...งานไม่มีทำหรือไง” ไม่รอคำตอบ ก้มหน้าไปมองแป้ง
ใหม่
“เสร็จยังไอ้แป้ง...ฉันจะกินแล้วนะ” แป้งหัวเราะ มือก็หยุดการทำงาน
“จ้า...เสร็จแล้วจ้าคุณพี่....ใจร้อนจริงเชียว อ่ะ!ลองดู” หยิบส่งให้ชิ้นนึง ปอมรับมาแล้วก็จิ้มไป
ในถ้วยกระปิหวาน และก็ส่งเข้าปากเคี้ยว...ปรี๊สสส!(อิ อิ น้ำลายไหลอะจิ) ปอมทำหน้าเหยเก
หลับตาปี๋ เปรี้ยววว...หนุ่มๆยืนมองทำหน้าแหยง กลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อกตามๆกัน....แป้งนั่ง
ลุ้นอยู่แล้วเสียงก็ส่งมา
“เป็นไงพี่ปอม...พอไหวมั๊ย” ปอมยังหยีตาอยู่ปากก็เคี้ยวแหงบๆ มองหน้าแป้ง
“เปรี้ยวว่ะ!...จี๊ดขึ้นมาที่หัวนี่!” แป้งหัวเราะมือก็หยิบขึ้นมากินมั่ง จิ้มกินหน้าตาเฉย...ปอมชัก
ติดใจหยิบอีกชิ้นจิ้มกินอีก..ที่นี้กินไปด้วยสะบัดหัวไปด้วยขนลุก...หนุ่มๆมองน้ำลายเริ่มสอ
เริ่มกระเถิบล้อมวงเข้ามาใกล้นั่งยองๆบ้าง ยืนบ้าง อ๊อดมองหน้า
“ไหวเหรอวะไอ้ปอม” ปอมหันมามองเคี้ยวแหงบๆ ทำปากซี๊ด ซ๊าด พยักหน้าหงึก หงึก
“เปรี้ยว! แต่อร่อยว่ะ” เท่านั้นแหละ...คนละหมุบ คนละหมับจิ้มกันใหญ่ เอาเข้าปากหน้าตา
เหยเกกันเป็นแถบ แล้วเสียงตั๊มก็ออกมา
“อือหือ!..พี่ปอมกินเข้าไปได้ไงเนี่ย! เปรี้ยวฉิบเป๋งเลย..อึยส์” ทำท่าขนลุก โจ้รีบหันมาหาตั๊ม
“สงสัยจะแพ้ท้องแทนพี่จุ้น...อย่างที่พี่อ๊อดบอกจริงๆด้วยว่ะ...กินเข้าไปด้ายยย...กึยส์” เท่า
นั้นแหละ แป้งแหกปากดังลั่น
“พี่จุ้นท้องเหรอพี่ปอม!...พี่จุ้นท้องเหรอ......โอ๊ยยย!” มีอันต้องเอามือกุมหัว เพราะมะเหงก
ปอมร่อนไปบนหัวแป้งแล้ว
“นี่แหนะ! แหกปากเสียงดังไอ้แป้ง...ผู้ชายหนีหมดหยั่งงี้...เป็นผู้หญิงหัดให้มันเป็นกุลสตรี
หน่อย..พูดจาตะโกนเป็นแม่ค้าอยู่ในตลาดสดไปได้....นั่งใกล้กันอยู่แค่นี้แล้วหยั่งงี้ผู้ชายที่
ไหนมันจะเอาไปทำเมียวะ” แป้งลูบหัวปร้อยๆ ค้อนปอมประหลับประเหลือก หนุ่มๆ หัวเราะคิก
คิก ขำ
“ก็มันดีใจนี่....ว่าแต่พี่จุ้นท้องจริงๆเหรอพี่ปอม” ถามใหญ่ ถามใหญ่ ปอมพยักหน้าให้ มือก็
หยิบกินต่อหลับตาปี๋ แป้งตบไม้ตบมือดีใจ ปากก็ส่งเสียงออกมาอย่างดัง
“แสดงว่าพี่ปอมมีน้ำยา..ฮะ..ฮะ..โอ๊ยยยย! พี่ปอมอ่ะเจ็บนะที่เดิมด้วยอ่ะ” โอดครวญ หนุ่มๆ
หัวเราะ ก๊ากกก
“ฉันว่าแกนี่นะไอ้แป้ง! ไม่น่าจะเกิดมาเป็นผู้หญิงว่ะ...น่าจะเป็นผู้ชายซะให้รู้แล้วรู้รอด...เป็น
ผู้หญิงพูดออกมาอย่างงั้นได้ไง...สงสัยชาตินี้คงจะอดจริงๆ ไอ้นี่หนิ” แป้งส่งค้อนให้ปอมอีกวง
นึง โจ้ส่งเสียงมาบ้าง
“พี่ปอม! ได้ข่าวว่าเมื่อเช้าเป็นลมเหรอ...เห็นไอ้นนท์มันบอกวิ่งหายาดม ยาหม่องกันให้วุ่นเลย
นี่” พูดเสร็จก็หันไปยักคิ้วกับตั้ม ปอมหันมามอง ปากยังเคี้ยวอยู่ รีบกลืนหยั่งไว
“ใครบอกว่าฉันเป็นลม...ยังโว้ย! แค่หน้ามืดนิดหน่อยยังไม่ถึงขั้นนั้น....ส่งสัยจะพักผ่อนน้อย”
อ๊อดหัวเราะ
“ฉันว่าไม่ใช่ว่ะ!...ไอ้อาการอย่างเนี้ย! เค้าเรียกแพ้ท้องแทนเมียชัดๆ...หน้ามืดตาลายคล้ายจะ
เป็นลม..และดูซิน่ะกินไม่หยุดปากเลย” แป้งพยักหน้าเห็นด้วย ยิก ยิก
“ใช่ ๆ พี่อ๊อดพูดถูก แพ้ท้องแทนพี่จุ้นชัวร์...แป้งเคยอ่านหนังสือน่ะ...อาการมันจะคล้ายๆ
อย่างเงี้ยแหละ...เค้าบอกว่าไอ้ที่จะเกิดอาการแบบเนี้ยได้เนี่ยมันอาจจะเป็นเพราะว่าสามีรัก
ภรรยา และก็ห่วงภรรยามาก..คิดโน่นคิดนี่ไปทั่ว...จนจิตมันบังคับกายน่ะ..สั่งให้กายทำไปตาม
ความคิด...ผลก็เห็นอยู่นี่นั่งกินมะดันเป็นลูกๆ” พวกหนุ่มๆนั่งฟังพยักหน้ากันใหญ่ เห็นด้วย...
ปอมนั่งอมยิ้มเคี้ยวแหงบๆ ยกนิ้วขึ้นมาดูด จ๊วบๆ ปากก็ส่งเสียงเล็กเสียงน้อยออกมา ลอยหน้า
ลอยตาพูด
“อื้อหือ!...แม่หมอเก่งจังเลยค่า..จบจากสำนักไหนค้า..วิเคราะห์ได้ตรงเป๊ะๆ เลยค่า” เท่านั้น
แหละหัวเราะกันเกรียว แป้งค้อนควับ ควับ
“พี่ปอมอ่ะ!” อ๊อดยังขำไม่หาย
“ไอ้แป้งมันพูดมีเหตุผลนะโว๊ย! ไปแซวมันไอ้ปอม” ปอมอมยิ้มยกยาดมขึ้น สูดอีกสองที
“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรมันนี่...ดีซะอีกที่อาการมันมาเกิดกับฉันไม่ไปเกิดกับไอ้จุ้น...บอกตามตรง
เห็นผู้หญิงแพ้ท้องแล้วสงสารว่ะดูแล้วมันไม่สดชื่น...ดูอ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปซะหมด...แบ่ง
ภาระมาได้ฉันก็อยากจะแบ่งไม่อยากให้ไปตกกับคนที่เป็นแม่คนเดียว สงสาร!” เท่านั้นแหละ
โจ้ลุกพรวดเข้ามากอดปอม ควับ!หน้าซบไปที่อก
“โจ้รักพี่ปอม!...โจ้รักพี่ปอม!...โจ้รักพี่ปอมจังเลย...อิจฉาพี่จุ้นอ่ะสุภาพบรุษที่สุดในโลก...
โจ้ชอบบบบ”คลอเคลีย คลอเคลีย ปอมผงะหน้าหนี ทำหน้าขยะแขยง ดันหน้าโจ้ใหญ่
“ไอ้โจ้.....นี่ไปห่างๆเลย...จั๊กกะเดียม... เหม็น!ด้วย..เร็วๆ ยังอีก” ดัน ดัน ดัน นั่นแหละ ถึง
ปล่อยได้ ถอยออกมายืนงอน สามคนหัวเราะคิก คัก ปอมพยักหน้าถาม นัยย์ตาอมยิ้มพราว
“เป็นอะไรไอ้โจ้...แหม! ทำกระแดะงอน” โจ้มองด้วยหางตา
“ก็ตัวผมเหม็นที่ไหนเล่าว่าซะเสียหมดเลย..จะไม่รักก็ตอนเนี้ยแหละ...ปากไม่ตรงกะนิสัย”
เท่านั้นแหละปอมขยับขาเลย แต่โจ้ไวกว่าถอยออกไปเป็นวาแล้วไปตั้งหลัก แล้วก็ส่งเสียงมา
ใหม่ยังไม่จบ
“ทีผู้ชายเข้าใกล้ล่ะตัวเหม็น!...พอเป็นผู้หญิงล่ะห๊อม หอม...ไม่ลำเอียงเลยน้า!...มีลูกมีเต้าก็
ไม่รู้จักบอกลูกน้องรู้ทีหลังเค้าทุกที...ใช่สิไอ้เรามันลูกเมียน้อยนี่...ไม่มีค่าในสายตาอยู่แล้ว”
ยืนบ่นปาว ปาว อยู่นั่นแหละ ไอ้พวกที่ทำงานอยู่พอได้ยินก็หัวเราะขรมไปหมด ปอมนั่งอมยิ้ม
ยกยาดมขึ้นสูด ฟืดๆ พยักพเยิกหน้าถาม
“โอด..จบหรือยังไอ้โจ้” โจ้ค้อนตาคว่ำ
“จบแล้ว”เสียงแข็ง
“จบแล้วก็ไปทำงาน...จ้างมาทำงานนะโว๊ย!ไม่ได้จ้างมาให้พูด...พูดมาก!...มือน่ะให้มันขยัน
เท่าปากหน่อย...เงินเดือนมันขึ้นตามแรงนะไม่ได้ขึ้นตามปาก” มีขู่..มีขู่ นั่นแหละโจ้วิ่งปรู๊ด!ไป
ทันที เป็นที่ขบขันของคนรอบข้าง ปอมเหลือบมาเห็นตั๊มนั่งยิ้มแฉ่งอยู่ ก็เอาและ
“ไอ้นี่ก็อีกคนยิ้มเห็นฟันเป็นแผงเลย...งานไม่มีทำหรือไง” หัวเราะแฮะๆ ลุกพรวดทันที....แป้ง
กลัวโดนลูกหลงรีบลุกมั่งมือจะหยิบชาม ปอมหันมาเห็นพอดี ตะหวาดแว๊ด!
“จะทำอะไร” แป้งสะดุ้งโหยง ทำหน้าแหย
“แป้งจะเอาไปเก็บอ่ะ” ปอมมองหน้าแป้งแล้วก็ยิ้มออกมา เปลี่ยนน้ำเสียงทันที
“เอาไว้ก่อน...เดี๋ยวพี่เอาไปเก็บเอง” แป้งพยักหน้ารีบเดินออกไปแบบ งง! งง! ปอมหันมากิน
ต่อ อ๊อดหัวเราะ
“ไม่เข็ดฟันเหรอวะ...เปรี้ยวปี๋เลยน่ะ”
“ยัง!...อร่อยดี! กินแล้วตาสว่างหัวมันโล่ง” พูดเสร็จก็เงยหน้ามองอ๊อด
“แล้วแกมาทำไม...ไหนเจ้าเปี๊ยกมันบอกว่าแกไม่เข้าไม่ใช่เหรอ.” ดูดนี้วจ๊วบ จ๊วบ
“พอดีฉันนัดลูกค้าไว้แถวนี้ ขับผ่านก็เลยแวะเข้ามา..เป็นไง!เสร็จมั๊ย จะทันปักษ์หน้าหรือ
เปล่า” ปอมพยักหน้า ลุกขึ้นเดินไปล้างมือปากก็พูดแจ้วๆ
“ทัน! ไม่น่าจะเกินเย็นนี้...แก้อีกหน่อยเดียวก็เสร็จแล้ว” เดินกลับมานั่งใหม่ อ๊อดมองหน้า
หัวเราะ หึ หึ
“หน้ายังซีดอยู่เลยไอ้ปอม...ไอ้จุ้นมันรู้มั๊ยว่าแกออกอาการเนี่ย” ปอมอมยิ้ม หันมามอง
มอนิเตอร์ต่อปากก็พูดออกมา
“ไม่รู้!...ฉันเพิ่งจะมาหนักก็วันนี้แหละมันเวียนหัวชอบกล..จะอ๊วก!ก็ไม่อ๊วก!..ติดอยู่ที่คอนี่..ดีที่
ได้ไอ้เปรี้ยวๆ เมื่อกี้เข้าไปหน่อยมันเลยโล่งขึ้น” อ๊อดอมยิ้มส่ายหัว ยิก ยิก หันไปมอง
มอนิเตอร์ด้วยอีกคนนึง.......
#####################################################
“ไอ้จุ้นน!” เสียงนาลอยเข้ามาในห้อง...จุ้นเงยหน้าขึ้นมองซักแป๊บตัวก็ค่อยๆโผล่เข้ามา แขนก็
ลากแนงเข้ามาด้วย มีตูนเดินตามมาติดๆอมยิ้มกันถ้วนหน้า...จุ้นเอนตัวพิงพนัก
“มีอะไร...เดินมาเป็นขบวนเลยจะก่อม๊อบอะไรอีก” ตูนหัวเราะนั่งลงหน้าโต๊ะทำงานจุ้น ปากก็
เอ่ยออกมา
“จะเอาข่าวมาบอก...และก็ลากตัวข่าวมาด้วย” จุ้นอมยิ้มรีบเอนตัวชะโงกหน้าเข้ามาหา อยากรู้
อยากรู้
“ข่าวอะไร” หน้ายิ้มแป้นอยากรู้จัด นายักคิ้วให้หนึ่งแผล๊บ! รีบดึงมือข้างซ้ายแนงขึ้นมาให้จุ้นดู
“ชะแว๊บ!..เป็นไงล่ะ” จุ้นตาเหลือก หน้ายิ้มแป้นมากกว่าเดิม
“นั่นแน่!ไอ้แนง...ไปแอบให้กันตอนไหน..เดี๋ยวนี้มุบมิบปิดข่าวเหรอไม่มีบอกเพื่อนฝูงให้รู้บ้าง
เลยน้า” แนงหน้าแด๊ง! บิดตัวขวยเขิล ซัดหลังนาดังพลั๊ว! นาหลังแอ่นเลย
“อุ้ยส์! ไอ้แนงมือหรือเท้าวะน่ะ...ไอ้จุ้นมันแซวก็ไปตีไอ้จุ้นโน้นฉันไม่ได้แซวซักหน่อย!..ล่อ
ซะชาไปทั้งหลังเลย” บ่นงึม งำ แนงอมยิ้มนั่งไปบนเก้าอี้อีกตัว
“ใกล้มือดี...ไอ้จุ้นมันไกลเอื้อมไม่ถนัด” ตูนหัวเราะคิก คิก จุ้นอมยิ้มมองหน้าแนง
“ว่าไงแนงไปให้กันตอนไหน...ไหนบอกให้ฟังหน่อยซิ” แนงอมยิ้มเอนตัวไปบนพนักพิง
“แกจำเย็นวันนั้นได้หรือเปล่าไอ้จุ้น..ที่ฉันมานั่งคุยกับแกในห้องเนี้ยเรื่องลูกแกน่ะ!..เดี๋ยวก่อน
นึกก่อนวันไหนนะ..อ้อ!วันพฤหัสที่แล้ว” จุ้นพยักหน้า ยิก ยิก
“จำได้!...ให้กันวันนั้นเลยเหรอ” แนงยิ้มแป้นส่ายหน้าไป มา
“ยัง!...วันนั้นที่มันบอกว่ามีธุระน่ะ...มันพาไปอพาร์ทเม้นท์มัน” เท่านั้นแหละ สาวๆ ตาเหลือก
ส่งเสียง จ๋อกแจ๋ก เป็นนกกระจิบ จิ๊บ จิ๊บเลย นาส่งเสียงมาอย่างดัง
“แกอย่าบอก นะ..ว่าไอ้อ๊อด..มัน! มัน..มัน!..โอ้พระเจ้าจอรช์..(เงยหน้ามองเพดาน)...ฉันไม่
อยากจะเชื่อไอ้แนง...แกไปยอมมันได้ยังไง..ไหนแกเคยตั้งกฏกับฉันไว้....โอ้ก๊อดดด” ส่าย
หัวใหญ่ จุ้นกับตูนก็เป็นไปกับเค้าด้วยพยักหน้าหงึก หงึก เห็นพ้องต้องกัน ตูนส่งเสียงมาบ้าง
หน้าตาจริงจังมาก
“มันก็เลยจะรับผิดชอบใช่ไหม...อึมม์ดีสำนึกมันยังดีอยู่...แต่ยังไงถ้าพี่เจอตัวเดี๋ยวพี่จะ Bird
หัวมันไอ้นี่หนิ..ชิงสุกก่อนหาม เอ๊ย!ห่าม” แนง ยิ้มแหยๆ เพิ่งจะแทรกเสียงเข้ามาได้
“คิดกันไปถึงไหนอ่ะ...แค่บอกว่าไปอพาร์ทเม้นท์มันเท่านั้นเองนะ” สามคนหันมามอง พูด
พร้อมกัน
“อ้าว! ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเหรอ” แนงทำหน้าเอือมๆ
“ไม่ได้เป็น...ฉันยังพูดไม่ทันจบเลยไอ้นาก็แทรกเข้ามาและ...ฉันจะบอกว่ามันพาไปเจอแม่ที่
อพาร์ทเม้นท์มัน พอดีแม่ ลงมาจากเชียงใหม่” เท่านั้นแหละ ถอนหายใจกันระนาว หน้ายิ้ม
แป้น จุ้นพยัก พเยิกหน้า
“อ้อ! มันพาว่าที่เจ้าสาวไปพบแม่ตัว...แล้วยังไงต่อไอ้แนง...แม่ไอ้อ๊อดเป็นไงบ้าง” แนงอมยิ้ม
“น่ารักดี..ใจดี..เรียกฉันว่าลูกทุกคำเลย” สามคน หันมายักคิ้วให้กัน
“เหรอ! แสดงว่าแม่สามีรักลูกสะไภ้นะเนี่ย..แล้วไงต่อ ไงต่อ” นาหันมาถามมั่ง
“ก็ไม่มีอะไร..ชวนคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้ไปทั่ว...แต่ตอนจะกลับนั่นแหละที่แปลก..แม่เค้าถามฉัน
ว่าเมื่อไหร่ฉันจะแต่งงานกับลูกชายเค้าซะที” กิ๊บ กิ้ว กิ๊บ กิ้ว กันใหญ่ หัวเราะคิก คัก ตูนรีบส่ง
เสียงมา
“แล้วแนงตอบแม่แกว่าไง” แนงส่ายหัว ตูนเลิกคิ้ว
“ไม่ได้ตอบเหรอ”
“ไม่ทันได้ตอบ...ไอ้อ๊อดมันตอบให้ซะก่อน” สามคนพยักหน้าใหญ่
“ตอบว่าไง...ไอ้อ๊อดมันตอบว่าไง” อยากรู้
“มันบอกว่ามันหาฤกษ์เรียบร้อยแล้ว...สิ้นปีนี้” แนงหน้าแด๊ง! สาวๆยิ้มแป้นหัวเราะชอบใจใหญ่
จุ้นยกมือขึ้นมานับ
“สิ้นปีนี้..นี่เดือนอะไรแล้วเนี่ย..สิงหา..กันยา..ตุลา..พฤษจิกา..ธันวา..อีกสี่เดือนกว่าเอง แล้ว
ฉันจะตัดชุดทันเหรอเนี่ย..แนงง” แซว มีแซว...แนงค้อนให้ควับ จุ้นถามต่อ
“แล้วแหวนล่ะไปให้กันตอนไหน” แนงก้มลงมองแหวนแล้วก็อมยิ้ม
“วันอาทิตย์...ก็เมื่อวานเนี้ยแหละ!มันพาไปซื้อ” ยิ้มกันถ้วนหน้า ตูนหันมากอดแนงใหญ่
“พี่ดีใจด้วยแนง...จะมีครอบครัวแล้วน้า” นาก้มลงมากอดบ้าง
“ขอให้มีความสุขมากๆนะแนง...ดีใจด้วยเช่นกัน” จุ้นอมยิ้มลุกขึ้นเดินอ้อมมากอดแนงข้างหลัง
“สุขสมหวังซะทีนะ ไอ้หมูอ้วน”กอดกันกลมดิ๊กทั้งสี่คน แนงน้ำตาคลอ ไทด์เดินผ่านหน้าห้อง
พอดีเห็นเข้าก็ขำ เคาะประตู ชะโงกหน้าเข้ามาในห้อง
“ทำอะไรกันจับตัวกันเป็นก้อนๆ เลย” เท่านั้นแหละก้อนแตก แนงเช็ดหน้าปร้อยๆ ไทด์เหลือบ
มาเห็น
“เป็นอะไรไอ้หมู...ขี้แยอะไรอีก” เดินเข้ามาหา จุ้นอมยิ้ม
“ไอ้แนงมันจะแต่งแล้วพี่ไทด์..สิ้นปีนี้” ไทด์แกล้งทำตาโต
“อ่ะ!ฮ้า!...ขายออกแล้วโว๊ย!ไอ้หมูของเรา..ไหนมากอดทีซิ” กอดใหญ่ กอดใหญ่ เท่านั้น
แหละแนงน้ำตาแตกเลยไหลพลั๊กๆ แนงไม่มีพี่ชาย..ไทด์เป็นรักแรกของแนง Puppy love
เป็นเหมือนฮีโร่
“ทำไมใจเสาะจังวะ..แค่นี้ร้องไห้จะเป็นจะตายเลย...เดี๋ยวไอ้อ๊อดมาเห็นแล้วมัน งง นะโว๊ย!นึก
ว่าแกเสียใจที่ไปแต่งกับมัน” ได้ผล หยุดทันที สะอื้นเฮือกๆ
“พี่บอกอะไรเราอย่างได้มั๊ยแนง” แนงเงยหน้ามองไทด์ พยักหน้า หงึก หงึก
“ลดน้ำหนักซะหน่อย..เมื่อกี้ตอนกอดแขนแทบจะอ้อมไปไม่เจอกัน เดี๋ยวใส่ชุดแต่งงานแล้ว
ไม่สวย” เท่านั้นแหละ หัวเราะกันระนาว แนงค้อนให้ควับส่งมือไปทุบไทด์บึก ๆ ไทด์หัวเราะ
ยีหัวแนงหนึ่งทีแล้วก็เดินออกจากห้องไป แล้วสาวๆก็แยกย้ายกันออกจากห้องจุ้น...ซักแป๊บ!
โทรศัพท์ก็เรียกเข้า
“ค่ะพี่โย..มีอะไรคะ” จุ้นขมวดคิ้ว
“ค่ะ!..เดี๋ยวจุ้นไป” กดปุ่มวางสาย เก็บของบนโต๊ะแล้วก็รีบออกจากห้องไป.................
#####################################################
“พี่จุ้น...มารับพี่ปอมเหรอ” โจ้เดินเข้ามาหา จุ้นเพิ่งลงจากรถแหงะหน้าไปมองส่งยิ้มให้
“อึมม์...แล้วหัวหน้าเราอยู่ไหนอ่ะ”
“อยู่ห้องตัดต่อโน่น!...ฟุบอยู่ในห้อง” จุ้นขมวดคิ้วเดินตามโจ้มาติดๆ
“เป็นมากหรือเปล่า!” โจ้หันมายิ้มให้
“เมื่อเช้าหน้ามืดจะเป็นลม...สายๆหน่อยดีขึ้น แต่พอช่วงบ่ายแก่ๆไม่ไหวนั่งหัวตกตลอด..พี่โย
เลยจับให้แกไปนอนในห้องตัดต่อ” แล้วก็เดินมาถึง
“ห้องเนี้ยแหละพี่จุ้น...เดี๋ยวผมขอตัวนะ” จุ้นพยักหน้า มือก็ผลักประตูเข้าไปเห็นปอมนอนอยู่
บนเตียงผ้าใบ..หน้าซีดเชียว เดินเข้าไปนั่งข้างๆ ค่อยๆเขย่าตัวปอมเบาๆ
“ปอม!” ปอมค่อยๆเผยอเปลือกตาขึ้นพอเห็นว่าเป็นใครก็ยิ้มออกมาแบบเพลียๆ
“จุ้นนน! ปอมเวียนหัวอ่ะ” อ้อนน จุ้นขมวดคิ้ว
“เป็นมากหรือเปล่า” ปอมพยักหน้า
“มันหวิ๊ง หวิ๊งอยู่ในหัวเนี่ย!” เอื้อมมือมาลูบหน้า ปัดผมที่มันปรกหน้าอยู่ออกให้
“เช็ดหน้าหน่อยมั๊ย! จะได้ดีขึ้น” ปอมพยักหน้า จุ้นลุกขึ้นยืนปอมจับมือไว้
“อย่าไปนานนะ...ปอมเวียนหัวอ่ะ” อ้อนน...จุ้นอมยิ้มส่งเสียงมาเบาๆ
“รู้แล้ว” ปอมยิ้มตาหยีส่งให้นั่นแหละจุ้นถึงเดินออกไปได้...โยกำลังยืนสั่งงานลูกน้องอยู่
เหลือบมาเห็นจุ้นก็เดินเข้ามาหา
“มาแล้วเหรอจุ้น...เป็นไงมันดีขึ้นมั๊ย พี่ยังไม่ได้เข้าไปดูเลย” จุ้นยิ้ม
“หน้ายังซีดๆ อยู่เลยค่ะ...นี่จุ้นว่าจะหาผ้าไปเช็ดหน้าให้ซะหน่อยจะได้สดชื่นขึ้น”
“นี่เลย..เจ้าโจ้มันเตรียมไว้นี่..มันจะเอาไปเช็ดให้แต่พ่อตัวดีไม่ยอม..บอกว่าเหม็นไอ้โจ้” จุ้น
เลิกคิ้วหัวเราะออกมา
“จริงง่ะ”
“จริง! จริ๊ง! เปลี่ยนไอ้ตั๊ม ไอ้นนท์ไปก็ไม่เอาทั้งนั้น เมินหน้าหนีบอกว่าเหม็นหมดทุกคน...กับ
ไอ้แป้งก็ไม่เอานะบอกว่าไม่เป็นไร...นี่พี่ยังไม่กล้าเข้าไปใกล้มันเลยเดี๋ยวมันหาว่าเหม็นเอา
หึ หึ สงสัยจะเป็นหนัก..เค้าว่ามันแพ้ท้องแทนจุ้นน่ะ” จุ้นหัวเราะ
“เหรอ!” โยพยักหน้า
“เป็นไงบ้างจุ้น...แล้วเราไม่แพ้บ้างเหรอ เมียพี่ตอนตั้งท้องไอ้ลูกคนโตก็หนักเหมือนกันนะ” จุ้น
ส่ายหน้า
“ยังไม่เป็นอะไรพี่ยังดีอยู่”
“ดีแล้วไม่เป็นอ่ะดีแล้ว...แต่พี่ว่าคงไม่เป็นอะไรหรอกนะ เพราะไอ้ปอมมันแพ้แทนแล้วนี่ หึ
หึ...ไปและเดี๋ยวพี่ไปทำงานก่อน...อ้อ!แล้วลากตัวมันกลับบ้านให้ได้ล่ะ..มันดื้อจริงๆไอ้นี่” ว่า
แล้วก็เดินออกไป จุ้นถือผ้ากับกะลามังเข้าไปในห้องนั่งลงข้างๆ บิดผ้าพอหมาดค่อยๆเช็ดไป
บนหน้าปอม..ปอมเผยอเปลือกตาขึ้นมาดู หน้ายังอิดโรยอยู่ แต่ก็ยังยิ้มพริ้มปากก็ส่งเสียงออก
มา
“หอมจัง..ใส่อะไรเหรอ” จุ้นอมยิ้มระคนหมั่นไส้
“มันก็ไอ้กะลามังเดียวกับของไอ้โจ้นั่นแหละ...ไหนบอกว่าเหม็นไง” ปากพูดไปมือก็บรรจงเช็ด
ไปบนหน้าปอม ปอมหัวเราะเบาๆ
“ก็คนถือมันคนละคนกันอ่ะ” จุ้นเบะปาก
“อย่างงี้น้องนุ่ง..มันเสียน้ำใจหมดอุตส่าห์เอาผ้าจะมาเช็ดหน้าตาให้ไปบอกว่ามันเหม็นซะนี่”
“ก็มันเหม็นจริง จริงน้าจุ้น...ปอมไม่ได้แกล้งนะ..มันบอกไม่ถูกอ่ะ..แต่กับจุ้นมันแปลกไม่ได้
กลิ่นเลยแถมยังหอมอีกตังหาก” จุ้นค้อนให้ควับ มือก็ละจากไปหน้าปอมวางผ้าลงไปในกะลา
มัง ปอมมาตาปริบ ปริบ
“เสร็จแล้วเหรอ” จุ้นพยักหน้า
“เดี๋ยวค่อยไปเช็ดต่อที่บ้าน ตอนนี้ให้หน้าตามันมีเลือดขึ้นมาหน่อยเท่านั้น” ปอมขมวดคิ้ว
กำลังจะอ้าปาก จุ้นขัดมาซะก่อน
“อย่าบอกนะ! ว่าจะไม่กลับห่วงงาน!...ไอ้ดื้อ!..พี่โยบอกแล้วว่าไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวทางนี้เค้า
จัดการได้..ขาดแกซักคนงานเค้าคงไม่หยุดชะงักหรอก..ห่วงตัวเองซะบ้างไอ้ปอม พักผ่อนซะ
หน่อยให้มันหายดีจริงๆแล้วค่อยมาทำต่อ” ยาววว ปอมอมยิ้ม
“จ้า! แม่จุ้น ปอมยอมแล้วจ้า” จุ้นค้อนให้อีกควับนึง ลุกขึ้นยืน
“ไปลุก กลับบ้าน” ปอมชูแขนขึ้นมา
“อะไร” จุ้นงง
“ฉุดปอมหน่อยสิ!..ลุกไม่ไหวอ่ะ” อ้อนนนน...จุ้นอมยิ้มดึงแขนปอมใหญ่ ไม่ขยับแทนที่คน
ป่วยจะลุกกลับรั้ง จุ้นหล่นไปหาทั้งตัว ปอมประคองกอดจุ้นไว้อมยิ้มเล็กน้อย หอมแก้มจุ้นฟอด
นึงส่งเสียงมาเบาๆ
“น่ารักจังจุ้น! เป็นห่วงปอมด้วย...ใครส่งข่าวไปบอก ฮึ!” จุ้นจ้องปอมตอบ
“พี่โย” ปอมอมยิ้ม
“อย่างงี้ต้องให้รางวัลพี่โยหน่อยและ..ส่งพยาบาลมาถูกใจคนป่วย” หอมแก้มจุ้นอีกฟอดนึง จุ้น
หัวเราะ รีบกระเถิบตัวถอยหนี ปากก็ส่งเสียงออกมา
“ไป ลุก...กลับบ้าน ไปต่อที่บ้าน” ปอมเลิกคิ้ว ทำตาโต
“จริงๆน้า..จุ้นห้ามพูดปดน้า..คำไหน คำนั้นด้วย” จุ้นค้อนให้ควับ
“คิดอะไรของแกอยู่ไอ้ปอม..ไปเช็ดเนื้อ เช็ดตัวต่อที่บ้าน...ไอ้นี่ทะลึ่งไม่จบจริงๆ ลุก” ปอม
หัวเราะ หึ หึ ค่อยๆลุกขึ้นจากเตียง พากันเดินออกมาข้างนอก หนุ่มๆเห็นก็ส่งเสียงเกรียวกราว
โจ้แหกปาก เสียงดังลั่น
“มาแล้วโว๊ย! พระเอกนางเอก...ฉันว่าแล้วพี่จุ้นเอาอยู่ไม่เชื่อหัวไอ้โจ้ซะแล้ว” หันไปยักคิ้วหลิ่ว
ตาใส่พวกเพื่อน ๆ โจ้เป็นคนบอกให้โยโทรหาจุ้น..ปอมหยุดยืนมองพยักหน้าเรียกโจ้เข้ามา
ใกล้ๆ โจ้ค่อยๆกระเถิบเข้ามาทีละนิดกล้าๆ กลัวๆ
“มีอะไรอ่ะ..พี่ปอม” ปอมยิ้มเย็นๆ ส่งให้
“เหม็นขี้ฟันว่ะ” เท่านั้นแหละก๊ากกก กันระแนระนาดไปหมด แล้วปอมก็เดินไปขึ้นรถ โจ้ยืน
หน้าคว่ำเลย และก็ตะโกนปาวๆ
“พี่ปอมอ่ะ! พูดออกมาได้ไงว่าเหม็นขี้ฟัน..แปรงแล้วด้วยรู้งี้ไม่บอกให้พี่โยโทรหาพี่จุ้นซะก็ดี
ปล่อยให้ซีดเป็นไก่ต้มไปเลย” บ่นยาว รถเคลื่อนตัวไปแล้วนั่นแหละถึงหยุดแยกย้ายกันไปทำ
งานต่อ.......
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 มิ.ย. 2554, 19:17:20 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 มิ.ย. 2554, 19:17:20 น.
จำนวนการเข้าชม : 1769
| << ตอนที่ 41 : ครรภ์แรก | ตอนที่ 43 : โลกนี้ต้องมีผู้ชายอย่างเธอ >> |
ปอยอะนะ 8 มิ.ย. 2554, 19:59:38 น.
โอ๊ย น่ารักเป็นบ้าเลยเรื่องนี้
โอ๊ย น่ารักเป็นบ้าเลยเรื่องนี้